Τελευταια σχολια
 | Theo στη Λάμπρος |
 | Αφώτιστος Φιλέλλην στη Καλό 2024! |
 | Αναγνώστης Αθηναίος στη Καλό 2024! |
 | Πάνος στη Καλό 2024! |
| Πάνος στη Σκέψεις για το Νησί της Κ… |
| Αφώτιστος Φιλέλλην στη Σκέψεις για το Νησί της Κ… |
 | Ηλίας στη Σκέψεις για το Νησί της Κ… |
| Theo στη Σκέψεις για το Νησί της Κ… |
| Theo στη Σκέψεις για το Νησί της Κ… |
 | lycabettus στη Σκέψεις για το Νησί της Κ… |
| Πάνος στη Σκέψεις για το Νησί της Κ… |
 | Νικόλαος Τσιμπίδης στη Θοδωρής Τσιμπίδης: στις ελληνι… |
| Πάνος στη Σημειώσεις: Διαδικτυακή παρουσ… |
 | Θανάσημος στη Σημειώσεις: Διαδικτυακή παρουσ… |
 | ο Θειος στη Σημειώσεις: Διαδικτυακή παρουσ… |
Η καλύβα ψηλά στο βουνό 
10 Σχόλια
Comments feed for this article
3 Ιανουαρίου, 2012 στις 2:46 μμ
takis
1.Ο Μακρίδης «ξεχνάει» ότι ο στρατός του ΕΔΕΣ ή των ταγμάτων ασφαλείας είχε πολλαπλάσιους από τον ΕΛΑΣ αξιωματικούς,αλλά δεν μπόρεσε να αποτελέσει αξιόμαχος αντάρτικος στρατός.
2.Ο Μακρίδης «ξεχνάει» ότι μετά την εξέγερση της Δράμας,και τις αρχικές υπερβασίες του Βελουχιώτη(π.χ Μαραθέας),το ΚΚΕ ήταν όντως διστακτικό στην ένοπλη σύγκρουση.
3.Ο αρθρογράφος «ξεχνάει» ότι η έκθεση Μακρίδη είχε μοναδικό στόχο να καταδικάσει τη πολιτική του Σιάντου,και όχι να γράψει την ιστορία της περιόδου.Κάτι μάλιστα που το γράφει συνέχεια και σταθερά ο Φαράκος στο βιβλίο του,αλλά ο αρθρογράφος «ξεχνάει» να το αναφέρει έστω και ως μικρή υποσημείωση.
4.Για τον ΕΔΕΣ,ο αρθρογράφος «ξεχνάει» να γράψει τι λέει ο πολύς Woodhouse,αλλά αφήνει εύκολα τα βολικά για αυτόν «αν».
5.O αρθρογράφος «ξεχνάει» ότι οι αριστεροί μπετόβλακες,αναφέρουν συνέχεια ότι στον Μοριά οι υπερβασίες γίνανε κυρίως κατά επιθυμία αντεκδίκησης των τοπικών εαμικών/κομματικών στελεχών και κόντρα της πολιτικής της ηγεσίας του ΚΚΕ,και φυσικά κανείς δεν επιχαίρει για ότι έγινε παρά όταν υπάρχει αντιπαράθεση με «έκπτωση πολιτικού λόγου».
6.Ο αρθρογράφος κάνει λάθος όταν αναφέρεται στον Μακρίδη ως επιτελικό νού του ΔΣΕ,αφού ήταν έγκλειστος.
7.Ο αρθρογράφος αγνοεί(;) ότι ο Σαράφης επέμενε για σύγκρουση με τους Βρετανούς όταν ο Σιάντος καλούσε στην υπογραφή και τήρηση όλων των συμφωνιών.Δεν τον «εξαπάτησε» ο Σιάντος,μάλλον τον «έπεισε» ο Βελουχιώτης σε βαθμό ώστε στα Δεκεμβριανά να μην επιθυμεί να υπογράψει την συμφωνία της Βάρκιζας,την στιγμή που μέχρι και ο Άρης υποχώρησε.
