Ας ήταν ένα μακάβριο αστείο!
Ο διάσημος και ιδιαίτερα αγαπητός λαϊκός τραγουδιστής, στιχουργός, ποιητής, συγγραφέας, αρθρογράφος και αγωνιστής της αριστεράς Μανώλης Ρασούλης βρέθηκε σήμερα το πρωί νεκρός στο σπίτι του στην Θεσσαλονίκη σε ηλικία 66 ετών.
25 Σχόλια
Comments feed for this article
13 Μαρτίου, 2011 στις 6:42 μμ
Πάνος
Α, τι κρίμα…
Καλό ταξίδι, Μανώλη…
13 Μαρτίου, 2011 στις 6:52 μμ
Πάνος
13 Μαρτίου, 2011 στις 6:58 μμ
Πάνος
13 Μαρτίου, 2011 στις 7:04 μμ
Πάνος
13 Μαρτίου, 2011 στις 7:07 μμ
Πάνος
13 Μαρτίου, 2011 στις 7:20 μμ
σχολιαστης
13 Μαρτίου, 2011 στις 7:21 μμ
Γιάννης - 2
Μανώλης Ρασούλης!
Πρωτότυπος και δημιουργικός. Κατέγραφε λυρικά στοιχεία της κοινωνίας με περισσή ικανότητα και τον δικ ό του ιδιαίτερο τρόπο.
Ας είναι ελαφρό το χώμα που θα τον σκεπάσει.
13 Μαρτίου, 2011 στις 7:23 μμ
σχολιαστης
13 Μαρτίου, 2011 στις 7:26 μμ
Δύστροπη Πραγματικότητα
Κρίμα, πολύ κρίμα!
Έγραψε μερικά αξέχαστα τραγούδια πάντως… και θα συνεχίσει να ζεί μέσα από αυτά…
13 Μαρτίου, 2011 στις 7:31 μμ
σχολιαστης
13 Μαρτίου, 2011 στις 7:46 μμ
Πάνος
13 Μαρτίου, 2011 στις 7:46 μμ
Μιχάλης Μιχελής
Έμαθα την είδηση κι έμεινα…
Τι να θυμηθώ και τι να ξεχάσω από τον κουζουλό Μανώλη, που πέρασα μαζί του, πριν από 28 χρόνια στη Νέα Υόρκη μέρες αξέχαστες.
Ψάχνω να βρω καταχωνιασμένα τεύχη του περιοδικού «Αυγό» που εξέδιδε, για να τα βάλουμε στην Καλύβα.
Τον θυμάμαι να τρέχει, από δω και από ‘κει, να σώσει το δάσκαλό του, τον γκουρού Osho στην Κρήτη, που τον κυνήγαγαν ως φοροφυγά από τις ΗΠΑ. « Εγώ τον έχω πνευματικό μου πατέρα» έλεγε. «Τους δικούς μας ανθρώπους δεν τους αφήνουμε έτσι εύκολα από δίπλα μας. Δεν θα κάνω εγώ, ότι έκανε τόσα χρόνια η Αριστερά, που καταράστηκε τόσους αγωνιστές και τους πέταξε στα σκουπίδια».
Τον θυμάμαι τον Μανώλη στην Τήνο πριν μερικά χρόνια, να μιλάμε για τον Ηράκλειτο, το Δημήτρη Λιαντίνη, να μου λέει το πόσο υπερήφανος ήταν για την κόρη του, ότι πλέον αγάπησε τη Θεσσαλονίκη και παράτησε τους συμπατριώτες του Κρητικούς, γιατί δεν τον εμπνέει το νησί, που έχει αλλάξει πρόσωπο με τον τουρισμό.
Θα προσπαθήσω να γράψω δυό λόγια για το Ρασούλη, γιατί τώρα είμαι φορτωμένος. Κλείνοντας, ας τον αποχαιρετήσω με το τραγούδι που μας τραγούδαγε τις μέρες της ξενιτιάς μας…
13 Μαρτίου, 2011 στις 7:50 μμ
Πάνος
13 Μαρτίου, 2011 στις 7:51 μμ
zeppos
[Επίκαιρο!]
