Όταν οι στρατιώτες ήρθαν να με συλλάβουν κοιμόμουνα. Μ’ έγδυσαν και με διέταξαν να γονατίσω. Ύστερα, μ’ έδεσαν πιστάγκωνα, όπως κάνουν οι Αμερικάνοι με τους Βιετκόγκ. Όταν η Μαρία μπήκε, ντράπηκα και τους ζήτησα να μου βάλουν το σώβρακο. Μου έβαλαν το σώβρακό μου και το πανταλόνι μου. Ήμουν ξυπόλυτος και είπα στη Μαρία να μου βάλει τα παπούτσια μου. Έσκυψε μπροστά μου και όταν μου έδενε τα κορδόνια, της ψιθύρισα: «Κουράγιο, Μαρία».
*
Επάνω στο ξερό χώμα της καρδιάς μου
ξεφύτρωσε ένας κάκτος
πέρασαν πάνω από είκοσι αιώνες
που ονειρεύομαι γιασεμί
τα μαλλιά μου μύρισαν γιασεμί
η φωνή μου είχε πάρει κάτι
από το λεπτό άρωμά του
τα ρούχα μου μύρισαν γιασεμί
η ζωή μου είχε πάρει κάτι
από το λεπτό άρωμά του
όμως ο κάκτος δεν είναι κακός
μονάχα δεν το ξέρει και φοβάται
κοιτάζω τον κάκτο μελαγχολικά
πότε πέρασαν κιόλας τόσοι αιώνες
θα ζήσω άλλους τόσους
ακούγοντας τις ρίζες να προχωρούν
μέσα στο ξερό χώμα της καρδιάς μου.
*
Στις 21 Αυγούστου πιάστηκα στο Χαϊδάρι. Στο τέταρτο πάτωμα στην οδό Μπουμπουλίνας, στο κελί αρ. 4 περίμενα το μαρτύριο και το θάνατο. Στις 4 Σεπτεμβρίου μου έφεραν χαρτί και μολύβι. Τότε έγραψα 32 ποιήματα. Τις προηγούμενες νύχτες τις πέρασα άγρυπνος, με την πλάτη κολλημένη στον τοίχο, περιμένοντας από στιγμή σε στιγμή να με πάρουν για το μαρτύριο ή για την εκτέλεση. Όλη μου η ύπαρξη σημαδεύτηκε από την αναμονή του βέβαιου θανάτου. Καθώς ο χρόνος κυλούσε επίμονα και βασανιστικά, έβλεπα με το νου μου καθαρά την εικόνα της τελευταίας στιγμής. Ο πρωινός ουρανός είχε ένα χρώμα βαθιά γαλάζιο. Η ατμόσφαιρα διάφανη, με κρυσταλλένια καθαρότητα. Τι θα φώναζα σ’ αυτήν τη στιγμή του τέλους; Αυτή η σκέψη μου έγινε τυραννική.
*
Τα κελιά ανασαίνουν
τα κελιά που βρίσκονται ψηλά
τα κελιά που βρίσκονται χαμηλά
η βροχή μας ενώνει
ο ήλιος ντράπηκε να φανεί, Νίκο
Γιώργο, κρατιέμαι από ένα λουλούδι.
*
Τα μεσημέρια η ζέστη ήταν φρικιαστική. Υπόφερα τρομερά. Κοιμόμουν πάνω στο τσιμέντο γυμνός, όπως τη στιγμή που με πιάσανε. Για προσκεφάλι είχα τα παπούτσια μου. (…) Κάποτε καθόμουν στην καρέκλα, το μοναδικό έπιπλο. Άλλοτε βάδιζα. Πεντακόσια βήματα καθέτως. Πεντακόσια βήματα κυκλικά. Μετρούσα τα κάγκελα.
*
Ποτέ ποτέ ποτέ
δε θα μπορέσω να ξεδιπλώσω όλες τις σημαίες
πράσινες κόκκινες κίτρινες μπλε μωβ θαλασσιές
ποτέ ποτέ ποτέ
δε θα μπορέσω να μυρίσω όλα τα αρώματα
πράσινα κόκκινα κίτρινα μπλε μωβ θαλασσιά
ποτέ ποτέ ποτέ ποτέ
δε θα μπορέσω ν’ αγγίξω όλες τις καρδιές
όλες τις θάλασσες να ταξιδέψω
ποτέ ποτέ ποτέ
δε θα γνωρίσω τη μία σημαία
τη μοναδική
εσένα Τάνια.
*
Στο τέλος τέλος ο θάνατος δεν είναι τόσο τρομερός. Ίσως να είναι όμορφος, λέω στο φρουρό μου.