8.Τυχόν συμφωνία του ΚΚΕ με τον Τίτο,θα σήμαινε πολιτική εκτόπιση των Βρετανών από την Ελλάδα.Το ΚΚΕ δε το έκανε γιατί ήταν πιστό στη λογική του Λαϊκού Μετώπου.Αυτό ήταν το κυρίαρχο πολιτικό διακύβευμα που βγάζει ιστορικά συμπεράσματα και όχι η μια ξεκομμένη πρόταση σε μια επιστολή,ή τα σχέδια επί χάρτου.
3 Ιανουαρίου, 2012 στις 9:48 μμ
ΣΑΘ
@ Πάνος
Ενδιαφέρουσα σύνοψη που πιάνει την ο υ σ ί α του ζητήματος.
1.- # Το παρτιζάνικο είναι επίκαιρο, απαραίτητο και σίγουρο, όταν είναι έργο δικό μας. Αλλιώς περνά πάνω από το κεφάλι μας.# [!!!]
Αυτή η (όχι και πολύ γνωστή -δυστυχώς) φράση του Σιάντου, τα λέει όλα. Τα γνωστά …υπόλοιπα δεν είναι παρά αριστερή (κομμουνιστική) «μυθολογία».
2.- #… και μετά την «ακρόαση» του Βελουχιώτη από την ηγεσία του Κόμματος (Φλεβάρης 1943). Στις 10 Μαρτίου 1943, οι Τζήμας και Βελουχιώτης φεύγουν για το βουνό, έχοντας εξασφαλίσει την ευλογία της κομματικής ηγεσίας.#
Σημείωση:
Μετά τις γνωστές φρικαλεότητες του Άρη (βασανιστήρια και εκτελέσεις αθώων), η ηγεσία του ΚΚΕ ‘καταταράχτηκε’ (!;!;).
Απ’ την «ακρόαση» εκείνη ο Α.Β. έφυγε άγρια στραπατσαρισμένος και πικραμένος.
# -Γ. Μπέικος: Σε ξεδόντιασαν, μωρ’ εσύ;
-Άρης: Καλύτερα μην τα ρωτάς.
-Γ. Μπέικος: Τι, σαν την αλπού στο γδάρσιμο;
-Άρης: Έλεα να μου πουν ‘μπράβο’ κι άκουσα ‘κακό χρόνο να ‘χω’. Κριτική ν’ αργάσει το πετσί σου, τραγαζίκα μ’ έκαναν! #
(Τον ενδιαφέροντα [αν είναι πραγματικός] διάλογο τον παραθέτει ο ίδιος ο Γ. Μπέικος στο βιβλίο του «Η λαϊκή εξουσία στην Ελεύθερη Ελλάδα», Θεμέλιο 1979, τόμος Α. [Δες Γ. Δ. Σακκάς «Η ΕΑΜική Αντίσταση 1941-1944», εκδ. Παπαζήση 1998, σελ. 193-194] ).
Ως προς τον Θεόδωρο Μακρίδη (τον θρυλικό «Έκτορα»), σημειώνω ότι δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι ήταν «ο επιτελικός νους….και του ΔΣΕ» (όπως γράφετε). Έχει μάλιστα λεχθεί ότι ο Ζαχαριάδης τον έβαλε νωρίς στην άκρη (δείχνοντάς του τον δρόμο της εξορίας). «Παραείναι [ο Μακρίδης] σοφός», είπε [ο Ν.Ζ.]. (Δες και Γ. Φαράκος «Ο ΕΛΑΣ και η Εξουσία», Ελλην. Γράμματα 2000, τ. 2ος)
3.- # …Τελικά, μετά από πολλές προσωπικές περιπέτειες, ο Σαράφης αναλαμβάνει στρατιωτικός διοικητής του ΕΛΑΣ.#
Σημείωση:
Θυμίζω απλώς ότι τις «προσωπικές περιπέτειες» του Σαράφη που λέτε, τις αποδίδει δραματικά η πασίγνωστη φράση που του απηύθυνε κατάμουτρα ο ηγέτης της σοσιαλιστικής ΕΚΚΑ Γ. Καρτάλης στο συνέδριο του Λιβάνου:
«Ανηγορεύθης Αρχιστράτηγος δι’ εμπτυσμού» [!!], εννοώντας τους εξευτελισμούς και τη διαπόμπευσή του [του Σαράφη] ως αιχμαλώτου του ΕΛΑΣ, πριν φυσικά δεχτεί να γίνει μαριονέτα του Σιάντου και του Ιωαννίδη για να γλιτώσει την ίδια του τη ζωή (την οποία δεν γλίτωσαν πλήθος άλλοι γενναίοι που δεν ακολούθησαν το τραγικό ‘παράδειγμά’ του…).
