Του Μιχάλη Μιχελή
Όλη η ιστορία ξεκινάει από το άρθρο 2 του Συντάγματος:
Ο σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου, αποτελούν πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας.
Δηλαδή όλοι οι Έλληνες, δικαιούνται εθνική, κρατική δωρεάν περίθαλψη, που θα τους εξασφαλίσει το ΕΣΥ. Σήμερα επιτυγχάνεται αυτό; Ποια είναι τα προβλήματά του; Ποιες οι προτάσεις για βελτίωσή του; Υπάρχει ελπίδα αναδιάρθρωσης του;
Ας ανατρέξουμε όμως στην ιστορία: Το Εθνικό Σύστημα Υγείας (Ε.Σ.Υ.) καταστρώθηκε το 1984, με στόχο να απαλλάξει όλους τους κατοίκους της χώρας, από το άγχος της περίθαλψης. Βασική του σκοπιμότητα ήταν, η άμεση πρόσβαση των πολιτών, σε όλη την επικράτεια, παρέχοντας τους φροντίδα, υψηλών προδιαγραφών. Η σκέψη και η προσπάθεια, για πανελλαδική περίθαλψη, σύμφωνα με τα δεδομένα της δεκαετίας του ΄80 (και με βάση το προγενέστερο χάος που επικρατούσε), ήταν καλή. Ο σχεδιασμός έξυπνος κι ελπιδοφόρος. Η δημιουργία πολλών περιφερειακών Κέντρων Υγείας, νομαρχιακών νοσοκομείων, ΕΚΑΒ και η καθιέρωση ειδικού ιατρικού μισθολογίου, ήταν μια κίνηση, που θα μπορούσε να εξασφαλίσει ταχεία περίθαλψη, πολλούς γιατρούς, σε όλα τα νοσοκομεία της Ελλάδας. Αυτός άλλωστε ήταν ο στόχος και το όραμα του εμπνευστή του.
Ο επινοητής του ΕΣΥ, Γιώργος Γεννηματάς, ήταν αισιόδοξος, ότι σε λίγα χρόνια, θα έμπαινε η χώρα, σ’ ένα ολοκληρωμένο και αποκεντρωμένο υγειονομικό σύστημα, που θα εξασφάλιζε, υψηλή επιστημονική φροντίδα, άψογες υπηρεσίες, δωρεάν παροχές στους πολίτες, οικονομική αυτοτέλεια στο όλο σύστημα, που θα διευρύνονταν συνεχώς, καλύπτοντας όλο το φάσμα της περίθαλψης (ψυχικής και σωματικής). Η έμμεση (ιατρικές εξετάσεις και η παροχή φροντίδας στο σπίτι), αλλά και η άμεση (νοσοκομειακή αρωγή), θα παρείχαν στον πολίτη την σιγουριά, ότι το κράτος νοιάζεται γι’ αυτόν. Ό,τι δηλαδή ακριβώς, αναφέρει το σύνταγμα.
Για να το πετύχει αυτό χρησιμοποίησε τρία εργαλεία.
- Το προϋπολογισμό. Τα Προγράμματα Δημοσίων Επενδύσεων.
- Τα ΜΟΠ. Τα πακέτα Ντελόρ. Διάφορα ευρωπαϊκά προγράμματα.
- Τα χρήματα των ασφαλιστικών φορέων.
Το μεγαλύτερο ποσό καταβλήθηκε από την ΕΟΚ (Ε.Ε.) Ο προϋπολογισμός έδωσε ένα 5% του ΑΕΠ και το υπόλοιπο υπολογίστηκε να εκταμιευτεί από τους Φορείς Επαγγελματικής Αρωγής. Γι’ αυτό και έφερε την κοινωνική ασφάλιση, να ενωθεί με την περίθαλψη. (Γιατί σημειωτέον μέχρι τότε, ο τομέας της περίθαλψης, ήταν διασπασμένος στο Υπουργείο Υγείας Πρόνοιας και στο Υπουργείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων).
Το 1985 λοιπόν με το νόμο 1558, δημιουργήθηκε το ενιαίο:
Υπουργείο Υγείας Πρόνοιας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων.
Πράγματι ξοδεύτηκαν πολλά χρήματα, για την κατασκευή κι ανακαίνιση των υποδομών. Οργανώθηκαν περιφερειακές υγειονομικές μονάδες (Νοσοκομεία και Κέντρα Υγείας). Έγιναν προσλήψεις προσωπικού. Όμως τελικά, όλα αυτά τα θετικά στην πάροδο του χρόνου, χάθηκαν μέσα στα σκάνδαλα και στη διαφθορά. Ο νοσηλευόμενος, ο προστρέχον για εξετάσεις στο ΕΣΥ, έχει αγανακτήσει από την αναξιοπιστία και την ταλαιπωρία του. Πληρώνει την εισφορά του στα Ταμεία και παράλληλα πληρώνει κι από την τσέπη του. Κάπου λοιπόν ξόκειλε το σύστημα. Τα νοσοκομεία σήμερα έχουν, προβλήματα στην εξυπηρέτηση, αλλά είναι δεσμευμένα και με τεράστια χρέη (2,5 δις). Όλα υπολειτουργούν. Ένα ενδεικτικό παράδειγμα είναι τα χειρουργεία, οι ΜΕΘ – ΜΑΦ – ΜΕΘ Παίδων – ΜΕΝ. Νεογνών. Δεν έχουν προσωπικό, για να επιτελέσουν το ρόλο τους. Παντού παρατηρούνται ελλείψεις κλινών. Επί πλέον, η φαρμακοβιομηχανία, έχει φεσώσει για τα καλά το ΕΣΥ (περίπου 9 δις). Η γραφειοκρατία και οι διοικητικές αρρυθμίες, μπλοκάρουν κι απαξιώνουν την εύρυθμη λειτουργία των νοσοκομείων. Το ΕΣΥ βουλιάζει στο τέλμα του.
Απαρίθμηση αιτιών.
- 1. Ανέβηκαν απότομα οι πολλαπλές δαπάνες (για περίθαλψη, συντάξεις και τα εφ’ άπαξ), χωρίς να υπάρξει μια ισόρροπη λογιστική, που να εξασφαλίσει την βιωσιμότητα των ασφαλιστικών ταμείων, που έχασαν την αυτοτέλειά τους από κρατικούς καιροσκοπισμούς. Ενσωματώθηκαν πολλά ανεξάρτητα, μικρά ταμεία, που δεν είχαν επαρκή ασφαλιστικά κεφάλαια.
