Οι ραγιάδες ξεπέρασαν πλέον κάθε όριο. Στο νομοσχέδιο για τη σφαγή των δώρων των συνταξιούχων πέρασαν ( από το παράθυρο ) ειδική τροπολογία που επιτρέπει στον υπουργό οικονομικών να υπογράφει δανειακές συμβάσεις και συμφωνίες χωρίς εξουσιοδότηση της Βουλής. Μια τέτοια τροπολογία , που προφανώς χθές «ξεχάσανε» να την εντάξουν στο μνημόνιο, σήμερα την εμφανίζουν στο φώς. Φτάσαμε στα όρια δηλαδή του κοινοβουλευτικού μας πολιτεύματος και του Συντάγματος. Προκειμένου να εξασφαλιστεί ότι στο μέλλον θα είναι ΣΙΓΟΥΡΗ η αποπληρωμή των αφεντάδων τους , ακόμα και αν χρειαστεί να μας πιούν και το αίμα , θα κάνουν τα πάντα.
Να θυμηθείτε για το μέλλον τα ονόματα των βουλευτών που ψήφισαν αυτή τη τροπολογία. Μετά από αυτό το τερτίπι , αυτή την αποθέωση της ταχυδακτυλουργίας των ανδρεικέλων δεν μπορώ πλέον να συζητώ στο χαχαχούχα στυλάκι με τους πιθανούς υποστηρικτές ενός τέτοιου ολισθήματος.
Για του λόγου το ακριβές :
Σε ρόλο… ακροατηρίου η Βουλή για την εφαρμογή της συμφωνίας | Πολιτική | Ελευθεροτυπία
Η καλύβα ψηλά στο βουνό 
29 Σχόλια
Comments feed for this article
7 Μαΐου, 2010 στις 9:32 μμ
Μαύρο πρόβατο
Βέεβαια… προηγήθηκε επίσης η υποστήριξη του ΛΑΟΣ στην απόρριψη της πρότασης της αριστεράς να ζητηθεί αυξημένη πλειοψηφία για τα μέτρα, όπως προβλέπεται από το Σύνταγμα σε ζητήματα όπου εμπλέκεται η εθνική κυριαρχία (μην και ξεβρακωθεί ο Αντωνάκης με το κόλπο του…)
-Είμαι σίγουρος οτι αυτή η εξασφάλιση αποφάσεων με διατάγματα, ήταν μέρος του ντηλ με ευρω/ΔΝΤδες…
7 Μαΐου, 2010 στις 9:35 μμ
Πάνος
Παπούλη,
μπήκα στην καλύβα για να ετοιμάσω ποστ με αυτό ακριβώς το θέμα… 😉
7 Μαΐου, 2010 στις 9:51 μμ
σχολιαστης
Αυτό αποτελεί πρόβλημα;
7 Μαΐου, 2010 στις 11:16 μμ
vel
επίσημα πλέον δεν έχουμε κυβέρνηση ..
οι υπουργοί είναι με συμβάσεις ορισμένου χρόνου..
ούστ!
7 Μαΐου, 2010 στις 11:27 μμ
Κωνσταντίνος
Λίγη νηφαλιότητα δε βλάφτει κύριε vel και όλοι εδώ μέσα. Η εθνική κυριαρ-
χία έχει χαθεί από καιρό. Το θέμα είναι να μη χάσουμε την αξιοπρέπειά μας.
Όχι που θα ρωτούσαν πάλι τους συνδικαλιστάδες. Επιτέλους, θα καταλά-
βουν κάποτε μερικοί ότι πρέπει να σταματήσει το άθλιο καθεστώς της εδώ και 35 χρόνια συγκυβέρνησης της εκάστοτε κυβέρνησης και των ομάδων πίεσης που εκφράζουν οι συνδικαλιστάδες; Αυτή είναι η δημοκρατία τριτοκοσμικού τύπου, ευρωπαϊκή μπανανία, η οποία ευτυχώς μας τελείωσε. Αυτό ήταν το πρώτο που είδαν οι κοστουμαρισμένοι κύριοι του Δ.Ν.Τ. και αμέσως το χειρούργησαν. Ίσως τώρα μπορεί να ανασάνει ετούτη η κυβέρνηση
7 Μαΐου, 2010 στις 11:43 μμ
κικη
Κωνσταντίνε
τοποθετείσαι συνειδητά ή ασυνείδητα?
Πας να δικαιολογήσης της κατάλυση της Βουλής (και ονομαστικά της δημοκρατίας) ή μου φαίνεται?
