Απρίλιος 17-2002

Συγγραφέας: Lester R. Brown
Μετάφραση: Γιάννης Μαστοράκης

  1. Η περίπτωση της Ν. Υόρκης


 Η ερώτηση «Τι να κάνουμε με τους 11.000 τόνους σκουπιδιών, οι οποίοι παράγονται καθημερινά στη Ν. Υόρκη;»,  έχει έλθει στην επιφάνεια ξανά, αυτή τη φορά με αφορμή τη σύνταξη του νέου  προϋπολογισμού, από το  Δήμαρχο της πόλης αυτής κ. Μichael Bloomberg, ο οποίος προτίθεται να περικόψει το πρόγραμμα ανακύκλωσης των μετάλλων, του γυαλιού και των πλαστικών, για να εξοικονομήσει χρήματα. Δυστυχώς όμως, αυτή η ενέργεια θα σημάνει μάλλον  την αύξηση της ποσότητας των σκουπιδιών, την ώρα που θα έπρεπε να έχουμε ως στόχο τη μείωσή τους.

Το πρόβλημα των σκουπιδιών της πόλης έχει 3 πρόσωπα. Πρόκειται για ένα  πρόβλημα οικονομικού χαρακτήρα, ένα πρόβλημα περιβαλλοντικού χαρακτήρα και ένα εν δυνάμει εφιαλτικό πρόβλημα, κοινωνικού χαρακτήρα. Όταν η χωματερή του Fresh Kills, όπου εναπετίθεντο τα σκουπίδια της πόλης της Ν. Υόρκης, έκλεισε οριστικά το Μάρτιο του 2001, η πόλη ξαφνικά βρέθηκε να μεταφέρει τα σκουπίδια της σε μακρινούς σκουπιδότοπους του N. Τζέρσεϊ,  της Πενσυλβάνια και της Βιρτζίνια—σε μια απόσταση κάπου 300  μιλίων.

Αν υπολογίσουμε  ότι κάθε τράκτορας μπορεί να μεταφέρει 20 τόνους σκουπιδιών, τότε θα χρειαζόμαστε 550 τέτοια φορτηγά, για να μεταφέρονται τα σκουπίδια από τη Ν. Υόρκη σε καθημερινή βάση. Πράγματι αυτά τα φορτηγά σχηματίζουν καθημερινά ένα convoy, μήκους σχεδόν 15 χιλιομέτρων, παρακωλύοντας την κυκλοφορία, μολύνοντας τον αέρα και αυξάνοντας τις εκπομπές του Διοξειδίου του Άνθρακα. Τα προβλήματα που προέρχονται από αυτή την καθημερινή διαδρομή οδήγησαν τον αντιδήμαρχο κ. Joseph J. Lhota, ο οποίος ήταν υπεύθυνος για το κλείσιμο της χωματερής του Fresh Kills, να ομολογήσει ότι η αποκομιδή των σκουπιδιών από την πόλη, τώρα πια, «μοιάζει με μια στρατιωτική επιχείρηση επί καθημερινής βάσεως».

Αντί η Πολιτεία αυτή να προχωρήσει στη δραματική μείωση της ποσότητας των παραγόμενων σκουπιδιών, ύστερα από το κλείσιμο της χωματερής του Fresh Kills, η απόφαση που πάρθηκε από το Δημοτικό Συμβούλιο της πόλης, ήταν απλά να τα μεταφέρει κάπου αλλού. Οι διάφορες τοπικές κοινότητες, (των γειτονικών Πολιτειών), καθώς βρίσκονται σε οικονομική στενότητα, επιθυμούν να δεχτούν τα σκουπίδια της Ν. Υόρκης, με την προϋπόθεση να πληρωθούν καλά.  Για μερικούς λοιπόν, αυτή η ιστορία είναι μια κερδοφόρος επιχείρηση. Ωστόσο, αυτή η λύση για την κυβέρνηση της Πολιτείας, η οποία είναι επιφορτισμένη με το αυξανόμενο κόστος της μεταφοράς, δεν φαίνεται να είναι η καταλληλότερη. Έχει πράγματι, να αντιμετωπίσει την κυκλοφοριακή συμφόρηση, το θόρυβο, την αυξημένη ατμοσφαιρική μόλυνση, και τα παράπονα των γειτονικών κοινοτήτων.
Ο κυβερνήτης της Βιρτζίνια, Jim Gilmore, έγραψε στο Δήμαρχο της Ν. Υόρκης Rudy Giuliani το 2001, παραπονούμενος για το ότι η Βιρτζίνια χρησιμοποιείται ως μια βρώμικη χωματερή: «Καταλαβαίνω το πρόβλημα που αντιμετωπίζει η Ν. Υόρκη, αλλά οι  Πολιτείες  της  Ουάσιγκτον, του Τζέφερσον και του Μάντισον, δεν έχουν  σκοπό να γίνουν οι  χωματερές  της Ν. Υόρκης».

