Θα ηθελα να προσθεσω την δολοφονια το 1980 του αντιστασιακου Τασου Μαγλαρίδη απο τα ΜΑΤ στην Νεαπολη Θεσσαλονικης οταν μια χουφτα ηλικιωμενοι αντιστασιακοι θελησαν να σηκωσουν την σημαια και να παρελασουν μετα το τελος της μαθητικης παρελασης .
Ηταν 28 οκτωβριου και την εζησα απο κοντα σαν μαθητης της περιοχης .
περισσοτερα εδω http://www.24grammata.com/?p=43218
εκτενες φωτογραφικο ρεπορταζ του συμβαντος φιλοξενηθηκε και στο περιοδικο Ταχυδρομος.
Όντως, ενδιαφέρουσα από μία ιστορική σκοπιά αυτή η αναδρομή σε αυτή την πτυχή της ιστορίας της Θεσσαλονίκης.
Το χρόνικο σημείο στο οποίο φαίνεται να έλαβε τέλος αυτός ο κύκλος αίματος βρίσκεται κάπου στις αρχές της δικτατορίας. Μετά από αυτό το σημείο (γύρω στο ΄68) ο κύκλος δείχνει να κλείνει (ή τουλάχιστον να μικραίνει πολύ) και ουσιαστικά η Θεσσαλονίκη παύει να αποτελεί ένα θέατρο παρόμοιου τύπου επιχειρήσεων. Την σκυτάλη αναλαμβάνει, από το 1975 και μετά, η Αθήνα. Έχει και αυτή πλέον μία ανάλογη και εξίσου πλούσια ιστορία, δυστυχώς.
Από το 1968 κοντεύει να περάσει μισός αιώνας. Και από το 1974 κάτι λιγότερο.
Κι όμως, η φιλολογία για την υποτιθέμενη ιδιαιτερότητα της Θεσσαλονίκης (=φοβική, πολιτικά συντηρητική, πόλη του εθνολαϊκισμού κλπ) βρίσκεται στο φόρτε της.
Ως βασικό αποδεικτικό επιχείρημα χρησιμοποιούνται οι «επώνυμες» δολοφονίες (Ζεύγος, Πολκ, Λαμπράκης, Τσαρουχάς) η σφαγή των εργατών του 1936, ενίοτε και ο εμπρησμός του Κάμπελ, ακόμα και η δολοφονία του Γεωργίου Α΄.
Έχω την εντύπωση ότι πρόκειται για έναν ακόμα μύθο, χωρίς ουσία.
Αν εξαιρέσουμε τη δολοφονία Πολκ, που είναι μοναδική στα ελληνικά χρονικά αν και τίποτα δεν αποκλείει ότι θα μπορούσε να συμβεί και αλλού, όλες οι άλλες μεγάλες πολιτικές δολοφονίες δεν έχουν κάτι το αποκλειστικό, που να αποδίδεται στην πόλη.
Ο Γεώργιος Α’ είχε υποστεί δολοφονική επίθεση στην Αθήνα (1898). Όπως και ο πρωθυπουργός Βενιζέλος, εξάλλου – ενώ είχε δολοφονηθεί κατά την ίδια χρονική περίοδο ο Ίων Δραγούμης.
Αντίστοιχο (ίσως χειρότερο) πογκρόμ με το Κάμπελ είχε υπάρξει νωρίτερα στην Κέρκυρα.
Αλλά και οι δολοφονίες στελεχών του ΚΚΕ δεν ήταν σπάνιες σε οποιοδήποτε άλλο μέρος (πχ Παπαρήγας, στην Αθήνα). Όσο για τη δράση των στρατοδικείων και των παρακρατικών μεταξύ 1946-49, που είχε ως αποτέλεσμα εκατοντάδες νεκρούς, τα πράγματα ήταν ακόμα πιο τραγικά πχ στην Πελοπόννησο, όπου εξοντώθηκε πλήρως (και με φυσική εξόντωση) η δύναμη του ΔΣΕ. Εκείνο που υπήρξε πολύ πιο έντονα στη Θεσσαλονίκη ήταν το αντάρτικο πόλης (ΟΠΛΑ, ΜΛΑ) και οι συνεχείς προσπάθειες για σαμποτάζ. Η διαφορά με το νότο εξηγείται ίσως λόγω της γεωγραφικής εγγύτητας με τις κύριες δυνάμεις του ΔΣΕ, κυρίως όμως επειδή στην Αθήνα (και τις άλλες πόλεις του νότου) οι παράνομες οργανώσεις του ΚΚΕ είχαν ήδη εξαρθρωθεί πολύ νωρίτερα, συνήθως εντός του 1947. Και γιατί στην Αθήνα είχαν υπάρξει τα Δεκεμβριανά του ’44 και η αποξένωση του ΚΚΕ από μεγάλο μέρος του πληθυσμού, με αποτέλεσμα την πολιτική του καχεξία και την οργανωτική του συρρίκνωση.
