Σεπτέμβριος ’15: ΣΑΝΕΛ και πάλι!

Ενα υπέροχο μοβ γαϊδουράγκαθο

Σεπτεμβρίου 1, 2015 in comments

Πάνω από τη χώρα ίπταται ένα υπέροχο μοβ γαϊδουράγκαθο: είναι το ΝΔΣΟΚ, με ορισμένες προσθήκες, που φιλοδοξεί να προσγειωθεί και πάλι στην κυβέρνηση.

Δεν αποκλείεται να τα καταφέρει – εννοώ χωρίς τη συμμετοχή του ΣΥΡΙΖΑ. Αρκεί να βγει η ΝΔ πρώτο κόμμα στις 20/9.

Απίθανο;

Ναι, μοιάζει απίθανο. Είναι τόσο βαθιά η απέχθεια των πολιτών προς το ΝΔΣΟΚ και σ’ αυτό που εκπροσωπεί πολιτικά, που μόνο ένα θαύμα θα μπορούσε να το επαναφέρει  σε κυβερνητική τροχιά, οχτώ μόλις μήνες μετά τις εκλογές του Ιανουαρίου.

Αυτό το θαύμα κοντεύει να το πετύχει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Όχι γιατί νοστάλγησε κανείς το ΝΔΣΟΚ, πέρα απ’ αυτούς που του είχαν απομείνει πιστοί στις αρχές της χρονιάς, αλλά γιατί η απογοήτευση που προκάλεσε η οχτάμηνη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ είναι πιθανόν να τον οδηγήσει στη δεύτερη θέση, ακόμα κι αν η ΝΔ μειώσει τα ποσοστά της σε σχέση με τις προηγούμενες εκλογές.

Οι πολίτες περίμεναν μια κίνηση ελπίδας, λογικής και θάρρους από τον Αλέξη Τσίπρα, η οποία ως τώρα δεν έγινε – και δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει στις ελάχιστες μέρες που απομένουν.

Όλα (μα όλα!) έγιναν ανάποδα, με αποκορύφωμα την προκήρυξη των αχρείαστων εκλογών του Σεπτεμβρίου.

Το αποτέλεσμα των οποίων, όποιο κι αν είναι, θα είναι κακό.

*

Η τελευταία ευκαιρία

Σεπτεμβρίου 2, 2015 in comments

Ο Αλέξης Τσίπρας έχει μια τελευταία ευκαιρία να σηματοδοτήσει θετικά τη νέα του πρόταση προς το εκλογικό σώμα: τα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ.

Αν δεν υπάρξει θαρραλέο και ευρύ άνοιγμα προς δυνάμεις πέραν του ενδόξου Φλαμπουραρισμού, the game is over.

Οριστικά και αμετάκλητα και ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα των εκλογών της 20^ης Σεπτεμβρίου.

Η εμμονή στη δήθεν αριστερή φρασεολογία και λογική, καθώς και στα πρόσωπα του εναπομείναντος ΣΥΡΙΖΑ (ο οποίος χωρίς τον Τσίπρα ισοδυναμεί με ένα στρογγυλό μηδενικό) είναι ακλόνητο στάνταρ για το οριστικό ναυάγιο.

Όχι μόνο του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και της χώρας.

Οι σημερινές γελοιότητες όλων για το ΦΠΑ στην ιδιωτική εκπαίδευση και οι χθεσινές του Μεϊμαράκη για τη φορολογία των αγροτών, κυρίως όμως η ρητορική των συριζαίων ότι θα το σαμποτάρουμε το γαμ*μένο το Μνημόνιο (που μόλις υπογράψαμε) δίνουν ακαταμάχητα εχέγγυα γι’ αυτό.

Και το κακό είναι ότι πέραν του ΣΥΡΙΖΑ (δηλ. του Τσίπρα) και της ΝΔ, η κατάσταση των πραγμάτων είναι (πολύ, πάρα πολύ) χειρότερη.

Ο θεός της Ελλάδας να βάλει το χέρι του – αν και μάλλον θα το απλώσει σ’ ένα ξεγυρισμένο φάσκελο, προς όλους μας.

*

Ξυλοσχίστες

Σεπτεμβρίου 4, 2015 in comments

Ο Γιάννης Δραγασάκης δηλώνει σήμερα: Φταίμε κι εμείς που δαιμονοποιήθηκε η λέξη μνημόνιο. Και η εκπρόσωπος τύπου Γεροβασίλη δηλώνει: Θα συνεργαστούμε με όποιον θεωρεί καταστροφικό το μνημόνιο.

Είναι πολύ δύσκολο ο ξυλοσχίστης να μετατραπεί σε καλλιτέχνη της ξυλογλυπτικής. Χρειάζεται χρόνος και ταλέντο. Ο κόσμος έχει ακόμα διάθεση να δώσει χρόνο στους συριζαίους ξυλοσχίστες, αλλά το ταλέντο υπάρχει;

Είναι απίστευτη η ποσότητα της σαβούρας που διέθετε ο σύριζας – και που διαθέτει ακόμα, παρά την αποχώρηση των πλέον κραυγαλέων περιπτώσεων. Κάθε κολλημένος στα παραδοσιακά διαπιστώνει στην πράξη ότι το παραδοσιακό κόμμα ελληνικού τύπου (όπως ήταν / είναι ο σύριζα) είναι ο ασφαλέστερος τρόπος για την αποκοπή της πολιτικής από την κοινωνία.

Η κοινωνία διαθέτει τα ταλέντα, που θα μπορούσαν να κάνουν τη διαφορά. Το κόμμα, όταν γίνεται κυβέρνηση, μπορεί μονάχα να ελπίζει ότι οι ξυλοσχίστες θα μάθουν τα στοιχειώδη πριν τους πάρουν όλους μαζί με τις ντομάτες.

