Το στρώμα ήταν στο πάτωμα. Οντάς, λέγαμε τότες.
Διακόσμηση, περίπου αυτή. Τύποι μποέμ και πότες.
Την έχω δει την κοπελιά – ή μάλλον τη μαμά της
ξάπλα, τα μάτια να κρατά κλειστά, τα γαλανά της…
Και να προσμένει το στριφτό τσιγάρο να τελειώσω
να το πετάξω μακριά – και πάλι να ζυγώσω
στα είκοσι τα χρόνια μας να αναμετρηθούμε
ώσπου κι οι δύο νικητές, τελειώνοντας, να βγούμε.
Το στρώμα ήταν στο πάτωμα. Και δίπλα η κιθάρα.
Την έπαιρνε στα χέρια της γλυκά η αλανιάρα
μα γρήγορα την άφηνε – για χάρη άλλου οργάνου.
Αυτά συνέβαιναν παλιά, μες τον οντά του Πάνου…
Γι’ αυτό σαν είδα τη μικρή, στο στρώμα ξαπλωμένη
είπα “ετούτος ο οντάς μες την καλύβα μπαίνει
για να εμπνέει ποιητές, σ’ αυτό το ποστ να άρχει
γιατί αν υπάρχει η ζωή, ποιητικά υπάρχει”.
Η καλύβα ψηλά στο βουνό 
305 Σχόλια
Comments feed for this article
7 Νοεμβρίου, 2007 στις 11:10 μμ
Athanassios
Κοιμάσαι και φοράς
το κεραμιδί σου ζιπουνάκι
αχ να μπορούσα να ρχομουνα
σαν το χελιδονάκι
7 Νοεμβρίου, 2007 στις 11:12 μμ
Πάνος
Στιχούργημα συμπαθές,
του Αθανασίου αυτό.
Εγώ να ευχηθώ
Καλό ποδαρικό!
7 Νοεμβρίου, 2007 στις 11:18 μμ
Athanassios
Το ζιπουνάκι σου να δω
το Σαββατο το βράδυ
κι ας με τραβάνε τέσσερις
για να με παν στον Αδη…
7 Νοεμβρίου, 2007 στις 11:21 μμ
Πάνος
Θανάση σε ενέπνευσε
θαρρώ η κορασίδα
και στίχους με τη σέσουλα
παράγεις στην καλύβα!
7 Νοεμβρίου, 2007 στις 11:22 μμ
Νοσφεράτος
Αυτή η νεα Χελιδών που ειναι κι’ αλανιάρα
και μολις απαυτώθηκε και ειναι και ναζιάρα
μου ‘φερε αμέσως στο μυαλό κατι παλιους μου στίχους
Που εγραψα πολύ παλια , σε Χελίδωνο-ήχους..
https://panosz.wordpress.com/2007/03/01/helidona-6/#comment-12858
7 Νοεμβρίου, 2007 στις 11:36 μμ
Athanassios
Νόσφι με τις παραπομπές
χάνουμε την ουσία
το ζιπουνάκι ξήλωσε
να γίνει πανδαισία
Την εμπνευση μου έφερε
αυτή η κορασίδα
μέσα στου Πάνου το τσαρδί
μου μπήκε η ακίδα!!!!
Θείε που διάολο είσαι?
7 Νοεμβρίου, 2007 στις 11:52 μμ
speaker
Αμάν, αμάν, τι έπαθα! Τι τό’θελα και μπήκα!
Δεν άντεξα, ρε Πάνο μου, κι απ’την Καλύβα βγήκα
ευθύς μόλις αντάμωσαν τα μάτια μου στο στρώμα
την αλανιάρα έμεινα με ανοικτό το στόμα!
8 Νοεμβρίου, 2007 στις 12:16 πμ
Νοσφεράτος
Μηπως οταν τα θηλυκά μας ερχονται Γδυτά
Με το αιδοιο ετοιμο ,κουνώντας την ουρά
χωρίς κανενα δισταγμό ,καμμία γοητεία
για μια ξεπέτα ετοιμα, για μια συνουσία
αφήνωντας παράμερα, του ερωτος τή χάρη
Μη κανουν και την ομορφια ,να μοιάζει με Παπάρι;
(αναρωτιέμαι, βλέποντας αυτό το Ζωντανό
που ξάπλωσε φαρδύ πλατύ με Κωλο τουρλωτό…)
8 Νοεμβρίου, 2007 στις 12:37 πμ
Πάνος
Το στρώμα ήταν στο πάτωμα. Οντάς, λέγαμε τότες.
Διακόσμηση, περίπου αυτή. Τύποι μποέμ και πότες.
Την έχω δει την κοπελιά – ή μάλλον τη μαμά της
ξάπλα, τα μάτια να κρατά κλειστά, τα γαλανά της…
Και να προσμένει το στριφτό τσιγάρο να τελειώσω
να το πετάξω μακριά – και πάλι να ζυγώσω
στα είκοσι τα χρόνια μας να αναμετρηθούμε
ώσπου κι οι δύο νικητές, τελειώνοντας, να βγούμε.
Το στρώμα ήταν στο πάτωμα. Και δίπλα η κιθάρα.
Την έπαιρνε στα χέρια της γλυκά η αλανιάρα
μα γρήγορα την άφηνε – για χάρη άλλου οργάνου.
Αυτά συνέβαιναν παλιά, μες τον οντά του Πάνου…
Γι’ αυτό σαν είδα τη μικρή, στο στρώμα ξαπλωμένη
είπα «ετούτος ο οντάς μες την καλύβα μπαίνει
για να εμπνέει ποιητές, σ’ αυτό το ποστ να άρχει
γιατί αν υπάρχει η ζωή, ποιητικά υπάρχει»._
*
Το παρόν, αφιερωμένο στον speaker, φυσικά…
8 Νοεμβρίου, 2007 στις 12:42 πμ
speaker
Ρε Νοσφεράτε τι’ειν αυτά τα πράγματα που λες
Μου φαίνεται γεννήθηκες ρε φίλε μόλις χτες.
Τα θηλυκά σαν έρχονται γλυκά και τρυφερά
Τρέχουμ’ εμείς στα τέσσερα κουνώντας την ουρά!
8 Νοεμβρίου, 2007 στις 12:46 πμ
Νοσφεράτος
Πλαι σε τούτη την μικρή βλεπω μακρυ παπούτσι
Μοιαζει πενηντα νούμερο , μαγάλο σαν μαρκούτσι
Αραγες το φορά αυτή; βρε μπας κι εχει Ποδάρα ;
Τι πόδι εχει αραγε , αυτή η Αλανιάρα;
……………………………………………………..
Σκουπίτσα παρ’ την σκουπα σου κι ελα να συγιρίσεις
στης Αλανιάρας το τσαρδί …ελα και μήν αργήσεις.
8 Νοεμβρίου, 2007 στις 12:56 πμ
speaker
Εύγε ρε Πάνο, ποιητή! Της νιότης μου οι μνήμες
Με τις δικές σου μοιάζουνε, και θα στα πω με ρίμες
Τις κορασίδες προσπαθώ συνέχεια να μετρήσω
Που μού’παιξαν το όργανο για να τους ..τραγουδήσω
Μα χάνομαι στο μέτρημα κι απ’την αρχή αρχίζω
Και τώρα στα σαράντα μου ..τραγούδια συνεχίζω!
8 Νοεμβρίου, 2007 στις 1:08 πμ
Πάνος
Σταμάτα πλέον να μετράς. Δεν έχεις καταλάβει
πως είναι μία η γλυκιά του θηλυκού εικόνα
όσες μορφές κι αν ντύνεται; Κανείς δε θα προλάβει
την κάθε μέρα αν μετρά, να ζήσει τον αιώνα…
Μα ο χρόνος είναι θηλυκός. Αέναα γεννιέται
– κι ο άντρας από μια στιγμή, μόνο, παρηγοριέται:
την ώρα που φαντάζεται κι αυτός αθανασία
όταν θεός αισθάνεται, κατά τη συνουσία…
8 Νοεμβρίου, 2007 στις 1:12 πμ
trelos
Δεν έχω τίτλο Βασιλιά, του Ιππότη τη φαμίλια
μήτε του πύργου τη θωριά, όμως θα κάνω μίλια,
Τρελός με το κοντάρι μου να ‘ρθω και την παντιέρα
στ’ αριστερού αγάπη μου γλουτού σου τη σκακιέρα
8 Νοεμβρίου, 2007 στις 1:16 πμ
Πάνος
Τρελέ, έμπειρος φαίνεσαι, στους στίχους καβαλάρης
– έλα στη χελιδόνα μας, τη θέση σου να πάρεις!
8 Νοεμβρίου, 2007 στις 1:20 πμ
Νοσφεράτος
Πρεπει να πω -Ω φιλτατοι -η γλύκα των Θηλέων
δεν ειναι μονο να εισχωρείς ως αγριεμένος Λέων
η σαν λιγούρης ,να ορμάς σα να ‘σαι πειναλέων
…………………………
Η τέχνη ειναι: fin’ amors , αργά να πλησιάζεις
και στη θωριά των θηλυκών ,ποτέ μην αλαλάζεις………
8 Νοεμβρίου, 2007 στις 1:24 πμ
Νοσφεράτος
ποιος ειν ‘ αυτός ο σκακιστής που γράφει τετοιους στιχους;
Αμεσως πρέπει ν’ ενταχθεί στους, Χελιδώνος, ήχους .
8 Νοεμβρίου, 2007 στις 1:29 πμ
Νοσφεράτος
Πάντως πολύ θα μ’ άρεζε νάπαιζα μια παρτίδα
σε κωλομέρι θηλυκό (εκτός κι’ αν ηταν Γίδα)…
8 Νοεμβρίου, 2007 στις 1:30 πμ
trelos
Τρελό με λένε στ’ όνομα κι άλλοι έχουν τη χάρη
Παίρνουνε πόζες στο γυαλί, μα η βίδα έχει λασκάρει
Αυτούς πώς να τους παραβγώ μονάχα με την τρέλα
της πένας μου; Γι αυτό σιωπώ και τώρα αν θέλεις γέλα
8 Νοεμβρίου, 2007 στις 1:40 πμ
Νοσφεράτος
Φίλε ,τρελέ μου σκακιστή που φαίνεσαι Ατσίδας
Εστω και με αντίτιμο ,το στρίψιμο της Βίδας
Που καταφέρνεις εύκολα να φτιαχνεις τετοιους Στίχους ,
Μην παραμείνεις Αηχος , βγάνε και άλλους Ηχους ..
8 Νοεμβρίου, 2007 στις 1:46 πμ
trelos
Νύχτα και μέρα στην τιβί τους βλέπεις να φωνάζουν
που μες στα μούτρα μας μαθές τους όρχεις τους αδειάζουν
Ίσως γιατί τους έλειψε το χάδι καλλιπύγου
χελιδονός όπως αυτής που χάζευα προλίγου.
8 Νοεμβρίου, 2007 στις 1:49 πμ
Παπούλης
Νέα παρτίδα άρχισε στα άδυτα του κήπου
όπου τα άσπρα άνοιξαν με άλμα επί ίππου
εις την διαγώνιο πιστός κινείται ο trelos
μας έφυγε η αίσθηση του ύπνου παντελώς
8 Νοεμβρίου, 2007 στις 1:50 πμ
Νοσφεράτος
Φαινεται τουτος ο τρελός παζει παρτίδα σκάκι
στην τεχνην την ποιητική και σάστισα Λιγάκι
Μ’ αυτή του την Δεινότητα εις την Στιχουργική
Μου φαίνεται πως βρήκαμε , Μεγάλον Ποιητή…
8 Νοεμβρίου, 2007 στις 1:59 πμ
Παπούλης
Νόμισα Νόσφυ στην αρχή πως ήταν ο Αλιέχιν
δύσκολο πράμα φίλε μου της τέχνης το κατέχειν
αργότερα ανθίστηκα πως είν ο Καπαμπλάνκα
τα πιόνια στο κεφάλι μου τώρα χορεύουν γιάνκα
Τούτη η παρτίδα φίλτατοι θυμίζει μου τη μάχη
πούδωσ ‘ ο Φίσερ με Καρπώφ δικέ μου άμα λάχει
ήτανε λέει η αντίδραση και οι μαύροι καπιτάλες
και έναντι ο προλετάριος τους έρριχνε ροχάλες
8 Νοεμβρίου, 2007 στις 2:02 πμ
Πάνος
Σε μένα έρχεται γοργά ο Ύπνος, με υποσχέσεις
«κοιμήσου κι όνειρο γλυκό θα δεις όταν θα πέσεις
έναν οντά φοιτητικό και πάνω μια οπτασία
που της γυναίκας όληνε θα έχει την ουσία
και θα σε πάλι αγαληνά σε μακρινό ακρογιάλι
με τον αχό του κύματος ν’ αγαπηθείτε πάλι.
Μα μην ξεχάσεις τούτο εδώ και σ’ εύρει συφορά:
βάλε το ξυπνητήρι σου λίγο πριν τις επτά.
Οι ώρες είν΄ ατέλειωτες, τα όνειρα αστραπή
μα η στύση σου η πρωινή, τα έζησες θα πει
και όταν αύριο αργά θα κοιμηθείς και πάλι
θα ξαναζήσεις του οντά την πάλη και τη ζάλη».
8 Νοεμβρίου, 2007 στις 2:06 πμ
speaker
Τρελέ, τρελέ, που θέλησες ταλέντο να προβάλεις
Με δυο στιχάκια εύκολα νομίζεις θα τη βγάλεις
Με μας εδώ τους ποιητές; Να ξέρεις στην Καλύβα
Όταν ο Speaker ομιλεί οι άλλοι λέν’ εβίβα!
8 Νοεμβρίου, 2007 στις 2:12 πμ
Νοσφεράτος
Μες το μυαλό σωρεύονται ,πλήθος οι Απορίες
Πολύ φοβάμαι , Ω Παπού ,μη γινουμε Παρίες
Μεσα στην χελιδωνα μας με τουτον τον τρελό
που ξερει και στρατηγική κι εχει στίχο -μελό
θα πρεπει αμέσως,πάραυτα ,να γινει τουρνουά
πριν ο τρελός κι η τέχνη του, να κανει Ματ -Ρουά…
Αγώνες ν’ οργανωθούν στην ρίζα μιας Ελιάς.
Πριν πάρει την Βασιλισσα και γίνει Βασιληάς!!
8 Νοεμβρίου, 2007 στις 2:20 πμ
Παπούλης
Αν ήταν βρε βουρκόλακα η ρίμα νάναι σκάκι
το κάθε πιόνι γίνεται να κάνει ρουά ματ
είναι η ποίηση μαθές στριμόκωλη λιγάκι
θέλει ταλέντο νεανικό και φρέσκο αππαράτ
8 Νοεμβρίου, 2007 στις 2:21 πμ
trelos
Οι έπαινοί σας με τιμούν μα θα μου βγει το λάδι,
ακόμα δεν καλόμαθα να φτιάνω το ρημάδι
Καινούργιος εις τα βάσανα καθότι του μπλογγίζει
ο νιος ωραίος καθώς λεν, όμως γι αυτό και πήζει.
8 Νοεμβρίου, 2007 στις 2:31 πμ
speaker
Καημένε Πάνο, φίλε μου, η πρωινή σου στύση
Είναι σημάδι γηρατειάς και βρίσκεσαι στη ..δύση!
Σημαίνει πως εγέρασες και θες να κατουρίσεις
Σημαίνει πως το όργανο τό’χεις για αναμνήσεις!
8 Νοεμβρίου, 2007 στις 2:40 πμ
Νοσφεράτος
Κοιμήσου τωρα Ω Τρελέ …Αυριο θα τα πούμε
Ελα στον ισκιο της Ελιας , Να αναμετρηθυμε
Που ξεκινά το τουρνουά ,η Κονταρομαχία
Θα ειναι κι αλλοι Ποιητές ,θαναι μια Ευωχία…
…….
Θα προλογίσει Ισιδωρας ,θα ηχήσουνε Τρομπέτες
Θα ρθουν Κυράδες μπόλικες , θαχει και Σουφραζέτες
Θα ρίξει το μαντήλι της η έμορφη Σκουπίτσα,
Το έπαθλο του Νικητή , θάναι, βεβαίως Πίτσα…
8 Νοεμβρίου, 2007 στις 2:50 πμ
speaker
Αδέλφια μου, ξαδέλφια μου, αλήτες και πουλιά
Ξενύχτησα και δύσκολα μου βγαίνει η λαλιά
Ες αύριον υπόσχομαι Τρελέ τα πιο σπουδαία
Και καληνύχτα σας, λοιπόν, με όνειρα ωραία!
8 Νοεμβρίου, 2007 στις 2:56 πμ
trelos
Πώς το ‘παθα ο έρημος και ασφαλώς μοιραία
με συντροφιά σκακιστική αντάμωσα τυχαία
Που Σπάσκι, Φίσερ και Καρπώφ γνωρίζουν ταις βαρριάντες
σε λίγο θα μου πέψουνε να παίξουμε και γιάντες!
Μα η σαρξ ετούτη δυστυχώς το πνεύμα μας εμπαίζει
συχνότατα και πολλαπλώς μας εκαταπιέζει
Νύστα βαριά τα βλέφαρα κατέλαβε αδέρφια
Κοντά σας πάλι θα βρεθώ, με πιο μεγάλα κέφια.
Γιατί, οφείλω να το πω, τέτοια καλή παρέα
δεν μού ‘χε τύχει άλλη φορά που να περάσω ωραία
με όλες τις αγάπες μου μαζί το ίδιο βραδάκι
γυναίκες, ρίμες, ομορφιές και δίπλα τους το σκάκι!
8 Νοεμβρίου, 2007 στις 3:00 πμ
Νοσφεράτος
Κορη με το ξεγυγνωμένο Κωλαράκι
Συγίρισε και το Δώμα σου ,λιγάκι
Μου φαίνεσαι κοριτσι απο Σπίτι
μή τάχα, εχεις μπλέξει με αλήτη;
Μοιάζεις πολύ μικρή και τοσοδούλα
Γιατί μικρή μου, θες να φαινεσαι σαν Τσούλα;
Και πάρε τα παπούτσια σου απ’ τη Μούρη
Το σπιτικό σου ,το κατάντησες Αχούρι….
Και μή κοιμασαι με τις κάλτσες, είναι Κρίμα
Φαινεται νασαι Τσαπατσούλα αν και τσαχπίνα ..
8 Νοεμβρίου, 2007 στις 3:06 πμ
Παπούλης
Αύριο trele μας ποιητή θα παίξουμε με πάθος
– οκτώ κινήσεις πρόβλεψα , χωρίς κανένα λάθος
θα έρθει κι ο Ισίδωρος και όλα θάν ορέα
άνοίγει η αλανιάρα μας , γκαμπί του βασιλέα
8 Νοεμβρίου, 2007 στις 11:41 πμ
nik-athenian
Μια μικρή επάνω στο εμπριμέ το στρώμα
με το εξαίσιο και το λάγνο της το σώμα
μπορεί και να σε κάνει να σιχαθείς το κόμμα .
Υπάρχει όμως πάνω της κάτι που στα χαλάει
είναι που στον ύπνο της τις κάλτσες της φοράει
γιατί όταν σιμά της πας θ’ αρχίσει να βρωμάει.
Βλέπεις και στο πάτωμα αυτή την ακαταστασία
κι αναρωτιέσαι αν κουράστηκε από τη συνουσία
κι έμειναν ατημέλητα πιάτα, μπότες και βιβλία.
Αλλά κι ο τελευταίος σου υποχωρεί ο δισταγμός
μήπως το κορίτσι είναι στην κατοχή άλλου ανδρός
και σου βγει στο τέλος και ξινός ο ψυχικός αναβρασμός.
Αποφασίζεις, δε γαμιέται εγώ με πάθος θα τηνε ζυγώσω
το κουλό μου στα λοφάκια της τα φίνα θε ν’ απλώσω
ήδη ο κώλος της ο πεταχτός μ’ έχει κάνει να κα*σω.
Κι όπως πας να πλησιάσεις, μέσα απ το σωρό
ανοίγει λίγο το ματάκι της πρώτα τ’ αριστερό
κι ακούς: Νατάσα έφερες το ντίλντο το χοντρό;
8 Νοεμβρίου, 2007 στις 11:59 πμ
Νίκος Σαραντάκος
Στην Αλανιάρα θέλησα να πάω χτες βραδάκι
μα ο θυρωρός μου ζήτησε στην πόρτα ποιηματάκι
Άσ’ τα ηλεμηνύματα και τ’ άλλα όσα ξέρεις
πρέπει εδωμέσα για να μπεις στίχους να συνεισφέρεις.
Το’ πε ο Πάνος καθαρά: ποίημα να στάξεις πρέπει
Ας είναι και τετράστιχο -δεν σου ζητάμε κι έπη!
Λοιπόν, ή δώσε ποίημα ή από δώθε στρίβε
για όσους είναι άμουσοι υπάρχουν και Καλύβαι!
Μα εγώ δεν είχα φίλοι μου ποίημα σκαρωμένο
κι έτσι έμεινα ο δυστυχής εκτός, να περιμένω
να καρτερώ την έμπνευση πότε θ’ αποφασίσει
να κάνει την επίσκεψη να ρθει να με φωτίσει
Θεέ μεγαλοδύναμε, βόηθα με να πετύχω
να φτιάξω έναν ζόρικο και αλανιάρη στίχο.
Θεέ μεγαλοδύναμε, δεν είναι μέγα κρίμα
να μη μπορώ ο άμοιρος μια να σταυρώσω ρίμα;
Μα η έμπνευση δεν έρχεται και γίνομ’ άνω κάτω
σαν βλέπω να γλεντοκοπά μέσα το Νοσφεράτο
Μα η έμπνευση καθυστερεί και μ’ άφησε μπουκάλι
και μέσα χαλβαδιάζουνε ο Πάνος και οι άλλοι
Η έμπνευση προσπέρασε κι έμεινα αμανάτι
έξω από τα κάγκελα να παίρνω μέσα μάτι!
8 Νοεμβρίου, 2007 στις 1:11 μμ
johnvellis
Θέλεις χρόνο χελιδόνα
αλανιάρα χελιδόνα
και είμαι εδώ
να’ μαι εδώ
ξαπλωμένη με νάζι
με κορμί που φωνάζει
περιμένεις φωτιά
να μας κάψεις καρδιά.
