Με αφορμή το HIPPIE’S REUNION στα Μάταλα….
Του Ευάγγελου Σπινθάκη
Κάτω από το φεγγάρι των Ματάλων, ο άνεμος της Αφρικής δεν με άφηνε να κοιμηθώ όλη νύχτα…
‘Έτσι τραγούδησε τα Μάταλα η Jonnie Mitchell, που πέρασε και αυτή το 1971, μαζί με χιλιάδες άλλους νέους από αυτή την άκρη του Κρητικού νότου. Αυτός ο τόπος σφράγισε τη ζωή χιλιάδων νέων από την Ευρώπη και την Αμερική αλλά και τη μοίρα των ντόπιων. Ας πάρουμε όμως την ιστορία από την αρχή.
Από την μινωική εποχή ως το 1960
Τα Μάταλα υπήρξαν το λιμάνι της Φαιστού κατά την Μινωική, και της Γόρτυνας κατά την ρωμαϊκή περίοδο. Απομεινάρια των εποχών αυτών βλέπεις ακόμη στις περίφημες σπηλιές αλλά και στο βυθό της θάλασσας του μικρού όρμου που βλέπει τη δύση του ήλιου στο Λιβυκό πέλαγο.
Μάταλα, στο βάθος ο κόλπος της Μεσσαράς και ο Ψηλορείτης
Ως τη δεκαετία του ’60 παρέμεινε ένα μικρό ψαροχώρι όπου έμεναν μόνο λίγοι ψαράδες από τα Πιτσίδια, του χωριού που βρίσκεται 3 χλμ. πιο μέσα, στον κάμπο της Μεσσαράς. Είχαν περάσει μόλις 40 χρόνια από την οριστική αποχώρηση των Τούρκων (1923) και η καθημερινότητα στα Πιτσίδια δεν είχε αλλάξει παρά ελάχιστα από τότε. Χωρίς ηλεκτρισμό, μόνο λύχνος και λάμπες πετρελαίου. Νερό από πηγές και πηγάδια. Χωρίς αυτοκίνητα και μηχανές, αγροτικές δουλειές με γαϊδάρους. Το «κάμωμα» (όργωμα) των χωραφιών με το παραδοσιακό αλέτρι και το μουλάρι. Ο ιδρώς του αγρότη έσμιγε με τον ιδρώτα του μουλαριού. Άνθρωποι και ζώα ζούσαν δίπλα-δίπλα. Στάρια, λάδια, αμπέλια και κάποιοι κήποι, η λιγοστή παραγωγή του χωριού, xρόνια δύσκολα. Πολλοί μετανάστευσαν κυρίως στην Αθήνα, λιγότεροι στο εξωτερικό.
Η εισβολή των hippies και η Κρητική ανεκτικότητα.
Γύρω στα 1965, εμφανίστηκαν κάποιοι περίεργοι νέοι με μακριά μαλλιά και πολύχρωμα ρούχα. Τους τράβηξε το άγονο και άγριο τοπίο. Συνθήματά τους ήσαν, η επιστροφή στη φύση, η ελευθεριότητα, (κάντε έρωτα, όχι πόλεμο), η μουσική και ο χορός. Σε ένα πράγμα έμοιαζαν με τους ντόπιους. Ήσαν το ίδιο, αν όχι περισσότερο φτωχοί με αυτούς. Έστησαν την δική τους παράλληλη κοινωνία στις γνωστές σπηλιές και επεβίωναν πεινώντας, προσπαθώντας να ψαρέψουν, κλέβοντας κανένα σταφύλι από τα γύρω χωράφια, και στην καλύτερη περίπτωση με αυγά και πατάτες που τηγάνιζαν τα δύο παλιά καφενεία των Ματάλων. Όλη τη μέρα μπάνιο στη θάλασσα, το βράδυ κιθάρες γύρω από τη φωτιά και έρωτας.