Ο νέος κυβερνήτης της Βιρτζίνια, Mark Warner, πρότεινε στις αρχές του Απριλίου του 2002 ένα τέλος της τάξης των 5$ ανά τόνο, για  τα στερεά απορρίμματα, τα οποία εναπετίθεντο στη Βιρτζίνια. Το ποσό που αναμένεται να εισρεύσει στα ταμεία της Virginia θα  φτάσει τα  $76 εκατομμύρια ετησίως. Δυστυχώς η Ν. Υόρκη δεν θα καταφέρει να εξοικονομήσει τα χρήματα που ήλπιζε, όταν έκλεινε τη δική της χωματερή.
Στην  Πενσυλβάνια, το Κοινοβούλιο συσκέπτεται για να  ψηφίσει ένα νόμο, ο οποίος θα απαγορεύει την εισαγωγή σκουπιδιών από άλλη Πολιτεία. Καθώς δε,  στις  χωματερές των παρακείμενων –προς τη Ν. Υόρκη- Πολιτειών  αρχίζει να επέρχεται κορεσμός, θα αρχίσουν να μειώνονται προοδευτικά  οι περιοχές οι οποίες θα δύνανται να δέχονται τα απορρίμματα της Ν. Υόρκης, ωθώντας έτσι, τα έξοδα για τη διάθεσή  τους σε ακόμα μεγαλύτερα ύψη.

Για την εναπόθεση των σκουπιδιών σε μια χωματερή, απαιτείται μια έκταση γης. Για κάθε 40.000  τόνους σκουπίδια, τα οποία προστίθενται σε μια χωματερή, μια έκταση 4 στρεμμάτων καθίσταται άχρηστη για κάθε μελλοντική χρήση.  Επίσης και μια ευρύτερη περιοχή, η οποία περιβάλλει κάθε μια χωματερή, καθίσταται το ίδιο άχρηστη, επειδή τα εν δυνάμει τοξικά λύματα το οποία παράγονται, πρέπει να κρατούνται μακριά από τις κατοικημένες περιοχές.

Το γραφείο του Δημάρχου Bloomberg έχει προτείνει ως λύση στο πρόβλημα αυτό την αποτέφρωση των σκουπιδιών. Αλλά η καύση 11.000 τόνων σκουπιδιών σε καθημερινή βάση, το μόνο που θα κάνει είναι να αυξήσει την ατμοσφαιρική μόλυνση, κάνοντας τον ήδη επιβαρυμένο αέρα της πόλης ακόμα χειρότερο. Όπως ακριβώς και η λύση της απομάκρυνσης των σκουπιδιών, έτσι και η λύση της αποτέφρωσης  θεραπεύει τα συμπτώματα και  όχι τις αιτίες, που είναι οι χιλιάδες των τόνων των σκουπιδιών της Ν. Υόρκης.

