Πρόσφατα εγκρίθηκε από το Ευρωκοινοβούλιο ένα ψήφισμα, το λεγόμενο ψήφισμα Σέρκας, από το όνομα του Ισπανού σοσιαλιστή ευρωβουλευτή που το εισηγήθηκε, το οποίο περιέχει συστάσεις προς την Επιτροπή σχετικά με την ενημέρωση και τη διαβούλευση με τους εργαζομένους, την πρόβλεψη και τη διαχείριση των αναδιαρθρώσεων (2012/2061(INI)). Το ψήφισμα αυτό, που είχε ευρύτατη υποστήριξη από τις διάφορες πολιτικές ομάδες του ΕΚ (και όλους τους Έλληνες ευρωβουλευτές, εκτός από εκείνους της αριστεράς), προσπαθεί να βάλει νέους όρους αντιμετώπισης στο ήδη οξύ πρόβλημα των απολύσεων και της ανεργίας, το οποίο αναμένεται να οξυνθεί ακόμα περισσότερο στις χώρες της ΕΕ.
Το πλήρες κείμενο του ψηφίσματος είναι εδώ:
Ας επιχειρήσουμε μια σύντομη παρουσίαση και κριτική. Το ΕΚ με το ψήφισμά του αποδέχεται ως δεδομένα ότι:
- η αναδιάρθρωση δεν αποτελεί νέο φαινόμενο αλλά μια πρακτική που ακολουθείται όλο και πιο συχνά λόγω των οικονομικών προκλήσεων και λαμβάνοντας υπόψη ότι, τα τελευταία έτη, έχει κερδίσει μεγαλύτερο έδαφος, έχει λάβει διάφορες μορφές, παρουσιάζει έξαρση σε ορισμένους τομείς ενώ χρησιμοποιείται και σε νέους τομείς, με απρόβλεπτες επιπτώσεις στον οικονομικό και κοινωνικό ιστό των κρατών μελών·
Το ψήφισμα αποδίδει το φαινόμενο αυτό, το οποίο αντιμετωπίζει περίπου ως αναπόφευκτο φυσικό φαινόμενο στην παγκόσμια οικονομική κρίση που άρχισε το 2008 και χωρίς να προσδιορίσει τα αίτια της κρίσης, ώστε να προσπαθήσει κανείς με τις αναγκαίες νομοθετικές πρωτοβουλίες και παρεμβάσεις να θεραπεύσει αιτιολογικά το φαινόμενο της μαζικής ανεργίας (γιατί περί αυτού πρόκειται), έρχεται να διαπιστώσει ότι αυτή η (ούτως ή άλλως αναπόφευκτη) κρίση, επιβάλλει στις εταιρίες και στους εργαζομένους τους να προβούν στις αναγκαίες αλλαγές προκειμένου να προστατευτούν η ανταγωνιστικότητα και οι θέσεις εργασίας.
Εξαρχής λοιπόν προσδιορίζει ότι το βάρος των αλλαγών θα το επωμισθούν οι εργαζόμενοι, προσθέτοντας στο σημείο αυτό, για παρηγορητικούς λόγους (προς τους εργαζόμενους και προς την υγιή επιχειρηματικότητα) και τις εταιρείες.
Δεν είναι δυνατόν να σχολιάσουμε μία προς μία τις δεκάδες παραδοχές που υιοθετεί και λαμβάνει υπόψη το ψήφισμα. Αλλά, πώς να μη σταθεί κανείς στον απίστευτο κυνισμό και την παραπλανητική γλώσσα που χρησιμοποιείται όταν δηλώνεται ότι
- απαιτείται η έγκαιρη προετοιμασία των εργαζομένων με σκοπό τη μετάβαση προς μια οικονομία που αξιοποιεί αποδοτικά τους πόρους και είναι οικολογική, και λαμβάνοντας υπόψη ότι η ανάπτυξη προσφέρει τεράστιες δυνατότητες απασχόλησης, πλην όμως συνοδεύεται από την ανάγκη αναδιάρθρωσης των μη βιώσιμων τομέων και εταιριών·
Με άλλα λόγια η «ελαστικότητα» των εργασιακών σχέσεων που προετοιμάζεται (και οι απολύσεις, με χρυσωμένο το χάπι ως δήθεν εθελούσιες έξοδοι) γίνεται για… οικολογικούς λόγους και για την αποδοτική αξιοποίηση των πόρων! Και μόνο αυτή η αναφορά, που δυσφημίζει αδίσταχτα την οικολογία και την οικολογική προοπτική της οικονομίας, χρησιμοποιώντας τις ως άλλοθι, θα έπρεπε να αποτρέψει τους Πράσινους ευρωβουλευτές από την υπερψήφιση του κειμένου!
Είναι χαρακτηριστικό ότι με τις τριάντα μία (31) παραδοχές, που αποτελούν το «σκεπτικό» του ψηφίσματος επιδιώκεται να απαλειφθεί και να μη ληφθεί υπόψη η παραμικρή αντίθεση / σύγκρουση συμφερόντων ανάμεσα στις εταιρείες και τους εργαζόμενους καθώς επίσης ανάμεσα στην σύμπραξη της πολιτικής και οικονομικής ελίτ (η οποία προφανώς δεν υφίσταται) και τους εργαζόμενους. Αντίθετα περιγράφεται μια αναπόφευκτη κρίση η οποία απειλεί εξίσου κεφάλαιο και εργασία και η οποία μπορεί να αντιμετωπιστεί με καλή / συνεργατική διάθεση, από κοινού. Η βασική αυτή παραδοχή, η οποία εξωραΐζει την επιδίωξη να πληρώσουν οι εργαζόμενοι, με πολλαπλούς τρόπους, το κόστος της κρίσης, είναι χαρακτηριστική μιας σκληρά μονόπλευρηςς αντίληψης των πραγμάτων, η οποία όμως προσπαθεί να καλυφθεί πίσω από μια περίτεχνη, όσο και κούφια, τεχνοκρατική / πολιτική ιδιόλεκτο.
Έτσι, τα 17 μέτρα της 1ης σύστασης, συνοψίζονται κατ’ ουσίαν στο ότι θα πρέπει να εμπλέκονται και οι ίδιοι οι εργαζόμενοι στις διαδικασίες απολύσεων των συναδέλφων τους, για το «κοινό καλό». Επιδιώκεται δηλαδή η μετατροπή των συνδικάτων σε εργαλεία συνδιαχείρισης των απολύσεων, διαστρέφοντας και ακυρώνοντας πλήρως το ρόλο τους.
Η επιδίωξη μετατροπής των συνδικαλιστικών οργάνων σε συνενόχους για τις απολύσεις συνοψίζεται εύγλωττα στη Σύσταση 2 σχετικά με τον στόχο:
- Ο σκοπός είναι να προωθηθεί και να διευκολυνθεί η ενημέρωση και η διαβούλευση για την οικονομική αλλαγή και να βελτιωθεί ο τρόπος με τον οποίο οι εταιρίες, οι εκπρόσωποι των εργαζομένων, οι δημόσιες αρχές και άλλοι σχετικοί ενδιαφερόμενοι φορείς σε όλη την Ένωση, ο καθένας φέροντας διαφορετική ευθύνη σε διαφορετικά στάδια της διαδικασίας αναδιάρθρωσης, προβλέπουν, προετοιμάζουν και διαχειρίζονται με κοινωνικά και οικολογικά υπεύθυνο τρόπο την εταιρική αναδιάρθρωση (δηλαδή τις απολύσεις)
- Για το σκοπό αυτό, οι εταιρίες και οι εκπρόσωποι των εργαζομένων, κατά την αντιμετώπιση της αναδιάρθρωσης, με πνεύμα συνεργασίας, αναγνωρίζουν ότι οι διαδικασίες αυτές στοχεύουν στην προστασία τόσο των συμφερόντων των εταιριών όσον αφορά την ανταγωνιστικότητα και τη βιωσιμότητά τους όσο και των συμφερόντων των εργαζομένων τους, όσον αφορά τις κοινωνικές, υγειονομικές και εργασιακές συνθήκες καθώς και τις συνθήκες απασχόλησης.