*
Έκτη Σεπτεμβρίου
ώρα έντεκα πρωινή
τώρα λούζονται τα πουλιά
στα ποτάμια
στα έλατα τρίβονται
οι Βοριάδες.
Σε χτύπησε ο Τούρκος
στο Μπιζάνι.
Τώρα κάθεσαι και με κοιτάς
πίνεις καφέ
στάζεις φαρμάκι
αγάπη αγάπη
ο Ήλιος ψήνει
το σταφύλι
ώρα έντεκα πρωινή.
*
Όμως με τον ερχομό της καινούριας μέρας, μόλις χτυπούσε ο ήλιος, η ζωή ξανάπαιρνε τα δικαιώματά της. Η ζωή με νικούσε. Με κατασπάραζε. Τα πρόσωπα των παιδιών μου διαπερνούσαν τη σκέψη μου. Θα ήταν για πάντα ορφανά και ο πόνος θα κατοικούσε για πάντα στα όμορφα μάτια τους. Έδιωχνα με βία αυτή την εικόνα.
*
Η οδοντοστοιχία του Ήλιου
με απειλεί
το κάγκελο του χρόνου
με προστατεύει
ο Γιάννης ο Ιάσων
ο Βύρων ο Τάκης ο Αλέκος
στα κατάρτια ψηλά υψώστε
τα λεμόνια τα πορτοκάλια υψώστε
τα πέδιλα στην άμμο,
φωνές κρέμα νιβέα
ιππόκαμπος πασιέντσες νεσκαφέ
σημαίες ακριβές από φτηνό ύφασμα κρατούν.
*
Ήμουν δυστυχής γιατί δε με σκότωναν αμέσως. Τι θα μ’ έκαναν τώρα; Το κεφάλι πονούσε. Το αίμα πονούσε. ‘Ωρα 2.3.4.5.6 το απόγιομα.
*
Μέσα στους παραδείσιους κήπους του κρανίου μου
κίτρινος Ήλιος ταξιδεύει στα φτερά του χρόνου
ακολουθούν πουλιά με ξύλινα φτερά
προπορεύονται άγγελοι με τζετ
μεγαλόπρεπη πορεία πάνω από μπανανιές
ευκαλύπτους και πεύκα που καλύπτουν
την αριστερή πλευρά του εγκεφάλου μου
στη δεξιά νύμφες και ουράνιες πόρνες
σκεπασμένες γιασεμιά, κόκκινες σαύρες
ακούν τους καταρράχτες που χάνονται
στις καταβόθρες του νωτιαίου μυελού μου
εκεί αρχίζει η Γη και τελειώνει το Σύμπαν.
Αιφνιδίως η πομπή ακινητοποιείται
ώρα έξι το απόγευμα
ώρα έξι ακριβώς
σταματά η πομπή, ο χρόνος, ο Ήλιος
μονάχα τα πουλιά ταξιδεύουν
χτυπούν τα ξύλινα φτερά
και τα τζετ
θρηνούν κι αυτά αγγελικά.
*
Κλαίω, φωνάζω! Η καρδιά μου ξαλαφρώνει. Ίσως να με σκέπτονται. Κανένας δεν ξέρει πως βρίσκομαι εδώ. «934.303, 934.303» φωνάζω. Ίσως κάποιος ακούσει και τηλεφωνήσει «ο Μίκης ζει»
*
Γειά σου Ακρόπολη
Τουρκολίμανο, οδός Βουκουρεστίου
ο Πολικός σημαδεύει με φως
το σταθερό σημείο του κόσμου.
Αθήνα η πρώτη
στο βυθό των αιώνων
με το γυαλί
σε βλέπουν οι ψαροντουφεκάδες.
Γαλέρες, γιωταχί, πορνεία κρυφά
η Γενική κέντρο του κόσμου.
Ο Πολικός γυρίζει σταθερά
το φουγάρο του μαγειρείου
σημαδεύει με καπνό
το σταθερό σημείο του Στερεώματος
η Πούλια, η Αφροδίτη
η Ντίνα, η Σούλα, η Εύη, η Ρηνιώ
πέντε εκατομμύρια έτη φωτός
σταθερή γραμμή διασχίζει
πέντε δισεκατομμύρια γαλαξίες
σε πέντε μέτρα
σε πέντε μέτρα
σε πέντε μόνο μέτρα
από το κελί μου.
*
Η Σύλβα αγαπούσε τον Πεπίνο ντι Κάπρι. Στη Φιλοθέη ακούγαμε Μαρκόπουλο. Το βράδυ περπατούσαμε προσεκτικά στο σκοτεινό κήπο κάτω από τις βερικοκιές. Η Έλενα κρατούσε μια φυσαρμόνικα.
