You are currently browsing the category archive for the ‘Λογοτεχνική Εβδομάδα’ category.
Φωτογραφία: solodkin dmitriy http://500px.com/photo/21305
Με το Θωμά δουλεύουμε χρόνια μαζί. Κάθε χρόνο με καλεί στη γιορτή του, στο χωριό. Έλα, γιατρέ, θάχει και κεμετζέν. Φέτος ντράπηκα να ξαναπώ θα δούμε κι είπα θάρθω.
Φτάσαμε με τη γυναίκα μου στο χωριό, λίγα χιλιόμετρα έξω απ’ το Κιλκίς, αλλά στο σπίτι του Θωμά δεν ήταν κανένας. Θα ‘ναι στα μνήματα. Ωραία, πάμε.
Τα μνήματα είναι σ’ ένα όμορφο λοφάκι, αντίκρυ στο χωριό. Γεμάτα κόσμο. Δυο παπάδες έψελναν με τη σειρά, τρεις λύρες έπαιζαν εδώ κι εκεί. Οι γυναίκες κερνούσαν γλυκά, ψωμάκια και μεζέδες, οι άντρες τσίπουρο και κρασί. Εντόπισα το Θωμά και προχωρήσαμε προς το μέρος του. Μας καλωσόρισε, αλλά έμοιαζε ζεματισμένος. Ο πάππος. Ε, τι έπαθε ο πάππος; Ρεζίλ’ εγέντουνε, εκατό χρονών άνθρωπος…
Τον είδα τον πάππο- Θωμά, δυο μνήματα παρακεί. Ένα μνημείο του χρόνου. Φορούσε τραγιάσκα, μουρμούριζε λόγια ακατάληπτα σε μένα και έτρεχαν δάκρυα από τα μάτια του. Ο εγγονός Θωμάς τον πλησίασε και τον έπιασε με τα δυο του χέρια. Έλα παππού, να πηγαίνομε. Φτάνει τόσο… Ο παππούς υπάκουσε και ακολούθησε ειρηνικά. Τότε είδα δυο ονόματα στον τάφο που στεκόταν: Ανάργυρος, ετών 36, 4 Νοεμβρίου 1944. Τιμόκλεια, ετών 92, 8 Αυγούστου 2007. Τότε κατάλαβα τη φούρια του εγγονού Θωμά, αλλά και τα τελευταία λόγια του πάππου Θωμά. Τιμόκλη, φέτος να σμίγουμε ξανά. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Του Άντον Τσέχωφ – το επιμελήθηκε η Ένη
Mια ΦΟΒΕΡΗ χινοπωριάτικη νύχτα, ο Αντρέι Περεσσόλιν γύριζε απο το θέατρο. Καθώς κυλούσε το αμάξι στο στενορύμι σκεφτόταν τι ωραία που θα ηταν για την κοινωνία αν ανέβαζαν στη σκηνή ηθικοπλαστικά εργα. Περνώντας κάτω απο το Διοικητήριο παράτησε αυτές τις σκέψεις και ανασήκωσε το βλέμμα προς τα παράθυρα του μεγάρου. Εκει μέσα αυτός κρατούσε το τιμόνι, οπως λένε οι ποιητάδες και οι φιλόσοφοι. Τα δυο παράθυρα του «γραφείου υπηρεσίας» ειταν ολοφώτιστα. Μπα! Παλεύουν ακόμα τετοια ωρα με κείνο τον απολογισμο, αναρωτήθηκε ο Περεσσόλιν. Τεσσερις γαιδάροι κι ακόμα να τελειώσουν. Και ο κόσμος θα λέει πως δεν τους αφήνω ουτε τη νύχτα να ανασάνουν. Θα ανέβω να τους βάλω στα στενα να ξεμπερδέψουν γρήγορα….. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Του lifeable
Κατέβηκαν απ’ τον τρίτο όροφο που ήταν το δωμάτιο του ξενοδοχείου
που τους φιλοξενούσε τρεις μέρες τώρα, σαν τα μικρά παιδιά.
Συναγωνίζονταν ποιος θα κατέβει πρώτος τις σκάλες.
Ο μπαμπάς με τη φανέλα της Inter, κι ο γιος με της Milan.
Προγραμματισμένο επαγγελματικό ταξίδι, μόνο που αυτή τη φορά
πήρε και τον μικρό μαζί, για να πάνε στον αγώνα.
Φτάνοντας στο ισόγειο σχεδόν αλαφιασμένοι, ρώτησαν τον receptionist
πως θα φτάσουν στο γήπεδο. Βγήκε έξω απ’ το πόστο του μαζί τους,
μέχρι την μεγάλη περιστροφική στρόγγυλη πόρτα, για να τους δείξει
από που θα πάρουν τον ηλεκτρικό, και μετά τους έδειξε στον χάρτη
την υπόλοιπη διαδρομή. Μπορεί τα Αγγλικά του να ήταν μέτρια, αλλά Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Bernardina
(Είπες εδώ και χρόνια:
«Κατά βάθος είμαι ζήτημα φωτός».
Και τώρα ακόμη σαν ακουμπάς
στις φαρδιές ωμοπλάτες του ύπνου
ακόμη κι όταν σε ποντίζουν
στο ναρκωμένο στήθος του πελάγου
ψάχνεις γωνιές όπου το μαύρο
έχει τριφτεί και δεν αντέχει
αναζητάς ψηλαφητά τη λόγχη
την ορισμένη να τρυπήσει την καρδιά σου
για να την ανοίξει στο φως.)
Σταμάτησε μπροστά στο παραγκάκι που του είχε παραχωρήσει. Άφησε στο χώμα τη λάμπα θυέλλης που του είχε δώσει ο ψαράς, έβγαλε από την τσέπη του το παλιό, μισοσκουριασμένο γυφτόκλειδο, το έβαλε στην κλειδαριά, το γύρισε. Η χαμηλή ξεχαρβαλωμένη πόρτα άνοιξε με ένα παραπονεμένο τρίξιμο των μεντεσέδων. Την έσπρωξε κι άλλο, έπιασε από κάτω τη λάμπα και πέρασε μέσα σκύβοντας ελαφρά το κεφάλι για να μην χτυπήσει στο κάσωμα. Έκανε μερικά βήματα, ξεκρέμασε από τον ένα Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
|
nick anestos
Tην ειδε στη σταση του λεωφορειου στη παλια γειτονια και την αναγνωρισε αμεσως.
