Ο μόνος φόρος που αξίζει για αυτό το σπίτι, είναι ο φόρος τιμής σε αυτούς που το έκτισαν…
Του Μιχάλη Μιχελή
Η φορολογία, είναι μια κατ’ εξοχήν αριστερή λογική στην εποχή μας.
Περνώντας από την ιστορική εποχή της συμόρφωσης στον αφέντη, που η υποχρέωση του κάθε υποτακτικού, ήταν στο να μαζεύει ένα μέρος του κόπου του και να του το προσφέρει (ως ανταμοιβή της μεγαλοσύνης του), στα σύγχρονα καπιταλιστικά συστήματα, η εισοδηματική στήριξη, πήρε την μορφή της επούλωσης των κοινωνικών ανισοτήτων, μέσω των αντικειμενικών φορολογικών μηχανισμών.
Ιδίως με την δημιουργία της κοινωνικής μέριμνας (επί Σοσιαλδημοκρατίας), ο εξορθολογισμός στην πολιτεία των ίδιων ευκαιριών, έγινε ένα ισχυρό κίνητρο για τη δημιουργία της φορολογικής συνείδησης. Η ανταποδοτικότητα λοιπόν, είναι η βάση της ισορροπίας. Το δούναι λαβείν, ενέχει το ηθικό και πρακτικό συμβόλαιο μεταξύ του ενσυνείδητου πολίτη και της αγαστής κρατικής μέριμνας. Μια μετεξέλιξη λοιπόν τούτου του παράγοντα (της εξισορρόπησης), είναι και ο περιβαλλοντικός φόρος.
Όσα αλλοτριώνουμε από το φυσικό περιβάλλον, το επιστρέφουμε με τη λογική μιας τρόπο τινά αντίστοιχης ισοδυναμίας. Του δίνουμε, απ’ αυτά που του παίρνουμε.
Στον γαιοχώρο μας, η πολυπλοκότητα του ανάγλυφου, η διάσταση της ηπειρωτικής ορεινής ενδοχώρας από την πεδινή γόνιμη γη, έφτιαξε τους προβληματικούς και πλεονεκτικούς οικισμούς. Η μετανάστευση είναι απότοκο στοιχείο αυτής της εγγενούς διαφοράς. Τα χωριά της φτώχειας εγκαταλείφτηκαν, προ δόξα των πόλεων. Η αστυφιλία γέννησε τούτο το νεοελληνική έκτρωμα.
Στο νησιώτικο τοπίο, η παραθαλάσσια περιουσία έγινε περιούσια αξία, αλλά παράλληλα έφερε και μύριες όσες στρεβλώσεις, ως προς τη δόμηση και τον χωροταξικό σχεδιασμό.
Το λογικό λοιπόν αίτημα είναι, μια φορολογική οικολογική ισοδυναμία, δηλαδή μια οικονομική παροχή, που θα εξασφαλίζεται από την απαλλοτριωμένη γη (την δομημένη περιουσία του καθ’ ενός μας), ως προσφορά στον εναπομείναντα φυσικό χώρο, με σκοπό τη συντήρηση του. Το αντίτιμο αυτής της περιβαλλοντικής φορολογίας, πρέπει να εξαρτάται αναλόγως των τετραγωνικών της οικοδομής, της παλαιότητας του κτηρίου (διότι αυτό σημαίνει περισσότερα έξοδα συντήρησης, άρα υψηλότερες δαπάνες του ιδιοκτήτη), αλλά και από την απόσταση της οικοδομής από τους οικισμούς (διότι αυτό ανεβάζει το κόστος των δημοτικών υποδομών). Παράλληλα ως αναγκαία οικονομική επιβάρυνση για τους επήλυδες (τους καλοκαιρινούς ιδιοκτήτες), θα ήταν αντιλαμβανόμενοι, ότι για να έχουν δικαιολογημένο αίτημα στην ποιοτικότερη αναβάθμιση των υποδομών (αποχετευτικό, υδροδότηση, απορρίμματα, οδοποιία, δενδροφυτεύσεις, μονοπάτια, καθαρισμός παραλιών κλπ.), θα πρέπει τα δημοτικά τους τέλη, να έχουν ένα επί πλέον πρόσθετο ποσόν, από τους μόνιμους κατοίκους.
