http://www.kathimerini.gr/757961/article/epikairothta/politikh/guardian-to-potami-twn-ellhnwn

Guardian: Το «Ποτάμι» των Ελλήνων

potami--2-thumb-large

«Η λέξη στα χείλη όλων των Ελλήνων είναι το «Ποτάμι». Είναι το όνομα ενός νέου κόμματος, ενός νέου κινήματος, για να είμαστε πιο ακριβείς, το οποίο δημιουργήθηκε από τον γνωστό δημοσιογράφο Σταύρο Θεοδωράκη, συμβολίζοντας την ελπίδα ότι πολλοί θα το ακολουθήσουν, και το δημιουργικό του ρεύμα θα ταράξει τα λιμνάζοντα νερά των ελληνικών κομμάτων».

Με αυτό τον τρόπο ξεκινά το άρθρο της βρετανικής εφημερίδας Guardian για το νέο κόμμα του Έλληνα δημοσιογράφου, του οποίο «παρότι δημιουργήθηκε πριν δύο εβδομάδες, φτάνει ποσοστά ύψους 6% στις πρώτες δημοσκοπήσεις», όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά.

«Συνάντησα τον Σταύρο (επιμένει να τον αποκαλούμε με το μικρό του όνομα) στα γραφεία του καινούργιου του κόμματος, ενός διαμερίσματος στον πρώτο όροφο μιας πολυκατοικίας», γράφει ο συντάκτης Άλεξ Ανδρέου, περιγράφοντας τη γνωριμία του με τον Σταύρο Θεοδωράκη.

«“Τι θέλετε από εμένα;”, με ρωτά ευγενικά, αλλά και με την ευθύτητα που τον έκανε γνωστό και μέσω της εκπομπής του, τους «Πρωταγωνιστές». “Δεν κάνω ακόμη συνεντεύξεις, οπότε θα το θεωρήσουμε σαν μια κουβέντα με τον καφέ μας”, μου διευκρίνισε».

Αναρωτιέται ο συντάκτης της αγγλικής εφημερίδας, «πως απαντά σε όσους τον κατηγορούν ότι, παρά τις καλές προθέσεις του και την θετική αρχή, το «Ποτάμι» δεν έχει μια ξεκάθαρη ιδεολογική θέση;

«“Δεν έχουμε”, απαντά περήφανα, μιας και, παρότι είναι ξεκάθαρο ότι οι ρίζες του είναι κεντροαριστερές, θεωρεί την άκαμπτη ιδεολογία εμπόδιο»:

“Όλοι φορούν τα κομματικά τους γυαλιά και βλέπουν τον κόσμο με κόκκινη, μπλε ή πράσινη απόχρωση. Αυτό δημιουργεί πρόβλημα στην εξεύρεση λύσεων στα προβλήματα. Γιατί να μην μπορώ να κάτσω δίπλα σε έναν αντίπαλο για να συζητήσουμε ένα σημαντικό θέμα με αντεπιχειρήματα ή με έναν συνάδελφο από άλλο κόμμα, με τον οποίο ενδέχεται να έχουμε κοινές απόψεις”, διερωτάται, ο κ.Θεοδωράκης.

Όπως αναφέρεται στο δημοσίευμα, «ο Θεοδωράκης θεωρεί ένα καθαρά κομματικό σύστημα, μειονέκτημα. Αυτός είναι και ο λόγος που το «Ποτάμι» δεν κατεβάζει υποψηφίους στις επερχόμενες αυτοδιοικητικές εκλογές:

“Τι ξέρω εγώ από τα τοπικά προβλήματα, λόγου χάρη, στην Κρήτη, ώστε να προσπαθήσω να επιβάλλω μια γενική, εθνική στρατηγική;”.

Ερωτώμενος από τον συντάκτη της Guardian γιατί επέλεξε το πολιτικό του ξεκίνημα στις ευρωεκλογές, ο κ. Θεοδωράκης απάντησε “γιατί είναι πιο φθηνές. Δεν κατεβαίνω εγώ υποψήφιος, δεν θεωρώ ότι έχω τα προσόντα. Τα αγγλικά μου δεν βρίσκονται σε τόσο υψηλό επίπεδο”.