Ειχε βεβαια αλλαξει.Τα μαλλια της ειχαν αρχισει να ασπριζουν και ειχε ρυτιδες,τα ματια της ηταν ξεθωριασμενα.Φαινεται οτι και αυτη κατι θυμηθηκε.
– Καπου σας ξερω ,ειπε.
– Μαιρη ειμαι ο Κωστας.Θυμασαι απο το σχολειο,απαντησε.
-Κωστα μου,αχ ναι,τι κανεις;Τελειωσες τις σπουδες σου;
– Ναι βεβαια.Εχω ανοιξει ενα γραφειο και παω καλα.Εσυ; ρωτησε. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Ταξιδιώτης η Δύστροπη Πραγματικότητα
Ήταν στο λιμάνι, καθισμένος σε ένα παγκάκι, περιμένοντας το καράβι. Έφευγε για διακοπές.
Ο λαμπερός απογευματινός ήλιος ακτινοβολούσε ένα φώς γεμάτο χαρά. Ο ουρανός είχε βαφτεί σε ένα απέραντο, πεντακάθαρο γαλάζιο. Η θάλασσα ανέδιδε μία χαρούμενη ηρεμία και βαθιά στον ορίζοντα έπαιρνε μία αναζωογονητική χρυσογάλανη απόχρωση.
Έφευγε για διακοπές, και όλα ήταν μέρη μιάς ορχήστρας που συνωμοτούσε υπέρ της χαράς…
Όταν ήρθε το καράβι, χωρίς να χάσει χρόνο, πήγε κατευθείαν στο πάνω κατάστρωμα. Εκεί, αφου βρήκε ένα χώρο και άραξε, άρχισε να αναλογίζεται τις όμορφες στιγμές που έκρυβε το μέλλον. Θα ξανάβλεπε το νησί και τους φίλους που είχε εκεί πέρα. Το παρεάκι από την Αθήνα είχε ηδη πάει στο νησί, θα τους έβρισκε εκεί. Δεν τα είχε καταφέρει να φύγουνε μαζί λόγω της δουλειάς αλλά κομμάτια να γίνει, και τα μοναχικά ταξίδια είχαν την γοητεία τους… Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
[ το τρίτο κεφάλαιο από άτιτλη και μη εισέτι περατωθείσα απόπειρα μυθιστορήματος από τη περίοδο 2001 – 2002 . Μονόλογος υποθετικός του αγανακτισμένου αναγνώστη των 2 προηγουμένων κεφαλαίων υπό μορφήν κατακεφαλιάς προς το κεντρικό ήρωα Ντίνο… ]
Κεφάλαιο Τρίτο
Και δεν μας λές ρε φίλε εσύ που το χταπόδι σε έχει πάρει στο καταπόδι, έτσι τη βγάζεις κάθε βράδυ;…..δουλειά και πιοτό,περιπλάνηση και πιοτό,πιοτό και πιοτό;…το πνίγεις κάθε βράδυ το χταπόδι στο κρασί ,τις μπύρες ,το ουίσκυ και μετά κοιμάσαι και το βλέπεις στον ύπνο σου;….Και το ρολόϊ σου τόκανες κάδρο εκείνης της ξέρεις εσύ ποιάς και θυμητάρι των παιδιών σου που τα παράτησες και τη κοπάνησες με τα πρώτα ζόρια;….και τι ζόρια δηλαδή;..ψιλοπράγματα…
Πρώτα να ευχαριστήσω αυτούς που πήραν μέρος: sissa ben dahir, Ροδιά, παπούλης, Θανάσημος, Dana Semitecolo, ζέπος, καπετάνιος, nikiplos, Αναγνώστης ο αθηναίος, Bernardina, Drallion, Batsic, Σοφία Γκιούσου, Αννα- Σίλια , Δύστροπη Πραγματικότητα, δεξιός, lifeable – και (εν αγνοία του) ο Λαμπρούκος. Ευχαριστώ και την Ένη, που μας έστειλε ένα διήγημα του Τσέχωφ.
Να ευχαριστήσω και τους φίλους που τα κείμενά τους, όλα δημοσιευμένα στην καλύβα, εναλλάχτηκαν στις 7 διαδοχικές πεντάδες της πρώτης σελίδας: θείος Ισίδωρος, σκουπίτσα, cirut, παπούλης, Μιχάλης Μιχελής, Ασμοδαίος, Athanassios, Θανάσημος, Ιχνηλάτης, Αλκιβιάδης (στο «νυχτερινό επισκέπτη») και Φραγκίσκος. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Κανονικά τελειώνει σήμερα, αλλά επειδή οι συμμετοχές συνεχίζονται με εντατικούς ρυθμούς, ας το πάμε λίγες μέρες ακόμα. Ως την Τετάρτη, που τελειώνει ο Ιούνιος. Να προλάβω κι εγώ να ολοκληρώσω το καινούριο κομμάτι που ξεκίνησα… 😉
ΥΓ. Χωρίς την καθημερινή πεντάδα των «παλαιών». Κάθε μέρα θα μπαίνουν μπροστά κάποια από τα φρέσκα, που στάλθηκαν ειδικά για την περίσταση.
