You are currently browsing the category archive for the ‘comments’ category.
Το ποντικοφάρμακο στη συνταγή του μνημονίου είναι ότι προσεγγίζει τα προβλήματα με όρους καθαρά λογιστικούς, χωρίς να λαμβάνει υπόψη τις παρενέργειες στην οικονομία, την κοινωνία και τα νοικοκυριά. Το ασφαλιστικό, για παράδειγμα, δεν «λύνεται» με κανέναν τρόπο όσο υπάρχει ανεργία 25% (και ακόμα μεγαλύτερη εισφοροαποφυγή) και όσο η χώρα δεν επανέρχεται σε τροχιά ανάπτυξης. Έτσι γίνεται υποχρεωτικό το δίλημμα: θα κοπεί το χέρι (των εργαζόμενων, μέσω των εξοντωτικών εισφορών που προστίθενται στην παράλογη φορολογία) ή το πόδι (των συνταξιούχων, με μεγάλη μείωση των συντάξεων);
Η κυβέρνηση επέλεξε να κόψει το χέρι του ελληνικού λαού. Οι δανειστές επιμένουν να κοπεί το πόδι. Η κοινή λογική λέει ότι θα έπρεπε να γίνει τώρα ένα γερό συμμάζεμα στις προκλητικές αδικίες του ασφαλιστικού (πρόωρες, πολλαπλές κλπ), να προχωρήσουν όσες μεταρρυθμίσεις είναι εύλογο να γίνουν τώρα και να επιχειρηθεί μια πραγματική (βιώσιμη) λύση στο σύντομο μέλλον, όταν το σπιράλ θανάτου της οικονομίας θα έχει πάψει να διαλύει τα πάντα.
Το αδιέξοδο είναι απόλυτο. Γιατί είτε το χέρι κόψεις, είτε το πόδι, η κατάσταση θα χειροτερέψει δραματικά. Είτε μείνει ο Τσίπρας πρωθυπουργός, είτε τον διαδεχτεί κάποιος τεχνοκράτης, είτε πάρει στα χέρια του ο Μητσοτάκης το πριόνι, μετά από νέες πρόωρες (και απελπισμένες) εκλογές.
Να γιατί επιμέναμε τόσο καιρό για εθνική συνεννόηση: θα είχαμε τουλάχιστον εξαντλήσει τα όποια περιθώρια διαθέτει η χώρα για να αποφύγει τους ακρωτηριασμούς. Η απεριόριστη ανευθυνότητα του πολιτικού κόσμου (ιδίως του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ, σε διαφορετικούς χρόνους) δεν το επέτρεψε. Έτσι είναι ο μισός πληθυσμός στους δρόμους για να γλιτώσει το χέρι του και ο άλλος μισός παρακολουθεί ανήσυχος μήπως αλλάξει η κατάσταση και του κόψουν το πόδι.
Ορέα τα καταφέρατε – και τα καταφέραμε.
Τις θέσεις του υπουργού μπορείτε να τις δείτε στο σύνδεσμο. Κατά τη γνώμη μου κάνει ένα τεράστιο λάθος, επί της αρχής: συγχέει (ταυτίζει) την ασφαλιστική εισφορά με τη φορολόγηση. Η αναδιανομή γίνεται μέσω της φορολόγησης. Η έμμεση αύξηση της φορολόγησης μέσω της ασφαλιστικής εισφοράς (και μάλιστα σε αδιανόητα υψηλά ποσοστά επί του εισοδήματος) είναι απλά παράλογη. Ενδεχομένως και αντισυνταγματική. Σίγουρα όμως αναποτελεσματική, αφού θα οδηγήσει σε αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που προσδοκά ο υπουργός, καθώς θα σημάνει γενικό συναγερμό υπέρ της μαύρης οικονομίας, αφού η λευκή θα είναι απλά θανατηφόρα για τον ελεύθερο επαγγελματία. Ας το ξαναδούν στην κυβέρνηση, γιατί η επιμονή στο λάθος είναι το χειρότερο λάθος που μπορούν να κάνουν.
Δείτε: Όχι πια μόνο οι μισθωτοί, όχι πλέον οι φτωχότεροι – Η Αυγή Online
Είναι πολιτικά (το «ηθικά» ας μη το πιάσουμε καν) τραγικό ότι η ΕΕ διαβουλεύεται για τη διαχείριση του προσφυγικού και μεταναστευτικού προβλήματος με όρους που θα ταίριαζαν σε κάποια σύναξη δημογερόντων οποιουδήποτε μικρού χωριού από τις Σκωτσέζικες πεδιάδες ως τα Σικελικά παραθαλάσσια. Πως δηλαδή θα μοιραστεί το απεχθές «βάρος» ανάμεσα σε δεκάδες μέλη πιο μεγάλης και ισχυρής δημοκρατικής Ένωσης του πλανήτη, τα περισσότερα από τα οποία ούτε που θέλουν να δουν τους πρόσφυγες / μετανάστες στα όριά τους – και οι υπόλοιποι εταίροι ας κόψουν το λαιμό τους!
Η μοναδική αποτελεσματική πολιτική και ανθρωπιστική λύση είναι η άρση των αιτίων που προκαλούν τα προσφυγικά και μεταναστευτικά ρεύματα προς την Ευρώπη. Το επιχείρημα ότι «δε φταίμε εμείς οι Ευρωπαίοι» είναι αυθεντική κακομοιριά, γιατί έτσι ή αλλιώς η Ευρώπη θα δεχτεί (κι άλλα) εκατομμύρια πρόσφυγες και μετανάστες, αν δεν αντιμετωπιστεί το πρόβλημα στη ρίζα του, είτε αυτή είναι πολιτική (εμφύλιοι) είτε κλιματική, είτε απλά ζήτημα ακραίας φτώχειας. Ακόμα κι αν η έννοια της ελεύθερης διακίνησης πάει περίπατο, ακόμα κι αν χτιστούν πολύ περισσότεροι φράχτες απ’ όσους ήδη υπάρχουν.
Το μεγάλο θέμα είναι ότι η μεγάλη Ευρωπαϊκή Ένωση αποδεικνύεται, προς το παρόν, πολιτικός νάνος. Αυτό μπορεί να μην έχει τόσο μεγάλη σημασία στους «ήσυχους» καιρούς, αλλά στις δύσκολες περιόδους που διανύουμε πιθανόν να αποδειχτεί καθοριστική για την ίδια την ύπαρξη της ΕΕ. Όχι ότι θα διαλυθεί, αλλά αν συνεχίσει έτσι θα μετατρέπεται όλο και περισσότερο σε μια ανυπόληπτη γραφειοκρατική υπόθεση, για την οποία θα αδιαφορούν απολύτως οι Ευρωπαίοι πολίτες.
Δείτε: Financial Times: Η ΕΕ καταργεί το Δουβλίνο ΙΙ | TVXS – TV Χωρίς Σύνορα
Αυτό που η δήλωση του Παππά πως δέχεται να μεταβιβαστούν οι αρμοδιότητες του Υπουργού για τις αδειοδοτήσεις στη Βουλή και η αντιπολίτευση (κυρίως ο Μητσοτάκης) επιμένει να μείνουν οπωσδήποτε στο ΕΣΡ (το οποίο διορίζει η Βουλή) αλλιώς δεν ψηφίζει (πετυχαίνοντας μια καθυστέρηση ολίγων ημερών ή εβδομάδων) είναι ενδεικτικό ότι εξακολουθεί να μην υπάρχει αντιπολίτευση.
Κι όμως, υπάρχει! Είναι ο Ιάσων, ο Γιάνννης και άλλες ατυχείς περιπτώσεις που ήταν ή είναι ακόμα στον πολύπαθο σύριζα. Και κάνουν πολύ αποτελεσματικά τη δουλειά τους, εδώ που τα λέμε.
Οι παρεμβάσεις του ΔΝΤ, με αιχμή τον Τόμσεν σε προφανή συνεννόηση με τη Γερμανία, έχουν ξεκάθαρους στόχους: να κρατήσουν τη Λαγκάρντ στην ηγεσία του Ταμείου (η θητεία της λήγει το καλοκαίρι) και μαζί μ’ αυτήν την πλήρως αποτυχημένη ομάδα του Τόμσεν. Για να επιτευχθεί αυτό χρειάζεται η υποστήριξη της Γερμανίας του Σόιμπλε, η οποία ως αντιπαροχή λαμβάνει αυτό που ζητούσε εξαρχής: συμμετοχή του ΔΝΤ στο «ελληνικό πρόγραμμα» χωρίς ουσιαστικό κούρεμα του χρέους. Το ότι αυτή η συνταγή θα καταστρέψει ό,τι έχει απομείνει στην Ελλάδα είναι παρεμπίπτον και άνευ σημασίας.