Η Σύσταση 4 σχετικά με τον μακροπρόθεσμο στρατηγικό προγραμματισμό, την προσαρμοστικότητα και την απασχολησιμότητα είναι τυπικό υπόδειγμα τεχνοκρατικής μπουρδολογίας και πολιτικής υποκρισίας, αφού αυτοαναιρεί τις ίδιες της τις θέσεις με την επίκληση του γεγονότος ότι σε πολλές περιπτώσεις οι εταιρίες αναγκάζονται να αναδιαρθρωθούν λόγω απρόβλεπτων αλλαγών στις συνθήκες της αγοράς ή λόγω των τεχνολογικών εξελίξεων. Είναι χαρακτηριστικό (και καθόλου τυχαίο) ότι η εργασία εδώ γίνεται απασχολησιμότητα.
Οι υπόλοιπες «συστάσεις» κινούνται στο ίδιο πνεύμα. Ενδιαφέρον παρουσιάζει το σημείο 3 της σύστασης 7, με το οποίο προβλέπεται ότι
- Οι εταιρίες ενημερώνουν από την αρχή τις δημόσιες αρχές και τους εκπροσώπους των εργαζομένων στο αντίστοιχο επίπεδο, ιδιαίτερα στο τοπικό επίπεδο, σε εύθετο χρόνο, και τις εμπλέκουν όσο το δυνατό περισσότερο στην εφαρμογή της διαδικασίας αναδιάρθρωσης (δηλαδή στις απολύσεις).
Επίσης,
- Όταν δεν είναι εφικτή η αποφυγή των απολύσεων ή όταν οι απολύσεις αποτελούν μέρος του πακέτου που θα εφαρμοστεί στο πλαίσιο των εναλλακτικών επιλογών, οι εταιρίες, με τη συνδρομή τοπικών αρχών και δημόσιων/ιδιωτικών υπηρεσιών απασχόλησης, συμβάλλουν στην παροχή στους εμπλεκόμενους εργαζομένους της κατάλληλης για την περίσταση βοήθειας με στόχο την ενίσχυση της απασχολησιμότητάς τους και την γρήγορη επανένταξή τους στην αγορά εργασίας με βιώσιμο τρόπο.
Αυτό μεταφράζεται στην απαίτηση οι δήμοι ή οι περιφέρειες αφενός να συμβάλλουν στο χρύσωμα του χαπιού των απολύσεων και αφετέρου να επωμίζονται (εθελοντικά;) μέρος του κόστους διαχείρισης του προβλήματος.
Όσο για τα ευχολόγια περί «δίκαιης αποζημίωσης» των απολυομένων, είχαμε μια καλή ευκαιρία να τα εκτιμήσουμε στην πράξη με τις σφαγιαστικές ρυθμίσεις που επέβαλε η τρόικα για όσους πρόκειται να απολυθούν στη χώρα μας, κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων για το 3ο μνημόνιο.
Συμπερασματικά, πρόκειται για ένα φιλόδοξο σχέδιο χειραγώγησης της εργασίας, αλλοτρίωσης των συνδικαλιστικών ενώσεων και διαχείρισης της ανεργίας μέσω της διάχυσης της ευθύνης έξω και μακριά από τις εταιρείες. Και μάλιστα υπό το πολιτικά συκοφαντικό προκάλυμμα της οικολογίας και της αξιοποίησης των πόρων για την ανάπτυξη!
Ευχαριστούμε πολύ, αλλά δεν θα πάρουμε!
29 Σχόλια
Comments feed for this article
29 Ιανουαρίου, 2013 στις 8:49 πμ
Βασίλης Ζωγόπουλος
Αν κατάλαβα καλά, αυτό το έκτρωμα το ψήφισαν και οι ευρωπαίοι Πράσινοι, άρα και ο «δικός μας» πράσινος ευρωβουλευτής;
29 Ιανουαρίου, 2013 στις 9:47 πμ
Πάνος
Σωστα καταλαβες, Βασιλη.
29 Ιανουαρίου, 2013 στις 10:19 πμ
σχολιαστης
Είναι αυτή η παράγραφος απίστευτα κυνική;
«απαιτείται η έγκαιρη προετοιμασία των εργαζομένων με σκοπό τη μετάβαση προς μια οικονομία που αξιοποιεί αποδοτικά τους πόρους και είναι οικολογική, και λαμβάνοντας υπόψη ότι η ανάπτυξη προσφέρει τεράστιες δυνατότητες απασχόλησης, πλην όμως συνοδεύεται από την ανάγκη αναδιάρθρωσης των μη βιώσιμων τομέων και εταιριών·»
29 Ιανουαρίου, 2013 στις 11:26 πμ
nikos__alfa
Είναι ένα μικρό δείγμα της προσπάθειας αυτών που κατέχουν για τον εαυτό τους τη δυνατότητα να χρησιμοποιούν το προσωπικό τους αεροπλάνο για να πιούν καφέ εκατέρωθεν του Ατλαντικού και όχι μόνο, να υποχρεώσουν τους υπόλοιπους, κάτω από επικλήσεις των περιορισμένων πόρων και της οικολογίας, να πηγαινοέρχονται με τα πόδια!
Το όνομα του όχι και τόσο καινούργιου φρούτου; Οικοφασισμός!
«Μια πιθανή λεκάνη έλξης είναι ο οικο-φασισμός. Μια ελίτ που χρησιμοποιεί σύγχρονα εργαλεία επιτήρησης και ελέγχου θα εγκαθιδρύσει ένα είδος κοινωνικά αυταρχικής παγκόσμιας οικονομίας. Όσοι δεν ανήκουν σ’ αυτήν την ελίτ, θα ζουν σε ένα σύστημα σταθερής κατάστασης από υλική άποψη[6]. Σε μια εποχή με περιορισμένους πόρους, θα επιβληθούν διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στους έχοντες και τους μη-έχοντες, που θα ενισχύονται από το φόβο της αδυναμίας πρόσβασης σ’ αυτούς τους πόρους. Οι διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στους έχοντες και στους μη-έχοντες θα είναι πιο βάναυσες από τις σημερινές. Παίρνουμε μια γεύση αυτού του ελκυστή από τα τεράστια μεταναστευτικά ρεύματα που αναμένεται να ενταθούν καθώς η παγκόσμια οικολογική κρίση προκαλεί μαζικές μετακινήσεις πληθυσμών. Ο οικο-φασισμός είναι ένας διπρόσωπος εχθρός, επειδή πολλοί υποστηρικτές του χρησιμοποιούν αντικαπιταλιστική ρητορική. Είναι πολύ απίθανο ο οικο-φασισμός να είναι ένας σταθερός ελκυστής – αργά ή γρήγορα θα καταρρεύσει λόγω της κλειστής φύσης του, που περιορίζει τη διασύνδεση. Εντωμεταξύ, όμως, το κόστος για την ανθρωπότητα και τον πλανήτη θα είναι τεράστιο. »
Αν και υπεραισιόδοξο όλο το άρθρο που επιχειρεί με διαφορετικά εργαλεία να δώσει ερμηνείες και προοπτικές στα γνωστά αδιέξοδα που οξύνονται σήμερα στον καιρό της κρίσης! 😉
http://indy.gr/library/polyplokotita-krisimi-astatheia-kai-to-telos-toy-kapitalismoy
29 Ιανουαρίου, 2013 στις 5:08 μμ
Μιχάλης Μιχελής
Ανεξάρτητα από το περιεχόμενο των «προτάσεων Σέρκα» που κλήθηκε το Ευρωκοινοβούλιο να ψηφίσει, είναι ένας ευρύτερος προβληματισμός για την αναχαίτιση της αποβιομηχάνισης της Ευρώπης.
Επειδή λοιπόν το θέμα είναι πολύ ευρύ, προς χάρη της εισαγωγής, στο συγκεκριμένο post που ανάρτησε ο Πάνος, θα προσθέσω μερικά συμπληρωματικά στοιχεία, χωρίς να επικεντρωθώ (επί του παρόντος), στην συνολικότερη λογική των ψηφισμένων προτάσεων, που επί του πρακτικού, μάλλον δεν θα εφαρμοστούν ποτέ.
Όλα ξεκίνησαν από τους νέους παίχτες στο καπιταλιστικό παιγνίδι. Η αποφασισμένη (1992) από την Ε.Ε. εργατική εβδομάδα των 48 ωρών, μπήκε στο στόχαστρο από τους Ανατολικοευρωπαίους κι έτσι μέσω της σλοβενικής προεδρίας (2008), επιδιώχθηκε να γίνουν 65 ώρες. Με δυό λόγια το πρότειναν, για να κερδίζουν περισσότερα χρήματα οι χαμηλόμισθοι εργάτες των δικών τους χωρών, με τις επιπλέον 17 ώρες απασχόλησης (χωρίς φυσικά καταβολή των υπερωριών).
