Γ. Τσολάκογλου. Προδότης ή πατριώτης;

31 Ιουλίου, 2015 in Εμφύλιος

Του Σάκη Μουμτζή

Δείτε εδώ: https://greekcivilwar.wordpress.com/2016/08/06/gcw-419/

Kατηγορίες

Αρχείο

76 Σχόλια

Comments feed for this article

31 Ιουλίου, 2015 στις 10:56 πμ

Lavrentij

Ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις.

31 Ιουλίου, 2015 στις 11:11 πμ

δεξιος

Παραλληλισμοί αντιμνημονιακών.

http://jungle-report.blogspot.gr/2015/07/tsolakoglou.html

31 Ιουλίου, 2015 στις 11:32 πμ

Δύστροπη Πραγματικότητα

«Ηταν λογικό λοιπόν τόσον οι βρετανοί όσο και οι εξόριστη ελληνική κυβέρνηση να θεωρούν τον Τσολάκογλου συνεργάτη των γερμανών.»

Τον θεωρούσαν πολλοί περισσότεροι συνεργάτη των Γερμανών, όχι μόνο οι παραπάνω.

«η χώρα απέκτησε ελληνική κυβέρνηση και δεν έγινε γερμανικό προτεκτοράτο»

Το να ισχυριζόμαστε ότι η χώρα δεν ήταν γερμανικό προτεκτοράτο επειδή, τάχα, είχε κυβέρνηση από Έλληνες, και όλα αυτά την στιγμή που ήταν υπο γερμανική κατοχή, ηχει τελείως παράταιρα.

«Το καθεστώς Τσολάκογλου ευθύς εξ αρχής εξεδήλωσε την αντίθεση του στην 4η Αυγούστου . Τα πρώτα μέτρα που έλαβε η κυβέρνηση ανέτρεπαν τις δομές εξουσίας της μεταξικής δικτατορίας»

Βρίσκονταν η χώρα υπο στρατιωτική κατοχή και η κυβέρνηση Τσολάκογλου, η κυβέρνηση που έτυχε να συνεργάζεται με τους κατακτητές, έβαλε στόχο της να ανατρέψει τις δομές εξουσίας της μεταξικής δικτατορίας. Δεδομένων των συνθηκών, να της δώσουμε και συγχαρητήρια για το μεγάλο επίτευγμα?

«Εκεί όμως που απέτυχε παταγωδώς η κυβέρνηση Τσολάκογλου ήταν στην διατροφή του αθηναϊκού λαού κατά τον δύσκολο χειμώνα 1941-42 .Οι ευθύνες βέβαια ελάχιστα βαρύνουν την κυβέρνηση καθώς οι δυνατότητες χάραξης οικονομικής πολιτικής ήταν ελάχιστες»

Βασικά οι δυνατότητες για την χάραξη της οποιαδήποτε πολιτικής ήταν ελάχιστες. Και ήταν ελάχιστες ακριβώς επειδή η κυβέρνηση Τσολάκογλου δεν ήταν τίποτα άλλο παρα οι ντόπιοι τοποτηρητές των αρχών κατοχής. Και ήταν οι τελευταίες φυσικά που είχαν βαρύνοντα λόγο για την χάραξη της οποιασδήποτε πολιτικής μέσα στην χώρα και όχι φυσικά η κυβέρνηση Τσολάκογλου.

Μία Αποτίμηση

Η κυβέρνηση Τσολάκογλου, ακόμα και αν δεχτούμε πως είχε κάποια, πολύ περιορισμένα έστω, περιθώρια αντιδράσεων στην θέληση των αρχών κατοχής, στην συνείδηση της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού πληθυσμού παρέμενε ταυτισμένη με τις αρχές κατοχής, οι οποίες ήταν μισητές. Θα ήταν λοιπόν αδύνατο να μην είναι εξίσου μισητή και η κυβέρνηση από ντόπιους τοποτηρητές των αρχών κατοχής. Κακά τα ψέμματα, σε συνθήκες κατοχής η συντριπτική πλεοψηφία νιώθει συμπάθεια και έλξη για αυτούς που αντιστέκονται στον στρατιωτικό κατακτητή, όχι για αυτούς που συνεργάζονται μαζί του.

«Κατά τη γνώμη μου, ο ηθικός στιγματισμός που τον ακολούθησε μετά τον θάνατο του, ήταν άδικος.»

Κατά την δική μου γνώμη, ο ηθικός στιγματισμός που τον ακολούθησε μεταθανάτια ήταν απολύτως δικαιολογημένος. Ακόμα και αν είχε τις ευγενέστερες των προθέσων το γεγονός παρέμενε, υπήρξε ο ντόπιος συνεργάτης του κατακτητή της χώρας. Και από τον τελευταίο η τεράστια πλειοψηφία του κόσμου πέρασε τα πάνδεινα. Θα ήταν ψυχολογικά αδύνατο λοιπόν να έχει σε πολύ καλύτερη εκτίμηση τον ντόπιο συνεργάτη του κατακτητή.

31 Ιουλίου, 2015 στις 11:39 πμ

δεξιος

Eπειδή σε όλα τα ζητήματα ισχύει το ρητό «δάσκαλε που δίδασκες» καλή είναι και μια ανασκόπηση στο τι έγινε στα κατεχόμενα αγγλικά νησιά της Μάγχης.

https://en.wikipedia.org/wiki/Occupation_of_the_Channel_Islands

The British Home Office instructed the Lieutenant-Governors that in the eventuality of the recall of the representatives of the Crown, the Bailiffs should take over their responsibilities, and that the Bailiffs and Crown Officers should remain at their posts. The Lieutenant-Governor of Jersey discussed with the Bailiff of Jersey the matter of being required to carry on administration under German orders. The Bailiff considered that this would be contrary to his oath of allegiance, but he was instructed otherwise.[5]

Last-minute arrangements were made to enable British administration to legally continue under the circumstances of occupation. In Jersey the Defence (Jersey) Regulations had been passed in 1939 in accordance with powers granted under the Emergency Powers (Jersey Defence) Order in Council of 1939 (although it later transpired that the Privy Council revoked that Order in 1941, unknown to the States of Jersey, thereby putting in doubt the legal basis of measures taken in accordance with the law as it was believed to have been). The withdrawal of the Lieutenant Governors on 21 June 1940 and the cutting of contact with the Privy Council prevented Royal Assent being given to laws passed by the legislatures, and in Jersey 46 laws had to be retroactively given assent after Liberation through the adoption of the Confirmation of Laws (Jersey) Law 1945.[8] The Bailiffs took over the civil, but not the military, functions of the Lieutenant Governors.[6]

The traditional consensus-based governments of the bailiwicks were unsuited to swift executive action, and therefore in the face of imminent occupation, smaller instruments of government were adopted.

In Guernsey, the States of Deliberation voted on 21 June 1940 to hand responsibility for running Island affairs to a Controlling Committee, under the presidency of HM Attorney General Ambrose Sherwill. Sherwill was selected rather than the Bailiff, Sir Victor Carey, as he was a younger and more robust person. The Committee was given almost all the executive power of the States, and had a quorum of three persons under the president (who could nominate additional members). Membership of the Controlling Committee was initially eight members.[5] Sherwill was imprisoned by the Germans as a result of his attempts to shelter the British servicemen in the fallout from Operation Ambassador in 1940. He was released but banned from office in January 1941.[5] Jurat John Leale replaced him as president of the Controlling Committee.[6]

The States of Jersey passed the Defence (Transfer of Powers) (Jersey) Regulation 1940 on 27 June 1940 to amalgamate the various executive committees into eight departments each under the presidency of a States Member. The presidents along with the Crown Officers made up the Superior Council under the presidency of the Bailiff.[5]

Since the legislatures met in public session, the creation of smaller executive bodies that could meet behind closed doors enabled freer discussion of matters such as how far to comply with German orders.[5]

Δηλαδή οι Άγγλοι ετοίμασαν οι ίδιοι τις διοικήσεις των νησιών που ήξεραν ότι αναγκαστικά θα εγκατέλειπαν που θα συνεργάζονταν με τους Γερμανούς.

The British government followed a policy of not encouraging resistance in the Channel Islands.[6] Reasons for this British policy included the fact that resistance within such «parochial limits» was unlikely to be effective, would be of no direct use to the war effort, and the risk of violent retaliation against British citizens in the Islands was not something the wider British population would be likely to accept.

Πολύ ενδιαφέρον.

31 Ιουλίου, 2015 στις 1:36 μμ

nikiplos

Από το ποστ:

Ο Γεώργιος Β΄καί το επιτελείο συντάχθηκαν με την πρώτη επιλογή. Οι σωματάρχες επέβαλαν τη δεύτερη.

Δυστυχώς αυτή η χώρα δεν είχε ποτέ της plan-B…

Δεξιέ, πράγματι πολύ ενδιαφέρον… Και διδακτικό δεδομένου ότι οι Άγγλοι εδώ και 800 χρόνια δεν έχουν συνηθίσει να χάνουν, δλδ δεν κάνουν τέτοια plans-B…

Η προσωπική μου γνώμη, ήταν ότι ο Στρατηγός Τσολάκογλου ήταν ο εύκολος στόχος. Ήταν εύκολο να προσωποποιηθεί ο κακος στα μάτια του απλού απονήρευτου κι αγράμματου εν πολλοίς κόσμου που χειμαζόταν απληροφόρητος στην περιφέρεια… Η Χώρα έβραζε πριν τον πόλεμο προσπαθώντας αφενός να πληρώσει τα χρωστούμενά της (το πρότζεκτ της δικτατορίας Μεταξά), αφετέρου να εντάξει σχεδόν το 50% του προσφυγικού πληθυσμού στην επικράτεια.

Από στρατιωτικής απόψεως οι κινήσεις του στρατηγού ήταν πάνω από κάθε λογική σωστές. Το εναλλακτικό σενάριο θα ήταν μια σκληρότερη γερμανική κατάκτηση, το 70% του ελληνικού στρατού νεκρό, κι εκατοντάδες ή χιλιάδες ανάπηροι, ανήμποροι να αυτοσυντηρηθούν. Με την πανστρατιά που θα απαιτείτο, να δω ποιά και πόσα ελληνόπουλα θα γεννιούνταν τη δεκαετία του 40… Εάν κάποιος το αμφισβητεί αυτό, ας δει καλύτερα πως αντιμετώπισαν οι ίδιοι οι Ναζί αξιωματικοί το Γαλλικό στρατό στη μάχη του Βαρντάν στα 1916· Στην ουσία διηξήγαγαν μάχη βιολογικής εξόντωσης των γάλλων… Αυτοί οι αξιωματικοί είχαν προαχθεί και ήταν πλέον οι διοικητές του Γερμανικού στρατεύματος: χωρίς ουμανισμό και με έντονο το μίσος για τον αντίπαλο. Αβρότητα οι Γερμανοί στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο έδειξαν μόνο στους Γάλλους και τους λοιπούς Β. Ευρωπαίους που έτσι κι αλλιώς τους θεωρουν συγκενείς τους. Εμάς μάλλον μας περίμενε η τύχη της Λευκορωσίας, της Ρωσίας ή της Σερβίας. Μόνο που η Σερβική διένεξη ήταν περιορισμένη σε τόπο και χρόνο, σε αντίθεση με τη δική μας…

Τον όρο σκληρότερη Γερμανική Κατάκτηση (προτεκτοράτο) αρκετοί σήμερα το χλευάζουν. Πρέπει να σκεφθούν όμως ότι οι δυνάμεις του Χίτλερ υπήρξαν ολετήρες· Οι Ρωσικές απώλειες στον Β’ παγκόσμιο πόλεμο ήταν 8.7 εκατομύρια νεκροί σε μάχες και 20 εκατομύρια άμαχοι νεκροί από μαζικές εκτελέσεις και θύματα πολέμου. Ο πληθυσμός τους μειώθηκε κατά 40 εκατομύρια…
https://en.wikipedia.org/wiki/Aftermath_of_World_War_II

Η Ελλάδα είχε 35.000 νεκρούς σε μάχες, άμαχους νεκρούς 170.000 ως παράπλευρες απώλειες από στρατιωτική δράση και 600.000 νεκρούς συνολικά από πείνα και κακουχίες. Στον πληθυσμό της είχε 11% απώλειες, τις μεγαλύτερες μετά την Σοβιετική Ένωση (14% του πληθυσμού της) και την Πολωνία (17%).

Το ποσοστό άμαχων νεκρών από μάχες σε σχέση με τους νεκρούς από πείνα στη χώρα μας είναι 170.000/600.000 = 28% περίπου. Δηλαδή οι νεκροί από πείνα είναι 350% παραπάνω.
Στην Σοβιετική Ένωση είναι ακριβώς ίδιοι· Στην Πολωνία το ποσοστό είναι αμελητέο (δεν έχασαν πολλούς από πείνα/αρρώστιες/κρύο). Ερμηνεύω το μεγάλο ελληνικό ποσοστό από το ανάγλυφο της χώρας και την φτωχή κοινωνική οργάνωση του πληθυσμού της τότε. Δηλαδή το πρόβλημα ήταν και εγγενές.

Αν δει κανείς και αυτό: https://en.wikipedia.org/wiki/World_War_II_casualties μπορεί αβίαστα να βγάλει το συμπέρασμα ότι η Ελλάδα περισσότερο αντιμετωπίστηκε και είχε την τύχη των αποικιών της εποχής, όσον αφορά τον πληθυσμό της.

Αν ο Τσολάκογλου δεν συνθηκολογούσε τα αποτελέσματα θα ήταν πολύ χειρότερα ή και ολέθρια για τη χώρα μας. Η πείνα και οι θάνατοι στην Αθήνα ήταν απλά το αποτέλεσμα παντελούς στοιχειώδους οργάνωσης της χώρας μας που να θυμίζει έστω και κατ’ ελάχιστον ευρωπαϊκή χώρα. Το ίδιο φαντάζομαι θα γινόταν και σήμερα σε μια άτακτη χρεοκοπία, όσον αφορά τα 5-6 εκατομύρια που στιβάζονται στην υδροκέφαλη πρωτεύουσα…

31 Ιουλίου, 2015 στις 1:48 μμ

Mitsos

H χώρα γερμανικό προτεκτοράτο ήταν από τότε και γερμανικό προτεκτοράτο έγινε μετά την απελευθέρωση AEG,Siemens, Reimental και η κολώνια βαστάει μέχρι σήμερα.

Kάποτε οι Γερμανοί ενοχλημένοι από το μαυραγοριτισμό έπιασαν μαυραγορίτες τα SS και τους κρέμασαν. Δεν άντεχαν να βλέπουν ανθρώπους να διαμαρτύρονται λόγω της πείνας και να τα ρίχνουν όλα στη γερμανική διοίκηση.

Μετά την απέλευθέρωση σε συνεργασία με τους Αμερικάνους οι κύριοι μαυραγορίτες έγιναν πρωθυπουργοί και χώθηκαν σε όλα τα κόμματα, ακόμη και στην αριστερά. Η θεωρία λοιπόν ότι για όλα που συνέβησαν σε αυτήν την κακόμοιρη χώρα φταίνε οι ξένοι, μπάζει από παντού. Φταίνε και οι ξένοι, αλλά κυρίως φταίει ο ελληνικός λαός που ανέχτηκε δούλεμα και καταλήστευση της χώρας επί δεκαετίες και το δέχεται ακόμα και σήμερα.

Οσο για το ΚΚΕ, η φράση του Βελουχιώτη τα λέει όλα. «Kάθε φορά που θα κινδυνεύει το σάπιο αστικό σύστημα εσείς θα έχετε μόνο μια αρμοδιότητα. Θα τρέχετε να το σώζετε». Αυτό κάνει με συνέπεια το ΚΚΕ μέχρι σήμερα.

31 Ιουλίου, 2015 στις 5:04 μμ

arcades

Άντε να δεχτούμε την ωφέλιμη συνθηκολόγηση. Η πρωθυπουργοποίηση γιατί έγινε; για την υπεράσπιση των συμφερόντων του ελληνικού λαού; Για να τα το πάρουμε αντίστροφα: ποιον μπορούμε να ονομάσουμε προδότη αν ο Τσολάκογλου είναι πατριώτης; (η ερώτηση έχει απαντηθεί στο παρελθόν: τους κουμμουνισταί)

31 Ιουλίου, 2015 στις 5:40 μμ

sodoma&gomora

…Κωνσταντίνος Λογοθετόπουλος υπουργός Προνοίας και Παιδείας
από τους πρώτους που έτρεξαν να συγχαρούν το Γερμανό πρέσβη για την «επιτυχία» της χώρας του…ανέλαβε να επιστρατεύσει Έλληνες που θα πολεμούσαν ως εθελοντές στο Ανατολικό Μέτωπο ή θα εργάζονταν σε γερμανικά εργοστάσια, αλλά και τα δύο σχέδια απέτυχαν χάρη στη λαϊκή κατακραυγή…

Γεώργιος Μπάκος υποστράτηγος υπουργός Εθνικής Αμύνης
… φανατικός γερμανόφιλος και πίστευε στην νίκη του Άξονα. Προσπάθησε, χωρίς επιτυχία, να δημιουργήσει την Κυανόλευκη μεραρχία στην οποία θα συμμετείχαν Έλληνες εθελοντές που θα πολεμούσαν στο ρωσικό μέτωπο μαζί με του Γερμανούς.

Πλάτων Χατζημιχάλης υπουργός Εθνικής Οικονομίας και προσωρινά Οικονομικών
…διατηρούσε στενούς δεσμούς με την Γερμανία διατηρώντας στην Ελλάδα αντιπροσωπείες γερμανικών εταιρειών.

…Νικόλαος Ρίζος – Ραγκαβής υπουργός Γενικός Διοικητής Μακεδονίας ακολούθησε σταδιοδρομία αξιωματικού στο Πυροβολικό. Συμπλήρωσε τις σπουδές του στο Βερολίνο…

31 Ιουλίου, 2015 στις 5:58 μμ

ΑΣΠΑΛΑΘΟΣ

Κάποτε θα γραφόταν κι αυτο …η επόμενη αναθεώρηση θα είναι αν το ΟΧΙ του 40 ηταν πατριωτική στάση ή τεράστιο λάθος…βάλτε τωρα που γυρίζει αναθεωρητές της ιστορίας ,τώρα που το σκοτάδι ξανασκεπαζει την ευρωπη ήρθε η ωρα να λάβουν ..οι εφιάλτες εκδίκηση

31 Ιουλίου, 2015 στις 6:05 μμ

Πάνος

Άντε να δεχτούμε την ωφέλιμη συνθηκολόγηση. Η πρωθυπουργοποίηση γιατί έγινε; για την υπεράσπιση των συμφερόντων του ελληνικού λαού;

Του το πρότειναν και… θυσιάστηκε 😉

Στην πραγματικότητα ο Τσολάκογλου, ο οποίος ήταν καλός στρατιώτης + πατριώτης, όπως τα εννοούσαν τότε, θεώρησε ότι η Γερμανία κερδίζει τον πόλεμο. Και, λογικά, ακολούθησε τις φιλοδοξίες του, οι οποίες περιλάμβαναν και τη διάθεση να κάνει καλό στον τόπο του, στις νέες συνθήκες. Μόνο που έκανε λάθος επιλογή, η οποία τον οδήγησε στην τραγική κατάσταση να είναι «πρωθυπουργός» ενώ ο ελληνικός λαός λιμοκτονούσε και υπέφερε τα πάνδεινα – και από τα καθάρματα που πλεύρισαν τους Γερμανούς για να επωφεληθούν (μαυραγορίτες, οικονομικοί δοσίλογοι κλπ). Και στο τέλος δεν παραιτήθηκε, τον απέλυσαν.

Δε νομίζω ότι του αξίζει η «συμπάθεια», ούτε γιατί «ξήλωσε» το καθεστώς της 4ης Αυγούστου – το οποίο τον είχε τιμήσει κάνοντάς τον αντιστράτηγο και το οποίο είχε ο ίδιος υπηρετήσει, επί της ουσίας.

31 Ιουλίου, 2015 στις 6:07 μμ

Πάνος

Ο Μεταξάς δολοφονήθηκε από τους Άγγλους;

Ο Μεταξάς δολοφονήθηκε από τους Άγγλους;

31 Ιουλίου, 2015 στις 6:34 μμ

δεξιος

Oι κομμουνιστές δεν είχαν σχέση Αρκάδη τότε.Λίγο μετά το σχηματισμό της κυβέρνησης Τσολάκογλου ο Στάλιν εξεδίωξε από τη Μόσχα τον πρεσβευτή της Ελλάδος (του βασιλιά) διότι όπως του τονίσθηκε αντιπροσώπευε «ανύπαρκτη κυβέρνηση».Δεν πρόλαβε όμως να αναγνωρίσει τον Τσολάκογλου γιατί του επιτέθηκε ο Χίτλερ και ζήτησε πάλι από την εξόριστη κυβέρνηση να του ξαναστείλει πρεσβευτή.

31 Ιουλίου, 2015 στις 7:01 μμ

Πάνος

Καλά, τα τσάμικα που χόρεψαν οι ημεδαποί κομμουνιστές τότε, ακολουθώντας με μια ελάχιστη χρονοκαθυστέρηση τη Μόσχα στις σχέσεις της με τη Χιτλερική Γερμανία, ήταν απίστευτα…

31 Ιουλίου, 2015 στις 9:38 μμ

Τζόνσον ο αλογόμυγας

Πάνος (6:05),
Μία απάντηση στο ερώτημά σου.
Ο Λογοθετόπουλος επικαλείται τα λόγια του Μαξίμου (του ιδιοκτήτη του γνωστού Μεγάρου), ο οποίος τα κατέθεσε κατά τη δίκη των δωσιλόγων: Όλοι οι αποτελούντες τας Κυβερνήσεως κατέβαλον εξαιρετικάς προσπάθειας να εξυπηρετήσουν τον Λαόν και να βοηθήσουν τους συμπολίτας των» και περαιτέρω «επαναλαμβάνω ότι όλοι επί κατοχής εκυβέρνησαν τον τόπο από λόγους πατριωτικούς»
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%9C%CE%AC%CE%BE%CE%B9%CE%BC%CE%BF%CF%82

Ο Μάξιμος υπήρξε εξωκοινοβουλευτικός πρωθυπουργός το 1947.

1 Αυγούστου, 2015 στις 12:36 πμ

msofcrete

Reblogged στις nominanatomica.

1 Αυγούστου, 2015 στις 12:56 πμ

nikiplos

Αγαπητέ ΑΣΠΑΛΑΘΕ, σε αυτή τη χώρα τις περισσότερες συμφορές τις είχαμε κυρίως ένεκα τυφλής εμπιστοσύνης στα ΘΕΣΦΑΤΑ (Ιστορικά και Πολιτικά) και ελάχιστες έως καθόλου από την … αναθεώρηση… 🙂

1 Αυγούστου, 2015 στις 1:02 πμ

arcades

Ανέφερα τους κομμουνισταί σαν παράδειγμα του ποιοι θεωρούνταν κατά καιρους προδόται. Αντιστικά οι γερμανοτσολιάδες πήραν σύνταξη εθνικής αντίστασης επί χούντας. Α ρε Ελλαδάρα.