Το ΔΝΤ «διαρρέει» ότι δήθεν διαφωνεί με την αύξηση κατά 1,5% των εισφορών και προτείνει… 1%, συνοδεύοντας τις γελοίες δηλώσεις για αγελάδες και γάτες. Η ουσία όμως είναι στη συνέχεια: άμεση μείωση των συντάξεων. Με άλλα λόγια, αξιοποιείται πλήρως το στρατηγικό λάθος της ελληνικής πρότασης να επιδιώξει τη διατήρηση των συντάξεων των νυν συνταξιούχων κατά το δυνατόν στο ύψος τους, εις βάρος των μελλοντικών συνταξιούχων και των νέων εργαζομένων.
Τυχόν επιμονή της κυβέρνησης στο λάθος αυτό (το οποίο έχει βέβαια τα δικά του επιχειρήματα) θα δώσει μια εύκολη νίκη στον Σόιμπλε και τον Τόμσεν, όχι μόνο στο θέμα του ασφαλιστικού, αλλά και στο θέμα του κουρέματος του χρέους (με όποιο όνομα κι αν το πούμε). Που σημαίνει ότι η κυβέρνηση Τσίπρα τελειώνει άδοξα. Από τη μακρινή καλύβα ψηλά στο βουνό ενθαρρύνουμε την κυβέρνηση να διορθώσει τα λάθη της πρότασής της για το ασφαλιστικό: ούτε η διατήρηση άθικτων των συντάξεων είναι εφικτή, ούτε η αδικία εις βάρος των εργαζομένων είναι λογική, ούτε πρόκειται να «λειτουργήσει» το προτεινόμενο σύστημα χωρίς θανάσιμες παρενέργειες.
Που σημαίνει ότι επιζητούμε ένα άλλο ασφαλιστικό, όχι όμως μιαν άλλη κυβέρνηση. Το γιατί ένα άλλο ασφαλιστικό είναι προφανές. Το γιατί η ίδια κυβέρνηση ας το απαντήσει ο καθένας, ψάχνοντας για καλύτερη εναλλακτική χωρίς νέες εκλογές: αν όντως υπάρχει τέτοια περίπτωση, θα συμφωνήσω κι εγώ.
Το μεγάλο πρόβλημα για τους Έλληνες είναι ο χρόνος. Το τραγούδησε με δωρική λιτότητα ο Μητροπάνος: Δεν έχω καιρό, δε μου μένει καιρός!
Με άλλα λόγια δεν μπορεί να διαρκέσει επ’ αόριστον αυτή η κατάσταση της νεκροφάνειας στην οικονομία και της συγκρατημένης απελπισίας στα νοικοκυριά – τη μεγάλη τους πλειοψηφία, δηλαδή.
Το 2015 η κυβέρνηση έδωσε τις μάχες της (παρά την αντίθετη γνώμη πολλών απ’ αυτούς που τη στηρίξαμε με ψήφο και λόγο) και πέτυχε τα αποτελέσματα που πέτυχε.
Το 2016 ΔΕΝ βγαίνει έτσι. Αν είναι να περιμένουμε την αξιολόγηση να γίνει αργά την άνοιξη και μετά, κάποια στιγμή στο μακρινό μέλλον, να ανοίξει το θέμα του χρέους για να ξεκινήσουν δικές μας δράσεις (της ντόπιας πολιτικής) ζήτω που καήκαμε.
Αν δεν αξιοποιηθεί εντατικά ο χρόνος που τρέχει (το 2016 εννοώ) το πουλάκι πέταξε.
Μετά, θα αναλάβει ο Κυριάκος τα θέματα της κηδείας, των μνημοσύνων κλπ.
Μας αφορά όλους, είναι το κορυφαίο θέμα των ημερών, αλλά ελάχιστη συζήτηση γίνεται επί της ουσίας, σε πολιτικό επίπεδο. Η κυβέρνηση ανακοίνωσε την πρότασή της και την υπερασπίζει όσο μπορεί, αλλά η αντιπολίτευση μοιάζει πολιτικά αυτοευνουχισμένη: καμιά πρόταση επί της ουσίας, πέρα από κοινοτοπίες και στείρα άρνηση παλαιοκομματικού τύπου.
Κι όμως, παρά τα κάποια θετικά σημεία, η πρόταση της κυβέρνησης είναι λάθος στη σύλληψή της. Διότι επιλέγει τη (σχεδόν) διατήρηση των συντάξεων στο ύψος που βρίσκονται σήμερα, εις βάρος των εργαζόμενων / ασφαλισμένων, οι οποίοι αδικούνται κατάφωρα.
Τα πράγματα θα μπορούσε να ήταν απλά: τόσα μπορεί να διαθέτει το δημόσιο στα ταμεία για τις συντάξεις, τόσα μπορεί να δίνει – χωρίς να καταστρέφει ολόκληρες κατηγορίες πληθυσμού ήδη μισοκατεστραμμένες, όπως οι ελεύθεροι επαγγελματίες. Όταν θα μπορεί να δώσει περισσότερα, θα δώσει περισσότερα.
Σε απλά ελληνικά, τέθηκε λάθος προτεραιότητα. Γιατί με την πρόταση της κυβέρνησης μπαίνει το κάρο μπροστά από το άλογο: πρώτα πρέπει να εξασφαλίσεις μια οικονομία σε κίνηση και χωρίς φρικαλέα ποσοστά ανεργίας και μαύρης εργασίας και μετά να προσπαθήσεις να διατηρήσεις τις παρεχόμενες συντάξεις στο ύψος τους. Με την πολιτική που επιλέχτηκε είναι μαθηματικά βέβαιο ότι το σύστημα θα καταρρεύσει – γιατί κανένας (εργαζόμενος) δεν θα πληρώνει σχεδόν το σύνολο του εισοδήματός του σε ασφαλιστικές εισφορές και πάσης φύσεως φόρους. Χωρίς καν να καθιερώνεται το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, που θα μπορούσε να είναι ένα πραγματικό δίχτυ ασφάλειας για το τμήμα του πληθυσμού που βρίσκεται σε δύσκολη κατάσταση.
Τέλος, η διατήρηση ή η αυξομείωση των συντάξεων (και των μισθών) ελάχιστη σημασία έχει όσο βρίσκεται σε λειτουργία ο κόφτης της παρανοϊκής (ουσιαστικά ανεξέλεγκτης) φορολόγησης. Φτάσαμε εδώ που φτάσαμε, αλλά δυστυχώς το μάθημά μας δεν το έχουμε κατανοήσει – και θα μείνουμε ανεξεταστέοι ακόμα μια φορά.
Θα έχουμε όμως την ευκαιρία για μια νέα προσπάθεια;
Η εκλογή του Μητσοτάκη στην ηγεσία της ΝΔ δεν είναι κάτι αδιάφορο για την κυβέρνηση: για πρώτη φορά εδώ και πάνω από ενάμιση χρόνο δημιουργούνται προοπτικές αμφισβήτησης της πολιτικής κυριαρχίας του Αλέξη Τσίπρα. Άσχετα με το τι θα πουν οι συριζαίοι, η αλήθεια είναι ότι ο Μητσοτάκης, αντίθετα με τον Βαγγέλη, θα είναι υπολογίσιμος αντίπαλος. Υπό την προϋπόθεση ότι θα καταφέρει να τετραγωνίσει τον κύκλο, καλύπτοντας πολιτικά ταυτόχρονα τους παραδοσιακούς δεξιούς, τους ακροδεξιούς οι οποίοι τον εξέλεξαν και τους εκτός ΝΔ φιλελεύθερους.
Μοιάζει δύσκολο, αλλά δεν αποκλείεται. Όχι γιατί ο Μητσοτάκης είναι ηγέτης ολκής ή η ΝΔ αξιόπιστο κόμμα, αλλά γιατί η κατάσταση είναι τόσο ζόρικη, όσο δεν πάει άλλο. Και σ’ αυτή την κατάσταση ο Τσίπρας πρέπει να δίνει αποτελέσματα, ενώ ο Μητσοτάκης μπορεί να δίνει παραμυθένιες υποσχέσεις – όπως συμβαίνει ξανά και ξανά από το 2009 και μετά.
Γι’ αυτό η εκλογή Μητσοτάκη ήταν η καλύτερη εξέλιξη: ήταν το σήμα ότι ο Τσίπρας και οι δικοί του πρέπει να ξεπεράσουν τον εαυτό τους και – μεταξύ των άλλων – τη ράθυμη αντίληψη που έχουν για τη σημασία του χρόνου (των άλλων). Αν συνεχίσουν με τους ίδιους ρυθμούς και την ίδια αποτελεσματικότητα, ο Μητσοτάκης το μόνο που έχει να κάνει είναι… να περιμένει. Όχι για πολύ.