Υ.Γ. Μόνο ποίηση…
δεν θα γραφα κοντά σου…
κολασμένα κοντά σου
θα γινόμουν φωτιά σου…
μόνο ποίηση…
8 Νοεμβρίου, 2007 στις 1:18 μμ
Πάνος
Προς τον Νίκο Αθηναίο
Νίκο, η φαντασίωσή σου, να το πω αλλιώς
είναι λίγο μπερδεμένη – και περίπλοκος.
Έβαλες μέσα εραστές νομίμους της μικράς
αλλά και τη Νατάσα – φέρουσα δονητάς.
Τόχουν οι διανοούμενοι, παλιοί αριστεριστές
κι ένα απλό σενάριο – δε φτιάχνουνε ποτές;
Μόνο ο Μάο έλειπε και ο Ζακ ο Ντεριντά
ενώ το κωλαράκι της – ήθελε απλώς νταντά…
*
Να σε πειράξω θέλησα μ’ αυτό το ποι(η)ματάκι.
Συνέχισε, καλά το πας, με πάθος και μεράκι! 🙂
8 Νοεμβρίου, 2007 στις 1:20 μμ
Αθήναιος
Μάτι μέσα απ’τα κάγκελα παίρνει ο Σαραντάκος
το διάβασα, ο μάγειρας–και μου φυγε ο τάκος.
Στιχάκια και πονήματα στα σάλια βουτηγμένα
θέλει να πει μα δεν μπορεί σαν τ’αλλα τα καημένα.
Αχ χελιδόνα ξακουστή, όμορφη εσύ, αστέρι
το νου σου, τον μεσήλικα που πάει ν’απλώσει χέρι
Το χέρι που σηκώνεται να πιάσει κωλαράκι
μην μπερδέψεις με ό,τι κρύβεται μέσα στο σωβρακάκι.
Τις ρίμες και τα ποίηματα, τα λόγια και τους στίχους
όλοι τα μαστορεύουνε και στα σκουπίδια ρίξτους
λόγια μεγάλα, ζηλευτά, γραμμένα με πενάκι
όταν ακούς αγνόησε και κράτα μπλε χαπάκι…
😎
8 Νοεμβρίου, 2007 στις 1:23 μμ
Alkibiades (??!)
Η ριμα ολο μουφευγε
γλυστρουσε, η κακουργα
ποιημα μαθες δε μουβγαινε
παρολο που με φουρια
ηθελα να καταφερνα
στιχακια σαν λουλουδια,
στης ομορφης την αγκαλια
με τεχνη να ακουμπουσα…
Μουπαν, τα κοριτσοπουλα,
τους ποιητες οπου γλυκα
στιχακια, αντι πετραδια
προσφερουνε, με χαδια
τους περιπαιζουν, ασπλαχνα…
Κι αυτα τα χαδια τα πικρα.
Τα θελω. Πως τα θελω.
8 Νοεμβρίου, 2007 στις 1:24 μμ
Πάνος
Προς το Νίκο Σαραντάκο
Άργησες, αλλά έφτασες κρατώντας μπερεκέτια
ποιητικά, που στάζουνε σορόπια και σερμπέτια.
Καλώς μας ήρθες ένδοξο παιδί της Μέσα Μάνης
της χελιδόνας τα παιδιά με στίχους να γλυκάνεις.
8 Νοεμβρίου, 2007 στις 1:29 μμ
Πάνος
Τι έχουν να δουν τα μάτια μου, σε τούτον τον αιώνα;
Και ο πολύς Αθήναιος, εδώ, στη χελιδόνα;
🙂
8 Νοεμβρίου, 2007 στις 5:41 μμ
nik-athenian
Όλοι μαζί βρεθήκανε γύρω απ την αλανιάρα
και όλοι τους ποθούσανε μια τέτοια γυναικάρα.
Ένας όμως τους έκοψε:
-Μείνετε μάγκες μακριά από την τραγουδιάρα
-Και που το ξέρεις μάστορα τι είναι η κουκλάρα;
-Αφού εγώ την έβγαλα στης νεραντζιάς την κλάρα
έχω και το δικαίωμα νάχω και την κορμάρα.
Ασκούμαι Πάνο ο φτωχός
μήπως και μετά από χρόνια
καταφέρω να γυρίσει ο τροχός
κι αποκτήσω ποίησης γαλόνια.
8 Νοεμβρίου, 2007 στις 6:13 μμ
Πάνος
Σου απαντώ ως ο Θεόκριτος στο νέο*
με την ποιητική τη λόξα:
«εδώ που έφτασες, λίγο δεν είναι.
Τόσο που έκανες, μεγάλη δόξα»!
—
* ο νέος λεγόταν Ευμένης. Για περισσότερες πληροφορίες, ξεφυλλίστε τον Καβάφη σας!
8 Νοεμβρίου, 2007 στις 6:31 μμ
ο θειος Ισιδωρος
Μπουρδελο την εκαματε τη χελιδονοφωλια
ακομα και ξεβρακωτο σπιτωσατε τσολιά
εδω που καποτε οι ποιητες επλεκανε τους στιχους
κολαει το σπερμα στο χαλι κι ο ύδρωτας στους τοιχους!
Το στρωμα αυτο που πλαγιαζα μαζι με τη Σκουπιτσα
κι αυτο το μαγαρισατε και ειναι μεσ΄τη γλιτσα.
Νοσφυ πως βρεθηκε εδω αυτη η ρουφοκαβλέτα
εσυ την εκουβαλησες, πες μου, μην ειναι η Τέτα
η γκομενα σου η παλια, ή μηπως ειναι η Σάρα,
σε ποιον ανηκει τελικα αυτη η ξεκωλιαρα;
8 Νοεμβρίου, 2007 στις 6:59 μμ
ο θειος Ισιδωρος
Εχω πολα ερωτηματα που απαντηση προσμενουν
και αποριες που δεν μπορουν πολυ να περιμενουν.
Γιατι με το ενα χερι της τον κωλο της κραταει
τι να φοβαται αραγε και δεν τον παραταει;
μην καποιος της τον εκανε ωσαν χωνί για ξιδι,
ή μηπως εκουραστηκε απο μακρυνο ταξειδι;
Μα αν ειναι ξενη κι ορφανη κι ειναι γυμνη απο φτώχεια
και σαν σπουργιτι τριγυρνα μεσα στ΄ανεμοβροχια,
αφηστε τη να αναπαυθει δωστε της κι ενα ταγκα
ή ολα ο Χριστοδουλος ταστειλε στη Σρι-Λανγκα;
8 Νοεμβρίου, 2007 στις 7:29 μμ
Πάνος
θείε, τώρα που απορείς και ερωτήσεις κάνεις
για της μικρής τον πισινό, την ώρα σου τη χάνεις.
Δεν έχουμε πια ίντερνετ, εις τη μισή Ελλάδα
– μάσησε το καλώδιο μία σταχτιά γελάδα
και νεκρωθήκαν οι γραμμές, κοπήκαν οι συνδέσεις
μην θέτεις ερωτήματα – μα τον ΟΤΕ να χέσεις.
Και όταν δώσει ο θεός κι αποκατασταθούμε
για της μικρής τα όπισθεν πολλά έχουμε να πούμε!
Εγώ την ανακάλυψα εις ένα ρέιβ πάρτυ
– και μούπανε είναι καλή, άμα τη θέλεις, πάρτη!
Το ήξερα από την αρχή, είναι περπατημένη
– και για να πάει στο ψητό, αυτή δεν περιμένει.
Μα πήξαμε τόσον καιρό, επιάσαμε τον πάτο
– με γκόμενες ξενέρωτες και με το Νοσφεράτο!
Δεν είδες, μόλις φάνηκε αυτός ο κωλαράκος
– όλοι γενήκαν ποιητές, μέχρι κι ο Σαραντάκος!
Μέχρι και ο Αθήναιος μας έστειλε στιχάκια
– και ο johnvellis, ο τρελός και άλλα ποιητάκια!
Και για το Νίκο τι να πω, αυτόν τον Αθηναίο
– που θαύμασε ποιητικώς τον κώλο το γενναίο!
Και πάνω απ’ όλους, έκπληξη, ο speaker στη στιγμή
– με ρίμες εξαιρετικές τον κώλο εξυμνεί!
Γι’ αυτό σου λέω, ηρέμησε και μη την αγριεύεις
– γιατί αν μας φύγει μόνος σου θα μείνεις να παλεύεις
με τον παπούλη συντροφιά και με το Νοσφεράτο
– τρεις γέροντες με συντροφιά ένα μαγκούφη γάτο.
Μίλησε στο παιδί γλυκά, κι ας είναι πουτανάκι
– εκτός από τα πισινά, διαθέτει και μ**νάκι!
8 Νοεμβρίου, 2007 στις 7:32 μμ
ο θειος Ισιδωρος
Μωρ΄τι παπουτσι ειν΄τουτο ΄δω, ολοκληρη γκουμούτσα (!!!)
στη χελιδωνας τη φωλια θα΄φτασε κουτσα-κουτσα.
………………………………………………………………………………………………………..
Κι ενω γλυκα κι αναλαφρα κοιματαν με τις καλτσες
νομιζες στο δωματιο πως ψοφισαν μπεκάλτσες …..!
8 Νοεμβρίου, 2007 στις 8:51 μμ
ο θειος Ισιδωρος
Συγνωμη αν ξαφνιαστικα κι επαθα καποιο σοκ
ητανε γιατι νομισα πως μπηκα στο ΠΑΣΟΚ,
το Νοσφυ ειδα και σκεφτηκα «θα ηρθε για να ψηφισει»
μα υστερα καταλαβα πως ηρθε να γαμησει!
Αχ τι καλα που θα’ τανε να΄τανε καλπη ο κωλος
ναβλεπες πως θα ψηφιζε τοτε ο κοσμος ολος
ουρες θα σχηματιζονταν στα εκλογικα τα κεντρα
σαν καποτε που ψηφιζαν ακομα και τα δεντρα!
Δεν θαχαμε ουτε ακυρα, λευκά ή αποχη
κι ουτε μετα τις εκλογες θα νοιωθαμε ενοχη.
Κι ο καθε υποψηφιος με ναζι και με χαρη
θα τουρλοκωλιαζοτανε την ψηφο για να παρη
Ουτε θαχε δικαιωμα ο καθε αεροπαγιτης
να χριζει υποψηφιους, μοναχα ο πρωκτοδίκης
αφου θε να εξεταζε πρωτα τον καθε κωλο
θαβγαζε το αποτελεσμα και θα γαμουσανε ολοι!!!
8 Νοεμβρίου, 2007 στις 8:53 μμ
Ασμοδαίος
Σόρρυ, δε γίνονται αυτά, δεν είναι δυνατόν!
-που να με θάψουνε στη γη, να ρίξουν και μπετόν.
Περιπλανώμενη (;) άνοιξε καινούργια χελιδόνα
ήρθε να αγωνιστεί ο trelos και άλλοι δύο ακόμα
(το Σαραντάκο είδαμε αλλά και τον Αθήναιο)
και πάνω-πανω στη φωτό είναι αυτό το γύναιο;
Αντί να είναι καλλονή, καμία αλανιάρα
που βλέποντάς την τουμπεκί όλα τα παλικάρια
θα κάνουνε και μια σιωπή στα πλήκτρα θα επέφτει,
είναι ένα κοριτσόπουλο που ούτε για το ντέφι
δεν θα ‘τανε κατάλληλη, να το κρατά, να παιζ’,
-λέω- για να γινότανε τη νύχτα μια ντιζέζ.
Γι’ αυτό, φρονώ την αλλαγή καλόν όπως την πράξεις
ογλήγορα την κοπελιά πρέπει να αποτάξεις,
εκτός αν ήταν γκόμενα Βουρκόλακα (του Νόσφυ)
ή αν ήταν καμιά έμπνευση που ‘ρθε απ’ το Μπουκόφσκι.
8 Νοεμβρίου, 2007 στις 8:53 μμ
ο θειος Ισιδωρος
Αντε, και του χρονου!
9 Νοεμβρίου, 2007 στις 3:50 πμ
καπεταν ΙΘΙδωρος
Δεν το περιμενα απο ΄σε πως πας σε ρεηβ παρτυ
κι υστερα ερχεσαι εδω και κανεις τον ανταρτη.
9 Νοεμβρίου, 2007 στις 4:15 πμ
καπεταν ΙΘΙδωρος
ΤΑΞΕΙΔΙΩΤΙΚΟΝ !
Παιρνω το τρενο κι ερχομαι για τη θεσαλονικη
ομως δε θαρθω μονος μου, θα ρθει μαζυ κι η Νικη
εβγαλα εισητηρια, καμπινα πρωτη θεση
και μεχρι εκει να φτασουμε, το πρωτο θαχει πεσει.
και αλλα δυο θα πεσουνε οταν γυρναμε πισω
(μεσα στο τρενο τρεις φορες θα της τονε …σφυριξω!).
Ωραια θα περασουμε με γελια και χαρες
στο τρενο θα της τονε σφυριξω τρεις φορες
9 Νοεμβρίου, 2007 στις 6:43 μμ
καπεταν ΙΘΙδωρος
ΤΑΞΕΙΔΙΩΤΙΚΟ ΙΙ
Πρωτου το τρενο να σφυριξει τρεις φορες
πρωτου μας βρουνε κι αλλες συμφορες
ελα μαζι μου στο ταξειδι για το πουθενα,
στα ορη στ΄αγρια βουνα
για τη θεσαλονικη,
για την Κουτλουμουσία
-ετσι κι αλλιως δεν εχει σημασια-
μοναχα το ταξειδι ειναι που μετραει
οσο ακομα να πεταει
υπαρχει η ικανοτης
το σκληρο πουλι της νιοτης!
9 Νοεμβρίου, 2007 στις 11:48 μμ
Π2
Θείε,
Πάρε το τρένο, πάρε το
κι όρμα για Σαλονίκη,
Μακεδονία ξακουστή,
του κυρ-Αλέκου χώρα.
Και μόλις φτάσεις εκεί απά,
(κατά πως λεν στην Κρήτη)
μάζωξε τους καλυβιστές
μπρος στο Λευκό τον Πύργο
και άρχισε τα τζόγκινγκ σου,
τα γουάιρλες τα τσατ σου,
όλοι να επεδείρονται
με την κορμοστασιά σου,
ν’ αποθαμάξουν τεχνική
κατάρτιση που έχεις,
και να λουφάξουν μπενικοί
κι οι άλλοι του Σκανδαλίδη
να συγχλιστούν οι φράξιες τους,
να μη σταυρώσουν ψήφο,
τα πλήθη να αναφωνούν
“εμπρός για νέον Κήπο”.
10 Νοεμβρίου, 2007 στις 12:21 πμ
Alkibiades (??!)
Στη ΝΙΚΗ ολο εγραφες,
οτι θα τονε σφυριξεις,
μεσα στο τραινο το γοργο,
κυλωντας προς την νικη,
εκει στη νυμφη του βορρα,
εκει, στη Σαλονικη.
Στεφανια σε περιμεναν
μεσ’το Βαλαωριτη
πλεγμενα απο την περισση
αγαπη της ΙΘΙστριας
και του μικρουλη ΙΘΙστη
το λιγο χαρτζηλικι,
βγαλμενο απο τη δουλεια
μιας μανας καθαριστριας.
Μονο τον πανηγυρικο
θελαμε να εκφωνησεις,
κι υστερα στην επιστροφη
να τον ξανασφυριξεις.
Μα φευ, τον δημοσιευσες
τον πανηγυρικο σου,
και αφησες μπουκαλα
τον bio και τα αλλα,
πνευματικα παιδια σου…
Μπες στο τραινο,
μπες στο τραινο,
κι αν θες Viagra
εγω σου φερνω.
10 Νοεμβρίου, 2007 στις 12:23 πμ
ο θειος Ισιδωρος
Για τη μεταφορα στη χελιδονα απο αλλο ποστ των δυο ανωτερω ποιηματων…
Ο θειος Ισιδωρος
———————-
10 Νοεμβρίου, 2007 στις 12:29 πμ
π2
Ν’ αναγραφεί στα πρακτικά, με τίτλους πηχυαίους
πως ο «Π2» άνωθεν, δεν είναι ο π2.
Κι αν το μικρό στιχούργημα κόπιαρε ο νοικοκύρης,
με κίνητρο εμπλουτισμόν της νέας αλανιάρας,
ας έβαζε παρώνυμο το εδώ συνηθισμένο
κι ας μεταφέρει κι αλλωνών τους στίχους προς τον θείο,
μήπως και παρακινηθεί, και πάει στη Σαλονίκη.
10 Νοεμβρίου, 2007 στις 12:47 πμ
ο θειος Ισιδωρος
Π2 δεν καταλαβες, εγω εκανα την κοπια,
στη χελιδονα ταφερα για να μην ειναι σκορπια
της χελιδονας τα παιδια ωσαν παιδια λαγου
που αποτελουν το θυραμα του καθε κυνηγου.
Και σα να ηταν ορφανα τα μαζεψα απ΄το δρομο
τα ταϊσα, τα ζεστανα, τα ελουσα με ΟΜΟ.
Και ταφερα κι αυτα εδω στη μανα χελιδονα
να μην γυρνουν ξυπολητα, για να μην ειναι μονα
μαζυ με τ΄αδελφακια τους ν΄αποτελουν ενοτητα,
αλλιως πως θα αντεχανε εις την αιωνιοτητα;
10 Νοεμβρίου, 2007 στις 12:52 πμ
π2
Θείε μαζί εγράφαμε, λύθηκε η απορία,
το κίνητρο κατάλαβα, -μια ρίμα εδώ, στο τρία!
10 Νοεμβρίου, 2007 στις 1:05 πμ
ο θειος Ισιδωρος
χαιρομαι που ελυθηκε, -μια ριμα εδω στο τρια:
-Για εναν κωλο εγινε ο πολεμος στην Τροια!
10 Νοεμβρίου, 2007 στις 1:11 πμ
ο θειος Ισιδωρος
Για εναν κωλο γραφομε κι εμεις στη χελιδονα
κι αντιστοιχει ενας ποιητης σε καθε Μιρμυδονα.
10 Νοεμβρίου, 2007 στις 1:15 πμ
Πάνος
Θα συνεισφέρω και εγώ μια ρίμα εδώ στο τρία:
πρέπει να προστατεύομεν την ιδιοπροσωπία!
Αν παίρνει ο ένας τ’ αλουνού τ’ όνομα και ποστάρει,
θα χάσει ο θείος το πουλί και ο παπούς το ψάρι!
10 Νοεμβρίου, 2007 στις 2:00 πμ
ο θειος Ισιδωρος
Το θεμα ητο τεχνικο και τοχω εξηγησει
διατι το ποιημα αυτο τοχω μετακομισει,
και το εμβασμα κατεθεσα στο ονομα «αυτου του ιδίου».
Δεν ειπα το ψαρόπουλο αυτο πως ειν΄του θειου!
10 Νοεμβρίου, 2007 στις 11:18 πμ
Νίκος Σαραντάκος
Ο Τρωικός ο πόλεμος π’ ανάφερεν ο θείος
σε μένα άλλο ποίημα θύμισεν υπογείως
Δεν θέλω βέβαια να πω εκείνη τη ριμάδα
τον τρωικό βερσιόν πορνό που ξέρει όλ’ η Ελλάδα
(Εχάθηκα Αγαμέμνονα μου πήραν το Λενάκι…
αυτό θυμάμαι τόμαθα σαν ήμουνα παιδάκι)
Θυμήθηκα ένα οχτάστιχο αυθεντικό αρχαίο
που κάποιος το μετάφρασε και τό’ κανε σαν νέο
Ο Εύβουλος το έγραψε κι έχει το μέγα θέμα:
Πώς τάχατες βολεύονταν οι Αχαιοί στα ξένα;
Ιχθύν δ’ Ομηρος εσθίοντα είρηκε πού
τινά των Αχαιών; Κρέα δε μόνον ώπτων, επεί
έψοντα γ’ ου πεποίηκεν αυτών ουδένα.
Αλλ’ ουδεμίαν άλλην εταίραν είδέν τις
αυτών, εαυτούς δ’ έδεφον ενιαυτούς δέκα.
Πικράν στρατείαν δ’ είδον, οίτινες πόλιν
βίαν λαβόντες, ευρυπρωκτότεροι πολύ
της πόλεως απεχώρησαν ης είλον τότε.
Κι άμα δεν καταλάβατε Χριστό (ενιαία γλώσσα;)
ιδού και η μετάφραση που έξυπνα σκαρώσαν
Και επειδή είμαι σεμνό παιδί αποδεδειγμένα
να διευκρινίσω: τόφτιαξε άλλος από εμένα
«Τι έκανες βρε Ομηρε στα έρμα παληκάρια
τα έβαλες και τρώγανε μόνο βραστά πλατάρια.
Κανείς από τους Αχαιούς δεν έτρωγε ψαράκια
ούτ’ έναν δεν ιστόρησες να ψήνει παιδάκια.
Είδε κανένας απ’ αυτούς εταίρες, χανουμάκια;
Μόνοι τους βολευόντουσαν κοντά δέκα χρονάκια.
Πικρός τους βγήκε ο πόλεμος: πήραν με βιά την πόλη
κι’ ορθάνοιχτοι στα νώτα τους γυρίσαν πίσω όλοι!»
10 Νοεμβρίου, 2007 στις 12:17 μμ
Γιώργος
«ευρυπρωκτότεροι πολύ της πόλεως απεχώρησαν» !!!!
και ό,τι δε χωρούσε αλλού, στα όπισθεν το χώρεσαν*
Και μη ..χειρότερα!
—
* Γιώργο, συμπληρώνω το σχόλιό σου και το κάνω έμμετρο, γιατί ο κανόνας της χελιδόνας είναι απόλυτος: εδώ, μόνο ρίμες!
Πάνος
10 Νοεμβρίου, 2007 στις 12:17 μμ
Πάνος
Η χελιδόνα πέταξε και έφτασε στην Τροία
τότε που πολεμούσανε με ζέστες και με κρύα
κι ο Σαραντάκος* πρόβαλε τον πόνο του οπλίτη
που βρίσκεται στην ξενιτιά και δεν κοιμάται σπίτι.
Γι’ αυτό μαθές ελύσσαξε ο μέγας Αγαμέμνω(ν)
όταν του πήραν το τεκνό** που τούχανε δοσμένο(ν)
και ήταν αμετάπειστος, να πάρει του Αχιλλέως
για να βολέψει ο δυστυχής το μαύρο του το πέος.
Μα ετσίνηξε ο Αχιλλεύς, που είχε καλομάθει
από τη μάχη έφυγε και τόβαλε γινάτι.
