Τελευταια σχολια
 | Theo στη Λάμπρος |
 | Αφώτιστος Φιλέλλην στη Καλό 2024! |
 | Αναγνώστης Αθηναίος στη Καλό 2024! |
 | Πάνος στη Καλό 2024! |
| Πάνος στη Σκέψεις για το Νησί της Κ… |
| Αφώτιστος Φιλέλλην στη Σκέψεις για το Νησί της Κ… |
 | Ηλίας στη Σκέψεις για το Νησί της Κ… |
| Theo στη Σκέψεις για το Νησί της Κ… |
| Theo στη Σκέψεις για το Νησί της Κ… |
 | lycabettus στη Σκέψεις για το Νησί της Κ… |
| Πάνος στη Σκέψεις για το Νησί της Κ… |
 | Νικόλαος Τσιμπίδης στη Θοδωρής Τσιμπίδης: στις ελληνι… |
| Πάνος στη Σημειώσεις: Διαδικτυακή παρουσ… |
 | Θανάσημος στη Σημειώσεις: Διαδικτυακή παρουσ… |
 | ο Θειος στη Σημειώσεις: Διαδικτυακή παρουσ… |
Η καλύβα ψηλά στο βουνό 
12 Σχόλια
Comments feed for this article
23 Ιανουαρίου, 2010 στις 4:22 μμ
nikiplos
Καλησπέρα… Ίσως η προσωπική αναζήτηση του ηττημένου που ακόμη και μετά από 40 χρόνια αποζητεί την δικαίωση. Μπορεί το νέο ΕΑΜ-ΠΑΣΟΚ να μην τον δικαιώνει, αλλά αυτός αναζητάει την αλήθεια μέσα σε εκείνον τον νεανικό του αυθορμητισμό, στην αγνότητα των νέων που “επαναστατούν” για να αλλάξουν τον ρου της χώρας τους, έτσι πιστεύουν…
Βέβαια, ως νέοι έχουν αδρή μόνο περιγραφή για το τι είναι ακριβώς η πατρίδα τους και κυρίως τι ακριβώς επιζητούν. Τι κυνηγούν. Τα υπόλοιπα αδιέξοδα του Μίκη στη συγγραφή του έργου αυτού, δεν αντικατοπτρίζουν τίποτε άλλο παρά τα αδιέξοδα της λεγόμενης ευρύτερης ελληνικής αριστεράς. Μιας αριστεράς με έντονα θεολογικά χαρακτηριστικά που υπερθεματίζει μαζικά και αυθόρμητα τους “δαίμονες” και την “αμαρτία”. Εκείνης που μάχεται για τη δημοκρατία, για στοιχειώδες βιωτικό επίπεδο, για παιδεία, για ελευθερίες σε μια εποχή (1985) που η “ανατολή” αρχίζει να καταρρέει σκουριασμένη και η “δύση” αρχίζει να προβάλλει ως μόνος δρόμος.
23 Ιανουαρίου, 2010 στις 6:54 μμ
Αthanassios
Σημαντικό μουσικό έργο που εκδόθηκε σε λάθος χώρα και λάθος χρονική στιγμή. Ο Μίκης εκείνη την εποχή ήταν αντι-Παπανδρέου, μάλιστα έλεγε ότι δεν διανούνταν ότι ο πρωθυπουργός της χώρας δεν είχε πατήσει το πόδι του σε συναυλία του, ενώ πήγαινε στη Ρίτα και στον Τόλη…..
Ο Μωραϊτης σίγουρα δεν είναι η μεγάλη φωνή που άξιζε αυτό το έργο, αλλά συνεργάστηκε με το Μίκη και στη «ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ ΠΕΤΡΑΣ» σε στίχους Μιχάλη Μπουρμπούλη, λίγο μετά από αυτούς τους δυο δίσκους (Διόνυσο και Φαίδρα).
Η Μνήμη της Πέτρας πήγε κι αυτή άπατη, μάλλον για τους ίδιους λόγους που προανέφερα.
Οσο για το πολιτικό μήνυμα του δίσκου, νομίζω ο Πάνος το κάλυψε απόλυτα.
