Ενας σοφός Μεσσήνιος οικονομολόγος και πρώην υπουργός λέει ενδιαφέροντα πράγματα για το χρέος και κάνει πρόβλεψη τι θα γίνει τα επόμενα 10 χρόνια.
http://www.tovima.gr/finance/article/?aid=424199&h1=true
Ανοιξη του 1962. Ο Ανδρέας Παπανδρέου επισκέπτεται την Κορώνη της Μεσσηνίας και µένει στο πατρικό σπίτι του φίλου του Δηµήτρη Κουλουριάνου. Είκοσι χρόνια αργότερα (1982) αναθέτει ως Πρωθυπουργός στον παλιό του φίλο (έγκριτο πια οικονοµολόγο και στέλεχος της Παγκόσµιας Τράπεζας) το υπουργείο Οικονοµικών. Η θητεία του Κουλουριάνου ήταν σύντοµη (13 µήνες), γεµάτη από «όχι» σε παροχές που θεωρούσε ότι οδηγούσαν σε νέο δανεισµό. Την περασµένη Τετάρτη «Το Βήµα» τον συνάντησε στο κτήµα του στην Κορώνη. Αγρότης πλέον και οινοπαραγωγός στα 81 του χρόνια, αποκάλυψε άγνωστες λεπτοµέρειες για τη γέννηση της «χιονοστιβάδας του χρέους» και µίλησε για το «καθαρτήριο» που θα οδηγήσει στην επόµενη ηµέρα.
Αλλιώς φανταζόταν τη δεκαετία του 1980 ο Δηµήτρης Κουλουριάνος. «Μετά την πτώση της χούντας, το 1974, υπήρχε διάχυτη ευφορία, νοµίζαµε ότι όλα τα προβλήµατα θα λυθούν αυτοµάτως. Η προσέγγισή µου ήταν ότι το ξεχαρβάλωµα της ελληνικής οικονοµίας απαιτούσε µια περίοδο νοικοκυρέµατος. Χρειαζόµασταν δύο τετραετίες για να αλλάξουµε τις δοµές µε µεταρρυθµίσεις και διαρθρωτικές αλλαγές». Γρήγορα αντιλήφθηκε ότι το πράγµα πήγαινε αλλού. «Βρε παιδιά, δεν γίνεται “στις 18 Σοσιαλισµό”, δεν περνάς τόσο εύκολα από ένα σύστηµα δυτικό, καπιταλιστικό, σε κάτι άλλο» έλεγε στον στενό κύκλο των συνεργατών του Ανδρέα Παπανδρέου όταν επέµεναν στο σύνθηµα «στις 18 Σοσιαλισµό» τις παραµονές του εκλογικού θριάµβου του ΠαΣΟΚ (18 Οκτωβρίου του 1981).
Μετά τη νίκη ο Παπανδρέου ζήτησε από τον Κουλουριάνο να εγκαταλείψει την Παγκόσµια Τράπεζα και να αναλάβει διοικητής της ΕΤΒΑ. Επιπλέον, του έδωσε θέση στο Κυβερνητικό Συµβούλιο Οικονοµικής Πολιτικής (ΚΥΣΟΠ). Τον επόµενο χρόνο, στις 4 Ιουλίου του 1982, ο Πρωθυπουργός τού έκανε το τραπέζι στο Καστρί. Του ανακοίνωσε ότι την επόµενη ηµέρα θα γίνει ανασχηµατισµός και ότι αναλαµβάνει υπουργός Οικονοµικών…
«Οταν ήµουν υπουργός Οικονοµικών, είδα ότι το χρέος άρχισε να παίρνει διαστάσεις πολλαπλασιαστικές» θυµάται ο Κουλουριάνος. Το 1981 το δηµόσιο χρέος έφθανε το 30% του ΑΕΠ – το 1989 ανήλθε σε 72% και σήµερα πλησιάζει το 170%. Το «προπατορικό αµάρτηµα» της υπερχρέωσης συνέβη τη δεκαετία του 1980. Το αίτηµα της αποκατάστασης όσων ζούσαν αποκλεισµένοι και κυνηγηµένοι από το κράτος της Δεξιάς, επί δεκαετίες ολόκληρες, ήταν δίκαιο και κυρίαρχο. Οδήγησε όµως σε νοοτροπίες και πρακτικές που σήµερα θεωρούνται από πολλούς η αρχή των δεινών που υφίσταται τώρα η Ελλάδα. «Ανησυχούσα µε ποιον έφαγε το βράδυ ο Ανδρέας για να δω την άλλη µέρα τι “επιταγή” θα µου έρθει» λέει χαριτολογώντας. Με τη λέξη «επιταγή» εννοεί τη βροχή των αιτηµάτων για παροχές. Παράγοντες του κόµµατος και της κυβέρνησης αποσπούσαν τη συγκατάθεση του Πρωθυπουργού και έµπαιναν µε θράσος στο γραφείο του.
«Και µου έλεγαν» θυµάται «“Εσύ τι το παίζεις; Πρωθυπουργός; Αφού συµφωνεί ο Πρωθυπουργός…”. Κι εγώ απαντούσα: “Ο Πρωθυπουργός µπορεί να συµφωνεί αλλά σας είπε να πάτε στον ∆ηµήτρη. Και ο ∆ηµήτρης είναι Καραγεώργη Σερβίας 10”.
Εκεί ήταν αυτός που έπρεπε να πληρώσει, το υπουργείο Οικονοµικών».
