Τελευταια σχολια
Theo στη Λάμπρος | |
Αφώτιστος Φιλέλλην στη Καλό 2024! | |
Αναγνώστης Αθηναίος στη Καλό 2024! | |
Πάνος στη Καλό 2024! | |
Πάνος στη Σκέψεις για το Νησί της Κ… | |
Αφώτιστος Φιλέλλην στη Σκέψεις για το Νησί της Κ… | |
Ηλίας στη Σκέψεις για το Νησί της Κ… | |
Theo στη Σκέψεις για το Νησί της Κ… | |
Theo στη Σκέψεις για το Νησί της Κ… | |
lycabettus στη Σκέψεις για το Νησί της Κ… | |
Πάνος στη Σκέψεις για το Νησί της Κ… | |
Νικόλαος Τσιμπίδης στη Θοδωρής Τσιμπίδης: στις ελληνι… | |
Πάνος στη Σημειώσεις: Διαδικτυακή παρουσ… | |
Θανάσημος στη Σημειώσεις: Διαδικτυακή παρουσ… | |
ο Θειος στη Σημειώσεις: Διαδικτυακή παρουσ… |
Προσφατη παραγωγη
- Καλό 2024!
- Σκέψεις για το Νησί της Καλυψώς
- Το νησί της Καλυψώς – Έκθεση γλυπτικής
- Το νησί της Καλυψώς
- Σημειώσεις: Διαδικτυακή παρουσίαση
- Σφηνάκια
- 4 λεπτά για τις «Σημειώσεις για τον Εμφύλιο»
- Σημειώσεις για τον Εμφύλιο, Τόμος Α
- 25 «μουσικές» αναρτήσεις στο Academia.edu
- Οι πιο δημοφιλείς αναρτήσεις μου στο Academia.edu
- Academia.edu
- ΚΑΖΑΜΙΑΣ 2021
- Ρεμπέτικο και αυτοκτονία
- Στιχηρά Ιδιόμελα
- Οι τελευταίες αστακομακαρονάδες (2006-2009)
Τα πλεον δημοφιλη
- Οταν εμείς τρώγαμε, οι Γερμανοί κοιτούσαν
- Γιατί με σκοτώνεις, σύντροφε;
- Μόλις 36 χρόνια ήταν η μέση διάρκεια ζωής στην Ελλάδα τον 19ο αιώνα
- Ποιος θυμάται τη Monica Ertl;
- Οι δοσίλογοι της Κατοχής στα δικαστήρια
- Κάτω τα χέρια από την Ηλέκτρα Γαλανού!
- 65 Χρόνια (1944-2009) από την Ομαδική Σφαγή στον Μελιγαλά
- Kαπέλο έως 780% στα ορθοπεδικά
- Ένα λεξικό με @@δια
- Πόσο βαθιά είναι η "τρύπα του Κούβελα";
Kατηγορίες
Αρχείο
Καλύβα International
Προστεθείτε στους 528 εγγεγραμμένους.
Blog Stats
- 9.586.575 hits
27 Σχόλια
Comments feed for this article
15 Οκτωβρίου, 2011 στις 9:47 μμ
Δύστροπη Πραγματικότητα
Μιλάμε για παιδιά λουλούδια…
16 Οκτωβρίου, 2011 στις 1:07 πμ
Πάνος
Γαϊδουράγκαθα…
16 Οκτωβρίου, 2011 στις 10:50 πμ
kimon
Θα ήθελα μια πληροφορία από τους γνωρίζοντες.
Κατά την διάρκεια της κατοχής υπήρχε στην Κοζάνη ένας Ελληνογερμανός ονόματι Αλεξ ,ο οποίος έδρασε σαν καταδότης και πράκτορας των γερμανών (γκεστάμπο), σ’ αυτόν οφείλονται οι εκτελέσεις 44 Ελλήνων (μεταξύ αυτών και ο πατέρας μου 32 ετών τον οποίο δεν γνώρισα) στις 27-01-1944 στη θέση Μαντέμια περιοχή έξω από Κοζάνη,ο Αλεξ μετά την απελευθέρωση περί το 1946 δικάσθηκε από δικαστήριο δοσιλόγων,δεν γνωρίζω ποινή,έχω την πληροφορία ότι μετά την έκτιση της ποινής του εργάστηκε στο κατάστημα των ραπτομηχανών ΣΙΓΓΕΡ στη Θεσσαλονίκη επί της Βενιζέλου τουλαχιστον μέχρι το 1970, θα παρακαλούσα όποιον γνωρίζει περί του προσώπου να μου απαντούσε,ευχαριστώ.
18 Οκτωβρίου, 2011 στις 8:30 μμ
nik
kimon
ο μονος ιστορικος ερευνητης στη βορειο ελλαδα που εχει εντρυφησει στα ζητηματα «δωσιλογισμου και μαζικων εκτελεσεων ειναι ο στρατος Δορδανας , πριν δυο χρονια εξεδωσε ενα βιβλιο (δεν θυμαμαι τιτλο) που καταγραφωνται μεχρι κεραιας ολες οι περιμτωσεις μαζικων εκτελεσεων ,αντιποινων, εμπρησμων χωριων στη μακεδονια. εκει ισως βρεις απαντησεις
18 Οκτωβρίου, 2011 στις 10:37 μμ
Abravanel
Πάνο ξαναδιάβασε το βιβλίο και προσπάθησε να διαβάζεις όχι μόνο αυτά που λέει αλλά και αυτά που παραθέτει χωρίς να εξηγεί ο Δορδανάς ο οποίος έγραψε το βιβλίο ελέγχοντας ταυτόχρονα τα νερά.
Πχ διάβασε την λίστα με καμιά 90αριά χριστιανούς μεσεγγυούχους στην Εγνατία – το ζήτημα σε αυτή τη λίστα που ο Δορδανάς το ξέρω οτι επίτηδες αφήνει ασχολίαστη δεν είναι οτι πήραν τα εβραϊκά καταστήματα αλλά πόσοι μέσω ΥΔΙΠ και πόσοι μέσω γερμανικών διαταγών.
Από περιέργεια, (δε θέλω να ανοίξω συζήτηση), θεωρείς οτι οι μη-βομβόπληκτοι μεσεγγυούχοι εντάσσονται στους δοσίλογους; Η Μητρόπολη που συμμετείχε στο διαμοίρασμα των περιουσιών;
18 Οκτωβρίου, 2011 στις 10:52 μμ
Πάνος
Abravanel,
αν διάβαζες πιο προσεχτικά το ποστ δεν θα χρειαζόταν να διευκρινίσω ότι ΔΕΝ είναι αυτό το κύριο θέμα του.
Τα εβραϊκά καταστήματα (λέει ο Δορδανάς) ήταν περίπου 2000. Οι δωσίλογοι/ συνεργάτες ΔΕΝ ήταν τόσοι πολλοί στη Θεσσαλονίκη, συνεπώς περίσσεψαν και για άλλους (εννοείται, τα φτωχότερα κομμάτια). Ποιούς και πόσους άλλους, δεν το γνωρίζω.
Οι δυο ερωτήσεις της τελευταίας παραγράφου είναι ενδιαφέρουσες. Από νομική άποψη, δε νομίζω ότι εντάσσονται στους δωσίλογους. Από ηθική άποψη, όλα είναι σχετικά… Όπως σχετικό είναι και το θέμα των Θεσσαλονικιών Εβραίων που συνεργάστηκαν με τους ναζί εις βάρος των συμπατριωτών τους, ανεξάρτητα από την τελική τους τύχη. Αν ήταν δωσίλογοι οι μη βομβόπληκτοι μεσεγγυούχοι, αυτοί τι ήταν;
20 Οκτωβρίου, 2011 στις 3:01 πμ
ΣΑΘ
Υπό τα ανηλεή πλήγματα φωτισμένων και έντιμων ερευνητών όπως ο Στράτος Δορδανάς και άλλοι, ένας ακόμα μύθος, αυτός τής «καθολικής αντίστασης» τού (περήφανου, αδούλωτου κ.τ.λ.) ελληνικού λαού στον κατακτητή, καταρρέει.