ΥΓ. Στο μεταξύ, χαρίστηκε ικανός πολιτικός χρόνος στον Μεϊμαράκη για να περάσει τα δικά του μηνύματα, όσο ο Τσίπρας έχανε χρόνο και δυνάμεις με το «κόμμα». Αν δεν αναστραφεί αυτό την βδομάδα που έρχεται, το πουλάκι πέταξε…

*

Το σήμερα, κυρίως όμως το αύριο

Σεπτεμβρίου 6, 2015 in comments

Όπως έχω ξαναγράψει, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κλινικά (πολιτικά) νεκρός, από τις 12 Ιουλίου. Ήταν κάτι αναπόφευκτο γιατί αυτό το παλαιοκομματικό μόρφωμα δεν ήταν καν κόμμα, αλλά μια ουσιαστικά παράλογη συστέγαση διαφορετικών κομμάτων, κομματιδίων και ολιγοπρόσωπων σεχτών, με δική τους ατζέντα, ιεραρχία, στόχους. Όλοι αυτοί εκμεταλλεύτηκαν (και μετάλλαξαν) αδίσταχτα την αξιόλογη κληρονομιά και παράδοση της λεγόμενης «ευρωπαϊκής αριστεράς». Αποκορύφωμα υπήρξε η ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, έστω με τη συνδρομή των δεξιών ΑΝΕΛ.

Το παράλογο για το οποίο έκανα λόγο ήταν η βασική αιτία:

1. Για την αποτυχία μετατροπής του ΣΥΡΙΖΑ σε μαζικό κόμμα, παρά τις κατά καιρούς προσκλήσεις. Ποιος τρελάθηκε να πάει κάπου όπου έκαναν ανενόχλητοι παιγνίδι (και παρλάριζαν ακατάπαυστα) οι αριστεριστές αλλά και αυτοί που μετέφεραν μαζί τους το ΚΚΕ, όταν εκδιώχθηκαν απ’ αυτό;
2. Για τα κραυγαλέα λάθη στρατηγικής και τακτικής τα χρόνια πριν τις εκλογές του Ιανουαρίου 2015. Τα οποία εξηγούνται (χωρίς να δικαιολογούνται) από το γεγονός ότι έπρεπε να μένουν ευχαριστημένοι οι αριστεριστές και οι παλαιοκομμουνιστές του ΣΥΡΙΖΑ. Αναφέρω ενδεικτικά δύο, από τα πολλά: την απόλυτη ταύτιση του ΣΥΡΙΖΑ με τον ένα πόλο του σχήματος μνημόνιο – αντιμνημόνιο. Την αγνόηση (για να μην πω περιφρόνηση) του πνεύματος του Συντάγματος για συναινετική εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας και την αποφυγή αξιοποίησης αυτής της εκλογής για κομματικούς λόγους. Το ότι αυτά τα δύο λάθη ο ΣΥΡΙΖΑ τα βρήκε μπροστά του, μαζί με άλλα που έκανε και τα πληρώνει τώρα, δεν είναι θεία δίκη, είναι η εκδίκηση της κοινής λογικής όταν περιφρονείται συστηματικά.
3. Για την ουσιαστική αποτυχία της σχεδόν  επτάμηνης θητείας στα εσωτερικά πολιτικά θέματα, καθώς έγιναν ελάχιστα ενώ μπορούσαν να γίνουν πάρα πολλά. Αλλά πώς να γίνουν τα «πολλά» όταν δεν υπήρξε ουσιαστική ενότητα στην κυβέρνηση και, εξίσου σημαντικό, σοβαρή προετοιμασία; Για το γεγονός αυτό ευθύνονται όλοι και πρώτος απ’ όλους ο πρωθυπουργός. Αν δούμε όμως πιο προσεκτικά θα διαπιστώσουμε ότι έργο υπουργών που τελικά αποχώρησαν από τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως ο Χουντής, ο Λαφαζάνης ή ο Στρατούλης όχι μόνο ήταν ανύπαρκτο στους τομείς ευθύνης τους, αλλά  δημιούργησε και επιπρόσθετα προβλήματα στην κυβέρνηση και τη χώρα. Μοναδική εξαίρεση φαίνεται να είναι η Νάντια Βαλαβάνη. Πέραν αυτών, η απόδοση των υπολοίπων παραμένει μεγάλο ερωτηματικό, με ελάχιστες εξαιρέσεις, εκεί δηλαδή όπου όχι μόνο έγινε κάποιο έργο – αλλά φαίνεται κιόλας.
4. Για την κακή απόδοση στη διαπραγμάτευση με τους συν-εταίρους. Κι εδώ οι μεγάλες ευθύνες ανήκουν στον Τσίπρα, τόσο γιατί επέλεξε και διατήρησε για μεγάλο χρονικό διάστημα τον Βαρουφάκη, αλλά και γιατί αποδέχτηκε και υπερασπίστηκε για μεγάλο διάστημα πολιτικά ανόητες και κοινωνικά άδικες «κόκκινες γραμμές», όπως αυτή ότι καμία σύνταξη δεν θα μειωθεί – και γενικά ότι θα παραμείνει άθικτη η ιερή (πλην ετοιμοθάνατη) αγελάδα του ασφαλιστικού. Ουσιαστικά δεν υπήρχε ρεαλιστική και επεξεργασμένη πρόταση από την ελληνική πλευρά για κανένα θέμα, κι αυτό κόστισε πολύ. Όπως κόστισε και το αδιάλειπτο σαμποτάζ των αριστεριστών του ΣΥΡΙΖΑ (υπουργών, βουλευτών και στελεχών)  σε όλη τη διάρκεια της διαπραγμάτευσης, με αποκορύφωμα την τελευταία φάση.

Συνολικά βλέποντας τη διαδρομή από τη αρχή της χρονιάς ως τώρα, η απόδοση της κυβέρνησης ήταν κακή. Χάθηκε πολύτιμος χρόνος και η οικονομία οδηγήθηκε σε μεγάλα προβλήματα, μέρος των οποίων προέρχονται από τα capital controls, αλλά ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα είναι το πάγωμα του επενδυτικού νόμου, των επενδύσεων, των χρηματικών ροών από την ΕΕ κλπ λόγω της παράλογης καθυστέρησης στη διαπραγμάτευση. Όσοι περίμεναν να εκτιναχτεί το ελατήριο της οικονομίας, που είχε συμπιεστεί και καθηλωθεί από την πολιτική των προηγούμενων κυβερνήσεων, ακόμα περιμένουν – ας ελπίσουμε ότι θα δουν κάτι ελπιδοφόρο επί του πραγματικού πεδίου εντός του τρέχοντος έτους. Αλλά και στο πεδίο των αναμενόμενων παρεμβάσεων στο εσωτερικό, τα αποτελέσματα του επταμήνου είναι πενιχρά έως ανύπαρκτα.