7 Μαΐου, 2010 στις 11:45 μμ
Πάνος
κική,
https://panosz.wordpress.com/2010/05/06/imf-12/#comment-88377
7 Μαΐου, 2010 στις 11:49 μμ
κικη
Πάνο
οκ κατάλαβα
8 Μαΐου, 2010 στις 8:02 πμ
Πάνος
ΟΙ αναρχικοί (κάποιοι αναρχικοί, τελοσπάντων) για τα γεγονότα της Μαρφίν:
http://www.anarchy.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=319&Itemid=1
8 Μαΐου, 2010 στις 9:11 πμ
vladimiros
Μέχρι κι εγώ είχα σκεφτεί να ετοιμάσω πoστ για το θέμα. 🙂
Θεωρούσα και θεωρώ ότι η πιο επικίνδυνη ίσως «ζημιά» της εποχής της νέας διακυβέρνησης του ΚΑΚ ήταν η «φροντίδα» προς τους θεσμούς.
Μη με κατηγορήσετε παρακαλώ για υπερβολή (λάβετε επιπλέον υπόψη σας ότι …είμαι υπεράνω χρημάτων).
Θυμίζω ενδεικτικά τις Σανιδοαντικαταστάσεις ενοχλητικών περίεργων εισαγγελέων και το εσπευσμένο κλείσιμο της Βουλής.
Μπορεί για πρακτικούς λόγους να χρειάζεται ευελιξία και επίσης να είναι σκόπιμο να αποφεύγονται τυχόν «εκβιασμοί» (τύπου Μανώλη π.χ.) από «ηρωϊκούς» βουλευτές κάθε λίγο, ώστε να εξασφαλίζεται το cash flow από ΔΝΤ-ΕΕ αλλά υπάρχουν και κάποια (αστικο-δημοκρατικο-κοινοβουλευτικά) όρια.
Δυστυχώς φαίνεται ότι θα συνεχιστεί αυτός ο κατήφορος της κοροϊδίας της Βουλής (και όχι μόνο).
8 Μαΐου, 2010 στις 11:36 πμ
Αναγνώστης ο αθηναίος
Καλημέρα,
Νομίζω ότι το πρόβλημα που έχουμε, όταν οι βασικές πολιτικές καθορίζονται από «οικονομικούς διαχειριστές στυλ ΔΝΤ», δεν είναι τόσο στην αρχική σύμβαση και στους επαχθείς όρους της, όσο στα μέτρα εφαρμογής και τήρησης που θα ακολουθήσουν και θα διαρκούν όσο ισχύει η «Σύμβαση».
Έτσι, θα μπορούσε να πει κάποιος ότι «τα μέτρα» δεν είναι τίποτε, μπροστά στις «ερμηνευτικές εγγυκλίους» που θα κληθούν να αντιμετωπίσουν «τις αποκλίσεις από την εφαρμογή».
Οι αποκλίσεις βέβαια είναι δεδομένες.
Το να αφήσουν το ζήτημα να εξαρτάται από τη συγκυρία, θεωρώντας ότι η σημερινή στάση των κομμάτων της Βουλής, αλλά και των βουλευτών, είναι δεδομένη στο διηνεκές, δεν θα ήταν φρόνιμο.
Σχετικά με τη στάση του ΛΑΟΣ, νομίζω ότι αντιλήφθηκαν (εδώ και καιρό) το κενό που δημιουργείται από τη στάση του Σαμαρά και σπεύδουν να το καλύψουν.
Έτσι θα έχουν πιάσει ήδη θέση, κάτι που θα το πιστωθούν όταν «ευρύτερες δυνάμεις του φιλελεύθερου χώρου» (πχ Ντόρα, αλλά και όσοι προκύψουν μετά την αναμενόμενη σφαγή από τους Σαμαρικούς) αρχίζουν και μορφοποιούν σχήματα.
Νομίζω ότι το θέμα «στήριξης του ΓΑΠ και σύμπλευσης με το ΠΑΣΟΚ» δεν πρέπει να αξιολογείται ως κάτι σημαντικό.
Περισσότερο μου φέρνει σαν τις Εταιρίες του Χρηματιστηρίου όπου κάποιοι τις αγόραζαν, ώστε να έχουν έτοιμο ΑΦΜ, όταν θα χρειαζόταν «κάποιο όχημα».
Συμφωνώ απόλυτα με το σχόλιο του Βλαδίμηρου (9.11 πμ) και το θέμα που θέτει το αξιολογώ ως πολύ σημαντικό.
Θα προσέθετα ότι το ζήτημα «υπεράσπισης της συνταγματικής νομιμότητας», πρέπει να αφορά και τη στάση των κινημάτων διαμαρτυρίας.
8 Μαΐου, 2010 στις 11:43 πμ
kapetanios
αναγνώστη
θα ήταν φρόνιμο για την δημοκρατία- έστω και γι αυτήν την κατ επίφαση που διαθέτουμε.
Για όλα τα άλλα πολιτεύματα σαφώς και δεν θα ήταν
8 Μαΐου, 2010 στις 11:55 πμ
Αναγνώστης ο αθηναίος
Καπετάνιε, αυτό λέω.