Ο λόγος ήταν προφανής. Αφ’ ενός καλύτερες αποδοχές στους κακοπληρωμένους εργαζόμενους κι αφ’ ετέρου μια διευκόλυνση στις (ευπρόσδεκτες) επιχειρήσεις που έκλεισαν τα μητρικά εργοστάσια και μετανάστευσαν στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Ο φόβος λοιπόν, ότι σε περίπτωση αύξησης του κόστους παραγωγής, εξ αιτίας των έξτρα bonus στους εργαζόμενους, μπορεί να κάνει ακριβή την παραγωγικότητα και τις επιχειρήσεις να μετακομίσουν πάλι προς άλλες ευνοϊκότερες κατευθύνσεις, οδήγησε το συνδικαλιστικό κίνημα των πρώην κομμουνιστικών χωρών, στα συντηρητικά αιτήματά του ως προς το ωράριο και την εργασιακή εξάρτηση.
Ας σημειωθεί, ότι από τις χώρες της Δυτικής Ευρώπης, με το μεγαλύτερο πρόβλημα ως προς την μετανάστευση των βιομηχανιών, τα σκήπτρα κατέχουν η Γερμανία, Γαλλία και Ιταλία, δηλαδή ουσιαστικά εκείνες οι τεχνολογικά υψηλού κόστους επιχειρήσεις, που μπορούν να βρουν φτηνό εξειδικευμένο προσωπικό σε άλλες χώρες (αυτοκινητοβιομηχανία, χημικά εργοστάσια, ηλεκτρονική παραγωγή). Στην Ελλάδα το πρόβλημα αυτό, επισημάνθηκε στην υφαντουργεία και στην μεταποίηση, μια και τα χαμηλά μεροκάματα και η παραδοσιακά μηχανοποιημένη παραγωγή στα Βαλκάνια (Βουλγαρία και Ρουμανία), βοήθησαν να στηθούν γρήγορα εκεί νέες αλλοδαπές επιχειρήσεις, εκμεταλλευόμενες κυρίως το γυναικείο προσωπικό.
Στην πρόταση λοιπόν του 2008, για αύξηση των εργατικών ωρών σε 65, ψήφισαν εναντίον η Ισπανία, Γαλλία και Ιταλία, ενώ είχαν επιφυλάξεις η Πορτογαλία και η Μάλτα. Το Βέλγιο, η Κύπρος, η Ελλάδα και η Ουγγαρία απείχαν από την ψηφοφορία. Τα ευρωπαϊκά συνδικάτα ζήτησαν την καταψήφιση της εν λόγω πρότασης. Τότε λοιπόν μπροστά στο αδιέξοδο μιας οριστικής λύσης, δόθηκε στο Αλεσσάντρο Σέρκα, να διατυπώσει τροποποιημένες (συμβιβαστικές) απόψεις, για να ξεμπλέξει το αδιέξοδο, ειδικότερα στο θέμα μερικών επαγγελμάτων, που ο χρόνος έχει διαφορετική προσμέτρηση, από τα κλασικά εργατικά δεδομένα των εργοστασίων.
Επειδή λοιπόν φανερώθηκαν πολλά προβλήματα στα διάφορα εργασιακά προβλήματα, δόθηκε ένα βάθος 5 χρόνων, στη «Έκθεση Σέρκα» να εφαρμοστεί και να προσαρμοστούν τα αδιευκρίνιστα δεδομένα, στο τελικό σχέδιο.
Βεβαίως όταν πατάς σε δυό βάρκες, δηλαδή όταν αναζητάς συμβιβασμούς σε αγεφύρωτες καταστάσεις, στο τέλος τα κάνεις μούσκεμα. Κι αυτό έγινε με μια σειρά διατάξεων που πρότειναν οι μεσοβέζικες προτάσεις του εν λόγω Ισπανού Ευρωβουλευτή. Όπως λ.χ. εκείνη με την ψυχολογική υποστήριξη. Ότι δηλαδή μια αρμόδια επιτροπή στήριξης των εργαζομένων, πρέπει ν’ ανιχνεύσει τα ψυχολογικά προβλήματα που προκύπτουν από τις απολύσεις και στο κατά πόσο είναι υπεύθυνη η εργοδοσία να βρει τρόπους στον ψυχολογικά καταρρακωμένο εργαζόμενο (που έμεινε χωρίς δουλεία), να επανεκπαιδευτεί γρήγορα, για να είναι υποψήφιος σε μια νέα θέση εργασίας.
Με δυό λόγια μέσα σ’ ένα σύστημα πλήρους ασυδοσίας του κεφαλαίου, με τους εργάτες αδύναμους ν’ αποδεχθούν τη νέα πραγματικότητα, χωρίς κοινωνική υποστήριξη από το κράτος πρόνοιας, οι προτάσεις Σέρκα, παίζουν το ρόλο του Πόντιου Πιλάτου: Ναι μεν δύσκολη (άβολη) απόφαση, αλλά με μεσοβέζικες διαδικασίες τύπου «Ιησού ή Βαραββά», μπορεί να βρεθεί συνεργατικός βηματισμός κεφαλαίου κι εργαζόμενου προτρέπει το «Σχέδιο Σέρκα».
Φυσικά όλα αυτά, δεν θ’ αλλάξουν το δυσοίωνο επιχειρηματικό σκηνικό (την μετακίνησης των βιομηχανιών σε ευπορότερα περιβάλλοντα), ούτε θα ενδυναμώσουν τα εργατικά αιτήματα, του συνδικαλιστικού κινήματος στην Ε.Ε. Διότι το ζήτημα είναι αλλού.
Η σημερινή οικονομική λογική που ακολουθείται από την Ε.Ε. (αντικατοπτρίζοντας την πλειοψηφική δύναμη του ευρωπαϊκού εκλογικού σώματος), είναι η κλασική παραίνεση του Παρέτο. «Μην ακουμπάτε το κέρδος. Αφήστε το να πλουτίσει, για να έχουμε κι εμείς μερίδιο από την ευημερία του». Δηλαδή, η οικονομική κατάσταση του ατόμου, θα βελτιωθεί από το γενικότερο επενδυτικό ευνοϊκό κλίμα.
Επί όλων αυτών υπάρχει αντίλογος, αλλά θα ήταν ενδιαφέρον να εμπλουτισθεί, από την παρέα των σχολιαστών της «Καλύβας».
29 Ιανουαρίου, 2013 στις 6:27 μμ
sissa ben dahir
Ευχαριστώ Μιχάλη για τις ουσιαστικές πληροφορίες για τα κίνητρα που «δημιούργησαν» το νόμο.
29 Ιανουαρίου, 2013 στις 6:50 μμ
Αφώτιστος Φιλέλλην
Μιχάλης Μιχελής
Με την σειρα μου ευχαρσιτω για τις πολυ χρησιμες πληροφοριες.
Υπενθυμιζω οτι και χωρις αυτον τον νομο, ηδη εδω και 25 στη οι ελληνες αυτοαπασχολουμενοι (λ.χ. μηχανικοι ελευθεροι επαγγελματιες) οταν εχουν εργασια εργαζονται εως και 10×7=70 ωρες την εβδομαδα.
Αρα το προβλημα ειναι καθαρα…..ψυχολογικο. Οι μισθωτοι υπαλληλοι δεν μπορουν να εργαζονται καθαρα πανω απο 32.5 ωρες (=5 ημερες x6.5 ωρες/ημερα) για τα ….αφεντικα τους.
29 Ιανουαρίου, 2013 στις 7:26 μμ
j95
dude: κανένας δε σε ρώτησε αν θα πάρεις. επειδή δεν είναι φυσικο φαινόμενο η κρίση δε σημαίνει ότι είναι και θέμα επιλογής σου.
αυτά τα «αν κρατήσω την αναπνοή μου θα βρέξει δις» είναι ο λόγος που οι ευρωπαίοι ξεπερνιούνται (με τη δαρβινική έννοια).
29 Ιανουαρίου, 2013 στις 7:42 μμ
Πάνος
Μη κάνεις το βλάκα. Το δε θα πάρουμε έχει την έννοια της (εθελούσιας) συμφωνίας.
29 Ιανουαρίου, 2013 στις 8:03 μμ
xBerliner
Αν κατάλαβα καλά η διαφορά μεταξύ j και πάνου είναι η εξής:
j: Το βιασμό δεν θα το αποφύγεις, Δεν είναι θέμα επιλογής σου.
Πάνος: Εγώ πάντως δεν πρόκειται να χαλαρώσω για να τον απολαύσω.