Της Ροδιάς
Η ωραία μαρκησία Εψη Εψιλον εκάθητο αραχτή επί τινος ανακλίντρου, επενδεδυμένου δια βαρυτίμου υφάσματος μπροκάρ, χρώματος κυανού, κεκοσμημένου δια χρυσών αστερίσκων λιλιπουτείου μεγέθους, έμπροσθεν του υπερμεγέθους καθρέπτου της σάλας Τελετών του βρυξελλώδους Μεγάρου και ηυνανίζετο. Πέριξ αυτής, πλήθος ψωλώνων εντός σκελεών παντός τύπου και χρωματισμού -από του ευγενούς σμόκιν μέχρι του τετριμμένου μπλουτζίν- ανέμενον υπομονετικώς το πέρας του αυνανισμού της μαρκησίας Εψης, ίνα λάβωσιν την τιμήν να εισέλθουν εντός του κόλπου αυτής, όσον το δυνατόν βαθύτερον, και εκβάλλουν εν αυτώ το κολλώδες υγρόν των. Η ωραιοτάτη μαρκησία Εψη, ουδεμίαν σημασίαν δίδουσα εις το περιβάλλον αυτής, εμάλαζε τους βύζους εναλλάξ, τουτέστιν μία τον εκ δεξιών και μία τον εξ ευωνύμων, και κατόπιν έτριπτε μανιωδώς το αυτής αιδοίον εκβάλλουσα μικράς διεγερτικάς κραυγάς ωσάν παραδείσιον πτηνόν και ωσάν μικρός μόσχος. Ενίοτε, αι κραυγαί αυταί Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Γράφει η Άννα- Σίλια
=====================================
Τον ξαναείδα στην Βενιζέλου , μέσα Φλεβάρη , την ώρα που έβγαινα από το καινούριο καπνοπωλείο όπου είχα μπει ψάχνοντας για παλιά “ΚΙΡΕΤΣΙΛΕΡ” . Είχα να τον δω πάνω από 5 χρόνια … Ψηλός κι ευθυτενής πάντα (δεν θα τον έλεγες … “μάγκα” με την πρώτη … ήταν όμως μεγάλο μαγκάκι) ….. Και … όμορφάντρας … Εντάξει , είχε “γεμίσει” αρκετά , …. ήταν και εκείνα τα σπασμένα μπροστινά του δόντια από παλιά “ξεκαθαρίσματα” (ποτέ δεν παραδέχτηκε το … ξυλοφόρτωμα) , αλλά … ομορφάντρας …. Πενηντάρης … εκεί γύρω … αλλά ομορφάντρας .
Τον γνώρισα με το που πάτησα το πόδι μου σ’ αυτή την πόλη αρχές του ’80 ….. 25άρης τότε , μικροπαντρεμένος , με δυό μικρά και μια ανθούσα επιχείρηση . Συνεργείο αυτοκινήτων … είχα πάει το αυτοκίνητο για σέρβις … Θετική η …χημεία μας , γίναμε φιλαράκια από τότε . Με εκτιμούσε και με εμπιστευόταν πολύ , και μένα μου άρεζε η καλή δουλειά που έκανε στο αυτοκίνητο … Τον … ψιλοχάζευα και λίγο … Κούκλος … και από τους λεφτάδες της εποχής … Τι τα θες όμως … Τα λεφτά και η ματαιοδοξία από την επίγνωση της ομορφιάς του , του γυρίσαν τα μυαλά . Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Ο Αυγουστής ήταν γύρω στα 45 σε χρόνια και στα 100 σε κιλά. Ξανθός με μεσαίο ύψος έτσι ώστε τα κιλά του σε συνδυασμό με το ύψος του, τον έκαναν να φαίνεται χοντρός. Το σκαρί του δεν ήταν δα και τυπικό δείγμα κρητικού. Άσε που ούτε καν μουστάκι δεν είχε, και είχε και φακίδες στο πρόσωπο. Έμενε πια στα Χανιά αλλά καταγόταν από ένα ορεινό χωριό στη μέση του νομού..
Όσοι τον ρωτούσαν με τι ασχολείται, έπαιρναν την τυπική του απάντηση:
” Γαμησέ τα φίλε, ασφάλειες πουλάω και στις μέρες μας κανείς δεν θέλει τις γαμημένες τις ασφάλειες. Νομίζουν οι άνθρωποι ότι θα είναι πάντα καλά και θα ζήσουνε αιώνια”.
Εκείνο το απόγευμα του Μαρτίου, ψυχοσάββατο ήταν, είχε ανέβει με το αυτοκίνητό του στο χωριό. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Ένα κομμάτι του εξάδελφου Λαμπρούκου, ένα κι ένα για τη λογοτεχνική εβδομάδα της καλύβας.
Κάποια στιγμή, κατά την περίοδο των Δεκεμβριανών, ο Πάνος ξετρύπωσε στο ίντερνετ τον ακόλουθο πρακτικό οδηγό ντυσίματος με στυλ σε διαδηλώσεις: http://www.womenonly.gr/article.asp?catid=15298&subid=2&tag=9959&pubid=1582217
Όπως αντιλαμβάνεσθε, η καλύβα πήρε φωτιά και οι αγαπητοί σχολιασταί – σχολιάστριαι σχολιάσανε σχολαστικώς. Κάπου εκεί μέσα στα σχόλια χωμένη λοιπόν, μια ωραία πασούλα από την θειά μου την Σκουπίτσα με βρήκε ανυποψίαστο εκεί που έτρεχα ανέμελος, μπλέχτηκε στα πόδια μου και πάνω στην ταραχή μου, έκανα ένα τακουνάκι…
Του Batcic
http://schrodingers-dragon.blogspot.com/2010/04/blog-post.html
– Καίγομαι, η ζέστη είναι αφόρητη! Νυστάζω! Η ζέστη προκαλεί νάρκωση! Ή μήπως όχι… Φως; Μπα, δεν νομίζω! Μόνο αυτή η γνώριμη μυρωδιά μούχλας και αυτό το σκοτάδι, το υποτιθέμενο σκοτάδι, που τελικά ποτέ δεν είναι σκοτάδι γιατί υπάρχει μόνιμα και αυτή η στυγνή η Ακοίμητος, η κόρη του Κανδήλα. Και δεν μπορούμε να κοιμηθούμε ποτέ. Θέλω να κοιμηθώ! Έχει τελικά ζέστη; Μπα, μάλλον κρύο. Τα νεύρα μου έχουν τεντώσει. Χειρότερα και από εκείνου του Δημιουργού στο Insomnia, Αλ Πατσίνο νομίζω τον φωνάζουν! Νυστάζω δαιμονισμένα!!! Νυστάζω… Θα έρθει η ώρα μου για την πυρά, και δεν θα έχω αναπαυθεί ποτέ. Γιατί σε μένα ω Δημιουργοί; Γιατί;;;
Δίχως Φρένα
Το εσωτερικό παραλήρημα του Κεριού Ένα, διεκόπη απότομα από το μεταλλικό μάνταλο στη βαριά ξύλινη πόρτα. Το κάλεσμα του μάνταλου, αβάσταχτο αλλά και μεγαλειώδες. Και τα συμπτώματα της αϋπνίας απλά εξαφανίστηκαν. Το Κερί Ένα γνώριζε πλέον ότι είχε φτάσει η ώρα να συναντήσει τους Δημιουργούς του. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Σοφία Γκιούσου
Ταπεινώς, για τη λογοτεχνική εβδομάδα της Καλύβας
25 Ιουνίου 2010
Έφτασε ένα πρωινό Σαββάτου με το ταχυδρομείο. Χωρίς διεύθυνση αποστολέα. Ένα πακέτο τυλιγμένο σε καφέ χαρτί και σπάγκο.