Πρόκειται για μέτρο «εκτροπής».
Και μάλιστα δεν αφορά κάποιους θερμοκέφαλους, αλλά το χρειάζονται γιατί απαντάει σε πραγματικές ανάγκες (δικές τους – όχι της Δημοκρατίας)
8 Μαΐου, 2010 στις 6:14 μμ
κικη
Αναγνώστη αθηναίε
νομίζω ότι αντιστρέφεις το πρόβλημα
για να μη φανεί πόσο μεγάλο είναι.
Το ότι το ΠΑΣΟΚ συμφωνεί με το ΛΑΟΣ
δεν τρομαζει κανένα σας. Δεν σας παραξενεύει?
Η παροιμία «δείξε μου τον φίλο σου να σου πω ποιός είσαι»
δεν σας λέει τίποτα?
Η Βουλή γίνεται θεατής και δεν θα αποφασίζει:
Με την εκχωρηση της σύνταξης
των όρων της σύμβασης χρηματοδότησης
στο εκάστοτε υπουργό οικονομικών (στα επόμενα χρόνια ποιός άραγε να είναι?)
να χρεώσει την χώρα με ότι κρίνει αυτός.
Και ποιός είναι? Ο υπέρτατος νους?
8 Μαΐου, 2010 στις 7:45 μμ
Αναγνώστης ο αθηναίος
Κική , νομίζω ότι το δεύτερο σκέλος του σχολίου σου (για την «εκχώρηση») δεν έρχεται σε αντίθεση με κάτι που έγραψα στο δικό μου.
Όσον αφορά στα του ΛΑΟΣ, φυσικά ΜΕ προβληματίζει (αποφεύγω τους πληθυντικούς μεγαλοπρεπείας 😉 ) , για αυτό και προσπαθώ να σκεφτώ τι σημαίνει.
Από την άποψη αυτή, εγώ βλέπω μια «κλασσική πολιτική του ΛΑΟΣ», την οποία σε προηγούμενη περίοδο εκφράσθηκε με τη λογική της «πολυκατοικίας».
Τώρα θέλει να εμφανισθεί ως ένοικος της οικίας των «σοβαρών, υπεύθυνων, αλλά μαχητικών δυνάμεων», πάντοτε όμως στη μεριά των «διαχειριστών».
Ο στόχος του όμως είναι ο ίδιος. Η καλύτερη θέση στη Δεξιά Παράταξη και η ενίσχυση της διείσδυσής του στους συντηρητικούς ψηφοφόρους.
Ο Καραμανλής, έχοντας σαφώς καλύτερο πολιτικό κριτήριο από τον ΓΑΠ, κατάλαβε τι «παίζεται» και άρχισε τα «εγώ με τα άκρα δεν συνομιλώ».
Ο ΓΑΠ θεωρεί (μάλλον) ότι οι κινήσεις του ΛΑΟΣ δεν τον αφορούν, αφού έχουν στόχο τη ΝΔ.
Εκεί που κάνει λάθος είναι ότι δεν κατανοεί ότι τόσο η Δεξιά, όσο και η Κεντροαριστερά θα ξαναορισθούν στη νέα περίοδο και ότι τελικά «τον αφορά».
Δεν θα συμφωνούσα με το να στηρίξει η Αριστερά την αντιπολιτευτική της τακτική στο «χαρτί: συνοδοιπόροι ΠΑΣΟΚ και ΛΑΟΣ».
Ένας από τους λόγους είναι ότι εκτιμώ ότι σύντομα ο Καρατζαφέρης θα την «πέσει στην Κυβέρνηση», διότι αυτό είναι μέρος της πολιτικής του τακτικής.
Αν και νομίζω ότι είναι προφανές ότι είμαι αντίθετος με το «χώρο της Δεξιάς», δεν μπορώ να μη σημειώσω, ότι τουλάχιστον στη προηγούμενη περίοδο, ο Καρατζαφέρης απέδειξε ότι μπορείς να διεκδικείς τη συμμετοχή σου σε «ρεφορμιστικά μέτωπα» χωρίς αυτό να σημαίνει ότι χάνεις τη φυσιογνωμία σου και ότι θα καταστραφείς εκλογικά.
Ίσα ίσα που μπορείς και να αυξάνεις τη δύναμή σου.
Εδώ το έκανε το ΛΑΟΣ χρησιμοποιωντας απλώς τακτικισμούς 😉
8 Μαΐου, 2010 στις 8:06 μμ
δεξιος
Η αποψη μου για το ΛΑΟΣ ειναι η εξης : Ο ΛΑΟΣ εκφραζει ορισμενα συμφεροντα στο χωρο της δεξιας που τεθηκαν στο περιθωριο μετα το 1974 και που διαβλεπουν την ευκαιρια να επανελθουν στο προσκηνιο.
