«Απορώ που αυτές οι επιστολές δεν έρχονται σε μένα. Δεν μπορώ να απαντήσω σε επιστολές που δεν έχω λάβει», έλεγε χθες στα «ΝΕΑ» ο πρόεδρος του Δ.Σ. του Νέου Μουσείου Ακρόπολης, καθηγητής Δημήτρης Παντερμαλής. «Για μένα σημασία έχει να ενημερωθεί ο επισκέπτης για την ιστορική αλήθεια, ότι έγιναν δηλαδή καταστροφές στον Παρθενώνα από τους χριστιανούς. Αυτό είναι ένα γεγονός που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί. Δεν υπάρχουν όμως ντοκουμέντα που να αποδεικνύουν πως οι καταστροφές έγιναν από ρασοφόρους» και διευκρινίζει πως δεν δέχθηκε πιέσεις από την Ιερά Σύνοδο, αλλά πως υπήρξαν πολίτες που δήλωσαν ότι «σκανδαλίζονται από τις επίμαχες σκηνές».
Δηλαδή ο κ. Παντερμαλής δηλώνει ευθαρσώς λογοκριτής της ταινίας του Γαβρά, εξ ιδίας πρωτοβουλίας!
(Πως λένε, καλύτερα να μασάς παρά να μιλάς;) 😉
Πηγή:
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artid=4528797&ml=1
… όπου μπορείτε να δείτε και πως το έξυπνο πουλί από μύτη πιάνεται: οι παπάδες λύσσαξαν να λογοκρίνουν τη σκηνή με τους ρασοφόρους (που θα την πρόσεχαν ελάχιστοι θεατές του φιλμ) και κατάφεραν να κάνουν βούκινο σε ολόκληρη την ανθρωπότητα τις καταστροφές που προξένησαν στον Παρθενώνα οι όμοιοί τους!
Πάντα τέτοια! 
Η καλύβα ψηλά στο βουνό 
55 Σχόλια
Comments feed for this article
28 Ιουλίου, 2009 στις 3:51 μμ
Δύστροπη Πραγματικότητα
Δηλαδή όποτε υπάρχουν σκηνές που σκανδαλίζουν κάποιους τότε, σύμφωνα πάντα με τον κύριο Παντερμαλή, θα πρέπει να λογοκρίνονται. Μάϊστα!
«…οι παπάδες λύσσαξαν να λογοκρίνουν τη σκηνή με τους ρασοφόρους (που θα την πρόσεχαν ελάχιστοι θεατές του φιλμ) και κατάφεραν να κάνουν βούκινο σε ολόκληρη την ανθρωπότητα τις καταστροφές που προξένησαν στον Παρθενώνα οι όμοιοί τους!»
Δύστροπη η ρημάδα η πραγματικότητα! 🙂
Πασχίζεις με την λογοκρισία να αποτρέψεις τον κόσμο από το να προσέξει κάτι, ξεχνώντας όμως ότι η π ρ ά ξ η αυτή καθεαυτή της λογοκρισίας ερεθίζει την περιεργεια του κόσμου σε πολύ μεγάλο βαθμό και έτσι καταλήγεις όχι μόνο να μην αποτρέψεις την προσοχή του κόσμου από αυτό που δεν θες να δει αλλά τα καταφέρνεις μια χαρά έτσι ώστε να το δουν/ακούσουν/διαβάσουν πολύ περισσότεροι, και για πολύ μεγαλύτερο χρονικό διάστημα!
Ας θυμηθούμε π.χ τι έγινε όταν έκλεισε το μπλόγκ του Θέμη Λάζαρίδη…
28 Ιουλίου, 2009 στις 4:08 μμ
O Αιρετικός
Και επαναλαμβάνω ότι, με όλα αυτά, υπονομεύεται ο αγώνας για την επιστροφή των γλυπτών που τσούρνεψε ο Έλγιν…
Αλλά ξέχασα… Ο Παρθενώνας δεν είναι κάτι το τρομερά σημαντικό…
28 Ιουλίου, 2009 στις 7:00 μμ
nikiplos
καλησπέρα….
το πιο σημαντικό στην ιστορία, (και απο τις αντιδικίες με τις ιστορικές πηγές και τις ερμηνείες τους υπό μάλλης), είναι το βαθύ κράτος της εκκλησίας και μάλιστα του αντιδραστικότερου τμήματος του κλήρου.
Προσέξτε: Από την πλευρά του επίσημου κλήρου, (τυπικά τουλάχιστον) δεν υπήρξε καμία επίσημη αντίδραση ή ανακοίνωση. Κινήθηκαν πλάγια. Οι Σαμαράς – επιτελείο του υπάκουσαν συνέναισαν στις υπόγειες αντιδράσεις μάλλον συγκεκριμένου τμήματος του κλήρου και φυσικά αναλογιζόμενοι την εξάρτησή τους από αυτό το τμήμα, διέταξαν με τη σειρά τους τον κο Παντερμαλή, ο οποίος πειθήνια υπάκουσε και προέβη στο ατόπημα της λογοκρισίας καθ υπόδειξη των «θεματοφυλάκων» της κοινωνίας.
Η θλιβερή ανακοίνωση του θεσιθήρα διευθυντή του μουσείου
«διευκρινίζει πως δεν δέχθηκε πιέσεις από την Ιερά Σύνοδο, αλλά πως υπήρξαν πολίτες που δήλωσαν ότι «σκανδαλίζονται από τις επίμαχες σκηνές.»
δεν δηλώνει τίποτε άλλο, παρά την ελαστικότητα και στην ουσία ανυπαρξία των θεσμών. Τι μας λέτε κύριε Καθηγητά? Δηλαδή, αν την επαύριο, κάποια κυρία σκανδαλιστή με τις απεικονίσεις αμφορέων στο Μουσείο, θα σπεύσετε να τους αφαιρέσετε? Ή να τους «ντύσετε» με κόλλα και στόκο τα άσεμνα τμήματα καμώνοντας πως είναι δήθεν χαμένα όπως έκαναν παλαιότερα (και μέχρι το 1980 σε ένα συγκεκριμένο μουσείο ουχί μακριά).
Ποιοι είναι αυτοί οι πολίτες που σκανδαλίστηκαν? Από πότε αυτή η χώρα δίνει λόγο σε πολίτες? Ποιόν δουλεύει ο καθηγητής (περισσότερο από τον εαυτό του) φτύνοντάς μας στα μούτρα?
28 Ιουλίου, 2009 στις 7:20 μμ
Πάνος
28-07-2009
Η ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ-ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ
Η έναρξη της λειτουργίας του Μουσείου της Ακρόπολης δεν σημαίνει μόνο την τεχνολογικά άρτια ανάδειξη του πολιτιστικού πλούτου της χώρας. Πάνω απ’ όλα, συμβολίζει σε παγκόσμιο επίπεδο, την πνευματική διάσταση του ελληνικού πολιτισμού και τις ανθρώπινες αξίες που ανέδειξε, όπως το σεβασμό στον άνθρωπο και στην ελευθερία του λόγου και της σκέψης. Η συναίνεση από τους υπεύθυνους φορείς της Πολιτείας ν’ αφαιρεθούν σκηνές από το φιλμ του Κώστα Γαβρά για την ιστορία του χώρου της Ακρόπολης, οι οποίες ενόχλησαν την ιεραρχία της Ορθόδοξης Εκκλησίας, δείχνει δυστυχώς ότι ούτε ο Διευθυντής του Μουσείου αλλά ούτε και ο Υπουργός Πολιτισμού έχουν αντιληφθεί τον συμβολικό ρόλο του Μουσείου και τη δική τους σημαντική θέση στην ανάδειξη της χώρας μας ως αδιαμφισβήτητου φορέα των κύριων χαρακτηριστικών του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Η πράξη αυτή:
1. Παραβιάζει ευθέως το δικαίωμα της πνευματικής δημιουργίας που απαγορεύει ρητά οποιαδήποτε αλλαγή σε μία κινηματογραφική ταινία χωρίς τη συγκατάθεση του σκηνοθέτη.
2. Εκθέτει διεθνώς τη χώρα μας στη κριτική πνευματικών, πολιτικών και πολιτιστικών κύκλων παγκοσμίου ακτινοβολίας, προσβάλλοντας το πνευματικό επίπεδο του λαού μας.
3. Το κυριότερο, αποκαλύπτει για μια ακόμη φορά την ανίερη διαπλοκή Εκκλησίας-Πολιτείας, η οποία, κυρίως μετά το πρόσφατο σκάνδαλο του Βατοπεδίου, κατέδειξε τις ισχυρές διασυνδέσεις που υφίστανται μεταξύ τους και ξεσκέπασε τα μεγάλα συμφέροντα που τις στηρίζουν.
Η αποκατάσταση του σκηνοθέτη και της ιστορικής αληθείας είναι το λιγότερο που μπορεί ν’ απαιτήσει κανείς από την Πολιτεία. Το κυριότερο που αναδεικνύει αυτό το ζήτημα είναι ο καταλυτικός ρόλος της Εκκλησίας ως ομάδας πίεσης και η άμεση υποταγή της Κυβέρνησης στις επιθυμίες της, χωρίς καμιά διαπραγμάτευση και καμιά συνειδητοποίηση των συνεπειών των αποφάσεών της. Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να εντάξουμε το ζήτημα της αφαίρεσης των σκηνών από την εν λόγω ταινία όχι μόνο στη διάσταση της παραβίασης των δικαιωμάτων της πνευματικής δημιουργίας αλλά ακόμη περισσότερο στην κριτική του ευρύτερου ρόλου της Εκκλησίας και του περιορισμού της επιρροής της σ’ ένα ευνομούμενο και ανεξίθρησκο ευρωπαϊκό κράτος.
Για το λόγο αυτό οι Οικολόγοι Πράσινοι ζητάμε:
-Αποκατάσταση της ιστορικής αληθείας, όχι μόνο για την ιστορική πορεία του χώρου της Ακρόπολης αλλά και για την οποιαδήποτε εμπλοκή της Εκκλησίας στην ιστορία του Ελληνικού έθνους
-Διαχωρισμό Κράτους -Εκκλησίας και περιορισμό της επιρροής της στα θέματα που άπτονται μόνο της πνευματικής αποστολής της
-Δημιουργία νομοθετικού πλαισίου που αποκαθιστά την εικόνα της Ελλάδας ως μιας σύγχρονης, ευρωπαϊκής, ανεξίθρησκης και ευνομούμενης πολιτείας, που σέβεται και στηρίζει τα δικαιώματα όλων των πολιτών της ανεξάρτητα από το θρήσκευμά τους.
Οι Θεματικές Ομάδες των Οικολόγων Πράσινων
για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και για τον Πολιτισμό
28 Ιουλίου, 2009 στις 9:54 μμ
Ενη Καπαζογλου
Kι εγω μαζι » με τις θεματικες ομαδες των οικολογων πρασινων» συμφωνωντας με ολο το κειμενο.
Καπως ετσι λεγαμε θα πρεπει να ειναι η «συμβολη» των bloggers στη διακυβερνηση 😆
Μηπως ο Ομπαμα θα χρειαστει να διαβαζει ελληνες μπλογκερς 😆
28 Ιουλίου, 2009 στις 11:31 μμ
nikiplos
Να κι ένα πραγματικά ωραίο κείμενο!
Πραγματικά το προσυπογράφω…
29 Ιουλίου, 2009 στις 12:22 πμ
O Αιρετικός
Πολύ καλό κείμενο!
29 Ιουλίου, 2009 στις 3:05 πμ
Δύστροπη Πραγματικότητα
Συμφωνώ ολόψυχα με τις τρεις προτάσεις του κειμένου. Προσθέτω μία ακόμα, φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας.
29 Ιουλίου, 2009 στις 3:42 πμ
Ο Αιρετικός
Φορολόγηση; ΝΑΙ, υπό τον όρο ότι η εκκλησία θα αποδείξει ότι:
1. Οι τίτλοι ιδιοκτησίας είναι γνήσιοι.
2. Οι τίτλοι ιδιοκτησίας δεν εξεδόθησαν από δυνάμεις κατοχής (π.χ. οθωμανική αυτοκρατορία, χιτλερικές δυνάμεις, κυβέρνηση Τσολάκογλου).
3. Τα περιουσιακά στοιχεία δεν αποκτήθηκαν με παράνομα ή ανήθικα μέσα.
Για τα περιουσιακά στοιχεία που εμπίπτουν σε οποιαδήποτε από τις ανωτέρω κατηγορίες, ΔΗΜΕΥΣΗ.
29 Ιουλίου, 2009 στις 4:24 πμ
Γιάννης-2
Όλα καλά και άγια, αλλά εκκλησία με μισθοδοσία από το κράτος είναι γιά γέλια!!
Αν κάποιος θέλει εκκλησία ας την χρηματοδοτήσει. Όχι παππάδες δημόσιους υπαλλήλους! Εδώ η Ελλάδα συγκρίνεται με τη Σαουδική Αραβία και το Ιράν!
Αυτή είναι η μεγαλύτερη απάτη στην Ελλάδα, και κανείς δεν τολμά να πει τίποτε. Ακόμη και εκείνοι που ομιλούν γιά χωρισμό Κράτους και Εκκλησίας καταπίνουν τη γλώσσα τους γιά το θέμα της μισθοδοσίας των ιερωμένων από το κράτος!
Δεν είμαι σίγουρος αν τους έκανε δημοσίους υπαλλήλους ο Παπαδόπουλος το 67 ή ο «Γέρος της Δημοκρατίας» (Zeppos, γιά σένα, γιά χάρη σου) λίγο νωρίτερα και έγινε καθεστώς.
29 Ιουλίου, 2009 στις 9:51 πμ
σχολιαστης
Θα μπορούσε κάποιος να πει:
Η Εκκλησία θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται σαν μια μεγάλη μπίζνα, ένα γωνιακό μαγαζί.
Με τους φόρους της, τα κέρδη της, την πιθανότητα πτώχευσης αν δε βάλει το χέρι του ο Κύριος.
Οσο για τα χιλιάδες στρέμματα μοναστηριακά, άμεση απαλλοτρίωση για εθνικούς λόγους. Αν στα πλαίσια μιας τέτοιας πολιτικής, το κράτος μισθοδοτεί για να τους ελέγχει, να το δούμε.