1 Αυγούστου, 2015 στις 4:21 πμ

Γιάννης -2

Δικές μου απόψεις γιά τον Τσολάκογλου, παρμένες από ευρύτερο έργο:

«..Στήν Ἀθήνα ἐγκαταστάθηκε κυβέρνηση δοσιλόγων μέ πρωθυπουργό τόν στρατηγό Τσολάκογλου. Ἀναλαμβάνοντας αὐτή τή θέση, ὁ στρατηγός ἔχασε τήν «καλή μαρτυρία» γιά τούς λόγους πού νωρίτερα ὑπέγραψε τήν παράδοση τοῦ Ἑλληνικοῦ Στρατοῦ στούς Γερμανούς, παρά τή ρητή ἀπαγόρευση τοῦ ἀρχιστρατήγου, τῆς Κυβέρνησης, καί τοῦ Βασιλιᾶ.

[…] ἐκεῖνος εἶπε ὅτι ἐστερεῖτο ὁποιασδήποτε δύναμης, καί ἀνέλαβε τή θέση μόνο «ἀπό καθῆκον πρός τήν πατρίδα». Οἱ ἐπαφές του μέ τήν Γερμανική διοίκηση ἐγένοντο, ὅπως τούς εἶπε, μέσω ἑνός Γερμανοῦ ἐπιλοχία.

[…] ..[…] Δέν ὑπάρχει δικαιολογία γιά τόν Τσολάκογλου, πού ἀνέλαβε κατοχικός πρωθυπουργός. Ἦταν κάτι πολύ χειρότερο ἀπό λάθος! Αὐτά πού λέει: «ἔγινα πρωθυπουργός ἀπό καθῆκον πρός τήν πατρίδα», καί «γιά νά περισώσω ὅτι μποροῦσα», εἶναι φθηνές δικαιολογίες. Τότε, γιατί δέν παρητήθει μέ ὁλόκληρη τήν κυβέρνηση ὅταν διεπίστωσε ὅτι δέν εἶχε καμία ἐξουσία, ὅπως ὁμολογεῖ ὁ ἴδιος;
Μέγα λάθος ὅμως ἔκαναν καί οἱ πολιτικοί ἀρχηγοί πού συμφωνοῦσαν νά δημιουργηθεῖ κυβέρνηση στήν ὑπό κατοχή Ἀθήνα.
Μιά χώρα ὑπό στρατιωτική κατοχή διοικεῖται ἀπό ἐκείνους πού ἔχουν τά ὅπλα καί τή δύναμη, καί οἱ ὁποῖοι πρέπει νά ἔχουν καί τήν εὐθύνη γιά τήν διατροφή καί τήν ἀσφάλεια τῶν κατοίκων της .

(Ὁ Ρωμαῖος συγκλητικός Μενένιος Ἄπιος σέ μιά ἐπιστολή του στόν διοικητή τῆς Ἀχαΐας Ἀτίλιο Νάβιο, λέει τί διακρίνει τούς Ρωμαίους ἀπό ἄλλους βάρβαρους κατακτητές: «…Καταλάβαμε καθαρά καί ἔγκαιρα πώς ὑποτάσσοντας ξένους λαούς ἀναλαμβάνουμε μία εὐθύνη γιά τήν εὐημερία τους…»)

Ἡ ὕπαρξη κατοχικῆς κυβέρνησης δέν εἶχε νόημα, ἐνῶ παρέσχε ἠθική κάλυψη σέ ὅλους τούς οἰκονομικούς δοσίλογους πού ἄρχισαν προσοδοφόρες σχέσεις μέ τούς Γερμανούς καί τούς Ἰταλούς εἰς βάρος τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ.
Ἡ ὕπαρξη κατοχικῆς κυβέρνησης δέν ἐμπόδισε τούς κατακτητές νά καταληστεύσουν τήν Ἑλλάδα.[…] […]Ἡ καταλήστευση τῆς Ἑλλάδος συνεχίσθηκε ἀπό τήν κυβέρνηση τῆς Γερμανίας, μέσω τῆς σύναψης ἀναγκαστικοῦ δανείου καί τῆς ἐπιβολῆς «ἐξόδων κατοχῆς» γιά τή συντήρηση τοῦ στρατοῦ της. Εἰδικῶς τό ἀναγκαστικό δάνειο εἶναι ἕνα μεγάλο θέμα μέ τή Γερμανία, πού παραμένει ἀκόμη ἀνοικτή ὀφειλή […]..[…]

1 Αυγούστου, 2015 στις 7:17 πμ

sodoma&gomora

…δυο πράγματα ακόμη:
το «ξήλωσε» το καθεστώς της 4ης Αυγούστου μόνο σαν κακόγουστο αστείο μπορεί να λεχθεί…αυτό που σκόπευε ήταν ο ηθικός αντιπερισπασμός και η κολακία του κοινού συναισθήματος στις δύσκολες στιγμές…υπ όψιν ότι συλληφθέντες αφέθηκαν ελεύθεροι μετά από λίγες μέρες…

Η συνθηκολόγηση Τσολάκογλου με τον τρόπο που έγινε ΔΙΕΥΚΟΛΥΝΕ αποφασιστικά την προσπάθεια του Γερμανών και αυτό μετράει πολύ σε έναν πόλεμο…
Η κυβέρνηση Τσολάκογλου όπως και νάχει τέθηκε στην υπηρεσία του εχθρού και αυτό ειναι αντικείμενικό γεγονός που δεν αμφισβητείται…

1 Αυγούστου, 2015 στις 9:06 πμ

δεξιος

@ Γιάννης – 2

Θα ξέρεις ότι σε αντίθεση με ότι έγινε σε άλλες συμμαχικές χώρες όλοι οι Έλληνες στρατιώτες και αξιωματικοί που συνελήφθησαν αιχμάλωτοι στον ελληνογερμανικό πολεμο αφεθηκαν ελεύθεροι κατά διαταγήν του Χίτλερ.
Φυσικά εάν ήξερε τι θα ακολουθήσει με την αντίσταση δεν θα το έκανε ποτέ,το 1941 το έπαιζε «απρόθυμος» αντίπαλος της Ελλάδος που τον ανάγκασαν να επέμβει οι Ιταλοί.
Για να γίνει όμως αυτό τυπικά θα έπρεπε να κηρυχθεί ο πόλεμος τελειωμένος και αυτό με τη σειρά του δεν μπορούσε να γίνει χωρίς να υπάρχει μια ελληνική «κυβέρνηση» φιλική με τη Γερμανία.Εάν συνέχιζε η μόνη ελληνική κυβέρνηση που κυκλοφορούσε να είναι η βασιλική του Καίρου που ήταν σε πόλεμο με τη Γερμανία πως ήταν δυνατόν να αφεθούν ελεύθεροι οι αιχμάλωτοι;

1 Αυγούστου, 2015 στις 1:30 μμ

Δύστροπη Πραγματικότητα

«σε αντίθεση με ότι έγινε σε άλλες συμμαχικές χώρες όλοι οι Έλληνες στρατιώτες και αξιωματικοί που συνελήφθησαν αιχμάλωτοι στον ελληνογερμανικό πολεμο αφεθηκαν ελεύθεροι κατά διαταγήν του Χίτλερ.
Φυσικά εάν ήξερε τι θα ακολουθήσει με την αντίσταση δεν θα το έκανε ποτέ»

Ε, είμαστε και εμείς αχάριστοι βρε δεξιέ. Ο Χίτλερ να απελευθερώσει τους έλληνες αξιωματικούς και εμείς κατόπιν να προβάλλουμε αντίσταση στις γερμανικές στρατιωτικές δυνάμεις κατοχής της χώρας. Ακούς εκεί, αντίσταση στους κατακτητές της χώρας, απαράδεκτα πράγματα. 🙄

1 Αυγούστου, 2015 στις 2:28 μμ

Πάνος

Ο φιλελληνισμός του Χίτλερ αποδείχτηκε όταν έριξε τους δικούς του σαν ακρίδες πάνω στην Ελλάδα (μεταλλεύματα, γεωργική παραγωγή κλπ) και ταυτόχρονα άφησε και τους Ιταλούς να κάνουν το ίδιο (αυτοί κατάκλεψαν μέχρι τα σαμάρια από τα γαϊδούρια). Ταυτόχρονα αναπτύχθηκε στο έπακρο η ευγενής τάξη των οικονομικών δωσιλόγων και των μαυραγοριτών, οι οποίοι επίσης απομυζούσαν με ποικίλους τρόπους τον υπό κατοχή ελληνικό πληθυσμό. Όποιος νομίζει ότι η Αντίσταση (με τα χαρακτηριστικά που είχε) γεννήθηκε και έλαβε την έκταση που έλαβε εκ του μη όντος (= χωρίς υλικές βάσεις / αιτίες) είναι μακριά νυχτωμένος. Σ’ αυτό το πλαίσιο, ο ρόλος του δοτού κατοχικού πρωθυπουργού ήταν απλά θλιβερός, ακόμα κι αν υποθέσουμε πως είχε τις ευγενέστερες των προθέσεων.

1 Αυγούστου, 2015 στις 4:31 μμ

nikiplos

Πολύ συχνά το παθαίνουμε αυτό· όταν εμπιστευόμαστε σε Στρατιωτικούς ή Στρατηγούς την διευθέτηση καθαρών πολιτικών ζητημάτων. Ο Στρατηγός παρέδωσε αλώβητο και χωρίς μαζικές εκτελέσεις / εκτοπίσεις / φυλακίσεις το σύνολο του στρατεύματος. Το έκανε αυτό μη γνωρίζοντας την έκβαση του πολέμου τότε. Ας μην ξεχνάμε πως μέχρι τότε τίποτε δεν διαφαίνετο ότι ο πόλεμος θα τελείωνε σύντομα και νικηφόρος.
Για άλλη μια σύντομη περίοδο η Ελλάδα έμπαινε σε πόλεμο τριχασμένη (Αγγλόφιλοι, Ρωσόφιλοι και Γερμανόφιλοι), χωρίς κανένα εθνικό συμφέρον – η Τουρκία με το «Μάλτα Γιοκ» και τον Φον Πάπεν μια χαρά τα είχε κανονίσει…

2 Αυγούστου, 2015 στις 6:20 μμ

Dimitrios Karamitsos

Μετά από όσα παρουσιάστηκαν για τον στρατηγό Τσολάκογλου μπορεί να σχηματίσει ο καθένας τη δική του γνώμη για το πρόσωπό του, την πολιτεία του, τις ευθύνες του ή την προσφορά του. Το βέβαιον είναι ότι η συνθηκολόγηση ήταν αναπόφευκτη, λόγω του ότι ο στρατός στην Αλβανία είχε αρχίσει να διαλύεται μετά την κατάληψη της Θεσσαλονίκης από τους Γερμανούς. Εξάλλου, την επομένη από τη συνθηκολόγηση του Τσολάκογλου αποφασίστηκε η αποχώρηση των Βρετανών και μετά τρεις ημέρες, ο βασιλιάς με την κυβέρνηση έφυγαν για την Κρήτη.
Θα ήταν αδιανόητο να πολεμούσε ο στρατός με αποχωρούντες τους Βρετανούς, με απόντα τον βασιλιά και απούσα την κυβέρνηση. Ο Παπάγος ζητούσε από τον Τσολάκογλου να αντέξει μερικές μέρες για να προλάβουν να φύγουν οι Βρετανοί από την Πελοπόννησο προς την Κρήτη. Αυτό ταυτόχρονα θα κόστιζε πολλά ακόμη θύματα στον ηρωικό ελληνικό στρατό που πολεμούσε επί έξι μήνες. Τον Τσολάκογλου επισκέφθηκε για να τον συγχαρεί ή και να συμβουλεύσει όλη σχεδόν η τότε πολιτική ηγεσία!
Η πρωθυπουργία Τσολάκογλου βεβαίως είναι διαφορετικό θέμα. Πολλοί τον κατηγορούν ότι δεν αντιμετώπισε την πείνα που βασάνισε και σκότωσε χιλιάδες Έλληνες. Αλλά ξεχνούν ότι η πείνα συνέβη κυρίως λόγω του ναυτικού αποκλεισμού της Ελλάδας που εφήρμοσαν οι Βρετανοί για να δυσκολέψουν τους Γερμανούς. Ελέγχεται η προσκόλληση του Τσολάκογλου στα πιθανά οφελήματα της Ελλάδας -αν όπως πίστευε νικούσαν οι Γερμανοί- γιατί οι Βούλγαροι κατείχαν με γερμανική άδεια την Ανατολική Μακεδονία και τη Θράκη και επιχειρούσαν με βίαιο τρόπο βουλγαροποίηση του πληθυσμού. Η περίπτωση Τσολάκογλου όπως πολλά ζητήματα στη ζωή έχει δυο όψεις. Τα θετικά και τα αρνητικά σημεία της περίπτωσης Τσολάκογλου είναι άρρηκτα συνδεδεμένα μεταξύ τους και ο ίδιος είναι μια τραγική προσωπικότητα στην ιστορία μας.

2 Αυγούστου, 2015 στις 7:39 μμ

nikiplos

Το ίδιο συνέβη και στην περίπτωση της Γαλλίας με τον Στρατηγό Πετέν. Ο ηρωϊκός νικητής της μάχης του Βερντέν, που το 1916 μετέτρεψε το Βερντέν από μύλο άλεσης του Γαλλικού στρατού σε μύλο άλεσης του Γερμανικού. Αργότερα ως επιτελάρχης υποτίμησε την αξία και τη σημασία της αεροπορίας και των τανξ, με αποτέλεσμα η γαλλική αντίσταση το 1940 να είναι απλά αστεία για τους Ναζί. Κι εκεί οι Γάλλοι υπέγραψαν συνθήκη παράδοσης. Δεν ξόδεψαν τον Γαλλικό στρατό σε μια ανώφελη μάχη απελευθέρωσης.

Μετά τον Πόλεμο ο στρατηγός Ντε Γκωλ, εκτέλεσε 72000 γάλλους ως συνεργάτες των Ναζί. Οι γάλλοι συγγενείς αυτών των εκτελεσθέντων εξακολουθούσαν να θεωρούν τους συγγενείς τους πατριώτες· θεωρούσαν όμως φυσιολογική την εκτέλεση αφού είχε υπάρξει το αδίκημα συνεργασίας με τον εχθρό… Γνώρισα μια συγκεκριμένη οικογένεια που ο παππούς τους, ως αριστούχος μηχανικός είχε διοριστεί στη Γαλλική ΔΕΗ. Μετά την απελευθέρωση εκτελέστηκε ως κουϊνσλινγκ. Η οικογένειά του δεν αμφέβαλε ποτέ για τον πατριωτισμό του και την αριστεία του. Έβαζε πάνω από όλα όμως τη Γαλλία και το Γαλλικό Δημόσιο συμφέρον… Δεν μου διηγήθηκαν την ιστορία με πόνο ή μίσος. Την διηγήθηκαν ως κάτι φυσιολογικό…

Στα δικά μας τώρα, οι δοσίλογοι οικονομικοί και στρατιωτικοί δυστυχώς δεν τιμωρήθηκαν επίσημα όπως θα έπρεπε δημιουργώντας ένα ιστορικό δεοντολογικό τετελεσμένο για τη χώρα. Τα αποτελέσματα του Αγγλικού παρεμβατισμού ήταν ολέθρια, γιατί χρέωσε το δοσιλογισμό για ευτελείς τακτικούς δήθεν σκοπούς στις δυνάμεις που αντιτάσσονταν στην προσάρτηση της χώρας στο ανατολικό μπλοκ και μάλιστα δια της βίας. Ακόμη κι ο επίσημος τότε πολιτικός κόσμος (όσο και ο αριστερός επίσης) αποδείχτηκε κατώτατος των περιστάσεων καθώς είχε συνεργαστεί έμμεσα ή άμεσα με τον οικονομικό δοσιλογισμό· πράγμα αναπόφευκτο άλλωστε σε μερικές περιπτώσεις. Δεν βλέπω κανέναν λόγο όμως για τη μη εκτέλεσή των μετά τον πόλεμο και την σώνει και καλά αγιοποίηση μερικών…

Για το στρατηγό Τσολάκογλου να πούμε πως θυμίζει αρκετά την περίπτωση του Πετέν. Άριστος στρατιωτικός, κακός πολιτικός. Για την πείνα, δεν έχω διαβάσει ενδελεχώς ώστε να έχω ιδία γνώμη. Η σποραδική ανάγνωση (αφού δεν υπάρχει μαζεμένη και … αντικειμενική) με οδηγεί να συμφωνήσω με τον Dimitrios Karamitsos, όσον αφορά τον Αγγλικό Αποκλεισμό. Επίσης πιστεύω πως ήταν περισσότερο πρόβλημα της ανυπαρξίας κοινωνικότητας και αλληλεγγύης στην ίδια την ελληνική κοινωνία παρά τόσο πρόβλημα Γερμανικής Δράσης. Κυρίως η Αθήνα ήταν που πείνασε και η περιφέρεια την εκμεταλλεύτηκε όσο ποτέ άλλοτε. Αν διδασκόμασταν και διαβάζαμε την πραγματική μας σύγχρονη ιστορία ό(πως την έγραψε πχ ο Σπύρος Μαρκεζίνης) κι όχι την ψευτοιστορία που διδάσκεται στα σχολεία θα το περιμέναμε αυτό. Στα 1821 αντίστοιχες δράσεις ήταν στην καθημερινότητα του κόσμου τότε, εξού και το μίσος και οι αλλεπάλληλες αντεκδικήσεις. Στην πολιορκία του Μεσολογγίου, οι πελοποννήσιοι που θησαύρισαν ανταλλάσσοντας σκουληκιασμένο αλεύρι με χρυσαφικά ήταν και γνωστοί και πολλοί σε αριθμό…

Να προσθέσουμε πως μετά τον πόλεμο οι ατασθαλίες συνεχίστηκαν. Η βοήθεια τροφίμων για τη χώρα μας οργανώθηκε από το επίσημο κράτος και την AMAG σε δύο αποθήκες. Η μία ανήκε σε Βερόπουλο κι η άλλη σε Μαρινόπουλο… Τα επώνυμα των ιδιοκτητών είναι γνωστά ( 😉 )…

3 Αυγούστου, 2015 στις 12:25 μμ

2π

Μετά τον Πόλεμο ο στρατηγός Ντε Γκωλ, εκτέλεσε 72000 γάλλους ως συνεργάτες των Ναζί.

Στα δικά μας τώρα, οι δοσίλογοι οικονομικοί και στρατιωτικοί δυστυχώς δεν τιμωρήθηκαν επίσημα όπως θα έπρεπε δημιουργώντας ένα ιστορικό δεοντολογικό τετελεσμένο για τη χώρα.

Μετα τον 2ο π πολεμο απαγγελθηκαν στη Γαλλια 2 853 καταδικες εις θανατο και εκτελεστηκαν 767 γαλλοι ως συνεργατες των ναζι απο τις επισημες δικαστικες αρχες της χωρας
Ο Ντε Γκωλ στα απομνηνονευματα του γραφει οτι 2071 ζητησαν χαρη
απερριψε 768
περιπου 9000 θανατωθηκαν μετα απο προχειρα λαικα δικαστηρια

λεπτομεριες
https://fr.wikipedia.org/wiki/%C3%89puration_%C3%A0_la_Lib%C3%A9ration_en_France

Ο Ντε Γκωλ ηταν ενας ηγετης που ειχε πολυ μακροχρονια βλεψη και ενας πολιτικος που θα ονειρευομασταν ναχαμε εναν τετοιον σημερα στην Ελλαδα
και οι Γαλλοι επισης το ιδιο ονειρευονται
Ειχε ως αρχη, το γενικο συμφερον της πατριδος του

Η Γαλλια μετα τον πολεμο, βρισκοταν σε κινδυνο να γινει αγγλοαμερικανικο προτεκτορατο
Οι Αμερικανοι ειχαν ηδη τυπωσει γαλλικα φραγκα, καθ ομοιωση με το δολλαριο, με την βοηθεια του Ζαν Μονε, του μικροχρηματιστη στις διαταγες των Αγγλων, οπως τον ονομαζε ο Ντε Γκωλ
Οποτε προειχε η εθνικη ενοτητα, η ανασυσταση μιας χωρας αιμοφυρτης και η ανακτιση της εθνικης κυριαρχιας

Εκανε 3 αμνηστιες
το 47 το 51 και το 53 και ξαναγυρισαν στις επιχειρησεις τους και γενικα στις ασχολιες τους ολοι οσοι ειχαν καθαιρεθει απο τα δικαιωματα τους κατα την περιοδο της καθαρσης οπως ονομαζεται
Οι δε στρατιωτικοι καταδικαστηκαν απλως σε καθαιρεση ως υπηρετουντες μια κυβερνηση που εκ των υστερων θεωρηθηκε μη νομιμη

Ο Ντε Γκωλ οχι μονο δεν τιμωρησε αλλα επεισε τους Γαλλους οτι οι δοσιλογοι και οι συμπατριωτες τους που συνεργαστηκαν με τουσ ναζι ηταν απειροελαχιστες εξαιρεσεις και η συντριπτικη πλειοψηφια των συμπατριωτων τους ηταν αντιστασιακοι, τους εμψυχωσε, τους εστρωσε στη δουλεια και εκανε τη Γαλλια μεγαλη βιομηχανικη οικονομικη και πυρηνικη δυναμη
Μετα απο αυτον αρχισε η καθοδος

καλημερα

υγ
EDF η γαλλικη ΔΕΗ ιδρυθηκε απο τον Ντε Γκωλ το 1946
Πριν τον πολεμο, υπηρχαν καμμια 200αρια ιδιωτικες εταιριες που παρηγαγαν ηλεκτρικη ενεργεια, τις κρατικοποιησε ολες, καθως και τις εταιριες μεταφορας και διανομης
Μια μεγαλη δημοσια επιχειρηση ηλεκτρισμου ηταν απαραιτητη για την αναπτυξη της Γαλλιας

3 Αυγούστου, 2015 στις 2:27 μμ

nikiplos

2π, σ’ ευχαριστώ για τη διόρθωση του αριθμού (72000) σε 3000 περίπου. Ήταν ανακουφιστική κάπως η διόρθωση αυτή… Η πηγή μου ήταν ένα σχόλιο στην Καλύβα που αφορούσε τη Γαλλία και την Ιταλία.

