Ένα ποίημα του Ανδρέα Εμπειρίκου για την 28η Οκτωβρίου

28 Oκτωβρίου 1940

Ο ποταμός ξεχείλισε

Ο,τι κι αν γράψω σήμερα

Ο,τι κι αν πω την ώρα ετούτη

Ο,τι κι αν κάμω όπου κι αν πάω

Το παν θάναι για μένα

Ενα τουφέκι που κρατώ στα χέρια κι αλαλάζω

Κάτω τα χέρια από την μάνα μας Ελλάδα.

Είμαι φιλήδονος και σοσιαλιστής

Κ’ έχω την γνώμη πως έτσι κάποτε θα μείνω

Μ’ αυτά που γίνηκαν και γίνονται στον κόσμο

Και κάποτε να σηκωθώ και να φωνάξω

Κάτω οι Εθνικοσοσιαλισταί

Κάτω οι Φασισταί

Κάτω οι βδελυροί υποκριταί της Μόσχας

Πράγματι νυν υπέρ πάντων ο αγών

Ζήτω η Ελλάς

Ζήτω η Αγγλία

Που πολεμάν γι’ αυτά που αγαπάμε

Ενάντια σε όσα μάς είναι μισητά.

Νυν υπέρ πάντων ο αγών

Η Ελευθερία δεν έγινε ποτέ

Με ψέμματα ούτε με σκέτες θεωρίες

Μα με τις πράξεις και οσάκις ήτο ανάγκη με το αίμα

Εμπρός λοιπόν και να χτυπάμε στην καρδιά

Σύντροφοι εμπρός

Φωνάζω αλληλούια.

Το ’28 Οκτωβρίου 1940′, ανέκδοτο από το αρχείο του ποιητή,
δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ‘Ο πολίτης‘ (τεύχος 57, Οκτώβριος 1998).
Το ριζωμένο στη μνήμη μου είναι του 1935-36 (Στροφές Στροφάλλων):

 http://daphnechronopoulou.blogspot.com/2012/10/40.html

Πηγή: Επετειακό | ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ | ToPortale

… κ’ είν’ αλάργα τόσο η Τοκοπίλλα

Βλαστημά ο λοστρόμος τον καιρό
κ’ είν’ αλάργα τόσο η Τοκοπίλλα
Από να φοβάμαι και να καρτερώ
κάλλιο περισκόπιο και τορπίλλα.

Όλες οι τοποθεσίες του Νίκου Καββαδία επι χάρτου, με αναφορά στον στίχο του ποιητή σε καθεμιά από αυτές.
Εξαιρετική δουλειά του civil2006.blogspot.gr
Το πρώτο πράγμα που βλέπει κανείς είναι ότι ο ποιητής δεν συμπαθούσε και πολύ την Βόρεια Αμερική (ή δέν την επισκέφθηκε; Ποιός ξέρει..).
Κι’ άν ψάχνετε την Τοκοπίλλα, βρίσκεται στη Χιλή.

Ένα «πολιτικό» ποίημα του Ντίνου Χριστιανόπουλου

Ορμίσδας, Θεσσαλονίκη 390 μ.Χ.

«Με τείχη απόρθητα οχύρωσε αυτή τη πόλη

ο Ορμίσδας, έχοντας τα χέρια καθαρά».

.

Με συγκινεί αυτό το επιτείχιο επίγραμμα.

Όλοι, αρχίζοντας απ’ τον Φειδία, έτρωγαν λεφτά

και μόνο αυτός ο αλλόφυλος Ορσμίδας βρέθηκε

να ΄χει τα χέρια καθαρά.

.

Ας τον πιστέψουμε

Αλλιώς θα τρελαθούμε βλέποντας τόση ρεμούλα,

τόση ρεμούλα μέσα σε χιλιάδες χρόνια.

