Τελευταια σχολια
 | Theo στη Λάμπρος |
 | Αφώτιστος Φιλέλλην στη Καλό 2024! |
 | Αναγνώστης Αθηναίος στη Καλό 2024! |
 | Πάνος στη Καλό 2024! |
| Πάνος στη Σκέψεις για το Νησί της Κ… |
| Αφώτιστος Φιλέλλην στη Σκέψεις για το Νησί της Κ… |
 | Ηλίας στη Σκέψεις για το Νησί της Κ… |
| Theo στη Σκέψεις για το Νησί της Κ… |
| Theo στη Σκέψεις για το Νησί της Κ… |
 | lycabettus στη Σκέψεις για το Νησί της Κ… |
| Πάνος στη Σκέψεις για το Νησί της Κ… |
 | Νικόλαος Τσιμπίδης στη Θοδωρής Τσιμπίδης: στις ελληνι… |
| Πάνος στη Σημειώσεις: Διαδικτυακή παρουσ… |
 | Θανάσημος στη Σημειώσεις: Διαδικτυακή παρουσ… |
 | ο Θειος στη Σημειώσεις: Διαδικτυακή παρουσ… |
Η καλύβα ψηλά στο βουνό 
26 Σχόλια
Comments feed for this article
7 Απριλίου, 2011 στις 5:25 μμ
Πάνος
(Μεταφέρω εδώ το σχόλιο του Γιάννη-2)
“…Ο Παπανδρέου επεδίωκε να οδηγήσει τη χώρα σε μια κατεύθυνση παρόμοια με αυτήν που θα ακολουθούσαν και άλλα ευρωπαϊκά κράτη: συγκρότηση ενός «μεγάλου συνασπισμού» αντιφασιστικών δυνάμεων (με τη συμμετοχή του κομμουνιστικού κόμματος) και διενέργεια μιας προοδευτικής μεταρρύθμισης, που θα συγκροτούσε τη βάση της μεταπολεμικής δημόσιας ζωής. Σε αυτό το σκηνικό, ο δικός του συνασπισμός –μια μορφή αστικού ριζοσπαστισμού– θα ισορροπούσε μεταξύ της αντίδρασης και της επανάστασης, ώστε να εξασφαλίσει την αναγκαία μεταρρύθμιση. ..”
Από που άραγε προκύπτουν όλα αυτά τα μεγαλεπήβολα σχέδια του Παπανδρέου;
“…της αντίδρασης και της επανάστασης…”
Να το εκλάβω ως κωδικοποιημένες λέξεις “προοδευτικού” Έλληνος καθηγητού; “Αντίδραση” όποιος δεν δεχόταν άβουλα την ΕΑΜοκρατία, “επανάσταση” ο φασισμός του κομμουνισμού.
“…Το ΕΑΜ, ως εκδοχή και όχημα νεωτερικότητας, παραμένει στα αζήτητα ενός ερευνητικού χώρου που ρέπει προς τον κατακερματισμό και την καταμέτρηση πτωμάτων: από τις συλλήψεις και τις συνοπτικές εκτελέσεις που διέπραξαν και οι δύο πλευρές στα Δεκεμβριανά, εκείνες που συντηρήθηκαν στη μνήμη και χρησιμοποιήθηκαν για τον πολιτικό αποκλεισμό του ΕΑΜ μετά τη Βάρκιζα ήταν οι υπερβάσεις και οι αντεκδικήσεις της ΟΠΛΑ και του ΕΛΑΣ και, κυρίως, η απόφαση της ηγεσίας του ΚΚΕ για τη σύλληψη ομήρων…”
Ωραία, το ΕΑΜ δεν ήταν το ΚΚΕ ντυμένο τον αντιστασιακό μμανδύα, αλλά εκδοχή και όχημα νεωτεριτικότητος!
“…τις συλλήψεις και τις συνοπτικές εκτελέσεις που διέπραξαν και οι δύο πλευρές στα Δεκεμβριανά..”.
Προφανώς αστειεύεται ο κ. Σφήκας ή η μελέτη του δεν τον πήγε προς την Ούλεν! Στα Δεκεμβριανά, οι εκτελέσεις ανήκουν ΟΛΕΣ στην ΟΠΛΑ.
“…οι υπερβάσεις και οι αντεκδικήσεις της ΟΠΛΑ και του ΕΛΑΣ..”
Πάλι τα μπερδεύει ο κ. Σφίκας. Υπερβάσεις, ναί! Και τι υπερβάσεις! Χιλιάδες τα θύματα της ΟΠΛΑ και του ΕΛΑΣ σε όλη την Ελλάδα. Όμως, “αντεκδικήσεις” σε τί; Οι αντεκδικήσεις σε αριθμούς άξιους συζήτησης ανήκουν στην αντικομμουνιστική παράταξη εναντίον της ΟΠΛΑ και του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ και άρχισαν μετά τη Βάρκιζα.
7 Απριλίου, 2011 στις 5:31 μμ
Πάνος
…και το δικό μου:
“Είναι αδύνατον να ερμηνευθούν τα Δεκεμβριανά χωρίς να ληφθεί υπόψη ότι αποτέλεσαν τη δεύτερη φάση ενός εμφυλίου πολέμου που είχε ξεκινήσει το 1943. Ο κατοχικός εμφύλιος είχε ένα ιδιότυπο αποτέλεσμα: στρατιωτικά, στην κατεχόμενη Ελλάδα, είχε επικρατήσει το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ. Ωστόσο, πολιτικά, το ΕΑΜ είχε υποστεί μία μείζονα ήττα από τον Γεώργιο Παπανδρέου, πρωθυπουργό της εξόριστης κυβέρνησης, στη Διάσκεψη του Λιβάνου κατά την οποία αποφασίστηκε η συγκρότηση κυβέρνησης εθνικής ενότητας. Αυτή η αναντιστοιχία μεταξύ της στρατιωτικής και της πολιτικής ισχύος οδήγησε στη νέα σύγκρουση”.
Ως εδώ, σωστός. Μετά, όταν μιλάει ότι δήθεν ο Παπανδρέου δεν ήθελε τον Εμφύλιο λέει άρες μάρες κουκουνάρες…
Θα το ανεβάσω σαν ποστ, να το δούμε πιο αναλυτικά.
7 Απριλίου, 2011 στις 5:45 μμ
Δύστροπη Πραγματικότητα
Η μελέτη του Γιάννη Ιατρίδη στην οποία αναφέρεται ο πρώτος ερευνητής, ο Ευάνθης Χατζηβασιλείου.
The Dekemvriana: Communist Revolution, Rightist Coup, or Blunder?
http://triceratops.brynmawr.edu/dspace/bitstream/handle/10066/5707/Iatrides_22_2.pdf?sequence=1
7 Απριλίου, 2011 στις 5:49 μμ
d-t
Άρθρο του Στάθη Καλύβα για τα Δεκεμβριανά
http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=162795
H επιλογή της βίαιης ρήξης
H εμφύλια σύγκρουση του Δεκεμβρίου του 1944 συγκαταλέγεται ανάμεσα στις στιγμές της ελληνικής ιστορίας που έχουν μελετηθεί όσο λίγες άλλες. Ωστόσο, μια βασική πτυχή της παραμένει ασαφής: ποιος ακριβώς ήταν ο κύριος στόχος του KKE; H επαναστατική ρήξη ή η ενσωμάτωση σε μια κοινοβουλευτική ομαλότητα; Στο ερώτημα αυτό έχουν δοθεί τουλάχιστον πέντε διαφορετικές απαντήσεις.
Πέντε εκδοχές
Οι δύο πρώτες προέρχονται από τις παραταξιακές ιστοριογραφίες και μεταθέτουν όλες τις ευθύνες στους αντιπάλους τους. Για τους μεν, το KKE είχε μόνιμο και μοναδικό του στόχο τη βίαιη κατάκτηση της εξουσίας, ενώ για τους δε, τη σύγκρουση επεδίωξαν αποκλειστικά οι Αγγλοι. Και οι δύο αυτές ερμηνείες έχουν απαξιωθεί καθώς δεν τεκμηριώνονται από τις πηγές, αν και η δεύτερη καλλιεργείται ακόμη στη δημόσια σφαίρα.