Αμέσως ο άλλος θα του έλεγε:
Τι λές ωρε μπίρομ. Δεν ξέρεις ότι στην Ελλάδα κράτος και Εκκλησία είναι κώλος και βρακί. Δεν είδες το χουνέρι που έπαθε ο κινέζος που τους πήγε σε κάτι κόντρα. Γιατί λές ο Αντωνάκης και ο Παντερμαλής κατάπιαν τη λογοκρισία;
29 Ιουλίου, 2009 στις 10:38 πμ
nikiplos
Αγαπητέ Αιρετικέ, ένα αίτημα γενικά «φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας», πάει συνήθως στον κουβά. Γιατί συνήθως προκύπτουν πολλά επιμέρους προβλήματα με κυριότερο αυτό της αξιολόγησης. Για παράδειγμα δεν έχει καταστεί δυνατόν η αξιολόγηση της μονής Πετράκη μόνο σαν έκταση μέσα στο καραΚολωνάκι όταν κάποτε ο ΧριστόςΔούλος της χλίδας την είχε ζητήσει για ασφαλιστικούς και τραπεζιτικούς λόγους.
Στον βαθμό που η ελληνική εκκλησία διατηρεί τον μνημειακό και πολιτισμικό χαρακτήρα της όλα καλά και άγια. Κανένας φόρος. (Σαφώς με απόδειξη για όσα ισχυρίζεται ότι της ανήκουν πχ Βατοπέδι κλπ)
Το πρόβλημα στην ελλάδα είναι ότι τα συγχέουμε όλα εσκεμμένα. Άλλο η εκκλησιαστική περιουσία σε μνημεία κλπ και άλλο εκείνη που η εκκλησία κάνει μπίζνα. Εκεί λοιπόν που υπάρχει μπίζνα δίκαιο είναι να μπει φόρος. Ένα παράδειγμα: Αν κατέχει ένας πολίτης νεοκλασσικό στο Κολωνάκι και θέλει να το νοικιάσει στον αδελφό του και βάλει ενοίκιο 100€ το μήνα, όταν θα πάει στην εφορία, αυτή θα του πει: «δεν σφάξανε!. 3000€/μήνα η αντικειμενική αξία, πλέρωνε εσύ τώρα 600€ ανα μήνα το φόρο που αναλογεί και δίνετο άμα γουστάρεις τσάμπα. Αλλιώς μην το νοικιάζεις! »
Αντίθετα αν πάει η σεπτός εκκλησία (και σαν απλός μέτοχος με ανω το 50% αρκεί να έχει την ψηλή κυριότητα) να νοικιάσει το νεοκλασσικό τότε το κράτος ΔΕΝ εισπράττει κανέναν φόρο απολύτως!!!
Έτσι τα τελευταία 11 χρόνια μετά τον Μακαριστό ΧριστόΔούλο της χλίδας με τα 900 παπούτσια γκούτσι, η σεπτός εκκλησία μας με προεξάρχοντες τους χρυσοπηγήτες, θα μπορούσε ΥΠΟΘΕΤΙΚΑ ΠΑΝΤΟΤΕ να συνδράμει στο ξέπλυμμα μαύρου χρήματος. Και δεν χρειάζεται να πάει κανείς στις Μπαχάμες ή στα νησιά Κέϊμαν να το κάνει…
Το ΥΠΟΘΕΤΙΚΑ βέβαια πάντοτε για ευνόητους λόγους. Ας πούμε (ΥΠΟΘΕΤΙΚΑ ΠΑΝΤΑ) ΔΕΝ υπάρχουν νεοκλασσικά στο Κολωνάκι που να νοικιάζουν σε γνωστές κι επώνυμες επιχειρήσεις μαγαζιά με 20€/μήνα. ΌΧΙ αυτά τα λένε απλά κάποιοι κακοήθεις!
29 Ιουλίου, 2009 στις 1:02 μμ
Πάνος
Αιρετικέ,
το θέμα δεν είναι τόσο απλό… Η ιδιοκτησία προστατεύεται ρητά από το Σύνταγμα, αλλά και τους βασικούς κανόνες της ΕΕ. Δεν απαγορεύται όμως η ΔΙΚΑΙΗ φορολόγηση της μεγάλης ακίνητης περιουσίας, καθώς και όλων των «ιερών» συναλλαγών.
Επιπροσθέτως, εγώ δεν επιθυμώ να εξουθενωθεί (ούτε οικονομικά) η Εκκλησία. Θέλω, ως καλόκαρδος αγνωστικιστής, να βρει τη θέση και το ρόλο που της ταιριάζουν. Και με αυτό το σκεπτικό νομίζω ότι η τυχόν αποδοχή της πρότασης Σεραφείμ για τις παπαδιές, θα ήταν πραγματικά ευεργετική για την Εκκλησία – πιθανόν δε και χρήσιμη για την κοινωνία και τους ανθρώπους, υπέρ των οποίων υποτίθεται ότι υπάρχει η Εκκλησία.
29 Ιουλίου, 2009 στις 1:32 μμ
O Αιρετικός
Το ζήτημα όμως Πάνο είναι ότι έχουμε χρήση πειθαναγκασμού και εκφοβισμού για απόσπαση περιουσιακών στοιχείων.
1. Εκκλησιαστικά γηροκομεία. «Σε γιατροπορεύω κωλόγερε, αλλά εσύ θα μου δίνεις τη σύνταξή σου και θα μου γράψεις τα υπάρχοντά σου». Ποιος καλός Σαμαρείτης κλπ…
2. Παπάδες που τρομοκρατούν τους – ευρισκόμενους σε κατάσταση φόβου για τον επερχόμενο θάνατο – ηλικιωμένους με Κόλαση κλπ και πετυχαίνουν να κληρονομήσει η εκκλησία τις περιουσίες τους.
Πάμε τώρα στο αν ισχύουν οι πράξεις μεταβίβασης περιουσιακών στοιχείων σε νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου από ΚΑΤΟΧΙΚΕΣ κυβερνήσεις. Εδώ ή θα δεχθούμε τη νομιμότητα του Τσολάκογλου, των ταγματασφαλιστών και των Οθωμανών ή θα την απορρίψουμε. Μέση οδός δεν υπάρχει.
Επίσης, το λέω ανοιχτά: Αμφισβητώ ΕΥΘΕΩΣ τη γνησιότητα των χρυσόβουλων που επικαλούνται οι μονές. Να φέρουν τα ΠΡΩΤΟΤΥΠΑ, να εξετασθούν και από αρχαιολόγους για τη γνησιότητά τους και μετά. Αυτές οι κουτοπονηριές με τις φωτοτυπίες και το photoshop ήρθε η ώρα να κοπούν. Κι εγώ άμα θέλω Πάνο σου βγάζω φωτοτυπία ότι μου ανήκει η μισή Αγγλία με τίτλο ιδιοκτησίας υπογεγραμμένο απ’την Ελισάβετ την Α’.
Εφ’όσον λοιπόν κάποιος κατέχει νόμιμα και με πραγματικούς τίτλους ιδιοκτησίας εκτάσεις ή ακίνητα, έχει κάθε δικαίωμα επάνω τους. Και κάτι ακόμα που ενισχύει την υποψία μου ότι τα χρυσόβουλα είναι Monkey Business Inc.:
Τόσα χρόνια δεν έβγαιναν να διεκδικήσουν π.χ. το μισό Δήμο Περιστερίου… Τώρα, ΕΝΤΕΛΩΣ ξαφνικά, ΕΝΤΕΛΩΣ τυχαία, «ΑΝΑΚΑΛΥΨΑΝ» στα κιτάπια τους τα χρυσόβουλα… Δηλαδή ΔΕΝ ήξεραν ότι είχαν αυτά τα χρυσόβουλα οι ρασοφόροι Σάιλοκ (και οι ομάδες διαδικτυακής υπεράσπισής τους). Τώρα, ΕΝΤΕΛΩΣ τυχαία, ΕΝΤΕΛΩΣ ξαφνικά… Ναι, και είναι ΕΝΤΕΛΩΣ τυχαίο ότι πρόσφατα «αγκάλιασε» τους υπολογιστές η εκκλησία. Και γίνονται αυτά ΕΝΤΕΛΩΣ τυχαία ΤΩΡΑ που με το Photoshop μπορούμε να πλαστογραφήσουμε τα πάντα (εκτός από χαρτονομίσματα) και, δίνοντας φωτοτυπία, «για να μην καταστραφεί το πρωτότυπο» (λες και ο δημόσιος λειτουργός θα το κάνει κομμάτια και λες και οι ίδιες οι μονές έχουν τα σούπερ-ντούπερ-high-tech εργαστήρια συντήρησης και αποκατάστασης περγαμηνών και παλιμψήστων), να ισχυρισθούμε ό,τι θέλουμε.
Αλλά στο ΕΛ-ληνικό κράτος η πλαστογραφία δίνει και παίρνει (άλλωστε, τα γνήσια πρακτικά και η απομαγνητοφώνηση της 60ης συνεδρίασης της Συγκλήτου του Πολυτεχνείου Κρήτης δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με τα πρακτικά που επικαλέστηκαν στο ΥΠΕΠΘ – επί Αρσένη – οι τότε «πρυτάνεις» Δημήτρης Σωτηρόπουλος, Χρήστος Σκιαδάς και Μανώλης Χριστοδούλου και ίδρυσαν μ’αυτά τα Προγράμματα Σπουδών Επιλογής)…
29 Ιουλίου, 2009 στις 1:39 μμ
O Αιρετικός
Και, για να πω κάτι ακριβώς επί του τίτλου του θέματος, όχι, δε φορούσαν ούτε εξώραφη σκελέα ούτε ράσο οι χριστιανοί καταστροφείς του Παρθενώνος. Φορούσαν στράπλες τοπ και καφτό μεταλλιζέ σορτσάκι.
29 Ιουλίου, 2009 στις 3:44 μμ
kapetanios
«…Πάμε τώρα στο αν ισχύουν οι πράξεις μεταβίβασης περιουσιακών στοιχείων σε νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου από ΚΑΤΟΧΙΚΕΣ κυβερνήσεις..»
@Αιρετικέ
Για τα νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου, και με βάση
«τις διατάξεις των άρθρων 51 και 55 του ΕισΝΑΚ, η προ της εισαγωγής του ΑΚ επελθούσα κτήση κυριότητος, ή άλλου εμπραγμάτου δικαιώματος, κρίνεται κατά το δίκαιο το οποίο ίσχυε κατά τον χρόνο κατά τον οποίον έλαβαν χώρα τα πραγματικά γεγονότα τα οποία απαιτούνται προς κτήση αυτών :
«..Πρέπει δε να ληφθεί υπόψη, ως προς τη μετάσιαση της κυριότητας συνεπεία της αυτοκρατορικής δωρεάς, ότι οι Ιερές Μονές κατά το βυζαντινορωμαϊκό δίκαιο δεν εθεωρούντο ως νομικά πρόσωπα, αφού η έννοια αυτή είναι προϊόν της νεώτερης νομικής επιστήμης του 19ου αιώνα (βλ.σχ. Ι.Κονιδάρη ο.π. παρ.46 σελ.265 επ. και Γ.Αποστολάκη ο.π., παρ. 5γ,σελ.95 επ.) και κατά συνέπεια η μεταβίβαση της κυριότητας των δια των αυτοκρατορικών δωρεών παραχωρουμένων ακινήτων δεν θα μπορούσε να επέλθει στο πρόσωπο των Ιερών Μονών αλλά στον αιτησάμενο την έκδοση του χρυσοβούλλου λόγου, συνήθως, ηγούμενο της Μονής, που την διοικούσε και διαχειριζόταν την περιουσία της..»
………………………………………………………………
Όσο για τα Χρυσόβουλα , σιγίλια κλπ:
………………………………………………………………..
«..Κατά τη βυζαντινή περίοδο ο θεσμός των αυτοκρατορικών δωρεών προς τις μοναστηριακές κοινότητες περιβάλλονταν τον συνήθη, προκειμένου περί παροχής προνομίων γενικώς, τύπο του χρυσοβούλλου, κατά κανόνα, λόγου και αντικείμενο αυτών συνήθως ήταν δωρεές ακινήτων, νήσων ή νησίδων και εκτάσεων γης (βλ. σχετ. Ι. Κονιδάρη, Το Δίκαιον της Μοναστηριακής Περιουσίας, 1979, παραγρ. 11,σελ.55-76, ιδίως σημ. με αρ. 29, 33, 34, 35, 36, 39). Ο θεσμός της βασιλικής δωρεάς απαντάται εμμέσως στα νομοθετικά κείμενα των Βασιλικών των Μακεδόνων Αυτοκρατόρων στον τίτλο «περί δωρεών εν ζωή» (Β.47.1.66 και Β.47.1.75), όπου ρητά εξαιρείται η βασιλική δωρεά από την υποχρέωση σύνταξης υπομνήματος (βλ.σχ.Γ. Αποστολάκη, Οι Αυτοκρατορικές δωρεές• στην Ιερά Μονή Πάτμου και η νομική αξία των «χρυσόβουλων λόγων», παρ.2γ, σελ.43 επ.). Παρά το ότι υποστηρίζεται στη θεωρία και η άποψη ότι οι αυτοκρατορικές δωρεές συνιστούν παράγωγο τρόπο κτήσεως κυριότητας με την αιτιολογία ότι το δικαίωμα κυριότητας που αποκτούσαν οι Ιερές Μονές με τις αυτοκρατορικές παραχωρήσεις δεν ήταν νέο, αλλά προϋπέθετε την ύπαρξη κυριότητας του δωρητή και εν προκειμένω του δημοσίου, αφού τα δωρηθέντα ακίνητα δεν προέρχονταν από την ιδιωτική περιουσία του αυτοκράτορα (βλ. σχ. Γ.Αποστολάκη, οπ), πρέπει να γίνει δεκτό ότι οι αυτοκρατορικές δια χρυσοβούλλων λόγων δωρεές αποτελούν νομίμους τίτλους κυριότητας που συνδυαζόμενες με άσκηση διακατοχικών πράξεων προσπορίζουν κυριότητα με πρωτότυπο τρόπο (χρησικτησία) (βλ.σχετ. την Εφ Δωδ.22/1955 αδημ. που εξεδόθη επί διεκδικητικής αγωγής της Ι. Μ. Πάτμου αλλά και την απόφαση της 9-12-1994(10/1993/405/483-484) του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων). Εξάλλου, με .τις αυτοκρατορικές δωρεές που κατ’ ενάσκηση δημόσιας εξουσίας παραχωρούσε ο αυτοκράτορας σε ιδιώτες δημόσια γη δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι επερχόταν ειδική διαδοχή στο δικαίωμα κυριότητας, λαμβανομένου μάλιστα υπόψη, τηρουμένων των αναλογιών, ότι στη σύγχρονη εποχή, που υπάρχει μάλιστα καταγεγραμμένη με τη μορφή των δημοσίων κτημάτων η ακίνητη περιουσία του Δημοσίου, όταν παραχωρείται κατ’ ενάσκηση δημόσιας εξουσίας δημόσια γη (βλ. περίπτωση διανομών και αναδασμών) η κυριότητα που αποκτάται από τον ιδιώτη είναι πρωτότυπη. ’λλωστε, αν οι αυτοκρατορικές δωρεές συνιστούσαν παράγωγο τρόπο κτήσεως κυριότητας, ως υποστηρίζεται, παρά το γεγονός όμως ότι τα δωρηθέντα δεν ανήκαν στην ιδιωτική περιουσία του αυτοκράτορα, εξομοιούμενο κατ’ αναλογία με τη μεταβίβαση κυριότητας αιτία δωρεάς του σύγχρονου ιδιωτικού δικαίου, θα αρκούσε η άπαξ αιτία δωρεάς κτηθείσα κυριότητα των παραχωρηθέντων ακινήτων και δεν θα ήταν αναγκαίο να επικυρώνονται οι παραχωρήσεις με αλλεπάλληλους αυτοκρατορικούς χρυσόβουλλους λόγους που εξεδίδοντο από τον εκάστοτε αυτοκράτορα κατά τη διάρκεια της βασιλείας του, προκειμένου να επικυρώνει με δικό του χρυσόβουλλο λόγο το περιεχόμενο προηγουμένου που εξέδωσε άλλος αυτοκράτορας, ώστε η παραχώρηση του ακινήτου να παραμείνει ισχυρή και για το χρόνο της δικής του ηγεμονίας (βλ. σχ. Ι Κονιδάρη, ο.π. παρ.18 σελ.125 και ιδίως σημ. με αρ. 4 και 5)…»
…………………………………………………….