Ποιητική καλύβα

Παγκόσμια μέρα για την ποίηση, σήμερα. Υπενθυμίζοντας ότι το κυρίως θέμα δεν είναι η ποίηση αλλά το ποιητικώς υπάρχειν, σας προσκαλώ για μια βόλτα στην «ποιητική καλύβα».

https://panosz.wordpress.com/category/%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%B7%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CF%8D%CE%B2%CE%B1/

Foto: http://www.photodom.com/fullsize/2742640

Μουτζούρωσαν με μαύρο σπρέι το άγαλμα του Κωστή Παλαμά

Ελάχιστοι κάτω των τέταρτων – ήντα διαβάζουν Παλαμά, στην εποχή μας. Ας γνωρίζουν όμως τα φασιστάκια που βανδάλισαν το άγαλμά του ότι δεν αξίζουν όλα μαζί όσο μια τρίχα από τα μέζεα του ποιητή.

Άγνωστοι, κατά την διάρκεια των χθεσινών επεισοδίων, μουτζούρωσαν με μαύρο σπρέι το άγαλμα του Κωστή Παλαμά, το οποίο βρίσκεται στον πεζόδρομο της Μασσαλίας. Επίσης, αφαίρεσαν και ένα κομμάτι από το πρόσωπο του αγάλματος και συγκεκριμένα από το στόμα και τη μύτη.

μέσω ΕΙΚΟΝΑ ΝΤΡΟΠΗΣ: Μουτζούρωσαν με μαύρο σπρέι το άγαλμα του Κωστή Παλαμά.

Μπουκόφσκι: Ένα εκπληκτικό animation για το ποίημα «Ο Άνθρωπος με τα όμορφα μάτια»

Μπουκόφσκι: Ένα εκπληκτικό animation για το ποίημα «Ο Άνθρωπος με τα όμορφα μάτια» :: left.gr.

Τα κόκκινα μάτια

Το μέλλον περνά ένα γύρω

τα κόκκινα μάτια ατάραχα

στη δική σου θαμπάδα.

Στιγμές με χρώματα

γίνεσαι πάλι εσύ

αυτό που ήσουνα πάντα.

Παλεύεις τον πόνο

μαζεύεις τις μνήμες΄

τα χέρια αδειανά.

Η κίνηση έξω πυκνή΄

άνθρωποι, τροχοφόρα, ιδέες

ξορκίζουν τα κόκκινα μάτια.

(Για τη Γ, 1.10.2014)

Ιθάκη

…όπως την απαγγέλει ο Σων Κόνερυ.

 

Ο σατιρικός μας θείος

(Εάν επιθυμείτε να δείτε ολοκληρωμένα τα στιχουργήματα του θείου Ισίδωρου, πιέσατε με τέχνη στο κατάλληλο σημείο της οθόνης)

Το σύνθετο

Tα φορτωσες τα πραματα
μες τ΄αγρια χαραματα
πανω σ΄ένα καμιονι.
Ξημερωμα παρασκευη
αρπαξες την οικοσκευη
κι εφυγες σαν κλεφτρονι

Σπουδές φύλλου

Τέσσερα ποιήματα του Θάνου Γιαννούδη*, από το ιστολόγιό του.

Σπουδές φύλλου

Μικρή μου, μονοσήμαντη κι ανήκουστη φωνή,
εσένα καταράστηκε το τέλος να διαλέξεις
εκείνη η ανυπέρβλητη της κτήσης ηδονή
που βάζουν ως ανάχωμα στην ιαχή της λέξης.

Και κλαίγεσαι ασταμάτητα -φορτίο είναι βαρύ
της μοίρας μας ο έλεγχος κι η αλλαγή της πλεύσης.
Ως άνανδρη σ’ απέρριπταν και ως λιποβαρή
μα πάλι τ’ άγριο άλογο δεν δύνασαι να ιππεύσεις.

Τούς πίστεψες, πικρούλα μου, κι οργάνωσες τη γη,
τις στάνες σου και τ’ όργωμα με τους δικούς τους τρόπους.
Δεν μπόρεσες το είναι σου να τρέψεις σε οργή
κι ως έρμαιο αφέθηκες σε Λάχεσες κι Ατρόπους.

