Μετριοπαθής (μεταρρυθμιστική) σοσιαλδημοκρατία, με αγορά και οικολογικές ευαισθησίες

Τι είν’ αυτό; Σύμφωνα με το Γιάννη Μαυρή είναι ο μέσος ιδεολογικός όρος του εκλογικού σώματος!

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_politics_100013_29/11/2009_381360

Τα ορέα αφορούν την οικολογία:

Μόνο η οικολογία διαθέτει καθολική κοινωνική νομιμοποίηση. Αποτελεί την υπέρτατη πολιτική αξία και βρίσκεται στον αντίποδα όλων των παραδοσιακών αξιών, που συγκροτούν το φάσμα του άξονα Αριστερά/Δεξιά, αλλά και του διάδοχου δίπολου της δεκαετίας του ’90 (νεοφιλελευθερισμός/σοσιαλδημοκρατία). Δεν μεταφράζεται, ωστόσο, αυτομάτως και σε συγκροτημένο μαζικό ιδεολογικό ρεύμα. Το γεγονός ότι μόλις 1% του εκλογικού σώματος αυτοαναγνωρίζεται ιδεολογικά στο οικολογικό ρεύμα δεν είναι άσχετο με τις χαμηλές εκλογικές επιδόσεις των οικολογικών σχημάτων στις πρόσφατες ευρωεκλογές και βουλευτικές εκλογές. Αν και η οικολογία έχει μετατραπεί σε πηγή νομιμοποίησης της οποιασδήποτε ασκούμενης πολιτικής (κρατικής ή ιδιωτικής), εντούτοις, δεν ταυτίζεται (τουλάχιστον ακόμη) με την «αγορά» (που μετράται εμπειρικά με τη γνώμη για τον ιδιωτικό τομέα).

Πως είπατε;

Ποιός ευθύνεται για την υπερθέρμανση του πλανήτη;

.

Με αφορμή το πρόσφατο πόστ του Πάνου για την άνοδο των Γερμανών πρασίνων, μπήκα στο site του Ευρωπαικού κοινοβουλίου αναζητώντας την δραστηριότητα του Ευρωβουλευτή των ΟΠ.

Βρήκα πολλές ερωτήσεις προς το κοινοβούλιο, στην πλειοψηφία τους οικολογικού ενδιαφέροντος.

Μία απο αυτές μου κινησε το ενδιαφέρον:

Ο Αλέκος (και Πράσινοι είμαστε!) Τσίπρας ομιλεί περί οικολογίας

Τον ερωτά ο δημοσιογράφος:

Ο Γ. Παπανδρέου κάνει λόγο για πράσινη ανάπτυξη, οι οικολόγοι σάς «κόβουν» ένα κρίσιμο ποσοστό, μήπως δεν τα πάτε καλά με την οικολογία;

Η απάντηση του Αλέκου διακρίνεται σε δύο (άνισα) μέρη. Στο πρώτο μέρος  μιλάει γενικά και αόριστα, βρίσκεται δηλαδή το στοιχείο του:

– Σας θυμίζω ότι η μία από τις τρεις σημαίες στο έμβλημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι η πράσινη. Είμαστε η πολιτική δύναμη που αναμετράται καθημερινά, εδώ και πάρα πολλά χρόνια, με την εκάστοτε κυβέρνηση, σε όλα τα μέτωπα, για την προστασία του περιβάλλοντος. Αλλοι απουσίαζαν ή απουσιάζουν. Το ΠΑΣΟΚ αντιλαμβάνεται την «πράσινη ανάπτυξη» ως έναν κλάδο αποκομμένο από τους υπόλοιπους. Για μας, η παραγωγική ανασυγκρότηση της

Μείωση της ανάπτυξης ή μείωση των ανισοτήτων;

Ο Μιχάλης Μητσός μας παρουσιάζει, όπως κάνει πολύ συχνά, τις πολιτικές ανησυχίες που έχουν εις τας Ευρώπας:

http://diastaseis.blogspot.com/2008/11/blog-post_21.html

Το σημερινό άρθρο έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, γιατί εστιάζει στο δίλλημα της αποανάπτυξης ή της βιώσιμης ανάπτυξης, που αρχίζει να απασχολεί στα σοβαρά τον καπιταλισμό, αλλά και τους διανοητές πάσης φύσεως και ποικιλίας.

Προσωπικά το δίλλημα «μείωση της ανάπτυξης ή μείωση των ανισοτήτων» μου φαίνεται ψευτοδίλλημα.  Ή, για να το πω αλλιώς, απλοϊκή προσέγγιση ενός πολυσύνθετου προβλήματος.