Παρ’ όλ’ αυτά, έχω την εντύπωση ότι ο Τσίπρας θα κερδίσει τις εκλογές της 20^ης Σεπτεμβρίου με σημαντική διαφορά από το δεύτερο κόμμα. Τους λόγους θα τους συζητήσουμε αναλυτικά σε κάποιο άλλο σημείωμα, τις επόμενες μέρες, αλλά συμπυκνώνονται στη διαπίστωση ή καλύτερα την αίσθηση ότι το εκλογικό σώμα έχει τη διάθεση να συγχωρήσει τα λάθη του Τσίπρα και να συνεχίσει να ελπίζει, καθώς οι εναλλακτικές λύσεις που προσφέρονται είναι αφόρητα στενάχωρες.

Αν συμβεί αυτό θα βρεθούμε μπροστά στην ακόλουθη αντίφαση: από τη μια η εκλογική νίκη του Τσίπρα είναι απολύτως απαραίτητη προκειμένου να δημιουργηθεί, στο χρονικό διάστημα της νέας κυβερνητικής θητείας, ένα νέο, σύγχρονο κόμμα εξουσίας, το οποίο θα δίνει απάντηση στην προφανή (και τρομακτική) έλλειψη πολιτικής εκπροσώπησης της πλειοψηφίας των πολιτών. Αν κερδίσει η Νέα Δημοκρατία η προοπτική αυτή ματαιώνεται, γιατί ο χώρος που καταλαμβάνει τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ (κυρίως μέσω του Τσίπρα) θα κατακερματιστεί. Από την άλλη, η κυβερνητική εξουσία δεν δημιουργεί το καλύτερο  περιβάλλον για τέτοιου είδους εγχειρήματα.

Θα ρωτήσει κάποιος, εύλογα, μα γιατί να δημιουργηθεί ένας νέος πολιτικός φορέας; Πόσο αναγκαίο και πόσο πιθανό είναι κάτι τέτοιο;

Είναι αναγκαίο γιατί η προωθητική δύναμη της «αριστεράς», με την οποία πορεύτηκε ως τώρα ο Τσίπρας έχει ήδη εξαντληθεί. Καμιά κυβέρνηση δεν μπορεί να συνεχίσει σ’ αυτό το στυλ, είναι σα  να βγαίνεις στην εθνική οδό με βοϊδάμαξα. Θα πας κακήν κακώς για κάποιο διάστημα, αλλά όχι μακριά. Εκείνο που δεν είναι απαραιτήτως αναγκαίο είναι να αλλάξει το όνομα – αν και θα ήταν καλό, γιατί πλέον δεν υπάρχει ούτε «Συνασπισμός», ούτε πολύ περισσότερο «Ριζοσπαστική Αριστερά».

Το αν είναι πιθανό δεν έχει σίγουρη απάντηση. Συνήθως κάθε πιθανότητα που διαθέτει λογική και ρεαλισμό αγνοείται ή μπαίνει στο κρεβάτι του Προκρούστη και βγαίνει αγνώριστη. Στην περίπτωση αυτή, με πολύ δυσκολότερους όρους και χωρίς να μιλάμε πια για κόμμα εξουσίας, η ελληνική κοινωνία θα περάσει σε πολλαπλά «σχέδια Β» (καμιά σχέση  με τον Αλαβάνο) προκειμένου να αναζητήσει την πολιτική της εκπροσώπηση.

Σήμερα όλα είναι πιθανά, ακόμα και το να συμβεί κάτι καλό για τη χώρα και τους ανθρώπους της. Το ότι η πιθανότητα είναι μικρή δε σημαίνει ότι δεν θα πρέπει να την υπερασπιστούμε, όσο εξακολουθεί να υπάρχει.

*

Μεγάλος συνασπισμός: η μόνη σοβαρή εναλλακτική

Σεπτεμβρίου 8, 2015 in comments

Δεν περιμέναμε, όσοι σκεφτόμαστε με ρεαλιστικούς όρους και μη κομματικά κριτήρια, ούτε τις Βρυξέλλες, ούτε τα ΝΕΑ, ούτε τον Άγιο Βασίλη για να πούμε το αυτονόητο: ότι ο μεγάλος συνασπισμός (ΣΥΡΙΖΑ -ΝΔ) είναι η ιδανική (από τις υπάρχουσες) κυβερνητική λύση ενόψει των μεγάλων προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε. Λέγαμε μάλιστα ότι αυτός ο συνασπισμός έπρεπε να γίνει χωρίς να μεσολαβήσουν πρόωρες εκλογές, οι οποίες δεν θα λύσουν κανένα απολύτως πρόβλημα, επί της ουσίας. Σήμερα λέμε πως θα ήταν καλό αν μετά τις εκλογές που έχουμε μπροστά μας εξακολουθήσει να έχει ο ΣΥΡΙΖΑ τον πρώτο λόγο – και (αυτονόητα) τον Τσίπρα στη θέση του πρωθυπουργού. Γιατί τυχόν πρόωρη παλινόρθωση του ΝΔΣΟΚ  σημαίνει ότι θα επιστρέψει όχι απλά ως αυτό που ήταν, αλλά ως κάτι απείρως χειρότερο. Μη πριονίζετε λοιπόν, αγαπητοί συριζαίοι, το κλαδί πάνω στο οποίο θα καθίσετε έτσι κι αλλιώς στις 21/9, όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα της προηγούμενης μέρας. Δε μπουκώσατε ακόμα από το πολύ γαλακτομπούρεκο της προσαρμογής της πραγματικότητας στις επιθυμίες σας; Δοκιμάστε λιγάκι και το αντίθετο, θα δείτε ότι και οι ίδιοι θα νιώσετε καλύτερα 😉

Πηγή: Μεγάλος συνασπισμός: Η εναλλακτική της «αριστερής παρένθεσης» | TVXS – TV Χωρίς Σύνορα

*

Υπόθεση Γιακουμάκη: Για πολιτική δίωξη με στόχο τον ίδιο και τη ΝΔ κάνει λόγο ο Χρ. Μαρκογιαννάκης

Σεπτεμβρίου 11, 2015 in comments

Δεν είμαι νομικός αλλά η ασύμμετρη επίθεση Μαρκογιαννάκη στον εισαγγελικό λειτουργό που του άσκησε δίωξη δεν συνιστά καραμπινάτη συκοφαντική δυσφήμιση;