Η ιστορία γράφτηκε εκεί μακριά στα ξένα
την αφηγείται ο Όμηρος, καλύτερα από μένα…
—
* Νίκο, ανακάλυψες μόλις ένα νέο είδος σχολιογραφίας: τον φιλολογικό χελιδονισμό!
* *τη Χρυσηίδα
10 Νοεμβρίου, 2007 στις 12:27 μμ
ο θειος Ισιδωρος
Αυτον λοιπον τον πολεμο που καμανε οι αρχαιοι
ακομα τον πληρωνουμε, μας πνιξανε στα χρεη
γιατι ενω ενω νομιζανε πως πανε εκδρομη
οι Τρωες αντισταθηκαν με δυναμη κι ορμη
και αν δεν ητο ο Οδυσευς να φτιαξει το μουλαρι
ακομα θα γαμιωσαντε, την Τροια δεν θαχαν παρει.
Κι ενω ειχαν ηρωες δυνατους, Αιαντα, Αχιλεα….
ο Οδυσευς ητο αυτος που εριξε την αυλαια.
Γιατι ειχαν κι οι αλλοι ηρωες που ήσαντο και γατόνια
γιαυτο κι αντισταθηκανε περιπου δεκα χρονια
Ομως τους τηνε φερανε οι Ελληνες των Τρωων
κι ο μονος που «ψυλιάστηκε τη δουλεια» ητο ο Λαοκρόων
μα οι Τρωες δεν τον ακουσαν και τον εζώσαν φιδια
που Ελληνες αμολησαν απ΄την κωλοτρυπιδα
του ιππου, κι ετσι τελειωσε κι αυτη η πολιορκια
αλοιως θα πολεμαγανε ακομα εκει στην Τροια
και σημερα στον πολεμο θαμπαινε κι η Τουρκια!
Και του χρονου!
10 Νοεμβρίου, 2007 στις 12:58 μμ
ο θειος Ισιδωρος
Μια ακομα αρετη του ηρωος Οδυσεως
ητο οτι διεθετε το πιο μεγαλο πέος!
Γιαυτο και η θεα Αθηνα -γνωστη και ως Παλάδα
η οποια λατρεβετο εκτενως εις ολη την Ελλαδα,
υπο την προστασια της αυτη τον ειχε θεσει
και ο Ομηρος ισχυριζεται πως του την ειχε πεσει
και μαλιστα ανεφερε σε μια ραψωδια
(κι ουδεις μπορει να ισχιριστει, ποιητικη αδεία
ο Ομηρος πως ολα αυτα καθως και αλλα τετοια ειπε)
οτι τον επισκεπτετο και του΄παιρνε και πίπαι.
10 Νοεμβρίου, 2007 στις 1:28 μμ
Γιώργος
Καλώς επράξατε αδμιν,
ούτε το υπόθετα
ότι του κώλου η οπή
χωρούσε τα αχόρετα
Εσείς σαν μέγας Μακεδόν
γνώστης της ιστορίας
την πινελιά σας βάλατε
στο πάρσιμο της τροίας
Και για να γίνει αυτό γνωστό
το δράμα το αρχαίο
η κορασίδα έπρεπε
να δείξει και αιδείο
Οχι να κείτεται γυμνή
μπρούμητα στο δώμα
κρατώντας για προφύλαξη
το μάγουλο στο στρώμα
10 Νοεμβρίου, 2007 στις 1:30 μμ
Πάνος
Η χελιδόνα, θείε μου, (κι ας είν’ περπατημένη)
να τα σηκώσει δε μπορεί τα έπη, η καημένη…
Ωστόσο, εσύ συνέχισε – κι εγώ θα προσπαθήσω
που είχα δει τα κείμενα αυτά* να εντοπίσω.
Είναι ο Αϊζενχάουερ χαλάστρα που τα κάνει
– κι μάνα ψάχνει το παιδί, αλλά αυτό τη χάνει!
—-
* ολόκληρα!
10 Νοεμβρίου, 2007 στις 3:05 μμ
ο θειος Ισιδωρος
Το διδαγμα οτι νικα παντα ο επιμενων
φαινεται οτι κατα νουν ειχε ο Αγαμεμνων
Κι απ΄την πολυ επιμονη κι απ΄το πολυ γινατι
(για το οποιο ο λαος λεει πως βγαζει ματι)
δεν τα παρατησε ποτε κιας περναγαν τα χρονια
μα οξω απ΄τα τειχη καθοταν με κρυα και με χιονια
κι ας φτασανε ως τ΄αρχιδια του τα μακρυα του γένεια
-ητανε ζητημα τιμης για ολη την οικογενεια-
αφου η Ελενη ητανε γυναικα του αδελφου του
γιαυτο και η υποχωρηση δεν περναγε απ΄το νου του.
Μα ανθρωπος ητανε κι αυτος κι ηθελε να γαμησει,
βλεπει μια Τρωα που περναγε και πηγαινε στη βρυση
κι αμεσως εκαταλαβε πως ειναι η Βρυσηϊδα
σηκωνεται και αναφωνει «εγω πρωτος την ειδα»
γιατι οι αρχαιοι Ελληνες ειχανε ενα νομο
που οποιος γυναικα εβρισκε την κραταγε ενα χρονο
την εκανε οτι ηθελε αφου ητανε δικη του
γιαυτο και ο Μενιος χαρηκε με την εφευρεση του
Κι εκει οπου χαιροτανε πεταγεται ο Αιας
και του λεει: «Αυτη τη γκομενα τη θελει ο Αχιλεας,
μαζυ της ταφτιαξε εδω και πεντε μερες
και μαλιστα -απ΄οτι ακουσα- παραγγειλε και βερες»
Ετσι στον Αγαμεμνωνα μιλησε ο Τελαμωνας
κι ενω στην Τροια επεφτε ενας βαρυς χειμωνας……
Συνεχιζετα……………………………..
10 Νοεμβρίου, 2007 στις 4:15 μμ
Athanassios
Μια Τρωα τον εφυσηξε
πρυχού να τον εγλύψη
αλλά της φάνηκε βαρύς
κι είπε να τον ζυγισει
Στρατιώτη μου, αν θες τη μάχη
να κερδίσεις,
μια κοπελίτσα βρες να τη χαρίσεις
Η κοπελίτσα αντίκρυσε ένα μεγάλο βάρος
και του ‘πε του πολέμαρχου
να ‘χει μεγάλο θάρρος…
Μήτε που τον άγγιξε,
μήτε που τον εθώρη
αλλά του πολέμαρχου
ήτανε σαν βαπόρι….
Τι να τον κάνω μανα μου
είναι βαρύς σαν σίδερο
σκηρός σαν το ατσάλι….
τη Βρησυίδα φωναξε
που ‘χει «καρδιά» μεγάλη…….
10 Νοεμβρίου, 2007 στις 11:04 μμ
ο θειος Ισιδωρος
Θαναση ασφαλως θα λες δια την Αδρομαχη
που εστεκε στο παραθυρο κι εκοιταε τη μαχη
κι ενω ξεκιναε ο Εκτορας να παει να πελεμισει
αυτη τονε παροτρυνε οπισω να γυρισει:
«-Πες μου γιατι να σκοτωθεις εσυ για την Ελενη
δε σκεφτεσαι κι εμενανε μη μεινω χηρα η ερμη,
αξιζει, πες μου Εκτορα, να τα υπομενω ολα
οσα κακα μας βρηκανε για μια λαχταροψώλα;
γιατι δεν παει στον πολεμο ο αδελφος σου ο Παρης
που παριστανει το γαμια κι ειναι και γκομενιαρης;»
«-Γυναικα, λαθος μιλησες, δεν ειναι αυτη η αιτια
που ηρθανε ολοι οι Ελληνες να παρουνε την Τροια»
Συνεχιζεται…………….
11 Νοεμβρίου, 2007 στις 2:36 πμ
Athanassios
θείε μου συναντήθηκα με όλα τα αλάνια
έλειπες εσύ και έπεσε ορφάνια
Η Ανδρομάχη χήρεψε, νέα και ανδρειωμένη
κι από τότε έπεσε κατάρα σε κάθ’ Ελένη…
Κατάρα της να λαχταρά
ψωλή και να μη βρίσκει
ζωντό μέσα στα καπηλιά
κρασί να αναλίσκει….
Ο Πάρης ήτανε καλός
με το μακρύ παπάρι
αλλά ο Μένιος είχε χάρισμα
της έλεγε τροπάρι
Μην τον κυττάς Ελένη μου
μακρύς, μα ψόφιος είναι
πάρε του Πάρη το σκληρό
να γίνει εκστρατεία
μπας και ανακαλύψουμε
κανα καλό στην Τροία…
Συνεχίζεται…
13 Νοεμβρίου, 2007 στις 2:44 πμ
sfinaki
Δεν το ξερε η ερμη η Ανδρομάχη
μια αλανιαρα χελιδόνα να ρίξει μες την μάχη
του Αχιλλεα να πιασει το παπαρι…
Τοτες χηρα δε θα’μενε
στην Τροια ευθυς θαμπαινε
και την Ελενη στα τσακιδια θαστελνε…
Αλλά μετά της εφεξε,
‘τι άρπαξε με χάρη,
του Πύρρου το… κοντάρι!!!
Ετσι μετα απο χρονια,
η Ανδρομαχη αξια
εγινε …χελιδονα!
13 Νοεμβρίου, 2007 στις 5:44 πμ
Το Μαρικάκι που προχτές θά'θελε ναταν... η Νίκη
–Η κορυφαία τού χορού *–
(ντυμένη ευπρεπώς, κι όχι σαν την παραπάνω αλανιάρα…Θου Κύριε !)
Για να μισολογούν μαθές και να γυρνούν στην Τροία
(και ν’ αποφεύγουνε να μας πουν μαζωξοϊστορία)
δεν πρέπει στη συνάντηση να είδανε …..σημεία **
Ξορκίζουνε την τύχη τους, με αλλωνών παπάρια
κι αντί να μπούνε το ψητό: «φάτε ματάκια – ψάρια».
Σε λίγο θα γεννήσουμε, μας γκάστρωσαν -βρε θείο…
Καλά, δεν εκνευρίστηκες; Δεν έγινες θηρίο;
Μην κι είσαι σε εξάντληση, απ’ το: «σφυρίξει τρις»
(Αχχχχ….) πώς δεν συναντηθήκαμε μες στο οτομοτρίς;!;
————–
* (με όλη τη σημειολογία τού τίτλου και όχι σαν καμια χορευταρού Σερβίδα…)
** (μόνο τέρατα, προφανώς…) 🙂
— Οι επεξηγηματικές σημειώσεις και παραπομπές είναι συνήθεις και σε ποιητικά κείμενα !
Ρωτήστε και τον κ. Σαραντάκο !!! Χοχοχοοοοο…
ΥΓ:
(στα χωριά μας οι γιορτάδες κρατούν 40 μέρες) :
Πολύχρονος Πάνο. Εύχρονος και υγιής (ΠΑΝΟ… ΠΑΝΩ – ΚΑΤΩ ! )
13 Νοεμβρίου, 2007 στις 11:38 μμ
Νοσφεράτος
Απ’ οτι βλεπω Ιλιάς εγινε στην Καλύβα
-ενώ εγώ πολέμαγα ,μαζί με τον Αννίβα –
κι εσεις μου αλωνίζατε ,ως Αχαιοί την Τροία
Φαινεται πηρε η Χελιδών ,πολεμική Πορεία…
14 Νοεμβρίου, 2007 στις 12:21 πμ
Παπούλης
Γύρισες Νόσφυ μου καλέ απ του σκληρού τα ερέβη
σαν τον Αννίβα που κι αυτός το Ρουβικώνα διέβη
τα πάθη του κομπιούτερ σου ο Όμηρος διηγείται
της έλλειψης σου το κενό τώρα πια εξηγείται
Δεν πρόκανα βουρκόλακα ο δυστυχής ν ‘ ανέβω
εις την Μπουγατσαδούπολη και όλους σας ζηλεύω
πολύ στενοχωρήθηκα δεν μπόρεσα να ορίσω
και από κοντά Καλυβιστές αξίους να γνωρίσω
14 Νοεμβρίου, 2007 στις 12:28 πμ
Καλυβίστες – Παρασκήνιο & κουτσομπολιό « στη χάση και στη φέξη
[…] · Το ΧΙΟΥΜΟΡ, ευφυές, καυστικό, εύστοχο, εμπνευσμένο και ενίοτε πιπεράτο. […]
14 Νοεμβρίου, 2007 στις 2:32 πμ
Νοσφεράτος
Εκεί εις την συναντησιν σαν πήγα Ω! παπουλη
ειχα στον πλαι τον καλό μου Φιλο Τοσοδούλη
μα πιο εκεί ,σε μια γωνια , στου Τραπεζιου την Ακρη
Το λεω και Να ! αργοκυλά στα ματια μου ενα δακρυ,
εκεί , στην ακρη του γλεντιου,εν μεσω πανδαισιας
κι ενω ολοι γλεντοκόπαγαν μεχρις αναισθησιας
Και φωναζαν συνθηματα και ησαν σουρωμένοι
Οι καλυβιστες εν χορώ , και ησαν μαστουρωμένοι
και κανανε ανοσια πραγματα και Βαρβάτα
κι οργίαζαν αναισχυντα και ολα ησαν φευγάτα
εκεί λοιπόν αναμεσα σε εκείνη την κρεπάλη
πού ολοι ησαν ξετσίπωτοι κι’υπήρχε παραζαλη,
Σε μια γωνια γαλήνια ,εν μεσω του κύκλωνα
ωσαν αγγελου η μορφή,εν μεσω Αρμαγεδώνα
διεκρινα να καθεται η εμορφη Σκουπίτσα!
Σαν του Ντα Βιντσι μου μοιασε παπου!!! Την Μόνα Λίτσα!
14 Νοεμβρίου, 2007 στις 4:00 πμ
Νοσφεράτος
Mονα Λίτσα
———————
Εκεί που ήσουν σοβαρή και λίγο μαζεμένη
κι είχες τα χέρια σταυρωτά κι έμοιαζες μετρημένη
όπως καθόσουνα σεμνή και ήσουνα Κυρία
διέκρινα στην άκρη των χειλιών σου Μαεστρία
Σαν κάτι στο χαμόγελο να πήγαινε πιο πέρα
Απ της Καλύβας τη Βουή, σαν νασουν στον αέρα
Σαν σχοινοβάτης νασουνα , σαν μια ανεμοσκάλα
Που ανέβαινε στ’ ουράνια μυστήρια τα μεγάλα
Σα νασουνα Αιώνια , σαν προσωπογραφία
Η σαν-χωρίς πρωτότυπο –κάποια φωτογραφία
Εκεί στην ακρη των χειλικών που κάνει ένα λακκάκι
Κι οι οδοιπόροι στεκονται να πιούν λίγο νεράκι
Εκεί στην Άκρη των χειλιών είναι η Μόνα Λίτσα
Και στου μυαλού μου την Γωνιά κρύβεται η Σκουπίτσα
14 Νοεμβρίου, 2007 στις 11:19 πμ
skupitsa
Νόσφυ,
μ’ αυτούς τους στίχους σου
που δείχνουν μεγαλείο,
(ποιητικό μα και ψυχής)
κι ανοίγουν την καρδούλα σου
σαν μες σε χειρουργείο,
στο λέω με συγκίνηση:
Ξεπέρασες το θείο!!!!!
14 Νοεμβρίου, 2007 στις 12:34 μμ
Παπούλης
Αδέλφια μου καλυβιστές μεγάλη συμφορά
δεν φτάνουν καταπλάσματα ούτε και καμφορά
ο Νόσφυ γοητεύτηκε απ της Σκουπώς τα μάτια
έγινε η καρδούλα του σαράνταδυο κομμάτια
Εκείνη εκαθότανε στου τραπεζιού την άκρη
( πολύ εσυγκουνήθηκα μου ήρθε ένα δάκρυ )
έπινε το κρασάκι της και ήταν σιωπηλή
τσιμπολογούσε νεφραμιές σαν νάτανε πουλί
μόνο εκειός κατάλαβε τη κρύφια αρχοντιά της
και ανέλαβε του θηλυκού να είναι αυτός δραγάτης
ο Λεονάρντο σκάρωσε ύμνο στη Μόνα Λίτσα
και ο βουρκόλαξ στιχουργεί για τη γλυκειά Σκουπίτσα
Τα διάβασα στη κόρη μου που έγινε δεκαπέντε
χρονώ , και μούπε πως εγίναμε εις τα πενήνταπεντε
παλίμπαιδες που βγάζουμε πάλι το παιδισμό μας
εις τη Καλύβα , οι έρημοι , το χελιδονισμό μας
Γιατί αλλού δεν γίνεται μας παίρνουν στο ψιλό
και σαν χελιδονίζουμε μας ρίχνουνε χυλό
γι αυτό καλέ βουρκόλακα σήμερα σου μιλώ
εσέ και τη λεγάμενη Σκουπίτσα σας φιλώ
14 Νοεμβρίου, 2007 στις 2:30 μμ
vangelakas
Προέτασσες οπίσθια ελκυστικά κι αφράτα
Σατανικώς στοχεύουσα σέ μιάν κορμιών σαλάτα.
Υποκρισία θαλερή, τά μάτια σου σφραγίζει
Ντεμέκ μεθύσι σίγουρα, ενύπνιο μυρίζει.
Γατόνι ών καί μάχιμος, τής σάρκας ποδηγέτης
Δέν ψάρωσα, δέν ίδρωσα, στή θέα τής Ευτέρπης.
Χαμήλωσα τό βλέμμα μου, εστράφην στά καπούλια
Ανίδρωτα, κατάλευκα, Αυγερινός καί Πούλια
Χωρίς καμιά προφύλαξη, καθήσας στό κρεβάτι,
προσεκτικώς εντρύφησα στήν κίνησής σ’ τό μάτι.
Κοιμόσουνα γιά τά καλά, ο μύθος επιτάσσει
Σού άπλωσα τήν χείρα μου σέ μέρη σάν τά δάση!
Θωπεύοντας σέ είς τό μιούτ, χωρίς πολλή μου βιάση
Σού κύκλιζα καί ρόμβιζα τού κώλου σου τήν βάση.
Αρχίζα καί χλιμίντριζα, μού έκανες τό κάτι
Σφαλιάρες καί τσιμπήματα στού κώλου σου τήν άκρη.
Χωρίς πολλά μπερδέματα, χωρίς πολύ παιχνίδι
Σού τόνε προετοίμαζα γιά γλέντι γανυμήδη
Οριακά δυνάμενος, σ’σφαλιάρες καί «χαδάκια»
Καρακατακοκκίνησαν, τών οπισθίων μάκια!
14 Νοεμβρίου, 2007 στις 2:40 μμ
Πάνος
Βαγγέλακα με ξάφνιασες, ομολογώ, όλως διόλου
καθώς δεν σε περίμενα και ποιητήν του κώλου!
Εύγε, τω όντι, ποιητά! Να έχεις να λαμβάνεις
εκ της πυγής, που έντεχνα στους στίχους σου τη βάνεις!
15 Νοεμβρίου, 2007 στις 10:29 πμ
Alkibiades (??!)
Εγκωμιον
Ο κωλος οταν ζωηρα τα μαγουλα κινει
του καθε μετριου ποιητη αυξανει το ταλεντο,
μα οταν με τεχνη στη σωστη γωνια δε, στηθει,
τοτε πια της ποιησεως το παυει το απαραιτητο,
μια και η ζωη του ποιηση για λιγο θα γενει…
Μια συμβουλη σε ποιητες χλωμους και χαυνους λογιους,
αντι μπρος τους καθρεφτες τους να ψαχνουν την ψυχη τους,
να βγουν απ’το δωματιο να ψαξουν για τον κωλο,
που ας σερνει πλοιο το μουνι, σερνει τον κοσμο ολο…
15 Νοεμβρίου, 2007 στις 7:32 μμ
Alkibiades (??!)
Πολυ του χελιδονισμου
απλωνεται η ασθενεια,
κι ο καλυβαρχης του χαμου
λασκαρισε τα γκεμια.
Τι χιτς πηραμε σημερα,
τους σκισαμε τους αλλους;
Ο παλιμπαιδισμος σφιχτα
μας αρπαξε στα χερια,
ψηλα μας πεταξε, ψηλα,
και μας στριφογυριζει,
και ενω νομιζω πως πετω
η γκλαβα μου γυριζει.
Και χανομαι μες στης γλυκειας
της χελιδονας ματια,
αλλα κατω απ΄το εδαφος
προβαλουνε αγκαθια…
Για την καλυβα γραφουμε,
η για να διασωθουμε,
απο του τελους την οπη,
που ολοχαρα πετουμε…
15 Νοεμβρίου, 2007 στις 7:59 μμ
Νοσφεράτος
Στην εποχή μας Αλκη μου ως και τα χελιδόνια
Κρύβονται μες σε μυστικά , υπόγεια αλώνια
Κάνουν κρυφά πετάγματα, μπαινουν στις καμινάδες
Και μοιάζουν με ασπρόμαυρες, μικρές Χιονο νιφάδες
……….
Γλιστρούν κρυφά μες τις ψυχές, και στα ουράνια Χιόνια
Και ξάφνου εμφανίζονται και μέσα στα Σαλόνια
Κάθονται τιτιβίζοντας πλάι , στον καναπέ
Την ώρα που μακάρια ,ρουφάς τόν Ναργιλέ
Τα χελιδόνια σαν γλιστρούν στο εσωτερικό μας
Μοιάζουν ανάσες λευτεριάς που πνίγονται εντός μας
Ένα τραγούδι εσώτερο που βγαίνει σαν λυγμός
Και μοιάζει η αγάπη μας να’ ναι σα στεναγμός
Στον έξω κόσμο κείτονται Νεκρά τα χελιδόνια
Μα μέσα τιτιβίσματα ακούγονται αιώνια
15 Νοεμβρίου, 2007 στις 8:11 μμ
Πάνος
Άλκιβιάδη,
κάθε φορά που βλέπει φως ποστάκι ποιητικό
τα χιτ ολιγοστεύουνε, μέχρι και στο μισό!
Το λέω μια και η απορία σε τυλίγει:
οι χελιδονιστές είναι καλοί, αλλά ΛΙΓΟΙ!
Τις άλλες μέρες στις εφτά* κοντεύαν δυο χιλιάδες**
σήμερα είναι μοναχά έντεκα εκατοντάδες!
Ιδίως ποίημα αισθαντικό σα στέλνει ο Νοσφεράτος
λέω μέσα μου: ωχ ωχ ωχ, μας περιμένει ο πάτος!