Τα παραπάνω διατυπώθηκαν (τα έχω σε pdf και δεν μπορώ να δώσω σύνδεσμο) απο το πολυμελές πρωτοδικείο Ροδόπης κατα την (αρνητική γι αυτούς)εκδίκαση της μήνυσης του δήμου Ουρανούπολης, και της Τρίγλιας για παράνομη ανταλλαγή της Βιστωνίδας
Ως εκ τούτου θα συμφωνήσω με τον @Πάνο στην τελευταία του τοποθέτηση
29 Ιουλίου, 2009 στις 3:56 μμ
O Αιρετικός
Ορέα! Δεν θα πρέπει όμως να αποδεικνύεται η γνησιότητα των τίτλων ιδιοκτησίας όταν πρόκειται για τέτοιες διεκδικήσεις;
Γιατί, απ’όσο γνωρίζω, όταν ισχυρίζεται κάποιος κάτι πρέπει να το αποδεικνύει. Εν προκειμένω: βάσει του τάδε εγγράφου, που είναι γνήσιο καθώς πιστοποιήθηκε από την δείνα αρχαιολογική υπηρεσία και την παρατάδε αρχαιολογική υπηρεσία, με χρονολόγηση της περγαμηνής που συμπίπτει με την εποχή εκείνη και το μελάνι όντως προέρχεται από εκείνα τα χρόνια…
Όχι γι’άλλο λόγο, αλλά γιατί έχουμε να κάνουμε με – κατά τεκμήριο – απατεώνες (+ευλόγησον+).
29 Ιουλίου, 2009 στις 4:07 μμ
verron
Το πιο σωστο που διαβασα τελευταια.Αν δεν καναν ολο αυτο το σκηνικο κανεις δεν θα ελεγε ή θα προσεχε τιποτα. Τωρα απλα δωσαν τροφη για περισσοτερο κραξιμο απο ολους εμας και φυσικα πιασιμο για να δαισυρθουμε για μια ακομα φορα παγκωσμίος.
29 Ιουλίου, 2009 στις 4:27 μμ
kapetanios
Η γνησιότητα των χρυσόβουλων σίγουρα είναι ένα θέμα.
Και μάλιστα αρχαιότερο της ίδρυσης του Ελληνικού κράτους ..
(το οποίο κράτος σημειωτέον, δεν υπολείπεται απατεωνιάς και κουτοπονηριάς από την ίδρυση του)
29 Ιουλίου, 2009 στις 4:37 μμ
O Αιρετικός
Γι’αυτό λέω… Επικαλείσαι κύριος ένα έγγραφο. Ένα φιρμάνι. Ένα χρυσόβουλο. Μια υπουργική εντολή. Ένα ραβασάκι στριπτητζούς (ΟΚ, εδώ ξεφύγαμε λίγο). Να μη βεβαιωθούμε ότι είναι γνήσιο; Ότι η φωτοκόπια που μας δίνεις προέρχεται από ΓΝΗΣΙΟ, ΥΠΑΡΚΤΟ έγγραφο; Τι το περάσανε δηλαδή;
Γιατί, όπως είπα και πιο πριν, με το Photoshop μπορεί καθένας να φτιάξει και γαμώ τους τίτλους ιδιοκτησίας. Άμα λάχει να’ούμε, βάζω μια φίλη μου γραφίστα και μου ετοιμάζει ένα χρυσόβουλο του Σουλτάνου που να λέει ότι χαρίζει σε (ανύπαρκτο) πρόγονό μου όλες τις εκτάσεις όλων των μονών γιατί του έφερε είκοσι γιουσουφάκια τρυφερά-τρυφερά, ωραιότατα και με ηδονικές, σφιχτές κωλοτρυπιδούλες και μετά με διαθήκες αυτά περάσανε σ’εμένα… Και να φέρω στο δικαστήριο φωτοτυπία – για να μην καταστραφεί το (ανύπαρκτο) πρωτότυπο. Και ν’αναγνωριστεί! Δε διαφέρει και πολύ από αυτό που κάνουν οι μονές… Άλλωστε, εδώ στήσανε τέτοια βιομηχανία λειψάνων αγίων, αλλά και του ίδιου τους του θρησκευτικού ηγέτη, που, αν πιστέψουμε το κηφηναριό, είχε τουλάχιστον τρία πέη, γιατί αλλιώς δεν εξηγείται πώς υπήρχαν τόσες «Ιερές Πόσθες» (δηλαδή το πετσάκι που του κόψανε όταν του κάνανε περιτομή σαν ήτανε μπέμπης) – στους τίτλους ιδιοκτησίας θα κολλήσουν οι μοναχοί;
29 Ιουλίου, 2009 στις 5:31 μμ
kapetanios
Όπως έγραψα και προηγουμένως το ζήτημα της γνησιότητας των χρυσόβουλων απαντάται πριν την ίδρυση του Ελληνικού κράτους ή τουλάχιστον σε εποχές που δεν υπήρχε φωτοσοπ.
Η τέχνη της ζωγραφικής και της αγιογραφίας ( και εν δυνάμει της παραχάραξης) υπήρχε ζωντανή αρκετούς αιώνες μέσα στις μονές . Συνεπώς , και με δεδομένη την αδυναμία της επιστήμης της αρχαιολογίας ( πάρα πολλές φορές , να μην πω τις περισσότερες, οι γνώμες των «ειδικών» διίστανται) η αλήθεια πρέπει να προκύψει είτε καλή τη πίστη , είτε λαμβάνοντας υπόψη και άλλες παραμέτρους ( σχέσεις των μονών με τους εκάστοτε άρχοντες, καταγεγραμμένα Ιστορικά γεγονότα από άλλες πηγές, κλπ) .
Κατά γενική ομολογία πάντως , στην περίπτωση που δεχτούμε το χρυσόβουλο ως νόμιμο τίτλο ( και όπως βλέπεις κι εσύ, δεν μπορούμε να κάνουμε και διαφορετικά) και δεδομένου ότι οι περισσότερες περιπτώσεις διεκδικήσεων από τις μονές έχουν ήδη τελεσιδικίσει υπέρ τους εδώ και χρόνια , η ζημία για το Ελληνικό δημόσιο αλλά και για τους ντόπιους κατοίκους είναι τετελεσμένο γεγονός.
Ως εκ τούτου θεωρώ σημαντικότερο όλων την απ εδώ και πέρα σχέση της Ελληνικής πολιτείας με την Εκκλησία της Ελλάδος , η οποία δυστυχώς (κατά την θέληση των περισσοτέρων πολιτών αυτής της χώρας) διαιωνίζει τα κακώς κείμενα . Προσωπικά θα δεχόμουν ευχαρίστως το «ο γέγονε γέγονε» , και εν συνεχεία τον πλήρη διαχωρισμό , έστω κι αν με την κίνηση αυτή το κράτος θα βγει( σε ότι έχει να κάνει με την περιουσία του) κατ αρχήν ζημιωμένο.
Προτιμώ αυτήν την οδό απ αυτήν της σύγκρουσης «εφ όλης της ύλης» , παρούσας και παρελθούσας, που φαίνεται ότι υιοθετείται από τα περισσότερα κόμματα που πρεσβεύουν ,θεωρητικά τουλάχιστον, τον διαχωρισμό .
Η οποία κάθε άλλο παρά τον προάγει με ήπιο τρόπο , ο οποίος είναι και ο μόνος τρόπος να ωθήσεις μια κοινωνία να αποδεχθεί τις διαφορετικότητες της.
Δεν μας λείπουν οι αιτίες ούτε και οι αφορμές που μας διχάζουν για να προσθέσουμε κι άλλες. Ένας διχασμός που μόνο φανατισμό και σκληροπυρηνισμό δημιουργεί , προδικάζοντας μια ΣΙΓΟΥΡΗ ήττα, μιας και αποτελούμε την μειοψηφία (ακόμη και μέσα στην ίδια μας την οικογένεια σε πολλές περιπτώσεις 😉
29 Ιουλίου, 2009 στις 5:56 μμ
O Αιρετικός
Για τις δίκες που είχαν έκβαση υπέρ του κηφηναριού, ας ψάξουμε λίγο τις σχέσεις δικαστών-εκκλησίας (π.χ. Λιτόχωρο…). Ας θυμηθούμε λίγο το παραδικαστικό…
Και ερωτώ: Δικαστική απόφαση που ελήφθη υπέρ της εκκλησίας από δικαστή που ΑΠΟΔΕΔΕΙΓΜΕΝΑ μεροληπτούσε – λόγω σχέσεων χρηματισμού, εξάρτησης κλπ με την εκκλησία – υπέρ της εκκλησίας, δύναται να θεωρείται έγκυρη ή πρέπει να ακυρωθεί;
Οι σοβαροί οργανισμοί (κρατικοί και μη) τις ακυρώνουν.
29 Ιουλίου, 2009 στις 5:57 μμ
O Αιρετικός
Εγώ βλέπεις δε μιλώ για διαφορετικότητα, αλλά για νομιμότητα. Όταν έχεις διαπλοκή και «μιλημένες» αποφάσεις, τίθεται ζήτημα νομιμότητας. Είναι διαφθορά.
29 Ιουλίου, 2009 στις 6:36 μμ
philalethe00
Αγαπητέ φης και ισχυρίζεσαι το εξής:
» τις καταστροφές που προξένησαν στον Παρθενώνα οι όμοιοί τους!
Πάντα τέτοια!
»
Και ερωτώ: ΠΌΤΕ και ΑΠΌ ΠΟΙΟΥΣ συνέβησαν αυτές οι καταστροφές στον Παρθενώνα συγκεκριμένα και όχι σε κάποι ναό της ελλαδικής επικράτειας;!;! Ποιοι ιστορικοί τις αναφέρουν; Ο Έδουαρδ Γίββων; Ο Ζώσιμος; Ο Μ.Βερέττας;
Για αυτούς τους λόγους και πολλούς ακόμη έγραψα κ αυτό το κάτωθι κείμενο ψες:
Αυτά λίαν φιλικώς και αναμένομεν. 🙂
29 Ιουλίου, 2009 στις 6:45 μμ
O Αιρετικός
Spam… Ρε ουρτ… Ρε ουρτ…
29 Ιουλίου, 2009 στις 6:49 μμ
philalethe00
Ποιος κάνει spamming, αγαπητέ μου; Εγώ ή εσείς; Με τον ιστολογιοκράτορα έχουμε ξανασυζητήση θέματα τινά και συγκεκριμένα παιδείας στο Μανιτάρι του Βουνού πολλάκις, οπότε ηρεμήστε, ίνα σας χαρούμε. 🙂
29 Ιουλίου, 2009 στις 6:54 μμ
O Αιρετικός
Δε βλέπω κανέναν άλλο να διαφημίζει το ιστολόγιό του και δη για να προπαγανδίσει την οπτική των αγιατολλάδων.
29 Ιουλίου, 2009 στις 7:00 μμ
philalethe00
@O Αιρετικός
Αγαπητέ, λέτε ανοησίες. Δεν ξέρετε καν την οπτική μου. Απλώς είναι διαφορετική από την δική σας. Και αν διαβάσετε στην αρχή, το λέω ρητά, ότι διαφωνώ. Τώρα, το ποιος είναι φονταμενταλιστής, φαίνεται. Και δεν θέλω πραγματικά να …….διαφημίσω τίποτα, απλώς καταθέτω την γνώμη και γνώση μου. Λοιπόν, εσείς που είστε και πιο κοντά στον ρασιοναλισμό από εμένα, να βουτάτε την γλώττα σας στην διάνοιά σας περισσότερο πριν μιλήσετε. Και να σέβεστε τους ……εναντιοφρονούντες. 🙂 Αυτά και παρακαλώ τα «ad hominem» να λήξουν εδώ.
29 Ιουλίου, 2009 στις 7:07 μμ
O Αιρετικός
Τη διάβασα την οπτική σου κι είναι της πλάκας εντελώς. Λες ότι δεν υπήρξε λογοκρισία και διακοσμείς το λίβελλό σου με ανόητα τσιτάτα άνευ σημασίας. Και λες και ψέματα για το τι είναι λογοκρισία.