Διότι πώς να το κάνουμε, άλλο να δέχεσαι την χειμερινή απομόνωση (με ότι αυτό συνεπάγεται) κι άλλο να είσαι εποχικά περαστικός και ν’ αξιώνεις ισότιμες δημοτικές παροχές. Όταν ένα νησί των 8-10 χιλ. κατοίκων του χειμώνα, έχει τους καλοκαιρινούς μήνες δεκαπλάσιο πληθυσμό, υπάρχει πρόβλημα ως προς την ποιότητα των προσφερόμενων υπηρεσιών.
Αυτό λοιπόν το απλό και λιτό σκεπτικό του οικολογικού ισοδύναμου φόρου, τώρα ισοπεδώνεται με τη νέα φορολογική λαίλαπα επί της ακίνητης περιουσίας. Δεν τους νοιάζει τίποτε, όλα στο σφυρί! Αν έχεις καλώς, αλλιώς πούλα.
Και το αποτέλεσμα ποιο είναι; Οι ντόπιοι να εγκαταλείπουν τα σπίτια τους, αδυνατώντας να τα συντηρήσουν. Τα χωριά μας γέμισαν νέους αγοραστές. Καλοί και φιλότιμοι. Ευπρόσδεκτοι και φιλικοί, με τους χωριανούς. Κι όμως πίσω από την αλλαγή των ιδιοκτησιών, υπάρχει μια μη ορατή (για τους τεχνοκράτες) καταστρεπτική συνέπεια.
Η αλλαγή της ταυτότητας του χωριού. Κοινωνικές σχέσεις, δεν είναι μόνο η συνύπαρξη των ζωντανών, αν έχουν δεύτερη κατοικία κι άρα είναι προνομιούχοι, αν αγαπάνε γενικώς κι αφηρημένως τη χώρα τους και πρέπει να τη σώσουν (με οποιαδήποτε προσωπικό κόστος), αλλά και κάτι άλλο, εξ ίσου σημαντικό. Η κοινωνικότητα, επεκτείνεται πέρα από την έμβια αλληλοεξάρτηση, στη σχέση των ζωντανών και με το νεκροταφείο τους.
Εκεί που το χώμα φιλοξενεί τις μνήμες με τους παππούδες και τις γιαγιές μας, τους γονείς μας, τους συγγενείς και φίλους μας. Το νεκροταφείο είναι το σημείο αναφοράς, που αν χαθεί από την εγκατάλειψη και την μετοίκηση, πάει χάθηκε η αλυσίδα της κοινωνικότητας ενός χώρου. Όλα μετά απαξιώνονται. Χάνεται αυτό το ιδιαίτερο, που σε δένει με τον τόπο καταγωγής σου κι έτσι μεταβάλλεται μια χώρα, ένας τόπος «ξένος», που μετανάστες «απροσανατόλιστοι», τριγυρνώντας μακριά από τον ομφάλιο λώρο τους, τη γενέθλια γη τους, αναζητούν τα πώς και γιατί μιας «απρόσωπης συγκατοίκησης», χωρίς να συνδέονται με συγκινησιακούς δεσμούς και μ’ ένα περιβάλλον που τους μέστωσε. Την μισούμε την Αθήνα, γιατί κι αν γεννηθήκαμε εδώ, η ψυχή μας είναι εκεί, στην πατρική γη, στον πόθο του νόστου. Εκεί που τρέξαμε, παίξαμε, ερωτευτήκαμε, στεναχωρηθήκαμε που την αφήσαμε πίσω μας, μέχρι το καρτέρεμα του επόμενου καλοκαιριού.