29 Ιανουαρίου, 2013 στις 8:07 μμ
Ενη
Πραγματι ολη η σχετικη πληροφορηση που εδωσε ο κ. Μιχελης ειναι πολύ χρήσιμη, για να εξαχθουν συμπεράσματα.
Η μόνη απορία που θα προέβαλε κανείς ειναι οτι ολη αυτή η «προταση » ειναι ενα ψήφισμα του ευρωκοινοβουλίου που απευθύνεται στην επιτροπή.
Ομως το ευρωκοινοβουλιο ειναι γνωμοδοτικός θεσμός και δεν αποφασίζει.
Το συγκεκριμένο ψήφισμα εγινε υποχρεωτικό;
η προς μελέτη απο την Επιτροπή;
29 Ιανουαρίου, 2013 στις 8:14 μμ
nikiplos
καλησπέρα…
Αν είχα ελάχιστο χρόνο για να περιγράψω αυτό που διάβασα εν τάχει παραπάνω, θα έλεγα ότι μου θύμισε έντονα τις παρλαπίπες που λέει όπου σταθεί κι όπου βρεθεί ο ΓΑΠ.
Όπως κι εκείνος βάζει μέσα μπούρδες για «πράσινη ανάπτυξη» έτσι και το παραπάνω μπλέκει την οικολογία με τις καβαλίνες…
Επί των σχολίων:
Μιχάλη, οι «ευρωπαϊκές επενδύσεις» στα 90ς στις πρώην χώρες του Ανατολικού μπλοκ δεν είχαν καμία σχέση ούτε με παραγωγικότητα, ούτε με κόστη. Καθαροί μπρόκερς ήταν οι άνθρωποι με μεσάζοντες τους τοπικούς μαφιόζους πρώην κομσομόλους. Η μόνη χώρα που δεν κατάφεραν να μπροκάρουν ήταν η Γιουκοσλαβία, για αυτό και ίσως της έδειξαν γρήγορα ποιός ήταν το αφεντικό (όχι πως ο Μιλόσεβιτς ήταν καμία παρθένα)…
Στη Βουλγαρία, Σλοβενία, Σλοβακία, ακόμη και στην Πολωνία, αγόρασαν για να τα κλείσουν εντός έτους το αργότερο πετώντας τους ανθρώπους στο δρόμο, αφήνοντας ως μόνη ελεύθερη απασχόληση στους εκεί πληθυσμούς την … προαγωγή…
Επίσης αυτά δεν έχουν καμία σχέση με το σήμερα. Η Γερμανία δεν μετέφερε την τηλεματική της Siemens στην Κίνα επειδή τα μεροκάματα είναι φθηνά. 30 ατομα δούλευαν έτσι κι αλλιώς με την παραδοσιακή έννοια του βιομηχανικού εργάτη έναντι 3000 εργαζομένων στα 80ς. Απλά εκεί σήμερα χτυπάει η καρδιά της παγκόσμιας οικονομίας. Εκεί θα πουλήσουν το 70% των προϊόντων τους. Η Ινδία και η Κίνα μαζί απαριθμούν 4 δις πληθυσμό. 5% πλούσιοι εκεί ισοδυναμούν με αστική τάξη 200.000.000!!! Τόσους δεν έχουν ούτε οι ΗΠΑ, ούτε η Ευρώπη μαζί με τους μαφιόζους του πρώην ανατολικού μπλοκ. Σήμερα εκεί χτυπάει η καρδιά της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας και η Δύση δεν μπορεί να κάνει τίποτε περί αυτού…
(εκτός αν αρθεί η έννοια της ελεύθερης μεταφοράς κεφαλαίων, της παγκοσμιοποίησης δηλαδή, κάτι που δεν γίνεται χωρίς πόλεμο)
Επί του ποστ…
Ο Ρόγχος θανάτου της γραφειοκρατικής ΕΕ πριν την οριστική διάλυσή της, γιατί το μόνο που προσπαθούν να κάνουν είναι να θεσμοποιήσουν κάτι που ήδη ισχύει στην πράξη, είναι μακριά γελασμένοι. ούτως ή αλλέως οι πλούσιοι θα πάνε εκεί που δεν πληρώνουν φόρους, εκεί που κερδίζουν περισσότερα και δεν δίνουν δεκάρα για τις δουλειές των ανθρώπων κα σε ένα τέτοιο ανταγωνιστικό παγκοσμιοποιημένο καθεστώς. Και ναι, θα κλείσουν τις εταιρίες τους. Η Δύση εδώ και χρόνια οι μόνες δουλειές που παράγει σωρηδών είναι οι Υπηρεσίες σε έχοντες κυρίους και ύστερα φιλιπινέζες καθαρίστριες, πολωνοί φθηνοί συντηρητές οικοδόμοι και εδώ τελειώσαμε…
ένα έχω να πω: βοήθειά μας!
29 Ιανουαρίου, 2013 στις 10:09 μμ
John
μα στην Ελλάδα η κατάρρευση των εργασιακών δικαιωμάτων ξεκίνησε απο το 1990 που ήρθαν οι Αλβανοί για εργασία στην Ελλάδα. μόνο που τότε αφορούσε τους ξένους και όχι τους Έλληνες ….
η λογική των συγκοινωνούντων δοχείων φίλοι μου…
τότε δεν μίλησε κανένας γιατί ήταν οι Αλβανοί, μετά δεν μίλησε κανει΄ς γιατί ήταν οι Βούλγαροι , και ύστερα ήρθαν οι Πακιστανοί -λαθρο-μετανάστες (δουλεύουεν με 20 ευρώ και λιγότερο ) και δεν μιλάει κανένας ….
γιατί μας βόλευε… φανταζόμαστε ότι θα είμαστε πάντοτε τα αφεντικά
μόνο που τώρα ήρθε η σειρά μας και η σειρά των παιδιών μας … ..
και πονάει ρε γαμώτο….
29 Ιανουαρίου, 2013 στις 11:18 μμ
papoylis
Νίικιπλε
άφεριμ 🙂
Και το όλο ζήτημα πρέπει να ιδωθεί προοπτικά : πχ. πότε θα σκάσει η φούσκα στη Κίνα και τη Τουρκία 😉 Για πόσο ακόμα θα μπορεί η Ευρώπη να καταναλώνει , ενώ η απαραίτητη κρίσιμη μάζα καταναλωτών δεν θα έχει ακόμα δημιουργηθεί προς ανατολάς ;
Η τεράστια αυτή μετατόπιση τοης οικονομικής δραστηριότητας ενέχει γεωπολιτικές μεταβλητές αλλά και περιορισμούς που δεν μπορούν να «μαζευτούν» με τα ψηφίσματα – ευχολόγια μερικών φουκαράδων . Ούτε η πλήρως απελευθερωμένες αγορές προϊόντος , εργασίας , κεφαλαίου και χρήματος μπορούν να εξομαλύνουν τις αντιθέσεις. Στο βάθος ( και πέρα από τη κύμανση Κοντράτιεφ που βιώναμε αλλά τώρα καταλαβαίνουμε ) υπάρχει τοίχος και γκελ στο προστατευτισμό και τη περιχαράκωση …. με όλες τις παράπλευρες συνέπειες …. και κάτι φουκαράδες που μεγαλοπιάνονται με ψηφίσματα και άλλες ομορφιές θα πάνε φούντο μαζί με τους άλλους φουκαράδες που δεν μεγαλοπιάνονται 😉
29 Ιανουαρίου, 2013 στις 11:53 μμ
khlysty
@nikiplos: μιλώντας αποκλειστικά για την Κίνα, όπως είπε κι ο Παπούλης πιο πάνω, θα πρέπει να δούμε μέχρι ποιο σημείο θα φθάσει η φούσκα της -θα επιτρέψει το ΚΚΚ να φθάσει…-, προτού σκάσει και αρχίσουμε να μετράμε θύματα. Θεωρώ ότι τα όνειρα ορισμένων -κυρίως Γερμανών- για κατάκτηση της Κίνας θα παραμείνουν φρούδες ελπίδες, ειδικά όσο η Δύση μειώνει την κατανάλωσή της (το αυτό ισχύει και για τα υπόλοιπα BRICS, τα οποία αναπτύσσονται χάρη στην κατανάλώση των δυτικών).