Πέραν αυτού, ο υπόδικος πλέον κ. Μαρκογιαννάκης, επικεφαλής του ψηφοδελτίου της ΝΔ σε κάποιο νομό της Κρήτης, δεν θα έπρεπε να αποσύρει την υποψηφιότητά του για λόγους ευθιξίας, όσο η υπόθεση είναι σε εξέλιξη; Κι αφού δεν το κάνει, δεν οφείλει να τον αποδοκιμάσει η ηγεσία του κόμματός του;

Τέλος, την αναφορά στη λαμπρή (κατά τον ίδιο) δεκάχρονη εισαγγελική του υπηρεσία τι την ήθελε; Για να θυμίσει σε όλους ότι αυτή ξεκίνησε επί χούντας;

Πηγή: Υπόθεση Γιακουμάκη: Για πολιτική δίωξη με στόχο τον ίδιο και τη ΝΔ κάνει λόγο ο Χρ. Μαρκογιαννάκης | ειδησεισ, δικαιοσυνη | Ημερησία

*

Μήπως η ΧΑ γίνεται ΛΑΟΣ;

Σεπτεμβρίου 14, 2015 in comments

Έχω την εντύπωση ότι η μεταλλαγή αυτή είναι υποχρεωτική – και θα σημάνει ουσιαστικά το κλείσιμο του ναζιστικού μαγαζιού, όχι άμεσα αλλά σε κάποιο βάθος χρόνου. Ήδη, ακούω, το 20% των υποψηφίων της ΧΑ στις προηγούμενες εκλογές αρνήθηκε να (ξανα)μπει στα ψηφοδέλτια. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι αυτό που πουλούσε η ΧΑ, με την άμεση και απροκάλυπτη συνδρομή του παρακράτους μέσα στο κράτος, δηλαδή η δύναμη και οι επιδείξεις δύναμης, αν δεν έχει τελειώσει έχει μειωθεί σε μεγάλο βαθμό. Αυτό όμως ήταν το βασικό της χαρακτηριστικό που τραβούσε πολλούς ηλίθιους ή κουφιοκεφαλάκηδες προς το μέρος της. Οι εκλογές της επόμενης Κυριακής θα δώσουν μια πολύ καλή ένδειξη αν όλ’ αυτά ισχύουν ή όχι.

Ποιος δήλωσε την προηγούμενη εβδομάδα: «Δεν είπα εγώ να βυθίσουμε τα πλοία (μεταναστών και προσφύγων). Προειδοποιητική βολή δεν σημαίνει ότι βαράς στο ψαχνό. Αν βουλιάξει μια βάρκα, δεν θα τους αφήσεις να πνιγούν, θα τους σώσεις. Έχουν πνιγεί, δυστυχώς, παιδιά»;

Πηγή: O στρίγκλος που έγινε αρνάκι | ΚΟΙΝΩΝΙΑ | ToPortal

*

Μη με ρωτάτε!

Σεπτεμβρίου 15, 2015 in comments

Καθημερινά δέχομαι ερωτήσεις για την ψήφο της Κυριακής. Στη δουλειά, στη γειτονιά, στα ψώνια, στο διαδίκτυο: τι να κάνουμε (όπως τα κάνανε / τα κάναμε; )

Δεν υπάρχει απάντηση. Κι εγώ απαντήσεις θέλω, αλλά όσες φορές έκανα τις ερωτήσεις απαντήσεις δεν υπήρξαν.

Εντάξει, θα ψηφίσω τον Τσίπρα (θα ήθελα να πω δεν θα ψηφίσω τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά πάνε σετ). Και λοιπόν;

Δεν έχει λοιπόν. Μια ζωή ψήφιζα μικρά κόμματα, μέχρι τον Ιούνιο του ’14 και τον Ιανουάριο του ’15. Τα μεγάλα κόμματα ανέκαθεν με ενοχλούσαν, αλλά και το μικρό κόμμα (οι Οικολόγοι Πράσινοι) δε φτούρηξε: τελείωσε (για μένα) τους πρώτους μήνες του 2013. Και ο ΣΥΡΙΖΑ μ΄ ενοχλούσε – τώρα πια με ενοχλεί αφόρητα. Όχι γιατί συνέβη κάτι τραγικό, αλλά γιατί τον ψήφισα δυο φορές και πάω για τρίτη.

Ξέρω τι θα συμβεί, μόνο σε μια περίπτωση: αν η ανάλυση που κάνω επιβεβαιωθεί (ως τώρα… πέφτω μέσα 100%). Ως εξωτερικός παρατηρητής. Ως πελάτης. Όχι ως συμμέτοχος πολίτης, αλλά ως αποδέκτης αυτού που θα προκύψει από τις εσωκομματικές ζυμώσεις σ’ έναν κλειστό κύκλο «στελεχών». Κι αυτός ο αμιγώς επαγγελματικός κύκλος μπορεί ν’ αλλάξει σύνθεση, αλλά δεν θα ανοιχτεί ποτέ στην κοινωνία, στους πολίτες, στα πραγματικά προβλήματα των ανθρώπων.

(Όχι ότι τα μέλη και τα στελέχη – ακόμα και τα ανώτερα – του ΣΥΡΙΖΑ είναι σε καλύτερη θέση, μην παρεξηγούμαστε. Το μόνο παραπάνω που διαθέτουν είναι το άγχος και η σκασίλα. Εκτός απ’ αυτούς που έχουν σηκωμένη ψηλά την αριστερή τους μύτη κι αυτό τους φτάνει).

Δεν μπορώ να πάρω καμιά ευθύνη, πέραν αυτής του παρατηρητή που σημειώνει κάτι στο προσωπικό του ηλεκτρονικό ημερολόγιο.

Συνεπώς… μη με ρωτάτε! 😉

ΥΓ. Η φωτογραφία είναι μετά από μια αμήχανη συζήτηση περί ψήφου που είχα προχθές, στην Περαία, στη γιορτή της φασολάδας.

