(Απόστολος Πέτρος. Έργο του Εμ. Πανσέληνου, Πρωτάτο, Καρυές)
Οι πρώτες χριστιανικές κοινότητες δεν υστερούσαν καθόλου σε αυτοεκτίμηση. Την αντίληψη που είχαν για τον εαυτό τους την αποδίδει θαυμάσια ο Πέτρος (Α’ Πετρ. β’ 9): Υμείς δε γένος εκλεκτόν, βασίλειον ιεράτευμα, έθνος άγιον, αλός εις περιποίησιν, όπως τας αρετάς εξαγγείλητε του εκ σκότους υμάς καλέσαντος εις το θαυμαστόν αυτού φως. Εννοείται ότι οι χαρακτηρισμοί προέρχονται κατευθείαν και επακριβώς από την εβραϊκή παράδοση.
Αυτό το βασίλειον ιεράτευμα όμως αποτελείτο από ανθρώπους, οι οποίοι έπρεπε να έχουν μια συγκεκριμένη κοινωνική συμπεριφορά, έναν κώδικα αξιών κλπ. Με αυτά ασχολήθηκαν οι απόστολοι και χάρις στις Πράξεις και στις Επιστολές μας άφησαν μια αρκετά κατατοπιστική εικόνα για την εποχή τους (1).
Ο Πέτρος συμβουλεύει τους πιστούς (Α’ Πετρ. β’ 11-12): Αγαπητοί, παρακαλώ ως παροίκους και παρεπιδήμους, απέχεσθε των σαρκικών επιθυμιών, αίτινες στρατεύονται κατά της ψυχής, την αναστροφήν υμών έχοντες καλήν εν τοις έθνεσιν, ίνα εν ώ καταλαλούσιν υμών ως κακοποιών, εκ των καλών έργων εποπτεύσαντες δοξάσωσι τον Θεόν εν ημέρα επισκοπής. Η χειρότερη και πιο επικίνδυνη από τις σαρκικές επιθυμίες είναι η σεξουαλικότητα, για τη διαχείρηση, δηλαδή την καταστολή, της οποίας οι συγγραφείς των Επιστολών δεν κουράζονται να νουθετούν και να παραγγέλουν.
Ο Παύλος δίνει λεπτομερείς οδηγίες για το ποιες πρέπει να είναι οι σχέσεις των φύλων (Α’ Κορ. ε’ 1-2 & 9-11): Όλως ακούεται εν υμίν πορνεία, και τοιαύτη πορνεία, ήτις ουδέ εν τοις έθνεσιν ονομάζεται, ώστε γυναίκα τινα του πατρός έχειν. Και υμείς πεφυσιωμένοι εστέ, και ουχί μάλλον επενθήσατε, ίνα εξαρθή εκ μέσου υμών ο το έργον τούτο ποιήσας! (…) Έγραψα υμίν εν τη επιστολή μη συναναμίγνυσθαι πόρνοις, και ου πάντως τοις πόρνοις του κόσμου τούτου ή τοις πλεονέκταις ή άρπαξιν ή ειδωλολάτρες’ επεί οφείλετε άρα εκ του κόσμου εξελθείν’ νυν δε έγραψα υμίν μη συναναμίγνυσθαι εάν τις αδελφός ονομαζόμενος ή πόρνος ή πλεονέκτης ή ειδωλολάτρης ή λοίδορος ή μέθυσος ή άρπαξ, τω τοιούτω μηδέ συνεσθίειν. Σημειωτέον ότι ως πορνεία θεωρείται οποιαδήποτε ερωτική επαφή γίνεται εκτός γάμου.
Ο Παύλος επιχειρηματολογεί θεολογικά για να αποδείξει ότι η πορνεία (δηλαδή η εκτός γάμου οποιαδήποτε έκφραση σεξουαλικότητας) είναι η απόλυτη καταστροφή (Α’ Κορ. στ’ 9-10 & 16-18): Ουκ οίδατε ότι άδικοι βασιλείαν Θεού ου κληρονομήσουσι; Μη πλανάσθαι’ ούτε πόρνοι, ούτε ειδωλολάτραι ούτε μοιχοί ούτε μαλακοί ούτε αρσενοκοίται ούτε πλεονέκται ούτε κλέπται ούτε μέθυσοι, ου λοίδωροι, ουχ άρπαγες βασιλείαν Θεού ου κληρονομήσουσι. (…) Ή ουκ οίδατε ότι ο κολλώμενος τη πόρνη εν σώμα εστιν; Έσονται, γαρ φησίν, οι δύο εις σάρκα μίαν’ ο δε κολλώμενος τω Κυρίω εν πνεύμά εστι. Φεύγετε την πορνείαν. Παν αμάρτημα ό αν ποιήσει άνθρωπος εκτός του σώματος εστιν, ο δε πορνεύων εις το ίδιον σώμα αμαρτάνει. Σύμφωνα με τον Παύλο όσοι αυτοϊκανοποιούνται (μαλακοί) εξισώνονται ως προς την απώλεια της βασιλείας με τους κλέφτες και τους άρπαγες. Εννοείται ότι εξίσου κατεστραμμένοι είναι και οι ομοφυλόφιλοι (αρσενοκοίται). Γιατί όμως ο Παύλος, επικαλούμενος απόσπασμα από τις Γραφές, υποστηρίζει ότι με την ερωτική συνεύρεση με την πόρνη (δηλαδή οποιαδήποτε γυναίκα πλην της νομίμου συζύγου) έσονται οι δύο εις σάρκαν μίαν – έκφραση που χρησιμοποιεί αλλού για τους νόμιμους γάμους; Μα γιατί θέλει να τρομοκρατήσει τους πιστούς, ότι η έστω περιστασιακή αυτή αμαρτία θα τους ακολουθεί δια παντός, εφ’ όσον στα μάτια του Θεού έχουν γίνει μία σάρκα με την πόρνη.
Πόσο βαθιά απεχθάνεται ο Παύλος τον έρωτα, φαίνεται από το ακόλουθο απόσπασμα (Α’ Κορ. ζ’ 1-2): Περί δε ων εγράψατέ μοι, καλόν ανθρώπω γυναικός μη άπτεσθαι’ δια δε τας πορνείας έκαστος την εαυτού γυναίκα εχέτω, και εκάστη τον ίδιον άνδρα εχέτω. Η ερωτική πράξη, έστω και μέσα στο γάμο, δεν παύει να είναι πορνεία! Επειδή όμως οι παντρεμένοι χριστιανοί είναι άνθρωποι που προσπαθούν να συμβιβάσουν την ανθρώπινη φύση με την επιδίωξη της σωτηρίας (και δια της …αποχής) ο Παύλος συμβουλεύει (Α’ Κορ. ζ’ 5): Μη αποστερείτε αλλήλους, ει μη τι αν εκ συμφώνου προς καιρόν, ίνα σχολάζητε τη νηστεία και τη προσευχή και πάλιν επί το αυτό συνέρχησθε, ίνα μη πειράζει υμάς ο σατανάς δια την ακρασίαν υμών. Αλλά για να μην τον παρεξηγήσουν, σπεύδει να δηλώσει (Α’ Κορ. ζ’ 7-9): Θέλω γαρ πάντας ανθρώπους είναι ως και εμαυτόν’ αλλ’ έκαστος ίδιον χάρισμα έχει εκ Θεού, ός μεν ούτως, ός δε ούτως. Λέγω δε τοις αγάμοις και ταις χήραις, καλόν αυτοίς εστιν εάν μείνωσιν ως καγώ. Ει δε ουκ εγκρατεύονται, γαμησάτωσαν’ κρείσσον γαρ εστι γαμήσαι ή πυρούσθαι. Δηλαδή, όποιος δεν αντέχει στην απόλυτη αποχή -είναι δηλαδή φυσιολογικός και υγιής άνθρωπος – ας το κάνει, αλλά θα πρέπει να ντρέπεται γι’ αυτό!
Είναι προφανές ότι ο Παύλος θα προτιμούσε να κόψει εντελώς την κακιά συνήθεια του έρωτα στους ανθρώπους. Επειδή όμως καταλαβαίνει ότι αυτό δεν είναι εφικτό, βάζει λίγο νερό στο κρασί του, αλλά δεν παραλείπει να τους τονίσει ότι με τον γάμο στο τέλος θα βρουν το μπελά τους (Α’ Κορ. ζ’ 28): Εάν δε και γήμης, ουχ ήμαρτες’ εάν δε και γήμη η παρθένος, ουχ ήμαρτε’ θλίψιν δε τη σαρκί έξουσιν οι τοιούτοι’ εγώ δε υμών φείδομαι.
Αλλά ο Παύλος προχωρά παραπέρα: Τι νόημα, λέει, έχουν όλα αυτά, αφού εντός ολίγου χρόνου επέρχεται το τέλος των πραγμάτων; (Α’ Κορ. ζ’ 29-35): Τούτο δέ φημι, αδελφοί, ο καιρός συνεσταλμένος το λοιπόν εστιν, ίνα και οι έχοντας γυναίκας ως μη έχοντες ώσι, και οι κλαίοντες ως μη κλαίοντες, και οι χαίροντες ως μη χαίροντες, και οι αγοράζοντες ως μη κατέχοντες, και οι χρώμενοι τω κόσμω τούτω ως μη καταχρώμενοι’ παράγει γαρ το σχήμα του κόσμου τούτου (2). Θέλω δε υμάς αμερίμνους είναι, ο άγαμος μεριμνά τα του Κυρίου, πως αρέσει τω Κυρίω’ ο δε γαμήσας μεριμνά τα του κόσμου, πως αρέσει τη γυναικί. Μεμέρισται και η γυνή και η παρθένος, η άγαμος μεριμνά τα του Κυρίου, ίνα ή αγία και σώματι και πνεύματι’ η δε γαμήσασα μεριμνά τα του κόσμου, πως αρέσει τω ανδρί. Τούτο δε προς το υμών αυτών συμφέρον λέγω, ουχ ίνα βρόγχον υμίν επιβάλω, αλλά προς το εύσχημον και ευπάρεδρον τω Κυρίω απερισπάστοις.
Ίσως επειδή ο Παύλος καταλαβαίνει ότι με τα γραφόμενά του έχει αποσυντονίσει εντελώς το μυαλό των άτυχων Κορινθίων, παραθέτει μια τελευταία σειρά οδηγιών (Α’ Κορ. ζ’ 36-40): Ει δε τις ασχημονείν επί την παρθένον αυτού νομίζει, εάν ή υπέρακμος, και ούτως οφείλει γενέσθαι, ό θέλει ποιείτω’ ουχ αμαρτάνει’ γαμείτωσαν. Ός δε έστηκεν εδραίος εν τη καρδία, μη έχων ανάγκην, εξουσίαν δε έχει περί του ίδίου θελήματος, και τούτο κέκρικεν εν τη καρδία αυτού, του τηρείν την εαυτού παρθένον, καλώς ποιεί. Ώστε και ο εκγαμίζων καλώς ποιεί, ο δε μη εκγαμίζων κρείσσον ποιεί. Γυνή δέδεται νόμω εφ’ όσον χρόνον ζη ο ανήρ αυτής’ εάν δε κοιμηθή ο ανήρ αυτής, ελευθέρα εστίν ώ θέλει γαμηθήναι, μόνον εν Κυρίω. Μακαριωτέρα δε εστιν εάν ούτω μείνη, κατά την εμήν γνώμην’ δοκώ δε καγώ Πνεύμα Θεού έχειν. Δεν είναι βέβαια τυχαίο το απαρέμφατο ασχημονείν: είναι ολοφάνερο ότι για τον Παύλο ο έρωτας παραμένει βρώμικος, έστω και μέσα στο γάμο. Αλλά, λέει ο Παύλος, όποιος δεν κρατιέται και ασχημονεί, δεν αμαρτάνει. Όποιος όμως κρατιέται και διατηρεί την παρθένο του – πράττει ακόμα καλύτερα. Τώρα πως συμβιβάζεται αυτό με το μη αποστερείτε αλλήλους είναι μια άλλη ιστορία. Όσο για τις χήρες, καλύτερα να μείνουν σ’ αυτήν την κατάσταση – για να αναμένουν με καλύτερες προοπτικές σωτηρίας την επικείμενη συντέλεια (3).
Σε άλλη επιστολή αναφέρει, αποδίδοντας με τη συνηθισμένη άνεση του θεολόγου τις απόψεις του απευθείας στο θέλημα του Θεού (Α’ Θες. Δ’ 3-5): Τούτο γαρ εστι θέλημα του θεού, ο αγιασμός υμών, απέχεσθαι υμάς από της πορνείας, ειδέναι έκαστον ημών το εαυτού σκεύος κτάσθαι εν αγιασμώ και τιμή, μη εν πάθει επιθυμίας καθάπερ και τα έθνη τα μη ειδότα τον Θεόν.
Άραγε, στους είκοσι αιώνες που έχουν περάσει από τότε, πόσοι και πόσοι νέοι και νέες που γεννήθηκαν υγιείς και φυσιολογικοί άνθρωποι επηρεάστηκαν από τον Παύλο και στρέβλωσαν τη ζωή τους, γέμισαν ενοχές και απελπισία για την αμαρτία του έρωτα ή ακύρωσαν εντελώς την ερωτική τους κλίση (με καταστροφικά αποτελέσματα για την πνευματική και σωματική τους υγεία) -αν έτυχε να είναι ομοφυλόφιλοι, άντρες ή γυναίκες; Φυσικά δεν είναι μονάχα ο Παύλος που τα προξένησε όλα αυτά, ολόκληρες στρατιές εκκλησιαστικών διδασκάλων, αγίων, επισκόπων, μοναχών και θεολόγων έσπευσαν και εξακολουθούν να σπεύδουν για να τον συνδράμουν στον μεγάλο του αγώνα ενάντια στη φύση και τη χαρά της ζωής. Η αλήθεια είναι ότι τα κατέφεραν και εξακολουθούν να τα καταφέρνουν αρκετά καλά – εις βάρος των ανθρώπων.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
(1) Το ενδιαφέρον για τα κείμενα αυτά θα ήταν περιορισμένο αν δεν αποτελούσαν το σώμα της Καινής Διαθήκης, μαζί με τα Ευαγγέλια. Τα επέλεξαν δηλαδή οι χριστιανοί ηγέτες για να φωτίζουν και να καθοδηγούν εσαεί τους χριστιανούς. Επιπλέον είναι τα μόνα που μπορούν να θεωρηθούν με ασφάλεια ορθόδοξα και όχι ύποπτα για αιρετικές αποκλίσεις. Για δυο χιλιάδες χρόνια αποτελούν την αφετηρία, το τέρμα και την πηγή έμπνευσης για εκατομμύρια πιστούς. Επειδή, λοιπόν, κάποιοι συμπατριώτες μας αριστεροί θέλουν να φέρουν την Ορθοδοξία στο κέντρο μιας Ελληνικής Πρότασης για το μέλλον, θα πρέπει να γίνει κατανοητό περί τίνος ακριβώς πρόκειται. Και ο καλύτερος τρόπος για να κατανοήσουμε το πνευματικό, το αξιακό υπόβαθρο του χριστιανισμού, είναι η προσφυγή στις πηγές του, τις αιώνιες και αστείρευτες, δηλαδή στα κείμενα της Καινής Διαθήκης. Είναι βαρετό, πολλές φορές, αλλά είναι απαραίτητο.
(2) Ακούμε κάθε τρεις και λίγο διάφορες σέχτες να προσδιορίζουν το επερχόμενο τέλος του κόσμου, την έλευση της βασιλείας κλπ. Όλοι αυτοί δεν πρωτοτυπούν, απλώς μιμούνται τους αποστόλους και τον ίδιο τον Ιησού.