7 + 1 ερωτικά για σένα

Του Ηλία

ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ

Κορμί που δεν αγκάλιασα ποτέ

Θάλασσα που δεν ταξίδεψα

Γυναίκα που δεν φίλησα

Μεσ΄ στου λαβύρινθου του νου

χάνομαι τα μονοπάτια

μόνος

Να περιγράψω τι;

Τη γλύκα στο πρόσωπο

που λίγοι είδαν

και λιγότεροι αναγνώρισαν;

Εσένα να τρέμεις σαν φύλλο

και να πετάς

σαν γερακίνα

αγέρωχη Θεά

σκλάβα και αφέντρα

στον αέναο χορό

του  Άρη και της

Αφροδίτης.

Ένα ποίημα της ψυχής μας

Όσοι αγαπάμε την ποίηση γνωρίζουμε ότι το «αγαπημένο ποίημα» δεν είναι ούτε ένα, ούτε ένα κάθε φορά. Ωστόσο, είναι μερικά ποιήματα που δεν τα ξεπερνάς, επιστρέφεις σ’ αυτά συνεχώς, χρόνια και δεκαετίες. Ένα τέτοιο ποίημα σας παρουσιάζω, 93 χρόνια μετά την πρώτη του δημοσίευση. Σας προσκαλώ να κάνετε κι εσείς την επιλογή σας: ένα ποίημα που εξακολουθεί να μιλάει στην ψυχή σας καιρούς μετά από την ώρα που το πρωτοδιαβάσατε.

Ο Μπουκουβάλας ο μικρός κι ο Κλής του Τσαγκαράκη
κι ο Νίκος του Βρανά
Σάββατο βράδυ κάποτε το ΄ριχναν στο μεράκι
στου Βλάχου κουτσοπίνοντας κρυφά.

Κι ως ήσανε αρχοντόπουλα κι οι τρεις, στο κέφι επάνω
στέλναν για τα βιολιά,
και να, σε λίγο βλέπανε τον Κατσαρό τον Πάνο,
και πίσω το Γιωργή το Μπαταριά.

Ποιητές

Ποιήματα του Γιάννη Βέλλη

ποιητές

Και τι είμαστε εμείς οι ποιητές,

άνθρωποι του κόσμου,

κάτι από δίπλα σας ή από μέσα σας

σε ένα παράθυρο δοσμένοι,

σε ένα δρόμο περασμένοι,

ακόμα κι άστεγοι στοχαστές σε μια καταιγίδα

σε κάποια πόλη του νότου,

μπερδεμένη σε λάθη και στιγμές,

επιπόλαιη μα και λατρεμένη

όπως και να το δεις,

με τις λέξεις μπλεχτήκαμε,

αδικηθήκαμε κι όμως πάντα επιστρέφουμε νεότεροι

20 μικρά ποιήματα του Α. Μαρνέρου

ΣΠΑΣΜΕΝΑ ΑΓΑΛΜΑΤΑ

Τώρα το ξέρω
Πρέπει ν’ αγαπήσω τη ζωή
Ανάμεσα απ’ τα συντρίμμια
Που βρίσκονται μπροστά μου
Πρέπει να αγαπήσω ξανά
Κάθε μικρό κομμάτι
Κι ένα ένα να τα βάλω στη σειρά
Όμορφα δεν είναι μόνο
Τα απείραχτα πράγματα
Και τα σπασμένα αγάλματα
Έχουν τη δική τους τη χάρη
Και ίσως είναι αυτά
Που πιο πολύ μας μοιάζουν.

Είμαστε φτιαγμένοι από τα υλικά των ονείρων

Οι συνάξεις μας τελείωσαν εδώ.

Οι θεατρίνοι μας, στο είχα πει,

ήταν όλοι τους πνεύματα, σβήσανε στον απαλόν αέρα.

Ποιητικό τριήμερο στην καλύβα

Τρεις μέρες αφιερωμένες στην ποίηση (την πολιτική την αναλαμβάνει ο σχολιαστής). Έμμετρη ή μη. Σατιρική ή όχι. Δική σας ή άλλων συναδέλφων. Δημοσιευμένη ή συρταράτη. Ως την Πέμπτη  21/11 τα μεσάνυχτα.

