Με δυο λόγια, ο ΣΥΡΙΖΑ έπαιξε κι έχασε στο εξωτερικό μέτωπο. Ουδεμία έκπληξη, καθώς η ιστορία του Δαβίδ και του Γολιάθ συνέβη άπαξ και δεν επαναλαμβάνεται εύκολα. Μαζί του έχασε και η χώρα, κι αυτό είναι που μας ενδιαφέρει. Εκ του αποτελέσματος, αυτός ο αγώνας δεν έπρεπε να δοθεί ή μάλλον έπρεπε να δοθεί με διαφορετικούς όρους, μακριά από τις βαρουφάκειες πομφόλυγες (σαπουνόφουσκες). Αλλά αν συνέβαινε αυτό η νέα κυβέρνηση θα έμενε μετέωρη στον αέρα για λίγο – και αμέσως μετά θα έσκαγε κάτω με πάταγο.
Προσωπικά διαφώνησα με όλες σχεδόν τις κεντρικές πολιτικές επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ: με την εκβίαση των πρόωρων εκλογών μέσω της εκλογής ΠτΔ τον Δεκέμβρη του 2014, με την παράταση της διαπραγμάτευσης πέραν του Φεβρουαρίου, με τις ανούσιες (και σκληρά ταξικές με την κακή έννοια) εμμονές στις «κόκκινες γραμμές» ειδικά στο ασφαλιστικό, με την προκήρυξη του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου, με την επιμονή στη διατήρηση του πεθαμένου πολιτικά κομματικού ΣΥΡΙΖΑ μετά τη διάσπαση του καλοκαιριού, με τις πρόωρες εκλογές του Σεπτεμβρίου και με την ανανέωση της κυβερνητικής συμμαχίας ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ αντί μιας ευρύτερης συνεννόησης (πιθανόν και συνεργασίας) αμέσως μετά τις εκλογές. Ωστόσο δεν απέσυρα την πολιτική μου υποστήριξη, ως ψηφοφόρος, για τους λόγους που θα αναφέρω στη συνέχεια.
Ταυτόχρονα με τη δεινή ήττα στο εξωτερικό μέτωπο η κυβέρνηση κατατρόπωσε με χαρακτηριστική ευκολία τους πολιτικούς αντιπάλους της στο εσωτερικό. Ίσως οι προχθεσινές εκλογές για την ανάδειξη αρχηγού στη ΝΔ να είναι η απαρχή ενός νέου πολιτικού σκηνικού, αλλά αυτό δεν είναι παρά μια εξαιρετικά αμφίβολη υπόθεση, προς το παρόν. Στο μεταξύ, ο Τσίπρας και η ομάδα του «μαθαίνουν τη δουλειά» και ίσως δείξουν κάποιο πραγματικό έργο τους πρώτους μήνες του 2016. Αν συμβεί αυτό, τα όνειρα πολλών για μια πρόωρη κατάρρευση της κυβέρνησης αναστέλλονται επ’ αόριστον, υπό την προϋπόθεση ότι θα παραμείνει αρραγής η κυβερνητική πλειοψηφία στη Βουλή.
Στη γενική εικόνα, ο Τσίπρας και η κυβέρνησή του παραμένουν πολιτικά ακμαίοι – για τη ακρίβεια απόλυτοι κυρίαρχοι του παιγνιδιού. Παρά τις απανωτές πολιτικές κουλαμάρες και αστοχίες, την κραυγαλέα ανικανότητα ουκ ολίγων υπουργών και στελεχών, την αναβίωση ενός πνεύματος ΝΔΣΟΚ σε ό,τι αφορά την αξιοκρατία και τη διαφάνεια στη στελέχωση της διοίκησης. Αντέχουν και κυριαρχούν γιατί στη συνείδηση των ψηφοφόρων τους (και τη δική μου) δεν έχουν προς το παρόν εξελιχθεί σε σκληρή και αδίσταχτη πολιτική μαφία, όπως οι προηγούμενοι. Και γιατί δίνουν ανάσες δημοκρατίας, όπως η ψήφιση της επέκτασης του συμφώνου συμβίωσης ή η σωστή κατά βάση αντιμετώπιση του μείζονος προβλήματος των προσφυγικών ροών.
Είναι λίγα αυτά – και πολύ κάτω από τις απαιτήσεις των καιρών; Σίγουρα ναι. Μόνο που οι προηγούμενοι δεν είχαν ούτε καν αυτά. Και επιπλέον εφάρμοσαν για πέντε ολόκληρα χρόνια μια «συνεπέστατη» καταστροφική πολιτική, αποφεύγοντας ή αδυνατώντας να θίξουν τις δομικές παθογένειες που προκάλεσαν την κρίση (για πολλές απ΄ τις οποίες ήταν υπεύθυνοι οι ίδιοι), κάτι που προσπαθεί να κάνει η σημερινή κυβέρνηση. Άθελά της, φυσικά, και με το μαχαίρι στο λαιμό, αλλά το προσπαθεί.
Δε βουλιάξαμε λοιπόν, τη χρονιά που πέρασε. Το πιθανότερο είναι ότι δεν θα βουλιάξουμε ούτε τη χρονιά που έρχεται. Περισσότερη αισιοδοξία μη (μου) ζητάτε.
Η καλύβα ψηλά στο βουνό 
63 Σχόλια
Comments feed for this article
23 Δεκεμβρίου, 2015 στις 3:25 μμ
Αφώτιστος Φιλέλλην
Πολυ καλο και συντομο.
αντι «μέσω της εκλογής ΠτΔ τον Δεκέμβρη του 1914»
μέσω της εκλογής ΠτΔ τον Δεκέμβρη του 2014,
23 Δεκεμβρίου, 2015 στις 4:21 μμ
Δύστροπη Πραγματικότητα
«μέσω της εκλογής ΠτΔ τον Δεκέμβρη του 1914»
Ποιά τετραετία και οκταετία…
Εδω μιλάμε για κυβέρνηση εκατονταετίας! 😆 Ούτε o Συριζα δεν θέλει τόσο. 🙂
23 Δεκεμβρίου, 2015 στις 5:09 μμ
aftercrisis
Πάνο,
μεγάλο και ακανθώδες θέμα ανοιξες στο άλλο ποστ, για τις ευρωπαικές σχολές πολιτικής σκέψης.
Καταρχήν:
όλες οι ευρωπαικές δημοκρατικές και ορθολογικές σχολές πολιτικής σκέψης μετά τον Διαφωτισμό, ρεπουμπλικανικές, φιλελεύθερες και μαρξιστικές, κατάγονται από την αντίληψη του Καντ περί πολιτικών και κοινωνικών αξιών και από το Κοινωνικό Συμβόλαιο του Ρουσώ (των πολιτών μεταξύ τους). Εκτός ίσως από τον αγγλοσαξωνικό άκρατο φιλελευθερισμό, ο οποίος είναι μεν εξίσου δημοκρατικός, είναι και παλαιότερος, όμως ξεκινά από ένα άλλο τύπο κοινωνικού συμβολαίου: του καθενος ατόμου χωριστά (το τονίζω αυτό) με τον (τότε) μονάρχη.
Τι λέει λοιπόν η κατηγορική επιταγή του Κάντ; «Πρέπει να πράττουμε με τέτοιο τρόπο ώστε να θέλουμε οι βασικές αρχές που διέπουν την πράξη μας να μπορούν να ερφαρμόζονται ως κανόνες καθολικής ισχύος». Εφαρμοσέ το αυτό σε οικογένεια με γονείς του ίδιου φύλου και στα παιδιά τους και όταν βγάλεις άκρη, τότε πές το και σε μένα.
Και τι ορίζει ο Ρουσώ ως Κοινωνικό Συμβόλαιο;
«Μια μορφή συνένωσης που θα υπερασπίζεται και θα προστατεύει το πρόσωπο και τα αγαθά κάθε μέλους της κοινωνίας, του παρόντος και του μέλλοντος, με τη συλλογική δύναμη όλων. Ώστε κάθε άτομο, ενώ συνενώνεται με τους άλλους, δεν υπακούει κανέναν παρά τον εαυτό του και είναι ελεύθερος όπως πρίν. Η ελευθερία πηγάζει απο την ανθρώπινη φύση».
Ποιός εγγυάται και προστατεύει το παιδί (που ακόμη δεν γεννήθηκε), άν όχι οι θεσμοί και η Πολιτεία με τους νόμους της; Δεν θα είναι αύριο ισότιμο άτομο, πρόσωπο, πολίτης; Πως προτρεχουμε «για το καλό του» – για το παιδί αλλά χωρίς αυτό;
Υποκρισία. Για τους γονείς προτρέχουμε. Είναι ψηφοφόροι, ανήκουν ίσως και σε κομματικό target group.
Οι σημερινές δημοκρατίες τείνουν προς τη μετα-νεωτερική και μετα-Διαφωτιστική αντίληψη που δεν αξιολογεί τις «βασικές αρχές της πράξης» και επιλογές: τις θεωρεί όλες εκ των προτέρων και άνευ στοχασμού ως ισότιμες και πρεσβεύει το «anything goes». Το χειρότερο, ο ορίζοντάς τους είναι τετραετίας. Και τα παιδιά που γεννιούνται τώρα θα ψηφίσουν σε 17 χρόνια.
«Μετά από μας άς έλθει ο Κατακλυσμός», λένε οι εν υπηρεσία πολιτικές ελίτ.
Ας σωθούν τότε στην Κιβωτό αυτοί που τώρα «σώζουν» τις ελίτ.
Γενικά, όχι μόνον για το θέμα αυτο. Για αυτό και αποστρέφουν εύκολα το βλέμμα απ’ όσους πολίτες δεν είναι «επιλέξιμοι» για την Κιβωτό ή δεν ανήκουν σε target group. Δηλαδή, στη συγκεκριμένη Ελλάδα, από όσους δεν είναι υψηλόμισθοι δημόσιοι υπάλληλοι, ιδιώτες και ελεύθεροι επαγγελματίες νταλαβεριζόμενοι με το κράτος, δυνητικοί μετακλητοί και σύμβουλοι, «επιλέξιμοι» των ΕΣΠΑ, κολλητοί του θείου και του μπατζανάκη, γκέηδες, μπέηδες (στο payroll κάποιας ΔΕΚΟ ή Δημοτικής επιχείρησης κτλ), καρεκλοκένταυροι δεκαετιών της ΕΡΤ…. και τα λοιπά, και τα λοιπά.
23 Δεκεμβρίου, 2015 στις 5:22 μμ
Santiliana
Πανο , γενικα αυτη ειναι μια αποψη που εδραζεται στην πραγματικοτητα και αρα ειναι κατα το μεγιστο σωστη.
Συμφωνει περιπου στα ιδια και αυτη η αναλυση.
Ο κυριαρχος του παιχνιδιου.
http://www.newsit.gr/politikh/O-Aleksis-Tsipras-kyriarxos-toy-politikoy-paixnidioy/481140
23 Δεκεμβρίου, 2015 στις 5:23 μμ
aftercrisis
Για το θέμα εδώ:
Ο ΣΥΡΙΖΑ έπαιξε κι έχασε στο εξωτερικό μέτωπο γιατί επέλεξε να παίξει κατά προτεραιότητα (χρονική και εξιολογική) σ’ αυτό και σνομπάρησε (αγρίως) το εσωτερικό μέτωπο.
Μόνος του με τα χεράκια του έβγαλε τα ματάκια του. Δεν θελησε να αρχίσει κυβερνώντας, αλλά προτίμησε να αρχίσει διαπραγματευόμενος με τους εταίρους. Διάλεξε λάθος γήπεδο για ζέσταμα.
Ο τραγέλαφος είναι, ότι στην πραγματικότητα ούτε κάν διαπραγματεύτηκε. Τα είχαμε πεί εγκαίρως.: όποιος πάει να διαπραγματευτεί, πάει με ένα δισάκι γεμάτο προτάσεις και προσφορές. Για να δώσει και να πάρει.
Αντί να επιχειρήσουν έναν «Κευνσιανό διαχωρισμό» του «τοξικού μίγματος αναγκαίων φαρμάκων-μεταρρυθμίσεων και νεοφιλελεύθερου υφεσιακού ποντικοφάρμακου» του παλιού και του νέου μνημονίου, πήγαν να παίξουν πόκερ
(οι χαρακτηρισμοί για τα συστατικά του τοξικού μείγματος και για το διαχωρισμό τους είναι αυτούσιοι των Αμάρτια Σεν και Γιούργκεν Χάμπερμας).
«Άν μας βουλιάξετε θα σας τραβήξουμε όλους στον πάτο», είπε η ψαρόβαρκα στο στόλο πετρελαιοφόρων.
Για το τί επακολούθησε στα ανοιχτά της …Αίγινας, ρωτήστε τον …Τσακαλώτο. 😆
23 Δεκεμβρίου, 2015 στις 5:30 μμ
Πάνος
άφτερ,
χαίρομαι για το σχόλιο. Όπως ο ίδιος επισήμανα, αφετηρία μου δεν είναι κάποια ευρωπαϊκή σχολή σκέψης. Είναι μια πολύ παλιότερη ου-τοπική ανθρωποκεντρική οντολογία, με τα παιδιά στο επίκεντρο, η οποία δεν κάνει λόγο για «δικαίωμα», αλλά για «προσφορά» (προς τα παιδιά). Θεωρεί δηλαδή τη ζωή (το παιδί) πρώτιστη αξία – και όλα τ’ άλλα κατ’ ακολουθίαν. Ομολογώ ότι δεν πέρασε καν απ’ το μυαλό μου πως όλ’ αυτά γίνονται για ψηφοθηρικούς λόγους, αλλά δεν μ’ ενδιαφέρει έτσι κι αλλιώς: στη περίπτωση αυτή λειτουργεί η ετερογονία των σκοπών 😉
23 Δεκεμβρίου, 2015 στις 5:34 μμ
Πάνος
ΥΓ. Εννοώ το πρώτο σχόλιο. Με το δεύτερο δεν διαφωνώ – τα ίδια λέω κι εγώ, με άλλα λόγια 😉
23 Δεκεμβρίου, 2015 στις 5:43 μμ
Mitsos
O Συριζα δεν έπρεπε να προκαλέσει τις εκλογές του Ιανουαρίου, αλλά το έκανε με σκοπό βαθύτατο. Ηθελε να πάρει την εξουσία, να κάνει ότι διαπραγματεύεται και μετά να φορέσει στον κόσμο τη μνημονιάρα που ούτως ή άλλως οι άλλοι γνώριζαν ότι δεν υπήρχε περίπτωση να περάσουν χωρίς να καεί η Ελλάδα. Πολύ καλά γνώριζαν ότι το email Χαρδούβελη δεν υπήρχε ούτε μία στο εκατομμύριο να γίνει αποδεκτό και οι Ευρωπαίοι θα γυρεύανε τα πάντα όλα και άμεσα, ξεπουληματα τραπεζών, ξεπουλήματα δανείων, ξεπουλήματα όλης της δημόσιας περιουσίας, περικοπές 40% μισθών και συντάξεων.
Από την άλλη αν άφηνε το Σαμαρά το ευρωιερατείο να συνεχίσει θα είχε καεί η ΝΔ και αυτό δεν βόλευε το σύστημα ντόπιο και ξένο. Υπήρχε δε η πιθανότης αν δεν έβγαινε ο Τσιπρας να είναι τώρα κυβέρνηση το Ποδέμος στην Ισπανία. Αυτό δεν ήθελε με τίποτα να συμβεί η ευρωπαική ελίτ και σου λέει ας φάμε το Σαμαρά και ας βγάλουμε στην εφεδρεία τη ΝΔ και ας αφήσουμε τον Αλέξη να διαλύσει σε όλη την Ευρώπη όποιον πάει κοντρα στο ιερατείο των Βρυξελλών και του Ραιχσταγκ.
Η φράση του Σόιμπλε θα σας γδάρω σαν τα κουνέλια και θα κρεμάσω τις προβιές σας στη Μαδρίτη είχε κάποιο βαθύτερο νόημα. Δεν μπορεί όλοι αυτοί οι εγκέφαλοι της πρωτοδεύτερης φοράς αριστεράς να μην γνώριζαν επί 2.5 χρόνια ότι δεν έχουν συμμάχους στην Ευρώπη και έπρεπε πρώτα να αφήσουν ελεύθερο το πεδίο μήπως και αναλάβει ο Ποδέμος στην Ισπανία. Απεναντίας έγιναν κυβέρνηση πήγανε με το φιατάκι κόντρα στην νταλίκα και φάγανε για τα καλά τον Ιγγλέσιας, ο οποίος σαν μαλάκας πίστεψε λόγω της αγραμματοσύνης του ότι ο Δραγασάκης που είχε στηρίξει με νύχια και με δόντια το Μααστρίχτ και είχε κάνει ό,τι μπορούσε από το χέρι του για να ξεπλύνει ό,τι σκάνδαλο επί οικουμενικής, θα ήθελε την οποιαδήποτε αλλαγή στην Ελλάδα.
Η Λεπέν ευτυχώς τους κατάλαβε και απομακρύνθηκε από τους ψευτοθόδωρους του αντιμνημονίου της ελληνικής πολιτικής σκηνής. Για αυτό και δεν έπαθε ζημιά. Γενικά ό,τι πλησιάσει και ακουμπήσει ο σπόρος του χουντοεργολάβου το καταστρέφει.