Οι υπόλοιπες τρεις ερμηνείες προέρχονται από την επιστημονική ιστοριογραφία. Σύμφωνα με τον Γιάννη Ιατρίδη, η κλασική μονογραφία του οποίου δημοσιεύθηκε στην Αμερική το 1972, η σύγκρουση υπήρξε αποτέλεσμα κλιμακώσεων που οφείλονταν στην έντονη αμοιβαία καχυποψία των δύο πλευρών. Ετσι, αποφάσεις που δεν στόχευαν στην ένοπλη σύρραξη παρήγαγαν μια κλιμακούμενη συγκρουσιακή λογική. Στη γλώσσα της πολιτικής επιστήμης, τα Δεκεμβριανά αποτελούν κλασική περίπτωση του διλήμματος ασφαλείας, όπου η αυξανόμενη ανασφάλεια σε σχέση με τις πραγματικές επιδιώξεις του αντιπάλου παράγει τη σύγκρουση. H υπόθεση αυτή είναι ιδιαίτερα ελκυστική καθώς οδηγεί στο συμπέρασμα πως τα Δεκεμβριανά αποτέλεσαν μια τραγωδία δίχως πραγματικούς ενόχους η οποία θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί. H ισχύς της αντλείται από την εξαιρετική ανάλυση της δυναμικής των ηγεσιών, αλλά τελικά παρακάμπτει το κρίσιμο ζήτημα των κεντρικών επιδιώξεων του KKE.
H δεύτερη ερμηνεία ανήκει στον Φίλιππο Ηλιού και διατυπώθηκε σε συνέδριο που πραγματοποιήθηκε το 1995. Ο Ηλιού υποστηρίζει πως το KKE προσπαθούσε να κερδίσει «καλύτερες θέσεις στον ανταγωνισμό που γινόταν στην Ελλάδα» και άρα τα Δεκεμβριανά δεν αποτέλεσαν «επιχείρηση κατάληψης της εξουσίας αλλά πίεση για να διαμορφωθούν καλύτεροι όροι για τον τελικό συμβιβασμό». H ερμηνεία αυτή προϋποθέτει την αποδοχή δύο μη ρεαλιστικών παραδοχών: α) ενός κόμματος που επεδίωκε την ήττα και β) μιας σταλινικής πολιτικής οργάνωσης που προήγαγε με αλτρουισμό τη φιλελεύθερη κοινοβουλευτική ομαλότητα. Προσπερνώντας την προφανή διαπίστωση πως οι ήττες δεν διαμορφώνουν καλύτερους όρους για τους ηττημένους, αρκεί η επισήμανση ότι η ερμηνεία αυτή παραβιάζει την κεντρική ίσως υπόθεση της πολιτικής, ότι δηλαδή πρωταρχικός σκοπός των κομμάτων είναι η κατάκτηση της εξουσίας.
Τέλος, πιο εύστοχη ερμηνεία αναπτύσσεται στο πρόσφατο έργο του αυστραλού ιστορικού David Close: πρώτη επιλογή του KKE αποτελούσε η κατάκτηση της εξουσίας στο πλαίσιο της νομιμότητας, χωρίς όμως αυτό να αποκλείει τη βίαιη ρήξη σε περίπτωση που η επιλογή αυτή δεν τελεσφορούσε. H βίαιη ρήξη αποτελούσε, με άλλα λόγια, τη «δεύτερη προτίμηση». H ερμηνεία αυτή λαμβάνει υπόψη της το γεγονός ότι το KKE είχε ήδη στα χέρια του ένα μεγάλο κομμάτι της εξουσίας μέσω της συντριπτικής εδαφικής κυριαρχίας του σε πάνω από το 90% της χώρας, ενώ συγχρόνως επιτρέπει την κατανόηση της γραμμής του δίχως την προσφυγή σε μη ρεαλιστικές παραδοχές.
Αντιφατική γραμμή
H φαινομενικά αντιφατική γραμμή του KKE εντάσσεται στο πλαίσιο μιας στρατηγικής κατάκτησης της εξουσίας, νόμιμα αν αυτό ήταν δυνατόν αλλά με τη βοήθεια και της βίας αν δεν υπήρχε άλλος τρόπος. Σε αυτό το πλαίσιο το «παλαντζάρισμα» του κόμματος αποκτά μια λογική. Ετσι εξηγείται η συνύπαρξη της γραμμής της «εθνικής ενότητας» με ενέργειες όπως το σχέδιο Μακρίδη για την κατάληψη της Αθήνας που εκπονήθηκε το 1943, η θέση Σιάντου για κατάληψη της εξουσίας που μπήκε στην Πλατιά Ολομέλεια του κόμματος τον Ιούνιο του 1944, ή η έκθεση Στρίγκου σχετικά με την προετοιμασία «των οργανώσεων και του στρατού» για την κατάληψη των πόλεων. Εκεί ταιριάζει και η αφήγηση του Ιωαννίδη πως «η καθοδήγηση του Κόμματος είχε υπόψη της ότι προς το τέλος του αγώνα εμείς θα βρισκόμαστε σε θέση να χρησιμοποιήσουμε βία για την κατάληψη της Αθήνας».
H ερμηνεία αυτή ενισχύεται και από τα αρχειακά τεκμήρια του KKE που είδαν το φως της δημοσιότητας πρόσφατα. Σε ένα σημαντικό άρθρο του που δημοσιεύθηκε το 1996, ο Γρηγόρης Φαράκος στηριζόμενος στα τεκμήρια αυτά καταλήγει στο συμπέρασμα ότι «το σύνδρομο της κατάληψης της εξουσίας με σταλινικό τρόπο υπήρχε στην ηγεσία του KKE» και ότι η ηγεσία του κόμματος «δεν είχε, ουσιαστικά, απομακρυνθεί από τη σταλινική αντίληψη: τη βίαιη, δηλαδή, κατάληψη της εξουσίας». Βέβαια, τονίζει ο Φαράκος, το KKE ήθελε και διακήρυσσε την πολιτική της εθνικής ενότητας, κυρίως όμως στον βαθμό που η πολιτική αυτή θα του άνοιγε την προοπτική της εξουσίας.
Εάν η στρατηγική της «εθνικής ενότητας» επέτρεπε τη διεξαγωγή εκλογών με ευνοϊκούς για το KKE όρους, η κατάληψη της εξουσίας θα ολοκληρωνόταν στο πλαίσιο της νομιμότητας και οι Αγγλοι θα βρίσκονταν προ τετελεσμένων γεγονότων. Οπως μας υπενθυμίζει ο Ηλιού, στο KKE «δεν χρειάζονταν ούτε όπλα, ούτε Δεκέμβρης, ούτε τίποτα. Εκλογές του χρειάζονταν απλώς, με τους τυπικούς αστικοδημοκρατικούς τρόπους, για να είναι η κύρια συνιστώσα των πλειοψηφιών που τότε μπορούσαν να διαμορφωθούν». Καθώς κάτι τέτοιο θα οδηγούσε στην ολοκληρωτική επικράτηση των κομμουνιστών, έναν δρόμο που όλοι γνώριζαν πως ήταν δίχως επιστροφή, οι αντίπαλοί του επεδίωκαν την αντικατάσταση της κρατικής κυριαρχίας που ασκούσε το KKE με αυτήν του επίσημου κράτους («των Αθηνών»).
Λανθασμένες κινήσεις
Επομένως, δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός πως η σύρραξη του Δεκεμβρίου συμπλέχτηκε άμεσα με το θέμα της αποστράτευσης του ΕΛΑΣ. Γνωρίζουμε πως κρίσιμη καμπή υπήρξε η συνεδρίαση του Πολιτικού Γραφείου του KKE τη νύχτα της 27ης προς την 28η Νοεμβρίου, όπου δρομολογήθηκαν η παραίτηση των εαμικών υπουργών και, κατά συνέπεια, η σύγκρουση. Ακολούθησε η κινητοποίηση των δυνάμεων του ΕΛΑΣ ενώ οι πρώτες συγκρούσεις είχαν ήδη ξεκινήσει πριν από τη γνωστή διαδήλωση της 3ης Δεκεμβρίου – ο ρόλος της οποίας στην όλη υπόθεση υπήρξε κυρίως συμβολικός, δυσανάλογα μικρός με τη σημασία που του αποδόθηκε αργότερα.
H επιλογή της σύγκρουσης αποτέλεσε την απάντηση του KKE στην προοπτική της εξουδετέρωσης του στρατού του, δηλαδή του βασικού ερείσματος που του εξασφάλιζε εδαφική κυριαρχία και πολιτική επιρροή.
