Του Όμηρου Ταχμαζίδη
[Τρεις αρνητικές ψήφοι ενάντια στην έκδοση ψηφίσματος για την υποτιθέμενη γενοκτονία παρά τις σημαντικές αλλαγές και προσθήκες στο αρχικό κείμενο. Η πράξη, σε σχέση και με το 2012, μπορεί να σηματοδοτήσει τον απεγκλωβισμό από τη μονοσήμαντη θεώρηση του παρελθόντος και την απαλλαγή κάθε συζήτησης γι΄ αυτό από ιδεολογήματα και εθνικιστικές παρωπίδες. Επιστημονικώς η υποτιθέμενη γενοκτονία μένει να αποδειχθεί ή να απορριφθεί. Προς στιγμή μόνο ως υπόθεση εργασίας έχει κάποια σημασία]
Η κατασκευασμένη γενοκτονία: Στα μέσα της δεκαετίας του 1980 αναδύεται το αντιδραστικό ιδεολογικοπολιτικό ρεύμα του νεοποντισμού, οι εκπρόσωποι του οποίου ισχυρίζονται ότι στον Οθωμανικό Πόντο τελέστηκε το έγκλημα της γενοκτονίας. Επινοητής του ιδεολογήματος και κινητήρια δύναμη προώθησής του ήταν ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης.
Ο στιγματισμός του αντιπάλου: Η επίκληση της κατασκευασμένης γενοκτονίας ήταν ένα μέσο για το διαχρονικό στιγματισμό του τουρκικού κράτους και την ενίσχυση της κουρδικής υπόθεσης. Από το επιθετικό γλωσσικό ύφος των νεοποντιστών επιβεβαιώνεται, η παρατήρηση του Jaques Semelin ότι: “ο όρος <γενοκτονία> μπορεί να είναι το κυρίαρχο μέρος μιας πολύ επιθετικής ρητορικής ενάντια σε κάποιον αντίπαλο”.
Ιστορικές παρερμηνείες: Οι νεοποντιστές αποδίδουν την ευθύνη για την απώλεια της ιστορικής μνήμης στους “Ποντίους” σε δύο γεγονότα: στην υπογραφή του συμφώνου φιλίας Ελλάδας- Τουρκίας από τον Ε. Βενιζέλο και τον Μ. Κεμάλ και στην ένταξη των δύο χωρών στο ΝΑΤΟ. Σήμερα, όμως, γνωρίζουμε από τις μελέτες των γενοκτονιών, ότι η αντίδραση στο τραύμα διαρκεί τουλάχιστον μια γενιά. Κατά συνέπεια δεν υπήρξε καμία απώλεια μνήμης στους ποντιακούς πληθυσμούς την οποία “αποκατέστησαν” οι νεοποντιστές. Αντιθέτως η κατασκευή της γενοκτονίας στηρίζεται εξ αρχής σε μια κατασκευασμένη συλλογική μνήμη: τη μνήμη του λαού θύματος.
Η εντεταλμένη επιστήμη: Ο ισχυρισμός περί γενοκτονίας διατυπώθηκε πριν συλλεχθεί, αξιολογηθεί και “ερμηνευθεί” το ιστορικό υλικό. Η Βουλή “αποφάνθηκε” ενώ δεν υπήρχε ούτε μια επιστημονική μελέτη για την υποτιθέμενη γενοκτονία. Στη συνέχεια προέκυψε ένα είδος εντεταλμένης επιστήμης η οποία κλήθηκε να “πιστοποιήσει” επιστημονικώς τη “βεβαιότητα” του Μ. Χαραλαμπίδη . Στο περιβάλλον των νεοποντιστών ποτέ δεν έκρυψαν ότι την γενοκτονία “την ανέδειξε και την τεκμηρίωσε με στοιχεία και αποδεικτικό υλικό” ο συγκεκριμένος πολιτικός. Αλλά το επιστημονικό κενό ήταν γνωστό στα μέλη του ελληνικού κοινοβουλίου. Ο Χάρης Καστανίδης επ΄ αυτού (1992): “Χρειάζεται να γίνει μια επιτροπή επιστημόνων. Υπάρχουν πολλοί άξιοι άνθρωποι και κυρίως ιστορικοί, που σε συνεργασία με το Ελληνικό Κοινοβούλιο πρέπει να καταγράψουν ιστορικές μαρτυρίες, να συλλέξουν όλα τα ιστορικά στοιχεία που σκόρπια υπάρχουν και να βοηθήσουν το Ελληνικό Κοινοβούλιο να καταλήξει σε μια πρόταση ουσιαστικά για τη διεθνοποίηση του ζητήματος …” Δυστυχώς στη χώρα μας είναι ακόμη και σήμερα άγνωστες οι “σπουδές των γενοκτονιών” (genocide studies) και είναι επόμενο να αλωνίζουν διάφοροι ιδεοληπτικοί και να θεωρούν ότι επιτελούν “εθνοκοινωνικό” έργο φανατίζοντας τις νέες γενιές με το ιδεολόγημα της διατήρησης κάποιας “φανταστικής κοινότητας” Ποντίων.
Οι πολιτικές σκοπιμότητες: Ο κυριότερος λόγος υπέρ της αναγνώρισης μιας “άγνωστης” γενοκτονίας ήταν η εργαλειοποίηση του λεγόμενου “ποντιακού ζητήματος” στην αντιπαράθεση με την Τουρκία. Η Ελλάδα όφειλε, σύμφωνα με τον Χάρη Καστανίδη “ να αποκτήσει, μέσα στα πλαίσια ενός αναβιούντος εθνικισμού στα Βαλκάνια, μειονοτική πολιτική…”, ώστε “να προκαλεί προβλήματα ανάλογα με αυτά που άλλοι επιχειρούν να της προκαλέσουν» και ο ίδιος πρότεινε την αξιοποίηση των “κρυπτοχριστιανών” της Τουρκίας.
Η εύνοια της συγκυρίας: Οι νεοποντιστές ευνοήθηκαν από τις κοσμογονικές αλλαγές της περιόδου (αρχές δεκαετίας1990) και από την επακόλουθη αναδιάταξη των διεθνών σχέσεων. Κοντά στα άλλα προστέθηκαν και τα κονδύλια της Ε.Ε. για την αποκατάσταση των νεοπροσφύγων από την πρώην Σ.Ε., με τα οποία οι επιτήδειοι “πατριώτες» ξανοίχτηκαν σε νέα πεδία δραστηριοποίησης. Γύρω από το αίτημα για αναγνώριση της γενοκτονίας δημιουργήθηκε ένα κραταιό “θεσμικό παρακράτος” με σημαντικό ρόλο, όπως έδειξε αργότερα και η “υπόθεση Οτσαλάν”.
Οι αντιδράσεις: Οι επιφυλάξεις κατά του ισχυρισμού περί γενοκτονίας είναι σχεδόν τόσο παλιές όσο και η κατασκευή του. Χαρακτηριστική είναι η δήλωση (1992) του πρώην αντιπροέδρου της Βουλής των Ελλήνων Ισαάκ Λαυρεντίδη: «… μολονότι το θέμα συγκινεί και αναμφισβητήτως ενδιαφέρει, διότι μαζεύεις κοινή γνώμη εναντίον εχθρού του έθνους … η αλήθεια είναι ότι δεν μπορώ να στοιχειοθετήσω αυτό που λέγεται γενοκτονία …». Την ίδια περίπου περίοδο ο διδάκτορας νομικής και λαογράφος Στάθης Ευσταθιάδης, επεσήμανε το ενδεχόμενο να υπάρχουν και από την πλευρά της Τουρκίας «αιτιάσεις για γενοκτονία σε βάρος του δικού της λαού…». Τέλος, τα πρακτικά της Βουλής μαρτυρούν την πλήρη άγνοια των κοινοβουλευτικών της εποχής για το τι εστί γενοκτονία. Πάραυτα αποφάνθηκαν με την ψήφο τους. Στη συνέχεια όλες οι κυβερνήσεις αντιμετώπισαν τις συνέπειες αυτής της ανευθυνότητας, αλλά οι αντιδράσεις τους ήσαν σπασμωδικές και χλιαρές. Μια αξιοσημείωτη κίνηση απαξίωσης του όλου εγχειρήματος έγινε από τον πρόεδρο της Βουλής Δ. Σιούφα, ο οποίος αρνήθηκε να ανατυπώσει τον τόμο του Κ. Φωτιάδη “Η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου” και να προχωρήσει σε έκδοση της αγγλικής μετάφρασής του, διαμηνύοντας στον ιστοριοδίφη ότι: «Η αγγλική μετάφραση είναι στη διάθεσή σας, αν νομίζετε ότι μπορείτε να την αξιοποιήσετε»! Αλλά ο Κ. Φωτιάδης επιζητούσε μια έκδοση με ενισχυμένο “συμβολικό κεφάλαιο”, όπως φαίνεται από την απάντησή του προς τον Δ. Σιούφα: « … πιστεύετε ότι η μετάφραση μάς έλειπε για να προχωρήσουμε στην έκδοση ή το κύρος του Κοινοβουλίου;» Χωρίς το κύρος του Κοινοβουλίου το συγκεκριμένο βιβλίο έχει μηδενική πολιτική αξία. Επιστημονική δεν είχε ποτέ!
Όμηρος Ταχμαζίδης
Αυτοαπασχολούμενος δημοσιογράφος
Magister Artium
Φιλοσοφίας- Ιστορίας
Η καλύβα ψηλά στο βουνό 
77 Σχόλια
Comments feed for this article
23 Μαΐου, 2011 στις 6:52 μμ
Πάνος
Διαβάζοντας παλαιότερες συζητήσεις στο δίκτυο (ορισμένες από αυτές και στην καλύβα) είχα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η «γενοκτονία των Ποντίων» είναι ιστορικό γεγονός.
Να όμως που ο Όμηρος Ταχμαζίδης έρχεται να το αμφισβητήσει. Αμφισβητεί δηλαδή τη στοιχειοθέτηση της γενοκτονίας – η οποία μπορείο να έγινε ή να μην έγινε, αλλά ιστορική τεκμηρίωσή της ΔΕΝ υφίσταται (λέει).
Κι όμως, πάνω σ’ αυτή την αμφιλεγόμενη κατάσταση έχουν χαραχτεί εθνικές αλλά και …νεοποντιακές πολιτικές!
Η καλύβα ευχαριστεί τον Όμηρο που έστειλε το κείμενό του (μόλις άκουσα ότι έγινε μια σχετική εκδήλωση στη Θεσσαλονίκη το ζήτησα, ευγενώς μεν, αλλά επίμονα…) και είναι ανοιχτή, όπως πάντα, στον αντίλογο.
23 Μαΐου, 2011 στις 6:55 μμ
Πάνος
«…φανατίζοντας τις νέες γενιές με το ιδεολόγημα της διατήρησης κάποιας “φανταστικής κοινότητας” Ποντίων».
Είναι η δεύτερη φορά που το συναντώ αυτό, ότι δηλαδή ο «Πόντος» κατασκευάστηκε εκ των υστέρων, εν Ελλάδι, για να περιλάβει τους «ελληνορθόδοξους πληθυσμούς της Ανατολής», όπως είχε χαρακτηριστικά επισημάνει ένας από τους υπεράνω πάσης υποψίας «πόντιους και αριστερούς», ο οποίος είχε θέσει ευθέως το ζήτημα.
23 Μαΐου, 2011 στις 7:20 μμ
Στάθης Δ
Το οτι υπήρξε κεντρικά σχεδιασμένη πολιτική εξόντωσης μειονοτικών (κατά βάση χριστιανικών) πληθυσμών στην Οθωμανική Αυτοκρατορία μετά την επανάσταση των Νεότουρκων νομίζω ότι είναι δεδομένο, όπως και το ότι η εξόντωση είχε και οικονομικούς (ανακατανομής) λόγους. Μην μας διαφεύγει ότι την εποχή εκείνη γινόταν βίαιος εθνοτικός δαχωρισμός, συνυφασμένος (αναγκαίος θα έλεγε κάποιος κυνικός) με τη δημιουργία πολλών νέων εθνικών (πλέον) κρατών σε όλον τον κόσμο, πόσο μάλλον στα Βαλκάνια (οι πρακτικές όλων των νικητών στους Βαλκανικούς είναι γνωστές) και βέβαια στην Ασιατική πλευρά της παραπαίουσας αυτοκρατορίας που ετοιμαζόταν για την δημιουργία του νέου κράτους. Το αν αυτή η πρακτική ορίζεται σαν «γενοκτονία» ή σαν «εθνοκάθαρση» ή σαν οτιδήποτε άλλο προφανώς και είναι θέμα των ειδικών, αν θέλουμε να το δούμε από μιά «στενή» επιστημονική άποψη, δεν παύει όμως να είναι εγκληματική και γενικευμένη. Τέλος, η χρήση της για χάραξη (και υποστήριξη) συγκεκριμένων πολιτικών (είτε σαν επιχείρημα είτε σαν αντεπιχείρημα) είναι προφανής
Υ.Γ Ενα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο, που μιλάει για την ταραγμένη περίοδο μετά το τέλος του Α’ ΠΠ και το πώς χαράχθηκαν τα σύνορα
Οι ειρηνοποιοί : Έξι μήνες που άλλαξαν τον κόσμο / Margaret MacMillan
Θεμέλιο, 2005
23 Μαΐου, 2011 στις 8:08 μμ
σχολιαστης
Θα ήταν ωραίο να έγραφε και κάποιος που είναι πεπεισμένος για τη γενοκτονία.