Στην Πελοπόνησο, οι συνεργασθέντες με τον κατακτητή (ανεξαρτήτως τής αιτίας που προκάλεσε αυτήν την ούτως ή αλλέως επαίσχυντη συνεργασία), ήταν κατά πάσα πιθανότητα περισσότεροι από τους αντάρτες του ΕΛΑΣ!
(Σ. Καλύβας)
Παρά την απουσία οργανωμένου μαζικού φασιστικού κινήματος στην Ελλάδα, (αναφέρει ο ίδιος συγγραφέας), ο ελληνικός ‘ένοπλος δωσιλογισμός’ υπήρξε σαφώς μαζικότερος από αυτόν της Γαλλίας, μιας χώρας με μαζικό φασιστικό κόμμα και (αρχικά) δημοφιλή δωσιλογική κυβέρνηση!…
Ο συνολικός αριθμός τών συνεργασθέντων πανελλαδικά, φθάνει ή και ξεπερνάει δραματικά τις 30.000 άνδρες, αριθμός που «καθιστά το φαινόμενο τής ένοπλης συνεργασίας συγκρίσιμο σε μαζικότητα με τον ΕΛΑΣ»!…
Η μαζικότητα αυτή του φαινομένου, καθιστά ιδιαίτερα τρωτές τις ευρύτατα παγιωμένες ερμηνείες περί (αποκλειστικώς) εγκληματικών στοιχείων, [Ταγματαλήτες!], τυχοδιωκτών κ.τ.λ.
Γράφετε:
«Στο σημείο αυτό πρέπει να επισημανθεί η μεγάλη διαφορά ανάμεσα στις εγκληματικές δωσιλογικές συμμορίες (Πούλου, Βήχου, Δάγκουλα κλπ) οι οποίες δεν ξεπέρασαν ποτέ τις λίγες εκατοντάδες ενόπλων και σπιούνων και του πραγματικά μαζικού ένοπλου (με Γερμανικά όπλα) αντικομουνιστικού κινήματος (ποντιακού, κυρίως) των τριών Παπαδόπουλων, που είχε τραγική κατάληξη στην πολυαίμακτη μάχη του Κιλκίς.»
Έτσι ακριβώς!
Οι -εκ των ενόπλων συνεργατών- ιδεολόγοι εθνικοσοσιαλιστές, οι τυχοδιώκτες, οι σπιούνοι, τα εγκληματικά στοιχεία, οι αλήτες, τα καθάρματα, όλοι αυτοί, δεν ξεπέρασαν (στη Μακεδονία) «τις λίγες εκατοντάδες».
Αντιθέτως, το πραγματικά μαζικό κίνημα τών εξοπλισμένων από τους Γερμανούς συνεργατών (περί τους 10.000 άνδρες – Ν. Μαραντζίδης), δεν το συγκρότησαν αλήτες, τυχοδιώκτες, εγκληματίες κ.τ.λ.. Το συγκρότησαν κυριότατα [τουρκόφωνοι] Δυτικοποντιακής καταγωγής, φανατικοί βενιζελικοί, εθνικιστές και αντικομμουνιστές.
Οι δυστυχείς αυτοί Έλληνες, έχοντας ήδη πίσω τους μια ρημαγμένη ζωή και μια χαμένη πατρίδα, δεν ήταν με τίποτα διατεθειμένοι για ‘μία από τα ίδια’.
Έχοντας συνδέσει τον κομμουνισμό με τον ξερριζωμό τους από τις πατρογονικές εστίες (λόγω τής βοήθειας τού Λένιν προς τον Κεμάλ) καθώς και με την αποκρουστική γι’ αυτούς αθεΐα, μισώντας βαθιά τούς Άγγλους λόγω τής επαίσχυντης στάσης τους απέναντί μας στο Μικρασιατικό, ποτισμένοι από ένα πνεύμα ανεξαρτησίας και ανυποταξίας, αποξενωμένοι από τα ιδεολογικά κηρύγματα τού ΕΑΜ και τρομοκρατημένοι από το φονικό μαχαίρι του, με τον εφιάλτη -τέλος- τού εκβουλγαρισμού τής νέας τους πατρίδας, αναγκάσθηκαν να ζητήσουν ‘και από τον διάβολο τουφέκι’, απλώς διότι ο άλλος εχθρός (Βούλγαροι) [και κομμουνισμός] τους φαινόταν διαβολικότερος. (Π. Ενεπεκίδης).
Αναφερόμενος στην περίπτωση τού Κισά Μπατζάκ, ο Σ. Δορδανάς γράφει (σελ. 523) :
» Με άλλα λόγια, το διακύβευμα……..ήταν το μεταπολεμικό καθεστώς τής χώρας και γι’ αυτό δέχτηκαν να οπλιστούν, πολεμώντας έναν εχθρό που στα μάτια τους ήταν χειρότερος από τους Γερμανούς».
Ευχαριστώ πολύ.
20 Οκτωβρίου, 2011 στις 7:48 πμ
Πάνος
O Στράτος Δορδανάς έκανε… όλη τη δουλειά, αλλά για δικούς του λόγους ΔΕΝ προχωράει (προς το παρόν) σε σαφή και ξεκάθαρη διατύπωση του προφανούς συμπεράσματος, ότι άλλο Δάγκουλας και άλλο Κυριάκος Παπαδόπουλος.
1 Νοεμβρίου, 2011 στις 9:57 πμ
Πάνος
Το Ολοκαύτωμα
Πάνος Θεοδωρίδης
http://www.agelioforos.gr/default.asp?pid=7&ct=102&artid=116795
Αρχή καλοκαιριού του 1942. Εννέα χιλιάδες Εβραίοι, ικανοί προς εργασία, συγκεντρώνονται από τους Γερμανούς στην πλατεία Ελευθερίας και αρχικά σε ένα κλίμα παράξενης αβεβαιότητας και σε λίγα δεκάλεπτα σε μια ατμόσφαιρα βίας και τρόμου, εξαναγκάζονται σε γυμναστικές ασκήσεις, στην ουσία σε επίδειξη εξευτελισμού, ενώ οι γερμανικές φωτογραφικές μηχανές απαθανατίζουν μορφές που για τους ναζί δείχνουν πως διαχειρίζονται «κατώτερες μορφές ανθρώπινης ύπαρξης». Η περιπέτεια αυτή τελειώνει με αποστολή πολλών Εβραίων σε τάγματα εργασίας στην περιφέρεια Μακεδονίας. Οι περισσότεροι επιστρέφουν μετά από οικονομικά ανταλλάγματα, μεταφέροντας στην εβραϊκή κοινότητα τη λανθασμένη εντύπωση πως έτσι θα συνεχιστεί η επώδυνη Κατοχή: με λεφτά που θα εξαγοράζουν τη ζωή.