Σήμερα, μετά από 40 τόσα χρόνια, προκαλεί εντύπωση η παράλληλη συνύπαρξη δύο τόσο διαφορετικών κόσμων. Ο Κρητικός μεσαίωνας από τη μια πλευρά, και το πιο επαναστατημένο τμήμα της νεολαίας των δυτικών μητροπόλεων από την άλλη, συμβίωναν στον ίδιο θαυμαστό τόπο, χωρίς τριβές. Οι φτωχοί και παραδοσιακοί χωριανοί, έδειχναν από αδιαφορία ως και συμπάθεια για τους περίεργους αυτούς πεινασμένους νέους, ακόμη και όταν τους έκλεβαν κανένα πεπόνι. Σήμερα αυτό το λέμε «ανεκτικότητα». Οι παλιοί hippies που επισκέπτονται με τα παιδιά τους πια, τον τόπο αυτό που σημάδεψε τη νιότη τους, μιλούν με συγκίνηση για τους χωριανούς.
Ο Ros Daly πέρασε και αυτός από τα Μάταλα το 1970. Το 2008 έδωσε συναυλία κάτω από τις σπηλιές…
Το άλμα στο σύγχρονο κόσμο.
Στα μέσα της δεκαετίας του ’70, η εποχή των hippies, έκανε το κύκλο της σε όλο τον κόσμο, οι σπηλιές άδειασαν, αλλά οι hippies φεύγοντας, είχαν πια για πάντα σφραγίσει τη μοίρα του τόπου. Έκαναν τα Μάταλα παγκοσμίως γνωστά ως τουριστικό προορισμό. Τώρα καινούργιοι επισκέπτες κατέφθασαν, οι τουρίστες. Αυτοί είχαν χρήματα, και ήθελαν δωμάτια με τουαλέτα και εστιατόρια. Οι παλιοί στάβλοι της αυλής μετατράπηκαν γρήγορα σε δωμάτια (rent rooms), τα παλιά καφενεία σε ταβέρνες. Χωρίς σχέδιο, χωρίς κρατική στήριξη, χωρίς μεγάλους ιδιώτες επενδυτές. Ό,τι έγινε, έγινε από τους χωριανούς. Μπορεί σήμερα να τραυματίζεται η αισθητική μας από αυτές τις πρώτες κατασκευές, αλλά πρέπει να παραδεχτούμε πώς αυτό ήταν ένα μεγάλο άλμα, ήταν η απότομη μετάβαση του χωριού στην σύγχρονη εποχή. Μετά τόσα χρόνια προκαλεί εντύπωση η ευκολία με την οποία οι Πιτσιδιανοί παραδοσιακοί αγρότες μετατράπηκαν σε ξενοδόχους και εστιάτορες. Βέβαια διατήρησαν τις αγροτικές τους ασχολίες, αλλά ζούσαν δίπλα-δίπλα με τους τουρίστες. Βεγγέριζαν μαζί τους (βεγγερίζω = περνώ το απόβραδο με άλλους), μοιράζονταν καμιά φορά το φαγητό τους, τους έπαιρναν μαζί στα χωράφια. Σήμερα αυτό το λέμε «αγροτουρισμό».
Το άδηλο μέλλον του Κρητικού νότου.
Τώρα πια όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν. Ο τουρισμός είναι η μοναδική για πολλούς ασχολία. Μοναδική εξωτουριστική ασχολία που αντέχει είναι το λάδι. Στο χωριό δεν μένουν πια μόνο οι χωριανοί. Επιχειρηματίες από όλη την Κρήτη δραστηριοποιούνται, μετανάστες κυρίως από την Αλβανία και τη Βουλγαρία, αρκετοί δυτικοευρωπαίοι εργάζονται στην οικοδομή και στον τουρισμό. Ευρωπαίοι συνταξιούχοι ζουν όλο το χρόνο στα Πιτσίδια και σε όλη τη Μεσσαρά. Στην πλατεία του χωριού μπορείς πια να ακούσεις όλες τις γλώσσες της Ευρώπης και στα σχολεία να συναντήσεις όλες τις φυλές να μαθαίνουν αρχαία ελληνικά και ιστορία. Η παλιά πιτσιδιανή ανεκτικότητα διευκολύνει τα πράγματα.