H πρόκληση της αποστράτευσης το έθετε ενώπιον δύο προοπτικών: της σχετικής περιθωριοποίησης, καθώς η πολιτική του δύναμη ήταν άμεση συνάρτηση αυτής της κυριαρχίας, ή της προσφυγής στη βία. Δεδομένης της δύναμης που είχε ήδη τα χέρια του, η πρώτη επιλογή δεν μπορούσε να γίνει αποδεκτή. Είναι παράλογο επίσης να υποστηριχθεί ότι το KKE επέλεξε την οδό της σύγκρουσης γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι θα ηττηθεί. H υπερεκτίμηση των δυνατοτήτων είναι το αντίθετο της μοιρολατρίας. Από τα στοιχεία φαίνεται καθαρά, ότι αμέσως πριν από τη σύρραξη και ως τα μέσα Δεκεμβρίου η ηγεσία του πίστευε ακράδαντα ότι βάδιζε προς τη νίκη, ενώ αργότερα απέρριπτε συμφωνίες πολύ πιο ευνοϊκές από ό,τι η Βάρκιζα. Μάλιστα, μετά την υποχώρηση της Αθήνας εξακολουθούσε να εξετάζει την πιθανότητα συνέχισης των εχθροπραξιών. Μόνο η συνειδητοποίηση της ολοκληρωτικής οικονομικής καταστροφής που απειλούσε την ενδοχώρα του, το ανάγκασε να συρθεί στη Βάρκιζα. H αντίληψη, επομένως, πως τα Δεκεμβριανά υπήρξαν μέσο πίεσης έχει νόημα μόνο στον βαθμό που στόχος παρέμενε η εξουσία και κεντρικό εργαλείο για την επίτευξή του η διατήρηση του εαμικού κράτους.
Πραγματικότητα και φαντασία
Διαβάζοντας την ιστοριογραφική παραγωγή των επιγόνων του KKE, σχηματίζει κανείς την εντύπωση πως η εαμική εξουσία στην κατεχόμενη και μετακατοχική Ελλάδα ήταν ένα είδος σοσιαλιστικού παραδείσου: για πρώτη φορά οι άνθρωποι έπαιρναν στα χέρια τους τη μοίρα τους, συμμετείχαν σε μαζικές οργανώσεις, απένειμαν αυθεντική λαϊκή δικαιοσύνη, οργάνωναν θεατρικές παραστάσεις, προωθούσαν την απελευθέρωση της γυναίκας και του παιδιού ακόμη (με τα «αετόπουλα», την ελληνική εκδοχή των πιονιέρων) – όλα αυτά μέσα σε ατμόσφαιρα ενθουσιασμού, αλληλεγγύης και σύμπνοιας. Τυχόν πράξεις βίας αποδίδονται σε στιγμιαία λάθη, εξτρεμιστικές παρεκτροπές και μεμονωμένες εγκληματικές προσωπικότητες. H αφήγηση αυτή διογκώνει κάποια πραγματικά στοιχεία μετατρέποντάς τα σε ρομαντική φαντασία. Πολλοί άνθρωποι εντάχθηκαν στο EAM επειδή πίστεψαν στο κοινωνικό και πολιτικό του όραμα, αλλά αυτό σε καμιά περίπτωση δεν ακυρώνει την πραγματικότητα μιας αυταρχικής άσκησης της εξουσίας και της κατασταλτικής πάταξης κάθε αμφισβήτησης. Οπως έχω γράψει αλλού, τα θύματα του EAM, σύμφωνα και με το ίδιο, δεν ήταν τόσο οι «προδότες» όσο οι «αντιδραστικοί».
Από την άποψη αυτή, η εμπειρία των Δεκεμβριανών παραμένει ιδιαίτερα διαφωτιστική. Την ίδια στιγμή που το KKE έδινε μάχη εξουσίας, αποδέσμευε σημαντικό μέρος των δυνάμεών του για τον εντοπισμό, τη σύλληψη και μετακίνηση χιλιάδων άοπλων πολιτών ως ομήρων. Το επιχείρημα ότι η ενέργεια αυτή είχε κάποια «στρατιωτική» λογική, εφόσον συλλήψεις πραγματοποιούσε και η αντίπαλη πλευρά, εξανεμίζεται αν ληφθεί υπόψη τόσο η εν ψυχρώ εκτέλεση 4.000-6.000 ανθρώπων (κάτι που δεν βαρύνει τους αντιπάλους του) όσο και η συστηματική εκκαθάριση δεκάδων Τροτσκιστών που κορυφώθηκε στη διάρκεια των Δεκεμβριανών: σε καμία περίπτωση δεν αποτελούσαν απειλή για το KKE και η εξόντωσή τους είναι ενδεικτική της νοοτροπίας που το διαπερνούσε.
H διδαχή της ήττας
Συμπερασματικά, και αντίθετα με ό,τι υποστηρίζουν διάφοροι νεοφανείς απολογητές του, από πουθενά δεν προκύπτει ότι το KKE είχε εγκαταλείψει την ιδέα της βίαιης ρήξης. Εκείνο που δείχνουν τα στοιχεία είναι πως ενώ πρόκρινε τη δράση στο πλαίσιο της νομιμότητας, διατηρούσε τη δυνατότητα της προσφυγής στη βίαιη σύγκρουση, είτε με στόχο την άμεση κατάληψη της εξουσίας είτε ως μέσο για τη διαμόρφωση των συνθηκών που θα οδηγούσαν σε αυτήν. Με λίγα λόγια, όπως όλα τα κόμματα, έτσι και αυτό προσδοκούσε την εξουσία· και τον Δεκέμβριο του 1944 διέθετε δυναμική εξουσίας, κράτος και στρατό.
Αν υπάρχει ένα θετικό στοιχείο στην τραγωδία της Δεκεμβριανής σύρραξης, αυτό αναμφισβήτητα είναι η έκβασή της: η απομάκρυνση, δηλαδή, της προοπτικής μιας κομμουνιστικής επικράτησης με τραγικές συνέπειες για τη χώρα. Οπως όμως φάνηκε σύντομα, η έκβαση αυτή ήταν παροδική. H ήττα δεν έγινε μάθημα. Ο Στάλιν είχε καταλάβει, όπως είπε στον Δημητρόφ τον Ιανουάριο του 1945, πως «οι Ελληνες έκαναν βλακεία», όμως οι Ελληνες κομμουνιστές διακήρυσσαν ένα χρόνο αργότερα πως οι εξελίξεις «επιβεβαιώνουν περίτρανα το δίκαιο και ουσιαστικό περιεχόμενο του αγώνα αυτού του Δεκέμβρη». Τελικά, και οι δύο πλευρές παραβίασαν είτε το πνεύμα είτε το γράμμα της συμφωνίας της Βάρκιζας, οι μεν ανεχόμενοι τη βία των παρακρατικών συμμοριών, οι δε παρέχοντάς τους την ιδανική αφορμή ως προς αυτό, εφόσον είχαν κρύψει το καλύτερο κομμάτι του οπλισμού του ΕΛΑΣ. Χρειάστηκε να ακολουθήσει ένας νέος και καταστρεπτικός πόλεμος και δεκαετίες ανωμαλίας για να εγκαταλειφθεί οριστικά και στη χώρα μας πολιτική επιλογή της βίαιης ρήξης.
7 Απριλίου, 2011 στις 6:00 μμ
1ας
Συμφωνώ απόλυτα με την Θεώρηση του Σφήκα.Στο κείμενο του κυρίου Ευανθη Χατζηβασιλειου,διαφωνώ σε πολλά σημεία.Ας γράψω κάποια.
γράφει ο καθηγητής:
«Αυτή η αναντιστοιχία μεταξύ της στρατιωτικής και της πολιτικής ισχύος οδήγησε στη νέα σύγκρουση.»
Δεν υπήρχε πολιτική αναντιστοιχία.Υπήρχε στρατιωτική αναντιστοιχία.Το ΕΑΜ δεν φοβόταν τις πολιτικές ικανότητες του Παππανδρέου,αλλά τα τάνκς και τα κανόνια των καραβιών του Τσώρτσιλ,καθώς και τους πράκτορες τους.Ο Παππανδρέου ουσιαστικά ήταν μια μαριονέττα στα χέρια των Βρεττανών.
γράφει:
«Αυτό προσπάθησε να επιτύχει ο Παπανδρέου με δύο μοχλούς: τη βρετανική στρατιωτική παρουσία στην Ελλάδα και την εξασφάλιση των προϋποθέσεων για διενέργεια ελεύθερων εκλογών.»