Η λεπτομέρεια του φάνηκε σημαντική.
Με σπάγκο.
Το κουτί μέσα ήταν ξύλινο, ίσως λίγο άκομψο και παλιομοδίτικο, πάντως καλοφτιαγμένο. Και Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Του Drallion
Η δουλειά ήταν να μεταφέρει ένα 45αρι Jeanneau από την Κροατία – εκεί τα παραδίνει το εργοστάσιο – στην Ρόδο. Είχε διαλέξει για πλήρωμα έναν αυστριακό. Φτάνει μία μέρα πρίν την καθορισμένη στο λιμάνι, για να επιθεωρήσει το πλοίο. Εκεί μαθαίνει, ότι ο αυστριακός έχει σπάσει το πόδι του την προηγούμενη και δεν μπορεί να έρθει. Χρόνος για να βρεί άλλο πλήρωμα δεν υπάρχει, οι προθεσμίες πιέζουν. Αποφασίζει να κάνει την διαδρομή μόνος του. Λάθος γιά έναν Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Μικρή καλοκαιρινή ιστορία.
Της bernardina
Είχε να τον δει από το λύκειο.
Την τελευταία χρονιά είχε έρθει απρόσμενα για να τους διδάξει μαθηματικά. Και όλοι έλεγαν πως τούτος ‘δω ήταν αλλιώτικος από τους άλλους καθηγητές τους. Πρώτα πρώτα ερχόταν με παπάκι (με μια καταξεσκισμένη σέλλα που σκέπαζε καμιά φορά με εφημερίδες –ποτέ δεν κατάλαβαν γιατί) και είχε μακριά μαλλιά που κάθε πρωί έλαμπαν φρεσκολουσμένα και μέχρι το σχόλασμα είχανε γίνει μεσ’ στη σκόνη της κιμωλίας και τη λίγδα από τη μανία του να τα σπρώχνει κάθε τόσο προς τα πίσω. Αλλά αυτά ήταν το λιγότερο. Το καλό μ’ αυτόν ήταν πως εκτός από άλλα μαλλιά είχε και άλλα μυαλά. Και φάνηκε από την πρώτη στιγμή. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Αναγνώστης ο αθηναίος
Κόντευε να ξημερώσει. Κύτταξε από το ανοιχτό παράθυρο τον ουρανό και αποφάσισε ότι για άλλη μια μέρα η ζέστη θα ήταν ανυπόφορη.
Άλλωστε, το είχε διαβάσει και στο Ίντερνετ πριν λίγο. «Ο φετινός Ιούνιος είναι ο θερμότερος των τελευταίων ετών».
Έσβησε το μισοτελειωμένο τσιγάρο , στράγγιξε την τελευταία γουλιά από την κούπα με τον ελληνικό που είχε φτιάξει πριν λίγο και σηκώθηκε να ετοιμαστεί.
Έκανε ένα γρήγορο μπάνιο και έβγαλε από τη ντουλάπα ένα τζην και ένα μακώ μπλουζάκι για να φορέσει.
Παλιότερα αισθανόταν σχεδόν περήφανος όταν αντίκρυζε τα περίεργα βλέμματα των συμμετεχόντων στα επαγγελματικά μήτινκ, όταν εμφανιζόταν με αυτό το αταίριαστο ντύσιμο.
Τώρα πια το έκανε από βαρεμάρα, άλλωστε από καιρό είχε γίνει και μόδα. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Γράφει ο kapetanios
Η ώρα ήταν περασμένες 11 και ήδη είχα μετανιώσει που αρνήθηκα την πρόταση του Μάνου να βγούμε με τον Στέφανο για κανένα ποτό. Εντάξει παιδί είναι με διαβεβαίωνε αλλά ποιος μπλέκει με ανθρώπους της δουλειάς του? Βγες εσύ του είπα φεύγοντας και βλέπουμε .Ανέβηκα στο σπίτι και έβαλα κάτι να φάω. Η τηλεόραση έπαιζε πρώτη είδηση τον γάμο που έγινε στην Τήλο ανάμεσα σε ζευγάρια ομοφυλόφιλων . Ένα χαμόγελο ζωγραφίστηκε στα χείλη μου ακούγοντας τον Δήμαρχο του νησιού να εξηγεί στον δημοσιογράφο του Σκαι τους λόγους που τον οδήγησαν σε αυτήν του την απόφαση. Μαλακίες . Πως να κάνεις να καταλάβουν άνθρωποι που δεν το θέλουν? Την έκλεισα. Δεν είχα πολύ διάθεση και δεν ήθελα να χαλάσω κι αυτή την λίγη που μου έμενε. Είναι κι αυτή η ριμάδα η ζέστη που κάνει την μοναξιά μου αφόρητη.
Δεν πέρασε πολύ ώρα και τ αποφάσισα. Θα πάρω το αμάξι και θα κατέβω μια βόλτα στην Κουμουνδούρου σκέφτηκα και σαν να ένιωσα λίγο καλύτερα. Είχα καιρό να βγω στην πλατεία -από τότε που γνώρισα τον Δημήτρη , πάνε δυο χρόνια τώρα, και σχεδόν είχα ξεχάσει πως είναι να ψάχνεις συντροφιά. Δεν ήμουν σίγουρος ότι θα προκύψει κάτι αλλά δεν είχα να χάσω και τίποτε. Το Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Του nikiplos
Το διαμέρισμα ήταν ένα κάπως παράξενο τριάρι στο Γκύζη. Από την πρόσοψη της πολυκατοικίας έπρεπε να κατέβεις στο δεύτερο υπόγειο για να φθάσεις στην είσοδό του. Μέχρι το υπόγειο πήγαινε το ασανσέρ. Από το πρώτο υπόγειο υπήρχε ένας αθέατος στενός διάδρομος με σκάλα η οποία οδηγούσε στο δεύτερο υπόγειο, όπου διέμεναν τα δύο αδέλφια η Άννα και ο Νίκος φοιτητές στη Νομική και Μαθηματικό αντίστοιχα. Το διαμέρισμα ήταν απρόσιτο για κάποιον που δεν γνώριζε την ύπαρξή του. Το παράδοξο βέβαια είναι ότι το διαμέρισμα από την άλλη πλευρά εκείνη της πρόσοψης ήταν ένα φυσιολογικό … υπερυψωμένο ισόγειο που έβαινε με μεγάλη βεράντα σε έναν όμορφο κήπο πλάι σε μια πάροδο.