- 2. Μπήκαν στο σύστημα των ταμείων πολίτες (κυρίως στον ΟΓΑ, ΝΑΤ), χωρίς να καταβάλουν την αναλογική τους συνδρομή. Το ίδιο συνέβη και με ομογενείς, μετανάστες και άλλες κατηγορίες, που ασφαλίστηκαν με διοικητικές πράξεις (για πολιτικούς λόγους), χωρίς να εκτιμηθεί αντικειμενικά, η δυνατότητα παροχής, αυτής της προνομιακής παροχής.
- 3. Τα ταμεία επωμίστηκαν μεγάλες υποχρεώσεις προς τους ασφαλισμένους τους, που χρησιμοποιούν υπηρεσίες του ΕΣΥ, χωρίς ιδιαίτερο λόγο, σε άσκοπες και δαπανηρές εξετάσεις. Για να κλείσουν την ψαλίδα των εξόδων τους, τα Ταμεία, μετατοπίσαν κεφάλαια από την νοσηλευτική φροντίδα, στην κοινωνική ασφάλιση. Αυτή όμως η διάσταση αναγκών και υποχρεώσεων, αντί να κλείνει διευρύνθηκε, με αποτέλεσμα το κράτος συνεχώς να εφευρίσκει ημίμετρα, παράνομες και ύποπτες συναλλαγές, σπεκουλάροντας με την περιουσία των Ταμείων, αφήνοντας τρόπο τινά εκτεθειμένα τα νοσοκομεία, σε εικονικά χρέη. Διότι, πολλά από τα καταγραφόμενα παθητικά τους, ουσιαστικά αποτελούν έμμεση επιχορήγηση στα ασφαλιστικά ταμεία (κυρίως τον ΟΓΑ). Η κυβέρνηση, φοβούμενη τον επικοινωνιακό αντίκτυπο, μεταφέρει το βάρος των χρεών στα νοσοκομεία και δημιουργεί εντυπώσεις. Από την άλλη…
- 4. Ανέβηκαν οι νοσηλευτικές δαπάνες, χωρίς να υπάρχει μια εμπεριστατωμένη αξιολόγηση και δικαιολόγηση του υψηλού κόστους. (Αύξηση 4% επί του ΑΕΠ, από το 1990).
- 5. Δεν αυξήθηκε ο προϋπολογισμός για τις άμεσες νοσοκομειακές δαπάνες, ενώ αντίθετα η πολυφαρμακία που αναπτύχθηκε στο μεταξύ, από τα κυκλώματα γιατρών και φαρμακευτικών εταιρειών, ανέβασαν το κόστος της νοσηλευτικής φροντίδας.
- 6. Δόθηκαν υπερβολικά ποσά για προμήθειες άχρηστου υλικού ή για την αγορά πανάκριβων μηχανημάτων, που υπολειτούργησαν. Συνέπεια αυτού, να δαπανώνται πολλά ποσά στη συντήρηση τους.
- 7. Το ιατρικό προσωπικό, δεν βρέθηκε σε μια «κοινή στέγη» συνεισφοράς στο κοινωνικό σύνολο, αλλά λειτούργησε με επιλεκτικούς διαχωρισμούς και ειδικά προνόμια, που δημιούργησαν συναδελφικό ανταγωνισμό. Οι γιατροί του ΕΣΥ εντάχθηκαν στο αρμόδιο υπουργείο, οι πανεπιστημιακοί στο υπουργείο Παιδείας και οι ιδιώτες, στο υπουργείο Οικονομικών. Οι γιατροί ξεχώρισαν ανάλογα με το βαθμό αξιοπρέπειάς τους, σ’ εκείνους που πίστεψαν στο ΕΣΥ και δίνουν την προσωπική τους μάχη να κρατήσουν ζωντανό το όραμα και στους άλλους, που αλώθηκαν από την ιδιοτέλεια, το «φακελάκι», από την αδιαφορία, την αδράνεια του δημοσιοϋπαλληλισμού. Έκαναν το νοσοκομείο, χώρο για τη δημιουργία δικής τους πελατείας.
- 8. Η ανεπάρκεια του ΕΣΥ φαίνεται, πέρα απ’ όλα τ’ άλλα, στον τρόπο διορισμών των γιατρών στα νοσοκομεία, μέχρι την τοποθέτηση προέδρων και διοικητικών. Τα πολιτικά κριτήρια και οι διαπροσωπικές σχέσεις, έχουν παραγκωνίσει την επιστημονική κατάρτιση. Η ανεργία στον ιατρικό κλάδο είναι πολύ υψηλή (15%) κυρίως μεταξύ των νέων, που περιμένουν διορισμό και δεν έχουν μέσο, να ενσωματωθούν στο σύστημα. Καθυστερεί υπερβολικά ο χρόνος για την απόκτηση σειράς σε ειδικότητα, με αποτέλεσμα πολλοί ν’ απελπίζονται κι επειδή δεν έχουν χρήματα να πάνε για μετεκπαίδευση στο εξωτερικό, να εγκαταλείπουν το επάγγελμα.
- 9. Η εξέλιξη των γιατρών γίνεται μέσα από συγκεκριμένα κυκλώματα συναλλαγών (πολιτικών και οικονομικών). Η αξιοκρατία είναι άγνωστη λέξη. Ο εργατικός ιδεαλιστής γιατρός του δημοσίου, που κάνει το καθημερινό του καθήκον, βρίσκεται ανυπεράσπιστος και απομονωμένος, πολλές φορές εκτεθειμένος, απέναντι στον ασθενή του. Δημιουργήθηκαν κάστες συμφερόντων μέσα στα νοσοκομεία, στις πανεπιστημιακές σχολές, στα ερευνητικά κέντρα, στους επιστημονικούς συλλόγους. Η διαπλοκή έφερε την κακή εικόνα, την έλλειψη εμπιστοσύνης στο γιατρό, την καταρράκωση της πίστης του πολίτη στο σύστημα δημόσιας περίθαλψης. Ο γιατρός έχει μεταβληθεί σε όχημα, για να πλουτίσει η φαρμακοβιομηχανία. Το επιστημονικό του μέλλον υποθηκεύεται, μέσα από στημένα συνέδρια (που επιχορηγούν αδρά οι φαρμακευτικές εταιρείες,) για να προωθήσουν την πελατεία τους. Εγκαταλείπεται η κλινική κρατική φροντίδα, με το πρόσχημα της έλλειψης προσωπικού. Αποτέλεσμα όλων αυτών, είναι η στροφή του ασθενή στην ιδιωτική ιατρική φροντίδα, είτε μέσα από τα επιλεκτικά ιατρεία, είτε άμεσα σε διαγνωστικά ιδιωτικά κέντρα ή την προτίμησή του σε συγκεκριμένες (και καθοδηγούμενες), νοσοκομειακές μονάδες. Ο κάθε Έλληνας δαπανά για υπηρεσίες υγείας και ιδιωτικά μέσα, όσα σχεδόν ο μέσος Αμερικανός! Οι ιδιωτικές δαπάνες Υγείας εκτοξεύτηκαν στο 58% των συνολικών (3,5% του ΑΕΠ). Ο ιδιωτικός τομέας γιγαντώνεται με πολύ υψηλή κερδοφορία κεφαλαίου, τα ιδιωτικά νοσοκομεία κερδίζουν μερίδιο αγοράς (27% το 2008, από 13% το 2000). Ενώ λοιπόν αναλογικά ξοδεύουμε για την υγεία όσο η Αμερική και η Σουηδία, η ποιότητα των υπηρεσιών υγείας στη χώρα μας είναι από τις χαμηλότερες της Ευρωζώνης.
