You are currently browsing the category archive for the ‘Νέα Ελληνικότητα’ category.
«Οι πιέσεις που μπορεί να ασκήσει μια γλώσσα είναι ευθέως ανάλογες με τον όγκο της, με το γενικότερο επίπεδο ανάπτυξης που αυτή εκφράζει ακόμη και με την οικονομική ευρωστία που τη στηρίζει. Η ελληνική γλώσσα είναι πολύ μικρή από κάθε άποψη. Μιλιέται από δέκα εκατομμύρια ανθρώπους. Δεν μπορεί να ασκήσει πιέσεις, μπορεί ωστόσο να αμυνθεί. Για το σκοπό αυτό διαθέτει ένα ισχυρότατο όπλο το οποίο πρέπει να μάθει και να αποφασίσει να χρησιμοποιεί. Το όπλο αυτό είναι η πολύ μεγάλη ιστορία της. Η ανθρώπινη σκέψη, η ανθρώπινη ευαισθησία έχουν οριοθετηθεί με τα δικά της μέτρα. Αυτά τα μέτρα εξακολουθούν να ισχύουν και κανείς δεν μπορεί να της τα αφαιρέσει ποτέ». Οι «κρίσεις» και οι κρίσεις της γλώσσας μας ήταν το θέμα της πρώτης ομιλίας του πεζογράφου Θανάση Βαλτινού ως προέδρου της Ακαδημίας Αθηνών για το 2016. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Η φράση του τίτλου είναι του Νίκου Καζαντζάκη, από την Αναφορά στον Γκρέκο. Τη χρησιμοποιεί όταν μιλάει για τους ανθρώπους που θεμελίωσαν τη νεότερη Ελλάδα, με αφορμή την πασίγνωστη αποστροφή του Καραϊσκάκη. Μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση όταν την πρωτοείδα στην Αναφορά, μαθητής ακόμα στο Γυμνάσιο. Και δεν την ξέχασα ποτέ.
Θα αναρωτηθείτε γιατί σας τα λέω αυτά, σαββατιάτικα. Χθες βράδυ τελείωσα το βιβλίο της Βάσως Ψιμούλη Σούλι και Σουλιώτες («γκουμούτσα» κατά τον Νίκο Σαραντάκο) και πέρασα το πρωινό περιδιαβαίνοντας στο διαδίκτυο: μάχη του Σέλτσου (μου διέφευγαν οι λεπτομέρειες), Καραμπελιάς, συνωστισμένες στο Ζάλογγο, εθνολαϊκισμός και εθνομηδενισμός κλπ.
Μην ανησυχείτε, δεν ακολουθεί κείμενο 4.000 λέξεων. Απλά κάνω μια ενδεικτική καταγραφή στο ηλεκτρονικό μου ημερολόγιο για το Σάββατο 27 Απριλίου, σωτηρίου έτους 2013. 🙂
Σήμερα σας έχω παράσταση. Ναι, παράσταση εφάμιλλη με αυτές που παίζονται στη γωνία των δυο βασιλισσών: Σοφίας και Αμαλίας γωνία, πάνω από την πλατεία Συντάγματος.
Οι Δήμοι είναι βλέπετε τα κύτταρα της Δημοκρατίας μας.
Άγιε μου Ραφαήλ και ταξιάρχη Μιχαήλ, ρίξε φωτιά να μας κάψεις.
Αναμενόμενο μάλλον ήταν πως αργά ή γρήγορα θα έκαναν την εμφάνισή τους και στη χώρα μας. Κόμμα Πειρατών Ελλάδας ονομάστηκαν.
Αντιγράφω από το «ποιοι είμαστε» της ιστοσελίδας τους
http://www.pirateparty.gr/
Τα 56 ιδρυμένα και τα 21 επισήμως αναγνωρισμένα Κόμματα Πειρατών σε όλο τον κόσμο, με εκλεγμένους 2 Ευρωβουλευτές, 15 Βουλευτές και 194 Δημοτικούς Συμβούλους σε όλη την Ευρώπη, αγωνιζόμαστε να προωθήσουμε και να επεκτείνουμε τις Αρχές και τις Ιδέες που ξεκίνησαν πριν έξι χρόνια στη Σουηδία για: Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Του Δημήτρη Δημητριάδη
Παραλλάσσοντάς τον, δανείζομαι τον τίτλο από το κείμενο του Ph. Lacoue-Labarthe «Ο Χέλντερλιν και οι Έλληνες», ένα κείμενο που, με τη συγγενική του θεματογραφία, διατρέχει υπόγεια το δικό μου, όπως το διατρέχει και το κείμενο του Dominique Grandmont «Η Ελλάδα του Καβάφη», το οποίο υπήρξε καθοριστικής σημασίας για την οργάνωση και διατύπωση των παρακάτω σκέψεών μου. Από το κείμενο του Lacoue-Labarthe κρατώ επίσης την προμετωπίδα του Heiner Muller στην οποία θα επανέλθω αργότερα.