*

Γιορτή ή μνημόσυνο;

Σεπτεμβρίου 16, 2015 in comments (Επεξεργασία)

Καλές οι λίστες Λαγκάρντ, καλή και η υπενθύμιση των διαφόρων σκανδάλων. Θα ήταν ακόμα καλύτερα αν οι υποθέσεις αυτές, τις οποίες ερευνά η Δικαιοσύνη, είχαν προχωρήσει με άλλους ρυθμούς και όχι με τους γνωστούς ρυθμούς της χελώνας (με αρθριτικά). Δεν ισχύει απολύτως, αλλά δε μπορούμε να κάνουμε κι αλλιώς: καλά να πάμε ( = να ολοκληρωθεί η δικαστική διαδικασία και να αποδοθούν ευθύνες όπου υπάρχουν) κι ας αργήσουμε.

Στο μεταξύ όμως δεν μπορούμε να τη βγάζουμε χαζεύοντας τον χαμένο χρόνο. Δεν υπάρχει άλλος καιρός για χάσιμο! Πρέπει μέσα σε λίγες βδομάδες, σε λίγους μήνες, να γίνουν όσα δεν έγιναν στα πέντε χρόνια της κρίσης που κυβερνούσε το ΝΔΣΟΚ στις διάφορες παραλλαγές του. Και τα οποία δεν έγιναν (ούτε προχώρησαν, στη συντριπτική τους πλειοψηφία) κατά τη διάρκεια του τρέχοντος έτους, που εν πολλοίς συμπίπτει με την κυβερνητική θητεία ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ. Και ΟΠ, φυσικά – και δεν θέλω γέλωτες και θραύσεις ποτηρίων.

Αυτά που πρέπει να γίνουν είναι πολλά. Ένα κυριολεκτικά τιτάνιο έργο. Το οποίο όμως μπορεί να αρθρωθεί με πολιτικούς όρους γύρω από ένα δίπολο: εθνικό σχέδιο ανάκαμψης αφενός και δημιουργία θέσεων εργασίας αφετέρου. Γιατί αυτά τα δύο είναι η ενιαία λυδία λίθος, η οποία θα κρίνει αν θα εορτάσουμε τα 200 μας χρόνια από το 1821 («μας» γιατί είναι οι προ-παππούδες μας, από κάθε ελληνικόν οίκο, που το έκαναν και το ολοκλήρωσαν ως το 1941) ή θα περιοριστούμε σ’ ένα θλιβερό μνημόσυνο ημών των ιδίων – όσοι θα είμαστε ακόμα ζωντανοί και παρόντες κατά το εμβληματικό έτος 2021.

Για να γιορτάσουμε όμως θα πρέπει ως τότε να έχουμε διορθώσει πολλά και τολμήσει άλλα τόσα. Κι αυτό προϋποθέτει, πέρα από την ποιότητα της πολιτικής ελίτ (που δεν υπάρχει) και του λαού (που επίσης δεν υπάρχει) να δημιουργηθούν καταρχήν οι πολιτικές προϋποθέσεις που θα επιτρέψουν, μέσω του παραδείγματος και της επίτευξης άμεσα μετρήσιμων και επαληθεύσιμων στόχων, να αλλάξουμε προς το καλύτερο όλοι, λαός και πολιτική ηγεσία.

Η προεκλογική περίοδος δεν εξασφαλίζει κάτι τέτοιο, αλλά δεν το αποκλείει κιόλας. Έχοντας ζήσει από κοντά όλες τις εκλογές από το 1977 και μετά, μπορώ να ισχυριστώ ότι αυτή εδώ η προεκλογική περίοδος είναι ίσως η πλέον πολιτισμένη. Δυστυχώς όμως οι απαιτήσεις που δημιουργεί η κρίση είναι μακράν οι υψηλότερες από ποτέ: όχι για πρώτη φορά στην Ιστορία αλλά για πρώτη φορά μετά το 1974 πρέπει να απαντηθούν ερωτήματα ζωής και θανάτου για την Ελλάδα.

Ως κράτος και ως κοινωνία, γιατί οι Έλληνες, ως πρόσωπα και ως εθνοτική συλλογικότητα,  είναι άλλη υπόθεση.

Παρασύρθηκα σ’ αυτή την πολυλογία για να πω ότι καθένας πρέπει να λειτουργήσει ξεπερνώντας τον εαυτό του: χωρίς εθνική συνεννόηση και εθνικό σχέδιο που θα υποστηριχτεί από μια συντριπτική (όχι απλά μεγάλη) πλειοψηφία στη νέα Βουλή, τίποτα δεν πρόκειται να γίνει σωστά.

Για να το πω πιο απλά, οι συριζαίοι πρέπει να ξεχάσουν τις ανοησίες ότι οι υπόλοιποι πολίτες – και ιδίως οι δεξιοί – είναι αποφώλια τέρατα της Αποκαλύψεως΄ και οι δεξιοί (και οι πασόκοι και όσοι Ποταμίσοι απομείνουν, αλλά και κάθε άλλη τυχόν λογική και δημοκρατική πολιτική δύναμη που θα μπει στη νέα Βουλή) να πάψουν να ταυτίζουν τους συριζαίους με την ενσάρκωση του Εξαποδώ. Και να συν-αποφασίσουν ότι και οι υποθέσεις της λίστας Λαγκάρντ (κλπ) πρέπει να προχωρήσουν από τη Δικαιοσύνη, χωρίς περαιτέρω πολιτικές μοχλεύσεις και εκμετάλλευση, αλλά και στο γεγονός ότι ο κώλος μας καίγεται για άλλα, τα οποία αναφέραμε και τα οποία θα πρέπει να υποστηρίξουν όλοι μαζί.

Αν καταφέρουν κιόλας να συμφωνήσουν σε μια σοβαρή (και ουχί βενιζελικού τύπου) συνταγματική αναθεώρηση, η οποία θα περιλαμβάνει την καθιέρωση της απλής αναλογικής και άλλα άρρητα κι αθέμιτα  (πλην αυτονόητα για μια σύγχρονη  ευρωπαϊκή χώρα) τότε πραγματικά θα έχουμε γιορτές και ουχί μνημόσυνα στα 2021.

Αμήν.