10. Η αποκέντρωση στα Κέντρα Υγείας, τελικώς δεν συντελέστηκε. Τα Κέντρα Υγεία δεν στελεχώθηκαν με προσωπικό και έχουν ελλείψεις σε νοσηλευτές, γιατρούς και μηχανήματα, ενώ ανέβηκε το φόρτος της εργασίας τους, που όμως γίνεται αναποτελεσματική. Ο πολίτης τα σνομπάρει και καταφεύγει στο «σίγουρο» νοσοκομείο των αστικών κέντρων. Έπαψε ουσιαστικά η διαβάθμιση των ιατρικών περιστατικών. Όλα καταντήσανε να γίνουν «επείγοντα», για να εξασφαλίσουν κρεβάτι και φροντίδα. Ο ασφαλισμένος είναι υποχρεωμένος πολλές φορές να καταβάλλει ένα έξτρα αδήλωτο ποσό, για να εξασφαλίσει αξιοπρεπή φροντίδα, για να πάρει σειρά στην χειρουργική κλίνη. Ο πρωτοβάθμιος πυλώνας, δηλαδή ο οικογενειακός γιατρός, έχει παντελώς εγκαταλειφθεί. Το δευτεροβάθμιο σύστημα (τα Κέντρα Υγείας), έχουν διαπιστωμένες ανεπάρκειες και υπολειτουργούν, ως κέντρα πρώτων βοηθειών, χωρίς να μπορούν να παράγουν περισσότερο έργο. Η αναγκαστική διακομιδή σε πληρέστερα νοσηλευτικά ιδρύματα, καθίσταται αναγκαίο κακό. Τελικά τα προβλήματα έχουν στριμωχτεί, στο «λαιμό του μπουκαλιού», στο νομαρχιακό κεντρικό νοσοκομείο, που αδυνατεί να προσφέρει ποιότητα, στην παροχή των υπηρεσιών του. Τα κεντρικά νοσοκομεία των μεγαλουπόλεων, είναι ο συλλέκτης της δυσαρέσκειας των πολιτών, ενώ παράλληλα διογκώνονται τα έξοδα τους. Το ΕΣΥ με το συνολικό χρέος των 6 δις (πέρα από τα φάρμακα), κινδυνεύει να καταρρεύσει, αν δεν βρεθεί άμεσα μια φόρμουλα σωτηρίας του.
Το δυναμικό των Ασφαλιστικών Ταμείων, στα 24 ταμεία κύριας ασφάλισης, είναι περίπου 8.500.000 (5.500.00 στο ΙΚΑ) και οι ανασφάλιστοι περίπου 3.000.000.
Με βάση πρόσφατα στοιχεία, 799.530 ελληνικά νοικοκυριά ή 2.126.750 άτομα, βρίσκονται στο όριο της φτώχειας. Αποτελούν το 21% του πληθυσμού.
Το όριο της υγείας είναι η φτώχεια, έλεγε ο πρώην υπουργός των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων του Καραμανλή, Σπύρος Δοξιάδης.
«Οι άποροι και φτωχοί, όχι μόνο δεν κάνουν χρήση των προληπτικών υπηρεσιών Υγείας, αλλά καταφεύγουν στα νοσοκομεία όταν η κατάστασή τους είναι ήδη επιβαρημένη. Γι’ αυτό παρουσιάζουν τα υψηλότερα ποσοστά ημερών παραμονής σε νοσοκομεία και ποσοστά θανάτων εντός νοσοκομείων».
Αυτά είναι μερικά από τα συμπεράσματα δύο ερευνών του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικών Ερευνών.
Από την άλλη τα ελλειμματικά Ταμεία, αφού δεν μπορούν να εξασφαλίσουν τα μέλη τους, αδυνατούν να ξεκαθαρίσουν τους λογαριασμούς τους με το ΕΣΥ. Η μειωμένη χρηματοδότηση στα ασφαλιστικά ταμεία κατά 12,4% (2010), τα οδηγήσει σε περαιτέρω αδυναμία εξόφλησης νοσηλίων, ανακυκλώνοντας κατ’ αυτό τον τρόπο, τον φαύλο κύκλο των χρεών. Εν ολίγοις, το πρόβλημα της κατεπείγουσας περίθαλψης του ΕΣΥ, δεν χωράει αναβολές. Θέλει λύση, εδώ και τώρα.
Τα προτεινόμενα μέτρα:
- Κατάργηση του πολυδαίδαλου ασφαλιστικού καθεστώτος που ισχύει σήμερα, με ασφαλισμένους πολλών ταχυτήτων. Ενιαίο Φορέα Ασφάλισης Υγείας, στον οποίο ν’ ανήκουν όλοι οι πολίτες, από τη γέννησή τους μέχρι το θάνατό τους, ως άμεσα μέλη και όχι ως έμμεσοι ασφαλισμένοι από τους γονείς τους, συζύγους ή τα παιδιά τους. Ενιαία ασφάλιση σημαίνει ότι ο καθένας δικαιούται, ότι δικαιούνται όλοι μαζί. Σημαίνει ότι οι περιορισμοί και οι κανόνες ισχύουν για όλους. Σημαίνει ότι όλοι σέβονται εξίσου το σύστημα και περιμένουν φροντίδα απ’ αυτό.
- Διαχωρισμός ΕΣΥ από τον τομέα των Ασφαλιστικών Ταμείων.
- Όλοι οι πολίτες είναι υποχρεωμένοι να καταβάλλουν ένα ποσό από 50-300 ευρώ το χρόνο (αναλόγως της οικονομικής τους κατάστασης), ως συνδρομή στο ΕΣΥ. Οι άποροι παίρνουν το αντίτιμο της συνδρομής που θα καταβάλουν, από την εκκλησιαστική αρωγή και το Ταμείο Φτώχειας του Κράτους.