😉
Γιωργάκη*** θέλει το κοινό και άλλα τραγικά
για το βιβλίο**** κείμενα και την Τριπολιτσά.
Θέλει τον Πόντο να χυμά και τον Γαβριηλίδη
και για τους χελιδονισμούς δε δίνει ούτ’ ένα αρχίδι!
Αλλά εμείς θα κάνουμε ό,τι μας κάνει κέφι
– βάρα Ισίδωρε ζουρνά και Νοσφεράτε ντέφι!
___
* το απόγευμα
** τα χιτς
*** ΓΑΠ
****Ιστορίας
15 Νοεμβρίου, 2007 στις 8:26 μμ
Alkibiades (??!)
Μη μου τον Καλβον ταρατε,
φερε και Καζαντζακη,
κι ας παν τα χιτς στα Ταρταρα,
μα το χελιδονακι,
οτι δεν ειν΄δημοφιλες
δεν μπορεις να με πεισεις
ευθυς φερε στατιστικες
να μου το αποδειξεις.
Τοσοι μεγαλοι γραφουμε
τις πλακας ποιηταδες
ε, αμα χιτς δεν κανουμε,
γραφοντας σαν πουτ…ς
ευθυς να παμε σπιτι μας
να κανουμε τζιβανες.
15 Νοεμβρίου, 2007 στις 8:33 μμ
Πάνος
Φίλε μου, πότε η ποίηση ήταν δημοφιλής;
Μέσα στην πιάτσα τριγυρνάς, μην είσαι αφελής!
Ο Κάλβος και τα άλλα μου περίτεχνα ποστάκια
το ένα τρίτο* αν πιάσουνε, χτυπάνε παλαμάκια!
—
* από τα χιτ των …συνήθων ποστ
15 Νοεμβρίου, 2007 στις 8:39 μμ
Πάνος
Η αλανιάρα, τούτη εδώ, η τόσο επιτυχής
τα εννιακόσια χιτ μετρά – και είναι ευτυχής!
Την ποίηση τη γράφουμε για τις μειοψηφίες
άλλα είναι εκείνα που στα μπλογκ δίνουν επιτυχίες!
15 Νοεμβρίου, 2007 στις 8:43 μμ
Alkibiades (??!)
Τον Καζαντζακη τον χρωστας
και μη τον αποφευγεις
να στρωσεις κωλο και ενα ποστ
σπουδαιο να προσφερεις.
Αλλα αν κι αγνωστικιστης
σε θεολογο φερνεις
λιγακι αναθεωρητης
αλλα σωστος και συνεπης
Μακρια απο ασκητικη
μακρια απ’το Φραγκισκο,
μονο Οδυσεια θελω εγω
μαζι της πως τη βρισκω…
Γιατι αν και προκειται
και κει παλι για θεολογια,
εχει ιδιορυθμη μορφη,
δεν εχει μαλακια…
15 Νοεμβρίου, 2007 στις 8:56 μμ
Νοσφεράτος
Η ποίησις, ω Πάνε μας! ειναι ερώτων Χνούδι
Ειναι το μύχιο μυστικό , το μεσα μας τραγούδι
κι οταν παρέλθουν άδοξα τα Χιτς και οι παράτες
και πέσουν στην αφάνεια εικόνες πιπεράτες
εκεί ,στήν άκρη των αφρών, στο τέλος των κυμάτων
θα μεινουν μόνο οι σκιές σωμάτων αοράτων
Θα μεινουν τα ποιηματα -άστρα σαν χελιδόνια
να τιτιβιζουν σιγανά ,μεσα στα Blogs ,αιώνια …
15 Νοεμβρίου, 2007 στις 9:28 μμ
π2
Άλκη, το ποίημα που ‘γραψες επτά και τριανταδύο,
βαθιά βάζει τη μάχαιρα στη σάρκα angst αρχαίου.
Μήτε παλιμπαιδίζουμε μήτε για την καλύβα
σκαρώνουμε τους στίχους μας, άτεχνα ταιριασμένους,
μήτε τα χιτς σκεφτόμαστε, τους άλλους νοματαίους:
παιγνιωδώς πασχίζουμε ν’ αντισταθούμε λίγο
στης ζήσης μας την κούραση κι απελπισιά μεγάλη
και να χαρούμε από μακριά, σαν να ‘μασταν πελάτες,
το φιλμ που ξετυλίγεται μπροστά μας και εις μάτην
κοιτάμε να το φέρουμε στα μέτρα τα δικά μας.
16 Νοεμβρίου, 2007 στις 2:09 πμ
Παπούλης
Δεν μπορώ άλλον αγώνα
γύρισα στη χελιδόνα
πουν τα στήθη της ζεστά
και τα πάθη της βραστά
όταν ήρθαν οι Σερβίδες
έβοσκα χειροβομβίδες
νάρκες έτρωγα προσφάι
και φωτοβολίδων φάη
πέρασε και η Σκουπίτσα
και του Νόσφ η θεία Νίτσα
μα εγω έσκαβα αμπρί
ο τσολιάς να μη με βρεί
Εμφανίστηκαν Σπινόζες
της κουζίνας οι σκαμπρόζες
και εγώ φυτεύω νάρκη
ναν τα πάθη μας αυτάρκη
Ήρτε κι ένα Μαρικάκι
κούναε φουρό λιγάκι
αλλ εγώ είχα σκοπιά
να μην έρθει το τσολιά
Έδωσα πολλούς αγώνες
μα τους θηλυκούς λαγόνες
δεν τους ήξερα ο φτωχός
ήμουν κατσαπλιάς σωστός
τώρα πιά που πάω να δύσω
τι μου έμεινε να ζήσω ;;
γράφω μες τη χελιδόνα
να περνάει η αλγηδόνα
16 Νοεμβρίου, 2007 στις 2:40 πμ
ο θειος Ισιδωρος
KATHEDRAL VERSION
————————————
Αχ, και να ειχα μια χοντρη μαζυ μου εδω στη ντάτσα
τωρα που ειμαι μονος μου, θα περναγα …ταρατσα!
Θα τρωγαμε, θα πιναμε, θα καναμε και τρελες
της τρομερης κυλοτας της θα ΄λυνα τις κορδελες,
Μεσα σε καλτσες δυχτυωτες, σαν φαλαινα σε απόχη,
«σε θελω» να της λεω εγω κι αυτη να λεει «ΟΧΙ !»
πανω της θα σκαρφαλωνα σαν τον καταδρομεα
που κυριευει το υψωμα κι υψωνει τη σημαια
κι ετσι καθως θα στεκομουν πανω στο σαρκοβουνι
θα΄μουνα σαν τον ηρωα της νιοτης μας Γκουσγουνη!
16 Νοεμβρίου, 2007 στις 2:44 πμ
ο θειος Ισιδωρος
Γκουσγκούνη
16 Νοεμβρίου, 2007 στις 2:58 πμ
Βοηθός σκηνής - Μαρίκα
Κι αν πέθαινε η φάλαινα
στη λύσσα σου την τόοοοοοση;
Όλοι μαζί θα κράζαμε :
«γάμησεεεεε, πριν παγώσει»!
16 Νοεμβρίου, 2007 στις 3:14 πμ
Alkibiades (??!)
Aυτη η φαντασιωση
μανησυχει του θειου,
ευρηκε ρε ο ατιμος,
νεα παραφιλια,
το κητος θελει να πηδα,
που εφαγε τον Ιωνα.
16 Νοεμβρίου, 2007 στις 3:17 πμ
Alkibiades (??!)
Ηρθε και το Μαρικακι
και κερναει παϊδακι… 😆
16 Νοεμβρίου, 2007 στις 3:17 πμ
Athanassios
Μια φάλαινα ελέγανε πως ήταν η Ελένη
μα άφησε το Μενέλαο με την καρδιά καμμένη…
Θείε, ανέβα το βουνό, σκίσε και τη λαγκάδα
όλα του πούτσου δύσκολα
ξερή περικοκλάδα
Ο Γκουσγκούνης γέρασε,
η ψωλή του εμαράθη
μα οι ατάκες μείνανε
στη μνήμη, σαν τα άνθη…
ΡΙΞΕ ΠΡΑΜΑ…..
16 Νοεμβρίου, 2007 στις 3:24 πμ
Athanassios
Στον Αλκιβιάδη ::::
Περικοπή μου θύμισες
απ΄την παλιά Διαθήκη
όταν είπε ο θεός στον Ιωνά
«λαβέ μιαν κολοκύνθην»
Κι ο Ιωνάς την έλαβε
και εις πόλιν επορεύθη,
την πόλη Νινευί
τη χιλιοδοξασμένη
Εκεί θυμήθηκε να γράψει για το κήτος
που δήθεν τον κατέφαγεν
και βγήκε απ΄την κοιλία
ακμαίος κι ωραιότατος
μεγάλη κορϊοδία !!
16 Νοεμβρίου, 2007 στις 3:55 πμ
Alkibiades (??!)
Tους δουλευε ο Ιωνας,
η ηταν παραισθησεις
γιατι της κολοκυθας του
με ergot* μολυσμενης
μηπως και εκοβε μπουκιες
την ερημο περνωντας;
Κι ειδε την ερημο νερο,
την κολοκυθα ψαρι,
της Νινευι το ζιγκουρατ
μην ειδε για λιμανι;
*Μυκητας με παρομοιεs ιδιοτητες με LSD
16 Νοεμβρίου, 2007 στις 4:18 πμ
ο θειος Ισιδωρος
Αν Μαρικάκι εισαι εσυ αυτη που υποθετω
-το αμυγδαλο μεσ΄της καρδιας του θειου το κουφέτο-
κι ετσι μιλας κι εκφερεσαι σα να΄σαι καμια …»αλλη»,
μοναχα που το σκεφτομαι με πιανει παραζαλη.
Οχι, δεν ειναι δυνατον να΄πεσα τοσο εξω
δεν ημπορω να το σκεφτω, ουτε να το αντεξω
οτι μπορει να ειναι αυτη ο ερωτας του θειου
θε να λαλησω σαν πουλι, θα κανω τσίου-τσίου.
16 Νοεμβρίου, 2007 στις 4:34 πμ
Η Μυγδαλομαρίτσα
Θείο, τι θες απ’ τ’ αρφανό;
Τι θες απ’ τη Μαρίτσα ;
Τη γλίτσα και τα μύγδαλα
τα λες και στη Σκουπίτσα !
(άντε…)
Εγώ είμαι θείο Ισίδωρε
εγώ η Μπουμπουλίνα…
Μα ας πάω να ξαπλώσω -για !
για να στα πω πιο φίνα.
(αύριο)
16 Νοεμβρίου, 2007 στις 4:50 πμ
ο θειος Ισιδωρος
Δεν θελω ετσι να μιλας αν εισαι η Σκουπιτσα
αλλα μου εισαι αδιαφορη αν εισαι η Μαριτσα
γιατι εγω επιθυμω μοναχα τη Σκουπιτσα
και ουτε που ενδιαφερομαι διολου για τη Μαριτσα.
16 Νοεμβρίου, 2007 στις 5:05 πμ
ο θειος Ισιδωρος
Για να παγωσει η φαλαινα θελει μεγαλη ψυξη
και υπαρχει το ενδεχομενο ο κωλος της να σφιξει
κι ενω πρωτα ητο πλαδαρος κι εκανε πλούτσου-πλάτσα
κι εμοιαζε σαν κάνα βουνί απο βιοχλαπάτσα,
τωρα με την κρυογονική που σφιγγουνε οι κωλοι
δεν είναι προσπελασιμοι, δεν τους τρυπα ουτε βολι.
16 Νοεμβρίου, 2007 στις 9:50 πμ
skupitsa
Θείε μη φέρεσαι άσκημα στη Μυγδαλομαρίτσα
που έχει στίχο πλούσιο, δεν είναι η Σκουπίτσα.
Αν ίσως ήρθε η ώρα μου για σε να αγωνιστώ
την προτιμώ χίλιες φορές από τη θεία Νίτσα.
16 Νοεμβρίου, 2007 στις 10:17 πμ
Alkibiades (??!)
Ναχει βρεθει η Μαρικ/τσα μας,
στου «Ιλιου» τον εξωστη,
εκει που αλαλαζοντας
σταθηκαν αλλοι τοσοι,
και «πουντα τα πουλακια σου;»
ρωτουσαν το Γκουσγκουνη;
Κι αυτος με κιαλια ψαχνοντας
γυαλιζε το τσουτσουνι;
Της Μπουγατσαγουπολεως
μεγαλες ηταν ωρες,
οταν ο μεγας φαλακρος
της ζηταγε της κουκλας
τον τοιχο να βαστα καλα,
γιατι πολυ θα «ζπρωξει»…
Ηταν ωραιες εποχες
οπου η συλογικοτης
ειχε εξαπλωθει πολυ
στην τοτε κοινωνια,
αφου να δειτε ομαδικη,
ηταν κι η μαλακια!
Τουτη η Μαρικ/τσα
φαινεται, οτι εχει αναπολησει,
τετοιες ομαδικες σκηνες
απο τη Σαλονικη.
16 Νοεμβρίου, 2007 στις 10:30 πμ
Alkibiades (??!)
Ναναι η Μαριτσα μια εμορφη,
γλυκεια μυγδαλοματα,
η μηπως ειν’ μαντραχαλος
με σιδερενια μπρατσα;
Γιατι αν και θυληκια
βγαινει η επιθυμια της
με μια σκληροτητα αντρικη
πεταει τα σκωπτικα της.
Μα ειναι ο καιρος εγγυς,
το πραμα θε να δειξει,
αν ειναι ροδο ο ανθος,
καποτε θα μυρισει…
16 Νοεμβρίου, 2007 στις 5:07 μμ
ο θειος Ισιδωρος
Αλκη, δεν ειν΄μαντραχαλος ουτε χαλαει μαντρες
ειν΄η Σκουπιτσα η ευμορφη που παιζει με τους αντρες!
Γιατι μετα τη συναξη αλλαξε χαρακτηρα,
να φταιει ταχα το κρασι ή μηπως φταιει η μπυρα;
Ηπιε πολυ; Για πητε μου κι εμενα, ειναι ποτης;
γιατι ολη αυτη η αλλαγη και η επιθετικοτης;
Μηπως την στεναχωρησε κανενας καλυβίστας
την ωρα που εχορευε στο κεντρο εκει της πιστας;
Μηπως την επαρενοχλησε ο παλιοΝοσφερατος
μηπως της φερθηκε αισχρα και τοπαιζε μουράτος,
και κοιταζε τα ποδια της κανοντας μπανιστηρι
και η Σκουπιτσα θυμωσε και του ΄πε “-Αι σιχτίρι”;
Που πηγε η τρυφεραδα της, που χαθηκε η αβροτης,
της θηλυκης ευγενειας η ασυγκριτη λεπτοτης;
Γιατι συμπεριφερεται σαν ναναι ….στα μπετά;
Μονη της εφυγε απ΄το μπαρ, τι εγινε μετα;
16 Νοεμβρίου, 2007 στις 5:22 μμ
Νοσφεράτος
Εγώ δεν παρενόχλησα ποτές μου την Σκουπίτσα
Την θαυμαζα ακινητος ,που ‘ταν σαν Μονα Λίτσα
Και δεν πιστευω ναν’ αυτή Η Μυγδαλομαρίτσα
Μάλλον σιτουασιονιστές ,χωθηκαν μες την Πίτσα ….
Μαλλον οι Σιτουασιονιστές που είναι Πονηροί
Στης Χελιδωνος τρυπωσαν , το μυστικό Αμπρί….
16 Νοεμβρίου, 2007 στις 6:58 μμ
Παπούλης
Εκεί σκοπιά που φύλαγα στη κορυφή στο Γράμμο
άκουσα πέρα τουφεκιές που ρίχνανε σε γάμο
μήνα σε γάμο ρίχνουνε μήνα σε πανηγύρι ;
τ’ αυτια μου αν λαθεύουνε , θέλουνε τεμπεσίρι
Στο άκουσμα ταράχτηκα , θεέ μου τι να κάμω;
ποιά έμορφη παντρεύεται εκεί δια να εκδράμω
και ποιού συντρόφου εκλεκτού γίνεται το χατήρι ;
καλό είναι να ρωτήσουμε και το Καλυβοκύρη
16 Νοεμβρίου, 2007 στις 7:09 μμ
Πάνος
Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι
(το λέω θετικά)
στη χελιδόνα έρχονται
διαβάζουν τα στιχάκια μας
– και φεύγουν σιωπηλά.
Χωρίς ν’ αφήσουν σχόλιο
(σε ρίμες, εννοείται)
την αλανιάρα δεν ξεχνούν
φαίνεται πως την αγαπούν
– αυτό το ποστ κινείται!
*
(Σήμερα, 16 Νοεμβρίου 2007, η αλανιάρα είναι, ως τώρα, πρώτη σε επισκεψιμότητα από όλα τα ποστ της καλύβας! Αυτές είναι πτήσεις!)
16 Νοεμβρίου, 2007 στις 8:21 μμ
skupitsa
Ο Άλκης το κατάλαβε ποιά είναι η Μαρίτσα.
Κοιτάξτε τις διαφορές. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ η σκουπίτσα.
Αυτή εδώ η σύγχιση εντόνως με συγχλίζει
έτοιμος είσαι θέιε μου, φοβούμαι, για παιχνίδι.
16 Νοεμβρίου, 2007 στις 8:24 μμ
skupitsa
Σε άλλο ποστάκι κρύβεται η άποψη του Άλκη,
που όταν διαβαστεί σωστά μας δέιχνει το Μαράκι.
16 Νοεμβρίου, 2007 στις 8:48 μμ
Νοσφεράτος
Αληθεια, τόσο Μάγκικα, φέρεται το Μαράκι;
Γιατί εμενα στην αρχή μου φανηκε παιδάκι *
μα ,που το ξανασκέφτομαι,σαν κατι Μαγειρεύει
Βρε μπας και ειναι Μάγειρας και όλους μας Δουλεύει;
* με διαλυτικά
16 Νοεμβρίου, 2007 στις 9:00 μμ
ο θειος Ισιδωρος
Αυτη σου η διαψευση πολυ χαρα μου δινει
διπλα μου ειναι η θεση σου (΄πο κατω΄πο την κρήνη).
δεν ειμαι κανας νεαρος να κανω παιχνιδακια,
(μονο αν παιζουμε μαζυ με γλυκες και χαδακια).
ουτε ειμαι επιπολαιος δια να σαλιαριζω
και παυω, αν το επιθυμεις, στο τρενο να σφυριζω.
16 Νοεμβρίου, 2007 στις 9:02 μμ
σχολιαστης
Δεν τόνε βλέπετε, ο Θείος φτάνει
ψηλ’ ανεμίζοντας το γιαταγάνι.
16 Νοεμβρίου, 2007 στις 9:15 μμ
ο θειος Ισιδωρος
Σκουπιτσα,
ολοι αυτοι που επιθυμουν να σ΄εχουν στο πλευρο τους
σε βλεπουν σα να ησουνα στο πιατο τους πλευρότους
και μοναχα ο προεδρος που στη ζωη εχει πειρα
και δεν του αρεσει η α-λα-κρεμ, κοιταει το χαρακτηρα!
16 Νοεμβρίου, 2007 στις 10:15 μμ
Ο.Υ.Κ (Ομάδα Υπογείων Καλυβιστών) η "Μαρίκα"
Σεβαστέ Θείο…
Το Μαρικάκι, είν’ και δεν είν’ με μπράτσα και μουστάκι
Αν κάνει αποτρίχωση…. θα γούσταρες λιγάκι ;
Μ’ αρέσουνε οι τουφεκιές κι αυτά τα παιχνιδάκια μου,
του Θείου αυτό το μπλέξιμο απ’ τα πολλά κολπάκια μου.
Δεν ημπορώ, δε δύναμαι να γράψω κι άλλους στίχους…
είμαι σ’ αποστολή ειδική: περί έρωτος και ήθους !!!
Και παίρνω το Ντουφέκι μου για λόγγους και χειμάδια
και στης Σκουπίτσας την ποδιά ας σφάζονται παλ’κάρια !
16 Νοεμβρίου, 2007 στις 10:25 μμ
Η Ομορφομαρίκα του Ασχημοδιαβόλου
Νόσφυ, δεν είμαι Μάγειρας, μηδέ και ο Δον Ζουάν
Ούτε νεφρά, ούτε ομορφιά δεν πρόκειται να φαν…
Χμ…. Εσύ, ασχημοδιάολε μ’ αρέσεις όσο πάει…
Τι λες; Να έρθω πιο κοντά; Ή άλλη σ’ αγαπάει ;
Αν και τώρα που το σκέπτομαι και διάβασα στη λίστα
είσαι κι εσύ μπουρδουκλεμέ με κείνη τη Σκουπίτσα…
(φτουυυυυυ ! να πάρει ο…Νόσφυ)
16 Νοεμβρίου, 2007 στις 10:33 μμ
Alkibiades (??!)
Mαρικα ειναι οι στιχοι σου,
ωραια δουλεμενοι,
ριμες και μετρα στεκουνε
ειναι καλλωπισμενοι.
Μη μας στερεις τους στιχους σου,
εχουν μια μαεστρια,
εχουν αλατοπιπερο,
φρεσκια φιλοσοφια.
Αν οι ¨καινουργιοι» φυγουνε,
και μεινουν οι μπαγιατες,
τοτε την αλανιαρα μας
θατηνε φαν οι γατες.
16 Νοεμβρίου, 2007 στις 11:00 μμ
Ασμοδαίος
Ομού απόρησα κι εγώ, ομού τω Νοσφεράτω·
φοβάμαι πως ξεκούτιανα και έπιασα τον πάτο,
γιατί είναι ώρα πια πολλή που σκέφτομαι ποια είναι
αυτήν που ο Άλκης της μηνά και της φωνάζει «μείνε!»
Δεν είναι -λέει- δον Ζουάν, ούτε και μαγειρεύει (…)
μου φαίνεται πως για πολύ καιρό αυτή θα μας παιδεύει
κρύβοντας την ταυτότητα, περιγελώντας όλους
-και με το όλους εννοώ ανθρώπους και διαβόλους.
16 Νοεμβρίου, 2007 στις 11:19 μμ
Alkibiades (??!)
Γερο «ασχημοδιαβολε»,
ματι σε εχει παρει
γιατι μου ειναι φανερο
πως την αληθεια ξερει…
16 Νοεμβρίου, 2007 στις 11:44 μμ
Πάνος
Άλκη, τι λες;
Είναι εις άπαντας γνωστό,
από τις δέκα του μηνός:
ο Νοσφεράτος
είναι καλλονός!