Κι αν το τροχαίο του Λαμπράκη «απέτυχε» και αποκαλύφθηκαν οι ένοχοι (ίσως όχι όλοι…) υπήρξαν τουλάχιστον άλλα δύο τροχαία βουλευτών που εξακολουθούν να προβληματίζουν αν ήταν μεταμφιεσμένες δολοφονίες: Του Στέφανου Σαράφη και του Αλέξανδρου Παναγούλη – αμφότερα στην Αθήνα.
Τέλος, δολοφονίες στελεχών της αριστεράς επί χούντας έγιναν και στο νότο, δεν ήταν αποκλειστικότητα της Θεσσαλονίκης.
Αν ισχύουν αυτά, γιατί καλλιεργείται ο μύθος ότι η Θεσσαλονίκη είναι «διαφορετική» και από αυτή την άποψη;
Προφανώς υπάρχουν κάποιες ιδιαιτερότητες, με κυρίαρχη τη δραματική αλλαγή στη σύνθεση του πληθυσμού της πόλης (έφυγαν μουσουλμάνοι και Εβραίοι, ήρθαν ελληνικοί πληθυσμοί της Ανατολής) αλλά και ο απόηχος της σκληρής διεκδίκησης της πόλης από άλλες Βαλκανικές δυνάμεις – κυρίως από τη Βουλγαρία, φόβος που αναζωπυρώθηκε με τη παρουσία Βουλγαρικών δυνάμεων κατοχής στην ελληνική Μακεδονία, μετά την εισβολή των Γερμανών στα 1941 και πρόσφατα (ως καρικατούρα όμως) με τη FYROM.
Δεν είναι (κυρίως: δεν ήταν) αμελητέα όλα αυτά, αλλά κάποιοι έχτισαν μεγάλες καριέρες μέχρι τις μέρες μας σπεκουλάροντας εμμονικά και κατ’ αποκλειστικότητα πάνω τους, ενώ δεν έλειψαν κι εκείνοι που προσπάθησαν (χωρίς επιτυχία, με μια εξαίρεση) να αποκτήσουν οντότητα πουλώντας, σε κόντρα με τους πρώτους, αντίθεση στον εθνολαϊκισμό (με εντελώς λαϊκίστικο τρόπο) και αντι-εθνικισμό, ο οποίος συνήθως απλά ταυτιζόταν με άλλους Βαλκανικούς εθνικισμούς.
Αλλά από αυτή την άποψη, της ποιότητας δηλαδή του πολιτικού της προσωπικού, η Θεσσαλονίκη είναι όντως… διαφορετική, με τη κακή έννοια 😉
Καλλιεργήθηκε κατά κόρον για να ελέγξει το ΠΑΣΟΚ την πόλη.Αυτή τη στιγμή έχει κοπάσει καθώς τα συμφέροντα που στήριξαν το ΠΑΣΟΚ έχουν ανάγκη τους …..φοβικούς για να βγάλουν πέρα το μνημόνιο.Όταν περάσει η φάση του μνημονίου και τα βρουν με το ΣΥΡΙΖΑ ή ότι μείνει από αυτόν για να ανασυγκροτηθεί η «δημοκρατική παράταξη» θα ξαναρχίσουν.
10 Σχόλια
Comments feed for this article
Μαρτίου 8, 2014 στις 8:55 μμ
dimx
Θα ηθελα να προσθεσω την δολοφονια το 1980 του αντιστασιακου Τασου Μαγλαρίδη απο τα ΜΑΤ στην Νεαπολη Θεσσαλονικης οταν μια χουφτα ηλικιωμενοι αντιστασιακοι θελησαν να σηκωσουν την σημαια και να παρελασουν μετα το τελος της μαθητικης παρελασης .
Ηταν 28 οκτωβριου και την εζησα απο κοντα σαν μαθητης της περιοχης .
περισσοτερα εδω
http://www.24grammata.com/?p=43218
εκτενες φωτογραφικο ρεπορταζ του συμβαντος φιλοξενηθηκε και στο περιοδικο Ταχυδρομος.
Μαρτίου 8, 2014 στις 9:04 μμ
Πάνος
Πολυ σωστα, τωρα το θυμηθηκα κι εγω!