Τεθηκαν στο περιθωριο οχι μονο επειδη φυλακισθηκαν οι χουντικοι και τελειωσε η βασιλευομενη δημοκρατια αλλα και επειδη η ενταξη στην ΕΟΚ μεταμορφωσε το χωρο σε αυτο που εγινε γνωστο ως Νεα Δημοκρατια δηλαδη ενα κομμα φιλοευρωπαικου προσανατολισμου.
Περα απο το μικροκομματικο οτι καθε αναπτυξη του ΛΑΟΣ εις βαρος της ΝΔ συμφερει το ΠΑΣΟΚ υπαρχει βαθυτερη γεωπολιτικη συμπτωση.
Τυχον αυξηση της αμερικανικης επιρροης στην Ελλαδα μεσω ΔΝΤ και γενικα της στροφης ΓΑΠ προς ΗΠΑ λειτουργει στο χωρο της δεξιας υπερ του ΛΑΟΣ.
Ο Ομπαμα σημερα ειναι και αυριο δεν ειναι.Εαν το ΔΝΤ και η αυξημενη αμερικανικη επιρροη παραμεινει και με διοικηση Ρεπουμπλικανων ειναι φανερο οτι ο διαυλος μεσω του οποιου θα ασκειται δεν μπορει να ειναι μονο το ΠΑΣΟΚ.
8 Μαΐου, 2010 στις 8:21 μμ
Αναγνώστης ο αθηναίος
Δεξιέ δεν θα διαφωνούσα, θα προσέθετα όμως ότι δεν νομίζω ότι φτάνει μόνο ο ΛΑΟΣ, αλλά χρειάζεται και η περαιτέρω ενίσχυση του μετώπου και προς το κέντρο. Όχι αναγκαστικά ως ένα σχήμα.
Επίσης νομίζω ότι η φυσιογνωμία των κομμάτων της Δεξιάς είναι ακόμη υπό διαμόρφωση.
Δηλαδή ούτε το ρόλο της ΝΔ επί Σαμαρά τον θεωρώ δεδομένο, ούτε την τύχη των υπό διαγραφή μπορώ να προδιαγράψω.
8 Μαΐου, 2010 στις 8:21 μμ
Β.Δ. Καργούδης
@δεξιός: Μόνο που κολλάς στο ότι οι Ρεπουμπλικάνοι δίνουν σήμερα μάχη στην Εκτελεστική Επιτροπή του ΔΝΤ να μην περάσει το ελληνικό πακέτο, με το επιχείρημα ότι η εμπλοκή του ΔΝΤ σε ευρωπαϊκή διάσωση θα είναι μοιραία για το ίδιο.
8 Μαΐου, 2010 στις 8:36 μμ
Μαύρο πρόβατο
Δεξιέ, έρχονται όμως διάχυτα δεδομένα για
1. «χτύπημα» της αμερικανικής οικονομίας, με νέο βάθεμα της κρίσης και
2. δυνατότητα σχετικής ισχυροποίησης των ευρωπαϊκών κεφάλαιων στον μεταξύ τους ανταγωνισμό. Τούτο είναι δυνατό μόνο στο βαθμό που τα μέτρα εις βάρος των εισοδημάτων της εργασίας που λαμβάνονται στην ΕΕ δεν οδηγήσουν σε γενικότερη αποσταθεροποίηση ώστε να επιστρατευτούν επαχθείς κυβερνητικές λύσεις, παρά μόνο τη διόγκωση της μπερλουσκονοφασιστικής «εθνικόφρονος διαμαρτυρίας».
Μην ξεχάσουμε όμως και οτι το ΛΑΟΣ, πέραν οτι έχει στηθεί ως βραχίονας των αμερικάνων (με λάισενς να τους βρίζει 🙂 ) συσπειρώνει και διάφορα άλλα, καθαρά μαφιόζικα, συμφέροντα. Ξεπλύματα και τέτοια. Παρεμπιπτόντως, εκτιμώ οτι ο κ.Πάγκαλος ήταν πλήρως ενήμερος της στάσης που επρόκειτο ν’ακολουθήσει ο Καρατζ., αρκετά πριν τις εκλογές!
8 Μαΐου, 2010 στις 8:36 μμ
δεξιος
Nαι αλλα οταν ελθουν στην εξουσια θα παραλαβουν μια δεδομενη κατασταση ασχετως των παραδοσιακων απομονωτικων τασεων που εχουν.
8 Μαΐου, 2010 στις 8:43 μμ
σχολιαστης
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11378&subid=2&pubid=11778944
8 Μαΐου, 2010 στις 10:18 μμ
Δύστροπη Πραγματικότητα
Από την άποψη αυτή, εγώ βλέπω μια “κλασσική πολιτική του ΛΑΟΣ”, την οποία σε προηγούμενη περίοδο εκφράσθηκε με τη λογική της “πολυκατοικίας”.