29 Ιουλίου, 2009 στις 7:15 μμ
philalethe00
@O Αιρετικός
Θαυμάσια. Είναι της πλάκας μόνο που μπορώ να την στηρίξω σε γίγαντες, όπως και το κάνω, δηλαδή. Όσον αφορά το τι είναι λογοκρισία, λυπάμαι, αλλά θα διαφωνήσουμε. Παληά, όπως εξηγώ, υπήρχε ΝΌΜΟΣ περί λογοκρισίας. Τον κατείργησε το ΠΑΣΟΚ στην ριζοσπαστική(αν και ρεφορμιστική πάντα) του κυβερνητική φάση και καλώς. Οπωσδήποτε, θα συμφωνήσουμε, ότι είναι μία αρκετά χαμηλής έντασης λογοκρισία.(Το ελπίζω.) Έτσι; 🙂
29 Ιουλίου, 2009 στις 7:21 μμ
σχολιαστης
«αρκετά χαμηλής έντασης λογοκρισία». Χο,χο,χο
29 Ιουλίου, 2009 στις 8:09 μμ
kapetanios
Ελάτε τώρα @philalethe00 που στηρίζετε την οπτική σας σε γίγαντες!
Η οποία οπτική συνοψίζετε στα:
1. δεν δικαιούστε δια να ομιλείτε για τον εκ Παρισίων Γαβρά
2. ουδέποτε έγιναν καταστροφές από χριστιανούς δια της μεθόδου της ατόπου απαγωγής
(«από την σαφέστατη αθιξία του Παρθενωνος» )
3.»η Θεολογία της Εκκλησίας συγκαταλέγεται, λόγω μεθοδολογίας, στις θετικές επιστήμες, όπως έλεγε ο μέγιστος δογματολόγος της Ορθοδοξίας του 20ου αιώνα καθηγητής π. Ι. Ρωμανίδης» άρα δεν είναι δογματική.
4.όσο για την λογοκρισία , είναι χαμηλής έντασης ( κατά το ολίγον έγκυος )
Σεβαστή η άποψη σας,
αλλά απέχει απο το να χαρακτηριστεί «γιγάντιος», έτσι; 😉
29 Ιουλίου, 2009 στις 8:24 μμ
O Αιρετικός
Η ρίζα «φιλαλήθης» πάντως στο ψευδώνυμο του philalethe00 μάλλον ευφημισμός είναι, όπως Εύξεινος Πόντος, Ακρωτήριον της Καλής Ελπίδος και Παράπλευρες Απώλειες…
Άκου να επικαλείται το Ρωμανίδη, τον αρχιπαπάρα συνωμοσιολόγο που κατηγορούσε το Βελεστινλή και τον Κοραή ως… πράκτορες του Ναπολέοντος! Έλεος πια με τα χριστιανοtroll, ΕΛΕΟΣ.
29 Ιουλίου, 2009 στις 8:26 μμ
O Αιρετικός
Κι όσον αφορά τους «γίγαντες» στους οποίους στηρίζει την οπτική του (την παραμορφωμένη τόσο που για να τη μοιραστώ μάλλον θα χρειαστώ ΠΟΛΛΑ και ΒΑΡΙΑ ναρκωτικά) ο philalethe00, ναι, σπουδαίοι γίγαντες, απ’αυτούς που τους τρως και μετά βρωμοκοπά ο τόπος… «Αρκετά χαμηλής έντασης λογοκρισία». Μεγάλε, άστο, αποδεικνύεις ότι είσαι ΓΕΛΟΙΟΣ. Ήρθαν κι άλλοι πριν από σένα και δοκίμασαν… Καλό το παραμύθι σου, αλλά δεν έχει δράκο.
29 Ιουλίου, 2009 στις 8:26 μμ
Πάνος
philalethe00,
έχω την εντύπωση ότι με μπερδεύετε με άλλον Πάνο (λόγιος αυτός) που έχω δει να γράφει στο «μανιτάρι του βουνού».
Ευχαριστώ για το σύνδεσμο – θα διαβάσω το κείμενό σας με αυξημένο ενδιαφέρον, μετά και από τις κριτικές του Αιρετικού και του καπετάνιου 🙂
29 Ιουλίου, 2009 στις 8:34 μμ
Πάνος
Αν κατάλαβα καλά, το επιχείρημα του φιλαλήθη είναι ότι ζήτησε ο λαός (που πληρώνει και έχει τον τελευταίο λόγο) να περικοπεί η σκηνή με τους ρασοφόρους, διότι αυτή δεν ανταποκρίνεται στην ιστορική αλήθεια.
Θα το πω όπως το λέμε στο χωριό μου: έμεινα κάγκελο!
29 Ιουλίου, 2009 στις 9:52 μμ
stinathina
Το διασκεδάζετε μια χαρά! Δε συμφωνώ μαζί σας αλλά ποιος και γιατί να σας χαλάσει τέτοιο κέφι; Αυτό που βλέπω, εδώ κι αλλού, είναι μια διάχυτη ποδοσφαιρική πόλωση που κάνει τους ενδιάμεσους (που ψάχνουν διακρίσεις και θέλουν να μοιράσουν τα δίκια) να το βουλώνουν φρονίμως.. αυτό μόνο τολμώ να καταθέσω! 🙂 Καλό απόγευμα!
29 Ιουλίου, 2009 στις 10:01 μμ
Πάνος
stin athina,
αλήθεια, θέλετε «να μοιράσετε τα δίκια» και σας εμποδίζει το δικό μας «κέφι»;
Πω πω…
29 Ιουλίου, 2009 στις 10:35 μμ
stinathina
Δε με εμποδίζει το κέφι σας βεβαίως, όπως λέω και στο σχόλιο μου. Αλλά όπως βλέπετε και σεις αρπάζεστε με την μία.
Πω πω…
29 Ιουλίου, 2009 στις 10:49 μμ
Πάνος
Τα δίκια και τα άδικα είναι ΕΝΑ πράγμα, αγαπητέ. Εννιαίο και αδιαίρετο.
(μας το μαρτύρησε ο Ηράκλειτος αυτό, πολλούς αιώνες πριν)
Συνεπώς, αν φιλοδοξείτε να «μοιράσετε τα δίκια», καλό θα είναι να θυμάστε ότι ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ μοιράζετε και τα αναπόφευκτα συμπληρωματά τους, τα «άδικα».
Έρρωσθε!
29 Ιουλίου, 2009 στις 11:43 μμ
philalethe00
Πολλές εξελίξεις… Για να δούμε:
@O Αιρετικός
Ο Καθηγητής Θεολογίας και παγκοσμίως αναγνωρισμένος(είναι πολύ γνωστός ακόμη και στις ΗΠΑ, π.χ.) π. Ι. Ρωμανίδης ο οποίος στην εγκεκριμένη από τιτάνες της εγχώριας Θεολογίας διδακτορική του διατριβή «Το προπατορικό αμάρτημα» αποκαλεί όντως τον Κοραή έτσι και ακόμη συγγραφέα του λιβελλογραφικού «ελληνικη Νομαρχία» είναι «αρχιπαπάρας συνωμοσιολόγος»!!!!!! Ειλικρινά θα φεισθώ χαρακτηρισμών. Και θα μακροθυμήσω. Δεύτερον, φίλε, δεν απαντάς σε τίποτα, αλλά ακολουθείς την γραμμή του Ντώκινς. Φαίνεται, ότι αν κρατήσης λιγότερο ζηλωτική γραμμή, θα καταταγής και εσύ σε εκείνους που ο φονταμενταλιστής Ντώκινς κατατάσσει στους της «εξελικτικής σχολής του Νέβιλ Τσάμπερλέιν».
Όπως και νά’χει, συζήτηση -όχι ότι την επιθυμούσατε, δηλαδή, αφού φέρεστε ως γαβγίζων κύων- δεν μπορεί να γίνη.
@kapetanios
Δεν καταλαβαίνεις καθόλου τα επιχειρήματά μου, φίλε…
Ας δούμε ένα-ένα τα όσα θέτεις ως ‘αυτό που κατάλαβες»:
1)Λάθος. Και άσχετο.
2)Δια της μεθόδου της ιστορικής. Τι λένε οι πηγές, τι λένε οι αρχαιολόγοι, τι λένε οι ιστοριοδίφες. Κατάθεση εν ολίγοις του τι γνωρίζουν οι θεωρητικοί επιστήμονες αυτοί.
3)Δεν είναι δογματική, διότι η μέθοδός της είναι θετική-εμπειρική. Αυτό μπορεί να το δη κανείς σε ΌΛΟΥΣ(και αναφέρω μερικά κτυπητά ονόματα, όπως τον Λόσσκυ) τους μεγάλους λογίους και Θεολόγους, σε όλους τους γνώστες εν πάση περιπτώσει του θέματος. Το δόγμα, λοιπόν, ως γραπτό μνημείο, ας πούμε, δεν παίζει ρόλο. Για αυτό και τεράστιοι όντως Πατέρες -να ένα επιπλέον ……επιχείρημα- όπως ο Μέγας Αντώνιος ήταν αγράμματοι και υπερασπίζονταν αυτήν την επιλογή λέγοντας, ότι σημασία έχει η σωστή λειτουργία της διάνοιας και ο φωτισμός της, και όχι τα Γράμματα -παρ’όλ’αυτά είχαν αποκτήση διάφορα αγιοπνευματικά χαρίσματα μέχρι τα ανώτατα, ας πούμε.
4)Το λέω κατ’οικονομίαν. Είμαι 1000% κατά οποιασδήποτε λογοκρισίας, αλλά εδώ υποτίθεται ότι μιλούμε για ένα animation που θα προβληθή για να καταλάβη ο διεθνής επισκέπτης τι στο καλό είναι ο Παρθενώνας. Οπότε εδώ μιλάμε για μία ΔΗΜΌΣΙΑ απόφαση, δεν είναι το δικό μου έργο, που μπορεί να είναι π.χ. το «μου εις την νι» ή το «η διαθήκη των γκαβλωμένων ανθρώπων» ή «η βίβλος για αθεόφοβους» ή «η ανταρσία των αγγέλων» ή το «ζικ-ζακ στις νερατζιές». Εκεί γράφω ό,τι μου καπνίσει και όντως όλοι, σχηματοφόροι ή μη πρέπει να κρατήσουν τα ξερά τους μακριά από το έργο μου, το έργο οποιουδήποτε.
@panosz
Φίλε μου, στο ΜτΒ έχω γράψη πολλά κείμενα, είχα την τιμή να φιλοξενηθούν εκεί. Είχαμε συζήτηση περί μεταρρυθμίσεων(κατ’ εμέ «απορρυθμίσεων») εκπαιδευτικών. Τον συνωνόματο τον γνωρίζω πάρα πολύ καλά, για να τον συγχύσω μετ’εσού… 🙂
Όσο για το κεντρικό μου επιχείρημα, είναι, ότι πρέπει να γίνη ιστορική αξιολόγηση. Πώς είναι π.χ. όταν γράφουμε ένα κείμενο για ένα ιστορικό θέμα. Έτσι, λοιπόν: να συγκεντρωθούν οι ιστορικοί μας, οι ιστοριοδίφες, όλοι από τους μαρξιστές, τους μεταμοντέρνους μέχρι τους ……σωβινιστές και να αποφασίσουν κάτι, το οποίο ευχής έργον θα ήταν να εγκρίνεται -βέβαια αυτά στην αστική δημοκρατία είναι ουτοπίες- από τον Λαό.
Αυτά και ευχαριστώ……
30 Ιουλίου, 2009 στις 12:37 πμ
kapetanios
@philalethe00
Ας πάμε στο 4 ( για τα υπόλοιπα 3, τυχόν περαιτέρω σχολιασμός θα προκαλέσει την θυμηδία του @θανάσημου και ποιος τον σταματά μετά) για το οποίο θα είμαι αρκετά σύντομος.
Εδώ λοιπόν αγαπητέ , ΔΕΝ ΥΠΟΤΙΘΕΤΑΙ ότι μιλούμε για ένα animation που ΘΑ προβληθεί για να καταλάβει ο διεθνής επισκέπτης τι στο καλό είναι ο Παρθενώνας. Eδώ μιλάμε για το έργο, την Ιστορική άποψη εάν θες , ενός καλλιτέχνη, ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΕΡΓΟ, το οποίο προβάλλεται , στο οποίο από κάποια στιγμή και μετά υπήρξε λογοκρισία.
Βεβαίως και το υπουργείο πολιτισμού θα μπορούσε εξ αρχής να επιλέξει, να δημιουργήσει ή να παραγγείλει από τους υπαλλήλους του κάποιο άλλο ιστορικό φιλμ(νο νειμ) το οποίο θα έκοβε και θα έραβε στα μέτρα του ή στα μέτρα των πελατών του.
Αλλά από την ώρα που αποφασίζει να εκμεταλλευτεί τον επώνυμο δημιουργό (θέλοντας όπως καταλαβαίνετε, να δώσει μεγαλύτερο κύρος στην άποψη που προβάλλεται ), ΤΟΤΕ είναι υποχρεωμένος να σεβαστεί την άποψη του .
Δεν ξέρω εάν έγινα σαφής αλλά αδυνατώ να γίνω περισσότερο.
30 Ιουλίου, 2009 στις 12:48 πμ
philalethe00
@kapetanios
Σε αυτό συμφωνώ. Ίσως πρέπει να σεβαστεί την επιθυμία του και να μην συμπεριληφθή μεταξύ των δημιουργών.
30 Ιουλίου, 2009 στις 1:53 πμ
kapetanios
@philalethe00
Ελπίζω το λοιπόν να συμφωνήσουμε και στο :»..φύσει πάντα πάντες ομοίως πεφύκαμεν και βάρβαροι και Έλληνες..» μηδέ εξαιρουμένων και των χριστιανών της εποχής στην οποία αναφέρεται το φιλμ
30 Ιουλίου, 2009 στις 10:10 πμ
Ο Αιρετικός
Έχετε δίκιο. Ο Ρωμανίδης, ο γίγας της μη επιστήμης που λέγεται θεολογία, αυτός που ξεσκέπασε τους διαφωτιστές συνωμότες του Ναπολέοντος κατά των Οθωμανών που ο Θεός μας έστειλε δεν είναι αρχιπαπάρας συνωμοσιολόγος. Ανακαλώ.
