Από τον καιρό που είδα, (πολύ-πολύ παλιά), την ταινία του Αλέν Ρενέ για τον Ισπανικό Εμφύλιο «Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΕΛΕΙΩΣΕ»(La guerre est finie), κατάλαβα ότι η εποχή θα με σημάδευε. Θα με σημάδευε, όχι μόνο στο χώρο των ιδεών και της πολιτικής, αλλά σαν «Ο μεγαλύτερος Εντός μου Μύθος», και ίσως, γενικότερα, η μεγαλύτερη Μηχανή παραγωγής Τέχνης.
Λογοτεχνίας, Ζωγραφικής, Θεάτρου, Σινεμά, αλλά πάνω απ’ όλα, σαν μια τεράστια αφήγηση, που μπορούσε να γεννάει πολλές, παρά πολλές, μικρότερες (αλλά καθόλου κατώτερες σε αξία) αφηγήσεις, ιστορίες.
Έτσι, όταν είδα την ανάρτηση με θέμα από τον Ισπανικό Εμφύλιο, όχι μόνο «ταράχτηκα», αλλά, από τη στιγμή που το ξενύχτι έγινε που έγινε(ξέρει ο Παπς σχετικά),και τελειώνοντας αυτό που είχα να κάνω, βάλθηκα να την ψάχνω, με οδηγό τα λινκς της ανάρτησης. Έτσι, από τις εκπληκτικές φωτογραφίες, με τα πολλά, οδηγήθηκα σε ένα καταπληκτικό κείμενο του Τζορτζ Όργουελ («1984»), που με μάγεψε τόσο, που έκατσα το δούλεψα και το μετάφρασα, τελειώνοντας απ’ όλα αυτά, τώρα μόλις(ώρα 15:44).
Με μια επιφύλαξη να (με πολύ μικρή πιθανότητα) περιέχεται το κείμενο σε άλλη προηγούμενη έκδοση(που τουλάχιστο εγώ δε γνωρίζω), νομίζω πως αξίζει τον κόπο να το μοιραστούμε με όλους στην ΚΑΛΥΒΑ.
Ωστε λοιπόν, εν δυνάμει, ο Οργουελ ήταν απέναντι στον Λόρκα. Τι σκοτεινοί καιροί. Αλλά και με πόσο ενδιαφέρον! Πολύ ωραίο κείμενο, δηλωτικό των πεποιθήσεων του συγγραφέα, αλλά και ταυτοχρόνως μια ματιά στον ισπανικό εμφύλιο που μάς λείπει. Και να μην ξεχνάμε τους αδερφοκτόνους πολέμους, τους πιο τραγικούς στην Ιστορία (Πελοποννησιακός επι παραδείγματι).
«Σχεδόν κάθε εκκλησία είχε συληθεί, και οι εικόνες καίγονταν. Άλλες εκκλησίες, εδώ κι’ εκεί, είχαν κατεδαφιστεί συστηματικά από ομάδες εργατών»
Να μια βασική διαφορά με τον ελληνικό εμφύλιο (1943-49): δεν είναι γνωστή (σε μένα τουλάχιστον) ούτε μία περίπτωση που να καταδαφίστηκε ή να βανδαλίστηκε έστω κάποια εκκλησία ή οι πιστοί να υπέστησαν κάποιου είδους πίεση.
*
Το κείμενο του Όργουελ καταφέρνει μέσα σε ελάχιστες παραγράφους να αναβιώσει το κλίμα και την ατμόσφαιρα στην επαναστατημένη Μπαρτσελόνα (αυτό θα πει ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ταλέντο…). Πολύ σωστά ο Βαγγέλης «τινάχτηκε» μόλις το είδε -και τον ευχαριστούμε πολύ! 🙂
Βέβαια, είναι ολοφάνερα (από την περιγραφή του Όργουελ) τα αδιέξοδα: κρυμμένοι αστοί (οι δικοί μας «αντιδραστικοί») που υπονομεύουν την Επανάσταση, κολλεκτιβοποίηση των… καφενείων, επαναστατικός ηθικισμός κλπ. Αλλά όλα αυτά, περί των εκφράσεων της αναρχικής Επανάστασης, είναι μια μεγάλη συζήτηση – η οποία μπορεί να γίνει κάποτε.
Το κειμενάκι του Βαγγέλη είναι ένα απόσπασμα από το πρώτο κεφάλαιο του καλύτερου ίσως βιβλίου του Οργουελλ, το Φόρος Τιμής στην Καταλωνία, στο οποίο περιγράφει τις εμπειρίες του ως μαχητή με τις εργατικές πολιτοφυλακές ενάντια στους φασίστες του Φράνκο με ένα εξαιρετικά γλαφυρό τρόπο.
Περιγράφει επίσης και τις απίστευτες ίντριγκες του κομμουνιστικού κόμματος Ισπανίας στην προσπάθειά του να αποκτήσει την ηγεμονία των αντιφασιστικών δυναμεων.* Προσπάθειες οι οποίες συνέβαλλάν, ως ένα βαθμό, και στην ήττα των αντιφασιστικών δυνάμεων.