3) Επειδή οι χριστιανικές Εκκλησίες από κάποιο σημείο και ύστερα απευθύνονταν σε μεγάλα πλήθη λαού και όχι σε μικρές κοινότητες – σέχτες ενθουσιασμένων πιστών, οδηγήθηκαν φυσιολογικά στο να ευλογούν και να επικροτούν και να θεωρούν απαραίτητους τους γάμους των ανθρώπων. Παράλληλα όμως εξακολουθούν πάντοτε να ενθαρρύνουν και το πλήθος εκείνων που διαλέγουν τον δρόμο της απόλυτης εναντίωσης στη φύση και παίρνουν ως οδηγό τα γραφόμενα του Παύλου. Δεν είναι ζήτημα ελευθερίας και ελεύθερης επιλογής, από τη μεριά της επίσημης Εκκλησίας είναι ένα ακόμα πεδίο επίδειξης πνευματικού και …πολιτικού οπορτουνισμού.
*
Repost, άκρως επίκαιρον λόγω της θερινής περιόδου ακολασίας που διανύομεν.
109 Σχόλια
Comments feed for this article
27 Μαρτίου, 2007 στις 3:51 μμ
Πόντος και Αριστερά
Πάνο, καλό! Αναφέρεσαι στον αιώνιο νόμο… ότι δηλαδή οποιαδήποτε ομάδα, κάστα, παρέα θρησκευτική, πολιτική, ταξική, επιστημονική (ακόμα και ιστορικών, όπως πρόσφατα φάνηκε), πιστεύει ότι κατέχει την απόλυτη αλήθεια (είτε από αποκάλυψη, είτε από -όπως θεωρεί- κατάκτηση) αναπτύσσει την πίστη ότι υπερέχει σε σχέση με την υπόλοιπη αμαθή μάζα.
Από τα ιερά θρησκευτικά έθνη του παρελθόντος μέχρι και την «πρωτοπορία της εργατικής τάξης» και το συναίσθημα του υπερανθρώπου που καλλιεργήθηκε πάνω στις νιτσεϊκές απόψεις, μέχρι διακριτές σημερινές ομάδες.
Από ‘κει και πέρα το να εφευρεθούν τα τελετουργικά εργαλεία εμπέδωσης αυτού του συναισθήματος, να ελεγχθεί η συνείδηση του πληθυσμού και να μετουσιωθούν σε απτή εξουσία, είναι θέμα συγκυριών.
μ-π
27 Μαρτίου, 2007 στις 4:16 μμ
Satanas - Χαρος ΕΠΕ
Credits εις τους φιλτατους Πετρον και Παυλον, ουτινες δια της «αμαρτοποιησεως» των φυσιολογικοτερων λειτουργιων και αισθηματων, πληρωνουν τας χυτρας ημων με αμαρτησαντας εις το διηνεκες…Επισης, διοτι ανακαλυπτοντες την αξιαν της των λειτουργιων αυτων καταπιεσεως και την συνεπακολουθην εξιδανικευσιν αμα και τας νευρωσεις, οδηγουσας συχνακις εις τρισχειροτερα αμαρτηματα κατα της ιδιας της υπαρξεως των αλλων και του εαυτου, προμηθευουν ημας μετα ποικιλου υλικου προς ασκησιν των εξεων και απολαυσεων ημων…
Η παγιδευσις και λιμνασις της ζωτικης ενεργειας δια της αποχης, τροφοδοτει με σκοτεινην ενεργειαν το συμπαν του νου του απεχοντος οδηγουσα εις ποικιλας εκτροπας, ενω η κρυφα παραβιασις της απαγορευσεως, τον ριπτει εις τας αγκαλας των τυψεων ητινες αποτελουν την προγευσιν ουτως ειπειν των υπηρεσιων ημων, αι οποιαι τον αναμενουν, διοτι εις την πραγματικοτητα εις την κολασιν, ο ιδιος ο «αμαρτωλος» καταδικαζει τον εαυτον του…
Satanas
27 Μαρτίου, 2007 στις 4:27 μμ
Πόντος και Αριστερά
Satana,
αλλιώς ερμήνευε την
«παγιδευσιν και λιμνασιν της ζωτικης ενεργειας»
ο Φρόιντ.
Κάποιος απ’ τους δυό σας κάνει λάθος!
μ-π
27 Μαρτίου, 2007 στις 4:31 μμ
Βουρκόλακας
Να προσθεσω εδώ τις αποψεις του Αγιου Αγουστίνου για την συνουσία, στον Παράδεισο
Σύμφωνα με τον Άγιο, ο Αδάμ και η Εύα δεν θα αισθάνονταν ούτε λαγνεία ούτε ηδονή. Η συνουσία, στον Παράδεισο θα έπρεπε να ήταν χωρίς απόλαυση όπως η χειραψία. Στον Παράδεισο οι άνθρωποι μπορούσαν να ελέγχουν τα γεννητικά τους όργανα, όπως «κάποιοι άνθρωποι μπορούν να φέρουν το δέρμα του κρανίου προς τα κάτω , στο μέτωπο, και να το επαναφέρουν κατά βούληση και ορισμένοι παράγουν κατά βούληση τέτοιους μελωδικούς ήχους από τα οπίσθια τους (χωρίς καμία δυσκολία),ώστε φαίνεται σαν να τραγουδούν από εκείνη τη περιοχή»
27 Μαρτίου, 2007 στις 4:38 μμ
Satanas - Χαρος ΕΠΕ
Ου Φρουντ βραζ’ντας, ηρθε στα ισατ κι συμφουναει μι τ’αφεντικο.
Χαρος
27 Μαρτίου, 2007 στις 4:41 μμ
Βουρκόλακας
κΟΥΙΖ: Από ποιο αριστουργημα ειναι παρμένο το παρακάτω απόσπασμα ;:
Η Σιμόν κάθισε στη λεκάνη και φάγαμε από ένα ζεστό αυγό με αλάτι περίσσεψαν αλλά τρία που τα πήρα και χάιδεψα με αυτά το κορμί της φίλης μου απαλά ανάμεσα στα κωλομέρια και στα μπούτια , έπειτα τα¨αφησα να πέσουν αργά – αργά το ένα μετά το άλλο στο νερό ΄η Σιμον αφού τα κοίταξε για λίγο να βαφτίζονται , ασπρα άσπρα και πάντα ζεστά –τα έβλεπε για πρώτη φορά ξεφλουδισμένα , δηλαδή ξεγυμνωμένα, να καταποντίζονται μ¨αυτό τον τρόπο , κάτω από τον ωραίο κώλο της- συνέχισε τα βαφτίσια μ έναν ηχο ανάλογο μ¨ εκείνον που έκαναν τα μελάτα αυγά πέφτοντας
27 Μαρτίου, 2007 στις 4:44 μμ
Ασμοδαίος
Και είναι απορίας άξιον -κατά τη γνώμη μου- πώς άνθρωποι που είχαν κληρονομημένη τη σκέψη του ελληνοδυτικού κόσμου πίστεψαν σε τέτοιες μαλακίες…
27 Μαρτίου, 2007 στις 4:46 μμ
Πάνος
βουρκόλακα,
σου διόρθωσα 2-3 λαθάκια του πληκτρολογίου – κρίμα κι άδικο ήταν, χαλούσαν το κειμενάκι του Σάντ.
(αν είναι του Σαντ, δηλαδής – κι όχι κανενός άλλου τρισκατάρατου της συνομοταξίας του!)
27 Μαρτίου, 2007 στις 4:47 μμ
Πάνος
ασμοδαίος:
την είχαν φάει την κληρονομιά, στα μπαρμπούτια!
*
«ελληνορωμαϊκού», πληζ.
27 Μαρτίου, 2007 στις 4:53 μμ
Πόντος και Αριστερά
Ασμοδαίος,
ποιά η άποψις του Πλάτωνος επ’ αυτών;
μ-π
27 Μαρτίου, 2007 στις 4:57 μμ
Βουρκόλακας
Ε δεν ειναι του Σαντ . Αλλος;
Εντωματαξύ . λεγω υμίν οτι οι γνωστικοί της Αλεξάνδρειας δίδασκαν ότι για να απελευθερωθούμε από την αμαρτία, είναι ανάγκη να τη διαπράξουμε ο δε J. L Borges μας θυμίζει ότι «ο ταντρικος βουδισμός του Αριστερού χεριού προτρέπει στις πιο ευχάριστες όσο και στις πιο αποκρουστικές πράξεις:παραδείγματος χάρη, την κατανάλωση ελεφαντισιου, αλογισιου, η σκυλίσιου κρέατος καρυκευμένου με ούρα »
27 Μαρτίου, 2007 στις 4:59 μμ
Satanas - Χαρος ΕΠΕ
Ασμοδαιον: Η σκεψις φευ, δεν κληρονομειται κατ’ευθειαν τουλαχιστον, μηδε η ικανοτης σκεψεως…
Satanas
Ρε θεουσκουτουμεν’ διεν ειδ’ς τι ιεκαν’ μιτα του Βυζαντιου στις κληρονομ΄ς σου; Τις ειχ’ν προυετοιμασ’ κι οι Ρουμαιοι διν λεω, κατ’ Πουντιφικ’ς κατ’ Ηλιογαβαλ’ κατ’ Μιθραιστες, σιγα τς ελληνοδυτικ΄ς. Οι Ρουμαι’οι ητ΄ν οι πιο δεισ΄δαιμον’ς «ανατολιτ΄ς » πιδιμ…
Χαρος
27 Μαρτίου, 2007 στις 5:01 μμ
Βουρκόλακας
Δεν γνωρίζω αν συμφωνεί ο Ασμοδαιος ,νομιζω ομως οτι στον Πλάτωνα οφείλεται η ιδέα του ερωτισμού ως ζωτικής παρόρμησης που ανέρχεται τις βαθμίδες με στόχο την ενατένιση του ανώτατου αγαθού . Η ιδέα αυτή ενέχει και την ιδέα του βαθμιαίοι εξαγνισμού της ψυχής, η οποία σιγά – σιγά απομακρύνεται όλο και περισσότερο από τη σεξουαλικότητα ώσπου στο απόγειο να την αποδυθεί πλήρως.
27 Μαρτίου, 2007 στις 5:01 μμ
Satanas - Χαρος ΕΠΕ
Η ιστορια του Ματιου
27 Μαρτίου, 2007 στις 5:07 μμ
Βουρκόλακας
Υποθετω οτι στο απογειο του ρωμαικου κόσμου επηλθε ενας κορεσμός (μπουχτισμα) απο το ελευθεριαζων σεξ (Καπως οπως επερχεται ενας κορεσμός απο μια τσοντα χωρίς λόγια-οσο και να γουσταρεις , μπουχτιζεις) .
Αρχιζουν λοιπόν οι απαγορευσεις και τα ζορια ,και μη το ενα και προσεξε καλά μη πάς στην κολαση -οχι για να εξοβελιστεί το σεξ – πραγμα αδυνατον -αλλά για να γινει πιο ραφινατο ,πιο πικαντικο. Η φαντασιωση ειναι η σκηνοθεσια του πραγματικου και τι σεξ θα ηταν χωρίς ενοχές , φανατσιωσεις τιμωρίας και καζανια της κολασης ;….
27 Μαρτίου, 2007 στις 5:09 μμ
Βουρκόλακας
Μπραβο Σαταναμ, Μπραβο Χάρουμ …Μπραβο πιδιαά μου…. Τόξερα ‘γω οτι διαβαζετε κρυφά τα μαθηματα σας κει κάτου που σας βαζ’ καθι μερα ου δασκαλους ου Βελζεβουλ’ς
27 Μαρτίου, 2007 στις 5:17 μμ
Satanas - Χαρος ΕΠΕ
Credits και εις τον βουρκολακα οστις εχει «πιασει το νόημα». Η αποχη ητο επισης η ειδοποιος διαφορα με τας οργιαστικας τελετας των αλλων εξ ανατολης προερχομενων λατρειων ας οι Ρωμαιοι ειχον «μπουχτισει» …Αλλα η νεα λατρεια ηναρμονιζετο με το δεισιδαιμον πνευμα της εποχης…
Satanas
27 Μαρτίου, 2007 στις 5:30 μμ
Πόντος και Αριστερά
Πάντως, είναι παρατηρημένο ότι και τα σύγχρονα επαναστατικά κινήματα στη δεύτερη φάση τους γίνονται τελείως συντηρητικά στις απόψεις τους. Οι φιλελελεύθερες απόψεις για τις σχέσεις των δύο φίλων στη νεαρή Σοβιετική Ένωση δεν θα κρατήσουν ούτε μια δεκαετία, ενώ στο ελλαδικό κίνημα δεν θα ανθίσουν ποτέ λόγω πιθανόν της συνεχούς παρανομίας και της συντηρητικής προέλευσης των στελεχών (παλαιοελλαδίτες, τι περιμένεις!!!) Σημειολογικά αυτό θα εκφραστεί με την μπροσούρα του Φαράκου (παραινέσεις προς τους νεαρούς κομμουνιστές)…
Σατανά,
αυτές τις εξελίξεις τις παρακολουθείς, ή η παρέα με τον Μπατάιγ σε αποπροσανοατόλισε;
μ-π
27 Μαρτίου, 2007 στις 5:32 μμ
Πόντος και Αριστερά
διαβάζεται: «των δύο φύλων»
Για τους «δύο φίλους» δεν ξέρω τη σοβιετική άποψη. Ίσως μπορεί να μας διαφωτίσει ο βουρκόλακας!
27 Μαρτίου, 2007 στις 5:35 μμ
Βουρκόλακας
Πάντως παρόλο που φαινομενικά μοιάζει ο Πλατων με Παυλο διαφερουν ουσιαστικά: Στον Πλατωνα ο ερωτας (η επιθυμία) διασχίζει (ή μάλλον διεισδυει )στη σαρκικη ομορφια(κατωτερη βαθμίδα ) για να φθασει στο ανωτερο σταδιο (την ενατένιση της Ιδεας) Δηλάδή ο σαρκικος ερωτας ειναι μια οδος που οφειλκουμε να διασχισουμε αν θελουμε να την ξεπερασουμε και να πάμε Υψηλότερα.
Στον Παυλο και στον Χριστιανισμό το σεξ κρυβεται κατω απο την βαρεια κουρτινα της Απαγορευσης : Ετσι φορτωνεται με ενοχές και ντροπές, και παραμένει διπλα μας διαρκώς ως μονιμο φαντασμα , ως εμμονή…..
27 Μαρτίου, 2007 στις 5:42 μμ
Satanas - Χαρος ΕΠΕ
…Το κακον ητο, οτι η παρεα μου, (της τοτε ενσαρκωσεως μου τεσπα), με τον Μπαταϊγ ητο συγχρονος με την κατα Φαρακον ηθικην υποχρεωσιν συμμορφωσεως μου εις τα της μπροσουρας, και επειδη ημην σαρξ ασθενης και ακολαστος κατεληξα εις την κολασιν…*
Satanas
*Αλλα τουλαχιστον πηρα τη δουλεια…
27 Μαρτίου, 2007 στις 5:45 μμ
Πόντος και Αριστερά
«…κατεληξα εις την κολασιν…*»
Μη μας δουλεύεις Σατανά!
Εμείς καταλήξαμε στην Κόλαση, στο έλεος του καθενός υφιστμένου σου.
Εσύ παρέμεινες κυρίαρχος του παιχνιδιού.
Αλλιώς τι Σατανάς θα ήσουν;
μ-π
27 Μαρτίου, 2007 στις 5:46 μμ
Ασμοδαίος
Ένας-ένας!