Σημειώνω ακόμα ότι ο πολύς Πτ. Σαρηγιάννης (ένας -ίσως- από τους ‘μοιραίους’ ανθρώπους τής Μικρασιατικής Τραγωδίας…), έγινε, τελικά, μέλος της ΚΕ του ΕΛΑΣ το καλοκαίρι του 1943 (Γ. Φαράκος, «Ο ΕΛΑΣ και η Εξουσία», τ. 2ος)
4.- # …η επιλογή της ηγεσίας του ΚΚΕ να επιτρέπει ένα καθεστώς που ευνοούσε την καθοδήγηση των οργάνων του ΕΛΑΣ από τα επιτόπια στελέχη των πολιτικών οργανώσεων του ΚΚΕ.#
Πολύ ‘κομψό’ το κόβω αυτό το «ευνοούσε την καθοδήγηση», αγαπητέ Καλυβάρχα. Τον βαθμό της τυφλής πίστης στο Κόμμα, του συνόλου των ηγετικών στελεχών του ΕΛΑΣ (αλλά και μετέπειτα του ΔΣΕ), τον δίνει μια φράση του ηρωικού και συνάμα τραγικού Γιάννη Αλεξάνδρου (Καπετάν Διαμαντή): » Εμένα κι ένα αετόπουλο να μου έβαζε το κόμμα σαν καθοδηγητή, εγώ θα το δεχόμουνα». (Δες Γ. Ματζώρου » Ο Καπετάν Διαμαντής», Αθήνα 1994, σελ. 265). Η κατάσταση αυτή και μόνο, δείχνει ότι ο ΕΛΑΣ δεν ήταν με τίποτα ο εθνοπατριωτικός αντιστασιακός στρατός (και μόνον) που μας παραμυθιάζουν.
5.- # Εν τη πραγματικότητι τμήματα του ΕΛΑΣ, δυναμικώς (όχι απλώς ποσοτικώς) μη διαφέροντα υπερβολικώς των αντιμετώπων των τμημάτων, εκάμπτοντο και ως επί το πλείστον μετεβάλλοντο εις συρφετόν φυγάδων, εις διαδοχικάς εμπλοκάς των ή ακόμα και επί τη απειλή μετωπικής εμπλοκής των με ποσοστά απωλειών ασήμαντα… βάσει της ιδιοτύπου θεωρίας «της δημιουργίας κενού ενώπιον του εχθρού» #
Εδώ πρέπει να σημειωθεί ότι ο Γ. Φαράκος απορρίπτει τον ισχυρισμό του Θ. Μακρίδη περί «συρφετού φυγάδων» ( Γ. Φαράκος, «Ο ΕΛΑΣ και η Εξουσία», τ. 2ος, σελ. 154).