Είναι έκδηλη η πίκρα κι απογοήτευση, τόσο στη μουσική, όσο και στους στίχους.
23 Ιανουαρίου, 2010 στις 7:43 μμ
Πάνος
«Είναι έκδηλη η πίκρα κι απογοήτευση, τόσο στη μουσική, όσο και στους στίχους»
Χμμμ… ας δούμε τι λέει επ’ αυτού ο Μάνος Χατζιδάκις:
Πρέπει να προσέξετε πολύ τον Διόνυσο, αφού χαρείτε τη συγκίνηση της πρώτης επαφής μαζί του. Για να διαπιστώσετε τι πάει να πει «έντεχνη λαϊκή μουσική» στα ικανά χέρια ενός γνήσιου μουσικού. Και πώς, μέσα από ευρηματικούς μελωδισμούς και συναρπαστικούς συνδυασμούς ήχων, ξεδιπλώνεται ένα έργο, που μαζί με την εντατική ατμόσφαιρά του, περιέχει μέσα του πικρά μηνύματα των χαλεπών καιρών που ζούμε.
Το επικό στοιχείο του Θεοδωράκη στην απόλυτη ωριμοτητά του και μακριά από τις μεγαλόπρεπες εκτονώσεις των δρόμων. Το επικό τέλεια συγκερασμένο με την ελεγεία των πολιτικών απογοητεύσεων και του ενεδρεύοντος Θανάτου.
Νοιώθω περήφανος που ο Σείριος ανάμεσα στα παιδιάπου τον κατοικούν, συμπεριέλαβε και τον συγκλονιστικό ΔΙΟΝΥΣΟ του Μίκη Θεοδωράκη
(από το βιβλίο που αναφέρεται στο ποστ, σελ. 322)
23 Ιανουαρίου, 2010 στις 8:31 μμ
Πάνος
Το ομώνυμο τραγούδι («Διόνυσος») – δια χειρός Αθανασίου:
23 Ιανουαρίου, 2010 στις 10:09 μμ
Πάνος
Σας θυμίζω ένα παλαιότερο ποστ, που ασχολείται με το αριστουργηματικό «στα περβόλια», του Μίκη:
20 Αυγούστου, 2010 στις 9:58 πμ
σχολιαστης
Τηνε κοιτάζω σκέφτομαι πώς να της πω
πώς ήρθα τον προδότη γιο της να σκοτώσω
πάνω στο αίμα του παιδιού της τ’ αχνιστό
μια Ελλάδα νέα πάω τώρα να στεριώσω.
***
Μίκη, στο τσακ τη γλυτώσαμε.
20 Αυγούστου, 2010 στις 10:40 πμ
Β.Δ. Καργούδης
Κατ αρχή να δηλώσω τον απόλυτο σεβασμό μου, στα πρόσωπα των οποίων ο νους και η καρδιά, αλλά κυρίως οι δημόσιες συμπεριφορές, είτε κυριαρχούνται, είτε ερμηνεύονται από το τεράστιο μέγεθος που το λένε «Νόμο του αίματος». Οικογένειες ολόκληρες, που τον νου & την καρδιά και εν τέλει την ψυχή ανθρώπων καθ όλα άξιων & σεβαστών δείχνει ακόμα να σκοτίζει με τον δικό του καταλυτικό τρόπο, ο πηχτός, κοκκινόχρωμος, κοχλάζων χυμός της Ζωής.
Κι από την άλλη, να παρατηρήσω, πως στέκεται αντιποδικά απαρασάλευτη από τα βάθη των αιώνων, η Παγκόσμια Σταθερά της Κοινωνικής Κινητικότητας, που λέει ..»σ’ όλες της Γης τις γλώσσες», πως «για να γυρίσει ο Ήλιος..», να βαδίσουν εν σώματι οι κοινωνίες προς το Νέο, που δείχνει απ το βάθος να τους γνέφει με νόημα (όταν μια στα τόσα, τόσο σπάνια γίνεται αυτό!) και να έχει για τον καθένα και μια επαγγελία για ένα Μέλλον Άλλο, χρειάζεται, άλλοι «νά είναι στους Τροχούς», και «..οι Ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους»!
