Τελευταια σχολια
 | Theo στη Λάμπρος |
 | Αφώτιστος Φιλέλλην στη Καλό 2024! |
 | Αναγνώστης Αθηναίος στη Καλό 2024! |
 | Πάνος στη Καλό 2024! |
| Πάνος στη Σκέψεις για το Νησί της Κ… |
| Αφώτιστος Φιλέλλην στη Σκέψεις για το Νησί της Κ… |
 | Ηλίας στη Σκέψεις για το Νησί της Κ… |
| Theo στη Σκέψεις για το Νησί της Κ… |
| Theo στη Σκέψεις για το Νησί της Κ… |
 | lycabettus στη Σκέψεις για το Νησί της Κ… |
| Πάνος στη Σκέψεις για το Νησί της Κ… |
 | Νικόλαος Τσιμπίδης στη Θοδωρής Τσιμπίδης: στις ελληνι… |
| Πάνος στη Σημειώσεις: Διαδικτυακή παρουσ… |
 | Θανάσημος στη Σημειώσεις: Διαδικτυακή παρουσ… |
 | ο Θειος στη Σημειώσεις: Διαδικτυακή παρουσ… |
Η καλύβα ψηλά στο βουνό 
24 Σχόλια
Comments feed for this article
13 Δεκεμβρίου, 2009 στις 12:55 πμ
Δύτης των νιπτήρων
Είχε γυριστεί και ταινία πριν από λίγα χρόνια. Τίτλος και σκηνοθέτης αυτή τη στιγμή μου διαφεύγουν (Αλτσχάουερ είπαμε).
13 Δεκεμβρίου, 2009 στις 12:57 πμ
Πάνος
Tίτλος: ΚΛΟΙΟΣ
Σκηνοθέτης: Κώστας Κουτσομύτης
(μη τρελαίνεσαι, το αναφέρουν ο Τρεμόπουλος και ο ΙΟΣ…) 😉
13 Δεκεμβρίου, 2009 στις 1:44 πμ
Πάνος
Στο κρεβάτι πάνω από μένα έμενε ο καλός μου φίλος Αντώνης Βογιάζος, ένας από αυτούς που το 1948 έκαναν την αεροπειρατεία, κατέλαβαν και οδήγησαν το αεροπλάνο προς τη Γιουγκοσλαβία, ενώ είχε κατεύθυνση για Θεσσαλονίκη και από κει ήρθαν στο ΔΣΕ.
http://www.snhell.gr/testimonies/content.asp?id=581&author_id=139
13 Δεκεμβρίου, 2009 στις 4:36 πμ
Servitoros
Η αεροπειρατεία του 1948 παραμένει η πρώτη αεροπειρατεία σε πτήση που εκτελούσε επιβατικό δρομολόγιο η πτήση του 1931 ήταν εμπορική.
13 Δεκεμβρίου, 2009 στις 12:30 μμ
@
«…νεαροί αριστερών πεποιθήσεων,
νιώθουν πνιγμένοι από την τότε επίσημη πολιτεία,
από τους συνεχείς ελέγχους πολιτικού φρονήματος,
τους στιγματισμούς αν ήσουν κομουνιστής κτλ.
Έτσι τους έρχεται η φαεινή ιδέα…»
————
Όντως, η ταινία είναι «ο Κλοιός».
Πρόκειται για ταινία καλή, ίσως είχε βραβευθεί, κιόλας, δε θυμάμαι -αλλά, αυτό εν πάσει περιπτώσει βρίσκεται εύκολα.
Περιγράφει όχι μόνο το εν Ελλάδι αδιέξοδο, το οποίο υποχρέωσε τους νεαρούς να αναζητήσουν διά της αεροπειρατείας διαφυγή,
αλλά και την επιφυλακτική έως εχθρική αντιμετώπιση, της οποίας έτυχαν από τις γιουγκοσλαβικές αρχές
(Σεπτέμβριος 1948 = παραμονές της οριστικής ρήξης ΚΚΕ-Τίτο, ενώ απ’ τον Ιούνιο είχε προηγηθεί η ρήξη Τίτο-Στάλιν),
ώστε να ολοκληρωθεί και να επιβληθεί ως αδιεπέραστος, τελικά, «ο κλοιός», δηλ. ο εγκλωβισμός τους πανταχόθεν.