Η απάντηση του Κουλουριάνου στη βροχή των αιτηµάτων ήταν τις περισσότερες φορές αρνητική. «Χαρακτηριζόµουν πλέον ως συντηρητικός της παλιάς σχολής που ήθελε διόρθωση του συστήµατος και όχι ανατροπή!»…
«Ο Ανδρέας δεν έλεγε ποτέ “όχι”» συνεχίζει ο Κουλουριάνος. «Οταν του µίλαγες στενά για οικονοµικά, αρρώσταινε. Με ρωτάνε µερικές φορές: “Μα δεν ήξερε ο Ανδρέας οικονοµικά;”. Παραήξερε οικονοµικά και γι’ αυτό ακριβώς δεν ήθελε να συζητάει οικονοµικά. Γιατί ήξερε ότι εκεί ισχύει η λογική της οικονοµικής ανάλυσης». Ο υπουργός που πήγαινε στο γραφείο του µε το λεωφορείο και έλεγε «όχι» στις παροχές (κάνοντας έξω φρενών τους συναδέλφους του) δεν άντεξε για πολύ σε αυτή τη θέση. Εµεινε όµως αρκετά για να σχηµατίσει εικόνα. «∆ηµιουργήθηκε µια νοοτροπία, ένας τρόπος σκέψης που είχε αποσυνδέσει την αµοιβή από την προσπάθεια. Η αµοιβή είχε γίνει ένα είδος ανθρώπινου δικαιώµατος» λέει σήµερα. «Ακόµη και σε υπηρεσίες όπως η ΕΡΤ, για παράδειγµα, όπου υπήρχε πλεονάζον προσωπικό, ερχόταν ο υπεύθυνος και µου ζητούσε να προσλάβω 1.200. Του έλεγα ότι δεν γίνεται. Μου απαντούσε “τώρα θα βάλουµε δικούς µας”, ανεξαρτήτως αν χρειάζονταν ή όχι». Τα λεφτά όµως δεν υπήρχαν για αθρόες προσλήψεις και η µόνη λύση ήταν ο δανεισµός. «Εκεί τους είπα ότι αυτό παίρνει πλέον τη µορφή της χιονόµπαλας, κάθε βόλτα και µεγαλώνει»…
Ο Κουλουριάνος παραιτήθηκε στις 10 Αυγούστου του 1983.
Προτού γίνει υπουργός ο Κουλουριάνος µετρούσε ήδη 13 χρόνια στην Παγκόσµια Τράπεζα και είχε συµµετάσχει σε αποστολές σε 20 χώρες. «Γι’ αυτό καταλαβαίνω και πώς λειτουργεί σήµερα η τρόικα» µας λέει, «την έχω κάνει αυτή τη δουλειά». Τον ρωτάµε αν θα αντέξει η Ελλάδα µια έξοδο από το ευρώ. «Η έξοδος από το ευρώ θα είναι αυτοκτονία» απαντάει κοφτά . «Η Ελλάδα βρίσκεται σε τέλµα.
Το ένα πόδι είναι χρέος-έλλειµµα, το άλλο πόδι είναι ύφεση-ανεργία. Οταν σηκώνεις το ένα πόδι να ανασάνεις, βουλιάζει το άλλο. Και το αντίστροφο.Μέχρι να βρεθεί µια σχετικά στέρεη βάση να ανεβείς λίγο πιο πάνω.
Βλέπω ότι αυτή τη δεκαετία η χώρα µας θα µείνει σε αυτό το τέλµα. Είναι µια µεταβατική περίοδος, βρισκόµαστεστο Καθαρτήριο. Οπως έγραψε ο ∆άντης, πρέπει να περάσεις από το Καθαρτήριο για να δεις τον Παράδεισο. Εχουµε σταµατήσει ως κοινωνία, ως οικονοµία, να παράγουµε. Φτάσαµε να πωλούνται σκόρδα Κίνας στην Κορώνη. ∆εν µπορούµε να στηριχθούµε µόνο στις υπηρεσίες και στις ελπίδες ότι θα έρθουν ξένες επενδύσεις. Η νοοτροπία δεν αλλάζει από τη µια µέρα στην άλλη, δεν αλλάζει µε νόµους και µε ρητορεία.
Η παλιά εποχή τέλειωσε»
ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ
Συνδέθηκε µε τον Ανδρέα, τον πάντρεψε ο Γιώργος
«Με τον Ανδρέα γνωριστήκαµε το 1959, όταν υπηρετούσα στην Τράπεζα της Ελλάδας, στη Διεύθυνση Οικονοµικών Μελετών που είχε φτιάξει ο Ζολώτας. Εχει έρθει από το Μπέρκλεϊ µε άδεια µελετών. Θέµα της µελέτης του ήταν το γιουγκοσλαβικό σύστηµα της αυτοδιαχείρισης. Είχε µεγάλη εκτίµηση προς τον Τίτο, γιατί µεταξύ των άλλων ήταν εναντίον του σοβιετικού κατεστηµένου. Συγχρόνως είχε µεγάλη εκτίµηση, για να µην πω και θαυµασµό, για τον Περόν της Αργεντινής» Την επόµενη χρονιά, το 1960, ο Κουλουριάνος βρέθηκε µε κρατική υποτροφία για µεταπτυχιακές σπουδές στο Μπέρκλεϊ. Καθηγητής του σε δύο µαθήµατα το 1960 ήταν ο κοσµήτορας του Πανεπιστηµίου, ο Ανδρέας Παπανδρέου. «Ηταν πάρα πολύ καλός δάσκαλος, πολύ αγαπητός από τους φοιτητές, και έχαιρε µεγάλης εκτίµησης στο Μπέρκλεϊ» θυµάται ο Κουλουριάνος. «Ακόµη και αν ο φοιτητής έκανε µια ερώτηση που ήταν λιγάκι ανόητη, ο Ανδρέας δεν τον έβαζε στη θέση του. “Είναι λάθος ερώτηση αλλά είναι προς τη σωστή κατεύθυνση” έλεγε. Από αυτό καταλαβαίνεις πόσο διπλωµατικά χειριζόταν τη σχέση µε τους φοιτητές».
Οι δύο άνδρες συνδέθηκαν στο Σαν Φρανσίσκο µε στενή φιλία. Τον Ιούνιο του 1967 έγινε ο γάµος του Δηµήτρη Κουλουριάνου µε τη σύζυγό του Ρούλα. Ο Ανδρέας είχε υποσχεθεί να τους παντρέψει. Τους πρόλαβε όµως η χούντα. Την ηµέρα του γάµου ήταν έγκλειστος στις φυλακές Αβέρωφ. Αναγκαστικά, στον γάµο εκπροσώπησε τον Ανδρέα ο 15χρονος τότε γιος του: ο σηµερινός πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου. Το 1985 ο Κουλουριάνος αρνήθηκε να επιστρέψει στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και συνέχισε τη διεθνή σταδιοδροµία του ως πρέσβης της Ελλάδας στον ΟΟΣΑ (1986-1990) και αργότερα (από το 1991 ως το 1993) ως αναπληρωτής διευθυντής στην Ευρωπαϊκή Τράπεζα Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης (EBRD). Με τον Ανδρέα δεν ξαναβρέθηκαν µετά τη δεκαετία του 1980. «Οταν έµαθα τον θάνατο του Ανδρέα» θυµάται, «έκοψα ένα λουλούδι από τον κήπο του πατρικού µου σπιτιού στην Κορώνη και ανέβηκα στη Μητρόπολη»…
50 Σχόλια
Comments feed for this article
9 Οκτωβρίου, 2011 στις 9:46 μμ
Πάνος
Ας είναι καλά ο κ. Δημήτρης – και ιδίως η Κορώνη: ΑΥΤΟΣ είναι ο πραγματικός μας πλούτος!