Και κάτι τελευταίο. Οποιος ακόμα πιστεύει μετά από τόσα χρόνια ότι γίνεται να διαχωριστεί το ποντικοφάρμακο από τη συνταγή του μνημονίου ας το πιστεύει. Ας πιστεύει ότι θα υπάρξουν παράλληλα προγράμματα, κουρέματα του 50% του χρέους, και άλλα ωραία. Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Το μόνο που θα καταφέρουν όλοι αυτοί που τα λένε αυτά είναι να γίνονται συνέχεια ρεζίλι και να καταφέρουν πολύ σύντομα στη χώρα να απομείνουν οι λαθρομετανάστες, οι πρόσφυγες οι πραγματικοί, οι συνταξιούχοι και οι ΔΥ. Και τότε θα δούμε ποιος θα ταίζει ποιον και ποιος θα φάει τον άλλο.
23 Δεκεμβρίου, 2015 στις 5:44 μμ
σχολιαστης
Στη δική μου αντίληψη, οι συριζαίοι, είναι ένα εντελώς προβληματικό είδος πολιτικής μαφίας γιατί εκτός όλων των άλλων δεν τους κόβει ντιπ.
Οσο για τις καταστροφές που έχουν προκαλέσει θα τις μετράμε για καιρό.
Απορώ με τι μούτρα κυκλοφορούν στην κοινωνία. Δεν υπάρχει πέτσα;
Για τον ιδιωτικό τομέα που δεν πάει βρέξει χιονίσει στην τράπεζα να εισπράξει ήταν η απόλυτη καταστροφή. Ελπίζω να μας απαλλάξουν από την παρουσία τους γρήγορα, πριν μας βρει κάνα μεγαλύτερο κακό.
Μετά τη «διακυβέρνηση» του 2015, δεν δίνω την παραμικρή πιθανότητα να συμμορφωθούν και να κάνουν κάτι καλό. Όσο είναι στην εξουσία θα κάνουν αυτό που ξέρουν.
Αυτά! 🙂
23 Δεκεμβρίου, 2015 στις 6:23 μμ
aftercrisis
Πάνο,
«επι της αρχής» συμφωνούμε
¨Ομως το (κοινωνικό) «παράθυρο του χρόνου» του Τσίπρα κλείνει. Όλο και πιο γρήγορα.
Όπως εκλεισε το 2011-2012 το παράθυρο του Παπανδρέα.
Αν είναι να γίνουν όντως διορθωτικές κινήσεις, π.χ. για αποκατάσταση του κράτους ισονομίας εσωτερικά, πρέπει να γίνουν ταχύτατα. «Όποιον καθυστερεί τον τιμωρεί η ζωή».
σχο,
και μετά τι, ποιοί, πως;
Προγράμματα, στρατηγική, πολιτικό προσωπικό;
Ποιός έχει; (όχι πως ο ΣΥΡΙΖΑ έχει…) 🙂
Ο ιδιος αυτόματος βρυξελλιώτικος πιλότος θα «το πάει το ψαροκάικο» με ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ή με άλλους (και ας έιμαστε ρεαλιστές: χωρίς αυτόν θα ήταν ήδη βαθειά στον πάτο).
Προσωπικά, για κάτι καλύτερο, ελπίζω μόνον στην αλλαγή ρότας και software του βρυξελλιώτικου κοινού GPS.
Το όλο εγχώριο πολιτικό προσωπικό είναι περιορισμένων δυνατοτήτων και πολιτικής τεχνογνωσίας – και κυριως πολύ ελλαττωματικής ηθικής της ευθύνης.
Ωστόσο, για κάπως καλύτερη διαχείριση του μαρασμού και της μελαγχολίας, έστω για αυτό (που κάτι είναι), πρέπει επειγόντως να αλλάξει το εσωτερικό πολιτικό κλίμα. Να γίνουν λιγοτερο νοσηρές οι σχέσεις των κομμάτων μεταξύ τους
23 Δεκεμβρίου, 2015 στις 6:25 μμ
aftercrisis
Ελλάδα, πελατειακό κράτος και διαφθορά: Η χαμένη ευκαιρία και οι αυταπάτες
http://aftercrisisblog.blogspot.gr/2015/12/blog-post_22.html
23 Δεκεμβρίου, 2015 στις 7:33 μμ
Δύστροπη Πραγματικότητα
(Aπό το κείμενο του Αφτερ προς το οποίο παραπέμπει στο τελευταίο του σχόλιο)
“Άν χρειαζόταν, θα «λύγιζε» ακόμη και την τυπική συνταγματική ή άλλη νομιμότητα μέχρι τα όριά της. Γιατί, αν ήταν μεγάλος πολιτικός, θα γνώριζε ότι ως προς το επίδικο αντικείμενο είχε απεριόριστη δημοκρατική νομιμοποίηση και την ενεργητική υποστήριξη του Κυρίαρχου: των πολιτών. Με πλειοψηφίες τεράστιες. Η νομιμιμότητα ως προς τα ήδη καθιερωμένα, άν και πρέπει να είναι σεβαστή στις δημοκρατίες, δεν παράγει δημοκρατική νομιμοποίηση, όμως το αντίστροφο ισχύει.”
Το παραπάνω δείχνει τρόπο σκέψης που βρίσκεται σε πλήρη σύγχιση.
Σε καμία φιλελεύθερη δημοκρατία η νίκη στις εκλογές δεν συνιστά, κατά καμμία έννοια, εξουσιοδότηση εκ μέρους του εκλογικού σώματος ώστε οι νικητές των εκλογών, προκειμένου να προωθήσουν κάποια μεταρρύθμιση που θεωρούν πως είναι εξαιρετικά χρήσιμη/επωφελής/αναγκαία, κλπ για την κοινωνία, να κινηθούν μετεκλογικά στα όρια της νομιμότητας, ή και εκτός αυτών ακόμα. Εαν συνειδητά δράσουν έτσι τότε έχουν κάνει το πρώτο, μεγάλο, βήμα κατάλυσης της συνταγματικής νομιμότητας και αρα της άρνησης των περιορισμών που ελέγχουν την κυβερνητική εξουσία και την κρατική αυθαιρεσία. Επιπλέον ανοίγεται έτσι διάπλατος ο δρόμος σε όλους αυτούς τους δημαγωγούς που απαξ και κερδίσουν τις εκλογές θα μπορούν κατόπιν στο όνομα του όποιου μεγάλου κοινωνικού σκοπού υποτίθεται πως προωθούν (π.χ, καταπολέμηση της διαφθοράς), να επιχειρούν να δικαιολογήσουν κάθε κυβερνητική αυθαιρεσία στην οποία θα προβαίνουν (μέσα στις οποίες αυθαιρεσίες θα συμπεριλαμβάνεται και η προσπάθεια να καταστήσουν οσο το δυνατόν πιο δύσκολο γίνεται, αν όχι αδύνατο, το να μπορεί να κερδίσει με ένα συντεταγμένο και ειρηνικό τρόπο και κατόπιν να ασκήσει και κάποιος άλλος την εξουσία, πλήν αυτών)
Οπότε αυτό που προτείνεις, εκτός από πολιτικά ανεύθυνο, είναι και πολιτικά επικίνδυνο. Και δεν θα οδηγήσει σε κάτι καλύτερο, σε κάποια βελτίωση των πραγμάτων, αλλά αντίθετα, σε καθεστώτα όπως αυτό της Βενεζουέλας (ή της Αργεντινής επι Περόν), και γενικότερα, σε αυταρχικά πολιτικά καθεστώτα με ένα λαϊκίστικο προσωπείο και μία επίφαση δημοκρατικής νομιμοποίησης τα όποια όμως κατά βάθος θα είναι αντιδημοκρατικά και ανελεύθερα.
23 Δεκεμβρίου, 2015 στις 7:35 μμ
δεξιος
Όλη η ιστορία ήταν να πάρουν την εξουσία πριν ανακάμψει η οικονομία γιατί μετά δεν ήταν σίγουρο ότι θα κέρδιζαν.Το μόνο σχέδιο που είχαν ήταν να κάνουν όσο γίνεται περισσότερο θόρυβο ανεξαρτήτως απωλειών στην πραγματική οικονομία για να φανούν ότι έδωσαν μάχη.
23 Δεκεμβρίου, 2015 στις 7:37 μμ
Πάνος
Αυστηρή αλλά σωστή κριτική (του Γιάννη στον άφτερ)
23 Δεκεμβρίου, 2015 στις 7:56 μμ
Ενη
Ενισχυοντας την επιχειρηματολογία του ΔΠ, να σημειωθει οτι σε συντεταγμενες δημοκρατικες κοινωνίες, ενας καθοριστικός παραγοντας ειναι η κοινοβουλευτικη αντιπολιτευση.
Μια αντιπολιτευση ισχυρή και οχι ψευδεπιγραφη.
Αυτός ειναι και ο λογος που οσοι ισχυριζονται οτι εχουν διαλυθει και εκμηδενισθει οι αλλες πολιτικες δυναμεις,, πλην των κυβερνωντων, ειναι πολυ επικινδυνη αποψη.
Γιατί τοτε συμβαινουν αυτα που αναφερονται στο σχολιο του ΔΠ.
«αυταρχικά πολιτικά καθεστώτα με ένα λαϊκίστικο προσωπείο και μία επίφαση δημοκρατικής νομιμοποίησης τα όποια όμως κατά βάθος θα είναι αντιδημοκρατικά και ανελεύθερα»
23 Δεκεμβρίου, 2015 στις 9:51 μμ
aftercrisis
Δύστροπε και Πάνο,
δεν αναφέρομαι σε τυχαία ή συνήθη φιλελεύθερη αντιπροσωπευτική δημοκρατία, ούτε σε μια συνήθη νίκη στις εκλογές, ούτε σε κάποια συνήθη μεταρρύθμιση business as usual. Αν ήταν αυτή η περίπτωση, η κριτική σας θα ήταν δίκαιη (και μάλλον υπερβολικά ήπια 🙂
Αναφέρομαι σε (1) αποτυχημένο κράτος με εξαιρετικά δυσαρμονική κοινωνία ή και επίσης αποτυχημένη για τα ευρωπαικά μέτρα, (2) σε ενδογενή κυρίως αιτία της θεσμικής του ανεπάρκειας – τουλάχιστον η ελληνική «ιδιομορφία» έχει καθαρά ενδογενή αίτια – και (3) σε στιγμή απότομης στροφής που μπορεί να συμβεί μόνον κάθε 40-50 χρόνια.
Στη συγκεκριμέμη περίπτωση ήταν γκρέμισμα μετά απο ραγδαία άνοδο του ΑΕΠ επί μιάμισυ δεκαετία και 2 μόλις χρόνια μετά την καραμανλική ευωχία του 2007 με τους αγροφύλακες και τα καγιέν. Έμοιαζε κεραυνός εν αιθρία αλλά φυσικά δεν ήταν.
Σε τέτοια σπανια στιγμή συσσώρευσης παραγόντων, τι έγινε στην υποδειγματική φιλελεύθερη δημοκρατία των ΗΠΑ το 1930 όταν εκλέχτηκε ο πιο αγαπημενος πρόεδρος των Αμερικανών μετά τον Ουάσιγκτων, ο Φρ. Ρούσβελτ;
Τα «άλλαξε όντως όλα», εξαντλώντας τη συνταγματική νομιμότητα στα απώτατα όριά της. Εκλέχτηκε 3 φορές Πρόεδρος! Καταπολέμησε την ανεργία, μέχρι και στέλνοντας ανθρώπους να φυτεύουν δέντρα στην έρημο με χρήμα που προερχόταν απο υπερφορολόγηση των πλουσίων (στις ΗΠΑ!). Και, ώ της αστικής νομιμότητας και κράτους δικαίου, έκλεισε μέσα τον Αλ Καπόνε για …φοροδιαφυγή (γιατί δεν μπορούσε αλλοιώς!). Κατηγορήθηκε ποτέ ο FDR για παραβίαση του Συντάγματος; Γι αυθαιρεσία; Για αυταρχισμό; Για βορειοαμερικανικό Περονισμό; Φυσικά όχι. Και μη μου πείτε, «ά ο πόλεμος». Μετά το Περλ Χάρμπορ απλά συνέχισε στην ίδια ρότα, όπως το 1932. Και φυσικά δεν εμπόδισε κανέναν με εξωθεσμικά ή αντιδημοκρατικά μέσα να προσπαθήσει να τον νικήσει στις 2 εκλογές. Απλά ο λαός μπορούσε να συγκρίνει.
Φυσικά τέτοιοι πολιτικοί δεν υπάρχουν πολλοί στην σύγχρονη παγκόσμια ιστορία. Θα αναφέρω όμως και τον Σαρλ Ντε Γκώλ, 1968, παρόλο που με την πολιτική του οικογένεια δεν με συνδέουν πολλά.
Ο Μάης του ’68 κλόνισε την εξουσία στη Γαλλία. Προκάλεσε τεράστια πολιτική και κοινωνική κρίση και από πολλές πλευρές εισήγαγε ανανεωτικά ρεύματα – και όχι μόνον στη Γαλλία. Αλλά το όλο αυτό κίνημα δεν είχε πρόταση και πρόγραμμα διακυβέρνησης. Οι Κομμουνιστές ήταν μάλλον αντίθετοί του. Οι Σοσιαλιστές ήταν ανέτοιμοι. Τα διάφορα νέα κινήματα ηταν ένα δυναμικό σκορποχώρι. Χωρίς πρόγραμμα. Όμως τελικά έφθασαν σε γενική απεργία, αρχικά ακαθοδήγητη απο τα συνδικάτα, μετά προσχώρησαν οι Σοσιαλιστές. Η Γαλλία παρέλυσε και κατέρρεε.
Και η κυβέρνηση κατέρρεε. Τι έκανε ο Ντε Γκωλ; Έκαψε τα έγγραφα στο γραφείο του, κρύφτηκε, έφυγε απο τη χώρα και κατέφυγε στο στρατόπεδο των γαλλικών δυνάμεων κατοχής της Γερμανίας στο Μπάντεν Μπάντεν. Επέστρεψε και απηύθυνε διάγγελμα απο το ραδιόφωνο. Διέλυσε την Εθνοσυνέλευση, παράτυπα, απείλησε να κηρύξει κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και προκήρυξε εκλογές. 800.000 υποστηρικτές του κατέβηκαν στο δρόμο. Το Κομμουνιστικό Κόμμα συμφώνησε να λυθεί η κρίση με τις εκλογές. Η εξέγερση σατμάτησε. Στις εκλογές του Ιουνίου 1968 το κόμμα του Ντε Γκώλ πήρε 353 από τις 486 συνολικά έδρες.
Είπε κανείς τιποτε για αυταρχικό πολιτικό καθεστώς Ντε Γκώλ; Για αντιδημοκρατικό και ανελεύθερο πολιτικό χειρισμό;
‘Ετσι αντιμετωπίζονται οι μεγάλες κρίσεις απο πολιτικούς με ικανότητα διακυβέρνησης και γνώση του πως λειτουργούν στον πραγματικό κόσμο οι αντιπροσωπευτικές δημοκρατίες και η λαική κυριαρχία.
Με χειρισμούς όπως των Ελλήνων πολιτικών στην κρίση 2009-2015 οι κρίσεις δυστυχώς παρατείνονται και βαθαίνουν
23 Δεκεμβρίου, 2015 στις 9:57 μμ
aftercrisis
Αγαπητέ Δύστροπε,
άν νομίζουμε ότι αυτή η χώρα βρίσκεται απλά
«σε κατάσταση που χρειάζεται κάποια μεταρρύθμιση που θεωρούμε πως είναι εξαιρετικά χρήσιμη/επωφελής/αναγκαία»,
έ τότε είμαστε ακόμη πολύ βαθειά νυχτωμένοι
(συγγνώμη που γίνομαι οξύς, αλλά αυτή είναι η γνώμη μου) 🙂
23 Δεκεμβρίου, 2015 στις 10:18 μμ
Πάνος
άφτερ,
αφήνω να απαντήσει ο Γιάννης – είμαι σίγουρος πως θα τα πει και για μένα 😉
24 Δεκεμβρίου, 2015 στις 12:06 πμ
δεξιος
Άφτερ φυσιικά και καταγγέλθηκε ο Ρούζβελτ από τους Ρεπουμπλικάνους στην εποχή του για αυταρχισμό και παραβιάσεις του συντάγματος.
Αλλά στην ελληνική περίπτωση όλα τα παρόμοια μέτρα ήσαν απαγορευμένα από την τρόικα.Το ελληνικό ΑΕΠ έπεσε περίπου όσο το αμερικανικό την εποχή της μεγάλης κρίσης και η ανεργία έφθασε σε μεγάλα ύψη.Αυταρχισμός όμως δεν υπήρξε πέραν των συνηθισμένων και μάλιστα βία άσκησαν κυρίως οι αντιμνημονιακοί ή μάλλον οι δήθεν αντιμνημονιακοί και σήμερον κυβερνώντες και πρώην αντιπολιτευόμενοι.
Δεν γνωρίζω τι άλλο μπορούσαν να κάνουν πολιτικοί που θα είχαν υποχρεωθεί σε τόσο μεγάλη εσωτερική υποτίμηση.
24 Δεκεμβρίου, 2015 στις 12:23 πμ
aftercrisis
δεξιέ,
καμμια τρόικα δεν απαγόρευσε λ.χ. την κλήση των Ελλήνων φοροφυγάδων στο ταμείο για τα περαιτέρω. Διατί να το πράξει, άλλωστε;
Εξάλλου την πρώτη λίστα με το διαβόητο στικάκι την παρέδωσε η τότε υπουργός οικονομικών της μιας εκ των δύο μεγάλων δυνάμεων της ΕΖ (και στη συνέχεια μία εκ των προισταμένων των τριών δυνάμεων της τρόικας), η κα Λαγκάρντ αυτοπροσώπως.