Ποιος ξέρει πως θα είναι άραγε τα Πιτσίδια σε 20 σε 50 χρόνια; Οι κίνδυνοι είναι μεγάλοι. Η Μεσσαρά ολόκληρη αντιμετωπίζει λειψυδρία τη στιγμή που όλες οι γέρικες ξερικές ελιές έχουν αντικατασταθεί από αρδευόμενα δενδρύλλια, η ρύπανση από τα αγροχημικά είναι έντονη κυρίως στην περιοχή του Τυμπακίου, τα σημάδια της ερημοποίησης της μεσσαρίτικης γης που θρέφει τα παιδιά της από τα μινωικά χρονιά, είναι πια εμφανή, τα σκουπίδια πνίγουν τα πάντα. Τα τελευταία χρόνια συζητείται το ενδεχόμενο κατασκευής στον κόλπο της Μεσσαράς ενός μεγάλου διαμετακομιστικού λιμένος για εμπορευματοκιβώτια (containers), κινέζικων ή κορεατικών συμφερόντων. Αν γίνει αυτό το έργο, θα δώσει τη χαριστική βολή στο μεσσαρίτικο τοπίο, που παρά την έντονη ανθρώπινη δραστηριότητα από τα προϊστορικά κιόλας χρόνια, ακόμη αντέχει και διατηρεί την φυσικότητά του. Πώς θα σταθεί απέναντι σε όλα αυτά άραγε η κοινωνία του Κρητικού νότου; Όσο δυναμώνουν φωνές όπως της Κίνησης Πολιτών Μεσσαράς που δραστηριοποιείται τα τελευταία χρόνια εναντίον του λιμανιού, καθώς και για άλλα θέματα όπως η ανακύκλωση, ο χωροταξικός σχεδιασμός κλπ., μπορούμε να αισιοδοξούμε…
Ευ. Σπινθάκης
22 Σχόλια
Comments feed for this article
10 Ιουνίου, 2011 στις 9:07 μμ
sissa ben dahir
Ε, ρε τι βαριά μυθολογία και παπαρολογία γεννούν τα σπηλιαράκια μετά από 65 χρόνια.
10 Ιουνίου, 2011 στις 10:41 μμ
Αναγνώστης ο αθηναίος
Σκέπτομαι μήπως είναι καλή ιδέα να οργανώσει και ο Μπουτάρης Ρεγιούνιον των φοιτητικών διαδηλώσεων στην Πλατεία Αριστοτέλους 😉 , υπό τον τίτλο «30 χρόνια μετά».
Θα μαζευτεί κόσμος!! (από όλη την Ελλάδα, μη σας πω και από το εξωτερικό) και επιπλέον (επειδή γενικώς όλοι στα ρεγιούνιον είναι …λαρτζ) θα το νωθεί και η οικονομία στα πέριξ.
5 Ιουνίου, 2012 στις 12:12 πμ
Πάνος
http://www.crete.gov.gr/index.php?option=com_eventlist&view=details&id=1138%3A–2012-matala-festival-2012&Itemid=597&lang=el
5 Ιουνίου, 2012 στις 12:31 πμ
sissa ben dahir
@Ευάγγελος Σπινθάκης.
Αν διαβάσεις αγαπητέ το σχόλιο, γράψε δυο λέξεις για τις φετινές εκδηλώσεις. Έλεγαν τίποτα ή ήταν απλά πρώιμη τουριστική εκδήλωση;
Μπορεί το θέμα να μην έχει γενικό ενδιαφέρον όπως ο Τσιπραντρέου αλλά ο απόηχος ενδιαφέρει κάμποσα ρετάλια του τότε τόπου που τραγουδάνε ακόμα. Χο.