- Το ΕΣΥ ακόμα θα τροφοδοτείται από τον Εθνικό Προϋπολογισμό. Από ένα 2% φόρο στις τραπεζικές συναλλαγές. Ένα 5% από την φορολογία των τραπεζών και 10% από την φορολογία των φαρμακευτικών εταιρειών και ειδών ιατρικού εξοπλισμού. Δηλαδή, με τις συντηρητικότερες λογιστικές προσεγγίσεις, θ’ αγγίξει το 1,5 δις σε ετήσια βάση. Αναδιάρθρωση του διοικητικού συστήματος των νοσοκομείων, που θα περάσει στην αρμοδιότητα των τοπικών κοινωνιών. Αποκέντρωση με υπηρεσίες σε κάθε Δήμο ή Κοινότητα, με κάρτα ασφάλισης και πλήρη μηχανοργάνωση. Το κράτος αποδεσμεύεται από τον διαχειριστικό έλεγχο, που αναλαμβάνει αυτοτελώς το κάθε νοσοκομείο (κατάθεση προϋπολογισμού). Το υπουργείο παραμένει τοποτηρητής της εφαρμογής των κανονισμών λειτουργίας του νέου ΕΣΥ.
- Η έναρξη εφαρμογής της Πρωτοβάθμια Φροντίδας Υγείας, είναι επιτακτική. Κοστολογείται στα 300 εκατ. ευρώ. Όμως δεν εγγράφεται ούτε 1 ευρώ στον παρόντα προϋπολογισμό. Συνεπώς δεν προβλέπεται εντός του 2010 να ξεκινήσει ούτε στοιχειωδώς, η εφαρμογή συστήματος ΠΦΥ.
Πρόληψη προσωπικού, για κάλυψη των αναγκών. Πέρα από τις προβλεπόμενες συνταξιοδοτήσεις (νοσηλευτών και ιατρών), οι ελλείψεις φαίνονται ακόμα μεγαλύτερες, με την αποχώρηση από τα νοσοκομεία 2.300 εργαζόμενων (σε προγράμματα stage), που καλύπτουν καθημερινές ανάγκες του ΕΣΥ. Τα 27 εκατομμύρια (που έχουν εγγραφεί στον προϋπολογισμό για νέες προσλήψεις σ’ όλο το Δημόσιο), αναλογούν για 1.500 προσλήψεις στο ΕΣΥ. Συμπερασματικά, με βάση όλα τα προαναφερόμενα, η Ελλάδα με ποσοστό 6% στις δαπάνες Υγείας, βρίσκεται πολύ κάτω από το μισό του ποσοστού της Ε.Ε. (μέσος όρος 13,6%). Επομένως, η αύξηση των δαπανών Υγείας, που εγγράφονται στον προϋπολογισμό και η ορθολογική διαχείριση τους, είναι παρά πάνω από απαραίτητη, για ν’ αναπτυχθεί ένα αυτοτελές ποιοτικό Σύστημα Υγείας, με έμφαση στην πρωτοβάθμια φροντίδα, στα ΤΕΠ κλπ. δηλαδή στην πραγματική, ποιοτική παροχή υπηρεσιών.
Μιχάλης Μιχελής
23 Σχόλια
Comments feed for this article
27 Φεβρουαρίου, 2010 στις 6:25 μμ
Πάνος
Μιχάλη,
αυτό το ποστ μου φαίνεται σα να το έγραψε ένας συνδικαλιστής του ΣΥΡΙΖΑ (από αυτούς που συνέβαλαν περισσότερο απ’ όσο μπορεί να φανταστεί κανείς στο σημερινό αδιέξοδο) και όχι ο ρηξηκέλευθος αρθρογράφος της ολιστικής οικολογίας που γνωρίζω… 😉
Ωστόσο, πριν μπούμε στην ουσία, κάποιες διευκρινήσεις:
– οι δημόσιες δαπάνες της ΕΕ για την υγεία ΔΕΝ μπορεί να είναι 13,6% του ΑΕΠ, σε μέσο όρο. Τόσο είναι (περίπου) οι δαπάνες στις ΗΠΑ. Νομίζω ότι το νούμερο είναι κοντά στο 6%, αλλά σε χώρες που δεν ξοδεύουν τα άντερά τους σε εξοπλιστικά προγράμματα.
– ο Γιώργος Γενηματάς δεν ήταν ο «επινοητής» του ΕΣΥ, ήταν απλά ένας από τους πρώτους υπουργούς που το θεμελίωσαν (στραβά). Αν περάσεις από το Ζαγκλιβέρι, έξω από τη Θεσσαλονίκη, και ρωτήσεις για την ιστορία του ΚΥ εκεί, θα μάθεις ότι το είχε ετοιμάσει ο Δοξιάδης (τον αναφέρεις στο ποστ) ως μονάδα – πιλότο για το ΕΣΥ (όπως το φανταζόταν εκείνος), πριν το 1981.
*
Ελπίζω να γίνει μια καλή συζήτηση (δεν την έχουμε κάνει στην καλύβα, παρά αποσπασματικά) – και επιφυλάσσομαι για περισσότερα!
27 Φεβρουαρίου, 2010 στις 7:58 μμ
Μιχάλης Μιχελής
Πάνο, νομίζω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και κάθε άλλος παράγοντας της «αριστερής Υγείας», έχει ως σύνθμα την κρατική και μόνο επιχορήγηση. Εδώ μπαίνει η ευθύνη του πολίτη, μέσα από την ΑΜΕΣΗ οικονομική του συνδρομή, για την υλοποίηση της ανασύνταξης του ΕΣΥ. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει, ότι οι συγκεκριμένες απόψεις που εκφράζονται στο post, είναι ντετερμινιστικές. Βεβαίως μπορεί να εξελιχθούν, να διαφοροποιηθούν, γι’ αυτό και μπήκαν, για να πλαισιωθούν, από την κριτική των συμμετασχόντων.