Η πόλη διαθέτει πολλά αντισημιτικά στοιχεία, κυρίως διανοουμένους και μπατιρημένους άεργους που ζούνε ποντάροντας σε νίκη των Γερμανών. Ενας τους μάλιστα, με κάποιο κύρος, διαμαρτύρεται στη γερμανική διοίκηση γιατί επιτρέπει στην κοινότητα των Εβραίων να ζούνε ανενόχλητοι! Ηταν φυσικό, όταν, από τα τέλη του 1942 επιβλήθηκαν τρεις περιοχές ως γκέτο και από το 1943 άρχισαν οι αποστολές με τα τρένα του θανάτου, πολλοί από αυτούς τους τύπους εκμεταλλεύτηκαν το γεγονός της μακράς απουσίας της εβραϊκής κοινότητας.
Μέρτεν
Για τους Γερμανούς, το ζήτημα δεν ήταν να πάρουν την «εύκολη» απόφαση να εξοντώσουν τους Εβραίους της Σαλονίκης. Το έκαναν χωρίς καμία τύψη, ακολουθώντας τις συγκυρίες των καιρών. Βέβαια, σε άλλες πόλεις άφησαν να εκτυλιχθεί και σενάριο σωτηρίας πολλών Εβραίων, αλλά για να γίνει αυτό ανεκτό χρειάζονταν ένα ιδιότυπο παιχνίδι υποστήριξης από τον τοπικό πληθυσμό, πράγμα που συνέβη στην Αθήνα και στην Κεφαλλονιά, αλλά όχι στην Κέρκυρα και τη Θεσσαλονίκη.
Απεναντίας, εκεί όπου οι Γερμανοί «έδωσαν ρέστα» ήταν στο ζήτημα της «αξιοποίησης των περιουσιών των Εβραίων». Ο Μέρτεν ήταν ένας οικονομισάριος, επιστρατευμένος, που ήθελε να ξεπουλήσει και να εκμεταλλευτεί υπέρ του καθεστώτος που υποστήριζε όλο το «έχει» των Εβραίων. Οι συνεννοήσεις του με τους ηγέτες της εβραϊκής κοινότητας ήταν μόνον έως το σημείο που απαίτησε από αυτούς θηριώδη ποσά που ήταν κατατεθειμένα σε τράπεζες – οι μάρτυρες μάλιστα στη μεταπολεμική δίκη του αναφέρουν τόσο τα ποσά όσο και ότι πήγε μαζί τους έως το γκισέ. Από τη στιγμή που ρήμαξε τα μετρητά, η κοινωνία της πόλης ήξερε πως οι Εβραίοι δεν θα επιστρέψουν. Σε μια πρόσφατη μαρτυρία μιας ευγενικής γερόντισσας, που ήταν υποχρεωμένη στην ηλικία των 15 ετών να συνδράμει την πολυμελή προσφυγική της οικογένεια, αναφέρεται πως «μας ειδοποίησαν ότι άδειασαν τα σπίτια των Εβραίων στην Ξηροκρήνη και πήγαμε με τα πόδια πολλοί από την Αγία Τριάδα. Τα σπίτια ήταν χάρβαλα -πήραν και τα κουφώματα. Εγώ έφερα από ένα δωμάτιο ένα χωνί γραμμόφωνου -σκέφτηκα πως μπορεί να χρησίμευε».
Δεν θα αναμιχθούμε προσώρας στα εξαγόμενα από τη δίκη Μέρτεν ή τη δράση του. Αυτό που θέλω να επισημάνω είναι πως οι κατοικίες 60 χιλιάδων Εβραίων που πήραν το δρόμο του θανάτου ή της εξορίας οι λιγότεροι, σήμαιναν τη διάθεση 12 τουλάχιστον χιλιάδων σπιτιών από τα οποία ένας ελάχιστος αριθμός επεστράφη στους δικαιούχους. Από τη μια ήταν οι ενίοτε πολύ συχνές παραστάσεις των ελληνικών αρχών προς τις γερμανικές, επειδή πιέζονταν από φορείς, αυτούς που θα λέγαμε πως ήταν επιδραστικοί της κατοχικής κοινωνίας. Μέσα στις απερίγραπτες καταστάσεις της Κατοχής πρέπει να λογαριάσουμε ότι έβγαιναν λεφτά, όχι μόνον μαυραγορίτικα, αλλά και εργολαβικά. Υπήρχε επίσης στρατολόγηση φιλοχιτλερικών επιστράτων. Μετά το 1943, το Ολοκαύτωμα της Σαλονίκης μεταφέρεται σε Αυστρία, Γερμανία και Πολωνία. Αυτό πρέπει σαφώς να το καταλαβαίνουμε πριν αρχίσει το πετροβόλημα προς οποιονδήποτε.
Η πίεση για το νεκροταφείο
Φυσικά, οι Γερμανοί δεν είχαν κανένα ενδιαφέρον για τον τόπο και τρόπο ταφής των εβραϊκών αιώνων. Αλλά το ελληνικό αίτημα για εκχώρηση του νεκροταφείου ήταν αποκύημα της εφαρμογής του σχεδίου πόλης από το Μεσοπόλεμο και αναφέρεται ότι υπήρχαν (χωρίς να διαψευστούν) επαφές της Κοινότητας με το Δήμο για ανταλλαγή κληροτεμαχίων έναντι άλλων τόπων. Αυτό πρέπει να υλοποιήθηκε σε μια περίπτωση τουλάχιστον, στην περιοχή Νεάπολης. Πάντως δεν είναι ικανό το επιχείρημα ότι οι Εβραίοι δεν ήξεραν από την έκδοση του Σχεδίου Εμπράρ και των τροποποιήσεών του ότι ο χώρος των νεκροταφείων προοριζόταν για άλλες χρήσεις. Στο Μεσοπόλεμο εξάλλου υπήρχαν κοντά στην πόλη και μέσα στα νεκροταφεία δυο ποδοσφαιρικά γήπεδα.
Το ίδιο ισχύει, αλλά πιο σκοτεινά, για την εκχώρηση χιλιάδων πλακών από εβραϊκούς τάφους. Υπάρχουν μαρτυρίες για τα σχετικά αιτήματα. Αλλά η υπόθεση αυτή «έκλεισε» μετακατοχικά. Σε δυο περιπτώσεις, χρειάστηκε «συμμάζεμα» των αξιοθεάτων της Σαλονίκης. Κατά το βυζαντινολογικό συνέδριο του 1953 και κατά τη δράση του νεοσύστατου ΕΟΤ για να ομορφύνουν οι αυλές των ναών της Σαλονίκης. Και στις δύο περιπτώσεις, πλάκες από το εβραϊκό νεκροταφείο χρησιμοποιήθηκαν (ανάποδα) για επιστρώσεις πεζοδρομίων και για τις αυλές της Αγίας Σοφίας, του Αγίου Αθανασίου και αλλού. Στον Αγιο Δημήτριο πλάκες υπάρχουν, αλλά δεν πρέπει να χρησιμοποιήθηκαν στο σύνολό τους, επειδή οι μεταπολεμικές ανασκαφές στα βόρεια του μνημείου προτιμήθηκε να παραμείνουν ακάλυπτες.
Το πραγματικό σοβαρό ζήτημα
Αυτό προκύπτει όταν ελάχιστοι Εβραίοι επιστρέφουν στην πόλη και μόνον επί ΕΑΜ, τις πρώτες εβδομάδες της απελευθέρωσης παίρνουν ακίνητα δικά τους. Η υπόλοιπη αστική υποδομή είναι πλέον από την ελεύθερη πολιτεία στη χρήση και αργότερα στην κατοχή κάποιων «μεσεγγυούχων», δηλαδή Ελλήνων που διεκδίκησαν και πήραν είτε ακίνητα είτε νοικοκυριά Εβραίων. Στον κατάλογο υπάρχει και αριθμός διευθυντών δημόσιων ελληνικών υπηρεσιών που ζητούσαν ακόμη και έπιπλα, επειδή ήταν άστεγοι.