Και το «ασχημοδιάβολος»
ας το αποδεχτούμε
(γούστα είν’ αυτά…)
Και «γέρο» (αποπάνω) θα τον πούμε;
Τσκ, τσκ…
(άνευ ρίμας!)
16 Νοεμβρίου, 2007 στις 11:54 μμ
Alkibiades (??!)
Δεν ειναι ο μονος διαμονας ο Νοσφυ της καλυβας,
κι αλλο δαιμονιο φαινεται γουσταρει της Μαριτσας.
Αλλα κιαυτο της φαινεται οτι εχει καπαρωσει
της Μιας Σκουπιτσας η γητεια, γιαυτο εχει ξενερωσει
και φερεται σα δονζουαν με φουστα αντι μανδυα,
ταριχνει εδω, τα ριχνει εκει, μα η ριμα της κυρια!
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 12:13 πμ
Ασμοδαίος
Άλκη, είναι πασίδηλο : εγώ είμαι ο δαίμων
μόνο που θέλησα κι εγώ να είμαι σαν τον Αίμων (sic),
ξέχασα και τα γηρατειά και τα ψαρά μαλλιά μου
και ήθελα να θυμηθώ -για λίγο- τα παλιά μου.
Όθεν και δεν εννόησα αναφορά σε γέρο
μα τώρα που κατάλαβα σπεύδω και θα προφέρω
τα λόγια τα ακόλουθα που ‘γραψα μόλις τώρα,
πήγε έντεκα και τέταρτο -καλή δεν είν’ η ώρα; –
«Μαρίκα, πες μου: ήμουν γω κείνος απ’ αραδούσες
με τη φωνούλα την ψιλή ήσουν που με καλούσες;
Γιατί, πριν πέντε σχόλια είπες για κάποιον brutto
μήπως και είμαι εγώ αυτός ή κάποιο άλλο μούτρο;»
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 12:19 πμ
Alkibiades (??!)
Ειναι μια υποθεσις,
που εκανε ο Χαρος
συμφωνησε και ο Satanas
κι ειπανε μηπως παιζει,
ειδυλιον εναλακτικον
τι ο Νοσφυ,
ειναι ωραιος,
δεν ειναι γερων
και ασχημος
οπως ο Ασμοδαιος… 😆
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 12:23 πμ
Παπούλης
Το Μαρικάκι πράγματι , λάμπα πολλών κυρίων
ρέκτης αυτή της ποίησης , κυρά των μυστηρίων
και με τους άλλους διαφωνώ πως ρέπει σε σπινόζα
οι πονηροί οι στίχοι της τη μαρτυρούν σκερτσόζα
και απο το δίχτυ του καλσόν λίπος δεν ξεμυτάει
στη γλώσσα και στο έμμετρο η πέννα της πετάει
δύο της στόχους έβαλε , άξια τους κουλαντρίζει
το πέρασμα της από δώ , γόβας τακούνι τρίζει
κι εγώ όπως πάντα μου γκαβός ετήραγα σαπέρα
μή με ζητήσει ο Ντουγκασβής που νόμιζα πατέρα
το άνθος της ανάσας της δε πήρα εγώ χαμπάρι
εις του Ποτέμκιν το σκαρί καθάριζα αμπ(ά)ρι
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 12:24 πμ
Alkibiades (??!)
Κι αν δεν ειναι μαγειρας,
δεν ειναι και παλικαρι,
τιστα κομματια ειναι αυτη
ο διαλος να την παρει,
γραφει παντως υπεροχα,
τη λενε και Μαριτσα…
ρε συ, καιρο δεν ειχαμε
νακουσουμε τη Ριτσα;
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 12:26 πμ
Ασμοδαίος
Πώς να το κάνουμε, Άλκη μου; Έτσι πάει το πράμα
όλα δεν τάχει ο Νόσφυ μας -θα ήταν μέγα θαύμα
άδικος να ‘ναι ο Σατανάς, να μου ‘χει απονείμει
τιμές μαζί και ομορφιά και να μην έχει μείνει
τίποτα για το Νόσφυ μας πάνω στην Τρανσυλβάνια
-οληνυχτίς θα έκλαιγε μέσα εις τα ορμάνια.
Πολύ καλά το έκανε το μοίρασμα: δβορκίνειο*
-έκαν εμένα χούφταλο, το Νόσφυ γκομενίδιο! 🙂
–
*προφέρεται λαρσινώ τω τρόπω
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 12:28 πμ
Ασμοδαίος
Χμμ…
Αχμ…
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 12:39 πμ
Alkibiades (??!)
Ο Διαολος τον ποιητη,
μπρος στον καθρεφτη βανει,
και μια φανταστικη ζωη
τον εχει εκει να διαγει.
Ο Νοσφυ θαταν αδικο
να βλεπει στον καθρεφτη,
κατι πιο λιγο απ αυτο,
που η πενα του επιτρεπει…
Γνωστο ειναι οι ποιητες,
του Satanas ειν’ δουλοι,
κι ο Νοσφυ κανει τη δουλεια
σαραντα ποιηταδων
σεντονια γραφοντας μακρια
προς αγραν μαθηταδων,
που στα καζανια
θα βρεθουν
-εργα χαλκωματαδων!
H ακομα αγεληδον,
του Σποτ θα γινουν γραμματεις
εις την ρεσεπσιον… 😈
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 12:40 πμ
Παπούλης
Άμα ξανάρθει Πάνο μου ετούτη η Μαρίκα
παρέδρου δώσε της μισθό , να της κολλάς το ΙΚΑ
και σείς βρε χουσμεκιάρηδες που λέτε είν’ η ρίτσα
ξανασκεφτήτε το διπλά , μην είναι η Σκουπίτσα ;;;
Αφού συγχλίστηκε πολύ με Νόσφυ και με Θείο
πριχού ταϊσει και τους δύο με τόννους παραθείο
(καημένε Αθανασόπουλε τι σούμελε να πάθεις
κι από κακούργα στιχουργό τα κέρατα να μάθεις)
η σκούπα αποφάσισε να βγάλει δυό κοντάρια
και στη δική της τη ποδιά να σφάζονται ζαγάρια.
Η μια περσόνα θηλυκιά ίδια η Μόνα Λίτσα ( του )
και η άλλη ντερμπεντέρισα να δέρνει με τη βίτσα
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 12:48 πμ
Alkibiades (??!)
To θηλυ ειναι πονηρον, το λενε οι πατερες,
δεν θα μου κανει εντυπωση αν εχει παρει βερες…
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 12:51 πμ
Πάνος
Παπούλη, όμορφα τα λες και καλοζυγισμένα
κι είν’ τα στιχάκια σου σωστά κι ωραία μετρημένα.
Κανένας από τους γνωστούς ενταύθα ποιητάς,
που πέρασαν και έφυγαν – και τους καλυβιστάς
δεν θα μπορούσε νάγραφε στίχους σαν τη Μαρίκα.
Μονάχα δυό: προσέξτε με, νομίζω πως το βρήκα!
(θα το αποκαλύψω σε επόμενο σχόλιο) 😉
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 1:17 πμ
Ερωτομαρίκα (και εκ του έρωτος, αλλά και εκ της απορίας!)
Όχιιιι!!! Δεν ένιωσε κανείς το χτύπο τής ψυχής μου
για ποιον ασχημοδιάολο σκιρτάει το καρδί μου…
Και εσύ Πανοκαλυβιστή, παλιο-Αρτέμη Μάτσα
να δούμε σαν τι δήλωση θα φέρεις, τι μαντάτα…
(χμ….)
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 1:24 πμ
Προσκυνομαρίκα
Αλκη, πολύ εθαύμασα την ικανότητά σου
να διυλίζεις κώνωπα στα στιχουργήματά σου…
Παπούλη μου, σ’ ευγνωμονώ για την ωραία μύτη
κι Ασμόδαιε, γλυκογελώ στου έρωτος το δίχτυ…
(να δούμε ο ΠανΚαλυβιστής, τι σχόλιο θα ρίξει…)
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 1:26 πμ
Νοσφεράτος
Ποτές δεν ισχυρίστηκα πως ήμουνα Ωραίος
Ούτε πως ήμουν Ζαν πρεμιε μα ούτε και Μοιραίος
Και ούτε τοπαιξα ποτέ Γιαπης, Μη δον Ζουάν
-ωσάν αυτούς που νιώθουνε τάχα νάμπερ Ουάν
Ούτε και υποκρίθηκα πως ήμουν νεανίας
Ωσάν τους Δήθεν γκόμενους της κάθε Μπανανιας
Γι αυτό Μαρικα πρόσεξε και άμα με Γουστάρεις
Πρέπει με Πάθος, θηλυκό, νασαι για να με Πάρεις
Δεν με πτοούν τα καλή σου ,το αν είσαι ωραία
Ούτε με νοιάζει η Προίκα σου , τα Σεα και τα μέα
Και ούτε τη Μαγειρικής, την Τέχνη αν κατέχεις
Ω Μαρικάτσι, πρόσεξε , τον Νοσφυ αν θες να έχεις …
Πρεπει ν’ αφήσεις της καρδιάς να ρεύσει λίγο αίμα
Πρέπει αλήθεια ζωντανή να δώσεις, δίχως ψέμα
Πρέπει για λίγο να αφεθεις ,να τρέξεις σαν νεράκι
Κι οφείλεις για τον ερωτά να λιώσεις σαν κεράκι ….
Εμέ δεν γοητεύουνε οι όμορφοι σου στίχοι
Ούτε το Ύφος το βαρύ, και δεν μετρώ με πήχη
Την εξυπνάδα ,Μόρφωση και Τέχνη Ποιητική
Ο Έρωτας , Μαριτσα μου είναι Ασκητική
Πρέπει από τα στηθια σου να στάξει λίγο Γάλα
Και ν ’αφεθεις στων Πόθων σου τα Μάγια τα μεγάλα
Πρέπει να ακούσω μέσα σου τους Μύχιους σου Ήχους
Να νιώσω έγκατα Ψυχής , Αγάπης αποήχους …
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 1:35 πμ
Πάνος
Στα πρώτα σχόλια θαρρώ βρίσκεται η αλήθεια,
εκεί αποκαλύπτεται ποιός (ποιά) είναι η Μαρίκα!
Ποιός (ποιά) βάζει ΤΡΙΑ θαυμαστικά σαν θέλει να θαυμάσει
και ποιός τη σύμμειξη αυτή ( ;!;) μπορεί να δοκιμάσει;
Ποιός (ποιά) γνωρίζει από παλιά καλά τη χελιδόνα
και την καλύβα από κοντά τη ξέρει έναν ..αιώνα;
Ποίος (ποία) αλλάζει εύκολα ενδύματα και ρόλους
και ως Μαρίκα τωραδά μας ξεγελάει όλους;
Μονάχα ΕΝΑΣ (ΜΙΑ) τελικά μπορεί να είναι. Ποιός;
Μα είναι ολοφάνερο! Εδώ σας θέλω – εμπρός! 🙂
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 1:36 πμ
Πάνος
Και (ως συνήθως) ο Νόσφυ ο καημένος
τριγυρνάει μακριά νυχτωμένος… 😉
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 1:38 πμ
Μαρίκα "άφες αυτοίς"
Η ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗΣ
Ώρα, να το παραδεχτώ, να σας τ’ ομολογήσω
κι όλο το παρασκήνιο να σας το εξηγήσω :
Απ’ όταν κύμα μ’ έριξε, εδώ, μες στην Καλύβα
φωτιές κάψαν το μέσα μου, όταν τον πρωτοείδα!
Έτσι, σκληρός κι ατίθασος, πανάσχημος και γέρος
μ’ έκανε να τρελαίνομαι, μην στέκομαι σε μέρος …
Και όταν σας λέω άσχημος, μη δίνετε και βάση
για ξόρκισμα το πιπιλώ, μήπως και μου περάσει !
Όλα τα πάθη τής Ιώς, αν είναι, ας τα πάθω !!!
Μόνο να ρίξει μια ματιά… κι ύστερα ας τον χάσω…
Υπάρχουν κι άλλοι διάολοι να με παρηγορήσουν
να τον ξεχάσω, εύχομαι, ότι θα προσπαθήσουν.
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 1:45 πμ
Μαρίκα "ουφφφ..."
Ουφφφ… πήγ’ η καρδιά στη θέση της
(η καψεροκαημένη)
γιατί είδα Πάνου σχόλιο, ευτυχώς
(μη ΙP προδομένη) !!!!
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 1:47 πμ
Παπούλης
Μαρίκας ψυχογράφημα μου ανέθεσαν να κάνω
στη Κεντρική Επιτροπή με γραμματέα το Πάνο
έψαξα φάκελλους πολλούς που μ’ άφησε η Στάζι
το μπάρμπα Γκρόζο ρώτησα που ιδέες κατεβάζει
Ηλίου φαεινότερον φίλοι μου στη καλύβα
ότι αυτή η λεγάμενη η εν κρυπτώ μας ντίβα
τα έχει τα χρονάκια της κατέχει εμπειρία
και τάχα μου εμφανίζεται να είν’ εν απορία
με έβαλε σε συλλογή με τον Αρτέμη Μάτσα
εκείνη των χαφιέδωνε τη πιο αθλία φάτσα
και τα περί δηλώσεων με κάνανε να χάσκω
σκέφτηκα λίγο σουρρεάλ σαν τον Ορέστη Λάσκο
Τα χαμαλίκια της ζωής τα έμαθε νεράκι
αλλά δεν κώλωσε ποτέ τούτο το Μαρικάκι
από το τρόπο της γραφής μου φαίνεται αντράκι
πούχει τα μπράτσα σίδερο , μα στη ψυχή φαρμάκι
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 1:47 πμ
Νοσφεράτος
Πανε τι αλλο πια μπορώ να κανω ο Καυμένος
Παρά στη Νύχτα να γυρνώ και ναμαι Νυχτωμένος;
Αν εν Νυκτός δεν γύρναγα δεν ημουν νυκτοπούλι
Και στα σκοτάδια σαν τυφλός δεν ημαν Καραούλι ,
Τι Νοσφεράτος θάμουνα ; Τι σόι Νυχτερίδας
για πε μου αν ξερεις Πάνε μας , εσύ πουσαι Ατσίδας;
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 1:53 πμ
ο θειος Ισιδωρος
Ειμαι κι εγω ενας απορος κι εχω χαρτι απορίας
σφραγιδα και υπογραφην φερον της ενοριας
Μολις πρωτοεμφανιστικε ετουτη η Μαρικα
στην ενορια ετρεξα αλλα κλειστη τη βρηκα
ομως δεν τα παρατησα, σημερα ξαναπηγα
παπα, του λεω, βοηθησε΄τι θα μου στριψει η βιδα
Κι ετσι που λετε βρεθηκα απορος με πτυχειο
και αναρωτιεμαι απορών: Μην ειναι απο τη Χιο;
(η Μαρικα)
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 1:56 πμ
Πάνος
Μπουμπούνας αποδείχτηκα, άλλον (άλλην) είχα στο νου
(κι είναι δαιμόνιο το μυαλό του Καλαματιανού…)
Τελείως την επάτησα. Μα έκαν’ ένα λάθος
το Μαρικάκι παίζοντας εις το πισι με πάθος
και έτσι ανακάλυψα ποιός (ποιά) είναι η κυρία!
Να σας το πω; Τι λέτε ορέ! Κι η …δεοντολογία;
Γι αυτό απ’ τη συζήτηση αποχωρώ εντελώς.
(Mπορεί να είν’ ο …Ισίδωρος, ο speaker, o trellos
o Σαραντάκος, ο π2, ο σχολιαστής – ακόμα κι ο Αθήναι-
-ος ο μάγειρας, ο μερακλής – όλοι μπορεί να είναι!)
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 2:00 πμ
Alkibiades (??!)
Eιν’η μαστιχα απο τη Χιό
αλλ’οχι κι η Μαρικα,
μον’ ειναι Μωραϊτισα
και χαμουτζοχωριτισα…
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 2:02 πμ
Πάνος
Είναι μεγάλος ο Μωριάς*
καλέ μου Αλκιβιάδη
Τρίπολη, Πάτρα, Κόρινθος
Καλάμαι με το λάδι…
___
* Αχχχχ…
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 2:12 πμ
Μαρίκα "ουφφφ..."
Σάπιο σανίδι πάτησα …
Πάνο μου, παραπάτησα !
Προδώθηκα-προδώθηκα
από το «ουφφφ» καρφώθηκα !
(πονηρέ…….)
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 2:12 πμ
Νοσφεράτος
Ποιά νάναι τούτη η Μορφή; Ποια ναναι η Μαρίκα
Που στην αρχή την πέρασα απλώς για μια Ριρίκα;
Και νόμισα πως ήτανε κι’ολίγον Κακομοίρα
Βρε μπας και ειναι η ..πως την λεν ..εκείνη η ..Καλομοίρα;
Βρε Μπάς και είναι Αερικό; Η μήπως ειναι Τζίνι;
η μηπως κοριτσίστικο ,πανέμορφο Πιπίνι;
ή άραγες μουστακαλής ,χοντρούλης και τριχάτος
που την γατούλα παίζοντας κρύβει πως ειναι Γάτος;
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 2:13 πμ
ο θειος Ισιδωρος
Μηπως να ειναι φαινεται η Ρουλα Βροχοπούλο(υ)
που ψαχνει μες το ιντερνετ του Αλβανου τον πουλο;
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 2:19 πμ
Μακρινή Μαρίκα (ρόδο μου...)
Μπορεί η γενιά να βρίσκεται κάπου εις το Μωριά
αλλά, η Μαρίκα βρίσκεται αλλού και μακριά…
Και Θείο μου δεν ψάχνεται για αλβανοπουλιά
παρά τις ώρες της περνά με τα κοπροσκυλιά !
(όχι…που δεν θα στην έλεγα…)
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 2:21 πμ
Πάνος
Κι όμως δεν ήτανε το «ούφφφφ…»
– που σ’ ‘εχει μαρτυρήσει!
Η πόρσε* κρύβει μυστικά
και τις Μαρίκες βρίσκει!
—
* η wordpress
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 2:23 πμ
Καπριτσιόζα Μαρίκα (όχι πίτσα)
Κι άντε να δεις πού βρίσκεται,
πού σ’ απατάει η Σκουπίτσα
δεν είμαι για τα δόντια σου
έχω πολλά καπρίτσια …
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 2:23 πμ
Ασμοδαίος
Τώρα εσιγουρεύτηκα ποια είναι η Μαρίκα!
Τη λύση του αινίγματος μου φαίνεται πως βρήκα!
🙂
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 2:24 πμ
Παπούλης
Δίπλεκτον στήσαντας σονέτο
βάζω να κάνω ενα γκαϊφέ
μα μούσβησε το καμινέτο
τρακάρησα και στο μπουφέ
εκεί που έψαχνα ένα σπίρτο
( μου κόψανε το ρεύμα χτές )
αυτή ελουζότανε στο μύρτο
εσύ Μαρίκα μου τα φταίς
Τάβλα ξαπλώσαντας στη πλάκα
τσιγάρο ψάχνω για να βρώ
πάλε με πιάσανε μαλάκα
η ξέστηθη κρυφή περσόνα
δε μούχει αφήσει ουτ’ ένα ευρώ
μπατίρησα στη χελιδόνα
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 2:25 πμ
Πάνος
«Τώρα εσιγουρεύτηκα ποια είναι η Μαρίκα!»
Τι λες, ορέ μπίρομ;!
(Κάλβειος απόληξις)
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 2:26 πμ
Πάρτα Μαρίκα ! (αυτοκριτική)
Ρε φτου την ατυχία μου
μ’ αυτήν εδώ την Πόρσε !!!
Τι θέλω και γυρνοβολώ;
ας μου τα χώσω: «Όρσε» !!!
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 2:26 πμ
ο θειος Ισιδωρος
EVRIKA !!!
———————–
Ομως αυτα που υπονοει και οσα αναφερει,
πως καποιον ερωτευτηκε γιαυτον και υποφερει,
με οδηγουν ν΄αντιληφθω πως ειναι η Σκουπιτσα
καθοτι μοναχα αυτη εχει εκδηλωσει βιτσια
γεροντολαγνικά στο προσωπο του θειου,
οποτε ο λεγαμενος θα ειναι: «εμου του ιδίου» !!!
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 2:27 πμ
Ασμοδαίος
Όου γιαπ!
(εκτός αν ψεύδεται ασυστόλως)
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 2:30 πμ
Πάνος
Τρία πουλάκια κάθονταν στου θείου το ταμπούρι
– καλάηδαγαν ολημερίς και τούγιναν τσιμπούρι:
«δεν θα το εύρεις γέροντα ποιά είναι η Μαρίτσα,
στο νου σου βάλε το καλά: δεν είναι η Σκουπίτσα!»
(κι αν είναι;…)
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 2:32 πμ
Πάνος
Ας το ακούσει ο Ασμοδαίος και ο κόσμος όλος:
ΦΥΣΙΚΑ και ψεύδεται ασυστόλως!
(πως αλλοιώς θα γινόταν;) 🙂
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 2:33 πμ
Νοσφεράτος
Σαν καποιον θρυλο ν’ άκουσα σε τούτα εδώ τα μέρη
Να λεν για καποιον μυθικό μαγκίτη χασομέρη
που έγραφε ποιηματα και ηταν πολύ φίνα
μα εξαφανιζότανε και πήγαινε στην Κίνα
Μα δεν μπορώ να θυμηθω ποιο είχε ονοματακι
Μή ταχα ο »Ούτις» αυτός ειναι το Μαρικάκι;
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 2:36 πμ
ο θειος Ισιδωρος
Αυτα που ειπα Ω! ΙΘΙστες τα επαναλαμβανω
σας παραπεμπω ολους σας στους στιχους μου πιο πανω.
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 2:37 πμ
Επιστολογράφος Μαρίκα
ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΤΟ ΘΕΙΟ :
Ωωωωω Θείο ! Δεν είσαι ικανός να δεις και «παραέξω»
γιαυτό θα το καλοσκεφτώ, μην και στο Νόσφυ πέσω…
Μα άκου πρώτα τα ‘σώψυχα, μήπως και το σκεφτείς
ίσως, μ’ αυτά συγκινηθείς και μετανοηθείς.
Εγώ ‘χα όνειρα για μας, πρωτόγνωρα… πολλά !
–που στη μικρή Σκουπίτσα σου, ούτε πιτσικουλιά…
Δεν είδες πώς ταράχτηκα με το «σφυρίξει τρις» ;
Γύρνα σελίδες… Πήγαινε… Στο έγραψα! Θα δεις…
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 2:38 πμ
Ασμοδαίος
Αλλιώς βεβαίως δε γίνεται
μα πάνω απ’ τα ψεύδη
παχύρρευστο ξεχύνεται
της veritas* το μέλι.