Γιατί, τουλάχιστον για μένα, το συγκεκριμένο blog, είναι χώρος προβληματισμού και ζυμώσεων. Πάντως το ποιοτικό χαρακτηριστικό του κειμένου, είναι η πολιτική πράξη, για τον διαχωρισμό του ΕΣΥ, εδώ και τώρα, από τ’ ασφαλιστικά ταμεία. Σ’ αυτό συμφωνούν σιωπηλά και στελέχη του ΠΑΣΟΚ, που έχω συζητήσεις. Όπως πάει το ΕΣΥ, θα διαλυθεί όχι από το κράτος, αλλά από την ιδιωτική επένδυση, που καλοβλέπει τη λογική να μπει ως διαχειριστής και συμμέτοχος στο σύστημα, γιατί προς τα εκει πάει το πράγμα (σίγουρη πελατεία). Θέλω να φορολογηθούν οι τράπεζες και οι φαρμακοβιομηχανίες, δίνοντας ένα μερίδιο των εσόδων τους στο ΕΣΥ, αντί να μπουν ως σωτήρες, λυτρωτές, στο σημερινό χάος. Όταν λοιπόν αφήνουμε την πόρτα ανοιχτή, θα μπει ο «ποντικός». Φυσικά μετά, θα κάνει πάρτι! Θα μου πεις, γιατί όχι, αφού τα ιδια έκαναν στον ΟΤΕ και στην ΔΕΗ, γιατί όχι και στο ΕΣΥ; Το θέμα όμως είναι πολύ λεπτό, γιατί ο ιδιωτικός τομέας, για να συμμετάσχει και να κάνει εκκαθάριση των ζημιών, σημαίνει, ότι ανταποδοτικά, πρέπει να έχει κέρδος. Απ΄που λοιπόν θα έρθει στο ΕΣΥ; Από την αύξηση της τιμής εισόδου στα νοσοκομεία, από την μείωση των λειτουργικών αναγκών (και του προσωπικού), από την είσοδο στο σύστημα «τριτοκοσμικών συμβάσεων», γιατρών, νοσηλευτών; Επίσης απέναντι στο ΕΣΥ, είναι η ιδιωτική ιατρική, που βλέπει ανταγωνιστικά προς τα πάνω κι όχι προς τα κάτω τις τιμές, (όπως έχει γίνει στα καύσιμα και στην ακτοπλοΐα). Σήμερα, σύμφωνα με έρευνες, το 78% των εισερχομένων στο ΕΣΥ, είναι ασφαλισμένοι ταμείων, φτωχοί, άποροι και ανασφάλιστοι. Τι θα γίνει μ’ αυτούς; Η λογική που υπάρχει, είναι το Ταμείο Φτώχειας, να μεταβληθεί σε ασφαλιστικό φορέα των απόρων. Συμφωνούμε και σ’ αυτό; Σταματώ εδώ, για να μπουν κι άλλοι φίλοι στη συζήτηση.
Πάντως πληροφοριάκά αναφέρω, μια και τέθηκε ζήτημα, ότι σύμφωνα με τα στοιχεία που παραθέτει η Ε.Ε. το 13,6% το βάζει ως μέσο όρο, για τις δαπάνες υγείας, από την άμεση κι έμμεση φορολογία κι όλα τ’ αλλα προγράμματα που τρέχουν. Καταλαβαίνω ότι στην Ελλάδα, υπάρχει πρόβλημα με τις αμυντικές δαπάνες. Αλλά εκτός απ την ΔΙΚΗ μας κακοδιαχείριση σ’ όλους τους τομείς στην χώρα, υπάρχει πρόβλημα ουσιαστικής περίθαλψης, που δυστυχώς την πληρώνουν οι μη έχοντες , (που δεν έχουν χρήματα, να πάνε στα επώνυμα ιατρικά κέντρα). Γι’ αυτό και είμαστε μέσα στα 4 πρώτα κράτη σην Ε.Ε. στα συμβόλαια με ιδιωτικές εταιρείες, που παρέχουν επικουρική ασφάλιση και νοσηλευτική προστασία. Κατά την γνώμη λοιπόν, δεν πρέπει ν’ αλωθεί το ΕΣΥ, το όραμα του Δοξιάδη, όπως αναφέρεις (που δεν έγινε γιατί δεν τον άφησε το κατεστημένο της εποχής του), από τον φιλελευθερισμό στον τομέα υγείας. Η λογική που υπάρχει και που δεν συμφωνώ, αν και κατευθύνεται προς τα εκεί, είναι τ’ ασφαλιστικά ταμεία, να κάνουν συμβάσεις με νοσηλευτικά ιδρύματα, (ΣΔΙΕ κρατικά/ιδιωτικά ή καθαρά ιδιωτικά) και όπου βρουν καλύτερη προσφορά να πηγαίνουν.
28 Φεβρουαρίου, 2010 στις 12:18 μμ
Πάνος
Απαραίτητα μέτρα άμεσης εφαρμογής για το ΕΣΥ:
– επιστροφή ΟΛΩΝ των αποσπασμένων (ιατρών, νοσηλευτών κλπ) στις οργανικές τους θέσεις, χωρίς καμμία εξαίρεση.
– επιστροφή όλων των μεταταγμένων (πχ από νοσηλευτές σε διοικητικό προσωπικό) στην ειδικότητα με την οποία προσλήφθηκαν, χωρίς καμιά εξαίρεση.
– εξομοίωση εργασιακών δικαιωμάτων των γιατρών του ΕΣΥ με πανεπιστημιακούς /στρατιωτικούς γιατρούς.
Έτσι θα δούμε ποιές είναι οι πραγματικές (και όχι οι «μαϊμού») ανάγκες του συστήματος. Τόσο σε ανθρώπινους, όσο (κατ’ επέκταση) και σε οικονομικούς πόρους. Για να συνεχίσουμε:
– άμεση ενοποίηση όλων των φορέων παροχής Υπηρεσιών Υγείας (κυρίως: ΙΚΑ & ΕΣΥ) σε έναν ενιαίο φορέα, με ενιαία διοίκηση και ενιαία πολιτική, εντελώς ανεξάρτητο από τις συντάξεις.
– άμεση εφαρμογή ενός συστήματος ΠΦΥ (Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας) – τα σχέδια (επί χάρτου) είναι έτοιμα εδώ και δεκαετίες! Επικέντρωση του συστήματος, μέσω και της ΠΦΥ, στην πρόληψη (κάπνισμα, τροχαία, διατροφικές συνήθειες, έλεγχος πληθυσμού κλπ)
– άμεση εφαρμογή του οικογενειακού γιατρού, σε συνδυασμό με την λειτουργία της ΠΦΥ.
– επανασχεδιασμός του Χάρτη Υγείας, με δημιουργία νέων ΚΥ αστικού τύπου και μετατροπή σε ΚΥ αρκετών περιφερειακών νοσοκομείων, που δεν έχουν λόγο ύπαρξης (πχ Κρήτη)
– καθορισμός των προσφερόμενων (δωρεάν) υπηρεσιών στους πολίτες, σε ετησια βάση. Τιμολόγηση των προσφερόμενων επ’ αμοιβή υπηρεσιών.