Στη γνωστή ιστοσελίδα των Ποντίων και αριστερών υπάρχει πολύ υλικό για το θέμα.
24 Μαΐου, 2011 στις 12:59 πμ
Φουκώ
Όχι άλλη αποδόμηση…!
24 Μαΐου, 2011 στις 9:38 πμ
GB
Η πολιτική είν η τέχνη τού εφικτού … ενώ η ιστορία είν’ η τέχνη της ευημερείας και της ευτυχίας. We all partied θάλεγε κι’ ο Πάγκαλος.
24 Μαΐου, 2011 στις 9:54 πμ
Παπαδόπουλος
Ε! αφού ο κ. Ταχαματζίδης είναι «Magister Artium», τι λόγος πέφτει σ’ εμάς τους θνητούς;
24 Μαΐου, 2011 στις 10:17 πμ
Πόντος και Αριστερά
Ένα κείμενο για τη συγκεκριμένη περίπτωση, που περιλαμβάνει και τους επιγόνους του Νακρατζά:
«Η περίπτωση Νακρατζά και η είσοδος ακροδεξιών τουρκικών απόψεων σε μέρος της Αριστεράς»
Μ-π
24 Μαΐου, 2011 στις 10:21 πμ
Πόντος και Αριστερά
Ο κ. Ταχματζίδης γράφει:
«…Επιστημονικώς η υποτιθέμενη γενοκτονία μένει να αποδειχθεί ή να απορριφθεί. Προς στιγμή μόνο ως υπόθεση εργασίας έχει κάποια σημασία».
Γι αυτό ΜΗΝ ΧΑΣΕΤΕ την εφημερίδα «Δρόμος της Αριστεράς» του επόμενου Σαββάτου (28-5-2011), όπου υπάρχει αφιέρωμα υπό τον τίτλο:
«Από την Αυτοκρατορία στο έθνος-κράτος. Η Γενοκτονία στην Ανατολή».
Το ενδιαφέρον είναι ότι θα γράφουν ΜΟΝΟ Τούρκοι ιστορικοί…
Μ-π
24 Μαΐου, 2011 στις 12:00 μμ
Πάνος
Μ-π,
μπορείς να τα κάνεις πιο εύκολα (για εμάς); Θενξ.
24 Μαΐου, 2011 στις 12:22 μμ
Πόντος και Αριστερά
Πάνο, ότι θες…
Αλλά νομίζω ότι είναι εύκολα και ξεκάθαρα!
Μ-π
24 Μαΐου, 2011 στις 1:16 μμ
delta-kapa
Το θέμα είναι πολύ ενδιαφέρον. Πριν προλάβω να διαβάσω προσεκτικότερα το άρθρο, βιάζομαι ν’ αφήσω κι εγώ τη κουτσουλιά μου. Αμφισβητείται η επιστημονικό-νομική στοιχειοθέτηση για τον χαρακτηρισμό της γενοκτονίας των Ποντίων. Κι αυτό τεκμηριώνεται μεταξύ άλλων και με
– καχυποψία προς τη συνήθως ύποπτη εθνοκεντρική νοοτροπία (που χαρακτηρίζει όχι μόνον τα Βαλκάνια αλλά ολόκληρη την Ευρώπη, λέω εγώ)
και
– καχυποψία προς την υποβόσκουσα πρόθεση προώθησης πολιτικών επιδιώξεων στο σύγχρονο σήμερα και το καθορισμό μιας μελλοντικής πολιτικής στάσης (που σχετίζεται για παράδειγμα με τις διακρατικές σχέσεις, την εσωτερική πολιτική κατάσταση αλλά επίσης και με την γενική παιδεία και την εδραίωση συλλογικών αξιών πολιτισμού).
Το πρώτο το καταλαβαίνω και θέλει πράγματι προσοχή. Ο χειρισμός αυτής τη δικαιολογημένης γενικότερης καχυποψίας είναι το κλειδί για μια πολύ ευρύτερη επιτυχία. Για το πώς αυτά που συλλογικά και προσωπικά νομίζουμε για τον εαυτό μας μπορούν να μας βοηθούν πρακτικά ή να μας εμποδίζουν. Το εργαλείο επιτυχίας εδώ είναι η «αλήθεια» όπως την ζήτησε κι ο ποιητής.
Το δεύτερο το θεωρώ όμως απολύτως κανονικό. Για ποιο άλλο λόγο να μπει κανείς σ’ αυτή τη διαδικασία επεξεργασίας του παρελθόντος; Αν όχι για να βοηθηθεί στην αναθεώρηση στάσεων και αντιλήψεων που θα καθορίζουν το εσωτερικό προσωπικό «τώρα», το συλλογικό παρόν και την πορεία προς το μέλλον.(Στην Ελλάδα, στη Τουρκία και αλλού). Για παράδειγμα, η ίδια καχυποψία προς την άρνηση της γενοκτονίας των Ποντίων, μπορεί να προέρχεται από την πολιτική αντίληψη ότι κάθε ανακίνηση τέτοιου είδους οδυνηρών σχέσεων του παρελθόντος, δεν βοηθάει καθόλου τις προσπάθειές προσέγγισης και φιλίας μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας. Προτείνω να είμαστε το ίδιο καχύποπτοι προς τέτοιου είδους πολιτικές σκοπιμότητες γιατί πρόκειται για δυναμίτιδα που κρύβεται (πολύ πρόχειρα) στις αυτοαντιλήψεις των λαών και βάζει σε σοβαρό κίνδυνο το επιδιωκόμενο ειρηνικό και πολιτισμένο μέλλον.
Για το αν τελικά μπορεί να πει κανείς ότι πρόκειται για γενοκτονία ή όχι ας εργασθούν οι δικηγόροι κι ας μετρήσουν επιστημονικά οι ειδικοί. Μπορώ να καταθέσω αυτά που άκουσα από τον πόντιο παππούς μου και την πόντια γιαγιά μου (με καταγωγή από δύο εντελώς διαφορετικά μέρη του Πόντου). Ο χωριάτης παππούς έχασε τ’ αδέρφια του που εξοντώθηκαν στα κάτεργα του στρατού των Τούρκων. Η γιαγιά, από αστικό κέντρο κοντά στη Τραπεζούντα, αναφερόταν στην εξόντωση των αντρών της οικογένειας. Μίλησε για θειούς που ήταν άλλος κοινοτάρχης, άλλος δάσκαλος κι άλλος δεσπότης που «πέθαναν στη φυλακή» την ίδια εποχή που κυνηγούσαν οι Τούρκοι τους Αρμένιους. Οι «μαρτυρίες» τους κατατέθηκαν με με πόνο μεν, χωρίς στόμφο όμως, κι έγιναν στην αφάνεια της καθημερινής οικογενειακής σχέσης και μακριά από τα παραμορφωτικά βάρη δημόσιων δηλώσεων και πολιτικών στάσεων (με τα οποία άλλωστε οι δυο αγράμματοι γέροι ελάχιστες σχέσεις μπορούσαν να έχουν). Είναι σαφές ότι πρόκειται για δύο τυχαίες μαρτυρίες οι οποίες, δεν αρκούν για να επιβεβαιώσουν ιστορικά την γενοκτονία των Ποντίων. Αλλά τις απώλειες στις οποίες αναφέρθηκαν δεν έχω λόγο να τις αμφισβητήσω.
24 Μαΐου, 2011 στις 8:39 μμ
nikiplos
Λίγα λόγια στο ζήτημα της «υποτιθέμενης» κοινότητας των ποντίων.
Έχοντας ζήσει κάποια χρόνια στο εξωτερικό και σε περιοχές που μιλούνται οι λατινικές γλώσσες, κάποιος, εύκολα ύστερα από λίγα χρόνια που θα μπορεί να βαθαίνει στην οικεία γλώσσα (Ισπανική, Πορτογαλλική, Γαλλική, Ιταλική, Ρουμανική) θα διαπιστώσει το αυτονόητο:
Έχουν διαφορές μικρότερες σε πολλές περιπτώσεις των Ποντιακών ελληνικών και των ελλαδίτικων εντόπιων που αποτέλεσαν (κουτσουρεμμένα) την ΝεοΕλληνική γλωσσα.
Συνεπώς, είναι πιθανόν αν δεν είχε συντελεστεί η συντριβή του Ποντιακού Ελληνισμού και του Ποντιακού κράτους, να ήταν σήμερα ένα τελείως ιδιαίτερο και αυτόνομο έθνος. Ελληνικής καταγωγής βέβαια, αλλά αυτόνομο, όπως οι Κύπριοι.
Το γεγονός ότι Εθνικιστικοί κύκλοι υποχρέωσαν να θεωρούνται τα ποντιακά ως ιδίωμα, αδικεί τόσο τον ποντιακό πολιτισμό όσο και τη γλώσσα τους. Και η δυσκολία τους να παρακολουθήσουν τους Ελλαδίτες στην ομιλία, ίσως και να απέφερε και τα ανέκδοτα εις βάρος τους…
Πριν ψέξει κάποιος αυτό το σχόλιο, ας αναλογιστεί πόσα από το νόημα καταλαβαίνει ένας Ιταλός όταν μιλούν οι Ισπανοί? Επειδή ήμουν με Ισπανούς και Ισπανόφωνους στην Πορτογαλλία, οι Πορτογάλλοι με διαβεβαίωναν ότι καταλάβαιναν 100% του νοήματος.
24 Μαΐου, 2011 στις 9:30 μμ
Ποντιακή VS δημοτική
@ nikiplos
Μάλλον θα σε ενδιέφερε το παρακάτω κείμενο:
«Ποντιακή VS δημοτική»
http://www.tlg.uci.edu/~opoudjis/dist/agtzidis.htm
24 Μαΐου, 2011 στις 10:21 μμ
kimon
΄Ομηρε
αν και το επιθετό σου ποντιακό, το άρθρο σου τεκμηριωμένο με αναμφισβήτητα στοιχεία,οι απόψεις σου έρχονται από το μέλλον,δεν ξέρω αν βρουν ανταπόκριση στους νεοελληναράδες που αρέσκονται σαν άλλοι Δον κιχώτες …να ανακαλύπτουν φανταστικούς εχθρούς ,φανταστικές απειλές ή φανταστικές γενοκτονίες, με συνέπεια να αναλωνόμαστε στα ίδια και πάλι στα ίδια επη κλπ. μέχρι άπειρης βλακείας.
Μπράβο για το κείμενό σου.
24 Μαΐου, 2011 στις 10:56 μμ
Πόντος και Αριστερά
Yπάρχουν και κάποιοι ειδικότεροι του κ. Ταχματζίδη. Όπως για παράδειγμα η
Διεθνής Ένωση Μελετητών Γενοκτονιών (International Association of Genocide Scholars – IAGS). Ο μοναδικός διεθνής επιστημονικό οργανισμός αναφέρει σε Ψήφισμά του (16 Δεκεμβρίου 2007), τα εξής:
«-ΔΕΔΟΜΕΝΟΥ ΟΤΙ η άρνηση της γενοκτονίας αναγνωρίζεται ευρέως ως το τελικό στάδιο της γενοκτονίας, που επιφυλάσσει στους δράστες της γενοκτονίας την ατιμωρησία και αποδεδειγμένα προετοιμάζει το έδαφος για μελλοντικές γενοκτονίες.
-ΔΕΔΟΜΕΝΟΥ ΟΤΙ η γενοκτονία μειονοτικών πληθυσμών από το Οθωμανικό κράτος κατά τη διάρκεια και μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο απεικονίζεται συνήθως ως γενοκτονία των Αρμενίων αποκλειστικά, με μερική μόνο αναγνώριση των ποιοτικά όμοιων γενοκτονιών άλλων Χριστιανικών μειονοτήτων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
-ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ ΟΤΙ είναι πεποίθηση της Διεθνούς Ενώσεως Ακαδημαϊκών για τη Μελέτη των Γενοκτονιών ότι η εκστρατεία των Οθωμανών εναντίον των Χριστιανικών μειονοτήτων της Αυτοκρατορίας μεταξύ 1914 και 1923 αποτέλεσε μια γενοκτονία των Αρμενίων, των Ασσυρίων και των Ελλήνων του Πόντου και της Ανατολίας.
-ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ ΑΚΟΜΑ ΟΤΙ η Ένωση ζητά εκ τούτου από την κυβέρνηση της Τουρκίας να αναγνωρίσει τις γενοκτονίες αυτών των πληθυσμών, να εκδώσει μια επίσημη απολογία και να προχωρήσει σε άμεσα και σημαντικά βήματα για αποκατάσταση».
24 Μαΐου, 2011 στις 11:40 μμ
Γιάννης - 2
Πιστεύω ότι οι συμπατριώτες Πόντιοι συμβάλουν και οι ίδιοι στην απόρριψη που αντιμετωπίζουν, γιατί ομιλούν αποκλειστικά γιά την «Γενοκτονία των Ποντίων» και «Γενοκτονία Αρμενίων» όπως στην κατωτέρω επιστολή, αντί γιά το ορθό: «Γενοκτονία των Αρμενίων, Ελλήνων και Ασσυρίων».
Επιστολή της Παμποντιακής Ομοσπονδίας Ελλάδος
προς τον Υπουργό Δικαιοσύνης Χάρη Καστανίδη
23/5/2011
Αξιότιμε κύριε Υπουργέ,
Όπως πολύ καλά γνωρίζετε είχαμε καταθέσει τις προτάσεις μας στο υπό διαμόρφωση νομοσχέδιο σας που αφορούσε την καταπολέμηση ορισμένων μορφών ξενοφοβίας και ρατσισμού.
Είχαμε ζητήσει τότε από εσάς να φροντίσετε ούτως ώστε στο άρθρο 4 να μην παραλείπονται ουσιαστικά οι γενοκτονίες των Ελλήνων Ποντίων και Αρμενίων από τις πρόνοιες του σχετικού άρθρου διότι ο κίνδυνος ολικής άρνησης και χλευασμού των μαρτυρίων των θυμάτων μας ακόμη και από πολιτικά πρόσωπα είναι ορατός.
Τα γεγονότα κ. Υπουργέ μας δικαίωσαν αφού γίναμε μάρτυρες δηλώσεων του δημάρχου Θεσσαλονίκης κ. Γιάννη Μπουτάρη πριν λίγες ημέρες στην Κωνσταντινούπολη περί του «Πόσο μεγάλη είναι η τιμή της Θεσσαλονίκης να είναι η γενέτειρα του Μουσταφά Κεμάλ» όπως και της δημόσιας τοποθέτησης της αντιδημάρχου Κομοτηνής Σιμπέλ Μουσταφάογλου περί «υποτιθέμενης ποντιακής γενοκτονίας» άποψη που οδήγησε τελικά το Δήμο της περιοχής να αρνηθεί την διοργάνωση εκδήλωσης μνήμης της γενοκτονίας των Ποντίων. Επίσης αναφέρουμε προσβλητικές και προκλητικές εκφράσεις στελέχους οικολογικής οργάνωσης στο Δήμο Θεσσαλονίκης λίγες μέρες πριν που προσέβαλαν βάναυσα την ιερή μνήμη των θυμάτων μας.
Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε κύριε Υπουργέ, δεκάδες τέτοιες δηλώσεις και τοποθετήσεις πολιτικών στελεχών που έχουν πληθύνει το τελευταίο διάστημα.
Δυστυχώς δεν έχουμε ενημέρωση για την τύχη του νομοσχεδίου που εισηγείστε.
Ελπίζουμε αν τελικώς έρθει στην Βουλή, να συμπληρωθεί το άρθρο 4 με την πρότασή μας, διότι τελικώς η Ομοσπονδία μας θα είναι υποχρεωμένη εκ του θεσμικού της ρόλου να κινηθεί ακόμα και νομικά η ίδια εναντίον οποιουδήποτε εντός της ελληνικής επικράτειας συνειδητά και απροκάλυπτα προσβάλει την μνήμη των θυμάτων μας κατά το πρότυπο των Εβραϊκών οργανισμών όπου γης που με επιτυχία φέρουν στο εδώλιο του κατηγορουμένου όλους όσους αμφισβητούν το Εβραϊκό ολοκαύτωμα την ηθική πολιτική και νομική καταδίκη των αρνητών του ολοκαυτώματος και την οικονομική αποζημίωση των απογόνων των θυμάτων για λόγους ψυχικής οδύνη.
Με εκτίμηση
Ο Πρόεδρος Ο Γενικός Γραμματέας
Γεώργιος Παρχαρίδης Γεωργιάδης Γιώργος
Καθηγητής Καρδιολογίας Δημοσιογράφος
25 Μαΐου, 2011 στις 12:38 πμ
Πάνος
«Επίσης αναφέρουμε προσβλητικές και προκλητικές εκφράσεις στελέχους οικολογικής οργάνωσης στο Δήμο Θεσσαλονίκης λίγες μέρες πριν που προσέβαλαν βάναυσα την ιερή μνήμη των θυμάτων μας»
Δηλαδή;
25 Μαΐου, 2011 στις 12:43 πμ
Πάνος
Μ-π,
όντως, το ψήφισμα της ΔΕΜΓ «φωτίζει» το πρόβλημα – τουλάχιστον μέχρις ενός σημείου. Γιατί ο «σκληρός πυρήνας» των επιχειρημάτων του Ταχμαζίδη είναι η αμφισβήτηση του επιστημονικού υποβάθρου «της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου και της Ανατολής». Υποθέτω ότι συμφωνείς πως ένα ψήφισμα λίγων γραμμών δεν «κλείνει» οριστικά το θέμα – ακόμα κι αν προέρχεται από μια Διεθνή Ένωση Ειδικών.
25 Μαΐου, 2011 στις 1:58 πμ
Πόντος και Αριστερά
Έχουν γίνει ήδη δύο διεθνή επιστημονικά συνέδρια στην Ελλάδα για το θέμα αυτό με εξαιρετικούς ιστορικούς και δύο στο Σικάγο.
Κάποια απ’ τα πορίσματα (όπως οι εισηγήσεις των Taner Aksam, ) έχουν αναρτηθεί στο διαδίκτυο και βέβαια περιμένουμε την έκδοση πρακτικών. Ο κάθε ενδιαφερόμενος μπορεί να βρει στο διαδίκτυο τις εξής εισηγήσεις:
-Taner Aksam, καθηγητής ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Clark της Μασαχουσέτης, με θέμα “The Germans Foreign Office Archives on the Armenian and Greek Genocides”,
-Roger Smith ομότιμος καθηγητής πολιτικών επιστημών και πρώτος πρόεδρος της Διεθνούς Ένωσης Ακαδημαϊκών για τη μελέτη των Γενοκτονιών (IAGS) με θέμα “The Concept of Genocide : origin, meaning, related concepts, denial” και
-George Shirinian, διευθυντής του Zoryan Intitute στο Τορόντο του Καναδά με θέμα: “Ottoman Documents and Expulsion of Greeks from Asia Minor in 1913-1914”
——————–
Νομίζω ότι πριν τη διατύπωση μιας τέτοιας απόλυτης θέσης -όπως αυτή του κ. Ταχματζίδη που σίγουρα επηρεάζει αρνητικά αυτούς που δεν έχουν πρόσβαση στις πηγές και δημιουργεί χωρίς λόγο ρήγματα- θα έπρεπε να έχει προϋπάρξει η καλή γνώση του συγκεκριμένου ερευνητικού πεδίου.
Είναι αλήθεια ότι όποτε προσεγγίζονται τέτοια θέματα με όρους πολιτικούς, που στις περισσότερες φορές υπακούουν σε ιδεολογήματα, συμβαίνει να διατυπώνονται αυθαίρετα συμπεράσματα που δεν έχουν καμιά σχέση με την πραγματικότητα.
Αυτό δεν ισχύει μόνο για τον κ. Ταχματζίδη αλλά και για αρκετούς απ’ τους «αντιπάλους» του.
Ενώ θα μπορούσε να ασκήσει γόνιμη κριτική, εν τούτοις αυτοακυρώνεται και αποδεικνύει ότι τον διακατέχει μια φανατική ρεβανσιστική αντίληψη, που βασίζεται σε μια εξαιρετικά επιδερμική γνώση.
Μ-π
25 Μαΐου, 2011 στις 2:08 πμ
Γιάννης - 2
«…Επίσης αναφέρουμε προσβλητικές και προκλητικές εκφράσεις στελέχους οικολογικής οργάνωσης στο Δήμο Θεσσαλονίκης λίγες μέρες πριν που προσέβαλαν βάναυσα την ιερή μνήμη των θυμάτων μας…»
Πάνο,
Πολύ αόριστη και χωρίς αξία η κατηγορία της ΕΠΟΕ. Δεν την είχα προσέξει στη γρήγορη ανάγνωση του κειμένου που έκανα.
25 Μαΐου, 2011 στις 5:58 πμ
Ξεψαγμένος
Προσωπικά με εκνευρίζει αφάνταστα η κατάχρηση της λέξης γενοκτονία που στο μυαλό μου δηλώνει την προσπάθεια ολικής εξαφάνισης ενός πληθυσμού (γονιδιακά) από το πρόσωπο της Γης. Αυτό που συνέβει στους Εβραίους (οποιοσδήποτε ήταν πάνω από 1/4 Εβραίος στην καταγωγή, δεν πάει να ήταν καθολικός ή προτεστάντης για γεννιές και ήρωας του 1ου ΠΠ κατέληγε σαπούνι) και τους Τσιγγάνους από τους Ναζί έχει συμβεί ελάχιστες φορές στην ιστορία της ανθρωπότητας και δεν είναι σωστό να το χρησιμοποιούμε για να περιγράψουμε εθνοκαθάρσεις (ακόμα και αφάνταστα αιματηρές σαν κι αυτη των Αρμενίων που είναι και η ευρήτερα αναγνωρισμένη πχ.) όπου τη γλύτωνες με το να αλλαξοπιστήσεις και δε σε κυνηγούσαν να σε σκοτώσουν ακόμα και σε γειτονικές ή συμμαχικές χώρες. Με το να ονομάζουμε δε γενοκτονία ακόμα και μαζικές αλλά περιορισμένες χωρικά και χρονικά σφαγές εν καιρώ πολέμου ξεφτυλίζουμε παντελώς τον όρο.
Με τα παραπάνω ως ΔΕΔΟΜΕΝΑ όμως, είναι αδιαμφισβήτητο πως και ο ορισμός του ΟΗΕ περί γενοκτονίας είναι ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ελαστικός (επίτηδες προφανώς) και ήδη ο όρος γενοκτονία χρησιμοποιείται από τα ΜΜΕ αλλά και ακαδημαϊκούς για να περιγράψει ιδιαίτερα ειδεχθείς εθνοκαθάρσεις και σφαγές. Οπότε με το συμπάθειο, αν είναι γενοκτονία η Σρεμπρενικα τότε αλίμονο να μην είναι γενοκτονία η εθνοκάθαρση Ποντίων, Αρμενίων και Ασσυρίων. Αν δικαιούνται να μιλούν για γενοκτονία στο Κόσοβο δεν είναι απλώς βιασμός αλλά γκάνγκμπανγκ/κλάστερφακ της λογικής να την πέφτει ο κάθε όμηρος-κακόμηρος σε όποιον μιλήσει για γενοκτονία των Ποντίων. Υπόψη με τα τόσο χαλαρά κριτήρια πλέον ακόμα και για γενοκτονία των Βαλκάνιων μουσουλμάνων με απαρχή το 1821 και τελικό ξεσάλωμα στους Βαλκανικούς θα μπορούσε να μιλήσει κανένας.
Εκεί που βέβαια σπάνε κόκκαλα από την υποκρισία είναι όταν βλέπεις τσουτσέκια σαν το Νακρατζά (που το όνομα του και μόνο φέρνει ρίγη οργασμικής ηδονής σε διάφορους «προοδευτικούς» αριστερούς και νεοφιλελεύθερους) να αρνούνται τον όρο γενοκτονία για τους Πόντιους ΑΛΛΑ να τον κολλάνε στην εθνοκάθαρση του Κιλκίς (που από κάθε άποψη ήταν μικρότερο σε μέγεθος γεγονός).
25 Μαΐου, 2011 στις 9:46 πμ
Πόντος και Αριστερά
O «Ξεψαγμένος» γράφει: «Με το να ονομάζουμε δε γενοκτονία ακόμα και μαζικές αλλά περιορισμένες χωρικά και χρονικά σφαγές εν καιρώ πολέμου ξεφτυλίζουμε παντελώς τον όρο…»
Πρέπει να συμφιλιωθούμε με το γεγονός ότι ο όρος «γενοκτονία» είναι ΝΟΜΙΚΟΣ ΟΡΟΣ και όχι τόρος ης καθομιλούμενης, όπως π.χ. Καταστροφή, Εκκαθάριση, Σφαγή, Εξόντωση ή Εξανδροποδοσμός.