ΥΓ. Μην είστε ντροπαλοί, μεταξύ μας είμαστε…

Αχ,

τα σφυρά τα ηλιοψημένα

οι κνήμες του μπρούντζου

τα σκέλη που ξεπερνούν κατά τι την ορθή γωνία

στην πίσω θέση της μηχανής.

Οι δρόμοι

Μεμνῆσθαι δὲ καὶ τοῦ ἐπιλανθανομένου ᾗ ἡ ὁδὸς ἄγει.

 

Για τους Δελφούς αν κίνησε ή την Ιθάκη

στα στήθια του έχει πόνο και σαράκι

είν’  αμαρτία η ματιά σου η θυμωμένη

γι αυτόν που ξέχασε η στράτα που πηγαίνει.

Ο Μανόλης Αναγνωστάκης ήταν και ο Μανούσος Φάσσης!

 

Σκαρφάλωσα στο Μύτικα

κι είπα τραγούδια εαμίτικα

(άλλο να γράφεις Canto

κι άλλο να σου λένε: κάν’ το)

Χαμόγελο Κατσέλη

Ναι…. οι ψεκασμένοι υπάρχουν και καλλιτεχνούν δημιουργώντας ποίηση.
Όχι…. δεν είναι άλλο ένα δημιούργημα του moufanet, είναι ποίημα αφιερωμένο στη Λούκα.
Ούτε οι Σταλίνες δεν έγραψαν τέτοια για τον Ιωσήφ.
«Χαμόγελο Κατσέλη»

(Στη Λούκα Κατσέλη που σε δύσκολες ώρες αγκάλιασε τον Έλληνα)

Εκεί που άλλοι παραδόθηκαν,
εσύ αντιστάθηκες.

Καλοκαίρι

 

Θα ξαναβρούμε τους ρυθμούς εκεί που τους αφήσαμε

Στην αμμουδιά με τους αφρούς του περασμένου χρόνου

Στα ξύλα που τα σφήνωσαν κατάβραχα φουρτούνες

Στα φύκια τα ξασπρόθωρα στο ασίγαστο νερό.

Θα ξαναβρούμε τους ρυθμούς παντού. Μονάχα εσένα

Δε θα σε βρούμε πουθενά της νιότης αστραπή

Πιο γρήγορη απ΄ το τρέξιμο πιο λίγη απ΄ το δελφίνι

Στο πήδημά του, μια στιγμή στο πέλαγο αν φανεί…

Ζήσιμος Λορεντζάτος

Η ΜΕΓΑΛΗ ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗ ΣΤΑ ΤΕΛΗ ΤΟΥ ΕΙΚΟΣΤΟΥ ΑΙΩΝΟΣ

Του φίλου και καλού ποιητή Γιώργου Θεοχάρη.
Χιονίζει στην Αράχωβα.
Τον θυμωμένο Παρνασσό η αντάρα κρύβει.
Skiers με φόρμες κολλητές
μπαίνουν στα pub για ένα drink,
τρέχουνε στα fast food,
τρώνε hot dog με ketch up.

Αντιμνημονιακή ποίηση

Σκαλίζοντας για πολιτιστικά πονήματα δημιουργημένα κάτω από τον οίστρο του αντιμνημονιακού αγώνα, έπεσα σε ένα ποίημα το οποίο αναδημοσίευσε το TVXS http://tvxs.gr/news/keimena/antimnimoniaki-poiisi-eyromonodromos πριν από κανένα δίμηνο.
Μάλιστα τότε είχε οργανωθεί και σουαρέ αντιμνημονιακής ποίησης. Το έχασα μεν αλλά θα έχω τ’ αυτιά μου ανοιχτά για παρόμοια πολιτιστικά γεγονότα στο μέλλον και θα σας ενημερώσω. Άλλωστε αι ειδοί του Μαρτίου έρχονται. Χο. 