*
Επουράνιοι ποταμοί
υπόγειοι χείμαρροι
κατεβαίνουν παφλάζοντας
οδός ονείρων ομόνοια
Σίλβα
σίγμα γιώτα λάμδα
βήτα άλφα
Φιλοθέη Χαϊδάρι
τα νερά τους ξανθά
δυο στρώματα ξανθά
δυο στρώματα πράσινα
στη μέση εγώ κόκκινη ακρίδα
φτερά φυσαρμόνικες
ήχοι από νερό
σαύρες φεγγάρια
βουτούν βυθίζονται πνίγονται
κάγκελα
κάγκελα
κάγκελα
*
Δεν είμαι ποιητής, όμως όταν οι στίχοι άρχισαν να σφυροκοπούν το μυαλό μου ένιωσα πόσο οι λέξεις μπορεί να ντυθούν στο αίμα. Πόσο μπορεί να με λυτρώσουν. Είμαι δημιουργός. Νικώ το χρόνο και το θάνατο…
*
Ο χρόνος διαλύεται
μέσα στη στιγμή
το ελάχιστο γίνεται
ο μέγιστος τύραννος
βασανίζει ανθισμένες πληγές
γεμάτες χαμόγελα και υποσχέσεις
για κάτι άλλο, αυτό το άλλο
είναι που ζούμε κάθε στιγμή
νομίζοντας ότι ζούμε το άλλο
όμως το άλλο δεν υπάρχει
είμαστε εμείς η Μοίρα μας
που μας λοξοκοιτάζει.
Σφίγγα που ξέχασε το αίνιγμα
δεν έχουμε τίποτα να λύσουμε
δεν υπάρχει διαφυγή από τον κύκλο
τον πύρινο κύκλο
του Ήλιου και του Θανάτου.
Τα κείμενα και οι στίχοι είναι του Μίκη Θεοδωράκη. Τα ποιήματα γράφτηκαν στην απομόνωση της Γενικής Ασφάλειας, τον Αύγουστο και τον Σεπτέμβριο του 1967 – την ίδια εποχή μελοποιήθηκαν. Το έργο «Ο Ήλιος και ο Χρόνος» ηχογραφήθηκε για πρώτη φορά στο Παρίσι, το 1971.
Repost. Πρώτη ανάρτηση 30 Νοεμβρίου 2006
42 Σχόλια
Comments feed for this article
30 Νοεμβρίου, 2006 στις 3:16 μμ
Tero
[Wordpress ήθελες; Φα’την τώρα! :P]
Το κείμενο υπέροχο.
Tero
30 Νοεμβρίου, 2006 στις 6:57 μμ
advocatus diaboli
Στο τέταρτο πάτωμα
η μαμά σου κοιμάται Ελενα
μουσική θεία τα όνειρά της
Πεπίνο Ντι Κάπρι
Πέρα από τα όνειρα
μη την ξυπνήσεις…
Οποτε ακούω αυτό το κομμάτι, για τη Σύλβα Ακρίτα, συγκινούμαι βαθειά. Οποτε ακούω τα τραγούδια αυτά, δακρύζω. Τα ακούω συχνά, γιατί θέλω να θυμάμαι τι πέρασε η πατρίδα. Κι εσύ, μας τα θυμίζεις με τον καλύτερο τρόπο: γυμνά και αστραφτερά.
30 Νοεμβρίου, 2006 στις 7:12 μμ
Πάνος
Tero,
συμβαίνουν αυτά…
Το κείμενο του Μίκη είναι συγκλονιστικό – καλό είναι να το διαβάσει κανείς ολόκληρο. Εγώ το βρήκα στη «Μελοποιημένη Ποίηση – Τραγούδια»
*
a.d.,
το κομμάτι που παραθέτεις το «έκοψα» με μεγάλη δυσκολία, γιατί είναι ένα από τα καλύτερα του δίσκου και το αγαπώ πολύ. Να είσαι καλά που το …αποκατέστησες! Χαίρομαι που κι εσύ ακούς συχνά αυτό το έργο, νόμιζα πως είμαι ο μοναδικός περίεργος…
2 Δεκεμβρίου, 2006 στις 12:03 μμ
aster-oid
Διόλου μοναδικός… Καθώς φαίνεται, είμαστε τουλάχιστον τρεις!..
9 Ιανουαρίου, 2007 στις 6:52 μμ
Melios
Είμαστε -τουλάχιστον- τέσσερις. Ο »ήλιος και ο χρόνος» είναι ένα αριστούργημα ποίησης και μουσικής εμπνευσμένο κάτω από συνθήκες ασύλληπτες για μας, όμως τόσο συγκλονιστικό που δύσκολα αφήνει ασυγκίνητο κάποιον. Το ακούω κι εγώ συχνά και χάρηκα πολύ όταν διάβασα τα λόγια σας.