Πιθανότατα η «τρόικα» (ως υπάλληλοι) αδιαφορούσε παντελώς για την καταπολέμηση ή μη καταπολέμηση της διαφθοράς και του πελατειακού κράτους στην Ελλάδα. Αναμενόμενο, δεν είναι δουλειά της αλλωστε, οικονομολόγοι είναι και λογιστές (όσοι είναι)..
Όμως από εκπροσώπους της θεσμικής τρόικας (Επιτροπή + ΕΚΤ + ΔΝΤ) έχουμε ακούσει χιλιάδες φορές ότι η «φούντα» της διαφθοράς ανθίζει πολύ και πολυτελές προιόν στην Ελλάδα 😉
Για τον FDR μπορεί να έχεις δίκιο, θα το ψάξω περισσότερο, αλλά η πολύ γενική εντύπωση απο συγγράμματα ιστορίας της πολιτικής είναι αυτή που έγραψα (ομως δεν είμαι ειδικός).
24 Δεκεμβρίου, 2015 στις 12:46 πμ
Δύστροπη Πραγματικότητα
Αφτερ τα οσα γράφεις στο νέο σου σχόλιο επιβεβαιώνουν την αρχική εκτίμηση περί ενός τρόπου σκέψης σε πλήρη σύγχυση. Επιπλέον φανερώνουν και άγνοια γύρω από πλευρές κάποιων ιστορικών γεγονότων.
Ας τα δούμε λίγο πιο λεπτομερειακά…
“τι έγινε στην υποδειγματική φιλελεύθερη δημοκρατία των ΗΠΑ το 1930 όταν εκλέχτηκε ο πιο αγαπημενος πρόεδρος των Αμερικανών μετά τον Ουάσιγκτων, ο Φρ. Ρούσβελτ;
Τα «άλλαξε όντως όλα», εξαντλώντας τη συνταγματική νομιμότητα στα απώτατα όριά της. “
Ο ισχυρισμός ότι ο Φρανκλιν Ρούζβελτ έδρασε στα όρια της νομιμότητας δεν έχει επαφή με την πραγματικότητα γιατί απλούστατα ουδέποτε εδρασε στα όρια της ή εκτός αυτών.
Επιπλέον, ούτε κατά διάνοια δεν επιβεβαιώνεται ο ισχυρισμός από τα “στοιχεία” που παραθέτεις προς υποστήριξή του.
Πιο αναλυτικά,
“Εκλέχτηκε 3 φορές Πρόεδρος!”
Βασικά εκλέχτηκε 4 φορές, η τέταρτη το 1944. Ήταν όμως άρρωστος και μετα από λίγους μήνες πέθανε οπότε ανέλαβε ο Τρούμαν, που ήταν μέχρι εκείνη την στιγμή αντιπρόεδρος. Την εποχή εκείνη δεν υπήρχε κανένα απολύτως όριο στο πόσες φορές θα μπορούσε κάποιος να εκλεγεί στην προεδρία οπότε, εύλογα, κάτι τέτοιο ήταν απολύτως νόμιμο.
“Καταπολέμησε την ανεργία, μέχρι και στέλνοντας ανθρώπους να φυτεύουν δέντρα στην έρημο με χρήμα που προερχόταν απο υπερφορολόγηση των πλουσίων (στις ΗΠΑ!).”
Την ανεργία σίγουρα δεν την καταπολέμησε με το να στέλνει κόσμο “να φυτεύει δέντρα στην έρημο”. Υποθέτω πως εννοείς ότι τους πρώτους μήνες, μόλις είχε ανέβει στην εξουσία, επειδή όντως δεν υπήρχε ακόμα ένα σχετικά διαμορφωμένο σχέδιο για την καταπολέμηση της, η νέα κυβέρνηση πειραματίζονταν και ομολογουμένως είχαν λάβει χώρα κάποια πράματα παρόμοια με αυτό που αναφέρεις παραπάνω. Παρόλα αυτά, επρόκειτο κατά κύριο λόγο για αποτυχημένες απόπειρες οι οποίες εγκαταλείφθηκαν σχετικά γρήγορα. Εξίσου σίγουρο πάντως είναι πως δεν είχαν τίποτα το αντισυνταγματικό, ούτε και κινούνταν στα όρια της νομιμότητας. Δέχτηκαν μεγάλη κριτική αυτές οι δράσεις γιατί ήταν κοινωνικά άχρηστες, αποτυχημένες, κλπ., όχι όμως γιατί ήταν παράνομες, γιατί απλούστατα δεν ήταν.
Η υψηλή φορολογιά που επιβλήθηκε από την κυβέρνηση επίσης δεν ήταν παράνομη, ή έστω κινούμενη στα όρια της νομιμότητας. Προκάλεσε φυσικά μεγάλη δυσφορία σε ένα τμήμα της κοινωνίας, όπως και ήταν αναμενόμενο, αλλά ήταν απόλυτα νόμιμη.
“Και, ώ της αστικής νομιμότητας και κράτους δικαίου, έκλεισε μέσα τον Αλ Καπόνε για …φοροδιαφυγή (γιατί δεν μπορούσε αλλοιώς!).”
Ο Αλ Καπόνε μπήκε στην φυλακή το Μάϊο του 1932, 6 ολόκληρους μήνες πρίν εκλεγεί ο Ρούζβελτ πρόεδρος. Οι δε περιπέτειες του με την δικαιοσύνη για το θέμα της φοροδιαφυγής είχαν ξεκινήσει ηδη από το 1927. Και στην όλη διαδικασία της δικαστικής διωξής του σε κανένα στάδιο δεν υπήρξε εμπλοκή του προέδρου της χώρας – ούτε και θα ήταν φυσικά δυνατό κάτι τέτοιο γιατί θα συνιστούσε καραμπινάτη παρανομία, εκ μέρους του προέδρου.
https://en.wikipedia.org/wiki/Al_Capone#Trials
“Κατηγορήθηκε ποτέ ο FDR για παραβίαση του Συντάγματος; “
Όχι, γιατί απλούστα ουδέποτε το παραβίασε. Η δράση του ήταν πάντα μέσα στα πλαίσια της συνταγματικής νομιμότητας. Κατά συνέπεια δεν αποτελεί παράδειγμα υπερ των οριακά κινούμενων ή και εξωσυνταγματικών ακόμα δράσεων που υποστηρίζεις εσυ.
“Ο Μάης του ’68 κλόνισε την εξουσία στη Γαλλία. Προκάλεσε τεράστια πολιτική και κοινωνική κρίση […] Και η κυβέρνηση κατέρρεε. Τι έκανε ο Ντε Γκωλ; […] απηύθυνε διάγγελμα απο το ραδιόφωνο. Διέλυσε την Εθνοσυνέλευση, παράτυπα, απείλησε να κηρύξει κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και προκήρυξε εκλογές.”
Δεν υπήρχε κάτι το παράτυπο σε αυτό που έκανε ο Ντε Γκώλ. Στην Γαλλία ισχύει το ημι-προεδρικό πολιτικό σύστημα (από το 1958). Σε αυτά τα συστήματα ο πρόεδρος έχει περισσότερες ουσιαστικές αρμοδιότητες από ότι ο πρόεδρος στα κοινοβουλευτικά συστήματα, και μία από αυτές τις είναι η διάλυση του κοινοβουλίου κάτω από έκτακτες συνθήκες (π.χ μία κοινωνική εξέγερση όπως ο Μάϊος του ’68). Ο Ντε Γκωλ διέλυσε το κοινοβούλιο και προκήρυξε εκλογές αλλά αυτός που τον έπεισε να το κάνει ήταν ο τότε πρωθυπουργός (και μετέπειτα πρόεδρος), Ζώρζ Πομπιντού. Όπως και να ‘χει, η ενέργεια ήταν απόλυτα νόμιμη, και δεν παραβίαζε τα πλαίσια που έθετε το σύνταγμα.
Η δε κήρυξη κατάστασης εκτάκτης ανάγκης δεν είχε και κανόνα νόημα, αν μη τι άλλο γιατί η κατάσταση ούτως ή άλλως ήταν έκτακτη 🙂 και αυτό το είχαν αντιληφθεί οι πάντες. 😉 Η κήρυξη πάντως καταστάσεως εκτάκτου ανάγκης δεν ήταν κάτι παράνομο ή έστω παράτυπο αλλά επίσης προβλέπονταν από το γαλλικό σύνταγμα. Οπότε, πάει και αυτό το παράδειγμα.
“δεν αναφέρομαι σε τυχαία ή συνήθη φιλελεύθερη αντιπροσωπευτική δημοκρατία, ούτε σε μια συνήθη νίκη στις εκλογές, ούτε σε κάποια συνήθη μεταρρύθμιση business as usual. Αν ήταν αυτή η περίπτωση, η κριτική σας θα ήταν δίκαιη”
Το παραπάνω επιβεβαιώνει την αρχική αξιολόγηση ότι η θέση σου εκτός από ανεύθυνη είναι και πολιτικά επικίνδυνη (αν κάποιος ηγέτης μπει στον πειρασμό να την ακολουθήσει). Στην τελική όλοι οσοι έχουν προχωρήσει σε μονιμότερες αντισυνταγματικές εκτροπές προηγουμένως ξεκινούσαν να δρούν στα όρια της νομιμότητας – σαν ένα πρώτο στάδιο πρίν την ολοκλήρωση της εκτροπής. Και αυτή την κυβερνητική δράση στα όρια της νομιμότητας πάντα την δικαιολογούσαν στο όνομα κάποιας “έκτακτης κατάστασης”, λόγω της “κρισιμότητας των περιστάσεων”, επειδή το επιτάσσει η “ιστορική αναγκαιότητα”, και ότι άλλο πρόσχημα σκαρφίζονταν όλοι αυτοί που θεωρούν ότι το να θυσιάσουν την δημοκρατία και το κράτος δικαίου (χωρίς το οποίο είναι αδύνατη η ύπαρξή της) πάντα δικαιολογείται στο όνομα του όποιου Μεγάλου Κοινωνικού Σκοπού.
24 Δεκεμβρίου, 2015 στις 7:42 πμ
Πάνος
Να προσθέσω μόνο ότι ο Χάουαρντ Ζιν κάνει τον Ρούσβελτ εκατό παράδες – όχι για θέματα εκτροπής κλπ, αλλά γιατί ήταν υπερβολικά… καπιταλιστής 😉
24 Δεκεμβρίου, 2015 στις 12:37 μμ
aftercrisis
Δύστροπε,
άν προς στιγμήν θεωρήσουμε τον τρόπο που διαχειρίστηκαν την κρίση ο ΓΑΠ, ο Σαμαράς και ο Τσίπρας είναι πολιτικά …ακίνδυνος και υπεύθυνος, τότε ασφαλώς είμαι έτοιμος να συμφωνήσω ότι θέσεις όπως αυτές που ανέφερα μπορεί να είναι και ανεύθυνες και πολιτικά επικίνδυνες.
Άλλωστε δεν χρειάζονται διορθωσεις. Τη νομιμότητα και την ισονομία την εξασφαλίζει ούτως ή άλλως η δικαστική εξουσία μας, π.χ. ακυρώνοντας σταθερά μειώσεις μισθών των λειτουργών της και των συνεταίρων τους στο κράτος-συντεχνία τους, αλλά ποτέ απλών αδύναμων εργαζομένων.
Για τον FDR διαφωνείς μάλλον περισσότερο με τον δεξιό (βλ. σχόλιο του παραπάνω), παρά με την αφεντιά μου, οπότε …πάσο 😉
Τον Ντε Γκώλ όντως τον έπεισε ο Πομπιντού να διαλύσει πρόωρα τη Βουλή. Ο Πομπιντού ο οποίος τον διαδέχτηκε όταν παραιτήθηκε ένα χρόνο αργότερα απο τον εκλογικό θρίαμβο του Ντε Γκώλ, μετά την ήττα του στο δημοψήφισμα για περιορισμό των εξουσιών της Γερουσίας. Ο Ραυμόν Αρον, πολιτικός φίλος του Ντε Γκώλ γράφε στα απομνημονεύματά του, ότι η Γερουσία, άν και απόλυτα ελεγχόμενη απο τον Ντε Γκωλ, είχε την άποψη ότι οι πρωτοβουλίες του τον Μάη του 1969 ήταν αντισυνταγματικές και αυταρχικές. Όμως οι αντίπαλοί του μέσα στο κόμμα δεν το διατύπωσαν ποτέ δημόσια, φοβούμενοι την επιρροή που ασκούσε στο λαό. Έτσι τον εξανάγκασαν έντεχνα στη «μονομαχία» με το δημοψήφισμα, με το οποίο αυτοκτόνησε πολιτικά. Ο πονηρός …μέντοράς του Πομπιντού παραμόνευε στη γωνία.
Πάνο,
ώρα είναι να κατηγορήσουμε τώρα (ιδίως όσοι – κατά δήλωσή σας – δεν είσαστε αριστεροί! 😉 ) τον FDR και τον σύμβουλό του Κέυνς, επειδή δεν ήταν …αντικαπιταλιστές,αλλά αντίθετα, ήθελαν μέσω της έντονης κρατικής παρέμβασης να εξασφαλίσουν τη μακροημέρευση του καπιταλιστικού συστήματος απαλύνοντας τις αντιφάσεις του! Γιατί αυτή ήταν η θέση τους και ο Ζιν απλά διαπιστώνει την αλήθεια.
Για αναζήτηση αντικαπιταλιστών, άς ψάξουμε αλλού, όχι πάντως στον FDR, στον Κέυνς, ή στους νεοκευνσιανούς (π.χ. τύπου …Βαρουφάκη).
*** Προφανώς ο ίδιος βαρύς ψόγος – ότι δεν είναι αντικαπιταλιστές – ισχύει όχι μόνον για τους οπαδούς του κευνσιανού καπιταλισμού, αλλά και για τους ημέτερους ακραιφνείς σοσιαλιστές, τύπου Αλέξη Τσίπρα και Γιώργου Παπανδρέου – οπότε βράσε όρυζα, την πατήσαμε 😉
24 Δεκεμβρίου, 2015 στις 1:26 μμ
δεξιος
Απολογισμός Ευάγγελου και σχόλια.
http://www.athensvoice.gr/article/city-news-voices/%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%B7/%CF%85%CF%80%CE%BD%CE%BF%CE%B2%CE%AC%CF%84%CE%B5%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%B1-%CF%87%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BA%CF%8E%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1
24 Δεκεμβρίου, 2015 στις 1:27 μμ
Δύστροπη Πραγματικότητα
Αφτερ από ότι βλέπω δεν έχεις να προσθέσεις κάτι ουσιαστικό στην ούτως ή άλλως εξαιρετικά αδύναμη επιχειρηματολογία σου υπερ μίας κυβέρνησης που θα δρα στα όρια της νομιμότητας ή και εξω από αυτά, και αναμασάς τα ίδια.
Μερικές μόνο παρατηρήσεις σε κάποια από οσα είπες στο τελευταίο σου σχόλιο.
«Για τον FDR διαφωνείς μάλλον περισσότερο με τον δεξιό (βλ. σχόλιο του παραπάνω), παρά με την αφεντιά μου»
Με σένα διαφωνώ πρωτίστως επειδή παρά το γεγονός πως η δράση του Ρούζβελτ ήταν απολύτως μέσα στα πλαίσια της νομιμότητας τον χρησιμοποιείς σαν παράδειγμα για το αντίθετο, για μία κυβέρνηση που θα δρα στα όρια τους ή και και εξω από αυτά. Οι βλακείες των ρεπουμπλικάνων της εποχής, ότι τάχα ήταν «αυταρχικός» και «παραβίαζε το σύνταγμα» ήταν αστήρικτες και για αυτό και ουδέποτε επιβεβαιώθηκαν από κανένα σοβαρό μελετητή της περιόδου. Τώρα βέβαια αν εσυ θέλεις να πατάς στις βλακείες των ρεπουμπλικάνων της εποχής (οι οποίοι άλλωστε ακόμα και τον Ομπάμα σήμερα, αλλά και όποιον άλλο δημοκρατικό πρόεδρο παλιότερα, δεν χάνουν την ευκαιρία που να μην τον κατηγορήσουν πως «παραβιάζει το σύνταγμα») περί της «αντισυνταγματικής» δράσης του Ρούζβελτ για να στηρίξεις την δική σου θέση περί της αναγκαιότητας για μία κυβέρνηση που θα κινείται στα όρια της νομιμότητας… , εντάξει, πάσο και από μένα…
«Τον Ντε Γκώλ όντως τον έπεισε ο Πομπιντού να διαλύσει πρόωρα τη Βουλή. Ο Πομπιντού ο οποίος τον διαδέχτηκε όταν παραιτήθηκε ένα χρόνο αργότερα απο τον εκλογικό θρίαμβο του Ντε Γκώλ»
Έχεις άγνοια γύρω από βασικές πτυχές των γεγονότων στα οποία αναφέρεσαι – αλλά κατά τα άλλα μου θες και κυβερνήσεις που θα δρούν στα όρια της νομιμότητας, τρομάρα σου ;).
Δεν υπήρξε κανένας «εκλογικός θρίαμβος» του Ντε Γκωλ στις εκλογές του Ιουνίου του 1968 γιατί απλούστατα αυτές οι εκλογές δεν ήταν εκλογές για εκλογή προέδρου αλλά για εκλογή κυβέρνησης.
https://en.wikipedia.org/wiki/French_legislative_election,_1968
Για τις ανοησίες περί του αν ήταν αντισυνταγματική η δράση του Ντε Γκωλ απάντησα στο τελευταίο μου σχόλιο, δεν ήταν.