Ο κληρονόμος αναλογίζεται την κληρονομιά του από τη στιγμή που απειλείται με την απώλειά της. Ο κίνδυνος να τη χάσει ή να αποδειχθεί ότι δεν του ανήκει κινητοποιεί τον μηχανισμό της ιδιοποίησης μέσα του.
Ό,τι θεωρείται δεδομένο και εξασφαλισμένο αποκλείει τη στοχαστική αναφορά σε αυτό. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Ένα κείμενο από αυτά που όταν τα διαβάζω μονολογώ: θάθελα να μπορούσα να το γράψω. Ένα κείμενο του Πάνου Θεοδωρίδη που δημοσιεύτηκε στον Αγγελιοφόρο http://www.agelioforos.gr/default.asp?pid=7&ct=36&artid=103191 και μιλάει για κάποιες πολυάνθρωπες ομάδες που κραυγάζουν: Μην ξεπουλάτε στους ξένους. Δώστε τα σε μας τζάμπα.
Εμαθα, με τα χρόνια, να ψυλλιάζομαι διάφορες υστερίες και υπόγειες διαδρομές διαβάζοντας μιαν είδηση. Και, αυτήν τη φορά, ήταν το σπίτι του Καρκαβίτσα που κατεδαφίστηκε μετά την απόφαση μιας συνέλευσης οικιστών. Ηταν μια είδηση καμωμένη να με μετατρέψει σε μαντρόσκυλο που δαγκώνει, δε γαβγίζει απλώς. Αυτήν τη φορά, δεν περιορίστηκα στα λογάκια των άλλων, αλλά εμπιστεύτηκα τα ματάκια μου. Και ταξίδεψα νοητώς στα Λεχαινά, την πατρίδα του συγγραφέα του «Ζητιάνου» και της «Λυγερής», όχι ως περαστικός χρήστης του δρόμου Πατρών – Κυλλήνης, αλλά ως παρατηρητής των χαρτών του Γούγλη. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Ελάχιστοι γνωρίζουν το όνομα του Νικόλαου Γαλάτη. Ωστόσο, αν τα πράγματα είχαν εξελιχθεί διαφορετικά, το όνομα αυτό θα κατείχε μια από τις κορυφαίες θέσεις ανάμεσα στα ονόματα των πρωτεργατών της Επανάστασης του 1821.
Ήταν πολύ νέος. Όταν δολοφονήθηκε πιθανότατα δεν είχε κλείσει ακόμα τα είκοσι εφτά. Τα τρία προηγούμενα χρόνια είχε καταφέρει, με την ακαταπόνητη δράση του, την αισιοδοξία του, αλλά και τη γοητεία που εξέπεμπε, να μεταμορφώσει τη Φιλική Εταιρία από μια μυστική οργάνωση μικρεμπόρων με ελάχιστα μέλη, που φυτοζωούσε στην Οδησσό, σε μια πολυπληθή οργάνωση ομογενών, που περιλάμβανε στις τάξεις της κορυφαία ονόματα, σε φήμη, οικογενειακή παράδοση και πλούτο, στη Μόσχα, όπου ο ίδιος ο Σκουφάς είχε αποτύχει παντελώς, αλλά και στις Ηγεμονίες και στην Πόλη. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Ένα χρόνιο πριν την Επανάσταση, ο νεαρός Φαναριώτης λόγιος Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος βρισκόταν στην Πίζα, στην εξόριστη αυλή του φυγάδα ηγεμόνα Καρατζά. Αντίθετα με τους άλλους, αυτός δεν σκότωνε τον καιρό του. Παρακολουθούσε μαθήματα στο πανεπιστήμιο, μάθαινε αγγλικά με τη Μαίρη Σέλλευ (στην οποία αυτός παρέδιδε μαθήματα αρχαίων ελληνικών), διάβαζε συστηματικά ό,τι κυκλοφορούσε στην Ευρώπη στο χώρο των ιδεών και της πολιτικής (είχε γίνει μάλιστα σχεδόν …φιλελεύθερος). Όλα αυτά ντυμένος με την παραδοσιακή ανατολίτικη φορεσιά, τα τουρμπάνια κλπ: τα φράγκικα τα έβαλε μόνο όταν κατέβηκε στην επαναστατημένη Ελλάδα!