Είναι ΤΡΙΣΜΕΓΙΣΤΟΣ, ΜΙΣΘΑΡΝΟΣ ΨΕΥΤΑΡΑΣ ΥΠΕΡΔΙΑΓΑΛΑΞΙΑΚΟΣ ΑΡΧΙΠΑΠΑΡΑΣ ΣΥΝΩΜΟΣΙΟΛΟΓΟΣ-ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΙΣΤΗΣ.
30 Ιουλίου, 2009 στις 10:21 μμ
Ξεψαγμένος
Περί εκκλησιαστικής-μοναστηριακής περιουσίας και γιατί κολλάει με το θέμα της μισθοδοσίας μια ζωή ακούω πως η μισθοδοσία προέκυψε ως κρατική υποχρέωση έναντι απαλλοτριώσεων και παραχωρήσεων εκκλησιαστικής περιουσίας. Δεν το είχα ψάξει αλλά ορμώμενος από τη συζήτηση σας Στο (πολυαναδημοσιευμένο) κείμενο συρραφή του Ανδρέα του Σταλίδη (http://www.antibaro.gr/religion/stalidis_periousia.php) γράφει συγκεκριμένα (κόβω τους βερμπαλισμούς κατά του συνΑρβανίτη Πάγκαλου:
Ασχέτως πολιτικών απόψεων ο Σταλίδης συνήθως κάνει προσεκτική δουλειά – το πρόβλημα που έχω εστιάζεται στο ότι οι πηγές του είναι δύο εφημερίδες μικρού δυναμικού, η υπερσυντηρητική Εστία και η ακροδεξιά Ελεύθερη Ώρα. Αλλά θα ήθελα να δω αντίστοιχα τεκμηριωμένη ανταπάντηση που να αναιρεί τα νομικά κωλύματα (που ακόμα και στο φιλελεύθερο ΕΔΑΔ θα μας οδηγούσαν σε καταδίκης της χώρας) για περαιτέρω απαλλοτριώσεις και σταμάτημα της μισθοδοσίας των κληρικών χωρίς απόδοση των χρεωστούμενων (με τον τόκο που τους αναλογεί από τη δεκαετία του 1920 και του 1930 μείον το κόστος της μισθοδοσίας – κατά τα 2/3 αν δε κάνω λάθος).
Μέρος του παραπάνω σκεπτικού (και των περί ΕΔΑΔ επιβεβαιώνεται και από το ΒΗΜΑ:
http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=2&artid=88581&dt=01/06/1997
Η Καθημερινή το ψιλοεπιβεβαιώνει αλλά αναιρεί τα στοιχεία Σταλίδη εν μέρει:
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_politics_1_21/09/2008_285647
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_politics_100032_21/09/2008_285648
και ο Καμπύλης στην ίδια εφημερίδα αλλάζει λιγάκι τα δεδομένα όσον αφορά τη σύνδεση της απαλλοτρίωσης του 1952 με τη μισθοδοσία:
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_politics_2_03/02/2008_257999
Από την άλλη ο (από άρθρα του που έχω διαβάσει σε άλλα ζητήματα) πολύ προσεκτικός Γιάννης Κτιστάκης άλλα γράφει στο ΒΗΜΑ (23/12/2005 υποτίθεται αλλά δε μπορώ να το βρω και όσο και να με ανακατεύει βάζω σύνδεσμο στο παλιό site των Μάνου-Ανδριανόπουλου):
http://www.bulls.gr/read_op.php?oid=1397
Κοινώς ένας αχταρμάς που (α) χωρίς πρόσβαση στους ίδιους τους νόμους (και το ιστορικό της εφαρμογής τους δε με διαφωτίζει καθώς είναι προφανές πως αναλόγως της ιδεολογικής γραμμής του καθενός άλλα στοιχεία προβάλλονται και άλλα αποσιωπούνται και (β) ξεκάθαρα δείχνει πως διάφορες σκέψεις αστε ντούα να απαλλοτριώσουμε/κατάσχουμε την εκκλησιαστική περιουσία κλπ. κινδυνεύουν να αποδειχθούν μπούμερανγκ χωρίς να ξεδιαλύνει το όλο τοπίο.
Τέλος για όσους βλέπουν στο θέμα της εκκλησιαστικής περιουσίας μια μεσαιωνική μιζέρια του ελληνικού λαού ας πάρουν θάρρος από το ότι και σε άλλες (σαφέστατα πιο προοδευμένες) ευρωπαϊκές χώρες οι μονές, οι μοναστικές σχολές που έγιναν μοναστήρια και οι βασιλικοί οίκοι έχουν πολύ μεγάλη και προνομιακή ακίνητη περιουσία. Ειδικά στη Μ.Βρετανία:
http://books.google.com/books?id=_vPwkkJUA6IC&pg=PA99&lpg=PA99&dq=Crown+Oxford+Cambridge+land+ownership&source=bl&ots=-TpcAI4YpZ&sig=aF3yBDUbeKuG_sq28hQyq1fLBzQ&hl=en&ei=6PFxSojkEpaBtwe6oZmNBA&sa=X&oi=book_result&ct=result&resnum=7
έχουμε πρώτη τη βασίλισσα, μετά Cambridge+Oxford colleges και μετά την επίσης κρατική εκκλησία της Αγγλίας.
31 Ιουλίου, 2009 στις 12:11 πμ
Ξεψαγμένος
Σαρδάμ: «οι μοναστικές σχολές που έγιναν μοναστήρια», εννοούσα προφανώς πανεπιστήμια.
31 Ιουλίου, 2009 στις 4:09 πμ
Γιάννης-2
Με την ευκαιρία αυτή ας θυμηθούμε και τα Μάρμαρα του Παεθενώνα που λείπουν ακόμη από τη θέση τους, μέσα από μιά ομιλία της Μελίνας Μερκούρη.
=========================================
Ο λόγος της Μελίνας Μερκούρη στο Oxford Union
Πρέπει να καταλάβετε τι σημαίνουν για μας τα μάρμαρα του Παρθενώνα. Είναι η υπερηφάνεια μας, είναι οι θυσίες μας. Είναι το ευγενέστερο σύμβολο τελειότητας. Είναι φόρος τιμής στη δημοκρατική φιλοσοφία. Είναι οι φιλοδοξίες μας και το ίδιο τα’ όνομά… μας. Είναι η ουσία της ελληνικότητας.
Κύριε Πρόεδρε, Αξιότιμα Μέλη, Κυρίες και Κύριοι,
Καταρχήν επιτρέψτε μου να ευχαριστήσω την OXFORD UNION που έφερε το θέμα αυτό για συζήτηση και ευχαριστώ που με προσκαλέσατε. Νομίζω ότι θα ήταν καλό αυτό το βράδυ ν’ ακουστεί μια ελληνική φωνή. Μια φωνή έστω με τη φτωχή μου προφορά. Την ακούω και μορφάζω. Θυμάμαι εκείνο που είπε κάποτε ο Brendan Behan για κάποιον εκφωνητή «Μιλάει σαν να ’χει τα Ελγίνεια Μάρμαρα στο στόμα του.»
Θα ήθελα να ευχαριστήσω επίσης το μεγάλο αριθμό Βρετανών πολιτών που συνηγόρησαν υπέρ των θέσεων της κυβέρνησης με τα αξιότιμα μέλη και των δύο σωμάτων του κοινοβουλίου που εκδήλωσαν ενδιαφέρον και συμπάθεια για το αίτημα της επιστροφής των μαρμάρων. Και βεβαίως εκφράζω τη βαθειά ευγνωμοσύνη μου στη Βρετανική Επιτροπή για την Επιστροφή των Mαρμάρων του Παρθενώνα, για τις προσπάθειες της ν’ αποκαλύψει την αλήθεια στο Βρετανικό λαό.
Υπάρχουν τα Μάρμαρα του Παρθενώνα. Δεν υπάρχουν Ελγίνεια Μάρμαρα. Όπως:
Υπάρχει ο Δαβίδ του Michael Angelo
Υπάρχει η Αφροδίτη του Da Vinci
Υπάρχει ο Ερμής του Πραξιτέλη
Υπάρχουν οι Ψαράδες στη θάλασσα του Turner
Υπάρχει η Capella Sixtina
Δεν υπάρχουν Ελγίνεια Μάρμαρα.
Ξέρετε, λένε ότι εμείς οι Έλληνες είμαστε ένας θερμόαιμος λαός. Να σας πω κάτι, είναι αλήθεια. Και είναι γνωστό πως δεν αποτελώ εξαίρεση. Γνωρίζοντας τι σημαίνουν τα γλυπτά αυτά για τον ελληνικό λαό δεν είναι εύκολο να μιλήσω ψύχραιμα για το πως πάρθηκαν τα Μάρμαρα από την Ελλάδα, αλλά θα προσπαθήσω. Το υπόσχομαι.
Ένας από τους διακεκριμένους καθηγητές σας με συμβούλεψε να εξιστορήσω το πως πάρθηκαν τα μάρμαρα από την Αθήνα και έφθασαν στις Βρετανικές ακτές. Ισχυρίστηκα ότι αυτό είναι αρκετά γνωστό, αλλά μου είπε ακόμη και αν υπάρχει και ένα άτομο σ’ αυτό το ακροατήριο στο οποίο τα γεγονότα αυτά είναι ασαφή, το ιστορικό πρέπει να ειπωθεί. Έτσι θ’ αρχίσω όσο μπορώ πιο σύντομα.
Βρισκόμαστε στα τέλη του 19ου αιώνα. Ο Ναπολέων σκέφτεται ν’ αποπειραθεί να εισβάλει στην Αγγλία. Αποφασίζει να μην το πράξει. Αντ’ αυτού εισβάλει στην Αίγυπτο αποσπώντας την από την τουρκική κυριαρχία, γεγονός που δυσαρεστεί πολύ τους Τούρκους. Διακόπτουν τις διπλωματικές σχέσεις με τη Γαλλία και κηρύσσουν πόλεμο. Η Βρετανία βρίσκει ότι αυτή είναι μια πρώτης τάξεως στιγμή να διορίσει πρεσβευτή στην Τουρκία.
Τα καθήκοντα αναλαμβάνει ο Λόρδος Elgin. Μόλις έχει παντρευτεί την όμορφη Mary Nisbett και τελειώνει το ωραίο εξοχικό του. Ο αρχιτέκτονας του τού μιλάει για τα θαύματα της ελληνικής αρχιτεκτονικής και γλυπτικής και του λέει πως θα ήταν μια θαυμάσια ιδέα να κάνει αντίγραφα από τα πραγματικά έργα στην Αθήνα. «Θαυμάσιο πράγματι» λέει ο Elgin. Αρχίζει να συγκροτεί μια ομάδα ανθρώπων που θα μπορούσαν να κάνουν αρχιτεκτονικά σχέδια με επικεφαλής έναν ικανό ζωγράφο που δεν ήταν άλλος από τον ιταλό Giovanni Lusieri.
Δεν μπορώ να αντισταθώ στον πειρασμό να μη σας πω ένα ανέκδοτο. Ο Elgin είχε προηγουμένως πλησιάσει τον Turner. Ναι τον Turner. Ο νεαρός ζωγράφος ενδιαφέρθηκε και ο Elgin θέτει τους παρακάτω όρους. Το κάθε σχέδιο και σκίτσο που θα έκανε ο Turner θα περιερχόταν στην κυριαρχία του και στον ελεύθερο χρόνο θα έκανε μαθήματα σχεδίου στη Λαίδη Elgin. «Okay» λέει ο Turner, «αλλά τότε θα ήθελα 400 λίρες το χρόνο». «Όχι» λέει ο Elgin, «Είναι πολλά, πάρα πολλά». Έτσι έγιναν τα πράγματα χωρίς τον Turner. Τέλος του ανέκδοτου.
Εφημέριος της ομάδας του Elgin ήταν ο Αιδεσιμότατος Philip Hunt. Δεν θα μιλήσω με πολύ σεβασμό γι’ αυτόν. Αν είχα να εξαιρέσω τον Λόρδο Elgin ο αρχιαπατεώνας στην υπόθεση όπως τη βλέπω ήταν ο Αιδεσιμότατος Hunt, αλλά γι’ αυτόν θα μιλήσω αργότερα. Οι Elgins γίνονται δεκτοί στην Κων/πολη με μεγαλοπρέπεια. Ανταλλάσσονται πλούσια δώρα. Οι άνεμοι του πολέμου είναι ευνοϊκοί για τους Βρετανούς και ο Σουλτάνος είναι ικανοποιημένος. Ας στραφούμε τώρα στην Ελλάδα. Την Ελλάδα εκείνη που για 400 τόσα χρόνια βρίσκεται κάτω από τον Οθωμανικό ζυγό.
Η ομάδα των καλλιτεχνών του Elgin φθάνει στην Αθήνα. Οι Τούρκοι έχουν ορίσει δύο κυβερνήσεις, μια πολιτική και μια στρατιωτική. Πολλά έχουν ειπωθεί και συνεχίζονται να λέγονται για το πόσο λίγο ενδιαφέρον εκδήλωναν οι Τούρκοι για τους θησαυρούς της Ακρόπολης. Εν τούτοις, χρειάστηκαν 6 μήνες για να επιτραπεί η είσοδος στην ομάδα του Elgin. Αλλά τα κατάφεραν με 5 λίρες, στο χέρι του στρατιωτικού κυβερνήτη, για κάθε επίσκεψη. Αυτό εγκαινίασε μια διαδικασία δωροδοκίας και διαφθοράς των αξιωματικών που δεν θα σταματούσε μέχρι να συσκευαστούν και να φορτωθούν τα μάρμαρα για την Αγγλία.