9 Οκτωβρίου, 2011 στις 9:50 μμ
kimon
Δεν χρειαζόταν ο Κουλουριάνος να μας πεί για την αύξηση του χρέους, ήταν κοινό μυστικό για το οικονομικό μπάχαλο από 1981-89 σε όλους τους κατοικούντες στην Ιερουσαλήμ,απλά η ευφορία της επικράτησης του Α.Παπανδρέου δημιούργησε μια εικονική πραγματικότητα που υπέσκαψε την οικονομική μας αντικειμενική κατάσταση για να οδηγηθούμε με μαθηματική ακρίβεια στο σημερινό χάος και κατάντια.
9 Οκτωβρίου, 2011 στις 9:54 μμ
Πάνος
Πάντως προκύπτει ένα χρήσιμο συμπέρασμα: η παροιμιώδης ανευθυνότητα των Παπανδρέου στα οικονομικά είναι …κληρονομική! 😉
9 Οκτωβρίου, 2011 στις 10:34 μμ
Άγγελος
…Το 1985 ο Κουλουριάνος αρνήθηκε να επιστρέψει στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και συνέχισε τη διεθνή σταδιοδροµία του ως πρέσβης της Ελλάδας στον ΟΟΣΑ (1986-1990) και αργότερα (από το 1991 ως το 1993) ως αναπληρωτής διευθυντής στην Ευρωπαϊκή Τράπεζα Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης (EBRD). …
όχι μαλάκας θα ήταν να κάτσει…
9 Οκτωβρίου, 2011 στις 10:49 μμ
δεξιος
Μη νομίζετε πάντως ότι είναι κανένας υπερφιλελεύθερος.Έχει διατελέσει και ευρωβουλευτής του ΔΗΚΚΙ.
9 Οκτωβρίου, 2011 στις 11:24 μμ
σχολιαστης
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.video&id=1064&mid=11720
10 Οκτωβρίου, 2011 στις 3:04 πμ
rodia
Η διαφορά των εποχών, φαίνεται καθαρά εδώ: «Ο υπουργός που πήγαινε στο γραφείο του µε το λεωφορείο..»
Ποιος πολιτικός μπορεί (και καταδέχεται) να πάρει λεωφορείο σήμερα;
10 Οκτωβρίου, 2011 στις 4:52 πμ
Διεθνολόγος
Πράγματι, επί Ανδρέα το χρέος πολλαπλασιάστηκε, το κόμμα ταυτίστηκε με το κράτος, και για ένα διάστημα (1995-1996) μας κυβέρνησε η Μιμή με τους αστρολόγους της. Ο Κουλουριάνος περιγράφει εύστοχα το κλίμα εκείνων των χρόνων, άλλωστε έζησε τις καταστάσεις από πρώτο χέρι: ειδικά την καλλιέργεια μιας νοσηρής ζαμανφουτίστικης νοοτροπίας.
ΑΛΛΑ,
Στον Ανδρέα χρωστάμε το τέλος του διαχωρισμού των Ελλήνων σε εθνικόφρονες και μιάσματα. Επί Ανδρέα η επαρχία απαλλάχθηκε από την εφιαλτική καθημερινή τυραννία του χωροφύλακα. Ο κόσμος έστελνε τα παιδιά του στο σχολείο γνωρίζοντας ότι πλέον δεν θα τα δέρνει και θα τα ξεφτιλίζει ένας ξένος -ο δάσκαλος. Και πολλά ακόμη του οφείλουμε, από την κατοχύρωση του δικαιώματος της απεργίας μέχρι την ισότητα των δύο φύλων.
Με ενοχλεί η προσπάθεια αποδόμησης του Ανδρέα, όχι τόσο από τους δεξιούς -αυτοί είχαν φτάσει να λένε ότι η 17 Νοέμβρη ήταν βασικά μια κλαδική του ΠαΣοΚ- όσο από την ανανεωτική αριστερά και την προοδευτική ιντελιγκέντσια. Τους απωθούσε η αλαζονεία και η αυταρχικότητα του Ανδρέα, όπως και η χρησιμοποίηση λαϊκιστικών τεχνικών. Όμως αλλιώς δεν θα έπεφτε η Δεξιά. Δεν μας αρέσει ο χλιδάτος νεοπλουτισμόςτου Άκη, ούτε οι τακτικές Λαλιώτη-Κουτσόγιωργα, αλλά δεν πρέπει ποτέ να ξεχάσουμε πως ήταν η Ελλάδα πριν το 1981 και πως μετά, πόσο μεγάλη φιλελευθεροποίηση είχαμε.
10 Οκτωβρίου, 2011 στις 8:02 πμ
zeppos
Παρ’όλη την «παροιμιώδη ανευθυνότητα» του ΓΑΠ στα οικονομικά που του καταλογίζει ο καλυβάρχης, τα αποτελέσματα μετά από 1,5 χρόνο είναι θετικά – ως προς τα νούμερα – με ολοφάνερη την γενική προσπάθεια νοικοκυρέματος και αναδιοργάνωσης.
Το 2009 με γενικό έλλειμμα 36 δις, ξοδέψαμε 24 δις περισσότερα από όσα εισπράξαμε για την κάλυψη των εδώ υποχρεώσεων σε μισθούς, συντάξεις, λειτουργικές δαπάνες κλπ..
Το 2010, ένα χρόνο μετά, το γενικό ετήσιο έλλειμμα μειώθηκε κατά 12 ολόκληρα δις, δηλαδή ξοδέψαμε 11,5 δις περισσότερα από όσα εισπράξαμε για τις εδώ ανάγκες (χώρια τα τοκοχρεολύσια λέμε)..
Φέτος, με ολοφάνερο το «φρενάρισμα» στην διαχείριση, το γενικό έλλειμμα ίσως είναι λίγο μικρότερο, ο προϋπολογισμός μιλάει για 8,7% αλλά μάλλον θα πάει πάλι στα 10, δηλαδή θα ξοδέψουμε περίπου τα ίδια 11 δις περισσότερα από όσα θα εισπράξουμε για τις εδώ ανάγκες. Ακόμη και ετσι να είναι, είναι μια βελτίωση, αν σκφτεί κανείς οτι για πολλά χρόνια το ετήσιο γενικό έλλειμμα, αλλά και το πρωτογενές έλλειμμα (χωρίς τοκοχρεολύσια) αυξανόταν με ρυθμό ροκ..