Στην Πίζα λοιπόν ο Μαυροκορδάτος έγραψε (στα γαλλικά) ένα μοναδικό κείμενο με τίτλο «Συνοπτικά περί Τουρκίας», με το οποίο ανέλυε την κατάσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και προέβλεπε τη διάλυσή της. Σκόπευε να το εκδώσει, αλλά ο Καρατζάς τον απέτρεψε, για να μην αντιδράσουν οι Αυστριακοί, οι οποίοι υποστήριζαν αναφανδόν την ακεραιότητα της επικράτειας του Σουλτάνου. Κυκλοφόρησε, ωστόσο, σε περιορισμένο αλλά άγνωστο αριθμό αποδεκτών. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Του Νάσου Βαγενά
http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=406972&h1=true
Η ροπή μας προς τη μυθοποίηση είναι ακατάσχετη. Αυτό δείχνει η εμφύλια σύγκρουση πολιτισμών που μαίνεται τα τελευταία χρόνια ανάμεσα στα δύο μέτωπα του ελληνικού ιστοριογραφικού φονταμενταλισμού: στους εθνικιστές και στους αντιεθνικιστές.
Τη σύγκρουση καθιστά φαινόμενο μοναδικό η ιδιοτυπία της. Διότι στην πρώτη γραμμή των δύο παρατάξεων βρίσκονται δύο ομάδες φανατικών εντελώς ανόμοιες μεταξύ τους: οι μουτζαχεντίν της λαϊκής εθνικοθρησκευτικής πρόσληψης της ελληνικής ιστορίας, αφενός, και οι ζηλωτές της υπερμοντέρνας θεωριοκρατούμενης ιστοριογραφίας, αφετέρου. Χαρακτηρίζω φανατικούς και τους δεύτερους όχι μόνο για την ιδεολογηματική τους αντίληψη της πριν από το 1800 ελληνικής ιστορίας, που τους έχει οδηγήσει στην κατασκευή νέων μύθων, ανάλογων με τους μύθους των αντιπάλων τους, που δεν είναι ιστορικοί, αλλά και για το πάθος με το οποίο τους αντιμάχονται, πάθος ανάρμοστο σε ιστορικούς, που έργο τους είναι η ψύχραιμη και αμερόληπτη μελέτη της ιστορίας. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Ο Πλατανιάς είναι ένας τόπος 11 χιλιόμετρα δυτικά από τα Χανιά. Η πάνω φωτό είναι από το 1900, όταν ο Πλατανιάς ήταν ένα καστροχώρι πάνω σ’ ένα λόφο και γύρω τα χωράφια των κατοίκων. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Ο Κολοκοτρώνης πέθανε στην Αθήνα στις 3 Φεβρουαρίου 1843. Κατά τη διάρκεια της έκθεσης της σωρού του σε λαϊκό προσκύνημα, άγνωστος καλλιτέχνης αποτύπωσε επάνω στο νεκρικό κρεβάτι τη μορφή του σε γύψινο εκμαγείο. Με αυτό τον τρόπο διασώθηκαν πιστά και με ακρίβεια τα χαρακτηριστικά του προσώπου του Γέρου του Μοριά. Το ιστορικό και πολύτιμο αυτό εκμαγείο φυλάσσεται στο Ιστορικό και Εθνολογικό Μουσείο της Αθήνας.