Να είστε καλά.
Υ.Γ. Μήπως έχει ακούσει κανείς το »Επιφάνεια Αβέρωφ»;
9 Ιανουαρίου, 2007 στις 7:19 μμ
Πάνοςtoy
Melios,
χάρηκα πολύ που είδατε και σχολιάσατε το συγκεκριμένο ποστ, αρκετό καιρό μετά την ανάρτησή του!
Δείτε, αν θέλετε, κι αυτό το άρθρο του Πάνου Γεραμάνη:
http://ta-nea.dolnet.gr/print_article.php?e=A&f=16752&m=P04&aa=1
Τα «Επιφάνεια Αβέρωφ» είναι κάτι διαφορετικό – γράφτηκε στις φυλακές Αβέρωφ, όταν πέρασαν απο ‘κει τον Μίκη. Λίγες ώρες μετά τη σύνθεση, το τραγουδούσε ολόκληρη η φυλακή… Τους στίχους του Γιώργου Σεφέρη, μπορείτε να τους δείτε εδώ:
http://www.stixoi.info/stixoi.php?info=Lyrics&act=details&song_id=13135
18 Ιανουαρίου, 2007 στις 11:25 πμ
Κωστής
Βάλτε κι εμένα στη λίστα των φανατικών του Ήλιου και Χρόνου! Μπράβο για την ιστοσελίδα, μπραβο και για τα links. Να βάλουμε και τη δισκογραφία μήπως;
18 Ιανουαρίου, 2007 στις 12:02 μμ
Πάνος
Κωστή,
καλωσόρισες στην καλύβα! Η δισκογραφία του Μίκη υπάρχει στην επίσημη ιστοσελίδα του και σε …δεκάδες άλλα σάιτ (Δώσε Μίκης στο Γκουγκλ και βρίσκεις ό,τι θέλεις!)
21 Ιανουαρίου, 2007 στις 2:50 μμ
Κωστής
Οχι, μιλάω για τη δισκογραφία του συγκεκριμένου έργου. Ξέρω 3 εγγραφές και υπάρχει και μια τέταρτη. Από αυτές η σπουδαία κατα τη γνώμη μου είναι η ηχογραφηση στο Παρίσι το 1971 (ζωντανά, με τη Φαραντούρη βασική ερμηνεύτρια). Άλλες απόψεις;
21 Ιανουαρίου, 2007 στις 2:56 μμ
Πάνος
Όποιος ξέρει, ας μας πει! Στη δισκοθήκη μου έχω μονάχα την εκτέλεση με τον Μπιθικώτση – είχα και μια ακόμα, αλλά έχει κάνει φτερά!
26 Ιανουαρίου, 2007 στις 7:11 μμ
Κωστής
Αυτή του Μπιθικώτση δεν την ξέρω! Μιλάς για τον Ήλιο και τον Χρόνο ή την Επιφάνεια Αβέρωφ; Για τον Η&Χ ξέρω
1. Με Φαραντούρη, Καλογιάννη, Δημητριάδη & Πανδή, ζωντανή το 1971 στη Γαλλία
2. Με Δημητριάδη, Καπερνάρο & Θεοδωράκη, γύρω στο 1971 επίσης
3. Με Ζορμπαλά Πανδή Μητσοβολέα & Μιχαηλίδου ζωντανή στη Σουηδία το 1977
4. Με Φαραντούρη, Kirchman & Θεοδωράκη, η μισή ζωντανή, Βερολίνο 1999.
Κάποια σκόρπια κομμάτια υπάρχουν και σε άλλους δίσκους, π.χ. το Επουράνιοι ποταμοί υπόγειοι χείμαροι» σε ένα δίκο της Φαραντούρη με τον κιθαρίστα John Williams.
26 Ιανουαρίου, 2007 στις 7:45 μμ
Πάνος
Μιλάω για «Επιφάνεια – Αβέρωφ», αλλά στο CD που έχω ο Μπιθικώτσης λέει κομμάτια – άρα δεν είναι βέβαιο πως έχει τραγουδήσει ολόκληρο το έργο. Επειδή δε μπορούμε να έχουμε ένα έργο Χ4 (πολλά τα ευρώ…), από τις εκτελέσεις που αναφέρεις θα αναζητήσω εκείνη του Παρισιού 1971, βασιζόμενος στη δική σου αξιολόγηση.