Ως τώρα στη δοκιμασία του ασφαλιστικού η κυβέρνηση κερδίζει και χάνει. Χάνει στο επίπεδο της κοινωνίας, καθώς μεγάλες πληθυσμιακές ομάδες αντιμετωπίζουν το ενδεχόμενο (για πολλούς θεωρητικό, αλλά δεν έχει σημασία) της υπέρμετρης αύξησης των εισφορών, χωρίς ανταποδοτικότητα για τους ίδιους. Χάνει, επίσης, στο ότι κανένας δεν εμπιστεύεται ότι αν εφαρμοστεί το προτεινόμενο σχέδιο θα αποδειχτεί βιώσιμο και λειτουργικό στην πράξη, αλλά και συμβατό με την αναμενόμενη ανάκαμψη της οικονομίας. Κερδίζει στο επίπεδο της πολιτικής αντιπαράθεσης (εντός και εκτός της χώρας) καθώς τα κόμματα της «φιλοευρωπαϊκής» αντιπολίτευσης αποδείχτηκαν απελπιστικά κατώτερα των περιστάσεων: όταν φέρεις τη βασική ευθύνη για την αρνητική εξέλιξη του ασφαλιστικού, το λιγότερο που οφείλεις είναι να διατυπώσεις συγκεκριμένες προτάσεις, αντί να παριστάνεις την παρθένα στον οίκο ανοχής, λες και θα το πιστέψει κάποιος αυτό. (Προφανώς αυτά αφορούν τα δύο κόμματα του ΝΔΣΟΚ και όχι το Ποτάμι, το οποίο όμως στροβιλίζεται απεγνωσμένα γύρω από το δικό του υπαρξιακό δράμα, αντί ν’ αρπάξει την ευκαιρία να ξεχωρίσει). Μεγάλο κέρδος της κυβέρνησης είναι η καταρχήν συμφωνία του επιχειρηματικού κόσμου για προσωρινή αύξηση των εισφορών. Παρεμπιπτόντως είναι ένα είδος κέρδους το γεγονός ότι οι αντιδράσεις «στο δρόμο» ουσιαστικά περιορίζονται στο πολιτικά ασήμαντο ΚΚΕ και (ενδεχομένως) στην πλήρως απαξιωμένη ΓΣΕΕ.
Αλλά αυτά είναι μονάχα τα προεόρτια, οι αψιμαχίες πριν τη μεγάλη μάχη. Η οποία θα δοθεί με τους δανειστές και η οποία, εκτιμώ, δεν έχει μεγάλα περιθώρια επιτυχούς έκβασης για την ελληνική πλευρά. Ως τώρα έχουμε δει πολλές φορές να είναι άλλοι οι δικοί μας λογαριασμοί και άλλοι οι λογαριασμοί του ξενοδόχου, η άποψη του οποίου γίνεται πάντα υποχρεωτική για μας. Αν επαναληφθεί αυτό, όλα τα ενδεχόμενα για ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις παραμένουν ανοιχτά – και κανένα από αυτά δεν θα είναι ευχάριστο για τη χώρα μας και τους πολίτες. Γι’ αυτό είχε τεράστια σημασία η πολιτική συναντίληψη των δημοκρατικών κομμάτων στο θέμα του ασφαλιστικού, κάτι που δεν αποκλείεται να επιτευχθεί ακόμα και την τελευταία στιγμή, αφού οι εκλογές για ανάδειξη νέου αρχηγού στη ΝΔ ολοκληρώνονται αύριο, Κυριακή.
Υπάρχει βέβαια και η πιθανότητα όλα να πάνε καλά. Αν αυτή η πιθανότητα έπαιζε στο στοίχημα θα έδινε πολύ μεγάλες αποδόσεις και, σε περίπτωση επιβεβαίωσης, μεγάλα κέρδη σε όσους ποντάρουν σ’ αυτή, μαζί με την κυβέρνηση.
Μετά την απόπειρα των Σημίτη – Γιαννίτση (τόσο μοναδική που πέρασε ήδη στη μυθολογία) ουδείς τόλμησε να ασχοληθεί σοβαρά με το ασφαλιστικό. Ακόμα πριν λίγους μήνες, μια από τις θρυλικές «κόκκινες γραμμές» (με φρουρό της τον ηρωικό Στρατούλη) του ΣΥΡΙΖΑ ήταν να μη γίνει καμιά μείωση στις συντάξεις.
Η ιστορία είναι διδακτική, αλλά το θέμα είναι τι γίνεται τώρα. Αυτό που βλέπω να γίνεται είναι μια μεγάλη αδικία σε όσους εργάστηκαν και πλήρωσαν κανονικά, για να πέσουν στα μαλακά (κατά κάποιον τρόπο) οι υπόλοιποι. Και τη δίδυμη αδερφή της, την αδικία εις βάρος των νεότερων και των νέων, που καλούνται να σηκώσουν ένα βάρος πάνω από τις δυνάμεις τους, χωρίς ανταποδοτική προοπτική για τους ίδιους.
Σε πολιτικό επίπεδο έχουμε ένα μεγάλο έγκλημα και πολλά μικρά. Το μεγάλο είναι ότι η επιχειρούμενη μεταρρύθμιση πιθανότατα θα αποδειχτεί καταστροφική για την πραγματική οικονομία, όση έχει απομείνει, αλλά και για πολλά νοικοκυριά: είναι το ποντικοφάρμακο στη συνταγή του μνημονίου. Επιπροσθέτως, θα μεγεθύνει τη μαύρη εργασία και την εισφορο-αποφυγή. Τα μικρά εγκλήματα είναι οι χειρισμοί της κυβέρνησης, αλλά και το κλίμα αισιοδοξίας που δημιουργείται καθώς οι λογαριασμοί γίνονται χωρίς τον ξενοδόχο, δηλαδή χωρίς την τρόικα που έγινε κουαρτέτο. Είναι και η παροιμιώδης ανευθυνότητα της αντιπολίτευσης, η οποία αντί να αναλογιστεί τις δικές της ευθύνες στη δημιουργία του ασφαλιστικού προβλήματος και να συμβάλλει στο μέτρο που της αναλογεί στην καλύτερη (τη λιγότερο κακή) λύση, απλά περιμένει να τραβήξουν οι δανειστές το χαλί κάτω απ’ τα πόδια της κυβέρνησης – λες κι αυτό θα σημαίνει (έστω) κάτι καλό για τους ίδιους.
Τέλος, καμία σταθερή λύση δεν πρόκειται να υπάρξει μακροπρόθεσμα, αν δεν αντιμετωπιστούν τα βασικά: η ανεργία, η μαύρη εργασία, αλλά και η υπογεννητικότητα. Το καλύτερο που μπορούμε να περιμένουμε τώρα είναι μια στοιχειώδης προσαρμογή στην πραγματικότητα, η οποία όμως θα είναι εξαιρετικά επώδυνη – ιδίως γι’ αυτούς (συνταξιούχους και εργαζόμενους) που θα την υποστούν χωρίς να τους αξίζει.
Επισπεύδονται τα πειθαρχικά για επίορκους υπαλλήλους
Οκτωβρίου 1, 2015 in comments Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Ενα υπέροχο μοβ γαϊδουράγκαθο
Σεπτεμβρίου 1, 2015 in comments
Πάνω από τη χώρα ίπταται ένα υπέροχο μοβ γαϊδουράγκαθο: είναι το ΝΔΣΟΚ, με ορισμένες προσθήκες, που φιλοδοξεί να προσγειωθεί και πάλι στην κυβέρνηση.
Δεν αποκλείεται να τα καταφέρει – εννοώ χωρίς τη συμμετοχή του ΣΥΡΙΖΑ. Αρκεί να βγει η ΝΔ πρώτο κόμμα στις 20/9.
Απίθανο;
Ναι, μοιάζει απίθανο. Είναι τόσο βαθιά η απέχθεια των πολιτών προς το ΝΔΣΟΚ και σ’ αυτό που εκπροσωπεί πολιτικά, που μόνο ένα θαύμα θα μπορούσε να το επαναφέρει σε κυβερνητική τροχιά, οχτώ μόλις μήνες μετά τις εκλογές του Ιανουαρίου.