Πού είναι τα πουλιά;

Γιώργης Παυλόπουλος

Στον Μιχάλη Πιερή Πού είναι τα πουλιά; Ατσάραντοι και λιάροι κι’ αητομάχια συκοφάγοι και κατσουλιέρες και κοτσύφια τσουτσουλιάνοι και τσαλαπετεινοί και τσόνοι καλημάνες και καλατζάκια και τσιμιάλια

Το έθνος να λυπάστε…

ΔΙΚΤΥΟ ΠΟΛΙΤΩΝ ΑΙΓΑΛΕΩ

“Το έθνος να λυπάστε αν ένδυμα φορεί που δεν το ύφανε. Ψωμί αν τρώει αλλά όχι απ’ τη σοδειά του. Κρασί αν πίνει, αλλά όχι από το πατητήρι του.

Το έθνος να λυπάστε  που δεν υψώνει τη φωνή παρά μονάχα στη πομπή της κηδείας. Που δεν συμφιλιώνεται παρά μονάχα  μες τα ερείπιά του. Που δεν επαναστατεί παρά μονάχα σαν βρεθεί ο λαιμός του ανάμεσα στο σπαθί και την πέτρα.

Το έθνος να λυπάστε που έχει  αλεπού για πολιτικό, απατεώνα  για φιλόσοφο, μπαλώματα και απομιμήσεις είναι η τέχνη του.

Το έθνος να λυπάστε που έχει σοφούς από χρόνια βουβαμένους.”

Xαλίλ  Γκιμπράν “ο Κήπος του Προφήτη” – 1923

Διαχρονικότης

Ποιὸς εἶδε κράτος λιγοστὸ
σ᾿ ὅλη τὴ γῆ μοναδικό,
ἑκατὸ νὰ ἐξοδεύῃ
καὶ πενήντα νὰ μαζεύῃ;

Νὰ τρέφῃ ὅλους τοὺς ἀργούς,
νἄχῃ ἑπτὰ Πρωθυπουργούς,
ταμεῖο δίχως χρήματα
καὶ δόξης τόσα μνήματα;

Νἄχῃ κλητῆρες γιὰ φρουρὰ
καὶ νὰ σὲ κλέβουν φανερά,
κι ἐνῷ αὐτοὶ σὲ κλέβουνε
τὸν κλέφτη νὰ γυρεύουνε;

( Γ.  Σουρής)

21 Ιουλίου 1928

Ἡ διαθήκη μου

Ἀντισταθεῖτε
σ᾿ αὐτὸν ποὺ χτίζει ἕνα μικρὸ σπιτάκι
καὶ λέει: καλὰ εἶμαι ἐδῶ.

Ἀντισταθεῖτε σ᾿ αὐτὸν ποὺ γύρισε πάλι στὸ σπίτι
καὶ λέει: Δόξα σοι ὁ Θεός.

Ἀντισταθεῖτε
στὸν περσικὸ τάπητα τῶν πoλυκατοικιῶν
στὸν κοντὸ ἄνθρωπο τοῦ γραφείου
στὴν ἑταιρεία εἰσαγωγαὶ- ἐξαγωγαί
στὴν κρατικὴ ἐκπαίδευση
στὸ φόρο
σὲ μένα ἀκόμα ποὺ σᾶς ἱστορῶ.

Το ΑΠΘ τιμά τον Ντίνο Χριστιανόπουλο

O Ντίνος Χριστιανόπουλος είναι, κατά την ταπεινή μου γνώμη, η σημαντικότερη προσωπικότητα της σύγχρονης Θεσσαλονίκης. Το ΑΠΘ τιμώντας τον τιμά τον εαυτό του.

http://www.enet.gr/?i=news.el.texnes&id=280059

Για πρώτη φορά, το Τμήμα Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ) τιμά ένα λογοτέχνη που ταυτόχρονα είναι και απόφοιτος του τμήματος.