–
*αλήθεια (L)
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 2:41 πμ
ο θειος Ισιδωρος
Υπαρχει κι αλλο σκεπτικο το οποιο δε λαθευει
κι αυτο που ισχυριστικα πιστα το επαληθευει.
Ποιος λυπει απ΄την απ΄την ομηγυρη ετουτηνε την ωρα
Που ειναι η Σκουπιτσα, που γυρνα; Τετοια θα λεμε τωρα;
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 2:42 πμ
Πάνος
Νόσφυ,
άραξε και σβήσε:
– κοντά είσαι!
(λίγο αριστερά απ’ τη Σαγκάη…)
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 2:43 πμ
Πάνος
Του μέλιτος τον γλυκασμό
η Μαριγώ διαθέτει
– αλλ’ αν τη βρείτε, γράψτε μου
και θείος και ξαδέρφοι!
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 2:44 πμ
ο θειος Ισιδωρος
λειπει
(και μας γέμισε λίπη…
είπαμε: ρίμεεεες!
Πάνος)
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 2:46 πμ
Νοσφεράτος
Σαν κάτι λάμπει αμυδρά μες του μυαλού τη σκόνη
και μια ιδεα τρούπωσε και παραμένει μόνη
μα δεν σας λεω -ψαχνομαι ακόμα γι αποδειξεις
Πάντως δεν μοιάζει θηλυκό-γι αυτό εχω ενδείξεις….
– και ουτε θείε ,να χαρείς , θυμίζει την Σκουπίτσα
μπορεί να μοιάσουνε ποτέ ,τάχα, πατσάς και πίτσα;
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 2:48 πμ
Πάνος
Θείε, ξεχνάς τη σημερ’νή μέρα που ξημερώνει;
Ποιός τάχα βρίσκεται στ΄αμπρί κι όλο το ασβεστώνει;
😉
Και πέραν τούτου, δυο κλικ να κάνει, η Μαριγίτσα
άλλαξε αμέσως τη μορφή, ξανάγινε Σκουπίτσα!
Όθεν το επιχείρημα δεν είναι σοβαρό(ν)
– ψάξε να βρεις καλύτερο, δεν έχουμε καιρό(ν)!
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 2:49 πμ
Πατσαδομαρίκα (ψιλοκομμένη)
Χαααα -χαχα! Νόσφυ χαχα !
Έλα βρε ! Βουρ στον πατσά !!!
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 2:51 πμ
Ασμοδαίος
OK!
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 2:52 πμ
Πάνος
Νόσφυ, σε πήρε στο μεζέ, κι είναι ψιλοκομμένος
– βρέ τι τραβάς και συ μ’ αυτήν, ο δόλιος, ο καϋμένος…
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 2:58 πμ
Παπούλης
Άλκη
έβγα να σε δώ
λιγάκι
( μη τ ακουμπήσεις Πάνο
ριμάρει με το παραπάνω )
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 2:59 πμ
Νοσφεράτος
Που να γυρνα ο Βαγγέλακας ο διακεκριμμενος
Μήπως σε πατσατζίδικο ειν’ άραγες Χωμένος;*
* Λεω , μήπως …
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 3:02 πμ
Alkibiades (??!)
Ελα παπουλη ειμαι εδω
δεν εφυγα απτο χωριο…
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 3:06 πμ
Ασμοδαίος
AAAA
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 3:06 πμ
Παπούλης
(Προς Άλκη )
Εσύ που στη καλύβα
είσαι παλαιόθεν ντίβα
ποιά ναναι η Μαρίκα;
σε πειρασμό εμπήκα
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 3:08 πμ
Βαγγελομαρίτσα
Σαν δε με θέλεις να περνώ από τα πατσαδάκια
Νόσφυ, ν’ αλλάξω όνομα; (καλά..) Πες με και Βαγγελάκια !
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 3:09 πμ
Πάνος
ΑΑΑ
(ο ένας)
«Βαγγέλακας»
(ο άλλος)
…
Φέξε μου και γλύστρισα!
(Μαρίκα η Πολίτισσα)
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 3:10 πμ
Βαγγελομαρίτσα
Ελα Άλκη… τον παππού !!!
πες του κάτι και αυτού.
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 3:14 πμ
Εγκλωβισμένη Μαρίτσα
Εξομολόγηση:
Και τώρα έχω εγκλωβιστεί
(από την κακούργα IP…)
Ούτε να φύγω δεν μπορώ
κι ώρα πέρασε από δυό…
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 3:15 πμ
Παπούλης
Από τη Πόλη έρχεται και στη κορφή κανέλλα
το θείο να προσέχετε μη κάνει καμμιά τρέλλα
Δεν είναι ο Βαγγέλακας ο άξιος εθνικόφρων
συνάδελφοι πιστέψτε με κι ας είμαι βαρελόφρων
είναι το ύφος το αιχμηρό , σε αυτό το μαρικάκι
που μπρος της ο Βαγγέλακας ομοιάζει τσολιαδάκι
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 3:16 πμ
Ασμοδαίος
Γιατί τόσο εβιάζεσαι να φύγεις Μαρικάκι;
Μήπως ταχιά πρωί-πρωί θα πας στο γραφειάκι;
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 3:19 πμ
Γλαρομαρίκα
Να σας πω καληνυχτίτσα
απ’ τη νύστα τη Μαρίτσα.
Τι αν έχει μουστακάκι
ή φοράει νυχτικάκι;
Της αρέσει η χελιδόνα
κι η παρέα του «αγώνα» !!!
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 3:20 πμ
Παπούλης
Σαν φάνηκε ενόμισα πως είν η Ζαχαρούλα
αργότερα ο Ισίδωρος είπε πως είν η Ρούλα
το ΙΡ δεν ψεύδεται , το ΙQ μας λείπει
ξεσέλλωτοι καλπάζουνε του Αϊκ μας οι ίπποι
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 3:23 πμ
Νοσφεράτος
Μα τι παιχνίδια ειν ‘ αυτά, τι Αλυτα Μυστήρια
Ποια ειναι τουτη η σκια ,η μάλλον, αλητήρια!!
Που όλο αλλάζει πρόσωπα λες κι ειναι ο Πρωτέας;
Α ! δεν μπορώ θα κοιμηθώ , με πιάνει ο Μορφέας
Ισως εκεί στα Ονειρα να ευρεθεί η Λύση
Το , της Μαρικας πρόσωπο, ισως εκεί ν’ ανθίσει!!!
Ισως φανεί στον Υπνο μου πως ειναι ενας Τράγος
Η ισως μεταμορφωθεί και μοιασει μεγας Μαγος
Μπορεί να μου φανερωθεί, ως μια Μικρή τσαχπίνα
Και να μου πει στον υπνο μου : Με λενε Ασημίνα!
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 3:27 πμ
Alkibiades (??!)
Η Μαριτσα εχει χαζι
οταν μυστικο μαραζι
στα αγορια μας σκορπαει
αν το πουμε πια χαλαει…
Οπως ειδατε πιο πανω
στην κοντρουλα* με τον Πανο,
η μυστηρια Μαριτσα,
ψηλωσε τη χελδονιτσα.
*Για τη δημοφιλια της αλανιαρας
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 3:39 πμ
sfinaki
Γλαρομαρίκα σε παραδέχομαι
την σκούφια μου σου βγάζω και υποκλινομαι
σαν το γατι παραφυλας
ωσαν το χέλι ξεγλυστρας,
τους μαγκες της καλυβας
τους παιζεις και γελας.
-Μην πολυ μου τους κομπλάρεις
τα αντα καβαλάνε,
τον Αϊκ αγαπανε…
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 3:51 πμ
Alkibiades (??!)
Nοσφυ μου στον καθρεφτη σου,
τωρα πια τη Μαριτσα
θα βλεπεις και θα αγαλλεσαι,
κι ο θειος τη Σκουπιτσα
μεσα στ’ αμπρι θα παρει ευθυς
να την καταχωνιασει,
και για του κοσμου τα δεινα
να την παραμυθιασει.
Ετσι η Σκουπιτσα τελικα,
κατω απο τη βρυση,
για παντα θε να βολευτει
στου θειου την αγκαλη…
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 6:25 πμ
ο θειος Ισιδωρος
ΠΕΡΙ ΤΙΝΟΣ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΕΑΝ ΔΕΝ ΑΠΑΤΩΜΑΙ;
—————————————————–
Η σκεψη μου εδουλεψε με χιλιους δυο τροπους
και εφτασα σκεφτομενος ως τους αγιους τοπους (!)
(ενα το κρατουμενο)
Κι ενω εδω οι καλυβιστες επαιζανε ολοι μποξ
το μαρικακι εγραφε σχολια στο juke-box
συνδιασα τα προσωπα, μερες και γεγονοτα
και πως η κοτα εκανε το αυγο και το αυγο την κοτα
και ετσι εκαταληξα να βρω πρωτος τη λυση
και η λυση ειναι : οποια κρυβεται «κατω απο τη βρυση» !!!
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 1:32 μμ
skupitsa
Πόσο θα΄θελα να ήμουν
σύνθετη προσωπικότης
κάθε μέρα ν’ ανεβαίνει
υψηλά η δημοτικότης
και ορθή να παραμένει
των πουλιών η ανηθικότης.
Αλλά φευ είμαι σκουπίτσα
ταπεινά τα σχόλια μου
κι όση κι αν μού δίνουν πίτσα
ευπρεπή τα αισθήματά μου
με κρατούνε και με κάνουν
ίδια με την Μόνα Λίτσα.
ΥΓ Ο θείος εξάλλου είναι καλύτερος από τον Δα Βίτσιο.
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 4:17 μμ
Νοσφεράτος
Αραγε το αινιγματικό γελιο της Μονα Λίτσας
Αυτό που πρίν, αντικρισα στο προσωπο Σκουπίτσας
-Που ουτε ως σαρκαστικό μπορείς να το εικάσεις ,
ουτε και ως συγκατάβασης ,μπορεις να προδικάσεις
μηδε με γελιο ενός μωρου που χαίρεται στην κούνια.
ουτε χαζοχαρουμενο,παιδιου μωρού ως τα Μπούνια,
δεν ειναι καν ειρωνικό ,και δεν καταδικαζει
Ουτε ειναι γελιο γκόμενας, περι ΄Αλλων που τυρβαζει,
μοναχα ειναι χαμογελο που κρέμεται στην ακρη
Ανεμοσκάλας τ’ουρανού και, κάπως, μοιάζει δάκρυ
σαν ναναι πικραμύγδαλο, σα ναναι χαρμολύπη
Σα ναναι η Ζωντανή Χαρά που μας Εγκαταλείπει
Σα το λουλούδι σ έρημο, σα σιγανή φωτια
Σαν ν’ αιωρεισαι απαλά σ’ ονείρατα παλιά . …
Αραγε το χαμόγελο εκείνο, ω Σκουπίτσα!
ειναι καθρεπτης της ψυχής, ή μόνο μια Πίτσα;
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 4:41 μμ
skupitsa
Νόσφυ μου,
Νομίζω το εξήγησα και έχω απαντήσει
Κι αδίκως το ερώτημα έχεις τοποθετήσει
με λόγο τόσο γλαφυρό που τροβαδούρου μοιάζει
και εις την τέχνη του εραστή καθέτως σε ανεβάζει.
Άλλο έιναι το πρόβλημα, οφείλεις να γουγλίσεις
των λέξεων συνδυασμό και το άινιγμα να λύσεις.
Τότε θα μπεις σε δίλημμα δυο έιναι οι εκδοχές
εμένα μού μοιάζουνε και οι δυο τρομερές.
Ξύπνα θείο, ολιγωρείς δραματικά!!!!
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 6:55 μμ
ο θειος Ισιδωρος
Αυτο το διφορουμενο και ακαθοριστο υφος
ειναι ενας ακαταληπτος, ενας παναρχαιος γριφος
ενα βαθυ γυναίκειο κι απολυτο μυστηριο
του αλυτου αινιγματος ακραδαντο πειστηριο.
Οποιος κι αν επιχειρισε το αινιγμα αυτό να λυσει
κατεληξε σε ένα αμπρί κατω από μια βρυση
που αργα και βασανιστικα εσταζε τις σταγονες
επανω στου μυστηριου τις τρομερες σιαγωνες.
Κι ενώ απ΄ της γης τα εγκατα ωσαν φωνη βοοντος
σπαρακτικα καλει: “-Τι εστι φυσις θηλεου οντος;”,
το αιωνιο ερωτημα σαν τρομερη καταρα
εγινετο ένα συνεφο καπνος και κατσιφάρα !
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 7:22 μμ
Νοσφεράτος
Το τρομερόν το αινιγμα το ελυσε ο Οιδίπους
και Διες! καταντησε τυφλός ,τον δέσανε σε ίππους
και τον διαμελίσανε σε τέσσερα κομμάτια
Ενω η Σφιγκα εκλαιγε με τα Δικά του ματια!
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 7:26 μμ
Νοσφεράτος
…Και της Σφιγγός τα Δάκρυα ,τρεχανε σαν Μυστήρια
Της θηλυκής της Φυσης της ,Ακράδαντα πειστήρια…..
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 7:53 μμ
Πάνος
Μακριά πολύ πηγαίνετε
και με μυθολογίες
μυστήριο δε λύνεται,
ούτε φιλοσοφίες.
Λιγάκι πρακτικό μυαλό,
δεν έχετε καθόλου;
Η Μαριγούλα τόκλεψε,
φαίνεται, όλως δι’ όλου…
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 7:55 μμ
Νοσφεράτος
Η ιστορία του Ματιού
——————————
Και τώρα που, στα ξαφνικά, σ’ υγραίνει ένα Δάκρυ
Κι αναρωτιέσαι τι ‘ναι αυτό ,εις των χειλιών την άκρη
Στο μάγουλο σου που κυλά ,μ’ αρμύρα σαν αλάτι
Προέρχεται, Σκουπίτσα μου , απτό δικό μου Μάτι ……..
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 8:01 μμ
Νοσφεράτος
…Κι αν τώρα βλεπεις ξαφνικά, εικόνες πουναι Ξένες
Και σούρχονται ανάμνησες ,βαθειά λησμονημένες
Και βλέπεις ,εις τον Ουρανό καποια κρυμμένα άστρα
Σκουπίτσα , ειναι Δάκρυα, απ τα δικά μου μάτια…
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 8:12 μμ
Νοσφεράτος
Κι αν σ’ ονειρο παραξενο βλεπεις καποιον να πέφτει
Και στον καθρεφτη ξαφνικά τ΄Ονειρο να σε βλέπει,
κι αν στη σκια σου ,άξαφνα, βλέπεις δίπλα μια άλλη
ειναι τα Ματια που φορας,που προκαλούν τη ζάλη….
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 8:36 μμ
ο θειος Ισιδωρος
Τι πλατσουριζεις σαν παπί και κολυμπας στα δακρυα;
στο τελος θα μουλιασουμε, θα χρειαστουμε βαρκα.
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 8:39 μμ
Πάνος
Για δείτε, ποιός κατηγορεί του Νόσφυ το μουσκίδι
– κάτω απ’ τη βρύση από χθες, ναι, έγινε αρτσίδι!*
—-
* «αρτσίδι» είναι το μουσκίδι στα Καλαματιανά, θείε.
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 8:41 μμ
Νοσφεράτος
Κιαν τρεχουνε τα Δακρυα και γινουνε Πλημμυρα
Σκουπίτσα μπες στη βαρκα μας ,μεχρι να φυγ’ η Αρμύρα…
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 8:43 μμ
Νοσφεράτος
Ελα να κανουμε Κουπί , να πάμε σ’ αλλα Μέρη
Κι ο θείος ας μας Κυνηγά , με του ΙΘΙ τ’ ασκέρι ….
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 8:52 μμ
skupitsa
Ωραίο τρόπο βρήκατε.
Και για τη λειψυδρία,
η λύση είναι ορατή.
Κλάψτε για την κυρία
Ουφφφ!!!!
ΥΓ. Άλλη λύση δεν βλέπω……
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 8:57 μμ
skupitsa
Ετούτη εδώ η σύγχλιση
ακόμη πιο μεγάλη
που θέλει την περσόνα μου
κάρβουνο σε μαγκάλι.
Ετουτη η επιμονή
αυτή η δυσπιστία
θέλει κεφάλι δύσκολο (αγύριστο)
κι αριστερή θητεία.
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 8:58 μμ
Η Μαρίκα με τη Σκούπα (ορμά κι από πάνω... και προς τον Πάνο) !
Ρε Πάνοοοοο!! Μην τονε τσιγκλάς
και πάει και «γκουγγλίσει»…
Μον’ άστονε να ολιγωρεί
αλλιώς… θ’ αλληθωρίσει !!!
Για τον αγαπητό Θείο (Νοσφεράτο) ?!?!
-μέχρι κι εγώ μπερδεύτηκα! Έγινα άνω-κάτω!-
Ωχχχ… και Βάι-βάι… τι πόνος είν’ αυτός…
ΤΩΡΑ ΔΕ ΜΕ ΣΩΝΕΙ ΟΥΤΕ Ο ΘΕ(ι)ΟΣ
Τώρα δε με σώνει ούτε ο Θε(ι)ός -ο Θε(ι)ός
κι έγινα για σένα ζωντανός νεκρός – ο φτωχός.
Σ’ έχασα γλυκιά μου κι έχασα το φως μου
κι έσβησε εντός μου κάθε μου παλμός -κάθε μου παλμός!
Έχασα εσένα, έχασα το φως μου
έσβησαν για μένα οι χαρές τού κόσμου
έσβησε κι ο κάθε μου παλμός.
Τώρα με σώνει ούτε ο Θε(ι)ός -ο Θε(ι)ός
έρημος θα λιώνω από δω και μπρος -ο φτωχός
ούτε ο γυρισμός σου θα με συγκινήσει
έχω καταντήσει ζωντανός νεκρός -ζωντανός νεκρός!
Έχασα εσένα, έχασα το φως μου….
ΣΠΥΡΟΣ & ΖΩΗ ΖΑΓΟΡΑΙΟΥ
(κάντε κλικ- ιδώ σας λέου) –> http://rapidshare.com/files/70377007/Zagoraios-Twra_de_me_swnei_oute_o_8eos.mp3
:-)))
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 8:58 μμ
skupitsa
το βάζω στη θέση του:
Ετούτη εδώ η σύγχλιση
ακόμη πιο μεγάλη
που θέλει την περσόνα μου
κάρβουνο σε μαγκάλι.
Ετουτη η επιμονή
αυτή η δυσπιστία
θέλει κεφάλι δύσκολο (αγύριστο)
κι αριστερή θητεία.
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 8:59 μμ
Πάνος
Για να γουγκλίσει
κάποιος πρέπει πρώτα
να του εξηγήσει… 🙂
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 9:01 μμ
Ασμοδαίος
Ωστέ περσόνα ήτανε ετούτη του Θανάση
το Μαρικάκι…. Και εγώ βρισκόμουνα στη βράση,
γιατί δύσκολο μου ‘τανε το πρόβλημα να λύσω
μέχρι το τέλος έφτανα κι εκεί γυρνούσα πίσω.
Μία μόνο ερώτησηση να κάνω, καλυβίστες,
τι είναι για να γκουγκλιστεί για να μου βγούν οι λίστες*;
—
*αποτελεσμάτων του google.
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 9:01 μμ
ο θειος Ισιδωρος
Το΄πε και η τηλεοραση, το MEGA, το ANT1
και το αναμεταδωσανε τα δικτυα τα ξενα
στη Σαλονικη εγινε μεγας κατακλυσμος
κι αντι για αστραποβροντα ηκουγετο ο λυγμος
του Νοσφερατου κλαιοντος κι ηχουσε γοερά
ολα τα παρασυρανε τα ορμητικα νερα.
Εκλαιγε απαρηγορητος αυτος ο μεγας γοης
και κινητοποιηθηκαν ο Φουρλας και ο Κοης.
Και βγηκαν στα παραθυρα ολοι οι μετεορολογοι
κι παίξαν τις πιτσικουλιές μ΄αυτους οι ψυχολογοι
που΄λεγαν πως τα κανει αυτα για να δωσει καμια πιπα
ενω οι αλλοι εστιαζαν στου οζοντος την τρυπα!
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 9:25 μμ
skupitsa
Ε!!!
Άσε το Νόσφυ ήσυχο
και λύσε το αίνιγμά μας
πριν η Μαρίκα στριμωχθεί
και πάλι ανάμεσά μας.
Βλέπεις πώς τα κατάφερε
το δόλ-ι-ο Μαρικάκι
τα χείλια σου για μένανε
να στάζουνε φαρμάκι.
Και να ‘ αμφιβάλεις ν’ απορείς
εσύ που μ’ ευκολία
την κάθε μου ανασφάλεια
τη θέλεις αμαρτία.
Άσε το Νόσφυ ήσυχο
δε φταίει το κοράκι
έχει ψυχούλα σπουργιτιού
δεν είναι κοκκοράκι.
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 9:28 μμ
GooglοΜαρίκα
Aν βάλεις Ασμοδαίε μου «Μαρίκα» εις τον Googlηηη
κι αν είσαι λίγο έξυπνος προσθέσεις (+) και «τραγούδι»
Εκεί θα δεις στις λίστες του, τι καταμαρτυρείται
αρχίζει από την Πολίτισσα…και Νίνου ! -Ό,τι πείτε !!!
(κοίτα τους που με κάνανε να ψάχνομαι κι εγώ
μην και ο Γκούγκλης μαρτυρεί τίποτε από δω…)
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 9:31 μμ
skupitsa
Προς όποιον ενδιαφέρεται:
Συνδυασμός δυο λέξεων
η μια έιναι ουφφφ
όποιος θα βρει την άλληνε
κερδίζει τεσσαρούφ*
*κτηματάκι
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 9:35 μμ
Νοσφεράτος
Τα Δακρυα του Ερωτα που βγαινουν απ ‘ τα στηθεια
δεν ειναι υποκριτικά ,ουτε από συνήθεια
είναι απόσταγμα καρδιάς ,δεν ειναι αυταπαται
είναι που δεν γνωρίζετε ,γιαυτο περιγελάτε
Μου δαινεται στ’ ερωτικά ειστε απλώς πελαται
Ποτες δεν εντρυφήσατε στην Μυστικήν Ουσία
Που δακρυσμενη κρυβεται, βαθεια, στην Συνουσια
Ουτε και αντικρίσατε ‘κείνο το Αγιο φώς
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, τυφλός.*
(πω πω δεν προλαβαινω ,βιαζομαι να φυγω ….Αλλιως!!)