Οι Αθηναίοι πήγαν στην Δήλο και απαίτησαν από τους κατοίκους της τον Θησαυρό.
Στην άρνηση των Δηλείων να δεχθούν το υπεροπτικό αίτημα των Αθηναίων, αυτοί πήγαν στο νεκροταφείο και ξέθαψαν τα οστά, μεταφέροντάς τα στο γειτονικό νησί της Ρήνειας.
Και τότε ακούστηκε εκείνη η αλαζονική διαχρονική υπόδειξη: «Τόπος που δεν έχει δικούς σου νεκρούς, δεν είναι τόπος σου»!
Τα χρήματα της Δήλου, έφυγαν για την Αθήνα κι η ζωή του νησιού μαράζωσε.
Μιχάλης Μιχελής
Σημ: Ο τίτλος είναι στίχος του Οδυσσέα Ελύτη, από «Το φωτόδεντρο και η Δέκατη Τέταρτη Ομορφιά».
11 Σχόλια
Comments feed for this article
4 Νοεμβρίου, 2013 στις 9:11 μμ
Το ελάχιστο θέλησα και με τιμώρησαν με το πολύ | Αδεως
[…] μέσω Το ελάχιστο θέλησα και με τιμώρησαν με το πολύ. […]
5 Νοεμβρίου, 2013 στις 8:16 πμ
zeppos
Εύγε Μιχάλη για την παραστικότατη περιγραφή της διαγραφόμενης κρίσης γης στα νησιά μας..
Δυστυχώς πολύ λίγοι θα μπορέσουν να κατανοήσουν το μέγεθος της αγωνίας για το πρόβλημα.
Η ιδιοκτησία στους μικρούς κατοικίσιμους χώρους, δεν συνεπάγεται με πλούτο που πρέπει να φορολογηθεί με ίσους όρους με την αστική περιουσία.
Είναι η ουσία, ο λόγος ύπαρξης και το κίνητρο μιας κοινωνίας που αποτέλεσε το κύταρο της ελληνικής παράδοσης για την οποία τόσο περηφανευόμαστε υποκριτικά.
5 Νοεμβρίου, 2013 στις 8:47 πμ
Πάνος
Δεν είναι μόνο τα νησιά που θα αγγίξει η μνημονιακή παράνοια.
Είναι ολόκληρη η επαρχία.
Αυτά που γράφει ο Μιχάλης ισχύουν και για την Πυλία. Πολλές μικρές ιδιοκτησίες μηδαμινής αξίας (σήμερα) και μηδενικού εισοδήματος θα κατασχεθούν, αργά ή γρήγορα, και θα χαθεί η άρρητη σύνδεση των (εσωτερικών και εξωτερικών) μεταναστών με την πατρική τους γη. Όπως ίσχυε εδώ και αιώνες και ισχύει ακόμα.
Το ίδιο θα συμβεί και με πολλά σπίτια στο χωριό, που δεν θα μπορούν πια ούτε να συντηρηθούν, ούτε να πληρώσουν τους φόρους.
Για τη γενιά μας θα υπάρχει τουλάχιστον η μνήμη. Για τη νέα γενιά δεν θα υπάρχει τίποτα.
Ποιος θα απολογηθεί και ποιος θα αναλάβει την ευθύνη γι’ αυτή τη μνημοκτονία;
5 Νοεμβρίου, 2013 στις 10:24 πμ
Αφώτιστος Φιλέλλην
1. Πολυ ενδιαφερουσα και δικαιη φορολογικη προταση απο οικονομικη και οικολογικη σκοπια.
2.»Την μισούμε την Αθήνα, γιατί κι αν γεννηθήκαμε εδώ, η ψυχή μας είναι εκεί, στην πατρική γη, στον πόθο του νόστου. Εκεί που τρέξαμε, παίξαμε, ερωτευτήκαμε, στεναχωρηθήκαμε που την αφήσαμε πίσω μας, μέχρι το καρτέρεμα του επόμενου καλοκαιριού.»