Όμως όταν στήθηκαν οι σκαλωσιές και τα αντίγραφα ήταν έτοιμα να γίνουν, ξαφνικά έφθασαν φήμες για προετοιμασία στρατιωτικής δράσης των Γάλλων. Ο Τούρκος κυβερνήτης διέταξε την ομάδα του Elgin να κατέβει από την Ακρόπολη. Με 5 λίρες την επίσκεψη ή όχι, η πρόσβαση στην Ακρόπολη ήταν απαγορευμένη. Μόνο ένας τρόπος υπήρχε για να τους επιτραπεί η είσοδος ξανά. Να χρησιμοποιήσει ο Elgin την επιρροή του πάνω στο Σουλτάνο στην Κων/πολη, ν’ αποσπάσει ένα έγγραφο το λεγόμενο φιρμάνι που θα διέταζε τις αρχές των Αθηνών να επιτρέψουν τη συνέχιση των εργασιών.
Ο Αιδεσιμότατος Hunt πηγαίνει στην Κων/πολη να συναντήσει τον Λόρδο Elgin. Ζητά στο έγγραφο να αναφέρεται ότι οι καλλιτέχνες -παρακαλώ προσέξτε το αυτό- είναι αποκλειστικά στην υπηρεσία του Βρετανού Πρεσβευτή. Ο Elgin επισκέπτεται το Σουλτάνο και αποσπά το φιρμάνι. Το κείμενο του εγγράφου είναι μάλλον ύπουλα συντεταγμένο. Επιτρέψτε μου να σας διαβάσω τις εντολές που δόθηκαν από το Σουλτάνο και που αφορούν τη συζήτηση μας. Παραθέτω.
«Οι καλλιτέχνες να μη συναντήσουν αντίδραση στο να περπατήσουν, να επιθεωρήσουν, να μελετήσουν τις μορφές και τα κτίρια που επιθυμούν να σχεδιάσουν ή να αντιγράψουν, ή στο να τοποθετήσουν σκαλωσιές γύρω από τον αρχαίο ναό, ή στο να αντιγράψουν σε ασβεστόλιθο ή σε γύψο τα αναφερόμενα κοσμήματα και μορφές ή στο να σκάψουν, αν το βρίσκουν αναγκαίο, σε αναζήτηση επιγραφών ανάμεσα στα απορρίμματα. Ούτε να παρεμποδιστούν από το να πάρουν οποιαδήποτε κομμάτια από πέτρες με επιγραφές ή με μορφές». (Η μετάφραση του Hunt που παρουσιάστηκε αργότερα στην Εξεταστική Επιτροπή λέει -Qualche pezzi di pietra- μερικά κομμάτια από πέτρα).
Οι εντολές αυτές δόθηκαν στους Κυβερνήτες και το σημείο αυτό τονίζεται στο φιρμάνι, «χάριν των λαμπρών σχέσεων ανάμεσα στις δύο χώρες» και παραθέτω ξανά: «Ιδιαίτερα αφού δεν βλάπτουν τα αναφερόμενα κτίρια επιθεωρώντας τα, μελετώντας τα και σχεδιάζοντάς τα».
Πριν καλά – καλά φθάσει το φιρμάνι στην Αθήνα, γίνεται μια φοβερή επίθεση πάνω σ’ ένα οικοδόμημα που μέχρι σήμερα θεωρείται από πολλούς, η ευγενέστερη και ωραιότερη από τις ανθρώπινες δημιουργίες.
Όταν έγινε η έφοδος στην πύλη των Καρυάτιδων ο πυρετός ανέβηκε τόσο που ο Αιδεσιμότατος Hunt έριξε την ιδέα να μετακινηθεί όλο το κτίριο αν από τη Βρετανική πολεμική μηχανή μπορούσε ν’ αποσταλεί ένας άνθρωπος γι’ αυτό. Ο Elgin ανατρίχιασε με την ιδέα και ζήτησε να σταλεί ένα καράβι. Το αίτημα δεν θεωρήθηκε εξωφρενικό, αλλά εκείνη τη στιγμή, δεν υπήρχε διαθέσιμο καράβι. (Φαντάζεστε τι θα γινόταν αν υπήρχε).
Για να αφηγηθώ όλη την τερατωδία χρειάζεται αρκετός χρόνος και αρκετή ψυχραιμία. Οι λέξεις «λεηλασία», «ερήμωση», «αχαλίνωτη καταστροφή», «αξιοθρήνητη συντριβή και συμφορά» δεν είναι δικές μου για να χαρακτηριστεί το γεγονός. Ειπώθηκαν από τους σύγχρονους του Elgin. Ο Horace Smith αναφέρεται στον Elgin σαν τον «ληστή των μαρμάρων». Ο Lord Byron τον αποκάλεσε πλιατσικολόγο. Ο Thomas Hardy χαρακτήρισε αργότερα τα μάρμαρα σαν «αιχμάλωτους σ’ εξορία».
Η κυβέρνησή μου έχει ζητήσει την επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα. Μας το αρνήθηκαν. Ας σημειωθεί ότι δεν θα εγκαταλείψουμε ποτέ το αίτημα αυτό. Επιτρέψτε μου να απαντήσω τα μόνιμα επιχειρήματα ενάντια στην επιστροφή και να ασχοληθώ με αυτά ένα προς ένα.
Πρώτο επιχείρημα. Τα μάρμαρα πάρθηκαν με νόμιμη διαδικασία. Ρωτώ αν η δωροδοκία και εξαχρείωση των αξιωματικών δεν αντιτίθενται στη «νόμιμη διαδικασία». Όταν ορίστηκε η Εξεταστική Επιτροπή, μελετώντας την πρόταση να αγοραστούν τα μάρμαρα, ο Elgin υπέβαλε ένα αναλυτικό πίνακα των δαπανών για τη απόκτησή τους. Παραθέτω απόσπασμα του: «Τα εμπόδια, οι διακοπές και οι αποθαρρύνσεις που δημιουργήθηκαν από τις ιδιοτροπίες και τις προκαταλήψεις των Τούρκων» υποβάλει κονδύλι 21.902 λιρών για δώρα στις αρχές των Αθηνών. Είναι νόμιμο ποσό. Και βεβαίως θα πρέπει να ρωτήσουμε. Είναι νόμιμο να διαπραγματεύεται με τους Τούρκους για το πιο πολύτιμο από τα ελληνικά υπάρχοντα όταν η Ελλάδα βρίσκεται κάτω από τουρκικό ζυγό;
Παραμένει ένα δεύτερο επιχείρημα παρά το ότι έχει έκτοτε αμφισβητηθεί από πολλούς Βρετανούς περιηγητές στην Ελλάδα την εποχή αυτή. «Οι αδαείς και δεισιδαίμονες Έλληνες ήταν αδιάφοροι για την τέχνη και τα μνημεία τους».
Αυτό βέβαια υπονοεί ότι ήταν τυφλοί, ασυνείδητοι και άκαρδοι. Ποιοί; Οι Έλληνες που πολύ μετά του Περικλή δημιούργησαν τα θαύματα της Βυζαντινής Τέχνης. Οι Έλληνες που, ακόμα και κάτω από την Οθωμανική κατοχή, δημιούργησαν σχολές τέχνης και χειροτεχνίας. Οι Έλληνες που παρά 400 χρόνια τουρκικής κατοχής, διατήρησαν με πείσμα τη γλώσσα και τη θρησκεία τους. Οι ίδιοι Έλληνες που κατά τον αγώνα για την ανεξαρτησία τους έστειλαν στους Τούρκους στρατιώτες βόλια να χρησιμοποιηθούν εναντίον τους. Ναι, εναντίον τους. Οι Τούρκοι στρατιώτες κλεισμένοι στην Ακρόπολη έμειναν από πολεμοφόδια και άρχισαν να καταστρέφουν τις κολώνες για να αφαιρέσουν το μολύβι να κάνουν με αυτό βόλια. Οι Έλληνες τους έστειλαν πολεμοφόδια με το μήνυμα, «Να τα βόλια, μην αγγίξετε τις κολώνες».
Μόλις έγινε ανεξάρτητη η Ελλάδα, ένα από τα πρώτα νομοθετικά διατάγματα πού πέρασαν από την ελληνική κυβέρνηση ήταν εκείνο για την προστασία και συντήρηση των εθνικών μνημείων. Είναι αυτό αδιαφορία;
Θεωρούμε αυτή την κατηγορία τερατώδη. Θα έχετε σίγουρα ακούσει, αλλά επιτρέψτε μου, να επαναλάβω τι είπε ένας γέρος καρδιοπαθής Έλληνας στον J.C. Hobhouse. «Παίρνετε τους θησαυρούς μας. Σας παρακαλώ να τους φυλάξετε καλά. Μια μέρα θα τους ζητήσουμε πίσω». Μπορούμε να πιστέψουμε ότι ο άνθρωπος αυτός μιλούσε για λογαριασμό του;
Τώρα τελευταία έχει προταθεί μια καινούργια θεωρία. Ωραίο και αυτό. Ο κύριος Gavin Stamp που θα έχω την τιμή να τον συναντήσω απόψε, έχει την άποψη ότι οι σύγχρονοι Έλληνες δεν είναι απόγονοι του Περικλή. Μας πήραν τα μάρμαρα. Ποιός θα διεκδικήσει τα λείψανα των προγόνων μας;
Ως Υπουργός Πολιτισμού προσκαλώ τον κύριο Stamp να έρθει στην Αθήνα. Θα του οργανώσω εκπομπή σε ώρα μεγάλης ακροαματικότητας στην τηλεόραση για να μιλήσει στους Έλληνες δημοσιογράφους και τον ελληνικό λαό για την ταυτότητά τους.
Επιχείρημα 3ο. Αν τα μάρμαρα επιστραφούν, αυτό θα αποτελέσει ένα προηγούμενο που μπορεί να οδηγήσει στην εκκένωση των μουσείων. Συγχωρέστε με, αλλά αυτό είναι κοινή κολακεία. Ποιος πρόκειται να ζητήσει και ποιός πρόκειται να επιτρέψει το άδειασμα των μουσείων;
Επιτρέψτε μου να δηλώσω, για άλλη μια φορά, ότι πιστεύουμε πως οπουδήποτε και αν βρίσκονται τα μουσεία, αποτελούν ζωτική κοινωνική και πολιτιστική ανάγκη και πρέπει να προστατεύονται. Έχω επανειλημμένα δηλώσει ότι ζητούμε ένα αναπόσπαστο μέρος κτιρίου που ακρωτηριάστηκε. Σε όλο τον κόσμο το ίδιο το όνομα της πατρίδας μας είναι άμεσα συνδεδεμένο με τον Παρθενώνα.
Ζητούμε απλώς κάτι μοναδικό, κάτι απαράμιλλο, κάτι ιδιαίτερο της ταυτότητάς μας. Αγαπητοί φίλοι, αν υπήρχε ο παραμικρός κίνδυνος για τα μουσεία, τότε γιατί το Διεθνές Συμβούλιο των Μουσείων πρότεινε μια «ανοιχτόμυαλη στάση» στα μέλη του.
Επιχείρημα 4ο. Αυτή είναι η πρόσφατη σοδειά. Μόλυνση. Μόλυνση πάνω από την Ακρόπολη. Τι σας λέει αυτό; Όταν το Λονδίνο αντιμετώπιζε το σοβαρό πρόβλημα μόλυνσης, υπήρξαν κραυγές πανικού για τα μάρμαρα; Βεβαίως όχι. Για τον απλούστατο λόγο ότι τα μάρμαρα ήταν στεγασμένα στο Βρετανικό Μουσείο. Εμείς δεν προφασιζόμαστε ότι τα γλυπτά θα επανατοποθετηθούν. Νομίζουμε ότι αυτό δεν γίνεται, αλλά η κυβέρνησή μου έχει διατυπώσει ότι την ημέρα που θα επιστραφούν τα μάρμαρα στην Αθήνα θα υπάρχει έτοιμο να τα δεχθεί ένα όμορφο μουσείο με τα πιο προηγμένα συστήματα ασφάλειας και συντήρησης, δίπλα στην Ακρόπολη.
Μπορώ να προσθέσω ότι είμαστε περήφανοι για τις συνεχιζόμενες εργασίες στην Ακρόπολη. Η δουλειά αυτή παρουσιάστηκε σ’ ένα συμβούλιο κορυφαίων αρχαιολόγων απ’ όλο τον κόσμο που προσκλήθηκαν στην Αθήνα ειδικά. Ο έπαινος ήταν ομόφωνος και ενθουσιαστικός. Από τότε έχει παρουσιαστεί στις περισσότερες ευρωπαϊκές πόλεις. Με χαρά την υποδέχθηκε και το Βρετανικό Μουσείο. Οι Financial Times αναφέρθηκαν στην ποιότητα της εργασίας αυτής και την παραδειγματική ικανότητα των ελλήνων συντηρητών. Ζήτησα να υπάρχουν αντίγραφα στη διάθεση όσων από σας ενδιαφέρονται.
Το μόνιμο επιχείρημα των Βρετανών είναι ότι μετακινώντας τα μάρμαρα, τα έσωζαν από τη βαρβαρότητα των Τούρκων. Το να αρνηθώ το βανδαλισμό των Τούρκων θα έβαζε σε δύσκολη θέση, αλλά γεγονός είναι ότι οι Τούρκοι δεν έδωσαν άδεια στο να μετακινηθούν γλυπτά από τα μνημεία και τους τοίχους της Ακρόπολης και ότι με την ευλογία του Αιδεσιμότατου Hunt μετακινήθηκαν κατά βάρβαρο τρόπο. Παραθέτω ένα από τα γράμματα του Lusieri προς τον Elgin: «Έχω την ευχαρίστηση να σας ανακοινώσω την απόκτηση της 6ης μετώπης, εκείνης με τον κένταυρο που απαγάγει τη γυναίκα. Με το έργο αυτό είχαμε πολλά προβλήματα από κάθε άποψη, και αναγκάστηκα να γίνω λίγο βάρβαρος». Σε άλλο γράμμα ελπίζει ότι, «οι βαρβαρισμοί που ήμουν υποχρεωμένος να διαπράξω ελπίζω να ξεχαστούν».
Ο Edward Dodwell έγραψε: «Ένοιωσα την απερίγραπτη ταπείνωση να είμαι παρών όταν ο Παρθενώνας απογυμνώνονταν από τα λαμπρότερα γλυπτά του. Είδα ορισμένες μετώπες της ακραίας νότιας πλευράς του ναού να σέρνονται κάτω. Ήταν σφηνωμένες ανάμεσα στις τριγλύφους με μια εσοχή και προκειμένου να τις σηκώνουν, ήταν απαραίτητο να ρίξουν στο έδαφος το θαυμάσιο γείσο με το οποίο καλύπτονταν. Η νοτιοανατολική πλευρά του αετώματος μοιράστηκε την ίδια τύχη».