Στο τέλος του 2012 το πρωτογενές έλλειμμα απλά οχι μόνο ΔΕΝ θα υπάρχει, αλλά προβλέπεται και πρωτογενές πλεόνασμα 3,2 δις! Θα εισπράξουμε δηλαδή – για πρώτη φορά – περισσότερα από όσα θα χρειαστούμε να ξοδέψουμε για τις εδώ ανάγκες σε μισθούς, συντάξεις, δαπάνες κλπ…
Οι ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΕΣ δαπάνες του κράτους μειώθηκαν κατά 2 δις! προμήθειες, αναλώσιμα, αμοιβές Επιτροπών, καύσιμα, ηλεκτρικό ρεύμα,
τηλέφωνα κ.ο.κ). Από 9,3 δισ. το 2009 σε περίπου 7,3 δισ. το 2011.
Κατά 1,6 δις μειώθηκε η δαπάνη για φάρμακα κλπ και αναμένεται εκεί θεαματική μείωση μετά την επέκταση της ηλεκτρονικής συνταγογράφησης σε όλα τα ταμεία.
Κατά 1,4 δισ μειώθηκαν οι δαπάνες στην Τ.Α. με τον Καλλικράτη σε 6 ΜΟΝΟ μήνες λειτουργίας…
Η συνολική μείωση της δαπάνης για μισθοδοσία στο δημίσιο μειώθηκε κατά 15% και αναμένεται να μεγαλώσει αυτή η εξοικονόμηση στο τέλος του έτους.
20% μειώθηκαν τα ελλείμματα των δημοσίων επιχειρήσεων σε σχέση με το 2009 μόνο το 2010 και πάνε για 35% στο τέλος του 2011!
40% είναι η αύξηση των εξαγωγών το επτάμηνο του 2011!
Υπάρχουν και άλλα…
ΟΛΑ αυτά με θυσίες όλων μας και πολύ δουλειά από τους «ανίκανους»…
Για όσους αντέχουν να διαβάζουν και λίγα αισιόδοξα και ΑΛΗΘΙΝΑ:
απολογισμός κυβερνητικού έργου 2009-2011:
Καλημέρα!
10 Οκτωβρίου, 2011 στις 8:03 πμ
Πάνος
«Στον Ανδρέα χρωστάμε το τέλος του διαχωρισμού των Ελλήνων σε εθνικόφρονες και μιάσματα. Επί Ανδρέα η επαρχία απαλλάχθηκε από την εφιαλτική καθημερινή τυραννία του χωροφύλακα».
Τα έχω ξανακούσει αυτά, αλλά νομίζω ότι είναι μύθοι ή τουλάχιστον υπερβολές. Ήταν η Ελλάδα από το ’74 ως το ’81, η Ελλάδα που ετοιμαζόταν να μπει στην Κοινή Ευρωπαϊκή Αγορά (ΕΟΚ) η Ελλάδα του χωροφύλακα;
Το σίγουρο είναι ότι αμέσως μετά τη νίκη του ΠΑΣΟΚ η επαρχία ΔΙΧΑΣΤΗΚΕ για μια ακόμα φορά, με ένα διχασμό που κράτησε μέχρι …προχθες. Θυμηθείτε τα μπλε και τα πράσινα καφενεία. Και, κυρίως, τους διορισμούς – που περνούσαν υποχρεωτικά από τις Τοπικές Οργανώσεις του ΠΑΣΟΚ.
Όσο για τα υπόλοιπα, αγαπητέ Διεθνολόγε, σεβαστά μεν (ως απόψεις) σηκώνουν μεγάλη συζήτηση δε. Ειδικά το θέμα την εκπαίδευσης. Μόνο μια παρατήρηση: με τον ευτροφισμό που έγινε από τον Ανδρέα στο δημόσιο, δεν είχαμε φιλελευθεροποίηση (με την κλασική έννοια, τουλάχιστον). Είχαμε… ΜΠΑΑΘοποίηση – την οποία συνέχισε και το μεταλλαγμένο ΠΑΣΟΚ, δηλαδή η ΝΔ του Μητσοτάκη και του νεότερου Καραμανλή. Την οποία πληρώνουμε τώρα!
10 Οκτωβρίου, 2011 στις 8:04 πμ
Πάνος
Καλημέρα ζέπο, γράφαμε μαζί… 🙂
10 Οκτωβρίου, 2011 στις 8:23 πμ
zeppos
ΝΑΙ ήταν η Ελλάδα του χωροφύλακα ακόμη…
Αλλά και η διόγκωση του χρέους ήταν τότε μια αδήριτη ανάγκη.
Οι μισθοί του δασκάλου από 14000 διπλασιάστηκε στα 25 σε δυο χρόνια και αυτό ήταν μια υπόσχεση που τηρήθηκε. Η πολιτική της αύξησης του ελλείμματος τότε ήταν ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟΣ όρος επιβίωσης..
Καμία χώρα στον κόσμο δεν υπάρχει που να μην έχει δημόσιο χρέος.. και μάλιστα στην πλειοψηφία τους αυξανόμενο..
Το έχουμε ξαναπεί.
Το καίριο ζήτημα είναι να μειώσουμε ή να μηδενίσουμε σήμερα τα ετήσια ελλείμματα. Και αυτό μπορεί να γίνει με μείωση της σπατάλης στο δημόσιο και ΠΛΗΡΩΜΗ ΤΩΝ ΦΟΡΩΝ από όλους μας..
Και θα γίνει..
10 Οκτωβρίου, 2011 στις 10:14 πμ
Πάνος
Διεθνολόγε,
δείτε τι γράφει (και) ο Κασιμάτης σήμερα:
Το πολιτικό πρόβλημα, εν ολίγοις, ήταν ο παπανδρεϊκός λαϊκισμός, που διέλυσε την όποια παραγωγική βάση της οικονομίας, εκτίναξε στα ύψη το δημόσιο χρέος, οικοδόμησε το κτηνώδες Δημόσιο, διέφθειρε ηθικά τους ψηφοφόρους και σαν επιθετικός καρκίνος προσέβαλε ολόκληρο το πολιτικό σύστημα ακόμη και το κόμμα που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής (η Αριστερά δεν είχε ανάγκη: ήταν ανέκαθεν προσβεβλημένη…). Η πολιτισμική βάση του όμως είναι η τάση μας να θεωρούμε εθνικό ό,τι μας βολεύει -κι ας μας προτρέπει ο (εθνικός) ποιητής να θεωρούμε εθνικό το αληθές (άραγε πόσοι να είναι εκείνοι που γνωρίζουν κάτι περισσότερο για το έργο του, εκτός από την πρώτη στροφή του εθνικού ύμνου;).