Καλυβοκύρη, μάλλον έχετε δίκιο. Ο όρος ελληνορωμαϊκός μάλλον είναι πιο σωστός στην εποχή που αναφερόμαστε. Ο όρος ελληνοδυτικός, παρμένος από τον Καστοριάδη, μπορεί να χρησιμοποιηθεί για μεταγενέστρερες εποχές.
Αυτό είναι το ερώτημα: Γιατί παίζαν μπαρμπούτι και όχι πόκερ, που απ΄όσα ελάχιστα ξέρω, θέλει και λίγο μυαλό;
Κοιτάξτε τι αντίσταση έβρισκε ο χριστιανισμός από τους Έλληνες αρχικά:
Προς Κορινθίους επιστολή Παύλου το ανάγνωσμα. Πρόσσχωμεν.
’21 ἐπειδὴ γὰρ ἐν τῇ σοφίᾳ τοῦ Θεοῦ οὐκ ἔγνω ὁ κόσμος διὰ τῆς σοφίας τὸν Θεόν, εὐδόκησεν ὁ Θεὸς διὰ τῆς μωρίας τοῦ κηρύγματος σῶσαι τοὺς πιστεύοντας.
22 ἐπειδὴ καὶ Ἰουδαῖοι σημεῖον αἰτοῦσι καὶ Ἕλληνες σοφίαν ζητοῦσιν,
23 ἡμεῖς δὲ κηρύσσομεν Χριστὸν ἐσταυρωμένον, Ἰουδαίοις μὲν σκάνδαλον, Ἕλλησι δὲ μωρίαν.
Και πώς κατέληξαν από το να το θεωρούν μωρία να πιστέψουν στην Ανάσταση, την Ανάληψη, την Πεντηκοστή, τη Μεταμόρφωση και εν γένει σε όλες τις δεσποτικές εορτές;
@Αριστεροπόντιος: Πολύ φοβάμαι ότι ο Πλάτωνας θα συμφωνούσε πολύ περισσότερο με τον Παύλο και τον Πέτρο παρά με το συγγραφέα του κειμένου. Οι αισθήσεις μας απατούν, πρέπει να απαλλαγούμε από το σώμα που είναι σήμα (=τάφος) της ψυχής και άλλα πολλά…
@Βουρκόλακας: Ο Ασμοδαίος θα διαφωνήσει. Ο πλατωνικός έρως δεν είναι ο έρωτας για τη γκομεντίτσα που μπάνισα π.χ. χθες στο πάρτυ, είναι ο έρως προς την φιλοσοφίαν. Αυτός αξίζει μόνο γιατί μόνο αυτός οδηγεί στη θέαση του Αγαθού… Θυμάμαι όταν ήμουν μαθητής στο Λύκειο είχα γράψει και μία εργασία επί του πλατωνικού έρωτος στην οποία -λόγω του νεαρού της ηλικίας- κατέληγα σε εκπληκτικώς λανθασμένα συμπεράσματα, τα οποία, ωστόσο, έτυχαν της συμφωνίας του εκπαιδευτικού (!). Πάντως είναι ανησυχητικά πολλά τα κοινά σημεία (παραβολές, ιδέες, τρόποι έκφρασης) μεταξύ του χριστιανισμού και πλατωνικών κειμένων, σε τέτοιο βαθμό που να σκέφτομαι ότι μετά το ξυλουργείο ο Γιεχοσούαχ διάβαζε εκδόσεις Καρδαμίτσα.
@Χάρος: (Κι ισί ιστουρικούς ίσι; Πούσοι ίνι ιδού μιέσα;!;) Κατ’ αρχάς, ο Ηλιογάβαλος δεν ήταν εκπρόσωπος των ρωμαϊκών αρχών, αλλά καταγόμενος από τη Συρία είχε ιδέες ‘ανατολικές’ Δες εδώ. Και το ερώτημά μου είναι ακριβώς αυτό. Πώς οι ιδέες και οι στάσεις του ελληνορωμαϊκού κόσμου εκτοπίσθηκαν από τις ανατολικές παπαριές (ιουδαιοχριστιανισμός, ζωροαστρισμός, μιθραϊσμός, ισλαμισμός και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο…)
@Satanas: ΟΚ, αλλά πώς από μία κοινωνία δημιουργείται μία άλλη με εντελώς άλλο τρόπος κατανόησης της πραγματικότητας;
Ας μην ανοίξουμε το θέμα του πώς πήρατε τη δουλειά! Λες και δεν υπήρχαν αξιόλογοι δαίμονες που υπομονετικά γλύφανε τόσα και τόσα χρόνια για να πάρουν μια προαγωγούλα… 🙂
27 Μαρτίου, 2007 στις 5:48 μμ
Βουρκόλακας
Παντως την εποχή του Παυλου -αγαπητο μου Σατανάκι υπήρχαν και διαφορες γνωστικές ομάδες δικες μας οπως οι Οφίτες, πουι λάτρευαν τον Όφι, τον απεσταλμένο του αληθινού θεού Για τους Οφιτες η ιστορία του κόσμοι αρχίζει και τελειώνει με το φίδι που δαγκώνει την ουρά του φαντάζονταν πώς το φίδι«απελευθέρωσε» τον Αδάμ και την Εύα με ένα πολύ περίεργο τρόπο«Σαγηνεύοντας»δηλαδή την Εύα, με απλά λόγια διακορεύοντας την
Αυτοι λοιπόν οι οφιτες κανανε διαφορες τελετες λατρευοντας τον Οφιν οι οποιες καταλήγανε σε οργιωδεις πραξεις διακορευσης με αυστηρώς θρησκευτικό νοημα ομως
27 Μαρτίου, 2007 στις 6:01 μμ
Βουρκόλακας
Ασμοδαιον γραφετε
»Ο πλατωνικός έρως δεν είναι ο έρωτας για τη γκομεντίτσα που μπάνισα π.χ. χθες στο πάρτυ, είναι ο έρως προς την φιλοσοφίαν»
Συμφωνώ φυσικά ,αλιμονο,αυτονοητο. Ομως προσεξτε την μικρη μου ενστασιν . Ο Ερωτας προς την φιλοσοφιαν( δηλαδή το υψηλον την Αρχετυπη Ιδεα – στον Πλατωνα ειναι ο δρομος (ο αληθινός κατα καποιον τροπο ) του οποιου ο σαρκικός ερωτας δεν ειναι παρα ενα κακέκτυπο μια εκπτωση μια ανα-μνηση. Ομως αυτή η αναμνηση του αληθινου ιδεατου Ερωτα μας δινει μια μυρωδια ,μια ιδεα, ενα ιχνος δηλαδή , της αληθινής Ομορφιας.Που ειναι φυσικά το Αγαθο
Ο Πλατωνας δεν παρακαμπτει τον γηινο ερωτα.. Το θεωρει κατώτερο ,αλλά δεν τον τρεμει,δεν το φοβαται.
Αντιθετα ο Πάυλος….Τον καταδικαζει στο πυρ το εξωτερο . Και μαζι του ολους εμας βουρκολακες ,σαταναδες και ανθρωπους….
27 Μαρτίου, 2007 στις 6:12 μμ
Πόντος και Αριστερά
Υπάρχει και μια εφημεριδούλα, που τη γνωρίζουν μόνο οι μυημένοι και λέγεται:
«Οφίτικα Νέα»
μ-π
Είδες! τίποτα δε χάνεται μέσα στην ιστορία… και ας κυριαρχούν σιγα σιγά οι ασυνεχιστές!
27 Μαρτίου, 2007 στις 6:14 μμ
Satanas - Χαρος ΕΠΕ
Ρε πιδιμ, Ασμοδαιου, ι Ηλιογαβαλ’ς κι οι Σεβηρ γιενικως, εινι η εποχη που η στρουφη προς το ανατολιτικ’ παραλογ’ εχ΄εγκατασταθ’ στη Ρουμεϊκη κοινων’ια, κι απο παν’ κι απο κατ’. Η καταγωγητ’ διν παιζ’ ρολο… Νουμιζ’ παν΄τς οτ’ ο Χριστιανισμος διαδωθηκ΄πιο ευκολ’ στις Ρουμαιους παρα στις Ελλ’νες. Οι ρουμαιοι ητανε παντοτες δεισιδαιμον’ς κι τα χαφταν’ αυτα…
Χαρος
27 Μαρτίου, 2007 στις 6:30 μμ
Satanas - Χαρος ΕΠΕ
Απ’ του Οφι του Ποντ’ εινι ηυτουνοι;
Του βυζαντιου της γαμ΄σε τ’μανα τ’ς συνεχειας μ-π, θελ’με δε θελ’με…Του θεμ΄’ ειν’ πουοτε αρχισ’ η συνηδειτοποιησ’ απο μερ’κους κι η ‘ποθυμια ναναι «ελλ’νες»…Και γιατ’ αλλ’ ελληνογενεις πληθυσμοι δεν την ενοιωσ’νε αυτη την αναγκ’…
Χαρος
27 Μαρτίου, 2007 στις 6:33 μμ
π2
@ Ασμοδαίον (και Σατανάν, με το δέον σέβας):
«Πώς οι ιδέες και οι στάσεις του ελληνορωμαϊκού κόσμου εκτοπίσθηκαν από τις ανατολικές παπαριές (ιουδαιοχριστιανισμός, ζωροαστρισμός, μιθραϊσμός, ισλαμισμός και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο…)»
Δεν ήταν οι στάσεις του ελληνορωμαϊκού κόσμου συλλήβδην αντιθετικές προς την ανατολική σωτηριολογία. Δεν ήταν αυστηροί ορθολογιστές φιλόσοφοι όλοι οι αρχαίοι. Θυμίζω πως, από πολύ νωρίς, μια ισχυρή μειοψηφία του ελληνικού θρησκευτικού αισθήματος είχε σωτηριολογική κατεύθυνση (οι λατρείες που πήραν την εσφαλμένη ταμπέλα «ορφικές»). Το πώς αυτή η συνιστώσα κατέληξε πλειοψηφική είναι άλλη ιστορία.
27 Μαρτίου, 2007 στις 6:34 μμ
Βουρκόλακας
Μπραβο πιδιμ ‘ χαρε μ’* . Και γιααυτό και γιλασαν με την καρδια τσ οταν ακουσαν ικεινα για τουν Αγνουστο θεο…. Κυριους τους ικανε να γελασουν’ το οτι τους ειπ’ για την ανασταση (με σαρκ’ κι οστα) ινώ εικεινοι θεωρουσαν αυτουνουητου οτι μετα θανατ’ φευγει μόνο η αυλ’ ψυχή σαν τονν καπνό ψηλά . Κι γιαυτό κι ου αλλους ,Παυλους ντε τσαντσμενους ειπ’ » κι εγώ θα πάω στους ταπεινους , …. Κι ισους γιαυτού η λέξ’ Ελληνας ηταν’ τσικαταρατη για Εκκλησια σ’ Ανατολή και Δυση για παρα πολλά χρόνια – ινω η λεξ ‘ ρουμαιους δεν ητουνε…..
* Μι τα πιδια τα καλά μιλαου τσι γλουσσα τους
27 Μαρτίου, 2007 στις 6:45 μμ
Πόντος και Αριστερά
Βουρκόλακα! και συ εθνίκι;
Χρησιμοποιείς τον όρο «Έλληνας» με την νεωτερική του σημασία.
Εκείνους τους αιώνες κάπως αλλιώς ορίζονταν οι πληθυσμιακές ομάδες…
μ-π
27 Μαρτίου, 2007 στις 6:50 μμ
Πάνος
Για ποιούς λόγους συνέβη η κοσμοϊστορική αυτή αλλαγή – και ο αρχαίος (ελληνορωμαϊκός) κόσμος πέρασε στο χρονοντούλαπο;
Ο πλέον σοβαρός λόγος ήταν ο εκφυλισμός του, σε όλα τα επίπεδα. Τα υπόλοιπα τα φρόντισε η πολιτική.
Έχω κάποια κειμενάκια σχετικά – καλά ως αφορμή για συζήτηση. Αν σας ενδιαφέρει το θέμα, να το κουβεντιάσουμε στην καλύβα.
27 Μαρτίου, 2007 στις 6:59 μμ
pascal
Πάνο, οι νεοτάξ χριστιανοί κατάφεραν να εξοβελίσουν το ελληνορωμαϊκό στοιχείο.
«Κάτω οι νεοτάξ.
Κανέναν νέο tax».
Το σύνθημα που δονεί και ενώνει τας καρδίας ημών
27 Μαρτίου, 2007 στις 7:03 μμ
σχολιαστής
Και ο πιο σοβαρός λόγος, που η νέα θρησκεία τακίμιασε τόσο πολύ με την (κάθε) εξουσία είναι ότι δικαιολογεί κάθε αδικία που συμβαίνει σ’ αυτό το μάταιο κόσμο.
Λέει, δεν έχει σημασία μεγάλε αν τα περνάς σκατά σε τούτη τη ζωή, μη ζηλεύεις τον πλούσιο, στο λαιμό θα του κάτσουν όταν έρθει η ώρα της κρίσεως. Ο Αποστόλης ο Παύλος είναι ο μεγαλύτερος απολογητής του δουλοκτητικού συστήματος. Με τα λεγόμενά του το βοήθησε να διατηρηθεί ως το δέκατο έννατο αιώνα. Αξιος ο μισθός του.
Προσπαθούν να μας πείσουν ότι «συνωστίζονται» οι αμαρτωλοί στην κόλαση, καθιστόντας συμπαθή τη Ρεπούση με το «συνωστισμό» της Σμύρνης.
Ρε, δεν πάνε στο διάολο (Σατανά δεν αναφέρομαι σε σένα).
27 Μαρτίου, 2007 στις 7:10 μμ
Ασμοδαίος
@Καλυβοκύρης: (Ο Ασμοδαίος σηκώνει ενθουσιασμένος το δεξί του χέρι ψηλά με υψωμένο το δείκτη και δηλώνει ευθαρσώς:) Εμένα με ενδιαφέρει, καλυβοκύρη!
(Θυμάμαι τώρα το βιβλίο του Alexander Demandt όπου αναφέρονται όλοι οι πιθανοί λόγοι για την κατάρρευση της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Λέτε να προστεθεί και ο 211ος;)
@pascal:
«Κάτω οι νεοτάξ.
Κανέναν νέο tax».
Τα είπες όλα.
@π2: Ναι, υπήρχαν τέτοιες σέκτες, αλλά δεν είχαν ευρεία απήχηση και η κοινωνία ήταν οργανωμένη με βάση τη θνητότητα και όχι μία ιδέα μεταθανάτιας αθανασίας. Το ερώτημα που θέτεις είναι ακριβώς αυτό που ρωτάω και εγώ.
@σχολιαστής: Τι μας κάνει αυτός ο Feuerbach! 🙂
27 Μαρτίου, 2007 στις 7:10 μμ
Satanas - Χαρος ΕΠΕ
Μα οχι, οχι, πασα προσφορα υλικου δεκτη…
Satanas*
*Σχολιαστα γαμειτε…και δερνετε…
27 Μαρτίου, 2007 στις 8:10 μμ
π2
Δεν ήταν ακριβώς σέκτες και δεν είχαν όσο μικρή απήχηση αφήνει να εννοηθεί το κυρίαρχο μοντέλο αφήγησης για την αρχαιότητα (Αθήνα, φιλοσοφία, δημοκρατία 5ου αιώνα). Πάντως, η διαφορά θνητότητας και μεταθανάτιας αθανασίας που επισημαίνετε είναι όντως μια κρίσιμη παράμετρος.