Καλώς η κακώς, ο όρος «γενοκτονία» καθιερώθηκε μετά το τέλος του Β’ Π.Π. και εισήχθη στη διεθνή νομολογία με ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ συγκεκριμένο περιεχόμενο. Εμπνευστής του όρου υπήρξε ο διακεκριμένος Πολωνο-εβραίος νομικός Ράφαελ Λέμκιν, ο οποίος, ως μελετητής των μαζικών σφαγών των Αρμενίων, εισηγήθηκε τη χρήση του όρου αρχικά στην Κοινωνία των Εθνών, ώστε να καταδικαστεί αυτό που αποκαλούσε βαρβαρότητα και βανδαλισμό, ενώ στη συνέχεια υπήρξε και ο συντάκτης του σχεδίου της Συνθήκης του ΟΗΕ για την Πρόληψη και την Τιμωρία του Εγκλήματος της Γενοκτονίας (8/12/1948).
Σύμφωνα λοιπόν με τη σχετική Σύμβαση, γενοκτονία είναι:
«η εσκεμμένη προσπάθεια καταστροφής ΕΝ ΟΛΩ ή ΕΝ ΜΕΡΕΙ, μιας εθνικής, εθνοτικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας», με έναν από τους παρακάτω τρόπους:
«α) τον φόνο μελών της ομάδας,
β) την πρόκληση σοβαρής σωματικής ή διανοητικής βλάβης σε μέλη της ομάδας,
γ) τη σκόπιμη επιβολή στην ομάδα συνθηκών ζωής υπολογισμένων, έτσι ώστε να επιφέρουν τη φυσική τους καταστροφή, εν όλω ή εν μέρει,
δ) την επιβολή μέτρων που αποσκοπούν στην αποτροπή γεννήσεων στο εσωτερικό της ομάδας και
ε) την υποχρεωτική μεταφορά των παιδιών της ομάδας σε κάποια άλλη».
Στην περίπτωση των Ελλήνων της Μικράς Ασίας -και όχι μόνο του Πόντου-εφαρμόστηκαν και οι πέντε τρόποι από το 1914. Εκατοντάδες διπλωματικά έγγραφα της εποχής, καθώς και δημοσιογραφικές ανταποκρίσεις, μαζί με μαρτυρίες των επιζώντων, συγκροτούν ένα αδιαμφισβήτητο αποδεικτικό υλικό.
Το σύνολο των «αγνοουμένων» τπο γνωρίζουμε με σχετική ακρίβεια. πριν την έναρξη του Α’ Π.Π. στη Μικρά Ασία (Ιωνία, Πόντο, Βιθυνία,) κκαι Αν. Θράκη με Κων/πολη οι Έλληνες ήταν 2.200.000 . Το 1928 στην Ελλάδα καταμετρήθηκαν από τη Στατιστική Υπηρεσία ως πρόσφυγες 1.250.000 περίπου.
——————————–
Το πρόβλημα που υπάρχει στην Ελλάδα -πέρα από την απίστευτη ημιμάθεια και τον κληρονομημένο ρατσισμό- είναι ότι τα γεγονότα της Ανατολής εντάσσονται αποκλειστικά στη σφαίρα της κρατικής ελληνο-τουρκικής αντιπαράθεσης. Κάτι που είναι εντελώς λάθος!
Οι γενοκτονίες ΚΑΙ των Αρμενίων ΚΑΙ των Ελλήνων της Ανατολής ήταν αποτελέσματα εσωτερικών ενδο-οθωμανικών ταξικών αντιθέσεων. Η Γενοκτονία θα λάμβανε χώρα ανεξαρτήτως της ύπαρξης η όχι της Ελλάδας, η συμπεριφορά της οποίας -ως κράτος- απέναντι στην προσφυγική Μνήμη υπήρξε εντελώς αρνητική…. Έως τη στιγμή που η Κοινωνία των Πολιτών άρχισε να απαιτεί και να διεκδικεί. Αυτή την ενεργοποίηση της Κοινωνίας των Πολιτών συκοφαντεί ο Ταχματζίδης, ο οποίος καλεί την εξουσία να επέμβει κατασταλτικά.
Μ-π
25 Μαΐου, 2011 στις 10:05 πμ
Πάνος
M-π,
ο αναδυόμενος εθνικισμός ταυτίζεται με τις «ταξικές αντιθέσεις»; Και ποιών «τάξεων», αλήθεια, στην υπό διάλυση οθωμανική αυτοκρατορία;
*
Δεν κατάλαβα (διαπίστωσα) ο Ταχμαζίδης να ζητάει τίποτα από οποιαδήποτε εξουσία. Αντιθέτως, αυτό κάνουν οι ποντιακές συλλογικότητες (βλ. σχόλια του Γιάννη-2) και μάλιστα συστηματικά.
*
Καλό θα ήταν, εσύ τουλάχιστον να παραμείνεις νηφάλιος… 😉
25 Μαΐου, 2011 στις 10:08 πμ
Πάνος
«Η Γενοκτονία θα λάμβανε χώρα ανεξαρτήτως της ύπαρξης η όχι της Ελλάδας…»
Εξαιρετικά τολμηρή, πλην αστήριχτη υπόθεση, κατά την ταπεινή μου γνώμη! Κι αν το δικαιολογείς «μαρξιστικά» (ταξικά) μήπως και οι Έλληνες ΔΕΝ ανήκαν σε τάξεις;
25 Μαΐου, 2011 στις 10:54 πμ
Στάθης Δ
«ενδο-οθωμανικών ταξικών αντιθέσεων»
Να πώ και γώ την παρόλα μου:
Ισως πιό δόκιμο να είναι το ενδο-οθωμανικών εθνοτικών (και οικονομικών) αντιθέσεων. Με την έννοια ότι η τότε σχηματιζόμενη (σε αντιστοιχία με τα τεκταινόμενα στην Ευρώπη -κυρίως- αλλά και στον κόσμο) εθνοτική ομάδα (Νεο)Τουρκοι κινήθηκαν με αυτόν τον τρόπο ώστε να επιβάλλουν την κυριαρχία τους στο (Εθνικό) κράτος που πρέσβευαν (σαν κληρονόμο εννοείται της θνήσκουσας αυτοκρατορίας), πάνω σε δύο άξονες:
α) Αμεση εθνοτική ομογενοποίηση μέσω της εκκαθάρισης (sic…) μειονοτικών πληθυσμών (πρακτική ευρέως διαδεδομένη τότε)
β) «Μεταφορά» του πλούτου από τα χέρια των μειονοτικών (που ήταν η βασική εμποροβιομηχανική «τάξη» της Αυτοκρατορίας) στα χέρια της νέας elite
Τέλος, θα συμφωνήσω με την διαπίστωση ότι «Η Γενοκτονία θα λάμβανε χώρα ανεξαρτήτως της ύπαρξης η όχι της Ελλάδας» (προφανώς για τους δύο λόγους που αναφέρω παραπάνω)
25 Μαΐου, 2011 στις 10:57 πμ
-Είναι η ΠΟΕ Αρνητής της Γενοκτονίας; « Πόντος και Αριστερά
[…] συζήτηση με αφορμή το άρθρο του Όμ. Ταχματζίδη γίνεται ΕΔΩ. Μπείτε και πείτε την άποψή […]
25 Μαΐου, 2011 στις 11:14 πμ
Πόντος και Αριστερά
“ενδο-οθωμανικών ταξικών αντιθέσεων”
Η κύρια ταξική αντίθεση στη -φεουδαρχικής δομής- Οθωμανική Αυτοκρατορία στις αρχές του 20ου αιώνα ήταν η αντίθεση τμημάτων των οθωμανών στρατιωτικών και γραφειοκρατών στα νέα ανερχόμενα αστικά στρώματα που κυρίως ήταν ελληνικά, αρμενικά και εβραϊκα.
Το διακύβευμα της ιστορικής στιγμής ήταν ο αστικοδημοκρατικός μετασχηματισμός της Αυτοκρατορίας. Και αυτός μπορούσε να γίνει με δύο τρόπους, είτε με τον δρόμο του οθωμανισμού, που υποστήριζε ο πρίγκηπας Σαμπαχαεντιν (εκδημοκρατισμός, ισοπολιτεία, μείωση του συγκεντρωτισμού) είτε με τον τρόπο του μιλιταριστικού-εθνικιστικού Κομιτάτου «Ένωση και Πρόοδος», που αποσκοπούσε -πριν ακόμα απ’ το 1908- στην επίλυση του «εθνικού προβλήματος» με την εξόντωση των χριστιανικών κοινοτήτων.
Οι Έλληνες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας θα αγωνιστούν με νύχια και με δόντια για την μετεξέλιξη της Αυτοκρατορίας σε κοινό δημοκρατικό οθωμανικό σπίτι, όπου θα υπάρχει σεβασμός των διαφορετικοτήτων και όλοι θα χαίρουν ισοτίμως το δικαίωμα του πολίτη. Γι αυτό βλέπουμε ότι -παρότι έχουν διαμορφωμένες ώριμες εθνικές ταυτότητες- δεν θα αναπτύξουν αυτονομιστικές τάσεις, οι οποίες θα εμφανιστούν όταν οι Νεότουρκοι θα τους αποκλείσουν ολοκληρωτικά τη δυνατότητα της συνύπαρξης.
Αυτά όλα τα έχει μελετήσει επισταμένως η τουρκική προοδευτική ιστοριογαφία -η οποία είναι απείρως σοβαρότερη από την αντίστοιχη ελληνική.
Βασικός πυλώνας της πολιτικής των Νεότουρκων υπήρξε το σχέδιο διαμόρφωσης «εθνικής οικονομίας», δηλαδή τη βίαιη μεταφορά κεφαλαίου από τις στοχοποιημένες κοινότητες (κυρίως Έλληνες και Αρμένιοι) στην υπό διαμόρφωση -και εθνική κατασκευή- μουσουλμανική αστική τάξη, την οποία τότε εκπροσωπούσαν τα στρατιωτικά και γραφειοκρατικά στρώματα.
Μ-π
25 Μαΐου, 2011 στις 11:23 πμ
Πάνος
Μ-π,
ακόμα και (αν είναι) έτσι, το βασικό κριτήριο της αντιπαράθεσης παραμένει το εθνοτικό. Δεν είναι υπερ-απλούστευση να θεωρούμε ότι οι νεότουρκοι εκπροσωπούσαν πολιτικά τους στρατιωτικούς και τους γραφειοκράτες, κυρίως ή μόνο;
Γενικά μιλώντας, η μαρξιστική προσέγγιση / ανάλυση δε φαίνεται να επαρκεί…
25 Μαΐου, 2011 στις 4:43 μμ
Δύστροπη Πραγματικότητα
«Το διακύβευμα της ιστορικής στιγμής ήταν ο αστικοδημοκρατικός μετασχηματισμός της Αυτοκρατορίας. Και αυτός μπορούσε να γίνει με δύο τρόπους, είτε με τον δρόμο του οθωμανισμού, που υποστήριζε ο πρίγκηπας Σαμπαχαεντιν (εκδημοκρατισμός, ισοπολιτεία, μείωση του συγκεντρωτισμού) είτε με τον τρόπο του μιλιταριστικού-εθνικιστικού Κομιτάτου “Ένωση και Πρόοδος”, που αποσκοπούσε -πριν ακόμα απ’ το 1908- στην επίλυση του “εθνικού προβλήματος” με την εξόντωση των χριστιανικών κοινοτήτων.»
Υπάρχει ένα αντιφατικό σημείο στον παραπάνω συλλογισμό σου.
Λές πως υπήρχαν δύο τρόποι, δύο δρόμοι, μετάβασης της οθωμανικής αυτοκρατορίας πρός την δημοκρατία.
Για τον πρώτο τρόπο δεν υπάρχει διαφωνία, όντως θα μπορούσε να οδηγήσει πρός ένα πολυπολιτισμικό, δημοκρατικό οθωμανικό κράτος. Ο δεύτερος όμως τρόπος που αναφέρεις, ο εθνικιστικός-μιλιταριστικός, ΔΕΝ οδηγεί (όπως και δεν οδήγησε άλλωστε) σε δημοκρατικά καθεστώτα αλλά συνήθως απλά αλλάζει ένα αυταρχικό καθεστώς με ένα άλλο.
Για να το πω πιο απλά, μετάβαση προς την δημοκρατία με εθνοκαθάρσεις δεν νοείται. Και δεν νοείται ακριβώς επειδή τα καθεστώτα που προκύπτουν από τέτοιου είδους διαδικασίες, δεν μπορούν, ακριβώς λόγω αυτών των διαδικασιών, να είναι πλήρως δημοκρατικά. Στην καλύτερη των περιπτώσεων θα είναι ημιδημοκρατικά-ημιδικτατορικά (όπως η κεμαλική Τουρκία) ενω στην χειρότερη θα είναι δικτατορίες.