Ανάπτυξη, για ποιους; Με ποιο σκοπό; Στη βάση ποιού πολιτισμικού (όρα: καταναλωτικού) παραδείγματος; Με οδηγό ποια σχέση του ανθρώπου με τη Φύση και του ανθρώπου με την κοινωνική δομή;

Ας απαντήσουμε πρώτα σε αυτά – και μετά τα βρίσκουμε αν προηγείται πολιτικά η μείωση της ανάπτυξης ή η μείωση των ανισοτήτων.

Ο Μητσός δείχνει, αν κατάλαβα καλά, να έχει εμπιστοσύνη στη δυνατότητα του καπιταλισμού να απαντήσει στα διλλήματα, με τους δικούς του όρους. Η πράσινη ή βιώσιμη ανάπτυξη, θα είναι το πολιτικό Γκράαλ της επόμενης δεκαετίας.

Αυτό μπορεί να σημαίνει ότι τα κόμματα που εκφράζουν επί δεκαετίες την καπιταλιστική (και τη μικροαστική)  δίψα για ανάπτυξη, θα προσπαθήσουν να αλλάξουν την ατζέντα τους, ενσωματώνοντας γενναίες δόσεις οικολογικού καπιταλισμού. Αυτό μπορεί να κάνει ο Ομπάμα στις ΗΠΑ, αυτό θα ακολουθήσουν τα πιο «ξύπνια» σοσιαλδημοκρατικά κόμματα στην Ευρώπη.

(Το ΠΑΣΟΚ θ’ αργήσει…)

Κάτι που μάλλον θα είναι το ελιξήριο για την ανανέωση και την επιβίωση του καπιταλισμού, χωρίς μεγάλες αβαρίες. Αν υπάρχει χρόνος (ένα θέμα), αν επικρατήσουν ιδεολογικά και πολιτικά οι «πράσινοι» του καπιταλισμού (άλλο θέμα) και αν (επί τη ευκαιρία) θυμηθούν ότι δε φτάνει ο καπιταλισμός να βαφτεί πράσινος, αλλά να μειώσει, ταυτόχρονα, και τις ανισότητες που λέγαμε.

Πρωτοβουλία κατά του αντι-οικολογικού λόμπυ των κυνηγών

Αυτή η αντι-κυνηγετική πρωτοβουλία ξεκίνησε από την καλύβα, με πρωτοστάτες τον βιογιάννη, τον Γιάννη Βέλλη, τον Φίλιππο Δραγούμη και τον Drallion. Κάθε ενδιαφερόμενος  μπλόγκερ ή όχι, μπορεί να ενημερωθεί και να συμμετάσχει, εδώ:

http://save.pblogs.gr/2008/10/prwtoboylia-kata-toy.html

Μπορεί να υπάρξει «αειφορικό κυνήγι» στην Ελλάδα;

Απαντά ο bioannis

Θα μπορούσα να απαντήσω ευθέως μ’ ένα μεγάλο ΟΧΙ, στην παραπάνω ερώτηση/τίτλο, ώστε να μην υπάρχει ανάγκη να γράψω αυτό το σημείωμα. Το ξερό όχι, σε απαλλάσσει από επίπονες προσπάθειες εύρεσης λύσεων.

Θα την κάνω όμως την αποκοτιά, στο όνομα ενός όρου («αειφορία») που από παλιά οι ριζοσπάστες οικολόγοι (ελευθεριακοί, πολιτικοί οικολόγοι, κοινοτιστές, οικαναρχικοί, βαθείς οικολόγοι, κ.λ.π) αλλά και χίππιδες, οικοφεμινίστριες, κλ.π.  αντιμετώπιζαν με περισσή καχυποψία, έως ολοφάνερη εχθρότητα.

Ήταν φυσικό, η οικολογία σαν κίνημα πολιτισμού στην αρχή, με ρίζες στην Νέα Αριστερά της δεκαετίας του ‘50 και του ’60 να αντιμετώπιζε με περισσή καχυποψία την «αειφορία» και να της φορτώνει το απολίθωμα της αριστερής σκέψης «ρεφορισμός ή επανάσταση». Η ίδια η απολιθωματική (παραδοσιακή)  αριστερά (και όχι μόνο στη χώρα μας) την δεκαετία του ’70, αν δεν ήταν εχθρική στα σχετικά με την Οικολογία, κοιμόταν τον «ύπνο του δικαίου».