*

Εμπόλεμη ζώνη τα ουγγρικά σύνορα

Σεπτεμβρίου 17, 2015 in comments

Η Ευρώπη μας βρίσκεται ξαφνικά μπροστά στη δυσάρεστη έκπληξη να ανακαλύπτει την πραγματικότητα: ότι το οικόπεδό της δεν είναι φραγμένο, δεν είναι απαραβίαστο και δεν είναι ασφαλές. Αυτό που συμβαίνει σήμερα είναι μια σκληρή πολιτική και ηθική δοκιμασία για πολλά ευρωπαϊκά κράτη και λαούς. Τεχνικά, τα σύνορα μπορούν να γίνουν απαραβίαστα. Με την δυσάρεστη παράπλευρη απώλεια της Δημοκρατίας και του ανθρωπισμού, πάνω στις οποίες στηρίζεται η σύγχρονη ευρωπαϊκή αφήγηση. Γιατί αυτό που συμβαίνει αυτές τις εβδομάδες είναι μονάχα ο πρόλογος στην εξιστόρηση των γιγαντιαίων μεταναστευτικών ροών που θα ακολουθήσουν, αν δεν αντιμετωπιστεί το πρόβλημα στις αιτίες που το δημιουργούν και το μεγεθύνουν και όχι στα δυσάρεστα συμπτώματά του – και μάλιστα με τρόπο άνισο και ευκαιριακό.

Πηγή: Εμπόλεμη ζώνη τα ουγγρικά σύνορα: Οχήματα του στρατού με πολυβόλα – συγκρούσεις αστυνομικών-μεταναστών και συλλήψεις | ειδησεισ, κοσμοσ | Ημερησία

Ένα σχόλιο για τις σημερινές εκλογές

Σεπτεμβρίου 20, 2015 in comments

Όπως έγραψε ο Paul Mason απόψε, ο Τσίπρας θα μπει πλέον στα βιβλία ως μαιτρ της πολιτικής στρατηγικής.

Η αλήθεια είναι ότι εξεπλάγησαν μόνο οι πολιτικά αφελείς και εκείνοι που ακόμα δεν πήραν μυρουδιά από τις ζυμώσεις στην ελληνική κοινωνία, που εκφράστηκαν με εκκωφαντικό τρόπο με το 62% του δημοψηφίσματος της 5^ηςΙουλίου.

Η ήττα, πολιτική και ηθική, είναι συντριπτική για τους αποστάτες που πολέμησαν με λύσσα την ίδια την κυβέρνησή τους. Αυτοί κι αν δεν κατάλαβαν τίποτα απολύτως!

Η δική μου ανάγνωση είναι ότι σήμερα τελείωσαν οριστικά τα παραμύθια περί αριστεράς αλλά και περί Μνημονίων (και άλλων δαιμονίων).

Η συνέχεια θα είναι δύσκολη, αλλά οι Έλληνες πολίτες έδειξαν ότι εμπιστεύονται τον Αλέξη Τσίπρα.

Να δούμε αν θα εμπιστευτεί κι ο ίδιος τον εαυτό του και θα κάνει αυτά που πρέπει, όχι πια ως εκπρόσωπος των ήδη χρεοκοπημένων  «αριστερών» κοτζαμπάσηδων, αλλά ως εθνικός και λαϊκός ηγέτης μακράς πνοής.

*

Δημοσκόποι

Σεπτεμβρίου 20, 2015 in comments

Οι δημοσκόποι μας έλεγαν:

1. Η διαφορά είναι οριακή (κάποιοι έβγαζαν και τη ΝΔ μπροστά, μια βδομάδα πριν).
2. Οι ΑΝΕΛ δεν θα μπουν στη Βουλή.
3. Οι λαφαζαναραίοι θα σκίσουν (στην αρχή) και θα μπουν στη Βουλή (τελευταία).
4. Το Ποτάμι παλεύει για την τρίτη θέση ή θα πάει πολύ καλά.

Έλεγαν κι άλλα ορέα. Το κακό δεν είναι αυτό. Είναι ότι υπήρξαν πολλοί που τους πίστεψαν. Δεν θα το διερευνήσει κανείς δημοσκοπικά,  αλλά είναι προφανές ότι επηρέασαν σ’ έναν απροσδιόριστο βαθμό το εκλογικό αποτέλεσμα με βάση δύο ενδεχόμενα:

• Είτε με συνειδητά (άρα πληρωμένα) ψεύδη
• Είτε λόγω κραυγαλέας ανικανότητας.

Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει, αλλά πρέπει να είναι η τελευταία. Δεν είναι δυνατόν να ξαναεμφανιστεί αυτό το τσίρκο, χωρίς στοιχειώδη επαγγελματισμό και κανόνες δεοντολογίας, κι άλλη φορά.

*

Διεθνείς διαστάσεις λαμβάνει το σκάνδαλο με τη VW στις ΗΠΑ

Σεπτεμβρίου 22, 2015 in comments

Ποιος μπορεί να βεβαιώσει ότι δεν έχουν κάνει τα ίδια (ή και χειρότερα) οι άλλες  αυτοκινητοβιομηχανίες; Ακόμα μεγαλύτερο σκάνδαλο είναι η εναπόθεση των ελέγχων στους ίδιους τους κατασκευαστές των αυτοκινήτων.

Αλήθεια, το ίδιο ισχύει και σε άλλους τομείς; Η φαρμακοβιομηχανία, για παράδειγμα, ελέγχει από μόνη της τα προϊόντα που παράγει και τους χορηγεί η ίδια βεβαιώσεις ποιότητας;

Το ερώτημα γίνεται ενδεχομένως εφιαλτικά ανησυχητικό αν γίνει για τις βιομηχανίες διατροφικών προϊόντων, πχ για την αλυσίδα της κρεατοπαραγωγής.

Ατυχήσαμε, όμως: οι έλεγχοι από δημόσιες ή ανεξάρτητες αρχές θυμίζουν κρατισμό και- κυρίως – απειλούν με αύξηση του κόστους, άρα μείωση της ανταγωνιστικότητας στις αγορές. Κι αυτός ο κίνδυνος είναι ο πλέον επίφοβος απ’ όλους τους κινδύνους!

Συμπέρασμα: οι απατεώνες που πιάστηκαν με τη γίδα στην πλάτη θα πέσουν στα μαλακά – έστω κι αν φαινομενικά συμβεί το αντίθετο.

Πηγή: Real.gr – Διεθνή – Διεθνείς διαστάσεις λαμβάνει το σκάνδαλο με τη VW στις ΗΠΑ

*

Ο ρόλος του ηγέτη και ο Αλέξης Τσίπρας

Σεπτεμβρίου 22, 2015 in comments

Πολλοί φίλοι ξαφνιάζονται με την υποστήριξη που εκδήλωσα στον Αλέξη Τσίπρα. Ιδιαίτερα όσοι έχουν εκπαιδευτεί στις θεωρίες περί συμμετοχικών, μη αρχηγικών  κομμάτων (οι πρακτικές έτσι κι αλλιώς ήταν πάντα για κλάματα).