Τώρα θέλει να εμφανισθεί ως ένοικος της οικίας των “σοβαρών, υπεύθυνων, αλλά μαχητικών δυνάμεων”, πάντοτε όμως στη μεριά των “διαχειριστών”.
Ο στόχος του όμως είναι ο ίδιος. Η καλύτερη θέση στη Δεξιά Παράταξη και η ενίσχυση της διείσδυσής του στους συντηρητικούς ψηφοφόρους.
Θεωρώ ανεπαρκή τα παραπάνω ως εξήγηση για την απόφαση του ΛΑΟΣ να δώσει την υποστήριξή του στην κυβερνητική απόφαση για προσφυγή στο ΔΝΤ.
Ας τα πάρουμε τα πράγματα λίγο με την σειρά…
Τον πολιτικό λόγο του ΛΑΟΣ τον χαρακτηρίζει μία έντονα ηθικολογική θέαση της πολιτικής και μία ακραία εθνικιστική διάσταση. Και τα δύο έχουν χρησιμοποιηθει, και εξακολουθούν να χρησιμοποιούνται, από την ηγεσία του προκειμένου να κερδίσει την εύνοια μίας μερίδας του δεξιού ακροατηρίου. Εαν το ΛΑΟΣ ήθελε να διευρύνει την διείσδυσή του στο δεξιό ακροατήριο, προκαλώντας ενδεχομένως ακόμα και σημαντικά προβλήματα στην ΝΔ, θα έπρεπε να έχει κάνει το αντίθετο από αυτό που έκανε, θα έπρεπε να έχει ΚΑΤΑΨΗΦΙΣΕΙ το νομοσχέδιο περί ΔΝΤ. Αντ’ αυτού τι έκανε? Το υπερψηφισε.
Θα προσπαθήσω να καταστήσω πιο σαφές γιατί από μία καταψήφιση του νομοσχεδίου το ΛΑΟΣ θα κέρδιζε πολιτικά περισσότερο.
Η προσφυγή στο ΔΝΤ θα είναι μία πολύ επώδυνη διαδικασία για ένα πολύ μεγάλο τμήμα του πληθυσμού. Ανεξάρτητα από το ποιός πραγματικά ευθύνεται για αυτή την προσφυγή ένα γεγονός παραμένει αναμφισβήτητο, το ΠΑΣΟΚ είναι η κυβέρνηση που αποφάσισε τελικά αυτή την προσφυγή. Το ΠΑΣΟΚ, σύμφωνα με το ΛΑΟΣ, είναι ένα κόμμα επικίνδυνο για τα εθνικά συμφέροντα της χώρας. Αυτού του τύπου η πολιτική ρητορική χρησιμοποιείται κατά κόρο από το ΛΑΟΣ για την προσέλκυση ψηφοφόρων από το δεξιο ακροατήριο και για την εδραίωση της πολιτικής του ηγεμονίας σε αυτούς. Η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ έχει επανειλλημένα δηλώσει πως η προσφυγή στο ΔΝΤ συνιστά μερική απώλεια εθνικής κυριαρχίας. Και το ΛΑΟΣ, αντί να συμπεριφερθεί όπως μας έχει συνηθίσει στο παρελθόν, πλεοδοτώντας σε εθνικιστικές κορώνες, αντί να εκμεταλλευθεί μία πρώτης τάξεως ευκαιρία προκειμένου, όχι μόνο να εδραιώσει ακόμα καλύτερα την ηγεμονία στο τμήμα των δεξιών ψηφοφόρων που το ακολουθεί αλλά και επιπρόσθετα να προσελκύσει και ψηφοφόρους από το ευρύτερο ακροατήριο της δεξιάς (τους οποίους δεν είχε καταφέρει να συγκινήσει με τον ηθικοπλαστικο και εθνικιστικό του λόγο) οι οποίοι είναι εξοργισμένοι από την προσφυγή του ΠΑΣΟΚ στο ΔΝΤ επέλεξε να συμπλεύσει με το ΠΑΣΟΚ.
Αντί δηλαδή να επιλέξει μία κίνηση με εξασφαλισμένο πολιτικό κέρδος για το ίδιο, την καταψήφιση του νομοσχεδίου, επέλεξε αντίθετα την υπερψήφιση του, μία κίνηση με τελείως αβέβαιο πολιτικό αποτέλεσμα για το ίδιο εφόσον το εμφανίζει να αντιστρατεύεται την ίδια του την εθνικιστική ρητορική πάνω στην οποία έχει χτίσει την εκλογική του βάση.