Σαφως προσωπικη αποψη, διοτι στην περιπτωση μου και σε πολλους αλλους που γεννηθηκαν και εζησαν στα πολλα «χωρια» της Αθηνας (και απο τα 12 πηγαν σε καλο δημοσιο σχολειο στον Δημο Αθηναιων), σχεδον τιποτα δεν μας συνδεει με την φτωχη, κουτοπονηρη και καθυστερημενη επαρχια των συγγενων μας της δεκαετιας του 60, την οποια -αναγκαστικα- «τρωγαμε στην μαπα» καθε καλοκαιρι εως τα 16 μας.Ισως το μονο που θυμαμαι ειναι το κυνηγι με τον πατερα μου περπατωντας 12 χιλομετρα πηγαινε ελα, μαθαινοντας την φυση, τα απειρα μπανια στην θαλασσα και τα περιοδικα ΜΑΣΚΑ και ΜΥΣΤΗΡΙΟ του μεγαλυερου ξαδελφου μου που διαβαζα τα μεσημερια.
Αντιθετως θυμαμαι με νοσταλγια την Αθηνα του 1,5 εκατ.,Την Μεσογειων με 2 λωριδες κυκλοφοριας πριν την δπλατυνση, το εκλεκιστικο σπιτι-βιλλα στην συμβολη Μεσογειων και Β.Σοφιας, το Σινεακ που μας πηγαιναν οι γονεις μας παιδια τις Κυριακες και μετα -παντα με καποιο δωρο- επισκεψη στους συγγενεις με λεωφορειο και τραμ, την παιδικη ανεμελια στα προαστεια με τις παρεες στις αλανες και το διπλανο παρκο,τις κοπανες, τα πρωτα σκιρτηματα, τους πρωτους ερωτες,….
Την αγαπαμε την Αθηνα, αυτη ειναι η γενεθλια πολη μας. Τωρα με την συνταξη ας πατε πισω στα χωρια σας, αφου την μισειτε, μηπως ανασανει λιγο η πολη……
5 Νοεμβρίου, 2013 στις 10:30 πμ
σχολιαστης
Οι πολλές μικρές ιδιοκτησίες μηδενικού εισοδήματος θα δίνουν έσοδα στο κράτος 1-2 ευρώ το στρέμμα. Δεν είναι αυτός λόγος να κατασχεθούν. Αντίθετα, για τον αγρότη βαρύς είναι ο φόρος που πληρώνει για την κατοικία του,
5 Νοεμβρίου, 2013 στις 11:20 πμ
σχολιαστης
Δεν βλέπω τίποτα το κακό, σε έναν οικισμό των 100-200 μόνιμων γερόντων, να αγοράσουν σπίτια και 5 οικογένειες από την πόλη. Είναι μια ελπίδα να ζωντανέψουν λίγο τα χωριά. Για να μην πω ότι θα έπρεπε οι κοινότητες να δίνουν δωρεάν σπίτια μετά από …συνέντευξη.
Π.χ. στο χωριό μου, έμαθα φέτος ότι αγοράστηκε σπίτι με οικόπεδο από αγγελία στο …διαδίκτυο. 🙂 Σας πληροφορώ ότι ο φίλος που το αγόρασε -ο οποίος έχει και κάμποσα παιδιά- έχει δεθεί μια χαρά με τους συγχωριανούς μου.
5 Νοεμβρίου, 2013 στις 11:23 πμ
dina kazana
Νομιζω πως αν (και σαφως πρεπει και ειναι η μονη λυση) τεθει ενα αφορολογητο εισοδηματικο οριο και για τον ΦΑΠ αλλα και για καθε ειδους φορολογια(π.χ. τα 12.000), δεν θα υπαρχει προβλημα για την σχετικα μικρη
φορολογηση ακινητης περιουσιας.Μην ξεχναμε οτι το εισοδημα δεν ειναι ακαθαριστα αλλα καθαρα.