Όλα τα υπόλοιπα που αναφέρω στο σχόλιό μου όμως και η οικογένεια από το Σαρόντ είναι αληθινά…

3 Αυγούστου, 2015 στις 3:18 μμ

2π

Νικιπλε δεν αμφεβαλλα οτι γραφεις οπως στα διηγηθηκαν
γιαυτο και δεν εβαλα το ονομα σου

Οι διορθωσεις ειναι μερος μιας παραξενιας που εχω:)
οπως και να βαζω συνδεσμους και παραπομπες επισης

Συχνα για χαρη συντομιας οταν δεν εχουμε ζησει μια περιοδο, αυτος που αφηγειται κανει παραλληλισμους που γνωριζουμε
Δηλαδη αντι να πει εταιρια ηλεκτρικου λεει EDF

Οσο για το νουμερο εκτελεσεων συχνα ανακατευουν τα λαικα δικαστηρια με αυτα του κρατους
Εχω διαβασει οτι εγιναν και 50 000 εκτελεσεις απο λαικα δικαστηρια

Ειναι και αυτο μεσα στα πλαισια μιας πολιτικης που εμφανιστηκε με τον Μιτεραν, ν αποδειξει ο,τι συσσωμος ο γαλλικος λαος ηταν δοσιλογοι
Δεν περναει μια μερα που να μην γινεται λογος, ακομα και σημερα, σε σημειο να πετας φλυκταινες με τους «αντιρατσιστες» κλπ «ουμανιστες»

Ο Ντε Γκωλ, εδωσε την δυνατοτητα στις οικογενειες των εκτελεσθεντων σε λαικα δικαστηρια, να κανουν μυνησεις
Πολλες οικογενειες αρνηθηκαν
Ισως και η γνωστη σου οικογενεια ναναι σε αυτη την κατηγορια

3 Αυγούστου, 2015 στις 3:33 μμ

Αναγνώστης ο αθηναίος

Νίκιπλε !! (και εμένα αμέσως στον Πεταίν πήγε το μυαλό μου ως κάτι κοντινό και ανάλογο και το παρουσιάζει πάρα πολύ καλά. Στα επιπλέον που εδώ μάλλον δεν ίσχυσαν θάβαζα και το ζήτημα της υπόθεσης του Βισύ και του ρόλου που έπαιξε στην τροφοδοσία του φερμανικού στρατού στις επιχειρήσεις του σε όλα τα μέτωπα, ενώ εδώ ο μάλλον δεν τους βγήκε αυτό που είχαν κατά νου, περάσματα και τέτοια και ίσως ο ρόλος της Αντίστασης να ήταν καταλυτικός σε αυτό)

3 Αυγούστου, 2015 στις 3:33 μμ

Αναγνώστης ο αθηναίος

και το παρουσιάζει = και το παρουσιάζεις

3 Αυγούστου, 2015 στις 4:09 μμ

arcades

Οι Γάλλοι εκτός από εκτελέσεις είχαν ελαφρότερες καταδίκες, που ήταν πολύ πιο εκτεταμένες: στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων π.χ. Ο αριθμός τέτοιων καταδικασθέντων είναι της τάξης των 50.0000. Από πολιτική σκοπιά η απουσία τετοιου είδους καταδικών στην Ελλάδα είχε πολύ μεγαλύτερη σημασία από τις θανατικές καταδίκες. Ο αριθμός των πολιτικών που ο πατέρας ή ο παπούς τους έπαιξε ύποπτο ρόλο επί κατοχής δεν είναι μικρός. Τι να λέμε τώρα.

3 Αυγούστου, 2015 στις 5:18 μμ

Πάνος

«Τι να λέμε τώρα».

Την αλήθεια. Ότι δηλαδή στην Ελλάδα είχε ξεσπάσει Εμφύλιος Πόλεμος ήδη από το 1943, που κορυφώθηκε στα Δεκεμβριανά και πήρε ολοκληρωτική μορφή από το 1946 ως το 1949.

Και τα σάρωσε όλα.

3 Οκτωβρίου, 2015 στις 10:29 πμ

ΣΑΘ

@ δεξιος

Μπράβο για το σχόλιό σας της 31.7.2015, 11.39 π.μ.

Αυτό το «αιρετικό» (πλην πολύ ενδιαφέρον) post, μου είχε διαφύγει.

Καλημέρα!

3 Οκτωβρίου, 2015 στις 2:26 μμ

ΣΑΘ

Ο Γεώργιος Τσολάκογλου είναι μια τραγική μορφή τής σύγχρονης ελληνικής ιστορίας.

Διεξοδικά, ψύχραιμα, αντικειμενικά και -τελικώς- έντιμα απέναντι σ’ αυτό το θέμα-ταμπού, η νεοελληνική ιστοριογραφία δεν έχει μέχρι στιγμής κατορθώσει να σταθεί.

Η «δημόσια ιστορία» έχει αποφανθεί τελεσίδικα για τον Τσολάκογλου:
Ο γερμανόφιλος, ο προδότης, ο εναγής.

Αυτό, όμως, δεν είναι Ιστορία.

Πόσοι τάχα από μας, που αδυνατούμε να αναφερθούμε στον Τσολάκογλου χωρίς να τον φτύσουμε, είχαμε την εντιμότητα να ακούσουμε και τον δικό του (απολογητικό) λόγο; Πόσοι έχουμε διαβάσει τα απομνημονεύματά* του;

Διότι αν το είχαμε κάμει, θα είχαμε δει εκεί μέσα πολλά από εκείνα που η κυρίαρχη στην Ελλάδα ιδεολογία παρασιωπά.
Ναι, έκαμε τραγικά λάθη ο Τσολάκογλου, κάτω από πολύ δύσκολες (στρατιωτικά και εθνικά) συνθήκες.
Δεν έκαμε όμως μόνο λάθη. Έκαμε και κάποια σωστά. Και αυτό είναι χρέος τής ιστορίας να μην το παρασιωπά και μάλιστα συστηματικά.

Yπήρξε π.χ. λαμπρός πολεμικός ηγέτης στο πεδίο της μάχης. Βαλκανικοί, Πρώτος Παγκόσμιος, Ουκρανία, Μικρά Ασία και (κατ’ εξοχήν) Πόλεμος 1940-41. Αυτό ποτέ κανείς δεν τόλμησε να του το αμφισβητήσει. Πρωτοστάτησε στο δεύτερο ΟΧΙ του Κορυζή, πράγμα για το οποίο ο τελευταίος τού εξέφρασε «την ευγνωμοσύνη του Έθνους».
Υπέγραψε μια συνθηκολόγηση που όλοι τη θεωρούσαν αναπόφευκτη και σχεδόν όλοι την ήθελαν κατά βάθος, αλλά κανείς δεν τολμούσε να την προτείνει ανοιχτά και να την πραγματοποιήσει.
Ως εξ ανάγκης συνεργάτης τών κατακτητών πρωθυπουργός, προσπάθησε όσο τον έπαιρνε να αποφύγει την πλήρη εξάρθρωση του κράτους και να το ‘βαστάξει’ κατά το δυνατόν ‘Ελληνικό’ (Βούλγαροι, Βλάχοι Λεγεωνάριοι κ.τ.λ. ). Το αν και σε ποιο βαθμό τα κατάφερε ή όχι, αυτό είναι άλλου παππά ευαγγέλιο.

Ο τραγικός Τσολάκογλου, ήρε στις πλάτες του τις αμαρτίες πολλών. Έγινε αποδιοπομπαίος τράγος και εθνικό πτυελοδοχείο.

Δεν έγινε, όμως, το ίδιο π.χ. με τον (γνωστόν μόνο ως «θρυλικόν» {λόγω Καλπακίου} και όχι ως προδότη) Χαράλαμπο Κατσιμήτρο.

Κι όμως, ο τελευταίος, επικαλούμενος ραγδαία κατάπτωση του ηθικού τών ανδρών και κάνοντας λόγο για «επερχομένην καταστροφήν», πίεζε όπου και όπως μπορούσε, (ακόμα και καθ’ υπέρβασιν ιεραρχίας) για συνθηκολόγηση. Πριν, βεβαίως, καταλήξει ο ίδιος να γίνει υπουργός γεωργίας τού Τσολάκογλου…

Και τα περί γερμανοφιλίας τού Τσολάκογλου, κι αυτά παραφουσκωμένα είναι:

Στην υπ’ Α.Π. 282 από 2 Μαρτίου 1941 διαταγή του προς τους αξιωματικούς του, γράφει μεταξύ άλλων:

«Ημείς θα πράξωμεν το καθήκον μας παλαίοντες, ολιγάριθμοι κατά πολυαρίθμων ως ο Δαυΐδ κατά Γολιάθ με την πίστην επί την νίκην.»
Και παρακάτω: «Αλλ’ αν μας κτυπήσουν [οι Γερμανοί], θα αντιταχθώμεν ανδρικώς δια να σώσωμεν την τιμήν μας, διά να φανώμεν άξιοι ελευθερίας και δια να γίνωμεν σεβαστοί και από τους Γερμανούς, οίτινες διακηρύσσουν ότι εκτιμούν τους αξίους να υπερασπίσουν την τιμήν και την ελευθερίαν των Λαούς.
Η τυχόν αντίληψις να σώσωμεν τα τομάρια μας είναι απαράδεκτος, διότι τα σώζομεν επιφανειακώς, καθ’ όσον επικρέμαται καταισχύνη, υποδούλωσις, και εξόντωσις ατόμων και Εθνών. Εις τι λοιπόν θα ωφελήσει η πρόσκαιρος σωτηρία;
Θα είναι κερδισμένος όστις γελάσει τελευταίος. Και ημείς πιστεύομεν ότι τελευταία θα γελάσει η Αγγλία, ό,τι αντίξοα και αν παρεμβληθούν, άτινα δεν πρέπει να μας απογοητεύσουν».

Σταματώ εδώ.

(*) Εκδ. «Ακροπόλεως», Αθήναι 1959.

3 Οκτωβρίου, 2015 στις 7:49 μμ

Δύστροπη Πραγματικότητα

@ ΣΑΘ

“Ως εξ ανάγκης συνεργάτης τών κατακτητών πρωθυπουργός, προσπάθησε όσο τον έπαιρνε να αποφύγει την πλήρη εξάρθρωση του κράτους”

Τι θα πει “εξ ανάγκης” συνεργάτης των κατακτητών? θα μπορούσε κάλλιστα να έχει συνθηκολογήσει και εκεί να σταματήσει. Αντ’ αυτού όμως επέλεξε να γίνει ο ντόπιος τοποτηρητής των ναζιστών κατακτητών. Κακά τα ψέμματα, όταν μία χώρα βρίσκεται υπο στρατιωτική κατοχή, ιδίως μία τόσο βάρβαρη κατοχή όπως αυτή των γερμανών, η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου μόνο απέχθεια και μίσος θα νιώθει για τους ντόπιους συνεργάτες του κατακτητή, και δικαιολογημένα – είναι απόλυτα φυσικό να αισθάνεσαι μίσος για τον ντόπιο συνεργάτη ενός στρατιωτικού εισβολέα που σου έχει καταλάβει την χώρα, με ότι φυσικά συνεπάγεται αυτή η στρατιωτική κατοχή σε ανείπωτο πόνο, οξύτατο τρόμο, τεράστια καταστροφή και πολύ θάνατο. Για όλους δε αυτούς τους συνεργάτες των ναζιστών κατακτητών έχει διεθνώς επικρατήσει ο όρος ‘κουϊσλινγκ’, από το όνομα του ηγέτη της κατεχόμενης Νορβηγίας και συνεργάτη των ναζιστών. Του αντίστοιχου Τσολάκογλου δηλαδή. Ο οποίος Τσολάκογλου ήταν ο δικός μας Κουϊσλινγκ.

“Ναι, έκαμε τραγικά λάθη ο Τσολάκογλου, κάτω από πολύ δύσκολες (στρατιωτικά και εθνικά) συνθήκες.
Δεν έκαμε όμως μόνο λάθη. Έκαμε και κάποια σωστά. Και αυτό είναι χρέος τής ιστορίας να μην το παρασιωπά και μάλιστα συστηματικά.”

Ο Τσολάκογλου δεν έκανε απλά κάποια τραγικά “λάθη”. Ακόμα και αυτή η συνεργασία με τον κατακτητή δεν ήταν απλά ένα “λάθος”, ήταν έγκλημα. Και αποτέλεσε την βάση πάνω στην οποία έγιναν και ένα σωρό ακόμα εγκλήματα. Το ότι δεν έκανε μόνο λάθη δε λέει και πολλά. Και αυτό γιατί κρίνουμε την συνολική εικόνα. Στην συνολική εικόνα λοιπόν, τα όποια ελάχιστα καλά ενδεχομένως έκανε αδυνατούν να ισοφαρίσουν τα πολύ περισσότερα αρνητικά, τα εγκληματά του. Συνεπώς η συνολική εικόνα του ανδρός είναι άκρως αρνητική, και απολύτως δικαιολογημένα.

Οπότε θα έλεγα πως η επικρατούσα κρίση για τον βίο και την πολιτεία του Τσολάκογλου δεν έχει τίποτα το παράλογο ή το άδικο. Και γενικότερα μιλώντας, αυτή είναι η κρίση την οποία οι κοινωνίες ανα τον κόσμο επιφυλάσσουν για τους ντόπιους συνεργάτες ενός στρατιωτικού εισβολέα.

3 Οκτωβρίου, 2015 στις 11:56 μμ

ΣΑΘ

@ Δύστροπη Πραγματικότητα

Ευχαριστώ για την απάντηση.

Ελόγου μου προσπάθησα έντιμα να υπερβώ τα στερεότυπα και να πάω λίγο βαθύτερα, κάνοντας λόγο για μια «τραγική μορφή τής σύγχρονης ελληνικής ιστορίας».

Στο σχόλιό μου έθιξα, (μονολεκτικά βεβαίως), αρκετά επί μέρους ζητήματα ουσίας, τα οποία επιλέξατε να προσπεράσετε ασχολίαστα.
Δικαίωμά σας, βεβαίως, σεβαστό.
Εννοώ τη λαμπρή στρατιωτική καριέρα του, τον καίριο ρόλο του στο δεύτερο ΟΧΙ, τη εθνωφελή δράση του έναντι των Βουλγάρων και των Βλάχων Λεγεωναρίων, την σαφώς υπερτονισμένη γερμανοφιλία του, την άνιση μεταχείρησή του από τη δημόσια ιστορία εν σχέσει π.χ. προς τον πάντα και μόνο «θρυλικό» Κατσιμήτρο…

Δεν σας κάνω τον έξυπνο, αλλά το θέμα απαιτεί εξειδικευμένες ιστορικές γνώσεις τις οποίες δεν οφείλει να έχει ο καθένας.

Θα μου δίνατε, πάντως, μεγάλη ικανοποίηση αν μπαίνατε στον κόπο να ξαναδιαβάσετε προσεκτικότερα το φτωχό μου πόνημα.

Είναι γραμμένο με καλή πίστη και πόνο ψυχής.

ΥΓ
Έχετε, αλήθεια, διαβάσει τα απομνημονεύματά του;

4 Οκτωβρίου, 2015 στις 1:25 πμ

Δύστροπη Πραγματικότητα

«Στο σχόλιό μου έθιξα, (μονολεκτικά βεβαίως), αρκετά επί μέρους ζητήματα ουσίας, τα οποία επιλέξατε να προσπεράσετε ασχολίαστα.»

Κάθε άλλο, θεωρώ πως απάντησα στα πλέον ουσιαστικά από οσα είπες.

Το γεγονός πως είχε λαμπρή στρατιωτική καριέρα, ή και κάποιες ακόμα θετικές πτυχές, δεν σημαίνει κάτι. Και αυτό προσπάθησα να θίξω όταν είπα πως κρίνουμε συνολικά ένα ιστορικό πρόσωπο. Και η συνολική αποτίμηση του συγκεκριμένου είναι άκρως αρνητική, και δικαίως.

«το θέμα απαιτεί εξειδικευμένες ιστορικές γνώσεις τις οποίες δεν οφείλει να έχει ο καθένας.»

Δεν απαιτούνται εξειδικευμένες ιστορικές γνώσεις για να σχηματίσει κανείς γνώμη για τα πεπραγμένα του συγκεκριμένου προσώπου. Θέλω να πω δεν έδρασε με κρυφό τρόπο, η δράση του ήταν δημόσια, φανερή. Συνεπώς δεν είναι αναγκαία η κρίση ενός ιστορικού για να κρίνουμε το συγκεκριμένο πρόσωπο και να αποφανθούμε για το πολιτικό και ηθικό ποιόν του (εξαιρετικά χαμηλά και τα δύο). Χώρια το γεγονός πως η συντριπτική πλειοψηφία των ιστορικών δεν υποστηρίζει κάτι διαφορετικό από αυτό που λέω παραπάνω σε σχέση με το εν λόγω πρόσωπο. Μην παρεξηγηθώ, οι εξειδικευμένες ιστορικές γνώσεις ασφαλώς και έχουν την αξία τους, αν μη τι άλλο γιατί φωτίζουν περισσότερο πτυχές που ενδεχομένως δεν έχουν λάβει την ίδια δημοσιότητα που έχουν λάβει κάποιες άλλες, από την άλλη όμως δεν έχουν και την δύναμη να ανατρέψουν την υφιστάμενη εξαιρετικά αρνητική κρίση για το συγκεκριμένο πρόσωπο. Και αυτό επειδή αυτή η εξαιρετικά αρνητική κρίση για αυτό το πρόσωπο βασίζεται σε πτυχές της δράσης του που ήταν φανερές, δημόσιες.

«Θα μου δίνατε, πάντως, μεγάλη ικανοποίηση αν μπαίνατε στον κόπο να ξαναδιαβάσετε προσεκτικότερα το φτωχό μου πόνημα.»

Σε διαβεβαιώ ΣΑΘ πως πρίν γράψω το προηγούμενο μου σχόλιο διάβασα το σχόλιο σου αρκετές φορές (το κάνω αυτό με όλα τα σχόλια που σχολιάζω). Το ξαναδιάβασα και τώρα. Δεν διαφωνώ με την ύπαρξη καλής πίστης στο σχόλιο σου, εξακολουθώ όμως διαφωνώ με τα συμπεράσματα.

«Έχετε, αλήθεια, διαβάσει τα απομνημονεύματά του;»

Όχι. Όπως άλλωστε δεν έχω διαβάσει και το «Ο Αγών μου» του Χίτλερ, για παράδειγμα. Αλλά αυτό δεν με εμποδίζει (αλλά ούτε και κανέναν άλλο) να έχω σχηματίσει γνώμη για τον τελευταίο.

ΥΓ. Να πω ΣΑΘ και εγω το παραπάπονο μου τώρα. 🙂 Παρότι ανέμενα πως κάποια σημεία από το προηγούμενο μου σχόλιο θα τύχαιναν σχολιασμού τελικά τα άφησες ασχολίαστα. Από την άλλη όμως σαφώς και έχεις κάθε δικαίωμα έτσι να δράσεις.

4 Οκτωβρίου, 2015 στις 5:33 μμ

ΣΑΘ

@ Δύστροπη Πραγματικότητα

Ας σημειώσω, λοιπόν, ενδεικτικά:

Γράφετε: «Τι θα πει ‘εξ ανάγκης’ συνεργάτης των κατακτητών; Θα μπορούσε κάλλιστα να έχει συνθηκολογήσει και εκεί να σταματήσει».

Διαφωνώ.

Εξ ανάγκης θα πει εξ ανάγκης.
Στην Αθήνα είχε ήδη διαλυθεί το σύμπαν, και η υπόδουλη ουσιαστικά Ελλάδα χρειαζόταν έναν κυβερνήτη.
Δύο λύσεις υπήρχαν. Ή Γερμανός Gauleiter, ή Έλληνας κατοχικός πρωθυπουργός.
Άποψή μου ταπεινή είναι ότι το δεύτερο ήταν ασύγκριτα προτιμότερο.
Υπό την προϋπόθεση, βεβαίως, ότι αυτός που θα δεχόταν να πιει το πικρότατο αυτό ποτήρι και να ακροβατήσει πάνω από την άβυσσο, θα ήταν ένας ανιδιοτελής πατριώτης.
Και η συνθηκολόγηση, αλλά και η ανάληψη της -αναγκαίας κατά τα ανωτέρω- πρωθυπουργίας την ώρα εκείνη, απαιτούσαν γενναιότητα, τόλμη, αυτοθυσία. Πολύ μεγαλύτερη από αυτήν που χρειάζεται για μια ατομική παλικαριά στο πεδίο της μάχης (αντίσταση).
Πρόθυμοι πολιτικοί για να αναλάβουν το πόστο αυτό, δεν υπήρχαν.
Ο προσφορότερος, μιας και είχε ήδη αναλάβει τη βαρύτατη ευθύνη τής συνθηκολόγησης, (πιεζόμενος για το τελευταίο από την πλειονότητα των στρατηγών τού πεδίου τής μάχης), ήταν ο τραγικός Τσολάκογλου.

Γράφετε: «Ο Τσολάκογλου δεν έκανε απλά κάποια τραγικά ‘λάθη’. Ακόμα και αυτή η συνεργασία με τον κατακτητή δεν ήταν απλά ένα ‘λάθος’, ήταν έγκλημα. Και αποτέλεσε την βάση πάνω στην οποία έγιναν και ένα σωρό ακόμα εγκλήματα. Το ότι δεν έκανε μόνο λάθη δε λέει και πολλά. Και αυτό γιατί κρίνουμε την συνολική εικόνα. Στην συνολική εικόνα λοιπόν, τα όποια ελάχιστα καλά ενδεχομένως έκανε αδυνατούν να ισοφαρίσουν τα πολύ περισσότερα αρνητικά, τα εγκληματά του. Συνεπώς η συνολική εικόνα του ανδρός είναι άκρως αρνητική, και απολύτως δικαιολογημένα.»

Ας μη διαφωνήσουμε στο αν ήταν ‘λάθη’ ή ‘εγκλήματα’.
Σε τελευταία ανάλυση, και τα εγκλήματα λαθεμένες ηθικές επιλογές είναι.
Για να μιλήσω συμβολικά: Τρώγοντας το απαγορευμένο μήλο οι πρωτόπλαστοι, διέπραξαν έγκλημα ή έκαμαν λάθος;

Η συνεργασία, λέτε, του Τσολάκογλου με τους κατακτητές, «αποτέλεσε την βάση πάνω στην οποία έγιναν και ένα σωρό ακόμα εγκλήματα.»
Δυσκολεύομαι να καταλάβω σε τι ακριβώς αναφέρεστε. Αν, πάντως, εννοείτε τα δυσώνυμα τάγματα ασφαλείας, αυτά δεν δημιουργήθηκαν επί Τσολάκογλου.