Κάτι ακόμα, η απόφαση για την διενέργεια εκλογών τον Ιουνιο του ’68 πέραν του ότι ήταν απολύτα νόμιμη ηταν και πολιτικά σωστή. Θα ήταν απόλυτα προβληματικό η τότε κυβέρνηση να συνεχίσει να υπάρχει, ως είχε, την στιγμή κατά την οποία είχε λάβει χώρα μία τόσο εκτεταμένη κοινωνική εξέγερση όπως συνέβη τον Μάϊο του ’68. Εκείνη την στιγμή ήταν πολιτικά αναγκαίο η κυβέρνηση, η όποια κυβέρνηση, να αποκτήσει πάλι την νομιμοποίηση, και έτσι την εμπιστοσύνη εκ μέρους της κοινωνίας, που προσφέρουν οι εκλογές.
«Τη νομιμότητα και την ισονομία την εξασφαλίζει ούτως ή άλλως η δικαστική εξουσία μας, π.χ. ακυρώνοντας σταθερά μειώσεις μισθών των λειτουργών της και των συνεταίρων τους στο κράτος-συντεχνία τους, αλλά ποτέ απλών αδύναμων εργαζομένων.»
Το ότι η δικαιοσύνη δεν δρα όπως θα έπρεπε είναι δεδομένο. Χωρια το γεγονός πως δρώντας κατά αυτόν τον τρόπο ενδέχεται να οδηγήσει και σε απονομιμοποίηση του πολιτικού συστήματος. Θα μπορούσε δε να προσθέσει κανείς ότι είναι πιθανό (πολύ πιθανό, θα προσέθετα) πως κάποιες αποφάσεις της παραβιάζουν την συνταγματική νομιμότητα. Η λύση όμως δεν είναι μία κυβέρνηση που θα εντείνει με την σειρά της αυτή την ηδη προβληματική κατάσταση – κινούμενη και αυτή στα όρια της νομιμότητας – αλλά προφανώς να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε ώστε να βελτιωθεί η δικαιοσύνη. Με άλλα λόγια, αν υποθέσουμε ότι η δικαιοσύνη σε ορισμένες αποφάσεις της βρίσκεται εκτός νομιμότητας, το θέμα είναι να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε ώστε να την υπαγάγουμε ξανα μέσα στα πλαίσια που ορίζει η νομιμότητα και όχι φυσικά να έχουμε μία κυβέρνηση που θα εντείνει ακόμα περισσότερο το πρόβλημα που επιθυμούμε να λύσουμε.
Δεν έχω να προσθέσω κάτι παραπάνω, η θέση περί της αναγκαιότητας μίας κυβέρνησης που θα δρα στο όρια της νομιμότητας (και ενδεχομένως και εκτός αυτών) παραμένει αναπόδεικτη, ανεύθυνη, και πολιτικά επικίνδυνη.
24 Δεκεμβρίου, 2015 στις 2:34 μμ
Mitsos
Γιατί τώρα 5 χρόνια δεν κινούνται όλες οι κυβερνήσεις εκτός συνταγματικής νομιμότητας ? Τι έγινε με το ξεπούλημα για 1 σεντς των μετοχών της εθνικής που είχε το κράτος σε πολλούς και διάφορους που έβγαλαν αμέσως εκατομμύρια? Μήπως ο νόμος και το Σύνταγμα δεν δηλώνει τι ισχύει περί συνόρων? Γιατί άνοιξαν τα σύνορα και βάζουν μέσα όποιον βρούνε και δεν εφαρμόζεται ο νόμος περί απελάσεων των παρανόμων εισελθόντων εις την ελληνικήν επικράτεια?
Αυτά δεν απασχολούν βέβαια τον Αφτερ, ασχολείται με τη λίστα Φαλτσιανί που οι μισοί μέσα, με βάση τη δήλωση της προέδρου της βουλής η οποία την είδε και τη μελέτησε, διότι ο Αφτερ πχ δεν νομίζω ότι την μελέτησε, είναι Εβραίοι Ελληνοφωνοι. Και θα πρεπε να γνωρίζει ο Αφτερ ότι οι Εβραίοι είναι στο απυρόβλητο στην Ελλάδα και αν τους ενοχλήσουν όσοι το επιχειρήσουν θα έχουν την τύχη της Κωνσταντοπούλου που δεν είναι βουλευτής σήμερα και πολύ φοβούμαι ότι δεν θα ξαναγίνει ποτέ. Και δεν νομίζω ότι η δήλωση της Κωνσταντοπούλου έγινε επειδή ήταν νεοναζί αλλά λόγω του χαρακτήρος της δεν κατάλαβε τι έλεγε και τι προεκτάσεις θα είχαν τα λεγόμενά της αυτά και σε αυτή και σε άλλους.
Η λίστα Φαλτσιανί είναι παρανόμως αποκτηθεν υλικό το οποίο εδόθη κατόπιν λαδώματος του Φαλτσιανί, στις ελληνικές αρχές. Πολύ δύσκολα θα βρεθεί δικαστής που να λάβει σοβαρά υπόψιν τη λίστα αυτή με βάση αυτό το γεγονός. Αλλά επειδή δεν μπορούν πλέον να κυβερνήσουν με αυτά που υπέγραψαν οι Συριζαίοι, πρέπει να μας απασχολούνε με μαλακίες περί λιστών και λοιπών όταν αυτοί όλοι είναι οι τελευταίοι που θα πάνε να τα βάλουνε με τους Ελληνόφωνους Εβραίους, τη στοά των Αθηνών και το Σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ που είναι από πίσω τους.
Κατά τα άλλα πήγαμε στον Ντε Γκώλ στον Ρούζβελτ και από την πόλη έρχομαι και στην κορυφή κανέλα. Αλλά εδώ βγάλαμε Μαρξιστή και τον Ανδριανόπουλο οπότε ό,τι και να διαβάσουμε πλέον δεν μας κάνει ιδιαίτερη εντύπωση.
24 Δεκεμβρίου, 2015 στις 2:47 μμ
Mitsos
Κατάπιε ο Λαφαζάνης το 2.94% των εκλογών λοιπόν γιατί κατάλαβε με ποιους πήγε να τα βάλει η Κωνσταντοπούλου και ποιοι βρίσκονται πίσω από τη Singular Logic που μονοπωλεί εδώ και χρόνια τη διεξαγωγή των εκλογών στην Ελλάδα. Ούτε για επανακαταμέτρηση μιλάει πλέον ο Παναής καν ενώ μιλησε στην αρχή. Ούτε για το πώς μπούκαρε ο Καμμένος μέσα στη βουλή όταν δεν υπήρχε ούτε μία δημοσκόπηση που να τον δείχνει με ποσοστό πάνω από 3% στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Αλλά αφού υπέγραψε σύμβαση SOFA ο Καμμένος με το Ισραήλ εξαργύρωσε την προσφορά του αυτή και τη βόλεψε ξανά στο υπουργείο άμυνας. Κατέληξε λοιπόν να μιλάει ο Μιχαλολιάκος μόνο για τη νοθεία που έγινε εις βάρος του Παναή. Ο Παναής κατάπιε το αμίλητο νερό.
24 Δεκεμβρίου, 2015 στις 3:32 μμ
aftercrisis
Δύστροπε,
οταν έγιναν τα γεγονότα του 1968-1969 στη Γαλλία ήμουν (δυστυχώς!) ακόμη έφηβος και δεν τα παρακολουθησα απο πρώτο χέρι. Εν πάσει περιπτώσει οι μνήμες είναι ασθενικές και επιπόλειες, ωστόσο θυμάμαι καλά ότι το κόμμα που κέρδισε πανηγυρικα τις εκλογές άν και είχε το γνωστό άλλο τυπικό όνομα, όλοι το αποκαλούσαν (σχεδόν επίσημα) «Γκωλικό» . Φαρδιά πλατιά.
Μετά από χρόνια διάβασα τα απομνημονεύματα του Αρον. Τη συμβουλή που πάσαρε ο Πομπιντού στον «στρατηγό» για διάλυση της Βουλής και Γερουσίας το 1968 την αποκαλεί «δηλητηριώδες ελιξίριο» ή «φαρμακερό καρδιοτονωτικό» – κάπως έτσι.
Νομίζω όμως ότι στο «δια ταύτα», και σε πείσμα της βλακείας που μου καταλογίζεις, εμείς οι 2 συμφωνούμε. Γράφεις:
«…Δρώντας κατά αυτόν τον τρόπο [η ελληνική δικαιοσύνη] ενδέχεται να οδηγήσει και σε απονομιμοποίηση του πολιτικού συστήματος. Θα μπορούσε δε να προσθέσει κανείς ότι είναι πιθανό (πολύ πιθανό, θα προσέθετα) πως κάποιες αποφάσεις της παραβιάζουν την συνταγματική νομιμότητα. Η λύση όμως δεν είναι μία κυβέρνηση που θα εντείνει με την σειρά της αυτή την ηδη προβληματική κατάσταση – κινούμενη και αυτή στα όρια της νομιμότητας – αλλά προφανώς να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε ώστε να βελτιωθεί η δικαιοσύνη. …να την υπαγάγουμε ξανα μέσα στα πλαίσια που ορίζει η νομιμότητα και όχι φυσικά να έχουμε μία κυβέρνηση που θα εντείνει ακόμα περισσότερο το πρόβλημα που επιθυμούμε να λύσουμε».
Προσυπογράφω, είναι καίριο. Με μια προσθήκη (πρακτικής πολιτικής φύσης): Όταν το ραβδί έχει στραβώσει, επειδή κάποιοι το λύγισαν μονόπλευρα, ενδεχομένως χρειάζεται να το λυγίσεις προ την αντίθετη κατεύθυνση για να ισιώσει κάπως.
Όταν το έχουν στραβώσει πάρα πολύ, και η στραβομάρα αυτή διαρκεί τόσο πολύ χρόνο ώστε του έγινε δεύτερη φύση, τότε μάλλον σίγουρα ο μόνος τρόπος για ισιώσει είναι το λύγισμα πος την αντίθετη κατεύθυνση.
Αυτό ακριβώς εννοούσα γράφοντας ότι η αναβάπτιση στη δημοκρατικη νομιμοποίηση (προσοχή: πάντα με τους όρους της δημοκρατίας) δημιουργεί νομιμότητα ενώ το αντίθετο δεν ισχύει: Μια διασαλευμένη νομιμότητα (συνήθης διαταράσσεται όταν χάσει το δεσμό της με το ηθικόν») μπορεί να αποκαθίσταται μέσω της δημοκρατικής πράξης. Καμμια δημοκρατία όμως δεν μπορεί να διατηρηθεί μόνον μέσω της διατήρησης της νομιμότητας, Πολύ περισσότερο όταν σε μια χώρα είναι διασαλευμένες και οι δύο.
24 Δεκεμβρίου, 2015 στις 3:38 μμ
aftercrisis
Μήτσο,
δεκάρα δεν δίνω άν είναι Εβραίοι, Χριστιανοί, Ζωροαστριστές, λατρευτές του σεξ του Δία με την Αγελάδα ή οπαδοί των Ελ ακι των Νεφιλίμ.
Σημασια έχει ένα και μόνον, άν είναι φοροφυγάδες.
Το παραδάκι που χρωστούν και πρέπει να πέσει στο Δημόσιο ταμείο δεν έχει επάνω ζωγραφισμένο σταυρό, άστρο ή τα «3» του Δία με το τρίτο μακρύτερο ανάμεσα
Έλα λοιπόν στο θέμα και άσε τα θρησκευτικά και την πατριδογνωσία.
24 Δεκεμβρίου, 2015 στις 3:46 μμ
aftercrisis
Μητσο.
Με το «παρανόμως αποκτηθέν υλικό» του Φαλτσιανί, η Γαλλία, η Ισπανία, η Ιταλία, η Βάδη Βυρτεμβέργη και η Βόρεια Ρηνανία Βεσταφαλία έχουν συλλέξει όλοι μαζί φοροδιαφυγή όσο περίπου είναι όλο το ελληνικό χρέος.
Τωρα άν «εμάς» μας βρωμάει το παράνομο υλικό, επειδή είμαστε large και έχουμε και «δίκαιους» δικαστές, «ενάρετους» πολιτικούς και «αδιάφθορες» διωκτικές αρχές, να τα χαιρόμαστε όλα αυτά να καθόμαστε ήσυχα και να ασχολούμαστε με Εβραίους, με Ζωροαστριστές, με τις μετοχές τις Εθνικής (που ως γνωστόν τις είχαν οι φτωχοί πολίτες…)
«Καληνύχτα Κεμάλ…»
24 Δεκεμβρίου, 2015 στις 4:01 μμ
Mitsos
Το παραδάκι το χρωστούν αλλά δεν το πληρώνουν. Αν δεν μπορείς να καταλάβεις γιατί δεν το πληρώνουν πήγαινε να διαβάσεις Θουκιδίδη. Οταν πίσω από όλους αυτούς κρύβεται μια γεωπολιτική οντότητα που ονομάζεται Ισραήλ τους παίρνει να μην πληρωνουν. Οσοι λοιπόν ασχολούνται συστηματικά με λίστες το μόνο που κάνουν είναι να λαικίζουν εφόσον ουδείς από όλους αυτούς είναι διατεθειμένος να τα βάλει με τέτοια πρόσωπα γιατί το λιγότερο που θα πάθει είναι να έχει τη μοίρα της Κωνσταντοπούλου και το περισσότερο είναι να περάσει καμιά νταλίκα 50 τόνων από πάνω του.
Ο Θουκιδίδης, περιγράφει εξαίρετα την ανακατανομή της ισχύος στο διεθνές γεωπολιτικό περιβάλλον με τον διάλογο μεταξύ Αθηναίων και Μηλίων. Όταν οι τελευταίοι λένε στους Αθηναίους, ότι είναι άτοπο να τους επιβληθεί με το…έτσι θέλω να προσχωρήσουν στην Αθηναϊκή συμμαχία παρότι δεν είναι Ίωνες αλλά Δωριείς, δηλαδή δεν είναι δίκαιο οι Μήλιοι να γίνουν έρμαιο των Αθηναϊκών βουλήσεών, οι Αθηναίοι τους απαντούν το περίφημο: «Η έννοια του δικαίου νοείται μόνο μεταξύ ισάξιων αντιπάλων. Ειδάλλως, ο δυνατός προχωρεί, όσο του επιτρέπει η δύναμή του και ο αδύνατος υποχωρεί, όσο του επιτρέπει η αδυναμία του!».
Όταν δε οι Μήλιοι απηυδισμένοι κραύγασαν, ότι οι θεοί θα καταραστούν τους Αθηναίους γι’ αυτή τους την ύβρη, οι τελευταίοι ξανααπαντούν το ακόμη πιο θαυμαστό: «Δεν θα μας λείψει η εύνοια των θεών διότι δε ζητούμε και δεν κάνουμε τίποτε που να βρίσκεται έξω από ένα φυσικό νόμο, ο οποίος επιβάλλει πάντα την εξουσία σε αυτούς, που είναι πιο δυνατοί. Τον νόμο αυτόν, ούτε εμείς τον θεσπίσαμε ούτε θεσπισμένο πρώτοι εμείς τον εφαρμόσαμε , αλλά τον βρήκαμε να υπάρχει από τον Δία, ο οποίος παρέδωσε την εξουσία στους πρώτους ανθρώπους και θα τον αφήσουμε να υπάρχει παντοτινά, και τον εφαρμόζουμε ξέροντας ότι κι εσείς και άλλοι, αν αποκτούσατε την ίδια δύναμη με μας, θα κάνατε τα ίδια. Έτσι γίνονταν κι έτσι θα γίνεται πάντα…»
24 Δεκεμβρίου, 2015 στις 4:11 μμ
Mitsos
Και να σου πω και κάτι άλλο. Τα λεφτά που πήρε η Βεστφαλία εσύ τα μέτρησες και ξέρεις ότι τα πήρε? Μήπως δεν τα πήρε ποτέ αλλά για εσωτερική κατανάλωση και για να θολώνει τα νερά ο Σόιμπλε λέει ότι τα πήρε?
Στην τελική η όλη υπόθεση με τις λίστες είναι μια μαλακία και μισή. Τα Computers της ΤτΕ γνωρίζουν ποιοι έβγαλαν έξω λεφτά πού τα πήγαν και πότε τα έβγαλαν. Γιατί δεν πιάνουνε το Στουρνάρα και τον Προβόπουλο να μας δώσουνε τους σκληρούς δίσκους να δούμε τι γίνεται με τις συναλλαγές? Διότι απλούστατα το ευρωσύστημα είναι πάνω από τις κυβερνήσεις όχι της Ελλάδος μόνο αλλά όλης της Ευρώπης. Ουδείς λοιπόν θα τολμήσει ποτέ να ζητήσει τους σκληρούς δίσκους από τον εκάστοτε κεντρικό τραπεζίτη. Απλά επειδή δεν μπορεί να κυβερνήσει με αυτά που πήγε και υπόγραψε μετά την 17ωρη διαπραγμάτευση, θυμήθηκε πάλι ο Αλέξης με τον Παππά μετά το γεύμα με το Στουρνάρα το θέμα του Φαλτσιανί με μια λίστα που δεν ξέρουμε αν όντως είναι αληθινή ή την έχει φτιάξει στο Excel ο Φαλτσιανί ο οποίος τα οικονόμησε πολύ χοντρά εκβιάζοντας το ελληνικό κράτος.