Το πραγματικό πρόβλημα αστέγων που αφορούσε Ελληνες ήταν των προσφύγων της Ανατολικής Μακεδονίας. Επιτροπές Ελλήνων ζητούσαν εναγωνίως τρόπους να ανακουφίσουν τους Ελληνες των Σερρών, της Δράμας και της Καβάλς που είχαν καταφύγει στην εντεύθεν του Στρυμόνος κεντρική Μακεδονία, για να γλιτώσουν από τους Βούλγαρους. Αυτές οι επιτροπές φαίνεται πως ζητούσαν επιτακτικά από Γερμανούς και Ελληνες των κατοχικών υπηρεσιών βοήθεια για να στεγαστούν οι Ανατολικομακεδόνες πρόσφυγες. Σε αυτό το σημείο φαίνεται πως ήταν προφανής η συμμετοχή του Κ. Καραμανλή, ο οποίος στην υπόθεση Μέρτεν που τον αφορούσε απάντησε απλώς ότι δεν επισκέφθηκε τη Θεσσαλονίκη στην Κατοχή. Ενας αυτόκλητος σύμμαχός του, πολιτικά ενάντιος, δείχνει έναν άλλο δρόμο. Είναι ο αγροτιστής Αλέξανδρος Μπαλτατζής: κάποιος σε ένα φόρουμ, αναφέρει: «Απαντώ σε μια από τις ασύστατες κατηγορίες που εκτοξεύτηκαν εναντίον του Καραμανλή: Μεσούντος του λεγόμενου «ανένδοτου αγώνα», ο Καραμανλής κατηγορήθηκε από την Ενωση Κέντρου και το φιλικό της Τύπο ότι συνεργάστηκε με τον εγκληματία πολέμου Μέρτεν. Ημουνα τότε (1961 ή 1962) τρόφιμος του επί της οδού Τσιμισκή οικοτροφείου της ΣΕΚΕ. Κάποια μέρα μας επισκέφθηκε ο τότε αρχηγός του Κόμματος Αγροτών και Εργαζομένων, και σημαίνον στέλεχος της Ενωσης Κέντρου, Αλέξανδρος Μπαλτατζής. Η νεολαία του Αγροτικού Κόμματος (στην οποία συμμετείχε το σύνολο σχεδόν των υποτρόφων) του επιφύλαξε θερμή υποδοχή. Ο Μπαλτατζής μίλησε με πάθος για τον αγώνα της Ενωσης Κέντρου. Κάποιος του ζήτησε τη γνώμη του για τη «συνεργασία» Μέρτεν-Καραμανλή. Η απάντησή του ήταν περίπου η εξής: «Σαν κόμμα, μας συμφέρει η εκμετάλλευση του θέματος. Επί της ουσίας, όμως, η κατηγορία είναι ανυπόστατη. Ημουνα τότε μαζί με τον Καραμανλή και μερικούς άλλους στη Θεσσαλονίκη, όπου συστήσαμε εκ των ενόντων μια επιτροπή περίθαλψης βουλγαροπροσφύγων. Ηταν Ελληνες φυγάδες από τη βουλγαροκρατούμενη Ανατολική Μακεδονία. Καθημερινά κατέφθαναν στη Θεσσαλονίκη κατά δεκάδες. Ηταν άστεγοι, ρακένδυτοι και θεονήστικοι. Κάναμε παραστάσεις, τόσο στους εκπροσώπους της κατοχικής κυβέρνησης όσο και στις γερμανικές αρχές, για περίθαλψη αυτών των δύστυχων συμπατριωτών μας».
(http: //www. phorum. gr/viewtopic. php? t=179321&p=2739010#p2740649)
Τα υπόλοιπα που έπαθαν οι Εβραίοι του Μεταπολέμου χρειάζονται μεγάλη αυτοκριτική διάθεση εκ μέρους της μεταπολεμικής κοινωνίας της πόλης.
2 Νοεμβρίου, 2011 στις 8:18 πμ
Πάνος
http://www.agelioforos.gr/default.asp?pid=7&ct=102&artid=117030
19 Μαρτίου, 2012 στις 5:57 μμ
Πάνος
100+ επισκέψεις σήμερα σε αυτό το ποστ – και η wordpress δεν εξηγεί πόθεν. Κάποιο σχολείο κάνει εργασία ή κάποιο αόρατο φόρουμ έδωσε λινκ εδώ; 🙂
19 Μαρτίου, 2012 στις 6:13 μμ
Αναγνώστης ο αθηναίος
Κάποιες είναι του ..υποφαινομένου, διότι με την ευκαιρία του post του Ζαχαριάδη κοίταξα κάποια από τα link που έχεις εκεί.
..ΈΚπαλαι έλεγα να βρω χρόνο να τα διαβάσω συγκεντρωμένα και δεν τα κοίταζα στην ώρα τους (*)
Φυσικά χρόνο δεν βρήκα, αλλά άμα βρω την ευκαιρία ρίχνω και καμιά ματιά.
Για τους άλλους που μπήκαν, ψάξτους εσύ 🙂
(*) Για το Ζαχαριάδη το διάβασα (στην ώρα του) γιατί είδα ένα ορέο (τι ορέο, ορεότατο) βίντεο (ενωτικό κλπ) και σκεφτόμουν να το ..αξιοποιήσω στο χιουμοριστικό post του Σχολιαστη για το όταν γίνουμε Κυβέρνηση οι ..κουμμουνιστές.
Όχι τώρα , είναι νωρίς ακόμη, μετά τις εσωκομματικές εκκαθαρίσεις, για να μην πάει χαμένο. Δεν είναι δύσκολο, αρκεί να αλλάξω τπυς θύτες με τα θύματα και έτοιμο για τη Νέα Κατάσταση 🙂
6 Φεβρουαρίου, 2013 στις 3:44 μμ
Kostas
Κουκιώτες λένε ότι ο Κισά Μπατζάκ έπιασε ο ίδιος τον δολοφόνο της γυναίκας του και δεν τον πείραξε αφού είπε ότι πόλεμος είναι και γίνονται αυτά…
18 Αυγούστου, 2013 στις 10:00 πμ
Πάνος
Ο ΒΕΛΗΣΑΡΗΣ ΜΠΑΛΙΩΤΑΣ κοινοποίησε την κατάσταση του χρήστη Manolis Lamtzidis.
Kiki Ant
Η Καλαμαριά ήταν από την αρχή της δημοκρατική. Οι πρόσφυγες από τον Πόντο και τη Μικρά Ασία που μετοίκησαν σ’ αυτή την περιοχή τη δεκαετία του ’20 ήταν στην πλειοψηφία τους προοδευτικοί άνθρωποι και αμέσως συντάχθηκαν με τους βενιζελικούς ή τους κομμουνιστές. Πολλοί Πόντιοι είχαν έρθει από την Τραπεζούντα και άλλα αστικά κέντρα του Πόντου, όπου οι Τέχνες και τα Γράμματα, αλλά και οι ιδέες της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας, είχαν γνωρίσει μεγάλη ακμή τα προηγούμενα χρόνια. Αυτοί οι εργατικοί και καλλιεργημένοι άνθρωποι ανέλαβαν να ξαναφτιάξουν τη ζωή τους στη νέα τους πατρίδα.
Στην Κατοχή πολλοί Καλαμαριώτες οργανώνονται στο ΕΑΜ, την ΕΠΟΝ, τον ΕΛΑΣ. Στην Καλαμαριά η Εθνική Αντίσταση είχε ένα σκληρό πυρήνα, πολύ επικίνδυνο για τους κατακτητές. Το ’44 ο πυρήνας αυτός δέχτηκε ένα χτύπημα.