Ο Τσίπρας δεν μου είναι ούτε συμπαθής ούτε αντιπαθής σε πολιτικό επίπεδο. Για την μαρξιστική – λενινιστική του παιδεία και την κομματική του εκπαίδευση δεν έχω την παραμικρή εκτίμηση: όταν στα πρώιμα νιάτα μου υπήρξα για ένα μικρό διάστημα αριστερός αποδείχτηκα ανεπίδεκτος μαθήσεως στον μαρξισμό – λενινισμό (και τον προλεταριακό διεθνισμό, επίσης). Ωστόσο, νομίζω ότι μπορώ εμπειρικά να έχω επακριβή και από πρώτο χέρι εικόνα για το πολιτικό και για το κομματικό υπόβαθρο του πρωθυπουργού. Αυτό μου δίνει τη δυνατότητα για μια ανάλυση των πραγμάτων ρεαλιστική και όχι δαιμονολογική ή απλώς άσχετη. Κάτι που δεν ισχύει για όσους η αριστερή προπαιδεία (ή παραπαιδεία) τους άφησε μη ανατάξιμες πολιτικές βλάβες, ούτε για όσους απλά δεν έχουν ιδέα περί τίνος πρόκειται.

Σε μη πολιτικό επίπεδο ο Τσίπρας είναι πολύ πιο συμπαθής. Ένας νέος άνθρωπος που αναζητά δυναμικά τη θέση του στη ζωή, την κοινωνία και στην Ιστορία. Αλλά αυτό που μας ενδιαφέρει είναι το άλλο, αυτό στο οποίο οι συμπάθειες και οι αντιπάθειες δεν έχουν παρά δευτερεύουσα σημασία: ο πολιτικός ρόλος.

Εδώ βρίσκεται το σημείο της μεγάλης παρανόησης. Γιατί ο Τσίπρας του φθινοπώρου του 2015 δεν έχει σχέση με τον Τσίπρα λίγα χρόνια πριν, όταν ακόμα θαύμαζε τη σκέψη του Μάο ή, πιο πρόσφατα, όταν χαιρόταν με τα πολιτικά επιτεύγματα του μακαρίτη Τσάβες ή, πολύ πιο πρόσφατα, όταν έπαιρνε στα σοβαρά τα λεγόμενα του Μανώλη Γλέζου. Όσοι είναι άσχετοι με την ηρακλείτεια έννοια της εξέλιξης, αλλά και με τα μυστήρια της κομματικής / ιδεολογικής στράτευσης παραμένουν προσκολημμένοι, όπως τα στρείδια στο βράχο, στην εικόνα του μαρξιστή – λενινιστή, την όντως υπαρκτή πριν λίγα χρόνια. Πλην, αυτή δεν υπάρχει πλέον, επί της ουσίας. Ακόμα κι αν συντηρηθεί για λίγο καιρό ακόμα, από την συνεχώς φθίνουσα δύναμη της αδράνειας.

Λυδία λίθος υπήρξε, φυσικά, η ολιγόμηνη πρωθυπουργική θητεία. Κατά τη διάρκεια της οποίας δοκιμάστηκαν πάνω της τόσο η μαρξιστική – λενινιστική ιδεολογία όσο και η κομματική παράδοση και εμπειρία και ξέφτισαν με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, όπως ήταν φυσιολογικό – και αναμενόμενο για έναν νέο και ευφυή άνθρωπο. Ο οποίος εκτός απ’ αυτά και πέρα απ’ αυτά διαθέτει και άλλα χαρακτηριστικά. Τα οποία μας ενδιαφέρουν πολύ περισσότερο, για το παρόν και το μέλλον.

Σήμερα ο Αλέξης Τσίπρας ενσαρκώνει την μοναδική ρεαλιστική πιθανότητα για μια εθνική και λαϊκή ηγεσία που θα μπορέσει να κρατήσει την Ελλάδα στην Ευρώπη και θα την οδηγήσει στην έξοδο από την απόγνωση. Στην πολιτική σκηνή του τόπου αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει άλλος ικανός να το κάνει. Μπορεί να υπάρχουν κάποιοι πολιτικοί ηγέτες με ακόμα καλύτερη συγκρότηση και ποιότητα (αν και προσωπικά δεν γνωρίζω κανέναν) σε εναρμόνιση με τα βασικά πολιτικά αιτήματα του τόπου και των πολιτών. Κανένας όμως δεν είναι ικανός να διαδραματίσει το ρόλο του εθνικού και λαϊκού ηγέτη, όπως μπορεί  ο σημερινός πρωθυπουργός.

Γιατί, όσο κι αν δεν αρέσει σε κάποιους θεωρητικά, ο Τσίπρας είναι ο μόνος που μπορεί να εμπνεύσει τον ελληνικό λαό μ’ ένα νέο, αισιόδοξο και δημιουργικό αφήγημα, επιβεβαιώνοντας τον καθοριστικό ρόλο της ηγετικής προσωπικότητας, όπως έχει συμβεί άλλες τρεις ή τέσσερις φορές στη νεότερη ελληνική ιστορία.

Αρκεί να διαθέτει ο ίδιος ενσυναίσθηση αυτού του καθήκοντος και να μην επιτρέψει στον εαυτό του να ξοδέψει πλέον δυνάμεις και χρόνο για τα δευτερεύοντα και επουσιώδη.