Εδώ λοιπόν έχουμε τους σκληρούς δίσκους της ΤτΕ και τρώμε αστακούς με το Στουρνάρα και κουβεντιάζουμε για λίστες στο Ποπολο.
24 Δεκεμβρίου, 2015 στις 4:15 μμ
aftercrisis
Το παραδάκι που χρωστούν δεν το πληρώνουν γιατί έχουμε αποτυχημένο κράτος, διεφθαρμενα πελατειακά κόμματα και διεφθαρμένες πολιτικές ελίτ, λαδωμένες διωκτικές αρχές, άδικο και άρρωστο δικαστικό σύστημα και νόμους που είναι σκόπιμα πολύπλοκοι και το χειρότερο δεν εφαρμόζονται, παρά μόνον υπέρ πελατών και των φίλων τους.
Τελευταίον αλλά σημαντικόν, γιατί ως κοινωνία πολιτών εχουμε ως μέλη της και πάμπολλα βόïδα.
Ξύπνα Μητσο…(και όλοι οι Μήτσοι και Μήτσαινες)
24 Δεκεμβρίου, 2015 στις 4:19 μμ
aftercrisis
Μήτσο,
Ο Σόιμπλε, όπως και οι ΠΑΣΟΚοι και Νεοδημοκράτες μας (και πολλοί άλλοι δυστυχώς) δεν τα θέλει και δεν τα πήρε. Γιατί «είναι παράνομο το υλικό»
Δεν κυβερνά αυτός εκεί όπου τα πήραν
(αλλά που να μάθουν οι Έλληνες τι θα πεί ομοσπονδιακό κράτος ….μάλλον πολλά ζητάω απο τα εγχώρια Μέσα Ενημέρωσης)
24 Δεκεμβρίου, 2015 στις 4:33 μμ
aftercrisis
Μήτσο, ο Στουρνάρας;
Σοβαρά, νομίζεις ότι όλοι αυτοί και ιδίως οι πιο μεγάλοι τα βγάλανε με κανονική διατραπεζική συναλλαγή που ελέγχει η ΤτΕ;
Αχ Μήτσο….
Χα χα, υπάρχουν εκατοντάδες τρόποι και πολλά «καταφύγια» του λεγόμενου σκιώδους τραπεζικού συστήματος. Π.χ. αγοράζοντας αμερικανικά ομόλογα από μπρόκερ στην Αθήνα εκτός κανονικής τραπεζικής αγοράς και εκτός χρηματιστηρίων, πληρώνοντας απευθείας απο το χρηματοκιβώτιο της ναυτιλιακής σου. Και το απόγεμα πουλά τα ομόλογα μέσω του ίδιου Αθηναίου μπρόκερ στην UBS και μάλιστα με μικρό εγγυημένο κέρδος (o μπρόκερ στην Αθήνα είναι «δικός της») . Σε έναν τέτοιο μπροκερ πήγε – σύμφωνα με τις ειδήσεις – ο εισαγγελέας πριν μια εβδομάδα.
Ένα παράδειγμα έγραψα, μπορώ πολλά άλλα διαφορετικά
Άχ Μήτσο…
«Ήταν προμελετημένοι
καρφωτοί και λαδωμένοι…»
(για τους πελάτες η καλή η φούντα απο την Περσια – για τους λοιπούς τα πατόφυλλα, χα χα πάρε κοσμε μετοχές Εθνικής)
24 Δεκεμβρίου, 2015 στις 4:38 μμ
aftercrisis
Μήτσο,
νάτος κι ο Σόιμπλε, ο ημέτερος ο Ελληνορθόδοξος και τηρών τις παραδόσεις του έθνους (βλέπε και λήμμα κατσαπλιάδες)
http://news.in.gr/greece/article/?aid=1500048107
«Ήταν προμελετημένοι
καρφωτοί και λαδωμένοι…»
σου λέω αλλά δεν ακούς!
24 Δεκεμβρίου, 2015 στις 4:43 μμ
aftercrisis
Δύστροπε,
δες το link απο πάνω που εδωσα στον Μητσο,
οι Έλληνες συνδικαλιστές των λειτουργών του δικαίου ταχύτατοι. Φροντίζουν και αυτοί με αυτοθυσία και ανυστερόβουλα για το φτωχό λαό
Χριστουγεννιάτικα, του έφεραν χρυσό και λιβάνι στη φάτνη
24 Δεκεμβρίου, 2015 στις 5:02 μμ
Mitsos
Εσύ είσαι το βόιδο αν θεωρείς ότι είναι δυνατόν ένα κράτος το οποίο είναι στο ΔΝΤ (για 80 χρόνια και βάλε θα παραμείνει μέχρι να αποπληρώσει το 75% των οφειλών του), γεωπολιτικά τελειωμένο με έναν πρωθυπουργό που έχει ανοίξει τα σύνορα και το έχει κάνει κέντρο διερχομένων (ακόμα και τζιχαντιστών), ο οποίος ακούει τον εθνικό ύμνο της Ελλάδος και ξύνει τα αχαμνά του, (ενώ όταν πάει στην Τουρκία όταν ακούγεται ο τούρκικος ύμνος στέκεται κλαρίνο), ότι υφίσταται μία στο δις πιθανότητα να εισπράξει 1 ευρώ από τη λίστα αυτή και τις υπόλοιπες που δεν είναι όλες προιόν υποκλοπής και επεξεργασίας στο Excel.
Η λίστα Φαλτσιανί δεν είναι γνήσια 100% και το ξέρουνε οι πάντες. Την επικαλείται η εκάστοτε κυβέρνηση, και τούτη έχει πάρει όσκαρ σκηνοθεσίας, για να ταίζει το Ποπολο την ώρα που ξεπουλάει τα πάντα όλα ιδιωτικά και δημόσια στα τρωκτικά και γνωρίζει από τα PC της ΤτΕ τα πάντα. Ούτε μία συναλλαγή δεν γίνεται στον κόσμο χωρίς να καταγράφεται στα PC των τραπεζών και να δίδεται πλήρη αναφορά στο ευρωσύστημα. Αυτό συμβαίνει και για λόγους πρόληψης της χρηματοδότησης της τρομοκρατίας. Ακόμα και όλες οι αναλήψεις και οι καταθέσεις μικροποσών καταγράφονται και κάθε 20 μέρες ελέγχονται.
Ο μόνος τρόπος να μεταφέρει κάποιος χρήμα έξω χωρίς να εντοπιστεί είναι να το βάλει στο μουνί της γυναίκας του μέσα και να τύχει να μην το ψάξουν στο αεροδρόμιο. Μάλιστα γνωστή στους κύκλους του Κολωνακίου κυρία το έβαλε εκεί και δεν ξέρω πώς το ανακαλύψανε στο Ελ Βενιζέλος την εποχή των Capital Controls στο δημοψήφισμα αλλά δεν της κάνανε τίποτα. Μια άλλη την ανακαλύψανε να έχει στο στομάχι σε μπάλες δεν ξέρω πόσα 500ευρα. Μια άλλη επίσης πασίγνωστη της ΝΔ ανακαλύψανε ότι είχε διπλό πάττο στη βαλίτσα και μέσα 5 εκατομμύρια. Κατά τα άλλα τους ενόχλησε η Νάντια που είπε στη μάνα της να πάει να σηκώσει εγκαίρως τις οικονομίες μιας ζωής. Αυτά όλα την εποχή που υποτίθεται είχαμε αυστηρά Capital Controls 3-4 μέρες πριν το δημοψήφισμα.
Οποιος θεωρεί λοιπόν οτι ο Τσακαλώτος με τον Σταθάκη που έχουνε στο πόθεν έσχες δεν ξέρω πόσες χιλιάδες ευρώ επενδεδυμένα στη Black Rock που είναι η Τράπεζα των Τραπεζών και ελέγχει όλες τις τράπεζες του ευρωσυστήματος θα πιάσουνε έστω και έναν από αυτούς που βγάλανε έξω εκατομμύρια να τους φορολογήσουνε είναι τα βόιδα όχι εγώ.
24 Δεκεμβρίου, 2015 στις 5:17 μμ
aftercrisis
Mήτσο,
έχεις χάσει και έχουμε χάσει οι περισσότεροι πολλές συνέχειες (τις μετά το 1995) στα τραπεζικά. Ιδού ένα για επιπόλαιη ενημέρωση, δυστυχώς ακόμη και αυτό μόνο στα αγγλικά:
https://en.wikipedia.org/wiki/Shadow_banking_system
Δες όμως καλύτερα τι είναι Over-the-counter (OTC) trading εδώ:
https://en.wikipedia.org/wiki/Over-the-counter_%28finance%29
και εδώ (investopedia)
http://www.investopedia.com/terms/o/otc.asp
+++ In 2008 approximately 16 percent of all U.S. stock trades were «off-exchange trading»; by April 2014 that number increased to about forty percent
(δυστυχώς οι «προμελετημένοι καρφωτοί και λαδωμένοι» έχουν γίνει πολύ δυνατοί…)
24 Δεκεμβρίου, 2015 στις 5:20 μμ
aftercrisis
Mήτσο,
έχεις χάσει και έχουμε χάσει οι περισσότεροι πολλές συνέχειες (τις μετά το 1995) στα τραπεζικά. Ιδού ένα για επιπόλαιη ενημέρωση, δυστυχώς ακόμη και αυτό μόνο στα αγγλικά:
https://en.wikipedia.org/wiki/Shadow_banking_system
24 Δεκεμβρίου, 2015 στις 5:20 μμ
Δύστροπη Πραγματικότητα
«Εν πάσει περιπτώσει οι μνήμες είναι ασθενικές και επιπόλειες, ωστόσο θυμάμαι καλά ότι το κόμμα που κέρδισε πανηγυρικα τις εκλογές άν και είχε το γνωστό άλλο τυπικό όνομα, όλοι το αποκαλούσαν (σχεδόν επίσημα) «Γκωλικό» »
Ουδεμία αμφιβολία επ’ αυτού, πως δηλαδή το δεξιό κόμμα της εποχής θεωρούνταν η παραταξη των γκωλλικών. Δεν συνιστά όμως αυτό επιχείρημα ότι τις εκλογές τις κέρδισε ο Ντε Γκωλ. Δεν τις κέρδισε ο Ντε Γκωλ γιατί απλούστατα δεν επρόκειτο περί προεδρικών εκλογών αλλά περί κοινοβουλευτικών.
«Μετά από χρόνια διάβασα τα απομνημονεύματα του Αρον. Τη συμβουλή που πάσαρε ο Πομπιντού στον «στρατηγό» για διάλυση της Βουλής και Γερουσίας το 1968 την αποκαλεί «δηλητηριώδες ελιξίριο» ή «φαρμακερό καρδιοτονωτικό» – κάπως έτσι.»
Ο Αρόν μπορεί να έχει φυσικά την άποψή του για την απόφαση να διαλυθεί η γαλλική βουλή το ’68 αλλά πέραν του ότι αυτό ήταν απόλυτα νόμιμο, πολλοί θεωρούν (μεταξύ των οποίων και εγω) ότι επρόκειτο για μία πολιτικά ορθή απόφαση (ο Ντε Γκωλ δεν ήθελε κάτι τέτοιο, ο Πομπιντού το ήθελε, ο τελευταίος είχε πιο ορθή κρίση για τα τεκταινόμενα από τον στρατηγό), εξήγησα τον λόγο στο προηγούμενο μου σχόλιο.
Για να αφήσουμε τώρα λίγο την αρχαία ιστορία…
«Όταν το ραβδί έχει στραβώσει, επειδή κάποιοι το λύγισαν μονόπλευρα, ενδεχομένως χρειάζεται να το λυγίσεις προ την αντίθετη κατεύθυνση για να ισιώσει κάπως.»
Το παραπάνω εγω το διαβάζω ως εξής: όταν έχεις μία δικαιοσύνη που ενίοτε «στραβοπατάει», το τελευταίο που θες είναι μία κυβέρνηση που θα «στραβοπατάει» ακόμα περισσότερο (προκειμένου, υποτίθεται, να διορθώσει έτσι την πρώτη). Για την ακρίβεια θες μία κυβέρνηση που θα αποφεύγει τα «στραβοπατήματα» οσο περισσότερο γίνεται, ακριβώς ώστε να συμβάλλει έτσι προκειμένου να σταματήσει και η δικαιοσύνη τα δικά της «στραβοπατήματα».
Εαν μπορούμε να συμφωνήσουμε σε αυτό το βασικό τότε είμαστε οκ, θα βρούμε και στα άλλα την άκρη. 😉
24 Δεκεμβρίου, 2015 στις 5:21 μμ
aftercrisis
Δες όμως καλύτερα τι είναι Over-the-counter (OTC) trading εδώ:
https://en.wikipedia.org/wiki/Over-the-counter_%28finance%29
και εδώ (investopedia)
http://www.investopedia.com/terms/o/otc.asp
+++ In 2008 approximately 16 percent of all U.S. stock trades were «off-exchange trading»; by April 2014 that number increased to about forty percent
(δυστυχώς οι «προμελετημένοι καρφωτοί και λαδωμένοι» έχουν γίνει πολύ δυνατοί…)
24 Δεκεμβρίου, 2015 στις 5:21 μμ
aftercrisis
(για τον Μητσο το προηγούμενο)
24 Δεκεμβρίου, 2015 στις 5:53 μμ
Πάνος
Η συζήτηση για τη χρήση παρανόμως αποκτηθέντων στοιχείων μου θύμισε την ιστορία του πάλαι ποτέ Αττικής Παντελεήμονα: η Ιερά Σύνοδος άκουγε επί ώρες τις κασέτες με τα κατορθώματά του (τα οποία ουδείς αμφισβήτησε διότι μιλούσαν από μόνα τους) και στο τέλος τον αθώωσε γιατί οι ηχογραφήσεις δεν είχαν γίνει με… δικαστική εντολή 😉
24 Δεκεμβρίου, 2015 στις 6:09 μμ
σχολιαστης
Σε κάθε περίπτωση θα ακούσουμε τις επιφυλάξεις των δικηγόρων. Το θέμα θα έχει συνέχεια. Η υπόθεση Στάζει. 🙂
24 Δεκεμβρίου, 2015 στις 6:12 μμ
Πάνος
Θα πρότεινα ν’ ακούσουμε και την άποψη της Ιεράς Συνόδου, που έχει σχετική πείρα 😉
24 Δεκεμβρίου, 2015 στις 6:27 μμ
σχολιαστης
Τι σχέση έχει η άποψη των δικηγόρων που όσο να το κάνεις κατέχουν καλύτερα τα νομικά από εμάς, με τους παπάδες και τα τσάμικά τους; 🙂
24 Δεκεμβρίου, 2015 στις 6:31 μμ
Πάνος
Δεν είναι νομικό το θέμα, σχο. Είναι αμιγώς πολιτικό, δηλαδή κοινής λογικής. Εγώ δεν παριστάνω ότι δεν βλέπω τον ελέφαντα μέσα στο δωμάτιο. Ίσως επειδή δεν είμαι δικηγόρος, ούτε επίσκοπος 😉
ΥΓ. Δηλαδή τόσοι Ευρωπαίοι που το έκαναν (τους αναφέρει ο άφτερ) είναι σκιτζήδες και μόνο οι ημέτεροι δικηγόροι (και ο ημέτερος Αναγνώστης, φυσικά) ομιλούν το σωστό; 😉
24 Δεκεμβρίου, 2015 στις 6:50 μμ
Ενη
Οι δικηγοροι
«n.gr » Ειδήσεις » Ελλάδα
Δημοσίευση: 24 Δεκ. 2015, 16:01 | Τελευταία ενημέρωση: 24 Δεκ. 2015, 16:40
Πέρασε στο νόμο για το σύμφωνο συμβίσωσης
Δικηγόροι: «Όχι» στη χρήση παρανόμως κτηθέντων στοιχείων σε έρευνες διαφθοράς.»
24 Δεκεμβρίου, 2015 στις 7:00 μμ
Ενη
και το λινκ
http://news.in.gr/greece/article/?aid=1500048107
υγ,
Μια απορία. Εκτος απο τις λιστες , οι κρατικες υπηρεσίες δεν εχουν αλλες λιστες;; Τι ειναι τα «κοκκινα δανεια»;; Ολοι αδυνατουν να πληρωσουν τις υποχρεωσεις τους;; Ποσοι μπηκαν στις ρυθμισεις ενω ισως εχουν φυγαδευσει τα κεφαλαια τους;;;
Ας αρχισουν απο τα δικα τους στοιχεια………
Τωρα βεβαια μια δηλωση Χριστουγεννιατικα, για να αισθανθουν καλυτερα οι βουλευτες της συμπολιτευσης, ειναι κι΄αυτό ……πολιτικη.
24 Δεκεμβρίου, 2015 στις 7:07 μμ
Δύστροπη Πραγματικότητα
Παρακάτω ένα άρθρο του υπουργού δικαιοσύνης Νίκου Παρασκευόπουλου, το οποίο δημοσιεύτηκε πρίν από περίπου 10 μέρες. Σε αυτό ο υπουργός εκφράζει μία μάλλον αιρετική άποψη, ότι στις δημοκρατίες είναι δυνατόν να υπάρχει μία κατηγορία εγκλημάτων που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως πολιτικά εγκλήματα.