Μετά, ας δούμε πως θα κάνουμε πραγματικές οικονομίες:
– αποσύνδεση του ιατρικού σώματος από τις φαρμακοβιομηχανίες, με τον απλούστερο τρόπο: ο γιατρός δεν θα συνταγογραφεί εμπορικό σκεύασμα, αλλά φαρμακευτική ουσία.
– νέος τρόπος υπολογισμού του εμπορικού κέρδους των φαρμακοποιών, είτε στη λιανική, είτε στις προμήθειες των μονάδων υγείας: μετά από ένα όριο στην τιμή μονάδας (πχ 50 ευρώ) το κέρδος να καθορίζεται με ανώτατο όριο και όχι ποσοστιαία. (Πχ, ένα φάρμακο που ο φαρμακοποιός το αγοράζει 100 ευρώ και ένα που το αγοράζει 2.000 ευρώ, να έχουν γι’ αυτόν το ΪΔΙΟ, προκαθορισμένο κέρδος, πχ 30 ευρώ).
Το σύστημα Υγείας χρειάζεται λεφτά. Όχι όμως για νέες προσλήψεις, αλλά για άμεσο εκσυγχρονισμό της λειτουργίας του (διπλογραφικό σύστημα παντού, κάρτα υγείας, μάνατζμεντ με κριτήρια στόχων/απόδοσης κλπ). Χρειάζεται λεφτά για νέα μηχανήματα (ακτινογραφικά, προσβολής όγκων κλπ). Χρειάζεται λεφτά για να αμοίβει σωστά τους εργαζόμενους σε αυτό – και για να τους επανεκπαιδεύει (και αξιολογεί) συνεχώς.
Πρέπει να τελειώνουμε κάποτε με το φακελάκι, με τις γκαγκστερικές πρακτικές στις προμήθειες, τη ράθυμη λειτουργία των πάντων, την παντοδυναμία των φαρμακευτικών εταιρειών, τον κομματισμό (εντός του ΕΣΥ) και τις προκλητικές ανισότητες (εντός του ΕΣΥ και σε σύγκριση με άλλους κλάδους).
*
Όχι, δεν πιστεύω ότι θα γίνει τίποτα τώρα -και μάλιστα σε τέτοιες συνθήκες κρίσης και πίεσης. Η τελευταία ευκαιρία για το σύστημα Υγείας στό σύνολό του, ήταν το 2000. Απέτυχε παταγωδώς (όπως και ολόκληρος ο σημιτικός εκσυγχρονισμός) και από τότε απλά …σέρνεται. Η προοπτική δεν είναι να σηκωθεί, αλλά να πάψει ΚΑΙ να σέρνεται, δηλ. να τα τινάξει οριστικά.
28 Φεβρουαρίου, 2010 στις 12:23 μμ
κικη
Οι διευθυντές του ΕΣΥ διορίζονται από πολιτικά πρόσωπα άσχετα με την ιατρική, όπως στα νοσοκομία?
28 Φεβρουαρίου, 2010 στις 12:28 μμ
Πάνος
Να διευκρινίσω ότι οι πραγματικές (συνδικαλιστικές, συντεχνιακές, πολιτικές, οικονομικές) δυνάμεις που δρουν μέσα στο σύστημα Υγείας είναι η …εγγύηση ότι δεν θα αλλάξει τίποτα. Γιατί αλλαγή σημαίνει ότι όλοι αυτοί θα χάσουν τα (σκανδαλώδη) προνόμιά τους. Κι αυτό ΔΕΝ γίνεται χωρίς δυναμικό κίνημα εργαζομένων – μακριά όμως από την αδιέξοδη λογική που επικρατεί σήμερα (θέλουμε περισσότερες δαπάνες για πάρτη μας και στ’ αρχ**** μας για όλα τα υπόλοιπα).
28 Φεβρουαρίου, 2010 στις 12:34 μμ
Πάνος
Οι διευθυντές των νοσοκομείων διορίζονται από την κυβέρνηση. Μπορεί να είναι από συνταξιούχοι ψαράδες μέχρι αστροφυσικοί (πολλοί είναι αποτυχόντες πολιτευτές). Οι διευθυντές των ΚΥ ορίζονται από την (κομματικά επιλεγμένη) Υγειονομική Περιφέρεια.
28 Φεβρουαρίου, 2010 στις 1:20 μμ
κικη
Κατάλαβα
πόσο αποτελεσματικοί είναι,
και
εκτός από τις εξυπηρετήσεις για ψηφοθηρικούς λόγους, οι μισθοί τους που βρίσκονται (δεν πρέπει να ακολουθούν τους μισθούς του δημοσίου)
28 Φεβρουαρίου, 2010 στις 1:26 μμ
Πάνος
Δεν τους ακολουθούν, αλλά δεν είναι και αστρονομικοί. Νομίζω πως είναι κάτω από 5000 το μήνα, καθαρά.
28 Φεβρουαρίου, 2010 στις 1:52 μμ
κικη
δηλαδή
περίπου 2,5 φορές πάνω από συνήθη διευθυντή δημόσιο υπάλληλο με πανεπιστημιακό πτυχείο.
Σε αυτά προφανώς δεν λαμβάνονται υπόψη οι επιτροπές που πληρώνονται επιπλέον.
Και ‘ολα αυτά με ανύπαρκτα προσόντα
28 Φεβρουαρίου, 2010 στις 2:00 μμ
Πάνος
Άστο… ο Ευαγγελισμός ή το ΑΧΕΠΑ ισοδυναμούν με τεράστιες εταιρείες… και οι επιτροπές ΔΕΝ πληρώνονται επιπλέον (τουλάχιστον εγώ που ήμουνα μια φορά σε μία, δεν πήρα μία!) 😉
Το πρόβλημα είναι στην καταλληλότητα των προσώπων, όχι στις αμοιβές τους.
