Σας παρουσιάζω την απλούστερη δυνατή υποδομή, για συναρπαστική και αποδοτική εργασία: ένα χαρτοκούτι! Οδός Τσιμισκή, Σάββατο μεσημέρι.

«Εδώ παπάς, εκεί παπάς – που ‘ν’ ο παπάς;»

«Εδώ!»

«Εχασες…»

Τα πενηντάρικα να πέφτουν σαν μαρουλόφυλα. Ένας αγριεμένος ρωτάει:

«Πάει διακόσια;»

«Πάει» απαντά ψύχραιμος ο παπατζής – και τα σουφρώνει.

Ξαφνικά, τον βλέπω να την κάνει προς Αριστοτέλους – είχε εμφανιστεί ένας της Δημοτικής Αστυνομίας να περπατάει προς Βενιζέλου, κάτω από το πεζοδρόμιο. Δεν είδε ή έκανε οτι δεν είδε. Ο παπατζής (ένας ρωμαλέος άντρας γύρω στα πενήντα, με πρόσωπο ετεροθαλλούς αδερφού του Ρόμπερτ ντε Νίρο) επιστρέφει χαμογελαστός.

«Ελάτε να παίξουμε!»

Οι «πελάτες» ξαναμαζεύονται γύρω του, γελώντας.

«Εδώ παπάς…»

Μετά από λίγο υπήρχε μονάχα το χαρτοκούτι, προσεχτικά βολεμένο στη μαρμαρένια εξώπορτα.

(ποστάκι του 2006, σε κάποια ξεχασμένη γωνιά της μπλογκόσφαιρας)