27 Ιανουαρίου, 2007 στις 9:38 πμ
Κωστής
Από τις παλιές, είναι η μόνη που κυκλοφορεί σε ΨΔ, απ’ όσο ξερω. ΚΑι έχει και ολοκληρο το Επιφάνεια Αβέρωφ με τον Καλογιάννη! Τα 2 και 3 είναι σχετικά δυσεύρετα …
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 11:41 πμ
skupitsa
Με Φαραντούρη, Καλογιάννη, Δημητριάδη & Πανδή, ζωντανή το 1971 στη Γαλλία και τον Ζωρζ Ουιλσόν αφηγητή, να αφηγείται το κείμενο στα γαλλικά. Τον είχα το δίσκο και τον έχασα. Το βρήκα όμως σε σι ντι της Πόλυγκραμ μαζι με τα Επιφάνεια με τον Καλογιάννη, έκδοση ηχογραφημένη σε κοντσέρτο (πάλι στο Παρίσι) με αφηγητή τον Υβ Μοντάν.
Τα Επιφάνεια παλιότερα είχαν κυκλοφορήσει ολόκληρα, πάλι με τον Καλογιάννη, στη μια πλευρά δίσκου 33άρη. Στην άλλη πλευρά ήταν το Πνευματικό Εμβατήριο του Σικελιανού.
Πάνο ο κάκτος ήταν το τραγούδι που ερωτεύτηκα από την πρώτη φορά που το άκουσα, ας είναι καλά η ΜΜ.
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 8:39 μμ
Μεγαλόκαρδη Μαρίτσα
Για να εμπεδώσει ευθύς ο Θειός, ποια είναι Μαρίτσα
Να! Θα χαρίσει ένα σιντί στην πονηρή Σκουπίτσα !
Nα δει πως έχει αυτή καρδιά -απ’ όλες!- πιο μεγάλη
και να του γίνει ευκρινές, πως τελικά είναι «Άλλη/οι»…
Μίκης Θεοδωράκης : Ο ήλιος και ο χρόνος [Γαλλία-1971]
http://rapidshare.com/files/70373966/MikhsHliosXronos.rar
ΥΓ:
Και για την «Καλύβα», βεβαίως, μην παραπονιέται για τις μουσικές μου δραστηριότητες στο φίλτατο Juke-Box…
:-)))
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 8:42 μμ
Πάνος
Μαρίτσα,
είσαι κούκλα!
(ή κούκλος – αυτό παίζει…)
😉
Πάω στο juke-box να γράψω το δίσκο που λείπειο από τη συλλογή μου…
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 9:04 μμ
skupitsa
Ευχαριστώ τους άλλους. Θερμώς.
17 Νοεμβρίου, 2007 στις 9:57 μμ
Παπούλης
Και που να τ’ ακούσετε καλοκαίρι του 73 με τη Φαραντούρη στο Annecy με τη μικροφωνθκή down και την αντίσταση στο up
3 Απριλίου, 2008 στις 6:12 πμ
tzitziki
ειμαστε μια ορχηστρα νεων που παιζουμε εργα ελληνων συνθετων και κυριως Μικη.Στις 15 Απριλιου θα γινει μια αποπειρα στο συρμο να παρουσιασουμε καποια κομματια απο τον ηλιο και το χρονο,τα περισσοτερα ισως.Ειστε ολοι ευπροσδεκτοι
3 Απριλίου, 2008 στις 7:30 πμ
Πάνος
Καλή επιτυχία!
13 Απριλίου, 2008 στις 7:35 μμ
foula
Ναι ναι..μη το χασετε γιατι θα χασετε! Θα γινει μια απο τις αγαπημενες σας εκτελεσεις αυτη των παιδιων στο ΣΥΡΜΟ.
Να πανε ολα καλα tsitsikaki.
Κριμα που θα λειπω π α λ ι .
17 Νοεμβρίου, 2008 στις 5:12 μμ
delta-kapa
Καλή ιδέα η επανάρτηση, αλλιώς δεν θα το διάβαζα. Πολύτιμη ιστορία. Eυχαριστώ.
17 Νοεμβρίου, 2008 στις 5:26 μμ
Πάνος
Παρακαλώ. Η ιστορία είναι πολύτιμη και ο δίσκος (τον άκουγα το πρωί, καθώς ερχόμουν στη δουλειά) δεν καταλαβαίνει τίποτα από το χρόνο: παραμένει κορυφαίος!
*
Δεν είναι repost (το έκανα παλαιότερα, αλλά ήταν σπαστικό και χαλούσε την ημερομηνία της αρχικής ανάρτησης). Τώρα η πόρσε σου δίνει τη δυνατότητα να βάλεις ένα οποιοδήποτε ποστ στην πρώτη σελίδα και να το κρατήσεις εκεί όσο θέλεις.