Αυτός ο λογοτέχνης είναι ο 80χρονος σήμερα Ντίνος Χριστιανόπουλος, ο ποιητής, κριτικός και εκδότης, ο οποίος θα αναγορευθεί σε επίτιμο διδάκτορα του Τμήματος Φιλολογίας. Η τελετή έχει οριστεί για αύριο στις 11 το πρωί, στην αίθουσα Τελετών της Παλαιάς Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ.

«Ισως και να αυτοαναιρούμαι, με την απόφασή μου να δεχθώ τη διάκριση αυτή -έχω αρνηθεί τα πάντα μέχρι σήμερα· και τιμητικές συντάξεις και διακρίσεις και άλλα, αλλά είναι που γίνεται από τη σχολή μου. Το ξέρω πως παλιότερα έχω δηλώσει ότι δεν θα λάμβανα ποτέ βραβείο, αλλά αυτό το κάνω για να μιλήσω επιτέλους εγώ για τους ποιητές αυτής της πόλης», δήλωσε ο ποιητής Ντίνος Χριστιανόπουλος, με αφορμή την αυριανή αναγόρευσή του. Βάσει του προγράμματος, στην αντιφώνησή του στη διάρκεια της τελετής θα μιλήσει με θέμα «Οι σημαντικότεροι ποιητές της Θεσσαλονίκης: μικρό γραμματολογικό σχεδίασμα». Ο ίδιος κάνει γνωστό πως θα αναφερθεί σε συνολικά 13 ποιητές της Θεσσαλονίκης του περασμένου αιώνα, ξεκαθαρίζει πως… «όχι, ο ποιητής Ντίνος Χριστιανόπουλος δεν συμπεριλαμβάνεται -από μένα- στους σημαντικότερους» και αφήνει το θέμα αυτό να το κρίνει ο μελετητής του μέλλοντος.

Γκονσάλο Ρόχας

Κάθε µέρα που περνά ξεριζώνω τα οράµατά µου, ξεριζώνω τα µάτια µου.

∆εν θέλω, δεν µπορώ, να βλέπω κάθε µέρα ανθρώπους να πεθαίνουν.

Προτιµώ να ‘µαι από πέτρα και να ζω στο σκοτάδι

από το να υποµένω τη ναυτία της εσωτερικής µου εξασθένησης

και να χαµογελώ δεξιά κι αριστερά για να κάνω τη δουλειά µου.

Οµως δεν έχω άλλη δουλειά από το να είµαι εδώ λέγοντας την αλήθεια

στη µέση του δρόµου, στους τέσσερις ανέµους.

(…)

Μου µιλούν για τον Θεό ή µου µιλούν για την Ιστορία. Γελώ

που πρέπει τόσο µακριά να αναζητήσω την εξήγηση της δίψας

που µε καταβροχθίζει, της δίψας να ζω σαν τον ήλιο

στο έλεος του ανέµου, αιώνια.

http://diastaseis.blogspot.com/2011/04/blog-post_27.html

Νάνος Βαλαωρίτης: ο ποιητικός τρόπος έκφρασης είναι ο πρώτος

Ο Νάνος Βαλαωρίτης είναι σήμερα ένας παππούς ποιητής με κάτασπρα, αγιοβασιλιάτικα γένια και λίγο “μπερδεμένο” βάδισμα. Για 25 χρόνια δίδασκε δημιουργική γραφή στο πανεπιστήμιο του Σαν Φρανσίσκο. Ήταν εκεί, όταν η αστυνομία κυνηγούσε φοιτητές που διαμαρτύρονταν για τον πόλεμο στο Βιετνάμ. Στις Η.Π.Α. δεν υπάρχει η έννοια του πανεπιστημιακού ασύλου. Η εισβολή ή όχι της αστυνομίας εξαρτάται μόνο από το όνομα και την οικονομική δύναμη του κάθε πανεπιστημίου. «Υπήρξαν και νεκροί, μέσα στα campus των πανεπιστημίων ή στους γύρω δρόμους», μου λέει.