Οι αιτίες και τα συμπτώματα

Οι ποσότητες των απορριμμάτων, οι οποίες παράγονται μέσα σε μια πόλη είναι η Εκδήλωση ενός πιο ουσιαστικού προβλήματος:  Του προβλήματος μιας Κοινωνίας που τώρα πια  παράγει  «προϊόντα μιας χρήσης». Τα «προϊόντα μιας χρήσης», τα οποία προωθούνται γρήγορα εξ αιτίας της ευκολίας και της άνεσης που προσφέρουν στον καταναλωτή  και εξ αιτίας του –τεχνητά – χαμηλού κόστους της  Η\ Ενέργειας (που χρησιμοποιείται για την παραγωγή τους, τη μεταφορά τους, τη διάθεσή τους κλπ), ευθύνεται για τη μεγάλη ποσότητα των σκουπιδιών, τα οποία παράγουμε.

Είναι πολύ εύκολο να μας διαφεύγει το πόσο πολλά «προϊόντα μιας χρήσης» υπάρχουν, μέχρις ότου καθίσουμε και φτιάξουμε μια πραγματική  λίστα με αυτά.   Έχουμε αντικαταστήσει την υφασμάτινη πετσέτα προσώπου με ρολό χαρτιού,  το τραπεζομάντιλο με χάρτινο τραπεζομάντιλο και τα μπουκάλια των χυμών που θα μπορούσαν να ξαναχρησιμοποιηθούν  με συσκευασίες μιας χρήσης. Ως έσχατο δε σημείο αυθάδειας, οι τσάντες με τις οποίες μεταφέρουμε στο σπίτι μας τα καθημερινά μας ψώνια –ανάμεσα  στα οποία είναι και πολλά «πράγματα μιας χρήσης» – είναι οι ίδιες έτσι σχεδιασμένες,  ώστε να πετιούνται αμέσως στα σκουπίδια.  Η ερώτηση,  την οποία απευθύνει ο ταμίας του σούπερ μάρκετ στον πελάτη, «Χάρτινη ή πλαστική τσάντα;», θα  έπρεπε να διατυπώνεται ως εξής, «Μήπως έχεις μια πάνινη τσάντα μαζί σου;»

Η πρόκληση μπροστά στην οποία βρισκόμαστε σήμερα είναι να αντικαταστήσουμε την «οικονομία μιας χρήσης» με μια «οικονομία επαναχρησιμοποίησης, μείωσης και ανακύκλωσης». Η γη δεν μπορεί να ανεχθεί για περισσότερο χρονικό διάστημα την μόλυνση, την  ενεργειακή σπατάλη, τη διασπάθιση των μεταλλευμάτων και την επιταχυνόμενη αποδάσωση,  την οποία επιτάσσει η Οικονομία «των προϊόντων μιας χρήσης». Για πόλεις όπως είναι  η Ν. Υόρκη,  η πρόκληση δεν είναι «Τι να κάνει με τα απορρίμματα που παράγει» αλλά, σε πρώτη φάση,  «Πώς να αποφύγει να  τα παράγει».
Η Ν.  Υόρκη ανακυκλώνει μόνο το 18% των αστικών της απορριμμάτων. Το Λος Άντζελες ανακυκλώνει μόνο το 44 % και το Σικάγο μόνο το 47%. Το  δε Σιάτλ και η Μινεάπολις  βρίσκονται περίπου κοντά στο 60% . Αλλά ακόμη και αυτές οι Πολιτείες βρίσκονται πολύ μακριά από την πλήρη επεξεργασία των απορριμμάτων τους.

  1. Προτάσεις

Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να μειώσουμε τα καθημερινά βουνά των σκουπιδιών μας. Ένας  τρόπος, είναι απλά να απαγορεύσουμε τη χρήση των συσκευασιών των χυμών κλπ –μιας χρήσης, κάτι το οποίο η Δανία και η Φινλανδία έχουν ήδη εφαρμόσει. Η Δανία, για παράδειγμα, έχει απαγορεύσει αυτές τις συσκευασίες των χυμών  από το 1977 και  της μπύρας από το 1981. Εάν ο Δήμαρχος Bloomberg επιθυμεί να μιμηθεί ένα πιο κοντινό παράδειγμα, ας επισκεφτεί απλά το νησί του Καναδά Prince Edward, το οποίο έχει υιοθετήσει μια τέτοια απαγόρευση «των συσκευασιών μιας χρήσης».