Το αντεπιχείρημα ότι τα έκανε όλα αυτά γιατί θέλει να προβάλει μία εικόνα υπευθυνότητας είναι εξαιρετικά αδύναμο. Την επιθυμία να προβάλουν αυτή την εικόνα θα την ανέμενε κανείς από κόμματα που έχουν σημαντικές προοπτικές να κυβερνήσουν. Το ΛΑΟΣ όμως σίγουρα τέτοιες προοπτικές δεν έχει, στην παρούσα φάση τουλάχιστον, οπότε δεν έχει και το ανάλογο κίνητρο να εμφανιστεί στην παρούσα συγκυρία ως κόμμα «υπεύθυνο» αναλαμβάνοντας μία τέτοια κίνηση υψηλού ρίσκου για το ίδιο.
ΥΓ. Παρότι δεν μπορώ να το αποδείξω, έχω την αίσθηση πως η όλη στάση του ΛΑΟΣ των τελευταίων ημερών, που κατέληξε στην υπερψήφιση του νομοσχεδίου, και η όλη στάση της Μπακογιάννη, που και αυτή κατέληξε στην υπερψήφιση του νομοσχεδίου, με κάποιον τρόπο συνδέονται…
8 Μαΐου, 2010 στις 10:24 μμ
κικη
Αναγνώστη αθηναίε
Δεν είχα τέτοια πρόθεση,
» να στηρίξει η Αριστερά την αντιπολιτευτική της τακτική στο “χαρτί: συνοδοιπόροι ΠΑΣΟΚ και ΛΑΟΣ”.
αλλά προσπαθούσα να στρέψω την συζήτηση εκεί που ο δεξιός πολύ σωστά εντόπισε:
«Τυχον αυξηση της αμερικανικης επιρροης στην Ελλαδα μεσω ΔΝΤ και γενικα της στροφης ΓΑΠ προς ΗΠΑ λειτουργει στο χωρο της δεξιας υπερ του ΛΑΟΣ.
Ο Ομπαμα σημερα ειναι και αυριο δεν ειναι.Εαν το ΔΝΤ και η αυξημενη αμερικανικη επιρροη παραμεινει και με διοικηση Ρεπουμπλικανων ειναι φανερο οτι ο διαυλος μεσω του οποιου θα ασκειται δεν μπορει να ειναι μονο το ΠΑΣΟΚ?»
Γι αυτό έθεσα θέμα συμφωνίας θέσεων του ΠΑΣΟΚ με το ΛΑΟΣ και όχι το αντίθετο.
Ο πληθυντικός απευθύνονταν σε όλους τους συνκαλυβίτες.
8 Μαΐου, 2010 στις 10:33 μμ
κικη
Δύστροπη Πραγματικότητα
μήπως δεν σκοπεύει στην τόσο άμεση λήψη της εξουσίας, αλλά μακροπρόθεσμα? Μην ξεχνας ότι σε καιρούς πολιτικης εξαθλίωσης και οικονομικού αδιεξόδου κατάφερε να κερδίσει βουλευτικά την εξουσία ο Χίτλερ.
8 Μαΐου, 2010 στις 11:22 μμ
κικη
Στο «που πάμε»
στο video του Μ
με τον Ψαρ που είδα μόλις τώρα,
ίσως δείτε την πολιτικη εξαθλίωση.
Έπεται η οικονομική.
Δεν χρειάζεται να πάρεις γραμμή από κανένα κόμμα
για να δεις τα σημεία των καιρών,
αρκούν κάποιες γνώσεις της ιστορίας.
9 Μαΐου, 2010 στις 10:09 πμ
Αναγνώστης ο αθηναίος
Κική καλημέρα, εσύ καλώς ρωτάς τους συν-καλυβίστες, όπως κάνουμε όλοι, αλλά και εγώ δεν έπρεπε να πω ότι δεν καβάλησα το καλάμι να απαντάω εξ’ονόματος άλλων;; 🙂 .
«Ακούω πολύ σοβαρά» την ανάλυση του Δεξιού, αλλά πιστεύω πως θα συμφωνήσουμε όλοι, ότι οι αλλαγές σε επίπεδο «συμφερόντων» τόσο στις ΗΠΑ όσο και στην ΕΕ, καθώς και η σχέση τους (ΕΕ-ΗΠΑ), δεν μεταφράζονται άμεσα και «απευθείας» σε αλλαγές των κινήσεων των πολιτικών δυνάμεων στην Ελλάδα.
Πολλές φορές οι υποτιθέμενοι «εκφραστές» υπεραντλαντικών ή άλλων πολιτικών δεν έχουν καν συνείδηση του ρόλου τους και οι πιο «συνειδητοί» πορεύονται «όπως καταλαβαίνουν», έχοντας ως διακύβευμα την ταύτισή τους με τις «μητροπολιτικές επιδιώξεις».
Το παραπάνω δεν το αναφέρω ως αξίωμα, απλώς εκφράζει την άποψή μου ότι τις τελευταίες δεκαετίες είχαμε μια διαφοροποίηση του πολιτικού κόσμου από τη στάση «ιδού ο στρατός σας».