Μαρτίου 8, 2014 στις 11:16 μμ
arcades
Ευχαριστίες Πάνο, ανεκτίμητη σούμα 🙂
Μαρτίου 8, 2014 στις 11:30 μμ
Πάνος
Να εισαι καλα. Νομιζω κι εγω οτι θα ειναι χρησιμη αν και υπαρχουν ασαφη σημεια που πρεπει να φωτιστουν περισσοτερο.
Μαρτίου 8, 2014 στις 11:42 μμ
Δύστροπη Πραγματικότητα
Όντως, ενδιαφέρουσα από μία ιστορική σκοπιά αυτή η αναδρομή σε αυτή την πτυχή της ιστορίας της Θεσσαλονίκης.
Το χρόνικο σημείο στο οποίο φαίνεται να έλαβε τέλος αυτός ο κύκλος αίματος βρίσκεται κάπου στις αρχές της δικτατορίας. Μετά από αυτό το σημείο (γύρω στο ΄68) ο κύκλος δείχνει να κλείνει (ή τουλάχιστον να μικραίνει πολύ) και ουσιαστικά η Θεσσαλονίκη παύει να αποτελεί ένα θέατρο παρόμοιου τύπου επιχειρήσεων. Την σκυτάλη αναλαμβάνει, από το 1975 και μετά, η Αθήνα. Έχει και αυτή πλέον μία ανάλογη και εξίσου πλούσια ιστορία, δυστυχώς.
Εύγε για την καλή δουλειά Πάνο.
Μαρτίου 9, 2014 στις 8:00 πμ
Πάνος
Από το 1968 κοντεύει να περάσει μισός αιώνας. Και από το 1974 κάτι λιγότερο.
Κι όμως, η φιλολογία για την υποτιθέμενη ιδιαιτερότητα της Θεσσαλονίκης (=φοβική, πολιτικά συντηρητική, πόλη του εθνολαϊκισμού κλπ) βρίσκεται στο φόρτε της.
Ως βασικό αποδεικτικό επιχείρημα χρησιμοποιούνται οι «επώνυμες» δολοφονίες (Ζεύγος, Πολκ, Λαμπράκης, Τσαρουχάς) η σφαγή των εργατών του 1936, ενίοτε και ο εμπρησμός του Κάμπελ, ακόμα και η δολοφονία του Γεωργίου Α΄.
Έχω την εντύπωση ότι πρόκειται για έναν ακόμα μύθο, χωρίς ουσία.
Αν εξαιρέσουμε τη δολοφονία Πολκ, που είναι μοναδική στα ελληνικά χρονικά αν και τίποτα δεν αποκλείει ότι θα μπορούσε να συμβεί και αλλού, όλες οι άλλες μεγάλες πολιτικές δολοφονίες δεν έχουν κάτι το αποκλειστικό, που να αποδίδεται στην πόλη.
Ο Γεώργιος Α’ είχε υποστεί δολοφονική επίθεση στην Αθήνα (1898). Όπως και ο πρωθυπουργός Βενιζέλος, εξάλλου – ενώ είχε δολοφονηθεί κατά την ίδια χρονική περίοδο ο Ίων Δραγούμης.
Αντίστοιχο (ίσως χειρότερο) πογκρόμ με το Κάμπελ είχε υπάρξει νωρίτερα στην Κέρκυρα.
Αλλά και οι δολοφονίες στελεχών του ΚΚΕ δεν ήταν σπάνιες σε οποιοδήποτε άλλο μέρος (πχ Παπαρήγας, στην Αθήνα). Όσο για τη δράση των στρατοδικείων και των παρακρατικών μεταξύ 1946-49, που είχε ως αποτέλεσμα εκατοντάδες νεκρούς, τα πράγματα ήταν ακόμα πιο τραγικά πχ στην Πελοπόννησο, όπου εξοντώθηκε πλήρως (και με φυσική εξόντωση) η δύναμη του ΔΣΕ. Εκείνο που υπήρξε πολύ πιο έντονα στη Θεσσαλονίκη ήταν το αντάρτικο πόλης (ΟΠΛΑ, ΜΛΑ) και οι συνεχείς προσπάθειες για σαμποτάζ. Η διαφορά με το νότο εξηγείται ίσως λόγω της γεωγραφικής εγγύτητας με τις κύριες δυνάμεις του ΔΣΕ, κυρίως όμως επειδή στην Αθήνα (και τις άλλες πόλεις του νότου) οι παράνομες οργανώσεις του ΚΚΕ είχαν ήδη εξαρθρωθεί πολύ νωρίτερα, συνήθως εντός του 1947. Και γιατί στην Αθήνα είχαν υπάρξει τα Δεκεμβριανά του ’44 και η αποξένωση του ΚΚΕ από μεγάλο μέρος του πληθυσμού, με αποτέλεσμα την πολιτική του καχεξία και την οργανωτική του συρρίκνωση.