Μα το ένα με το άλλο είναι αντίθετο.Για ποιές ελεύθερες εκλογες πάλευαν οι Βρετανοί όταν οι εκλογές του 46 και το δημοψήφισμα ήταν εκλογές «βίας και νοθείας»;;Το ΕΑΜ είχε την πλειοψηφία του Ελληνικού λαού,και ακριβώς για αυτό επεδίωκε -για αυτό δεν κατέλαβε την εξουσία άλλωστε- εκλογές όσο το δυνατόν πιο σύντομα!Αλλιώς θα είχε καταλάβει την εξουσία.Ακριβώς το αντίθετο θέλανε οι Βρετανοί για αυτό καθυστερούσαν τις εκλογές όσο μπορούσαν και αφήναν ανεξέλεγκτη τη λευκή τρομοκρατία.
γράφει:
«Το ΕΑΜ επέλεξε τη σύγκρουση όταν κατάλαβε ότι θα έπρεπε να διαλύσει τον στρατό του – το όργανο με το οποίο διεκδικούσε τη συνέχιση της εξουσίας του.»
Τα δεκεμβιανά ξεκίνησαν ως διαμαρτυρία,και το ΕΑΜ ζήτησε απλά δικαιοσύνη ως όφειλαν στον στρατό που πολέμαγε τον Κατακτητή.Αντίθετα οι Βρετανοι θέλανε μόνο την Ορεινή ταξιαρχία που αποτελούταν αποκλειστικά από φιλοβασιλικούς αξιωματικούς,ενώ ο Στρατός της Μέσης Ανατολής ήταν στο «σύρμα» αφού ήταν φιλοεαμικός.
γράφει:
«διενέργεια, παράλληλα με τα Δεκεμβριανά, επιθέσεων εναντίον του Ζέρβα στην Ηπειρο επιτρέπουν τη διατύπωση της υπόθεσης ότι επρόκειτο για μια επιχείρηση με πανελλαδική εμβέλεια και πολύ πιο μαξιμαλιστικούς στόχους.»
Μα ακριβώς το αντίθετο καταλαβαίνει ο καθένας.Ο Ζέρβας ήταν ουσιαστικά απόλεμος,και ούτε καν έκατσε να πολεμήσει στα Ιωάννινα,και ο ΕΛΑΣ έστειλε τον καλύτερο στρατό και υπερτριπλάσιες δυνάμεις του αντι να στείλει τη μάζα του στρατού του στην Αττική.Η «εισβολή» στον χώρο του ΕΔΕΣ ήταν μια συνειδητή πράξη αποφόρτισης της κατάστασης,γιατί αν ο Βελουχιώτης και ο Σαράφης μπαίνανε στην Αττική η κατάσταση θα ήταν δίχως επιστροφή.
Άλλωστε ο ίδιος ο Βελουχιώτης κατανοούσε ότι η αποστολή του στην Ήπειρο έπαιζε αυτόν το ρόλο,και ζητούσε επίμονα την άδεια του Π.Γ για να εισέλθει στην Αττική.Αντίθετα ο Σιάντος πήρε με πραξικοπηματικό τρόπο την εξουσία του ΕΛΑΣ στα χέρια του,για να ελέγχει την κατάσταση.
Ο καθηγητής επίσης μιλάει για 4000 εκτελεσμένους από τον ΕΛΑΣ,ενώ ας μην ξεχνάμε ότι ο καθηγητής Στάθης Καλύβας γράφει για 10.000 εκτελεσμένους.Το νούμερο 4000 πρέπει να είναι και αυτό τελείως ανακριβές.
Ελπίζω κάποια στιγμή το γαιτανάκι της πτωματολογίας που εκμεταλεύτηκαν οι Βρετανοί στα Δεκεμβριανά,να αναγνωριστει ως κλασσική μέθοδος προπαγάνδας των Ιμπεριαλιστών που εφαρμόστηκε και εφαρμόζεται για χιλιάδες χρόνια.
7 Απριλίου, 2011 στις 6:13 μμ
1ας
Να συμπληρώσω μόνο,ότι όταν λέω ότι το ΕΑΜ πάλευε για ελεύθερες εκλογές,εννοώ το ΕΑΜ και με τις 2 «γραμμές» του.Την πλειοψηφική μετριοπαθή(Σιάντος) και την μειοψηφική ακραία(Άρης).Δεν υπήρχε καμμία αμφιβολία ότι το ΕΑΜ ήθελε εκλογές,και ότι άμα γινόντουσαν δίχως τα Δεκεμβριανά το ΕΑΜ θα σάρωνε(πάνω από 35-40%).
Ο(αντικομματικός) προσωπικός και προπαγανδιστικός για εκλογές,τόνος στο λόγο της Λαμίας του απείθαρχου Βελουχιώτη είναι και αυτός μια μικρή ένδειξη.
http://www.alfavita.gr/klasikakeimena/kl27_10_8_927.php
«»Μεθαύριο θα τραβήξουμε στις εκλογές. Το πρώτο ράπισμα πρέπει να δοθεί στο δημοψήφισμα, με την
οριστική καταδίκη του φιλοβασιλισμού και την εγκαθίδρυση της δημοκρατίας.
Αλλά γιατί στρεφόμαστε με τόση μανία ενάντια στο βασιλιά; «»
7 Απριλίου, 2011 στις 6:20 μμ
Δύστροπη Πραγματικότητα
«Το ΕΑΜ είχε την πλειοψηφία του Ελληνικού λαού,και ακριβώς για αυτό επεδίωκε -για αυτό δεν κατέλαβε την εξουσία άλλωστε- εκλογές όσο το δυνατόν πιο σύντομα!»
Ε, κόψε κάτι παλικάρι μου!
Ακόμα και οι πιο αισιόδοξες εκτιμήσεις, το νούμερο των υποστηρικτών του ΕΑΜ δεν το ανεβάζουν πάνω από 1 με 1,5 εκατομμύριο. Μεγάλο νούμερο σαφώς αλλά κατά καμία έννοια πλειοψηφία…
Ακριβώς επειδή ΔΕΝ είχε την πλειοψηφία έκανε τα όσα έκανε στους αντιφρονούντες (και γενικότερα σε όσους το αμφισβητούσαν) κατά την διάρκεια του πολέμου, για να αποκτήσει αυτή την πλειοψηφία, δια πυρός και σιδήρου όμως…
…άλλωστε και τα κομμουνιστικά κόμματα, παντού όπου κατέλαβαν την εξουσία, αυτό διακήρυσσαν: είχαν την «πλειοψηφία» μαζί τους…
Και ο στρατός στην Μέση Ανατολή κάθε άλλο παρά φιλοεαμικός ήταν.
7 Απριλίου, 2011 στις 6:27 μμ
1ας
Ας το διευκρινήσω καλύτερα.Το ΕΑΜ είχε τον πιο συμπαγή πυρήνα μελών,καθώς και η πλειοψηφία του ήταν αρκετά ψημμένη.Άλλωστε ας μην ξεχνάμε ότι το ΚΚΕ του 44 είναι το πιο μαζικό κόμμα που γνώρισε το Ελληνικό κράτος από την ίδρυση του εως τα σήμερα.
Πλειοψηφία δεν είναι το 40% που γράφω,αλλά θα υπήρχε ένα 10-15% του Σοφούλη,ένα 30% των αντικομμουνιστών,διάφορα κτλ.Με αυτή την έννοια το γράφω ως πλειοψηφία.
Συγχώρεσε μου,το ότι δεν σου σχολιάζω την «κοκκινη τρομοκρατία» που αναμασάται από το «νέο κύμα» από το 1943 αλλά ειλικρινά είπα μπας και συζητήσουμε κάτι νέο.
Δεν ήταν Φιλοεαμικός ο Στρατός της Μ.Ανατολής;Τι ήταν δηλαδή;;;
Τότε γιατί έγινε η «Ορεινη Ταξιαρχία» και δεν στέλνανε τον Ελληνικό Στρατό στην Ιταλία να πολεμήσει,και δεν φέρανε στην Ελλάδα τους Έλληνες στρατιώτες;;
7 Απριλίου, 2011 στις 6:43 μμ
Δύστροπη Πραγματικότητα
Και το επιχείρημα πως το ΕΑΜ, και μέσω αυτού το ΚΚΕ, επιθυμούσε ελεύθερες εκλογές δεν λέει απολύτως τίποτα για το ποιά ήταν η πραγματική στάση του ΚΚΕ απέναντι στην δημοκρατία.
Και στη Τσεχοσλοβακία το εκεί κομμουνιστικό κόμμα κερδισε ένα πολύ καλό ποσοστό στις εκλογές του 1945 και μετείχε στην κυβέρνηση μαζί με άλλα κόμματα. Το Φεβρουάριο του 1948 κατέλαβε την εξουσία με πραξικόπημα και οι παρλάτες περί δημοκρατίας πήραν οριστικό τέλος.