Αν τα πράγματα γίνουν οριακά, οι Κινέζοι δεν πρόκειται να στηρίξουν τη Siemens, τη BMW ή την Β&Ο, αντιθέτως θα αυξήσουν την εσωτερική κατανάλωση εσωτερικά παραγωμένων προϊόντων, προκειμένου να διατηρήσουν την επίφαση της ανάπτυξης στη χώρα.
Όσον αφορά στη Δύση, δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο μαζί σου. Απλώς, αυτά πέσ’τα σε κανέναν απ’ αυτούς που περιμένουν μεγάλες επενδύσεις και ανάπτυξη, τώρα που «το κλίμα άλλαξε»…
Υ.Γ.: το ΙΝΕ ΓΣΕΕ προβλέπει για πολλά χρόνια «άνεργη ανάπτυξη», δηλαδή θετικό ρυθμό στο ΑΕΠ, αλλά με παρατεταμένη και ιδιαίτερα υψηλή ανεργία. Εμένα αυτό με τρομάζει περισσότερο από τα ψηφίσματα του Ευρωκοινοβουλίου, καθώς το ΙΝΕ έχει την τάση να πέφτει μέσα ΠΑΑΑΑΡΑ πολύ συχνά.
30 Ιανουαρίου, 2013 στις 12:14 πμ
nikiplos
Παπούλη mercy!
κύμανση Kondratiev ε? Στον Αφώτιστο πές τα που είναι και ρισκαδόρος του Χρηματιστηρίου!!! 🙂
Αγαπητέ Khlysty, Η Κίνα δεν μπορεί να αποκλείσει τα δυτικά προϊόντα. Τα δικά της θα συνεχίσει να τα παράγει για τη δική της μεσαία τάξη (όχι για το 5% που είπα παραπάνω αλλά για τους υπόλοιπους). Για τους έχοντες και κατέχοντες κινέζους όμως (το 5% που λέγαμε) η κατανάλωση θα αφορά Δυτικά προϊόντα και υποδομές, γιατί έτσι παίζεται το παιχνίδι (για να παράγονται τα IPADS στη χώρα σου πρέπει και να τα αγοράζεις)… ούτως ή αλλέως η Κίνα μόνο για να αναβαθμίσει τους χαλέδες της σε μικρομεσαία τάξη, απαιτεί ασύλληπτους παραγωγικούς πόρους και ενέργεια, και εδώ ήταν το game της Β. Αφρικής (Λιβύη, Τυνησία, Αίγυπτος και Συρία)**… Σε μικρότερο βαθμό στην Ινδία ισχύουν τα ίδια… Κάποτε που τα περισσότερα παράγονταν στη Δύση οι Αγγλοι έκαναν τις μεταφορές εκεί… Μετά τα 80ς που κατάλαβαν (γιατί δεν ήταν χαζοί) τι παίζει, άφησαν τις επιχειρήσεις τους σε έμπιστα χέρια και εκείνοι απλά μετέφεραν εκεί τις εταιρίες τους (σήμερα τα ντιλς γίνονται εκεί Χονγκ Κόνγκ, Μακάο κλπ). Απόρροια αυτού ήταν να πλουτίσουν ξαφνικά άνθρωποι από το πουθενά, που διαδέχτηκαν τις αγγλικές εταιρίες (ουσιαστικά τους τις έδωσαν σχεδόν «δώρο», μια τέτοια ήταν και η COSCO του καπετάν Κωνσταντακόπουλου).
**Τα τελευταία χρόνια η Κίνα είχε βάσεις στον κόλπο της Γουϊνέας (Δ. Αφρική) και είχε και εργοστάσια. Ίσως η φουριόζικη Γαλλική επέμβαση εκεί να μην είναι άσχετη με αυτό το γεγονός… εξού και η «αναπόφευκτη εμπλοκή τους» που βλέπουν οι ΗΠΑ…
30 Ιανουαρίου, 2013 στις 12:21 πμ
j95
Μπα η διαφορά μας είναι ότι το «δε σε θέλω, σήκω φύγε» δεν το θεωρώ καν βιασμό. Μάλιστα αν θέλουμε οπωσδήποτε να χαρακτηρίσουμε κάτι βιασμό, το «όχι, όχι, ό,τι και να λες θα συνεχίσουμε να το κάνουμε κάθε βράδυ όπως πριν» ταιριάζει πολύ περισσότερο.
Αν μια εταιρεία πρέπει να κάνει αναδιάρθρωση για οικονομικούς λόγους, όσο δυσάρεστο και να είναι αυτό, δε μπορεί να γίνει κάτι άλλο, παρά μόνο να κλείσει η εταιρεία (προφανώς υπάρχουν και ισοδύναμα της αναδιάρθρωσης όπως οι μειώσεις μισθών και η εκ περιτροπής εργασία, αλλά αυτό δεν αλλάζει την ουσία του επιχειρήματος).
Στην Ελλάδα τείνουμε να ξεχάσουμε πόσο αμείλικτα ισχύει αυτό, επειδή πολλοί δουλεύουν στο κράτος (που δεν έχει το option να κλείσει) και αρκετοί ακόμα σε επιχειρήσεις που κρατικοποιήθηκαν στο σημείο που θα έπρεπε να κλείσουν.
Αλλά εκεί έξω στον άγριο κόσμο αναδιαρθρώσεις και κλεισίματα συμβαίνουν όλη την ώρα. Και το να γίνονται αναδιαρθρώσεις λελογισμένα και με ελαχιστοποίηση των αρνητικών επιπτώσεων, προκειμένου να αποφεύγονται τα κλεισίματα και οι αναδιαρθρώσεις-σφαγές είναι σε γενικές γραμμές καλό.
30 Ιανουαρίου, 2013 στις 12:48 πμ
Γιάννης - 2
@ nikiplos Συμφωνώ.
Υπάρχει η θεωρία του παγκόσμιου Κέντρου Βάρους που μετατοπίζεται περιστροφικά στη Γή. Τα τελευταία 50 + χρόνια ήταν στη Βόρειο Αμερική + Ιαπωνία. Τώρα είναι σε μετατόπιση δυτικά προς Κίνα + Ινδία.
Το ερώτημα είναι που θα πάει στη συνέχεια, αφού εκεί που λογικά έπρεπε να κατευθυνθεί, στην Αφρική, δεν υπάρχει ούτε μεγάλη δύναμη, ούτε ενότητα.
Όμως, η δημιουργία κάποιου είδους Κοινής Αγοράς ή Ηνωμένης Αφρικής, είναι αυτό που χρειάζεται για να δημιουργηθεί ο νέος πόλος παγκοσμιοποίησης με τα φθηνά εργατικά χέρια να παράγουν και για τους Κινέζους και τους Ινδούς όταν και αυτοί θα γίνουν Ευρωπαίοι και Αμερικανοί. 🙂
Όσο για την Ελλάδα, πολλοί δεν πίστευαν ότι όταν τον Μάρτιο του 2012 οι Παπαδήμος + Βενιζέλος + Προβόπουλος, σε επιστολή τους προς την Λαγκάρντ που ζητούσαν επισήμως το PSI και το δάνειο, έλεγαν ότι: «Θα κάνουμε ότι χρειασθεί ώστε η Ελλάδα να γίνει ανταγωνιστική προς τις χώρες της Νοτιο-ανατολικής Ευρώπης» (δλδ Βουλγαρία, Ρουμανία), μιλούσαν σοβαρά!
30 Ιανουαρίου, 2013 στις 1:03 πμ
΄Αγγελος
καλα μην τρελλαινεστε με τους κυκλοι κοντρατιεφ και τα παγκοσμια κεντρη βαρους γιατι καθε φορα που δεν τους βγαινουν τα νουμερα αρχιζουν τα ναι ο κυκλος ειναο 53,5 χρονια αλλα την τελευταια φορα μας πηγε στα 65 γιατι ο ερμης ηταν αναδρομος.
το μελλον οπως και το παρελθον ειναι χαοτικα. απλα στο παερλθον, γατες οντες, βλεπουμε ξεκαθαρα το κοκκινο νημα της ιστοριας. η ετσι νομιζουμε.
30 Ιανουαρίου, 2013 στις 1:16 πμ
papoylis
Ποιός εξυπνάκιας ισχυρίστηκε ποτέ ότι η κύμανση Κοντράτιεφ έχει προβλέψιμη περίοδο ορέ Άγγελε να τον κράξω και εγώ 🙂
Αυτό δεν σημαίνει ότι η κύμανση δεν υπάρχει … εδώ καλά καλά δεν μπορούν να προβλέψουν τα κευνσιανά κυκλικά φαινόμενα με ακρίβεια …!