Δεν μπορούμε παρά να καταραστούμε το βάρβαρο πνεύμα που τους παρότρυνε να θρυμματίσουν και ν’ ακρωτηριάσουν, να λεηλατήσουν και ν’ ανατρέψουν τα λαμπρά έργα που είχε αναθέσει ο Περικλής και που είχε εκτελέσει η απαράμιλλη μεγαλοφυΐα του Ικτίνου και του Φειδία.
Ένας άλλος μάρτυρας ο Robert Smirke γράφει: «Ταράχθηκα ιδιαίτερα όταν είδα την καταστροφή που γινόταν με το γκρέμισμα των ανάγλυφων της ζωοφόρου. Κάθε πέτρα καθώς έπεφτε έσειε το έδαφος με το ασήκωτο βάρος της κι ο βαθύς υπόκωφος ήχος που έκανε έμοιαζε σαν αγωνιώδες βογγητό του πληγωμένου πνεύματος του ναού». Αυτά σχετικά με την βαρβαρότητα.
Το 1816 ορίζεται η Εξεταστική Επιτροπή για να μελετήσει την πρόταση του Elgin. Τα μάρμαρα είχαν ήδη εκτεθεί σε διάφορους χώρους και αποθήκες. Ο Elgin αντιμετώπιζε δυσκολίες στο να πουλήσει τα μάρμαρα στην Κυβέρνηση. Η Επιτροπή είχε να αποφασίσει:
Με ποιά διαδικασία αποκτήθηκε η συλλογή. Κάτω από ποιες προϋποθέσεις εκχωρήθηκε η δικαιοδοσία. Ποιά ήταν η αξία των μαρμάρων σαν έργα τέχνης. Τι ποσό θα έπρεπε να διατεθεί για την πιθανή αγορά τους. Αν διαβάσετε την έκθεση, θα δείτε ότι το βάρος πέφτει στο πόσο καλά ήταν τα μάρμαρα και τι θα έπρεπε να πληρώσουν για την απόκτησή τους. Αλλά προκειμένου να υποδειχθεί η αγορά τους έπρεπε να βρεθεί μια κομπίνα. Ότι δηλαδή οι διαδικασίες της συναλλαγής ήταν σωστές και ότι τα μάρμαρα πάρθηκαν από τον Elgin τον ιδιώτη και όχι κάτω από την επιρροή του ως Βρετανού Πρεσβευτή.
Διαβάζω από την έκθεση της Εξεταστικής Επιτροπής: «Ο Κόμης Aberdeen σε απάντηση στο ερώτημα κατά πόσο το κύρος και η επιρροή μιας δημόσιας θέσης ήταν κατά τη γνώμη του αναγκαία για να πραγματοποιηθεί η μετακίνηση αυτών των μαρμάρων απάντησε ότι δεν νομίζει πως ένας ιδιώτης θα μπορούσε να έχει καταφέρει ότι κατάφερε ο Elgin.» (O Κόμης Aberdeen συλλέκτης ο ίδιος, ήταν στην Ελλάδα την εποχή αυτή και σε θέση να γνωρίζει τα πράγματα.)
Διαβάζω από την έκθεση: «Ο Doctor Hunt, καλά πληροφορημένος πάνω σ’ αυτό το θέμα, όταν ερωτήθηκε, έδωσε την παρακάτω απάντηση. ‘Ένας βρετανός πολίτης, μη πρεσβευτής, δεν θα μπορούσε ν’ αποσπάσει ένα τέτοιο φιρμάνι με τόσο εκτεταμένες δικαιοδοσίες από την τουρκική κυβέρνηση.»
Διαβάζω από την έκθεση: «Οι επιτυχίες του βρετανικού στρατού στην Αίγυπτο και η αναμενόμενη απόδοση της επαρχίας αυτής στην Πύλη, είχε σαν αποτέλεσμα μια πολύ θετική μεταστροφή προς το έθνος μας στις συνειδήσεις όλου του κόσμου.»
Κι ακόμα ακούστε αυτό το πόρισμα της Εξεταστικής Επιτροπής: «Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Λόρδος Elgin έβλεπε τον εαυτό του σ’ ένα ρόλο τελείως διαφορετικό από εκείνο της επίσημης θέσης του. Αλλά το κατά πόσο η κυβέρνηση από την οποία απέσπασε την άδεια τον έβλεπε ή όχι έτσι, είναι ερώτημα που μπορεί να απαντηθεί μόνο με εικασίες μην έχοντας συγκεκριμένη μαρτυρία». (Αν αυτό δεν είναι διφορούμενος λόγος τότε τι είναι;)
Απουσία συγκεκριμένης μαρτυρίας; Παραθέτω απόσπασμα εγγράφου του Λόρδου Elgin προς την Επιτροπή: «Είχα να διαπραγματευθώ με τις μεγαλύτερες προσωπικότητες του κράτους».
Μπορούσε πράγματι η Επιτροπή να πιστεύει ότι ένας απλός πολίτης μπορούσε να φτάσει στο να διαπραγματεύεται με τις μεγαλύτερες προσωπικότητες του τουρκικού κράτους;
Ο Λόρδος Elgin μιλάει στην Επιτροπή για την ευγνωμοσύνη που αισθάνθηκε επειδή του παραχωρήθηκε πλοίο της Αυτού Μεγαλειότητας για τη μεταφορά των κιβωτίων με τα μάρμαρα. Μπορούσε ένας απλός πολίτης να έχει στη διάθεση του ένα βασιλικό οπλιταγωγό;
Ερώτηση της Επιτροπής προς τον Αιδεσιμότατο Hunt: «Φαντάζεστε ότι το φιρμάνι έδωσε την άδεια να μετακινηθούν μορφές και τμήματα γλυπτών από τους ναούς ή θα πρέπει να ήταν θέμα ιδιωτικής διαπραγμάτευσης με τις τοπικές αρχές»;
Ο Hunt απαντά: «Αυτή ήταν η ερμηνεία που υποχρεώθηκε να δώσει ο κυβερνήτης των Αθηνών.»
Πείσθηκε από ποιόν; Από έναν ιδιώτη; Απουσία συγκεκριμένης μαρτυρίας; Από έναν ιδιώτη ή από έναν Πρεσβευτή; Ας δούμε λοιπόν το ίδιο το φιρμάνι. Η άδεια δόθηκε στον Λόρδο Elgin. Παραθέτω: «Χάριν της φιλίας ανάμεσα στην Υψηλή και Αιώνια Οθωμανική Αυλή και εκείνη της Αγγλίας».
Κύριε Πρόεδρε, Αξιότιμα Μέλη, Κυρίες και Κύριοι. Με όλο το σεβασμό νομίζω ότι η απόφαση της Επιτροπής ότι ο Λόρδος Elgin έδρασε σαν ιδιώτης είναι είτε πολύ αφελής είτε αμφίβολης πίστης.
Όμως αυτό έγινε πριν 170 χρόνια… Αυτή είναι μια διαφορετική Αγγλία. Διαφορετικές είναι οι αντιλήψεις για τις έννοιες Αυτοκρατορία και κατάκτηση. Επικρατεί διαφορετική ηθική. Θα ήταν ενδιαφέρον να ξέραμε ποιό θα ήταν το πόρισμα μιας Εξεταστικής Επιτροπής σήμερα αν λαβαίναμε υπόψη τη μαρτυρία εκείνων που κλήθηκαν να καταθέσουν ενώπιον της και τις κρίσεις εκείνων που δεν κλήθηκαν. Θα έβαζα ένα μικρό στοίχημα, ακόμα και μεγάλο, ότι το πόρισμα θα ήταν διαφορετικό.
Έχω πάρει πολύ χρόνο και ξέρω πως η συζήτηση είναι αυτή που θ’ αγγίξει τις συνειδήσεις. Ελπίζω η συζήτηση να προκαλέσει μερικές ερωτήσεις. Θέτω μερικές από αυτές: Τα μάρμαρα πάρθηκαν κακώς; Και αν κακώς πάρθηκαν, είναι σωστό να κρατούνται; Ακόμα, αν είναι σωστό το ότι πάρθηκαν, είναι λάθος να επιστραφούν; Τι βαρύτητα θα πρέπει να δοθεί στο επιχείρημα ότι αν δεν τα είχε πάρει ο Elgin, άλλος άγγλος ή Γάλλος θα τα είχε πάρει;
Πειράζει που το 95% του ελληνικού λαού μπορεί ποτέ να μη δει τα λαμπρότερα έργα της ελληνικής δημιουργίας; Είναι δυνατόν μια ελεύθερη Ελλάδα να είχε επιτρέψει τη μετακίνηση των μαρμάρων;
Η Αγγλία και η Ελλάδα είναι φίλες χώρες. Αγγλικό αίμα έτρεξε στα ελληνικά χώματα στη διάρκεια του πολέμου κατά του φασισμού. Και οι Έλληνες έδωσαν τη ζωή τους για να προστατεύσουν τους άγγλους πιλότους. Διαβάστε τον Churchill, μιλάει για το πόσο σημαντικός ήταν ο ελληνικός ρόλος στην αποφασιστική νίκη στην έρημο κατά του Ρόμελ.
Το περασμένο καλοκαίρι έγινε ένα αφιέρωμα στο Σαίξπηρ στο Θέατρο που βρίσκεται στους πρόποδες της Ακρόπολης. Το Covent Garden έπεξε το Μάκβεθ του Βέρντι. Το Εθνικό σας θέατρο ήρθε με τον Κοριολανό. Ήταν αξέχαστες βραδιές. Όχι μόνο για την υψηλή ποιότητα των παραστάσεων αλλά επίσης για την εκπληκτική επικοινωνία ανάμεσα στους βρετανούς καλλιτέχνες και το ελληνικό κοινό. Ο Ian McKellen, ας με συγχωρέσει αν μιλήσω για τα δάκρυα του από συγκίνηση καθώς και για εκείνα των συναδέλφων του καλλιτεχνών καθώς το ελληνικό κοινό επευφημούσε. Τα δάκρυα αυτά είχαν να κάνουν με την επαφή ανάμεσα στους λαούς, με φιλία, με το Σαίξπηρ που παρουσιάζονταν σ’ αυτό τον ιερό χώρο. Ήταν θαυμάσια, αξέχαστα. Στο όνομα αυτής της φιλίας σας λέμε, έγινε μια αδικία που μπορεί τώρα ν’ αποκατασταθεί.
Πρέπει να καταλάβετε τι σημαίνουν για μας τα μάρμαρα του Παρθενώνα. Είναι η υπερηφάνεια μας, είναι οι θυσίες μας. Είναι το ευγενέστερο σύμβολο τελειότητας. Είναι φόρος τιμής στη δημοκρατική φιλοσοφία. Είναι οι φιλοδοξίες μας και το ίδιο τ’ όνομά μας. Είναι η ουσία της ελληνικότητας.
Είμαστε έτοιμοι να πούμε ότι θεωρούμε όλη την πράξη του Elgin σαν άσχετη προς το παρόν. Λέμε στην Βρετανική Κυβέρνηση: Κρατήσατε αυτά τα γλυπτά για δύο σχεδόν αιώνες. Τα φροντίσατε όσο καλύτερα μπορούσατε, γεγονός για το οποίο και σας ευχαριστούμε. Όμως τώρα στο όνομα της δικαιοσύνης και της ηθικής παρακαλώ δώστε τα πίσω. Ειλικρινά πιστεύω ότι μια τέτοια χειρονομία εκ μέρους Μεγάλης Βρετανίας θα τιμούσε πάντα τ’ όνομά της.
Ευχαριστώ, Μελίνα Μερκούρη
31 Ιουλίου, 2009 στις 10:51 πμ
.....ίτης
Γαβρίσματα γύρω από την Ακρόπολη
Γράφει: Ο Γιάννης Παπαμιχαήλ
Καθηγητής στο Πάντειο
Κάθε φορά πια που το σημερινό ελληνικό κράτος ή οι θεσμοί που το αποτελούν επιχειρούν, ενδεχομένως με λανθασμένο τρόπο, να διασώσουν κάποια στοιχεία της ιστορικής πολιτισμικής ταυτότητας της νεοελληνικής κοινωνίας- ή έστω να διατηρήσουν κάτι από την πολιτική αυτονομία με την οποία λαμβάνονται σε επίπεδο εξουσίας, όλες οι αποφάσεις ενός, θεωρητικά τουλάχιστον, εθνικά ανεξάρτητου κράτους, εμφανίζεται σε πολλά «προοδευτικά» ΜΜΕ της χώρας η άμεση καταγγελία της προσπάθειας αυτής.
Η καταγγελία αυτή εισάγεται συχνά με τη φράση-κλισέ «διεθνής σάλος από…».
Υποδηλώνεται έτσι ότι υπάρχει μία «ομόφωνη διεθνής κατακραυγή του πολιτισμένου δυτικού κόσμου κατά της Ελλάδας, με ευθύνη της ελληνικής κυβέρνησης, η οποία μας εκθέτει διεθνώς». Υποδηλώνεται επίσης ότι τα δημοκρατικά ΜΜΕ της χώρας δεν κάνουν σε αυτή την περίπτωση τίποτε άλλο παρά να μας «ενημερώνουν αντικειμενικά» για την ύπαρξη αυτής της κατακραυγής.
Σε αυτή τη λογική του πειθήνιου αποικιοκρατούμενου και πολιτισμικά υπανάπτυκτου Έλληνα ( δηλαδή του «συντηρητικού λαού» και της κυβέρνησης του ), η κοινωνία μας δέχεται μαθήματα δημοκρατίας και ελεύθερης έκφρασης από τον «πολιτισμένο κόσμο». Οι δημοσιογράφοι «ενημερώνουν την κοινή γνώμη της χώρας» για τα παραπάνω «μαθήματα» πολιτικά ορθής συμπεριφοράς, συμβάλλοντας έτσι στον ιδεολογικό της εκσυγχρονισμό.
Ως πρόσφατο δείγμα γραφής του εγχειρήματος της καταγγελίας των πρακτικών που «προκαλούν διεθνή σάλο», αναδείχθηκε από τα ΜΜΕ η αντιπαράθεση μεταξύ του σκηνοθέτη Κώστα Γαβρά με το Υπουργείο Πολιτισμού και τον διευθυντή του νέου μουσείου της Ακρόπολης.