5 Ιουνίου, 2012 στις 1:00 πμ
Αφώτιστος Φιλέλλην
Ποιο χιππικο αφιερμα στο μπλογκ το Μωλυ
«Matala Festival 2012″!!! (βίντεο) + «Μάταλα: Η Πραγματική Ιστορία»
Ιουνίου 4th, 2012 Το Μώλυ Leave a comment Go to comments
Πέντε φορές μεγαλύτερο από πέρυσι και με κάποια από τα κορυφαία ονόματα της Ελληνικής και Διεθνούς Σκηνής, το «Matala Festival 2012″ άνοιξε χθες τις πύλες του.
Η θρυλική παραλία των Ματάλων που αποτελεί μέρος του παγκόσμιου κινήματος των παιδιών των λουλουδιών χθες ζωντάνεψε και πάλι. Γέμισε με κόσμο , χρώματα και μουσικές με το δεύτερο φεστιβάλ να σηματοδοτεί την έναρξη του καλοκαιριού.
Χίπις από κάθε γωνιά του κόσμου βρέθηκαν από το προηγούμενο ακόμη διάστημα στα Μάταλα και χθες έγιναν ένα με τους αμέτρητους επισκέπτες. Μουσική στη διαπασών με διάφορα συγκροτήματα να εναλλάσσονται αδιάκοπα κρατώντας το κέφι σταθερά στα ύψη.
Περισσότερες από 25 μεγάλες συναυλίες, μεγάλα οργανωμένα Beach Bars, βραδινά Beach Parties, μουσικά sets από καταξιωμένους παραγωγούς, μουσικοχορευτικές παραστάσεις, θεατρικά δρώμενα και 4 υπαίθρια εργαστήρια. Αυτό το τριήμερα τα Μάταλα καλύπτουν όλες τις ηλικίες και όλα τα ενδιαφέροντα και υπόσχονται 3 μέρες και 3 νύχτες κυριολεκτικά γεμάτες.
Είναι το πρώτο φεστιβάλ στην Ελλάδα με δωρεάν είσοδο για το κοινό σε όλες τις συναυλίες του. Προβλήθηκε σε περισσότερα από 140 τηλεοπτικά δίκτυα παγκοσμίως και αναφέρθηκε πάνω από 50.000 φορές σε Διεθνή περιοδικά. Η αυλαία της μεγάλης αυτής πολύχρωμης γιορτής πέφτει αύριο και το ραντεβού ανανεώνεται αυτόματα για το επόμενο καλοκαίρι πάντα με φόντο τις σπηλιές των χίπις.
http://www.neakriti.gr/?page=newsdetail&DocID=941822
Το Μώλυ: Δυστυχώς, ή ευτυχώς, τα πάντα στην Ιστορία συμβαίνουν άπαξ δια παντός…
&&&&
Μάταλα: Η Πραγματική Ιστορία
Του Μ. Νταλούκα
Sun, 12/06/2011 – 14:20 — Mediasoup
Οι πρώτοι στις Σπηλιές των Ματάλων
Τα Μάταλα, στην αρχή, ήταν γνωστά μόνο σε πολύ λίγους «παράξενους» νεανίες του εξωτερικού, που –από διάφορους λόγους-απογοητευμένοι η κυνηγημένοι, έφευγαν από τις πατρίδες τους, αναζητώντας την «περιπέτεια» και «το ουσιαστικό νόημα της ζωής», δηλαδή την Αλήθεια. Οι πρώτες παρέες χίπιδων (και μπητνίκων) θα πρέπει να πήγαν εκεί γύρω στα 1965.