Έχω την αίσθηση ότι η ιστορία δεν είναι ούτε ποινικό ούτε ηθικολογικό δικαστήριο. Η (ιστορική) μνήμη πρέπει να είναι έντιμη και να αναπαράγει την αλήθεια». Αλλιώς δεν αξίζει.
Και για να είναι έντιμη, δεν μπορεί να είναι ούτε επιλεκτική ούτε υποκριτική, ούτε μεροληπτική.
Η ιστορία μάς καλεί σε «αναστοχασμό», μας καλεί να καταλάβουμε, να ερμηνεύσουμε, να κατανοήσουμε την ανθρώπινη συμπεριφορά κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες*…

* Δείτε σχετικώς Ευάνθης Χατζηβασιλείου, «Βιώματα του Μακεδονικού Ζητήματος», Πατάκης, Αθήνα 2014, σελ. 274, 371 και 375.

ΥΓ
Καλά, (τον χαβά μου εγώ!), η «συνολική εικόνα» του Χαρ. Κατσιμήτρου στη δημόσια ιστορία, είναι αυτή τού «δωσίλογου υπουργού τού κατάπτυστου Τσολάκογλου» (αρνητικότατη), ή η θετική του θρυλικού νικητή του Καλπακιού (θετικότατη);
Κι αν ισχύει το δεύτερο, που μπορεί να οφείλεται αυτή η ιστορική αδικία;

4 Οκτωβρίου, 2015 στις 5:42 μμ

ΣΑΘ

ΥΓ (αναδιατύπωση)

Καλά, (τον χαβά μου εγώ!), η «συνολική εικόνα» τού στρατηγού Χαρ. Κατσιμήτρου, (διοικητή τής 8ης μεραρχίας), στη δημόσια ιστορία, είναι η (αρνητικότατη) τού «δωσίλογου υπουργού τού κατάπτυστου Τσολάκογλου», ή η (θετικότατη) του θρυλικού νικητή τού Καλπακιού;
Κι αν ισχύει το δεύτερο, που μπορεί να οφείλεται αυτή η ιστορική αδικία;

4 Οκτωβρίου, 2015 στις 8:10 μμ

Δύστροπη Πραγματικότητα

“Στην Αθήνα είχε ήδη διαλυθεί το σύμπαν, και η υπόδουλη ουσιαστικά Ελλάδα χρειαζόταν έναν κυβερνήτη.
Δύο λύσεις υπήρχαν. Ή Γερμανός Gauleiter, ή Έλληνας κατοχικός πρωθυπουργός.

Άποψή μου ταπεινή είναι ότι το δεύτερο ήταν ασύγκριτα προτιμότερο.
Υπό την προϋπόθεση, βεβαίως, ότι αυτός που θα δεχόταν να πιει το πικρότατο αυτό ποτήρι και να ακροβατήσει πάνω από την άβυσσο, θα ήταν ένας ανιδιοτελής πατριώτης.

Και η συνθηκολόγηση, αλλά και η ανάληψη της -αναγκαίας κατά τα ανωτέρω- πρωθυπουργίας την ώρα εκείνη, απαιτούσαν γενναιότητα, τόλμη, αυτοθυσία. Πολύ μεγαλύτερη από αυτήν που χρειάζεται για μια ατομική παλικαριά στο πεδίο της μάχης (αντίσταση).

Πρόθυμοι πολιτικοί για να αναλάβουν το πόστο αυτό, δεν υπήρχαν.”

Πρόθυμοι πολιτικοί να αναλάβουν το πόστο του κατοχικού πρωθυπουργού και να γίνουν έτσι Κουϊσλινγκ, δεν υπήρχαν γιατί πολύ απλά αντιλαμβάνονταν ότι έτσι θα στιγματίζονταν για πάντα ως συνεργάτες του στρατιωτικού εισβολέα και κατακτητή της χώρας. Πέραν του γεγονότος ότι κάτι τέτοιο θα διήγειρε ένα πολύ έντονο μίσος και μία εξίσου πολύ έντονη απέχθεια για το πρόσωπό τους (και δικαίως) εκ μέρους της τεράστιας πλειοψηφίας του κόσμου, επιπλέον θα κηλίδωνε για πάντα και την όποια υστεροφημία τους αλλά επίσης θα κατέστρεφε και την ίδια την εικόνα που είχαν για τον εαυτό τους, την ίδια τους την προσωπική ταυτότητα. Οπότε είναι απόλυτα κατανοητή η άρνηση τους να γίνουν οι έλληνες κουϊσλινγκ, και δεν έχει απολύτως τίποτα τα μεμπτό κάτι τέτοιο.

Επιπλέον, με δεδομένες τις εκτεταμένες ωμότητες και θηριωδίες που διέπραξαν οι γερμανοί στην κατεχόμενη Ελλάδα, αδυνατώ να καταλάβω γιατί ένας έλληνας κουϊσλινγκ θα ήταν προτιμότερος από ένα γερμανό διοικητή της κατεχόμενης Ελλάδας αλλά ας είναι. Ο λόγος που ανέλαβε ο συγκεκριμένος δεν είχε να κάνει φυσικά με τα όποια δικά του κίνητρα αλλά πρωτίστως με τις στρατηγικές επιδιώξεις των γερμανών – οι γερμανοί κατακτητές, όπως όλοι οι κατακτητές παντού στον κόσμο, επιθυμούσαν ένα ντόπιο για ανώτατο ηγέτη της χώρας ακριβώς γιατί έτσι θα ήταν πιο πιθανό αυτός να αντιμετωπίσει αποτελεσματικότερα την ντόπια αντίσταση εναντίον των κατοχικών στρατευμάτων αλλά συν τοις άλλοις θα ήταν και πιο εύκολο να καταστήσει αποδεκτή, όντας έλληνας, από την πλειοψηφία του ελληνικού πληθυσμού την θέληση των γερμανικών κατοχικών αρχών. Με άλλα λόγια, η επιλογή ενός έλληνα για ηγέτη της χώρας εξυπηρετούσε πρωτίστως τα στρατηγικά σχέδια των γερμανών, και τα οποία είχαν άμεση σχέση με το γεγονός πως ήταν στρατιωτικοί εισβολείς και κατακτητές της χώρας. Ο συγκεκριμένος λοιπόν, αποδεχόμενος να γίνει κατοχικός πρωθυπουργός, αποδέχονταν ταυτόχρονα και την βασική λειτουργία που είχε για τις γερμανικές αρχές κατοχής ο ρόλος του κατοχικού πρωθυπουργού – να γίνει αυτός που θα προσπαθούσε να την καταστήσει αποδεκτή από τον ελληνικό λαό την θέληση των κατοχικών αρχών. Εαν δεχτούμε πως βρισκόμασταν σε πολεμο με τους ναζιστές, τότε ο ρόλος του συγκεκριμένου ήταν ο ρόλος του προδότη που είχε αναλάβει να κάμψει την όποια διάθεση για αντίσταση ενάντια στους κατακτητές και γενικότερα να καταστήσει αποδεκτή την όποια θελησή τους από τον ελληνικό πληθυσμό.

Επίσης, αδυνατώ να καταλάβω ΣΑΘ που βασίζεις την πεποίθησή σου πως ο συγκεκριμένος ήταν ένας “ανιδιοτελής πατριώτης”. Το επιχείρημά σου, όπως το εμφανίζεις, είναι κυκλικό, και αρα λογικώς εσφαλμένο. Υποστηρίζεις πως μόνο ένας “ανιδιοτελής πατριώτης” θα είχε το θάρρος να αναλάβει το πόστο του κατοχικού πρωθυπουργού στην χώρα (του έλληνα κουϊσλινγκ δηλαδή) και κατόπιν εκλαμβάνεις την ανάληψη αυτού του πόστου εκ μέρους του συγκεκριμένου ως απόδειξη των παραπάνω ιδιοτήτων (“ανιδιοτελής πατριώτης”, “γενναίος”, “έτοιμος για αυτοθυσία”, κλπ).
Εφόσον όμως το πόστο αυτό θα μπορούσε να το αναλάβει και ένας καιροσκόπος προδότης (και οι πιθανότητες να το αναλάβει ένας τέτοιος ήταν φυσικά συντριπτικά περισσότερες από το να το αναλάβει κάποιος “ανιδιοτελής πατριώτης”), κάποιος ο οποίος πίστευε, για παράδειγμα, πως οι γερμανοί θα ήταν οι νικητές του πολέμου, τότε τα περί “ανιδιοτελούς πατριώτη” είναι αδύνατον αποδειχθούν από την ανάληψη της θέσης του κατοχικού πρωθυπουργού.

“Η συνεργασία, λέτε, του Τσολάκογλου με τους κατακτητές, «αποτέλεσε την βάση πάνω στην οποία έγιναν και ένα σωρό ακόμα εγκλήματα.»
Δυσκολεύομαι να καταλάβω σε τι ακριβώς αναφέρεστε.”

Δεν αναφέρομαι στην ίδρυση των ταγμάτων ασφαλείας. Αναφέρομαι στο πολύ απλό γεγονός πως εφόσον τα ναζιστικά στρατεύματα διαπράξανε όλων των ειδών τα εγκλήματα, όλων των ειδών τις ωμότητες, στην κατεχόμενη Ελλάδα, και αυτός ήταν ο πιο υψηλά ιστάμενος συνεργάτης τους, όντας κατοχικός πρωθυπουργός, είναι σαφέστατα συνένοχος για τις θηριωδίες των ναζιστών.

“Έχω την αίσθηση ότι η ιστορία δεν είναι ούτε ποινικό ούτε ηθικολογικό δικαστήριο. Η (ιστορική) μνήμη πρέπει να είναι έντιμη και να αναπαράγει την αλήθεια». Αλλιώς δεν αξίζει.
Και για να είναι έντιμη, δεν μπορεί να είναι ούτε επιλεκτική ούτε υποκριτική, ούτε μεροληπτική.
Η ιστορία μάς καλεί σε «αναστοχασμό», μας καλεί να καταλάβουμε, να ερμηνεύσουμε, να κατανοήσουμε την ανθρώπινη συμπεριφορά κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες”

Ατυχής ο παραλληλισμός της ιστορίας με ποινικό δικαστήριο γιατί πολύ απλά η ιστορία δεν επιβάλλει ποινές. Και επιπλέον η εντιμότητα της ιστορικής μνήμης και αλήθειας δεν είναι αντίθετη με τον ηθικό στιγματισμό κάποιου λόγω των πεπραγμένων του. Ισα ισα, σε κάποιες περιπτώσεις θα συνιστούσε διαστρέβλωση κάθε φιλαληθούς διάθεσης και θα ήταν, ενδεχομένως, και ένδειξη βαθιάς ανεντιμότητας, η έλλειψη μίας ηθικής αξιολόγησης (ή η μη εκφορά της), οσόδηποτε αρνητική και αν θα ήταν αυτή η αξιολόγηση, για τα πεπραγμένα κάποιου.

Η άκρως αρνητική κρίση για το εν λόγω ιστορικό πρόσωπο θεωρώ πως είναι απόλυτα εύλογη, σαφώς δικαια και έντιμη, και καθόλου επιλεκτική ή μεροληπτική, ακριβώς γιατί αφορά πτυχές της δράσης του που ήταν ολοφάνερες και όχι κρυφές.

Ο αναστοχασμός στο οποίο μας καλεί η ιστορία είναι τελείως λαθος να ταυτίζεται με προσπάθεια δικαιολόγησης ηθικά και πολιτικά απαράδεκτων συμπεριφορών, με βάση το επιχείρημα ότι οι συγκεκριμένες απαράδεκτες συμπεριφορές έλαβαν χώρα κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες. Εν τέλει, ακριβώς επειδή κάτω από τις ίδιες συνθήκες έλαβαν χώρα και άλλες, διαφορετικές συμπεριφορές, είναι αδύνατο να παραβλέψουμε την μεγάλη ηθική ευθύνη που έχει κάποιος, και ανεξάρτητα από τις όποιες αντίξοές συνθήκες αντιμετωπίζει, για τις πράξεις ή τις παραλείψεις του.

5 Οκτωβρίου, 2015 στις 2:18 πμ

ΣΑΘ

@ Δύστροπη Πραγματικότητα

Γράφετε: «Ο συγκεκριμένος λοιπόν, αποδεχόμενος να γίνει κατοχικός πρωθυπουργός, αποδέχονταν ταυτόχρονα και την βασική λειτουργία που είχε για τις γερμανικές αρχές κατοχής ο ρόλος του κατοχικού πρωθυπουργού – να γίνει αυτός που θα προσπαθούσε να την καταστήσει αποδεκτή από τον ελληνικό λαό την θέληση των κατοχικών αρχών. Εαν δεχτούμε πως βρισκόμασταν σε πολεμο με τους ναζιστές, τότε ο ρόλος του συγκεκριμένου ήταν ο ρόλος του προδότη που είχε αναλάβει να κάμψει την όποια διάθεση για αντίσταση ενάντια στους κατακτητές και γενικότερα να καταστήσει αποδεκτή την όποια θελησή τους από τον ελληνικό πληθυσμό.»

Το συμπέρασμά σας ότι ο Τ δέχτηκε να γίνει πρωθυπουργός για να διευκολύνει τους κατακτητές, είναι -κατά τη γνώμη μου- αυθαίρετο και αστήρικτο.

Η όλη λαμπρή στρατιωτική καριέρα του, η έξοχη πολεμική δράση του ως την τελευταία στιγμή τής (αναπόφευκτης) κατάρρευσης του μετώπου, ο καίριος ρόλος του στο ηρωικότατο δεύτερο ΟΧΙ, η από 2 Μαρτίου 1941 (!!) ανοιχτά διακηρυγμένη πίστη του στην τελική νίκη των Άγγλων, (δείτε τη σχετική διαταγή του προς τους αξιωματικούς του κάπου παραπάνω), όλα αυτά δεν πείθουν -εμένα τουλάχιστον- ότι ο Τ ήταν ένας αχρείος προδότης.

Σκέπτομαι ότι μπορεί και να ήταν ο τραγικός στρατιώτης που αποφάσισε να ακροβατήσει πάνω από μια σκοτεινή άβυσσο, προκειμένου να βοηθήσει όσο γινόταν τον τόπο του σε ώρα εθνικής συμφοράς. Προκειμένου να προσπαθήσει να περισώσει ό,τι -τέλος πάντων- μπορούσε να σωθεί.
Μπορεί και να πίστευε ότι η παρουσία του την ώρα εκείνη στη θέση τού (έστω δεμένου πισθάγκωνα) πρωθυπουργού, θα ήταν κάτι μπροστά στο τίποτα.

Ουδέποτε παραλλήλισα την ιστορία με ποινικό δικαστήριο. Το ακριβώς αντίθετο είπα.
Έγραψα συγκεκριμένα: # Έχω την αίσθηση ότι η ιστορία δεν είναι ούτε ποινικό ούτε ηθικολογικό δικαστήριο. Η (ιστορική) μνήμη πρέπει να είναι έντιμη και να αναπαράγει την αλήθεια». …………..
Και για να είναι έντιμη, δεν μπορεί να είναι ούτε επιλεκτική ούτε υποκριτική, ούτε μεροληπτική.
Η ιστορία μάς καλεί σε «αναστοχασμό», μας καλεί να καταλάβουμε, να ερμηνεύσουμε, να κατανοήσουμε την ανθρώπινη συμπεριφορά κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες.#

Γράφετε: «Ο αναστοχασμός στο οποίο μας καλεί η ιστορία είναι τελείως λαθος να ταυτίζεται με προσπάθεια δικαιολόγησης ηθικά και πολιτικά απαράδεκτων συμπεριφορών, με βάση το επιχείρημα ότι οι συγκεκριμένες απαράδεκτες συμπεριφορές έλαβαν χώρα κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες.

Δεν προσπαθώ να δικαιολογήσω τη συμπεριφορά τού Τ.
Να την εξηγήσω προσπαθώ και να την κατανοήσω.

ΥΓ

5 Οκτωβρίου, 2015 στις 10:06 πμ

Πάνος

Για το Κατσιμήτρο είναι λίγο διαφορετικά τα πράγματα, σε σχέση με τον Τσολάκογλου. Στις 20 Σεπτεμβρίου 1941 υπέβαλε την παραίτησή του από την κυβέρνηση, η οποία έγινε αμέσως αποδεκτή, ενώ ο Τ. συνέχισε μέχρι που τον απέλυσαν. Ίσως αυτό υποκρύπτει μια άλλη αίσθηση περί καθήκοντος, γιατί ουδείς μπορεί να ισχυριστεί ότι ο Κατσιμήτρος ήταν λιγότερο υπεύθυνος ή όχι τόσο καλός στρατιώτης όσο ο Τ. Πάντως το ξίφος του Κατσιμήτρου βρίσκεται στο «Μουσείο του Ελληνοϊταλικού πολέμου», στο Καλπάκι, χωρίς την παραμικρή αναφορά στην ολιγόμηνη υπουργοποίησή του.

Η περίπτωση του Τσολάκογλου είναι πολύ πιο σύνθετη.

Καλώς υπόγραψε τη συνθηκολόγηση με τους Γερμανούς – εδώ οι ευθύνες της τότε κυβέρνησης, του Παλατιού και των Άγγλων, αλλά και του Παπάγου (που ήταν επικεφαλής του ελληνικού στρατού) ουσιαστικά δεν έχουν ξεκαθαριστεί, αλλά είναι πραγματικά ιστορικών διαστάσεων. Γιατί κωλυσιεργούσαν άνευ νοήματος, με μεγάλους κινδύνους για τα ελληνικά συμφέροντα, από τη στιγμή που είχε σπάσει το μέτωπο και οι Γερμανοί εφορμούσαν προς την Αθήνα.

Η ανάληψη της πρωθυπουργίας είναι διαφορετική υπόθεση. Δε νομίζω ότι «δεν θα βρισκόταν κανείς» να αναλάβει το ρόλο (η Αθήνα ήταν γεμάτη Γερμανόφιλους, οι οποίοι δεν ήταν καθόλου «κρυφοί»), απλώς ο πρώτος στον οποίο προτάθηκε η θέση, δέχτηκε. Όχι γιατί υπήρχαν θέματα με τους Βλάχους ή τους Βούλγαρους, αυτά προέκυψαν μετά.

Ενώ ο Κατσιμήτρος παραιτήθηκε ήδη από τα μέσα Σεπτεμβρίου, ο Τσολάκογλου παρέμεινε «πρωθυπουργός» ακόμα και μετά τον τρομερό χειμώνα του 1941, όταν η Αθήνα υπέφερε τα πάνδεινα από την πείνα. Και μετά, όταν οι κατακτητές έπεσαν σαν τις ακρίδες (οι Ιταλοί έκλεψαν ακόμα και τα σαμάρια από τα γαϊδούρια) στον εθνικό πλούτο, αλλά και στα νοικοκυριά.

Ήταν τόσο απαραίτητος / αναντικατάστατος; Πάντως παρέμεινε στη θέση του μέχρι που τον έδιωξαν οι Γερμανοί. Είχε ήδη γράψει ο ίδιος με τις επιλογές του και την εξέλιξή τους μια μαύρη σελίδα στην προσωπική του Ιστορία, η οποία δεν τιμούσε τις προηγούμενες.

5 Οκτωβρίου, 2015 στις 12:08 μμ

ΣΑΘ

@ Πάνος

Γράφετε: «Καλώς υπόγραψε τη συνθηκολόγηση με τους Γερμανούς – εδώ οι ευθύνες της τότε κυβέρνησης, του Παλατιού και των Άγγλων, αλλά και του Παπάγου (που ήταν επικεφαλής του ελληνικού στρατού) ουσιαστικά δεν έχουν ξεκαθαριστεί, αλλά είναι πραγματικά ιστορικών διαστάσεων. Γιατί κωλυσιεργούσαν άνευ νοήματος, με μεγάλους κινδύνους για τα ελληνικά συμφέροντα, από τη στιγμή που είχε σπάσει το μέτωπο και οι Γερμανοί εφορμούσαν προς την Αθήνα.»

Συμφωνούμε.

# Η ανάληψη της πρωθυπουργίας είναι διαφορετική υπόθεση. Δε νομίζω ότι «δεν θα βρισκόταν κανείς» να αναλάβει το ρόλο (η Αθήνα ήταν γεμάτη Γερμανόφιλους, οι οποίοι δεν ήταν καθόλου «κρυφοί»), απλώς ο πρώτος στον οποίο προτάθηκε η θέση, δέχτηκε. #

Οι Γερμανοί δεν ήταν ανόητοι να προτείνουν την πρωθυπουργία στο πρώτο τυχόν γερμανόφιλο προδοτικό σκουπίδι. Είχαν εκτιμήσει την εντιμότητα, την τόλμη και το τσαγανό του Τ. να προχωρήσει στην ιστορική εκείνη συνθηκολόγηση (εκφράζοντας βεβαίως και τη βούληση των πλείστων στρατηγών του πεδίου της μάχης).
Μια συνθηκολόγηση που έσωσε την τελευταία στιγμή τους δοξασμένους Έλληνες πολεμιστές από την ολοκληρωτική καταστροφή και την ατίμωση.

Δική μου άποψη είναι, πάντως, ότι ο τραγικός στρατιώτης Τ δεν έγινε πρωθυπουργός για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα του άξονα, αλλά τα συμφέροντα του τόπου του. Το αν και σε ποιο βαθμό το κατάφερε ή όχι, αυτό είναι άλλου ιερέως ευαγγέλιον.

Γράφετε: Ενώ ο Κατσιμήτρος παραιτήθηκε (νωρίς), ο Τ παρέμεινε μέχρι που τον απέλυσαν.

Αφού ήταν τόσο καλός για τους κατακτητές και τόσο του χεριού τους, γιατί τελικά τον απέλυσαν;

Μήπως επειδή «κλωτσούσε» ζόρικα, (με την απαραίτητη «σύνεση» βεβαίως), στις εντολές των κατακτητών; Μήπως πίεζε πέρα από τις αντοχές τους για περισσότερη ανεξαρτησία στις κυβερνητικές κινήσεις του, για αλλαγή στην εσωτερική οικονομική πολιτική και περισσότερη φροντίδα (από τους κατακτητές) για την επιβίωση του ελληνικού λαού;
Μήπως επειδή αντέδρασε λυσσαλέα στα ιταλικά σχέδια στο ζήτημα των Τσάμηδων και των Βλάχων;

Δεν έχω χρόνο για περισσότερα τώρα.

5 Οκτωβρίου, 2015 στις 12:13 μμ

Δύστροπη Πραγματικότητα

“Το συμπέρασμά σας ότι ο Τ δέχτηκε να γίνει πρωθυπουργός για να διευκολύνει τους κατακτητές, είναι -κατά τη γνώμη μου- αυθαίρετο και αστήρικτο.