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_103_09/10/2011_458857
10 Οκτωβρίου, 2011 στις 10:17 πμ
Δύστροπη Πραγματικότητα
Μου αρέσει που οι φανατίλες του Πασοκ δικαιολογούν ΠΑΝΤΑ την διόγκωση του χρέους («η διόγκωση του χρέους ήταν τότε μία αδήριτη ανάγκη») όταν κυβερνάει το Πασοκ αλλά για ένα περίεργο λόγο δεν αναγνωρίζουν ποτέ την ίδια αδήριτη ανάγκη όταν ΔΕΝ κυβερνάει το Πασοκ…
Μυστήρια πράγματα!
10 Οκτωβρίου, 2011 στις 10:21 πμ
Πάνος
Προφανώς το κάνουν για να υπογραμμίσουν την …αξιοπιστία τους
10 Οκτωβρίου, 2011 στις 11:42 πμ
Άγγελος
Διεθνολόγε,
…………..
άστο γάμησε το, έχεις δίκιο.
βγάλτε τον ανδρεά από τον τάφο αναστηλώστε τον και άντε για μια ελλάδα νεά.
10 Οκτωβρίου, 2011 στις 11:52 πμ
Δύστροπη Πραγματικότητα
Διεθνολόγε, μία οφειλόμενη απάντηση
«Στον Ανδρέα χρωστάμε το τέλος του διαχωρισμού των Ελλήνων σε εθνικόφρονες και μιάσματα. Επί Ανδρέα η επαρχία απαλλάχθηκε από την εφιαλτική καθημερινή τυραννία του χωροφύλακα. Ο κόσμος έστελνε τα παιδιά του στο σχολείο γνωρίζοντας ότι πλέον δεν θα τα δέρνει και θα τα ξεφτιλίζει ένας ξένος -ο δάσκαλος. Και πολλά ακόμη του οφείλουμε, από την κατοχύρωση του δικαιώματος της απεργίας μέχρι την ισότητα των δύο φύλων. […]Δεν μας αρέσει ο χλιδάτος νεοπλουτισμόςτου Άκη, ούτε οι τακτικές Λαλιώτη-Κουτσόγιωργα, αλλά δεν πρέπει ποτέ να ξεχάσουμε πως ήταν η Ελλάδα πριν το 1981 και πως μετά, πόσο μεγάλη φιλελευθεροποίηση είχαμε.»
Για να τα πάρουμε λίγο με την σειρά…
« Στον Ανδρέα χρωστάμε το τέλος του διαχωρισμού των Ελλήνων σε εθνικόφρονες και μιάσματα.»
Υπερβάλλεις.
Αυτός ο διαχωρισμός είχε αρχίσει ηδη να ξεθωριάζει μετά την πτώση της δικτατορίας. Δεν θα διαφωνήσω, υπήρχε ένα τμήμα της δεξιάς το οποίο εξακουλουθούσε να έχει εμφυλιοπολεμική νοοτροπία (εδω εξακολουθούν ακόμα και σήμερα μερικοί στην δεξιά να έχουν τέτοια νοοτροπία…) αλλά σε επίπεδο θεσμικό, στο πεδίο της επαφής των πολιτών με το κράτος, μετά το ’74, αυτός ο διαχωρισμός είχε εισέλθει σε τροχιά βαθιάς παρακμής, και ευτυχώς.
Ο Παπανδρέου μάλλον προσπάθησε να επιταχύνει αυτή την διαδικασία παρακμής αλλά τελικά το έκανε με άσχημο τρόπο, ο οποίος δημιούργησε μία έντονη πόλωση μέσα στην κοινωνία. Αυτή η νέα πόλωση δεν ήταν κάτι που χρειάζονταν τότε η χώρα, ειδικά την στιγμή κατά την οποία είχαμε μόλις εφτά χρόνια από τότε που είχαμε βγεί από μία περίοδο παρατεταμένης πολιτικής ανωμαλίας.
« Επί Ανδρέα η επαρχία απαλλάχθηκε από την εφιαλτική καθημερινή τυραννία του χωροφύλακα.»
Ισχύουν τα ίδια με παραπάνω. Επί Ανδρέα επιταχύνθηκε αυτή η διαδικασία. Το να μιλάς όμως για την περίοδο ‘74-’81 ωσαν να μην έλαβαν χώρα σημαδιακές αλλαγές στην στάση του κράτους απέναντι στους πολίτες (αλλά και στην στάση των τελευταίων απέναντι στο κράτος) προδίδει μία κάποια έλλειψη επαφής με την πραγματικότητα. Η σχέση αστυνομίας-πολιτών μετά το ’74 ήταν σημαντικά αλλαγμένη παντού στην Ελλάδα. Με την έννοια πως οι πολίτες την φοβόντουσαν πλέον πολύ λιγότερο. Η άνοδος του Ανδρέα στην εξουσία επιτάχυνε αυτή την διαδικασία, σε καμμία περίπτωση όμως δεν ήταν αυτός που την ξεκίνησε.
« Ο κόσμος έστελνε τα παιδιά του στο σχολείο γνωρίζοντας ότι πλέον δεν θα τα δέρνει και θα τα ξεφτιλίζει ένας ξένος -ο δάσκαλος.»
Θυμάμαι κάτι ξεγυρισμένα σκαμπίλια που είχα φάει από τους δασκάλους μου εκείνη την ωραία εποχή, τότε που «πλέον δεν θα μας έδερνε και δεν θα μας ξεφτίλιζε ένας ξένος – ο δάσκαλος», θυμάμαι κάτι ωραίες βεργιές (αλήθεια, την πρόλαβες την βέργα?), πάντα την ωραία εκείνη εποχή που το Πασοκ στα χαρτιά είχε φτιάξει ένα παράδεισο επί της Γής (αυτή την φαντασίωση την βοηθάγανε πολύ και οι άπειροι διορισμοί στο δημόσιο…) αλλά η καθημερινή πραγματικότητα ήταν τελείως διαφορετική…
A, και κάτι ακόμα, αρκετοί από αυτούς τους δασκάλους και καθηγητές ήταν φανατικά υπέρ του Πασοκ…
« Δεν μας αρέσει ο χλιδάτος νεοπλουτισμόςτου Άκη, ούτε οι τακτικές Λαλιώτη-Κουτσόγιωργα, αλλά δεν πρέπει ποτέ να ξεχάσουμε πως ήταν η Ελλάδα πριν το 1981 και πως μετά, πόσο μεγάλη φιλελευθεροποίηση είχαμε.»