Μπορεί βέβαια ΠΑΝΤΟΥ όπου κυβέρνησαν οι κομμουνιστές να κατέλαβαν την εξουσία δια της βίας και κατόπιν να εγκαθίδρυσαν δικτατορίες αλλά στην Ελλάδα τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά…
Γιατί, ναι μεν το ΚΚΕ ήταν ως προς την μορφή και την λειτουργία του ένα τυπικότατο λενινιστικό κόμμα, χωρίς καμιά διαφορά από τα υπόλοιπα κομμουνιστικά κόμματα του κόσμου, αλλά ουχί κυριέ μου, στην Ελλάδα θα κυβέρναγε δημοκρατικά…
…και παρά το γεγονός πως σύμφωνα με τις θεωρίες του η δημοκρατία συνιστούσε «μία συγκαλυμμένη δικτατορία της αστικής τάξης»…
7 Απριλίου, 2011 στις 6:45 μμ
Πάνος
Η φιλοεαμική οργάνωση μέσα στο στρατό της Μ. Ανατολής (ΑΣΟ) έκανε την εξέγερσή της, η οποία απότυχε. Ένας λόγος για την αποτυχία ήταν ότι ΔΕΝ ήταν πλειοψηφία – αλλά όχι ο μοναδικός, ούτε ο σημαντικότερος. Μετά την καταστολή, ο ελληνικός στραττός της Μ. Ανατολής ήταν στο σύνολό του αντι-εαμικός. Σημειωτέον ότι το ΚΚΕ καταδίκασε απερίφραστα (στη διάσκεψη του Λιβάνου) την ανταρσία της ΑΣΟ.
Αλλά γιατί η «Ορεινή Ταξιαρχία» δεν ήταν «Ελληνικός Στρατός;». Τι ήταν, αρμένικος;
Τα γεγονότα της Μ. Ανατολής τα έχουμε παρουσιάσει στην καλύβα, εδώ: https://panosz.wordpress.com/2010/02/03/civil_war-42/
7 Απριλίου, 2011 στις 6:46 μμ
Δύστροπη Πραγματικότητα
«Πλειοψηφία δεν είναι το 40% που γράφω,αλλά θα υπήρχε ένα 10-15% του Σοφούλη,ένα 30% των αντικομμουνιστών,διάφορα κτλ.Με αυτή την έννοια το γράφω ως πλειοψηφία.»
Μόνο που αν ενώνονταν όλοι αυτοί που λές, και οι οποίοι δεν ήταν ακριβώς υπέρ του ΚΚΕ, μόνο πλειψηφία δεν θα ήταν το ΚΚΕ…
Και ως γνωστόν ο κοινός κίνδυνος ενώνει.
7 Απριλίου, 2011 στις 6:53 μμ
Πάνος
Επειδή έχει άμεση σχέση, αντιγράφω από το ποστ για την ανταρσία της ΑΣΟ τα συμπεράσματα:
Ο Εμφύλιος στη Μέση Ανατολή είχε σοβαρά πολιτικά αποτελέσματα.
Πρώτον, διέλυσε ουσιαστικά το πεζικό της εξόριστης ελληνικής κυβέρνησης: οι δυο μεραρχίες, οι οποίες υποτίθεται ότι θα έκαναν θριαμβευτική είσοδο στη Ρώμη, περιορίστηκαν τελικά σε μια ταξιαρχία, η οποία πολέμησε στο Ρίμινι και μετά στα …Δεκεμβριανά της Αθήνας.
Δεύτερον, χρησιμοποιήθηκε ως μοχλός πίεσης της αριστεράς στη διάσκεψη του Λιβάνου.
Τρίτον, είχε ως αποτέλεσμα τον πολιτικό και στρατιωτικό αυτοευνουχισμό του ΚΚΕ: θα ήταν εντελώς διαφορετικές οι συνθήκες μετά την επιστροφή του στρατού αυτού στην Ελλάδα, αν δεν είχε μεσολαβήσει η εξέγερση, η οποία οδήγησε στην εξάρθρωση των μεγάλων δυνάμεων του ΕΑΜ (ΑΣΟ) κυρίως μεταξύ των στρατιωτών και των ναυτών.
Τέταρτον, έδειξε την πολιτική μυωπία των «λενινιστών» στη Μέση Ανατολή: αντί να περιφρουρήσουν τις δυνάμεις τους για την κρίσιμη στιγμή της Απελευθέρωσης, όπου θα παιζόντουσαν τα πάντα, τις ξόδεψαν κυνηγώντας ενδιάμεσους και δευτερεύοντες πολιτικούς στόχους. Και μάλιστα σε καιρό πολέμου – κι ακόμα χειρότερα, στα εδάφη της Μέσης Ανατολής, όπου κυριαρχούσε απολύτως ο μεγάλος τους αντίπαλος, δηλαδή οι Άγγλοι.
Πέμπτον, φάνηκε ξεκάθαρα ο πολιτικός αμοραλισμός του ΚΚΕ: οι αντιπρόσωποι της Αριστεράς στη Διάσκεψη του Λιβάνου, λίγες βδομάδες αργότερα, δε δίστασαν να καταδικάσουν απερίφραστα, ως άφρονες, τους συντρόφους τους, σε απολογητικά τηλεγραφήματα προς τους Τσώρτσιλ και Ρούσβελτ και το κίνημά τους έγκλημα κατά της πατρίδος (Γρηγοριάδης, ο.π, σελ. 522 & 531). Την ίδια ώρα που χιλιάδες Έλληνες κομμουνιστές βρισκόντουσαν πίσω από τα συρματοπλέγματα, στα στρατόπεδα της Μέσης Ανατολής, υπό Βρετανική φρούρηση.
Έκτον, όπως αποδεικνύεται από τα έγγραφα του Φόρειν Όφις, οι Άγγλοι δεν είχαν ανάμειξη στην προετοιμασία της εξέγερσης, η οποία ήταν καθαρά ελληνική υπόθεση (Φ. Οικονομίδης, οι προστάτες, εκδ. Ιωλκός, σελ. 76 κ.ε.). Αντίθετα, είχαν αποφασιστική συμβολή στην καταστολή της.
Έβδομον, η Σοβιετική Ένωση υποστήριξε απροκάλυπτα την εξέγερση των Ελλήνων στη Μέση Ανατολή (Φ. Οικονομίδης, ο.π, σελ. 80). Το γεγονός αυτό μας οδηγεί στην υπόθεση ότι το καθοδηγητικό κέντρο της ΑΣΟ δε βρισκόταν σε επαφή με το ΚΚΕ στην Αθήνα ή τα βουνά της κατεχόμενης Ελλάδας (ΠΕΕΑ), αλλά απευθείας με τους Σοβιετικούς. Οι οποίοι έψαχναν μοχλούς πίεσης προς τους Άγγλους, προκειμένου να προωθήσουν τις επιδιώξεις τους στην Πολωνία, στις οποίες η Αγγλία ακόμα αντιστεκόταν σθεναρά. Φυσικά, οι Έλληνες κομμουνιστές της Μέσης Ανατολής ήταν απλά αναλώσιμοι για τους Σοβιετικούς, με τον ίδιο τρόπο που ήταν αναλώσιμοι και οι σύντροφοί τους λίγους μήνες αργότερα, στα Δεκεμβριανά της Αθήνας.
7 Απριλίου, 2011 στις 7:01 μμ
Δύστροπη Πραγματικότητα
Παρακάτω μερικά στοιχεία για τον αριθμό των αξιωματικών που προσχώρησαν στις τάξεις του ΕΛΑΣ.
The Role of the Greek Officer Corps in The Resistance
“By the end of 1943, ELAS included approximately 600 permanent officers
and 1,250 former permanent officers, as well as approximately 2,000
lower ranking reserve officers. In all, these represented approximately 31% of the officers available in Greece and 21% of the entire
officer corps.
http://thesis.haverford.edu/dspace/bitstream/handle/10066/5380/Gerolymatos_11_3.pdf;jsessionid=CED760851E9797C9D7C98B28A3487518?sequence=1
Eαν δηλαδή προσθέσουμε στους αξιωματικούς που ο ΕΛΑΣ είχε στην Ελλάδα και αυτούς που είχε στο στράτευμα της Μέσης Ανατολής, το συνολικό νούμερο μειώνεται!
Ο ΕΛΑΣ είχε λοιπόν, στην καλύτερη, περίπου το 20% των αξιωματικών μαζί του. 20% δεν συνιστά αυτό που οι περισσότεροι καταλαβαίνουν ως πλειοψηφία…
Τα περί «φιλοεαμικού στρατεύματος» στην Μέση Ανατολή είναι σκέτη παραπληροφόρηση και τίποτα άλλο.