Το κίνημα των Νεοτούρκων δεν απέβλεπε στον εκδημοκρατισμό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας αλλά μάλλον σε ένα οικονομικό και κοινωνικό εκσυγχρονισμό της, ο οποίος όμως, από ότι έδειξε η ιστορία, βασίζονταν κατά κύριο λόγο (τις πρώτες δεκαετίες τουλάχιστον) σε μία ενδυνάμωση του πολιτικού αυταρχισμού.
25 Μαΐου, 2011 στις 4:52 μμ
Άγγελος
ΔΠ,
μπορεί όμως ο εκδημοκρατισμός να επιτευχθεί χωρίς τον οικονομικό και κοινωνικό εκσυγχρονισμό της κοινωνίας που θα τον περιλάβει;
μήπως προσπαθούμε να κρίνουμε τους Νεότουρκους με το σημερινό αξιακό σύστημα;
25 Μαΐου, 2011 στις 5:07 μμ
Δύστροπη Πραγματικότητα
«μπορεί όμως ο εκδημοκρατισμός να επιτευχθεί χωρίς τον οικονομικό και κοινωνικό εκσυγχρονισμό της κοινωνίας που θα τον περιλάβει;»
Άγγελε ναι, εκδημοκρατισμός μπορεί να επιτευχθεί ακόμα και χωρίς προηγουμένως να έχει επιτευχθεί οικονομική ανάπτυξη. Παρόλα αυτά, εαν εγκαθιδρυθεί ένα δημοκρατικό καθεστώς, αλλά παράλληλα συνεχιστεί η έλλειψη οικονομικής ανάπτυξης, οι προοπτικές να επιβιώσει ως δημοκρατικό μακροπρόθεσμα θα μειωθούν.
Με άλλα λόγια, αν και η οικονομική ανάπτυξη δεν είναι αναγκαία προϋπόθεση προκειμένου να εκδημοκρατιστεί ένα καθεστώς, εν τούτοις είναι απολύτως αναγκαία προκειμένου να επιβιώσει ως τέτοιο.
25 Μαΐου, 2011 στις 5:12 μμ
Άγγελος
ΔΠ,
δεν μιλάμε για «οικονομική ανάπτυξη» αλλά για «οικονομικό ΚΑΙ κοινωνικό εκσυγχρονισμό».
Για το δευτερο σκέλος της απάντησης σου συμφωνούμε.
αλλά για το πρώτο πες μου ένα ιστορικό παράδειγμα όπου ο ΕΝΔΟΓΕΝΗΣ εκδημοκρατισμός δεν βασίστηκε στον εκσυχρονισμό των παραγωγικών σε πρώτη φάση και κοινωνικών δομών σε δεύτερη.
25 Μαΐου, 2011 στις 5:19 μμ
Άγγελος
π.χ. Ο δρόμος του οθωμανισμού, που υποστήριζε ο πρίγκηπας Σαμπαχαεντιν (εκδημοκρατισμός, ισοπολιτεία, μείωση του συγκεντρωτισμού) δεν θα μπορούσε να υλοποιηθεί στην Οθωμανική Αυτοκρατορία λόγω τεχνογνωσίας, οικονομικής δομής υποδομών και αντίληψης μεγάλου μέρους του πληθυσμού της δομής της αυτοκρατορίας.
τα ζητούμενα (εκδημοκρατισμός, ισοπολιτεία, μείωση του συγκεντρωτισμού) επετευχθησαν μεν αλλά στα πλαίσια των νέων εθνικών κρατών, γιατί αυτό επέτρεπαν οι άνω παράγοντες (τεχνογνωσίας, οικονομικής δομής υποδομών και αντίληψης). Αφού το παράδειγμα δούλεψε σε Σερβία, Ελλάδα, Βουλγαρία θα ήταν παράξενο να μην το υιοθετήσουν οι Νέοτουρκοι.
Τέλος θεωρώ ότι η απώθηση/εκτόπιση/εξώντωση των μη μουσουλμανικών και/ή τουρκόφωνων πληθυσμών από την Μ.Ασία θα ήταν μονόδρομος για τους Τούρκους, όποια και αν ήταν η στάση των πρώτων στο νέο κράτος. κοινώς και τα καλύτερα παιδιά να ήταν οι Πόντιοι πάλι θα τους έσφαζαν. Δείγματα υπήρξαν από νωρίς.
25 Μαΐου, 2011 στις 5:39 μμ
δεξιος
Eδω πριν απο ενα αιωνα οι Τουρκοι δεν ειχαν ουτε αλφαβητο και εγραφαν – οι λιγοι εγγραμματοι – στα αραβικα που φωνητικα δεν εχουν σχεση με τα τουρκικα.
Οποιοσδηποτε εκσυγχρονισμος χωρις εκκαθαριση θα εφερνε σε σημαινουσες θεσεις και στην κοινωνικη κορυφη τις χριστιανικες μειονοτητες που φυσικα οι Νεοτουρκοι δεν τις εμπιστευονταν και δεν τις θεωρουσαν και δικες τους.
Η τυχη των Αρμενιων ενω δεν υπηρχε ανεξαρτητο κρατος Αρμενια δειχνει μαλλον οτι αν δεν υπηρχε Ελλαδα η τυχη των Ελληνων θα ηταν χειροτερη γιατι δεν θα υπηρχε χωρα για να καταφυγουν.
25 Μαΐου, 2011 στις 6:26 μμ
Δύστροπη Πραγματικότητα
«δεν μιλάμε για “οικονομική ανάπτυξη” αλλά για “οικονομικό ΚΑΙ κοινωνικό εκσυγχρονισμό”.»
Εσυ πως θα όριζες τον κοινωνικό και οικονομικό εκσυγχρονισμό? Ρωτάω γιατί αν δεν υπάρχει ένας ελάχιστος κοινός παρονομαστής δεν θα μπορέσουμε να καταλάβουμε ο ένας τον άλλο.
Οι περισσότεροι πάντως, όταν αναφέρονται σε οικονομικό εκσυγχρονισμό, συνήθως εννοούν την υιοθέτηση κάποιων θεσμών οι οποίοι, σύμφωνα πάντα με την γνώμη αρκετών, θεωρείται πως θα οδηγήσουν σε οικονομική ανάπτυξη (και κατόπιν σε κάποιας μορφής κοινωνικό εκσυγχρονισμό). Εξ ου και η δική μου αναφορά κατευθείαν στην έννοια της οικονομικής ανάπτυξης.
Εαν παρόλα αυτά εσυ ορίζεις κάπως διαφορετικά τον εκσυγχρονισμό, θα σου ζητούσα να ξεκαθαρίσεις τι ακριβώς εννοείς όταν χρησιμοποιείς τον όρο.
«πες μου ένα ιστορικό παράδειγμα όπου ο ΕΝΔΟΓΕΝΗΣ εκδημοκρατισμός δεν βασίστηκε στον εκσυχρονισμό των παραγωγικών σε πρώτη φάση και κοινωνικών δομών σε δεύτερη.»
Η μετεπαναστατική Νικαράγουα, το Ελ σαλβαδόρ μετά την λήξη του εμφυλίου, η Παραγουάη, αρκετά από τα κομμουνιστικά κράτη (Βουλγαρία, Ρουμανία, Τσεχοσλοβακία, ΕΣΣΔ, Ουγγαρία, Αν. Γερμανία, Πολωνία), η μεταπολεμική Ιταλία. Υπάρχουν και μερικά ακόμα αλλά δεν τα θυμάμαι όλα αυτή την στιγμή.
Σε όλα τα παραπάνω κράτη η διαδικασία του εκδημοκρατισμού ξεκίνησε σε μία στιγμή που οι οικονομίες τους βρίσκονταν σε εξαιρετικά κακή κατάσταση και κανένας οικονομικός εκσυγχρονισμός δεν είχε λάβει χώρα. Και αν θέλουμε να είμαστε ακριβείς, σε αρκετά από αυτά, ήταν ο οικονομικός εκσυγχρονισμός που ήταν αποτέλεσμα της δημοκρατίας, όχι το αντίστροφο.
«τα ζητούμενα (εκδημοκρατισμός, ισοπολιτεία, μείωση του συγκεντρωτισμού) επετευχθησαν μεν αλλά στα πλαίσια των νέων εθνικών κρατών, γιατί αυτό επέτρεπαν οι άνω παράγοντες (τεχνογνωσίας, οικονομικής δομής υποδομών και αντίληψης).»
Προφανώς αναφέρεσαι σε κράτη τα οποία παρουσίαζαν εθνική ομοιογένεια. Παρόλα αυτά δεν υπήρχε κάποιος λόγος που να απαγόρευε σε πολυπολιτισμικά κράτη να είναι και δημοκρατικά. Για να το πω αλλιώς, το ότι η δημοκρατία είχε εγκαθιδρυθεί σε εθνικά ομοιογενή κράτη δεν σήμαινε, ούτε κατά διάνοια, πως δεν θα μπορούσε να εφαρμοστεί και σε πολυπολιτισμικά.
«Τέλος θεωρώ ότι η απώθηση/εκτόπιση/εξώντωση των μη μουσουλμανικών και/ή τουρκόφωνων πληθυσμών από την Μ.Ασία θα ήταν μονόδρομος για τους Τούρκους, όποια και αν ήταν η στάση των πρώτων στο νέο κράτος. κοινώς και τα καλύτερα παιδιά να ήταν οι Πόντιοι πάλι θα τους έσφαζαν. Δείγματα υπήρξαν από νωρίς.»
Το γιατί αυτό ήταν ένα *αναγκαίο* αποτέλεσμα είναι κάτι που δεν το αποδεικνύεις όμως απλά με το να λές αυτό που λές παραπάνω.
Προσωπικά είμαι της γνώμης πως οι εθνοκαθάρσεις που επιβάλλανε οι Τούρκοι στις διάφορες μειονότητες της εποχής ήταν μία απόρροια της εθνικιστικής ιδεολογίας του κινήματος των Νεοτούρκων σε συνδυασμό με την επιθυμία πολλών από τα μέλη αυτού του κινήματος να καταστούν αυτοί (οι Νεότουρκοι) η άρχουσα τάξη του νέου κράτους. Αυτή τους η επιθυμία, μαζί με την εθνικιστική τους ιδεολογία, ήταν που αποτέλεσαν ένα άκρως εκρηκτικό (και άκρως θανατηφόρο) μείγμα για τις μειονότητες που ζούσαν τότε στην Μικρά Ασία.
25 Μαΐου, 2011 στις 7:14 μμ
Άγγελος
ΔΠ,
τα γραφόμενα σου θέλουν ανάλυση και δόμηση. θα το κάνω αλλά εν ευθέτω χρόνο διότι η συζήτησις στα άλλα ποστς εξετράπη.
25 Μαΐου, 2011 στις 8:24 μμ
Πόντος και Αριστερά
Eίναι πολύ ενδιαφέρουσα η συζήτηση. Πιστεύω ότι οι Τούρκοι μελετητές αυτής της διαδικασίας κομίζουν τα μάλα στη γνώση μας. Παραθέτω ένα απόσπασμα από κείμενο του Ismail Besiktzi με τίτλο:
«Οι βάσεις του Κομιτάτου «Ένωση και Πρόοδος» (Νεότουρκοι)»
Η πολιτική του Κομιτάτου «Ένωση και Πρόοδος» βασιζόταν στην αναδιοργάνωση του οθωμανικού κράτους γύρω από την τουρκική οντότητα. Η πολιτική αυτή υλοποιήθηκε μετά από την δεύτερη ανακήρυξη του καθεστώτος συνταγματικής μοναρχίας (Μεσρουτιέτ). Η εφαρμογή της πολιτικής αυτής επιταχύνθηκε από τις αρχές του 1910. Μετά δε από τους Βαλκανικούς Πολέμους άρχισε να παίρνει σάρκα οστά.
Μια πολύ μικρή ομάδα της Κεντρικής Επιτροπής (Μερκεζ-ί Ουρουμί) ήταν υπεύθυνη για την υλοποίηση αυτής της πολιτικής. Μέσα στη μικρή αυτή ομάδα υπήρχαν άτομα όπως οι Μπεχαεντίν Σακίρ, δρ. Ναζίμ και Ζιγιά Γκιοκάλπ. Τα άτομα αυτά ήταν αμετακίνητα στη θέση τους εντός της Κεντρικής Επιτροπής του Κομιτάτου. Τις περισσότερες φορές οι συνεδριάσεις τους ήταν μυστικές.