«Το «Ποτάμι» στοχεύει στο να γίνει ένα κίνημα το οποίο θα συμπεριλάβει ανθρώπους από όλες τις κοινωνικές ομάδες: γιατρούς, οικοδόμους, αρχιτέκτονες, φοιτητές, διανοούμενους, εργαζόμενους και άνεργους», τονίζεται στο άρθρο.

«Στόχος της ύπαρξης του είναι να τονίσει τη σημασία της εμπειρίας της καθημερινής ζωής στην πολιτική. Η Δεξιά είναι εμποτισμένη από νεποτισμό, με συγκεκριμένες οικογένειες να παίζουν κυρίαρχο ρόλο. Ανάλογα προβλήματα έχει και η Αριστερά, καθώς ανταμείβει τους πολιτικούς που έχουν παραμείνει πιστοί στα κόμματα ή τα συνδικάτα. Και στις δύο περιπτώσεις, σύμφωνα με τον Θεοδωράκη, το αποτέλεσμα είναι οι υποψήφιοι και από τις δύο πλευρές να έχουν παρελθόν πλούσιο σε πολιτική εμπειρία, αλλά πολύ μικρές παραστάσεις από τη ζωή και τίποτε περισσότερο να προτείνουν. Το μότο του “Ποταμιού” είναι “πολιτική για όλους”».

Ο συντάκτης, Άλεξ Ανδρέου, στη θετική προσέγγισή του απέναντι στο «Ποτάμι», υποστηρίζει ότι «σε έναν κόσμο φαινομενικά γεμάτο από πολίτες που είναι είτε απαθείς, είτε βλέπουν τους εαυτούς τους ως παθητικούς αποδέκτες της κυβερνητικής πολιτικής, η ενεργή συμμετοχή είναι κάτι το οποίο θα πρέπει να ενθαρρυνθεί. Είναι σίγουρο ότι θα δεχθεί δριμεία κριτική τους επόμενους μήνες, καθώς εκπροσωπεί μια σημαντική πρόκληση για το πολιτικό στερέωμα, και όχι μόνο στα στενά ελληνικά πλαίσια».

Όπως αναφέρεται στο κείμενο, «τα κόμματα στις περισσότερες παραδοσιακές δημοκρατίες προσαρμόζονται στις συνθήκες, έχοντας επαναπαυθεί. Ο μόνος λόγος ύπαρξής τους είναι η εκλογική επιτυχία, χωρίς να έχουν ιδιαίτερο πλάνο για το τι σημαίνει η εξουσία ή τι μπορούν να επιτύχουν με αυτή. Καθορίζουν τις πολιτικές τους αυστηρά με κριτήριο την ψηφοθηρία, παρά με γνώμονα το εθνικό συμφέρον».

«Φανταστείτε ένα ανερχόμενο κόμμα όπως αυτό στη Βρετανία, ξαφνικά να αμφισβητεί τους Συντηρητικούς από το κέντρο ή τους Εργατικούς από τα αριστερά. Ένα τόσο απρόβλεπτο πολιτικό κίνημα θα μπορούσε να κρατήσει τους πολιτικούς πιστούς στις αρχές τους», τονίζεται χαρακτηριστικά.

«Οι πολιτικοί παράγοντες και αναλυτές δείχνουν έτοιμοι να δεχθούν κάθε ενδεχόμενο, εκτός από ένα:  Ότι ένας άνθρωπος με μεγάλη απήχηση, αποφασίζει ότι είναι δυσαρεστημένος με αυτό που του προσφέρεται και κινητοποιείται γι αυτό. Κάνοντάς το, μάλιστα, με επιτυχία. Σε κάθε περίπτωση, αυτή η απλούστατη εξήγηση είναι, πολιτικά, η πιο εκρηκτική, αλλά και η πιο αισιόδοξη», καταλήγει το άρθρο.