Υπάρχουν και άλλα κέρδη από την επαναχρησιμοποίηση  τέτοιων συσκευασιών, οι οποίες περιέχουν προϊόντα σε υγρή μορφή. Επειδή,  δηλαδή,  οι επαναχρησιμοποιήσιμες συσκευασίες μεταφέρονται  απλά πίσω στους τόπους παραγωγής των προϊόντων με τα ίδια φορτηγά που παραδίδονται τα προϊόντα αυτά στα κατά τόπους σημεία πώλησης, υπάρχει μια μείωση όχι μόνο στην ποσότητα των παραγόμενων σκουπιδιών, αλλά επίσης της κυκλοφοριακής συμφόρησης, της κατανάλωσης ενέργειας και της ατμοσφαιρικής μόλυνσης.
Έχομε τις τεχνολογίες εκείνες, οι οποίες μπορούν να μας βοηθήσουν στην ανακύκλωση όλων των συστατικών των απορριμμάτων. Για παράδειγμα, η Γερμανία σήμερα ανακτά το 72% του χαρτιού της από πολτό χαρτιού. Όσον αφορά στο γυαλί, το αλουμίνιο και το πλαστικό, οι ποσότητες που θα μπορούσαν να ανακυκλωθούν, είναι ακόμη μεγαλύτερες.
Τα οργανικά συστατικά  τα οποία εμπεριέχονται  στα απορρίμματα, δύνανται επίσης να ανακυκλωθούν μέσα από τη διαδικασία της κομποστοποίησης. Στην κατηγορία αυτή  περιλαμβάνεται ή οργανική  ύλη, η οποία συλλέγεται από τους ανοιχτούς χώρους, από την κουζίνα και από τα σούπερ μάρκετ. Κάθε χρόνο, τα ορυχεία σε ολόκληρο τον κόσμο, ορύττουν 139 εκατομμύρια τόνους φωσφορικών αλάτων και 20 εκατομμύρια τόνους ποτάσας,  για να δημιουργηθούν  τα λιπάσματα του φωσφόρου και του καλίου, τα οποία απαιτούνται, για να αντικατασταθούν τα θρεπτικά συστατικά, τα οποία απομακρύνονται από το έδαφος μέσω των παραγόμενων προϊόντων.  Το κομπόστ από την αστική κατανάλωση, το οποίο θα επέστρεφε πάλι στο έδαφος, θα μπορούσε να μειώσει πολύ τη δαπάνη που οφείλεται στην όρυξη και  παραγωγή των χημικών λιπασμάτων.

Ωστόσο, ένα άλλο μέτρο, το οποίο θα μπορούσε να μειώσει τον όγκο των σκουπιδιών, σε αυτή την οικονομικά δύσκολη περίοδο, θα ήτο η επιβολή ενός νέου τέλους επάνω σε όλα «τα προϊόντα μιας χρήσης». Ουσιαστικά αυτό το τέλος θα ήταν ένας φόρος για το κόστος λειτουργίας μιας χωματερής. Έτσι εκείνοι οι οποίοι χρησιμοποιούν «τα προϊόντα μιας χρήσης», θα αναλάμβαναν απευθείας το κόστος της επανα-διάθεσής τους στο περιβάλλον. Αυτό το μέτρο θα αύξανε τα έσοδα ενός δήμου, ενώ θα μείωνε τα έξοδα για την ανακύκλωση των σκουπιδιών. Έτσι τελικά, θα μπορούσε κανείς να ελπίζει ότι τα οικονομικά ελλείμματα της πόλης της Ν Υόρκης, θα μειώνονταν.