Πάνο εαν αυτές οι λίγες παράγραφοι από το απόσπασμα που μετέφρασε ο Βαγγέλης σε βάλανε στο κλίμα και την ατμόσφαιρα της επαναστατημένης Ισπανίας τότε σου προτείνω ανεπιφύλακτα, εαν δεν έχεις αυτό το βιβλίο, να το αγοράσεις. Πίστεψέ με δεν θα απογοητευθείς, 😉 ο Οργουελ είναι μάστορας στο να κάνει τον αναγνώστη να νομίζει πως βρίσκεται και αυτός, εκεί, μαζί του, βιώνοντας τις ίδιες εμπειρίες με αυτόν.
*Οι αντιφασιστικές δυνάμεις στην Ισπανία συμπεριελάμβαναν μία γκάμα πολιτικών απόψεων πολύ ευρύτερων από τις αντίστοιχες δικές μας κατα την περίοδο της κατοχής. Εκτός από τους πιστούς στην γραμμή της Μόσχας κομμουνιστές λάβαν μέρος και αναρχικοί, τροτσκιστές, απλοί δημοκράτες, και σοσιαλδημοκράτες. Όλες αυτές οι πολιτικές δυνάμεις δεν ήταν δυνάμεις ευρισκόμενες στο περιθώριο του πολιτικού συστήματος αλλά, αντίθετα, δυνάμεις που είχαν πολυαριθμους οπαδούς και σημαντική κοινωνικο-πολιτική επιρροή στην τότε ισπανική κοινωνία.
Νομίζω αν θυμαμαι καλα απο το «Πεθαίνοντας στην Καταλωνία» του Όργουελ ο ίδιος είχε στρατευτεί με το πλευρό του POUM…των τροτσκιστών της εποχής εκείνης!!!
Ωραία πράγματα για τον ισπανικό εμφύλιο διάβασα στο ομότιτλο βιβλίο του Beevor, ο οποίος αν και δεν εχω διαβάσει αλλα ιστορικα του βιβλιά κάνει φοβερή δουλειά!!! Αναφέρει μαλιστα και για τον τυχοδιωκτισμό που χαρακτήριζε τον Αντρέ Μαλρό (πηγε να φαει λεφτα), ο οποίος ειχε συστρατευτεί με το πλευρο των κομμουνιστων!
Δεν ειμαι σιγουρος αλλα νομιζω πως στο ιδιο βιβλιο αναφερει και τις εκτελεσεις πολλων ρωσων οι οποιοι γυρισαν μετα τον εμφυλιο πισω στη Ρωσια, εχοντας δει στην πραξη την αυτοδιαχειρηση και την αυτοτοργανωση κλπ! Το καθεστως του Σταλινισμου δεν τους αφησε να παρουν ανασα και πολλοι εκτελεστηκαν στο γυρισμο!!!
Επισης υπηρξαν και ελληνες που συμμετειχαν στον ισπανικο εμφυλιο αλλα δεν γνωριζω πολλα!!! Οποιος ξερει ας παραθεσει…ειναι ενδιαφερον κομματι ιστοριας αγνωστο σε πολλους ελληνες!!!
Νομίζω αν θυμαμαι καλα απο το “Πεθαίνοντας στην Καταλωνία” του Όργουελ ο ίδιος είχε στρατευτεί με το πλευρό του POUM…των τροτσκιστών της εποχής εκείνης
Πολύ ενδιαφέρον κείμενο, ειδικά το «στήσιμο» της ατμόσφαιρας μιας πόλης που μόλις πέρασε σε τελείως διαφορετικό πολιτικό στάτους. Και όλα αυτά με μια αμεσότητα και καταπληκτική λιτότητα στις εκφράσεις, χωρίς να μπουρδουκλώνει τον αναγνώστη σε μακρόσυρτες περιγραφές και αναλύσεις, κάτι που πολλοί συγγραφείς «υποπίπτουν».
Φυσικά όπως λέει και ο Πάνος, είναι φανερή η «αμηχανία» ενός αστού μπροστά στα πρωτόγνωρα γεγονότα και καταστάσεις. Δείχνει να «θαυμάζει» συμπεριφορές απλών ανθρώπων άγνωστες, περίεργες και συνάμα γοητευτικές για κάποιον που συνήθιζε στην «αλαζονική» στάση της άρχουσας τάξης.
Είναι χαρακτηριστικό το : «Οι σερβιτόροι σε κοιτούσαν ίσια στα μάτια, και σου φέρονταν σαν ίσος σε ίσο»
Τόσο καλά!
Εύγε Βαγγέλη και φυσικά Πάνο για την ανάρτηση.