( η αντι αφορολογητου να αφαιρειται επιφανεια απο την 1η κατοικια ενα λογικο μεγεθος τετραγωνικων μετρων, αναλογα με το μεγεθος της οικογενειας και να φορολογειται το απ εκει κι επανω, πχ για οικογενεια ενος ατομου 60 τμ, για δυο τα 80 τμ, για τριων 90τμ κ.ο.κ και επισης ενα αντιστοιχο μικροτερο για την δευτερη κατοικια).
Ομως θα πρεπει επισηςνα βρεθει τροπος να καταργηθει ο τροπος υπολογισμου της αξιας με «αντικειμενικα» κριτηρια και να γινεται με ορους αγορας, το πως ? ας δουνε πως γινεται στις αλλες χωρες και να βρουνε τον πιο σωστο τροπο.
υπαρχει βεβαια και η ενσταση αν ειναι σωστο να ενα ακινητο και σαν τετοιο αλλα και στο εισοδημα που αυτο παραγει. Αν το εισοδημα προκυπτει από τηρηση βιβλιων της επιχειρησης πχ. Τα αγροτεμαχια η από καταθεση ενοικιαστηριου, οπου και παλι θα ελεγχεται το πραγματικον του υψους του δηλωθεντος ποσου ως ενοικιο, ισως θα επρεπε να φορογολειται μονο στο εισοδημα που παραγει.
Εκεινο που ειναι σωστο ειναι η φορολογηση της υπεραξιας κατα την πωληση ενος ακινητου και οχι γενικως κατα την μεταβιβαση και ο αγοραστηςς να μην πληρωνει ΦΠΑ, διοτι δεν εχουμε καμμια ενεργεια προστιθεμενης αξιας. Η μονη προστιθεμενη αξια εναι η υπεραξια(διαφορα αναμεσα στην αξια αποκτησης και την αξια πωλησης και παλι ομως θα επρεπε η υπεραξια να προσδιοριζεται με επαναπροσδιορισμο της αρχικης αξιας οπως εχει εξεληχθει μεσω του πληρωρισμου).
Η τρεχουσα αξια αγορας θα μπορουσε να προσδιοριζεται απο μια ανεξαρτητη αρχη , που να απαρτιζεται από ενα υπαλληλο της εφοριας, εναν τραπεζικο υπαλληλο, εναν πιστοποιημενο μεσιτη, εναν μηχανικο και εναν Δικηγορο, που να είναι πιστοποιημενοι στην εκτιμηση ακινητων. Το μηχανικο και δικηγορο τα προτεινω γιατι η αξια ενός ακινητου εξαρταται και από τον ΝΟΚ(ΓΟΚ) αλλα και σε σχεση με τους τιτλους, διεκδικησεις κλπ.
5 Νοεμβρίου, 2013 στις 8:49 μμ
2late2little
«Η φορολογία, είναι μια κατ’ εξοχήν αριστερή λογική στην εποχή μας.»
Μπορούμε να αποφύγουμε την πάρανοια της νέας αυξημένης φορολόγησης (πρώτο βήμα στην επερχόμενη δήμευση) π.χ. με το ισοδύναμο μέτρο του κλεισίματος των «αμυντικών» «βιομηχανιών» (τα δύο πιο σύντομα ανέκδοτα των τελευταίων 30 χρόνων).
Σαν αριστεροί μπορούμε και είμαστε ταυτόχρονα υπέρ των φόρων και ενάντια στην απόλυση των «εργαζομένων» στις ως άνω ‘βιομηχανίες» .
Καμμιά αντίρρηση.