Περισσότερες λεπτομέρειες: http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11424&subid=2&pubid=59052954#
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_17/12/2010_426117
«Παρά τη σύνθετη προέλευσή τους, την ευρεία γεωγραφική εξάπλωσή τους και τα κοσμοπολίτικα ένστικτά τους, οι σύγχρονοι Ελληνες είναι ένας αξιοσημείωτα ομοιογενής λαός, αισθητά διαφορετικός κατά τον χαρακτήρα από τους γειτονικούς λαούς, ενωμένος από τον κοινό ενθουσιασμό για τους εθνικούς στόχους και βαθύτατα πεπεισμένος για την ανωτερότητά τους έναντι των άλλων εθνών. Ο ξεχωριστός χαρακτήρας τους, σε συνδυασμό με την παραδοσιακή τάση τους να αντιμετωπίζουν τους μη ελληνικούς πληθυσμούς ως βαρβάρους, αντισταθμίζει, στην πραγματικότητα, τη μεγάλη ενέργεια και τον ζήλο τους στην αφομοίωση άλλων φυλών. Η προνομιακή θέση που απέκτησαν στην Τουρκοκρατία, οφειλόμενη στον ανώτερο πολιτισμό τους, την ευελιξία τους, τον πλούτο τους και το μονοπώλιο της εκκλησιαστικής εξουσίας, θα τους επέτρεπαν πιθανώς να Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Tου Nίκου Γ. Ξυδάκη
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_30/05/2010_1291803
Ο,τι μας συμβαίνει είναι πρωτόγνωρο και σοκαριστικό, κι όχι επειδή είχαμε καλομάθει και γίναμε μαλθακοί, ούτε επειδή φταίνε καθ’ ολοκληρίαν οι παθογένειες του ελλαδικού κράτους και η οκνηροπονηρία του Ελληνος και τέτοια στερεοτυπικά. Οχι. Ο,τι συμβαίνει στην Ελλάδα τώρα και θα εξελίσσεται με σφοδρότητα μήνα με τον μήνα, είναι πρωτόγνωρο για όλη τη μεταπολεμική Ευρώπη. Η κρίση κρατικών χρεών, οι εγγενείς ασυμμετρίες στην Ε.Ε., η ταχύτατη συρρίκνωση του κράτους πρόνοιας, η ριζική αμφισβήτηση του κοινωνικού συμβολαίου, η εξουθενωτική πίεση στα μεσοστρώματα, η χειρουργική αφαίρεση του μέλλοντος, οι απειλές αποκλεισμού, ο μαζικός εκφοβισμός, η συλλογική ενοχοποίηση, όλα τούτα είναι πρωτόγνωρα για τους λαούς της μεταπολεμικής Ευρώπης, και ασφαλώς πρωτόγνωρα για τους Ελληνες της 36χρονης Γ΄ Ελληνικής Δημοκρατίας. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Η Καλαμάτα ήταν η πρώτη πόλη του Μωριά που απελευθερώθηκε, στις 23 Μαρτίου 1821. Όποιος περάσει σήμερα από εκεί, μπορεί να διαβάσει χαραγμένο στο μνημείο που υπάρχει απέναντι από το ναό των Αγίων Αποστόλων, το εκπληκτικό κείμενο του ευρωπαϊκού επαναστατικού διαφωτισμού, που υπογράφει ο Πετρόμπεης. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Είναι λιγάκι δύσκολο, βέβαια, να μιλάω για μένα όταν με ξεχωρίζουν. Εν πάση περιπτώσει, εγώ είμαι γέννημα μιας εποχής, μάλλον είμαι ένας καθυστερημένος εκπρόσωπος της μουσικής σε μια ομάδα ανθρώπων που ήδη είχαν δώσει ένα σημαντικό έργο και σφραγίσανε τον τόπο μας για μια μεγάλη περίοδο. Αυτοί οι άνθρωποι είναι ο Ελύτης, ο Σεφέρης, ο Γκάτσος, ο Χατζηκυριάκος – Γκίκας, Ο Τσαρούχης, ο Πικιώνης, ο Μόραλης, ο Εμπειρίκος, ο Εγγονόπουλος. Σ’ αυτή την ομάδα ανήκω. Και αν μπορούσα να το πω, είμαι ο βενιαμίν και συγχρόνως ο μαθητής. Και εκπροσωπώ, βέβαια, τη μουσική. Που την εποχή εκείνη είχε μια τεράστια απόσταση από την ελληνική ποίηση, την ελληνική ζωγραφική, την ελληνική αρχιτεκτονική.