Χμ, μάλλον μπερδεύτηκες και ήθελες να γράψεις ’74…
Γιατί σχεδόν οι πάντες (και αναφέρομαι και σε άτομα που βρίσκονται πολύ αριστερότερα του Πασοκ, ακόμα και στον χώρο της άκρας αριστεράς) συμφωνούν πως η τομή με την κατάσταση που είχε διαμορφωθεί στην χώρα μετά τον εμφύλιο, έλαβε χώρα το 1974 με την πτώση της δικτατορίας και την εδραίωση μίας δυτικού τύπου κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, και όχι το 1981 με την άνοδο του Πασοκ στην εξουσία…
ΥΓ. Ελπίζω να αντιλήφθηκες πως δεν ανήκω στον χώρο της δεξιάς… 😉
10 Οκτωβρίου, 2011 στις 3:36 μμ
kimon
«η παροιμιώδης ανευθυνότητα των Παπανδρέου στα οικονομικά είναι …κληρονομική! »
Πάνο ο Αντρέας συνειδητά επέλεξε την ανευθυνότητα (ήταν κατά πως λέμε το πάθος του ως μέγας αριβίστας και καλοπερασάκιας κοσμοπολίτης)
Για τον κληρονόμο γόνο του…μάλλον ισχύει η μικρονοητικότητα στα οικονομικά ,στην διακυβέρνηση της χώρας και την επαφή με την πραγματικότητα,ο έρημος άγεται και φέρεται από συμβούλους (χαμηλής ποιότητας)της επιλογής του.
10 Οκτωβρίου, 2011 στις 4:04 μμ
Διεθνολόγος
Πάνο και Δύστροπη Πραγματικότητα,
Δεν υπερβάλλω στο θέμα των χωροφυλάκων και του ασφυκτικού κοινωνικού ελέγχου που υπήρχε ως το 1981. Τα πράσινα και μπλε καφενεία που αναφέρετε ήταν φυσικά πραγματικότητα, αλλά αυτή η πόλωση δεν δημιουργήθηκε από τον Ανδρέα. Υπήρχε, απλά η άνοδος του ΠαΣοΚ επέτρεψε σε αυτούς που ταπεινώνονταν καθημερινά από τον κοινοτάρχη και τα ΤΕΑ (τα θυμάται κανείς;) να σηκώσουν κεφάλι. Ως τότε, η άλλη πλευρά έπαιζε μπάλα μόνη της. Η άνοδος των Τ.Ο. και Κ.Ο. του ΠαΣοΚ ήταν μια φυσιολογική εξέλιξη, για έναν κόσμο (την πλειοψηφία του ελληνικού λαού) που ήταν αποκλεισμένος από το κράτος για σχεδόν πενήντα χρόνια (1933-1981). Έναν κόσμο που είχε «φάει στη μάπα» Μεταξά, Παπάγο, Καραμανλή, Παπαδόπουλο, και πάλι Καραμανλή. Έναν κόσμο που έλεγε «είμαι δημοκράτης» όταν αυτό ήταν βρισιά.
Θα ήταν καλύτερο βέβαια να μην είχε πλημμυρίσει το δημόσιο από άχρηστους υπαλλήλους, και να μην είχε αρπάξει εκατομμύρια ο Άκης. Αυτά τα πράγματα όμως δεν ελέγχονται. Να μην ξεχνάμε την αποτυχία του Γεωργίου Παπανδρέου το ’64-’65, και πως μεθοδεύτηκε η ανατροπή του από εξωθεσμικά κέντρα. Το σύνθημα που κυριαρχούσε μετά το ’81 ήταν «δεν την ξαναπατάμε όπως τότε με τον Γέρο, θα τσακίσουμε και θα ξηλώσουμε όλους τους δεξιούς». Διάβασα το άρθρο του Στέφανου Κασιμάτη. Ούτε σε μένα αρέσει ο λαϊκισμός. Όμως για σκεφτείτε πως ήταν τότε ο Έλληνας -εσωτερικός μετανάστης που μύριζε ξινόγαλο. Μόνο με μία λαϊκιστική κινητοποίηση -μάλιστα στα πρότυπα των αμερικανών Jacksonians- ήταν δυνατό να ανατραπεί ένα καθεστώς δεκαετιών. Υπήρχαν βέβαια και άνθρωποι όπως ο Κύρκος και ο Πεσματζόγλου, αλλά μπορεί κανείς να τους φανταστεί να ρίχνουν τη Δεξιά; Και μη μου πείτε πως δεν ήταν απολαυστικές οι «τάπες» του Ανδρέα στον Καραμανλή στις κοινοβουλευτικές συζητήσεις.
10 Οκτωβρίου, 2011 στις 6:23 μμ
Δύστροπη Πραγματικότητα
«Δεν υπερβάλλω στο θέμα των χωροφυλάκων και του ασφυκτικού κοινωνικού ελέγχου που υπήρχε ως το 1981. »
Διεθνολόγε υπερβάλλεις χοντρά εφόσον σαφέστατα υπονοείς ότι το διάστημα από το ’74 εως το ’81 ο κόσμος έβλεπε την αστυνομία όπως περίπου την έβλεπε και κατά την διάρκεια της δικτατορίας ή κατά την διάρκεια της προδικτατορικής περιόδου. Κάτι το οποίο κατά καμία έννοια δεν ισχύει. Η στάση του κόσμου (και όχι μόνο του κόσμου της αριστεράς) απέναντι στην αστυνομία ήταν ριζικά διαφορετική από το ’74 και μετά. Και αυτό δεν το έχω βγάλει από το κεφάλι μου αλλά είναι κάτι το οποίο έχω διαβάσει σε ένα σωρό αναλύσεις της μεταδικτατορικής περιόδου γραμμένες από αριστερούς, αρκετοί από τους οποίους είχαν και ενεργό ανάμειξη στο αντιδικτατορικό κίνημα. Επιπλέον έχω μιλήσει και με άτομα (ακόμα και με μέλη της τότε φοιτητικής νεολαίας του Πασοκ) που είχαν πάρει μέρος σε συγκρούσεις με την αστυνομία κατά την «επαναστατική» δεκαετία του ’70 (μετά την πτώση της δικτατορίας). Οι αφηγήσεις τους δεν πρόδιδαν κάποιο ιδιαίτερο φόβο για την αστυνομία, ή ακόμα περισσότερο, για τις συγκρούσεις με την αστυνομία. Συνεπώς, η όλη κουβέντα για το Πασοκ που ήρθε και «μας έσωσε από τον τρόμο του χωροφύλακα» (ένα τρόμο που πολλοί πλέον τον είχανε γραμμένο εκεί που δεν πιάνει μελάνι…) θα έλεγα πως μάλλον στερείται σοβαρότητας. Τώρα εαν αναφέρεσαι σε τίποτα μπαρμπάδες 70 και 80 χρόνων ή ίσως και σε τίποτα γιαγιάδες, τότε ναι, μπορεί σε αυτή την περίπτωση να έχεις δικιο, οπότε πάω πάσο.