*

Έρευνες σε όλα τα κράτη-μέλη ζητά η Κομισιόν για τη VW καθώς το σκάνδαλο επεκτείνεται

Σεπτεμβρίου 24, 2015 in comments

Απάτη Γερμανικών προδιαγραφών… Επί τη ευκαιρία, ξέρει κανείς ότι οι Γερμανικές αυτοκινητοβιομηχανίες μπορούν να δανείζονται με 1% από τις τοπικές Γερμανικές Τράπεζες (των κρατιδίων) ενώ οι Γαλλικές, για παράδειγμα, με 4%, γιατί οι τράπεζες των Γερμανικών κρατιδίων ΔΕΝ ελέγχονται ακόμα από την ΕΚΤ; Αυτό βέβαια δεν ισχύει μόνο για τις αυτοκινητοβιομηχανίες, αλλά για όλες τις Γερμανικές επιχειρήσεις, που έχουν έτσι πρόσβαση σε πολύ φτηνότερο χρήμα, σύμφωνα με τη Γερμανική εκδοχή του τίμιου ανταγωνισμού. Οι κακές γλώσσες λένε ότι με τη σειρά τους χρηματοδοτούν αφειδώς κόμματα και πολιτικούς – αλλά αυτά είναι κακίες όσων ζηλεύουν του Γερμανούς για την οργάνωση, την πειθαρχία και την εντιμότητά τους. Αλλά, μετά τη Siemens και τη Volkswagen, που θα σκάσει το επόμενο Γερμανικό κανόνι;

Πηγή: Έρευνες σε όλα τα κράτη-μέλη ζητά η Κομισιόν για τη VW καθώς το σκάνδαλο επεκτείνεται — ΣΚΑΪ (www.skai.gr)

*

Να μην ψηφιστεί ο Νικολόπουλος ως αντιπρόεδρος της Βουλής

Σεπτεμβρίου 25, 2015 in comments

Ο Νικολόπουλος προτείνεται ως αντιπρόεδρος της Βουλής. Δεν θα απαριθμήσω εδώ τα πολιτικά του χαρακτηριστικά, είναι γνωστά σε όλους.

Η αξιοπρέπεια και η δημοκρατική ευαισθησία των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ επιβάλλουν να μην ψηφιστεί για τη θέση του αντιπροέδρου. Κι αν δεν υπάρχει άλλος κατάλληλος υποψήφιος, ας μείνει η θέση κενή.

Είπαμε, αναγκαίο κακό οι ΑΝΕΛ, αλλά μέχρι ένα όριο, πέραν του οποίου ΔΕΝ προχωράς.

*

Νέος ΣΥΡΙΖΑ ή μια ακόμα άσκηση ματαιοπονίας;

Σεπτεμβρίου 25, 2015 in comments

Σε λίγες μέρες θα συνεδριάσει η ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ για να εκλέξει νέα Πολιτική Γραμματεία και νέο Γραμματέα. Το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ που προγραμματίζεται για την άνοιξη του 2016 υποτίθεται ότι θα είναι «ανοιχτό» και φιλοδοξεί να συνταιριάξει τον πολιτικό με τον κοινωνικό ΣΥΡΙΖΑ. Δηλαδή το κομματικό δυναμικό που παρέμεινε, με τους πολίτες που ψήφισαν στις εκλογές τον Αλέξη Τσίπρα.

Δεν υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα να επιτευχθούν αυτοί οι ευγενείς και φιλόδοξοι στόχοι. Διότι, όπως έχει τραγουδήσει ο Ζαγοραίος «δεν ζωντανεύουν οι νεκροί». Ο κομματικός ΣΥΡΙΖΑ είναι ένας πολιτικά και κοινωνικά νεκρός οργανισμός, όπως είναι και η κομματική Νέα Δημοκρατία. Τα υλικά τους μπορούν να είναι χρήσιμα μόνο ως λίπασμα – κι αυτό δεν είναι σίγουρο.

Οι πρόσφατες εκλογές έδειξαν καθαρά ότι ήταν ανύπαρκτη η αντιστοίχιση του κομματικού ΣΥΡΙΖΑ με την κοινωνία. Οι φοβεροί και τρομεροί λαφαζαναραίοι που έπιαναν στις ψηφοφορίες της ΚΕ 30 και 40 τοις εκατό, αποδείχτηκε πως αντιστοιχούσαν σε ένα περιθωριακό μόνο ποσοστό της ελληνικής κοινωνίας, η οποία μέσω της ψήφου τους επανέφερε στις πραγματικές τους πολιτικές διαστάσεις.

Δεν πρόκειται να συμβεί κάτι διαφορετικό στις νέες κομματικές επιχειρήσεις: θα παραμείνουν κοινωνικά ανύπαρκτες και πολιτικά προβληματικές. Και απλά θα καθυστερήσουν αυτό που έχει ανάγκη η χώρα: τη δημιουργία ενός μεγάλου, σύγχρονου, νεολαιίστικου, λαϊκού και ευρωπαϊκού κόμματος εξουσίας, που θα επανακαθορίσει τα όρια του χώρου μεταξύ της παραδοσιακής δεξιάς (ΝΔ) και της απολιθωμένης αριστεράς. Και θα παράγει πολιτική για τον εικοστό πρώτο αιώνα, αντί να αναπαράγει τα κλισέ του προηγούμενου.

Όσοι αμφισβητούν αυτή την προσέγγιση, ας απαντήσουν ειλικρινά: τι αξίζει σήμερα ή στο ορατό μέλλον ο ΣΥΡΙΖΑ χωρίς τον Αλέξη Τσίπρα; Πιθανότατα ούτε καν όσο αποτιμήθηκε η πολιτική αξία των λαφαζαναραίων. Τι είναι ο κάβουρας, τι είναι το ζουμί του…

Αλλά ένας πολιτικός χώρος που φιλοδοξεί να κυβερνήσει και να αλλάξει τον τόπο, δεν είναι δυνατόν να εξαρτάται αποκλειστικά από ένα πρόσωπο και να προσδιορίζεται από ένα ανάξιο λόγου κομματικό σχήμα.

Αυτό λειτούργησε μια φορά, σε επίπεδο εκλογών. Είναι απολύτως αδύνατον να αποδειχτεί συμβατό με μια μακροχρόνια πετυχημένη διακυβέρνηση.

Αυτά έχω να καταθέσω εγκαίρως και με όση σαφήνεια διαθέτω, για να εξηγήσω γιατί η προσπάθεια για «νέο» ΣΥΡΙΖΑ δεν με ενδιαφέρει και δεν με αφορά. Και  για να μη λένε μετά οι φίλοι συριζαίοι, όταν έρθουν τα δύσκολα και ο ΣΥΡΙΖΑ αποδειχτεί άδειο κέλυφος, ότι δεν τους μίλησε κανείς για τα αυτονόητα.

Ρεπορτάζ: Ένα βήμα πιο κοντά στον νέο ΣΥΡΙΖΑ με το Συνέδριο – Πολιτική – NEWS247