Στους τίτλους τέλους της ταινίας αναφέρεται ότι ένα από τα παιδιά σκοτώθηκε στο Μάλι Μάδι (Βίτσι), άρα ούτε στο Κιλκίς ούτε στη Γιουγκοσλαβία.
Και, τέλος, σε σχέση με το παρατιθέμενο κομμάτι:
Πού θα φτάσει, ρε παιδιά, αυτή η αποπολιτικοποίηση και η «αβρότητα» στην περιγραφή του ιστορικού περιβάλλοντος και των συνθηκών, υπό τις οποίες έζησαν, όπως έζησαν και έδρασαν, όπως έδρασαν, οι άνθρωποι παλαιότερων εποχών;
Τι θα πει ότι ήταν «πνιγμένοι από την επίσημη πολιτεία»
(και ευχαριστημένοι από τους ανεπίσημους συμμορίτες της ακροδεξιάς)
και δυσαρεστημένοι από τους «ελέγχους», λέει, «πολιτικών φρονημάτων»
(σου λέει, πού να βγάζω, τώρα, κάθε τρεις και λίγο ταυτότητα απ’ την τσάντα)
και τους «στιγματισμούς, αν ήσουν κομμουνιστής»
(ενώ δεν υπήρχε στίγμα, αλλά σημάδι κανονικά. Και δη από εκτελεστικό απόσπασμα).
Δηλ., τι ήταν οι έξι τους; Τίποτα αργόσχολοι που χαζοχαίρονταν να το παίζουν ελευθερόφρονες και αριστεροί γενικώς και δε γουστάρανε το κράτος, άμα λάχει;
Προς Θεού, μιλάμε για το 1948.
Για την αιχμή του εμφυλίου.
Δεν υπήρχε επίσημη πολιτεία, αλλά μια εξουσία, που είχε χωρίσει τα τσανάκια της απ’ την επαναστατημένη -και ένοπλη- κοινωνία
και χρησιμοποιούσε όλους τους επίσημους και ανεπίσημους τρόπους , για να διατηρήσει τα κεκτημένα της.
Και ο κόσμος που αντιμετώπιζε την καταστολή δεν ήταν γενικώς «αριστερών πεποιθήσεων» στοχαστής του Παρίσι 8,
αλλά, ως επί τω πολύ, οργανωμένος στην κομμουνιστική αριστερά κινηματίας, που τα είχε παίξει όλα για όλα.
Κι επειδή έχασε, έγινε από αντάρτης κι από ολοκαύτωμα στη Μακρόνησο, μέχρι αεροπειρατής.
Κι όταν λέμε έχασε, δεν εννοούμε ότι του ήταν οχληρό να τον «ελέγχουν» και να τον «στιγματίζουν»,
αλλά το να τον στήνουν στον τοίχο.
Ξεκάθαρα.
Γι’ αυτό, άλλωστε, και η ταινία ξεκινά με μια εκτέλεση πολιτικού κρατουμένου (Καλαβρούζος).
Άλλο θέμα οι ευθύνες του αριστερού κινήματος, η συνθήκη μιας σύρραξης με τα όπλα, η ορθότητα της μίας ή της άλλης πολιτικής επιλογής.
Τα γεγονότα έχουν σημασία εδώ, και η περιγραφή τους, ειδικά όταν μιλάμε για τραγικά γεγονότα, όπως η βία του εμφυλίου στο βουνό και την πόλη,
πρέπει να είναι ακριβής.
Αυτή είναι η ιστορία, δυστυχώς, κι όποιος μπαίνει στον κόπο να γράφει δυο αράδες για τον εμφύλιο,
ας έχει τουλάχιστον το ενδιαφέρον να αναφέρει τα πράγματα, όπως έγιναν.
Δεν είναι αστεία οι ζωές των ανθρώπων.
Πόσο αστεία είναι πχ τα ιστορούμενα στα βιβλία του Μίσσιου,
οργανωμένου αριστερού στη Θεσσαλονίκη της ίδιας εποχής,
που συνελήφθη, πριν διαπράξει αεροπειρατεία;
Για να αποφύγουν παρόμοιες σαν τις εκεί εκτιθέμενες εμπειρίες έκαναν τα 6 παιδιά την αεροπειρατεία.