ΥΓ. Για τους δασκάλους – που, υποτίθεται, επί Πασοκ δεν απλώνανε χέρια στους μαθητές – δεν είδα κάποια αναφορά. Γιατί? Αφου είχε έρθει το Πασοκ και είχε πάψει να μας δέρνει και να μας ξεφτιλίζει ένας ξένος – ο δάσκαλος… 🙂
10 Οκτωβρίου, 2011 στις 6:43 μμ
σχολιαστης
Ε’ όχι και τρόμος μετά το 74. Ισια ίσια η κατάσταση ήταν εντελώς χύμα, και όπως έλεγε ένας μπάρμπας μου δεξιός, «ο Καραμανλής διόρισε όλους τους κομμουνιστές». Χο!
10 Οκτωβρίου, 2011 στις 8:12 μμ
SOULIS
Καλά βρε παιδιά.. εσείς που είσαστε το 74-81, και δεν ξέρετε .. δεν είδατε..μου είπε ο μπάρμπας?
10 Οκτωβρίου, 2011 στις 8:16 μμ
Πάνος
Ο σχολιαστής ήταν μικρός τότε, Σούλη. Εμένα με φακέλωσε η Ασφάλεια της Καλαμάτας στα 1978 (ως αναρχοκομμουνιστή) – και φρόντισε να το μάθω, για να …σκιαχτώ.
Ο μηχανισμός της δεξιάς, οικοδομημένος για δεκαετίες, εξακολουθούσε να λειτουργεί, τουλάχιστον ως το 1981. Αλλά τα περί τρόμου του χωροφύλακα κλπ, από το ’74 και μετά, είναι ρητορικές υπερβολές. Και συστατικός πασοκικός μύθος.
10 Οκτωβρίου, 2011 στις 9:05 μμ
Δύστροπη Πραγματικότητα
“Ο μηχανισμός της δεξιάς, οικοδομημένος για δεκαετίες, εξακολουθούσε να λειτουργεί, τουλάχιστον ως το 1981.”
Πάνο το φακέλωμα δυστυχώς συνέχισε να λαμβάνει χώρα και μετά το 1981. Θυμάμαι τον σχετικό θορυβό που είχε δημιουργηθεί πρίν αρκετά χρόνια όταν κάποιες εφημερίδες είχαν βγάλει στην φόρα το όλο θέμα. Απλά το φακέλωμα επί Πασοκ ήταν πιο περιορισμένο: οι φακελωμένοι ανήκαν στον χώρο της άκρας αριστεράς και των αναρχικών…τουλάχιστον σε αυτούς έκαναν αναφορά οι δημοσιογραφικές έρευνες…
ΥΓ. Εκείνη η σκοτεινή υπόθεση με εκείνο τον «αντιεξουσιαστή» που δούλευε για την ΕΥΠ, τον Κρυστάλλη, επι Πασοκ δεν έλαβε χώρα? Εκείνος ο άλλος ο δημοκράτης, ο Τόμπρας, κατόπιν εντολών στελεχών της κυβέρνησης δεν ήταν που παρακολουθούσε την αντιπολίτευση?
ΥΓ.2 «Εμένα με φακέλωσε η Ασφάλεια της Καλαμάτας στα 1978 (ως αναρχοκομμουνιστή)…»
Κοίτα να δεις που ένα από τα θέματα του Προμηθέα ξανάγινε επίκαιρο…αλλά σε άλλο ποστ. 🙂
10 Οκτωβρίου, 2011 στις 9:08 μμ
σχολιαστης
Από το 76 που πήγα στο γυμνάσιο, δε θυμάμαι καμία ιστορία φόβου και τρόμου.
Το ότι ήρθε το 81 και η άλλη Ελλάδα «στην εξουσία» είναι γεγονός. Αλλά μη λέμε ότι την …προεπαναστατική περίοδο 74-81, ο κόσμος φοβόταν τα ΤΕΑ και λοιπά κουραφέξαλα.
10 Οκτωβρίου, 2011 στις 9:15 μμ
Πάνος
Γιάννη,
πολύ σωστές οι επισημάνσεις σου! Τι διάβολο, όλα τα θυμάσαι; 😉
10 Οκτωβρίου, 2011 στις 9:24 μμ
δεξιος
Πιο απλά είναι τα πράγματα.
Στο παρελθόν όταν έπεφτε μία πόλη οι πολεμιστές είχαν δικαίωμα να την λεηλατήσουν για τρεις ημέρες.Μετά ο εισβολέας αποκαθιστούσε την τάξη αφού φυσικά οι στρατιώτες του είχαν κρατήσει τα λάφυρα.
Ο Ανδρέας παρεχώρησε το δικαίωμα της λεηλασίας της χώρας στους μάχιμους πρασινοφρουρούς για να τους ανταμείψει στα πλαίσια μίας σύγχρονης εκδοχής παλαιών εθίμων.
10 Οκτωβρίου, 2011 στις 9:56 μμ
Δύστροπη Πραγματικότητα
«Τι διάβολο, όλα τα θυμάσαι;»
Έχω καλή μνήμη. 😉
10 Οκτωβρίου, 2011 στις 10:23 μμ
σχολιαστης
Θεούσος και Εθνικόφρονας. Ποιος είπε ότι κάποια στιγμή θα αφήσουμε τα χειρότερα πίσω.
http://ta-anilia.blogspot.com/2011/10/blog-post_1501.html
10 Οκτωβρίου, 2011 στις 10:33 μμ
Πάνος
Προτιμάτε τα αγνά προϊόντα…
10 Οκτωβρίου, 2011 στις 10:34 μμ
Πάνος
Το οποίον, εξίσου χειρότερος μπορεί να είναι – χειροτερότερος, μάλλον δύσκολο! 😉
10 Οκτωβρίου, 2011 στις 10:46 μμ
σχολιαστης
😉
10 Οκτωβρίου, 2011 στις 10:50 μμ
Πάνος
Πέρα από την πλάκα, σχο, σταματήστε επιτέλους εσείς οι απονενοημένοι πασόκοι να κάνετε τόση διαφήμιση στο Σαμαρά! Έτσι που το πάτε, θα βγει (εκτός από κοστολογημένος) ΚΑΙ αυτοδύναμος! 😉
10 Οκτωβρίου, 2011 στις 10:59 μμ
σχολιαστης
Μα αν είναι να βγει, καλύτερα να βγει αυτοδύναμος, αντί να συγκυβερνήσει μαζί με τους θαυμαστές του Πατακού. 😉
Οσο για το χαρακτηρισμό «πασόκος», δεν τον …αποδέχομαι. Μια ψήφος με κριτήριο τη μικρότερη δυνατή ζημιά, χωρίς το παραμικρό προσωπικό όφελος.