Η μουσική ήταν εντελώς άσχετη με την ποίηση και με την ελληνική παιδεία. Τον καιρό εκείνο το όνομα του Σεφέρη δεν το ήξερε ουδείς μουσικός εν Ελλάδι! Οι αληθινά πρωτογενείς φυσιογνωμίες, όπως ο Σκαλκώτας, ζούσαν κάτω από μια τέτοια καταδίωξη, μέσα σε μια τέτοια απομόνωση, που δε μπορούσαν να ενεργήσουν σαν προσωπικότητες του τόπου. Ο Σκαλκώτας… Γι’ αυτό πέθανε ο άνθρωπος. Δεν είναι τυχαίο. Ο δε Μητρόπουλος, που θα μπορούσε να είναι Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Η σύγκρουση ανάμεσα στις επαναστατημένες δυνάμεις της νέας ελληνικότητας και στην επίσημη Ορθοδοξία ήταν γεγονός και είχε τεράστιες πολιτικές επιπτώσεις, άμεσες και απώτερες. Η μελέτη αυτής της αντιπαράθεσης αποτελεί στοιχειώδη άσκηση αυτογνωσίας για τους Έλληνες. Φυσικά, η ιστορία ερχόταν από πολύ μακριά… Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Η καλύβα παρουσιάζει (ή υπενθυμίζει) σήμερα στους αναγνώστες της μπλογκόσφαιρας ένα μοναδικό ντοκουμέντο, το οποίο κρατιέται επίμονα, σαν πραγματικό μυστικό, μακριά από τους Έλληνες μαθητές, για να μη γνωρίζουν, ίσως, ποιας Εκκλησίας οι εντεταλμένοι θέλουν να τους …εξομολογούν στα σχολεία. Οι τίτλοι στις θεματικές ενότητες είναι δικοί μου, το περιεχόμενο αυθεντικό.
* * *
Πατριαρχικός χαιρετισμός προς τους παραλήπτες.
Γρηγόριος ελέω Θεού αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, νέας Ρώμης και Oικουμενικός Πατριάρχης.
Οι τω καθ’ ημάς αγιωτάτω, πατριαρχικώ, αποστολικώ και οικουμενικώ θρόνω υποκείμενοι ιερώτατοι μητροπολίται και υπέρτιμοι και θεοφιλέστατοι αρχιεπίσκοποι τε και επίσκοποι, εν αγίω Πνεύματι αγαπητοί αδελφοί και συλλειτουργοί, και εντιμότατοι Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Στις αρχές του 1809 ο καπετάν – Θοδωράκης βρισκόταν στη Ζάκυνθο. Εκεί ήρθε και τον αντάμωσε, αυτοεξόριστος, ο Αλβανός φίλος του Αλή Φαρμάκης, που μόλις είχε ξεφύγει από τα νύχια του Βελή (γιου του Αλήπασα) ο οποίος εξουσίαζε τότε το Μωριά. Οι δυο φίλοι έκαναν διάφορα μεγαλεπήβολα σχέδια, με ένα και μοναδικό στόχο: να διώξουν από το Μωριά τους Οθωμανούς και τις δυνάμεις κατοχής του Βελή. Δε σχεδίαζαν στα κουτουρού, αλλά προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν την πολιτική συγκυρία: Τότε στα Εφτάνησα κυριαρχούσαν οι Γάλλοι, εχθροί (την περίοδο εκείνη) του Αλή, πραγματικού κυρίαρχου της επικράτειας από την Ήπειρο ως το Μωριά. Αυτός ήταν το εμπόδιο στο δρόμο του Βοναπάρτη προς την Ανατολή. Οι δυο Μωραΐτες φίλοι άρχισαν να κουβεντιάζουν με τον Ντονζελώ, το νέο διοικητή των Επτανήσων – παλαιό επαναστάτη, το νυν στην υπηρεσία του Ναπολέοντα και της Γαλλίας.
Οι τρεις τους, μετά από τρία μερόνυχτα συζήτησης, κατέληξαν στο ακόλουθο σχέδιο, που το κατέγραψε ένας γραμματέας: Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Ψάχνοντας κάτι άλλο, έπεσα πάνω σ’ ένα παραμύθι με …καλύβες, που το έλεγε ο καπετάν Θοδωράκης. Μου άρεσε – και το καταγράφω για χάρη σας.
*
Ένας σουλτάνος ήθελε να γνωρίσει το ζακόνι (= συνήθειο, χαρακτήρας) κάθε τόπου που κυβερνούσε. Του είπαν τότε να φτιάξει καλύβες από τα ξύλα κάθε τόπου και να κοιμηθεί μέσα. Στο όνειρό του, του είπαν, θα φανερωθεί η κάθε χώρα.