[…] Μετάφραση: Βαγγέλης Καργούδης: Οι Αναρχικοί, εξακολουθούσαν να διατηρούν έναν μάλλον φανταστικό έλεγχο στην Καταλονία, και η Επανάσταση εξακολουθούσε να προχωράει μέσα από μια ιδιότυπη γενική έξαψη. Σε κάποιον πάντως που θα ήταν παρών από την αρχή των γεγονότων, φαινόταν, από τον Δεκέμβρη κιόλας ή τον Γενάρη, πως η Επαναστατική περίοδος, είχε ήδη τελειώσει. Αλλά για κάποιον που ερχόταν κατ’ ευθείαν από την Αγγλία, το θέαμα της Βαρκελώνης, ήταν σίγουρα κάτι το τρομακτικό και κατακλυσμιαίο! Για μένα άλλωστε, ήταν και η πρώτη φορά που βρισκόμουν σε μια πόλη, όπου τα χαλινάρια τα κρατούσε η εργατική τάξη. Πρακτικά μιλώντας, όλα τα κτίρια, οποιουδήποτε μεγέθους, είχαν καταληφθεί από τους εργάτες, που είχαν βέβαια «φορέσει» τις κόκκινες σημαίες, ή και τις μαυρο-κόκκινες, των Αναρχικών. Σε όλους, μα όλους τους τοίχους της πόλης, υπήρχαν ζωγραφισμένα σφυροδρέπανα και εμβλήματα των επαναστατικών κομμάτων. Σχεδόν κάθε εκκλησία είχε συληθεί, και οι εικόνες καίγονταν. Άλλες εκκλησίες, εδώ κι’ εκεί, είχαν κατεδαφιστεί συστηματικά από ομάδες εργατών. Σε κάθε κατάστημα, σε κάθε καφενείο, έβλεπες πινακίδες που έλεγαν πως το κατάστημα αυτό, είχε κολλεκτιβοποιηθεί! Ακόμα και παράγκες τσαγκάρικες είχαν κολλεκτιβοποιηθεί, και είχαν βαφτεί κοκκινόμαυρες! Οι σερβιτόροι σε κοιτούσαν ίσια στα μάτια, και σου φέρονταν σαν ίσος σε ίσο. […]
[…] Μετάφραση: Βαγγέλης Καργούδης: Οι Αναρχικοί, εξακολουθούσαν να διατηρούν έναν μάλλον φανταστικό έλεγχο στην Καταλονία, και η Επανάσταση εξακολουθούσε να προχωράει μέσα από μια ιδιότυπη γενική έξαψη. Σε κάποιον πάντως που θα ήταν παρών από την αρχή των γεγονότων, φαινόταν, από τον Δεκέμβρη κιόλας ή τον Γενάρη, πως η Επαναστατική περίοδος, είχε ήδη τελειώσει. Αλλά για κάποιον που ερχόταν κατ’ ευθείαν από την Αγγλία, το θέαμα της Βαρκελώνης, ήταν σίγουρα κάτι το τρομακτικό και κατακλυσμιαίο! Για μένα άλλωστε, ήταν και η πρώτη φορά που βρισκόμουν σε μια πόλη, όπου τα χαλινάρια τα κρατούσε η εργατική τάξη. Πρακτικά μιλώντας, όλα τα κτίρια, οποιουδήποτε μεγέθους, είχαν καταληφθεί από τους εργάτες, που είχαν βέβαια «φορέσει» τις κόκκινες σημαίες, ή και τις μαυρο-κόκκινες, των Αναρχικών. Σε όλους, μα όλους τους τοίχους της πόλης, υπήρχαν ζωγραφισμένα σφυροδρέπανα και εμβλήματα των επαναστατικών κομμάτων.Σχεδόν κάθε εκκλησία είχε συληθεί, και οι εικόνες καίγονταν. Άλλες εκκλησίες, εδώ κι’ εκεί, είχαν κατεδαφιστεί συστηματικά από ομάδες εργατών. Σε κάθε κατάστημα, σε κάθε καφενείο, έβλεπες πινακίδες που έλεγαν πως το κατάστημα αυτό, είχε κολλεκτιβοποιηθεί! Ακόμα και παράγκες τσαγκάρικες είχαν κολλεκτιβοποιηθεί, και είχαν βαφτεί κοκκινόμαυρες! Οι σερβιτόροι σε κοιτούσαν ίσια στα μάτια, και σου φέρονταν σαν ίσος σε ίσο. […]