Είναι όμως εξαιρετικά αποκαρδιωτικό ότι παρατηρείται μια τάση αντιστροφής του παραπάνω , όχι μόνο για τη «Δεξιά», για αυτό και «ακούω» αυτό που «τόνισες».
Το θέμα της αύξησης της αμερικάνικής επιρροής λόγω της έλευσης του ΔΝΤ, είναι εξαιρετικά σοβαρό και ως αυτόνομο θέμα (και σε σχέση με τα της ευρωπαϊκής πολιτικής).
9 Μαΐου, 2010 στις 11:33 πμ
Συνταγματική εκτροπή απ’τη Δικτατορία Νέου Τύπου (ΔΝΤ) « OMADEON
[…] Ξεπέρασαν κάθε όριο ραγιαδισμού… (Καλύβα) […]
9 Μαΐου, 2010 στις 11:49 πμ
Αναγνώστης ο αθηναίος
Δύστροπη Πραγματικότητα,
νομίζω ότι οι διαφορές μας στην προσέγγιση εντοπίζονται στην ιεράρχιση των συμπεριφορών που εξετάζουμε (ποια αξιολογούμε ως κύρια ή δευτερεύουσα) και λιγότερο στην εκτίμησή μας για αυτές.
Θα πρότεινα να χρησιμοποιήσουμε το ΛΑΟΣ ως case study, υπό την έννοια ότι ακόμη και αν πέφτει κάποιος έξω στο συγκεκριμένο, να εξεταστεί η προσέγγισή του και αυτόνομα (δηλαδή και για άλλους χώρους).
Κατ’ αρχήν συμφωνώ με τις εκτιμήσεις σου για τις γενικές επιδιώξεις του.
Αυτό που λέω είναι ότι το στίγμα κατατίθεται στην πράξη και ορίζοντας τους αντιπάλους.
Έτσι, αντίπαλος είναι η Αριστερά γενικώς (θα δει αν συμπεριλαμβάνεται το ΠΑΣΟΚ , αργότερα, όταν θα ξέρει αν θα είναι ενιαίο ή αν θα είναι ακόμη κυβέρνηση).
Ορίζει τον εαυτό του ως καθεστηκυία δύναμη και απευθύνεται στους «παραδοσιακούς δεξιούς».
Αυτό όμως το διεκδικεί διαμέσου πολιτικών κινήσεων.
Συμφωνούμε ότι είναι πολιτικαντισμός ή και λαϊκισμός.
Όμως το ιδεολογικό του στίγμα είναι «ολίγον νεφελώδες» και δεν έχει την πολυτέλεια των κομμάτων της Αριστεράς να καλύπτεται πίσω από την ϊδεολογία.
Δεν είναι τυχαίο ότι φορείς «συνεπούς πατριωτικής δεξιάς» κατηγορούν τον Καρατζαφέρη ότι με τον πολιτικαντισμό του «δίδει τα άγια τοις κυσί».
Ας θυμηθούμε πώς αντιμετώπιζε ο σκληρός πυρήνας του ΚΚΕ το εγχείρημα του Συνασπισμού.
Από την άποψη αυτή η κίνηση υπερψήφισης των μέτρων του λύνει το θέμα του «πού ανήκωμεν» σε σχέση με τους ανησυχούντες συντηρητικούς, βρίσκει βήμα για να καταγγείλει την «άφρονα Αριστερά» ως υπεύθυνη για τις επερχόμενες καταστροφές και διεμβολίζει τους οπαδούς της ΝΔ, ή τουλάχιστον όσους δεν βρίσκουν τον εαυτό τους στην κίνηση Σαμαρά.
Το κυριότερο όμως είναι ότι τον βολεύει η πλήρης κυριαρχία μανιχαϊστικών προσεγγίσεων, δηλαδή υπάρχουν 2 στρατόπεδα και οι ενδιάμεσοι είναι απλώς θλιβεροί «κουλτουριαραίοι» υπερευαίσθητοι κλπ.
Αν το καταψήφιζε, το να καταγγέλει τους «καταστροφείς», με το επιχείρημα «αφού διαμαρτύρεστε, είστε αντικειμενικά υπεύθυνοι για τις καταστροφές» θα ήταν πολύ light.
Τέλος για το θέμα των «κομμάτων εξουσίας», νομίζω ότι στο πολιτικό σκηνικό το ζητούμενο θα είναι κόμματα «ρυθμιστές», ενώ ο ρόλος των κομμάτων «πλειοψηφίας» θα ατονίσει.
