Το νησί της Καλυψώς
6 Δεκεμβρίου, 2022 in Uncategorized
Τελευταια σχολια
 | Πάνος στη Το νησί της Καλυψώς |
| Πάνος στη Παπαλάμπραινα |
 | Απόστολος Χριστόπουλ… στη Παπαλάμπραινα |
| Άδεια για γεμάτα στο… στη Το σκυλάδικο, παλιά αριστερή… | |
 | Αφώτιστος Φιλέλλην στη Σημειώσεις: Διαδικτυακή παρουσ… |
| Αφώτιστος Φιλέλλην στη Θοδωρής Τσιμπίδης: στις ελληνι… |
| Πάνος στη ΝΔΣΟΚ κλπ (18) |
| Πάνος στη Σημειώσεις για τον Εμφύλιο, Τό… |
 | Δημήτρης Γρηγοριάδης στη Σημειώσεις για τον Εμφύλιο, Τό… |
| Αφώτιστος Φιλέλλην στη ΝΔΣΟΚ κλπ (18) |
| Αφώτιστος Φιλέλλην στη 4 λεπτά για τις «Σημειώσεις γι… |
 | papoylis στη 4 λεπτά για τις «Σημειώσεις γι… |
| Αφώτιστος Φιλέλλην στη 4 λεπτά για τις «Σημειώσεις γι… |
| Αφώτιστος Φιλέλλην στη ΣΔΙΤ… Τι είναι πάλι τούτο… |
| Αφώτιστος Φιλέλλην στη ΣΔΙΤ… Τι είναι πάλι τούτο… |
Η καλύβα ψηλά στο βουνό 
1 Σχολιο
Comments feed for this article
25 Ιανουαρίου, 2023 στις 10:56 πμ
Πάνος
Το ιερό δισκοπότηρο της Φυσικής -που αναζητείται εδώ και χρόνια, αλλά δεν έχει βρεθεί ακόμα- είναι η Θεωρία των Πάντων, μια ενοποιημένη θεωρία πεδίου που θα περιγράφει όλες τις αλληλεπιδράσεις της Φύσης. Απ’ ότι φαίνεται, η θεωρία αυτή θα αργήσει να διατυπωθεί, αν διατυπωθεί ποτέ.
Αντιθέτως το βιβλίο του φίλου μου του Πάνου Ζέρβα, «Το νησί της Καλυψώς», που κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες και το διάβασα απνευστί, είναι ένα βιβλίο των πάντων, ένα μυθιστόρημα που μιλάει για όλα. Για τη φιλοσοφική σκέψη, με τον Ηράκλειτο να συναντά το Σαρτρ και το Χάιντεγκερ. Για τη θεολογία, με νεοπλατωνιστές να συναντούν νεοορθόδοξους και Αγιορίτες μοναχούς να συνομιλούν με αγνωστικιστές. Για την ιστορία των θρησκειών της Μεσογείου και την εξήγηση της επικράτησης του Χριστιανισμού στο δυτικό κόσμο. Για τον πόλεμο του 40, την Κατοχή, την Αντίσταση, το ΕΑΜ, τον ΕΛΑΣ, το Βελουχιώτη, την Απελευθέρωση, το Δεκέμβρη, τη Βάρκιζα, τον Εμφύλιο και ένα «αδειανό πουκάμισο». Για το σοσιαλισμό έτσι όπως τον γνωρίσαμε και τις εγγενείς αδυναμίες του. Για τη σχέση καπιταλισμού και σοσιαλισμού με το διαφωτισμό, την εβραϊκή εσχατολογία και τη μυθολογική σκέψη. Για τον έρωτα (κυρίως για τον έρωτα, τόσο, που μου θύμισε το τραγούδι του Λουκιανού «Πού βαδίζομεν κύριοι»: Τα ‘φτιαξε ο Μηνάς με την Ανέτα…), για το πώς ερωτευόμαστε και πώς χωρίζουμε. Για το Μάλερ, το Μάιλς Ντέιβις, το Βαμβακάρη και τον Τσιτσάνη. Για την πολιτική στη μεταπολίτευση, το ΚΚΕ, το ΚΚΕ εσωτερικού, την αυτονομία, το ΠΑΣΟΚ, το Συνασπισμό και τις εσωκομματικές διαδικασίες. Για τη φιλία και την αντοχή της στο χρόνο. Για τα πνεύματα, τα οινοπνεύματα, αλλά και για το αναπόφευκτο του θανάτου.
Και όλα αυτά μέσα από την ιστορία μιας -υπαρκτής- παρέας, που δημιουργήθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 80 στη Θεσσαλονίκη, μιας παρέας που ισορροπούσε αξιοθαύμαστα ανάμεσα στο πραγματικό και το φαντασιακό, ανάμεσα στην αυτοθέσμιση και τα κοινωνικοπολιτικά ρεύματα της εποχής. Μιας γενιάς που έζησε στο πετσί της τη μετάβαση από τη νεωτερικότητα στη μετα-νεωτερικότητα. Που για αλλού ξεκίνησε κι αλλού η ζωή την πήγε. (Ή μήπως όχι; )
Κώστας Γιαννακόπουλος