Υπάρχουν αναρίθμητες σωστές λύσεις, οι οποίες είναι οικονομικά ελκυστικές, περιβαλλοντικά επιθυμητές και οι οποίες θα μπορούσαν να βοηθήσουν, ώστε να ξεπεραστεί μια διαφαινόμενη δυσφήμιση της  ζωής στη Ν. Υόρκη, καθώς παντού φιγουράρει η εικόνα μιας πόλης -«πρωτεύουσας των σκουπιδιών», σε παγκόσμιο επίπεδο. Μια αντιμετώπιση αυτού του προβλήματος,  η οποία θα είχε ως στόχο να θεραπεύσει τις αιτίες μάλλον παρά τα συμπτώματα από την παραγωγή  ενός τόσο μεγάλου όγκου σκουπιδιών, θα μπορούσε να φέρει τη λύτρωση σε αυτή την πόλη. Κάτι που τώρα, φαντάζει μόνο ως θαύμα.

Καλαμάτα 142\10

Επίμετρο:

Η οικονομία που παράγει πράγματα μιας χρήσης βρίσκεται σε κρίση.

 

Μια  άλλη κυρίαρχη τάση που  δεν βοηθάει την υγεία είναι η ογκούμενη ροή σκουπιδιών που είναι συνδεδεμένη με μια οικονομία που παράγει πράγματα για πέταμα.  Τα προϊόντα για πέταμα   ήταν μια αντίληψη που προωθήθηκε  αμέσως μετά το  ΒΠΠ σαν κάτι   που δημιουργεί άνεση και ευκολία στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων. Επίσης ήταν ένας τρόπος για να δημιουργηθούν  θέσεις εργασίας  και μια σταθερή οικονομική ανάπτυξη. Το νόημα ήταν ‘όσο περισσότερα αγαθά παράγουν και διαθέτουν στην αγορά οι επιχειρήσεις , τόσο περισσότερες θέσεις εργασίας θα μπορούσαν να δημιουργηθούν’.

Εκείνο που βοήθησε πολύ στο να αυξηθούν οι πωλήσεις  των  προϊόντων μιας χρήσης ήταν η άνεση και η ευκολία που προσέφεραν στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων. Για παράδειγμα από τις  πετσέτες, τα τραπεζομάντιλα, τα μαντήλια, κλπ από ύφασμα   που πλένεται, οι καταναλωτές στράφηκαν χωρίς δεύτερη κουβέντα στις διάφορες μορφές χαρτιού μιας χρήσης: στις χαρτοπετσέτες, στα χαρτομάντιλα, στα τραπεζομάντιλα , στο  ρολό με το απορροφητικό χαρτί για τις διάφορες οικιακές χρήσεις κλπ.  Επίσης αντικαταστήσαμε τα γυάλινα  μπουκάλια πχ για το γάλα και για τους χυμούς –που ανακυκλώνονται με  άλλες συσκευασίες μιας χρήσης. Ακόμα και οι πλαστικές τσάντες των σουπερ μαρκετ, με τις οποίες μεταφέρομαι στο σπίτι πράγματα ή συσκευασίες μιας χρήσης είναι και αυτές μιας χρήσης και γίνονται μέρος του προβλήματος των σκουπιδιών.

Μια οικονομία που παράγει αγαθά μιας χρήσης ή για πέταμα, είναι σε μια σύγκρουση  με τα γεωλογικά όρια του πλανήτη μας. [Εκτός από το γεγονός ότι τα σκουπίδια μεταφέρονται τώρα πια σε όλο και  πιο μακρινές χωματερές έξω από τις πόλεις –πράγμα που αυξάνει το κόστος,  οι κοινωνίες μας περνάνε στην εποχή του ακριβού πετρελαίου,  το οποίο χρησιμοποιείται για να κατασκευαστούν και να μεταφερθούν τα προϊόντα μιας χρήσης.]  Ίσως για να μιλήσουμε πιο ουσιαστικά, δεν υπάρχει πια τόσος μόλυβδος – που να συμφέρει οικονομικά   η εξόρυξή του – τόσος κασσίτερος,  τόσος χαλκός , τόσο μετάλλευμα σιδήρου ή βωξίτη ώστε να στηριχτεί η οικονομία  που παράγει πράγματα μιας χρήσης – για περισσότερο από άλλη μια  ή δύο γενιές.  [Αν υπολογίσουμε μια ετήσια  αύξηση της εξαγωγής αυτών των μεταλλευμάτων κατά 2%,  σύμφωνα με τα δεδομένα της  γεωλογικής  επιθεώρησης των ΗΠΑ πάνω στα αποθέματα των μεταλλευμάτων που συμφέρει οικονομικά ανακτηθούν  ]  ο κόσμος έχει 17χρόνια για τα αποθέματα μολύβδου, 19 χρόνια για του κασσίτερου, 25 χρόνια για τον χαλκό, 54 χρόνια για τα μεταλλεύματα σιδήρου και 68 χρόνια για του βωξίτη.