10 Οκτωβρίου, 2011 στις 11:06 μμ
Πάνος
Καλώς, τον ανακαλώ.
Δυστυχώς, εσύ ΔΕΝ μπορείς να ανακαλέσεις την ψήφο… 😉
10 Οκτωβρίου, 2011 στις 11:19 μμ
σχολιαστης
Πάντως, κάτι που να αξίζει να ψηφιστεί δεν έχω ανακαλύψει ακόμα. Ο ένας χειρότερος από τον άλλο. Μπλιάχ. 😉
Σας χαίρομαι εσάς που έχετε βρει τη λύση. 😉
10 Οκτωβρίου, 2011 στις 11:22 μμ
Πάνος
Δε βρήκαμε τη λύση, αλλά δεν φορτώσαμε κιόλας στη χώρα τον Κόναν τον Βάρβαρο… 😉
10 Οκτωβρίου, 2011 στις 11:24 μμ
σχολιαστης
Σε αυτό έχεις δίκιο, πρόκειται για άχρηστους των αχρήστων. Ελπίζω να μη μας πάρει εντελώς η κατηφόρα. 😉
10 Οκτωβρίου, 2011 στις 11:27 μμ
Διεθνολόγος
Επειδή αναφέρθηκαν ο Κρυστάλλης και ο Τόμπρας. Ο Ανδρέας ήξερε ότι είχε να κάνει με δεξιούς. Σκέφτηκε: άμα ο Καραμανλής έχει τον Γκίκα, τον Μπάλκο και τον Ντάβο, εγώ θα έχω Δροσογιάννη, Αλεξάκη, Κώστα Τσίμα και φυσικά τον Φάνη Τόμπρα. Όλοι αυτοί οι σκοτεινοί χαρακτήρες ήταν απαραίτητοι σε ένα κόμμα εξουσίας. Ο Κρυστάλλης, αν θυμάμαι καλά, είχε στήσει μία ψεύτικη τρομοκρατική οργάνωση με τίτλο «Αντιστρατιωτική Πάλη». Όσο για το φακέλωμα, αν συνεχίστηκε αυτό οφείλεται σε στελέχη της χούντας που απορροφήθηκαν από το ΠαΣοΚ -αυτό συνέβη δυστυχώς. Είμαι σίγουρος ότι θα γνωρίζετε όλοι έναν απόστρατο στρατηγό (Κ.Σ.) που για πολλά χρόνια ήταν βουλευτής ΠαΣοΚ Θεσσαλονίκης. Έχει «επαναστατικό» παρελθόν…
10 Οκτωβρίου, 2011 στις 11:32 μμ
Δύστροπη Πραγματικότητα
Διεθνολόγε είσαι…κλασσικό Πασοκ! 😉
11 Οκτωβρίου, 2011 στις 12:42 πμ
Διεθνολόγος
Δύστροπη Πραγματικότητα,
Χαχχ… Είμαι πρώην Βαθύ ΠαΣοΚ και νυν νεόπλουτος «αμοραλιστής», για να θυμηθούμε και τον τρισμέγιστο τιτανοτεράστιο Γιανναρά.
11 Οκτωβρίου, 2011 στις 9:34 πμ
Δύστροπη Πραγματικότητα
Ουχί, δεν είσαι πρών βαθύ, είσαι σκέτο βαθύ… 😉
11 Οκτωβρίου, 2011 στις 10:25 πμ
Πάνος
Once a pasokos, always a pasokos, δηλαδή; 😉
…αλλά και οι (βαθείς) πασόκοι έχουν ψυχή, Γιάννη. Και μάλιστα πονεμένη…
11 Οκτωβρίου, 2011 στις 2:19 μμ
Δύστροπη Πραγματικότητα
«…αλλά και οι (βαθείς) πασόκοι έχουν ψυχή, Γιάννη. Και μάλιστα πονεμένη…»
🙂
14 Οκτωβρίου, 2011 στις 8:44 μμ
Δύστροπη Πραγματικότητα
«Συγχρόνως είχε µεγάλη εκτίµηση, για να µην πω και θαυµασµό, για τον Περόν της Αργεντινής»
Εδω και χρόνια έχω καταλήξει στο συμπέρασμα πως ο λαϊκισμός του Ανδρέα Παπανδρέου θα μπορούσε να συγκριθεί μόνο με τον λαϊκισμό του Περόν στην Αργεντινή. Που να το φανταζόμουνα πως ο κ. Κουλουριάνος θα με επιβεβαίωνε τόσο ξεκάθαρα…
14 Οκτωβρίου, 2011 στις 8:51 μμ
Πάνος
Χα χα… Έχεις υπόψη σου τι έχει γράψει για το ΕΑΜ;
14 Οκτωβρίου, 2011 στις 8:54 μμ
Πάνος
Άστο όμως – είναι ένα από τα (δεκάδες) ποστ που έχω υπόψη για την ενότητα «Εμφύλιος» και που δεν ξέρω αν θα προκάνω να τα γράψω…
14 Οκτωβρίου, 2011 στις 8:57 μμ
Δύστροπη Πραγματικότητα
«Έχεις υπόψη σου τι έχει γράψει για το ΕΑΜ;»
Όχι, οπότε μη μας κρατάς σε αγωνία, να το πάρει το ποτάμι. 😉
14 Οκτωβρίου, 2011 στις 9:08 μμ
Πάνος
Πρέπει να ψάχνω τώρα «τη δημοκρατία στο απόσπασμα»… Άστο, θα το δούμε στην ώρα του.
14 Οκτωβρίου, 2011 στις 9:17 μμ
Δύστροπη Πραγματικότητα
Εγω νόμιζα πως εννοούσες τον Κουλουριάνο. 🙂 Για τον Παπανδρέου άστο, δεν…
(Και αυτό το βιβλίο του που ανέφερες το είχα βρεί μιά μάπα και μισή…έχουν γραφτεί απείρως καλύτερα βιβλία περί της δικτατορίας)