Τα ξημερώματα της 13ης Αυγούστου του ’44, στις 4 τα χαράματα, Γερμανοί στρατιώτες περικυκλώνουν τις συνοικίες Κουρί, Κατιρλί, Αρετσού και Δέρκων της Καλαμαριάς. Στην περιοχή αυτή εισβάλει το τάγμα του Δάγκουλα. Μπαίνουν στα σπίτια, κάνουν πλιάτσικο και σκοτώνουν αγωνιστές της Αντίστασης έχοντας μια λίστα με ονόματα υπόπτων. Έγινε μακελειό.
Οι «Δαγκουλαίοι» ήταν γνωστοί στην κατοχική Θεσσαλονίκη. Η καταγωγή του Δάγκουλα ήταν από τα Γρεβενά. Πριν τη Κατοχή ήταν αυτοκινητιστής και επισκεπτόταν συχνά την πόλη μας. Υπάρχει μια μαρτυρία για ένα συμβάν με τον Δάγκουλα σε μια από τις επισκέψεις του στη Θεσσαλονίκη πριν τον πόλεμο που τον παρουσιάζει ως «τραμπούκο». Ο Δάγκουλας που ήταν γεροδεμένος αφαιρεί με το έτσι-θέλω τα λάστιχα από το αμάξι ενός συναδέλφου του. Στις διαμαρτυρίες του τελευταίου ο Δαγκουλας απαντά κοφτά: «Τα λάστιχα σου είναι εγγλέζικα και είναι ακριβά».
Στην κατοχή εντάσσεται στον ΕΛΑΣ. Για λόγους που δεν μας είναι γνωστοί, ή δεν έχουν τεκμηριωθεί, συλλαμβάνεται από τους συναγωνιστές του και φυλακίζεται. Αποδρά από τις φυλακές των ανταρτών και φτάνει στη Θεσσαλονίκη στις αρχές του ‘43. Εκεί έρχεται σε επαφή με το γερμανικό στρατό κατοχής και μπαίνει στην υπηρεσία του. Οι Γερμανοί τον βοηθούν να οργανώσει τάγμα δικό του. Οι «Δαγκουλαίοι» φορούσαν γκρι στολές και έφεραν μαύρο περιβραχιόνιο με λευκή νεκροκεφαλή. Συντάχθηκαν με την ομάδα του Πούλου, ενός άλλου στενού συνεργάτη των Γερμανών. Γρήγορα έγιναν ο φόβος όχι μόνο των αντιστασιακών, αλλά και του απλού λαού, καθώς ο Δάγκουλας στρατολογούσε από τον υπόκοσμο ανθρώπους αμφίβολης ηθικής. Το τάγμα του αριθμούσε γύρω στους 100 οπλισμένους. Η δραστηριότητά που ανέλαβαν ήταν να κυνηγούν – και να δολοφονούν ακόμη- αντιστασιακούς, να πλιατσικολογούν και να τρομοκρατούν πολίτες στις συνοικίες.
Τρεις μήνες πριν από το «μπλόκο», τον Μάιο του ‘44, άντρες της Οργάνωσης Προστασίας Λαϊκού Αγώνα (ανήκε στον ΕΛΑΣ), σκοτώνουν στην Καλαμαριά τον Ιωάννη Βελισσαρίδη, μέλος της ομάδας ταγματασφαλιτών του Πούλου. Η Καλαμαριά που είχε ήδη χαρακτηριστεί σαν «άντρο των ανταρτών» ή «μικρή Μόσχα», γίνεται τώρα το κόκκινο πανί για τις αντιδραστικές ομάδες της πόλης. Ο κατοχικός στρατός και οι συνεργάτες του ζητούν αντίποινα. Λίγο αργότερα, τον Ιούλιο του ’44 η ομάδα του Δάγκουλα περικυκλώνει τον συνοικισμό Κτηνοτροφικά και συλλαμβάνει υπόπτους για αντιστασιακή δράση. Ο τότε Δήμαρχος της Καλαμαριάς, Δημήτριος Παυλίδης, καταφέρνει να κατευνάσει τα πνεύματα και από τις δυο πλευρές και οι αψιμαχίες σταματούν.
Στις 12 Αυγούστου όμως, η ΟΠΛΑ στήνει ενέδρα και δολοφονεί εκ νέου έναν ταγματασφαλίτη στην Καλαμαριά. Είναι ο Βλαχόπουλος, ο οποίος σύμφωνα με την ΟΠΛΑ συμμετείχε στα γεγονότα του Ιουλίου στο συνοικισμό Κτηνοτροφικά. Ο Βλαχόπουλος ανήκε στους «Δαγκουλαίους» και ο Δάγκουλας λυσσά.
Την επόμενη μέρα, τα χαράματα, Γερμανοί στρατιώτες περικυκλώνουν τις τέσσερις συνοικίες της Καλαμαριάς και μέσα στο ‘μπλόκο’ εισβάλλει ο Δάγκουλας με τους άντρες του μανιασμένοι. Οι κατακτητές είχαν αυτή την τακτική. Ωθούσαν δουλοπρεπείς και επίδοξους Εφιάλτες Έλληνες να κάνουν τη «βρώμικη» δουλειά στους συμπατριώτες τους και να επιδίδονται σε φρικαλεότητες. Έτσι το μίσος του λαού να διοχετεύεται σ’ αυτούς κι όχι στους ίδιους τους κατακτητές.
Τη μέρα εκείνη οι «Δαγκουλαίοι» ενήργησαν βάσει λίστας προγραφών. Μπουκάρανε οργανωμένοι. Αναζήτησαν ανθρώπους για τους οποίους είχαν πληροφορίες για αντιστασιακή δράση. Η τρομοκρατία ήταν άνευ προηγουμένου. Έκαναν έρευνες στα σπίτια και δεν παρέλειπαν να αρπάζουν ό, τι αντικείμενο αξίας έβρισκαν σ’ εκείνα τα φτωχόσπιτα της Καλαμαριάς του ‘44. Μέχρι το μεσημέρι έντεκα Καλαμαριώτες δολοφονήθηκαν, μεταξύ αυτών και μια γυναίκα. Η κάθε μια από τις δολοφονίες είναι και ένα παράδειγμα παραληρηματικής απανθρωπιάς. Εκτός από τους έντεκα μέσα στο μακελειό έπεσαν νεκροί και οι αδερφοί Τιτόπουλοι. Τα αδέρφια αυτά βρέθηκαν τυχαία εκείνη τη μέρα στην Καλαμαριά, όμως είχαν προηγούμενα με έναν από τους ανθρώπους του Δάγκουλα.
Δήμαρχος της Καλαμαριάς τότε ήταν ο Δημήτριος Παυλίδης. Ο Παυλίδης δεν ήταν εκλεγμένος. Είχε διοριστεί από τους Γερμανούς το ’42, όταν η Καλαμαριά έγινε ανεξάρτητος Δήμος. Μέχρι τότε ανήκε στο Νέο Ρύσιο. Είχε γεννηθεί στον Πόντο και ήταν εμπορικός αντιπρόσωπος στο επάγγελμα. Οι μαρτυρίες λένε για έναν πράο και πονόψυχο άνθρωπο. Γράφτηκε ότι ήταν «ευτύχημα» για την Καλαμαριά που είχε τέτοιο δήμαρχο στα δύσκολα αυτά χρόνια. Αν και είχε στενές σχέσεις με τους κατακτητές και του είχαν εμπιστευτεί ολόκληρο Δήμο, μερικοί τον χαρακτηρίζουν μάλιστα «άνθρωπο τους», σε όλη του τη θητεία προσπάθησε να υπερασπιστεί το λαό της Καλαμαριάς.