Θα μου πεις , θα του βγει;;
Νομίζω πως όχι, διότι έχει εγγενείς αδυναμίες και ο τακτικισμός δεν είναι αρκετός για να διατηρήσει τη συνοχή, αλλά για αυτό και πρότεινα να δούμε το θέμα ως υπόθεση εργασίας. 😉
9 Μαΐου, 2010 στις 12:54 μμ
Παπούλης
Δυστυχώς σε αυτό το ποστ η συζήτηση εξετράπη στο ρόλο του ΛΑΟΣ και τις στοχεύσεις που υποκρύπτωνται κάτω από τη παρούσα τακτική του. Περί αυτού σκοπεύω να ασχοληθώ σε άλλο ποστ.
Αυτό που είναι σημαντικό είναι να αντιληφθούμε ότι το κοινοβουλευτικό μας πολίτευμα είναι πλέον άθυρμα και παίγνιο στα χέρια παραγόντων και «θεσμών» χωρίς καμμία νομιμοποίηση βασισμένη στην έννοια της Λαϊκής κυριαρχίας , όπως αυτή εκφράζεται έστω δια της αντιπροσωπευτικότητας.
Φαίνεται υπερβολική εκ πρώτης όψεως αυτή η διαπίστωση αλλά σας προκαλώ να σκεφτείτε ότι η ταχυδακτυλουργική τροπολογία ΕΠΕΒΛΗΘΗ μετά από απαίτηση της τρόικας εκ των υστέρων. ΑΦΟΥ δηλαδή ψηφίστηκε το σχετικό μνημόνιο στη Βουλή τη προηγούμενη μέρα και διαπιστώθηκε ότι για κάθε επόμενη ανάληψη υποχρεώσεων θα πρέπει , με την αρχική διατύπωση , να ζητείται κύρωση από τη Βουλή , ήρθε η απαίτηση των προτεκτόρων μας ( ώστε να διευκολυνθεί η περαιτέρω διαδικασία 😉 ) για επαναδιατύπωση της σχετικής παραγράφου.
Η τροπολογία πέρασε στα ψιλά και σε άσχετο νομοσχέδιο. Πρόκειται για προσφιλή τακτική που ακολουθείται συχνά στα ελληνικά κοινοβουλευτικά πράγματα εδώ και δεκαετίες ώστε τη τελευταία στιγμή να βολευτούν καταστάσεις , συμφέροντα , μικροκομματικές απαιτήσεις και άλλα παραφερνάλια ελάσσονος σημασίας .
Το ιδιαίτερα επιβαρυντικά χαρακτηριστικά αυτής της περίπτωσης είναι ότι :
Η τροπολογία εισήχθη μετά από απαίτηση ξένου ( οιουδήποτε … δεν με ενδιαφέρει ποίου ) παράγοντα και ότι η τροπολογία αυτή εκχωρούσε στον μεν υπουργό δυνατότητες πολύ πέραν αυτών που θα έπρεπε κανονικά να έχει , στο δε κοινοβούλιο παραχωρούσε το δικαίωμα να «ενημερώνεται» για ζητήματα που κανονικά έπρεπε να αποφασίζει και να κυρώνει.
Αντιλαμβάνομαι επίσης τις ειδικές συνθήκες , τη πίεση , τη περιορισμένη δυνατότητα ελιγμών , τη στενότητα του διαθέσιμου χρόνου. Όλα αυτά θα μπορούσαν ίσως να αποτελούν άλλοθι , δικαιολογία ή έστω και αναγκαία τακτική υποχώρηση επιβεβλημένη από το έκτακτο των περιστάσεων.
Όμως , πέραν του γεγονότος ότι η «κυβέρνηση» του γιωργάπη δεν εξελέγη ούτε ‘κυβερνά» έχωντας λάβει δια της ψήφου μειοψηφίας του ελληνικού λαού νομιμοποίηση για εκχώρηση της λαϊκής κυριαρχίας στον εκάστοτε υπουργό , η επίκληση στη «σωτηρία της Πατρίδος» , μιας «πατρίδος» που υποτίθεται πολιτεύεται στα πλαίσια μιας αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας αντιπροσωπευτικού τύπου , μόνο προσχηματικό μπορεί να έχει χαρακτήρα όταν το βασικό αγαθό και πυλώνας αυτού του πολιτεύματος εκχωρείται στην διακριτική ευχέρεια της υπογραφής ενός υπουργού.
Ακόμα και αν τα μέτρα και οι μεταρρυθμίσεις είναι πολιτικά και οικονομικά επιβεβλημένα , τέτοιες πρακτικές ( επί της ουσίας για τα 9 δισ ευρώ της επόμενης βδομάδας ) αποτελούν σαφές δείγμα γραφής.
Οι ραγιάδες που μας «κυβερνούν» δεν δικαιούνται πλέον να μιλούν για πατρίδα , δημοκρατία , λαό και όλα τα άλλα «εργαλεία» άσκησης εκβιασμού , όπως διαχρονικά τα κατήντησαν.