Δεν πρέπει ακόμα να λησμονείται ότι η διαβόητη έκθεση Θ. Μακρίδη γράφτηκε το 1946 (κατόπιν προτροπής / εντολής[;] του Ζαχαριάδη) και δημιουργεί (και στον Γ. Φαράκο) την εντύπωση ότι ο βασικός λόγος που γράφτηκε ήταν # για να δώσει επιχειρήματα σε όποιον [Ν. Ζ.] ήθελε να καταγγείλει τον Σιάντο για «ύποπτο», «χαφιέ» κ.τ.λ.#… Η ίδια γνωστή, τραγική ιστορία…
6.- Το ασύλληπτο και αδιανόητο με τη νοοτροπία των ορθοδόξων ΚΚΕδων, είναι ακριβώς αυτό:
Ο Άρης είχε αναμφισβήτητα δίκιο, παραδέχονται. Επειδή, όμως, είχε το θάρρος να διαφωνήσει, τότε, ανοικτά και να προσπαθήσει να κάμει το δίκιο αυτό πράξη, δεν είναι δυνατόν να αποκαταστεθεί κομματικώς!… Ούτε και 67 χρόνια μετά!…
7.- Αυτά που λέει ο Μακρίδης για το Σιάντο, ότι δηλαδή # …ανερχόμενος εξ Αθηνών προς την έδραν του ΓΣ, αντί να μεταδώση συμφώνως προς τας υπ’ αριθμ. 2 Γενικάς Οδηγίας της ΚΕ πνεύμα εντονωτέρας διεξαγωγής του κατά των Γερμανών αγώνος, αντιθέτως εφέρετο μεταδώσας πνεύμα αποφυγής του.#,
αυτά λοιπόν, δεν τα λέει μόνον ο Μακρίδης.
Τα λέει π.χ. κι ο Κρις Γούντχαους:
«Είχε επίσημα διακηρυχθεί από το ΕΑΜ – ΕΛΑΣ ότι, όποιος δεν ανήκε σ’ αυτούς, ήταν ipso facto προδότης. Ο πόλεμος κατά των Γερμανών ήταν δευτερεύουσα, αν και όχι ασήμαντη, φροντίδα των ηγετών». (Δες «Το μήλο της έριδος», Εξάντας 1976, σελ. 101)
Τέλος: # Τηρουμένων των αναλογιών, για τους ίδιους ακριβώς λόγους (πολιτική επικράτηση στην απελευθερούμενη Ελλάδα) έγιναν και οι άλλως αναίτιες μαζικές σφαγές των Ταγμάτων Ασφαλείας στην Πελοπόννησο, το Σεπτέμβρη του 1944, η σφαγή του Κιλκίς, το Νοέμβρη του ’44 κλπ. Ο ΕΛΑΣ χρησιμοποιήθηκε αδίσταχτα από το ΚΚΕ για λόγους άσχετους με τας υπ’ αριθμ. 2 οδηγίας… Με απόλυτη σύμπραξη και συμφωνία των φυσικών ηγετών του ΕΛΑΣ, δηλαδή του Σαράφη και του Βελουχιώτη# [!!!]
Τι άλλο να πω εδώ; Τα είπατε όλα. Και απλά εκφράζω τη χαρά μου για το συμπέρασμά σας αυτό!
Να ‘στε καλά.
4 Ιανουαρίου, 2012 στις 11:36 πμ
Πάνος
Όλα αυτά λίγο -πολύ μου ήταν γνωστά. Εκείνο που με ξάφνιασε είναι η «αυτοκριτική» του Άρη, για τις σφαγές του Μοριά, όπως την αφηγήθηκε ο Καραθάνος στον Φαράκο (δες υποσημείωση στο τέλος του ποστ).
ΥΓ. Για τον Μακρίδη έχετε δίκιο – τον …απέλυσε εγκαίρως ο Ζαχαριάδης και έτσι βρέθηκε σε νησί, αντί για το βουνό. Με παρέσυρε ο Φαράκος, στον οποίο ανήκει η έκφραση που χρησιμοποίησα – κακώς.
4 Ιανουαρίου, 2012 στις 1:00 μμ
Πάνος
takis,
1, 2 & 3. Σφάλλετε. Και απορώ πως μπορείτε να μιλάτε με τόση ελαφρότητα για τον Μακρίδη, ένα τόσο ξεχωριστό πρόσωπο… Ο σκοπός (για το Σιάντο) ήταν του Ζαχαριάδη, όχι του Μακρίδη, ο οποίος επωφελήθηκε για να γράψει την ιστορία του ΕΛΑΣ (200 πυκνογραμμένες σελίδες) όπως την έζησε ο ίδιος. Η εκδοχή σας προδίδει μονομέρεια… Σας το επισημαίνω – και βγάλτε τα συμπεράσματά σας!