Όχι διότι ενοχλούνταν από τους «στιγματισμούς», τους «ελέγχους» και άλλα πλατωνικά.
Φαίνεται ότι το ρεύμα «ξαναγραψίματος της ιστορίας» έχει την επιρροή του στον τρόπο, με τον οποίο ο μη επαγγελματίας ιστορών την εποχή,
πχ κάποιος που γράφει ένα κείμενο, όπως το παραπάνω, για τον εμφύλιο,
καταγράφει την κοινωνική πραγματικότητα της εποχής:
όλα συμβαίνουν κατ’ αφαίρεση, σ’ ένα άχρωμο πολιτικά και ιδεολογικά φόντο,
όπου η χλιαρότητα της πολιτικής και ιδεολογικής αντιπαράθεσης
(«έλεγχος» και «στιγματισμός»
αντί, όπως είναι το ακριβές, «βαθειάς παρανομίας» και «στρατοδικείου»)
οδηγεί σε εξίσου μέσης έντασης συναισθηματικές αντιδράσεις
(«νιώθουν πνιγμένοι από την επίσημη πολιτεία» -περίπου όπως ένας «νέος των 700 ευρώ», ας πούμε-
αντί «κρύβονται νυχθημερόν και, όπως και η μισή κοινωνία της εποχής, έχουν βάλει τα πόδια στην πλάτη και τρέχουν»).
Μετά μας κακοφαίνεται που η καθεστωτική αριστερά έρχεται και καταλαμβάνει το κενό εγκυρότητας που αφήνουν αυτές οι δήθεν «νηφάλιες» απεικονίσεις της κοινωνικής πραγματικότητας της δεκαετίας του ’40
μιλώντας πιο σταράτα και -δοθείσης ευκαιρίας- ερμηνεύει τα παρελθόντα πράγματα μ’ έναν τρόπο, απ’ τον οποίο η ίδια αποκερδαίνει σε παρόντα χρόνο μια πολιτική υπεραξία.
Έλεος, κάπου.
13 Δεκεμβρίου, 2009 στις 1:12 μμ
Πάνος
@
σε καλοσωρίζω στην καλύβα. Πρέπει όμως να επισημάνω ότι στο σχόλιό σου φτιάχνεσαι …μόνος σου. Οι νεαροί Θεσσαλονικείς, γόνοι αστικών οικογενειών της πόλης, είχαν κατέβει την Αθήνα για να δώσουν εξετάσεις στο Πολυτεχνείο. Ούτε απόσπασμα αντιμετώπιζαν, ούτε τους κυνηγούσε κανείς. Όσο για την «κοινωνία» και τη συμμετοχή της στον αγώνα του ΔΣΕ, δεν έχεις παρά να αναρωτηθείς ΠΟΣΟΙ (αριθμητικά) Θεσσαλονικείς ανέβηκαν στο βουνό – και τα ξαναλέμε.
Το ΚΚΕ είχε σημαντική επιρροή (όχι πλειοψηφία) ως τα Δεκεμβριανά και τη Βάρκιζα (Ο Νικολακόπουλος τα λέει αυτά, ο …γκαλοπτζής). Μετά, το πουλάκι πέταξε. Η κοινωνία, στη μεγάλη της πλειοψηφία, προσπαθούσε να επιβιώσει – και ήταν αδιάφορη ή αρνητική για τον αγώνα του ΚΚΕ και του ΔΣΕ.
Η ελαφρότητα του κειμένου ίσως οφείλεται στο γεγονός ότι παρουσιάζω ένα περιστατικό που δεν είχε θύματα, με «αίσια», ας πούμε, κατάληξη. Δεν έχεις παρά να δεις τα υπόλοιπα ποστ της ενότητας «Εμφύλιος» για να βγάλεις ασφαλέστερα συμπαράσματα.
13 Δεκεμβρίου, 2009 στις 1:25 μμ
sarant
Ο Αντώνης Βογιάζος είναι ο γνωστός, που έγραψε το Σοσιαλισμός και Κουλτούρα στα τέλη της δεκ. 1970, υποθέτω.
13 Δεκεμβρίου, 2009 στις 1:39 μμ
Πάνος
Σκηνοθέτης, έχει κάνει μια σειρά ντοκυμαντέρ για Αντίσταση – Εμφύλιο. Προφανώς, αυτός είναι.