Και το δίνουν τόσο αψήφιστα (αλλά και τόσο Όμορφα, αλήθεια), οι Ζωντανοί, κι οι άλλοι, τόσο πρόθυμα «βαδίζουν ο καθένας στον δικό του Τροχό»
(Και φυσικά οι επιπλοκές αρχίζουν όταν λίγο αργότερα, το αίμα κρυώνει, και έρχονται οι σκέψεις στον νου, και οι κλονισμοί στις καρδιές των αθώων (ή μη) επιγόνων).
Ανάμεσα στις δύο αυτές θεμελιώδεις πραγματικότητες κινείται, θέλω να πω, ο νους ο δικός μας, τόσα χρόνια μετά, όταν αναλογιζόμαστε τις μέρες 44-45!
Και έτσι πρέπει να είναι.
Την καλημέρα μου σε όλους την είπα;
20 Αυγούστου, 2010 στις 11:15 πμ
σχολιαστης
Βαγγέλη, εμείς που δε ζήσαμε σε αυτή την περίοδο, εισπράξαμε λίγο ή πολύ τις συνέπειες.
Οσοι ουσιαστικά θυμόμαστε μετά το 74, τη χαρήκαμε την ελευθερία της μεταπολίτευσης.
Οι καταστάσεις αυτές ενώ τις αντιμετωπίζουμε με την απόσταση του χρόνου, συνεχίζουν να μας εκπλήσσουν για τη βιαιότητα αλλά και την ιεραποστολική βεβαιότητα επίτευξης του επιδιωκόμενου σκοπού.
Ουδείς αμφιβάλει ότι αν η Ελλάδα, ακολουθούσε τη μοίρα των λαικών δημοκρατιών, θα βίωνε μέχρι τη διάλυση του υπαρκτού αντίστοιχες ολοκληρωτικές καταστάσεις. Εξ ου και το «στο τσακ τη γλυτώσαμε».
Και η κατάρα του εμφυλίου ήταν μας πήγε καροτσάκι μέχρι το 74, με ανώμαλες αντιδημοκρατικές καταστάσεις.
Σίγουρα αξίζαμε κάτι καλύτερο.
20 Αυγούστου, 2010 στις 12:13 μμ
Β.Δ. Καργούδης
@Sxo, ειλικρινά απολαμβάνω το ότι όσο περνάει ο καιρός και εξελίσσεται και η περαιτέρω γνώση & κατανόηση των θέσεων και των δυό μας, τόσο πιο πολύ αποκαλύπτεται μια σύγκλιση που στις αρχές τουλάχιστο, δεν έδειχνε να είναι τόση και τέτοια.
Στο παραπάνω σχόλιό σου, (ειδικά μετά και τη διευκρίνηση περί του πού ακριβώς κολλάει το «τσακ!»), καλύπτομαι στο 99%.
Και λέω 99%, όχι γιατί εντοπίζω κάποια συγκεκριμένη -μικρή έστω- διαφωνία, αλλά για να υπάρχει και ένα περιθώριο για καλό και για κακό (ένας συνεπής σκεπτικιστής, άλλωστε, οφείλει να σκέφτεται κάπως έτσι..).
Για το καλύτερο που αξίζαμε, @Σχο,το πιστεύω κι εγώ 100%.
Αν όμως σκεφτούμε πως ο ανθρώπινος ανθός και των δύο πλευρών είναι αυτός που στην πραγματικότητα κυριολεκτικά ξεκληρίστηκε (όπως άλλωστε σε κάθε εμφύλια σύρραξη, -και ΜΟΝΟ τότε, προς αποφυγή θανατολάγνων παρεξηγήσεων-, «οι καλοί πεθαίνουν πρώτοι»), τότε, και λίγα πάθαμε!