Αρχές δεκαετίας του 80 και τα πράγματα ήταν κάπως πιο χαλαρά. Τα αγόρια βολεύονταν με μια μηχανή, συνήθως ένα μικρό 50ρι, ενώ τα κορίτσια δεν είχαν κανένα πρόβλημα να ανέβουν συνεπιβάτισσες και να καταλύσουν σε κάποιο ουζερί ή καλοκαιρινό αναψυκτήριο. Εκείνα τα χρόνια (όπως και τα επόμενα που ακολούθησαν άλλωστε) ο καλύτερος τρόπος για να δικτυωθούν τα παιδιά που έρχονταν από την επαρχία για σπουδές ήταν η διοργάνωση ενός “πάρτι”, που δεν ήταν τίποτε περισσότερο από μια απλή μάζωξη γνωστών με μουσική, ποτά ρεφενέ που συνήθως έκλεινε τις αργές ώρες με κάποια κιθάρα και αριστερόστροφα τραγούδια. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
…ο Φρίξος, το μικρό σαλιγκαράκι, άφησε τη μαμά του να βόσκει στον κήπο και έφυγε, για να εξερευνήσει τον κόσμο. Σκαρφάλωσε στο πρώτο παράθυρο που βρήκε μπροστά του και αφέθηκε να κουτρουβαλήσει από την άλλη μεριά. Έπεσε πάνω σε κάτι ελαστικό, που δεν τρωγόταν. Τώρα, προσπαθεί να προσανατολιστεί, αλλά νοιώθει χαμένος. Ωστόσο διατηρεί την αισιοδοξία του…
Γράφει ο zeppos
Όλα άρχισαν πριν από ένα μήνα περίπου. Θυμάμαι οτι μόλις είχα γυρίσει κουρασμένος από το γραφείο εκείνο το απόγευμα και η Βαρβάρα η γυναίκα μου είπε οτι ο μικρός μας δεν έφαγε τίποτα από το μεσημέρι και μένει συνεχώς στο δωματιό του.
Χτύπησα την πόρτα του και άνοιξα. Πάντα χτυπάω πριν μπω στο δωμάτιό του, αν και είναι μόνο 10 ετών. Θέλω από τώρα να συνειδητοποιήσει οτι όλοι εδώ στο σπίτι, σέβονται την ιδιωτική του ζωή από τώρα και αυτό θα ισχύει για πάντα.
Τώρα που το ξανασκέφτομαι, εγώ ίσως την σέβομαι λίγο παραπάνω από ότι είναι σωστό..Οτιδήποτε θέλω να μάθω για τον γιό μου, τον Γιαννάκη μου, το μαθαίνω από την μάνα του. Δεν θυμάμαι να έκατσα να συζητήσω μαζί του για ώρα οποιοδήποτε θέμα. Έλα μωρέ! Είναι μικρός ακόμη, έχουμε καιρό να βρεθούμε για τα καλά.
Κοντοστάθηκα λίγο καθώς πέρασε από το μυαλό μου οτι το ίδιο συμβαίνει και με τη κόρη μου..αλλά μήπως με την μάνα τους συζητάω περισσότερο; Η αγάπη μου γι’αυτούς είναι δεδομένη, αλοίμονο..δεν χρειάζεται να το επαναλαμβάνουμε κάθε τόσο, είναι τόσο φανερό! Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Της Dana Semitecolo
Ζούσε από όταν ήταν έφηβος σε εκείνο το bauhaus κτίριο, πάντα στο ίδιο διαμέρισμα του τρίτου ορόφου. Κι αφού δούλευε τη νύχτα και τη μέρα κοιμόταν, δεν είχε ποτέ ιδέα για το ποιοι έμεναν δίπλα ή απέναντι ή από πάνω του. Ουσιαστικά, δεν ήταν κάτι που τον ενδιέφερε.
Τον ενδιέφερε μόνο να πηγαίνει στη δουλειά του: νυχτερινός φύλακας σε εργοστάσιο. Εκεί είχε στήσει το άνδρο της ζωής του. Το μικρό γραφείο του ήταν ο ζωτικός του χώρος. Είχε τα βιβλία του, τις μουσικές του και μια μικρή συλλογή από γραμματόσημα. Κάποιες φορές, παρακολουθούσε ταινίες στον υπολογιστή. Ταινίες του Bunuel, του Pasolini, του Fellini και φανταζόταν πως ήταν κάποιος από τους ρόλους που έβλεπε.
Ένα πρωί καθυστέρησε να κοιμηθεί. Είχε βγει, ακριβώς δέκα λεπτά της ώρας, έξω από το πρόγραμμά του και τότε ήταν που πρώτη φορά την άκουσε. Ήταν σίγουρο ότι επρόκειτο για γυναίκα. Η άψογη ακοή του τού επέτρεπε να ξεχωρίσει τον ήχο από τα ψηλοτάκουνά της. Μετά άκουσε κι αυτόν. Πατέρας; Σύντροφος; Τί; Είχε ζωηρό περπάτημα κι έτσι όπως συναντιόταν τα βήματά του με εκείνης και κόβανε ταχύτητα, ήταν σχεδόν βέβαιο πως ήταν ζευγάρι. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
[ η εξαιρετική φωτογραφία από κάποια Μαρία ]
ΤΡΑΙΝΑ και ΥΠΟΒΡΥΧΙΑ
«Κι’αν σε ξαναπιάσω κακομοίρη μου να τριγυρνάς εκειπέρα κούνια που σε κούναγε…..δεν ντρέπεσαι ξεκούτιανες πιά ολωσδιόλου»
Σκούπισε και τα χέρια της στην ποδιά της – δείγμα ολοφάνερο ικανοποίησης – έλυσε την ποδιά ,την πέταξε στο σκαμνί….εκείνος έκανε να φύγη σκυφτός , μαζεμένος σαν κουλουριασμένη οχιά….έτοιμος να αποφύγη τα συνηθισμένα βραδυφλεγή της ξεσπάσματα που , ανάλογα με το σχέδιο πυρών υποστηρίξεως της ημέρας , ήσαν βολές όλμων ή βομβίδων κατά προσωπικού ή ΠΑΟ των 106 ή καθηλωτικά πυρά βαρέων πολυβόλων ή μπαράζ μέσου πυροβολικού ή στην χειρότερη περίπτωση συνδυασμός όλων των ανωτέρω . Δεν διέθετε ευτυχώς ακόμα αεροπορία. Την γλύτωσε τελικά μόνο με την γνωστή επωδό ( των 155 χιλιοστών) :
«Ανίκανε .. ε..ανίκανε»
Της Ροδιάς
Πόσο σ’ άρεσε τότε, να σε στριμώχνω τα βράδια, μετά το σινεμά, στη μεγαλοπρεπή είσοδο της πολυκατοικίας, εκεί, στη Βασιλίσσης Σοφίας, «Λου Μοσκύ» ή κάπως έτσι, περιποίηση προσώπου και σώματος, αισθητική μ’ άλλα λόγια, καλό μαγαζί τετραόροφο ή πενταόροφο, δε θυμάμαι και καλά τώρα πια, πέρασαν και τόσα χρόνια, σήμερα που πέρασα το ξεκαινούργιωσαν και τό ‘καναν γραφεία μιας εταιρείας. Είχε πολλά φυτά γύρω γύρω, κάτι θάμνα και κάτι περιπλοκάδες -καπετάνιος μια ζωή τι να ξέρω απο φυτά!