13 Δεκεμβρίου, 2009 στις 2:05 μμ
@
Την «καλύβα» την παρακολουθώ εδώ και καιρό και με έχεις ξανακαλωσορίσει.
Δε χρειάζεται, επομένως, να τεκμηριώνεις περαιτέρω την καλή της προαίρεση, γιατί μου είναι γνωστή.
Ωστόσο, η ανακρίβεια σε μια ιστορική καταγραφή δεν είναι απαραίτητο να συνοδεύεται από πρόθεση. Μπορεί να είναι συνέπεια και λανθασμένης μεθοδολογίας ή αντίληψης χωρίς πρόθεση να αδικήσουμε την ιστορία.
———
Για την ουσία
———
Δεν έχει καμία σχέση ο αριθμός των αφιχθέντων στο βουνό θεσσαλονικέων με το αν η Θεσσαλονίκη βίωνε την καταστολή.
Ο ΔΣΕ υπήρξε ως προς τη σύνθεσή του ένα αγροτικό κίνημα για λόγους που υπερβαίνουν τις δυνατότητες και τη φιλοδοξία αυτής της απάντησης.
Πολύ περισσότερο, επομένως, δε συσπείρωσε κατοίκους των εξόχως αστικοποιημένων περιοχών (αστικών κέντρων).
Επιγραμματικά αναφέρω ως λόγους τις διαφορετικές συνθήκες υπαίθρου (συμμορίες) – πόλης (δυνατότητα συμμετοχής στη διανομή της βοήθειας), την αναποφασιστικότητα και την αμφιταλάντευση της γραμμής του ΚΚΕ ανάμεσα στον πόλεμο και την ειρήνη, τη λήψη κατασταλτικών μέτρων από ένα σημείο και μετά (απαγόρευση εξόδου/κυκλοφορίας, ένταση διώξεων).
Με βάση το αριθμητικό κριτήριο που υιοθετείς, δοθέντος ότι η παρατακτή δύναμη του ΔΣΕ δεν υπερέβη ούτε στις καλύτερες εποχές τους 20.000 αντάρτες/-ισσες, μάλλον η Ελλάδα πέρναγε καλά και δεν υπήρχε καμιά τρομοκρατία.
Ξέρουμε, όμως, ότι κάθε άλλο παρά έτσι ήταν τα πράγματα.
Αντιθέτως, η πόλη βίωνε τη δική της βαρειά καταστολή, που οδηγούσε σε αίσθημα πνιγηρότητας (και σε «αεροπειρατείες» ενίοτε).
Για δε την ακρίβεια του συμπεράσματος ότι η κοινωνία ήταν αδιάφορη
-πάνω σε ένα θέμα, που προκαλεί, καλή ώρα, αντιπαραθέσεις 60 χρόνια μετά;;!!-
σε καλώ να ανατρέξεις στις πηγές της περιόδου και να διακρίνεις ανάμεσα στην ενεργητική συμμετοχή,
τη συμπάθεια (που κι αυτή κάλλιστα οδηγούσε σε βαρύτατες διώξεις),
την αναγκαστική σιωπή, στην οποία οδηγήθηκε ένα μεγάλο μέρος του κοινωνικού σώματος, προκειμένου να αποφύγει τα δεινά
και τη γνήσια αδιαφορία.
Φυσικά, ως αποτέλεσμα των παραπάνω, η αδιαφορία/πρόθεση λήθης/απογοήτευση εγκαταστάθηκε στην νοοτροπία της ελληνικής κοινωνίας συν τω χρόνω.
Αλλά, είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν υπήρχε και κατά τη διάρκεια του εμφυλίου (σε τόσο, πια, μεγάλο και καθοριστικό βαθμό).
Ευκολότερα θα δεχόμουν την «αρνητική στάση» που αναφέρεις
(από συμφέρον, ως αποτέλεσμα απειλών, από κούραση, από ιδεολογία κλπ), που, εν πάσει περιπτώσει είναι μια τοποθέτηση (αρνητική) απέναντι σε μια μείζονα κατάσταση, όπως ο εμφύλιος, παρά την αδιαφορία.