Διέταξε και έφτιαξαν τέσσερις καλύβες με ξύλα από την Αίγυπτο, την Ανατολή, τη Ρούμελη και το Μωριά – κι έπιασε με τη σειρά να κοιμάται, κάθε βράδυ σε άλλη καλύβα. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Η Δύση είναι ένας πολιτισμός που θέτει ερωτήματα’ η Ανατολή έχει μόνο απαντήσεις
Ας το δεχτούμε, κατ’ αρχήν, ως υπόθεση εργασίας. Η γεωγραφία και η ιστορία τοποθέτησαν την Ελλάδα στο μεταίχμιο των δύο μεγα-συνόλων του πολιτισμού. Επόμενο είναι το ερώτημα, προς τα που κλίνει η χώρα μας, όχι σε πολιτικό επίπεδο (αυτό έχει απαντηθεί από το 1821) αλλά σε πολιτισμικό. Για να το θέσουμε αλλιώς: σε τί συνίσταται (από τι λογής υλικά αποτελείται) η περίφημη ελληνική ιδιοπροσωπία; Υπάρχει κάτι τέτοιο – ή πρόκειται για επινόηση;
Τα ίδια ερωτήματα ισχύουν και για τους γείτονες, που βρίσκονται στο ίδιο γεωγραφικό και ιστορικό μεταίχμιο. Υπάρχει αλβανική, βουλγάρικη, σέρβικη ιδιοπροσωπία – και είναι περισσότερο δυτικής ή ανατολικής ύφανσης; Οι Ρώσοι, είναι Δύση ή Ανατολή; Και πόσο σημαντικό (ή ασήμαντο) ποσοστό δυτικότητας έχει ποτίσει τους πολίτες της Τουρκικής Δημοκρατίας;
Υπάρχει, έστω ως θεωρητική πιθανότητα, περίπτωση να διαμορφωθεί από εμάς ή από εμάς και τους γείτονες σε συνεργασία, μια νέα πρόταση, που θα αμφισβητεί τα θέσφατα του δυτικού παραδείγματος (ανάπτυξη, κυριαρχία στη φύση, κοινωνικός δαρβινισμός) και ταυτόχρονα θα αφήνει πίσω τις έτοιμες απαντήσεις (η σωτηρία της ψυχής, είναι πολύ μεγάλο πράγμα…) της Ανατολής;
*
Επειδή σας βλέπω …πορωμένους με την καλύβα (20.000 επισκέψεις καταγράφηκαν από την πρώτη του Φλεβάρη!) σκέφτηκα να ανεβάσω ξανά κάποια παλιότερα ποστάκια, με ωραίες (συνήθως) συζητήσεις, όσο κρατάει το «χαζάιν πιρούιτ». Το σημερινό (αναρτημένο στις 12 Ιανουαρίου 2007) αφιερώνεται στον π2, ο οποίος τότε λεγόταν απλώς «π» 🙂
Στην «Ε» είδα μια συνέντευξη του Βασίλη Αλεξάκη, με τον τίτλο του ποστ, εκτός από το ερωτηματικό. Ενδιαφέρουσα, γιατί στο νέο βιβλίο του ασχολείται ακριβώς με τη σχέση της νέας ελληνικότητας με τον αρχαίο ελληνικό κόσμο και το χριστιανισμό:
http://www.enet.gr/online/online_text/c=113,id=89694136
Υποκύπτω στον πειρασμό να σχολιάσω στη συνέχεια μερικές από τις θέσεις που διατυπώνει ο Βασίλης Αλεξάκης
*
Η τραγωδία μας είναι ότι η Ελλάδα έχει αποκοπεί από την αρχαιότητα. Υπάρχει μια αγεφύρωτη ρωγμή ανάμεσα στην αρχαιότητα και στον χριστιανικό πολιτισμό. Η σημερινή Ελλάδα είναι προϊόν του τελευταίου.
Δεν πρόκειται για καμιά αυθεντική τραγωδία. Τραγωδία γίνεται από τη στιγμή που η σφοδρή επιθυμία (= να είμαστε απευθείας και εξ αίματος κληρονόμοι του αρχαίου ελληνικού κόσμου) μετατρέπεται σε «αλήθεια» και αρχίζει να παράγει πολιτικά και κοινωνικά αποτελέσματα.