Εκείνη τη μέρα ο Παυλίδης βρισκόταν στο κέντρο της Θεσσαλονίκης για υποθέσεις του. Κατά τη διάρκεια της μέρας πληροφορείται για τις σφαγές στο Δήμο του. Φεύγει εσπευσμένα για την Καλαμαριά.
Η αντίδρασή του ήταν άμεση και διφορούμενη. Στην αυλή του κτηρίου του σχολείου που σήμερα στεγάζεται το Δημαρχείο, βάζει σούβλες με αρνιά και κρέατα και ανοίγει κρασιά. Καλεί τον Δάγκουλα και το «στρατό» του και τους κερνά. Οι σφαγείς τρώνε και μεθούν. Ολόκληρο το δημοτικό συμβούλιο παρακάθεται σε κείνο το τραπέζωμα, μάλιστα ο Γενικός Γραμματέας του Δήμου εκτελεί χρέη… μάγειρα! Το κρασί ρέει άφθονο και οι Δαγκουλαίοι σταματούν τις βιαιοπραγίες. Λίγο αργότερα, οι ταγματασφαλίτες ζαλισμένοι από το κρασί, αποχωρούν από την Καλαμαριά τραγουδώντας «τα ρόδα , τα τριαντάφυλλα, της άνοιξης τα κάλλη». Η λίστα προγραφών που κρατούσαν είχε τριάντα ονόματα. Οι νεκροί που άφηναν πίσω ήταν μόλις έντεκα.
Γι’ αυτή του την πράξη ο Παυλίδης αργότερα κατηγορήθηκε. Είπαν ότι ταΐζε και πότιζε τους φονιάδες, ενώ αυτοί μακέλευαν. Μάλιστα ο λογαριασμός του φαγοποτιού χρεώθηκε στο Δήμο (σώζεται η απόφαση της δαπάνης 3,5 δις δραχμών). Άλλοι στήριξαν το Δήμαρχο, πεπεισμένοι για τα ανθρώπινα του κίνητρα. Τον αποκάλεσαν μάλιστα και «Οδυσσέα» για τον τρόπο που μηχανεύτηκε για να σώσει τους συντοπίτες του.
Το γεγονός είναι ότι με το μεγάλο φαγοπότι μπροστά στο τότε σχολείο το φονικό σταμάτησε και οι σφαγείς ημέρεψαν. Δυστυχώς δεν γνωρίζουμε έγκυρα τι ειπώθηκε σε κείνο «γιορτινό» τραπέζι ανάμεσα στο Δάγκουλα και τον Παυλίδη.
Τον Νοέμβριο του ίδιου έτους ο Παυλίδης οδηγήθηκε στο λαϊκό δικαστήριο του Χορτιάτη από τους αντάρτες. Εκτός από τις σχέσεις του με τους Γερμανούς και την επιλογή του για τη θέση του δημάρχου, η κύρια κατηγορία ήταν η στάση του στα γεγονότα του Αυγούστου. Στην απολογία του υποστήριξε ότι έπραξε έτσι για να σταματήσει το μακελειό. Είπε ότι ήταν ένα τέχνασμα για να τους ημερέψει. Το λαϊκό δικαστήριο αθώωσε τον Παυλίδη από όλες τις κατηγορίες.
Οι αντάρτες δεν πρόλαβαν να δικάσουν τον Δάγκουλα. Τον ίδιο μήνα που γινόταν η δίκη του Παυλίδη, πέθανε. Είχε τραυματιστεί στη μάχη του Κιλκίς και άφησε την τελευταία του πνοή στο δημοτικό νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης. Έτσι, και με την απελευθέρωση, το νοσηρό τάγμα των Δαγκουλαίων πέρασε στις μαύρες σελίδες της ιστορίας.
27 Οκτωβρίου, 2013 στις 1:16 μμ
Πάνος
Πρώτο σε επισκεψιμότητα σήμερα αυτό το ποστ, χωρίς εμφανή αιτία. Κάποιοι μερακλήδες σε κάποιο φόρουμ το κουβεντιάζουν, προφανώς…
28 Οκτωβρίου, 2013 στις 1:13 πμ
Άγγελος
…η λίστα αυτή έμεινε ανενεργή….
τι παθαίνουν ρε πστ μου αυτές οι λίστες στην ελλάδα; δάκος, μουχρίτσα; τι;
28 Οκτωβρίου, 2013 στις 7:53 πμ
Πάνος
Η συγκεκριμένη λίστα έπαθε Βάρκιζα και έγιναν αμέσως άλλες λίστες, από την ανάποδη.
29 Οκτωβρίου, 2013 στις 10:53 πμ
“Επέζησα από τα στρατόπεδα των Ναζί, δεν έχω χρόνο να φοβηθώ” | Sophie's Stories
[…] κάποιον που τα είχαν κάνει πλακάκια. Καρά τον έλεγαν, μεσεγγυούχος ήταν αυτός… Αργότερα αυτός σκοτώθηκε από νάρκη. Ο […]
11 Δεκεμβρίου, 2013 στις 12:00 μμ
“Επέζησα από τα στρατόπεδα των Ναζί, δεν έχω χρόνο να φοβηθώ” - Αντικλείδι blog
[…] κάποιον που τα είχαν κάνει πλακάκια. Καρά τον έλεγαν, μεσεγγυούχος ήταν αυτός… Αργότερα αυτός σκοτώθηκε από νάρκη. Ο […]
8 Μαρτίου, 2014 στις 3:44 μμ
Πολιτικές δολοφονίες και εκτελέσεις στη Θεσσαλονίκη | Η καλύβα ψηλά στο βουνό
[…] https://panosz.wordpress.com/2011/10/15/civil_war-121/ […]
29 Μαρτίου, 2014 στις 9:36 πμ
Πάνος
Πλήθος επισκέπτες χθες και σήμερα εδώ, άγνωστο πόθεν προερχόμενοι.