Αυτό το θαύμα κοντεύει να το πετύχει ο ΣΥΡΙΖΑ. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Ναι, επιμένουμε στο όχι
Ιουλίου 1, 2015 in comments
Δεν έχω καμιά δυσκολία να παραδεχτώ ότι μετά από πέντε μήνες στην εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ τα έχει κάνει σαλάτα (σε αυτό το σχόλιο θα χρησιμοποιήσω κάποια συνώνυμα και όχι τις λέξεις που θα χρησιμοποιούσα υπό φυσιολογικές συνθήκες). Τα έκανε σαλάτα ήδη πριν τις εκλογές – και τα αποτελείωσε μετά. Αυτά όμως θα τα συζητήσουμε διεξοδικά αφού περάσουμε τον κάβο. Τώρα είμαστε μπροστά στο ναι ή το όχι της Κυριακής. Δεν θα σχολιάσω καθόλου τις υπερβολές, τις χυδαιότητες, τις διαστρεβλώσεις, τη διχαστική διάθεση, τα προσωπικά γιουρούσια και τις ανθρωποφαγίες: αυτά, με την καλή θέληση των φίλων που σχολιάζουν στην καλύβα τα αποφύγαμε, κατά το δυνατόν και ελπίζω ότι θα συνεχίσουμε έτσι ως το τέλος. Θα σας πω όμως τους κυριότερους λόγους για τους οποίους την Κυριακή θα επιλέξω το όχι. Παρ’ όλο που δεν ήθελα να γίνει δημοψήφισμα και το έγραψα πολλές φορές στην καλύβα, μετά τις εκλογές. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Γνώμη μου είναι ότι το Κυπριακό έχει ήδη «λυθεί» όσο η Τουρκία εξακολουθεί να τα θέλει όλα, με βάση τα αποτελέσματα της εισβολής του ’74, της κατοχής της Β. Κύπρου και του εποικισμού του νησιού. Είναι καθαρό ότι η Κυπριακή Δημοκρατία έχασε πολλά, αλλά και πως η Τουρκία δεν κέρδισε τίποτα σημαντικό, από στρατηγική άποψη. Κάτι που οι Τούρκοι επιδιώκουν να πετύχουν με μια δήθεν «λύση», που θα τους επιτρέπει να ελέγχουν ολόκληρη την Κύπρο και – παρεμπιπτόντως – να μπουν στην ΕΕ από το παράθυρο, γιατί από την πόρτα δεν πρόκειται να συμβεί. Φυσικά αυτή είναι μια γνώμη από μακριά – οι Κύπριοι ξέρουν καλύτερα τι πρέπει ν’ αποφασίσουν. Στη βάση των δικών τους συμφερόντων και με δεδομένο το status της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Κυπριακό: Και κοντά και μακριά στη λύση | TVXS – TV Χωρίς Σύνορα
Ο Ρούντι Ρινάλντι εκπρόσωπος στο ΔΝΤ, αντί της Ελενας Παναρίτη
Ιουνίου 1, 2015 in comments
Ενόψει των σοβαρών αντιδράσεων που προκλήθηκαν μεταξύ των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ για την επιλογή της Ε. Παναρίτη, ανακοινώθηκε από το Μαξίμου η αντικατάστασή της ως εκπροσώπου στο ΔΝΤ από τον Ρούντι Ρινάλντι, ο οποίος θα «πάρει ειδική άδεια» από τα κομματικά του καθήκοντα ως συνιστωσιάρχης για όσον καιρό θα βρίσκεται στη θέση του εκπροσώπου. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
100 μέρες με κυβέρνηση Τσίπρα
Μαΐου 2, 2015 in comments,
Τα δυο βασικά χαρακτηριστικά: απειρία (αναμενόμενο, διορθώνεται) και έλλειψη συνοχής (απαράδεκτο, θα δούμε αν και πως θα διορθωθεί).
Κυριάρχησαν τα μεγάλα λόγια – πρώτη φορά αριστερά, με Καμμένο! Το ΠΑΣΟΚ του 1981 ήταν μέχρι είκοσι χιλιόμετρα αριστερότερα από τον ΣΥΡΙΖΑ του 2015, χωρίς να υπολογίσουμε καν τους ΑΝΕΛ. Ευτυχώς ο Τσίπρας αποφεύγει επιμελώς να λέει τέτοιες κοτσάνες που προκαλούν τη λογική και την πολιτική αισθητική όσων έχουν λογική και πολιτική αισθητική.
Επί της ουσίας: η νέα κυβέρνηση αυτοπαγιδεύτηκε στις διαπραγματεύσεις και έχασε πολύ χρόνο και σημαντικό πολιτικό κεφάλαιο. Στο εσωτερικό έχει κάνει λίγα πράγματα ως τώρα – και το πρώτο εξάμηνο, που κάθε νέα κυβέρνηση έχει την πολυτέλεια να κάνει αυτά που θέλει, έφτασε ήδη στα μισά.
Το μεγάλο μείον, ωστόσο, 100 μέρες μετά, είναι η αβεβαιότητα. Όχι απλά για το τι θα συμβεί, αλλά και για τι θέλει η κυβέρνηση να συμβεί – στο πεδίο της πραγματικότητας.
Οι πολίτες εμπιστεύονται ακόμα τον Τσίπρα και θα συνεχίσουν να το κάνουν το προσεχές διάστημα. Πιθανόν και αργότερα, αν ο πρωθυπουργός σταματήσει να κυβερνά σαν πρόεδρος 15μελούς.
Και αν μπορέσει να αρθρώσει μια πειστική πολιτική αφήγηση για τη χώρα, την οικονομία και τους πολίτες, που δεν θα υπονομεύεται ακόμα και από υπουργούς της κυβέρνησής του, για να μη μιλήσουμε για το κόμμα του. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
(Φωτο: http://semioticapocalypse.tumblr.com/ )
Κλείνουμε το δρόμο για το Κέντρο Υγείας;
Απριλίου 1, 2015 in comments, Θερμαϊκού πολιτεία
Μπορείτε να δείτε στο σύνδεσμο το σκεπτικό της «Ανεξάρτητης Πρωτοβουλίας Πολιτών Θερμαϊκού», η οποία καλεί σε δυναμικές κινητοποιήσεις (και συμβολικό κλείσιμο του δρόμου Θεσσαλονίκης – Ν. Μηχανιώνας) προκειμένου να γίνουν προσλήψεις γιατρών στο ΚΥ Ν. Μηχανιώνας, να αντιμετωπιστούν προβλήματα καθαριότητας κλπ.
Το άκαιρο της κινητοποίησης, ενώ ακόμα δεν έχουν καν αναλάβει τα καθήκοντά τους οι νέοι διοικητές των Υγειονομικών Περιφερειών, είναι προς συζήτηση, αλλά δεν είναι το βασικό πρόβλημα.
Το βασικό ερώτημα είναι αν οι όποιοι πόροι υπάρχουν ή υπάρξουν στο μέλλον για την Υγεία, θα πρέπει να αξιοποιηθούν κατ’ αρχήν για άμεσες προσλήψεις στο ΕΣΥ ή μήπως πρέπει να εξοφληθούν πρώτα τα χρέη μηνών και ετών του ΕΟΠΥΥ στους συναδέλφους του ιδιωτικού τομέα, πολλοί από τους οποίους προσπαθούν με νύχια και με δόντια να κρατήσουν ανοιχτά τα ιατρεία και τα εργαστήριά τους; Και το ένα και το άλλο δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει, ταυτόχρονα. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Οι ισορροπίες στο ΣΥΡΙΖΑ και οι ισορροπίες στην κοινωνία
Μαρτίου 2, 2015 in comments
Δεν ξέρω αν αυτά που γράφονται στον τύπο ισχύουν στο σύνολό τους ή εν μέρει. Είναι προφανές όμως ότι η εσωτερική αντιπολίτευση στον ΣΥΡΙΖΑ, τόσο στην Κοινοβουλευτική Ομάδα όσο και στην Κεντρική Επιτροπή και την Πολιτική Γραμματεία εμφανίζεται ως ιδιαίτερα ισχυρή. Κάτι που από μόνο του δεν θα είχε σημασία, αν η αντιπολίτευση δεν αμφισβητούσε ευθέως την κυβέρνηση και τις επιλογές της. Τόσο έντονα και επίμονα ώστε η κυβέρνηση υποχρεώθηκε στο πρώτο σοβαρό της φάλτσο, ως προς την ίδια τη λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών: προτίμησε να μην φέρει, όπως λέγεται ως τώρα τουλάχιστον, τη Συμφωνία που υπέγραψε η ίδια και οι εταίροι στη Βουλή, για να μην φέρει σε δύσκολη θέση εκείνους από τη δική της κοινοβουλευτική ομάδα που θα ήθελαν να την καταψηφίσουν ή θα το έκαναν κιόλας! Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Κανένας δεν θέλει τη μείωση των συντάξεων. Το ερώτημα όμως είναι από πού θα βρεθούν οι πόροι ώστε να αποφευχθεί η ριζική μείωση. Και η απάντηση που φαίνεται να δίνεται από την κυβέρνηση είναι «με νέα φορολογία». Που σημαίνει ότι αν επιλεγεί αυτή η πηγή εσόδων, πχ με φορολόγηση των τραπεζικών συναλλαγών, θα προστεθεί ένα ακόμα βάρος στην οικονομία και στα νοικοκυριά χωρίς συνταξιούχους. Από την άλλη, αν απλά μειωθούν οι συντάξεις όσο «πρέπει» η επίδραση της μείωσης στην οικονομία θα είναι δραματική – και στην αύξηση της ανεργίας επίσης.