Η όλη λαμπρή στρατιωτική καριέρα του, η έξοχη πολεμική δράση του ως την τελευταία στιγμή τής (αναπόφευκτης) κατάρρευσης του μετώπου, ο καίριος ρόλος του στο ηρωικότατο δεύτερο ΟΧΙ, η από 2 Μαρτίου 1941 (!!) ανοιχτά διακηρυγμένη πίστη του στην τελική νίκη των Άγγλων, (δείτε τη σχετική διαταγή του προς τους αξιωματικούς του κάπου παραπάνω), όλα αυτά δεν πείθουν -εμένα τουλάχιστον- ότι ο Τ ήταν ένας αχρείος προδότης.”

Ακόμα και στο απόσπασμα που παραθέτεις ΣΑΘ πουθενά δεν αναφέρω πως ανέλαβε κατοχικός πρωθυπουργός ΓΙΑ να διευκολύνει τους κατακτητές. Λέω όμως πως εφοσον ανέλαβε αυτό το πόστο, για τους όποιους λόγους, αποδέχονταν συνειδητά (δεν ήταν χαζός, έτσι δεν είναι?) και την βασική λειτουργία που είχε για τους κατακτητές αυτό το πόστο, να καταστήσει αποδεκτή την θελησή τους από τον ελληνικό πληθυσμό. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, εαν δεν δρούσε κατ’ αυτόν τον τρόπο οι γερμανοί δεν θα τον άφηναν στην θέση του κατοχικού πρωθυπουργού. Οπότε ναι, ήταν προδότης, γιατί επέλεξε να συνεργαστεί με τον εχθρο και στρατιωτικό κατακτητή της χώρας και ουσιαστικά έγινε το φερέφωνό του μέσα στην κατεχόμενη Ελλάδα. Όπως προδότες ήταν και όλοι οι ανάλογοι κουϊσλινγκ.

Η όλη λαμπρή στρατιωτική του σταδιοδρομία δεν συνιστά επαρκή λόγο υπερ της θέσης ότι δεν θα μπορούσε να κάνει τέτοια πράγματα. Όπως ακριβώς και ο πρότερος έντιμος βίος κάποιου, ακόμα και ο υποδειγματικά έντιμος βίος, δεν συνιστά επιχείρημα υπερ της θέσης ότι αυτός ο άνθρωπος δεν είναι ικανός να διαπράξει κάποιο πολύ βαρύ έγκλημα.

5 Οκτωβρίου, 2015 στις 12:30 μμ

Δύστροπη Πραγματικότητα

«Οι Γερμανοί δεν ήταν ανόητοι να προτείνουν την πρωθυπουργία στο πρώτο τυχόν γερμανόφιλο προδοτικό σκουπίδι.»

Ακριβώς έναν τέτοιο θα ήθελαν οι γερμανοί κατακτητές για να αναλάβει την ηγεσία της κατεχόμενης από αυτούς χώρας, ακριβώς επειδή έτσι θα διευκολύνονταν σημαντικά και η διοίκηση της χώρας από τις κατοχικές αρχές, από αυτούς τους ίδιους δηλαδή. Με άλλα λόγια, αμα το προδοτικό σκουπίδι θα έπαιζε σωστά το ρόλο που θα του ανέθεταν οι γερμανοί κατακτητές, οι τελευταίοι δεν θα είχαν κανένα απολύτως πρόβλημα με το γεγονός, αυτό καθεαυτό, πως ήταν προδότης (αυτό έλειπε, να στεναχωρηθούν κιόλας). Θα ήταν το τελευταίο που θα τους ένοιαζε.

5 Οκτωβρίου, 2015 στις 2:18 μμ

Πάνος

Εντάξει, προφανώς ο Τσολάκογλου δεν ήταν «προδοτικό σκουπίδι». Υπήρξε όμως αφελής και αφέθηκε να γλιστρήσει στην άβυσσο επειδή είχε τη ματαιοδοξία «να κυβερνήσει την Ελλάδα» – και άρπαξε την ευκαιρία που ο διάβολος έφερε μπροστά του. Για τις συνέπειες αυτής της επιλογής είναι απολύτως υπεύθυνος.

ΥΓ. Πραγματικά «προδοτικά σκουπίδια» ήταν οι οικονομικοί δωσίλογοι (πάσης φύσεως) που ξεπετάχτηκαν με την έναρξη της Κατοχής. Γι’ αυτούς ο «πρωθυπουργός» δεν μπορούσε να κάνει τίποτα – αλλά μόνο γι’ αυτό το λόγο θα έπρεπε να παραιτηθεί εγκαίρως, όπως έκανε ο Κατσιμήτρος.

5 Οκτωβρίου, 2015 στις 3:33 μμ

arcades

Το jungle report απαντά στο δίλημμα μουμτζή:

Τσολάκογλου: ένας Έλληνας ήρωας και πατριώτης

http://jungle-report.blogspot.co.uk/2015/07/tsolakoglou.html

11 Οκτωβρίου, 2015 στις 4:07 μμ

ΣΑΘ

@ Πάνος

Μερικές αράδες ακόμα για το επίμαχο ζήτημα, τις οποίες η έλλειψη χρόνου δεν μου επέτρεψε να (σας) γράψω στην ώρα τους:

Γράφετε:

– «Για τον Κατσιμήτρο είναι λίγο διαφορετικά τα πράγματα, σε σχέση με τον Τσολάκογλου. Στις 20 Σεπτεμβρίου 1941 υπέβαλε την παραίτησή του από την κυβέρνηση, η οποία έγινε αμέσως αποδεκτή, ενώ ο Τ. συνέχισε μέχρι που τον απέλυσαν. Ίσως αυτό υποκρύπτει μια άλλη αίσθηση περί καθήκοντος, ….»

– «Ενώ ο Κατσιμήτρος παραιτήθηκε ήδη από τα μέσα Σεπτεμβρίου, ο Τσολάκογλου παρέμεινε ‘πρωθυπουργός’ ακόμα και μετά τον τρομερό χειμώνα του 1941, όταν η Αθήνα υπέφερε τα πάνδεινα από την πείνα.»

– «Ήταν τόσο απαραίτητος / αναντικατάστατος; Πάντως παρέμεινε στη θέση του μέχρι που τον έδιωξαν οι Γερμανοί. Είχε ήδη γράψει ο ίδιος με τις επιλογές του και την εξέλιξή τους μια μαύρη σελίδα στην προσωπική του Ιστορία, η οποία δεν τιμούσε τις προηγούμενες.»

– «Εντάξει, προφανώς ο Τσολάκογλου δεν ήταν ‘προδοτικό σκουπίδι’. Υπήρξε όμως αφελής και αφέθηκε να γλιστρήσει στην άβυσσο επειδή είχε τη ματαιοδοξία ‘να κυβερνήσει την Ελλάδα’ – και άρπαξε την ευκαιρία που ο διάβολος έφερε μπροστά του. Για τις συνέπειες αυτής της επιλογής είναι απολύτως υπεύθυνος.»

Διαφωνούμε ριζικά.

Δική μου ταπεινή άποψη, αγαπητέ, είναι ότι ο Τ ούτε «αφελής», ούτε «ματαιόδοξος», ούτε ιδιοτελής ήταν. Ούτε και μειωμένη αίσθηση εθνικού καθήκοντος είχε.

Αυτό που έκαμε ο Τ, (να βάλει, δηλαδή, [κατά πολλές έννοιες] το κεφάλι του «στον ντορβά» και να ακροβατήσει πάνω από μια σκοτεινή άβυσσο, προκειμένου να προσπαθήσει απεγνωσμένα να περισώσει ό,τι μπορούσε ακόμα να περισωθεί μέσα στα πλαίσια μια κατοχικής κυβέρνησης), χρειαζόταν πολύ περισσότερο τσαγανό και πολύ περισσότερη γενναιότητα από αυτήν που χρειάζεται είτε για να λουφάξεις σε μιαν άκρη, είτε για να παραιτηθείς από τη -δοτή εν προκειμένω- «εξουσία» σου, είτε για να βγεις αντάρτης στο βουνό, είτε ακόμα και για να αυτοκτονήσεις, (όπως έκαμαν ο Α. Κοριζής, η Π. Δέλτα, οι στρατιωτικοί Δ. Κομνηνός-Μηλιώτης και Β. Ξηρός και τόσοι άλλοι…)

Τον πρώτο τουλάχιστον καιρό, η ελληνική κοινή γνώμη, (που δεν αμφέβαλλε για την ανυστεροβουλία και την ειλικρίνεια του Τ), δέχτηκε την πρώτη κατοχική κυβέρνηση «μάλλον με κατανόηση και ανακούφιση», και επέδειξε -σε πολύ μεγάλο βαθμό- ανοχή απέναντί της. Κι αυτό διότι την είδε ως εθνική ανάγκη και ως «ολίγο φως και μακρινό σε μέγα σκότος κι έρμο».

Δες π.χ. Δ. Κούκουνας (όπου παρακάτω) και Α. Βελλιάδης, «Κατοχή – Γερμανική Πολιτική Διοίκηση στην Κατεχόμενη Ελλάδα», Ενάλιος 2008, σελ. 61.

Το αν και σε ποιον βαθμό τα κατάφερε ο Τ, είναι άλλου παππά ευαγγέλιο.

Ναι, δεν τα κατάφερε ο Τ στο μέγα ζήτημα του επισιτισμού. Και ήρθε η πείνα και ο θάνατος. Την παραίτηση που λέτε και ξαναλέτε, την είχε σκεφτεί όχι μία αλλά πάρα πολλές φορές. Τι άλλο, όμως, (εκτός από το να παραιτηθεί), μπορούσε να κάμει επί της ουσίας, δοτός πρωθυπουργός αυτός σε μια κατεχόμενη χώρα, χωρίς ουσιαστική εξουσία και μέσα;

Αν ισχυριστείτε ότι δεν προσπάθησε απεγνωσμένα, και το μεγάλο κακό τής πείνας αλλά και το άγος της μαύρης αγοράς να περιστείλει, αν επιμείνετε ότι δεν κατάφερε να μειώσει τα «έξοδα κατοχής» και ότι δεν αγωνίσθηκε να μειώσει τις υποχρεωτικές «προκαταβολές» προς τις αρχές κατοχής, θα αδικήσετε κατάφωρα την ιστορική αλήθεια. Και κάτι τέτοιο, είμαι απόλυτα βέβαιος ότι δεν το θέλετε.

Στις 18.8.1942, οι Θ. Σοφούλης, Γ. Καφαντάρης, Σ. Γονατάς, Δ. Μάξιμος, Γ. Παπανδρέου, Ι. Ράλλης και Θ. Πάγκαλος, (όλος ο «πολιτικός κόσμος» της υπόδουλης χώρας, δηλαδή), έστειλαν στον Τ μια αγωνιώδη έκκληση. Ουσιαστικά ήθελαν να δείξουν ότι συμπάσχουν μαζί του και τον στηρίζουν στην προσπάθειά του να σταματήσει (ή έστω περιστείλει) την εξοντωτική οικονομική αφαίμαξη που μας είχαν επιβάλλει οι κατακτητές. Αναγνωρίζουν, όλοι αυτοί, την επιτυχία τού Τ να μειωθούν σημαντικά τα «έξοδα κατοχής» και τον καλούν να παραιτηθεί αν οι δυνάμεις κατοχής δεν δεχτούν να διακοπούν ή έστω να περιοριστούν για κάποιο διάστημα και οι συνεχιζόμενες, (παρά την τραγικότητα της κατάστασης), «προκαταβολές».
Δες Δ. Κούκουνας, «Ιστορία τής Κατοχής» (τόμος Α΄), Α.Α. Λιβάνης, Αθήνα 2013, σελ. 500-501.

#Τον Νοέμβριο του 1942, ο Τ σκλήρυνε τη στάση του έναντι των Αρχών κατοχής. Με μακροσκελές τελεσίγραφο αξίωσε, μεταξύ άλλων, ελευθερία για ανασχηματισμό τής κυβέρνησης, μείωση των εξόδων κατοχής και τον τερματισμό των «αυθαιρεσιών» όλων των κατακτητών, περιλαμβανομένων και των Γερμανών – με αποτέλεσμα να παυθεί από τους εμβρόντητους κατακτητές «για λόγους υγείας», ώστε να μην αναδειχθεί σε «ήρωα ή νεομάρτυρα» #
Δες Χ. Φλάισερ, στον τελευταίο (ΙΣΤ) τόμο τής Ιστορίας τού Ελληνικού Έθνους τής Εκδοτικής Αθηνών, Αθήνα 2000, σελ. 45.

Δεν καιγόταν να παραιτηθεί ο Τ, αγαπητέ, διότι στον νου του προείχε το μείζον: Να μη γίνει η Ελλάδα ιταλικό προτεκτοράτο. Αυτός είναι και ο ουσιώδης λόγος που λιβανίζει μέχρις εμετικής ενίοτε υπερβολής τούς Γερμανούς.

Ο για τους συμπατριώτες του Έλληνες καραμπινάτος και κατάπτυστος προδότης Τσολάκογλου, διαθέτει ένα σπουδαίο εύσημο που του το έχει ‘χαρίσει’ ο ίδιος ο Τσιάνο στο ημερολόγιό του (29 Απριλίου 1941, ημέρα ορκωμοσίας της κυβέρνησης Τ )

«Αυτή η ιστορία του Τσολάκογλου δεν μου αρέσει καθόλου. Ο Ανφούζο πληροφορεί ότι πρόκειται περί σχηματισμού κυβερνήσεως συμφώνως προς όλους τους τύπους. Μολονότι υφίσταται η εδαφική κατοχή εκ μέρους των στρατών του Άξονος, είναι φανερό ότι ο στρατηγός αυτός επιδιώκει να σώσει την εθνική ενότητα της Ελλάδος. Μου φαίνεται ότι το λιγότερο που είναι δυνατόν να γίνει εκ μέρους μας είναι να απαιτήσουμε από τους Γερμανούς να επιτρέψουν να εγκαθιδρύσουμε και εμείς πολιτική κυβέρ5νηση στα εδάφη τα οποία διεκδικούμε. Ειδεμή, φοβάμαι ότι στο τέλος του λογαριασμού το κέρδος που επιφυλάσσεται για εμάς θα είναι πάλι μέτριο».
Δες Δ. Κούκουνας, έ.α., σελ. 409.

Τέλος, πόσοι Έλληνες ξέρουν ότι ο οδηγός τού υπηρεσιακού αυτοκινήτου τού Τ, ο Α. Ζουμπρής, ανήκε στην αντιστασιακή οργάνωση «Όμηρος», και ότι το αυτοκίνητο αυτό χρησιμοποιήθηκε σε σημαντικές αποστολές, όπως η απόπειρα φυγάδευσης του Ε. Τσέλλου για τη Μ. Ανατολή;

Ή ότι ο διερμηνέας τού Τ, (στις επαφές τού τελευταίου με τους Γερμανούς), ο Χ. Χωρέμης, ήταν σύνδεσμος με άλλη αντιστασιακή οργάνωση;
Δες επίσης Δ. Κούκουνας, έ.α. σελ. 509.

Αυτά προς το παρόν.

11 Οκτωβρίου, 2015 στις 4:13 μμ

ΣΑΘ

κυβέρνηση

11 Οκτωβρίου, 2015 στις 6:37 μμ

Πάνος

Αγαπητέ ΣΑΘ,

αυτά που έγραψα αντιστοιχούν (ως συμπεράσματα) σε όσα έχω διαβάσει / ακούσει για την πρωθυπουργία Τσολάκογλου. Σε καμιά περίπτωση η γνώση (η δική μου) για την πτυχή αυτή της κατοχικής Ιστορίας δεν είναι πλήρης, ίσως ούτε καν επαρκής.

Τούτου δοθέντος, διαβάζω προσεχτικά αυτά που σημειώνετε στα σχόλια του παρόντος και… επιφυλάσσομαι.

11 Οκτωβρίου, 2015 στις 8:36 μμ

Δύστροπη Πραγματικότητα

“Αυτό που έκαμε ο Τ, (να βάλει, δηλαδή, [κατά πολλές έννοιες] το κεφάλι του «στον ντορβά» και να ακροβατήσει πάνω από μια σκοτεινή άβυσσο, προκειμένου να προσπαθήσει απεγνωσμένα να περισώσει ό,τι μπορούσε ακόμα να περισωθεί μέσα στα πλαίσια μια κατοχικής κυβέρνησης), χρειαζόταν πολύ περισσότερο τσαγανό και πολύ περισσότερη γενναιότητα από αυτήν που χρειάζεται είτε για να λουφάξεις σε μιαν άκρη, είτε για να παραιτηθείς από τη -δοτή εν προκειμένω- «εξουσία» σου, είτε για να βγεις αντάρτης στο βουνό, είτε ακόμα και για να αυτοκτονήσεις”

ΣΑΘ το παραπάνω επιχείρημα το χρησιμοποιείς συνεχώς αλλά είναι λογικώς εσφαλμένο. Και είναι λογικώς εσφαλμένο γιατί είναι κυκλικό. Παίρνεις δηλαδή το ζητούμενο, τον υποτιθέμενο υψηλό πατριωτισμό του Τσολάκογλου, και το κάνεις δεδομένο – “αφου ανέλαβε αυτή την θέση – του κατοχικού πρωθυπουργού – το δίχως άλλο ήταν πατριώτης”. Το λάθος βρίσκεται στο γεγονός πως θεωρείς ως δεδομένο πως η θέση του κατοχικού πρωθυπουργού είναι μία θέση που ΜΟΝΟ ένας πατριώτης θα μπορούσε να κατέχει. Για κάποιο περίεργο λόγο ουτέ καν εξετάζεις την εκδοχή πως για ΑΥΤΗ ακριβώς την πολιτική θέση, ο “κατάλληλος” άνθρωπος θα ήταν κάποιος με ιδιότητες πολύ διαφορετικές, και πολύ πιο αποκρουστικές ηθικά, από αυτές ενός υπεύθυνου πατριώτη, “που θυσιάστηκε για τον λαό του.”

Ο ισχυρισμός ότι χρειάζεται περισσότερη “γενναιότητα” ένας κουϊσλινγκ από αυτόν που θα αποφασίσει ένοπλα να αντισταθεί στον κατακτητή είναι κωμικοτραγικός. Ο κουϊσλινγκ όταν τα ‘σπασε με τους γερμανούς πήγε σπίτι του και εκεί τέλειωσε η “αγωνία” του. Ο άλλος που αντιστέκονταν ένοπλα στον στρατιωτικό κατακτητή της χώρας, ήξερε πως αν τύχαινε και έπεφτε στα χέρια του τελευταίου θα τέλειωνε κατά πάσα πιθανότητα και η ζωή του, αφότου πρώτα θα είχε περάσει φρικτά βασανιστήρια. Η γενναιότητα του δεύτερου ήταν απείρως περισσότερη από αυτή του πρώτου. Πόσο μάλλον όταν εκτός από τους στρατιωτικούς εισβολείς και κατακτητές της χώρας είχε να αντιμετωπίσει και αρκετούς σαν τον πρώτο, που “βοηθούσαν” την πατρίδα τους βοηθώντας τον κατακτητή στις στρατηγικές του επιδιώξεις και στην επιβολή της θελησής του στον πληθυσμό.

Και εν τέλει αδυνατώ να καταλάβω ποιά ήταν αυτή η “γενναιότητα” που επέδειξε ο Τσολάκογλου όντας κατοχικός πρωθυπουργός της χώρας. Ο ρόλος του ήταν να καταστήσει αποδεκτή από τον ελληνικό πληθυσμό την θέληση των κατοχικών αρχών. Απολύτως συνειδητά βοηθούσε τους στρατιωτικούς εισβολείς και κατακτητές της χώρας. Οπότε για ποιά “γενναιότητα” μιλάμε? Ας μην κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας.

“Τον πρώτο τουλάχιστον καιρό, η ελληνική κοινή γνώμη, (που δεν αμφέβαλλε για την ανυστεροβουλία και την ειλικρίνεια του Τ), δέχτηκε την πρώτη κατοχική κυβέρνηση «μάλλον με κατανόηση και ανακούφιση», και επέδειξε -σε πολύ μεγάλο βαθμό- ανοχή απέναντί της. Κι αυτό διότι την είδε ως εθνική ανάγκη και ως «ολίγο φως και μακρινό σε μέγα σκότος κι έρμο».”

Πως κατέληξες στο συμπέρασμα ότι η κοινή γνώμη “δεν αμφέβαλλε για την ανυστεροβουλία και την ειλικρίνεια του Τ”? Και μόνο το γεγονός πως ανέλαβε κατοχικός πρωθυπουργός ήταν υπερεπαρκέστατη ένδειξη για να αμφιβάλλει και για τα δύο.

Επίσης, από που προκύπτει πως η ελληνική κοινωνία δέχτηκε την κατοχική κυβέρνηση με “κατανόηση και ανακούφιση”?

“Ναι, δεν τα κατάφερε ο Τ στο μέγα ζήτημα του επισιτισμού. Και ήρθε η πείνα και ο θάνατος. Την παραίτηση που λέτε και ξαναλέτε, την είχε σκεφτεί όχι μία αλλά πάρα πολλές φορές. Τι άλλο, όμως, (εκτός από το να παραιτηθεί), μπορούσε να κάμει επί της ουσίας, δοτός πρωθυπουργός αυτός σε μια κατεχόμενη χώρα, χωρίς ουσιαστική εξουσία και μέσα;”

Το νόημα του παραπάνω αποσπασματος βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με τους διάφορους ισχυρισμούς ότι ο λεγάμενος ήταν “μεγάλος πατριώτης”, “με υψηλή αίσθηση ευθύνης”, και λοιπά επικολυρικά. Ισχυρίζεσαι συνεχώς ότι ανέλαβε αυτό το “βαρύ φορτίο”, να γίνει δηλαδή κατοχικός πρωθυπουργός, από “βαθιά αίσθηση χρέους”, “υψηλό πατριωτικό φρόνημα”, “γενναιότητα”, κλπ. Το ήξερε όμως πως θα ήταν δοτός πρωθυπουργός, σε κατεχόμενη χώρα, και χωρίς ουσιαστική εξουσία – το παραδέχεσαι άλλωστε και παραπάνω. Οπότε γνώριζε (χαζός δεν ήταν, έτσι δεν είναι?) πως εφόσον επι της ουσίας δεν θα μπορούσε να κάνει τίποτα το ουσιαστικό, δεν είχε και νόημα να αναλάβει την θέση του κατοχικού πρωθυπουργού – αν υποθέσουμε πως επιθυμούσε κάτι καλύτερο για την χώρα. Συνεπώς, σε αυτή την περίπτωση, κανένας ειλικρινής και έντιμος πατριώτης, κ.ο.κ δεν θα αναλάμβανε την θέση του κατοχικού πρωθυπουργού, ακριβώς επειδή θα γνώριζε πως καμία ουσιαστική εξουσία δεν θα είχε για το οτιδήποτε – ότι και αν έκανε θα είχε πρώτα την έγκριση των κατοχικών αρχών για να πραγματοποιηθεί – οπότε δεν θα είχε και κανένα νόημα η ανάληψη εκ μέρους του της θέσης του κατοχικού πρωθυπουργού.