4. –
5. Εγώ σας ενημερώνω για το τι είπε ο Άρης, λίγο πριν το τέλος του. Προσθέτω και τη δική μου κρίση, ότι η αυτοκριτική του ήταν «λίγη». Το θέμα των σφαγών χιλιάδων αιχμαλώτων (γιατί περί αυτού πρόκειται) είναι η μαύρη σελίδα του ΚΚΕ. Ακόμα πιο μαύρη όμως είναι η πεισματική επιμονή, ότι όλα έγιναν σωστά, κατά βάση. Γεγονός με το οποίο διαφωνούσε ο ίδιος ο Άρης – αυτός που τα έκανε!
6. Απαντήθηκε στο προηγούμενο σχόλιο
7. –
8. Κι όμως, με την πολιτική του «μετώπου» διαφωνούσε το σύνολο σχεδόν των κομματικών στελεχών – από όσα γνωρίζουμε εκ των υστέρων. Η πολύμηνη καθυστέρηση αποδοχής της Συμφωνίας του Λιβάνου, αυτό δείχνει. Συνεπώς, θα μπορούσε να γίνει δεκτή τότε η άλλη επιλογή, του Άρη. Εκ των υστέρων, ποια θα ήταν προτιμότερη (για τους Έλληνες) είναι άλλη ιστορία.
4 Ιανουαρίου, 2012 στις 8:00 μμ
ΣΑΘ
@ Πάνος
Πώς έγινε και το το σχόλιό μου πέρασε στη δεύτερη θέση, ενώ επί πολλές ώρες ήταν το πρώτο και μοναδικό;
Πάει, «τα ‘παιξε» ο … καπιταλισμός τελείως;
Μιλάει ο Θ. Μακρίδης:
[Αφού επισημαίνει ότι αρχίζοντας απ’ το μηδέν το 1941, έφτασαν σε τρία χρόνια να έχουν 75.000 ενεργό και περίπου 44.000 εφεδρικό στρατό], συνεχίζει:
«Το να δεχτώ ένα τέτοιο συμπέρασμα, το ότι δηλαδή, ήταν η στρατηγική και η ταχτική λαθεμένη …. φαίνεται σαν να αρνούμαι τους παραπάνω από 4.000 νεκρούς πεδίου μάχης του ΕΛΑΣ και τους παραπάνω από 50.000 τουφεκισμένους, σκοτωμένους του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα. Κι αυτό ήταν μια πράξη που είμαι μικρός εγώ για να το κάνω».
(Από τα «απόρρητα πρακτικά» της 6ης Ολομέλειας [Μάρτιος 1956]. Δες Φαράκος «Ο ΕΛΑΣ και η Εξουσία», τ. 2ος)
Ο Θ.Μ. (λέει ο ίδιος ο «Έκτορας»), είχε σοβαρούς δισταγμούς να καταπιαστεί με το θέμα.
«Τελικά με φώναξε ο Ζαχαριάδης και μούπε γράφτα, καθήκον κομματικό. Απήντησα όχι. Μούπε: φοβάσαι; Τούπα όχι, είναι όμως σαν να βάζω το χέρι μου στην τρύπα του φιδιού, θα με δαγκάσει…»
Παρακάτω, λέει ότι οι μόνοι χαρακτηρισμοί του -στην έκθεσή του- για τον Σιάντο, ήταν το «ανίκανος και ίσως και το λοχίας», αφήνοντας να εννοηθεί ότι δεν έκαμε άλλους -βαρύτατους- χαρακτηρισμούς [π.χ. «χαφιές» και «προδότης»;] που ‘του φορτώνουν’ ότι έκαμε.
Επίσης, κάνει σαφή υπαινιγμό ότι η έκθεσή του μπορεί να παραποιήθηκε.
Τέλος, τονίζει: » ….διαφωνία πολιτικής ηγεσίας και στρατιωτικού συμβούλου της [του ιδίου εννοεί], που γόνιμα κατέληξε στην απομάκρυνσή τού στρατιωτικού συμβούλου από την πολιτική ηγεσία δια της εντολής να πάει εξορία. Και τώρα υπάρχει η εξής περίεργη απορία μου. Γιατί άργησε ο εκτοπισμός μου ώσπου να κάνω την έκθεση και μόλις την έκανα νάρθουν…στο σπίτι μου με τα πιστόλια πρωί πρωί στις 5 η ώρα; Εδώ είναι μια ατομική μου απορία. Μόλις την έδωσα ήρθε η ΕΣΟ την άλλη μέρα το πρωί»….