Αυτό το αδιέξοδο είναι ακριβώς το ποντικοφάρμακο που περιέχει η συνταγή των μνημονίων. Η κυβέρνηση και η κοινωνία είναι υποχρεωμένη να απαντήσουν στο γνωστό δίλημμα του Ιασωνίδη, με το σκατό και το αγγούρι.
ΥΓ. «Ακούστε να λέγω σας ντο εν το δίλημμα» απάντησε ο Ιασωνίδης. «Πέρωμεν έναν σκοινίν. Περάζουμ” α ας σο στόμαν και βγάλουμ” ατό ας σον κώλον! Σ” εμπρός το μέρος δένουμεν έναν σκατόν! Σ” οπίς πα το μέρος δένουμεν έναν αγγούρ”! Συρτς να εβγάλτς το σκατόν ας “σο στόμας, εμπέν” το αγγούρ” σον κώλος! Συρτς να εβγάλτς το αγγούρ” ας σον κώλος, εμπέν το σκατό “σο στόμας! Αρ” ατό εν το δίλημμα!»
Μια μεγάλη εβδομάδα
Φεβρουαρίου 1, 2015 in comments
Ολοκληρώνεται η πρώτη βδομάδα. Μια μεγάλη βδομάδα, από τις πολιτικά σημαντικότερες που έχουν περάσει από το 1974 και μετά.
Η νέα κυβέρνηση έπιασε ευθύς εξαρχής τον ταύρο από τα κέρατα: τέλος η τρόικα, τέλος το Μνημόνιο, τέλος οι καταστροφικές πολιτικές για την ελληνική κοινωνία και οικονομία. Ζήτησε πολιτική διαπραγμάτευση και συνεννόηση με τους εταίρους, για να βγει από το θανατηφόρο αδιέξοδο η Ελλάδα και από την αποτελμάτωση η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Δεν γνωρίζουμε τι αποτελέσματα θα έχει αυτή η προσπάθεια, δεν ξέρουμε κατά πόσο θα καμφθεί η λυσσώδης επιμονή της Γερμανίας, κατά κύριο λόγο, στην αποτυχημένη για όλους πολιτική που επιβλήθηκε στην Ελλάδα. Περιμένουμε το καλύτερο, αλλά πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι και για το χειρότερο: να μην αλλάξει τίποτα, σε πρώτη φάση. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
ΣΥΡΙΖΑ και ΔΗΜΑΡ
Ιανουαρίου 1, 2015 in comments
Πριν λίγες μέρες, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ έδινε τη (λάθος) μάχη για να μην εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ένα από τα μεγάλα ερωτηματικά ήταν η στάση του Φώτη Κουβέλη και της ΔΗΜΑΡ. Δόθηκε τότε η εντύπωση, κυρίως λόγω της σταθερής θέσης της ΔΗΜΑΡ, ότι τα δύο κόμματα είχαν συμφωνήσει για κοινή κάθοδο στις εκλογές. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Σαμαράς προσέφερε στη ΔΗΜΑΡ τα πάντα: σημαντική παράταση της κοινοβουλευτικής θητείας για τους βουλευτές της, επάνοδο στην κυβέρνηση και, ίσως το κυριότερο, την προοπτική της πολιτικής ανάστασης για τη ΔΗΜΑΡ, η οποία θα μπορούσε να εμφανιστεί πάλι ως η «αριστερά της ευθύνης», όπως έκανε το καλοκαίρι του 2012. Και αν η ΔΗΜΑΡ ψήφιζε Δήμα, πιθανότατα θα είχαμε ήδη εκλεγμένο πρόεδρο της Δημοκρατίας και το 2015 θα έμπαινε με εντελώς διαφορετικές πολιτικές συνθήκες. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Η ανασκόπηση ξεκινάει από το τέλος της προηγούμενης χρονιάς – για να θυμηθούμε που βρισκόμασταν. Στο μέλλον θα διαβάζεται ως ένα συναρπαστικό πολιτικό θρίλερ 😉 Καλή ανάγνωση!
Νέος σφαγιασμός για τη… σωτηρία της χώρας
Νοεμβρίου 29, 2014 in comments
Η αύξηση του ΦΠΑ στις παρούσες συνθήκες είναι, εκτός από άδικο και σαδιστικό, εξαιρετικά ανόητο μέτρο. Τα έσοδα όχι μόνο δεν θα αυξηθούν, αλλά θα δοθεί επίσημα πλέον το σύνθημα για τη γενικευμένη στροφή στην παραοικονομία, με ανεξέλεγκτες συνέπειες. Το αυτό ισχύει για την πιθανολογούμενη αύξηση του ΦΠΑ στα ξενοδοχεία: ό,τι πρέπει για να χτυπηθεί κατακέφαλα ο τουρισμός, μια από τις ελάχιστες πραγματικές πηγές εσόδων για την ελληνική οικονομία! Από την άλλη, ο σφαγιασμός των συντάξεων (κάνουν λόγο για νέο 20% μείον) εντάσσεται στο χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου: θα ακολουθήσουν μερικά επεισόδια ακόμα, μέχρι την πλήρη αντικατάσταση των συντάξεων από κάποιο επίδομα πείνας και την θεσμική ανάθεση του «ασφαλιστικού» και των Υπηρεσιών Υγείας στον ιδιωτικό τομέα, για όσους θα μπορούν να πληρώσουν και ταυτόχρονα διατηρούν ψευδαισθήσεις ότι θα έχουν περίθαλψη και συντάξεις με το νέο σύστημα. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Με δυο λόγια, ο ΣΥΡΙΖΑ έπαιξε κι έχασε στο εξωτερικό μέτωπο. Ουδεμία έκπληξη, καθώς η ιστορία του Δαβίδ και του Γολιάθ συνέβη άπαξ και δεν επαναλαμβάνεται εύκολα. Μαζί του έχασε και η χώρα, κι αυτό είναι που μας ενδιαφέρει. Εκ του αποτελέσματος, αυτός ο αγώνας δεν έπρεπε να δοθεί ή μάλλον έπρεπε να δοθεί με διαφορετικούς όρους, μακριά από τις βαρουφάκειες πομφόλυγες (σαπουνόφουσκες). Αλλά αν συνέβαινε αυτό η νέα κυβέρνηση θα έμενε μετέωρη στον αέρα για λίγο – και αμέσως μετά θα έσκαγε κάτω με πάταγο. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Ανέκαθεν ήταν ο προνομιακός χώρος για τους εκλεκτούς του ΝΔΣΟΚ. Ο χώρος που το ΝΔΣΟΚ τοποθετούσε όσους αποτύγχαναν να εκλεγούν βουλευτές, όσους επιθυμούσαν βελτίωση εισοδήματος (συνταξιούχοι οποιασδήποτε υπηρεσίας, εκπαιδευτικοί μέσης εκπαίδευσης κλπ), όσους νεότερους κομματικούς είχαν φιλοδοξίες για «μετά» και όσους ήταν κομματικοί μεν, άνεργοι δε, αλλά με προσόντα: τους υποστήριζε κάποιος από τους βαρόνους της εκάστοτε κυβέρνησης. Ορισμένοι ήταν εμφανώς αστοιχείωτοι ή γραφικοί τύποι. Επαγγελματίες της διοίκησης μεταξύ τους υπήρξαν ελάχιστοι. Επαγγελματίες πασόκοι ή νεοδημοκράτες, αμέτρητοι. Ήταν και κάποιοι που έμπαιναν ανάποδα, ιδίως στην τελευταία περίοδο της σαπίλας πριν το ξέσπασμα της κρίσης, επί Καραμανλή: πχ διοριζόταν διοικητής ο εκλεκτός κάποιου μεγαλοπασόκου, όταν ο δεξιός υπουργός δεν είχε κάποιον δικό του να βολέψει. Υποθέτω ότι συνέβαινε και το αντίστροφο – αν και δεν έχω πρόχειρο παράδειγμα γι’ αυτό. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
«Πισώπλατη μαχαιριά από τους συνεργούς των τρομοκρατών» που θα έχει πολύ σημαντικές επιπτώσεις στις ρωσο-τουρκικές σχέσεις, χαρακτήρισε ο πρόεδρος της Ρωσίας την κατάρριψη του ρωσικού μαχητικού Su-24 από τουρκικό F-16. Το ερώτημα είναι αν η Τουρκία αισθάνεται τόσο απελπισμένη (ή τόσο ισχυρή) ώστε να προκαλεί ευθέως τη Ρωσία, με τον πιο εμφαντικό και επικίνδυνο τρόπο, προκειμένου να αποτρέψει τον εφιάλτη της, τη δημιουργία Κουρδικού κράτους στα σύνορά της.