Αν δεις το πρώτο σχόλιο σε αυτό το ποστ, έχει ημερομηνία 30 Νοεμβρίου 2006, δηλ. λίγες μέρες μετά που άνοιξε η καλύβα. Το είχα κάνει repost στις 17 Νοεμβρίου πέρυσι.
17 Νοεμβρίου, 2008 στις 8:20 μμ
Αθήναιος
Να διαβάσετε την φρεσκια νουβέλα (μολις κυκλοφόρησε) «Ανάκριση» του Ηλία Μαγκλίνη, να σας σηκωθεί η πέτσα. Πάνο, να το διαβάσεις, με ενδιαφέρει η γνώμη σου.
17 Νοεμβρίου, 2008 στις 8:21 μμ
Πάνος
Οκ.
22 Αυγούστου, 2010 στις 5:42 μμ
LEONIDAS
ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ Ο ΜΙΚΗΣ.
ΤΙ ΜΟΥ ΘΥΜΗΣΑΤΕ? ΤΗ ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΣΤΗ ΣΟΥΗΔΙΑ ΤΟ 1977. ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΩ ΔΟΥΛΕΨΑ ΣΤΗΝ ΑΦΙΣΟΚΟΛΗΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΑΥΛΙΑΣ. ΗΜΟΥΝ 23 ΧΡΟΝΩΝ!!!!!!!!
ΜΠΡΑΒΟ ΡΕ ΠΑΝΟ, ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΑ ΚΆΝΕΙΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΟΡΙΣΤΙΚΟΠΟΙΩ ΤΙΣ ΑΜΦΙΒΟΛΙΕΣ ΚΑΙ ΕΡΩΤΗΜΑΤΙΚΑ ΠΟΥ ΕΧΩ
23 Αυγούστου, 2010 στις 12:58 μμ
Πάνος
😉
23 Αυγούστου, 2010 στις 1:40 μμ
Πάνος
23 Αυγούστου, 2010 στις 1:41 μμ
Πάνος
23 Αυγούστου, 2010 στις 9:05 μμ
iconology2009
Τί μου θυμίσατε! Είχε ο πατέρας μου ένα μεγάλο δίσκο 33 στροφών με αυτά τα τραγούδια και θυμάμαι ότι πιτσιρικάς διάβαζα το κείμενο που έχετε κι εσείς παραθέσει εδώ, μετον Μίκη να τον γδύνουν μπρος σε τρίτες γυναίκες γιά να τον ταπεινώσουν. Είχα σοκαριστεί αλλά και συνέπασχα αναδρομικά με τον Μικη-ήταν ο ήρωας μου και πάντα θάναι, ήταν ο Τσε Γκεβάρα μου!. Δυστυχώς κάτι έγινε και χάθηκε αυτός ο δίσκος. Δεν αναγνωρίζω σε κανένα από αυτά τα εξώφυλλα πάντως το πρωτότυπο εκείνο που όμως δεν μπορώ και να θυμηθώ ακριβώς-είχε κάπου πενήντα δίσκους του Μίκη ο πατέρας μου και σε κάποιους τα εξώφυλλά έμοιαζαν κάπως. Αν θυμάμαι καλά είχε εξω σχηματοποιημένα φυτικά μοτίβα, καφετιά σε ωχροκίτρινο φόντο.
Γαλουχήθηκα με τον ανθρωπισμό του Μίκη και δεν με απαγοήτευσε ποτέ(αν και υπήρχαν στιγμές που με έφερε σε φοβερή αμηχανία-κακία όμως δεν μπορούσε να μου γεννήσει ποτέ αυτή η μεγάλη, αγνή καρδιά)
23 Αυγούστου, 2010 στις 9:23 μμ
iconology2009
Αν θυμάμαι καλά (και νομίζω θυμάμαι) ο δίσκος στον οποίο αναφέρομαι είχε ερμηνευτές σίγουρα την Φαραντούρη, τον Πανδή ίσως (είχαμε όντως και κάποια εκτέλεση πάντως με Καλογιάννη και εδώ μπερδεύομαι λιγάκι) και επίσης σίγουρα την εκφώνηση έκανε ο Bob Wilson στα γαλλικά(θυμάμαι ότι έκανα μερικές λίγο πρόστυχες-βέβηλες παραλλαγές στους γαλλικούς στίχους-έμπαινα στην εφηβεία κιόλα τα έβλεπα υπό το πρίσμα του σεξ)(παρόλο ότι έχω στ’αφτιά μου και τον Υβ Μονταν!-πω πω σκάλισμα μνήμης! και πω πω μπέρδεμα! και όλο εκεί μέσα να μπαίνει και ο πατέρας μου!)