(Συνολικά το ποστ έχει πάνω από 6.500 επισκέψεις)
9 Ιουνίου, 2014 στις 8:42 μμ
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΔΑΔΟΥΛΙΔΗΣ
ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΕΡΩΤΗΣΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ Ή ΤΟΥΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑΣ. ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΓΝΩΜΗ ΣΑΣ ΟΣΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΝΤΙΣΤΑΘΗΚΑΝ ΤΟΥΣ ΓΕΡΜΑΝΟΥΣ ΚΑΤΑΚΤΗΤΕΣ ΣΕ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ ΕΚΤΟΣ ΕΑΜ-ΕΛΑΣ Ή ΔΕΝ ΘΕΛΗΣΑΝ, ΚΥΡΙΩΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΛΥΘΗΣΜΟΥΣ ΤΗΣ ΥΠΑΙΘΡΟΥ, ΝΑ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΟΥΝ ΤΟΥΣ ΕΛΑΣΙΤΕΣ ΣΤΟ ΒΟΥΝΟ, ΤΙ ΕΙΝΑΙ; ΠΩΣ ΘΑ ΤΟΥΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΖΑΤΕ; ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΕΑΜ-ΕΛΑΣ ΤΟΤΕ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΚΕ ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΤΟΥΣ ΘΕΩΡΟΥΣΕ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΘΕΩΡΕΙ ΩΣ ‘ΔΩΣΙΛΟΓΟΥΣ’ ΚΑΙ ‘ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΩΝ’ Ή ΣΤΗΝ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ‘ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΟΥΣ’. ΜΕ ΔΥΟ ΛΟΓΙΑ ΟΠΟΙΟΣΔΗΠΟΤΕ ΜΗ ΑΡΙΣΤΕΡΟΣ Ή ΟΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΒΓΕΙ ΣΤΟ ΒΟΥΝΟ ΜΕ ΤΟΝ ΕΛΑΣ ΝΑ ΠΟΛΕΜΗΣΕΙ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΖΟΤΑΝ ΩΣ ‘ΠΡΟΔΟΤΗΣ’ ΚΑΙ ‘ΔΩΣΙΛΟΓΟΣ’ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΩΝ ΜΕ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΕΙ ΜΕ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΑΥΤΗ ΤΟΥ ΤΗΝ ΕΠΙΛΟΓΗ ΕΙΤΕ ΣΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ ΕΙΤΕ ΣΤΑ ‘ΔΕΚΕΜΒΡΙΑΝΑ’ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΜΦΥΛΙΟ ΠΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕ. ΣΕ ΑΡΚΕΤΕΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ ΑΘΩΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΑΝ ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ‘ΕΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ’ ΚΑΙ ΑΝ ΤΡΩΓΕΤΑΙ, ΣΦΑΧΤΗΚΑΝ ΑΠΟΤΟΝ ΕΛΑΣ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΦΟΒΕΡΗ ΟΠΛΑ ΜΟΝΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ Ή ΕΠΕΙΔΗ ΓΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥΣ, ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟΥΣ Ή ΚΑΙ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΔΕΝ ΘΕΛΗΣΑΝ ΝΑ ΒΓΟΥΝ ΣΤΟ ΒΟΥΝΟ ΚΑΙ ΑΝ ΤΟ ΕΚΑΝΑΝ ΕΝΤΑΧΘΗΚΑΝ ΣΕ ΑΛΛΕΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΙΑΚΕΣ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ ΔΕΞΙΩΝ Ή ΕΘΝΙΚΟΦΡΟΝΩΝ ΟΠΩΣ Η ΠΑΟ Κ.Α. ΕΣΕΙΣ ΛΟΙΠΟΝ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΩΣ ΘΑ ΤΟΥΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΖΑΤΕ; ‘ΔΩΣΙΛΟΓΟΥΣ’ ΚΑΙ ‘ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ’. ΑΝ ΕΧΕΤΕ ΤΗΝ ΕΥΓΕΝΗ ΚΑΛΟΣΥΝΗ ΑΠΑΝΤΗΣΤΕ ΜΟΥ.
8 Ιουλίου, 2014 στις 9:24 μμ
Gate-7
Ο Κοσμιδης λείπει…
8 Ιουλίου, 2014 στις 9:49 μμ
Mitsos
Προς τον κο Δαδουλίδη..
Ο αντάρτης πρέπει και να τρέφεται και να πείρνει πληροφορίες από κάποιους που δεν ζούν στο βουνό αλλά στο χωριό και στην πόλη. Αμα όποιον δεν ήθελε να πάει στο βουνό τον σκότωναν τότε από ποιους θα τρέφοταν από τους Γερμανούς ή τους ντόπιους δοσιλόγους και κουκουλοφόρους τους?
Στο χωριό μου στον ΕΛΑΣ μπήκαν 4 άτομα. Δεν έσφαξαν πάντως κανέναν από αυτούς που δεν μπήκαν. Μια γυναίκα κρέμασαν από τα δοκάρια του ταβανιού γιατί έδινε πληροφορίες στους Γερμανούς για τις κινήσεις τους, ενώ την είχαν προειδοποιήσει ότι θα την κρεμάσουν. Οποιος δεν ακούει δεν ακούει.. αλλά δεν του φταίνε παντα οι άλλοι. Την βρήκε το πρωί ο γιος της κρεμασμένη με ένα σημείωμα.. Γιατι δεν κρατάς το στόμα σου κλειστό?
ΕΑΜ-ΕΛΑΣ Ρεθύμνης.
8 Ιουλίου, 2014 στις 10:01 μμ
bas
Καραμπινάτος Αριστερός Φασισμός
9 Ιουλίου, 2014 στις 12:28 πμ
Mitsos
Δεν είναι φασισμός, είναι καθαρά θέμα επιβίωσης. Στον πόλεμο δεν πας για να πεθάνεις, πας για να νικήσεις. Αλλιώς απλώς δεν πάς, κάθεσαι στο σπίτι σου. Κανενας δεν ανάγκασε κανένα να βγεί στο βουνό. Λίγοι εχουν την φυσική και νοητική αντοχή να αντέξουν τη δίψα, τη ζέστη, την πείνα, και το κρύο και πολλοί τα παρατούσαν και εγκατέλειπαν την αντίσταση. Παρεδιδαν τον οπλισμό και στη θέση τους ερχόταν άλλοι, κανέναν δεν κρατούσαν με το ζόρι. Αυτοί που εγκατέλειπαν γινόταν σύνδεσμοι και πληροφοριοδότες για την αντίσταση, τροφοδότες των ανταρτών και των Εγγλέζων που χειριζόταν ασυρμάτους και είχαν επικοινωνία με τη Μ. Ανατολή.
Τα ίδια κάνανε και στο Βιετναμ οι αντάρτες του Χο Τσι Μινχ. Αφήνανε το όπλο και πιάνανε το σκαπέτι για να φυτέψουν να ταίσουν τους άλλους αντάρτες και γινόταν πληροφοριοδότες. Οι Βιετκόνγκ γνώριζαν τους περισσότερους Αμερικάνους αξιωματικούς με το μικρό τους όνομα.. Σε όλα τα κωλόμπαρα του Ν. Βιετναμ είχαν τις περισσότερες πουτάνες πληροφοριοδότες με ασυρμάτους και μάθαιναν τα πάντα. Είναι ένας από τους βασικούς λόγους που τελικά νίκησαν.
28 Οκτωβρίου, 2015 στις 5:36 μμ
Πάνος
Η Διαταξική Φύση του Ελληνικού Δοσιλογισμού
Ελένη Καρασαββίδου
«Ένα μονάχα σας ζητώ. Να μην ξεχάσετε ποτέ!» έγραψε ο 23χρονος Ι.Γιουσικ την ημέρα της εκτέλεσης του στα 1944. Φράση που διαπερνά τον χρόνο κι φτάνει πια ως ευθυτενής παράκληση, και στα δικά μας αυτιά σε εποχές που επιβάλλεται η ακοή μας. Η καταγραφή της Κατοχής σε σελίδες αυτοβιογραφίας λογοτεχνών της θεσσαλονίκης είναι κιβωτός μνήμης και ταυτόχρονα μιας ιστορικής αλήθειας τόσο άβολης που δεν μπορούσε παρα μεταπολεμικά να κρυφτεί, συμβάλλοντας είτε άμεσα ειτε έμεσα και στην σημερινή μας εικόνα.
«Στη Θεσσαλονίκη μπήκαν οι Γερμανοί το πρωί στις 7 Απριλίου 1941». Έτσι, στη σελίδα 137 του 2ου τόμου, αρχίζει η καταγραφή της Γερμανικής κατοχής στις Σελίδες Αυτοβιογραφίας του Γ. Θ. Βαφόπουλου.