Με βάση όσα γνωρίζουμε η κατάρριψη του Ρωσικού μαχητικού ήταν μια εν ψυχρώ, υπολογισμένη και σκόπιμη, πολιτική ενέργεια. Κανένας στρατιωτικός λόγος δεν υπήρχε. Πιστεύει η Τουρκία πως είναι τόσο ισχυρή ώστε να ανατρέψει τη συμμαχία Ρωσίας – Γαλλίας – ΗΠΑ, να βγάλει τους Ρώσους από το παιγνίδι και να επιβάλει τη δική της ατζέντα στις εξελίξεις του Συριακού;
Πολύ δύσκολο να το πιστέψει κανείς αυτό, αν και τα απίστευτα έχουν μπει πια για τα καλά στη διεθνή πραγματικότητα. Αν δεν ισχύει, μένουν δυο σενάρια: είτε πρόκειται για εσωτερικό πραξικόπημα των στρατιωτικών, ώστε με τις επιπτώσεις που θα έχει να απαλλαγούν από τον Ερντογάν, είτε η Τουρκία έδρασε ως αφελής λαγός των ηγετών του ΝΑΤΟ, οι οποίοι παρά τη συμμαχία των τριών που αναφέρθηκε θέλουν να διώξουν τη Ρωσία από τη Συρία.
Φυσικά και οι τρεις ερμηνείες είναι παράλογες και, όλες, πιθανότατα σημαίνουν εξαιρετικούς κινδύνους από τις αναμενόμενες, ουσιαστικά ανεξέλεγκτες, εξελίξεις.
Από άποψη πολιτικής τακτικής η ρελάνς έχει κάποιο νόημα. Από αυστηρά πολιτική σκοπιά δεν έχει κανένα. Γιατί το πρόβλημα της κυβέρνησης δεν (θα έπρεπε να) είναι η περαιτέρω εξουθένωση της ανύπαρκτης πολιτικά αντιπολίτευσης, αλλά η ανόρθωση της χώρας. Να «νικήσεις» ή να «εκθέσεις» τους ήδη σκοτωμένους και εκτεθειμένους (από τη λαϊκή ετυμηγορία) δεν είναι σπουδαίο κατόρθωμα. Σπουδαίο θα ήταν να έχεις εθνικό στρατηγικό σχέδιο για τη χώρα και να το εφαρμόσεις, καλώντας τους άλλους να συμβάλλουν ή, αν δε θέλουν, να κοιτάνε από μακριά. Υπάρχει κάτι τέτοιο;
Πηγή: Η ρελάνς Τσίπρα με την πρόσκληση «εθνικού διαλόγου» | TVXS – TV Χωρίς Σύνορα
Σε όλη τη διάρκεια της βδομάδας ο ΣΥΡΙΖΑ (ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη για την έκφραση) έκλασε ματωμένα δάκρυα, σε καθαρά πολιτικό επίπεδο: η υποχρεωτική πλην πάμφθηνη μεταβίβαση της ιδιοκτησίας των Τραπεζών, μέσω της ανακεφαλαιοποίησης, σε κάποια άγνωστα και γι’ αυτό επίφοβα «κερδοσκοπικά» κεφάλαια, τον κατέστησε ιδανικό στόχο των πολιτικών του αντιπάλων και των αρθρογράφων, επαγγελματιών και ερασιτεχνών. Δίκαια ή, κατά την ταπεινή μου γνώμη, άδικα – αν και οι όροι αυτοί στην πολιτική είναι ρευστοί και εν πολλοίς ακαθόριστοι.
Ταυτόχρονα έγινε στόχος για τις ρυθμίσεις των κόκκινων στεγαστικών και αντικείμενο χλεύης για τις δυο αποστασίες από την κυβερνητική πλειοψηφία, κυρίως όμως για τον αποχαιρετισμό στα όπλα από τον Γαβριήλ Σακελαρίδη. Παρεμπιπτόντως, βγήκαν οι υποθέσεις διορισμών συγγενών της Δούρου, οι 5 νέοι μετακλητοί του Κουρουμπλή, ενώ συνεχίζεται η παντελώς άβολη για την κυβέρνηση «υπόθεση Πανούση». Για να μην αναφέρουμε τα δηλητηριώδη σχόλια για την επίσκεψη του Τσίπρα στην Τουρκία – τα οποία δίκαια ή άδικα κυριάρχησαν. Και το πρόβλημα των προβλημάτων, το προσφυγικό – μεταναστευτικό, για το οποίο σταθερά αποδίδεται στον ΣΥΡΙΖΑ ακέραια η ευθύνη για την συλλογική αποτυχία της Ευρώπης να το αντιμετωπίσει. Όπως και για όλα τα θέματα εσωτερικού ενδιαφέροντος, αυτά στα οποία τα έκαναν ρόιδο οι κυβερνήσεις του ΝΔΣΟΚ (και του ΛΑΟΣ και της ΔΗΜΑΡ) τα προηγούμενα χρόνια και τώρα τα λούζεται ο Τσίπρας και η κυβέρνησή του. Εν μέρει δίκαια, εν μέρει άδικα, με τη ρευστότητα που έχουν αυτές οι αξιολογικές αποτιμήσεις.
Και ξαφνικά, εκεί που η συζήτηση για το αν η κυβέρνηση θα κάνει Χριστούγεννα ως έχει ή θα πάμε σε νέο σχήμα είχε φουντώσει, ήρθε η Ματωμένη Κυριακή της Νέας Δημοκρατίας να τα αφήσει όλ’ αυτά στην άκρη. Για λίγο ή πολύ, θα δούμε. Πάντως η κυβέρνηση γενικά και ο Κοντονής ειδικά την έβγαλαν ζάχαρη, από την άποψη της κριτικής που τους άξιζε, για το θέμα των χουλιγκάνων στο ποδόσφαιρο. Οι οποίοι χουλιγκάνοι μετά από δέκα μήνες ΣΥΡΙΖΑ (και ΑΝΕΛ και ΟΠ) χαίρουν άκρας υγείας και ουδείς τους έχει ενοχλήσει, παρά τους λεονταρισμούς που ακούστηκαν στην αρχή της χρονιάς. Ακριβώς όπως και οι μπαχαλάκηδες και οι αριστεριστές στα Πανεπιστήμια, ακόμα και οι αμετανόητοι τρομοκράτες, που εξακολουθούν να κυκλοφορούν με την άνεσή τους μανιφέστα βίας και θανάτου.
Κάθε θάμα τρεις ημέρες, το μεγάλο τέσσερις. Το θάμα / θέαμα της Νέας Δημοκρατίας μπορεί να κρατήσει ακόμα πιο λίγο. Η σκληρή πραγματικότητα θα επιστρέψει στις οθόνες των τηλεοράσεων και των λάπτοπ: η κυβέρνηση που έχουμε δεν είναι αντίστοιχη των σκληρών και ανελαστικών απαιτήσεων της συγκυρίας. Δεν έχει τη συνοχή, τα πρόσωπα και το σχέδιο για την ανάταξη της χώρας και τη σωτηρία των νοικοκυριών.
Ο καπετάνιος είναι πάντα υπεύθυνος για το καράβι. Κι αυτό δεν αλλάζει με την αναστάτωση που προκαλεί η κραυγή «κόμμα στη θάλασσα!» Δίκαια ή άδικα.
Από τις εκλογές του Σεπτεμβρίου πέρασαν μόλις δυο μήνες. Κι όμως, σήμερα υπήρξε η παραίτηση του Γ. Σακελλαρίδη από τη βουλευτική έδρα, γιατί διαφώνησε με μια πολιτική που ήταν προκαθορισμένη και γνωστή σε όλους ΠΡΙΝ τις εκλογές. Επιβεβαίωσε έτσι αυτό που λέγαμε αμέσως μετά τις εκλογές: ότι η ισχνή κυβερνητική πλειοψηφία ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ δεν είναι ικανή να ανταποκριθεί στις τρομακτικές πολιτικές απαιτήσεις της συγκυρίας. Ακόμα κι αν, τυπικά, δεν καταρρεύσει. Η κυβέρνηση είναι αντανάκλαση των κοινοβουλευτικών ομάδων που τη στηρίζουν – και τα συνεχή καραγκιοζιλίκια με τα «ισοδύναμα», αλλά όχι μόνο, το υπογραμμίζουν εμφαντικά. Το πολιτικό αίτημα για τον ΣΥΡΙΖΑ επιστρέφει στην αφετηρία: κυβέρνηση πολιτικής συνεννόησης με τις άλλες δυνάμεις της Βουλής – κυρίως με τη ΝΔ. Αν ο Τσίπρας και οι δικοί του θέλουν να δώσουν στην Ελλάδα (άρα και στον εαυτό τους) μια ευκαιρία διεξόδου. Μόνοι τους ΔΕΝ μπορούν. Δεν έχουν ούτε τα πρόσωπα, ούτε την απολύτως απαραίτητη πολιτική ενότητα και αποφασιστικότητα. Για σχέδιο, ούτε λόγος…
Παρακολουθώντας (ραδιοφωνικά) την κοινή συνέντευξη των πρωθυπουργών της Ελλάδας και της Τουρκίας μου δημιουργήθηκε η αίσθηση ότι οι δυο πλευρές συγκλίνουν στο προσφυγικό θέμα, το οποίο αντιμετωπίζουν (στα λόγια, τουλάχιστον) ως κοινό πρόβλημα. Πέραν αυτού, ήταν προφανής η διάθεση μιας γενικότερης συνεργασίας και συνεννόησης (στα λόγια πάλι). Μακάρι να περάσουμε από τα λόγια στην πράξη. Η από κοινού επιτυχής αντιμετώπιση του οξύτατου προβλήματος των προσφυγικών ροών (εάν γίνει δυνατή) θα είναι μια καλή αρχή και για τα επόμενα βήματα.