[…] Μετάφραση: Βαγγέλης Καργούδης: Οι Αναρχικοί, εξακολουθούσαν να διατηρούν έναν μάλλον φανταστικό έλεγχο στην Καταλονία, και η Επανάσταση εξακολουθούσε να προχωράει μέσα από μια ιδιότυπη γενική έξαψη. Σε κάποιον πάντως που θα ήταν παρών από την αρχή των γεγονότων, φαινόταν, από τον Δεκέμβρη κιόλας ή τον Γενάρη, πως η Επαναστατική περίοδος, είχε ήδη τελειώσει. Αλλά για κάποιον που ερχόταν κατ’ ευθείαν από την Αγγλία, το θέαμα της Βαρκελώνης, ήταν σίγουρα κάτι το τρομακτικό και κατακλυσμιαίο! Για μένα άλλωστε, ήταν και η πρώτη φορά που βρισκόμουν σε μια πόλη, όπου τα χαλινάρια τα κρατούσε η εργατική τάξη. Πρακτικά μιλώντας, όλα τα κτίρια, οποιουδήποτε μεγέθους, είχαν καταληφθεί από τους εργάτες, που είχαν βέβαια «φορέσει» τις κόκκινες σημαίες, ή και τις μαυρο-κόκκινες, των Αναρχικών. Σε όλους, μα όλους τους τοίχους της πόλης, υπήρχαν ζωγραφισμένα σφυροδρέπανα και εμβλήματα των επαναστατικών κομμάτων.Σχεδόν κάθε εκκλησία είχε συληθεί, και οι εικόνες καίγονταν. Άλλες εκκλησίες, εδώ κι’ εκεί, είχαν κατεδαφιστεί συστηματικά από ομάδες εργατών. Σε κάθε κατάστημα, σε κάθε καφενείο, έβλεπες πινακίδες που έλεγαν πως το κατάστημα αυτό, είχε κολλεκτιβοποιηθεί! Ακόμα και παράγκες τσαγκάρικες είχαν κολλεκτιβοποιηθεί, και είχαν βαφτεί κοκκινόμαυρες! Οι σερβιτόροι σε κοιτούσαν ίσια στα μάτια, και σου φέρονταν σαν ίσος σε ίσο. […]
[…] Μετάφραση: Βαγγέλης Καργούδης: Οι Αναρχικοί, εξακολουθούσαν να διατηρούν έναν μάλλον φανταστικό έλεγχο στην Καταλονία, και η Επανάσταση εξακολουθούσε να προχωράει μέσα από μια ιδιότυπη γενική έξαψη. Σε κάποιον πάντως που θα ήταν παρών από την αρχή των γεγονότων, φαινόταν, από τον Δεκέμβρη κιόλας ή τον Γενάρη, πως η Επαναστατική περίοδος, είχε ήδη τελειώσει. Αλλά για κάποιον που ερχόταν κατ’ ευθείαν από την Αγγλία, το θέαμα της Βαρκελώνης, ήταν σίγουρα κάτι το τρομακτικό και κατακλυσμιαίο! Για μένα άλλωστε, ήταν και η πρώτη φορά που βρισκόμουν σε μια πόλη, όπου τα χαλινάρια τα κρατούσε η εργατική τάξη. Πρακτικά μιλώντας, όλα τα κτίρια, οποιουδήποτε μεγέθους, είχαν καταληφθεί από τους εργάτες, που είχαν βέβαια «φορέσει» τις κόκκινες σημαίες, ή και τις μαυρο-κόκκινες, των Αναρχικών. Σε όλους, μα όλους τους τοίχους της πόλης, υπήρχαν ζωγραφισμένα σφυροδρέπανα και εμβλήματα των επαναστατικών κομμάτων. Σχεδόν κάθε εκκλησία είχε συληθεί, και οι εικόνες καίγονταν. Άλλες εκκλησίες, εδώ κι’ εκεί, είχαν κατεδαφιστεί συστηματικά από ομάδες εργατών. Σε κάθε κατάστημα, σε κάθε καφενείο, έβλεπες πινακίδες που έλεγαν πως το κατάστημα αυτό, είχε κολλεκτιβοποιηθεί! Ακόμα και παράγκες τσαγκάρικες είχαν κολλεκτιβοποιηθεί, και είχαν βαφτεί κοκκινόμαυρες! Οι σερβιτόροι σε κοιτούσαν ίσια στα μάτια, και σου φέρονταν σαν ίσος σε ίσο. […]
15 Σχόλια
Comments feed for this article
Μαρτίου 16, 2010 στις 8:44 πμ
Πάνος
Ο Βαγγέλης το έστειλε με το εξής συνοδευτικό:
Πάνο μου, & κε ΚΑΛΥΒΑΡΧΑ Μας,
Από τον καιρό που είδα, (πολύ-πολύ παλιά), την ταινία του Αλέν Ρενέ για τον Ισπανικό Εμφύλιο «Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΕΛΕΙΩΣΕ»(La guerre est finie), κατάλαβα ότι η εποχή θα με σημάδευε. Θα με σημάδευε, όχι μόνο στο χώρο των ιδεών και της πολιτικής, αλλά σαν «Ο μεγαλύτερος Εντός μου Μύθος», και ίσως, γενικότερα, η μεγαλύτερη Μηχανή παραγωγής Τέχνης.
Λογοτεχνίας, Ζωγραφικής, Θεάτρου, Σινεμά, αλλά πάνω απ’ όλα, σαν μια τεράστια αφήγηση, που μπορούσε να γεννάει πολλές, παρά πολλές, μικρότερες (αλλά καθόλου κατώτερες σε αξία) αφηγήσεις, ιστορίες.