Τσάμικο είναι ένας χορός στον οποίο προηγείται ένας μαινόμενος και ακολουθούν κάμποσοι ηλίθιοι, έγραψε ένας Γάλλος διπλωμάτης (νομίζω ο Εδμόνδος Αμπού), λίγο μετά την Επανάσταση του ’21.
Στους ποντιακούς χορούς δεν υπάρχει περιθώριο για ανάλογους ορισμούς: χορεύουν όλοι ισότιμα, σε όποια θέση κι αν βρίσκονται.
Στους χορούς της παλιάς Ελλάδας κυριαρχεί η επιθυμία ανάδειξης του ατόμου. Οι άλλοι είναι απαραίτητοι, προκειμένου να διακριθεί ο ένας, η χορευτική δεινότητα του ενός. Η κοινότητα κερδίζει, επειδή διαθέτει ξεχωριστά άτομα.
Οι χοροί των εξ Ανατολής Ελλήνων εκφράζουν την απόλυτη αξία της ομάδας, της κοινότητας. Κανείς δεν ξεχωρίζει υπερβολικά, όλοι κινούνται στα προκαθορισμένα βήματα, χωρίς αυτοσχεδιασμούς. Το άτομο αντιλαμβάνεται την ύπαρξή του μέσα από τη δύναμη της ομογενοποιημένης ομάδας.
Τρέχα γύρευε τώρα, ποια πολύχρονα δεδομένα διαμόρφωσαν αυτές τις δυο κυρίαρχες αντιλήψεις. Ωστόσο, υπάρχει ένας ελληνικός τόπος όπου ο χορός υποδηλώνει μιαν αξιοπρόσεκτη σύζευξη (αρμονία;) ανάμεσα στην ανάγκη έκφρασης του ατομικού και στην αποδοχή της αναγκαιότητας του συλλογικού: η Κρήτη.
Η επιδίωξη της πολιτικής ορθότητας οδηγεί κάποιες φορές σε υιοθέτηση εξωπραγματικών υποθέσεων. Γιατί, παραδείγματος χάριν, σκάφτηκαν τα μουσουλμανικά νεκροταφεία, μετά την κατάληψη της Τριπολιτσάς, στα 1821; Ο Άκης Γαβριηλίδης δίνει την απάντηση[1], συσχετίζοντας τις φρικαλεότητες της Επανάστασης με την εξάλειψη του εβραϊκού νεκροταφείου της Θεσσαλονίκης:
Αυτό το μοναδικό φαινόμενο, λοιπόν, η εξαφάνιση των νεκρών Εβραίων από τη Θεσσαλονίκη, είχε την ίδια κρισιμότητα για τη συγκρότηση του ελληνικού έθνους-κράτους όπως και η εξαφάνιση των (μέχρι τότε) ζώντων Εβραίων, και των άμαχων Τούρκων, κατά την κατάληψη της Τριπολιτσάς το 1821. Η τελευταία εξασφάλιζε την Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Του Γιάννη Bach Σπυρόπουλου, από τη ΓΑΛΕΡΑ*
Μια γυναίκα:
«Αφέντη µου
κάµε µου τούτο το καλό
και σκλάβα σου να γίνω!»
Θεόδωρος Κολοκοτρώνης:
«Τι λες µωρή ζουρλή;
Για τη λευτεριά πολεµάµε
και θες να γίνεις σκλάβα µου;»
Βουτιέ «Memoires Paris, 1823»
Στο χέρι του η καταφερτζοσύνη και η επιτηδειότητα έφτανε µέχρι την ετοιµασία των ζωοτροφών, τ’ άλογα κούναγαν τη χαίτη, ο Κολλιόπουλος τα κρατούσε απ’ τα χαλινάρια.
Τ’ αγριοπούλια και τα ζούµπερα µε τα τριφύλλια τους ξεχειµώνιαζαν στον ίσκιο του το ζεστό, και οι στρατιώτες κρατάγανε το βάρος των µολυβένιων διαταγών του αγόγγυστα. Το ‘πε ο γέρος, λέγανε. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Έχουμε δυο μεγάλες ομάδες στην ελληνική κοινωνία – κάπως σαν τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό. Η μια υποστηρίζει πως το βιβλίο της ιστορίας θα πρέπει να αποσυρθεί, η άλλη πως όχι. Η πρώτη επιχειρηματολογεί πως πρόκειται για ένα μονάχα επεισόδιο στην γιγαντιαία προσπάθεια της Νέας Τάξης να αλλοιώσει την ιστορία των Ελλήνων – η δεύτερη υποστηρίζει πως πρόκειται για ένα καλό βιβλίο, γραμμένο στο πνεύμα της καταλαγής και της συναδέλφωσης των λαών.