Το κόστος για την εξαγωγή των σκουπιδιών από τις πόλεις  συνεχώς αυξάνεται καθώς οι κοντινές χωματερές  κλείνουν επειδή γεμίζουν, και καθώς οι τιμές του πετρελαίου ανεβαίνουν. Μια από τις πρώτες μεγαλουπόλεις  που εξάντλησε τις τοπικές της χωματερές ήταν η Νέα Υόρκη. Όταν η τοπική χωματερή fresh kills,  της ΝΥ έκλεισε εντελώς το Μάρτιο του 2001,  η πόλη άρχισε να  μεταφέρει τα σκουπίδια της στις χωματερές των άλλων πολιτειών δηλαδή στο Νιου Τζέρσευ,στην πενσυλβάνια, ακόμη και στην Βιρτζίνια- μερικές από τις τοποθεσίες αυτές ήταν σε απόσταση 300 μιλίων μακριά.

Δεδομένου ότι 12.000 τόνοι σκουπιδιών παράγονται  κάθε μέρα στη Νέα Υόρκη και ότι ένα τριαξονικό φορτηγό –μακρινών αποστάσεων-μπορεί να μεταφέρει 20 τόνους σκουπιδιών, τότε φτάνουμε στο συμπέρασμα ότι χρειάζονται 600 αυτοκίνητα για να μεταφέρουν τα σκουπίδια  από την πολιτεία της  ΝΥόρκης καθημερινά. Αυτό το κομβόι των τριαξονικών που καλύπτει 9 μίλια –παρεμποδίζει την κυκλοφορία, ρυπαίνει την ατμόσφαιρα, και αυξάνει τις εκπομπές των εκπομπών του διοξειδίου του άνθρακα. Το καθημερινό κομβόι  με όλα αυτά τα προβλήματα που δημιουργεί έκανε τον Αντιδήμαρχο της πόλης, τον  Joseph Lhota, ο οποίος ήταν ο υπεύθυνος  του κλεισίματος της μεγάλης χωματερής του fresh kills ,  να παρατηρήσει ότι η απομάκρυνση των σκουπιδιών από την πόλη,  μοιάζει τώρα να είναι σαν μια επιχείρηση  στρατιωτικού στιλ σε καθημερινή βάση.

Η οικονομική στενότητα των Δημάρχων   των άλλων πόλεων τους κάνει πρόθυμους ώστε να δεχτούν  να πάρουν τα  σκουπίδια  της ΝΥ- εάν πληρωθούν βέβαια ακριβά. Μερικοί το βλέπουν ψυχρά σαν ένα οικονομικό όφελος. Ωστόσο οι Κυβερνήτες των Πολιτειών,  αισθάνονται πολύ πιεσμένοι από τα αυξανόμενα  έξοδα για την συντήρηση των δρόμων, την κυκλοφοριακή συμφόρηση, την αύξηση της ατμοσφαιρικής ρύπανσης , την πιθανή μόλυνση των υδάτων από τη διαρροή των υγρών της κάθε χωματερής, και από τα παράπονα των γειτονικών κοινοτήτων.