Φτάνει να μην γκρινιάζουμε όταν μας πάρουν το σπίτι στο χωριό, γιατί από κάπου θα πρέπει να πληρωθούν αυτοί οι άνθρωποι.
Εκτός αν εξαιρεθούν απο τη φορολογία όσοι δηλώνουν αριστεροί. Έστω και αν είναι υπέρ των φόρων (προφανώς των άλλων).
5 Νοεμβρίου, 2013 στις 10:19 μμ
John
‘Η αλλαγή της ταυτότητας του χωριού. Κοινωνικές σχέσεις, δεν είναι μόνο η συνύπαρξη των ζωντανών, αν έχουν δεύτερη κατοικία κι άρα είναι προνομιούχοι, αν αγαπάνε γενικώς κι αφηρημένως τη χώρα τους και πρέπει να τη σώσουν (με οποιαδήποτε προσωπικό κόστος), αλλά και κάτι άλλο, εξ ίσου σημαντικό. Η κοινωνικότητα, επεκτείνεται πέρα από την έμβια αλληλοεξάρτηση, στη σχέση των ζωντανών και με το νεκροταφείο τους.
Εκεί που το χώμα φιλοξενεί τις μνήμες με τους παππούδες και τις γιαγιές μας, τους γονείς μας, τους συγγενείς και φίλους μας. Το νεκροταφείο είναι το σημείο αναφοράς, που αν χαθεί από την εγκατάλειψη και την μετοίκηση, πάει χάθηκε η αλυσίδα της κοινωνικότητας ενός χώρου. Όλα μετά απαξιώνονται. Χάνεται αυτό το ιδιαίτερο, που σε δένει με τον τόπο καταγωγής σου κι έτσι μεταβάλλεται μια χώρα, ένας τόπος «ξένος», που μετανάστες «απροσανατόλιστοι», τριγυρνώντας μακριά από τον ομφάλιο λώρο τους, τη γενέθλια γη τους, αναζητούν τα πώς και γιατί μιας «απρόσωπης συγκατοίκησης», χωρίς να συνδέονται με συγκινησιακούς δεσμούς και μ’ ένα περιβάλλον που τους μέστωσε.’
φοβερό κείμενο…
5 Νοεμβρίου, 2013 στις 11:13 μμ
dina kazana
Δεν καταλαβαινω, καπως αταξικα αντιμετωπιζεται απο τους περισσοτερους το θεμα της φορολογησης και ειδικα της επαρχιας και του χωριου:
Ακομα και στο χωριο και πολυ περισσοτερο στις κωμοπολεις της επαρχιας, υπαρχει μεγαλη ακινητη περιουσια, ειτε με την μορφη κατοικιας, καταστηματων κλπ ειτε με την μορφη των αγρων. Ναι να μη φορολογηθει αυτος που ειναι στα ορια ισως και λιγο παραπανω της διαβιωσης και οπωσδηποτε οχι ο πτωχος, αλλα γεν κατα΄λαβαινω γιατι να μην φορολογηθουν τα υπολοιπα, δηλαδη η μεσαια και μεγαλη ακινητη περιουσια.
Αν δεν γινει αυτο θα ανεβαινουν οι κλιμακες φορολογιας και θα καταργειται το αφορολογητο.
Πρεπει να βρεθει ενας δικαιος ταξικα τροπος φορολογησης.
Τα προβληματα που γεννηθηκαν στην κριση ειναι ακριβως και γιατι δεν υπηρξε κοκκινη γραμμη προς τα κατω .Δηλαδη αρμεγουν την ισχνη αγελαδα, που επαψε να τρωει και δεν εχει να κατεβασει γαλα!
4 Νοεμβρίου, 2016 στις 8:32 πμ
Το ελάχιστο θέλησα και με τιμώρησαν με το πολύ – Σημειώσεις για τον Εμφύλιο
[…] Πηγή: Το ελάχιστο θέλησα και με τιμώρησαν με το πολύ | Η καλύβ… […]