Χίπις στην παραλία των Ματάλων
Τους είχαν προσελκύσει οι σπηλιές, που είχαν λαξέψει στα βράχια της περιοχής, οι προϊστορικοί κάτοικοι του νησιού, στη διάρκεια της Νεολιθικής Εποχής. Οι σπηλιές των Ματάλων, κατά την Ρωμαϊκή Κατοχή, είχαν χρησιμοποιηθεί και σαν τάφοι, αλλά οι χίπις συντονισμένοι με το ανιμιστικό πνεύμα, δεν είδαν τάφους αλλά τα ιδανικά χίπικα σπίτια. Έμεναν εκεί (μικρές παρέες, ζευγάρια, ακόμη και οικογένειες) σαν πρωτόγονοι, χωρίς ανέσεις. Αν και (οι περισσότεροι από τους χίπις) είχαν σπουδαία παιδεία και αξιοζήλευτες γνώσεις, δεν ήθελαν να έχουν καμία επαφή με τον μίζερο, ανιαρό, καταναλωτικό τρόπο ζωής. Έμεναν, τον χειμώνα με παρδαλά, μπήτνικα ή freak ρούχα, μερικοί με προβιές, και το καλοκαίρι ημίγυμνοι (μερικοί μες στις σπηλιές και γυμνοί), επιδιώκοντας να γίνουν Πρωτόπλαστοι, «Children of God» να ενωθούν με την Μητέρα Φύση.
Σπηλιές στα Μάταλα
Σε μία φωτογραφία, βλέπουμε νεαρό ζευγάρι σε σπηλιά. Το αγόρι που κρατά την κιθάρα μπορεί να είναι κάποιος αργότερα γνωστός μουσικός. Πάρα πολλοί οι γνωστοί μουσικοί που έζησαν στις σπηλιές. Από τον δικό μας τον Πουλικάκο μέχρι την Joni Mitchell. Η φωτογραφία μας πληροφορεί ότι χρησιμοποιούσαν λάμπες πετρελαίου για να έχουν φως. Άλλες φωτογραφίες δείχνουν καλά γκαζιέρες και τηγάνια και κατσαρόλες. Οι χίπις μαγείρευαν κυρίως ψάρια που ψάρευαν αλλά και τρόφιμα που αγόραζαν από το χωριό. Για να έχουν χρήματα για τις λίγες αυτές αγορές, δούλευαν στα χωράφια του κάμπου.
Ένα αγόρι παίζει κιθάρα μέσα στη σπηλιά των Ματάλων
Μία φωτογραφία, δείχνει νεαρή χίπισα να ζωγραφίζει τα τοιχώματα της σπηλιάς. Με τέτοιες ψυχεδελικές ζωγραφιές, εξέφραζαν στον δικό τους κώδικα, τα συναισθήματά τους και πως έβλεπαν τον κόσμο. Μερικοί σπουδαιότατοι ζωγράφοι έζησαν στις σπηλιές, όπως ο Richard Titlebaum. Μέχρι και το καλοκαίρι του 1968, οι λίγοι χίπις ζούσαν ανώνυμοι και ανενόχλητοι. Σχεδόν όλοι οι Κρητικοί τους αγαπούσαν. Όμως υπήρξαν και ελάχιστες εξαιρέσεις.
Μία νεαρή χίπισσα ζωγραφίζει τα τοιχώματα της σπηλιάς
Για συνεχεια στο
http://gkdata.gr/2012/06/04/matala-festival-2012-%CE%B2%CE%AF%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%BF-%CE%97-%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CF%87%CE%AF%CF%80%CF%85%CE%BA%CF%89%CE%BD-%CE%9C%CE%B1%CF%84/comment-page-1/#comment-6056
5 Ιουνίου, 2012 στις 1:05 πμ
Αφώτιστος Φιλέλλην
5 Ιουνίου, 2012 στις 1:17 πμ
Αφώτιστος Φιλέλλην
Συμφωνα με εναν ροκ μυθο, ειχαν ελθει στα Ματαλα ή στην Πατμο και την ειχαν …ακουσει.
Μαλλον ακουσαν και το “κυριε ελεησον” σε καποιο εκκλησακι και -ισως- επειδη εμεις το ειχαμε βαρεθει το εκαναν ψυχεδελικο.
Ειναι απο τα ωραιοτερα ψυχεδελικα τραγουδια.
Απο την ταινια Easy Rider.