Συνέντευξη στον Αλέξη Γαγλία για το http://eranistis.net/

Σήμερα, στα 83 του, συνεχίζει να γράφει ποιήματα και εκδίδει το λογοτεχνικό – εικαστικό περιοδικό «Νέα Συντέλεια». Αγαπά όλες τις τέχνες, το video art, τη μινιμάλ ηλεκτρονική μουσική και ζει μαζί με την αμερικανίδα ζωγράφο γυναίκα του, τη ζωγράφο κόρη του, χιλιάδες βιβλία και το laptop του, στο Κολωνάκι – σε μια από κείνες τις παλιές (σαν) bauhaus πολυκατοικίες, με το σιδερένιο, αλλά «διάφανο» ασανσέρ. Στο μπαλκόνι του, υπάρχει μια κενή υποδοχή για το κοντάρι μιας σημαίας και τη στιγμή που τον φωτογράφιζα απ’ το δρόμο, ένιωσα σα ν’ απαθανάτιζα έναν παλιό, μαθημένο καπετάνιο ενός καραβιού ή κάποιου αντάρτικου.

Τα πιο πολιτισμένα ποιήματα που έχουν γραφεί στην ελληνική μυρίζουν μυτζήθρα

Μια διαπίστωση του νεαρού Σεφέρη σε γράμμα του προς την αδελφή του Ιωάννα: «Γαλλικά θα μπορούσα ίσως να γράψω (ποίηση) μα δε θέλω, γιατί αγαπώ την Ελλάδα. Ελληνικά μου είναι αδύνατο να πω ό,τι θέλω γιατί δεν έχωμε γλώσσα. (…) Στην ελληνική, εκτός από αισθήματα βουνίσια ή χωριανέικα, δεν μπορούμε να πούμε τίποτα για την ώρα, γι΄ αυτό και τα πιο πολιτισμένα ποιήματα που έχουν γραφεί στην ελληνική μυρίζουν μυτζήθρα».

http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=396106&h1=true

Ευτυχώς, ο Σεφέρης ενηλικιώθηκε. Στο μεταξύ είχε ωριμάσει και η ελληνική γλώσσα, για τη σύγχρονη ποίηση.

ΥΓ. Η φωτογραφία είναι του ίδιου του ποιητή.  Εδώ http://www.dpgr.gr/forum/index.php?topic=24006.0   θα βρείτε κι άλλες – με ποικίλες μυρωδιές.

R.I.P (Τάκης Βαρβιτσιώτης.)

Αχ Σαλονίκη, ποιητών φύτρα…
Ο ποιητής 
Αυτός ο αθώος 
Αυτός ο μάγος 
Ο θαυματοποιός 
Ο μυστηριώδης δαμαστής των λέξεων 
Που λατρεύει την ομορφιά 
Αυτός ο μικρός θεός που μιλά
 Και με το λόγο του γίνεται φως

Ψυχή

 

Όσο να σε λυπηθή

της αγάπης ο Θεός,

και να ξημερώση μιάν αυγή,

και να σε καλέση ο λυτρωμός,

ώ Ψυχή παραδαρμένη από το κρίμα!

Και θ’ ακούσης τη φωνή τού λυτρωτή,

θα γδυθής τής αμαρτίας το ντύμα,

και ξανά κυβερνημένη κι αλαφρή

θα σαλέψης σαν τη χλόη, σαν το πουλί,

σαν τον κόρφο το γυναίκειο, σαν το  κύμα,

και μην έχοντας πιο κάτου άλλο σκαλί

να κατρακυλήσης πιο βαθιά στου Κακού τη σκάλα,

– για τ’ ανέβασμα ξανά που σε καλεί

θα αιστανθής να σου φυτρώσουν,

ώ χαρά! τα φτερά,

τα φτερά τα πρωτινά σου τα μεγάλα!

Κωστής Παλαμάς ( «Ο Δωδεκάλογος τού Γύφτου», Λόγος Η΄ [οι  τελευταίοι 17 στίχοι] )

*

Πρόταση του Σ.Α. Θεοδωρόπουλου.