«Τι κι αν είσαι απ’ τη Λιβύη, εργατάκι και φτωχό, πιασ’ το νταχτιρντί να γίνει, πατιρντί κανονικό, πιασ’ το νταχτιρντί ταξίμι, να κομπλάρει … ο Adamo!!
Καίγομαι, καίγομαι σαν το δασάκι καίγομαι κι έχεις την ευθύνη»
Ξενύχτια ολόκληρα με τον Παπάζογλου και την γυφτιά του Ρασούλη να γυρίζουν στο πικάπ πάλι και πάλι!
13 Μαρτίου, 2011 στις 7:53 μμ
zeppos
Καλόσου Ταξίδι μεγάλε!
13 Μαρτίου, 2011 στις 7:54 μμ
zeppos
13 Μαρτίου, 2011 στις 9:11 μμ
Πάνος
Ένα παλίό ποστ των «μυστικών του Κόλπου» για το Μανώλη Ρασούλη, με αγαπησιάρικα σχόλια:
http://tamystikatoukolpou.blogspot.com/2006/02/blog-post_04.html
13 Μαρτίου, 2011 στις 9:12 μμ
Πάνος
Το μαγαζί ήταν γεμάτο ζωντοχήρες…
13 Μαρτίου, 2011 στις 9:13 μμ
Πάνος
Το «κλασσικό» ποστ της καλύβας πάνω σ’ ένα τραγούδι του Μανώλη Ρασούλη. Αχ Ελλάδα σ’ αγαπώ
13 Μαρτίου, 2011 στις 9:56 μμ
vel
ωραίος τύπος.. σύντροφός μας, με τα τραγούδια του, στις δύσκολες και στις καλές μας στιγμές..
13 Μαρτίου, 2011 στις 9:59 μμ
vel
δεν υπήρχε φοιτητικό σπίτι στη Θεσσαλονίκη, αρχές ’80, που να μην έχει τις κασσέτες του Ρασούλη..
13 Μαρτίου, 2011 στις 10:41 μμ
nikiplos
τίποτε δεν πάει χαμένο…
Ιδίως όταν εκφέρεται από έναν εγγονό του Διογένη
14 Μαρτίου, 2011 στις 10:48 πμ
Ενη
Τα κοσμοαγάπητα τραγούδια του θα θυμίζουν πάντα εναν ευαίσθητο καλλιτέχνη.
Στο Ηράκλειο οι μαθητές και οι μαθήτριες εψαλαν στον Αγιο Μηνά τη Μεγάλη Εβδομάδα.
Ημουν κι’ εγώ «εκει» κάποτε.
14 Μαρτίου, 2011 στις 4:20 μμ
sissa ben dahir
αφού τόσο πολλοί λένε ότι τον λάτρεψαν, γιατί δεν πέρασε κανείς να δει τι κάνει και να τον αναζητήσει, τόσες μέρες όσες μεσολάβησαν μέχρι να τον βρουν;
15 Μαρτίου, 2011 στις 11:06 πμ
Πάνος
ΡΑΣΟΥΛΗΣ
ΤΟΥ ΠΑΝΟΥ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗ
Ανήσυχος άνθρωπος. Εζησε την εποχή του θαρρείς και απαιτούσε λύτρα από αυτόν. Με τη δική του λογική, ακαταπόνητος και καταπονημένος ταυτόχρονα, είχε ένα δώρο σταλμένο από τον ουρανό. Ηξερε να μιλήσει απλά, να συμπιέσει κάτω από μια κοινοτοπία, μεταλλάσσοντας απλώς έναν τόνο, μια στίξη, ένα κλικ, ένα στιχάκι σε μια κοσμαγάπητη αρχή. Μέσα του υπήρχε μια μηχανή, μια γεννήτρια γνωμικών. Βοηθούσε και η φωνή του, αλλά και ο τρόπος που οργάνωνε τις νότες του. Ηταν υπάκουος στην προσωδία, σεβόταν περισσότερο το λόγο, τη μουσική την αισθανόταν υποτακτική του ανθρώπινου ύφους. Σε πιο έντονο βαθμό το έκανε ο Τζιμάκος. Αλλά τον Ρασούλη κανένας δε θα τον μπέρδευε με ένα μεταπολεμικό κομπέρ. Δεν είχε καμία διάθεση να σαρκάσει, να σατιρίσει. Πόναγε. Το «Πότε Βούδας, πότε Κούδας» και τα «Δήθεν» με πείθουν απόλυτα.