Και αν υπαρχει ο Κυριος, ο Θεος της Ελλαδας ας μας ελεησει!!1
5 Ιουνίου, 2012 στις 11:43 πμ
Αφώτιστος Φιλέλλην
Πιο πολυ τραγουδι και σκηνες απο την ταινια Easy Rider.
5 Ιουνίου, 2012 στις 11:07 μμ
sissa ben dahir
Κάποιοι βρέθηκαν προχθές πάνω από την παραλία που γίνονταν τα events.http://a6.sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-ash3/550441_366598996728061_629412913_n.jpg
H φωτό είναι του Γιώργου Κισσανάκη λάτρη της αδρεναλίνης.
6 Ιουνίου, 2012 στις 12:01 πμ
nikiplos
Αφώτιστε την εποχή εκφράζει στο νου μου περισσότερο το τραγούδι
αυτό των ιδίων, θυμίζοντας έντονα λίγο την Αθήνα τότε με το υπαίθριο κλαμπ στην Αλεξάνδρας χαμηλά, (που μετά έγινε η καφετέρεια «Σόνια») με τη μουριά που από κάτω πάρκαρε τη χάρλεϋ του ο Αλέκος Τζανετάκος, δεινός μπάϊκερ και θαμμών…
Το καλοκαίρι ακουγόταν σε κάποιο κλαμπ στη Βάρκιζα («κοχύλια» αν δεν με γελά η μνήμη μου), αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία, άσε που μάζευε και πολλούς ασφαλίτες…
6 Ιουνίου, 2012 στις 12:04 πμ
Πάνος
!!!
6 Ιουνίου, 2012 στις 1:03 πμ
Αφώτιστος Φιλέλλην
nikiplos
Τι μου ξαναθυμισες!!!
Πραγματικα, την εποχή εκφράζει περισσότερο το τραγούδι
αυτό που λες, μαζι με τα τραγουδια απο την ταινια easy rider καθως και τα πρωτα ψυχεδελικα των Pink Floyd και η συμφωνικη ροκ.Βεβαια , για να μην κανω το εξυπνο ειχα καλο δασκαλο εναν συμμαθητη μου κυριλε φρικιο που ασχολιοτααν πολυ με progressive rock, jazz rock, psycedelic rock etc.
Πηγε στην Αγγλια για σπουδες σαν τον Αλεξ Μαρδας και εφυγε ανυποτακτος για Βραζιλια το 1986.
Κατεβαιναμε απο τα προαστεια στην Πλακα για αποκριες, κοπανα στο Λυκαβηττο και αργοτερατο 1973 στο κοκκινο λιμανακι της Ραφηνας.
Οι φοιτητες ηδη απο το 1971(ισως και πιο προν , αλλα ημουν μικρος , μπηκα στο Πολυτεχνειο 1973) ειχαν κανει τα κοινοβια τους στα Αναφιωτικα.
Και μετα ως φοιτητης 1975 ωτοστοπ Αθηνα Κερκυρα, 1976 στην Ιο, κλπ.
ΥΓ Λεω να αρχισω να γραφω λογοτεχνηματα με μυθοπλασια εμπειριων και γνωσεων απο το 70-80, για να μαθαινουν οι επαρχιωτες εσωτερικοι μεταναστες, για εκεινη την εποχη.
6 Ιουνίου, 2012 στις 1:35 πμ
Αφώτιστος Φιλέλλην
Οι τοτε underground καλουνται να το σχολιάσουν (ενδεχομένως να “με θάψουν” στην άμμο του Μυλοπότα).
ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟΙ ΣΤΗΝ ΕΥΚΟΛΙΑ (ΑΦΗΣΤΕ ΜΑΣ ΝΑ ΚΟΙΜΗΘΟΥΜΕ)
Ίος, παραλία Μυλοπότα, καλοκαίρι 1975, 4:00
Σε sleeping bagς πάνω στην άμμο, εκατοντάδες νέοι τουρίστες από την Ευρώπη και την Αμερική κοιμούνται βαθιά μετά από γλέντι στα στενά και στα μπαρ της Χώρας
Μπλα-μπλα ο Pierrangello
Θέλει να θέλξει
Μα αυτή αντέχει
Τρεις ώρες ύπνο
ως το ξημέρωμα
μας απομένουν
Χίππικο μέρος
δεν θέλει προσπάθεια
μα αυτή … απάθεια
Του χρόνου ίσως
με μια ragazza
να ξαναέλθεις
Με δακτυλίδι
χρυσό στολίδι
θα ζευγαρώνεις
Κι εμείς οι άλλοι
στην καταδίκη
της ….ευκολίας
Να κοιμηθούμε
αν μας αφήσεις
και μας αφήσουν
οι …. Ευρωπαίες
……………………
Του χρόνου ήρθε
με την ragazza
άλλαξ’ η πιάτσα
Η παραλία
περιφραγμένη
σαν camping μοιάζει
Kαίει ο ήλιος
βότσαλα κι άμμο
δεν ξαπλώνεις πάνω
Rooms to let βρήκε
Άνετα τώρα
του έρωτα η ώρα
Σοφός ήταν
η ευκολία
ειν’ ….αλητεία.
09.11.2009
6 Ιουνίου, 2012 στις 2:31 πμ
Γιάννης - 2
Παιδιά, μ’ αυτά και μ’ αυτά μου φέρατε ωραίες μνήμες του ’70 και του ’80 (αρχές) στο νου, αλλά μετά ήρθε … μελαγχολία. 🙂
6 Ιουνίου, 2012 στις 8:50 πμ
Αφώτιστος Φιλέλλην
Στον Γιάννης – 2
6 Ιουνίου, 2012 στις 9:00 πμ
Αφώτιστος Φιλέλλην
Η Αμερικη (ΗΠΑ) ειναι…μεγαλη χωρα.
Εμεις θα παρουμε τον δρομο για τα Μετεωρα και μετα την ερημη Εγνατια προς Αλεξανδρουπολη με ενδιαμεσες στασεις.
6 Ιουνίου, 2012 στις 9:36 πμ
Πάνος
🙂
6 Ιουνίου, 2012 στις 9:53 πμ
Αφώτιστος Φιλέλλην
To Panos!!!
6 Ιουνίου, 2012 στις 10:06 πμ
Αφώτιστος Φιλέλλην
Top Comments
Hugh Hefner after seeing her in either 68 or 69 offered her a cool $1 million to be the centerfold. She declined!
Another reason that I want a time machine!
I would absolutely love to be Grace’s boy groupie in 1969!
Why wasn’t this clip in the original Woodstock movie?
I bet she could sense all of the future time travelers in the Woodstock audience!
This is amazing, thanks for posting…
Peace
7 Ιουνίου, 2012 στις 12:39 πμ
nikiplos
Αφώτιστε χτύπησες φλέβα… Η «Χάρις» ήταν ακόμη και για μας τους νεώτερους μια κάποια φαντασίωση…
Η μπάντα καταπληκτική με εκτελέσεις όπως το Flyin High Bird όπου η Γκρέις είναι καταπληκτική, φυσικά το Don’t you want somebody to love και για μένα το πιο συγκινητικό βίντεο είναι αυτό (House at Pooneil Corners. In a New York roof 1968) σε οροφή κτηρίου της workacholic NY μέσα στην καρδιά των job animals που ξαφνιάζονται…
αυτό (House at Pooneil Corners. In a New York roof 1968) .
και πως θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για την εποχή της αθωότητας και να αφήσουμε έξω τον απόηχο αυτής…
9 Απριλίου, 2013 στις 7:48 μμ
Nikolas
για τους πειναλέους Πιτσιδιανούς που έκλεβαν και βίαζαν τις χιππισες και τους μετέπειτα Τουρίστες θα γράψει κάποιος κ. Σπινθάκη που από το επίθετο σας κρίνω ότι είσε Πιτσιδιανός…το Κουτσοχέρης σου λέει κάτι??
5 Ιουνίου, 2017 στις 10:11 πμ
Πάνος