1.

Όσοι ψηφίζουν διαφορετικά από εμάς ΔΕΝ είναι οχτροί. Είναι συν-Έλληνες, συν- εταίροι, αν εξαιρέσουμε τους ναζί. Τη Δευτέρα θα είμαστε και πάλι όλοι μαζί στις δουλειές μας, προσπαθώντας να στηρίξουμε τις οικογένειές μας.

2.

Κατανοώ απολύτως εκείνους που τα έχουν με τον ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί θυμάμαι ποιοι ήταν οι πολιτικοί συσχετισμοί 6 -7 – 10 χρόνια πριν. Θυμάμαι επίσης πολύ καλά τι έλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ πριν τον θρίαμβο του Ιανουαρίου 2015 και μετά απ’ αυτόν.

3.

Προσωπικά δεν είμαι απογοητευμένος, γιατί ποτέ δεν υπήρξα γοητευμένος. Εκτιμούσα, ακόμα και τις περιόδους της γενικής έξαρσης (β’ εξάμηνο 2014 και α’ εξάμηνο 2015) ότι παρά τα μεγάλα λόγια η μπίλια θα κάτσει εκεί που τελικά έκατσε. Και πρότεινα, τότε,  να κλείσει ταχύτατα η διαπραγμάτευση και να επικεντρωθεί η καινούρια κυβέρνηση στις αλλαγές που έπρεπε να γίνουν στο εσωτερικό της χώρας.

4.

Θεωρούσα το δημοψήφισμα του 2015 λάθος κίνηση. Ωστόσο ψήφισα ΟΧΙ, έχοντας πλήρη επίγνωση για το τι θα ακολουθήσει. Αλλά και σιγουριά για το ποια θα έπρεπε να είναι η στάση ενός Έλληνα + Ευρωπαίου.

5.

Αμέσως μετά (και μετά την αποστασία των Λαφαζαναραίων) διατύπωσα την άποψη ότι η πλέον συμφέρουσα λύση ήταν ο μεγάλος συνασπισμός ΣΥΡΙΖΑ και Νέας Δημοκρατίας, με πρωθυπουργό τον Αλέξη Τσίπρα. Στη λογική ότι αυτό θα εξυπηρετούσε καλύτερα τα συμφέροντα της χώρας και των ανθρώπων της.  Δεν έγινε, γιατί τα μεγάλα κόμματα είχαν διαφορετικές απόψεις για το τι συμφέρει τη χώρα. Ο Τσίπρας προχώρησε στις εκλογές του Σεπτεμβρίου και τις κέρδισε, ενώ η ΝΔ ανέδειξε αρχηγό της τον Μητσοτάκη, του οποίου η πρώτη κουβέντα ήταν εκλογές εδώ και τώρα. Ταυτόχρονα διατύπωσα τη γνώμη ότι είχε έρθει η ώρα να μείνει πίσω ο ΣΥΡΙΖΑ και να δημιουργηθεί η μεγάλη Δημοκρατική Παράταξη.

6.

Ακολούθησαν δύσκολα μνημονιακά χρόνια. Στο τέλος τους (Αύγουστος 2018) τα ΜΜΕ της Νέας Δημοκρατίας είχαν περάσει στον κόσμο την ψευδή αντίληψη ότι για όλα τα κακά των μνημονίων φταίει αποκλειστικά ο ΣΥΡΙΖΑ. Ήταν παρανοϊκό, αλλά στην πολιτική επιτρέπονται τα πάντα. Βοήθησε και ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ με επιλογές όπως το «ασφαλιστικό Κατρούγκαλου». Η κυβέρνηση Τσίπρα αποδείχτηκε αξιόπιστη (υλοποίησε όσα είχε συμφωνήσει με την τρόικα, αντίθετα με τους προκατόχους της του ΝΔΣΟΚ) και αυτό της επέτρεψε να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά την οικονομική και πολιτική τρομοκρατία που ασκούσε συστηματικά εις βάρος της χώρας μας η Γερμανία και ο Σόιμπλε, σχεδόν ως το τέλος του 2017. Λιγότερο επιτυχής ήταν η απόκρουση των νεοφιλελεύθερων συνταγών του ΔΝΤ.

7.

Ο λόγος που η κυβέρνηση Τσίπρα πέτυχε εκεί που είχαν αποτύχει παταγωδώς οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ (Παπανδρέου) Παπαδήμου (ΠΑΣΟΚ + ΝΔ + ΛΑΟΣ) και Σαμαρά (ΠΑΣΟΚ + ΝΔ + ΔΗΜΑΡ, μέχρι ένα σημείο) ήταν ότι η κυβέρνηση αυτή α. δεν είχε δεσμεύσεις απέναντι σε συγκεκριμένα συμφέροντα και β. δεν είχε σκελετούς στη ντουλάπα της, ώστε να εκβιάζεται. Δεν απόφυγε τα λάθη, δηλαδή τις αδικίες, όπως το ασφαλιστικό Κατρούγκαλου και η υπερβολική φροντίδα για τη διατήρηση των προνομίων των ήδη συνταξιούχων, εις βάρος των επομένων και των νέων (πχ διατήρηση προσωπικής διαφοράς και όχι μόνο)

8.