Το 2001  ο Κυβερνήτης της Virginia, Jim Gilmore έγραψε στο Δήμαρχο Ρούντι Τζουλιάνι για να του παραπονεθεί  για την χρησιμοποίηση της Βιρτζίνια για τα σκουπίδια της ΝΥς. «Καταλαβαίνω το πρόβλημα που αντιμετωπίζει η ΝΥ, σημείωσε «αλλά η πολιτεία που ήταν πατρίδα του  Ουάσιγκτον, του Jefferson και  του Madison δεν έχει σκοπό να γίνει ο σκουπιδότοπος της ΝΥ».

Προβλήματα σκουπιδιών δεν έχει μόνο η πόλη της ΝΥ. Το Τορόντο,  η μεγαλύτερη πόλη του Καναδά, έκλεισε  και τον τελευταίο της  σκουπιδότοπο στις 31 Δεκεμβρίου  του 2002  και τώρα μεταφέρει  κάθε χρόνο, με πλοία τους 750 χιλιάδες τόνους σκουπιδιών που παράγει στην επαρχία County.  Κατά μια ειρωνεία  η Πολιτεία του Νιού Τζέρσευ, που  δέχεται ένα μέρος από τα σκουπίδια  της ΝΥ, διώχνει με πλοία τώρα και αυτή πάνω από 1000 τόνους  οικοδομικά υλικά κάθε μέρα στην ίδια περιοχή του Μίτσιγκαν County.

Στην Αθήνα, στην πρωτεύουσα της αρχαίας και την νέας Ελλάδας, επήλθε ο κορεσμός στο μοναδικό σκουπιδότοπο στο τέλος του 2006. μετά την άρνηση των Δημάρχων της υπόλοιπης Ελλάδας να υποδεχτούν τα σκουπίδια της Αθήνας,  τα παραγόμενα σκουπίδια της Αθήνας της τάξης των 6000 τόνων ημηρεσίως, άρχισαν να συγκεντρώνονται στους δρόμους και να δημιουργούν μια μεγάλη κρίση –στην πόλη. Η χώρα αρχίζει τελικά να δίνει προσοχή στα λόγια  «για την ιεράρχηση στο θέμα των σκουπιδιών»του  Έλληνα Επιτρόπου της ΕΕ για το περιβάλλον Σταύρου Δήμα: η προτεραιότητα δηλαδή πρέπει να δοθεί πρώτα στην πρόληψη δημιουργίας σκουπιδιών, έπειτα στην επαναχρησιμοποίηση  μέρους των υλικών, στην ανακύκλωση κα τέλος στην ανάληψη.

Μια από τις πιο πρόσφατες κρίσεις στο θέμα των σκουπιδιών εκτυλίσσεται στην Κίνα, όπου όπως καθετί άλλο στην πόλη, η ποσότητα των σκουπιδιών που παράγεται αυξάνεται συνέχεια. Η Xinhua, μια εταιρεία καλωδίων της κίνας, αναφέρει ότι μια επιθεώρηση που έκανε  στην οποία χρησιμοποιήθηκε ένας εναέριος αισθητήρας  με τηλεχειρισμό αποκάλυψε 7000 χωματερές , κάθε μια μεγαλύτερη από 50τμ στα προάστια του  Πεκίνου, της Τανγιν, της Σανγκάης και του Χονκιν. Ωστόσο ένα μεγάλο μέρος των σκουπιδιών της Κίνας ανακυκλώνεται, καίγεται ή παράγεται κομπόστ, αλλά ένα ακόμα μεγαλύτερο μέρος χώνεται στις χωματερές. (όπου μπορεί να δημιουργηθούν πιο εύκολα) ή απλά σωρώνονται σε   περιοχές μη  ιδιόκτητες.

Η πρόκληση είναι να αντικαταστήσουμε μια οικονομία πραγμάτων για πέταμα, με μια οικονομία στην οποία θα μειώνονται τα σκουπίδια, θα ανακυκλώνονται και θα επαναχρησιμοποιούνται. Οι υπεύθυνοι θα έπρεπε να στενοχωρούνται λιγότερο με το τι θα κάνουν  με τα σκουπίδια και περισσότερο να σκέπτονται  το πώς θα αποφύγουν την παραγωγή  τους σε μια πρώτη φάση.