Όπως καταγγέλλει ο σκηνοθέτης, λογοκρίθηκε, στο φιλμάκι του Γαβρά περί της ιστορίας της Ακρόπολης, ένα τμήμα του ενημερωτικού υλικού που δείχνει ρασοφόρους του βυζαντινού Μεσαίωνα, σκαρφαλωμένους στα διαζώματα της Ακρόπολης, να καταστρέφουν με λύσσα τα αετώματα και τα αρχαία γλυπτά. Όλοι οι γνωστοί εκσυγχρονιστές της χώρας ( όπως, λόγου χάρη, η κ.Δαμανάκη) έσπευσαν βέβαια αμέσως να παρέμβουν στον «διάλογο» για να καταγγείλουν τον σκοταδισμό ή τον «εναγκαλισμό του κράτους με την Εκκλησία» και να ζητήσουν την παραίτηση των υπευθύνων για την αποτρόπαιη πράξη της λογοκρισίας.
Δεν υπάρχει βέβαια καμία αμφιβολία για το ότι η Εκκλησία, ήδη από τα χρόνια της αγωνίας του αρχαίου κόσμου (και κυρίως μετά τον Ιουλιανό), επιδόθηκε με το πάθος και το φανατισμό τής τότε νέας μονοθεϊστικής θρησκείας, στην καταστροφή των ειδώλων και των ναών του αρχαίου κόσμου.
Η όποια σύγκριση των καταστροφών αυτών, που προκάλεσε μια θρησκεία που προσπαθούσε ακόμα τότε να επικρατήσει, με τις καταστροφές που προκάλεσαν αργότερα οι διάφοροι ξένοι «περιηγητές», είτε λόγω των ίδιων πάνω-κάτω χριστιανικών πεποιθήσεων, είτε λόγω του αρχαιοκάπηλου ρομαντικού θαυμασμού τους προς τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό, είναι δύσκολη και επισφαλής, αφού δεν υπάρχουν επίσημες καταγραφές των άπειρων κλοπών και καταστροφών που υπέστησαν τα δημιουργήματα του αρχαιοελληνικού πολιτισμού από όλες αυτές τις ιδεολογικές και εθνικές κατηγορίες των ανθρώπων που για διάφορους λόγους «λοξοκοιτούσαν» επί αιώνες τα μνημεία του.
Πάνω σε αυτή την ιστορική πραγματικότητα, ο οποιοσδήποτε σκηνοθέτης είναι βέβαια ελεύθερος να φαντάζεται και να δημιουργεί τις εικόνες της φανατικής αποκαθήλωσης ή της αρπαγής και της λεηλασίας των ειδώλων του αρχαίου κόσμου όπως το επιθυμεί, ανάλογα με τις καλλιτεχνικές και πολιτικές του ευαισθησίες. Και οι ευαισθησίες του κ.Γαβρά τον οδηγούν να δώσει έμφαση όχι τόσο στους δυτικούς ληστές και καταστροφείς, όσο στους εγχώριους θρησκόληπτους εχθρούς των μνημείων της Ακρόπολης. Δική του επιλογή, που η λογοκρισία, με τη γνωστή πολιτική της αδεξιότητα, τείνει να αναδείξει σε «κρατικά αποσιωπημένη μεγάλη ιστορική αλήθεια».
Το πραγματικό πολιτικό και πολιτισμικό ερώτημα ωστόσο που θα έπρεπε να τεθεί όσον αφορά την ιστορική αλήθεια σχετικά με τις σημερινές καταγγελίες του ρόλου της Εκκλησίας στις καταστροφές των αρχαίων ναών είναι άλλο: γιατί η συζήτηση ανακινείται από τα εγχώρια ΜΜΕ ως επίκαιρη ακριβώς τώρα, που το θέμα με τα Ελγίνεια έχει ήδη αναδειχτεί σε παγκόσμιο ζήτημα προς προβληματισμό, λόγω κυρίως του νέου μουσείου της Ακρόπολης;
Πώς έγινε και κάποιοι θυμήθηκαν ξαφνικά το αντιειδωλολατρικό μένος και το θρησκευτικό φανατισμό της χριστιανικής Εκκλησίας; Υπάρχει μήπως σε όλες αυτές τις καταγγελίες το «αντιθρησκευτικό» πάθος μιας νέας παγκόσμιας πολιτικής θρησκείας, που αυτή τη φορά ορκίζεται στο όνομα της εκκοσμίκευσης, του επιστημονισμού ή του «εξορθολογισμού»; Μιας νέας θρησκείας, της οποίας οι ιεραπόστολοι δεν φορούν πλέον ράσα, αλλά χρησιμοποιούν τους άμβωνες των ΜΜΕ και της εκπαίδευσης για να αποδομήσουν μέσω του λόγου και των εικόνων τα λαϊκά ερείσματα και τις πολιτιστικές παραδόσεις που έχει πλέον αποκτήσει ιστορικά η ορθόδοξη εκκλησία στην νεοελληνική κοινωνία. Μια νέα θρησκεία που αγωνίζεται να αποσταθεροποιήσει την παλιά, με το ίδιο, αν όχι περισσότερο πάθος που παλαιότερα έδειξε ο χριστιανισμός εναντίον των ιερών και των οσίων του αρχαίου κόσμου.
Υπάρχει μήπως η διάθεση ( στο όνομα λόγου χάρη του «αντιεθνικισμού», της παγκοσμιοποίησης και λοιπών εκπραγματισμένων ιδεολογημάτων της νεοφιλελεύθερης και πολιτισμικά αποικιοκρατούμενης «παγκόσμιας κοινωνίας των πολιτών»), να αμφισβητηθεί η αίσθηση, κοινή στους περισσότερους ευρωπαίους πολίτες και όχι μόνο στους Έλληνες, ότι τα μάρμαρα και όλος ο γλυπτός ή μη αρχαίος πολιτισμός που αναπτύχθηκε στον τόπο αυτό, ανήκουν σε αυτόν και στους ανθρώπους που συνεχίζουν να ζουν στο έδαφος του, να μιλούν ελληνικά και να έχουν αρκετές πολιτισμικές αναφορές που ενδεχομένως κατάγονται ιστορικά από τον αρχαίο κόσμο, παρά ίσως τις πολλές προσπάθειες των κύκλων της Εκκλησίας να ξεριζώσουν τα κατάλοιπα του παγανισμού και της ειδωλολατρείας από τις κοινωνίες που διαδέχτηκαν ιστορικά τον αρχαίο κόσμο και κατοίκησαν με τη σειρά τους τον τόπο;
Μήπως οι μονομερείς σημερινές καταγγελίες του εγχώριου χριστιανισμού δεν αποβλέπουν παρά στη γνωστή «ιδεολογική υποβάθμιση» του συνόλου της βυζαντινής και μεταβυζαντινής παράδοσης, που ορισμένοι Έλληνες δυτικόφιλοι εκσυγχρονιστές εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν μονόπλευρα ως θρησκόληπτη και βαθιά αντιδραστική ή ως φρένο στα ρομαντικά αναγεννησιακά ιδεώδη του δυτικού ευρωπαϊκού κόσμου, στα οποία βεβαίως πίστευαν όλοι οι Ευρωπαίοι «φιλέλληνες» πλιατσικολόγοι, μεταξύ των οποίων και ο Έλγιν;
Μήπως άραγε ο σοσιαλφιλελεύθερος κ. Γαβράς φαίνεται να εμφανίζεται στα ελληνικά ΜΜΕ ως καλλιτέχνης παγκοσμίου φήμης που λογοκρίθηκε μόνο και μόνο για να διαφημιστούν οι προκλητικές σκηνές με καταστροφείς της Ακρόπολης που δεν προέρχονται ούτε από την Αγγλία ούτε από τη Γαλλία αλλά από τα σπλάχνα της ορθόδοξης εκκλησίας;
Μήπως με τη νοοτροπία του αποικιοκρατούμενου που ζει ως κοσμοπολίτης στο Παρίσι, ο άνθρωπος θεώρησε απαραίτητο να διαφωτίσει τους «ιθαγενείς» πρώην συμπατριώτες του για τον αρνητικό ρόλο των σημερινών θρησκευτικών τους παραδόσεων;
Μήπως υπονοεί ότι οι Έλληνες και το ελληνικό κράτος θα έκαναν καλά να σταματήσουν να διεκδικούν τα μάρμαρα ( που αποτελούν άλλωστε «κληρονομιά όλης της ανθρωπότητας» νέσ-πα;) και τα οποία οι δυτικοί «φίλοι της Ελλάδας» μπόρεσαν να διασώσουν από τη σκοταδιστική λαίλαπα του εγχώριου ιερατείου;
Μήπως ο «ποιητής θέλει να πει» ότι θα κάναμε καλά να αφήσουμε κατά μέρος τις παραδοσιακές δυσπιστίες προς τους λατίνους και τα «αντιιμπεριαλιστικά» ιδεολογικά τους παράγωγα και να «κοιτάξουμε τα χάλια μας», αποκτώντας και εμείς επιτέλους μια κοσμοπολίτικη αυτογνωσία; Μήπως ακόμα ο άνθρωπος κατά βάθος πιστεύει ότι τελικά οι ελληνικές αρχαιότητες διακοσμούν μια χαρά το Λούβρο και δεν χρειάζεται καθόλου να επαναπατριστούν;
Δικαίωμα του να υπονοεί και να πιστεύει ό,τι θέλει. Δικαίωμα μας επίσης να κρίνουμε τις απόψεις του και το έργο του-και να αναλύουμε από ποια συγκεκριμένη ιστορικά πολιτική και πολιτισμική σκοπιά απορρέουν.
Μήπως θα πρέπει λοιπόν να αντιτείνουμε ότι ο ρόλος των «πολιτισμικών εταίρων» της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και των ιδεοληψιών της έχουν αρχίσει να κουράζουν ένα μεγάλο τμήμα της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης;
Μήπως θα πρέπει να επαναλάβουμε ότι εδώ « στο Ελλάντα» το κήρυγμα του είδους αυτού το έχουμε τόσο πολύ ακούσει τελευταία που αρχίζει να μας δημιουργεί μια αφόρητη πλήξη;
Μήπως θα πρέπει να θυμίσουμε ότι ο συμπαθής κ. Γαβράς δεν είναι παρά ένας μέτριος σκηνοθέτης που, εξόριστος λόγω δικτατορίας στη Γαλλία (και αφού έπιασε την καλή με το «Ζ» που συγκίνησε τις δυτικές και λατινοαμερικανικές κοινωνίες), δεν κατάφερε στη συνέχεια να κάνει παρά ελάχιστες αξιόλογες ταινίες σε όλη του τη ζωή; Ότι αν και γνωστός Έλληνας καλλιτέχνης του εξωτερικού, το είδος του πολιτικού κινηματογράφου που έκανε μέχρι σήμερα είναι μάλλον απλοϊκό;
Το έργο του κ.Γαβρά παραμένει εντούτοις ενδιαφέρον και αξιόλογο. Δεν είναι όμως τίποτα παραπάνω- παρά μόνο ίσως για τους εγχώριους «εθνικόφρονες κοσμοπολίτες» που βαυκαλίζονται, είτε αυθόρμητα είτε κατά ιδεολογική παραγγελία και με τη μεσιτεία των ΜΜΕ, με τις «εξέχουσες προσωπικότητες των Ελλήνων της διασποράς», δηλαδή των διαφόρων φουκαράδων που μας δίνουν μαθήματα «πολιτικής ορθότητας» ή μας ανακαλούν στην τάξη, αποκαλώντας μάλιστα «φουκαρά» τον διευθυντή του μουσείου της Ακρόπολης…
31 Ιουλίου, 2009 στις 12:30 μμ
Πάνος
…ίτη,
καλοσώρισες στην καλύβα!
Υποθέτω βάσιμα ότι ο κ. Παπαμιχαήλ ΔΕΝ το είδε το φιλμάκι του Γαβρά. Γιατί αν το έβλεπε θα διαπίστωνε ότι πάνω από το μισό είναι αφιερωμένο τον Έλγιν – αντίθετα από τη σκηνή με τους Ορθόδοξους μαρμαροπελεκητές, η οποία είναι σύντομη.
Τούτου δοθέντος, ο κ. Παπαμιχαήλ βάζει κάτω τον οχτρό και τον γουλίζει σα χταπόδι. Μόνο που ούτε οχτρός υπάρχει, ούτε καν χταπόδι: όλα όσα περιγράφει / καταγγέλλει «λαμβάνουν χώρα» μέσα στο ξαναμμένο κεφάλι του κ. καθηγητή και ουδεμία σχέση έχουν με την πραγματικότητα.
31 Ιουλίου, 2009 στις 12:34 μμ
Πάνος
…για τον …ίτη, ο οποίος μπορεί να δει το φιλμάκι του Γαβρά και να διαπιστώσει ιδίοις όμμασι ότι ο κ. καθηγητής της Παντείου λέει άρατα μάρατα κουκιά μαγερεμένα! 😉
31 Ιουλίου, 2009 στις 2:56 μμ
O Αιρετικός
Απορώ πώς επιτρέπουν στο Πάντειο να συνεχίζει να λειτουργεί – όχι μόνον έχει αποδείξει ότι είναι άντρο της πανεπιστημιακής διαφθοράς, αλλά κάθε μέρα αποδεικνύει την ανεπάρκεια των «καθηγητών» του σε όλα τα επίπεδα. Ο ακαδημαϊκός κόσμος ΓΕΛΑΕΙ με το Πάντειο…
5 Αυγούστου, 2009 στις 8:59 πμ
Πάνος
Η κωμωδία ολοκληρώθηκε, με άρση της λογοκρισίας!
http://www.tvxs.gr/v17602
5 Αυγούστου, 2009 στις 9:39 πμ
σχολιαστης
Πήγε για μαλλί και βγήκε κουρεμένος ο Παντερμαλής (και ο κ. Αντωνης) 😉
5 Αυγούστου, 2009 στις 9:57 πμ
Ο Αιρετικός
Και, όπως προβλέπεται σε μια χώρα σούργελο, ο Παντερμαλής βραβεύτηκε…