30 Ιανουαρίου, 2013 στις 1:19 πμ
΄Αγγελος
ειχαμε μια συζητηση στου τεκη πιο παλια με παραπομπη σε ενα αρθρο του βηματος (οκ το εγραψα τωρα και καταλαβα το ατοπημα μου).
κυμανση ξεκυμανση, ολα αυτα ειναι εξ ποστ επεξηγησεις, οποτε καλο ειναι να εκλαμβανονται ως αυτο που, κατ εμε, ειναι: ενας τροπος αφηγησης για να οξυνεις την αντιληψη σου, οχι κανα θεσφατο. γιατι μερικοι περιμενουν με το επενδυτηρι στο χερι….
30 Ιανουαρίου, 2013 στις 1:30 πμ
Αφώτιστος Φιλέλλην
Οποτε στην ημιτονοειδη καμπυλη «ride the tide», για να’ σαι σιγουρος (αν δεν πεσεις σε τυρβη ή μαυρη τρυπα), ασε που μπορεις να πεσεις και σε πιδακα DIrac και να ανυψωθεις σε Πολλαπλασιαστη Syriza τουλαχιστον 1.7 ( εως 3.4 πιο μακροπροθεσμα).
30 Ιανουαρίου, 2013 στις 1:35 πμ
΄Αγγελος
κοινως, ειναι να μην σου τυχει….
30 Ιανουαρίου, 2013 στις 1:53 πμ
papoylis
….ο Αφώτιστος 🙂
30 Ιανουαρίου, 2013 στις 7:01 πμ
Μιχάλης Μιχελής
Σε τούτη τη συζήτηση που προέκυψε, υπάρχουν δυο ερωτήματα, που χρειάζονται περεταίρω ανίχνευση.
Ποιοι ψήφισαν υπέρ και ποιοί κατά και φυσικά γιατί, στην «Έκθεση Σέρκα».
Αν οι «προτάσεις Σέρκα», μπορεί τελικά να είναι εφαρμόσιμες.
Τελικά αυτός ο Ισπανός ευρωβουλευτής Αλεσσάντρο Σέρκα, που έχει προκαλέσει «αναταραχή» στους Ευρωσκεπτικιστές, αλλά και στους «κολλημένους» δογματικούς Κομμουνιστές, είναι ένας συνετός πραγματιστής (Σοσιαλιστής) ή ένα ακόμα ρεβιζιονιστικό «καθίκι», ένας έμμισθος σύντροφος του κεφαλαίου;
«Ο Ριζοσπάστης» με πρωτοσέλιδο, έλουσε όλους εκείνους (507), που ψήφισαν υπέρ των «απόψεων Σέρκα», ως καθοδηγούμενα όργανα του καπιταλισμού. Έβαλε λοιπόν στο κομμουνιστικό του καζάνι και τους έλιωσε ιδεολογικά, τους Έλληνες Ευρωβουλευτές, από την καπιταλιστική ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, μέχρι το εναλλακτικό (αριστερό) κίνημα του ΣΥΡΙΖΑ και τους ΟΠ. Ποιούς όμως παράτησε; Ποιοι ήταν εκείνοι οι 107 του «όχι» στο «Σχέδιο Σέρκα»;
• Εν πρώτοις, εκείνοι που δεν έχουν καταλάβει που βρισκόμαστε πολιτικά και οικονομικά σήμερα, αναπολώντας άλλες παρελθούσες εποχές ή συνεχίζουν να ονειρεύονται νέες αγωνιστικές νίκες της εργατιάς, στην πορεία προς την ολική ρήξη της με το κεφάλαιο.
• Μαζί με τους προλεγόμενους (που έχουν υιοθετήσει τη λογική της προλεταριακής ανατροπής), ακολουθούν οι εκ δεξιών, παραδοσιακοί θιασώτες της εθνικής ειρήνης και ευγενούς κοινωνικής άμιλλας, της διεκδικητικής αυτοσυγκράτησης των εργατικών αιτημάτων και της επαναφοράς της λαϊκής συμπόρευσης με το ζωογόνο πατριωτικό κεφάλαιο, για την εμπέδωση της εθνικής αναγέννησης.
Δηλαδή οι κλειστοφοβικοί εθνικιστές δια της τεθλασμένης, μαζί με τους αντιπάλους τους κομμουνιστές (φορείς του διεθνιστικού τσιτάτου: «προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε») συνεργάστηκαν στο Ευρωκοινοβούλιο, δια της αρνητικής ψήφου για να εξοβελιστεί η αμαρτωλή ρεβιζιονιστική αντίληψη, της εργατικής υποτέλειας.
Εν ολίγοις στην προκείμενη περίπτωση, έχουμε:
• Μια σθεναρή αμφισβήτηση έναντι των συστημικών προσπαθειών ( των Ευρωπαϊστών), για τη θεσμοθέτηση τυπικών κανόνων (ως προς το εργατικό δίκαιο).
•
Για να μπορέσουμε όμως να βγάλουμε μια άκρη για να ξεκαθαριστεί το τοπίο, σε ότι αφορά τα υπέρ και τα κατά, των «απόψεων Σέρκα», πρέπει να δούμε τα κομβικά σημεία της συζήτησης.
• Από πού θα βγουν τα χρήματα των επενδύσεων, για την βιομηχανική ανάκαμψη; (Άποψη που εν πολλοίς έχουν ως κοινό τόπο, οι υποστηριχτές του «ναι»).
• Πώς θα εξελιχθεί η βιομηχανική εποχή στην Ευρώπη; Υπάρχει εναλλακτικός τρόπος; ( Μια άποψη, πέρα από τον αρνητισμό του «όχι» ).
Αν πάρουμε λοιπόν ως απαρχή του προβληματισμού μας τη δεύτερη περίπτωση, θα πρέπει να δούμε πως θα ανακοπεί η διεθνοποίηση της παραγωγής και πώς η εσωστρεφής λογική των κλειστών συνόρων ή των περιορισμένων (κι επιλεκτικών εθνικών συμμαχιών), μπορεί να λειτουργήσει.
Ο κοινός παρανομαστής των εθνικών λύσεων, οδηγεί αναγκαστικά στην ελεγχόμενη παραγωγή. Στους δασμούς. Στα ποιοτικά προϊόντα. Στα οικολογικά ισοζύγια.
Μπορεί να ισχύσουν περιορισμοί στο διεθνές εμπόριο; Μπορεί η βιομηχανική παραγωγή, να επωμιστεί το βάρος της απεθνικοποίησης, χωρίς να εντάξεις (μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο της εθνικής αντίστασης), το χρηματιστηριακό κεφάλαιο;
• Είναι δηλαδή επί της ουσίας, εφαρμόσιμο το μοντέλο του «εθνικού προϊόντος»;
• Μπορεί ένα εθνικό (καθαρά) προϊόν να είναι ανταγωνιστικό;
Με δεδομένο το γεγονός, ότι πολλά πλέον συναποτελούμενα κομμάτια της βιομηχανικής παραγωγής είναι μεικτά προϊόντα (δηλαδή εγχώρια και αλλοδαπά), που προέρχονται από συνεργαζόμενες παραγωγικές επιχειρήσεις.
Με το δεδομένο ότι η παγκόσμια εμπορική συνεργασία, δεν μπορεί ν’ αποκλείσει τη συμμετοχή τρίτων χωρών από το ανταγωνιστικό πεδίο.
Με το δεδομένο ότι η τεχνολογία έχει διαδώσει την καινοτομία σ’ ένα ευρύ φάσμα χωρών και δεν υπάρχουν πλέον μυστικά στην τεχνογνωσία, μάλλον φαίνεται αδύνατο να ζητάμε το αυθεντικό εθνικό βιομηχανικό προϊόν, χωρίς δηλαδή ξένες προσμίξεις, σε όλη τη διαδικασία του κύκλου εργασιών. Και φυσικά βιομηχανικός κύκλος δεν είναι μόνο η παραγωγή, αλλά και η προώθηση στο πελατολόγιο.