Έτσι, όταν είδα την ανάρτηση με θέμα από τον Ισπανικό Εμφύλιο, όχι μόνο «ταράχτηκα», αλλά, από τη στιγμή που το ξενύχτι έγινε που έγινε(ξέρει ο Παπς σχετικά),και τελειώνοντας αυτό που είχα να κάνω, βάλθηκα να την ψάχνω, με οδηγό τα λινκς της ανάρτησης. Έτσι, από τις εκπληκτικές φωτογραφίες, με τα πολλά, οδηγήθηκα σε ένα καταπληκτικό κείμενο του Τζορτζ Όργουελ («1984»), που με μάγεψε τόσο, που έκατσα το δούλεψα και το μετάφρασα, τελειώνοντας απ’ όλα αυτά, τώρα μόλις(ώρα 15:44).
Με μια επιφύλαξη να (με πολύ μικρή πιθανότητα) περιέχεται το κείμενο σε άλλη προηγούμενη έκδοση(που τουλάχιστο εγώ δε γνωρίζω), νομίζω πως αξίζει τον κόπο να το μοιραστούμε με όλους στην ΚΑΛΥΒΑ.
Σου το στέλνω λοιπόν:…
Μαρτίου 16, 2010 στις 9:08 πμ
In situ
Ωστε λοιπόν, εν δυνάμει, ο Οργουελ ήταν απέναντι στον Λόρκα. Τι σκοτεινοί καιροί. Αλλά και με πόσο ενδιαφέρον! Πολύ ωραίο κείμενο, δηλωτικό των πεποιθήσεων του συγγραφέα, αλλά και ταυτοχρόνως μια ματιά στον ισπανικό εμφύλιο που μάς λείπει. Και να μην ξεχνάμε τους αδερφοκτόνους πολέμους, τους πιο τραγικούς στην Ιστορία (Πελοποννησιακός επι παραδείγματι).
Μαρτίου 16, 2010 στις 9:20 πμ
Πάνος
«Σχεδόν κάθε εκκλησία είχε συληθεί, και οι εικόνες καίγονταν. Άλλες εκκλησίες, εδώ κι’ εκεί, είχαν κατεδαφιστεί συστηματικά από ομάδες εργατών»
Να μια βασική διαφορά με τον ελληνικό εμφύλιο (1943-49): δεν είναι γνωστή (σε μένα τουλάχιστον) ούτε μία περίπτωση που να καταδαφίστηκε ή να βανδαλίστηκε έστω κάποια εκκλησία ή οι πιστοί να υπέστησαν κάποιου είδους πίεση.
*
Το κείμενο του Όργουελ καταφέρνει μέσα σε ελάχιστες παραγράφους να αναβιώσει το κλίμα και την ατμόσφαιρα στην επαναστατημένη Μπαρτσελόνα (αυτό θα πει ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ταλέντο…). Πολύ σωστά ο Βαγγέλης «τινάχτηκε» μόλις το είδε -και τον ευχαριστούμε πολύ! 🙂
Βέβαια, είναι ολοφάνερα (από την περιγραφή του Όργουελ) τα αδιέξοδα: κρυμμένοι αστοί (οι δικοί μας «αντιδραστικοί») που υπονομεύουν την Επανάσταση, κολλεκτιβοποίηση των… καφενείων, επαναστατικός ηθικισμός κλπ. Αλλά όλα αυτά, περί των εκφράσεων της αναρχικής Επανάστασης, είναι μια μεγάλη συζήτηση – η οποία μπορεί να γίνει κάποτε.
Μπορεί και τώρα, δηλαδή…
Μαρτίου 16, 2010 στις 10:36 πμ
Δύστροπη Πραγματικότητα
Το κειμενάκι του Βαγγέλη είναι ένα απόσπασμα από το πρώτο κεφάλαιο του καλύτερου ίσως βιβλίου του Οργουελλ, το Φόρος Τιμής στην Καταλωνία, στο οποίο περιγράφει τις εμπειρίες του ως μαχητή με τις εργατικές πολιτοφυλακές ενάντια στους φασίστες του Φράνκο με ένα εξαιρετικά γλαφυρό τρόπο.
Περιγράφει επίσης και τις απίστευτες ίντριγκες του κομμουνιστικού κόμματος Ισπανίας στην προσπάθειά του να αποκτήσει την ηγεμονία των αντιφασιστικών δυναμεων.* Προσπάθειες οι οποίες συνέβαλλάν, ως ένα βαθμό, και στην ήττα των αντιφασιστικών δυνάμεων.
Πάνο εαν αυτές οι λίγες παράγραφοι από το απόσπασμα που μετέφρασε ο Βαγγέλης σε βάλανε στο κλίμα και την ατμόσφαιρα της επαναστατημένης Ισπανίας τότε σου προτείνω ανεπιφύλακτα, εαν δεν έχεις αυτό το βιβλίο, να το αγοράσεις. Πίστεψέ με δεν θα απογοητευθείς, 😉 ο Οργουελ είναι μάστορας στο να κάνει τον αναγνώστη να νομίζει πως βρίσκεται και αυτός, εκεί, μαζί του, βιώνοντας τις ίδιες εμπειρίες με αυτόν.