Δεν ξέρω κατά πόσο είναι εφικτό να μιλήσει κανείς για μία κυρίαρχη αιτία. Αν δούμε την εποχή στην οποία οι ανατολικές λατρείες και οι προγενέστερες μυστηριακές γίνονται δημοφιλέστερες (χονδρικά από τον 2ο αι. π.Χ. και εξής), νομίζω πως δεν είναι τυχαίος ο συγχρονισμός με την απώλεια της αίγλης της πόλης, ως κυρίαρχου πεδίου κοινωνικής και πολιτικής ταυτότητας.
Τι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει; 🙂
27 Μαρτίου, 2007 στις 8:20 μμ
Alcibiades (!??)
Φοβαμαι Ασμοδαιε, οτι εχεις λιγακι εξιδανικευσει την πραγματικοτητα για τον καθημερινο ανθρωπο στον ελληνορωμαϊκο κοσμο…Τα μυστηρια, τα μαντεια και η μαγεια δειχνουν οτι η ανορθολογικη προσεγγιση του ανθρωπου οσον αφορα τον κοσμο, παντα ειχαν θεση στη ζωη…μιλαμε για τις πλειοψηφιες κι αν θελεις τις απαιδευτες πλειοψηφιες, που ευκολα χειραγωγουνται ειδικα οταν πλεον οπως επισημαινει και ο π2 στα πλαισια της αυτοκρατοριας, η πολη χανει την λειτουργια της …
27 Μαρτίου, 2007 στις 8:27 μμ
Βουρκόλακας
Ponte kai Aristere
lΛες οτι χρησιμοποιω τον όρο “Έλληνας” με την νεωτερική του σημασία. Λαθος κανεις .! Για πανω απο μια χιλιετια και για την Εκκλησια ο ορος σημαινε ειδωλολάτρης – και μαλιστα οπαδών μιας πολύ εκτεταμένης μόδας- η παραφθοράς ενός εκλαικευμεέννου πλατωνισμου (οπως ανακατευοταν με διαφορες γνωστικές και αλλες αιρεσεις ). Ορισμένοι θεωρουν οτι αυτή η σημασια του ορου φθανει σε ορισμένες ορθοδοξες περιοχες μεχρι και τις αρχες του 20ου αιώνα
(πολύ μικρες ομάδες -(ας πουμε φιλοσοφων κατα τον υστερο Μεσαιωνα οπως π.χ ο Γεμιστός που δινουν στην ονομασια Ελλην μια θετική σημασία το δινουν με αυτό το νοημα : επιστροφή στην παλια ,ειδωλολατρική κατα την εκκλησια ελληνική Πλατωνική φιλοσοφία – για αυτό και ο Γεμιστός αυτοονομάζεται Πληθων .
Τωρα τι εθνικι και ξε- εθνικι .
27 Μαρτίου, 2007 στις 8:31 μμ
Πόντος και Αριστερά
π2,
νάναι άραγε τυχαίο ότι το ίδιο φαινόμενο το ξανάζησε ο δυτικός κόσμος μετά τον Μάη του ’68, όταν στο πιο δυτικό τμήμα του (το προτεσταντικό) εμφανίστηκαν τάσεις εξιδανίκευσης του μυστικισμού της Ανατολής και ότι το πιο ριζοσπαστικό κομμάτι του κινήματος κάποια στιγμή μαγεύτηκε από απ’ αυτόν το μυστικισμό, κυρίως της Ινδίας -και όχι μόνο. Μήπως στην ίδια ανάγκη δεν εντάχθηκε τότε και η λατρεία των παραισθησιογόνων;
μ-π
27 Μαρτίου, 2007 στις 8:32 μμ
Πόντος και Αριστερά
βουρκόλακα,
τσιμπάς γιατί είσαι βουρκόλακας;
μ-π
27 Μαρτίου, 2007 στις 9:17 μμ
π2
μ-π,
Το ’68 δεν το πρόλαβα (και όχι γιατί μελετούσα όπως κάποιοι ιεράρχες…). Νομίζω πάντως πως υπάρχουν δύο σημαντικές διαφορές. Η μόδα της Ανατολής αφορούσε λίγους και δεν προέκυψε από ριζικές αλλαγές στην κοινωνία αλλά από την ακύρωση της ελπίδας για αυτές. Αντίθετα στις μακρινές εποχές για τις οποίες μιλάμε, η μεταβολή αφορούσε κυρίαρχη κοσμοθεωρία, η οποία σχετιζόταν με (προέκυπτε από;) σημαντικές αλλαγές σε άλλα πεδία.
27 Μαρτίου, 2007 στις 9:23 μμ
Βουρκόλακας
Μ-π εισαι καλα ;
27 Μαρτίου, 2007 στις 9:33 μμ
Satanas - Χαρος ΕΠΕ
Credits on μ-π, που διεγνωσε ορθα και την ομοιοτητα αλλα και την διαφορα…Μηπως ομως η παυση της σημασιας της πολης ηταν η «απογοητευση» που οδηγησε την πλειοψηφια των «πολιτων» πια, που εμενε χωρις ουσιωδη κοινωνικο ρολο, παρα μονον με κενες νοηματος συμπεριφορες (μια και το σχημα-πολη διατηρηθηκε) στα …ναρκωτικα των ανατολικων δοξασιων;
27 Μαρτίου, 2007 στις 9:35 μμ
suigeneris
ωραιο ποστ Πάνο.
27 Μαρτίου, 2007 στις 9:37 μμ
bioannis
Η εξημέρωση των ζώων χρονολογείται το πολύ 18 χιλ. χρόνια πριν, και ήταν κάτι που άλλαξε εντελώς και ριζικά τη θέση του ανθρώπου, σαν ένα ζωικό είδος ανάμεσα σε όλα τ’ άλλα, στον πλανήτη. Εκτός του γεγονότος ότι εκεί αρχίζει και πλάθεται η ανθρώπινη αλαζονεία (η καταγωγή της σημερινής «ύβρεως»), η νέα «τεχνογνωσία» έγινε κατορθωτή μέσα από τον έλεγχο δύο θεμελιωδών στοιχείων της συμπεριφοράς των ζώων. Ελέγχθηκε η διατροφική και η αναπαραγωγική τους έμφυτη ικανότητα. Η «ρύθμιση» κατά το δοκούν και η εισαγωγή εξάρτησης μέσω αντανακλαστικών στις δύο παραπάνω συμπεριφορές, μετέτρεψε τα «εξημερωμένα ζώα» σε «εργαλείο» στερώντας τους μια φυσιολογική ζωή (στα πλαίσια του βιολογικού τους περιεχόμενου) και μετατρέποντάς τα πλήρως σε «κατοικίδια».
Αν και οι πρώτες ενδείξεις για «εξημέρωση των ζώων αναφέρονται σε Ευρασιατικό έδαφος, είναι σχεδόν βέβαιο ότι οι «μάστορες του είδους» εμφανίστηκαν με μεγάλη επιτυχία στην γεωγραφική περιοχή εξάπλωσης της ιδέας του «ενός και μοναδικού θεού», στην περιοχή γύρω και ανάμεσα από τον Τίγρη, τον Ευφράτη και τον Νείλο λίγο μεταγενέστερα . Είμαι σχεδόν βέβαιος, ότι οι αναδυόμενες πόλεις και η συγκέντρωση εξουσίας σε λίγους ανθρώπους (μεταβιβάσιμης με κληρονομικό τρόπο στους απογόνους) δεν παρέμεινε μονάχα στο πεδίο των «άλλων ειδών» προς «εξημέρωση», αλλά επεκτάθηκε γρήγορα και στα «ομοειδή ζώα», δλδ τους άλλους ανθρώπους. Ο έλεγχος της γενετήσιας ορμής (το σεξ είναι άλλο πράγμα, πρόσφατο και συμβολικό δημιούργημα ευρείας χρήσης) πέρασε όλες τις πιθανές μορφές ελέγχου (από τον ευνουχισμό -γυναικείο και αντρικό- την επιλεκτική αναπαραγωγή, τον εξοβελισμό της γυναικείας θέλησης, έως την διείσδυση του φόβου μέσω της απαγόρευσης).
Μην ξεχνάμε πως και οι τρεις μονοθεϊστικές θεωρίες χαρακτηρίζονται από 3 κοινά στοιχεία: α) Πατριαρχεία β) αγροτο-κτηνοτροφική «κουλτούρα» γ) μισογυνισμό.
Οι διαφοροποιήσεις στις 3 μεγάλες μονοθεϊστικές θρησκείες δεν είναι λόγος αναίρεσης της κοινής τους καταγωγής. Ίσα-Ίσα. Ο έλεγχος της αναπαραγωγής –αντρικό δημιούργημα στη διαδικασία της εξέλιξης του ανθρώπου- δεν μπορούσε παρά να βρει πολύμορφους τρόπους έκφρασης πάνω σε ένα κοινό κορμό. Την κληρονομική μετάδοση της συγκεντρωμένης -αρσενικής εξουσίας- στον απόγονο. Είναι γνωστό ότι … οι γυναίκες δεν αναρωτιόνται ποτέ «τίνος είναι βρε γυναίκα τα παιδιά» ??
Εδώ θίγω ακροθιγώς –και ελλιπέστατα- απλώς μια άλλη οπτική των πραγμάτων, εξ’ ίσου γόνιμη με την Ιστορική προσέγγιση.
Άλλωστε και η εξελικτική θεωρία δεν είναι τίποτε άλλο παρά η Ιστορία μεγάλης (χρονικά) κλίμακας…. Γιατί ποτέ ένα γεγονός δεν προκύπτει «ξαφνικά και ως έλαχε». Ένα γεγονός προκύπτει από ένα άλλο προηγούμενο γεγονός (η ζωή από ζωή γίνεται). Η αλληλουχία των γεγονότων μπορεί να παρουσιαστεί σαν τα εκατομύρια επιμέρους «φωτογραφίες» σε ένα κινηματογραφικό φίλμ. Εμείς -προς το παρόν- παρατηρούμε τις εικόνες που συνοδεύουν το φίλμ, έξω από τον κινηματογράφο, λίγο πριν μπούμε μέσα για να δούμε το έργο.
27 Μαρτίου, 2007 στις 9:56 μμ
Alcibiades (!??)
Ναι βιο, σωστος αλλα στο χριστιανισμο πια εχουμε -θεωρητικα τουλαχιστο- απαξιωση τετοια που θα μπορουσε εαν εκλαμβανοταν κυριολεκτικα απο το ποιμνιο να φτασει στην εξαφανιση του ειδους. Των πιστων τουλαχιστο…Μιλαμε πλεον για προθεση καταστροφης οχι για ελεγχο…πατροτητας.Σκεψου και το μοναχισμο μετα…αν κι αυτος εχει και γνωστικη ριζα…
27 Μαρτίου, 2007 στις 10:27 μμ
bioannis
Άλκη επιβεβαιώνεις την άποψή μου. Ο χριστιανισμός αναγνωρίζει γάμους δεδηλωμένης (εις κύριον) πατρότητας και όχι … πρόσεξε… μητρότητας. Για τον χριστιανισμό, η γενετήσια πράξη νοείται μόνο ως ελεγχόμενη πράξη με συγκεκριμένους κανόνες. Που σημαίνει τη νομιμοποίηση από μια συγκεκριμένη ιερατική κλίκα. Δεν είναι το πρόβλημα μόνο του Χριστιανισμού, είναι κοινός τόπος των μονοθειστικών θρησκειών. Ο Θεός είναι ο μέγας Ποιμήν των αναπαραγώμενων πλασμάτων. Το χέρι του φτάνει στα κρεβάτια των απλών ανθρώπων, όπως στο ζωικό κεφάλαιο (τα αιγοπρόβατα) ως πεδίο αναπαραγωγής πλούτου και ισχύος. Είναι σίγουρο πως αυτό το σύστημα ελεγχόμενης αναπαραγωγής, δοκιμάστηκε μέσα σε προ-μονοθειστικές κοινωνίες που άρχισαν να αναδύονται στη δίνη της συσσώρευσης πλούτου και δύναμης. Στις κοινωνίες των ζώων, και ορισμένων σύγχρονων προτόγονων φυλών, η ρύθμιση γίνεται από τα θηλυκά και σαφώς όχι μέσα από το πρίσμα της «σεξουαλικής τους αδηφαγίας» αλλά της επένδυσης (δλδ. εξασφάλισης) φροντίδων στον απόγονο, είτε αγόρι είτε κορίτσι. Κατα τα άλλα η «παμιξία» αυξάνει τη συνοχή της ομάδας και μειώνει -ως «δώρο» των θηλυκών- τις εντάσεις του ανταγωνισμού μεταξύτων αρσενικών, για μονοπώληση του «αναπαραγωγικού πόρου». Η ρύθμιση της αναπαραγωγής (ακόμα και του τμήματος που σχετίζεται με τη ρύθμιση της ενδοομαδικής επιθετικότητα) στο ζωικό βασίλειο … είναι προνόμιο των θηλυκών και έτσι έπρεπε να μείνει. Σημειωτέον, ότι αυτή η ρύθμιση ήταν πιό δίκαιη, γιατί οι «ασθενείς», οι «άσχημοι», οι «ανώριμοι ηλικιακά», οι «μη ρωμαλέοι» είχαν και αυτοί πιθανότητες να συμμετέχουν στο κοινωνικό (όχι αναπαραγωγικό) περιεχόμενο «του σεξ» … όταν τουλάχιστον οι άνδρες την έκαναν για κανένα 6μηνο κυνήγι, η ακόμη και κτηνοτροφικές περατζάδες από την μια βουνοπλαγιά στην άλλη …. Πάρε «σεξ» και «φύλα» τα παιδιά…. ας πούμε
27 Μαρτίου, 2007 στις 10:43 μμ
Πάνος
βιογιάννη,
παίζεις εντός έδρας – και ζωγραφίζεις με τη μπάλα! 🙂
27 Μαρτίου, 2007 στις 10:56 μμ
Alcibiades (!??)
Aυτο που περιγραφεις οσον αφορα τα ζωα μονο στους bonobos πιστευω οτι ταιριαζει, και ισως σε μερικα δελφινια, αλλα αληθευει οντως για παρα πολλες «πρωτογονες » ανθρωπινες κοινωνιες. Δεν αντιλεγω οτι στη ριζα της χριστιανικης απαξιωσης της γεννετησιας ορμης βρισκεται η πατριαρχικη φυση της κοινωνιας και μαλιστα της αρχικα ποιμενικης και περιπλανωμενης κοινωνιας των εβραιων, (οι οποιοι ισως και γιαυτο κατεληξαν σε ενα θεο τον «οικογενειακο» που μπορουσαν να παρουν μαζι τους, εξω απο τις επικρατειες των αλλων θεων) αλλα εδω πλεον μιλαμε, ειδικα οπως το πραγμα φαινεται στον Παυλο, για μισανθρωπια…
27 Μαρτίου, 2007 στις 11:18 μμ
Βουρκόλακας
Ενα εξαιρετικό βιβλιο που διαβασα σχετικά ειναι το Slavoj ZizeK
η ΜΑΡΙΟΝΈΤΑ ΚΑΙ Ο ΝΆΝΟς
ο ΔΙΑΣΤΡΟΦΙΚΌς ΠΥΡΉΝΑς ΤΟΥ χΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ
εκδ sCRIPTA
27 Μαρτίου, 2007 στις 11:36 μμ
Μικρασιάτης
ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ή ΑΝΙΔΕΟΤΗΤΑ;
Κατηγορουν κάποιοι τις μονοθειστικές θρησκείες για πατριαρχία ενω η αλήθεια είναι ότι όλες οι κοινωνίες είναι κατα βάση πατριαρχικές εκτός αν εξαιρέσεις αυτές της Πολυνησίας και μερικές προιστορικές.