Προσωπικά διαφωνώ με αυτή την άποψη και πιστεύω πως είναι εσφαλμένη, σε δημοκρατικά καθεστώτα δεν έχει νόημα ο όρος ‘πολιτικό έγκλημα’. Θα παραθέσω πρώτα την άποψη του υπουργού και κατόπιν μία δική μου απάντηση (απόσπασμα από ένα παλιό σχόλιο, προ τριετίας περίπου, από μία κουβέντα που είχα κάνει με τον κάπταιν γύρω από την έννοια του πολιτικού εγκλήματος), όπου, μερικώς τουλάχιστον, θίγει μέρος των οσων λέει ο υπουργός στο δικό του σχόλιο.
http://www.kathimerini.gr/842087/opinion/epikairothta/politikh/dhmokratia-kai-politiko-egklhma
Δημοκρατία και πολιτικό έγκλημα
Στο φύλλο της 29ης Νοεμβρίου 2015 δημοσιεύθηκε στην «Καθημερινή» ένα ενδιαφέρον άρθρο του καθηγητή Ν. Αλιβιζάτου, με αντικείμενο τους πολιτικούς εγκληματίες στη δημοκρατία. Το άρθρο σχολιάζει σχετικές απόψεις που ο ίδιος εξέφρασα δημόσια. Πραγματικά, παρά το γεγονός ότι το θέμα αυτό θεωρείται από πολλούς παρωχημένο, εξακολουθεί να απασχολεί: Αρκετοί φαίνεται να διεκδικούν ή να απονέμουν σε άλλους τον χαρακτηρισμό του πολιτικού εγκληματία, ενώ αυτό πάντοτε πυροδοτεί αντιδράσεις και συζητήσεις. Πρόκειται λοιπόν όντως για μια καλή αφορμή για έναν επιστημονικό και πολιτικό διάλογο.
Σε κάτι δεν θα ακολουθήσω τον καθηγητή κ. Ν. Αλιβιζάτο: Στο άρθρο του φαίνεται να με νουθετεί. Υποστηρίζει ότι είναι λάθος με τη θεσμική ιδιότητά μου να υποστηρίζω τη δική μου σχετική άποψη. Δεν πιστεύω όμως ότι ο πολιτικός (και ο κ. Ν. Αλιβιζάτος ήδη πολιτεύεται) πρέπει να ξεχνά τις επιστημονικές του γνώσεις όταν καλείται να απαντήσει για ένα ζήτημα. Αλλιώς πώς θα μπορούσε, π.χ., να συμβάλει ουσιαστικά στην πρόταση νόμων; Γι’ αυτό προσωπικά δεν πρόκειται να ανταποδώσω κάποια νουθεσία. Απλώς θα επιχειρήσω να υποστηρίξω παρακάτω ότι ο κ. Ν. Αλιβιζάτος κάνει λάθος.
Διευκρίνιση: Το πολιτικό έγκλημα είναι έγκλημα. Οι θεωρίες που υποστηρίχθηκαν και οι θεσμικές αποτυπώσεις τους σε Συντάγματα και άλλα κείμενα δεν αμφισβητούν αυτόν τον χαρακτήρα. Απλώς αποδέχονται τη θέση ότι πρόκειται για έγκλημα με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, πράγμα που δικαιολογεί κάποιες ειδικές ρυθμίσεις, ουσιαστικές ή δικονομικές. Δεδομένο είναι επίσης ότι οι παραδοσιακές θεωρίες για το πολιτικό έγκλημα (επομένως και για τον δράστη ως πολιτικό κρατούμενο) σήμερα εμφανίζονται δυσλειτουργικές: Πρώτον, μια αναγωγή στα πολιτικά κίνητρα προϋποθέτει δυσαπόδεικτες αναφορές στο φρόνημα και στην ιδεολογία, απρόσφορες για την ποινική διαδικασία. Δεύτερον, η αναζήτηση αντικειμενικών πολιτικών συνεπειών προσκρούει στο γεγονός ότι οι πολιτικοί στόχοι πάντοτε είναι σύνθετοι και όχι αμιγείς. Τέλος, η αναγωγή της έννοιας του πολιτικά οργανωμένου εγκληματία σε όρο για την εισαγωγή ειδικών και μάλλον ευνοϊκών ρυθμίσεων προσκρούει πλέον σε μια σύγχρονη διάγνωση: οι οργανωμένοι σε διάφορες ομάδες που στοχεύουν εγκληματικές ανατρεπτικές πράξεις (π.χ., τρομοκρατικές) είναι συνήθως περισσότερο επικίνδυνοι από τους άλλους και όχι άξιοι ευνοϊκών παρεκκλίσεων .
Εν τω μεταξύ, ιδίως από το έτος 2002 και μετά, εμφανίστηκε μια νέα άποψη που αμφισβητεί την οποιαδήποτε σημασία ή αξία της έννοιας του πολιτικού εγκλήματος. Σε άρθρο του στο περιοδικό «Νομικό Βήμα», ο αείμνηστος καθηγητής Γ.Α. Μαγκάκης υποστήριξε («Σκέψεις για τη διαστολή της τρομοκρατίας από το πολιτικό έγκλημα», 2002, 1813, κ.ε.) ότι στη δημοκρατία δε νοείται πολιτικό έγκλημα. Ο λόγος: το ενδιαφέρον για τέλεση οποιασδήποτε εγκληματικής πράξης υπό καθεστώς δημοκρατίας δεν μπορεί να έχει πολιτικά χαρακτηριστικά. Αυτή την άποψη υιοθετεί ο κ. Ν. Αλιβιζάτος.
Στο ίδιο περιοδικό λίγο αργότερα είχα υποστηρίξει («Σκέψεις για την έννοια του πολιτικού εγκλήματος στην εποχή μας» 2003, 397, κ.ε.) κάτι διαφορετικό: ακόμη και μέσα στο πλαίσιο της δημοκρατίας μπορεί να υπάρχει δυναμική διεκδίκηση πολιτικών στόχων. Αυτό συμβαίνει επειδή η δημοκρατία δεν έχει μόνο τυπικά-θεσμικά χαρακτηριστικά (Σύνταγμα, νόμους) αλλά και ουσιαστικά: το κράτος δικαίου και το κράτος πρόνοιας. Η ψήφος, για παράδειγμα, προϋποθέτει υπέρβαση συνθηκών έσχατης φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού, καθώς και επαρκή πληροφόρηση. Ενας πολίτης, επομένως, που θα διαδηλώσει διεκδικώντας, π.χ., όρους κοινωνικής ένταξης, προωθεί αίτημα με πολιτικά χαρακτηριστικά ενδυνάμωσης της δημοκρατίας. Αυτά τα χαρακτηριστικά δεν πρέπει να αγνοηθούν, ακόμη κι αν η συμπεριφορά του παραμένει εγκληματική και όντως τιμωρείται. Είναι άλλο ο δράστης να διεκδικεί κάτι εγωιστικό ή αυταρχικό κι άλλο να διεκδικεί κάτι που αφορά το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο.
Για να καταγράψουν η κοινωνία αλλά και το θεσμικό σύστημα τον παραπάνω πολιτικό χαρακτήρα, αυτός θα πρέπει βέβαια να είναι φανερός και πρωταρχικός. Δηλαδή το πολιτικό αίτημα να είναι βαρύνον, ενώ οι προσβολές ατομικών αγαθών (μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για έγκλημα) να είναι ελαχιστοποιημένες όσο γίνεται. Μια ανθρωποκτονία, με αυτήν την έννοια, ποτέ δεν μπορεί να χαρακτηριστεί πολιτικό έγκλημα, αφού ο δράστης δεν έχει φροντίσει οι άδικες συνέπειες της δραστηριότητάς του να είναι οι ηπιότερες δυνατές. Το ίδιο ισχύει και με την επικίνδυνη πρόκληση μιας έκρηξης ή με τη ρίψη μιας μολότοφ σε μια διαδήλωση.
Αντίθετα, αν ο διαδηλωτής, προβάλλοντας τα κοινωνικοπολιτικά του αιτήματα, προβαίνει σε πράξεις που θίγουν ελαφρά μόνο την έννομη τάξη (απείθεια, διατάραξη κοινής ειρήνης, διατάραξη συγκοινωνιών, αντίσταση αλλά με μέριμνα να μη θιγεί ατομικά το όργανο της τάξης), τότε ο πολιτικός χαρακτήρας μένει εναργής. Ποιος πολίτης δεν αναγνωρίζει ποιοτική διαφορά και ανάγκη διαφορετικής αντιμετώπισης, π.χ. διαδικαστικής, ενός βιασμού, σε σχέση με την απείθεια ενός διαδηλωτή με συνταξιοδοτικά αιτήματα;
Ο ορισμός του πολιτικού εγκλήματος σήμερα ή θα είναι σταθμιστικός ή θα αχρηστευθεί. Πολιτικός χαρακτήρας πρέπει να αναγνωρίζεται στο έγκλημα εκείνο που έγινε για την προάσπιση ευρύτερων κοινωνικοπολιτικών στόχων με την ελάχιστη δυνατή προσβολή εννόμων αγαθών. Η δημοκρατία δεν ενοχλείται αν σ’ αυτές τις περιπτώσεις τιμωρηθεί μεν το έγκλημα, αλλά αξιολογηθεί και η διαφορά που έχει ο υπέρ των κοινών πραγμάτων δράστης από έναν ανθρωποκτόνο ή βιαστή ή ατομικό κερδοσκόπο που πλήττει την ιδιοκτησία.
Η δικαιοσύνη, η επιστήμη, η πολιτική άποψη και η παρρησία δεν είναι έννοιες ασύμβατες. Ο διάλογος περί τη δημοκρατία και το πολιτικό έγκλημα, ο οποίος άνοιξε με το άρθρο του κ. Ν. Αλιβιζάτου, μπορεί να γίνει καρποφόρος.
* Ο κ. Νικόλαος Παρασκευόπουλος είναι υπουργός Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
24 Δεκεμβρίου, 2015 στις 7:09 μμ
Δύστροπη Πραγματικότητα
Και εδω η δική μου απάντηση
https://panosz.wordpress.com/2013/01/17/eggs-25/#comment-163744
Ιστορικά, ο όρος ‘πολιτικό έγκλημα’ είναι από την φύση του ιδεολογικά φορτισμένος και χρησιμοποιείται σε σχέση με ενέργειες που στρέφονται εναντίον του κράτους στα πλαίσια δημοκρατικών καθεστώτων.
Για να γίνει πιο κατανοητό αυτό ας λάβουμε υπόψη πως σε σχέση με τα δικτατορικά καθεστώτα δεν έχει νόημα η χρήση του όρου αυτού ακριβώς επειδή οι κυβερνώντες χαρακτηρίζουν κάθε πολιτική δραστηριότητα που στρέφεται εναντίον τους, ακόμα και την πιο ειρηνική (ή κάθε δραστηριότητα που δεν απορρέει ή δεν ελέγχεται από αυτούς), νέτα σκέτα ως έγκλημα, και ποτέ ως ‘πολιτικό’ έγκλημα ενω αυτοί που εναντιώνονται στο καθεστώς δεν χαρακτηρίζουν τις ενέργειές τους ποτέ ως έγκληματα,έστω πολιτικά, αλλά πάντα ως πολιτική διαμαρτυρία, αντίσταση, κλπ.
Είναι όμως στα δημοκρατικά καθεστώτα που απαντάται ο όρος ‘πολιτικό έγκλημα’ και ένα πολύ βασικό ερώτημα είναι γιατί αυτοί που τον χρησιμοποιούν νιώθουν την ανάγκη να τον χρησημοποιήσουν, σε αντίθεση, π.χ, με τους εναντιούμενους σε ένα δικτατορικό καθεστώς, ή τους υποστηρικτές του, που δεν τον χρησιμοποιούν ποτέ.
Γιατί, με άλλα λόγια, σε ένα δημοκρατικό καθεστώς νιώθουν κάποιοι την ανάγκη να χαρακτηρίσουν κάποιες ενέργειες ως ‘πολιτικά εγκλήματα’?
Ο κύριος λόγος έχει να κάνει με το γεγονός πως από μεγάλο μέρος της κοινωνίας αυτές οι ενέργειες δεν γίνονται αντιληπτές ως κάποιας μορφής πολιτική διαμαρτυρία ή αντίσταση αλλά ως εγκλήματα του κοινού ποινικού δικαίου. Αυτοί λοιπόν που χρησιμοποιούν τον όρο ‘πολιτικά εγκλήματα’ ναι μεν παραδέχονται πως αυτές οι ενέργειες συνιστούν κάποιας μορφής εγκλημα αλλά με το να το προσδιορίζουν ως ‘πολιτικό’ προσπαθούν έμμεσα να πουν πως δεν θα πρέπει να αντιμετωπίζονται αυτές οι ενέργειες όπως άλλα ανάλογα εγκλήματα του ποινικού δικαίου αλλά να έχουν μία διαφορετική ποινική αντιμετώπιση.
Έτσι λοιπόν τον όρο ‘πολιτικό έγκλημα’ ενδέχεται να τον χρησιμοποιούν αυτοί που συμφωνούν με τις συγκεκριμένες ενέργειες ή με την γενικότερη πολιτικο-ιδεολογική τοποθέτηση των ατόμων τα οποία προβαίνουν σε αυτές, και επιθυμούν διαμέσου του τονισμού του υποτιθέμενου πολιτικού χαρακτήρα που έχουν αυτές οι ενέργειες, να τύχουν μίας πιο ήπιας αντιμετώπισης από την δικαιοσύνη αυτοί που προβαίνουν σε αυτές (σε σχέση με το τι θα συνέβαινε εαν οι ενέργειες τους κρίνονταν ως κοινά εγκλήματα).
Αλλά είναι εξίσου πιθανό να τον χρησιμοποιήσουν αυτό τον όρο και άτομα που προσπαθούν να προσδώσουν σε αυτές τις ενέργειες μία πολύ πιο αρνητική βαρύτητα και έτσι να περάσουν την εντύπωση πως θα πρέπει αυτές οι ενέργειες να τύχουν μίας σκληρότερης ποινικής αντιμετώπισης από αυτή που θα δικαιολογούνταν στην περίπτωση που οι εν λόγω ενέργειες γίνονταν αντιληπτές ως κοινά εγκλήματα.
24 Δεκεμβρίου, 2015 στις 7:12 μμ
Δύστροπη Πραγματικότητα
Και για να είναι ολοκληρωμένη η πληροφόρηση, εδω το άρθρο του καθηγητή Νίκου Αλιβιζάτου το οποίο αποτέλεσε και το έναυσμα για το άρθρο του υπουργού.
http://www.kathimerini.gr/840839/opinion/epikairothta/politikh/stis-dhmokraties-den-yparxoyn-politikoi-egklhmaties
Στις δημοκρατίες δεν υπάρχουν πολιτικοί εγκληματίες
Την περασμένη Τετάρτη, μιλώντας σε επιτροπή της Βουλής, ο υπουργός Δικαιοσύνης δήλωσε ότι «στις φυλακές της χώρας δεν υπάρχουν πολιτικοί κρατούμενοι». Mε αυτά τα λόγια, απαντούσε σε ορισμένους βουλευτές της συμπολίτευσης, οι οποίοι υποστηρίζουν την αντίθετη άποψη, ότι δηλαδή στην κατηγορία αυτή ανήκουν, αν όχι οι κ. Γιωτόπουλος και Κουφοντίνας, τουλάχιστον αρκετοί από τους άλλους καταδικασμένους για τρομοκρατική δράση. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ των εφημερίδων, ο κ. Παρασκευόπουλος έσπευσε πάντως στη συνέχεια να διευκρινίσει ότι, «επιστημονικά», «η έννοια του πολιτικού κρατουμένου είναι χρήσιμη». Και τούτο, όπως δήλωσε, όταν χρησιμοποιείται για «ελαφρά εγκλήματα με πολιτικοοικονομικό σκεπτικό» και για «πράξεις που γίνονται π.χ. σε διαδηλώσεις, στην προσπάθεια προάσπισης μεγάλου εθνικού συμφέροντος· όχι για πράξεις κάποιων που φτάνουν στο σημείο να πετούν βόμβες».
Δίχως άλλο, μετά το περιστατικό με τον κ. Παν. Λάμπρου, η δήλωση αυτή του υπουργού Δικαιοσύνης βάζει τα πράγματα στη θέση τους. Είναι ως εκ τούτου ορθή. Το δεύτερο σκέλος της, εντούτοις, προκαλεί αρκετά ερωτήματα. Διότι, στις δημοκρατίες δεν είναι διόλου προφανές ότι μπορούν να υπάρξουν πολιτικοί εγκληματίες.
Η έννοια του πολιτικού εγκλήματος εμφανίσθηκε για πρώτη φορά στην Ευρώπη της Παλινόρθωσης, στη δεύτερη και την τρίτη δεκαετία του 19ου αιώνα. Αναγνωρίζοντας «ευγενή» κίνητρα στους πολιτικούς αντιπάλους των τότε κυβερνώντων που διέπρατταν αξιόποινες πράξεις, αρκετά Συντάγματα της εποχής προέβλεψαν την ευνοϊκότερη μεταχείρισή τους σε σχέση με τους κοινούς εγκληματίες. Με αυτό τον τρόπο, οι συντάκτες των σχετικών διατάξεων, στη μεταβατική εκείνη περίοδο του περάσματος από την απόλυτη στη συνταγματική μοναρχία, θέλησαν να δώσουν κάποια δείγματα φιλελευθερισμού, όχι τόσο από ανθρωπιστική ευαισθησία όσο για να κατοχυρώσουν καλύτερα τη θέση της φθίνουσας βασιλείας. Η απαγόρευση της θανατικής ποινής για τους πολιτικούς εγκληματίες ήταν το πιο απτό δείγμα της τάσης αυτής. Η θέσπιση πάντως των εν λόγω ρυθμίσεων είχε τότε συμβολικό κυρίως περιεχόμενο. Διότι κανένα Σύνταγμα δεν όριζε ποιοι είναι οι πολιτικοί εγκληματίες.