Όταν ξεκίνησε η προσπάθεια της οργάνωσης και της εξέτασης των μεθόδων επαναδιοργάνωσης του οθωμανικού κράτους γύρω από τα τουρκικά στοιχεία, άρχισαν να εμφανίζονται τα εμπόδια και οι δυσκολίες. Τα μεγάλα εμπόδια στην υλοποίηση αυτής της πολιτικής ήταν οι Έλληνες, οι Αρμένιοι, οι Κούρδοι και οι Κιζιλμπασιδες (Αλεβίτες). Στην πληθυσμιακή συγκρότηση του νέου κράτους δεν έπρεπε να υπάρχει θέση για τα χριστιανικά στοιχεία του πληθυσμού, όπως οι Έλληνες, οι Αρμένιοι, οι Ασσύριοι, καθώς τα μη τουρκικά στοιχεία (όπως οι Κούρδοι) και τα μη μουσουλμανικά, όπως οι Αλεβίτες.
Για το λόγο αυτό ετοιμάστηκαν λεπτομερή σχέδια για κάθε περίπτωση. Οι Έλληνες και Αρμένιοι θα έπρεπε να εκριζωθούν από την πληθυσμιακή συγκρότηση του νέου τουρκικού κράτους. Για το λόγο αυτό οι Έλληνες των περιοχών της Μαύρης Θάλασσας (Πόντος), της Καππαδοκίας και των παραλίων του Αιγαίου θα έπρεπε να εξοριστούν. Ο πληθυσμός των Αρμενίων θα εξοντωνόταν με γενοκτονία.
Στο νέο τουρκικό κράτος που σχεδίαζε το Κομιτάτο «Ένωση και Πρόοδος» δεν θα υπήρχαν άλλες εθνότητες εκτός απ’ την τουρκική. Οι Κούρδοι, όντας μουσουλμάνοι, θα αφομοιώνονταν στον τουρκισμό, θα εκτουρκίζονταν. Οι Κιζιλμπασιδες (Αλεβίτες) θα αφομοιώνονταν στον Μουσουλμανισμό (σ.τ.μ. στην κυρίαρχη σουνιτική εκδοχή). Ο Μουσουλμανισμός θα ήταν το κύριο στήριγμα του τουρκισμού.
Τουρκικός καπιταλισμός και πρωταρχική συσσώρευση
Ενας στόχος στον οποίο το Κομιτάτο έδωσε πολύ μεγάλη σημασία ήταν η εθνικοποίηση της οικονομίας. Ο στόχος αυτός συνεπαγόταν την εκπόνηση μεθόδων για την αρπαγή από τα χέρια των Ελλήνων και των Αρμενίων του συσσωρευμένου κεφάλαιου, των μέσων βιομηχανικής παραγωγής και του εμπορίου. Σαν παράδειγμα αναφέρεται ότι στην αποτίμηση του βιομηχανικού δυναμικού στην Οθωμανική Αυτοκρατορία κατά το 1915, το 90% των βιομηχανικών εγκαταστάσεων στις περιοχές της Κωσταντινούπολης, του Αιγαίου καθώς και στην Κιλικία, βρισκόταν στον έλεγχο των Ελλήνων και των Αρμενίων….»
25 Μαΐου, 2011 στις 9:13 μμ
Δύστροπη Πραγματικότητα
Ενδιαφέρουσες οι πληροφορίες που παραθέτεις Π κ Α.
Δύο παρατηρήσεις…
Η μία μικρή και όχι ιδιαίτερα σημαντική αφορά το παρακάτω,
«…και τα μη μουσουλμανικά, όπως οι Αλεβίτες.»
Οι Αλεβίτες είναι μία σέχτα του σιιτικού Ισλάμ, αρα σαφώς και είναι μουσουλμάνοι.
Η άλλη, κάπως σημαντικότερη, έχει να κάνει με το παρακάτω,
«Ενας στόχος στον οποίο το Κομιτάτο έδωσε πολύ μεγάλη σημασία ήταν η εθνικοποίηση της οικονομίας. Ο στόχος αυτός συνεπαγόταν την εκπόνηση μεθόδων για την αρπαγή από τα χέρια των Ελλήνων και των Αρμενίων του συσσωρευμένου κεφάλαιου, των μέσων βιομηχανικής παραγωγής και του εμπορίου. Σαν παράδειγμα αναφέρεται ότι στην αποτίμηση του βιομηχανικού δυναμικού στην Οθωμανική Αυτοκρατορία κατά το 1915, το 90% των βιομηχανικών εγκαταστάσεων στις περιοχές της Κωσταντινούπολης, του Αιγαίου καθώς και στην Κιλικία, βρισκόταν στον έλεγχο των Ελλήνων και των Αρμενίων…»
Επιβεβαιώνεται πως ένα κίνημα με εθνικιστικό-μιλιταριστικό χαρακτήρα, το οποίο επιπρόσθετα επιδιώκει την υποκατάσταση του ιδιωτικού τομέα της οικονομίας από το κράτος, δεν είναι δυνατόν να οδηγήσει από ένα αυταρχικό καθεστώς σε ένα δημοκρατικό αλλά απλά θα οδηγήσει από ένα αυταρχικό καθεστώς σε ένα άλλου τύπου αυταρχικό καθεστώς.
25 Μαΐου, 2011 στις 9:29 μμ
Πάνος
H μεταβίβαση των μέσων ιδοκτησίας, του πλούτου κλπ μπορούσε κάλλιστα να γίνει ΧΩΡΙΣ γενοκτονίες.
Άσε που, οι μειονοτικοί θα συνεργαζόντουσαν κιόλας. Άσε που η νέα (τουρκική) οικονομία έχανε πολύ, με την εξαφάνισή τους.
Από οικονομική άποψη οι γενοκτονίες δεν συνέφεραν κανέναν, σε μεσομακροπρόθεσμο ορίζοντα.
Το εθνικιστικό μίσος είναι το κλειδί για την ερμηνεία των γεγονότων. Τα υπόλοιπα είναι μάλλον παρεμπίπτοντα.
25 Μαΐου, 2011 στις 9:57 μμ
Στάθης Δ
Πώς θα γινόταν ΧΩΡΙΣ γενοκτονίες βρε Πάνο?
Οι μόνοι τρόποι, από πάντα, για να αποκτήσεις αγαθά (ή μέσα παραγωγής) είναι δύο: με ανταλλαγή/αγορά ή με το ξίφος.
Η επιλογή τους ήταν αυτονόητη, δεν νομίζω ότι κανείς μειονοτικός ήταν διατεθειμένος να παραιτηθεί της οικονομικής, και έμμεσα πολιτικής, εξουσίας αλλιώς. Προφανώς και έπαιξαν ρόλο και εθνικιστικά / θρησκευτικά μίση ή κόμπλεξ (εμείς οι πιστοί φτωχοί κι’ οι άπιστοι πλούσιοι) αλλά η ουσία είναι μία. Οραματίσθηκαν ένα καθαρό φυλετικά και θρησκευτικά (σαν συνδετικό ιστό) κράτος, με αυτούς στο τιμόνι εννοείται…, και διάλεξαν αυτόν τον τον τρόπο υλοποίησης, είχαν και σωστούς (Γερμανούς) συμβούλους εξάλλου
25 Μαΐου, 2011 στις 10:11 μμ
Πόντος και Αριστερά
Noμίζω ότι η απόπειρα του πρίγκιπα Σαμπαχαεντίν αγωνίστηκε για μια κοινωνία που προσομοίαζε σ’ αυτήν του οράματος του Ρήγα… Δεν μπόρεσε να επικρατήσει, όπως ακριβώς και το όραμα του Ρήγα -παρά την αμέριστη βοήθεια των βασικών μη μουσουλμανικών κοινοτήτων.
Φαίνεται ότι το στάδιο την μετάβασης από την πολυεθνική προνεωτερική Οθωμανική Αυτοκρατορία στην εποχή των εθνών-κρατών ήταν αναπόφευκτο.
Γι αυτό η εκτίμηση της Λούξεμπουργκ φάνηκε ότι ερμήνευε τη μονοδική διέξοδο:
«Η Τουρκία δεν μπορεί να αναγεννηθεί σαν σύνολο γιατί αποτελείται από διαφορετικές χώρες. Κανένα υλικό συμφέρον, καμιά κοινή εξέλιξη που θα μπορούσε να τις συνδέσει δεν είχε δημιουργηθεί!
Αντίθετα, η καταπίεση και η αθλιότητα της κοινής υπαγωγής στο τουρκικό κράτος γίνονται όλο και μεγαλύτερες! Έτσι δημιουργήθηκε μια φυσική τάση των διαφόρων εθνοτήτων να αποσπασθούν από το σύνολο και να αναζητήσουν μέσα από μια αυτόνομη ύπαρξη το δρόμο για μια καλύτερη κοινωνική εξέλιξη.
Η κρίση της Ιστορίας για την Τουρκία είχε πια βγει: βάδιζε προς την διάλυση…“.
Τελικά όταν το κοινό οθωμανικό σπίτι διαλύθηκε, όσοι διασώθηκαν από το 20% του πληθυσμού που ήταν οι Έλληνες -παρότι πρόσκαιρα έλαβαν το 6% του εδάφους με τη Συνθήκη των Σεβρών- κατέληξαν πρόσφυγες στην Ελλάδα και την ΕΣΣΔ.
Μ-π
25 Μαΐου, 2011 στις 10:42 μμ
Πάνος
«Πώς θα γινόταν ΧΩΡΙΣ γενοκτονίες βρε Πάνο?»
Μου κάνει εντύπωση αυτή η ερώτηση. Αγνοείς μήπως τις τόσες «μεταβιβάσεις» που έγιναν από το 1917 και ως το 1970 (περίπου), χωρίς να συνοδεύονται από γενοκτονίες, σε ολόκληρο τον κόσμο;
25 Μαΐου, 2011 στις 10:53 μμ
Πάνος
Μ-π,
το όραμα του Ρήγα απέτυχε διότι δεν το υποστήριξε κανείς, εκτός από τους μισούς Έλληνες – που για να το κάνουν δε δίστασαν να εναντιωθούν στη φυσική τους ηγεσία, δηλ. στο Πατριαρχείο. Είχε όμως ως αποτέλεσμα τη δημιουργία του πρώτου ελεύθερου κράτους, σε τμήμα της Αυτοκρατορίας. Τη δυναμική του κυρήγματος του Ρήγα την επιβεβαίωσε η συνέχεια.
Η μεταρυθμιστική προσπάθεια του Σαμπαχαεντίν ήταν καταδικασμένη εξαρχής: ήρθε πολύ αργά και ήταν πολύ λίγη (φτωχή). Οι αναδυόμενοι εθνικισμοί στα Βαλκάνια δεν ήθελαν τίποτα λιγότερο από το να στήσουν «κανονικά» ευρωπαϊκά κράτη – κάτι που σήμαινε την αυτονόητη διάλυση της Αυτοκρατορίας, όπερ και εγένετο.
Πάνω σε αυτή την αντίθεση γεννήθηκαν οι γενοκτονίες – εντός ή εκτός εισαγωγικών. Γιατί η κατάρρευση της Αυτοκρατορίας δημιούργησε ένα νέο εθνικισμό, εξίσου ή περισσότερο δυναμικό και αδίσταχτο με τους υπόλοιπους: τον τουρκικό εθνικισμό, που εξέφρασε και καθοδήγησε πολιτικά ένας χαρισματικός κοσμοπολίτης από τη Θεσσαλονίκη, που μεταλλάχτηκε ξαφνικά σε Τούρκο, επειδή η Ιστορία δεν του επέτρεπε πλέον να παραμείνει κυρίαρχος ως Οθωμανός. .
