Τι να κάνουμε;

Δε μπορείς να κρίνεις ένα βιβλίο και τις απόψεις που υποστηρίζει από μια σύντομη βιβλιοπαρουσίαση. Ας πούμε, το βιβλίο με τον τίτλο «τι να κάνουμε». Όχι του Λένιν, βρε. Του σύγχρονου γκουρού της πολιτικής οικολογίας (και του ΕΠΚ) δηλαδή του Ντανιέλ Κον Μπεντίτ, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ.

http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=84008

Πάρτε μια γεύση (μη χάσετε…) και μάλλον θα τα ξαναπούμε, σύντομα.

Περιβαλλοντισμός και πολιτική οικολογία: η μέρα με τη νύχτα

Γράφει ο bioannis

Εγώ τώρα πάλι που βλέπω ότι το Πασοκ έβαλε «κακό μπελά στο κεφάλι του» με τα «Οικολογικά» τι σόι ψυχοπάθεια περνάω ;

Αγαπητή Ένη, δεν με αφήνετε ούτε μέρα να μην θαυμάσω έκπληκτος την «πρωτόγονη» αφέλειά σας. Δεν σας κακίζω -κατά οποιονδήποτε τρόπο- γιατί φαίνεται ότι είναι εδραιωμένη μέσα σας η πεποίθηση, ότι η οικολογία είναι απλά και μόνο «προστασία περιβάλλοντος». Περιβαλλοντισμός και Πολιτική Οικολογία, απέχουν όσο η νύχτα με την μέρα (αν και είναι συνέχεια του ενός στο άλλο).

Σας διαβεβαιώ ότι ακόμα και όλο το Ιστορικό κέντρο της Αθήνα να γίνει πεζόδρομος, μπορεί κάλλιστα η χώρα μας να είναι έτη φωτός «πίσω και κατά» προς κάθε έννοια και Πολιτικής Οικολογίας. Ακόμα και να γεμίσει η Ελλάδα με ανεμογεννήτριες, ακόμα και αν απεξαρτηθούμε από το πετρέλαιο, η βάση μπορεί να είναι αυτό που ονομάζουμε τεχνοφασισμός. Η ιδέα ενός δικτάτορα που θα λύσει με «οικολογικό προσωπείο τα προβλήματα» είναι εντελώς εχθρική στην έννοια της Πολιτικής Οικολογίας. Τα νέα τεχνολογικά μέσα (ΑΠΕ) που διαθέτουμε για να εξαλείψουμε τα αποτελέσματα της οικολογικής κρίσης, είναι μια ανάσα, αλλά η ρίζα του κακού είναι η κυριαρχία πάνω στη φύση και στους ανθρώπους. Το μαχαίρι στα χέρια του δολοφόνου και του μάγειρα έχουν διαφορετικό αποτέλεσμα.

Παραγωγισμός, προμηθεϊσμός, βιομηχανισμός και η αξία της Φύσης στον Μάρξ

Του bioannis 

Ένα από τα σημαντικότερα σημεία στα οποία ασκούν οι οικολόγοι κριτική προς τη μαρξιστική αριστερά είναι και το θέμα του «παραγωγισμού» ή όπως αλλιώς αναφέρεται στην Ελλάδα μιας άκριτης «λατρείας της ανάπτυξης» και της παραγωγής για την παραγωγή. Ο Γάλλος ευρωβουλευτής των Πράσινων, Αλαίν Λιπιέτζ, ο οποίος έχει και μια μακρά μαρξιστική πορεία, θεωρεί ότι «η οικολογία αντιτίθεται στο εργατικό κίνημα (και στον Μαρξισμό ιδιαίτερα), στο κεντρικό σημείο της «ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων»» (1). Αλλού (2), σημειώνει ότι θεωρεί τη διατύπωση «η εκμεταλλευτική και αλλοτριωτική ανάπτυξη των σχέσεων και των δυνάμεων της παραγωγής στον καπιταλισμό παραδόξως δημιουργεί το δυναμικό για πιο ικανοποιητικές σχέσεις μεταξύ των ανθρώπινων όντων και των φυσικών συνθηκών τους» ως τον τυπικό τελεολογικό παραγωγισμό που συνιστά τον κοινό πυρήνα του Μαρξ και του Στάλιν.

Η μη-βία ως μια σημαντική αρχή της πολιτικής οικολογίας

Στην πρόσκληση του Πάνου για ένα κείμενο σχετικό με τη μη-βία (μέσα και το ενδιαφέρον που ανακινήθηκε από τις συζητήσεις που έγιναν κατά τη διάρκεια της Συνδιάσκεψης Βόρειας Ελλάδας των Οικολόγων – Πράσινων, το Σάββατο 3 Νοεμβρίου στη Θεσσαλονίκη), παραθέτω παρακάτω ορισμένες πρώτες σκέψεις και απόψεις γι’ αυτό το αχανές θέμα, περισσότερο εισαγωγικά (ίσως και λίγο βιαστικά), ώστε να ενθαρρυνθεί ο σχετικός διάλογος.

aigaiopelagitis

*

Η μη-βία ως μια σημαντική αρχή της πολιτικής οικολογίας

Από το ξεκίνημά του το οικολογικό κίνημα υιοθέτησε μη-βίαιες μορφές διαμαρτυρίας και αντίστασης, κάτι που κληρονόμησε περισσότερο από τη δεκαετία του 1960 και ιδιαίτερα από το κίνημα για τα πολιτικά δικαιώματα των αφροαμερικανών, αλλά και από τα γραπτά του Henry David Thoreau. Μεγάλες περιβαλλοντικές οργανώσεις, όπως η Greenpeace, υιοθέτησαν τέτοιες πρακτικές από την ίδρυσή τους, παρά το γεγονός ότι οι αντίπαλοι που επέλεξαν αποτελούσαν μεγαθήρια, περιλαμβάνοντας πυρηνικές δυνάμεις και μυστικές υπηρεσίες. Η μη-βίαιη κουλτούρα πέρασε και ως πολιτική αρχή στα Πράσινα Κόμματα και παραμένει έως και σήμερα ένας από τους πυλώνες της πολιτικής τους.