28 Φεβρουαρίου, 2010 στις 2:17 μμ
Βαγγέλης Δ. Καργούδης
@πανο:το ποστ σου των 12:28 είναι μελαγχολικά αποκαλυπτικό μιας ορισμένης οπτικής:
*α)»Οι…πραγματικές δυνάμεις που δρουν μέσα στο σύστημα Υγείας» (όχι δηλαδή αυτές που είναι για γενική θέαση, αυτές που βλέπουν τα εκατομμύρια των αφελών πολιτών, οι πραγματικές: αυτές που μπορούν, προφανώς, να αποκρυπτογραφούν μόνο οι…μυημένοι), «είναι η…εγύηση ότι δεν θα αλλάξει τίποτα..»! Και φυσικά, δεν γίνεται τίποτα «χωρίς κίνημα εργαζομένων», που όμως
*β)σήμερα, τυχαίνει να έχει μια αδιέξοδη λογική, από την οποία καλό θα ήταν, γενικώς, «μακριά κι’ αλάργα»
ΟΠΟΤΕ, ΔΕΝ προκύπτει άμεσα το ερώτημα;
-«Κι’ εμείς δηλαδή που βγάζουμε τα σκώτια μας(ή υποτίθεται, ή πάντως αυτό ελπίζουν ή προσπαθούν να κάνουν κάποιοι) απ’ αυτή την εξαιρετικά φιλόξενη και ζεστή μεριά, κάνουμε απλά κάτι απολύτως αντίστοιχο με «διαδικτυακές γνωριμίες» , έτσι για passa tempo?
Όπως και νά’ χει πάντως, θα ήθελα να κουβεντιάσουμε πάνω στο ότι όλα αυτά που σχετίζονται με ζητήματα ανεπαρκούς ή στρεβλής στελέχωσης του δημόσιου τομέα, (κάπως έτσι το βλέπω) ΜΗΠΩΣ βρίσκονται σε άμεση συνάρτηση με το κομβικό εκείνο σημείο, που για μια σειρά λόγους (πχ. αναγκαστική μείωση των απασχολούμενων στη Γεωργία από το περίπου 30% στο περίπου 17%), στο θέμα «Απασχόληση & Απασχολούμενος στον δημόσιο τομέα», από την εξ ορισμού λογική προτεραιότητα της κάλυψης κατ’ αρχήν των λειτουργικών-υπηρεσιακών αναγκών του δημ. τομέα, «δέχτηκε από τα έξω» (και πιο συγκεκριμένα σαν περίπου αναγκαστική πολιτική επιλογή) την επιβολή της εμβόλιμης προτεραιότητας να καλυφθούν πρώτα τα επείγοντα ζητήματα Απασχόλησης & Ανεργίας που είχαν προκύψει… Και μετά, «βλέπουμε και τις Λειτουργικές-Υπηρεσιακές» ανάγκες του Δημοσίου». Λέω δηλαδή, μήπως στη βάση της κακοδαιμονίας δεν βρίσκεται πρώτα ο πελατειακός χαρακτήρας των πολιτικών σχέσεων, (και «ο εγκληματικός δικομματισμός»*F1 μπλα, μπλα, κασέτα) αλλά ακόμα βαθύτερα, μήπως στη βάση βρίσκονται κάποιοι βίαιοι (και γι’ αυτό πρόχειροι) Μετασχηματισμοί, που επιβλήθηκαν για τις ανάγκες μιας χονδροειδούς ευθυγράμμισης του παραγωγικού μας μοντέλου με εκέινο της Κοινής -τότε- Αγοράς…
——————————————–
*F1:Θα μπορούσε κανείς να με βοηθήσει να καταλάβω κι’ εγώ αν συνιστά άραγε πολιτικό κατηγόρημα, ή περιέχει ίχνη πολιτικού ή απλού αξιολογικού προσδιορισμού, ο όρος «ΔΙΚΟΜΜΑΤΙΣΜΟΣ»;
Υπάρχει δηλαδή εξ ορισμού, καλος, ή κακός, ή φιλεργατικός, ή φιλελεύθερος, ή ακόμα & πλειοψηφικός ή μειοψηφικός Δικομματισμός;
Ή εμπίπτει στο γνωστό «νά’ χαμε να λέγαμε»;
28 Φεβρουαρίου, 2010 στις 2:33 μμ
Πάνος
Βαγγέλη,
λυπάμαι αν σε έκανα να μελαγχολήσεις… αλλά η πραγματικότητα στο ΕΣΥ (και στο λοιπό σύστημα) δεν είναι καθόλου αισιόδοξη: οι «αριστερές δυνάμεις» (ΣΥΡΙΖΑ, τμήμα του ΠΑΣΟΚ) είναι στην πραγματικότητα οχυρά συντήρησης της υφιστάμενης αθλιότητας, με τον ανυποχώρητο, σοβιετικού τύπου, κρατικισμό τους.
Το άλλο: δικομματισμός = κομματισμός. Το «δι» μπαίνει μπροστά μόνο και μόνο για να δείχνει την αδιάπαστη χρονική συνέχεια. Δε σημαίνει συγκυβέρνηση, σημαίνει διαδοχικές φάσεις κατοχής (του δημόσιου τομέα). Αντί, πχ, να πούμε ότι το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ φέρουν τις μεγαλύτερςς ευθύνες για το σημερινό χάλι, λέμε (πολύ σωστά) ο δικομματισμός. Στην πράξη, εξάλλου, διαφορές στις πολιτικές που εφαρμόστηκαν στο ΕΣΥ, ΔΕΝ υπάρχουν.
Τέλος, ο πασατέμπος κάνει καλό: κάπου πρέπει να τα λέμε κι εμείς! 😉
28 Φεβρουαρίου, 2010 στις 3:18 μμ
Βαγγέλης Δ. Καργούδης
Πάνο, στα δύο τόσο εύστοχα εισαγωγικά που βάζεις στις «αριστερές δυνάμεις» ΣΥΡΙΖΑ, & τμήματα του ΠΑΣΟΚ, -(καλά για τον τρίτο των συμβαλλομένων, το σημερινό ΚΚΕ της Αλέκας -επιμένω στο Αλέκας-, λυπάμαι, αλλά προσωπικά, στην πολιτική χαρτογράφηση που ο καθένας μας έχει στο πίσω μέρος του μυαλού του, τον έχω οριστικά πια εντάξει στις «απέναντι» δυνάμεις της Αντίδρασης, όπως κι’ αν ακούγεται αυτό) που «παίζουν» εντός ΕΣΥ, ευχαρίστως να προσθέσω και δύο δικά μου «κι’ ότι άλλο χρειαστεί..»!