23 Αυγούστου, 2010 στις 9:56 μμ
Πάνος
🙂
19 Νοεμβρίου, 2010 στις 10:29 πμ
Αλέξης
Πάνο, εξαιρετική η παρουσίαση, σ’ ευχαριστώ! Ο Μικής είναι κολοσσός. Ο ήλιος και ο χρόνος κορυφαίος. Τον ακούω τακτικά, με αμείωτο ενθουσιασμό, κι ας περνούν τα χρόνια…
19 Νοεμβρίου, 2010 στις 10:41 πμ
Πάνος
Χθες βράδυ άκουσα το γιο μου (Στ’ δημοτικού) να μουρμουρίζει «τα κελιά που βρίσκονται ψηλά…». Προφανώς το άκουσε στο σχολείο, στη γιορτή. Ο ήλιος και ο χρόνος θα ακουστεί και θα τραγουδηθεί ΚΑΙ από τη γενιά που έρχεται. Καλημέρα, Αλέξη, και καλωσόρισες στην καλύβα!
17 Νοεμβρίου, 2012 στις 5:49 μμ
sissa ben dahir
Σήμερα όμως ο ΜΘ είπε: «τώρα είμαστε χειρότερα απ ότι στη Χούντα».
Έτσι ρε Μίκη, πες τα. Τώρα η καταπίεση είναι τόσο σκληρή που ούτε έμπνευση περισσεύει για να φτιάξουν τέτοια τραγούδια οι νεώτεροι, μήτε όρεξη για να τριγυρίζουν στην Ευρώπη, Κάναντα και Ούζα να δίνουν συναυλίες αντίστασης και οι ξένοι να τις χειροκροτάνε και να δίνουν λεφτά για τον αντιστασιακό αγώνα.
17 Νοεμβρίου, 2012 στις 6:16 μμ
Πάνος
Πως να μην είναι χειρότερα; Τότε δεν ήταν ακόμα πενηντάρης, τώρα πατάει τα ενενήντα… 😉
17 Νοεμβρίου, 2012 στις 9:26 μμ
Δύστροπη Πραγματικότητα
(Την αφορμή για το σχόλιό μου αυτό την έδωσαν κάποιοι συνειρμοί γύρω από τον Θεοδωράκη που μου προκάλεσε το σχόλιο του Σίσσα.)
Αν και η μουσική του Μίκυ Θεοδωράκη δεν ανήκει στις αγαπημένες μου η αλήθεια να λέγεται, έχει πολύ μεγάλο ταλέντο. Ο πολιτικός Μίκυς Θεοδωράκης πάντα θεωρούσα πως βρίσκονταν πολύ κάτω του μετρίου. Πραγματικά, εαν δεν είχε την μουσική να τον σώζει, θα ήταν ένας ασήμαντος πολιτικός. Όμως τελικά δεν είναι ο πολιτικός αλλά ο άνθρωπος Μίκυς Θεοδωράκης που με κάνει και αισθάνομαι άβολα.
Πάντα όταν άκουγα τον Μίκυ να μιλάει ή όταν διάβαζα συνεντεύξεις του, μου έδινε την εντύπωση πως ταυτίζονταν σε τέτοιο βαθμό με τον πολιτικό σκοπό που υπηρετούσε ώστε να χάνω από τα μάτια μου τον άνθρωπο. Κάθε του λέξη, κάθε του πράξη, κάθε του νύξη, ήταν στην υπηρεσία του Σκοπού. Ποτέ δεν τον θυμάμαι να μιλάει για τίποτα που να μην σχετίζονταν με κάποιο τρόπο με τον Σκοπό που υπηρετούσε σε μιά δεδομένη στιγμή. Ακόμα και όταν μίλαγε για τα νεανικά του χρόνια στην κατοχή, και πάλι έλεγε για το πως όλα αυτά σχετίζονταν με τον Σκοπό της εποχής εκείνης, την αντίσταση στους κατακτητές.
Είναι ακριβώς αυτή η έλλειψη της ανθρώπινης διάστασης, αυτή η αδυναμία να διακρίνω τον άνθρωπο Μίκυ Θεοδωράκη, που με αποξενώνει από αυτόν.
Όταν τον συγκρίνω με τον άλλο πολύ μεγάλο μουσικοσυνθέτη, τον Μάνο Χατζιδάκι, αυτή η διαφορά καθίσταται ακόμα πιο εμφανής, ο Χατζιδάκις είναι πολυδιάστατος, γεμάτος αντιθέσεις και νεύρο, μπορεί να μιλάει για τα μεγάλα και τα υπερανθρώπινα την μιά στιγμή αλλά μετά από λίγο, με την ίδια άνεση να αναφερθεί και στα μικρά και ανθρώπινα, στην πικάντικη πλευρά της ζωής.