Υπάρχει ρε παιδιά σήμερα καμιά μητριαρχική κοινωνία σε κάποια χώρα και δεν το ξέρω;
Νομίζετε ότι έχουμε κοινωνική ισότητα μεταξύ άνδρα και γυναίκας στην Ευρώπη ή Αμερική;
Δεν είναι ο Ιουδαισμός ή ο Χριστιανισμός που δίδαξε την πατριαρχία αλλά προυπήρχε και μάλιστα σε πολύ σκληρότερη μορφή.
Ακόμα και στην Δημοκρατική Αθήνα η σύζυγος ήταν μονάδα αναπαραγωγής, υπηρέτρια στο σπίτι και αν δεν υπήρχαν δούλοι ήταν εκείνη η δούλα στον άνδρα.
Ο Χριστιανισμός ύψωσε την αξία της Γυναίκας μέσω της θεομήτορος Παναγίας, αλλά και μέσα απο τις διδασκαλίες του Ιησού Χριστού και την ευλογία του γάμου με τον πρώτο θαύμα του, αλλά και του Αποστόλου Παύλου που διδάσκει ότι ο άνδρας και η σύζυγος ανήκουν ο ένας στον άλλον.
Αν πραγματικά συγκρίνουμε την διδασκαλία του Αποστόλου Παύλου σε σύγκριση με τα αν(ήθη) της κοινωνίας της Κορίνθου της εποχής εκείνης (ήταν η πρώτη σε πορνεία μετά την Ρώμη), θα λέγαμε ότι η επιστολή του Αποστόλου Παύλου είναι επαναστατική ως προς την υποβίβαση του σεξ απο την πρώτη θέση στην ζωή των Κορινθίων Χριστιανών.
Παρ΄ολα αυτά η επιστολή είναι τόσο σωστή μετρημένη γιατί η ανηθικότητα των Κορινθίων ήταν πολύ βαριά.
«Γενικά ακούεται ότι υπάρχει μεταξύ σας πορνεία και τέτοια πορνεία, που δεν υπάρχει ούτε μεταξύ των εθνικών, ώστε κάποιος να έχη γυναικά την γυναίκα του πατέρα του (μητριά του)». Και σεις είστε φουσκωμένοι απο υπερηφάνεια και δεν πενθήσατε μάλλον δια να εκλείψει εκ μέσου σας εκείνος που έκανε την πράξη αυτή.» Πρώτη προς Κορινθίους 5.1-2.
27 Μαρτίου, 2007 στις 11:45 μμ
Alcibiades (!??)
Ο συνδυασμος Μονοθεϊσμος-πατριαρχια-ποιμενικη ζωη οδηγει εκει αρχικα, οχι σκετο το καθενα. Ο συνδυασμος υπηρξε μονο στη μεση ανατολη την εποχη του χαλκου και απο αυτον προερχονται οι τρεις μονοθεϊστικες θρησκειες. Δεν φαινεται καμμια «εξυψωση» της γυναικας στον χριστιανισμο, υπαρχει μια απαλυνση ορισμενων σημειων πιεσης τιποτα αλλο…
Αυτα κανανε οι κορινθιοι χριστιανοι; Γουσταρω…αρα ο χριστιανισμος αρχικα ειχε αλλο …πνευμα. Ηρθε ο Παυλακης και τους εστρωσε…
27 Μαρτίου, 2007 στις 11:49 μμ
roidis
bioannis,
με το τελευταίο σου σχόλιο, νά’ ξερες πόσα χρόνια πίσω με πας…Τότε που παίρναμε ένα βιβλίο παραμάσχαλα και πλακωνόμασταν με τα «καινούργια» που μαθαίναμε…Νοστάλγησα γαμώτο εκείνη την νεανική εποχή! 😦
τώρα, τουλάχιστον εγώ, έγινα πρακτικός ως αναφορά, ας πούμε τη θρησκεία.
τα γεγονότα, τα αποτελέσματα, η υποκρισία και…Πάρτε τα άρρωστοι!
Εύστοχο ποστ Πάνο.
27 Μαρτίου, 2007 στις 11:52 μμ
Ασμοδαίος
Συγγνώμη, Μικρασιάτη, αλλά από πού συνάγεται η ανηθικότητα των Κορινθίων; Επειδή κάνανε συχνά σεξ, ήταν ανήθικοι;!;
Με ποιον ακριβώς τρόπο η θεομήτωρ Παναγία, ο γάμος της Κανά ανυψώνει τη θέση της γυναίκας, η οποία είναι ίση με τον άντρα ενώπιον του Θεού (όπως και ο πλούσιος με το ζητιάνο);
Η μερική άρση της πατριαρχίας έχει γίνει με αγώνες ενάντια στην Εκκλησία και όχι με τη στήριξή της. Ακόμη και σήμερα, ιεράρχες λένε ότι η θέση της γυναίκας είναι στο σπίτι.
28 Μαρτίου, 2007 στις 12:03 πμ
Βουρκόλακας
Μόνο η δυτική νεωτερική κοινωνία, έχει αναπτύξει μια επιστήμη της σεξουαλικότητας. Αυτό έχει συμβεί με την συνένωση της αρχής της εξομολόγησης, με τη συσσωρευμένη γνώση του σεξ. Ο Φουκό ,επισημαίνει πως, η εξομολόγηση στην παράδοση της καθολικής Εκκλησίας ,ήταν, ανέκαθεν, ένα μέσο ρύθμισης της ερωτικής ζωής των πιστών. Μετά την Αντιμεταρρύθμιση, η Εκκλησία, απαιτούσε πιο έντονα από τους πιστούς της να εξομολογηθούν και ολόκληρη η διαδικασία εντατικοποιήθηκε.Όχι μόνο πράξεις αλλά και σκέψεις, ονειροπολήσεις, και όλες οι λεπτομέρειες που αφορούν στο σεξ, επρόκειτο να έρθουν στο φως της δημοσιότητας. Κάπου στα τέλη του 18ου αιώνα ,η εξομολόγηση ως μετάνοια μετατράπηκε σε εξομολόγηση ως ανάκριση. Το σεξ ,σιγά σιγά, γίνεται ένα «μυστικό που το πλάθουν τα κείμενα, που είτε το αποκηρύσσουν ,είτε το υμνούν.» Υπήρχε η πεποίθηση ,πως, η πρόσβαση σε αυτό το μυστικό αποκαλύπτει την «αλήθεια»
28 Μαρτίου, 2007 στις 12:09 πμ
Βουρκόλακας
Ο Φουκό στην Ιστορία της Σεξουαλικότητας-εξαπολύει επίθεση σε αυτό που αποκαλεί «υπόθεση της καταστολής». Πολιτισμός σημαίνει πειθαρχία και η πειθαρχία με τη σειρά της υπονοεί τον έλεγχο των εσωτερικών εξορμήσεων, έλεγχος ο οποίος πρέπει να εσωτερικευθεί για να είναι αποτελεσματικός. Για τον Φουκό «ο 17ος αιώνας αποτελεί την έναρξη μιας εποχής καταστολής που χαρακτηρίζει τις λεγόμενες αστικές κοινωνίες κι από την οποία δεν έχουμε ίσως απαλλαγεί ολότελα. Από τούτη την εποχή το να κατονομάζεις το σεξ γίνεται πιο δύσκολο κι επικίνδυνο.»
.Σύμφωνα με τον Φίλιο Αριές,(αΙΏΝΕς ΠΑΙΔΙΚΉς ΗΛΙΚΊΑς) η αλλαγή στην αντιμετώπιση και την μεταχείριση των παιδιών συνέπεσε με την ανακάλυψη του παιδιού ως ενός πλάσματος με ξεχωριστά δικά του χαρακτηριστικά και ιδιαίτερες ιδιότητες. Το παιδί πια αντιμετωπιζόταν ως εύθραυστο πλάσμα που απαιτούσε μεν διαρκή και στενή επίβλεψη και παρέμβαση:ένα αθώο πλάσμα, αλλά ακριβώς λόγω της αθωότητας του, απειλούμενο συνεχώς ότι θα «χαλάσει» ,ανήμπορο να αποσοβήσει και να πολεμήσει από μόνο του τους κινδύνους. Το παιδί χρειαζόταν την καθοδήγηση και τον έλεγχο του ενήλικα:μια μελετημένη ,προσεκτικά σχεδιασμένη επιτήρηση, υπολογισμένη ώστε να αναπτύξει τη λογική του παιδιού, ως ένα είδος φρουράς, που ο κόσμος των ενήλικων άφηνε στο εσωτερικό της προσωπικότητας του παιδιού,
Η νεωτερική σημασία της έννοιας της «επιτήρησης» του παιδιού, χρωματίσθηκε και διαδραματίσθηκε έντεχνα ,από τον πανικό που προκλήθηκε σχετικά με τη ροπή των παιδιών προς τον αυνανισμό ,που ειδώθηκε ως ένας κίνδυνος ανεπανόρθωτα ολέθριας δυναμικής. Ήταν καθήκον των γονέων αλλά και των δασκάλων να υπερασπιστούν τα παιδιά ενάντια στον κίνδυνο αυτό, να εντοπίσουν την παρουσία του σε κάθε αλλαγή της διαγωγής, κάθε χειρονομία και κάθε γκριμάτσα, να υποταχθεί συνολικά η τάξη της ζωής των παιδιών στην ανάγκη να καταστεί ανέφικτη αυτή η νοσηρή πράξη. Γονείς και δάσκαλοι ,ήταν σε εγρήγορση και είχαν την υποψία ότι ,όλα τα παιδιά ήταν ένοχα. Η προσέγγιση στην σεξουαλικότητα ,αναπτυσσόταν μέσω της εξέτασης και της επίμονης παρατήρησης. Ετσι –και μέσω της ανάγκης επιτήρησης του παιδιού-, οι νεωτερικές κοινωνίες οδηγούνται σε έναν επαναπροσδιορισμό της σεξουαλικότητας.
28 Μαρτίου, 2007 στις 12:24 πμ
Alcibiades (!??)
…και τα παιδιά λογω της πιεσης οδηγουνται πολυ συχνα στην δημιουργία «ψεύτικου εαυτού», (το παιδί προσπαθεί να ικανοποιήσει την επιθυμία του γονιού θυσιάζοντας την δικιά του, χάνοντας τον γνήσιο εαυτό και δημιουργώντας έναν «false self»), με σοβαρότατες συνέπειες για το μέλλον της αναπτυξης τους… Είναι βασικη κακοποιηση του παιδιου η καταπιεση της σεξουαλικοτητας του…
28 Μαρτίου, 2007 στις 12:32 πμ
Βουρκόλακας
Αλήθεια ,ποιος θυμάται σήμερα τον Reich;Ο B Reich θεωρούσε τη σεξουαλικότητα ως βασική πηγή ευτυχίας ,καθώς κάποιος που έχει «μια αίσθηση ότι ζει τη ζωή »έχει και μια αυτονομία, που προέρχεται από τη καλλιέργεια των δυνατοτήτων του εαυτού του. Η ανθρώπινη δυστυχία «προέρχεται από τη θωράκιση του χαρακτήρα» καθώς ,για τον Reich,ο χαρακτήρας είναι ένα προστατευτικό μόρφωμα, μια πανοπλία. Η θωράκιση του εγώ ,προσλαμβάνει το περιεχόμενο της ,μέσω της ταύτισης με μια πραγματικότητα της ματαίωσης. Η επιθετικότητα, η οποία προκαλείται από τις ματαιώσεις, παράγει άγχος που στρέφεται κατά του εαυτού ,μπλοκάροντας τη κινητήρια έκφραση των ενεργειών ενός ατόμου, οι οποίες γίνονται αναστολές. Ετσι ,σε πολλούς ανθρώπους, η ικανότητα για αυθόρμητη ευχαρίστηση .η όποια έχει τις ρίζες της στη σεξουαλική ηδονή, έχει διαστρεβλωθεί από το σαδισμό, την απληστία και τον εγωκεντρισμό. Ο χαρακτήρας –πανοπλία- ,αποτελεί ένα δείκτη ανειλικρίνειας, ο οποίος όμως μπορεί να αλλάξει κατά τρόπο που θα παράγει ευτυχία. Η νευρωσική ισορροπία, μπορεί να διασπαστεί με την απελευθέρωση της λίμπιντο από προγενετήσιες καθηλώσεις.Κατά τη διάρκεια της θεραπείας ενεργοποιείται εκ νέου το βρεφικό γενετήσιο άγχος αλλά ως μέσο αναθεμελίωσης της «ικανότητας για οργασμό»,που χάθηκε, ως αποτέλεσμα της διαστρεβλωμένης ψυχοσεξουαλικής ανάπτυξης
28 Μαρτίου, 2007 στις 12:57 πμ
Μικρασιάτης
Αμάν ο βουρκόλακακας δουλεύει σαν «μεταφραστής» και δεν θα την γλυτώσουμε.
Ρϊχτα στην Αγγλική γλώσσα ρε βουρκόλακα (δώσε λινκ), να εξασκήσουμε τουλάχιστον τα λίγα αγγλικά μας, γιατί «you lost us in translation».
Ασμοδαίε μεγάλο παιδί είσαι. διάβασε όλη την επιστολή του Αποστόλου Πάυλου για την ανηθικότητα των Κορινθίων.
Αν δεν τον πιστεύεις υπάρχει και το google.
Κάτι άλλο για τον τρόπο που βλέπει η Ορθοδοξία την ισότητα των δύο φύλων.
Ο αυτοκράτορας Θεόφιλος ο λεγόμενος και εικονομάχος ( φαντάζομαι ο Βουγιάννης της εποχής του) θέλοντας να δοκιμάσει ποιος ξέρει τι τις υποψήφιες στον θρόνο, πετάει στην Κασσιανή το μισογύνικο πείραγμα : “Εκ γυναικός (της Εύας) ερρύη τα φαύλα». Η απάντηση της Κασσιανής, “αλλά και διά γυναικός (της Θεοτόκου) πηγάζει τα κρείττω», έμεινε στην Ιστορία.
Η Κασσιανή ούτε τα έχασε, ούτε υπολόγισε ότι θα έχανε το θρόνο, ούτε δέχθηκε να προδώσει την αλήθεια και το φύλο της. . Οι θεολογούντες βλέπουν αυτές τις 7 λέξεις ως μία σύνοψη της ορθόδοξης χριστιανικής θεολογίας. Ο Θεόφιλος ξεροκαταπίνοντας την χυλόπιτα τυλιγμένη με θεολογική γνώση που του κέρασε η Κασσιανή, της γύρισε την πλάτη και έδωσε το χρυσό μήλο της εκλογής στην (α’ επιλαχούσα θα λέγαμε σήμερα) Θεοδώρα.
Αργότερα παρα λίγο να διαλύσει την αυτοκρατορία σε επιθετικό πόλεμο με τους Πέρσες.
Ο Θεόφιλος έμεινε ένας άσημος αυτοκρατορίσκος αλλά το τροπάριο της Κασσιανής έμεινε αιώνιο.
Του τα ψαλλε για τα καλά του «διανοουμένου».
28 Μαρτίου, 2007 στις 1:18 πμ
bioannis
Όταν ο άντρας «κάνει την επιλογή» του, πρέπει να μπορεί να ξεχωρίσει την πιθανότητα για απάτη (της γυναίκας). Αν οι διαθέσιμες γυναίκες είναι πολυγαμικές, τείνουν να γίνουν λιγότερο πιστές σύζυγοι και μάλλον η φυσική επιλογή ώθησε τους άνδρες να μπορούν να τις ξεχωρίζουν και να επιλέγουν ανάλογα με την περίπτωση. Οι πολυγαμικές γυναίκες θα ήταν καλές για βραχυχρόνιες σχέσεις και ειδικά σαν σύμβολα εξουσίας και ισχύος απέναντι στους άλλους άντρες.