Ο συγκεκριμένος όμως όχι μόνο ανέλαβε κουϊσλινγκ αλλά ούτε καν είχε την αξιοπρέπεια να παραιτηθεί όταν τους νεκρούς από την πείνα τους μάζευαν κατά δεκάδες με τα κάρα. Για τέτοια “γενναιότητα” μιλάμε! Για την “γενναιότητα” αυτού – κάποιοι κακοί άνθρωποι θα την έλεγαν απανθρωπιά αυτή την “γενναιότητα” – που ενω είχε γνώση της τραγικής κατάστασης παρόλα αυτά επέμενε να παραμένει κατοχικός πρωθυπουργός.

“Αν ισχυριστείτε ότι δεν προσπάθησε απεγνωσμένα, και το μεγάλο κακό τής πείνας αλλά και το άγος της μαύρης αγοράς να περιστείλει, αν επιμείνετε ότι δεν κατάφερε να μειώσει τα «έξοδα κατοχής» και ότι δεν αγωνίσθηκε να μειώσει τις υποχρεωτικές «προκαταβολές» προς τις αρχές κατοχής, θα αδικήσετε κατάφωρα την ιστορική αλήθεια.”

Ε ναι, αμα ισχυριστούμε ότι δεν προσπάθησε “απεγνωσμένα” να περιστείλει το μεγάλο κακό της πείνας και της μαύρης αγοράς τότε το δίχως άλλο “αδικούμε κατάφωρα την ιστορική αλήθεια”. Προφανώς, η “ιστορική αλήθεια” απαιτεί να κλείσουμε πρώτα τα μάτια μας, να αποστρέψουμε το βλέμμα από κάθε εμπειρικό στοιχείο, να τσαλαπατήσουμε κατόπιν κάθε κανόνα της λογικής σκέψης, και μετά, και μόνο τότε, θα μας κάνει την χάρη να “λάμψει”. Δια της πιο πληρους απουσίας της.

Βέβαια, το πως ακριβώς θα μπορούσε να πετύχει το οτιδήποτε όντας “δοτός πρωθυπουργός αυτός σε μια κατεχόμενη χώρα, χωρίς ουσιαστική εξουσία και μέσα” είναι ένα ακόμα μυστήριο της φύσης. Η επιστήμη πάντως το παλευει ακόμα, και προσπαθεί απεγνωσμένα να βρει μία απάντηση, πως θα ήταν ποτέ δυνατόν να ισχυριζόμαστε ότι κάποιος που είναι δοτός πρωθυπουργός σε κατεχόμενη χώρα και δεν καμία ουσιαστική εξουσία “προσπαθούσε απεγνωσμένα” να περιστείλει την πείνα και την μαύρη αγορά? Ενδεχομένως βέβαια ο συγκεκριμένος να ήταν οπαδός της δύναμης της σκέψης, “το θέλω κάτι πολύ, αρα προσπαθώ, απεγνωσμένα”.

“Τον Νοέμβριο του 1942, ο Τ σκλήρυνε τη στάση του έναντι των Αρχών κατοχής. Με μακροσκελές τελεσίγραφο αξίωσε, μεταξύ άλλων, ελευθερία για ανασχηματισμό τής κυβέρνησης, μείωση των εξόδων κατοχής και τον τερματισμό των «αυθαιρεσιών» όλων των κατακτητών, περιλαμβανομένων και των Γερμανών – με αποτέλεσμα να παυθεί από τους εμβρόντητους κατακτητές «για λόγους υγείας», ώστε να μην αναδειχθεί σε «ήρωα ή νεομάρτυρα»”

Οι γερμανοί κατακτητές δεν τον έπαυσαν για να μην γίνει “ηρωας” ή “μάρτυρας”. (Το γεγονός πως ‘τον έπαυσαν’ υποδηλώνει και την εξαιρετικά περιορισμένη εξουσία που είχε, σχεδόν στα όρια της ανυπαρξίας.) Τον έπαυσαν γιατί πολύ απλά έκριναν πως είχε πάψει να είναι κατάλληλος για την θέση στην οποία εκείνοι τον είχαν τοποθετήσει, επειδή έκριναν πως δεν θα επιτελούσε πλέον αποτελεσματικά την βασική, θεμελιώδη, λειτουργία της θέσης του, αυτή του τοπικού τοποτηρητη των κατοχικών αρχών – αυτού δηλαδή που ήταν επιφορτισμένος με το να καταστήσει αποδεκτή την θέληση των κατοχικών αρχών (του στρατιωτικού εισβολέα της χώρας δηλαδή) από τον πληθυσμό.

“Δεν καιγόταν να παραιτηθεί ο Τ, αγαπητέ, διότι στον νου του προείχε το μείζον: Να μη γίνει η Ελλάδα ιταλικό προτεκτοράτο. Αυτός είναι και ο ουσιώδης λόγος που λιβανίζει μέχρις εμετικής ενίοτε υπερβολής τούς Γερμανούς.”

😆

Ε, ναι, αυτό ήταν το μείζον, να μην γίνει η χώρα ιταλικό προτεκτοράτο. Και έτσι ο άνθρωπος, μετά από βαθιά σκέψη, κατέληξε πως η ιστορική στιγμή επέτασσε πως το έλασσον ήταν να παραμείνει αυτός στην θέση του, ώστε να παραμείνει η χώρα γερμανικό προτεκτοράτο. Ήταν άλλωστε γνωστό διεθνώς το πόσο απίστευτα πιο βίαιοι ήταν οι ιταλοί από τους γερμανούς, το πόσο πολύ πιο απάνθρωποι απέναντι στους εβραίους, πόσο περισσότερο σκληροί σε όλες τις χώρες που είχαν κατακτήσει, όπως η Πολωνία, η Τσεχοσλοβακία, η Γιουγκοσλαβία, η Νορβηγία, η Δανία, η Ολλανδία, η Γαλλία. Οπότε ο αγνός αυτός πατριώτης, ακριβώς προκειμένου να αποτρέψει αυτό το παρα μα παρα πολύ πιθανό ενδεχόμενο, η παραίτησή του να οδηγήσει στην παύση της γερμανικής κατοχής, θεώρησε πως έπρεπε να παραμείνει στην θέση του ώστε να αποτραπεί η παύση της γερμανικής κατοχής και έτσι η αποτροπή της πιθανότητας να περιέλθει η χώρα στους πολύ πιο βάρβαρους και αιμοδιψείς ιταλούς. Έτσι ακριβώς!

Πέρα από την πλάκα τώρα, ο ισχυρισμός ότι τάχα δεν παραιτήθηκε για να μην παραδοθεί η χώρα στους ιταλούς – λες και αμα οι γερμανοί αποφάσιζαν να παραδωσούν την χώρα στους ιταλούς, ο “δοτός αυτός πρωθυπουργός σε μια κατεχόμενη χώρα, χωρίς ουσιαστική εξουσία και μέσα” που δεν ήταν ικανός να κάνει απολύτως τίποτα για να εμποδίσει την λιμοκτονία του πληθυσμού απο τους γερμανούς κατακτητές, κατά τα άλλα θα ήταν ικανός να τους εμποδίσει από το να παραδώσουν την χώρα στους ιταλούς απαξ και αυτοί έτσι αποφάσιζαν (ούτε ο σούπερμαν να ήταν!) – δείχνει το πόσο τεράστιο ήταν το μέγεθος της ανοησίας, αλλά και της μικροψυχίας, του συγκεκριμένου.

11 Οκτωβρίου, 2015 στις 8:51 μμ

Πάνος

Τα περί «Ιταλικού προτεκτοράτου» δεν στέκουν για κάποιον που (υποτίθεται) ήταν βέβαιος για την τελική νίκη των Άγγλων κατά των Γερμανών. Εξάλλου η νόμιμη (αναγνωρισμένη από τους Συμμάχους) κυβέρνηση της χώρας δεν ήταν στην Αθήνα ή στα βουνά, αλλά στο Κάιρο.

ΥΓ. Για τη λίστα των πολιτικών ηγετών που «στήριξαν» τον Τσολάκογλου θα μπορούσαμε να πούμε πολλά…

11 Οκτωβρίου, 2015 στις 8:58 μμ

δεξιος

Κανείς δεν ήταν βέβαιος για τη νίκη των Άγγλων εκτός ίσως από τον Μεταξά και τον βασιλιά το 1940-41 διότι τα νούμερα δεν έβγαιναν.
Βέβαιοι έγιναν όταν μπήκαν στον πόλεμο η ΕΣΣΔ και οι ΗΠΑ και αφού η προσπάθεια του Άξονα για μια γρήγορη αιφνιδιαστική νίκη πριν αυτοί κινητοποιήσουν όλο το δυναμικό τους απέτυχε,κάτι που έγινε φανερό μετά το 1942.Τότε φυσικά εάν κάποιος συνέκρινε τα δύο στρατόπεδα και ήξερε αριθμητική μπορούσε να είναι βέβαιος.
Αλλά το 1941 θα έπρεπε να μπορεί να προβλέψει τη διεύρυνση του πολέμου για να πιστέψει στη νίκη.

11 Οκτωβρίου, 2015 στις 9:14 μμ

Πάνος

δεξιέ,

ο Τσολάκογλου είχε κάνει την πρόβλεψη για τη νίκη των Άγγλων. Δες σε προηγούμενα σχόλια.

11 Οκτωβρίου, 2015 στις 10:15 μμ

arcades

Δεν βλέπω να έχει μεγάλη πειστικότητα η «πρόβλεψη» του Τ., πρόκειται για διαταγή που στόχο έχει να εμψυχώσει ενόψει της επερχόμενης ιταλικής επίθεσης της 10ης Μαρτίου (με τον Μουσολίνι παρόντα) και να διασκεδάσει τις εντυπώσεις ματαιότητας του αγώνα εφόσον εισβάλλουν οι γερμανοί.

Η δική μου εντύπωση για τον Τσολάκογλου ήταν ότι επρόκειτο για έναν μωροφιλόδοξο που στοιχημάτισε στο λάθος άλογο μέχρι που κατάλαβε περί τίνος επρόκειτο και φρικίασε. Μοιάζει με την περίπτωση Πεταίν, κι αυτός ήταν μέγας πατριώτης, ήρωας του έθνους στον Α’ Παγκόσμιο και ήταν ο άνθρωπος που συνθηκολόγησε με τη Γερμανία στον Β’. Ο Τ. μιμήθηκε το σκεπτικό της παράδοσης: την καταστροφή που θα έφερνε στη χώρα η συνέχιση της αντίστασης. Και οι δυο παρίσταναν μετά τους κυβερνήτες στις χώρες τους. Και καταδικάστηκαν σε θάνατο που μετατράπηκε σε ισόβια -με τη διαφορά ότι ο Πεταίν φυγαδεύτηκε με το αεροπλάνο του ντε Γκωλ από φόβο για τις αντιδράσεις του κόσμου.

Η προδοσία δεν είναι χαρακτηρολογική ιδιότητα ούτε πεποίθηση, είναι πράξη που τιμωρείται, ένα κορυφαίο αδίκημα. Δεν υπάρχει καμμιά αμφιβολία για την ενοχή του Τσολάκογλου και οι διάφορες δικαιολογίες που προτάσσονται φαντάζομαι ότι είναι όσα περίπου έλεγε ο ίδιος στον εαυτό του και παρίστανε πως έπραττε, μέχρι να καταλάβει πόσο βλάξ και ένοχος υπήρξε και να παραιτηθεί. Έκτοτε μας προέκυψε κι άλλος πατριώτης προδότης, ο ταξίαρχος Ιωαννίδης.

11 Οκτωβρίου, 2015 στις 10:34 μμ

δεξιος

Εάν δεν εμπλέκονταν στον πόλεμο οι δύο μεγάλοι ακόμη και εάν η Αγγλία κατόρθωνε να επιβιώσει σε καμμιά περίπτωση δεν ήταν σε θέση να απελευθερώσει την Ευρώπη από τον Χίτλερ.
Εάν λοιπόν ο πόλεμος έληγε εκεί όλες οι χώρες της ηπειρωτικής Ευρώπης θα έπρεπε να έλθουν σε λογαριασμό με τους Γερμανούς για το μέλλον.Ειδικά η Ελλάδα που ήταν μακριά και η Γερμανία δεν είχε διεκδικήσεις θα έπρεπε να επιδιώξει τις καλύτερες σχέσεις για να μειώσει τις απώλειες που σίγουρα θα είχε προς τις συμμάχους των Γερμανών Ιταλία και Βουλγαρία που είχαν διεκδικήσεις.
Τα πράγματα εξελίχθηκαν διαφορετικά γιατί ο πόλεμος έγινε παγκόσμιος.

11 Οκτωβρίου, 2015 στις 10:51 μμ

Πάνος

δεξιέ,

ο πόλεμος μεταξύ ΗΠΑ και Άξονα κηρύχτηκε επίσημα 4 μέρες μετά το Περλ Χάρμπορ (περί τις 11/12/1941). Ο Τσολάκογλου παρέμεινε ως κατοχικός πρωθυπουργός ως τις 2/12/1942.

Είχε έναν ολόκληρο χρόνο να συνειδητοποιήσει ότι οι Γερμανοί θα έχαναν, αλλά δεν τον αξιοποίησε.

12 Οκτωβρίου, 2015 στις 1:30 πμ

ΣΑΘ

@ Δύστροπη Πραγματικότητα

1) «Αυτό που έκαμε ο Τ, …………χρειαζόταν πολύ περισσότερο τσαγανό και πολύ περισσότερη γενναιότητα από ……..»

Άποψή μου.

Δεν ξέρω, ωστόσο, αν έχει καμιά σημασία το γεγονός ότι την ίδια άποψη έχει επ’ αυτού και ο Στρατηγός Πάγκαλος, (ο γνωστός άκαπνος λαπάς):
«Η απόφασις δια συνθηκολόγησιν είναι γενναιοτέρα πράξις από την ατομικήν επί του πεδίου [μάχης] ανδρείαν».

Σκέπτομαι π.χ. ότι η συνθηκολόγηση που αναγκάσθηκε να ζητήσει ο τραγικός εκείνος Σωματάρχης (και έν αγνοία του Αρχιστράτηγος) Νικόλαος Τρικούπης* στις 20.8.1922 (τρεις μέρες μετά τον όλεθρο του Αλή Βεράν), κοντά στο χωριό Καρατζά Χισάρ, (λίγα χιλιόμετρα ανατολικά του Ουσάκ), χρειαζόταν ίσως μεγαλύτερη γενναιότητα και ηθική δύναμη από αυτήν που επέδειξαν αξιωματικοί του σαν τον Κωτούλα, τον Τσάκαλο, τον Παπαγιαννίδη, τον Καλλιεγκάκη, που έπεσαν ηρωικότατα στο πεδίο τής μάχης.

2) #Παίρνεις δηλαδή το ζητούμενο, τον υποτιθέμενο υψηλό πατριωτισμό του Τσολάκογλου, και το κάνεις δεδομένο – “αφου ανέλαβε αυτή την θέση – του κατοχικού πρωθυπουργού – το δίχως άλλο ήταν πατριώτης”#

Λάθος.

Θεωρώ τον Τ πατριώτη, με βάση την ως τότε λαμπρή καριέρα του ως αξιωματικού. (Βαλκανικοί πόλεμοι, Α΄ Παγκόσμιος, Μικρά Ασία και ιδιαίτατα Β΄ Παγκόσμιος).

3) Ο Τσολάκογλου ήταν ένας Κουίσλινγκ

Ερώτηση: Πόσους μήνες πολέμησε ο Κουίσλινγκ τον άξονα, πριν γίνει «Κουίσλινγκ»;

4) #Τον πρώτο τουλάχιστον καιρό, η ελληνική κοινή γνώμη, (που δεν αμφέβαλλε για την ανυστεροβουλία και την ειλικρίνεια του Τ), δέχτηκε την πρώτη κατοχική κυβέρνηση «μάλλον με κατανόηση και ανακούφιση», και επέδειξε -σε πολύ μεγάλο βαθμό- ανοχή απέναντί της. Κι αυτό διότι την είδε ως εθνική ανάγκη και ως «ολίγο φως και μακρινό σε μέγα σκότος κι έρμο».
#Πως κατέληξες στο συμπέρασμα ότι η κοινή γνώμη “δεν αμφέβαλλε για την ανυστεροβουλία και την ειλικρίνεια του Τ”?#
#Επίσης, από που προκύπτει πως η ελληνική κοινωνία δέχτηκε την κατοχική κυβέρνηση με “κατανόηση και ανακούφιση”?#

Είναι δικά μου συμπεράσματα, ύστερα από συστηματική μελέτη 40 και πλέον ετών, αλλά και συμπεράσματα συγχρόνων ιστορικών ερευνητών στους οποίους και παραπέμπω. Τους έχετε υπ’ όψιν;

5) Έγραψα: #Αυτό που έκαμε ο Τ, (να βάλει, δηλαδή, [κατά πολλές έννοιες] το κεφάλι του «στον ντορβά» και να ακροβατήσει πάνω από μια σκοτεινή άβυσσο, προκειμένου να προσπαθήσει απεγνωσμένα να περισώσει ό,τι μπορούσε ακόμα να περισωθεί μέσα στα πλαίσια μια κατοχικής κυβέρνησης), …#

Ξαναδιαβάστε το.

6) #Προφανώς, η “ιστορική αλήθεια” απαιτεί να κλείσουμε πρώτα τα μάτια μας, να αποστρέψουμε το βλέμμα από κάθε εμπειρικό στοιχείο, να τσαλαπατήσουμε κατόπιν κάθε κανόνα της λογικής σκέψης, και μετά, και μόνο τότε, θα μας κάνει την χάρη να “λάμψει”#.

Όχι βέβαια.
Η ιστορική αλήθεια απαιτεί πραγματικά ανοιχτά μάτια, πραγματικά ανοιχτό μυαλό και πάνω απ’ όλα εντιμότητα.

7) #Βέβαια, το πως ακριβώς θα μπορούσε να πετύχει το οτιδήποτε όντας “δοτός πρωθυπουργός αυτός σε μια κατεχόμενη χώρα, χωρίς ουσιαστική εξουσία και μέσα” είναι ένα ακόμα μυστήριο της φύσης#.

Διαφωνούμε.
Ξαναδιαβάστε, παρακαλώ, τα σχόλιά μου.

8) #Τον Νοέμβριο του 1942, ο Τ σκλήρυνε τη στάση του έναντι των Αρχών κατοχής. Με μακροσκελές τελεσίγραφο αξίωσε, μεταξύ άλλων, ελευθερία για ανασχηματισμό τής κυβέρνησης, μείωση των εξόδων κατοχής και τον τερματισμό των «αυθαιρεσιών» όλων των κατακτητών, περιλαμβανομένων και των Γερμανών – με αποτέλεσμα να παυθεί από τους εμβρόντητους κατακτητές «για λόγους υγείας», ώστε να μην αναδειχθεί σε «ήρωα ή νεομάρτυρα»#

Αυτά τα λέει ο πολύς (και επισημότατος) Χ. Φλάισερ, ο οποίος δεν είναι καθόλου φιλοδεξιός. Τον έχετε υπ’ όψιν σας;

9) «Δεν καιγόταν να παραιτηθεί ο Τ, αγαπητέ, διότι στον νου του προείχε το μείζον: Να μη γίνει η Ελλάδα ιταλικό προτεκτοράτο. Αυτός είναι και ο ουσιώδης λόγος που λιβανίζει μέχρις εμετικής ενίοτε υπερβολής τούς Γερμανούς.»

Είναι δικό μου λογικό συμπέρασμα, ύστερα από συστηματική μελέτη 40 και πλέον ετών, αλλά και συμπέρασμα συγχρόνων ιστορικών ερευνητών στους οποίους και παραπέμπω. Τους έχετε (επαναλαμβάνω) υπ’ όψιν;

Η εγγραφή στο ημερολόγιο του Τσιάνο (29 Απριλίου 1941, ημέρα ορκωμοσίας της κυβέρνησης Τ ), δεν σας λέει τίποτα;
Γιατί σ’ εμένα και σε πολλούς από εκείνους που συγκροτούν τη λεγόμενη επιστημονική κοινότητα, λέει πάρα πολλά.

10) «Πέρα από την πλάκα τώρα…»

Πώς είπατε;

Προσέξτε, παρακαλώ, τα επίθετα που χρησιμοποιείτε για να χαρακτηρίσετε τα γραφόμενά μου. Όπως βλέπετε, αποφεύγω μέχρι στιγμής να σας τα ανταποδώσω.

@ arcades

#Δεν βλέπω να έχει μεγάλη πειστικότητα η «πρόβλεψη» του Τ., πρόκειται για διαταγή που στόχο έχει να εμψυχώσει ενόψει της επερχόμενης ιταλικής επίθεσης της 10ης Μαρτίου (με τον Μουσολίνι παρόντα) και να διασκεδάσει τις εντυπώσεις ματαιότητας του αγώνα εφόσον εισβάλλουν οι γερμανοί.#

Βρίσκω την παρατήρησή σας αξιοπρόσεκτη.
Η σκέψη απασχόλησε και την αφεντιά μου. Δεν αποκλείεται, δηλαδή, ο Τ, όταν εξέδιδε τη συγκεκριμένη διαταγή, να πίστευε κατά βάθος (και ανομολόγητα) ότι θα κερδίσουν οι Γερμανοί. Βέβαια, με την τροπή που πήραν σύντομα τα πολεμικά πράγματα, (Ελ Αλαμέιν, Στάλινγκραντ), ο Τ, ως έμπειρος στρατιωτικός θα κατάλαβε προς τα πού θα έγερνε τελικά η πλάστιγγα. Με ό,τι, βεβαίως, αυτό συνεπαγόταν.

(*) Το σπαθί του, η σημαία του και κάποια άλλα προσωπικά του αντικείμενα, βρίσκονται σήμερα σε περίοπτη θέση στο Πολεμικό Μουσείο τής Κωνσταντινούπολης…

12 Οκτωβρίου, 2015 στις 1:51 πμ

ΣΑΘ

@ Πάνος

Έγραψα χθες, (προχθές πάει τώρα), ένα σχόλιο στο ποστ «Μπούλκες» *. Νομίζω ότι θα το βρείτε ενδιαφέρον από μια εντελώς «ειδική» σκοπιά, και γι’ αυτό δεν θέλω να το χάσετε.
Το σημειώνω, για την περίπτωση που δεν το έχετε ήδη διαβάσει.
Τι να πρωτοδιαβάσετε άλλωστε;

Καληνύχτα.

(*) Παρατηρώ ότι αν πληκτρολογήσεις τη λέξη «Μπούλκες», το πρώτο που σου βγάζει το σύστημα είναι το ομώνυμο ποστ τής Καλύβας!