7 Απριλίου, 2011 στις 10:57 μμ
d-t
Γράφει ο 1ας
«Το ΕΑΜ δεν φοβόταν τις πολιτικές ικανότητες του Παππανδρέου,αλλά τα τάνκς και τα κανόνια των καραβιών του Τσώρτσιλ»
Στα τέλη Νοεμβρίου του 1944 ο συνολικός αριθμός των βρετανικών δυνάμεων στην Ελλάδα έφτανε στου 30.000 άνδρες. Όμως, μόλις 2000 στρατιώτες υπήρχαν στην περιοχή της πρωτεύουσας (μαζί με κάποιες μονάδες τεθωρακισμένων, πυροβολικού και πολυάριθμο διοικητικό προσωπικό), καθώς οι υπόλοιπες δυνάμεις των Βρετανών ήταν διασκορπισμένες στις επαρχίες προκειμένου να διανείμουν ανθρωπιστική βοήθεια αλλά και να προστατεύσουν και να εμψυχώσουν τους αντικομμουνιστές. Αυτή η αδυναμία των βρετανικών δυνάμεων ήταν ένας από τους λόγους που έκαναν τον Σιάντο να μη πιστεύει στο ενδεχόμενο μιας ισχυρής και έγκαιρης παρέμβασής τους.
Επιπλέον, τα βρετανικά στρατεύματα έδωσαν την παραπλανητική εντύπωση της ουδετερότητας, καθώς δεν επενέβαιναν στις συγκρούσεις μεταξύ του ΕΛΑΣ και των αντιπάλων του σε διάφορες περιοχές από τις 24 Νοεμβρίου έως τις 3 Δεκεμβρίου.
Έτσι εξηγείτε και η διαταγή του Σιάντου να επιτεθεί το μεγαλύτερο τμήμα του ΕΛΑΣ, υπό την διοίκηση των εμπειρότερων στελεχών του, κατά του ΕΔΕΣ στην Ήπειρο και του Μιχάλ Αγά στη Μακεδονία.
Πηγή : Ντέιβιντ Κλόουζ, ΟΙ ΡΙΖΕΣ ΤΟΥ ΕΜΦΥΛΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, Εκδ. Φιλίστωρ, σελ. 217-222.
Όσον αφορά το οτι «ο καθηγητής Στάθης Καλύβας γράφει για 10.000 εκτελεσμένους» από το ΕΑΜ κατά την διάρκεια των Δεκεμβριανών, δεν μπορώ να βρω σε ποια μελέτη του υπάρχει αυτός ο αριθμός. Μπορεί να μας ενημερώσει ο 1ας;
8 Απριλίου, 2011 στις 1:23 πμ
ΣΑΘ
Η συμμετοχή τού Άρη στα «Δεκεμβριανά».
Το έχω ξαναγράψει στην «Καλύβα», μα πέρασε ασχολίαστο (αν όχι παντελώς απαρατήρητο).
«Την 1η Ιανουαρίου του 1945, προσκληθείς επειγόντως, κατέφθασε στην Αθήνα ο Άρης, με ενισχυμένο κύρος μετά τη νίκη του επί του Ζέρβα, και του ζητήθηκε να δώσει και πάλι στον ΕΛΑΣ τη μαχητικότητά του.
Επεδόθη στο νέο έργο του με τη συνήθη ορμή του. Ήταν όμως πολύ αργά.
Παρά τις προσπάθειές του, παρά τις ε κ τ ε λ έ σ ε ι ς λ ι π ο τ α κ τ ώ ν* που έγιναν ενώπιον των τμημάτων τους, ο Άρης δεν κατόρθωσε παρά να αργοπορήσει τη φυγή.
Στις 6 Ιανουαρίου, έφθασε και ο άλλος θριαμβευτής τής μακρινής και ημιάχρηστης μάχης, ο Σαράφης. Εκείνος απλώς διεπίστωσε την ήττα:»
(Αβέρωφ-Τοσίτσα «Φωτιά και Τσεκούρι», Εστία 1975, σελ. 165-166)
* Η αραίωση δική μου.
8 Απριλίου, 2011 στις 2:14 πμ
1ας
@Δύστροπη Πραγματικότητα
Άρα ο Τσώρτσιλ έκανε επέμβαση το 1944 ενάντια στη θέληση του Ελληνικού Λαού(που ήταν με το ΕΑΜ)επειδή ήξερε ότι το 1948 στην Ελλάδα θα απαγορευτούν οι εκλογές;Άντε να συμφωνήσω ότι είχε φοβερό πολιτικό κριτήριο.Γιατί την επέμβαση η Βρετανία δεν την έκανε το 1936 με τον Μεταξά;;Αλλά αντίθετα συνεργάστηκε στενότατα μαζί του;;Τότε δεν την ένοιαζε την Βρετανία η «δημοκρατία»;;
Τι σόι επιλεκτικές προτιμήσεις είναι αυτές;
γράφεις:
«Ο ΕΛΑΣ είχε λοιπόν, στην καλύτερη, περίπου το 20% των αξιωματικών μαζί του. 20% δεν συνιστά αυτό που οι περισσότεροι καταλαβαίνουν ως πλειοψηφία…»
Ο στρατός της Μέσης Ανατολής δεν είχε μόνο αξιωματικούς,αλλά και υπαξιωματικούς και φαντάρους.Φαντάσου αν είχε 20% στους αξιωματικούς,τι γινόταν στους απλούς φαντάρους!!!
@Πάνος
Η Ορεινή Ταξιαρχία ήταν στρατός φιλοΜεταξικών.Μετριοπαθείς δημοκράτες την χαρακτήριζαν «ταξιαρχία πραιτωριανών».Πρέπει να φέρω παραπομπή,νομίζω ο Καφαντάρης το έλεγε.Θα το ελέγξω.
γράφεις:
«: οι δυο μεραρχίες, οι οποίες υποτίθεται ότι θα έκαναν θριαμβευτική είσοδο στη Ρώμη, περιορίστηκαν τελικά σε μια ταξιαρχία»
Γιατί περιορίστηκαν σε μια ταξιαρχία;;Η άλλη μεραρχία και οι υπόλλοιπες ταξιαρχίες που ήτανε;;;Μήπως στο «σύρμα» ή απλά περιορισμένες;;
Το κείμενο που έβαλες για την ΑΣΟ έχει πράγματα που βγάζουν μάτι και στερούνται σοβαρότητας π.χ
«ότι το καθοδηγητικό κέντρο της ΑΣΟ δε βρισκόταν σε επαφή με το ΚΚΕ στην Αθήνα ή τα βουνά της κατεχόμενης Ελλάδας (ΠΕΕΑ), αλλά απευθείας με τους Σοβιετικούς.»
Για λόγους χρόνου αλλά και θέματος δεν τα σχολιάζω περισσότερο.
@d-t
γράφεις:
«Αυτή η αδυναμία των βρετανικών δυνάμεων ήταν ένας από τους λόγους που έκαναν τον Σιάντο να μη πιστεύει στο ενδεχόμενο μιας ισχυρής και έγκαιρης παρέμβασής τους.»
Έστω.Και αν ο Σιάντος δεν έλπιζε στην νίκη με 30.000 διασκορπισμένους Βρετανούς,την έλπιζε τον Δεκέμβρη του 1944 την στιγμή που ερχόντουσαν και άλλες χιλιάδες Βρετανών και είχε επέμβει ανοικτά η Βρετανία στα εσωτερικά της Ελλάδας;
γράφεις:
«Επιπλέον, τα βρετανικά στρατεύματα έδωσαν την παραπλανητική εντύπωση της ουδετερότητας, καθώς δεν επενέβαιναν στις συγκρούσεις μεταξύ του ΕΛΑΣ και των αντιπάλων του σε διάφορες περιοχές από τις 24 Νοεμβρίου έως τις 3 Δεκεμβρίου.»
Ο Σιάντος ήταν λίγος μπροστά στον Τσώρτσιλ.Αλλά βλάκας δεν ήτανε.
Για ποιές συγκρούσεις μιλάμε;
Έστω ότι εξηγείται έτσι η διαταγή του Σιάντου να στείλει τον Βελουχιώτη για βόλτα στην Ήπειρο.Πως εξηγείται η διαταγή του Σιάντου να εμποδίσει τον Βελουχιώτη να μπει στην Αττική,την στιγμή που ο ίδιος είχε σκυλιάσει να μπεί;
Πως εξηγείται ότι έκανε πραξικοπηματική πράξη(επανέφερε το Κ.Σ του ΕΛΑΣ) για να ελέγχει πλήρως τον ΕΛΑΣ αντί να έχει τον έλεγχο ο Σαράφης και ο Βελουχιώτης;
Γράφω από μνήμης,αλλά θυμάμαι ότι κάπου ο Καλύβας μιλάει για έναν μεγάλο αριθμό εκτελεσμένων ομήρων(αν θυμάμαι σωστά 10.000).Δεν μπορώ να το βρω τώρα.
