prosefhi

Το προσκυνητάρι πελεκημένο στο βράχο. Τα χέρια προσπαθούν να πιαστούν, την ώρα που τα χείλη ψελλίζουν μια παμπάλαιη παγανιστική προσευχή:

Παναγιά μου εσύ – για ρώτα το Θεό – γιατ’ έκανε τον έρωτα – μαχαίρι κοφτερό;

Η κοπελιά μένει ώρα να κοιτάζει το φτωχό εικόνισμα, το μυαλό της ταξιδεύει μακριά. Την ξαναφέρνει στην πραγματικότητα ο ήχος του κινητού, τα χέρια ξεκολλάνε από το βράχο, κολλάνε και τα δυο στο μικρό ΝΟΚΙΑ.

Δέκα λεπτά αργότερα, η κοπελιά κλαίει. Έχει ξεχάσει το βράχο, το προσκυνητάρι και την εικόνα. Η ψυχούλα της μαυροφόρεσε, γιατί εκείνος είναι πάλι πνιγμένος στις δουλειές του, στο σπίτι του, στα χρόνια του – και δε μπορεί να τη συναντήσει.

Μα η κοπελιά είναι μικρή – και δεν της παν’ τα μαύρα…