12 Οκτωβρίου, 2015 στις 3:31 πμ

Δύστροπη Πραγματικότητα

1) Η άποψη του Πάγκαλου αναφέρεται στην ΣΥΝΘΗΚΟΛΟΓΗΣΗ και ΟΧΙ στην ανάληψη της θέσης του κατοχικού πρωθυπουργού από τον Τσολάκογλου, στην οποία και αναφερόσουν στο απόσπασμά σου που σχολίασα στο προηγούμενο σχόλιό μου.

Εδω το επίμαχο απόσπασμα, όπου είναι σαφές πως αναφέρεσαι στην ανάληψη της πρωθυπουργίας από τον Τσολάκογλου και όχι στην συνθηκολόγηση.

2) “Θεωρώ τον Τ πατριώτη, με βάση την ως τότε λαμπρή καριέρα του ως αξιωματικού. (Βαλκανικοί πόλεμοι, Α΄ Παγκόσμιος, Μικρά Ασία και ιδιαίτατα Β΄ Παγκόσμιος).”

Το ότι είχε λαμπρή καριέρα ως αξιωματικός κατά καμία έννοια ΔΕΝ συνεπάγεται πως τα κίνητρα του πίσω από την ανάληψη της θέσης του κατοχικού πρωθυπουργού ήταν αγνά και πατριωτικά. Ισα ισα που ακριβώς αυτή η κίνηση εκ μέρους του δείχνει αν μη τι άλλο ένα πολύ ενισχυμένο κυνισμό και καιροσκοπισμό. Ιδιότητες όχι ακριβώς συμβατές με την εικόνα του “έντιμου πατριώτη”.

4) “#Πως κατέληξες στο συμπέρασμα ότι η κοινή γνώμη “δεν αμφέβαλλε για την ανυστεροβουλία και την ειλικρίνεια του Τ”?#
#Επίσης, από που προκύπτει πως η ελληνική κοινωνία δέχτηκε την κατοχική κυβέρνηση με “κατανόηση και ανακούφιση”?#

Ανέφερες 3 ιστορικούς – Δημοσθένη Κούκουνα, Αννίβα Βελλιάδη και Χάγκεν Φλάσερ. Εκ των τριών ο τελευταίος σίγουρα δεν υιοθετεί την δική σου άποψη για τον Τσολάκογλου (είχα διαβάσει μία ανάλυσή του στο διαδίκτυο όπου πάνω κάτω λέει αυτά που λέω και εγω), όπως επίσης και την άποψή σου για την “ανακούφιση και κατανόηση” που υποτίθεται ένιωσε η κοινωνία από την κατοχικής κυβέρνηση του λεγάμενου. Πέραν αυτού, ακόμα και αν αφησουμε στην άκρη τον συγκεκριμένο ιστορικό, η πλειοψηφία των ιστορικών κατά καμία έννοια δεν υιοθετεί την δική σου άποψη για τον “αγνό πατριώτη” Τσολάκογλου. Οι απόψεις της πλειοψηφίας κυμαίνονται από το να τον θεωρούν ένα καιροσκόπο ανόητο εως και προδότη.
Η άποψη που εκφράζεις, παρά τα 40 χρόνια μελέτης που έχεις αφιερώσει στο όλο ζήτημα, παραμένει εξαιρετικά μειοψηφική, τόσο στους κύκλους των ειδικών οσο και μέσα στην κοινωνία. Και αν κρίνω από τα επιχειρήματα που έχεις χρησιμοποιήσει στην μεταξύ μας συζήτηση μέχρις στιγμής, θα έλεγα πως έχεις αποτύχει να την τεκμηριώσεις με επάρκεια.

5)“Ξαναδιαβάστε το.

Και εσυ ξαναδιάβασε την αντίκρουση των οσων έγραψες στο συγκεκριμένο απόσπασμα – στο τελευταίο σχόλιο, πρώτο πρώτο θέμα.

6)Όχι βέβαια.
Η ιστορική αλήθεια απαιτεί πραγματικά ανοιχτά μάτια, πραγματικά ανοιχτό μυαλό και πάνω απ’ όλα εντιμότητα.

Α, μάλιστα! Οπότε θα θεωρούμαστε έντιμοι και ανοιχτομάτηδες μόνο εφόσον αναγνωρίσουμε το πόσο μεγάλος πατριώτης ήταν ο καιροσκόπος κουϊσλινγκ Τσολάκογλου. Εαν εκφράζουμε διαφωνία με αυτή την – προφανώς, υπεράνω αμφισβήτησης θέση – ακριβώς γιατί τα εμπειρικά δεδομένα, όλως τυχαίως, δείχνουν πως ο εν λόγω ήταν οτιδήποτε άλλο εκτός από έντιμος ή πατριώτης, τότε το δίχως άλλο θα είμαστε ανέντιμοι και με… κλειστά μάτια.

7)”Διαφωνούμε.
Ξαναδιαβάστε, παρακαλώ, τα σχόλιά μου.”

Τι να ξαναδιάβασω που δεν διάβασα ηδη αρκετές φορές?

Εσυ ο ίδιος το εθεσες με εξαιρετική ενάργεια,

“Ναι, δεν τα κατάφερε ο Τ στο μέγα ζήτημα του επισιτισμού. Και ήρθε η πείνα και ο θάνατος. Την παραίτηση που λέτε και ξαναλέτε, την είχε σκεφτεί όχι μία αλλά πάρα πολλές φορές. Τι άλλο, όμως, (εκτός από το να παραιτηθεί), μπορούσε να κάμει επί της ουσίας, δοτός πρωθυπουργός αυτός σε μια κατεχόμενη χώρα, χωρίς ουσιαστική εξουσία και μέσα;”

8)“Αυτά τα λέει ο πολύς (και επισημότατος) Χ. Φλάισερ, ο οποίος δεν είναι καθόλου φιλοδεξιός. Τον έχετε υπ’ όψιν σας;”

Ασφαλώς.
Στο συγκεκριμένο θέμα βρίσκω πως αυτό που λέει δεν είναι σωστό.

9)“Είναι δικό μου λογικό συμπέρασμα, ύστερα από συστηματική μελέτη 40 και πλέον ετών, αλλά και συμπέρασμα συγχρόνων ιστορικών ερευνητών στους οποίους και παραπέμπω.”

Ότι είναι δικό συμπέρασμα αυτό είναι σίγουρο. Είναι όμως και εσφαλμένο, με βάση ακόμα και τα οσα πιστεύεις εσυ ο ίδιος – “ δοτός πρωθυπουργός αυτός σε μια κατεχόμενη χώρα, χωρίς ουσιαστική εξουσία και μέσα”. Και ο αν ο συγκεκριμένος όντως πίστευε αυτές τις ανοησίες, τότε αυτό συνιστά ένα ακόμα στοιχείο υπέρ της θέσης ότι εκτός από εξαιρετικά μικρόψυχος ήταν και τελείως ηλίθιος – ο κατάλληλος άνθρωπος δηλαδή για την κατάλληλη θέση.

10) “Πώς είπατε;
Προσέξτε, παρακαλώ, τα επίθετα που χρησιμοποιείτε για να χαρακτηρίσετε τα γραφόμενά μου. Όπως βλέπετε, αποφεύγω μέχρι στιγμής να σας τα ανταποδώσω.”

Ήρεμα ΣΑΘ, με το μαλακό.
Ειδικά εσυ που θεωρείς “ανέντιμους” και “αδικούντες κατάφωρα την ιστορική αλήθεια” όλους εμάς που τυχαίνει να μην θεωρούμε τον κουϊσλινγκ Τσολάκογλου ως έντιμότατο και βαθιά πατριώτη όπως εσυ, αλλά, αντίθετα, ως ένα ηλίθιο και μικρόψυχο καιροσκόπο. Ο οποίος ενω συμμάχησε με τον στρατιωτικό εισβολέα και κατακτητή της χώρας, επιλέγοντας να γίνει ο φορέας της θέλησης του τελευταίου μέσα στην χώρα, μετά εννοούσε να πείσει πως όλα αυτά τα έκανε για το καλό της πατρίδας και με βαθύ πόνο στην ψυχή.

12 Οκτωβρίου, 2015 στις 10:46 πμ

Πάνος

ΣΑΘ,

το είδα (στο «Μπούλκες»). Κάτι ανάλογο (αν και όχι ακριβώς) περιγράφει ο Καμπανέλλης στα Γερμανικά στρατόπεδα αιχμαλώτων.

Επί τη ευκαιρία να προσθέσω (για τον δεξιό) ότι εκτός από τις ΗΠΑ είχε μπει και η ΕΣΣΔ στον πόλεμο, ήδη από το 1941.

12 Οκτωβρίου, 2015 στις 11:35 πμ

ΣΑΘ

@ Δύστροπη Πραγματικότητα

Βρίσκω τουλάχιστο προκλητική την επιμονή σας να χρησιμοποιείτε ενικό απέναντι σ’ έναν συνομιλητή σας που σας απευθύνεται πάντα στον πληθυντικό.

Στη διαστρέβλωση είστε εξπέρ.
Κι αυτό, σ’ έναν άνθρωπο που έχει μελετήσει αρκετά καλά την ιστορία του πρώτου ημίσεος του 20ου αιώνα (και ιδίως τη δεκαετία του 1940), λέει πολλά.

Είναι απολύτως σαφές ότι δεν αναφέρομαι μόνο στην ανάληψη της πρωθυπουργίας αλλά και στη συνθηκολόγηση. Μην απομονώνετε το σχόλιο που σας βολεύει. Υπάρχει και άλλο σχόλιο παραπάνω (4/10, 5:33μμ):

«Και η συνθηκολόγηση, αλλά και η ανάληψη της -αναγκαίας κατά τα ανωτέρω- πρωθυπουργίας την ώρα εκείνη, απαιτούσαν γενναιότητα, τόλμη, αυτοθυσία. Πολύ μεγαλύτερη από αυτήν που χρειάζεται για μια ατομική παλικαριά στο πεδίο της μάχης (αντίσταση).

Γράφετε: #Ειδικά εσύ που θεωρείς “ανέντιμους” και “αδικούντες κατάφωρα την ιστορική αλήθεια” όλους εμάς που τυχαίνει να μην θεωρούμε τον κουϊσλινγκ Τσολάκογλου ως έντιμότατο και βαθιά πατριώτη όπως εσυ, αλλά, αντίθετα, ως ένα ηλίθιο και μικρόψυχο καιροσκόπο.#

Ούτε εσάς, ούτε όποιον διαφωνεί μαζί μου θεωρώ «ανέντιμον». Μιλώντας γενικά, έγραψα:
«Η ιστορική αλήθεια απαιτεί πραγματικά ανοιχτά μάτια, πραγματικά ανοιχτό μυαλό και πάνω απ’ όλα εντιμότητα».

Άλλο διαφωνία γύρω από ένα ιστορικό ζήτημα, άλλο ανεντιμότητα.

Είμαι της σχολής που πιστεύει ότι: «Κανένα βιβλίο ιστορίας [πολλώ μάλλον καμιά ελεύθερη συζήτηση στο διαδίκτυο] δεν περιέχει οριστικές και τελικές απαντήσεις».
Και ότι είναι δύσκολο, ακόμα και επικίνδυνο, (αν κρίνουμε από το ξύλο που έφαγε ο καθηγητής Μαραντζίδης ), να μιλήσει κανείς με παρρησία για θέματα ταμπού, (όπως ο Μεταξάς και ο Τσολάκογλου), και μάλιστα σ’ ένα περιβάλλον ιδεολογικής κυριαρχίας (αν όχι «τρομοκρατίας») τής Αριστεράς.

Συνεργασίες με τον κατακτητή υπήρξαν πολλών ειδών. Ο Κουίσλινγκ, (εξ ου και ο όρος «κουίσλινγκ»), όχι μόνο δεν πολέμησε γενναία εναντίον τού άξονα επί 6 μήνες, (όπως έκαμε ο Τσολάκογλου), αλλά συνέστησε στον Χίτλερ να καταλάβει τη χώρα του (Νορβηγία), πριν ο ίδιος σχηματίσει εκεί φιλοναζιστική κυβέρνηση.
Η διαφορά δεν φαίνεται να σας απασχολεί.

Τι ήταν προτιμότερο;
Γερμανός Gauleiter, ή Έλληνας κατοχικός πρωθυπουργός;
Ιταλικό προτεκτοράτο και απόλυτο σμπαράλιασμα της εδαφικής ενότητας της χώρας, ή κάποιας μορφής «ελληνικό κράτος»;
Όλα στη μαύρη τύχη τους, ή έντιμη και ρεαλιστική προσπάθεια να περισωθεί ό,τι μπορούσε ακόμα να περισωθεί;
Τελικά, απόλυτο σκοτάδι, ή «ολίγο φως και μακρινό σε μέγα σκότος κι έρμο»;
Ούτε και αυτά τα ερωτήματα φαίνεται να σας απασχολούν σοβαρά.

Ανάσα για την εγγραφή στο ημερολόγιο του Τσιάνο.
Μάλλον δεν σας λέει τίποτα. Αυτό, όμως, εμένα μου λέει πολλά.

Δικαίωμά σας να διαφωνείτε και με τον Φλάισερ. Χρειάζονται, όμως, εφόδια και κότσια για να διαφωνήσει κάποιος πειστικά με ιστορικούς σαν τον Φλάισερ. Αν τα διαθέτετε, (που δεν το βλέπω), χαλάλι σας.

Δεν επιζητώ ούτε να εξαγνίσω ούτε να αγιοποιήσω τον Τ, όπως διαστρεβλωτικότατα ισχυρίζεστε.

Κάπου στην αρχή τής παρέμβασής μου εδώ, έγραψα:

«Ναι, έκαμε τραγικά λάθη ο Τσολάκογλου, κάτω από πολύ δύσκολες (στρατιωτικά και εθνικά) συνθήκες.
Δεν έκαμε όμως μόνο λάθη. Έκαμε και κάποια σωστά. Και αυτό είναι χρέος τής ιστορίας να μην το παρασιωπά και μάλιστα συστηματικά».

Και κάπου αλλού:

# Έχω την αίσθηση ότι η ιστορία δεν είναι ούτε ποινικό ούτε ηθικολογικό δικαστήριο. Η (ιστορική) μνήμη πρέπει να είναι έντιμη και να αναπαράγει την αλήθεια». Αλλιώς δεν αξίζει.
Και για να είναι έντιμη, δεν μπορεί να είναι ούτε επιλεκτική ούτε υποκριτική, ούτε μεροληπτική.
Η ιστορία μάς καλεί σε «αναστοχασμό», μας καλεί να καταλάβουμε, να ερμηνεύσουμε, να κατανοήσουμε την ανθρώπινη συμπεριφορά κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες…#

12 Οκτωβρίου, 2015 στις 12:33 μμ

δεξιος

Πάνο οι σιγουρατζήδες βεβαιώθηκαν ότι ο πόλεμος κερδήθηκε μετά το Στάλινγκραντ.Πριν υπήρχε πάντα η περίπτωση μιας κεραυνοβόλας επιτυχίας του Άξονα.Και οι Ιάπωνες στον Ειρηνικό δεν τα πήγαιναν άσχημα το 1942.Πάντως ο Τσώρτσιλ είπε στον υπηρέτη του «τελικά κερδίσαμε τον πόλεμο» μόλις έμαθε για το Περλ Χάρμπορ.
Συνδυάζοντας την ημερομηνία παραίτησης του Τσολάκογλου με τα γεγονότα εμφανίζεται μια τοποθεσία : Ελ Αλαμέιν Οκτώβριος 1942,το τέλος της αρχής.Τότε φαίνεται κατάλαβε οριστικά ότι δεν θα διαπραγματευθεί αυτός με τον Χίτλερ το νέο χάρτη της Ελλάδος και «σκληρυνε τη στάση του» για να φύγει.

12 Οκτωβρίου, 2015 στις 1:03 μμ

ΣΑΘ

@ δεξιος

Τα ίδια περίπου σημειώνω και ελόγου μου παραπάνω.
Δες σημερινό σχόλιό μου, απαντητικό (και) προς τον arcades

12 Οκτωβρίου, 2015 στις 2:38 μμ

arcades

Το Στάλιγκραντ ήταν επικοινωνιακό, οι Ιάπωνες ουσιαστικά ηττήθηκαν από το Μίντγουεη τον Ιούνιο του 1942, ήταν ζήτημα χρόνου (και πολλών νεκρών) η συνθηκολόγησή τους.

Παίδες ο Τσολάκογλου έβγαλε σχολή υπαξιωματικών κι έφτασε να γίνει σωματάρχης, ήταν ένας ταπεινός που θριάμβευε και πήραν τα μυαλά του αέρα, δεν ήταν στρατηγικός αναλυτής. Ταπεινής καταγωγής ήταν επίσης ο Πεταίν και ταπεινότερος όλων ο Αδόλφος. Τι όμως ακριβώς θα διαπραγματευόταν ο Τ. με τους ναζί αφού αυτοί τον διόρισαν; με τι προσόντα; την αρχαιοελληνική σβάστικα; Με τον κόσμο να πεθαίνει από ασιτία;

12 Οκτωβρίου, 2015 στις 6:59 μμ

Δύστροπη Πραγματικότητα

«“Βρίσκω τουλάχιστο προκλητική την επιμονή σας να χρησιμοποιείτε ενικό απέναντι σ’ έναν συνομιλητή σας που σας απευθύνεται πάντα στον πληθυντικό.”

Με αφήνει παντελώς αδιάφορο ΣΑΘ το αν το βρίσκεις προκλητικό – ειλικρινά, δεν δίνω δεκάρα. Εγω προσωπικά βρίσκω πολύ απωθητική την χρήση πληθυντικού εκ μέρους σου αλλά έχω την στοιχειώδη ευγένεια να αφήνω τον συνομιλητή μου να μιλάει με τον τρόπο που αυτός θέλει, εφόσον πάντα δείχνει σεβασμό.

“Στη διαστρέβλωση είστε εξπέρ.
Κι αυτό, σ’ έναν άνθρωπο που έχει μελετήσει αρκετά καλά την ιστορία του πρώτου ημίσεος του 20ου αιώνα (και ιδίως τη δεκαετία του 1940), λέει πολλά.”

Καμία απολύτως διαστρέβλωση. Απλά παρατηρώ μία ολική ανικανότητα εκ μέρους σου να υποστηρίξεις τα οσα λές με επιχειρήματα που να αντέχουν σε μία στοιχειώδη έστω κριτική. Μέχρι στιγμής έχεις αποτύχει ολοκληρωτικά στο να υποστηρίξεις με μία στοιχείωδη έστω επάρκεια την θέση σου. Κάτι που το κάνει ακόμα χειρότερο το γεγονός, όπως ισχυρίζεσαι, ότι ασχολείσαι 40 χρόνια τώρα με αυτά τα θέματα.

“Είναι απολύτως σαφές ότι δεν αναφέρομαι μόνο στην ανάληψη της πρωθυπουργίας αλλά και στη συνθηκολόγηση. Μην απομονώνετε το σχόλιο που σας βολεύει. Υπάρχει και άλλο σχόλιο παραπάνω”

Ναι, αλλά στο συγκεκριμένο απόσπασμα αναφέρθηκες ΚΑΙ στην ανάληψη της κατοχικής πρωθυπουργίας (το έχεις άλλωστε ξαναπαραθέσει με έντονα μαυρα γράμματα). Εγω στο δικό μου σχόλιο αναφέρθηκα ΜΟΝΟ σε αυτήν και ΟΧΙ στην συνθηκολόγηση. Και ως απάντηση μου έβαλες το τι είπε ο Παγκαλος για την ΣΥΝΘΗΚΟΛΟΓΗΣΗ στην οποία όμως εγω στο δικό μου σχόλιο ΟΥΔΕΜΙΑ είχα αναφορά.

“Ο Κουίσλινγκ, (εξ ου και ο όρος «κουίσλινγκ»), όχι μόνο δεν πολέμησε γενναία εναντίον τού άξονα επί 6 μήνες, (όπως έκαμε ο Τσολάκογλου), αλλά συνέστησε στον Χίτλερ να καταλάβει τη χώρα του (Νορβηγία), πριν ο ίδιος σχηματίσει εκεί φιλοναζιστική κυβέρνηση.
Η διαφορά δεν φαίνεται να σας απασχολεί.”

Ο κουϊσλινγκ Τσολάκογλου, όπως και ο αυθεντικός Κουϊσλινγκ, απολύτως συνειδητά επέλεξε να συνεργαστεί με τον στρατιωτικό εισβολέα και κατακτητή της χώρας του, αποδεχόμενος την θέση του κατοχικού πρωθυπουργού στην οποία τον τοποθέτησαν οι κατακτητές. Βασική λειτουργία αυτής της θέσης σε χώρες που βρίσκονται υπο στρατιωτική κατοχή ήταν και είναι η προσπάθεια να γίνει αποδεκτή η θέληση των κατοχικών αρχών από τους πληθυσμούς των κατεχόμενων χωρών. Και αυτός ο κυνικός, μικρόψυχος, και τελείως ανόητος καιροσκόπος δέχτηκε συνειδητά να παίξει αυτόν τον ρόλο.

“Ούτε εσάς, ούτε όποιον διαφωνεί μαζί μου θεωρώ «ανέντιμον». Μιλώντας γενικά, έγραψα:
«Η ιστορική αλήθεια απαιτεί πραγματικά ανοιχτά μάτια, πραγματικά ανοιχτό μυαλό και πάνω απ’ όλα εντιμότητα».
Άλλο διαφωνία γύρω από ένα ιστορικό ζήτημα, άλλο ανεντιμότητα.”

Πάντως, σε σχέση με αυτά που ισχυρίζεσαι παραπάνω, η απάντηση που έδωσες σε προηγούμενο σχόλιο στον Πάνο (σχόλιο 11 Οκτωβρίου, 4:07 μμ) είναι, και αυτό στην καλύτερη περίπτωση, άκρως διφορούμενη.

Εδω το απόσπασμα,

“Αν ισχυριστείτε ότι δεν προσπάθησε απεγνωσμένα, και το μεγάλο κακό τής πείνας αλλά και το άγος της μαύρης αγοράς να περιστείλει, αν επιμείνετε ότι δεν κατάφερε να μειώσει τα «έξοδα κατοχής» και ότι δεν αγωνίσθηκε να μειώσει τις υποχρεωτικές «προκαταβολές» προς τις αρχές κατοχής, θα αδικήσετε κατάφωρα την ιστορική αλήθεια. Και κάτι τέτοιο, είμαι απόλυτα βέβαιος ότι δεν το θέλετε.”

Αρα λοιπόν, οσοι πιστεύουμε ότι καμία απεγνωσμένη προσπάθεια δεν έκανε για να πετύχει το οτιδήποτε, είμαστε σύμφωνα με εσένα που πιστεύεις το αντίθετο κάποιοι που “αδικούμε κατάφωρα την ιστορική αλήθεια”.