Στο επίπεδο των θεσμικών αλλαγών η κυβέρνηση Τσίπρα υλοποίησε το πρόγραμμά της ΧΩΡΙΣ τη συναίνεση της μείζονος αντιπολίτευσης σε δυο κομβικά ζητήματα: συνταγματική αναθεώρηση και εκλογικός νόμος. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι μετά τις εκλογές, αν ο ΣΥΡΙΖΑ- Προοδευτική Συμμαχία δεν κερδίσει, θα ανατραπούν. Παράλληλα θεσμοθετήθηκαν μια σειρά δημοκρατικών μέτρων, από την υιοθεσία και τη ταυτότητα φύλλου, ως την αποποινικοποίηση της κάνναβης.  Στο εργασιακό πεδίο, έγιναν σημαντικότατα βήματα αναίρεσης του ζόφου που επικράτησε με αφορμή (πρόσχημα) τα μνημόνια.  Όλα αυτά τα καταψήφισε η Νέα Δημοκρατία, επισημαίνοντας ποια είναι η ευρωπαϊκή πολιτική δύναμη και ποια όχι.

9.

Το μεγάλο πολιτικό βαρίδι της κυβέρνησης ήταν οι ΑΝΕΛ. Ώσπου, με τη Συμφωνία των Πρεσπών αποχώρησαν και εξαϋλώθηκαν. Η Συμφωνία των Πρεσπών είναι το διαμάντι των πολιτικών πεπραγμένων του Τσίπρα (και του Κοτζιά) ενώ θα παραμείνει εσαεί αιτία ντροπής της Νέας Δημοκρατίας, του ΚΙΝΑΛ και του ΚΚΕ για τη στάση που κράτησαν. Εξαίρω τη στάση του Σταύρου  Θεοδωράκη και μέρους του Ποταμιού στο θέμα αυτό.

10.

Η κυβέρνηση υπέστη δεινές ήττες σε δυο κομβικά ζητήματα: το θέμα των τηλεοπτικών καναλιών και το θέμα της Δικαιοσύνης. Προσωπικά της αναγνωρίζω καλές προθέσεις, οι οποίες όμως απέτυχαν στην πράξη – και αυτό μετράει.

11.

Τελικά, όλα τα κρίνει η Οικονομία. Και οι ψευδαισθήσεις γύρω απ’ αυτήν. Ο ΣΥΡΙΖΑ υποσχέθηκε πολλά (κατάργηση του μνημονίου με ένα νόμο και ένα άρθρο,  απίθανες κόκκινες γραμμές στη διαπραγμάτευση κλπ) και τελικά συμβιβάστηκε με τις απαιτήσεις της τρόικας, εξασφαλίζοντας δυο πολύ σημαντικά πράγματα: μια προοπτική για το χρέος και εξαιρετικά γενναιόδωρη χρηματοδότηση. Κατά τη γνώμη μου έκανε πολύ καλά, αλλά η εντύπωση που έμεινε σε πολλούς υποστηρικτές του ήταν «υποχώρηση + κωλοτούμπα». Κάτι που μετρήθηκε στις πρόσφατες ευρωεκλογές.

12.

Έχω τη χειρότερη δυνατή εκτίμηση για τους βασικούς (ΝΔ)και τους δευτερεύοντες (ΚΙΝΑΛ κλπ) αντιπάλους του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό το σφηνάκι ας μείνει λιτό.

13.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ως συλλογικότητα και ο Τσίπρας ως ηγέτης – πρωθυπουργός πέτυχαν ένα θαύμα. Κράτησαν την κυβέρνησή τους για απίστευτα μεγάλο διάστημα, σχεδόν στα συνταγματικά όρια. Και, ολοκληρώνοντας τη διαδρομή, ήταν σε θέση να έχουν «τα ταμεία γεμάτα» και να περιγράφουν μια εύλογη πορεία ανάταξης της κοινωνίας και της οικονομίας για τα επόμενα χρόνια. Προσωπικά «δίνω βάση» σ’ αυτά που λένε, επί του θέματος.

14.

Δεν ήταν μια καταπληκτική κυβέρνηση. Έχει πολλά σκοτεινά σημεία (Σκουριές, εξορύξεις πετρελαίου,  περιβαλλοντική πολιτική, αναποτελεσματική ΕΛΑΣ, ασκήσεις ματαιοπονίας στην Εκπαίδευση, αποτυχία στο ζήτημα του προσδιορισμού των σχέσεων με την Εκκλησία, πλήρης αποτυχία στην αντιμετώπιση του οργανωμένου εγκλήματος – και πλήθος άλλα). Αλλά πέτυχε εκεί που οι προηγούμενοι απέτυχαν (παταγωδώς) και κράτησε στη ζωή την ετοιμοθάνατη δημοτική και μέση εκπαίδευση και το ετοιμόρροπο ΕΣΥ. Και έκανε το κάτι παραπάνω (Συμφωνία των Πρεσπών).

15.

Γνώμη μου είναι ότι αξίζει στον Αλέξη Τσίπρα μια ακόμα θητεία, ώστε να συνεχίσει την πολιτική που αποδείχτηκε επιτυχής, χωρίς τους κινδύνους που συνεπάγονται οι νεοφιλελεύθερες ιδεοληψίες του Μητσοτάκη.

16.

Είναι σαφές ότι ο ΣΥΡΙΖΑ εξάντλησε τα όριά του. Δεν μπορεί πια να συνεχίσει (ως ηγετική – κυβερνητική πολιτική δύναμη). Έχει έρθει η ώρα για τη δημιουργία της μεγάλης Δημοκρατικής Παράταξης, με επικεφαλής τον Αλέξη Τσίπρα. Πως θα υλοποιηθεί αυτό το μεγάλο πολιτικό εγχείρημα είναι κάτι που θα πρέπει να συζητήσουμε σοβαρά μετά της εκλογές της Κυριακής, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμά τους.

 

Advertisement