Οταν έβγαινα στεριά πάντως, γραμμή στο σπιτικό σου Μαράκι μου! Και να οι μουσακάδες και να τα γουρουνόπουλα τα ψητά, νηστικό δε μ’ άφηνες ποτέ. Νηστικό απο τίποτα, εννοείται, όχι μονάχα απο φαγητό. Εβαζα τη μπουκιά στο στόμα και σ’ έτρωγα και σένα με τα μάτια, αχ! Απέναντί μου κάθοσουν με τ’ αέρινα φουστανάκια σου τα ντεκολτέ ίσαμε τον αφαλό και δεν ήτανε τότες εποχές που ο αφαλός είχε βγει στα φόρα, να το λέμε κι αυτό. Χαλβάδιαζα το ντεκολτέ σου να σκύβει και να με σερβίρει σαλάτα, λέμε τώρα, κι έσκαγε το μέσα μου να σ’ αρπάξει επιτόπου και να σε ξαπλώσει πα’ στο τραπέζι. Με τη μία. Ομως έκανα υπομονή, να τα κάνουμε όλα με τη σειρά. Φαγητό, σινεμά και βόλτα. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Η Στέλλα τοποθέτησε προσεκτικά το παλιό βιβλίο με το δερματόδετο εξώφυλλο πάνω στο χαμηλό τραπεζάκι του σαλονιού και έσυρε τους καναπέδες και τις καρέκλες στις άκρες του δωματίου για να ελευθερώσει το χώρο στο κέντρο του. Τα έπιπλα έτριξαν ανεπαίσθητα καθώς μετατοπίζονταν πάνω στο λείο ξύλο του παρκέ.
Ο Νίκος ήταν μόνο δέκα χρονών όταν έφυγε από τη ζωή πριν δυο χρόνια. Έπεσε από την ταράτσα του σπιτιού τους καθώς προσπαθούσε να ελευθερώσει τη μπάλα από τα κλαδιά της μουριάς. Μιας μουριάς που βρισκόταν στην πίσω αυλή του σπιτιού τους και τα κλαδιά της έφταναν μέχρι την ταράτσα της διώροφης οικοδομής. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Αρχής γενομένης από το Σάββατο 19 Ιουνίου, είπαμε (προ καιρού, με τον παπούλη) να γίνει κι αυτό: Για μια βδομάδα να παρουσιαστεί η λογοτεχνική παραγωγή των καλυβίστας, που αναρτήθηκε στην καλύβα τα προηγούμενα χρόνια. Όχι ολόκληρη, αυτό είναι πρακτικά ανεφάρμοστο, αλλά ένα σημαντικό ποσοστό. Που σημαίνει πέντε (5) δημοσιευμένα κομμάτια κάθε μέρα ή τριάντα πέντε (35) συνολικά. Τα ποιητικά ποστ δεν περιλαμβάνονται.
Αυτό είναι το ένα – πάμε στο δύο. Παράλληλα με τα παλαιά θα αναρτώνται και όσα καινούρια κομμάτια φτάσουν στην καλύβα αυτές τις μέρες – και μέχρι τις 25 του μηνός. Ευκαιρία να το «ματώσουν» και όσοι δεν έχουν εκτεθεί ακόμα. 🙂
Την πολιτική θα την αναλάβει ως τις 25 ο σχολιαστής – αυτό δε σημαίνει ότι δεν θα στείλει κι αυτός το λογοτεχνικό του 
Θα ήταν μεγάλη βοήθεια για μένα αν οι ίδιοι οι συγγραφείς (ο cirut, ο παπούλης, ο θείος Ισίδωρος κλπ) επέλεγαν οι ίδιοι τα κομμάτια (τους) που προτιμάνε.
Ελπίζω να το ευχαριστηθούμε!
( Η μικτη επιτροπη ΙΘΙ/ΕΕ/ΕΚΤ/ΔΝΤ/ΓΑΠ κατα την διαρκεια της προσφατης συνεδριασης Φωτο: Ιερωνυμος Μπος )
ΙΘΙ/ΕΕ/ΕΚΤ/ΔΝΤ/ΓΑΠ
Θεμα: Ελληνικοί Κροίσοι
Ανακοινωνεται ότι στην κοινη συνεδριαση της Ελληνικης κυβερνησης με την ΕΕ και ΕΚΤ (μηχανισμος στηριξης) και του ΔΝΤ εκληθη να συμετασχει και το ΙΘΙ.
Με σκοπο την εφαρμογη του ΠΣΑ και την δημοσιονομικη προσαρμογη της χωρας, το Ιδρυμα προτεινε την ληψη και εφαρμογη μιας πρωτης δεσμης μετρων αποτελουμενης μαλιστας από τρεις δεσμες.
Του Μιχάλη Μιχελή
Η περίπτωση του αγάλματος της Αφροδίτης της Μήλου, που έγινε θέμα από το γερμανικό περιοδικό, τις τελευταίες μέρες, εξ αιτίας της άσεμνης-προκλητικής version του, μας θυμίζει την περιπέτεια που πέρασε αυτό το έργο τέχνης, πριν καταλήξει στο Λούβρο.