Παρά όσα ακούγονται, έχω την εντύπωση ότι οι ρυθμίσεις που συμφωνήθηκαν για τα στεγαστικά δάνεια είναι οι καλύτερες δυνατές. Ίσως και κάτι παραπάνω. Αντί να θυμόμαστε τις ανοησίες του στυλ «κανένα σπίτι σε χέρια τραπεζίτη» ίσως είναι λογικότερο να παραδεχτούμε το γεγονός ότι και η κυβέρνηση το πάλεψε και οι συν-εταίροι έβαλαν πολύ νερό στο κρασί τους. Όσο γι’ αυτούς που πήραν στεγαστικά εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ τα οποία δεν εξυπηρετήθηκαν, θα έχουν πρόβλημα. Όπως και οι Τράπεζες, που έδωσαν αυτά τα θηριώδη και παράλογα δάνεια.
Είναι το «εφιαλτικό σενάριο»: η Ευρώπη κλείνει τα σύνορα στους πρόσφυγες, οι Τούρκοι τους «σπρώχνουν» προς τα δυτικά, αφήνοντας ανεξέλεγκτους τους διακινητές, με αποτέλεσμα τον εγκλωβισμό χιλιάδων (ίσως εκατοντάδων χιλιάδων) ανθρώπων στην Ελλάδα.
Υποθέτω ότι δεν θα συμβεί, ακόμα κι αν οι Ευρωπαϊκές χώρες κλείσουν τα σύνορά τους, ακόμα κι αν η Τουρκία συνεχίσει να μην ελέγχει τα δικά της. Γιατί κανένας πρόσφυγας δεν έχει ως τελικό προορισμό την Ελλάδα, συνεπώς δεν είναι πιθανόν να επιχειρήσει ένα επικίνδυνο ταξίδι χωρίς νόημα.
Αυτό λέει η λογική, αλλά δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα συμφωνήσει με τη λογική της απελπισίας. Στην περίπτωση αυτή θα πρέπει να βρούμε τη χρυσή τομή ανάμεσα στο ανθρωπισμό και το συμφέρον μας, δηλαδή την αποτροπή μιας εξαιρετικά επικίνδυνης κατάστασης για τη χώρα μας και τους ανθρώπους της. Έστω κι αν χρειαστεί να «παρεξηγηθούμε» αγρίως με τους συν-εταίρους της ΕΕ και τους γείτονές μας εξ Ανατολών.
Συναντάω όλο και περισσότερους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ που κατεβάζουν καντήλια, αλλά με το παντελώς ανυπόστατο επιχείρημα περί «κυβέρνησης της αριστεράς». Που σημαίνει πως είναι εξίσου αφελείς με τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που νόμιζαν πως όταν θα γίνει κυβέρνηση η «αριστερά» η πραγματικότητα θα προσαρμοστεί στις ονειροφαντασίες τους.
Οι ίδιοι αλλά και πολλοί ακόμα δηλώνουν έκπληκτοι από τις εξελίξεις – προφανώς δεν κατάλαβαν τι συνέβη τη νύχτα της 12ης Ιουλίου 2015, όταν η Γερμανία μας έκανε… αυτό που έκανε και στη Βραζιλία, στο Μουντιάλ.
Το κακό είναι ότι η εκβιαστική (και τιμωρητική για τον ελληνικό λαό) επιβολή του αδιέξοδου 3ου Μνημονίου είναι η μία πλευρά του νομίσματος. Η άλλη είναι ότι και η δική μας ομάδα (οι συριζαίοι) ΔΕΝ ήταν ομάδα, ήταν (σ’ ένα βαθμό είναι ακόμα) ρεμπέτ ασκέρι. Εντελώς απροετοίμαστοι, σχεδόν ανίδεοι και, το χειρότερο απ’ όλα, με εντελώς παλαβές «κόκκινες γραμμές», οι οποίες διαλύθηκαν η μία μετά την άλλη.
(Αναζήτησα μάταια επί 15 λεπτά μια πρόταση για φινάλε – αφήνω λοιπόν το σχόλιο ανολοκλήρωτο. Ίσως προκύψει κάτι από το drainstorming, των φίλων σε καλύβα και φ/μπ).
Η Ευρώπη μας είναι ταυτόχρονα φωτεινή και σκοτεινή. Η πραγματική της σύγχρονη Ιστορία κυριαρχείται από πολέμους, κατακτητικούς ή εμφυλίους και από την αποικιοκρατία. Τα μεγάλα της φωτεινά κατορθώματα, όπως η αναβίωση της Δημοκρατίας, η ελευθερία του λόγου, η απελευθέρωση της γυναίκας και των παιδιών, η ανεμπόδιστη καλλιτεχνική δημιουργία και μερικά ακόμα, δημιουργήθηκαν με πολύ κόπο από τα πιο ανήσυχα παιδιά της. Στο μεγαλύτερο μέρος της έκτασής της, ωστόσο, αλλά και στη μεγαλύτερη διάρκεια του χρόνου, κυριαρχούσε το σκοτάδι: ο ναζισμός, ο φασισμός, ο σταλινισμός, ο άγριος εθνικισμός. Τα Άουσβιτς και τα Γκουλάγκ. Ο αδιάκοπος ιμπεριαλισμός των μεγάλων ή τέως μεγάλων κρατών της και η αδιάλειπτη εκμετάλλευση του υπόλοιπου πλανήτη. Και στο εσωτερικό της, στην καθημερινή ζωή των Ευρωπαίων, ένα μείγμα ελευθερίας, κοινωνικής προστασίας και ανισοτήτων. Τις τελευταίες δεκαετίες ίσως το καλύτερο που θα μπορούσε να υπάρξει στο πεδίο της πραγματικότητας, για τους Ευρωπαίους, τους πρόσφυγες και τους μετανάστες που έφταναν και φτάνουν στις ευρωπαϊκές χώρες. Όχι όμως υποχρεωτικά καλύτερο για τους «απέξω», τις περιοχές του πλανήτη που εξακολουθούν να νέμονται οι Ευρωπαίοι. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Οι ισλαμοναζιστές του ISIS έχουν πολλά ατού με το μέρος τους. Για παράδειγμα, αν η Δύση επιχειρήσει μια πραγματική (δηλαδή επί του εδάφους) εκστρατεία για να τους ξεπατώσει, οι παράπλευρες απώλειες μεταξύ των αμάχων θα είναι τέτοιες που ενδέχεται να δημιουργήσουν νέες φουρνιές κομάντο αυτοκτονίας – οι οποίες θα δράσουν σε όλη την έκταση της Ευρώπης ή γενικά όπου υπάρχει δυτικός στόχος. Φυσικά αυτή τη δουλειά μπορούν να την αναλάβουν τοπικοί παράγοντες, όπως οι Κούρδοι – αλλά τότε θα είναι σαν να μπήγεται ένα μαχαίρι στις πλάτες της Τουρκίας. Ή το Ιράν και η Χεσμπολάχ, αλλά τότε θα είναι σα να κόβεται ένα χέρι του Ισραήλ. Μπορεί, πάλι, να υποστηριχτούν πολιτικά η/και στρατιωτικά οι Ρώσοι, σε μια μεγάλη εκκαθαριστική επιχείρηση. Αλλά τότε η Συρία κατοχυρώνεται ως πολεμικό τρόπαιο δικό τους, για πολλές δεκαετίες. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Ο Βορίδης έκανε την απολύτως λογική κίνηση, υπέρ του Τζιτζικώστα. Λογική όχι για τη ΝΔ (και κατ’ επέκταση για τη χώρα) αλλά για το αποκλειστικά δικό του συμφέρον. Όπως είχε πράξει στο παρελθόν, με την αποστασία από το κόμμα του Καρατζαφέρη και την είσοδό του στη Νέα Δημοκρατία – τότε μαζί με τον Γεωργιάδη, ο οποίος τώρα αδίκως εκνευρίζεται και καταγγέλλει «πολιτική συναλλαγή», λες και δεν ξέρει τίποτα από παρόμοιες πρακτικές. Πιο σωστά, ο Μητσοτάκης κάνει λόγο για «παρασκηνιακή συναλλαγή» και εμμέσως πλην σαφώς στηρίζει τον Μεϊμαράκη, κάνοντας απαξιωτικά λόγο για «το ιδεολογικό πρόσημο της υποψηφιότητας Τζιτζικώστα», το οποίο προσδιορίζεται πλέον από την σύμπλευση του Βορίδη με τον φιλόδοξο υποψήφιο από το Βορρά, με τα απροσδιόριστα πολιτικά χαρίσματα. Με λίγα λόγια η ΝΔ χωρίζεται στα δύο, λίγες μέρες πριν την ψηφοφορία για την ανάδειξη του νέου αρχηγού. Ο γραφικός σαματατζής Γεωργιάδης θα καταλήξει στον Μεϊμαράκη ή στον Τζιτζικώστα; Είναι το ερώτημα που μένει να απαντηθεί – αλλά έτσι κι αλλιώς έχει ελάχιστη σημασία.