*Οι αντιφασιστικές δυνάμεις στην Ισπανία συμπεριελάμβαναν μία γκάμα πολιτικών απόψεων πολύ ευρύτερων από τις αντίστοιχες δικές μας κατα την περίοδο της κατοχής. Εκτός από τους πιστούς στην γραμμή της Μόσχας κομμουνιστές λάβαν μέρος και αναρχικοί, τροτσκιστές, απλοί δημοκράτες, και σοσιαλδημοκράτες. Όλες αυτές οι πολιτικές δυνάμεις δεν ήταν δυνάμεις ευρισκόμενες στο περιθώριο του πολιτικού συστήματος αλλά, αντίθετα, δυνάμεις που είχαν πολυαριθμους οπαδούς και σημαντική κοινωνικο-πολιτική επιρροή στην τότε ισπανική κοινωνία.
Μαρτίου 16, 2010 στις 10:49 πμ
δεξιος
Δεν ηταν ομως μονο οι «αστοι» απεναντι.
http://en.wikipedia.org/wiki/Spanish_general_election,_1936
Εκλογες λιγους μηνες πριν την εναρξη του εμφυλιου :
Λαικο Μετωπο 48%, Εθνικο Μετωπο 46,5%, Κεντρο 5,4%.
http://en.wikipedia.org/wiki/Jos%C3%A9_Calvo_Sotelo
Ο δε αρχηγος του Εθνικου Μετωπου δολοφονηθηκε 5 μερες πριν την εναρξη του πολεμου.
Μαρτίου 16, 2010 στις 3:28 μμ
Αγγελής
Νομίζω αν θυμαμαι καλα απο το «Πεθαίνοντας στην Καταλωνία» του Όργουελ ο ίδιος είχε στρατευτεί με το πλευρό του POUM…των τροτσκιστών της εποχής εκείνης!!!
Ωραία πράγματα για τον ισπανικό εμφύλιο διάβασα στο ομότιτλο βιβλίο του Beevor, ο οποίος αν και δεν εχω διαβάσει αλλα ιστορικα του βιβλιά κάνει φοβερή δουλειά!!! Αναφέρει μαλιστα και για τον τυχοδιωκτισμό που χαρακτήριζε τον Αντρέ Μαλρό (πηγε να φαει λεφτα), ο οποίος ειχε συστρατευτεί με το πλευρο των κομμουνιστων!
Δεν ειμαι σιγουρος αλλα νομιζω πως στο ιδιο βιβλιο αναφερει και τις εκτελεσεις πολλων ρωσων οι οποιοι γυρισαν μετα τον εμφυλιο πισω στη Ρωσια, εχοντας δει στην πραξη την αυτοδιαχειρηση και την αυτοτοργανωση κλπ! Το καθεστως του Σταλινισμου δεν τους αφησε να παρουν ανασα και πολλοι εκτελεστηκαν στο γυρισμο!!!
Επισης υπηρξαν και ελληνες που συμμετειχαν στον ισπανικο εμφυλιο αλλα δεν γνωριζω πολλα!!! Οποιος ξερει ας παραθεσει…ειναι ενδιαφερον κομματι ιστοριας αγνωστο σε πολλους ελληνες!!!
Μαρτίου 16, 2010 στις 4:26 μμ
Δύστροπη Πραγματικότητα
Έτσι είναι.
Μαρτίου 16, 2010 στις 4:40 μμ
Βαγγέλης Δ. Καργούδης
@πανος: Καλυβάρχα μου, μόλις σας απέστειλα «πακέτο τον Σημίτη»!
Αν μπορείς, επιβεβαίωσε
Μαρτίου 16, 2010 στις 4:52 μμ
σχολιαστης
Μαζί με τις ελιές;
Μαρτίου 16, 2010 στις 7:09 μμ
zeppos
Πολύ ενδιαφέρον κείμενο, ειδικά το «στήσιμο» της ατμόσφαιρας μιας πόλης που μόλις πέρασε σε τελείως διαφορετικό πολιτικό στάτους. Και όλα αυτά με μια αμεσότητα και καταπληκτική λιτότητα στις εκφράσεις, χωρίς να μπουρδουκλώνει τον αναγνώστη σε μακρόσυρτες περιγραφές και αναλύσεις, κάτι που πολλοί συγγραφείς «υποπίπτουν».
Φυσικά όπως λέει και ο Πάνος, είναι φανερή η «αμηχανία» ενός αστού μπροστά στα πρωτόγνωρα γεγονότα και καταστάσεις. Δείχνει να «θαυμάζει» συμπεριφορές απλών ανθρώπων άγνωστες, περίεργες και συνάμα γοητευτικές για κάποιον που συνήθιζε στην «αλαζονική» στάση της άρχουσας τάξης.