Το σύνολο των συναισθηματικών μηχανισμών –έλξη και απώθηση- που πολύμορφα δοκίμασε η φυσική επιλογή -από την αντρική πλευρά- και όταν η αντρική εξουσία εγκαταστάθηκε ως το κέντρο της κοινωνίας στις αποφάσεις ζωής/θανάτου, οδήγησαν στο μηχανισμό του δίπολου Παναγία από την μια Πόρνη, από την άλλη (ασιατόμικρε μην πεις ότι βλαστημάω την Παναγία, γιατί όλοι θα σε κοροϊδεύουν για …ταχυδακτυλουργό ολκής. Άστο θα σου δώσω άλλη ευκαιρία). Αυτό το δίπολο δημιουργεί 2 «κατηγορίες γυναικών» αυτές που τις σέβονται απεριόριστα (Μητέρα – Παναγία) και αυτές που απλώς τις πηδάνε και φεύγουν (γκόμενα – Πόρνη). Η τακτική του δίπολου λειτουργεί ως βασικός ιστός απαγόρευσης ελεύθερων ερωτικών συνευρέσεων (με ρυθμιστή τη γυναίκα) και οι μονοθεϊστικές θρησκείες βρήκαν την λύση. Η γυναίκα θα είναι είτε πόρνη (εύκολα διαθέσιμη) είτε Παναγία (αιώνια άσπιλη και αμόλυντη). Έτσι ένας άντρας μπορεί να γοητέψει μια γυναίκα και να την σπρώξει στο κρεβάτι γρήγορα, μόνο και μόνο για να την τιμωρήσει γι’ αυτό ακριβώς, μετά. «Αφού ήλθε με εμένα τόσο εύκολα, το ίδιο εύκολα θα πάει και με άλλους…» Στη ακραία και παθολογική του μορφή αυτό το δίπολο δεν αφήνει τους άντρες να κάνουν έρωτα με τις συζύγους τους, γιατί έχουν κατασκευάσει την μορφή της «αγίας» μέσα τους γι’ αυτήν, η τουλάχιστον της «μητέρας των παιδιών» του. Η συχνότερη βέβαια παραλλαγή αυτού του δίπολου είναι να μετατρέπει τους -κατά τα άλλα φυσιολογικούς- άνδρες είτε σε «άφυλους μοναχούς» είτε σε διπρόσωπους «κυνηγούς κεφαλών» σεξουαλικής αυτοεπιβεβαίωσης. Και στα δύο η έλλειψη της γυναίκας είναι ο κοινός κορμός.
@Αλκιβιάδη αν μιλάμε για μισανθρωπία, πάνω απ’ όλα με όρους μισογυνισμού, τότε οι τρεις μονοθεϊστικές θρησκείες πέτυχαν απόλυτα τον στόχο τους. Το ένα «μισό» δεν μπορεί να βρεί το άλλο «μισό». Την αιώνια διαίρεση του μισού του έρωτα, που αναζητάει το ταίρι του χωρίς να υπάρχουν πολλές πιθανότητες να το βρει. Γιατί η βάση είναι το ψέμα και ο φόβος. Από τη μια έχει μετατρέψει τις γυναίκες είτε σε σκλάβους είτε σε σπερματοδόχους, και από την άλλη έχει μετατρέψει τους άνδρες είτε σε «αιωνίως διαβατάρικα πουλιά της μοναξιάς» είτε σε «άφυλα πλάσματα», μακριά από το περιεχόμενο της ζωής. Και «ασκητής» δεν είναι αναγκαστικά αυτός που μένει στο μοναστήρι. Δες πόσα νέα παιδιά έχουν κλειστεί στον εαυτό τους και στο σπίτι τους. Παρ’ όλα αυτά τίποτε δεν μπορεί να ανακόψει την γενετήσια ορμή ανδρών και γυναικών, μέσω απαγορεύσεων δαιμονοποιήσεων κ.λ.π. Προφανώς βέβαια και δεν είμαι υπέρ των συνθημάτων του ’60 «περί σεξουαλικής ελευθερίας», γιατί η σεξουαλική ανευθυνότητα ευνοεί πρώτα και πάνω απ’ όλα τους άνδρες, παρά το γεγονός ότι σαν σύνθημα εκφράστηκε πρώτα από τις γυναίκες. Μάλλον άλλο εννοούσαν και όχι απλώς να αλλάξουν την γυναικεία συμπεριφορά υιοθετώντας την αντρική….
28 Μαρτίου, 2007 στις 1:23 πμ
Alcibiades (!??)
…πως να τον ξεχασουμε τον Ραϊχ που μας εκαψε…Πριν 23 χρονια περιπου, ενας …Ραϊχικος πιτσιρικας (εγω) αποφασισε μαζι με την καλη του, να αναθρεψουν ενα παιδι με …γεννετησιο ει δυνατον χαρακτηρα. Το παιδι ειναι σημερα ενας κοκκινοτριχης με μουσι, εντελως απροβληματιστος ο ιδιος μεν, αλλα μπελας δε…
28 Μαρτίου, 2007 στις 1:25 πμ
Πόντος και Αριστερά
«ντιτο, ντίτο, ντίτο
οργκάσμο καρντίτο»:-)
και
«κάτσο, κάτσο, κάτσο
οργκάσμο ε στραπάτσο»:-)
Για τους παλιούς… να θυμηθούν την παράδοση!
μ-π
28 Μαρτίου, 2007 στις 1:27 πμ
Alcibiades (!??)
Βιο, ναι σε ολα…χοντρικα.
28 Μαρτίου, 2007 στις 1:33 πμ
bioannis
Πόντε & αριστερά μην το παίζεις…. «τρια πουλάκια κάθονταν» .. πες την άποψή σου μην φοβάσε παληκάρι μου και ασε τις … με τα δάχτυλα. Σε άλλο ποστ είναι το δάχτυλο.
28 Μαρτίου, 2007 στις 2:12 πμ
bioannis
Να πείσεις τον κοκκινοτρίχη να ασχοληθεί περισσότερο με το άλλο φύλο λέγοντάς του οτι θα του κάνει καλό στις επιδώσεις και το διάβασμα…. (τι λέω τώρα???) Όλες οι θεωρίες στην εφαρμογή ζορίζονται, ο μπαμπάς πρώτα είναι μπαμπάς και μετά «φίλος». Εμείς πως μεγαλώσαμε Αλκιβιάδη??? Έτσι και τα παιδιά μας… σε μια ηλικία ανακάλυψα οτι για να κατανοήσεις την ουσία της ελευθερίας και της υπευθυνότητας, πρέπει να σπάς τα όρια. Άμα δεν έχει ο άλλος όρια τι να σπάσει ??? Τα παιδιά δεν μεγαλώνουν πρώτα με «δημοκρατία», με «ελευθερία» κ.λ.π αλλά πρώτα απ’ όλα με αγάπη. Στο λέω όχι γιατί δεν το ξέρεις αλλά για να στο υπεθυμίσω!! άρα για αυτό να αναρωτιέσαι, έδωσα όση αγάπη είχα ή κράτησα λίγη στην καβάτζα ?? (αμαν θα με παρεξηγήσει ο μικρασιάτης και άντε μετά να καθαρίσεις…)
28 Μαρτίου, 2007 στις 2:28 πμ
Μικρασιάτης
Δεν σας παρεξηγώ βρα παιδιά.
Ο ένας έκανε την θεωρία απόλυτη πράξη και τραβάει την «εμπειρία» ενώ ο άλλος ακόμα παίζει την θεωρία σχοινάκι με τα δάκτυλά του (δεμένα τα χέρια).
Λοιπόν η θεωρία της πολυγαμικής γυναίκας που είναι καλές για βραχυχρόνιες σχέσεις και ειδικά σαν σύμβολα εξουσίας και ισχύος απέναντι στους άντρες θυμίζει κήρυγμα επαγγελματικού προσανατολισμού μαστρωπού προς τα κορίτσα του.
Θα «πουλήσω» όσο όσο …
Η φύση της γυναίκας είναι να γίνει κάποτε μητέρα και όσο αυτό το κάποτε καθυστερεί μετά τα 35 τόσο θα μας χρειάζονται οι μέθοδοι τεχνητής γονιμοποίησης και οι δασκάλοι ειδικοί για παιδιά με ειδικές ανάγκες.
Επίσης αυτή η γυναίκα αμαζόνα κινδυνεύει.
Κινδυνεύει απο τα αφροδίσια, έρπη, κονδυλώματα, ειτζ κτλ
Τα πυροτεχνήματα δεν διαρκούν επ’ άπειρο!
28 Μαρτίου, 2007 στις 2:34 πμ
Alcibiades (!??)
Βιο,
Εγω παντως μεγαλωσα με το «βουρδουλα»…
O κοκκινοτριχης μια χαρα τα παει (και με το αλλο φυλο) το…πειραμα γενικως εχει αρκετα αισιον αποτελεσμα απ’ την αποψη του χαρακτηρα. Το «μπελας» αναφερεται κυριως στο οτι τα παει τοσο καλα, ωστε συχνοτατα με φερνει αντιμετωπο με τις δικες μου φενακες (για το καλο μου) και δεν το αντεχω και πολυ…τεσπα. Ορια υπηρχαν, σεξουαλικη καταπιεση κατα το δυνατον δεν υπηρχε, επισης δεν υπηρχε κυνηγι για την επιδοση…αν και τελικα υπηρξε επιδοση.
Τι μ…..ς λεει παλι τουτο;
Ρε συ, διαβασε τι γραφει ο ανθρωπος.
28 Μαρτίου, 2007 στις 2:52 πμ
bioannis
Διάβασα Άλκη, διάβασα… συνεπής, συνεπέστατος. Λίγο παρωχημένος στο θέμα μας αλλά φαίνεται οτι εδώ την έχει ψάξει λιγότερο. Το αριστερό του φρασεολόγιο εδώ του είναι άχρηστο. Εδώ θα αναγκαστεί να βγάλει το πραγματικό του πρόσωπο, γι’ αυτό και μάλον αυτό ήταν και το τελευταίο του σχόλιο.
«@@@@@ Λοιπόν η θεωρία της πολυγαμικής γυναίκας που είναι καλές για βραχυχρόνιες σχέσεις και ειδικά σαν σύμβολα εξουσίας και ισχύος απέναντι στους άντρες θυμίζει κήρυγμα επαγγελματικού προσανατολισμού μαστρωπού προς τα κορίτσα του.
Θα “πουλήσω” όσο όσο … @@@@@»
Τι θέλει να πει ο ποιητής ?? Εδώ βραχυκύκλωσε παντελώς !!!
Και κορίτσα έχωωωω !! και αγοράκια έχωωωω !!! Παρε! παρε! παρε!! Τζάμπα πράμα έχω λέμε…!!
28 Μαρτίου, 2007 στις 3:05 πμ
Μικρασιάτης
Δεν κάνεις για μαστρωπός ρε βουγιάννη.
Εισαι πολύ της θεωρίας παιδί.
Αλκιβιάδη κράτα λόγια γιατί θα σου κάνει ο βουγιάννης κομματική επιμόρφωση:
«Να πείσεις τον κοκκινοτρίχη να ασχοληθεί περισσότερο με το άλλο φύλο λέγοντάς του οτι θα του κάνει καλό στις επιδώσεις και το διάβασμα…. (τι λέω τώρα???) Όλες οι θεωρίες στην εφαρμογή ζορίζονται, ο μπαμπάς πρώτα είναι μπαμπάς και μετά “φίλος”.»
28 Μαρτίου, 2007 στις 3:07 πμ
Alcibiades (!??)
Καλα ρε αποτετοιε, με κοβεις για μελος …κομματος; Πρεπει νασαι πολυ ασχετος αγορι…
28 Μαρτίου, 2007 στις 3:22 πμ
bioannis
Διχονίξ σε πήραμε χαμπάρι πιά… πέχτο μόνος σου το … μηχανάκι. Αλλά απόψε ήσουν ντεφορμέ. Κοίτα να παίρνεις καμιά βιταμίνη, και που και πού διάβασε λιγάκι παραπάνω…. ξέρει πρέπει να ανανεώσεις λίγο τις αναφορές σου έχεις μείνει στο 70-80 … για «καλό σου» στο λέω. Τι θα λένε τα νέα τα παιδιά που θα σε διαβάζουνε ???
28 Μαρτίου, 2007 στις 11:36 πμ
Ασμοδαίος
@π2 και Αλκιβιάδης: Φοβούμαι ότι έχετε δίκιο. Θα έπρεπε να έχω παρατηρήσει ότι η παρακμή της πόλεως ήδη από τον ύστερο 4ο αιώνα, με την κατάλυση της δημοκρατίας στις ελληνικές πόλεις μετά τη μακεδονική κατάκτηση συνοδεύεται από την απαρχή όλου αυτού του ανορθολογιστικού ρεύματος, το οποίο ήδη έχει κάνει ισχυρή την εμφάνισή του στα ελληνιστικά χρόνια (π.χ. η λατρεία του μονάρχη των ελληνιστικών βασιλείων -πράγμα αδιανότητο για τον Αθηναίο του 5ου αιώνα). Η εξιδανίκευση της δημοκρατίας και των υποστηρικτών της με οδήγησε στην προβολή της κοσμοθεώρησης αυτής σε όλη την αρχαιότητα (=ηλιθιότητα…)
Σχετικά με τον ανορθολογισμό των 60s υπάρχει έαν ωραίο βιβλιαράκι τσέπης, ‘Φιλοσοφία και Underground’ λέγεται.
@Μικρασιάτης: ‘Κάτι άλλο για τον τρόπο που βλέπει η Ορθοδοξία την ισότητα των δύο φύλων κτλ κτλ’. Μόνο που ξέχασες να μας πεις ότι μετά την έκλεισε στο μοναστήρι!
@Βιωάννης: ‘βέβαια και δεν είμαι υπέρ των συνθημάτων του ’60 «περί σεξουαλικής ελευθερίας», γιατί η σεξουαλική ανευθυνότητα ευνοεί πρώτα και πάνω απ’ όλα τους άνδρες’. Κατά ποια έννοια;
‘Η εξημέρωση των ζώων χρονολογείται το πολύ 18 χιλ. χρόνια πριν’. Όχι και 18! Μάλλον κάπου στη νεολιθική περίοδο.
28 Μαρτίου, 2007 στις 12:31 μμ
suigeneris
@
καταρχας χαιρετω απαντες
ωραια συζητηση και εποικοδομητική-επιτελους μια εξελιξη στην κουβεντα που μας κανει πλουσιοτερους
[πάνο, όπως βλέπεις όταν αφήνεις στα παιδια το περιθωριο .. ζωγραφιζουν και σολάρουν .. μαζί 😉 ]
Ειδικώς ευχαριστω τους δινοντας ρεστα [απο πάνω] βιοαννη και βουρκολακα, για όσα μου θυμισαν και για τα δημιουργικοτατα εναυσματα που τροφοδοτησαν
@
πανηλιθιον! [specifically & exclusively]
όταν κάφρε, σε μαθαινουν γραμματακια σε ένα πεδιο που δεν ξερεις τι σου γινεται..-κοιτα να προσεχεις λιγο [και να το βουλωνεις..], ελπίζοντας πως ίσως έρθει και για σενα (μια) καλυτερη μέρα
🙂
28 Μαρτίου, 2007 στις 12:45 μμ
Ο θειος Ισιδωρος
‘Η εξημέρωση των ζώων χρονολογείται το πολύ 18 χιλ. χρόνια πριν’
Τ΄ακους Μικρασιατη?