@ΣΑΘ δεν νομίζω ότι ο Βελουχιώτης έφτασε ποτέ στην Αθήνα κατά τα Δεκεμβριανά,ούτε καν στην Αττική.Αν θυμάμαι καλά του απαγορεύτηκε η είσοδος στη Θήβα.
8 Απριλίου, 2011 στις 3:24 πμ
Δύστροπη Πραγματικότητα
«Ο στρατός της Μέσης Ανατολής δεν είχε μόνο αξιωματικούς,αλλά και υπαξιωματικούς και φαντάρους.Φαντάσου αν είχε 20% στους αξιωματικούς,τι γινόταν στους απλούς φαντάρους!!!»
Όταν λέω αξιωματικούς δεν αναφέρομαι σε αυτούς σε αντιδιαστολή με τους υπαξιωματικούς, αλλά στους μόνιμους γενικά, είτε αξιωματικούς, είτε υπαξιωματικούς. Το 20% αναφέρεται στο σύνολο των αξιωματικών ΚΑΙ υπαξιωματικών. Τα λέει άλλωστε και το άρθρο που παρέθεσα παραπάνω.
Παπάρια πλειοψηφία δηλαδή…
8 Απριλίου, 2011 στις 3:40 πμ
Γιάννης - 2
Αναλύσεις και κείμενα που ομιλούν γιά εχθρική επέμβαση των Άγγλων στην Ελλάδα το 1944 δεν έχουν ουδεμία αξία.
Η μεγάλη, η συντριπτική πλειοψηφία του Ελληνικού λαού έβλεπε τους Άγγλους στρατιώτες ως ελευθερωτές και προστάτες από το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ και την ΟΠΛΑ.
Ότι άλλο λέγεται, είναι εκτός πραγματικότητας. Υπάρχουν ακόμη δεκάδες χιλιάδες Έλληνες που ήταν ενήλικοι το 1944-45.
Δεν έχετε παρά να τους ρωτήσετε, και θα σας το επιβεβαιώσουν.
8 Απριλίου, 2011 στις 7:40 πμ
Πάνος
ΣΑΘ,
το πρόσεξα εγώ, αλλά για να είμαι ειλικρινής το θεωρώ λάθος (του Αβέρωφ). Τουλάχιστον μέχρι να επιβεβαιωθεί και από άλλες πηγές. Κοινή πεποίθηση είναι ότι ο Άρης δεν πρόλαβε να φτάσει στην Αθήνα.
*
1ας,
καταγράφω μια υπόθεση – και το λέω καθαρά ότι είναι υπόθεση/ ερμηνεία, η οποία ΔΕΝ έχει επιβεβαιωθεί. Για το «στερούνται σοβαρότητας» κοίταξε στον καθρέφτη σου, πληζ 😉
ΥΓ. Όσο για τη «φιλομεταξική» Ορεινή Ταξιαρχία, τα έχεις κάνει σαλάτα: το σώμα αυτό ήταν αντι-εαμικό, φιλοαγγλικό και φιλοβασιλικό (με τη σειρά που τα γράφω). Η 4η Αυγούστου είχε τελειώσει για το στρατό πολύ πριν το 1944.
8 Απριλίου, 2011 στις 10:59 πμ
ΒΟΥΤΣΙΝΑΣ ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ
Εμενα προσωπικά οι φιλολογίες καμμια φορά με κουράζουν,
κυρίως όταν αναλώνωνται σέ τομείς όπως ή ίστορία,
πού κατά τήν γνώμη μου αυτό πού μετράει είναι κυρίως ή δουλειά αρχείου……
Τέλος πάντων γιά τόν Εμφύλιο αρέσκωμαι νά προστρέχω σέ Βουρνά
(ετσι κ΄ετσι κι ας εχουμε το ίδιο επίθετο) αλλά κυρίως στόν Μαργαρίτη.
Τό Ερώτημα….
Η Αγγλική πολιτική και οΤΣΩΡΤΣΙΛ είχανε στό πρόγραμμα τους γιά τήν Ελλάδα σχέδιο εμφυλίου,,,με λογικό σκοπό τήν αποδυνάμωση καί εί δυνατόν τήν εξασθένηση τού Ισχυρου αυτου λα’ι’κού καί κατα συνέπεια επικύνδινου γιά τα σχέδια τους ;;;
8 Απριλίου, 2011 στις 11:28 πμ
1ας
Πάνο,κοιτάχτηκα στον καθρέφτη,και είδα έναν πολύ όμορφο άντρα 🙂
Έλα φιλομεταξική,φιλοβασιλική ελάχιστη η λεπτομέρεια.Άλλωστε ο Μεταξάς ήταν όργανο του Βασιλιά και όχι το αντίθετο(δες τι έλεγε κάποτε ο ΕΔΕΣ).
8 Απριλίου, 2011 στις 11:33 πμ
Πάνος
– Ω, Αγία Απλότης…
(Το είπε κάποιος σε άσχετη περίπτωση, αλλά ταιριάζει…) 😉
12 Απριλίου, 2011 στις 5:42 πμ
KillKiss
Επειδή συχνά οι συζητήσεις για τα Δεκεμβριανά, γίνονται ερήμην των ιστορικών λεπτομερειών, ας μου επιτρέψει ο φιλόξενος Πάνος να επισκοπήσω τις τελευταίες δραματικές φάσεις των διαπραγματεύσεων πριν την έκρηξη.
• Σε συμφωνία των προηγούμενων συμφωνιών (Λιβάνου και Καζέρτας) για την συγκρότηση εθνικού στρατού από την κυβέρνηση εθνικής ενότητας, το ΕΑΜ προτείνει αμοιβαίο αφοπλισμό, όλων των υφιστάμενων ενόπλων σχηματισμών που υπάγονταν στην δικαιοδοσία του στρατηγείου της Μέσης Ανατολής (ΕΛΑΣ, ΕΔΕΣ, Ιερός Λόχος, Ορεινή Ταξιαρχία) και μία ταχύτατη ανασυγκρότηση της Αστυνομίας από στρατιωτικά συμβούλια κοινής αποδοχής. Ο Παπανδρέου δέχεται την πρόταση, την οποία απορρίπτει ωστόσο ο Σκόμπυ και ο «Πρωθυπουργός» της απελευθέρωσης συμμορφώνεται.
• Ύστερα από βασανιστικές διαπραγματεύσεις, ο Ηλίας Τσιριμώκος διατυπώνει μια εναλλακτική πρόταση: Να δημιουργηθεί ως πρόπλασμα εθνικού στρατού, ένα μεικτό σώμα, αποτελούμενο από μία ταξιαρχία του ΕΛΑΣ, ίση σε όγκο με τις αριθμητικές δυνάμεις του Ιερού Λόχου, της Ορεινής Ταξιαρχίας και ενός τμήματος του ΕΔΕΣ. Σύμφωνα με τον ίδιο τον Τσιριμώκο, «από τον Πρωθυπουργό το σχέδιο γίνεται δεκτό με χαρά. Δύο σημεία του κρίνει πως είναι καλύτερα να διατυπωθούν σε διαταγές του ως υπουργού των Στρατιωτικών. Μας λέει πως θα το επιμεληθεί φραστικά και θα μας το στείλει την επομένη να το υπογράψουμε πρώτοι».
• Η «φραστική επιμέλεια» του Γεωργίου Παπανδρέου, φαίνεται σκαναρισμένη στον παρακάτω σύνδεσμο:
Όπως μπορεί να διαπιστώσει ο αναγνώστης, ο Παπανδρέου δέχεται την συγκρότηση «τμήματος εθνικού στρατού», έχοντας όμως διαγράψει τον όρο «μεικτό». Αυτό από μόνο του μπορεί να μην σημαίνει τίποτα. Μπορεί ωστόσο να σημαίνει πως το «τμήμα εθνικού στρατού» μπορεί να είναι εσωτερικά διασπασμένο, με την ΕΛΑΣίτικη μονάδα να πολεμά αλλού (π.χ. στου διαόλου τη μάνα) και την εθνικόφρονα αντίστοιχη να βρίσκεται εκεί που την θέλει η κυβέρνηση (λέγε με Αθήνα).