Ο Θεοδωράκης αντίθετα δείχνει να έχει εξοβελίσει από την ζωή του το προσωπικό στοιχείο, κάθε διάσταση της απείθαρχης υποκειμενικότητας. Όλα στην ζωή του, όλη του η ζωή για την ακρίβεια, μοιάζουν να κινούνται γύρω από τον αστερισμό του Σκοπού, του όποιου Σκοπού. Αυτή όμως η καθυπόταξη της ζωής στην υπηρεσία ενός Σκοπού, οσοδήποτε ευγενικού, καταλήγει να καταπνίγει μερικά ζωτικά χρώματα της ζωής και έτσι στο τέλος την κάνει πιο λίγη, πιο μουντή, πιο γκρίζα και αρκετά λιγότερο ελκυστική.
Θα έπρεπε κάποιος να το έχει πει στον Μίκυ, υπηρετείς καλύτερα το κοσμοαναπλαστικό σου όραμα όταν η ζωή που ζείς είναι ελκυστική. Και είναι ελκυστική όταν αφήνεις χώρο, αρκετό χώρο, για να ξεμυτίσει η απείθαρχη ατομικότητα.
17 Νοεμβρίου, 2012 στις 11:17 μμ
ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ
Reblogged this on ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ and commented:
Add your thoughts here… (optional)
17 Νοεμβρίου, 2012 στις 11:24 μμ
Πάνος
Είναι όμως έτσι;
Ο Μίκης έζησε μια ζωή γεμάτη πάθη. Όχι μόνο για τον εκάστοτε «Σκοπό» αλλά και για τη μουσική (κυρίως) για τις γυναίκες κλπ. Είναι προφανές ότι λόγω διαπαιδαγώγησης (οικιακής και κομμουνιστικής) δεν νοιώθει άνετα να μιλάει γι’ αυτά, τα «άλλα». Αυτό όμως δε σημαίνει πως δεν υπάρχουν, σε μια ζωή αφιερωμένη κυρίως στη μουσική και την πολιτική.
Όσο για τις διαφορές με τον Μάνο, ίσως είναι λιγότερες απ’ όσες εκ πρώτης όψεως φαίνονται 😉
17 Νοεμβρίου, 2012 στις 11:42 μμ
Δύστροπη Πραγματικότητα
Δεν ξέρω ρε Πάνο, μπορεί και να ‘χεις δίκιο. Το σίγουρο πάντως είναι πως ο Μίκυς μπορεί μεν να έχει ζήσει πολλά (αυτό δεν το συζητάμε, είναι αδιαμφησβήτητο) από την άλλη όμως ακόμα και όταν μίλαγε για αυτά τα άλλα που ‘χει ζήσει πάντα κάπως τα κατάφερνε και τα στρίμωχνε στην υπηρεσία του όποιου σκοπού τύχαινε να υποστηρίζει μία δεδομένη στιγμή. Ακόμα και σε σχέση με την μουσική που δημιουργούσε (που και εδω δεν υπαρχει αμφιβολία, ο άνθρωπος είναι πολύ μεγάλο ταλέντο), πολλές φορές μου δίνει την εντύπωση πως την έφτιαχνε για να εξυπηρετήσει ένα συγκεκριμένο πολιτικό στόχο.
Και να το ξεκαθαρίσω για να μην παρεξηγηθώ, ο Μίκυς δεν μου είναι αντιπαθής, κάθε άλλο, τον βρίσκω συμπαθή (αν και σαν πολιτικός δεν φτουράει). Παρόλα αυτά η δημόσια εικόνα του, όπως την περιέγραψα στο προηγούμενό μου σχόλιο, κάπου μου δημιουργεί την εντύπωση πως δημοσίως ποτέ δεν είναι ο εαυτός του. Είναι αυτό το στοιχείο που με κάνει και νιώθω μία αποξένωση από αυτόν σε ένα ψυχικό επίπεδο.
18 Νοεμβρίου, 2012 στις 2:37 μμ
kapetanios
Δύστροπε
στα κοινωνικοπολιτικά ο Μ Χατζιδάκης ήταν ολίγοοον γκάου μπίου (για τον ζμπούτσο)
17 Νοεμβρίου, 2016 στις 4:18 πμ
Ο ήλιος και ο χρόνος – Σημειώσεις για τον Εμφύλιο
[…] Πηγή: Ο ήλιος και ο χρόνος | Η καλύβα ψηλά στο βουνό […]