 

Ο Μπαταριάς

Ο Μπουκουβάλας ο μικρός κι ο Κλής του Τσαγκαράκη
κι ο Νίκος του Βρανά
Σάββατο βράδυ κάποτε το ΄ριχναν στο μεράκι
στου Βλάχου κουτσοπίνοντας κρυφά.

Κι ως ήσανε αρχοντόπουλα κι οι τρεις, στο κέφι επάνω
στέλναν για τα βιολιά,
και να, σε λίγο βλέπανε τον Κατσαρό τον Πάνο,
και πίσω το Γιωργή το Μπαταριά.

 

Η κοπέλα του «Άνεμος»

Φαντάστηκε κάποτε

τα παιδικά της όνειρα

μέσα στον απόλυτο

θρίαμβό τους.

Πέρασε τη θλίψη

απ’ τα μουντά δειλινά

πικρό δαφνόφυλλο

στα χείλη της.

Ο βασιλιάς της Ασίνης

Ασίνην τε…

ΙΛlΑΔΑ

Κοιτάξαμε όλο το πρωί γύρω – γύρω το κάστρο
αρχίζοντας από το μέρος του ίσκιου
εκεί που η θάλασσα πράσινη και χωρίς αναλαμπή,
το στήθος σκοτωμένου παγονιού μας
δέχτηκε όπως ο καιρός χωρίς κανένα χάσμα.

Οι φλέβες του βρόχου κατέβαιναν από ψηλά στριμμένα κλήματα
γυμνά πολύκλωνα ζωντανεύοντας στ’ άγγιγμα του νερού,
καθώς το μάτι ακολουθώντας τις πάλευε να ξεφύγει
το κουραστικό λίκνισμα χάνοντας δύναμη ολοένα.

Άλλο ένα αντίο για φέτος

Τροχιά

Τώρα μεσʼ απʼ το στήθος μου περνάς
με ανοίγματα ερημιάς
αφήνοντας χρυσά νομίσματα
σαν ήλιος μεσʼ από κοφίνια
που τα ξεπάτωσε η σιωπή,
αμνημόνευτη αλλιώς σʼ αυτούς τους τόπους.

Για κείνο το άσπρο ανάμεσα του τρία
και του τέσσερα χρεώθηκα βροχές
το αίμα δυο ασβών πίσω από σκοίνα
και μια γονυκλισία μέρες του Ακαθίστου,
να μην είναι θάνατος ούτε ενωμοτία
του Σεπτέμβρη
ούτε η μπόλια του μεσημεριού
απλωμένη ανάμεσα του ύπνου των αλόγων.

Έτσι θα περιμένεις Μάη Ιούλιο
ίσως και Αύγουστο
κάνε δυο δεκαετίες με κολεόπτερα και βάλε
μπορεί και αιώνα
μήγαρις βγω από νερά αλλοιωμένος
και γίνει φως και γίνει σκότος
ημέρα πρώτη της δημιουργίας.
(Το πήρα από τον ιστότοπο www.poiein.gr )

Η ελευθερία μου είναι στις σόλες

…των αλήτικων παπουτσιών μου.

(Κατερίνα Γώγου, από το τρία κλικ αριστερά)

Ήρθανε και λιώσανε

…τα νύχια του αετού από τη μοναξιά

Και το ράμφος του μοναχός του γύρισε

μοναχός να πεθάνει.

(Κατερίνα Γώγου,  από το μήνα των παγωμένων σταφυλιών)

Η οδοντιατρική είναι ποίηση

Να γράψεις ένα πετυχημένο ποίημα

σημαίνει μονάχα αυτό:

Σφραγίζεις τέλεια ένα χαλασμένο δόντι.

Δηλαδή

κλείνεις με κάτι στερεό

τον άδειο χώρο

που είχε καταλάβει ο πόνος.

(Κώστας Γκιμοσούλης, ένα πετυχημένο ποίημα)

*

Αφιερωμένο σε όλους τους συναδέλφους – οδοντογιατρούς και ποιητές! 🙂