Θυμίζω τα ΜΑΥ-ΜΑΔ, τους ποικιλώνυμους ένοπολους χωριάτες, τους ανά την Ελλάδα κυνηγούς κεφαλών, τα μικροαστικά στρώματα, που άρχισαν να αμφιβάλλουν μετά τον Δεκέμβρη κλπ
Πλέον της επισήμανσης του αυτονόητου, ότι δεν κάνεις αεροπειρατεία εν καιρώ πολέμου για πλάκα, ούτε από «αστικό» καπρίτσιο, ούτε επειδή δεν πέρασες στο Πολυτεχνείο,
σου υπενθυμίζω το σενάριο της ταινίας (του «Κλοιού»), την οποία ανέφερες και την οποία κι εγώ είχα υπόψη μου γράφοντας,
σύμφωνα με το οποίο η αεροπειρατεία ήταν αποτέλεσμα της άγριας καταστολής (εξ ου και κλοιός).
Αυτά- και βεβαίως, όπως έγραψες, τα ξαναλέμε, όποτε θες.
14 Δεκεμβρίου, 2009 στις 10:33 μμ
Belbo
Πάνο είναι εντυπωσιακά τα πράγματα που ξετρυπώνεις για τον εμφύλιο, είναι φανερό ότι έχεις πάθο μ’ αυτό το κομμάτι της ιστορίας μας (μαζί με το λαϊκό τραγούδι φαντάζομαι), τα βρίσκω πολύ ενδιαφέροντα αυτά τα αφιερώματα, φιλικά,
15 Δεκεμβρίου, 2009 στις 12:23 πμ
Πάνος
@
η ταινία είναι ταινία – δεν λειτουργεί ως ιστορικό τεκμήριο. Εδώ κοτζάμ Βούλγαρης τα έκανε σαλάτα, ακριβώς όπως παλιότερα τα είχε κάνει σαλάτα (με αργά πλάνα) και ο Αγγελόπουλος. Στα 1948 το παιχνίδι είχε ήδη τελειώσει, το ΚΚΕ είχε χάσει την πολιτική ακτινοβολία που κέρδισε στην Κατοχή και ο μοναδικός λόγος που ο Εμφύλιος συνεχιζόταν ήταν για να διαθέτει η ΕΣΣΔ ένα ακόμα ατού στον Ψυχρό Πόλεμο, που είχε ήδη αρχίσει.
Φυσικά υπήρχε τρομοκρατία στη Θεσσαλονίκη – όπως και παντού αλλού. Ειδικά στη Θεσσαλονίκη το ασφυκτικό καθεστώς των νικητών του Εμφυλίου συνεχίστηκε για πολλά χρόνια ακόμα. Για την ακρίβεια τερματίστηκε με την πτώση της χούντας.
Αλλά, καιρού επιτρέποντος, αυτά θα τα δούμε προσεχώς.
*
Belbo,
δεν θα έλεγα πως έχω «πάθος» για τον Εμφύλιο. Μεγάλο ενδιαφέρον, ναι. Αντίθετα, η λέξη πηγαίνει γάντι στη σχέση μου με το λαϊκό τραγούδι 🙂
16 Δεκεμβρίου, 2009 στις 10:48 πμ
Η πρώτη (;) αεροπειρατεία στον κόσμο έγινε στον ελληνικό Εμφύλιο | StinFora.com
[…] ΑΠΟ var addthis_pub = 'stinfora'; var addthis_language = 'en';var addthis_options = 'email, favorites, print, facebook, myspace, google, reddit, live, more'; […]
16 Δεκεμβρίου, 2009 στις 12:44 μμ
Η πρώτη (;) αεροπειρατεία στον κόσμο έγινε στον ελληνικό Εμφύλιο | BLOG...ΟΤΣΑΡΚΑ
[…] http://en.wikipedia.org/wiki/Aircraft_hijackingΑΠΟ Σχόλια [0] Εκτύπωσε το Στείλτο με e-mailDigg it!Facebook […]
5 Ιανουαρίου, 2011 στις 9:31 πμ
Πάνος
Κάποια τάξη σε σχολείο πήρε το θέμα «αεροπειρατεία» (πριν τις γιορτές…) και τα παιδιά άρχισαν να το ψάχνουν στο δίκτυο. Αλλιώς ΔΕΝ εξηγείται η σημερινή κίνηση σε αυτό το ποστ – το οποίο είναι μακράν πρώτο σε επισκεψιμότητα!