Είναι χαρακτηριστικό το : «Οι σερβιτόροι σε κοιτούσαν ίσια στα μάτια, και σου φέρονταν σαν ίσος σε ίσο»
Τόσο καλά!
Εύγε Βαγγέλη και φυσικά Πάνο για την ανάρτηση.
Ιανουαρίου 18, 2011 στις 12:13 πμ
Ο Αναρχισμός και η μη βία… | For Autonomy - Eagainst
[…] Μετάφραση: Βαγγέλης Καργούδης: Οι Αναρχικοί, εξακολουθούσαν να διατηρούν έναν μάλλον φανταστικό έλεγχο στην Καταλονία, και η Επανάσταση εξακολουθούσε να προχωράει μέσα από μια ιδιότυπη γενική έξαψη. Σε κάποιον πάντως που θα ήταν παρών από την αρχή των γεγονότων, φαινόταν, από τον Δεκέμβρη κιόλας ή τον Γενάρη, πως η Επαναστατική περίοδος, είχε ήδη τελειώσει. Αλλά για κάποιον που ερχόταν κατ’ ευθείαν από την Αγγλία, το θέαμα της Βαρκελώνης, ήταν σίγουρα κάτι το τρομακτικό και κατακλυσμιαίο! Για μένα άλλωστε, ήταν και η πρώτη φορά που βρισκόμουν σε μια πόλη, όπου τα χαλινάρια τα κρατούσε η εργατική τάξη. Πρακτικά μιλώντας, όλα τα κτίρια, οποιουδήποτε μεγέθους, είχαν καταληφθεί από τους εργάτες, που είχαν βέβαια «φορέσει» τις κόκκινες σημαίες, ή και τις μαυρο-κόκκινες, των Αναρχικών. Σε όλους, μα όλους τους τοίχους της πόλης, υπήρχαν ζωγραφισμένα σφυροδρέπανα και εμβλήματα των επαναστατικών κομμάτων. Σχεδόν κάθε εκκλησία είχε συληθεί, και οι εικόνες καίγονταν. Άλλες εκκλησίες, εδώ κι’ εκεί, είχαν κατεδαφιστεί συστηματικά από ομάδες εργατών. Σε κάθε κατάστημα, σε κάθε καφενείο, έβλεπες πινακίδες που έλεγαν πως το κατάστημα αυτό, είχε κολλεκτιβοποιηθεί! Ακόμα και παράγκες τσαγκάρικες είχαν κολλεκτιβοποιηθεί, και είχαν βαφτεί κοκκινόμαυρες! Οι σερβιτόροι σε κοιτούσαν ίσια στα μάτια, και σου φέρονταν σαν ίσος σε ίσο. […]
Δεκέμβριος 20, 2011 στις 1:30 πμ
Ο Αναρχισμός και η «στρατηγική μη βία» « Αδιάβαστοι
[…] Μετάφραση: Βαγγέλης Καργούδης: Οι Αναρχικοί, εξακολουθούσαν να διατηρούν έναν μάλλον φανταστικό έλεγχο στην Καταλονία, και η Επανάσταση εξακολουθούσε να προχωράει μέσα από μια ιδιότυπη γενική έξαψη. Σε κάποιον πάντως που θα ήταν παρών από την αρχή των γεγονότων, φαινόταν, από τον Δεκέμβρη κιόλας ή τον Γενάρη, πως η Επαναστατική περίοδος, είχε ήδη τελειώσει. Αλλά για κάποιον που ερχόταν κατ’ ευθείαν από την Αγγλία, το θέαμα της Βαρκελώνης, ήταν σίγουρα κάτι το τρομακτικό και κατακλυσμιαίο! Για μένα άλλωστε, ήταν και η πρώτη φορά που βρισκόμουν σε μια πόλη, όπου τα χαλινάρια τα κρατούσε η εργατική τάξη. Πρακτικά μιλώντας, όλα τα κτίρια, οποιουδήποτε μεγέθους, είχαν καταληφθεί από τους εργάτες, που είχαν βέβαια «φορέσει» τις κόκκινες σημαίες, ή και τις μαυρο-κόκκινες, των Αναρχικών. Σε όλους, μα όλους τους τοίχους της πόλης, υπήρχαν ζωγραφισμένα σφυροδρέπανα και εμβλήματα των επαναστατικών κομμάτων.Σχεδόν κάθε εκκλησία είχε συληθεί, και οι εικόνες καίγονταν. Άλλες εκκλησίες, εδώ κι’ εκεί, είχαν κατεδαφιστεί συστηματικά από ομάδες εργατών. Σε κάθε κατάστημα, σε κάθε καφενείο, έβλεπες πινακίδες που έλεγαν πως το κατάστημα αυτό, είχε κολλεκτιβοποιηθεί! Ακόμα και παράγκες τσαγκάρικες είχαν κολλεκτιβοποιηθεί, και είχαν βαφτεί κοκκινόμαυρες! Οι σερβιτόροι σε κοιτούσαν ίσια στα μάτια, και σου φέρονταν σαν ίσος σε ίσο. […]