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 9:38 μμ
Πάνος
Ώστε η Μαρίκα είναι ο Θανάσης;
Κόσμε, άκουσέ το να γελάσεις!
🙂
Νόου!
(γιου νόου…)
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 9:56 μμ
Ασμοδαίος
@Skupitsa:
May 23, 2007 at 1:26 am
Αυτός ο αναστεναγμός είναι που μαρτυρεί
τ*ν όμορφ* Μαρίκα μας, που μας καταπονεί;
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 10:01 μμ
Παπούλης
Δεν ήτο ό Αθανάσιος αυτό το μαρικάκι
ο λόγος της εφόραε εν’ άλλο Σαρικάκι
η κιορ Κατίνα ισοκρατεί αυτό το ταξιμάκι
και όλοι οι καλυβιστές έχουνε νταλκαδάκι
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 10:19 μμ
skupitsa
Ασμοδαίε
Θα έλεγα πως έιναι σοβαρή η εκδοχή
για δόλωσε το αγκίστρι σου
μήπως κι αποκριθεί
(γιατί υπάρχει κι εναλλακτική)
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 10:27 μμ
Πάνος
Βρε, το πίστεψε μέχρι και η Σκουπίτσα
πως ο Αθανάσης είναι η Μαρίτσα!
(Αυτός, το ξέρει;) 😉
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 10:44 μμ
ο θειος Ισιδωρος
Αν εχει γινει αδελφη ο (αριστερος &) Ποντος
δε θα εκπλαγω αν γαμιοτανε μεχρι κι ο Τζιμυ Λοντος.
κι ενω επεδειροτανε για τη γενοκτονια
στο τελος μας προεκυψε κι αυτος κρυφοΜαρία;
Οχι δεν ειναι δυνατον Ποντοι κι αριστεροι
ως Μαρικακια σημερα να βγηκαν στο κλαρι.
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 10:47 μμ
skupitsa
Ουδόλως το επίστεψα
για πρόσεξε τι είπα πιο πριν στον Ασμοδαίο
και διάβασε καλύτερα το στίχο το μοιραίο
«Ετουτη η επιμονή
αυτή η δυσπιστία
θέλει κεφάλι δύσκολο (αγύριστο)***
κι αριστερή θητεία.»
****SOS
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 10:51 μμ
skupitsa
Αυτή έιναι μονάχα η μια εκδοχή
Έχω και άλλη υπόψη μου
πολύ πιο θηλυκή.
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 10:53 μμ
skupitsa
Από την άλη ποιος μπορεί
να μην έχει πειστεί
και εκδοχή του Πάνου
εμένα να θεωρεί;
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 11:00 μμ
Πάνος
Η καλύβα είναι χάλια-
οι καλυβίστες έχασαν
τ’ αυγά και τα πασχάλια…
😉
+
🙂
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 11:08 μμ
ΜπακιρτζοΜαρίκα
Tι πάθατε; Τι θέλετε; Γιατί όλοι στην τσίτα ;
κι είναι κακό να ήτανε Θανάσης η Μαρίτσα;
Κι αν ήτανε αριστερός μέχρι και ο Τζίμης Λόντος
ποιον χάλαγε αν ήτανε σαν έξτρα-έξτρα…πόντος;
Μέχρι σαρίκια μού ‘βαλε ο αμανοπαππούλης
τρέχω να φύγω, ξεκινά ο (Αργύρης) Μπακιρτζούλης !
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 11:17 μμ
skupitsa
Ωραία πέσαμε σε χειμερινιστή
στο ΠΟΛΙΣ ΘΙΑΤΕΡ πάει να στριμωχθεί.
(τουλάχιστον αυτό το βρήκαμε)
18 Νοεμβρίου, 2007 στις 1:24 πμ
ο θειος Ισιδωρος
Βαρεθηκα, κουραστηκα, αποκαμα τελειως,
ας παει αλλου να γαμηθει (αλλη γουσταρει ο θειος)*.
Τι καθομαι και ψαχνομαι με καθε μια τυχαια
αν ειναι Ουζμπέκα, Ποντια ή αν ειναι Φιλησταια.
Λεει πως στο τρενο ηθελε να της τονε σφυριξω
(οπως εκανανε παλια η Ελλη με το Φροιξο
οταν συνωστιζοντουσαν επανω στο κριαρι
κι υστερα τους μιμηθηκαν η Ελενη με τον Παρη).
Ομως δεν γινονται αυτα, εις την Σκουπιτσα ανηκω
κι αν θελει (η αλλη) σφυριγματα, ας παει με το Νικο!
18 Νοεμβρίου, 2007 στις 1:39 πμ
Νοσφεράτος
Σ’ αφήνω την Σκουπίτσα σου, Προεδρε του Ι.θ.Ι
γιατί η τόση πίστη σου ,πολύ με συγκινεί
Και δακρυα μου προκαλει η αφοσίωση σου
Κι αποχωρώ , η Λίτσα (μου) ειν’ ολη πια Δική σου
Μον’ ασε με να τη θωρώ ,που και που να τα λέμε
Κι οι Νοσφεράτοι εχουμε δικαιωμα να κλαίμε
για εναν Χαμένο Ερωτα για μια Μονα- Λιτσα
πουχει πλάι στα χειλη της, μια μικρή Ελίτσα.
18 Νοεμβρίου, 2007 στις 1:51 πμ
Πάνος
Θείο,
σαν γυρίσει η Μαρίκα απ’ το Μπακιρτζή
– θα σου κάψει τις πλατίνες, θα σου κάψει τα μπουζί…
ΥΓ. Ποιός Νίκος; Ο μόνος Νίκος που κυκλοφορεί εδώ είναι ο Σαραντάκος…
18 Νοεμβρίου, 2007 στις 2:00 πμ
Νοσφεράτος
Κι ετσι, καθώς τυλιχτηκα, μες του Ι.Θ.Ι το δίχτυ
Εληξε ενα Ειδύλλιο ,βαθειά στο μεσονύχτι.
18 Νοεμβρίου, 2007 στις 2:07 πμ
Πάνος
Τούτο το λόγο θα σου πω, δεν έχω άλλο κανένα:
– μέθυσε με τ’ αθάνατο κρασί του εικοσιένα!
18 Νοεμβρίου, 2007 στις 2:32 πμ
ο θειος Ισιδωρος
Σκουπιτσα…………..
18 Νοεμβρίου, 2007 στις 3:21 πμ
skupitsa
εδώ είμαι θείε
ψάχνω στα ποστ
και είμαι λοστ
18 Νοεμβρίου, 2007 στις 3:27 πμ
ΜαρικοΡοδίτσα (αλλοπαρμένη)
ΘΕΙΟΣ:
Πες μου καλή Μαρίκα μου
γιατί είσαι λυπημένη;
Μήπως σου μίλησα άσχημα
ή είσαι μεθυσμένη;
ΜΑΡΙΚΑ :
Είναι που δε με λαχταράς
γιατί είμαι φιλημένη…
Μα εγώ από σε και με βρυσιές
θα νιώθω ευτυχισμένη!
(Δεν λες, μ’ Αργύρη και «Ροδιά» που σου ήρθα μαγεμένη !
αλλιώς θα έβλεπες καλά ο στόμας μου πώς ζέχνει…)
——————————————————————————-
ΡΟΔΙΑ [Ελύτης]
Αργύρης Μπακιρτζής (Χειμερινοί Κολυμβητές – ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ)
Σ’ αυτές τις κάτασπρες αυλές όπου φυσά ο νοτιάς
σφυρίζοντας σε θολωτές καμάρες, πέστε μου είναι η τρελή ροδιά
που σκιρτάει στο φως σκορπίζοντας το καρποφόρο γέλιο της
με ανέμου πείσματα και ψιθυρίσματα, πέστε μου είναι η τρελή ροδιά
που σπαρταράει με φυλλωσιές νιογέννητες τον όρθρο
ανοίγοντας όλα τα χρώματα ψηλά με ρίγος θριάμβου;
(……)
Στη μέρα που απ’ τη ζήλεια της στολίζεται μ’ εφτά λογιώ φτερά
ζώνοντας τον αιώνιο ήλιο με χιλιάδες πρίσματα
εκτυφλωτικά, πέστε μου, είναι η τρελή ροδιά
που αρπάει μια χαίτη μ’ εκατό βιτσιές στο τρέξιμο της
ποτέ θλιμμένη και ποτέ γκρινιάρα – πέστε μου, είναι η τρελή ροδιά
που ξεφωνίζει την καινούργια ελπίδα που ανατέλλει;
Πέστε μου είναι η τρελή ροδιά που χαιρετάει τα μάκρη
τινάζοντας ένα μαντήλι φύλλα από δροσερή φωτιά,
μια θάλασσα ετοιμόγεννη με χίλια δυο καράβια,
με κύματα που χίλιες δυο φορές κινάν και πάνε
σ’ αμύριστες ακρογιαλιές – πέστε μου, είναι η τρελή ροδιά
που τρίζει τ’ άρμενα ψηλά στο διάφανο αιθέρα;
(……)
Σε μεσοφούστανα πρωταπριλιάς και σε τζιτζίκια δεκαπενταυγούστου,
πέστε μου, αυτή που παίζει, αυτή που οργίζεται, αυτή που ξελογιάζει,
τινάζοντας απ’ τη φοβέρα τα κακά μαύρα σκοτάδια της,
ξεχύνοντας στους κόρφους του ήλιου τα μεθυστικά πουλιά,
πέστε μου, αυτή που ανοίγει τα φτερά στο στήθος των πραγμάτων,
στο στήθος των βαθιών ονείρων μας, είναι η τρελή ροδιά;
ΥΓ:
Λες, να με βρήκε ο Θείο;
είδα κάποιο… «σημείο» !
18 Νοεμβρίου, 2007 στις 3:35 πμ
skupitsa
Το τραγουδάς με τονους,
βάζεις όλους τους τόνους……
18 Νοεμβρίου, 2007 στις 3:36 πμ
ΜαρικοΡοδίτσα (αλλοπαρμένη)
Πάνο μου σόρι, φίλε μου, δεν φταίω για το ποίημα !
Αν ο Ελύτης δεν μπορεί …για να σταυρώσει ρίμα…
(Χαχαααα…. τα έχω πιει! Μου φαίνεται, σαν παραείμαι φίνα! )
18 Νοεμβρίου, 2007 στις 3:39 πμ
ΜαρικοΡοδίτσα (αλλοπαρμένη)
Σκουπίτσα… μην μπερδεύεσαι
σ’ αυτό το «μεγαλείο».
Η θέση σου είναι αλλού
Ξου! Ξου! …λοιπόν! Στο Θείο !
18 Νοεμβρίου, 2007 στις 3:46 πμ
skupitsa
Έτσι λοιπόν και τη ροδιά τη διάλεξες τυχαία;
εκτός από καμωματού μού βγαίνεις και μοιραία;
18 Νοεμβρίου, 2007 στις 4:00 πμ
Μαρίκα -Μπάι- ;!;?
Σκουπίτσα…είναι πια αργά
για να στα ξανασούρω
που του’χεις κάνει τα βουντού
και -τάχα- είσαι καψούρω…
[Ες αύριον με το καλό
αργά-αργά τη νύχτα
θα ‘ρθω να σας επισκεφτώ
-και τώρα καληνύχτα !]
18 Νοεμβρίου, 2007 στις 4:06 πμ
skupitsa
Γι αυτό εδώ το άισθημα εγώ έχω ματώσει
και δεν θ’ αφήσω μια Μαριώ να ρθέι να το λερώσει
ώρα καλή στον ύπνο σου και αέρα στα πανιά σου
μα αφού φεύγεις, φεύγοντας, πάρε και τη ροδιά σου.
ΥΓ. Το μαγαζί γέμισε τουλάχιστον;
18 Νοεμβρίου, 2007 στις 4:22 πμ
skupitsa
Τι άλλο τάχα να «τής» πω;
Τι να «τής» τραγουδήσω;
τους ντελικάτους στίχους «της»
πώς ν’ αντιμετωπίσω;
18 Νοεμβρίου, 2007 στις 4:24 πμ
ο θειος Ισιδωρος
Σκουπιτσα…….
18 Νοεμβρίου, 2007 στις 4:32 πμ
skupitsa
Θειε……
18 Νοεμβρίου, 2007 στις 4:32 πμ
ο θειος Ισιδωρος
Σκουπιτσα μην ανησυχεις εγω ειμαι μαζυ σου
κιαν μου ορμηξει η Μαριγω ξερω και ζιου ζιτσου!
18 Νοεμβρίου, 2007 στις 4:45 πμ
skupitsa
Ορέα! Μονάχα πρόσεχε,
δηλώνει του στρατού,
μην κόλπα εφαρμόζοντας
σε κάνει τ’ αλατιού.
Καληνύχτα θείε. Πάω να μάσω τη γάτα και συνεχίσω τον ύπνο που διέκοψε η μπόρα.
18 Νοεμβρίου, 2007 στις 4:46 πμ
ο θειος Ισιδωρος
Που ησουνα τοσο αργα και γυρισες πιομενη
κι ο θειος στη ντατσα ξαγρυπνος εσενα περιμενει;
18 Νοεμβρίου, 2007 στις 1:44 μμ
Παπούλης
Το Μαρικάκι μ’ έκανε να νοιώθω σαν το Γκούφη
δεν μας γλυτώνει Θείο μου ούτε η σοφία των Σούφι
νάρκες κατά προσωπικού φύτεψε στη Καλύβα
και έφυγε για να αναπαυτεί στην όαση της Σίβα
ήπια λοιπόν το τσίπουρο μπουκάλα μονορΟΥΦι
καβάλλησα τη χάρλευ παρέα με το Ντούφη
και φεύγω στα ψηλώματα να σκάψω οχυρώσεις
με κούρασαν κουτσομπολιά και αηθείς διαδόσεις
Εκεί στα όρη τα ψηλά δυνάμεις συγκεντρώνω
το πυροβόλο έλυσα και φόρτωσα σε όνο
θα’ναι η πορεία επίπονη , μαζεύω ζαερέδες
η αντίδραση βυσσοδομεί η ΠΑΟ και το ΕΔΕΣ
18 Νοεμβρίου, 2007 στις 3:41 μμ
Πάνος
Ένας στη βρύση ξάπλωσε που στάζει αποκάτω,
άλλος επήρε τα βουνά με ημίονο βαρβάτο,
ο Ασμοδαίος στέκεται θολός και ζαλισμένος
κι ο Νοσφεράτος τριγυρνά στο κλάμα πλανταγμένος.
Ως κι η Σκουπίτσα, ψύχραιμη ως άλλος Βενιζέλος
δεν άντεξε την πίεση – συγχλίστηκε στο τέλος.
Πάλι καλά που η wordpress σ’ έχει αποκαλύψει
γιατί κι εγώ Μαρίκα μου θάχα τώρα λαλήσει…
18 Νοεμβρίου, 2007 στις 6:30 μμ
Νοσφεράτος
Ο Καμπούρης
———————-
Πλάι στις Σιδηροτροχιές ήταν ένας Καμπούρης
-Που , συν τοις αλλοίς ,ητανε ,μαλλον Ασχημομούρης –
Περπάταγε αλλόκοτα ,σαν τον Κουασιμόδο
Ως Μονομάχος εμοιαζε , τον Βασιλιά Κομόδο ….
(Συνεχίζεται )
18 Νοεμβρίου, 2007 στις 6:42 μμ
skupitsa
Νόσφυ,
Άσε τις άσκοπες τις βόλτες
και κοίτα την Αποστολή σου
στη σύγχλιση να βάλεις τέλος
πριν κινδυνέψει το πουλί σου
18 Νοεμβρίου, 2007 στις 6:47 μμ
Νοσφεράτος
Σκουπιτσα υποψιαζομαι
πως τούτη η Μαρίκα
Ειναι του Αλκη η Φωνή
που κάνει την Ριρίκα
και προκαλεί την Σύγ(χ)λιση
και ολους μας μπερδευει……
18 Νοεμβρίου, 2007 στις 6:58 μμ
Νοσφεράτος
Ο Καμπούρης
——————
(Συνεχεια)
Κι’ απ’ την Καμπούρα κρέμονταν
Μια μικρή σακκκουλα
Που εκεί μέσα,βρίσκονταν
Τ’ υπάρχοντα του,ούλα
Ενα μονάχα σώβρακο
και μια Λερή φανέλα
που’χε μια σταμπα πούγραφε
»Ελα , καλή μου ,Ελα»*
*Ο Ποιητής μαλλον εννοεί την ….
18 Νοεμβρίου, 2007 στις 6:58 μμ
Πάνος
Ένα κοινό το έχουνε
η Μαρίτσα με τον Άλκη:
είναι αμφότεροι (κι οι δυό)
κάστω από τ’ αυλάκι!
(μάλλον…)
18 Νοεμβρίου, 2007 στις 7:03 μμ
Νοσφεράτος
Μη ταχα ειναι απ’ τον Μορια
,μην ειναι απ’ την Μάνη;
Ελα βρε Πάνο μην αργείς
και πέστο ,μάνι, μάνι
18 Νοεμβρίου, 2007 στις 7:08 μμ
ο θειος Ισιδωρος
Σκουπιτσα,
κοιμηθηκες καλα ή ροχαλιζα;
18 Νοεμβρίου, 2007 στις 7:09 μμ
Πάνος
Μόνο σα νοιώσω κίνδυνο
αιφνίδιο θανάτου
τότε εις τη διαθήκη μου
θα γράψω τ’ όνομά του! (της!)
18 Νοεμβρίου, 2007 στις 7:24 μμ
ο θειος Ισιδωρος
Αν ειναι να πεθανωμε Πανο για τη Μαρικα
τοτε να την ενταξωμε στο προγραμα «Evrika»,
να παρωμε επιδοτηση, να φτιαξωμε εταιρεια
που ως μονο αντικειμενο θα εχει τη Μαρια!
Να κανωμε «εισαγωγαι» παρομοιων θεματων
κι υστερα «εξαγογαι λυσεως προβληματων».
Κι ισως και το ερωτημα να λυσωμε μια μερα:
«Του Ζεβεδαιου τα παιδια ποιον ειχανε πατερα;»
18 Νοεμβρίου, 2007 στις 7:58 μμ
Νοσφεράτος
Η ιστορία του ματιού
—————————-
(του Ζ. Νοσφάιγ-)
(συνέχεια)
Αυτό που μοιάζει Ερωτας , είναι Αυγό Μελάτο
-Που ολοι σου λέν, Μελωδικά : Ελα! Ορίστε! Φάτο!
Και ολη η γοητεία του βρίσκεται σε μια Βλέννα
που τριγυρνά τον κρόκο του κι ειναι σαν τον Υμένα
Τον ΄Αμωμο κι Αμόλυντο εκείνης της Μαρίτσας
και που θυμιζει τη μορφή της θείας μου της Νίτσας….
(συνεχίζεται,,,)
18 Νοεμβρίου, 2007 στις 10:38 μμ
Νοσφεράτος
το Φοβερο Μυστηριο της Μα -Ρίτσας Του Μπασκερβίλ
—————————————————————-
του Σερ Νοσφυ Ντόυλ
Τωρα που ολα λύθηκαν
Αγαπητέ Γουώτσον
Οφείλω να παραδεχτώ
Μαλλον μας πιάσαν Κωτσον …
Τα θηλυκά ειναι φοβερά
στις Μηχανοραφίες
και τα μυαλά τους τρομερά
μου προκαλουν φοβίες
Ετσι λοιπόν συμφώνησαν
η Ρίτσα κι η Σκουπίτσα
και δέλεαρ μας έστειλαν
την τρομερή Μαρίτσα
Που, όλο άλλαζε πρόσωπα
Σαν νάναι Χαμαιλέων
Κι άλλοτε ηταν θηλυκιά ΄
και άλλοτε ενας Λεων
Μιμότανε Φερσίματα
Απο τους Καλυβίστες
μ’ αόρατα τα νήματα
μας επαιζε στις πίστες
Τωρα που όλα λύθηκαν
Μπορώ να ησυχάσω
Τα αινίγματα Διαλύθηκαν
Μπορώ πια να Μονάσω…
Ενα μονάχα θα σου πώ
ΜαΡίτσα εσύ , Μπεκάλτσα
πούφερες την αναταραχή
Είσαι Διαόλου Κάλτσα …..
18 Νοεμβρίου, 2007 στις 11:36 μμ
Παπούλης
Καημένε μου Βουρκόλακα με τα φαρμάκια πώχεις
το μαρικάκι σ’ έπιασε στο δίχτυ της απόχης
και συ βρε εμβριθέστατε τη νόμιζες για Ρίτσα
στου τσέλιγκα μη ξύνεσαι την άπονη τη γκλίτσα
Εσυ που στις παραπομπαίς και τις βιβλιογραφίαις
είσαι ο λογιώτατος – και στις καλλιγραφίαις
και τρέχει η φαντασία σου κι η ρίμα σου καλπάζει
τση μάρως το ιδιόλεκτο της ρίτσας σου φαντάζει ;;
Βλέπω μεγάλη σύγχυση σε έχει καταλάβει
μα αδύνατο βρυκόλακα κανείς να μεταλάβει
και να ξορκίσει μακρυά το φοβερό δαιμόνιο
στο τέλος θα νομίσουνε πως είσαι κάνα ψώνιο
Γι αυτό στο λέω ανοιχτά σύντομα να συνέλθεις
πίσω στη χελιδόνα μας εν ηρεμία να έλθεις
εδώ έχεις τον φίλο σου τον δόλιο το Παπούλη
που απέμεινε για να φυλα στο Γράμμο καραούλι
18 Νοεμβρίου, 2007 στις 11:51 μμ
skupitsa
Παπού κατέβα απ΄τα βουνά
τέλειωσε ο τρίτος γύρος
μείνε κοντά και δώσε μου
λιγάκι από το κύρος
κυνηγημένου αριστερού
έμπειρου συνωμότη
γιατί από τη σύγχλιση
θέλω βηματοδότη.
19 Νοεμβρίου, 2007 στις 12:49 πμ
Μοσχαρομαρίκα (κι όχι φάλαινα)
Αφού μοσχάρι έφαγα
με ρύζι (απ’ το Basmati)
έσπευσα ευθέως εδώ δα
να πάρω κανα μάτι…
ΥΓ Σκέψεων :
(ωχ…ωχ… -το εύχομαι
σε λίγο επανέρχομαι ! )
19 Νοεμβρίου, 2007 στις 1:00 πμ
Κολυμπομαρίκα
Εχει πολύυυυυυυ μυστήριο
στο «όρκα» κολυμβητήριο !!!