Αλλά, ρε συ Πάνο, είχα μια περιπέτεια Υγείας με ΜΕΘ (14 μέρες στο ΚΑΤ & 17 στην ΕΥΡΩΚΛΙΝΙΚΗ- αλλά και φυσικά και άλλες εμπειρίες όπως όλοι), και, πέρα από τα όπια λειτουργικά προβλήματα, μικρά & μεγάλα, συγκλονίστηκα κυριολεκτικά (και -γιατί όχι- συγκινήθηκα) ΚΑΙ από τη διάθεση προσφοράς, ΚΑΙ από το επιστημομικό επίπεδο, ΚΑΙ από τον καθημερινό 12ωρο-15ωρο ΠΟΛΕΜΟ που δίνουν ΚΑΠΟΙΟΙ (όχι πάντως και τόσο λίγοι) ΓΙΑΤΡΟΙ. Και τρελαίνομαι και ανωμαλιάζω, με οτιδήποτε πάει να με πείσει πως υπάρχει τόσο αυτοκτονική & μαζοχίστρια κοινωνία, που διανοείται & μπορεί να αφήνει να πάει χαμένο τόσο & τέτοιο απίστευτοκαι δυσεύρετο αλλού (πρβλ. Μ.Βρετανία που με αγγελίες ζητούν συνέχεια δικούς μας γιατρούς) δυναμικό με τόση και τέτοια ΔΙΑΘΕΣΗ ΠΡΟΣΦΟΡΑΣ!
28 Φεβρουαρίου, 2010 στις 4:03 μμ
Πάνος
Βαγγέλη,
το δυναμικό που λες (όχι μόνο γιατροί αλλά και νοσηλευτές) υπάρχει -και αυτό είναι που κρατάει ακόμα το ΕΣΥ, προς όφελος της κοινωνίας και των ανθρώπων.. Να όμως που …επιβραβεύεται τώρα, με μείωση κατά 30% (τουλάχιστον – αν υπολογίσουμε και την επερχόμενη βέβαιη μείωση του αριθμού των εφημεριών) του εισοδήματός του… Για να αναγκαστεί να φύγει έξω (οι γιατροί) ή να το ρίξει στο «δε βαριέσαι».
Οι μόνοι που ΔΕΝ θα πονέσουν είναι οι άλλοι. Αυτοί που έχουν ως όχημα ευκαιρίας το ΕΣΥ και ως πραγματικό (και αφορολόγητο) εισόδημα το φακελάκι και το παρανομο επάγγελμα.
28 Φεβρουαρίου, 2010 στις 5:58 μμ
Ενη Καπαζογλου
Μια μελετη δυο καθηγητων του τμηματος Πολιτικης Οικονομιας και Ευρωπαικης Ολοκληρωσης του Γεωπονικου Πανεπιστημιου Αθηνων, ειναι πολυ «παραστατικη» για την πορεια της ελληνικης οικονομιας και μαλιστα στις περιοδους 2000-2003 και 2004-2009 (σε συνολικη περιοδο 2000-2009).
Σε ολους τους τομεις της οικονομικης ζωης.
http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=19&artId=317580&dt=28/02/2010
28 Φεβρουαρίου, 2010 στις 6:00 μμ
κικη
Πάνο
ο ιατρικός κλάδος, μου είναι άγνωστος, γιαυτό σου κάνω ερωτήσεις.
Τι εννοείς
«οχυρά συντήρησης της υφιστάμενης αθλιότητας, με τον ανυποχώρητο, σοβιετικού τύπου, κρατικισμό τους».
28 Φεβρουαρίου, 2010 στις 6:43 μμ
Πάνος
Εννοώ ότι αντιτάχτηκαν συστηματικά (και αποτελεσματικά, εκτόςαπό τους μισθούς) σε οποιαδήποτε προσπάθεια εκσυγχρονισμού του ΕΣΥ, η οποία έβγαινε έξω από το παλαιοσοβιετικό σύνδρομο πολιτικής «πλήρης και αποκλειστική απασχόληση + αυξήσεις + νέες προσλήψεις». Εννοώ ότι συνέπραξαν με τον Αβραμόπουλο, διαμορφώνοντας από κοινού το τέρας που λέγεται «συλλογική σύμβαση» (βρίσκεται εν ισχύει).
Τώρα, για να τα αναλύσουμε αυτά (και μερικά ακόμα) θέλει πολύ χρόνο, που, προς το παρόν, δεν είναι διαθέσιμος.
28 Φεβρουαρίου, 2010 στις 6:46 μμ
σχολιαστης
Με δυο λόγια, χέσε μέσα.
28 Φεβρουαρίου, 2010 στις 6:49 μμ
κικη
Να πω την αλήθεια δεν κατάλαβα
δεν διαφωνώ με τις“συλλογικές σύμβασεις” και ελπίζω ούτε εσύ. Προφανώς εννοείς το τι περιλαμβάνουν.
28 Φεβρουαρίου, 2010 στις 7:02 μμ
κικη
Πάνο μου
Όταν έχουμε ένα σύστημα που αιμορραγεί, όλα παίζουν ρόλο.
Οι άσχετοι με τους διογκωμένους μισθούς που διορίζονται και πληρώνονται στις διάφορες επιτροπές που συμμετέχουν, τα κυκλώματα που δεν κυνηγούνται γιατί κάποιος τους καλύπτει, τα φακελάκια που κι εμείς σαν ασθενείς δίνουμε και δεν καταγγέλουμε. Όλοι συμμετέχουμε. Μάθαμε να γκρινιάζουμε για τα άσχημα και να ανεχόμαστε. Δεν άκουσα να επαινούνται όσοι εργάζονται με συνέπεια. Δεν είδα πουθενά να υπάρχουν κίνητρα για το καλύτερο. Έτσι το σύστημα τρώει τα παιδιά του.
28 Φεβρουαρίου, 2010 στις 9:14 μμ
Πάνος
σχο,
ακριβολογείς! 🙂
*
κική,
εννοείται ότι δεν είμαι κατά των σσ ΓΕΝΙΚΑ. Για μια συγκεκριμένη έκανα λόγο.
Τώρα: όλα παίζουν ρόλο, αλλά πρέπει να μπορούμε να διακρίνουμε το καίριο από το δευτερεύον. Στο σχόλιό μου (12 Φεβρ, 12:18 μμ) σκιαγραφώ τη δική μου άποψη, για τα καίρια που πρέπει ν’ αλλάξουν.
1 Μαρτίου, 2010 στις 1:04 πμ
κικη
Πάνο μου
συμφωνώ μαζί σου.
Δεν είμαι σε θέση να κρίνω πως θα πρεπε να λειτουργεί το ΕΣΥ, η μόνη άποψη που μπορώ να έχω είναι αυτή του ανθρώπου που τα βλέπει απ΄έξω
1 Μαρτίου, 2010 στις 7:10 μμ
Πάνος
κική,
να τι σημαίνει «αριστερή» πολιτική (μάλλον πολιτική του αριστερού συνδικαλισμού στο ΕΣΥ) σήμερα, πρώτη Μαρτίου 2010: νέες προσλήψεις και περισσότερα λεφτά για τις εφημερίες. Εκτός τόπου και χρόνου, εντελώς…
http://www.tovima.gr/default.asp?pid=41&nid=1111717