• Πόσο μπορεί η βιομηχανία να μείνει εθνικά ελεγχόμενη, μια και πιστοληπτικά τροφοδοτείται από διεθνή funds;
• Πως μπορεί ο εργαζόμενος να εμποδίσει την μετακόμιση της εταιρείας, σε άλλο ευνοϊκότερο παραγωγικό περιβάλλον;
• Μπορεί μόνο με την υποστήριξη του κράτους, ο εργάτης να εξασφαλίσει το ωράριο και το μισθό του;
• Υπάρχει δυνατότητα η Ε.Ε. να του εγγυηθεί ένα σταθερό επαγγελματικό πλαίσιο εργατικής ειρήνης;
• Ποιος είναι ο ρόλο των οικολογικών ισοδυνάμων και η ανεκτή συνδικαλιστική συμπεριφορά, στο να είναι ευπρόσδεκτη μια επένδυση;
Αν λοιπόν απαντηθούν όλα αυτά, θα δούμε στη συνέχεια τη σημαίνει ανερχόμενος πράσινος καπιταλισμός (απόψεις Σέρκα) και στο που αυτός αποσκοπεί.
30 Ιανουαρίου, 2013 στις 8:38 πμ
δεξιος
Δεν υπάρχει κάποιο μυστήριο στις θέσεις των «κλειστοφοβικών εθνικιστών» ούτε στη συμπόρευση τους με τους κομμουνιστές.Κατ αρχήν πιο κλειστοφοβικό σύστημα από τον υπαρκτό σοσιαλισμό δεν υπήρξε.
Δεύτερον φυσικά και ένα κράτος μπορεί με τους νόμους του να αναχαιτίσει την οποιαδήποτε παγκοσμιοποίηση στα σύνορά του : αρκεί να έχει εθνικό νόμισμα,να επαναφέρει δασμούς και τελωνεία,βιομηχανική και αγροτική πολιτική,περιορισμούς σε εξαγωγές ή εισαγωγές,απαγόρευση εξαγωγής συναλλάγματος κλπ.Οτι θέλει κάνει ένα κυρίαρχο κράτος.
Βεβαίως αυτό θα έχει συνέπειες ως προς το βιοτικό επίπεδο όλων,την ευχέρεια μετακινήσεων και βασικά θα περιορίσει τον τρόπο ζωής των ανώτερων στρωμάτων και των κινητικών στρωμάτων του κράτους αυτού.
Είναι το τίμημα που θα πληρώσει για να έχει ευχέρεια να δημιουργεί δουλειές και να ρυθμίζει καταστάσεις στην οικονομία του.
Δεν μπορείς να έχεις μικρή ανεργία ακόμη και στους ανειδικευτους εργάτες και οι νέοι σου και οι φοιτητές σου να ταξιδεύουν άνετα έξω.Διαλέγεις.
30 Ιανουαρίου, 2013 στις 9:37 πμ
Πάνος
δεξιέ,
έχεις μείνει πίσω…
*
Πονηρή παράκαμψη
του Κρίτωνα Αρσένη
Σε πρωτόγνωρες περιπέτειες μπαίνει η δημοκρατία στην Ευρώπη. Με τη Συνθήκη της Λισαβόνας η Ε.Ε. απέκτησε το δικαίωμα να συνάπτει συμφωνίες προστασίας επενδύσεων. Το ασκεί για πρώτη φορά στα πλαίσια της εμπορικής συμφωνίας με τον Καναδά. Εκεί, εισάγει το δικαίωμα σε οποιονδήποτε ιδιώτη επενδυτή που ενοχλείται από κάποιο νέο νόμο για την προστασία των κοινωνικών δικαιωμάτων, του περιβάλλοντος, της δημόσιας υγείας κ.τλ. να ζητεί την κατάργησή του. Η προσφυγή γίνεται όχι σε εθνικά ή ευρωπαϊκά δικαστήρια, ούτε καν στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου, αλλά σε μια εξωθεσμική ειδική επιτροπή δικηγόρων. Η διεθνής εμπειρία δείχνει ότι σε κρίσιμες νομοθεσίες η απόφαση είναι υπέρ των εταιρειών. Με τον τρόπο αυτό οι εταιρείες αναλαμβάνουν τον ρόλο του νομοθέτη. Είναι ένας έξυπνος τρόπος για να παρακάμψουν τη δημοκρατία, την ανεξαρτησία και το κράτος δικαίου.
Οι δυσμενείς επιπτώσεις αυτής της συμφωνίας στη νομοθεσία είναι εμφανείς στην υπόθεση της χημικής βιομηχανίας Ethyl εναντίον του Καναδά, που εκδικάστηκε με βάση αντίστοιχη διάταξη που υπήρχε στη Συμφωνία Ελεύθερου Εμπορίου της Βορείου Αμερικής (ΝΑFTA). Ένα πρόσθετο βενζίνης, το ΜΜΤ, που παρήγαγε η εταιρεία, είχε απαγορευθεί στον Καναδά για λόγους προστασίας της δημόσιας υγείας. Η Ethyl, που κατασκεύαζε το ΜΜΤ, μήνυσε τον Καναδά στην ειδική επιτροπή, όπως προέβλεπε η NAFTA. Ο Καναδάς κατέληξε σε συμβιβασμό και πλήρωσε περίπου 16 εκατομμύρια δολάρια για ζημιά που υπέστη η υπόληψη της εταιρείας, ενώ υποχρεώθηκε να ανακοινώσει ότι το ΜΜΤ δεν θέτει σε κίνδυνο τη δημόσια υγεία και το περιβάλλον και αναγκάστηκε να άρει την απαγόρευση.
Άλλη πρόσφατη υπόθεση αφορά τη Γερμανία, που είναι από τις χώρες που πιέζουν για την απόφαση. Η σουηδική εταιρεία Vattenfall μήνυσε τη Γερμανία το 2009 σχετικά με τους περιβαλλοντικούς όρους λειτουργίας ενός εργοστασίου παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας στο Αμβούργο ζητώντας αποζημίωση ύψους 1,4 δισ. ευρώ. Η διένεξη τερματίστηκε με υποχώρηση της Γερμανίας. Επιπλέον, η ίδια εταιρεία μήνυσε τη Γερμανία ξανά το 2012, αυτή τη φορά για την απόφαση της γερμανικής κυβέρνησης να κλείσει τα εργοστάσια πυρηνικής ενέργειας. Η Vattenfall αυτή τη φορά έχει ζητήσει αποζημίωση πάνω 700 εκ. ευρώ για το κλείσιμο δύο πυρηνικών της μονάδων στη Γερμανία. Η απόφαση εκκρεμεί.
Εκκρεμεί ακόμη η κατάληξη της διαμάχης μεταξύ της καπνοβιομηχανίας Philip Morris και της Αυστραλίας. Η πολυεθνική του καπνού μήνυσε την Αυστραλία βασισμένη σε μια παρόμοια συμφωνία προστασίας επενδύσεων, που είχε περιληφθεί στη διμερή επενδυτική συνθήκη της Αυστραλίας με το Hong Kong το 1993. Ο αντικαπνιστικός νόμος, που εγκρίθηκε από το κοινοβούλιο της Αυστραλίας το 2011, έθεσε περιορισμούς στη χρήση των λογοτύπων των καπνοβιομηχανιών πάνω στις συσκευασίες των τσιγάρων και μεγάλωσε τον χώρο των προειδοποιητικών ενδείξεων για τους κινδύνους στην υγεία. Η Philip Morris, που δεν είχε παρά ένα γραφείο στην Αυστραλία, υποστήριξε ότι το νομοσχέδιο θα μείωνε την αξία των επενδύσεών της στα εμπορικά σήματα και άλλα πνευματικά δικαιώματα.
Στο πλαίσιο της εμπορικής συμφωνίας Ε.Ε.-Καναδά, αυτό σημαίνει πως οι καναδικές εταιρείες αλλά και κάθε εταιρεία που αποφασίσει να ανοίξει μια θυγατρική στον Καναδα θα είναι σε θέση να ακυρώσουν την ευρωπαϊκή, εθνική ή περιφερειακή νομοθεσία μας και να παρακάμψουν οποιοδήποτε νομικό περιορισμό που θα θεσπιστεί για την προστασία του δημοσίου συμφέροντος μέσα από τη βελτίωση των εργασιακών και περιβαλλοντικών κανόνων, προκειμένου να αυξήσουν τα κέρδη τους. Η συμφωνία βέβαια με τον Καναδά θα αποτελέσει το πρότυπο που θα ακολουθήσουν όλες οι επερχόμενες εμπορικές συμφωνίες της Ε.Ε. με ΗΠΑ, Ινδία, Σιγκαπούρη κ.ά.