25 Μαΐου, 2011 στις 11:17 μμ
Στάθης Δ
Γίνανε όντως πολλές («μεταβιβάσεις» χωρίς γενοκτονίες). Στα μονοφυλετικά κατά βάση κράτη (π.χ Α. Ευρώπη) γίνανε (και) με την φυσική εξόντωση της «πλουτοκρατίας» που ητανε όμως απλώς μιά τάξη της χώρας χωρίς φυλετικούς & θρησκευτικούς διαχωρισμούς, ενώ υπήρξε και εν μέρει όσμωση της, παντού βέβαια χρειάσθηκε (και) η «πειθώ» της κάνης, αδιάφορο αν αυτή ήταν εξωτερική (κατάληψη) η εσωτερική (εμφύλιος)*. Σε πολυφυλετικά όμως, το μόνο ίσως παράδειγμα που έχουμε είναι της Ρώσικης Αυτοκρατορίας (μιάς και η Κινέζικη πρακτικά δεν υπήρχε), και κεί ξέρουμε τι μεθόδους χρησιμοποίησε ο «Πατερούλης»
Και κάτι άλλο: προφανώς και δεν εννοώ ότι η γενοκτονία ήταν «η» μέθοδος που εφαρμόστηκε παντού, αλλά ειδικά στο περιβάλλον της Οθ. Αυτοκρατορίας που περιγράφει και ο Μ-π ήταν λιγο πολύ αναπόφευκτη
* Η γενοκτονία των Εβραίων, που μην ξεχνάμε ότι ήταν «hobby» των Ευρωπαίων ήδη από τον Μεσαίωνα, είχε και αιτίες ανακατανομής ή καλύτερα σεισάχθειας για τους καταχρεωμένους ηγεμόνες
25 Μαΐου, 2011 στις 11:34 μμ
Πάνος
Και την περίπτωση της Γιουγκοσλαβίας (τουλάχιστον) υπήρχαν πολλαπλές εθνότητες. Και αλλού. Αλλά ΔΕΝ είναι αυτό το σημαντικότερο. Οι επιμέρους εθνότητες της καταρρέουσας Αυτοκρατορίας μπορούσαν κάλλιστα να συνεργαστούν με το νέο καθεστώς, το οποίο δεν είχε καν «ταξική» ιδεολογία. Και θα το έκαναν, αν τους επιτρεπόταν, όπως το έκαναν οι ομοεθνείς στην Κωνσταντινούπολη, μέχρι το 1955. Το μεγάλο εμπόδιο ήταν ο εθνικισμός. Δε μπορούσε ο νεότουρκος να χωνέψει την παρουσία (και την ευημερία) δίπλα του του Αρμένη κλπ, ΕΚΤΟΣ αν γινόταν δικός του, δηλαδή Τούρκος, μέσω του προσηλυτισμού στο Ισλάμ.
Γιατί ο τουρκικός εθνικισμός ΔΕΝ ήταν έκθετο της Ιστορίας. Ήταν γνήσιο τέκνο του Οθωμανικού δεσποτισμού, ο οποίος είχε και ξεκάθαρα φυλετικές ιδεοληψίες μέσα του. Τα οικονομικά (σόρυ, δηλαδή) μπαίνουν στο παιγνίδι μονάχα όταν όλα αυτά τα …θεολογικά είχαν ξεκαθαρίσει. Χωρίς να το επηρεάσουν ουσιαστικά.
26 Μαΐου, 2011 στις 12:45 πμ
Στάθης Δ
Θα μου επιτρέψεις να διαφωνήσω, όχι βέβαια στο το ότι υπήρξαν περιπτώσεις πολυεθνικών μορφωμάτων που συνεργάστηκαν έκοντα ή άκοντα (αν και είδαμε που κατέληξε η Γιουγκοσλαβική συνεργασία, δυστυχώς), αλλά και γιατί παίζει και ρόλο η συχνότητα ή σπανιότητα του τι γίνεται πραγματικά.
Θα διαφωνήσω με το ότι τα ..θεολογικά (και φυλετικά) όπως τα λές έχουν το πάνω χέρι, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι βάζω τα οικονομικά στην κορυφή (προτιμώ τον Ιστορικό (και δημοσιογράφο) από τον πολιτικό Μαρξ)
Στην κορυφή (νομίζω ότι) είναι η ανθρώπινη θέληση για κυριαρχία (εξουσία) που σημαίνει «αποφασίζω (ΕΓΩ/ΕΜΕΙΣ) τι είναι σωστό και τι λάθος με τις αντίστοιχες απολαυές και τις αντίστοιχες ποινές, κρατώντας εννοείται και την αναγκαία αποκλειστικότητα της νόμιμης βίας»
Μετά έρχονται και τα οικονομικά βέβαια, αν και στην ουσία (ειδικά στις μέρες μας) αυτά τα δύο από ένα σημείο και μετά διαπλέκονται, ενω τα θεολογικά και τα φυλετικά είναι καθρεφτάκια ή νάϋλον σημαίες που τις βάζουμε μπροστά για να υποστηρίξουμε την (καθ’ όλα κατανοητή και σεβαστή) απληστεία μας για εξουσία με «φυλετικά», «θρησκευτικά» ή «εθνικά» δίκαια (εξ’ άλλου ως γνωστόν από πολύ παλιά, πάντα εμείς έχουμε δίκιο και οι άλλοι άδικο)
Νομίζω ότι ξύνοντας λίγο κάτω από την επιφάνεια όλοι οι «δίκαιοι» πόλεμοι αυτό δείχνουν, όπως και το ότι υπάρχουν άπειροι (οι περισσότεροι μάλλον) ενδοφυλετικοί, ενδοθρησκευτικοί και βέβαια οι χειρότεροι όλων, εμφύλιοι πόλεμοι
26 Μαΐου, 2011 στις 9:23 πμ
Πάνος
«Στην κορυφή (νομίζω ότι) είναι η ανθρώπινη θέληση για κυριαρχία (εξουσία)…»
Δικέ μου!
ΑΛΛΑ έτσι η συζήτηση ξε-φεύγει από το ως τώρα δεδομένο πλαίσιό της. Αυτή τη φορά θα επιμείνω να μείνουμε σε αυτό, σημειώνοντας ότι δέχεσαι πως
– έγιναν πολλαπλές «μεταβιβάσεις» χωρίς γενοκτονίες στον 20ο αιώνα, και
– τα «οικονομικά» ΔΕΝ είναι (γενικά) το πρώτο κινούν της βίας.
Μένει να συμφωνήσουμε, αφού αφήσαμε κατά μέρος τον Μάρξ, ότι τα «θεολογικά» (τα οποία εκφράζουν ακριβώς το επεκτατικό ένστικτο του ανθρώπου, που βρίσκεται πίσω από κάθε οργανωμένη βία) είχαν τον πρώτο λόγο ΚΑΙ στο θέμα που συζητάμε. 😉
26 Μαΐου, 2011 στις 9:34 πμ
Στάθης Δ
Συμφωνώ διαφωνώντας καλυβάρχη. Το ένστικτο κυριαρχίας ΔΕΝ είναι θεολογικό, προϋπάρχει. Βλέπε π.χ παλιοϋς (και νέους..) σχολιαστές της καλύβας 😎
26 Μαΐου, 2011 στις 11:10 πμ
Άγγελος
τα ένστικτα κύριοι παντού και πάντοτε είναι δυό, πως θα γεμίσουμε την κοιλίτσα μας και πως θα μεταδώσουμε τα γονίδια μας. αν τα εξασφαλίσουμε, καθόμεθα σπίτι και βλέπουμε τα DVD των Scrubs.
Η θέληση για εξουσία είναι συνέπεια της ανάγκης της κοιλίτσας
η θεολογική σκοπιά είναι ασφαλιστική δικλείδα για τα γονίδια.
θα επανέλθω
Άγγελος
ΓΓΑΑ ελέω Πάνου (in spe)
26 Μαΐου, 2011 στις 11:28 πμ
Πόντος και Αριστερά
O Πάνος γράφει «Γιατί ο τουρκικός εθνικισμός ΔΕΝ ήταν έκθετο της Ιστορίας. Ήταν γνήσιο τέκνο του Οθωμανικού δεσποτισμού, ο οποίος είχε και ξεκάθαρα φυλετικές ιδεοληψίες μέσα του.»
Είναι ακριβώς έτσι, πλην ενός σημείου. Στην οθωμανική περίπτωση δεν διακρίνεται καμιά απολύτως «φυλετική ιδεοληψία» ή έστω και ίχνος εθνικής ταυτότητας. Αντιθέτως ενυπάρχει έως την ακρότατη εκδοχή της η «θρησκευτική ιδεοληψία» και η μουσουλμανική υπεροψία.
Αυτά ακριβώς τα συναισθήματα εκμεταλλεύονται οι εθνικιστές για να κατανικήσουν σε πρώτη φάση τους ορατούς εχθρούς τους: τις χριστιανικές κοινότητες και τους ελάχιστους Κούρδους (π.χ. Ντέρσιμ) που βρίσκονται από νωρίς σε διαδικασία εξέγερσης.
Πριν την εμφάνιση του τουρκικού εθνικισμού στους κόλπους του στρατεύματος, η λέξη «Τούρκος» για τους Οθωμανούς σήμαινε τον καθυστερημένο, χωριάτη. Κανείς δεν αυτοονομαζόταν «Τούρκος».
Αντιθέτως για τους Έλληνες, αλλά και για τους Ευρωπαίους, «Τούρκος» σήμαινε απλώς και μόνο τον μουσουλμάνο. Εξ ου και το ρήμα «τουρκεύω» ή «τουρκίζω» για όσους εξισλαμίζονταν.
Η περίπτωση της κατασκευής του τουρκικού έθνους είναι ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσα. Ίσως και μοναδική για την έκταση του εγχειρήματος. Πουθενά αλλού οι θεωρίες των Χομπσμπάουμ, Γκέλνερ και Άντερσον δεν βρίσκουν τέτοια καθολική εφαρμογή!
Μ-π
26 Μαΐου, 2011 στις 11:39 πμ
Άγγελος
Πόντος και Αριστερά,
ισχύουν αυτά που λες. η διάκριση είχε καθαρά φορολογική βάση με το προκάλλυμα της θρησκείας.
ο τουρκισμός (φαιοί λύκοι και άλλα ζώα) ήρθε μετά το 1923 ως αντίβαρο για την αποδόμηση του χαλιφάτου.
26 Μαΐου, 2011 στις 8:30 μμ
Πόντος και Αριστερά
———————————————————————————————————————————————————————–
Ένα μοναδικό αφιέρωμα για το ζήτημα της Γενοκτονίας των χριστιανικών λαών
στην Ανατολή θα συνοδεύει ως ένθετο την εφημερίδα «Δρόμος της Αριστεράς», το Σάββατο 28
Μαίου.
Συμμετέχουν ΜΟΝΟΝ Τούρκοι ιστορικοί…
ΜΗΝ ΤΟ ΧΑΣΕΤΕ!
———————————————————————————————————————————————————————–
«Από την Αυτοκρατορία στο έθνος-κράτος:
η Γενοκτονία στην Ανατολή»
Mε την εφημερίδα «Δρόμος», το Σάββατο 28 Μαΐου, στο ένθετο οι «Δρόμοι της
Ιστορίας», στο 7ο αφιέρωμα τους με τίτλο «Από την Αυτοκρατορία στο
έθνος-κράτος: η Γενοκτονία στην Ανατολή», φιλοξενούνται άρθρα ιστορικών και
διανοούμενων από την Τουρκία, που διαπραγματεύονται το ζήτημα της μετάβασης
από την Οθωμανική Αυτοκρατορία στο τουρκικό έθνος-κράτος και την τύχη που
επιφυλάχτηκε στους χριστιανικούς πληθυσμούς αλλά και τις άλλες μειονότητες
μέσα σε αυτή τη διαδικασία.
.
Στο αφιέρωμα αυτό μπορείτε να διαβάσετε:
.
-«Η συνείδηση της Ιστορίας θα μας απελευθερώσει» του Fikret Baskaya
.
-«Ο πόνος δεν θα ήταν μικρότερος, αν δεν μιλούσαμε για γενοκτονία», μια
συνομιλία με τον συγγραφέα Doğan Akanlı
.
-«Για το Αρμενικό, Ελληνικό, Κουρδικό και Αλεβίτικο Ζήτημα. Μια
διασκεδαστική και επικίνδυνη ενασχόληση» του Ahmet Oral
.
– «Γενοκτονία για την «ιερή πατρίδα» του Attila Tuygan
.
-«Οι εκτοπίσεις και οι σφαγές των Ελλήνων του 1913-1914: Πρόβα για τη
Γενοκτονία των Αρμενίων» του Taner Akçam
.
-«Η ιδέα του ανεξάρτητου Πόντου και η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου»
τoυ Sait Çetinoğlu
.
«-Μια τραγική σελίδα στην εκκαθάριση των Ρωμιών 1914-1924 » της Pervin
Erbil
26 Μαΐου, 2011 στις 9:59 μμ
Πάνος
Μ-π,
θα βγουν αυτά στο διαδίκτυο; Γιατί αλλιώς είναι σα να ψάχνεις ψύλλους στα άχυρα…
26 Μαΐου, 2011 στις 10:07 μμ
Στάθης Δ
http://www.e-dromos.gr
26 Μαΐου, 2011 στις 10:13 μμ
Πάνος
Ωραία. Ας ελπίσουμε ότι θα ανεβάσει τις εισηγήσεις, για να τις δούμε κι εμείς οι επαρχιώτες.