Είναι δηλαδή παραπλήσια η περίπτωση του, με το οικονομικό δράμα που βιώνουμε με τους ίδιους σχεδόν πρωταγωνιστές.
Τον κουτοπόνηρο Έλληνα. Τους παμπόνηρους ξένους. Τον τσαμπουκά των δυνατών. Τον μύθο της Ελλάδας, που ζει στις πλάτες του παρελθόντος της. Με δυό λόγια τέλειο, για προσαρμοσμένη θεατρική παράσταση.
Ας παρακολουθήσουμε όμως το σενάριο… Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Η (προτελευταια)επιθυμια μου ειναι «ο κυκλος των Χαμενων…» να μπει αριστερα στο αρχειο του Ιδρυματος «Θειος Ισιδωρος» διοτι θα πεθανω και το εργο μου θα ειναι σκόρπιο απο δω κι απο κει.
Η τελευταια μου επιθυμια ειν
θείος Ισίδωρος
(http://tamystikatoukolpou.blogspot.com/2006/08/blog-post_30.html )
-+-
( * ΔΙΑ ΠΕΡΑΙΩΣ ΚΑΙ ΣΙΔΗΡΟΥ * )
«Στον Πειραια, στον Πειραια
ελατε κλαστε μου τ΄αρχιδια»
δημωδες
«Του Αποστόλη το κουτούκι»
Χρυσοστομου Σμυρνης 8 Ευγενεια (μεταξυ Κερατσινιου και Δραπετσωνας) Πισω από τη μαντρα του νεκροταφειου της Αναστασης (βοηθεια μας) Τηλ. 210 4001316
Ο Λουκάς είναι ο μοναδικος μπακαλοταβερνιάρης που εχω δει στη ζωη μου με τοσο υψηλη ποιοτητα στα φαγιά του. Ότι και να φας είναι πρωτο, οι ντοματες του διαλεγμενες μια-μια, η γραβιερα του, τα ψαρια του (συνηθως δευτερο ψαρι αλλα παντα φρεσκοτατο) τηγανισμενο σωστα και μετα αλλαζει αλλαζει το λαδι-όχι μαλακιες. Ο Λουκας το ξερει ότι είναι ο Πρωτος ! και γιαυτο σου πιανει τον κωλο στο λογαριασμο.
Χαλαλι του. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Οι παλιότερες αναμνήσεις μου είναι αγκαλιές. Μάνα, γιαγιά, θείες, γειτόνισσες. Θυμάμαι, το ίδιο ζεστό και αγαπημένο, το παλιό μας σπίτι. Το είχαν αγοράσει ο παππούς και ο πατέρας μου, στα τέλη της δεκαετίας του πενήντα, όταν αποφάσισαν να κατέβουν από το πατρογονικό μας χωριό, στο χωριό που γεννήθηκα. Σ’ αυτό το σπίτι έζησα εφτά χρόνια, ως το ‘68 που μετακομίσαμε στο νεόχτιστο.
Έμπαινες ανοίγοντας μια μεγάλη ξύλινη εξώπορτα, αρκετά φαρδιά για να χωράνε τα φορτωμένα ζώα, κλειστή με ζεμπερέκι (μάνταλο που άνοιγε απέξω). Αν ήταν κλειστά από μέσα, περνούσες το χέρι αποπάνω και τραβούσες το σύρτη. Ένα γάμα πετρόχτιστος τοίχος, μια πλευρά το δίπατο σπίτι των γειτόνων, από πέτρα κι αυτό, και απέναντι από την εξώπορτα, η είσοδος του σπιτιού. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Του Athanassios
Ορισμένα τραγούδια μένουν χαραγμένα ανεξίτηλα στη μνήμη, γιατί συνδέονται με προσωπικές στιγμές και φέρνουν στο νου δυνατές αναμνήσεις, ανεξάρτητα από την όποια καλλιτεχνική τους αξία.
Φοιτητής, ξυπνούσα από τα χαράματα και στηνόμουνα πίσω από τη μπαλκονόπορτα….. Περίμενα ν’ ανοίξει η απένταντι μπαλκονόπορτα…. κάποτε άνοιγε και ξεπρόβαλε η αγουροξυπνημένη, χυμώδης γειτόνισα, φορώντας μόνο το διάφανο νυχτικό της….. τα μάτια της μισόκλειστα, τα δικά μου γυρισμένα έξω σαν του βρυκόλακα που είδε ξαφνικά το φως της μέρας….
Μ’ είχε πάρει χαμπάρι βέβαια η γειτόνισα και φρόντιζε να μου κάνει το μαρτύριο κάθε μέρα πιο αβάσταχτο…. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Πασχαλινό αφήγημα, από το «νησί της Καλυψώς»
(Ιούνιος 2002)
Πως είναι όλα στου θεού τη διάρκεια βαλμένα
κι ο θάνατος πως είναι μια σταγόνα
επί των υδάτων.
Νίκος Καρούζος
Παλιόφιλε, σε χαιρετώ! Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Του Athanassios
Οι Χαϊνηδες στην πόλη πάλι….. πρέπει να πάω, δεν γίνεται…. Τρίτη
βράδυ, δεν βαριέσαι ……κι ο Μορφέας γλεντζές ήτανε…
Ποιός θα μ’ ακολουθήσει όμως, αρχίζει η αναζήτηση….. μαζευτήκαμε
τρεις «άρρωστοι»…… μα έχω κλείσει για 4….. η τέταρτη καρέκλα είναι η
σημαντική, θα μπορούσε να είναι δεύτερη και να μην υπάρχει καμιά
άλλη…. όμως…. έτσι γίνεται πάντα…. υπάρχει μια αδειανή…
Το μαγαζί μισογεμάτο, μισοσκότεινο, μισόψυχο….. ο Αποστολάκης εκεί
περιφέρεται ήδη….. τον καλησπερίζουμε…..καταφτάνει σε λίγο κι ο
κοντός σκωτσέζος που τον λένε «chivas», παλιός γνώριμος, σκυλί
πιστό….