Κι επειδή είμαστε αυτοί που είμαστε, πολύ γρήγορα η πολιτική αντιπαράθεση (γιατί πολιτική είναι) μετατράπηκε σε κλασσικό ποδοσφαιρικό ντέρπυ:
– Πουλημένοι οι παίχτες! – Προδότες της φανέλας! – Ο διαιτητής είναι μιλημένος! – Γαμ**** ο θρύλος κι ο Πειραιάς! – Τούρκοι Τούρκοι! (εναλλακτικά: Βου Βου Βούλγαροι!) – Είσαι Έλληνας, ΡΕ; – Θλιβερό εθνίκι!
Όταν πρωτοήρθαν (1928) στην περιοχή οι πρόσφυγες, τα πάντα ήταν άγρια φύση. Έπρεπε να ξεχερσώσουν, για να μπορέσουν να φυτέψουν, έπρεπε να χτίσουν τα σπίτια τους. Κουβαλούσαμε την άμμο με ντενεκέδες, από το ρέμα – κουβάληναμε άμμον σην πλάτην εμούν, με τενεκέδας άσο ρέμαν έλεγε ο μακαρίτης παππούς Γιώργος (Γιωρίκας – 102 έφτασε και ήταν ανώτερος ήρως, γιατί έστειλε πρώτα τη γιαγιά Δέσποινα –Πινίκα, που έφυγε νεοτάτη, στα 96 της).
Έξι μέρες τη βδομάδα δούλευαν μέρα νύχτα, μικροί μεγάλοι, για να μπορέσουν να σταθούν και να επιβιώσουν. Και την Κυριακή πήγαιναν στην εκκλησία. Επειδή δική τους δεν είχαν, κατέβαιναν στο γειτονικό χωριό – δέκα λεπτά δρόμος – όπου κατοικούσαν ντόπιοι και άλλοι πρόσφυγες, βουλγαρόφωνοι Έλληνες Ορθόδοξοι, που είχαν έρθει με τα νοικοκυριά τους από χωριά της Βουλγαρίας. (Στο καλοκαιρινό τους πανηγύρι χορεύουν όμορφους «θρακιώτικους» χορούς – καμιά σχέση με τα ποντιακά ξεφαντώματα των γειτόνων τους)
Το κείμενο (με λίγες διορθώσεις) υπάρχει εδώ:
https://greekcivilwar.wordpress.com/2016/03/24/gcw-102/
Το βιβλίο Ιστορίας της Στ’ Δημοτικού και το Αντίβαρο
- Πρόκειται για ένα κακό βιβλίο – ακατάλληλο για παιδιά της Στ’ Δημοτικού. Παρέχει ένα πλήθος πληροφορίες και γνώσεις εντελώς τηλεγραφικά, δηλαδή με τρόπο πρόσφορο μόνο για παπαγαλία. Το πλήθος των συνοδών φωτογραφιών, αποσπασμάτων από κείμενα κλπ δε βελτιώνει καθόλου την κατάσταση – πολλές φορές τη χειροτερεύει. Ελάχιστα θέματα αναλύονται με στοιχειώδη επάρκεια και απλότητα, ώστε να γίνουν κατανοητά από παιδιά 11 χρονών, που τα ακούνε για πρώτη φορά.
- Παρ’ όλο που ο σχεδιασμός των ενοτήτων είναι ενδιαφέρων (δε μπορώ να ξέρω και πόσο λειτουργικός είναι, για τη συγκεκριμένη ηλικία – αλλά νομίζω πως βρίσκεται στον αέρα, καθώς είναι αδύνατον για τα παιδιά να κατανοήσουν το βασικό υλικό που παρατίθεται) πολλές φορές διακρίνεται η τσαπατσουλιά και η βιασύνη: λάθος ημερομηνίες αλλά και λάθη νοηματικά. Για τέτοιου είδους έκδοση, δε νομίζω να είναι συγχωρητέα – όταν μάλιστα έχει εμπλακεί μια ολόκληρη ομάδα συγγραφέων + η επιμελήτρια, προς αξιοποίηση του χρήματος της Ε.Ε (κατά 80%). Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Η καλύβα ψηλά στο βουνό 
Τελευταια σχολια