Κάτι ανάλογο συνέβη και σε μας. Εμπνεόμενο από διάταξη της γαλλικής Χάρτας του 1830, το Σύνταγμα του 1844 προέβλεψε ότι «τα πολιτικά εγκλήματα δικάζονται υπό των ενόρκων». Το Σύνταγμα του 1864, εξάλλου, έθεσε ανώτατο όριο στην προφυλάκιση των πολιτικών εγκληματιών (σε μιαν εποχή που για τους κοινούς αυτή μπορούσε να παραταθεί επ’ αόριστον) και απαγόρευσε την επιβολή σε αυτούς της θανατικής ποινής. Το ίδιο Σύνταγμα, τέλος, όρισε ότι αμνηστία μπορεί να δοθεί μόνο για πολιτικά εγκλήματα.
Οι διατάξεις αυτές αποτέλεσαν έκτοτε τον κορμό του ιδιαίτερου καθεστώτος που επιφύλαξαν τα Συντάγματά μας στους πολιτικούς εγκληματίες. Στη χώρα μας πάντως δεν εφαρμόσθηκαν ποτέ. Διότι, στις δεκαετίες που ακολούθησαν (με εξαίρεση τη χορήγηση αμνηστίας), ούτε τα δικαστήρια ούτε οι εκάστοτε κυβερνώντες αναγνώρισαν ποτέ επισήμως σε οποιονδήποτε την ιδιότητα του πολιτικού εγκληματία. Αναφέρομαι τόσο στις δικτατορικές όσο και στις κοινοβουλευτικές κυβερνήσεις, οι οποίες –όλες χωρίς εξαίρεση από τότε– αντιμετώπιζαν τους αντιπάλους τους που παραβίαζαν τον νόμο ως κοινούς εγκληματίες. Και αυτό είτε επρόκειτο για βενιζελικούς και αντιβενιζελικούς (στο πλαίσιο του Εθνικού Διχασμού) είτε για κομμουνιστές (μετά τον Εμφύλιο), είτε για ακροδεξιούς φασίστες και νεοναζί πιο πρόσφατα. Παρ’ όλ’ αυτά, αν και δεν εφαρμόσθηκαν ποτέ, οι σχετικές διατάξεις επιβίωσαν ώς τις μέρες μας, γιατί κανένας δεν τόλμησε να τις καταργήσει. Μία από αυτές μάλιστα, η παράγραφος 1 του άρθρου 97 του ισχύοντος Συντάγματος (που υπάγει τα πολιτικά εγκλήματα στα μεικτά ορκωτά δικαστήρια) εξακολουθεί να προκαλεί δυσεπίλυτα ερμηνευτικά ζητήματα.
Αντίθετα, με πρώτη τη Γαλλία, όλες σχεδόν οι ευρωπαϊκές χώρες που είχαν εισαγάγει παρόμοιες διατάξεις παλαιότερα, τις κατάργησαν. Διότι την επαύριο του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, με την πανηγυρική αναγνώριση των δικαιωμάτων του ανθρώπου, κρίθηκε ότι ο στρεφόμενος κατά της δημοκρατίας με αξιόποινες πράξεις και προπάντων με χρήση βίας δεν δικαιούται ούτε και αξίζει προνομιακή μεταχείριση. Θα πρέπει, αντίθετα, να αντιμετωπίζεται ως κοινός εγκληματίας. Δεν αναφέρομαι σε αυταρχικά καθεστώτα ούτε σε δικτατορίες, που δεν νομιμοποιούνται βέβαια να αξιώνουν από τους πολίτες να σέβονται τον νόμο. Δεν εννοώ ούτε τους εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες στις πρώην αποικίες ούτε το επίσημα κατοχυρωμένο δικαίωμα αντίστασης εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να καταλύσει το Σύνταγμα με τη βία (βλ. το άρθρο 120 παρ. 4 του δικού μας Συντάγματος). Αναφέρομαι απεναντίας στις συνταγματικά ώριμες δημοκρατίες, που προστατεύουν την ελεύθερη έκφραση όλων των απόψεων, σέβονται την ανεξαρτησία της δικαιοσύνης και είναι προσηλωμένες στις θεμελιώδεις αρχές του κράτους δικαίου.
Στην Ελλάδα των Μνημονίων, πέρα από τις τρομοκρατικές οργανώσεις, υποστηρικτές της χρήσης της βίας στην πολιτική αντιπαράθεση βρίσκει κανείς και στο ένα και στο άλλο άκρο του πολιτικού φάσματος. Στην κατηγορία αυτή ανήκουν βέβαια οι μελανοχίτωνες της Χρυσής Αυγής, οι οποίοι, έστω και καθυστερημένα, ορθά λογοδοτούν στη δικαιοσύνη για τα εγκλήματά τους. Ανήκουν όμως επίσης και πολλοί αντιεξουσιαστές που, με βίαιες ενέργειες, κάνουν αισθητή την παρουσία τους σε μεγάλες διαδηλώσεις, στα πανεπιστήμια και αλλού. Αν και σε ιδεολογικό επίπεδο άβυσσος χωρίζει τους μεν από τους δε, ηθικοπολιτικά έχουν ένα κοινό σημείο: όχι μόνο αποφεύγουν να καταδικάσουν τη βία ως μέσο πολιτικού αγώνα, αλλά αντίθετα την ενθαρρύνουν, προσβλέποντας και οι δυο σε ένα σκοτεινό πολίτευμα, στηριζόμενο είτε στον ερεβώδη μύθο του ναζισμού, είτε στην αναρχική και την κομμουνιστική ουτοπία. Γι’ αυτό πιστεύω ότι, παρά τις μεγάλες διαφορές που έχουν σε κίνητρα και στόχους, η δράση τους εμπίπτει στο πεδίο του κοινού ποινικού δικαίου.
Οπως εδώ και χρόνια υποστηρίζω, θα πρέπει πολιτικά μεν να καταδικάζονται απερίφραστα, ποινικά δε να αντιμετωπίζονται ως μέλη εγκληματικών οργανώσεων.
Η δήλωση, επομένως, του Νίκου Παρασκευόπουλου ότι δεν υπάρχουν πολιτικοί κρατούμενοι στην Ελλάδα είναι ορθή. Αντίθετα, είναι λάθος να υποστηρίζει –και μάλιστα υπό τη θεσμική ιδιότητά του– ότι η έννοια του «πολιτικού κρατούμενου» θα μπορούσε υπό προϋποθέσεις να είναι «χρήσιμη» για την αντιμετώπιση μικροπαραβατών, σε διαδηλώσεις κ.λπ. Διότι, όπως ως καθηγητής του ποινικού δικαίου ασφαλώς γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα, είναι διαφορετικό πράγμα η (εύλογη) αναγνώριση πολιτικών κινήτρων σε νέους και ιδίως σε παιδιά ως ελαφρυντικών για τη μείωση της ποινής τους σύμφωνα με το άρθρο 84 ΠΚ, από την καθιέρωση ενός ιδιαίτερου είδους «ευγενών εγκληματιών», στους οποίους η έννομη τάξη επιφυλάσσει εκ προοιμίου ευνοϊκότερη μεταχείριση. Στις δημοκρατίες, τέτοιοι εγκληματίες δεν υπάρχουν.
* Ο κ. Ν.Κ. Αλιβιζάτος είναι καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
24 Δεκεμβρίου, 2015 στις 7:32 μμ
Πάνος
Μεγάλη συζήτηση…
24 Δεκεμβρίου, 2015 στις 7:57 μμ
Mitsos
Πολύ καλά έχω διαβάσει και έχω ακούσει τι είναι το OTC Transaction και αυτό που αποκαλείται Shadow Banking. Εσύ δεν έχεις ιδέα τι είναι όλα αυτά και ποιους αφορούν.
Τα συγκεκριμένα εργαλεία αφορούν άτομα και επιχειρήσεις με επιφάνεια τέτοια που δεν είναι συνολικά αυτοί πάνω από 20 άτομα σε όλη την Ελλάδα. Αφορά κράτη που συνάπτουν πχ SWAP, SWAP-Option, ΟΤC Derivatives στην ενέργεια, αφορά εταιρείες του μεγέθους της Mercedes, της ARAMCO, της ΒP και της Microsoft ή της ΙΒΜ. Η Μόνη εταιρεία που είναι πιθανόν να μπορέσει αν και δεν ξέρω αν τη συμφέρει μια τέτοια συναλλαγή στην Ελλάδα είναι η ΔΕΗ προκειμένου να κάνει hedging κίνδυνο πετρελαίου. Και λέω αν τη συμφέρει διότι το κόστος αυτών των tailor made instruments είναι για πολύ λίγους οπότε ακόμα και αυτοί που μπορούν σπανίως μπαίνουν στη διαδικασία αν δεν θέλουν κάτι να κρύψουν από τα μάτια των αγορών. (Βλέπε Σημίτης που έκρυψε δεν ξέρει κανείς πόσα δις χρέους)
Ας πιάσει φίλε μου ο φίλος σου ο Αλέξης τους υπόλοιπους και ας αφήσει αυτούς τους 20 με τις OTC transactions να τους συλλάβει αργότερα. Τα συγκεκριμένα OTC αφορούν τύπους σαν τους Ρώτσιλντ, τους Shiff, τους Morgan, τους Oppenheimer, τους Rockfeller και μερικά σκυλάκια τους όπως είναι στην Ελλάδα μερικοί που ασχολούνται πχ με λαθρεμπόριο καυσίμων που τους χαρίσαμε τον ΟΠΑΠ και κάτι άλλους που τώρα τους χαρίζουνε την ενέργεια.
Ας πιάσει λοιπόν ο Αλεξιάδης τους πρώτους χίλιους που έχουνε βγάλει διά της κανονικής οδού μέσω του ευρωσυστήματος εκατομμύρια έξω, και μετά ας πάει να ψάξει στο OTC αν μπορεί. Αλλά εκεί όποιος ακουμπήσει τις γνωστές οικογένειες, θα τον βρούνε κρεμασμένο από τα αρχίδια όχι από το λαιμό. Θα παρακαλεί να τον κρεμάσουνε από το λαιμό και θα του περάσουνε χαλκά και θα κρέμεται από τα αρχίδια και θα πεθάνει σιγά-σιγά.
Ξεπουλάνε τη ΔΕΗ για ένα κομμάτι ψωμί και στήνουνε ένα ιδιωτικό μονοπώλιο. Δώσανε αεροδρόμια, λιμάνια, υποδομές, σκουπίδια, δημόσια έργα στους γνωστούς ημέτερους και μου λες ότι θα πάνε να πιάσουνε το OTC και τα 10 άτομα το πολύ που είναι δυνατόν να κάνουνε τέτοιες συναλλαγές στην Ελλάδα? Αυτό παιδί μου δεν το πιστεύει όχι βόιδι αλλά ούτε αμοιβάδα. Μόνο οργανισμοί μονοκύτταροι έχουνε τέτοιο IQ που θα πιστέψουνε τέτοια παραμύθια. Εδώ τους δώσανε για ένα σεντσι τις μετοχές των τραπεζών και τους χάρισαν δεκάδες δις και μου λες ότι οι άνθρωποι αυτοί θα πάνε να πιάσουνε τους OTCαδες? Το πολύ πολύ να πιάσουνε πάλι καμιά γριά στη λαική να της βάλουνε 5 χιλιάδες πρόστιμο γιατί δεν είχε ταμειακή.
24 Δεκεμβρίου, 2015 στις 8:06 μμ
lycabettus
Γειά σου ρε Μητσάρα! Μάλλον έχεις δίκιο…
Χρόνια πολλά σε όλες και σε όλους, βρε παιδιά!
24 Δεκεμβρίου, 2015 στις 9:03 μμ
Αφώτιστος Φιλέλλην
Σχεδον ολα, αργα , χαρακτηριστικα αργα, σχεδον ανατολιτικα 🙂 εξελίσσονται κατ’ ευχην!
Ευχομαι καλες γιορτες στον Καλυβαρχη, τον σαμπ-κομμαντανε (σχο)
και σ’ ολους /ες σας.
24 Δεκεμβρίου, 2015 στις 10:15 μμ
nikiplos
Συμφωνώ εν γένει με τον Πάνο σε όσα είπε στην ανάρτησή του…
Η διαφοροποίησή μου πέρα από το γεγονός ότι εν τέλει δεν τους ψήφισα ούτε το Σεπτέμβρη είναι στο Δημοψήφισμα.
Πιστεύω ότι ήταν η μόνη σωστή ενέργεια της τότε κυβέρνησης. Μπορεί να αποσκοπούσε ενδεχομένως σε ένα γκρίζο όχι ή ένα σχεδόν ναι, όμως η κοινωνία το διαχειρίστηκε διαφορετικά.
Το σύνολο των υπαιτίων για τη σημερινή κατάσταση: Κομματικοί Μαφιόζοι του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, Πραγματικοί μαφιόζοι Λαθρέμποροι καυσίμων, υπάλληλοι των προηγούμενων και ροζ καναλάρχες, βιζιτούδες, κλεφταράδες, αληταριό, όλοι αυτοί συντάχθηκαν με ένα ΝΑΙ βουβό… Πήραν στο λαιμό τους κι εκείνους που ήθελαν ένα ΝΑΙ, έστω κοντά στο 50%.
Στο ΟΧΙ συντάχθηκαν κυρίως εκείνοι που είναι χρόνια στην απέξω…
Το Δημοψήφισμα έδειξε οριστικά δύο πράγματα:
α. Η Δημοκρατία δεν είναι το να ψηφίζεις αλλά η διαχείριση των ψήφων και της πολιτικής αναγκαιότητας.
β. Δεν υπάρχει καμία συνδετική «κόλλα» που να συνδέει την κοινωνία. Δεν υπήρξε ούτε ομοψυχία, ούτε τουλάχιστον κοινή στάση έναντι συγκεκριμένων στάσεων (δεν εννοώ εδώ να συμφωνείς με την ίδια τη διενέργεια δημοψηφίσματος ή γενικά τους χειρισμούς· μιλάω για τη στάση μας)
Επομένως η ήττα δεν υπήρξε μόνο στο εξωτερικό, αλλά αναδείχθηκε και η μεγάλη, εκείνη του εσωτερικού.
Δεν πιστεύω πως ο κόσμος είναι τόσο αφελής που να πιστεύει «αναπτυξιακές μπούρδες» που σερβίρουν βλακωδώς τα βοθροκάναλα… Απλά προσπαθεί να διαχειριστεί τις προσωπικές του ήττες μέχρι το (κοντινό ) οριστικό κι αμετάκλητο πέρας της ελληνικής πολιτείας της μεταπολίτευσης… Ίσως με το να μπει κι αυτός την ύστατη τη στιγμή στη βουταρία… πλην όμως αυτό πλέον δεν είναι δυνατόν…
24 Δεκεμβρίου, 2015 στις 10:53 μμ
aftercrisis
OTC
…In general, the reason for which a stock is traded over-the-counter is usually because the company is small, making it unable to meet exchange listing requirements. Also known as «unlisted stock», these securities are traded by broker-dealers who negotiate directly with one another over computer networks and by phone.
….Be very wary of some OTC stocks, however; the OTCBB stocks are either penny stocks or are offered by companies with bad credit records.
Read more: Over-The-Counter (OTC) Definition | Investopedia http://www.investopedia.com/terms/o/otc.asp#ixzz3vH0e3AEe
Follow us: Investopedia on Facebook
****Πολλοι Έλληνες μεγαλομέτοχοι μικρών (sic) επιχειρήσεων, και των λεγόμενων «οικογενειακών», πουλούσαν και πουλάνε OTC μετοχές της επιχείρησής τους – που δεν είναι εισηγμέμη στο ΧΑΑ ούτε και σε άλλο χρημαστιστήριο και το ποσό κατατίθεται απευθειας στην ελβετική ή αλλη τράπεζα – η ΤτΕ δεν εμπλέκεταιστη διαδικασία, ούτε φυσικά κάποια Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς, ελληνική ή άλλη.
24 Δεκεμβρίου, 2015 στις 10:56 μμ
aftercrisis
Για όσους δεν κατάλαβαν επανάληψη:
Also known as «unlisted stock», these securities are traded by broker-dealers who negotiate directly with one another over computer networks and by phone.
Κε Προβόπουλε και Στουρνάρα, πιάσ’ το αυγό και κούρευτο… 🙂
Καλά Χριστούγεννα!!!
25 Δεκεμβρίου, 2015 στις 2:34 πμ
Mitsos
OTC Stocks είναι άλλο και OTC financial instruments είναι άλλο. OTC Stocks παίζει και η κουτσή Μαρία και το σύστημα παρακολουθείται στενά και γνωρίζουνε τα πάντα. OTC instruments αφορουν περιπτώσεις πολύ λίγων και εκλεκτών όπου μπαίνουνε στην τράπεζα και τους ανοίγουνε σαμπάνιες και τους ρωτάνε τι πούρο θέλουνε να φουμάρουνε. H συναλλαγή αφορά έναν συγκεκριμένο με την τράπεζα και μόνο. Συνήθως είναι ανταλλαγές χρηματορροών SWAP ή συγκεκριμένα Derivatives on SWAPS. Tα ποσά είναι κάποιες φορές τόσο μεγάλα που μπορεί μια ολόκληρη τράπεζα να οδηγηθεί σε απόλυτο αδιέξοδο και να χρεωκοπήσει από μια τέτοια ιστορία.