Πηγή: «Δίπλα» στον Τζιτζικώστα ο Μάκης Βορίδης, οργή Γεωργιάδη | ΠΟΛΙΤΙΚΗ | Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Είχα υποστηρίξει το αίτημα του Ρωμανού για τις σπουδές του, όταν έκανε την απεργία πείνας. Με λύπη μου διαπιστώνω ότι δεν το άξιζε, αλλά αυτό δεν μπορούσε κανείς να το ξέρει τότε. Εκείνο που θεωρώ τώρα αδιανόητο είναι η δυνατότητα του κυρίου αυτού να κυκλοφορεί τα παραληρηματικά του μανιφέστα και να καλεί σε νέους κύκλους καταστροφής. Ως εδώ και μη παρέκει!
Παρά την απεργία, στην οποία συμμετέχει ο ΣΥΡΙΖΑ τάχα υποστηρίζοντας την κυβέρνηση (ουσιαστικά: πριονίζοντας το κλαδί στο οποίο κάθεται) η διαδικτυακή ΑΥΓΗ έχει σήμερα πρώτο θέμα την απίστευτη και πολιτικά ανόητη θεωρία συνωμοσίας, ότι δήθεν η «Πανουσιάδα» δεν είναι τίποτα περισσότερο από οργανωμένο σχέδιο των εκδοτών, των καναλαρχών και παντός Σαμαροβενιζέλου, με στόχο «να εκτροχιαστεί η προσπάθεια ανασυγκρότησης της χώρας και να παραταθεί η δική του(ς) βασιλεία επί των ερειπίων». Για τη ταμπακιέρα, δηλαδή τις επαφές και τις καταγγελλόμενες συνεννοήσεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ με φυλακισμένους τρομοκράτες, την οποία ερευνά η Δικαιοσύνη μετά από προτροπή της ίδιας της κυβέρνησης προς τον πρώην υπουργό της, ούτε λέξη. Η κυβέρνηση επιχειρεί να μας πείσει ότι ο Πανούσης συνωμότησε με τους Σαμαρά – Βενιζέλο – Ψυχάρη – Αναστασιάδη, ίσως και με τους μασόνους, τους Ελ και τους υπεύθυνους για τους ψεκασμούς, ώστε «να εκτροχιαστεί η προσπάθεια ανασυγκρότησης της χώρας και να παραταθεί η δική του(ς) βασιλεία επί των ερειπίων». Πιστεύουν αλήθεια ότι αυτή η πατάτα θα γίνει πιστευτή, πέρα από έναν στενό κύκλο φανατικών;
Μωραίνει Κύριος όν βούλεται απολέσαι. Ή, και μη χειρότερα!
Η διαχείριση της «υπόθεσης Πανούση» εκ μέρους της κυβέρνησης είναι τραγική κι όσο πάει χειροτερεύει. Όχι μόνο στο επικοινωνιακό μέρος – αυτό ήταν δεδομένο εξαρχής – αλλά και στο πολιτικό. Η κυβέρνηση, την οποία φαίνεται ότι την ελέγχει πλήρως ο κομματικός σύριζα, δηλαδή μια ολιγάριθμη γκρούπα με ανύπαρκτη κοινωνική αντιστοίχιση, υιοθετεί την αυτοκαταστροφική άρνηση ότι δήθεν δεν υπάρχει θέμα. Ακόμα χειρότερα, επιλέγει την αντιμετώπιση του Πανούση ως κακόβουλου εχθρού, αφού η αρχική απόπειρα γελοιοποίησης δεν απέδωσε. Δεν υποστηρίζω ότι ο Πανούσης έχει δίκιο σ’ αυτά που λέει. Υποστηρίζω ότι θα έπρεπε να αντιμετωπιστούν από την κυβέρνηση με σοβαρότητα, με ταχύτητα και σε επαφή / συνεννόηση μαζί του. Αντ’ αυτού, κομματικοί και κυβέρνηση προτίμησαν ν’ ανοίξουν μια ακόμα τρύπα στον πάτο της βάρκας, λες και δεν υπάρχουν ήδη αρκετές. Εν τω μεταξύ, ο κόσμος έχει παγώσει. Αλλά αυτό μάλλον δεν απασχολεί τους αυτάρεσκους και αυτάρκεις συριζαίους και δεν επηρεάζει τις ψευδαισθήσεις τους.
Ο Κεμάλ είναι ο πατέρας ενός έθνους – από τα νεότερα στην Ανατολική Μεσόγειο. Όλα τα έθνη έχουν σφαγές (άλλοτε άλλης μορφής, έντασης και διάρκειας) στο πιστοποιητικό της γέννησής τους. Η Τουρκία δεν εξαιρείται, όπως δεν εξαιρείται κανένα άλλο Βαλκανικό έθνος, από τον 19ο αιώνα και μετά. Ο Κεμάλ ήταν αυτός που ήταν, δεν έχουμε κανένα λόγο να τον «δοξάζουμε» εμείς, στη γενέτειρά του Θεσσαλονίκη ή αλλού. Αλλά δεν υπάρχει κανένας λόγος να αντιδρούμε υστερικά, με το άκουσμα του ονόματος. Αγνοώντας παταγωδώς την Ιστορία – των άλλων αλλά και τη δική μας. 
Πηγή: Τουρκική φιέστα στη Θεσσαλονίκη για την επέτειο θανάτου του σφαγέα Κεμάλ | Mignatiou.com
Η καλύβα ψηλά στο βουνό 
Οι μεγάλες δυσκολίες και το πρόβλημα των προβλημάτων
23 Ιανουαρίου, 2016 in comments | 31 Σχόλια
Υπάρχει το πρόβλημα του ασφαλιστικού, που θα πάρει νέες διαστάσεις τις επόμενες μέρες, με τους αποκλεισμούς των εθνικών οδών – και των συνόρων. Την ώρα που τα μηνύματα δείχνουν ότι οι Γερμανοί, βρίσκοντας ως νέα αφορμή το ίδιο ασφαλιστικό, θα επαναφέρουν το σενάριο του Grexit. Ταυτόχρονα υπάρχει το προσφυγικό / μεταναστευτικό, που βδομάδα με τη βδομάδα γίνεται θηλιά στο λαιμό της Ελλάδας, καθώς η Τουρκία αθέτησε πλήρως την υπόσχεσή της για έλεγχο των ροών στα δικά της σύνορα και οι συν-εταίροι στην ΕΕ δείχνουν ότι δεν έχουν κανένα πρόβλημα να θυσιάσουν τη χώρα μας, καθιστώντας την ανοιχτή φυλακή για τους πρόσφυγες, οι οποίοι θα παραμείνουν εδώ εγκλωβισμένοι σε τεράστιους αριθμούς, για απροσδιόριστο χρονικό διάστημα.
Θα μείνουν κλειστοί οι δρόμοι; Θα φτάσει στη Βουλή το ασφαλιστικό (και με ποιες αλλαγές, που θα πρέπει να ικανοποιούν και τους ασφαλισμένους και το ΔΝΤ) – κι αν φτάσει θα ψηφιστεί; Αυτά είναι τα εύκολα ερωτήματα. Τα δύσκολο είναι τι μπορεί και πρέπει να κάνει η χώρα από μόνη της για ν’ αντιμετωπίσει τις προσφυγικές ροές – και τον κίνδυνο εγκλωβισμού πολλών δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων. Πως θα τους προστατέψει – αλλά και πως θα προστατέψει την εσωτερική τάξη, την οικονομία και τον τουρισμό;
Η εθνική συνεννόηση και συνεργασία δεν είναι απλά ευχή, είναι επιτακτική ανάγκη για τη χώρα. Αν δεν υπάρξει, κι αν δεν δώσει μια ισχυρή και τολμηρή απόφαση κοινής ευθύνης, η συνέχεια δεν θα είναι ευχάριστη για κανέναν.