Η τέταρτη καρέκλα με κοιτάζει αδειανή και παραπονεμένη…. ακουμπώ
πάνω της τα τσιγάρα μου αποφασιστικά…. δεν θα την πάρει κανείς από
δίπλα μου απόψε ….. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Toυ cirut
Ο μικρός Βάκης περπατούσε αργά, για ώρα. Ιάκωβο τον βάφτισε ο νονός του και γω ίσως νάχα τρέξει να προλάβω στον πατέρα του το όνομα, αφού το έθιμο του απαγόρευε να βρίσκεται στην εκκλησία, έμενε σπίτι και έδινε γερό μπαξίσι στον γοργότερο ονοματοκομιστή. Ύστερα όλη η μαρίδα, έτρεχε πίσω στην εκκλησία στο νονό, που ξανατρατάριζε τον κομιστή και ύστερα πέταγε χούφτες κέρματα – «αλαμούρα», για το καλό. Αν ήταν και κουβαρντάς η μια μαγική ριξιά, γινόταν δυο και τρεις. Ακόμα θυμάμαι τα ιπτάμενα κέρματα, να γυαλίζουν κάποια στιγμή στον ήλιο κι ύστερα να μεταμορφώνονται σε καραμέλες, σοκολατάκια, βανιλίτσες και παιδικά ονειράκια. Μήνες μετά ψάχναμε ακόμα πενηνταράκια, στα πετραδάκια και στα χώματα. Τα πόδια του Βάκη ήταν βαριά. Δούλευε απ’ το πρωί. Παραγιός σε καφενείο. Δεν ζητούσε απ’ τους γονείς του λεφτά. Ή μάλλον μόνο μια φορά. «Δεν έχω να σου δώσω, παιδί μου, όταν έχω σου δίνω μοναχιά μου», τα ξεκαθάρισε απολογητικά η μάνα του. Δεν ξαναζήτησε. Ήταν καλό παιδί! Ήξερε τι είναι η υποχρεωτική χειραφέτηση της ανάγκης. Ή δουλεύεις ή χαρτζιλίκι δεν έχει. Μαζί με το σκολειό έκανε μικροθελήματα και τα κουτσόφερνε. Και όλο το καλοκαίρι το δούλευε. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Με λένε Αχμέτ Λιόσα. Κάποτε ήμουν Αλβανός και ήμουν περήφανος γι’ αυτό. Κάποτε ήμουν Μουσουλμάνος και ευτυχής που πίστευα στο Θεό. Κάποτε ήμουν καθηγητής Φυσικής στο Πανεπιστήμιο των Τιράνων και απολάμβανα το παιγνίδι με τη γνώση, καθώς και τη συμμετοχή μου σ’ ένα κύκλο εκλεκτών. Κάποτε ταξίδευα με τη γυναίκα και τα παιδιά μου στην Ευρώπη και επέστρεφα, καμιά φορά μετά από μήνες, χαρούμενος στην ασφάλεια των ανθρώπων και του περιβάλλοντος που γνώριζα. Τώρα δεν υπάρχει Αλβανία κι αυτό δεν είναι το μεγαλύτερο κακό. Τώρα δεν υπάρχει Θεός, κι αν υπάρχει δε θέλω να τον ξέρω. Δεν υπάρχει πια Φυσική, δεν υπάρχει γνώση, δεν υπάρχουν Τίρανα, δεν υπάρχει Ευρώπη. Δεν υπάρχουν πια η γυναίκα και τα παιδιά μου κι εγώ δεν έχω κανένα μέρος για να λαχταράω τη επιστροφή μου. Το μόνο που έμεινε είναι αυτή η στενή Κοιλάδα με τα Νερά. Μια φυλακή στην πραγματικότητα, από την οποία δε μπορούμε να φύγουμε, γιατί έξω από αυτήν η ζωή είναι δραματική. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά πρέπει να την υπερασπιζόμαστε κιόλας μέρα και νύχτα, με νύχια και με δόντια, από αυτούς που φτάνουν ως τα σύνορα της Κοιλάδας μας αναζητώντας το πολυτιμότερο στοιχείο για την επιβίωση, το νερό. Αυτό που απόμεινε σ’ εμάς τους τυχερούς, αν έχει νόημα η λέξη, της Καταστροφής. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
…γράφει η Σκουπίτσα
H ζωή μου όλη –
Είναι ναργιλές –
Τον φυσάς και …….
Η είδηση:
Διακεκριμένοι Βρετανοί οικονομολόγοι απολογήθηκαν εγγράφως στην βασίλισσα της Αγγλίας για την αποτυχία τους να προβλέψουν την διεθνή κρίση.
Πρέπει να ήταν γύρω στις 10.00 το πρωί, όταν η βασίλισσα κάθισε στο ξύλινο σκαλιστό γραφείο της και ξεκίνησε να ανοίγει μεθοδικά την αλληλογραφία της… Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Του Μιχάλη Μιχελή
Την είδε και του άρεσε. Την πλησίασε και της πρότεινε να τα πούνε.
Εκείνη τον λοξοκοίταξε και κόμπιασε. Του χαμογέλασε στο προσκάλεσμά του…
Ήταν 20χρονοι, ανέμελοι και τρελαμένοι με τους Doors.
Η κουλ φωνή του Τζιμ Μόρισον, για την Μπόμπι. Ο ροκ ήχος για το Νικ τους έσμιξαν. Ο έρωτας δεν άργησε να ‘ρθεί.
Τα δυο παιδιά από το Pine Bush του Up State N.Y. (στη βόρεια πλευρά της πολιτείας της Νέας Υόρκης), αποφάσισαν να κάνουν πράξη το τρελό τους όνειρο.
Εκείνο το καλοκαίρι του ’69, θα τους μείνει αξέχαστο. Βγήκανε στη δημοσιά. Κάνανε οτοστόπ σε ένα περαστικό στέισον βάγκον.
Ρίξανε μέσα, μια ματιά. Δικοί μας είναι, είπε η Μπόμπι.
«Που πάτε, τους ρώτησε ο συνοδηγός».
«Μαζί σας, για το Woodstock», του απάντησε ο Νικ.
«Μπείτε μέσα. Φύγαμε…γιούπιιι…».
Έτσι ξεκίνησε η ιστορία. Ένα φιλί, ένα τρυφερό αγκάλιασμα, κουκουλωμένοι από μια κουβέρτα και μια φωτογραφία σύμβολο.
Η σκηνή, μπήκε στην αιωνιότητα.
Το εσταντανέ των δυο ερωτευμένων παιδιών, έγινε εξώφυλλο του διπλού δίσκου «Woodstock». Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Η καλύβα ψηλά στο βουνό 
Τελευταια σχολια