Κατάλαβε κάτι. Σε έναν κόσμο που κυριαρχούν παντού οι υπολογιστές και όλα γίνονται με αυτούς υπάρχουνε παντού ψηφιακές υπογραφές. Το να πιστεύει λοιπόν κάποιος ότι μπορεί να κινεί χρήμα ανεξέλεγκτα οπουδήποτε στον πλανήτη χωρίς οι διάφοροι κεντρικοί τραπεζίτες να μπορούν να τον βρουν είναι ο ορισμός IQ αμοιβάδος.
Ολοι αυτοί οι Brokers των ΟΤC Stocks που παίζει ο κοσμάκης για να έχουν πρώτα πρώτα το δικαίωμα να είναι Brokers είναι enlisted οι αριθμοί τους, τα ΑΦΜ τους, και όλα τους τα στοιχεία στο ευρωσύστημα και στο σύστημα της FED. Τους ξέρουν καλά ας πάνε αν έχουν τα αρχίδια να τους ελέγξουν. Αλλά δεν θα πάνε όπως δεν πήγανε ποτέ να ελέγξουν τους δίσκους στους υπολογιστές της ΤτΕ, της Εθνικής και της Πειραιώς που από κει γίνεται όλο το παιχνίδι.
Kαι για να λήξει το ζήτημα διότι σήμερα έμαθες τι είναι τα OTC ενώ εγώ ξέρω πίστεψε με καλύτερα και πολύ πιο πριν από σένα. Τα OTC τα πραγματικά, όχι αυτά που μου κουβεντιάζεις αφορούνε πάρα πάρα πάρα πολύ λίγους ανθρώπους, οι οποίοι συνήθως είναι υπεράνω πρωθυπουργών. Εξαιτίας μιας σύναψης ενός ΟΤC Swap να φανταστείς ότι μπορεί μια τράπεζα του μεγέθους της Salomon Bros να καταρεύσει. Ψάξε λίγο να δεις πώς και γιατί η Salomon τίναξε τα πέταλα. Για τόσο μεγάλες συναλλαγές μιλάμε.
Και μια και σου αρέσει να μορφώνεσαι κάτσε και διάβασε στοιχειωδώς για τι μιλάμε εδώ πέρα πριν μου μιλάς για ψιλικατζήδες απελπισμένους που τους έχει πάρει χαμπάρι η αγορά και προσπαθούνε ματαίως να κρυφτούνε. Επίσης κατάλαβε και κάτι ακόμα. Κανείς μέχρι σήμερα αποδεδειγμένα δεν έχει καταφέρει να πετύχει αυτό που λέμε Cornering the Market. Οσοι το προσπάθησαν σε λίγες μέρες τους έφαγε η μαρμάγκα. Είναι 2-3 περιπτώσεις που παρολίγο να το καταφέρουν και στο τέλος φαληρίσανε.
Μπορεί να μην μας αρέσει πολλές φορές η αγορά. Μπορεί οι λεγόμενες αγορές να είναι σκληρές.. Αλλά επειδή είναι σκληρές σπανίως κάνουν λάθη, εν αντιθέσει με τις S&P και λοιπές εταιρείες που αξιολογούν οι οποίες εμπλέκονται οι περισσότερες με τα κράτη και μεγάλους παίκτες. Για αυτό πχ όταν όλη η αγορά γνώριζε ότι η Lehman πάει για φαλημέντο της έδιναν στο Credit Rating ΑΑΑ. Συνεπώς όταν το κράτος δεν ανακατεύεται στην αγορά και την αφήνει ελευθερη, σπανίως γίνεται λάθος και στήνονται φούσκες. Πάντοτε οι φούσκες στήνονται με τη βοήθεια του κράτους από τραπεζες που διαπλέκονται ποικιλοτρόπως με διάφορους κρατικούς λειτουργούς οι οποίοι σχετίζονται με OTCαδες.
https://en.wikipedia.org/wiki/Swap_(finance)
Δεν γίνεται χοντρή φοροδιαφυγή μέσω αυτών που μου ανεφέρεις. Η χοντρή φοροδιαφυγή στην Ελλάδα γίνεται στα πετρελαιοειδή γίνεται από συγκεκριμένους, τους γνωρίζουν, έχουν τα στοιχεία και δεν τολμούν όχι να τους πιάσουν αλλά ούτε καν να προφέρουν το όνομά τους.
Καλά Χριστούγεννα σε όλους
26 Δεκεμβρίου, 2015 στις 9:41 μμ
Αφώτιστος Φιλέλλην
«Η Πλάνη της Ομοιογένειας. Μια ανοιχτή επιστολή-απάντηση στη Σώτη Τριανταφύλλου, της Άντζελας Δημητρακάκη
στην κατηγορία Αναδημοσιεύσεις 30 Ιουν 2014
406
Το κείμενο που ακολουθεί είναι μία μη ζητηθείσα απάντηση στο άρθρο της Σώτης Τριανταφύλλου, Η πλάνη της πολυπολιτισμικότητας (Athens Voice 18.6.14).
[…]
Η παγκοσμιοποίηση, ορισμένη μέσω της επέκτασης του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής (δεν βιώνουμε παγκοσμιοποίηση του σοσιαλισμού, για παράδειγμα), στηρίζεται στην κινητικότητα: οι άνθρωποι μετακινούνται, κυρίως προς ανεύρεση εργασίας. Οι άνθρωποι που μετακινούνται μπορεί να είναι τόσο σύμβουλοι επιχειρήσεων, επιστήμονες, καλλιτέχνες όσο και ανειδίκευτοι εργάτες. Στην παγκοσμιοποίηση συνεπώς βλέπουμε μία διαταξική συνθήκη μετακίνησης, αν και για ευνόητους λόγους (έχουμε περισσότερους ανθρώπους στις κατώτερες τάξεις των «ανειδίκευτων» παρά στις ανώτερες), οι ανειδίκευτοι εργάτες-μετανάστες είναι πολύ πιο ορατοί. Εκτός όμως από οικονομικούς μετανάστες, έχουμε και πρόσφυγες, ανθρώπους δηλαδή που μετακινούνται για να γλιτώσουν από τον πόλεμο ή από κοινωνίες που δεν προσυπογράφουν στην πολυπολιτισμικότητα.
[…]
Όμως η πολυπολιτισμικότητα δεν είναι ένα μία πολιτικά ουδέτερη και ιστορικά αθώα έννοια. Αναδείχθηκε σε δημοφιλή όρο την εποχή του υψηλού μεταμοντερνισμού (δεκαετίες ’70 και ’80), προλειαίνοντας το πεδίο της παγκοσμιοποίησης (δεκαετία ’90 και εξής), όπου η φτηνή εργασία εξυπηρετεί ανοιχτά πλέον τους μηχανισμούς της κεφαλαιοκρατικής συσσώρευσης. Το κεφάλαιο δεν κόπτεται για «τρόπους ζωής» και θρησκείες. Δεν έχει τέτοια προβλήματα. Το μόνο που ενδιαφέρει το κεφάλαιο είναι ο ιδιωτικός πλούτος, οπότε μπορεί να ρέει τόσο στη Σαουδική Αραβία όσο και στην Κίνα, στις ΗΠΑ, στη Βρετανία, στη Γαλλία, στη Γερμανία ή όπου λάχει. Οι πρώην αυτοκρατορίες, όπως η Βρετανία, είχαν κάθε συμφέρον να προωθήσουν την πολυπολιτισμικότητα όταν χρεάστηκε να εισάγουν εργατικό δυναμικό από τις πρώην αποικίες. Οι Μαρξιστές, αν και εκ πεποιθήσεως αντι-ρατσιστές, φώναζαν τότε ότι η πολυπολιτισμικότητα είναι μία μορφή ισοπεδωτικού μεταμοντέρνου σχετικισμού που έθαβε ζωντανές (ή έστω ημιθανείς) τις αξίες του Διαφωτισμού – κυρίως την κοσμική σύσταση της κοινωνίας. Ωστόσο η Δεξιά, που ακόμη μας κυβερνά αλλά που βλέπει ότι δεν χρειάζονται μάλλον τόσα «χέρια», απορρίπτει πλέον την πολυπολιτισμικότητα. Την απορρίπτει, ναι, αλλά αφού πρώτα την χρησιμοποίησε ως ελκυστικό ιδεολόγημα-καρότο.
Το 2006 άκουσα τον τότε πρωθυπουργό της Βρετανίας, Tony Blair, στην τηλεόραση να ισχυρίζεται ότι «η πολυπολιτισμικότητα απέτυχε», στο οποίο απάντησα νοερά, έχοντας μόλις δεχτεί τη δουλειά μου στη Σκωτία, «να μιλάς για πάρτη σου, μεγάλε». Είχε κάποιο δίκιο βέβαια: η πολυπολιτισμικότητα είχε αποτύχει διότι τα έξτρα χέρια που εισήχθησαν στη «Μεγάλη» Βρετανία διαπίστωσαν ότι δε θα συμμετείχαν στην κοινωνική κινητικότητα προς τα πάνω. O καταμερισμός εργασίας υπήρξε σαφής. Οπότε οι κοινότητες των αποκλεισμένων από την οικονομία των υποσχέσεων κοινωνικής ανόδου αναζήτησαν αυτοσεβασμό διά της γνωστής οδού: της επιστροφής στις ρίζες και στην παράδοση. Όπως σήμερα οι Έλληνες του πληγμένου γοήτρου αναζητούν αυτοσεβασμό με τον ίδιο τρόπο εντός της νέας παγκόσμιας αυτοκρατορίας.
Η παράδοση είναι, σε γενικές γραμμές, κάτι προβληματικό. Διαιρεί και διαμορφώνει συνειδήσεις στραμμένη στο παρελθόν παρά στο μέλλον –το οποίο μέλλον είναι το μόνο που κατέχει η ανθρωπότητα ως δυνατότητα συλλογικής επιβίωσης και ειρηνικής συνύπαρξης (όπως υποστήριξε τόσο ο Καντ όσο και ο Λένιν). Όταν το ζητούμενο είναι η δημιουργία μιας κοινής κουλτούρας αντίστασης, η παράδοση τείνει να μας κάνει τεμπέληδες στην σκέψη και να εμποδίζει την ανάδειξη νέων εννοιών και αξιών με στόχο την ευημερία του υπό διαμόρφωση κοινωνικού συνόλου.
Στο βαθμό που η θρησκεία είναι παράδοση, αυτό ισχύει και για την θρησκεία –όχι μόνο για το Ισλάμ αλλά για όλες τις θρησκείες. Ως «τυχερή» πολίτης (παρακαλώ, δώστε βάση στην απουσία θηλυκού γένους στις σημαντικές λέξεις αυτοπροσδιορισμού) μιας δυτικής δημοκρατίας, θα ήταν εξίσου υποκριτικό το να μην παραδεχτώ ότι οι κοινωνίες των δυτικών δημοκρατιών δεν είναι ομοιογενείς. Αντίθετα, οι κοινωνίες αυτές είναι ήδη διαιρεμένες με βάση την τάξη, το φύλο, την φυλή, όλα εκ των οποίων χρησιμοποιούνται, σε διάφορους συνδιασμούς, για την αναπαραγωγή ενός συστήματος που οδηγεί στον πλούτο των λίγων και στην ανέχεια των πολλών. Δεν ζούμε, και δεν έχουμε ζήσει ποτέ, σε συνθήκες δημοκρατίας μιας αρμονικής «ομοιογένειας», την οποία έχουμε τάχα να διαφυλάξουμε. Η (δυτική) ψυχανάλυση μας λέει μάλιστα ότι ουδέποτε θα ζήσουμε σε κάτι τέτοιο. Και η πολιτική θεωρία που αντλεί θέσεις από την (δυτική) ψυχανάλυση υποστηρίζει ότι το καλύτερο στο οποίο μπορούμε να ελπίζουμε είναι μια «αγωνιστική» δημοκρατία (βλ. Chantal Mouffe), η οποία αποδέχεται την διαίρεση και την ανομοιογένεια αντί να θάβει τις αναπόφευκτες κοινωνικές συγκρούσεις κάτω απ΄το χαλί ή να τις αντιμετωπίζει με πολιτικές εξαναγκασμού, καταπίεσης και εξοστρακισμού.
Προσωπικά, δεν πείθομαι από αυτόν τον πολιτικό πεσιμισμό (δεν πιστεύω στη «μοίρα» μιας αιωνίως διαιρεμένης ανθρωπότητας) αλλά ασπάζομαι έναν πολιτικό πραγματισμό: η ιστορική μας στιγμή θα γίνει εφιαλτική εάν η πολυπολιτισμικότητα δεν παραμείνει στο καθημερινό μας λεξιλόγιο. Το ερώτημα που τίθεται δεν είναι αν θα είμαστε πολυπολιτισμικοί αλλά πώς: μπορούμε να οικειοποιηθούμε την πολυπολιτισμικότητα από την Δεξιά και να την επανεφεύρουμε ως έδαφος αλληλεγγύης ενάντια στις χειριστικές ελίτ που μας πλασάρονται ως ούσες ή επίδοξες κυβερνήσεις; Κόμματα όπως η Χρυσή Αυγή και το UKIP είναι βουτηγμένα στην πολιτική γελοιότητα ακριβώς γιατί πουλάνε το τραγικό παραμύθι μιας επιστροφής στην ομοιογένεια, κάνοντας ότι αγνοούν τα ιστορικά δεδομένα της παγκόσμιας συγκυρίας. Όμως, ο ελέφαντας είναι στο δωμάτιο. Προς το παρόν, τίποτε δεν μπορεί να ανακόψει την διεθνικότητα του κεφαλαίου και των αναγκών του. Και τίποτε δεν μπορεί να σταματήσει τους απελπισμένους φτωχούς από το να μετακινούνται. Έχουμε άρα τουλάχιστουν δύο τεράστιες δυνάμεις που δρουν κατά της όποιας φαντασιακής ομοιογένειας σήμερα.
Όσο για την δυτική Αριστερά, οφείλει επίσης να σταματήσει να ηρωοποιεί τον μετανάστη ως το «νέο» επαναστατικό υποκείμενο. Οι οικονομικοί μετανάστες δεν μετακινούνται για να αντισταθούν στον καπιταλισμό αλλά για να βρεθούν στην «καλή» του πλευρά. Δεν είναι ούτε καλύτεροι ούτε χειρότεροι, ούτε περισσότερο ούτε λιγότερο προοδευτικοί από τους «ιθαγενείς» επισφαλείς εργασιακούς πληθυσμούς του κάθε αυθαίρετου «εθνικού» χώρου -και όλοι είναι λίγο-πολύ αυθαίρετοι και ιστορικά μεταβαλλόμενοι. Ναι, οι μετανάστες μπορεί να φέρουν ή να επαναφέρουν (μη ξεχνάμε το παρελθόν μας) αισχρές παραδόσεις, όπως τα «εγκλήματα τιμής», κλειτοριδεκτομές ή «ραφές» παρθενίας, αντι-κοσμική συνείδηση. Αν το θέμα είναι η προάσπιση των αξιών του Διαφωτισμού, πώς μας βοηθάει η ρήση (Τριανταφύλλου) ότι «η εφαρμογή της πολυπολιτισμικότητας εμποδίζει την αφομοίωση και κατακερματίζει (“βαλκανοποιεί”) την κοινωνία η οποία δεν επιτυγχάνει ενιαία εθνική ταυτότητα»;
Καταρχήν, με ποια κριτήρια είναι η επίτευξη «εθνικής ταυτότητας» κάτι αυτόματα θετικό; Ή μήπως είναι θετικό στην Γαλλία αλλά καλύτερα να μας λείπει από το Σουδάν; Γιατί αυτό λέγεται «δύο μέτρα και δύο σταθμά». Και με ποια κριτήρια η εθνική ταυτότητα είναι ασύμβατη με την πολυπολιτισμικότητα; Θεωρώ τον εαυτό μου πολιτισμικά διαφορετικό από τους Έλληνες που ασπάζονται τον χριστιανισμό αλλά είμαι τόσο Ελληνίδα όσο και αυτοί. Τους σέβομαι και με σέβονται (φράση που αφιερώνω στην αγαπημένη μου χριστιανή Αθηναία γειτόνισσα, Έλενα). Διότι το κοινό μας πρόβλημα είναι ότι ζούμε σε μία κοινωνία ήδη διαιρεμένη σε έχοντες και μη έχοντες, για να πούμε το προφανές. Με βάση άρα το προφανές, η πλάνη της ομοιογένειας είναι πολύ πιο επικίνδυνη πολιτική παντιέρα από την πλάνη της πολυπολιτισμικότητας, όταν βεβαίως η πολυπολιτισμικότητα εγκαταλείπεται ως ιδεολογικό όπλο σε αυτούς που έχουν κάνει business την γνωστή κατάπτυστη παράδοση του «διαίρει και βασίλευε».
Πηγή: popaganda
http://rednotebook.gr/2014/06/i-plani-tis-omoiogeneias/
ΥΓ Μολις σημερα το ανακαλυψα. Η Α.Δ. ειναι μια καλη συγγραφεας και πανεπιστημιακος στην Σκωτια.
26 Δεκεμβρίου, 2015 στις 9:54 μμ
δεξιος
Αυτή είναι ακίνδυνη για τη χώρα που πήγε καθώς η κακοδοξία στην οποία πιστεύει (ελληνοαριστερά,Λένιν κλπ) δεν είναι της μόδας.
Δεν θα απασχολήσει λοιπόν τις αρχές και μάλλον δεν την αφορά η συζήτηση,τους μωαμεθανούς της Βρεταννίας αφορά.