26 Μαΐου, 2011 στις 10:16 μμ
Στάθης Δ
Και το κλάμα τέχνη είναι (λένε στο χωριό μου)
30 Μαΐου, 2011 στις 11:01 πμ
Τζεμ-
«ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΑΠΟΨΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟ κ. ΟΜΗΡΟ ΤΑΧΜΑΤΖΙΔΗ»
http://www.sintiki.gr/sintiki0305/thema10.html
30 Μαΐου, 2011 στις 9:59 μμ
Πάνος
Τρείς (3) λαλούν και δυο (2) χορεύουν… Άλλα λέει ο Ταχμαζίδης, άλλα καταλαβαίνει ο κ. συνταγματάρχης. Συμβαίνει… 😉
30 Μαΐου, 2011 στις 11:43 μμ
Παρατηρητής
Η θεώρηση του Όμηρου Ταχμαζίδη είναι εξαιρετικά προβληματική. Εν συντομία: Ο Ταχμαζίδης απορρίπτει την αξίωση/θέση περί Γενοκτονίας των Ελλήνων/Ρωμιών του Πόντου και κατ’ επέκτασιν των Ελλήνων/Ρωμιών του τότε οθωμανικού κράτους, εδραζόμενος κυρίως στην ‘πολιτική’ διάσταση όσον αφορά στην ανάδειξη του σχετικού ζητήματος, η οποία ενδεχομένως να υπήρξε ως τέτοια, αλλά αυτό από μόνο του δεν ακυρώνει συνολικά και ανεπιφύλακτα την αξίωση/θέση περί Γενοκτονίας, με δεδομένο μάλιστα τα συμπεράσματα της Αρμενικής, Ασσυριακής/Αραμαϊκής και Κουρδικής Γενοκτονολογίας και γενικά Ιστοριογραφίας, οι οποίες καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι υπήρξε κεντρικό κρατικό σχέδιο των οθωμανικών και κεμαλικών αρχών περί εκμηδενισμού (annihiliation) κατ’ αρχήν των μη-μουσουλμανικών αυτοχθόνων λαών της Ανατολίας (Αρμενίων, Ασσυρίων/Αραμέων, και Ελλήνων/Ρωμιών) και αργότερα και των μη Τουρκικών λαών (Κούρδων κ.α.).
Επιπλέον, ο Ταχμαζίδης δεν παρέχει καμμία επιστημονική θεώρηση επί τη βάσει της οποίας απορρίπτει την περί Γενοκτονίας αξίωση/θέση διαφόρων Ελλήνων και τελευταία και ξένων ιστορικών και γενοκτονολόγων (Ο Ταχμαζίδης αναφέρει μόνο τον Φωτιάδη, αλλά δεν τον αναλύει επιστημονικά στα επιμέρους για να αποδείξει τον ισχυρισμό του).
Μολονότι δικαίως διαμαρτυρέται για την απουσία γενοκτονολογικών σπουδών στην Ελλάδα, ο ίδιος πέφτει στην παγίδα να είναι εξίσου αντιεπιστημονικός απορρίπτοντας χωρίς επιστημονικά κριτήρια την αξιωση/θέση περί Γενοκτονίας.
Η θέση του Ταχμαζίδη ότι το θέμα χρησιμοποιείται εθνικιστικά δε σημαίνει ότι το γεγονός αυτό καθ΄εαυτό δε συνέβη, ούτε αποτελεί βάση για την απόρριψη της αξίωσης/θέσης, όσον και αν η τυχόν εθνικιστική προσέγγιση του ζητήματος είναι αχρείαστη, άκαιρη, ανεύκαιρη και προφανώς λανθασμένη.
Ο Ταχμαζίδης δε μας παρέχει τις λεπτομέρειες των θέσεων Λαυρεντίδη και Ευσταθιάδη, τις οποίες φαίνεται πως τις εκλαμβάνει ως οιονεί θέσφατα περί του ζητήματος. Σημειωτέον ότι τη θέση Ευσταθιάδη επικαλούνται και οι Τούρκοι (κρατικοί) ιστοριογράφοι για την απόρριψη της Αρμενικής Γενοκτονίας, την οποία προφανώς ο Ταχμαζίδης δεν αρνείται.
Είναι πάντως σημαντικό να τονισθεί ότι ο Ταχμαζίδης φαίνεται ότι »αποκαλύπτει» σημαντικές πτυχές του όλου ζητήματος… Είναι επίσης σημαντικό να τονισθεί ότι τμήμα του ελληνικού κοινού, έστω μικρό, φαίνεται πως δεν έχει πεισθεί ή ότι εν πάση περιπτώσει διατηρεί επιφυλάξεις ως προς τον χαρακτηρισμό των γεγονότων ως Γενοκτονία. Ας ελπίσουμε ό,τι οι επιφυλάξεις αυτές είναι ειλικρινείς, ό,τι οφείλονται σε ελλειπή πληροφόρηση ή ελλειπή τεκμηρίωση και όχι σε ιδεολογικές ή άλλες αγκυλώσεις, προκαταλήψεις και συμπλέγματα.
31 Μαΐου, 2011 στις 10:31 πμ
Πάνος
Παρατηρητή,
κι εσύ ΔΕΝ κατάλαβες – κι όμως τα ελληνικά του Ταχμαζίδη είναι απολύτως κατανοητά. ΠΟΥ και ΠΩΣ «απορρίπτει» τη γενοκτονία, ο χριστιανός; Άντε, διάβασέ το πάλι από την αρχή, πληζ… 😉
31 Μαΐου, 2011 στις 11:00 πμ
Παρατηρητής
Πάνος: Ωραία…!, αφού εσύ καταλαβαίνεις καλύτερα ελληνικά…
31 Μαΐου, 2011 στις 11:07 πμ
Πάνος
Ίσως διαβάζω ΧΩΡΙΣ προκατάληψη – κι αυτό βοηθάει να κατανοείς τι λέει ο άλλος, αντί να του αποδίδεις πράγματα που ΔΕΝ τα έχει πει ποτέ… Ο Ταχμαζίδης αμφισβητεί την τεκμηρίωση της γενοκτονίας, δεν παίρνει θέση αν έγινε ή δεν έγινε γενοκτονία. Για κάθε καλοπροαίρετο άνθρωπο, η διαφορά είναι σαφής και ΔΕΝ επιδέχεται …παρεξήγηση.
22 Ιουνίου, 2011 στις 1:39 πμ
-Ρατσιστική, αντιπροσφυγική πρόκληση στη Θεσσαλονίκη απ΄ το “Ένεκεν” « Πόντος και Αριστερά
[…] στοχοποιώντας τους Πόντιους, με ομιλητή…. ωωωωωχ! άλλη μια από τις περιπτωσάρες που έχουν φυτρώσει στη Θεσσαλονίκη τα τελευταία […]
22 Ιουνίου, 2011 στις 1:59 πμ
Πάνος
Το δικό μου σχόλιο …επιτόπου.
(Θα μας τρελάνουν αυτοί οι Πόντιοι και Αριστεροί – ειδικά όταν αρπάζονται μεταξύ τους…) 😉
10 Σεπτεμβρίου, 2012 στις 10:02 μμ
Χάρης Κουρουζίδης
https://www.google.gr/search?q=%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CE%BF%CE%BA%CF%84%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%B1+%CF%80%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B9%CF%89%CE%BD&hl=el&client=firefox-a&hs=Ot9&rls=org.mozilla:el:official&prmd=imvns&tbm=isch&tbo=u&source=univ&sa=X&ei=9S9OUJnnKYnGswbh9IHYCQ&ved=0CCsQsAQ&biw=1424&bih=721.
ουδεν σχολιο .
10 Σεπτεμβρίου, 2012 στις 10:07 μμ
Χάρης Κουρουζίδης
ε τωρα νομιζω οτι ο Ομαρ μπορει να το τεκμηριωση αν θελει .
10 Σεπτεμβρίου, 2012 στις 10:09 μμ
Χάρης Κουρουζίδης
και μονο απο τους τιτλους των παραγραφων του ομαρ καταλαβαινουμε τι λεει Πανο.
3 Σεπτεμβρίου, 2014 στις 8:59 μμ
karampas
Φενεος για τη συντροφισσα Ρεπουση το Σημητη και λοιπους τουρκολαγνους και γροσοδουλους.Επισης και η Ποταμια Αρκαδιας και το νησι Μπελενε ειναι καλοι τοποι μαρξιστικης λενινιστικης αναμορφωσης
20 Μαΐου, 2015 στις 12:40 πμ
Πάνος
Δημοφιλέστερο ποστ της καλύβας χθες 19/5 – το ανακάλυψαν κάποιοι και το διέδωσαν μέσω τουϊτερ και φ/μπ.
4 Νοεμβρίου, 2015 στις 7:37 μμ
Πρωταθλητές στη Διύλιση του Κώνωπα | ΤΟ ΛΗΜΕΡΙ
[…] ούτε ακυρώνουν. Αλλά όπως διαβάζουμε στην Καλύβα Ψηλά στο Βουνό, εδώ στη χώρα όπου θάλλει η φαιδρά ροδακινέα, το θέμα […]
4 Νοεμβρίου, 2015 στις 10:16 μμ
stagon
https://nomadicuniversality.wordpress.com/2011/10/18/%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B1%CE%B3%CE%BF%CF%81%CE%AC-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BF%CE%AF%CE%BA%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%87%CF%81%CE%AE%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B1/
5 Νοεμβρίου, 2015 στις 4:10 πμ
Πρωταθλητές στη Διύλιση του Κώνωπα | Ώρα Κοινής Ανησυχίας
[…] όπως διαβάζουμε στην Καλύβα Ψηλά στο Βουνό, εδώ στη χώρα όπου θάλλει η φαιδρά ροδακινέα, το θέμα […]
6 Νοεμβρίου, 2015 στις 9:52 πμ
erisadesu
Μάλλον ο Κύριος Ταχματζίδης έγραψε το κείμενο επειδή έχει πικραθεί που στους κύκλους των Ποντίων δεν τον παίρνουν στα σοβαρά και δεν έχει υπάρξει ποτέ καλεσμένος σε Ποντιακά συνέδρια.
8 Νοεμβρίου, 2015 στις 1:11 πμ
Γιάννης -2
Ο καθηγτής Μωραϊτης δέχεται τη γενοκτονία, και εηξγεί (συγγνώμη στα Αγγλικά).
According to the International Criminal Court, established at the Rome Treaty, under the U.N.auspices, four types of crimes are covered. Genocide (attacking a group of people and killing them because of race, ethnicity, or religion);crimes against humanity (murder, enslavement, forcible transfer of population, torture), war crimes, and crimes of aggression (underdefined).
It elucidated clear principles that systematic killing of a group based on race, gender, or ethnicity is prohibited under international law and norms. The word genocide is never used by NATO to describe what was happening. When people were being killed, the world sat back and watched. For example, in the Rwandan’s case, neither the United Nations nor the United Statesever used the word genocide, aware that admitting it was genocide would necessitate an international response. Instead, at the outset it was framed as an “ordinary” ethnic conflict; in retrospect, it is clear it was anything but ordinary.
The Pontian Greek case was a genocide. There hardly are words strong enough to brand this kind of human activity that took place in Pontos: the conscious and intentional extermination of whole Greek race, Greek ethnicity and Orthodoxy. From the statement of Dr Nazim, a senior official of the Young Turks Party, said for Greeks and Armenians, “These people should be wiped out, so that not a single Armenian or Pontian may remain in our lands and their names be forgotten. May all non-turkish elements of any nationality and religion disappear”.
Many citizens fled away, but some 3000 were killed, most of them women and children..old men had their eyes pricked out and their limbs cut off, then they were left to die. Pregnant women were ripped up and unborn babies were carried around pinned on rifles’bayonets, and young children were forced to carry the bleeding heads of their friends.
The silence which enveloped this and a number of other crimes periodically committed in this part of the world seems to be prompted by «disinterested» interested parties who keep belittling facts, and always find an excuse for not branding those guilty of the death of 350,000 representatives of one of the most ancient and civilized part in the world.
Nicholaos L. MoraitisPh.D.
International Relations, Comparative Politics,
U.S. Foreign policy.
University of California
21 Μαΐου, 2019 στις 10:35 μμ
nomadicuniversality
Reblogged στις Nomadic universality και σχολίασε
Το σημείωμα αυτό αναδημοσιεύεται στο μπλογκ επειδή, χάρη σε μια μικρο-φασιστικού τύπου εκστρατεία κάποιων φανατικών «γενοκτονιστών», έχει μπλοκαριστεί η κοινοποίηση του άρθρου μέσω του facebook και του twitter. Αναδημοσιεύουμε λοιπόν το άρθρο για να σπάσουμε αυτή τη λογοκρισία.
19 Μαΐου, 2020 στις 6:24 μμ
Dina Kazana
Εντυπωση μου εκανε που σε ολη αυτην την συζητηση δεν αναφερθηκε καθολου ο ρολος των ξενων δυναμεων και ειδικα ο ρολος των Ρωσων καθως και οι συνεπειες του ρωσοτουρκικου πολεμου με την επιλογη των Ποντιων για συνεργασια με τους Ρωσους κατακτητες, εναντια στην Οθωμανικη αυτοκρατορια της οποιας ηταν υπηκοοι. Επισης οτι δεν υπαρχουν αναφορες στον Νακρατζα, ο οποιος μιλα βασει αριθμων και μη αμφισβητησιμων πηγων!