Όσον αφορά τις νομικές δαπάνες υπεράσπισης μιας τέτοιας διένεξης, υπάρχουν παραδείγματα κρατών μελών της Ε.Ε. που έπρεπε να πληρώσουν 10 έως 15 εκατομμύρια δολάρια ανά υπόθεση για την υπεράσπισή τους. Επιπλέον, οι ειδικές αυτές επιτροπές αποτελούνται από δικηγόρους (διαιτητές) που λειτουργούν χωρίς τις εγγυήσεις του ευρωπαϊκού δικαστικού συστήματος (αρχή της αμεροληψίας), ενώ κατά κανόνα δεν υπάρχει δυνατότητα άσκησης έφεσης κατά των αποφάσεών τους. Οι διαιτητές μπορούν να έχουν πολλαπλούς ρόλους, γεγονός που οδηγεί σε σύγκρουση συμφερόντων. Μπορούν να συμμετέχουν ως διαιτητές σε μια υπόθεση, ενώ σε άλλη να εργάζονται ως δικηγόροι υπέρ των επενδυτών.
Η συμφωνία επιτρέπει στους επενδυτές να προσβάλλουν όχι μόνο αποφάσεις της διοίκησης, οι οποίες θα μπορούσαν να επηρεάσουν τις επενδύσεις τους, αλλά κάθε νόμο για κοινωνικά, περιβαλλοντικά και οικονομικά θέματα. Αυτό σημαίνει ακραίο κόστος για τα κράτη μέλη σε μια περίοδο δημοσιονομικής στενότητας. Υπονομεύει την ίδια την κυριαρχία των κρατών να νομοθετούν για λόγους δημοσίου συμφέροντος και διαβρώνει τη δυνατότητα των ευρωπαϊκών οργάνων, κυβερνήσεων και κοινοβουλίων να θεσπίζουν κανόνες. Τα κράτη που μηνύονται, υποχρεώνονται να καταβάλουν υπέρογκα δικαστικά έξοδα για την υπεράσπισή τους και επιπλέον να καταργήσουν τους ενοχλητικούς νόμους και να αποζημιώσουν τους επενδυτές καταβάλλοντας τεράστια ποσά από τα χρήματα των φορολογουμένων.
Η εμπορική συμφωνία με τον Καναδά θα ολοκληρωθεί πολύ σύντομα. Αν εγκριθεί από τις κυβερνήσεις θα έρθει προς ψήφιση στο ευρωπαϊκό και στα εθνικά κοινοβούλια.. Αλλά δεν υπάρχει πίεση από τους συμπολίτες μας και είναι δύσκολο να αποδώσουν οι προσπάθειες να αποκρούσουμε την συμφωνία αυτή. Δεν υπάρχει ούτε μια οργάνωση πολιτών που να ασχολείται με το ζήτημα αυτό, δεν έχουμε λάβει ούτε ένα γράμμα που να ζητάει από τους ευρωβουλευτές να αντιδράσουν. Αν δεν διαδοθεί η είδηση, οι κυβερνήσεις θα εγκρίνουν τη συμφωνία και η πλειοψηφία των ευρωβουλευτών θα την υπερψηφίσει. Και με δημοκρατικό τρόπο θα αποφασίσουμε την παραχώρηση νομοθετικών εξουσιών στις εταιρείες.
* Ο Κρίτων Αρσένης είναι ευρωβουλευτής (ΠΑΣΟΚ).
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.post&id=21646
30 Ιανουαρίου, 2013 στις 12:13 μμ
Πάνος
Μιχάλη,
δε νομίζω ότι ο Χουντής ψήφισε υπέρ. Ξαναδές το.
Επειδή έπεσε πολύ ανάλυση (και χάνεται η μπάλα) η ουσία βρίσκεται σε μια σύγχρονη, αναβαθμισμένη «κατάργηση της πάλης των τάξεων». Η οποία πρακτικά σημαίνει πλήρη και άνευ όρων αποδοχή της παρούσας κατάστασης από τους εργαζόμενους και οικειοθελή ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ από οποιαδήποτε πολιτική / συνδικαλιστή κίνηση διαφοροποίησης, τώρα ή αργότερα.
Ειδικά για τους Πράσινους: Αν είναι έτσι (και οι απανταχού Πράσινοι της Ευρώπης αποδεχτούν την πατάτα που έκαναν οι εκπρόσωποί τους στο ΕΚ) τότε αυτοπυροβολούνται. Τι νόημα έχει η αυτόνομη πολιτική ύπαρξή τους; Με αυτή τη λογική, μια χαρά «οικολόγος» (και μάλιστα εξαιρετικά «ρεαλιστής») είναι και ο Κυριάκος Μητσοτάκης, με το συμπάθιο!
31 Ιανουαρίου, 2013 στις 7:36 πμ
Μιχάλης Μιχελής
@ Πάνο
Ο Νίκος Χουντής καταψήφισε το κείμενο συνολικά (στο τέλος), ενώ απεδέχθη μερικά από τα επί μέρους κεφάλαια. Την ίδια στάση κράτησαν και μερικά άλλα μέλη της παράταξης που ανήκει (GUE/NGL ), ενώ και από την πλευρά των Πράσινων και πανούργος Κον Μπεντίτ κι ένα Φιλανδός, δήλωσαν ουδετερότητα, αδειάζοντας έτσι με έμμεσο τρόπο τους δικούς τους, που καθοδηγούνται πλησίστιοι, από τους Γερμανούς Πράσινους.
Οι Γερμανοί Πράσινοι (κατά κύριο λόγο) όπως και οι αντίστοιχοι Γάλλοι δευτερευόντως (στην κυβέρνηση Ολλάντ), έχουν ένα ιδιαίτερο λόγο γι αυτήν την συμπεριφορά τους, διότι καταρτίζοντας ένα κοινό πρόγραμμα με τους Σοσιαλδημοκράτες (για τις προσεχείς εκλογές), είναι επί πλέον συνυπεύθυνοι (κι ένοχοι), για το σχέδιο «Χαρτς 4», που έφερε τις ανατροπές στην εργατική νομοθεσία της Γερμανίας κι αποτελεί τον μηχανισμό λειτουργίας στην κυβέρνηση της Μέρκελ, (που όπως χαρακτηριστικά λέει), « δεν κάνουμε τίποτε περισσότερο, απ’ αυτά που έχουν συμφωνηθεί στο παρελθόν».
Αυτό όμως έχει μικρή σημασία, μπροστά στο ευρύτερο πλαίσιο, που για μένα έχει μεγαλύτερη σημασία κι αφορά το μέλλον του ευρωπαϊκού συνδικαλιστικού κινήματος, αλλά και το ιδεολογικό μέλλον του λεγόμενου πράσινου κινήματος (όπως εύστοχα σημειώνεις).
Όπως σημείωσα στην εισαγωγή των σημειώσεών μου, αφορά την κατ’ ουσία παραδοχή του πράσινου καπιταλισμού, που αποδέχεται το mainstream των Πρασίνων, ως μια εξελικτική αναγωγή στο κοινωνικό καπιταλισμό, που έφτιαξε η Σοσιαλδημοκρατία και που ζητά σήμερα να τον ανασυντάξει, σε μια πιο «πράσινη βάση».
Βεβαίως μερικοί φίλοι θα πουν: Και που είναι το κακό; Ήταν κακό το κοινωνικό κράτος;
Τυπικά όχι. Αλλά ως ιστορικό δημιούργημα, πλέον έχει παρέλθει για πολλούς λόγους που θα πλατειάσουμε, αν τους αναπτύξω στο εν λόγω σημείωμα.
Το βασικό είναι, ότι το προτεταμένο δόλωμα την οικολογική αναβάθμιση, που χάρη αυτού δήθεν συνήνεσε ο Χρυσόγελος (με την ψήφο του), δεν είναι «αθώο» όπως παρουσιάζεται και για να το αντιληφθεί κανείς, θα πρέπει να πάει να δει πίσω από τις γραμμές, το τι ακριβώς διακινείται με τη λεγόμενη «κοινωνική αναπροσαρμογή», στο ν’ αποδεχθεί το σύνολο των πολιτών, ένα νέο εργασιακό μόρφωμα, που έχει πλέον δυστυχώς, την μεγάλη συμμετοχή του ευρωπαϊκού εκλογικού σώματος. Διότι εκεί είναι το «αγκάθι» του ζητήματος κι όχι στο ποιος ψήφισε. Γιατί δηλαδή με την πλειοψηφία του 74% στο Ευρωκοινοβούλιο, πέρασε με τόση μεγάλη άνεση το ψήφισμα. Άρα σημαίνει, ότι μια νέα κοινωνία γεννιέται, που εσένα κι εμένα μας βρίσκουν αντίθετους.
Και τώρα τι γίνεται;