Πάνω από τις λέξεις «Ορεινή Ταξιαρχία», βλέπουμε γραμμένη την προσθήκη «υφιστάμενη». Η λέξη αυτή είχε προστεθεί από τον Ζεύγο, προκειμένου να αποφευχθεί κάποια «διόγκωση» της Ορεινής Ταξιαρχίας που θα ανέτρεπε τις αριθμητικές ισορροπίες στο υπό διαμόρφωση «τμήμα του εθνικού στρατού». Ο Παπανδρέου δέχεται την διευκρίνιση αυτή. Ο Ζεύγος όμως, είχε επίσης προσθέσει και μια δεύτερη, που αφορά την Ταξιαρχία του ΕΛΑΣ, και που την ήθελε να έχει «δύναμιν ίσην προς το άθροισμα των άνω δυνάμεων και με ίσον οπλισμόν». Η προσθήκη αυτή, έχει σβηστεί από τον Παπανδρέου. Μαζί με αυτήν, ο Πρωθυπουργός έχει σβήσει και την φράση του αρχικού κειμένου, που προβλέπει ότι η ΕΛΑΣίτικη ταξιαρχία θα είναι «εξοπλιζομένη αναλόγως».
• Όπως βλέπουμε λοιπόν, ο Παπανδρέου έχει επέμβει στο σχέδιο, με τον τρόπο που επέλεξε, χωρίς να συναντήσει την καχυποψία των εαμικών διαπραγματευτών. Στη συνέχεια, καλεί τον υφυπουργό Στρατιωτικών, στρατηγό Σαρηγιάννη για να του δώσει την παρακάτω ιδιόχειρη εντολή:
Η εντολή, απηχεί στα συμφωνηθέντα για ισοδυναμία των ΕΛΑΣίτικων δυνάμεων, με τις δυνάμεις των εθνικοφρόνων. Και με βάση αυτή, το υπουργείο των Στρατιωτικών, εκδίδει την εντολή που μονογράφει ο στρατηγός Λεωνίδας Σπαής, γενικός διευθυντής του υπουργείου και ιδρυτικό στέλεχος του ΕΔΕΣ:
• Η στρατιωτική διαταγή του Σπαή, που αφορά μια ήδη ξεδοντιασμένη ερμηνεία της αρχικής πρότασης του ΕΑΜ για «μεικτό τμήμα εθνικού στρατού», δεν πρωτοκολλείται, καθώς το πρωί της 28ης Νοεμβρίου του 1944, ο Παπανδρέου δημοσιοποιεί ένα κείμενο που αναφέρει επί λέξει:
«Προς συνέχισιν της συμμετοχής της Ελλάδος εις τον κοινόν συμμαχικόν αγώνα μέχρι της οργανώσεως του τακτικού μας στρατού, εκτός της Ορεινής Ταξιαρχίας και του Ιερού Λόχου, θα σχηματισθούν επίσης εκ των δυνάμεων της Εθνικής Αντιστάσεως, μία ταξιαρχία του ΕΛΑΣ και ανάλογος μονάς του ΕΔΕΣ».
Την επομένη μάλιστα, ο Πρωθυπουργός ισχυρίζεται πως το σχέδιο αυτό, ήταν «το σχέδιο που το ΚΚΕ είχε προτείνει». Και φυσικά, ο Παπανδρέου ψεύδεται συνειδητά: Αφού έχει δημιουργήσει κατ’ αρχήν τις προϋποθέσεις για διάσπαση του «τμήματος εθνικού στρατού», διαγράφοντας την διευκρίνιση πως το τμήμα αυτό θα έπρεπε να είναι «μεικτό», ανατρέπει στη συνέχεια, ακόμα και την εσωτερική ισορροπία δυνάμεων στην οποία είχε συμφωνήσει, και για την οποία είχε εκδώσει και ο Σπαής, την σχετική στρατιωτική εντολή. Με τον τρόπο αυτό, τελείως αυθαίρετα, ο Παπανδρέου προδιέγραφε την συγκρότηση τριών κατ’ ουσίαν στρατιωτικών σωμάτων, με τις δυνάμεις του ΕΔΕΣ να έχουν αναβαθμιστεί σε επίπεδο ταξιαρχίας και να συναθροίζονται με τις δυνάμεις της Ορεινής Ταξιαρχίας και του Ιερού Λόχου, σε αντιδιαστολή με την μία ταξιαρχία του ΕΛΑΣ.
Βεβαίως, προτού ο Παπανδρέου ανακοινώσει την δική του, κακοποιημένη εκδοχή της συμφωνίας το πρωί της 28ης Νοεμβρίου, ο Σιάντος για λογαριασμό του ΚΚΕ, είχε από το βράδυ της 27ης, εκφράσει την διαφωνία του στην αρχική υποχώρηση του Σβώλου από τον όρο για «μεικτό τμήμα εθνικού στρατού», επιμένοντας το τμήμα αυτό να είναι οπωσδήποτε μεικτό. Οι ανακοινώσεις Παπανδρέου ωστόσο, το πρωί της επομένης ημέρας, ενταφίασαν οριστικά τις δυνατότητες συνεννόησης. Την κατάσταση, δεν κατάφερε να αλλάξει, ούτε η σύσκεψη των Παπανδρέου, Κανελλόπουλου, Σιάντου και Αγγελόπουλου που πραγματοποιήθηκε σε τεταμένο κλίμα στις 29 Νοεμβρίου, καθώς ο Παπανδρέου δεν ήθελε με τίποτα να ακούσει για «μεικτό τμήμα στρατού». Τελικώς, το ΚΚΕ, το απόγευμα της ίδιας μέρας υπέβαλε το δικό του, αρχικό σχέδιο για πλήρη και παράλληλο αφοπλισμό, που είχε απορρίψει ο Σκόμπυ και άρχισε να προετοιμάζεται για την μεγάλη διαδήλωση του Δεκεμβρίου, την οποία αρχικώς επέτρεψε ο Παπανδρέου για να την απαγορεύσει στη συνέχεια.
Σύμφωνα με τον ιστορικό G.M. Alexander, ο Παπανδρέου δεν παρουσίασε στον Σκόμπυ το σχέδιο που του υπέβαλλαν οι διαπραγματευτές του ΕΑΜ, παρά ένα σχέδιο σαν το τελικό που διατύπωσε, αφήνοντας, τόσο τους Βρετανούς, όσο και τους έλληνες συντηρητικούς, να πιστέψουν πως το σχέδιό του απηχούσε και στις απόψεις του ΕΑΜ. Στο ίδιο συμπέρασμα καταλήγουν και οι ιστορικοί Lars Baerentzen, David H. Close και Heinz Richter. Ο Λήπερ από πλευράς του, καταγράφει πως ο Παπανδρέου του είχε αναφέρει πως είχε εξασφαλίσει την υπόσχεση του ΚΚΕ για αφοπλισμό όλων των ανταρτικών ομάδων.
Για περισσότερες πληροφορίες, ο αναγνώστης παραπέμπεται στην εξαιρετικά ενδιαφέρουσα μελέτη του Σπύρου Γασπαρινάτου, «Απελευθέρωση-Δεκεμβριανά-Βάρκιζα» Τόμος Α’ – εκδόσεις Ι. Σιδέρης), απ’ όπου και οι φωτογραφίες.
4 Δεκεμβρίου, 2013 στις 6:24 μμ
Δύστροπη Πραγματικότητα
Σαν χθές, πρίν από 69 χρόνια, ξεκίνησαν τα Δεκεμβριανά.
Αξίζει να παρατεθεί σε αυτή την ανάρτηση και ο παρακάτω σύνδεσμος πρός ένα φωτογραφικό αφιέρωμα για τα Δεκεμβριανά. Τον παρέθεσε σε άλλη ανάρτηση ο Πάνος.*
http://left.gr/news/ena-fotografiko-afieroma-sto-dekemvri-toy-1944
* https://panosz.wordpress.com/2013/05/27/civil_war-143/
4 Δεκεμβρίου, 2013 στις 6:35 μμ
Πάνος
Προσέξτε τον… Ποπώφ, που μετατράπηκε (από τον συντάκτη) σε Αμερικάνο επιχειρηματία! 😉
Οι φωτογραφίες είναι πολλές και ενδιαφέρουσες, αλλά λείπουν άλλες, που δεν «χωράνε» στη μονόπλευρη, παλιομοδίτικη αφήγηση.
4 Δεκεμβρίου, 2013 στις 6:37 μμ
Πάνος
Μπήκα ξανά και είδα ότι διόρθωσαν τον… Ποπώφ 😉