28 Μαρτίου, 2007 στις 1:44 μμ
maestria
Πως από τον Πέτρο και Παύλο το πήγατε στην θέση της γυναίκας στην Πατριαρχία .. αν κι εδώ που το σκέφτομαι, ε, κολλάει λίγο.
Τέλος πάντων, αντρικές κουβέντες (ν’ ανοίξεις παράρτημα καφενείου στην καλύβα Πάνο) και δεν εμπλέκομαι!
Πάνο, ωραίο το κειμενάκι σου. Τι κομπλεξάρες και κομπλεξάρες έχουν δημιουργήσει αυτά τα κείμενα! Αχ 😦
28 Μαρτίου, 2007 στις 1:48 μμ
Βουρκόλακας
@Alcibiades (!??).:-)
Χαιρομαι που μιλάς για το παιδι σου ανοιχτα κι ελευθερα.
Μαλλον κι εγώ με τον δικο μου,(20 ετών) εχω τις ιδιες εμπειριες τίς ιδιες πάνω κάτω χαρες …. Ο δικος μους δεν μεγαλωσε βεβαια μόνο με Ραιχ αλλά με τετοιες περιπου αρχες και αξιες και το πειραμα παει εν γενει καλά για τον ιδιο:Χαιρεται την ελευθερια του και μαζι την χαιρομαστε οι γονεις του … Και καπου στην ακρη νιωιθω και μια ζηλια για τον τροπο που μεγαλωσα εγώ ,εμείς – παιδια της ενοχής ,ι της υποκρισίας ,παιδια της γενιας του 60 στην Ελλάδα ελληνων χριστιανων(του Παπαδόπουλου, του Ιερώνυμου και του αξιοτιμου τότε γραμματεα του)
@Μικρασιατη.8o|
Οτι γραφω εδώ ,ακόμα και οσα φαινονται επεξεργασμένα ειναι απο προσωπικές σημειωσεις και κειμενα δικά μου (οπου βεβαια υπάρχουν και οι υποσημειώσεις και οι αναφορες ) Αλλα ειναι δημοισευμένα( με το πραγματικό μου ονομα αλλα οχι)
Αναφερω συχνα βιβλια και οχι λινκ
– Δεν εχω μεγαλη σχεση με λινκ (Αλλα και να ειχα δεν θα σου εδινα το λινκ – γιατί δεν σε γουσταρω..
– Ουτε προκειται να σου συστησω κάποια βιβλία να διαβάσεις . Γιατί ειμαι σιγουρος πώς δεν θα τα διαβασεις – εκτός αν περιμένεις τίποτε Ψαλτηρια-
– Εξαλλου ειμαι σιγουρος πώς τα μόνα εξωσχολικά βιβλια που διαβασες -περα απο αυτά που σας εδιναν στο Κρυφό σχολειο – ηταν 2
1. Το Αλφαβητάρι της Χαμέρπειας
2. Το Εγχειριδιο του -εντελώς , μα εντελώς -Μαλακα.
Αντε τραβα τωρα . για να σπιλώσεις καμμια υποληψη οπως εκανες εδώ πέρα μεσα, με την κ. Ρεπούση .
28 Μαρτίου, 2007 στις 2:29 μμ
Ο θειος Ισιδωρος
Βιογιαννη, παρε ναχεις!
Επιφανίου Επισκόπου
Κωνσταντείας Κύπρου
«Ο Φυσιολόγος»
Πρώτη του λέοντος φύσις
Ότε περιπατεί εν τω όρει, και έρχεται αυτώ οσμή του κυνηγού, τη ουρά συγκαλύπτει τα ίχνη, ίνα μη, ακολουθούντες τοις ίχνεσι οι κυνηγοί, εύρωσιν αυτού την ποίμνην και καταλάβωσιν αυτόν.
Ερμηνεία
Έτσι ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, ο νοερός Λέοντας που νίκησε, από τη φυλή Ιούδα, η ρίζα του Δαυίδ, που στάλθηκε από τον Πατέρα, κάλυψε τα νοερά του ίχνη, δηλ. την θεότητα, μέχρι την ημέρα που κατέβηκε στην γη, σαν θεάνθρωπος.
Γιατί κατέβηκε στην κοιλία της Μαρίας, για να σώσει το ανθρώπινο γένος, που βρισκόταν σε πλάνη. «Και γαρ ο Λόγος σαρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν».
28 Μαρτίου, 2007 στις 3:38 μμ
pascal
Πολύ ωραία κουβέντα.
Να συμπληρώσω εδώ μερικά πράγματα στα (πολύ σωστά) που παρέθεσε ο bioannis.
«Όταν ο άντρας “κάνει την επιλογή” του, πρέπει να μπορεί να ξεχωρίσει την πιθανότητα για απάτη (της γυναίκας). Αν οι διαθέσιμες γυναίκες είναι πολυγαμικές, τείνουν να γίνουν λιγότερο πιστές σύζυγοι και μάλλον η φυσική επιλογή ώθησε τους άνδρες να μπορούν να τις ξεχωρίζουν και να επιλέγουν ανάλογα με την περίπτωση.»
Επίσης, όταν οι γυναίκες κάνουν την επιλογή τους, επειδή δεν έχουν το «άγχος» αν το παιδί είναι δικό τους, δεν δίνουν τόσο μεγάλη βαρύτητα στην απάτη ως σεξ, αλλά ως την εγκατάλειψη/ παραμέληση και άρα την παύση/ μείωση της προστασίας γι’ αυτήν και το παιδί της.
Γι’ αυτό και πολλές φορές ακούμε οι γυναίκες να συγχωρούν πολύ πιο εύκολα ένα στραβοπάτημα του αντρός, ενώ οι άντρες το φέρουν πολύ πιο βαρέως.
28 Μαρτίου, 2007 στις 3:39 μμ
Μικρασιάτης
Απο τις αντιδράσεις μίσους καταλαβαίνω πόσο πονάτε για την παιδική σας ηλικία.
Φαίνονται τα παιδάκια που μεγάλωσαν στερημένα απο αγάπη και με τον βούρδουλα.
Έχουν την οποιαδήποτε μορφή εξουσίας στο στόχαστρο και ίσως τους λείπει η πραγματική συμπόνοια.
Δεν καταλαβαίνουν την Αγάπη του Θεού γιατί δεν νοιώσαν μικρά την ανιδιοτελή αγάπη απο τους ανθρώπους.
Ακόμα και αργότερα η αγάπη ήταν με αγκίστρια που ακόμα τους σχίζουν.
Δεν μιλώ για ένα συγκεκριμένο άτομο αλλά για άτομα που έχω γνωρίσει εδώ ή στην καθημαρινή ζωή.
Φοβούνται να ζητήσουν βοήθεια.
Σας αγαπώ αλλά δεν σας λυπάμαι γιατί όχι μόνο έχετε όλα τα εφόδια να το ξεπεράσετε αλλά μπορείτε να το στρέψετε σε μια δημιουργική κατεύθυνση.
«Η δυστυχία και ο πόνος είναι πηγή έμπνευσης και δημιουργικότητας»!
Ο καθένας μας έχει τους δικούς του πόνους και πρέπει να μάθει να τους κατευθύνει προς κάτι θετικό κι όχι αρνητικό.
Μην μένετε στην επιφάνεια του πόνου αλλά βουτήξτε πιο βαθιά γιατί ο πόνος σας θα είναι γνώση. Μην τον αφήνετε να σας παραλύσει.
Η καθημερινότητα και οι συνήθειες της μας κλέβουν χρόνο και ενέργεια απο την ουσία. Η ουσία του χαρακτήρα μας είναι όλα αυτά που μας διαμόρφωσαν πριν την ενηληκίωση μαζί με τά ένστικτα, τον νου και την συνείδηση του καλού και του κακού που έχουμε.
Επιτρέψτε την συνείδησή σας όχι το εγώ σας να διηθήσει τι είναι χρήσιμο και να αφήσει πίσω ότι είναι καταστροφικό.
Ποτέ δεν είναι αργά να μάθεις αρκεί να αφιερώσεις λίγο χρόνο να αυτοσυγκεντρωθείς, να προσευχηθείς, να επικοινωνήσεις με το Θείο ανοίγοντας την καρδιά σου και εξοβελίζοντας τα μιση σου.
Κανείς άνθρωπος και τίποτα ανθρώπινο δεν είναι τέλειο. Όλα περιορίζονται απο τον χρόνο και τις αμαρτίες μας.
Η τεχνολογία και η κατανάλωση δεν μας ελευθερώνουν πάντα, πολλές φορές μας κάνουν σκλάβους.
Ακόμα κι όταν χρησιμοποιούμε την τεχνολογία για να κερδίσουμε χρόνο εξακριβώνουμε ότι έχουμε κάθε φορά λιγότερο και λιγότερο ελεύθερο χρόνο για αυτούς και αυτά που μας κάνουν Ανθρωπο.
Η πληροφορία για να είναι χρήσιμη έχει ανάγκη απο καθαρό και ευέλικτο μυαλό, αλλά εμείς το υπερφορτώνουμε με εμπειρίες και αισθήσεις μηδαμινής αξίας.
Η μάθηση δεν είναι μοναχική αλλά κοινωνική.
Η τελική εκλογή όμως του τι θα μάθεις και τι θα συγκρατήσεις είναι προσωπική.
Μην ρίχνετε την ευθύνη στο παρελθόν και στους ανθρώπους απο το παρελθόν. Δεν βοηθά αυτό να αλλάξετε το μέλλον. Αλλά μην ξεχνάτε το παρελθόν. Οι εμπιρίες σας μαζί με την Ιστορία, Θρησκεία, Φιλοσοφία και Λογοτεχνία είναι οι καλύτερες πρωταρχκές πηγές συνέχειας στην κατανόηση της ανθρώπινης ουσίας.
Ιστορική πραγματικότητα, Ιδανικά, Αίσθημα.
Ο έρωτας στην δημιουργικότητα είναι ένα απο τα δώρα που μάς έκανε ο Θεός, αλλά ο έρωτας στην δικαιοσύνη είναι πιο πολύτιμος γιατί μας επιτρέπει να διακρίνουμε ΤΙ ΕΙΝΑΙ δημιουργικό και τι καταστροφικό.
Μην κάνεις στον άλλον εκείνο που δεν θέλεις να σου κάμουν.
Ρήγας.
Τι λογική έχει η ευφυία που χρησιμοποιείται για να βλάψει;
28 Μαρτίου, 2007 στις 3:48 μμ
bioannis
@ Ασμοδαίε @@@@ «γιατί η σεξουαλική ανευθυνότητα ευνοεί πρώτα και πάνω απ’ όλα τους άνδρες’. Κατά ποια έννοια;» Δεν έχει ακόμα εμφανιστεί στο ανθρώπινο γένος έγκυος (ή έστω…ολίγον έγκυος) από το αρσενικό φύλο. Με αυτή την έννοια το λέω, ατυχήματα κατά την πράξη, γενικώς, οδηγούν αποκλειστικά και μόνο την γυναίκα στο χειρουργείο του γυναικολόγου!!
Επίσης, στην κοιλάδα του ποταμού Amur (Δυτικό τμήμα της Κεντρικής Ασίας) βρέθηκε απολιθωμένος σκύλος, μαζί με κυνηγετικά εργαλεία της εποχής, το οποίο χρονολογείται από 14 έως 18 χιλιάδες χρόνια πριν. Το πρώτο «εξημερωμένο» ζώο λοιπόν, θεωρείται ο σκύλος, ως επιλεκτική αναπαραγωγή (και δημιουργία νέου είδους) από άγριο λύκο. (Canis lupus lupus και Canis lupus famigliaris αντίστοιχα). Νη σε παραξενεύει η χρονολόγηση. Οι αρχαιολόγοι αποδεδειγμένα είχαν την τάση να μικραίνουν τις χρονικές περιόδους. Εξ΄άλλου μέχρι το 19ο αιώνα υπήρχε η διαδεδομένη πεποίθηση των θρησκευτικών κύκλων οτι η Ιστορία της γής δεν υπερέβαινε τα 4,5 χιλιάδες χρόνια… Υπάρχουν και περιγραφές μάλιστα για το ακριβές έτος της δημιουργίας της γής… ο Ροϊδης θα ξέρει…
28 Μαρτίου, 2007 στις 3:49 μμ
Μικρασιάτης
Μην πέφτουμε σε ανδρικές αυταπάτες.
Η προδοσία του έρωτα και της εμπιστοσύνης στο ταίρι μας πληγώνει την γυναίκα όσο και τον άνδρα.
Η γυναίκα που συγχωρά πολύ εύκολα το κάνει γιατί δεν αγαπάει πια τον άνθρωπό της ή ίσως ποτέ της δεν τον αγάπησε.
28 Μαρτίου, 2007 στις 3:51 μμ
Ασμοδαίος
Αγαπητέ Βιωάννη, θέλω να σου παρουσιάσω μία πολύ σημαντική ανακάλυψη του ανθρώπου, την αντισύλληψη. 🙂
28 Μαρτίου, 2007 στις 3:53 μμ
Ασμοδαίος
Thanks και για τις πληροφορίες σχετικά με την εξημέρωση!
28 Μαρτίου, 2007 στις 4:08 μμ
omadeon
Εμείς οι… γάτοι, πότε εξημερωθήκαμε; 😉
28 Μαρτίου, 2007 στις 4:33 μμ
Alcibiades (!??)
…Ποτέ.
28 Μαρτίου, 2007 στις 4:41 μμ
bioannis
Ότι και να κάνεις ασμοδαίε, πάντα υπάρχει μια πιθανότητα 3-5%, στο «ατύχημα» πάντα. Μη ξεχνάς τις τρυπημένες κα…, τα κακοβαλμένα σπιραλ, τις καθυστερημένες εξόδους, το λάθος μέτρημα ημερών, τα ξεχασμένα χάπια …. ακόμα και τις «πλάγιες εισόδους» (στο χαλάρωμα η βαρύτητα λειτουργεί ολέθρια… αν η γυναίκα είναι «μπρούμιτα»).
Οι γάτες ομαδεον είναι ίσως το τελευταίο εξημερωμένο ζώο, ευρείας χρήσης (δεν μιλάμε για δελφίνια, όρκες και τα ρέστα). Έχει σχέση με τον έλεγχο των ποντικών, ο οποίος έγινε πρόβλημα για πρώτη φορά όταν οι άνθρωποι έφτιαξαν αποθήκες για φυλάνε τη σοδειά τους. Ίσως ο πρώτος γεωγραφικός χώρος εξημέρωσής τους είναι η περιοχή του Νείλου. (λες για αυτό η επίσκεψη στο Νείλο συγκινεί τόσο πολύ τις γυναίκες ???)
28 Μαρτίου, 2007 στις 5:39 μμ
Alcibiades (!??)
