Διάβασα το βιβλίο του Παναγιώτη Κανελλόπουλου με τίτλο «Ημερολόγιο Κατοχής».

Καλύπτει την περίοδο από τις  31 Μαρτίου 1942 μέχρι τις 4 Ιανουαρίου 1945.

Στην αρχή, για να πω την αμαρτία μου, διάβασα μόνο  την εισαγωγή του Θάνου Βερέμη,  τον πρόλογο του συγγραφέα και  το τμήμα που αφορά στα γεγονότα στην Πελοπόννησο και στα Δεκεμβριανά.  Στη συνέχεια άρχισα με …επιφύλαξη  να διαβάζω και τις υπόλοιπες σελίδες (συνολικά έχει 746 σελίδες ) .

Τώρα που το τέλειωσα, δεν θα επιχειρήσω να κάνω ανάλυση του βιβλίου, σε αυτά τα θέματα μπορούν άλλοι καλύτερα  στην Καλύβα. Μόνο μερικά σχόλια.

Το μεγαλύτερο τμήμα του  ημερολογίου  καλύπτει την παραμονή του Κανελλόπουλου στο Κάιρο της Αιγύπτου, όπου πήρε μέρος σε δυο κυβερνήσεις ως υπουργός. Μεταξύ των δυο συμμετοχών του στην κυβέρνηση μεσολάβησε ένα κενό περίπου ενός χρόνου, λόγω των γεγονότων με τον Ελληνικό στρατό της Αιγύπτου.

Αρκεί να διαβάσει κάποιος τις περιγραφές που κάνει για τα πολιτικά πρόσωπα της εποχής (Τσουδερός, Σ. Βενιζέλος, Παπανδρέου κλπ ) για να βγάλει το συμπέρασμα ότι οι πολιτικοί της σημερινής εποχής δεν έχουν αλλάξει καθόλου μυαλά από τους …προγόνους τους.

Δολοπλοκίες, συκοφαντίες, καιροσκοπισμοί και κάθε τι άλλο ικανό να ζημιώσει την πατρίδα. Διαβάζοντας το βιβλίο καταλαβαίνει κανένας γιατί κάναμε ότι μπορούσαμε ώστε να μην καθίσουμε στο τραπέζι με τους νικητές του πολέμου.  Και αν αναλογιστούμε την κρίσιμη κατάσταση που βρίσκεται σήμερα η χώρα μας βλέπουμε τη διαχρονική ευθύνη του πολιτικού προσωπικού.

Οσο για την παρουσία στα γεγονότα του τότε Βασιλιά  και  του διαδόχου Παύλου, μέσα από τις γραμμές του βιβλίου, πληροφορείται ο αναγνώστης τον αρνητικό  ρόλο που διαδραμάτισαν.

Συνιστώ το βιβλίο ανεπιφύλακτα.