Ήδη, αποτελώντας εισαγωγή σε ένα υλικό που δεν μπορεί να χωρέσει σε ένα άρθρο, η πρώτη αναφορά του Βαφόπουλου για τον δωσιλογισμό αναιρεί το στερεότυπο του δωσίλογου ως κατεξοχήν μέλος ενός λούμπεν προλεταριάτου, κάτι που (όμοια με την Γερμανία όπου την κύρια ευθύνη “φορτώθηκαν” μεταπολεμικά και “πολύ βολικά” σχεδόν αποκλειστικά τα μικροαστικά στρώματα) είχε καθιερωθεί περίπου ως αυτονόητο στην μετακατοχική/μετεμφυλιακή Ελλάδα:
Ο Βαφόπουλος, ως υπάλληλος του Δήμου, γνωρίζει από πρώτο χέρι και το δηλώνει άλλωστε σε μια φράση καθαρά, τη διαταξική φύση αυτού που αποκαλεί ελληνικό υπόκοσμο, και πόσο η κατοχή υπήρξε η αφορμή για μια φιλοναζιστική συσπείρωση όχι πρώτιστα στη βάση της ιδεολογίας, αλλά της οικονομίας. Γράφει: «ο Δήμος Θεσσαλονίκης, μέσα σε λίγες μέρες, βούλιαξε από το βάρος των γερμανικών απαιτήσεων. /…./ Τις σκάλες της Δημαρχίας τις ανεβοκατέβαιναν Γερμανοί αξιωματικοί, με πρόθυμους διερμηνείς, κι έφερναν μακρούς καταλόγους των ειδών που ζητούσαν… Κι ακόμα μισθοδοτικές καταστάσεις των υπαλλήλων των γραφείων τους και των διερμηνέων, αυτών των πανάθλιων ερπετών, που ήξεραν την βδελυρή τέχνη να γλύφουν με τη γλώσσα τις μαύρες γυαλισμένες μπότες των Γερμανών».
«Ζητούσαν τώρα από τον Δήμο “διατακτικές”…. κι έπαιρναν ένα ραδιόφωνο για τη μονάδα τους κι άλλο ένα για την “ιδιαίτερη” γραμματέα τους, την απόφοιτο της Γερμανικής Σχολής, που είχε βρει τώρα την ευκαιρία, μαζί με την άσκηση των γερμανικών της, να λύσει και το πρόβλημα της δύσκολης τούτης ζωής…… κι έρχονταν έπειτα στο Δήμο στοίβες τα τιμολόγια των καταστημάτων, με τιμές ανεξέλεγκτες, καθορισμένες από την καλή διάθεση του καταστηματάρχη και την πατριωτική συνείδηση των διερμηνέων, που έπρεπε κι αυτοί οι καημένοι να ζήσουν τις δύσκολες τούτες μέρες. ….Και τότε ιδρύθηκαν…. οι περίφημες “Επιτροπές Ελέγχου Προμηθειών Αρχών Κατοχής”»…./Γύρω από τις περίφημες “Επιτροπές Ελέγχου Προμηθειών Αρχών Κατοχής”… όλα τούτα τα τσακάλια του υποκόσμου οσμίστηκαν τη μυρωδιά του πτώματος κ’ έπεσαν πάνω του με τη βουλιμία ενός πεινασμένου. Είναι οδυνηρή η εμπειρία μου από τη θητεία μου στην υπηρεσία εκείνου του κρατικού οργανισμού, όπου τώρα βρισκόμουν αποσπασμένος…. Κάποιος ιδιοκτήτης μεγάλης οικοδομής… είχε βάλει στο σπίτι του Γερμανούς αξιωματικούς. Και κατέστρωσε ο αλιτήριος το σχέδιο ν’ ανακαινήσει ολόκληρο το κτίριο με έξοδα του ελληνικού δημοσίου…. Αφού μήνες ολόκληρους δούλεψαν τα συνεργεία…. ο αλιτήριος εκείνος, και μετά το τελείωμα της δουλειάς, εξακολούθησε να εμφανίζεται με πλαστές τώρα καταστάσεις και να εισπράττει τα ανύπαρκτα ημερομίσθια του. Το γερμανικό πουλάκι του εξασφάλιζε την προστασία και την ασυδοσία. Κ’ εισέπραττε τα χρήματα ο ασυνείδητος και τάκαμνε χρυσές λίρες. Και μετά την απελευθέρωση, αντί να εξαφανισθεί ή να περάσει από το δικαστήριο των “δοσιλόγων”, γύριζε στους δρόμους προκλητικός, επιδεικνύοντας τους τίτλους του στην υπηρεσία της Αγγλικής Ιντέλιτζενς Σέρβις».
Ενώ ο Βαφόπουλος, ως έντιμος αστός, θίγει και την χρήση του στρατού κατοχής ως “ομάδα κρούσης για πληρωμές” από “επιχειρηματίες” της πόλης που μπορούσαν να διατηρούν (με το αζημίωτο και για τις 2 μεριές) μαζί τους προνομιακές σχέσεις: Ο Γερμανός απαιτούσε να γίνει αμέσως η πληρωμή του εντάλματος της “βασίλισσας των τζαμιών”… σήκωσε το βαρύ του χέρι να με χτυπήσει. Οπισθοχώρησα έντρομος. Η συνείδηση του ραγιά δάγκωσε την ψυχή μου. … κι εκείνος βρίζοντας τώρα “εις άπταιστον ελληνικήν”, έκαμε ένα νεύμα στη χαμηλοβλεπούσα ‘μαντόννα’ κ’ έφυγε βροντώντας τη θύρα.
Ενώ, η βαρβαρότητα των πολιτισμένων τευτόνων (αυτό που ο Τόμας Μαν σε μια εξαιρετική μελέτη απεκάλεσε ως την πλάνη του Γερμανικού αστισμού, ως την βεβαιότητα πως η παιδεία από μόνη της, δίχως την κριτική σκέψη και την ανθρωπιστική συνείδηση, μπορούσε να εξανθρωπίσει τον κόσμο) αναδεικνύεται και στο σύντομο διήγημα «Τα λεμόνια ήταν ακριβά», του Γ. Ιωάννου αναφέρεται σ’ έναν από τους μεγαλύτερους εξευτελισμούς της ζωής του. Σε μια περίοδο που οι Έλληνες πέθαιναν κατά χιλιάδες από την έλλειψη τροφής, μια ομάδα Γερμανών αξιωματικών θεώρησε ότι θα ήταν πολύ διασκεδαστικό να χτυπάει τους περαστικούς με λεμόνια. Κι ενώ σε κάθε άλλη περίπτωση οι διαβάτες απλά θα έφευγαν από αυτό το σημείο για να μη γίνονται τα παιχνίδια των Γερμανών, η πείνα και η πλήρης εξαθλίωση τους έκανε, όχι μόνο να δέχονται τα χτυπήματα των Γερμανών, αλλά και να πέφτουν στο δρόμο για να μαζέψουν τα λεμόνια. Η εικόνα των Ελλήνων που τσακώνονταν για κάτι τέτοιο ήταν εξαιρετικά αστεία για τους κατενθουσιασμένους Γερμανούς αξιωματικούς. Οι οποίοι άλλωστε, σκάρωναν πάντα αντίστοιχης ποιότητας πλάκες κατά την περιφορά του Επιταφίου εις βάρος των Ελλήνων…
Μέσα από τις σκληρές αυτές σελίδες η πόλη της κατοχής επιστρέφει σε μας ως πεδίο όπου το ανίερο της κτηνωδίας εις βάρος των όποιων ΄άλλων΄ και της βόλεψης όσων συνήθως με το αζημίωτο σιωπούν, συγκρούεται με την ιερότητα της ανθρώπινης αντίστασης, με τελική της πράξη την Μνήμη που είναι Φως, κι ακόμη και σήμερα αρνείται να σιωπήσει..
http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/i-diataksiki-fysi-toy-ellinikoy-dosilogismoy