Το ότι ο Θ.Μ. δεν ήταν ενεργός (στρατιωτικώς) κατά την περίοδο 1946-1949, δεν σημαίνει ασφαλώς ότι δεν έπαιξε και κανέναν απολύτως ρόλο στην τραγική εκείνη αναμέτρηση.
Το αρχικό σχέδιο της εξέγερσης εκείνης ( αμέσως μετά τη 2η Ολομέλεια -Φ/ριος 1946 ), ήταν δικό του.
» …Απερρίφθη… Από κει και πέρα, πήρα τα μπαγάζια μου και πήγα στη Νάξο…»
Ο Θ.Μ. δεν δέχεται ότι αυτός ήταν που (όπως τον κατηγόρησαν) παρέσυρε το Κόμμα στον «τυχοδιωκτισμό» [!!] του εμφυλίου πολέμου».
Όπως το καταλαβαίνω ελόγου μου (γιατί είναι ασαφές) το σχέδιό του εκείνο δεν λειτούργησε, λέει, [μάλλον] διότι από τους 100 [ΚΚΕδες;] που πήγαιναν (στο Κόμμα;) και φώναζαν «ζήτω», ούτε 15 δεν πήγαν να πολεμήσουν…
Και δεν έφταιγε αυτός γι αυτό. (Δες Φαράκος, όπου παραπάνω).
4 Ιανουαρίου, 2012 στις 8:24 μμ
Πάνος
Ο Μακρίδης έχει και μια παράγραφο για το Σιάντο, όπου τον «καρφώνει», αλλά είναι γραμμένη στα …Αραμαϊκά. Το σίγουρο είναι ότι δεν έπαιξε το παιγνίδι του Ζαχαριάδη κατά του Σιάντου. Αν, μάλιστα, δεν το είχε υπόψη του, ίσως να ήταν πολύ πιο επιθετικός εναντίον του «Γέρου», τον οποίο δεν χώνευε για τις απροσχημάτιστες επεμβάσεις του στο έργο του ΕΛΑΣ.
*
Το σχόλιο που λέτε, αγαπητέ ΣΑΘ, υπέστη τη δοκιμασία που υφίσταται κάθε πρώτο σχόλιο, κάθε νεοεμφανιζόμενου σχολιαστή: πρέπει να εγκριθεί από εμένα, πριν δημοσιευτεί (έτσι αποφεύγουμε πλήθος μανιακούς, που καταφθάνουν με ύβρεις κλπ, αλλά και διαφημίσεις, παλαβομάρες κλπ). Έτυχε όμως να μείνω εκτός δικτύου (οφ λάιν, που λέμε στο χωριό μου) από νωρίς το μεσημέρι χθες, μέχρι νωρίς το μεσημέρι σήμερα, οπότε το είδα και το απελευθέρωσα. Συνεπώς, ας αποδίδουμε τα του καπιταλισμού στον καπιταλισμό – όχι όμως και το γεγονός ότι τυχαίνει καμιά φορά να απουσιάζω από την καλύβα… 😉
14 Μαρτίου, 2012 στις 2:15 μμ
ΗΛΙΑΚΟΣ
Πολύ ενδιαφέρον άρθρο.
Προσθήκες:
– Ο Θεόδωρος Μακρίδης ήταν μόνιμος αξιωματικός (ταγματάρχης), μέλος του ΚΚΕ από προπολεμικά, και στην Κατοχή ήταν διευθυντής του 3ου γραφείου (του γραφείου επιχειρήσεων) του Γενικού Στρατηγείου του ΕΛΑΣ.
Συνεπώς η γνώμη του έχει βαρύνουσα σημασία.
Η αρνητική του άποψη για τον Σιάντο (και άλλους) όπως και η θετική του άποψη για τον Βελουχιώτη (και άλλους) δεν ακυρώνει την κριτική που κάνει στον ΕΛΑΣ.