Mπα; Δεν τις συγκινει περισσοτερο μια επισκεψη για ψωνια στο κολωνακι; Τοσο λαθος ειμαι;
28 Μαρτίου, 2007 στις 6:34 μμ
Βουρκόλακας
😉
28 Μαρτίου, 2007 στις 6:43 μμ
Βουρκόλακας
😉
Αγάπη, αγάπη αδελφική , αγάπη πανανθρώπινη:Αγάπα το πλησίον σου ως εαυτόν; , Αγάπα τον εχθρό σου; «Γιατι να το κάνουμε αυτό;» αναρωτιέται ο κοινός νους που επικαλείται ο Φρουντ. «Σε τι θα μας βοηθήσει; Και κυρίως πώς να το κάνουμε; Πως μας είναι δυνατόν ; Η αγάπη μου είναι κάτι πολύτιμο για μένα , που δεν μπορώ να το σκορπάω…. Αν όμως τον αγαπήσω με εκείνη την γενική αγάπη, απλώς επειδή είναι και αυτός ένα πλάσμα αυτής της γης όπως το έντομο φοβούμαι πως τότε θα του πέσει μικρό μερίδιο αγάπης .Γιατί να το κάνουμε αυτό ;«Τώρα καταλαβαίνω-πιστεύω επειδή είναι παράλογο : Credo quia absurdum»
28 Μαρτίου, 2007 στις 6:59 μμ
Ασμοδαίος
@Βουρκόλακας: Αυτός ο Τερτυλλιανός ακόμα μας παιδεύει, ε;
@Βιωάννης: Εντάξει, είναι ελάχιστες οι περιπτώσεις, αλλά ακόμα και σε αυτές υπάρχει το χάπι της επόμενης μέρας και η άμβλωση, οπότε καθίσταται μηδενικός ο ‘κίνδυνος’.
28 Μαρτίου, 2007 στις 7:04 μμ
Βουρκόλακας
ο Φρουντ υπέθεσε(με αρκετή δυσπιστία προς την ίδια του την υπόθεση που « την καλύπτει η ομίχλη»της βρεφικής ηλικίας ) ;ότι « το σημερινό μας αίσθημα του Εγώ είναι μόνο το περιορισμένο υπόλοιπο ενός γενικού αισθήματος που ανταποκρινόταν στη στενή σύνδεση του Εγώ με το περιβάλλον………….. της σύνδεσης με το σύμπαν που ερμηνεύονται ως «ωκεάνιο» αίσθημα ». Το βιολογικό πρότυπο αυτού του υποτιθέμενου Ωκεάνιου αισθήματος μάλλον έλκει την καταγωγή του- λέει ο Εριχ Φρόμ- από εκείνη τη συμβιωτική ένωση που ενέχει« η σχέση μεταξύ εγκύου μητέρας και εμβρύου . Το έμβρυο είναι μέρος , κομμάτι της μητέρας, κι ,ότι χρειάζεται το παίρνει από αυτήν. Η μητέρα είναι ο κόσμος του όλος. Το τρέφει , το προστατεύει, αλλά και η δική της ζωή δυναμώνει από την ύπαρξη του. Στην περίπτωση της ψυχικής συμβιωτικής ένωσης, τα δυο σώματα είναι ανεξάρτητα αλλά το ίδιο είδος σύνδεσης υπάρχει στον ψυχολογικό τομέα» . Όμως το συμβιωτικό πρότυπο δεν οδηγεί στην γνήσια αγάπη: Η παθητική μορφή της συμβιωτικής ένωσης είναι η υποταγή ή , ο μαζοχισμός . Το μαζοχιστικό άτομο ξεφεύγει από το ανυπόφορο συναίσθημα της απομόνωσης και του χωρισμού με το να γίνει μέρος και αντικείμενο ενός άλλου προσώπου που το κατευθύνει ,το καθοδηγεί , το προστατεύει , που είναι η ζωή του . Η ενεργητική μορφή της συμβιωτικής ένωσης είναι η κυριαρχία ή , ο σαδισμός. Τα σαδιστικό άτομο θέλει να ξεφύγει από τη μοναξιά του και το συναίσθημα της φυλάκισης του κάνοντας ένα άλλο πρόσωπο μέρος και κομμάτι του εαυτού του Το σαδιστικό άτομο είναι τόσο εξαρτημένο από το υποταγμένο , όσο και το τελευταίο από το πρώτο. Κανένα δε μπορεί να ζήσει χωρίς το άλλο.
28 Μαρτίου, 2007 στις 7:10 μμ
Βουρκόλακας
Μπορούμε πραγματικά να αγαπήσουμε τον ξένο; Η Martha C. Nussbaum θυμίζει τα δένδρα που υπάρχουν στη μεγάλη λεωφόρο μπροστά στο Yad Vashem το μνημείο του Ολοκαυτώματος στην Ιερουσαλήμ. Το κάθε δέντρο τιμά ένα πρόσωπο που κινδύνεψε με θάνατο για να σώσει έναν η περισσότερους εβραίους . «Αυτοί οι άνθρωποι ήσαν οι «goyim» ΄Γάλλοι ,η Βέλγοι, ή Πολωνοί[…]άθεοι, η Χριστιανοί. Είχαν τις δικές τους τοπικές ταυτότητες και εθνικότητες και , συχνά , τις δικές τους θρησκείες[…].Αυτοί οι έντιμοι «goyim» όμως ,κινδύνεψαν να χάσουν όλα όσα είχαν και αγαπούσαν για να σώσουν ένα ξένο»
28 Μαρτίου, 2007 στις 9:42 μμ
Μικρασιάτης
Μάλιστα, αλλά ποιό είναι το δικό σου συμπέρασμα βκ;
Γιατί δεν πιστεύω να νομίζεις ότι υπάρχει μόνο σαδισμός και μαζοχισμός, δηλαδή παθολογικές σχέσεις «αγάπης»;
Ο Θεός μας φύτεψε ένστικτα να διακρίνουμε το καλό και το κακό ανεξάρτητα απο τους κανόνες κάθε θρησκείας.
Η φιλοξενία είναι πιο έκδηλη στους λαούς που ο Θεός προίκησε με πιο ισχυρή συνείδηση της αγάπης προς τον ξένο.
Πριν υπάρχει ο ξένιος Δίας υπήρξε το Θείο δώρο της ομορφιάς της Φύσης που τους περιβάλλει.
Μπορεί το έδαφος είναι απο τα πιο αφιλόξενα όπως η άνυδρη Ελληνική γη ή οι παγετώνες της Αλάσκας, ή Σαουδαραβική έρημος.
Οι άνθρωποι της είναι φιλόξενοι.
Δεν υπάρχει άλλη ρεαλιστικη λύση απο την αγάπη προς τον συνάνθρωπο.
Όποιος αρνείται να προσφέρει αυτή την αγάπη κυλάει προς την απανθρωπιά και στον δικό του εξαφανισμό.
29 Μαρτίου, 2007 στις 2:32 πμ
bioannis
Μόνο που αυτή η αγάπη εύκολα μετατρέπεται σε μίσος μπροστά στον μαύρο, τον ομοφυλόφυλο, τη γυναίκα, τον ανάπηρο, αυτόν που έχει AΙDS, αυτόν που είναι «έξω από τα πλαίσια», τον Τούρκο, τον Μογγόλο, τον ανιρρησία συνείδησης, τον Γιαχωβά, τον αιρετικό, το φρικιό, τον χασικλή, τον τρελό, τον πρωτόγονο, το ζώο … και ουκ εστιν αριθμός (κοινως, … και δεν συμμαζεύεται…)
29 Μαρτίου, 2007 στις 2:37 πμ
Πάνος
Περί αγάπης… στο επόμενο (ή σε ένα από τα επόμενα) ποστ.
29 Μαρτίου, 2007 στις 2:46 πμ
bioannis
Ω ΝΑΙ !! (L) (l) (U) (u) για να δούμε θα το βγάλει ??? (4 προσπάθειες δεν μπορεί κάποια θα πετύχει…
29 Μαρτίου, 2007 στις 2:46 πμ
bioannis
Φτού καμία 4 στα 4 μηδέν…
29 Μαρτίου, 2007 στις 3:10 πμ
Βουρκόλακας
…και προσεξτε ! δεν μιλάει μόνο για αγαπη ο μικροψυχιδης μας αλλά και για φιλοξενια…
Ειναι φιλοξενος ο Μικρασιατακος μας…
Ακου Μικρασιατάκο…(κατα το Ακου Ανθρωπάκο)
αγάπη ,φιλοξενια,ανθρωπιά!
ειναι λέξεις που μόνο αν βγαινουν μέσα απο τη καρδια μπορεις να τις λές
-αλλιως αυτες οι λέξεις καταντουν (στο στομα σου ) κουρελαρια κιτσαριο,τις φτηναινεις ρε φιλε ,τις μετατρεπεις σε διαφημιστικά σλογκαν ,,,,
«Για οσα δεν μπορουμε να μιλάμε καλύτερα να σωπαινουμε»…………..
29 Μαρτίου, 2007 στις 12:44 μμ
suigeneris
Ρε σεις,
ΠΟΙΟΣ απο δω μέσα … έχει ξεπατικωσει στην αντιγραφή τιποτα παλιά βιβλιαρακια της Ζωης, πιστες μεταφρασεις από αντιστοιχα προτεσταντικα φυλλάδια, βουτηγμενα σε μια ανερμάτιστη ‘ευχολογία’ και αγαπησιάρικα συνθηματακια..;
Αμα τον τσακωσω, θα του δωκω το βραβειο ‘πρωτογενούς’ ΣΤΟΧΑΣΜΟΥ…
8)
29 Μαρτίου, 2007 στις 12:50 μμ
pascal
«Η φιλοξενία είναι πιο έκδηλη στους λαούς που ο Θεός προίκησε με πιο ισχυρή συνείδηση της αγάπης προς τον ξένο.»
Πω πω, και ο Θεός ρατσιστής ε; Ε τότε δεν μας σώζει τίποτα…
29 Μαρτίου, 2007 στις 12:54 μμ
Πάνος
pascal,
τι έγινε εκείνο το ωραίο ποστ με τα κωλ… (ξέρεις). Τεχνικό πρόβλημα ή πολιτικό ζήτημα;
29 Μαρτίου, 2007 στις 12:55 μμ
suigeneris
Ρε Pascalη, ΔΕΝ το ‘ξερες..?
^o)
Βέεβαιαα, βέεβαια..
:-#
PS waiting .. (mp)
29 Μαρτίου, 2007 στις 2:56 μμ
pascal
@sui: ok (μήνυμα ελήφθη)
@πάνος: τεχνικόν (δικιά μου χαζομάρα δηλαδή)
16 Ιουλίου, 2008 στις 9:08 μμ
astei-gb
Υπήρσε γάμος πρό Χριστού;
«»το αξιακό υπόβαθρο του χριστιανισμού, είναι η προσφυγή στις πηγές του, τις αιώνιες και αστείρευτες, δηλαδή στα κείμενα της Καινής Διαθήκης.»»
O «παραχριστιανικός» δογματισμός σε όλο του το Μεγαλείο.
Ποιός ισχυρίζεται «αιωνιότητα» σε λέξεις και νοήματα;
Ποιός χριστιανός εξαιρεί τα λεγόμενα και τα γραφόμενα έξω από το χρόνο και το τόπο στον οποίο λέγονται;
Προφανώς τα θρησκευτικά κείμενα συγκεντρώνουν αποστάγματα σοφίας και διάρκειας και ανεπιφύλακτης θρησκευτικής αποδοχής αλλά και ερμηνείας ανάλογης με τα βιώματα ή τις εμπειρίες εκάστου.
Αναρωτιέται κανείς άν ο γάμος είναι χριστιανική επινόηση και πραγματικότητα ή όχι; Υπήρχε γάμος πρό Χριστού;
16 Ιουλίου, 2008 στις 9:16 μμ
astei-gb
Εγώ μπορεί να μη ξέρω τι λένε οι Απόστολοι, ίσως να το ξέρει όμως ο .. Γκάντι όταν λέει
«να μην απολαμβάνει χωρίς κόπο» ένας συζητήσιμος όρος για τη πορνεία εκτός δογματισμών ή θεολογίας, δια κοσμικούς.
16 Ιουλίου, 2008 στις 10:10 μμ
bioannis
astei-gb… 1) Ο γάμος είναι επινόηση των «ελεύθερων ανδρών» απέναντι στους ηλιθίους (που παντρεύονται) και γενικά είναι ένας επινοημένος μηχανισμός για να μειωθεί ο ανταγωνισμός μεταξύ ανδρών για τις γυναίκες. Αν ήτανε «όλες για όλους» τότε 2-3 αρσενικά θα μονοπωλούσαν το «ωραίο αυτό παιχνιδάκι» και όλοι οι άλλοι το πολύ να κρατούσαν φανάρι και να έπλεκαν πουλόβερ. Γι’ αυτό από πολύ νωρίς σκέφτηκαν: «Εσύ ανήκεις σε αυτή, έξω από το παιχνίδι !» και επινόησαν τον γάμο. Μη μπερδεύεσαι που συχνά πυκνά υπάρχουν παντρεμένοι που παραβιάζουν τους κανόνες. Πρόκειται περί «υπόγειων κτυπημάτων» που επιβεβαιώνουν την ανάγκη ύπαρξης, αλλά και τη λειτουργικότητα του κανόνα.
2) Ξέρεις τι σημαίνει να ικανοποιείς 40-50 αρσενικά την ημέρα (και τη νύχτα) τα οποία είναι αποκλεισμένα από το «γλυφιτζούρι» ; ούτε εγώ ξέρω αλλά η φαντασία μου με οδηγεί να σκεφτώ το ανάλογο του ντενεκέ στην πλάτη και το φτυάρι στον ώμο για ένα 8ωρο τουλάχιστον. Τις παλιές καλές εποχές, γιατί τώρα με τα αναβατόρια, την έτοιμη λάσπη … το άθλημα έχει γίνει πολύ φλούφλικο.
Πρέπει οπωσδήποτε η κοινωνία να τιμήσει τις εκδιδόμενες γυναίκες !! Με αγάλματα μεγάλα και περίβλεπτα, σε όλες τις πόλεις ανώ των 20.000 κατοίκων. Η κοινωνία τους χρωστάει παρα πολλά !!
16 Ιουλίου, 2008 στις 10:22 μμ
ο θειος Ισιδωρος
Νομιζω οτι επι του προκειμενου εχω τοποθετηθει εκτενως!
https://panosz.wordpress.com/2007/03/28/%ce%b9%ce%b8%ce%b9%cf%84%cf%81%ce%b1%ce%b8%ce%b5%cf%83%ce%b9%ce%b4%ce%b9%cf%80%ce%b1%cf%83%ce%b5%cf%83%cf%85-%ce%b1%ce%bd%ce%b1%ce%ba%ce%bf%ce%af%ce%bd%cf%89%cf%83%ce%b7/#more-642
17 Ιουλίου, 2008 στις 9:38 πμ
astei-gb
……..»» Υπάρχουν κάτι δρόμοι στην πόλη αυτή τόσο άσχημοι που δεν αντέχεις να σταθείς ένα ολόκληρο λεπτό και να κοιτάξεις γύρω σου. Δεν έχεις κάπου να ακουμπήσεις το ματάκι σου, κάτι πολυκατοικίες σε μαύρα χάλια, κάτι μπαλκόνια με σκισμένες τέντες, κόχες κουτσουλημέ- νες πατόκορφα, σπασμένες πλάκες στο πεζοδρόμιο και οι επιγραφές των μαγαζιών να ανταγωνίζονται η μια την άλλη σε έλλειψη καλαισθησίας. Μόνο μια σωτηρία κυκλοφορεί και ξεκουράζει και παρηγορεί, οι γυναίκες στον δρόμο. Μικρές και μεγάλες, όλες κάπως αγωνίζονται για την εμφάνισή τους και προσφέρουν λίγο χάζι στους στερημένους περαστικούς. Οι νέες είναι χάρμα οφθαλμών, βελτιωμένη ράτσα, με τους ώμους έξω, ωραία γόνατα, πιο λυγερές από ποτέ, πιο άνετες και τολμηρές, με πλουσιότερη ποικιλία στο ντύσιμο. Βλέπεις από το πρωί γυαλιστερά υφάσματα που άλλοτε φορούσαμε μόνο νύχτα, βλέπεις ………. «» αντιγρφή απο την Αννα τη Διαμανίδη στα Νέα,