Φυσικά, ο Μανώλης Ρασούλης έζησε τον τεταραγμένο του βίο σε συνθήκες νεοελληνικής αναστάτωσης. Του ήταν αδύνατον να πράξει αυτό που κάλυπτε πάντα τους συνέλληνες: να φερμαριστεί στην κοινωνία ως πολιτειολόγος – μουσικοσυνθέτης, ως ζωγράφος – οδοντίατρος, ως μυαλοπώλης και πλασιέ μεταφυσικών εννοιών. Φλέρταρε με το βουδισμό, με τον ινδουισμό, έψαξε ρίζες μεταξύ Εβραίων και Κρητικών, του άρεσαν οι αναζητήσεις αλλά και οι επιθέσεις. Μόνο σε αυτό το τελευταίο, επειδή εύκολα συγχωρούσε εχθρούς και εύκολα θεωρούσε εχθρούς αυτούς που αδιαφορούσαν για την ύπαρξή του, βρήκε το μεγαλύτερο εμπόδιο του βίου του. Ηταν σχετικά ολιγογράφος κι έτσι οι κοινωνικοί του αντίπαλοι, σοφώς διευρυμένοι και άφθονοι, είχαν πάντα περισσότερους συμμάχους. Και καθώς ο ίδιος εύκολα κατέτασσε στους αντιπαλους του ακόμη και αυτούς που έκαναν ένα «κιχ» το οποίο δε σεβόταν ο ίδιος, τον άφησαν στον καταραμένο (στην Ελλαδα) χώρο του περιθωρίου. Περιθώριο στην Ελλαδα είναι αυτός που πεινάει ή κινδυνεύει να πεινάσει και ο περίγυρος σχολιάζει «καλά να πάθει». Ανευ λόγου. Οπως προικισμένος στην Ελλαδα είναι ο σαχλαμπίχλας που όλοι τον συγχωρούν, τον λυπούνται, λένε «το καημένο το παιδί, να το βοηθήσουμε». Πάλι άνευ λόγου.
Τελευταία φορά τον αντάμωσα στην εφημερίδα, τέλος του 2009. Μιλήσαμε καμιάν ώρα και ήταν πάντα ζωντανός, απαισιόδοξος, ορμητικός και αφανής. Ολα τα στοιχεία που συνήργησαν να πεθάνει μόνος και να τον βρουν μετά από μέρες. Πριν από ένα χρόνο, ανησυχώντας για την κατάσταση στη χώρα, κατέθεσε στο μπλογκ του αυτό το κείμενο: http://rasoulis.blogspot.com/2010/03/blog-post_05.html. Παραπέμπω να το διαβάσει όποιος επιθυμεί, επειδή περιέχει μερικές «ανάγωγες» λέξεις και κάποιος μπορεί να προσβληθεί. Ανευ λόγου.
Η δική του οδύσσεια δύσκολα θα βρεί τον Ομηρό της, επειδή θαρρεί κανένας πως την ιστορία του την έγραψε για να την καταλάβουν οι σύντροφοί του, που όμως είχαν γίνει γουρούνια στις κοιλάδες της Κίρκης. Την Κίρκη του αυτή φρόντισε και τη στόλισε αθυρόστομα και με γενναιότητα, αλλά αυτηνής τις μέρες ζούμε τώρα και πρέπει να φυλαγόμαστε, όσοι ζωντανοί.
Καληνύχτα, Μανώλη Ρασούλη. Σε λίγο μεγαλώνει ανυπόφορα το φεγγάρι -προλαβαίνεις να απορροφηθείς, όπως επιθυμούσες, από την αστρική ύλη.
http://www.agelioforos.gr/default.asp?pid=7&ct=36&artid=84414