Το προσκυνητάρι πελεκημένο στο βράχο. Τα χέρια προσπαθούν να πιαστούν, την ώρα που τα χείλη ψελλίζουν μια παμπάλαιη παγανιστική προσευχή:
Παναγιά μου εσύ – για ρώτα το Θεό – γιατ’ έκανε τον έρωτα – μαχαίρι κοφτερό;
Η κοπελιά μένει ώρα να κοιτάζει το φτωχό εικόνισμα, το μυαλό της ταξιδεύει μακριά. Την ξαναφέρνει στην πραγματικότητα ο ήχος του κινητού, τα χέρια ξεκολλάνε από το βράχο, κολλάνε και τα δυο στο μικρό ΝΟΚΙΑ.
Δέκα λεπτά αργότερα, η κοπελιά κλαίει. Έχει ξεχάσει το βράχο, το προσκυνητάρι και την εικόνα. Η ψυχούλα της μαυροφόρεσε, γιατί εκείνος είναι πάλι πνιγμένος στις δουλειές του, στο σπίτι του, στα χρόνια του – και δε μπορεί να τη συναντήσει.
Μα η κοπελιά είναι μικρή – και δεν της παν’ τα μαύρα…
2 Σχόλια
Comments feed for this article
26 Μαΐου, 2009 στις 7:04 μμ
Πάνος
Αν σας θύμισε κάτι…
http://tamystikatoukolpou.blogspot.com/2006/04/blog-post_114545835868458772.html
8 Ιουλίου, 2009 στις 11:46 πμ
sissa ben dahir
Άντε πάλι, μας επανέφερες τις ενοχές μας για δικαιολογίες, άλλοθι διακοπής σχέσης, που πασχίζαμε να κρατήσουμε στα καπακωμένα layers της συνείδησης.