Αλλά πιστεύω επίσης, και ότι στην τελική, η περίοδος 1975-2000, (κόντρα στην απαξίωσή της από τους βραχίονες του ανόητου α-πολιτικού συρμού και της πηθικό-τροπης μόδας των «αστικών μύθων») με την υπερπροσπάθεια που ολοκληρώθηκε χωρίς καλά-καλά να το «καταλάβουμε» με το ΚΑΙ συμβολικό δίδυμο των επιτεύξεων «ΚΥΠΡΟΣ ΣΤΗΝ ΕΕ (ανευ όρων) & ΕΛΛΑΔΑ στον κεντρικό πυρήνα της ΟΝΕ», (και μη βιαστεί κανείς να μου μιλήσει για σημιτικά μαρούλια!) έφερε τα άκρως ευεργετικά της για τη χώρα αποτελέσματα, και έσωσε κάμποσα απ’ αυτά που τα αξίζαμε τότε, αλλά δεν τα είχαμε (μέχρι τότε) πετύχει.
Και μάλιστα νομίζω-πιστεύω, @Σχο, πως πρέπει να τολμήσουμε πια να το σημειώσουμε, (και να του δώσουμε τη σημασία που από τα πράγματα έχει) πως όλα αυτά, έγιναν σε μια βάση ουσιαστικής Εθνικής ενότητας (πολιτικά εκφρασμένης, είτε με πράξεις είτε με παραλείψεις, -πχ στα 80ς, το Χόρα και η τότε αντιπολίτευση που «έκραζε» σικέ & προσυνεννοημένα).
Που όμως επειδή ακριβώς πατούσε, ή ξεκινούσε -καλύτερα- από τις διαφορές, κοινωνικές-ταξικές, ιδεολογικές & πολιτικές, κατάφερνε να τις επεξεργάζεται και να τις φέρνει σε ένα ποιοτικά ανώτερο στάδιο, σε μια κατάσταση «λειτουργικής σύγκλισης» με ταυτόχρονη διατήρηση των ιδιαίτερων του κάθε επί μέρους χώρων χαρακτηριστικών.
26 Δεκεμβρίου, 2010 στις 1:17 μμ
GB
Μιά φυλακή κλιμακτήριας ελευθερίας απτό αυτονόητο.
7 Ιουνίου, 2014 στις 10:09 μμ
Τα τραγούδια στον «Εμφύλιο» της καλύβας | Η καλύβα ψηλά στο βουνό
[…] • Ο Διόνυσος (του Μίκη Θεοδωράκη) https://panosz.wordpress.com/2010/01/23/civil_war-40/ • Ο Εμφύλιος στα τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη […]
8 Ιουνίου, 2014 στις 1:14 μμ
Kostas Karampas
Σε σχεση με το σχολιο του σχολιαστη να επαναλαβουμε εδω την απαντηση του Ζαχαριαδη στην 7 η πλατεια ολομελεια στο ερωτημα γιατι εγινε ο εμφυλιος.Ο Ζαχαριαδης ειπε οτι καναμε το διεθνιστικο μας καθηκον.Και πργματικα οσο αγγλοι και αμερικανοι ασχολουνταν με την ελλαδα ο πατερουλης Σταλιν ανετρεπε τις συμφωνιες που ειχε υπογραψει εκκαθαριζε τις αντιπολιτευσεις και εγκαθιστουσε τις δικτατοριες του τις δουλικες σε εκεινον.Το τιμημενο κκε πραγματικα εκανε το διεθνιστικο του καθηκον μαζι βεβαια με την προδοτικη επαρρατο δεξια
Για τα δεκεμβριανα να ειπωθει οτι η γραμμη του κκε ηταν ΔΕΝ πυροβολουμε τους 30000 αγγλους γιατ ειναι συμμαχοι του σταλιν.Μονο τους ελληνες πυροβολουμε της αστυνομιας και της χ.Πιο πριν εδιωξε απο την αθηνα τον ΕΛΑΣ και απαγορευσε στον υπολοιπο ελας να μπει και να δωσει τ μαχη,ετσι ωστε τα δεκεμβριανα να γινουν με τους γερους και αρωστους τους αμουστακους και ανεκπαιδευτους και αοπλους