– Τα περί συνεργασίας/συνθηκολόγησης ΕΔΕΣ-Γερμανών είναι επιεικώς ανυπόστατα.
Αντιθέτως, η 8η Μεραρχία του ΕΛΑΣ υπέγραψε εκεχειρία με τους Γερμανούς τον Οκτώβριο του ’43.
http://istoriakatoxis.blogspot.com/2011/12/blog-post.html
– Η ακύρωση απ’τον Σιάντο της συμφωνίας Τέμπο-Τζήμα για δημιουργία κοινού βαλκανικού στρατηγείου δεν είχε απολύτως καμμία σχέση με τα «λαϊκά μέτωπα».
Άλλωστε και ο ίδιος ο Τίτο την απέρριψε.
1 Αυγούστου, 2013 στις 2:41 πμ
KillKiss
Ο σύμβουλος του Σιάντου, ο δικηγόρος Κώστας Δεσποτόπουλος (τρεις φορές βουλευτής με την ΕΔΑ και μία με το Πανδημοκρατικό Αγροτικό Κόμμα το ’61) δεν έχει σχέση με τον σεβάσμιο γέροντα Κωνσταντίνο Δεσποτόπουλο, τον πρώην Πρόεδρο της Ακαδημίας Αθηνών (όπως αναφέρεις στο αφιέρωμά σου). Ή μάλλον έχει σχέση, αλλά μόνον συγγενική: σχέση πρώτου εξαδέρφου.
Ο ακαδημαϊκός Κωνσταντίνος Δεσποτόπουλος δεν υπήρξε οργανωμένος σε καμία οργάνωση, αν και στις ιδέες υπήρξε ήπιος σοσιαλιστής, πάντα από αστικοδημοκρατικές θέσεις. Η φιλία του με τον Π. Κανελλόπουλο δεν τον έσωσε βεβαίως από την καταδίκη του σε εξορία στη Μακρόνησο (ως συνοδοιπόρου), όπου είχε ωστόσο την ευκαιρία να δώσει και μια αρκετά εύγλωττη συνέντευξη στον Σάιρους Σούλτσμπεργκερ των New York Times, απαντώντας σε ερώτηση για το «τι γίνεται πίσω απ’ το σύρμα» δια της σιωπής του… (Υπάρχει και αυτή στο αριστερό μπετοαρχείο μου! :-D)
Μια που σε ενδιαφέρουν τα Δεκεμβριανά και ο Εμφύλιος, καλό θα ήταν να διαβάσεις και κάποιες προσωπικές αναμνήσεις του Ακαδημαϊκού, όπως τις εξέθεσε στην εφημερίδα «Καθημερινή» το 2008, υπερασπιζόμενος τον Γ. Παπανδρέου και επιρρίπτοντας την πλήρη ευθύνη για το αδιέξοδο των διαπραγματεύσεων του Νοεμβρίου του ’44 στον Σκόμπι.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_07/12/2008_295130
Η επιστολή του κυρίου Δεσποτόπουλου έχει αρκετά ενδιαφέρουσες πληροφορίες – ενώ ακόμα περισσότερες θα βρεις στα απομνημονεύματά του με τίτλο «Αναπολήσεις» που έχουν εκδοθεί το 2006 από τις εκδόσεις «Παπαζήσης».
1 Αυγούστου, 2013 στις 9:34 πμ
Πάνος
Ε, αυτό με τους αρχαίους εξαδέλφους Δεσποτόπουλους ήταν νέο! Κάτι δε μου πήγαινε καλά (πχ όταν είχα διαβάσει το άρθρο του Ακαδημαϊκού που αναφέρεις) αλλά πάντοτε νόμιζα ότι ήταν το ίδιο πρόσωπο.
8 Ιουλίου, 2016 στις 9:14 πμ
Το ΚΚΕ και ο ΕΛΑΣ – Σημειώσεις για τον Εμφύλιο
[…] Πηγή: Το ΚΚΕ και ο ΕΛΑΣ | Η καλύβα ψηλά στο βουνό […]