Δεκέμβριος 26, 2011 στις 1:35 πμ
Ο Αναρχισμός και η «στρατηγική μη βία» | Αδιάβαστοι
[…] Μετάφραση: Βαγγέλης Καργούδης: Οι Αναρχικοί, εξακολουθούσαν να διατηρούν έναν μάλλον φανταστικό έλεγχο στην Καταλονία, και η Επανάσταση εξακολουθούσε να προχωράει μέσα από μια ιδιότυπη γενική έξαψη. Σε κάποιον πάντως που θα ήταν παρών από την αρχή των γεγονότων, φαινόταν, από τον Δεκέμβρη κιόλας ή τον Γενάρη, πως η Επαναστατική περίοδος, είχε ήδη τελειώσει. Αλλά για κάποιον που ερχόταν κατ’ ευθείαν από την Αγγλία, το θέαμα της Βαρκελώνης, ήταν σίγουρα κάτι το τρομακτικό και κατακλυσμιαίο! Για μένα άλλωστε, ήταν και η πρώτη φορά που βρισκόμουν σε μια πόλη, όπου τα χαλινάρια τα κρατούσε η εργατική τάξη. Πρακτικά μιλώντας, όλα τα κτίρια, οποιουδήποτε μεγέθους, είχαν καταληφθεί από τους εργάτες, που είχαν βέβαια «φορέσει» τις κόκκινες σημαίες, ή και τις μαυρο-κόκκινες, των Αναρχικών. Σε όλους, μα όλους τους τοίχους της πόλης, υπήρχαν ζωγραφισμένα σφυροδρέπανα και εμβλήματα των επαναστατικών κομμάτων.Σχεδόν κάθε εκκλησία είχε συληθεί, και οι εικόνες καίγονταν. Άλλες εκκλησίες, εδώ κι’ εκεί, είχαν κατεδαφιστεί συστηματικά από ομάδες εργατών. Σε κάθε κατάστημα, σε κάθε καφενείο, έβλεπες πινακίδες που έλεγαν πως το κατάστημα αυτό, είχε κολλεκτιβοποιηθεί! Ακόμα και παράγκες τσαγκάρικες είχαν κολλεκτιβοποιηθεί, και είχαν βαφτεί κοκκινόμαυρες! Οι σερβιτόροι σε κοιτούσαν ίσια στα μάτια, και σου φέρονταν σαν ίσος σε ίσο. […]
Ιανουαρίου 15, 2012 στις 5:44 μμ
Ισπανία…… « noumero11888
[…] Μετάφραση: Βαγγέλης Καργούδης: Οι Αναρχικοί, εξακολουθούσαν να διατηρούν έναν μάλλον φανταστικό έλεγχο στην Καταλονία, και η Επανάσταση εξακολουθούσε να προχωράει μέσα από μια ιδιότυπη γενική έξαψη. Σε κάποιον πάντως που θα ήταν παρών από την αρχή των γεγονότων, φαινόταν, από τον Δεκέμβρη κιόλας ή τον Γενάρη, πως η Επαναστατική περίοδος, είχε ήδη τελειώσει. Αλλά για κάποιον που ερχόταν κατ’ ευθείαν από την Αγγλία, το θέαμα της Βαρκελώνης, ήταν σίγουρα κάτι το τρομακτικό και κατακλυσμιαίο! Για μένα άλλωστε, ήταν και η πρώτη φορά που βρισκόμουν σε μια πόλη, όπου τα χαλινάρια τα κρατούσε η εργατική τάξη. Πρακτικά μιλώντας, όλα τα κτίρια, οποιουδήποτε μεγέθους, είχαν καταληφθεί από τους εργάτες, που είχαν βέβαια «φορέσει» τις κόκκινες σημαίες, ή και τις μαυρο-κόκκινες, των Αναρχικών. Σε όλους, μα όλους τους τοίχους της πόλης, υπήρχαν ζωγραφισμένα σφυροδρέπανα και εμβλήματα των επαναστατικών κομμάτων. Σχεδόν κάθε εκκλησία είχε συληθεί, και οι εικόνες καίγονταν. Άλλες εκκλησίες, εδώ κι’ εκεί, είχαν κατεδαφιστεί συστηματικά από ομάδες εργατών. Σε κάθε κατάστημα, σε κάθε καφενείο, έβλεπες πινακίδες που έλεγαν πως το κατάστημα αυτό, είχε κολλεκτιβοποιηθεί! Ακόμα και παράγκες τσαγκάρικες είχαν κολλεκτιβοποιηθεί, και είχαν βαφτεί κοκκινόμαυρες! Οι σερβιτόροι σε κοιτούσαν ίσια στα μάτια, και σου φέρονταν σαν ίσος σε ίσο. […]
Απρίλιος 13, 2016 στις 12:24 μμ
Ο Όργουελ στον Ισπανικό Εμφύλιο | σχολιαστής
[…] […]