Κι αν το τροχαίο του Λαμπράκη «απέτυχε» και αποκαλύφθηκαν οι ένοχοι (ίσως όχι όλοι…) υπήρξαν τουλάχιστον άλλα δύο τροχαία βουλευτών που εξακολουθούν να προβληματίζουν αν ήταν μεταμφιεσμένες δολοφονίες: Του Στέφανου Σαράφη και του Αλέξανδρου Παναγούλη – αμφότερα στην Αθήνα.
Τέλος, δολοφονίες στελεχών της αριστεράς επί χούντας έγιναν και στο νότο, δεν ήταν αποκλειστικότητα της Θεσσαλονίκης.
Αν ισχύουν αυτά, γιατί καλλιεργείται ο μύθος ότι η Θεσσαλονίκη είναι «διαφορετική» και από αυτή την άποψη;
Προφανώς υπάρχουν κάποιες ιδιαιτερότητες, με κυρίαρχη τη δραματική αλλαγή στη σύνθεση του πληθυσμού της πόλης (έφυγαν μουσουλμάνοι και Εβραίοι, ήρθαν ελληνικοί πληθυσμοί της Ανατολής) αλλά και ο απόηχος της σκληρής διεκδίκησης της πόλης από άλλες Βαλκανικές δυνάμεις – κυρίως από τη Βουλγαρία, φόβος που αναζωπυρώθηκε με τη παρουσία Βουλγαρικών δυνάμεων κατοχής στην ελληνική Μακεδονία, μετά την εισβολή των Γερμανών στα 1941 και πρόσφατα (ως καρικατούρα όμως) με τη FYROM.
Δεν είναι (κυρίως: δεν ήταν) αμελητέα όλα αυτά, αλλά κάποιοι έχτισαν μεγάλες καριέρες μέχρι τις μέρες μας σπεκουλάροντας εμμονικά και κατ’ αποκλειστικότητα πάνω τους, ενώ δεν έλειψαν κι εκείνοι που προσπάθησαν (χωρίς επιτυχία, με μια εξαίρεση) να αποκτήσουν οντότητα πουλώντας, σε κόντρα με τους πρώτους, αντίθεση στον εθνολαϊκισμό (με εντελώς λαϊκίστικο τρόπο) και αντι-εθνικισμό, ο οποίος συνήθως απλά ταυτιζόταν με άλλους Βαλκανικούς εθνικισμούς.
Αλλά από αυτή την άποψη, της ποιότητας δηλαδή του πολιτικού της προσωπικού, η Θεσσαλονίκη είναι όντως… διαφορετική, με τη κακή έννοια 😉
Μαρτίου 9, 2014 στις 8:10 πμ
δεξιος
O μύθος καλλιεργείται για τον λόγο αυτό.
https://panosz.wordpress.com/2014/03/08/gallup-102/
Καλλιεργήθηκε κατά κόρον για να ελέγξει το ΠΑΣΟΚ την πόλη.Αυτή τη στιγμή έχει κοπάσει καθώς τα συμφέροντα που στήριξαν το ΠΑΣΟΚ έχουν ανάγκη τους …..φοβικούς για να βγάλουν πέρα το μνημόνιο.Όταν περάσει η φάση του μνημονίου και τα βρουν με το ΣΥΡΙΖΑ ή ότι μείνει από αυτόν για να ανασυγκροτηθεί η «δημοκρατική παράταξη» θα ξαναρχίσουν.
Μαρτίου 9, 2014 στις 8:53 πμ
Πάνος
δεξιέ,
σκέψου απλά ποιοι κυριαρχούν στο δεξιό μπλοκ του πολιτικού προσωπικού της Θεσσαλονίκης τις τελευταίες δεκαετίες 😉
Μαρτίου 9, 2014 στις 11:47 πμ
nikos__alfa
Βάλε και τον Άκη με τον ΒαΒ έλ ως πιο …σοφιστικέ εκδοχές και δένει το γλυκό. 😀
Απρίλιος 20, 2016 στις 5:46 μμ
Πολιτικές δολοφονίες και εκτελέσεις στη Θεσσαλονίκη – Σημειώσεις για τον Εμφύλιο
[…] Πηγή: Πολιτικές δολοφονίες και εκτελέσεις στη Θεσσαλονίκη | … […]