5 Ιανουαρίου, 2011 στις 8:25 μμ
Γαβριήλ
Δεν ήσαν προσγειωμένοι!
Πετούσαν στα σύννεφα!
15 Φεβρουαρίου, 2011 στις 11:46 μμ
Ακης
«The first recorded aircraft hijack was on February 21, 1931, in Arequipa, Peru.
The first hijack of a commercial airliner probably happened on July 16, 1948, when a failed attempt to gain control of a Cathay Pacific seaplane caused it to crash into the sea off Macao. On September 12, 1948 a Greek T.A.E Airlines plane was sucessfully hijacked by 6 pro-communist students who wanted passage to Yugoslavia. The plane landed near Skopje and returned to Thessaloniki later that evening.»
http://www.historyofwar.org/articles/concepts_hijacking.html
15 Φεβρουαρίου, 2011 στις 11:48 μμ
Ακης
Επομενως, η πρωτη επιτυχημενη αεροπειρατεια επιβατικου αφους ηταν η ελληνικη!
4 Οκτωβρίου, 2011 στις 1:22 μμ
s
giati dikastikan oi oikogeneies tous?
4 Οκτωβρίου, 2011 στις 2:19 μμ
Πάνος
;;
4 Οκτωβρίου, 2011 στις 2:52 μμ
Τασος
…δεν ειχε καμια λογικη η δικη και η καταδικη των οικογενειων…
μαλιστα ο αδερφος του ενος δραστη γεννηθηκε στη φυλακη, καθως η μητερα τους καταδικαστηκε σε φυλακιση λογω της υποθεσης της αεροπειρατειας…
Εδω ισως αξιζει να σημειωσω οτι η συγκεκριμενη οικογενεια ειναι συγγενεις μου!!!
4 Οκτωβρίου, 2011 στις 5:02 μμ
Πάνος
Τάσο,
αν μπορείς, δώσε μας περισσότερες λεπτομέρειες!
5 Οκτωβρίου, 2011 στις 2:52 πμ
Τασος
Αν εχετε καποιες συγκεκριμενες αποριες κι εφοσον γνωριζω να απαντησω, ευχαριστως να βοηθησω….
το αποσπασμα «2» που ειχε δημοσιευθει στην -ανενεργη πλεον- ιστοσελιδα
http://www.aviationlive.org
ειναι δικο μου και παρα τις οποιες ενστασεις που διατυπωθηκαν στα σχολια του χρηστη «@» στις (Δεκεμβρίου 13, 2009 στο 12:30 μμ) περι «αβροτητας και απολιτικοποιησης» αξιζει να αναφερω οτι σε τετοιο κλιμα μου τα μετεφεραν παλαιοτερα, μελη της οικογενειας του συγγενους δραστη. Περισσοτερο δηλαδη αντιμετωπιστηκε σαν «τρελα» της εποχης και αντιδραση της ηλικιας, παρα σαν πολιτικη πραξη…
Μαλλον ο «@» ανηκει στο αλλο ακρο της απολιτικοποιησης, αυτο της ακρας πολιτικοποιησης που φτανει στα ορια της πορωσης, ερμηνευοντας μαλιστα τα γεγονοτα του παρελθοντος μεσα απο αυτο το πρισμα.
Ο θειος μου (καθως και οι υπολοιποι δραστες εξ οσων γνωριζω) μια χαρα ευκαιριες ειχε (για σπουδες κτλ) κι ανηκε σε σχετικα ευπορη οικογενεια η οποια σε καμια περιπτωση δεν του εδωσε «επαναστατικα κινητρα και ερεθισματα»…ουτε «κυνηγημενος» ηταν ουτε «πιεσμενος» απο το ασταθες πολιτικο περιβαλλον που επικρατουσε τοτε… απο κει και περα αν καποιοι θελουν να παρουσιασουν τα γεγονοτα ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΤΗ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ, διαφορετικα, παω πασο, απλα αγγιζουν τα ορια της γραφικοτητας…
5 Οκτωβρίου, 2011 στις 7:12 πμ
Πάνος
Τάσο,
ευχαριστούμε!
1 Μαΐου, 2016 στις 7:00 μμ
Η πρώτη αεροπειρατεία στον κόσμο έγινε στον ελληνικό Εμφύλιο – Σημειώσεις για τον Εμφύλιο
[…] […]