“Τι ήταν προτιμότερο;
Γερμανός Gauleiter, ή Έλληνας κατοχικός πρωθυπουργός;
Ιταλικό προτεκτοράτο και απόλυτο σμπαράλιασμα της εδαφικής ενότητας της χώρας, ή κάποιας μορφής «ελληνικό κράτος»;
Όλα στη μαύρη τύχη τους, ή έντιμη και ρεαλιστική προσπάθεια να περισωθεί ό,τι μπορούσε ακόμα να περισωθεί;”

Μα εσυ ο ίδιος σε προηγούμενο σχόλιο (σχόλιο 11 Οκτωβρίου, 4:07 μμ) σαφώς παραδέχτηκες πως ο Τσολάκογλου ήταν δοτός πρωθυπουργός χωρίς καμιά πραγματική εξουσία.

Εδω το σχετικό απόσπασμα,

“Ναι, δεν τα κατάφερε ο Τ στο μέγα ζήτημα του επισιτισμού. Και ήρθε η πείνα και ο θάνατος. Την παραίτηση που λέτε και ξαναλέτε, την είχε σκεφτεί όχι μία αλλά πάρα πολλές φορές. Τι άλλο, όμως, (εκτός από το να παραιτηθεί), μπορούσε να κάμει επί της ουσίας, δοτός πρωθυπουργός αυτός σε μια κατεχόμενη χώρα, χωρίς ουσιαστική εξουσία και μέσα;”

Παραδέχεσαι λοιπόν το προφανές, πως ο Τσολάκογλου, όντας δοτος πρωθυπουργός, με εντολή των κατακτητών, σε μία κατεχόμενη χώρα, δεν είχε καμία ουσιαστική εξουσία. Ο Τσολάκογλου όμως δεν ήταν κανας βλαξ, την στιγμή που αποδέχονταν την κατοχική πρωθυπουργία γνώριζε πολύ καλά πως η όποια εξουσία της θέσης του θα ήταν εξαιρετικά περιορισμένη, και επιπλέον, η ελάχιστη αυτή εξουσία θα υπήρχε αυστηρά και μόνο στο μέτρο που θα εκτελούσε πιστά τις εντολές των κατακτητών.

Αρα γιατί στο διαόλο ήταν προτιμότερος ένας Έλληνας κατοχικός πρωθυπουργος? Πόσο χειρότερα θα γίνονταν τα πράγματα εαν δεν υπήρχε ένας τέτοιος? Και με δεδομένο πως η όποια, ούτως ή άλλως ελάχιστη, εξουσία του θα υφίστατο αυστηρά και μόνο στο μέτρο που θα ακολουθούσε πιστά τις εντολές του στρατιωτικού εισβολέα? Ο ντόπιος τοποτηρητής του εισβολέα θα ήταν και τίποτα άλλο. Το πόσο ανύπαρκτος ήταν φάνηκε με την μεγάλη πείνα του ’41-’42 όπου δεν μπόρεσε να κάνει απολύτως τίποτα. Κάτι που το παραδέχτηκες και εσυ ο ίδιος (έχω παραθέσει το σχετικό απόσπασμα λίγο παραπάνω).

Το επιχείρημα περί του ιταλικού προτεκτοράτου είναι της πλάκας, και αν πράγματι πίστευε αυτές τις ανοησίες ο Τσολάκογλου τότε ήταν παντελώς ηλίθιος.

Έδωσα ηδη δυο επιχειρήματα στο προηγούμενό μου σχόλιο που πιστεύω πως αντικρούουν επαρκώς το συγκεκριμένο επιχείρημα. Επειδή δεν έχει νόημα να πω τα ίδια πράγματα με διαφορετικά λόγια θα τα παραθέσω ξανά.

“… αυτό ήταν το μείζον, να μην γίνει η χώρα ιταλικό προτεκτοράτο. Και έτσι ο άνθρωπος, μετά από βαθιά σκέψη, κατέληξε πως η ιστορική στιγμή επέτασσε πως το έλασσον ήταν να παραμείνει αυτός στην θέση του, ώστε να παραμείνει η χώρα γερμανικό προτεκτοράτο. Ήταν άλλωστε γνωστό διεθνώς το πόσο απίστευτα πιο βίαιοι ήταν οι ιταλοί από τους γερμανούς, το πόσο πολύ πιο απάνθρωποι απέναντι στους εβραίους, πόσο περισσότερο σκληροί σε όλες τις χώρες που είχαν κατακτήσει, όπως η Πολωνία, η Τσεχοσλοβακία, η Γιουγκοσλαβία, η Νορβηγία, η Δανία, η Ολλανδία, η Γαλλία. Οπότε ο αγνός αυτός πατριώτης, ακριβώς προκειμένου να αποτρέψει αυτό το παρα μα παρα πολύ πιθανό ενδεχόμενο, η παραίτησή του να οδηγήσει στην παύση της γερμανικής κατοχής, θεώρησε πως έπρεπε να παραμείνει στην θέση του ώστε να αποτραπεί η παύση της γερμανικής κατοχής και έτσι η αποτροπή της πιθανότητας να περιέλθει η χώρα στους πολύ πιο βάρβαρους και αιμοδιψείς ιταλούς. Έτσι ακριβώς!

[…] ο ισχυρισμός ότι τάχα δεν παραιτήθηκε για να μην παραδοθεί η χώρα στους ιταλούς – λες και αμα οι γερμανοί αποφάσιζαν να παραδωσούν την χώρα στους ιταλούς, ο “δοτός αυτός πρωθυπουργός σε μια κατεχόμενη χώρα, χωρίς ουσιαστική εξουσία και μέσα” που δεν ήταν ικανός να κάνει απολύτως τίποτα για να εμποδίσει την λιμοκτονία του πληθυσμού απο τους γερμανούς κατακτητές, κατά τα άλλα θα ήταν ικανός να τους εμποδίσει από το να παραδώσουν την χώρα στους ιταλούς απαξ και αυτοί έτσι αποφάσιζαν (ούτε ο σούπερμαν να ήταν!) – δείχνει το πόσο τεράστιο ήταν το μέγεθος της ανοησίας, αλλά και της μικροψυχίας, του συγκεκριμένου.”

Το τι ακριβώς θα μπορούσε να “περισώσει” ένας κατοχικός πρωθυπουργός ο οποίος όμως δεν διέθετε καμία απολύτως πραγματική αξία – και ο οποίος βασικά παρέμενε στην θέση του οσο καιρό οι κατοχικές αρχές έτσι έκριναν, όταν αποφάσισαν αλλιώς τον έπαυσαν και πήρε δρόμο – είναι βέβαια άξιον απορίας.

“Δεν επιζητώ ούτε να εξαγνίσω ούτε να αγιοποιήσω τον Τ, όπως διαστρεβλωτικότατα ισχυρίζεστε.”

Μπορεί να μην έχεις αυτή την πρόθεση, να το δεχτώ, αλλά αυτή είναι η εντύπωση που δίνεις. Και πιο συγκεκριμένα, ΟΧΙ προσπάθεια “αγιοποίησης ή εξάγνισης” του (αυτά είναι δικές σου λέξεις που ΟΥΔΕΠΟΤΕ χρησιμοποίησα αναφερόμενος σε σένα) αλλά προσπάθεια δικαιολόγησης του. Ναι, αυτή την εντύπωση την δίνεις.

Οπότε το ποιός διαστρεβλώνει ποιόν και τι θα αφήσω να το κρίνουν οσοι μας διαβάζουν.

Στα οσα λες στο σχόλιό σου παρακάτω από αυτό το σημείο έχω ηδη απαντήσει διεξοδικά σε προηγούμενα σχόλια μου.

12 Οκτωβρίου, 2015 στις 7:00 μμ

ΣΑΘ

@ arcades

(Με προφανώς απαξιωτική για τον Τ πρόθεση), γράφετε:

«Παίδες ο Τσολάκογλου έβγαλε σχολή υπαξιωματικών κι έφτασε να γίνει σωματάρχης, ήταν ένας ταπεινός που θριάμβευε και πήραν τα μυαλά του αέρα, δεν ήταν στρατηγικός αναλυτής».

Νομίζω ότι κάνετε λάθος.
Τα χρόνια εκείνα «η Σχολή Υπαξιωματικών ήταν σχολή παραγωγής αξιωματικών του πεζικού, του ιππικού και επιμελητείας. Ονομάσθηκε Σχολή Υπαξιωματικών επειδή [σ’ αυτήν] φοιτούσαν αποκλειστικά υπαξιωματικοί του Ελληνικού Στρατού».

Έτσι τουλάχιστον μας πληροφορεί ο Ανδρέας Καστάνης, Ταξίαρχος ε.α. και Αναπληρωτής Καθηγητή στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων.

Δείτε εδώ:

http://www.ekeo.gr/2010/05/%CE%B7-%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B9%CF%89%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82-%CF%83%CF%87%CE%BF%CE%BB%CE%AE%CF%82-%CE%B5%CF%85%CE%B5/

Θα ελέγξω περαιτέρω την πληροφορία αυτή και θα επανέλθω.

Ως προς το αν ο Τ ήταν στρατηγικός αναλυτής ή όχι:

Εκείνο που ξέρω καλά είναι ότι ο Τ , τον μαύρο εκείνο Αύγουστο του 1922, ήταν επιτελάρχης της ΙV Μεραρχίας (Ταγματάρχης).
Επιτελικά «αγράμματος» επιτελάρχης Μεραρχίας την ώρα εκείνη, στο πιο κρίσιμο σημείο του μετώπου, δεν νοείται.
Η Μεραρχία αυτή, (μαζί με την Ι Μεραρχία), δέχτηκε πρώτη το (αποδειχθέν) ασυγκράτητο πρώτο κύμα τής τουρκικής επιθέσεως και ουσιαστικά συνετρίβη. Μετά την συνολική κατάρρευση του μετώπου, ο ίδιος ο Τ, οδηγώντας τα υπολείμματα της Μεραρχίας αυτής, και ακολουθώντας ίδιο δρομολόγιο, κατόρθωσε τελικά να διαφύγει την αιχμαλωσία.

Υποτίθεται ότι μιλάμε σοβαρά.

12 Οκτωβρίου, 2015 στις 7:11 μμ

ΣΑΘ

Διόρθωση: Αναπληρωτής Καθηγητής.

12 Οκτωβρίου, 2015 στις 9:14 μμ

ΣΑΘ

@ Δύστροπη Πραγματικότητα

– Εγώ: «Βρίσκω τουλάχιστο προκλητική την επιμονή σας να χρησιμοποιείτε ενικό απέναντι σ’ έναν συνομιλητή σας που σας απευθύνεται πάντα στον πληθυντικό».

– Εσείς: «Με αφήνει παντελώς αδιάφορο ΣΑΘ το αν το βρίσκεις προκλητικό – ειλικρινά, δεν δίνω δεκάρα. Εγώ προσωπικά βρίσκω πολύ απωθητική την χρήση πληθυντικού εκ μέρους σου αλλά έχω την στοιχειώδη ευγένεια να αφήνω τον συνομιλητή μου να μιλάει με τον τρόπο που αυτός θέλει, εφόσον πάντα δείχνει σεβασμό».

Κατόπιν αυτού, πάσα περαιτέρω συζήτηση μεταξύ μας περιττεύει.

Επί της ουσίας:

Απέτυχα, λέτε, πλήρως να (σας) πείσω.

Αποτύχατε, λέω, πλήρως να με πείσετε.

Δεν είναι δα και το τέλος του κόσμου.

ΥΓ
Για όσους αυτές οι πληροφορίες μπορεί να έχουν κάποιο ενδιαφέρον και κάποια σημασία, συμπληρώνω σχεδόν μονολεκτικά:

– Ακόμα και ο ανελέητος απέναντι στον Τσολάκογλου Μαζάουερ, δέχεται ότι «η αρχική του απόφαση (του Τ) να σχηματίσει κυβέρνηση, είχε προκληθεί από τον διακαή εθνικισμό που χαρακτήριζε τη γενιά του και τον κοινωνικό και επαγγελματικό του χώρο».
Δες: Μ. Μαζάουερ, «Στην Ελλάδα τού Χίτλερ», Αλεξάνδρεια, Αθήνα 1994, σελ. 96-97.

– Ο εγκυρότατος Χ. Φλάισερ, εξ άλλου, δέχεται ότι ο κίνδυνος να γίνει η Ελλάδα ιταλικό προτεκτοράτο δεν ήταν ανύπαρκτος, και ότι, τουλάχιστο τον πρώτο καιρό, η κυβέρνηση του Τ «είχε προφανώς κάποια ευρύτερη ανοχή».
Δέχεται ακόμα ότι ο Τ αγωνίστηκε ως την τελευταία μέρα με πάθος για την εδαφική ακεραιότητα της χώρας του.

Δες: Χ. Φλάισερ, «Στέμμα και Σβάστικα», ΤΟ ΒΗΜΑ 2009, τόμος Α΄, σ. 365-370

12 Οκτωβρίου, 2015 στις 9:43 μμ

arcades

Ήταν υπαξιωματικός που έγινε αξιωματικός στη σχολή υπαξιωματικών και όχι στην Ευελπίδων. Και φαντάζομαι τους βαθμούς του τους κέρδισε στις μάχες. Δεν υποτιμώ την ιδιότητα του υπαξιωματικού, ίσα ίσα, και από προσωπική μου εμπειρία ξέρω ότι οι υπαξιωματικοί τρέχουν τις μονάδες και οι εξ αυτών αξιωματικοί είναι πολύ πιο έμπειροι και ικανότεροι στη διοίκηση από τους ευέλπιδες. Δε νομίζω να χρειαζόταν στρατηγικό νου η διάσωση των υπολειμμάτων της μεραρχίας του στη μικρασιατική, φαντάζομαι απαιτήθηκε κουράγιο, αποφασιστικότητα και ηγετικές ικανότητες. Το «στρατηγικός αναλυτής» πήγαινε στα προηγούμενα σχόλια περί εκτιμήσεως εκ μέρους του της πορείας του πολέμου. Η απαξίωσή μου είναι για τον ίδιο τον Τσολάκογλου και οι λόγοι είναι εμφανείς απ’ όσα γράφω.

12 Οκτωβρίου, 2015 στις 10:42 μμ

ΣΑΘ

@ arcades

Ας είμαστε ειλικρινείς, αγαπητέ.

Διαβάζοντας ένας καλόπιστος τρίτος, (που δεν οφείλει να ξέρει), τη φράση σας «έβγαλε σχολή υπαξιωματικών κι έφτασε να γίνει σωματάρχης», καταλαβαίνει ότι ο Τ δεν αποφοίτησε από κανονική Σχολή Αξιωματικών αλλά πήρε το γαλόνι τού Ανθυπολοχαγού μέσω κάποιας άλλης οδού (Πιθανότατα ανδραγαθία).

Είμαι σχεδόν βέβαιος ότι αγνοούσατε τη λεπτομέρεια ότι η τότε Σχολή Υπαξιωματικών ήταν κανονική σχολή «παραγωγής» κανονικών Ανθυπολοχαγών, (όπως δηλαδή και η Ευελπίδων).
Μόνο που σ’ αυτήν εισάγονταν και φοιτούσαν ήδη υπηρετούντες στο στράτευμα Υπαξιωματικοί, αποκλειστικώς.

Αν οι Αξιωματικοί αυτοί ήταν κατά κάποιο τρόπο μειωμένων προσόντων, δεν θα είχαν το δικαίωμα να εξαντλούν την ιεραρχία.

12 Οκτωβρίου, 2015 στις 11:09 μμ

δεξιος

θεώρησε πως έπρεπε να παραμείνει στην θέση του ώστε να αποτραπεί η παύση της γερμανικής κατοχής και έτσι η αποτροπή της πιθανότητας να περιέλθει η χώρα στους πολύ πιο βάρβαρους και αιμοδιψείς ιταλούς. Έτσι ακριβώς!

Γεγονός πάντως είναι ότι το καλοκαίρι του 1943 έγιναν μεγάλες διαδηλώσεις στην Αθήνα με αίτημα να μη διευρυνθεί η ζώνη κατοχής της Βουλγαρίας με παραχώρηση εδαφών που ως τότε υπάγονταν στη γερμανική ζώνη κατοχής.

12 Οκτωβρίου, 2015 στις 11:24 μμ

arcades

Μπα, ήξερα ότι βγήκε ανθυπολοχαγός από τη σχολή υπαξιωματικών, όπως μπορείτε να τσεκάρετε στο λήμμα στην wikipedia. Δεν πήγα να ξεγελάσω τον καλόπιστο αναγνώστη αλλά υποθέτω βάσιμα ότι ήταν διαφορετικής ποιότητας οι μαθητές της σχολής υπαξιωματικών και της σχολής Ευελπίδων. Και τόνισα ότι αν υποτιμώ κάποια κατηγορία είναι αυτή των προερχομένων από την Ευελπίδων. Ο Τ. λοιπόν ήταν ένας μπαρουτοκαπνισμένος καραβανάς που τα πήρε όλα με την αξία του (από υπαξιωματικός σωματάρχης) αλλά στο τέλος πήραν τα μυαλά του αέρα και διέγραψε όλη του τη ζωή με μια μονοκονδυλιά. Τα στερνά τιμούν τα πρώτα.

Η ίδια η κίνησή του να προκαλέσει την παραίτησή του τα λέει όλα, επειδή τα είδε όλα και εφρικίασε.

ΥΓ. Το δικαίωμα να εξαντλούν την ιεραρχία είχαν τότε και στρατιωτικοί που δεν έβγαλαν καμμία σχολή αξιωματικών, π.χ. ο Γεώργιος Στανωτάς που έφτασε αντιστράτηγος.

12 Οκτωβρίου, 2015 στις 11:43 μμ

arcades

@δεξιός:

«Γεγονός πάντως είναι ότι το καλοκαίρι του 1943 έγιναν μεγάλες διαδηλώσεις στην Αθήνα με αίτημα να μη διευρυνθεί η ζώνη κατοχής της Βουλγαρίας με παραχώρηση εδαφών που ως τότε υπάγονταν στη γερμανική ζώνη κατοχής.»

εννοείς φυσικά ιταλική ζώνη κατοχής

Το ότι προτιμούσαν τους γερμανούς από τους βούλγαρους δε σημαίνει βέβαια ότι προτιμούσαν τους γερμανούς από τους ιταλούς.

13 Οκτωβρίου, 2015 στις 12:31 πμ

Δύστροπη Πραγματικότητα

«Κατόπιν αυτού, πάσα περαιτέρω συζήτηση μεταξύ μας περιττεύει.»

Οι συζητήσεις είναι ελεύθερες ΣΑΘ, είναι απόλυτα ελεύθερος να συμμετέχει ή να μην συμμετέχει κανείς. Εαν γράψεις κάτι το οποίο θα κρίνω πως αξίζει να το σχολιάσω, θα το κάνω. Το τι θα κάνεις μετά εσυ είναι δική σου δουλειά.

«Απέτυχα, λέτε, πλήρως να (σας) πείσω.

Αποτύχατε, λέω, πλήρως να με πείσετε.

Δεν είναι δα και το τέλος του κόσμου.»

Ασφαλώς και όχι.

2 Ιουνίου, 2016 στις 8:50 πμ

Holly

Δεν είμαι ιστορικός, και σίγουρα δεν έχω μελετήσει την ιστορία όσο θα μπορούσα, ή όσο θα έπρεπε. Αλλά νομίζω ότι είναι ευκολο από την ασφάλεια του σπιτιού μας να δείχνουμε με το δάχτυλο, να καταδικάζουμε και να κρίνουμε και να διατάζουμε να ριξει ο άλλος στο θάνατο τον ελληνικό στρατό και τον ελληνικό λαό,όπως έκανε η ευρισκόμενη στην Κρήτη τότε κυβέρνηση της Ελλάδος. Ο πόλεμος του καναπέ και τον ανακτόρων είναι ευκολος. Ο πόλεμος στο μέτωπο όμως είναι άλλη υποθεση.Κι επειδή μας λυπηθηκε ο Θεός και δε τον γνωρίσαμε, εμείς οι νεότεροι, νομίζουμε ότι μπορούμε να κατακρίνουμε εκείνους που χρειάστηκε μες στη λαίλαπα και την καταστροφή να πάρουν αποφάσεις.
Δεν μπόρεσα να σχηματίσω κακή γνώμη για τον Τσολάκογλου. Προσπαθησε να σώσει από τη βέβαιη καταστροφή στρατό και αμάχους, όταν οι διαφυγόντες σε ασφαλή εδάφη τον διέταζαν να προστατέψει τον βρετανικό στρατό…..ποιος από εσάς που τον κακοχαρακτηρίζετε, θα θυσιαζε την οικογένειά του και τις οικογένειες χιλιάδων άλλων, αν βρισκόστασταν στη δική του θέση; Ποιος απο σας θα πολεμούσε χωρίς πολεμοφόδια, για το γόητρο μιας κυβέρνησης που την κοπάνησε άρον άρον; Αυτοί ήταν γενναίοι;; Εχουμε βαρεθει από λεονταρισμούς του καναπέ. Δε μας λενε τίποτα πια.

	Theo στη Λάμπρος
	Αφώτιστος Φιλέλλην στη Καλό 2024!
	Αναγνώστης Αθηναίος στη Καλό 2024!
	Πάνος στη Καλό 2024!
	Πάνος στη Σκέψεις για το Νησί της Κ…
	Αφώτιστος Φιλέλλην στη Σκέψεις για το Νησί της Κ…
	Ηλίας στη Σκέψεις για το Νησί της Κ…
	Theo στη Σκέψεις για το Νησί της Κ…
	Theo στη Σκέψεις για το Νησί της Κ…
	lycabettus στη Σκέψεις για το Νησί της Κ…
	Πάνος στη Σκέψεις για το Νησί της Κ…
	Νικόλαος Τσιμπίδης στη Θοδωρής Τσιμπίδης: στις ελληνι…
	Πάνος στη Σημειώσεις: Διαδικτυακή παρουσ…
	Θανάσημος στη Σημειώσεις: Διαδικτυακή παρουσ…
	ο Θειος στη Σημειώσεις: Διαδικτυακή παρουσ…

Γ. Τσολάκογλου. Προδότης ή πατριώτης;

Τελευταια σχολια

Προσφατη παραγωγη

Τα πλεον δημοφιλη

Kατηγορίες

Αρχείο

Καλύβα International

Email Subscription

Blog Stats

76 Σχόλια

Σχολιάστε

Γ. Τσολάκογλου. Προδότης ή πατριώτης;

Κοινοποιήστε:

Τελευταια σχολια

Προσφατη παραγωγη

Τα πλεον δημοφιλη

Kατηγορίες

Αρχείο

Καλύβα International

Email Subscription

Blog Stats

76 Σχόλια

Σχολιάστε