(θ’ αργήσω, δε θα το χάσω
τρέχω από εκεί, να διαβάσω!…)
19 Νοεμβρίου, 2007 στις 3:05 πμ
CarefulοΜαρίτσα
@Σερ Νόσφυ Ντόυλ:
Ενα μονάχα θα σου πώ
ΜαΡίτσα εσύ , Μπεκάλτσα
πούφερες την αναταραχή
Είσαι Διαόλου Κάλτσα …..
ΜΑΡΙΤΣΑ :
Μπα! Νόσφυ μου, ελάθεψες
πελάγωσες στη νύχτα
μα πες -γαμώτοοο… μου! Γ@#@$ώ !!!
πες μου, ποιά είν’ η Ρίτσα;
Εμένα ψάξε να με βρεις
κάπου στη Δραπετσώνα
στο μαγαζάκι του Λουκά
(που’χει και μακαρόνια).
Εκεί τον πρωτομπάνισα
τον Θείο -και το ΙΘΊ
–γιατί παλιά στον «Κόλπο»
δεεεεεεεεν είχα προσοχή…
Με του Αβραμίκου τις πενιές
τον είδα… (πωπω) Τι μερακλής !!!
Και από τότε σκέφτηκα
να τον «σφυρίξει τρις».
&
Αφού η wordpress δωσιλογεί
κι οδεύω να σας βγω «γνωστή/ός»
ν’ αλλάξω πρέπει τακτική
και νά ‘μαι πιο «προσεκτική/ός»…
19 Νοεμβρίου, 2007 στις 3:14 πμ
Ασμοδαίος
ΟΚ, Μαρίκα, πιάστηκες στης σκέψης μας τα δίχτυα:
είσαι μαγκάκι Αθηνών, ξέρεις και από νύχτα,
πας στα καλά τα μαγαζιά που τρως καλά και πίνεις,
σιγόντο για θρησκευτικά τρυγοτραγούδια δίνεις.
Πολλές δεν ξέρω, αληθώς, που ‘χουν τα παραπάνω
και μόνο μία σκέφτομαι -το είπα και στον Πάνο!
19 Νοεμβρίου, 2007 στις 3:23 πμ
CarefulοΜαρίτσα
Χμ… Πολύ θα ήθελα κι εγώ να μάθω Ασμοδαίε
για να την παίρνω, να γυρνώ, τις νύχτες με ..παρέε (ς…τσ !)
:-)))
(Πάνο, αναμένω
μέιλ περιμένω !
τα κουτσομπολιά
και τα σχετικά…)
19 Νοεμβρίου, 2007 στις 9:22 μμ
Παπούλης
Καημένοι μου Καλυβιστές , εφτούνη η Μαρίκα
είναι ένα ζούδι πονηρό λέει τα σύκα – σύκα
μου θύμισε το Λούκυ Λουκ , που τονε ξέρουν όλοι
όταν σφυρίζει τρεις φορές και λέει ¨πάμε Ντόλλυ»
Είναι στα ζύγια άψογες όλες της οι παρόλες
και πρέπει να της στείλουμε μια δέσμη απο γλαδιόλες
για serial killer πρόκειται , απ’ το ωραίο φύλο
η προς το θήλυ έκδοση εκειού του Τσικατίλλο
Αν πάλι εδώ ελάθεψα ρίχτε με εις τα μπάζα
στων σκουπιδιώνε το σωρό η κρίσιμός μου μάζα.
19 Νοεμβρίου, 2007 στις 9:31 μμ
Παπούλης
Σκουπίτσα
Χαλάρωσε και ηρέμησε δεν είμαστε παιδάκια
στων άλλων να μπλεκόμαστε τα σέα και τα μέα
το μαρικάκι τσ έβαλε να κάνουνε τακλάκια
αλλά στη χελιδόνα μας είσαι η πιό ωραία.
Πολλά συγχλίστηκες σκουπώ αλλά δεν έχεις λόγο
άλλωστε στη περίπτωση η αριστερή μου πείρα
δεν βοηθά την έχιδνα να βάλουμε στο μπόγο
για άλλα κατορθώματα ειν η δική μας μοίρα
19 Νοεμβρίου, 2007 στις 10:36 μμ
Πάνος
Serial killer η Μαρίκα;
Βρε μπελά που βρήκα…
Ηρέμησε παπούλη-
βοά η Μπουγατσαδούπολη
το ξέρουν αι Αθήναι:
κι αυτή δικιά μας είναι!
19 Νοεμβρίου, 2007 στις 11:58 μμ
Alkibiades (??!)
Θαλεγα η αναζητηση να παψει της Μαρικας
μια κι περσονα εχει ζουμι, δεν ειναι πιτσιρίκας.
Να την καλωσορισουμε, το ψαξιμο να παψει,
αλλη μια ωραια ναχουμε που ξερει τι να γραψει.
Εγω πρωτος κυνηγησα να βγαλω το λαγο,
αλλα – το καταλαβατε; Ειχα σκοπο ιερο.
Της αλανιαρας ηθελα νανεβουνε τα χιτς
μια και ο καλυβαρχης μας την ειχε πια για πριτς!
Μαρικα καλως ορισες, πιασε και κανα λαϊκο,
και η αλλη η περσονα σου θα μεινει παντα μυστικο.
20 Νοεμβρίου, 2007 στις 12:26 πμ
π2
Την χελιδόνα εκάματε μπουρδέλο Πιραντέλο:
περσόνες ψάχνουν πρόσωπα κι αυτά άλλες περσόνες.
Μπερδεύτηκαν τα μπάιτς σας, καήκαν τα καλώδγια,*
κι όποιος δεν ξέρει την αϊ-πι της καινουριοφερμένης,
κρυφοκοιτάει τον κάπελα, το όνομα να μάθει.
* [Σημιτικώ τω τρόπω, για να βγει το μέτρο].
20 Νοεμβρίου, 2007 στις 1:00 πμ
Νοσφεράτος
Στην Χελιδώνα πλήθυναν περσόνες- μαριονέτες
κι ολες το ρίξαν στον χορό, και κάνουν πιρουέτες
Σ’αυτό το κουκλοθέατρο, η Αλήθεια ανασαίνει
Κι η μύτη του Πινόκιο ολο και πιο μακραίνει…..
20 Νοεμβρίου, 2007 στις 1:08 πμ
Πάνος
Μα όλες οι περσόνες δεν είναι μαριονέτες
κι ολόχαρες χοροπηδούν και κάνουν πιρουέτες;
Με τ’ ονομά μου μπαίνω εδώ μονάχος
– και έρχεται, επίσης, ο Νίκος Σαραντάκος…
Θέλω να πω – τι πα να πει παλιές και νέες;
Οι μαριονέτες είν’ καλές – αρκεί να είναι ωραίες!
20 Νοεμβρίου, 2007 στις 1:14 πμ
Νοσφεράτος
Ποιό ειν’ αραγε το σύνορο Αλήθειας και Ψεμμάτων
Και ποια στ αλήθεια η διαφορά περσόνων ή σωμάτων;
Που πρίν ανοιγοκλείσουμε τα ματια δυο φορές
Ολα τριγύρω αλλάζουνε , το Τωρα ειναι Χθές …
20 Νοεμβρίου, 2007 στις 1:27 πμ
Πάνος
Έτσι ‘ναι ο χρόνος – μια καυτή γαβάθα τραχανάς
κι εμείς τυρί. Γυρίζοντας μας λειώνει η κουτάλα…
Το τώρα και το χθες να μην τ’ αναζητάς.
Κι αν τώρα έγινες χυλός, ήσουν τυράκι πριν, χθες γάλα…
20 Νοεμβρίου, 2007 στις 1:33 πμ
Νοσφεράτος
Τη σκέψη λίγο προχωρώ , Πάνο και λέω: Αρα
Σιγά- σιγά θα ισχυριστεις πως γίναμε Παπάρα
20 Νοεμβρίου, 2007 στις 1:39 πμ
Πάνος
Τώρα που το λες, αγαπητέ Νοσφάρατου,
– την έφαγε ο σκύλος την παπάρα του;
(σε περίπτωση που απορείς – είναι κλασική ατάκα του Βέγγου. Νοσφάρατου είναι η ορθή εκφορά του ονόματος, απαντώσα ακόμη εν Τρανσυλβανία)
20 Νοεμβρίου, 2007 στις 4:17 πμ
Συγχλισμένη Μαρίκα
Η ΣΥΓΧΛΙΣΗ ΤΗΣ ΜΑΡΙΚΑΣ
Μ’ αυτήν εδώ τη σύγχλιση
πολύ ‘μαι συγχλισμένη…
Πώς δύναται να μ’ έχετε
μπουρδουκλομπερδεμένη ;
Γιατί δεν το πιστεύετε
ότι είμαι η Μαρίτσα;
Ένας με λέει Σκουπώ-Πανο
ή killer-Ποντο-Αλκι-Ρίτσα;
Δε μου ταιριάζει να λυσσάν
γιαυτό τα παλληκάρια
κι άλλοι να κρύβονται σ’ αμπρί,
βουνό ή/και στα …μπάζα!
Θα πάρω των ομμάτιών μου,
θα φύγω, θα λουφάξω.
Του Θείου τη χυλόπιτα
όμως πώς να ξεχάσω……
(εκκρεμεί: ΥΠΕΥΘΕΙΗ ΔΗΛΩΣΗ ΜΟΥ
-α ντεμέν, μετά του πρωινού μου )
20 Νοεμβρίου, 2007 στις 1:29 μμ
Alkibiades (??!)
Mαρικα μη φευγεις,
γιατι ‘σαι Πουλαιν
κατσε και ριχνε
κανενα ρεφραιν…
20 Νοεμβρίου, 2007 στις 5:33 μμ
Μαρίκα η Δηλωμένη
Μήπως παρεξηγήσατε;
– κι αυτό δεν είναι αστείο…
Πριν την πουλέψω μάγκες μου
τα ρίχνω και στο Θείο !!!
————————————-
ΥΠΕΥΘΕΙΗ ΔΗΛΩΣΗ
& Η ΗΡΩΙΚΗ ΕΞΟΔΟΣ :
Όμορφα… σένια ήτανε
με τους καλυβιστές
μα τώρα θα ‘ρχομαι αραιά
έχουμε και… δουλειές !!!
Το μόνο μου παράπονο
μες στο καλύβι αυτό
είν’ η ζεστή χυλόπιτα,
που ‘φαγα απ’ το Θειό.
Και είναι θέμα σύγχλισης!!!
Τώρα στο νόημα μπαίνω…
για κείνο το «σφυρίξει τρις»,
που ειπώθη για το τρένο.
Θείοοοοοοο!!! Δε με κατάλαβες!
Με κείνο το «σφυρίξεις» … (που δεν έκανες)
σκοπούς ήθελα να μου πεις
και όχι με με γαυγίσεις … (που με ξέκανες)
Γραμμογραφίζοντας εμέ
στου τρένου πάν’ τις ράγες
με τα όμορφα τραγούδια σου,
π’ αναριγούν λαγκάδες! (+ φοράδες!)
Να μου σφυρίξεις «τρις» φορές,
σκοπό αγαπητό σου
απ’ τ’ Αβραμίκου το μανέ
και τ’ όμορφο χωριό σου.
Εμένα η μόνη έγνοια μου
–πρέπει να με πιστέψεις
ήταν: να πάμε εκεί μαζί
και να γινούμε φέσι(ies).
Γιατί πολύ εταράχτηκα
(μόλις τα πρωτοείδα)
όπως τα περιέγραφες
σε μια άλλη σελίδα.
Μα εσύ… πού να τα δεις αυτά
άλλα όλο βάζεις ο νους …
και πώς να ακούσεις, μιας ψυχής
ήχους της, μουσικούς …
Γιαυτό θα σε απαρνηθώ
που θες μόνο Σκουπίστρα
μην και σκεφτείς πως είμαι εγώ
απλά μια αντροχωρίστρα.
Και τώρα τ’ αποφάσισα
για να φορέσω ράσο *
Θα φύγω, θα ξενιτευτώ…
Θείοοοοοο, να σε ξεχάσω !
ΥΓ:
* [ Θείο…
Αν και φοβούμαι -μερικώς,
μήπως και δεν αγιάσω
γιατί έχω σφόρδα πεθυμιά
μαζί σου να «το κάψω» ! ]
20 Νοεμβρίου, 2007 στις 5:49 μμ
Πάνος
Λίγα σκόμα σχόλια* η αλανιάρα παίρνει
στα τριακόσια αποχωρεί και άλλο πια δε μένει.
—-
* άλλα δέκα
20 Νοεμβρίου, 2007 στις 10:01 μμ
ο θειος Ισιδωρος
Μολις και τωρα αφιχθηκα απ΄της θαλασσης μερη
που ειχα σαλπαρει απο χθες (πρωτου το μεσημερι)
εφαγα θαλασσες χοντρες που μουφυγε το μουσι
και τα ψητα φαγκρόπουλα μεσα μου γιναν σούσι
Κι αμεσως μολις εφτασα και στην Καλυβα μπηκα
η πρωτη που συναντησα ητανε η Μαρικα.
Μωρ΄τι ΄ναι ετουτη ΄δω, Ω! ΙΘΙστες, γιατι οχλεί το θειο,
την αφησαν ή τοσκασε απ΄το θηριοτροφειο;
Μαριτσα ο προεδρος του ΙΘΙ ειναι λογοδοσμενος
με τη Σκουπιτσα απο καιρου και ειναι δεσμεσμευμενος
Μονο γιαυτη ειχει αισθηματα, να δει αλλη δεν γυριζει,
ειναι μονογαμήκουλας, μονο γιαυτη σφυριζει!
Μα αν θελεις σωνει και καλα κανεναν σφυριχτη
ο Νοσφερατος στο στρατο ητανε σαλπιγκτης
πεστου εκ μερους μου πως πας για ενα εμβατηριο
και θα σου παιξει το ταρα ταρα ταρατατα τατηριο!
20 Νοεμβρίου, 2007 στις 10:10 μμ
ο θειος Ισιδωρος
Παω να γυρω στρωμα μου να αναπαυθω κοματι
΄τι ειμαι σα να με σπασανε στο ξυλο οχτω νοματοι
21 Νοεμβρίου, 2007 στις 12:15 πμ
Νοσφεράτος
διολου ενδιαφέρομαι γι αυτήν την Αλανιάρα
Κι ουτε ποτε δεν νιαστηκα γι αυτήν την Μαρικάρα
Ας παει με τον Καραμανλή , ας παει με τον Τράγκα
ας παει με τον Πολύδωρα και με τον κάθε μάγκα….
21 Νοεμβρίου, 2007 στις 10:54 μμ
Μαριώ & μάγκες
ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΙΚΡΟ-ΑΒΓΑΛΤΟ & ΠΑΝΕΜΟΡΦΟ ΝΟΣΦΥ :
Νόσφυ, δε ξέρεις τη μαγκιά
κι άσε τη ματσαράγκα …
Ακούς εκεί να θεωρείς
μάγκα ώς και τον Τράγκα !
Κι αυτά στα λέει η Μαριγώ
που ξέρει όλη την πιάτσα
και εάν την καταλάβαινες
θ’ απόφευγες στραπάτσα…
Μπερδεύτηκες στα πίτουρα
σαν αλανιάρα κότα.
Κι αντί ν’ αρνείσαι τη Μαριώ
σκέψου ή/και μάθε πρώτα…
Για να τη διώχνει άσπλαχνα
και έτσι σκληρά ο Θείο
έπρεπε να το οσμιστείς
μην κι ήτανε λαχείο !
Είσαι μικρός και όμορφος
τονίζουν οι μπαγιάτες…
Αρα, θα μάθεις εν καιρώ
πώς περπατούν στις στράτες…
:-)))
ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΑΠΗΤΟ «ΑΣΦΥΡΙΧΤΟ» ΘΕΙΟ :
Θείο… τα εμπουρδούκλωσες
αν κι ήμουνα σαφής.
Σου εξήγησα τι εννοώ
με το: «σφυρίξει τρις».
Τι σχέση έχει ο αρραβών
με τη μονογαμία ;
Μα, δεν το μάθαινε η Σκουπώ
(δεν είμαι απ’ τη Σερβία…)
Άσε τα σάπια τώρα πια
πως «τάχατε» η Σκουπίτσα…
Για ενθυμού το παρελθόν
με τ’ άλλα τα κορίτσια.
Ότι πολύ ταράχτηκες
το’ δαμε καθαρά
που ‘βαλες τον κουμπάρο σου
να κλείσει και τα σχολιανά…
Για το νταβατζιλίκι σου :
Σε νόημα δε μπαίνω.
Και πρέπει να καλοσκεφτείς
μην …κι έχασες το τρένο !
Μην έρθει να παρακαλάς
– σαν γίνεις πια «θηρίο»-
με δάκρυα και στεναγμούς :
«Μάρω, έλα στο θείο» !!!!!
:–)))
————————–
ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ :
Ο θείος (Έλα Μάρω μου στο θείο)
Ελα πια για θα μας σκάσεις
πρέπει λίγο να σκουμπάσεις
θα σε πάμε στο σχολείο
έλα Μάρω μου στο θείο…
Πότε πας για το Θησείο
πότε λες για το Μουσείο
και σ’ αρέσει να σου λένε
έλα Μάρω μου στο θείο…
Όλο την κυρά μάς κάνεις
ξέρω τη δουλειά που κάνεις
ψάχνεις για να βρεις λαχείο
έλα Μάρω μου στο θείο…
Είσαι πάλι ερωτευμένη
έλα που σε περιμένει
τον έχεις κάνει πια θηρίο
αχ! Μαρίτσα μου το θείο…
Σταμούλης Ι. (Μπιρ Αλλάχ) – Περδικόπουλος Δημήτρης – 1948
(http://www.4shared.com/file/29907770/769129e8/_-_-_________.html)
21 Νοεμβρίου, 2007 στις 11:01 μμ
Πάνος
Γειά σου Μαρίκα με τα ωραία σου
– και συ και η παρέα σου!
(η οποία έπαθε overdose και ξεκουράζεται…)
21 Νοεμβρίου, 2007 στις 11:08 μμ
Νοσφεράτος
Μαριώ το καταλάβαμε οτι γουστάρεις Μάγκες
που τριγυρναν στ’ απόκρυφα κι εν τελει ειναι Δάγκες
πως εισαι και ρεμπέτισα και μαλλον Αλανιάρα
και εισαι πολύ Γαμησάμπλ , Χαδιάρα και παθιάρα
Μα δεν ενδιαφέρομαι μικρουλα μου, Μαριτσα
Εγώ εχω για πρότυπο μόνο την Μόνα Λίτσα ….
Αυτή εχω εικόνισμα και Αγκαλιά κοιμάμαι
κι Εικονολάτρης προσκυνώ και πάντα τη Θυμάμαι ..
21 Νοεμβρίου, 2007 στις 11:31 μμ
Πάνος
Τρία μονάχα σχόλια
– και φτάσαμε τριακόσια
η αλανιάρα αποχωρεί
και ποιά θα τηνε διαδεχτεί;
21 Νοεμβρίου, 2007 στις 11:32 μμ
Alkibiades (??!)
I met a beautiful face,
her mouth had a wonderful taste,
her heart was like a butterfly
-and she chose to fly…
21 Νοεμβρίου, 2007 στις 11:34 μμ
Alkibiades (??!)
Above the wine bottle I ‘m crying,
reason is, that I’m bad in flying.
So, I inverted a winged self
I sent it climp on the high shelf,
to spread its wings to try…
And look- my marionette can fly!
21 Νοεμβρίου, 2007 στις 11:34 μμ
Alkibiades (??!)
It goes, and I’m ‘lone again…
21 Νοεμβρίου, 2007 στις 11:34 μμ
Αρτεμίδωρος
Πού τους βρήκες τέτοιους άντρες
να κεντάς ψιλό γαζί
να γελούν τα δυο σου μάτια
έλα δω μωρή Μαρί
Μη σε βρω και σε τσακώσω
και σε βάλω στο κλουβί
να μου κελαηδάς σα σπίνος
έλα δω μωρή Μαρί
Δήθεν ψάνεις γι αλλανιάρη
και την πέφτεις στο ντιντή
για να σού μετρά τα φράγκα
έλα δω μωρή Μαρί
Μέτρα τα φερσίματά σου
κοίτα να συνετιστείς
δε σ΄αφήνω σ΄άλλον άντρα
έλα δω μωρή Μαρί
29 Νοεμβρίου, 2008 στις 12:10 πμ
Οι χελιδόνες της καλύβας « Η καλύβα ψηλά στο βουνό
[…] https://panosz.wordpress.com/2007/11/07/helidona-5/ […]
24 Μαΐου, 2010 στις 3:36 μμ
sissa ben dahir
.
.
.
Τρούλο μας έβαλες ξανά
μα όλα έχουν αλλάξει
η πεθυμιά είναι εδώ, αλλά
τα φράγκα έχουν πετάξει.
Η νεαρά ποζάρει ηδυπαθώς
και για κοκό σου δίνει ελπίδα
μα τα ευρά μας πήρανε καθώς
στον τόπο έπεσε ακρίδα.
Κι είναι γνωστό σε όλους γενικά
πως τίποτα δεν είναι τζάμπα
πρέπει παρά να έχεις τελικά
ακόμα και να πιάσεις γάμπα.
24 Μαΐου, 2010 στις 6:45 μμ
Αthanassios
Το ζιπουνάκι της φορεί
κι αμέριμνα κοιμάται
ο πόθος μεσ’ τα μάτια μου
αλόγιστα πλανάται….
Τ’ Αγιο Πνέμα κάλεσα
το νου μου να γλυκάνει
η ομορφιά σου και το υφαντό
τα μάτια μου θα βγάνει….
Τ’ Αγιο Πνέμα κάλεσα
να με επιφοιτήσει
το ΔΝΤ παρέμβηκε
να με περιορίσει….
Πλέξε κανένα υφαντό
το πλάσμα να καλύψεις
τα μάτια σου να κλείσουνε
την κεφαλή να σκύψεις…
24 Μαΐου, 2010 στις 7:00 μμ
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
Μάλλινη κάλτσα φόραγες στο άσπρο σου ποδάκι
κι όχι κανά δαντελωτό – πρόστυχο σοσονάκι.
Αλήθεια λέω ξενέρωσα …το ‘ψαχνα και δεν το ‘χα
δεν ξέρω αν έφταιγες εσύ , ή αν με πήρε η μπόχα….