(Το έφερε το μέηλ)
Φίλε Πάνο,
Υπάρχουνε πολλοί τρόποι να μετρήσεις το βάθος της κρίσης. Το γίγνεσθαι της Τέχνης είναι ένας απ ́αυτούς. Ζούμε στην χώρα που γυρίζει ταινίες ο Παπακαλιάτης κι Σμαραγδής, ναι! Βρίσκουν χρηματοδότες για υψηλού κόστους υπερπαραγωγές αυτοί, όταν δεν μπορεί να βρεί φράγκο ο Τσιώλης κι ο Παναγιωτόπουλος. Ο Τορνές έπαιρνε την μηχανή στην πλάτη κι ο Νικολαϊδης έκανε ταινίες με την παρέα του> αυτοί είμαστε. Λίγο καλύτεροι απ ́τους Ιταλούς που έκλεισαν τις δημόσιες υπηρεσίες για τον γάμο του… Κλούνεϊ!! Σκέφτομαι πως κατάντησαν οι φυσικοί κληρονόμοι του ελληνορωμαϊκού πολιτισμού! Οι απόπατοι της Ευρώπης, η χλεύη της οικουμένης. Πόσο μπορεί να σε «ταϊζει» το Παρελθόν; Τα είπε ωραία ο Σορεντίνο στην «Απόλυτη Ομορφιά»..
Δεν είναι κρίση είναι η προετοιμασία της συντέλειας. Ζούμε σε μια χώρα που χει μείνει ένα λείμμα Ελλήνων, τι λέω Ελλήνων, ανθρώπων. Σ ́αυτές τις περιπτώσεις η καταστροφή είναι η μόνη ελπίδα. Βαρύ ακούγεται αλλά πιο παρηγορητικό απ ́την νεκρική ελαφρότητα. Η διανόηση τελείωσε! Οι σοβαρότεροι διανοούμενοι κλαίνε σπίτι τους.. Η ίδια η Τέχνη πια δεν ξέρω αν μπορεί- όχι να παρέμβει, αυτό σίγουρα δεν το μπορεί- αλλά να παρηγορήσει.
Είναι Βαβέλ!!! Μια πολύ-λογία που καταργεί τον Λόγο. Η τέχνη προϋποθέτει τον Λόγο σε οποιαδήποτε μορφή. …Μετανεωτερικότητα.. να λές τα πάντα , ο καθένας να μιλάει αλλά τίποτα να μην έχει σημασία.. Αυτή είναι η Κόλαση και την ζούμε.
Θα μου πεις , ένα Νόημα; Αν κάτι έχει μια αξία είναι να περισώσουμε τους αγαπημένους μας, να περιφρουρήσουμε και να προστατεύσουμε τον μικρό χώρο μας. Όπως δηλ έκανε ο Νώε. Να φτιάξουμε την Κιβωτό μας. Επ ́αυτού θα θελα νάκούσω την γνώμη σου. Κάτι σκέφτομαι κι εγώ…
Συντετριμμένος, Ρωμανός.
*
Παίδες και κόρες, κάτι σκέφτομαι κι εγώ… αλλά όχι σε ατομικό / οικογενειακό επίπεδο: κανένας δε μπορεί να σώσει κατ’ εξαίρεσιν το μικρό του καλύβι, με τους αγαπημένους του. Γιατί ζωή για όσους δεν είναι ερημίτες και αναχωρητές σημαίνει σχέσεις με τους Άλλους, άρα η «σωτηρία» των Άλλων είναι αυτονόητα και δική μας υπόθεση, με την έννοια ότι χωρίς τους Άλλους χάνουμε το κατ’ εξοχήν χαρακτηριστικό του Προσώπου. Ελπίζω ότι θα τα πούμε μεταξύ μας, γλυκά και σεμνά, χωρίς εξυπνάδες και ξιπασιές. Όσοι δεν είναι πονεμένοι, παρακαλούνται να μην πάρουν μέρος. Τα άσχετα σχόλια θα απομακρύνονται άμα τη εμφανίσει.
Η καλύβα ψηλά στο βουνό 
19 Σχόλια
Comments feed for this article
29 Σεπτεμβρίου, 2014 στις 10:05 πμ
Αφώτιστος Φιλέλλην
Την κατατασταση που περιγραφει ο απογοητευμενος φιλος την ζω 40 χρονια και εχω αποδεχθει οτι μονον για τα εγγονια μας ενδεχεται να υπαρξει καποια μικρη βελτιωση .
Το θεμα ειναι πανευρωπαϊκο, παγκοσμιο και εχει θιχθει απο τον Μολιερο, ηδη απο το 1670 στο εργο του Ο Αρχοντοχωριάτης (Le Bourgeois gentilhomme).
Σημερα λοιπον ισχυει : Σοσιαλισμος-Καταναλωτισμος 1-7.
Για το πολιτιστικο επιπεδο της χωρας αρκει καποιος να διαπιστωσει οτι τα «αριστουργηματα του παγκοσμιου κινηματογραφου που οντως προβαλλονται κυριως στα κρατικα καναλια εχουν εδω και 30 ετη εξορισθει μεταμεσονυχτια, να δει εκπομπες ιδιωτικης τηλεορασης, να συγχρωτισθει με τον κοινο λαο, τις 11(;) αθλητικες εφημεριδες, τον Τσακα, τον Πριγκηπα και τον ΠΑΟ, τις κιτρινες φυλλαδες κουτσομπολιου της επιχειρηματικης και ψευδοκαλλιτεχνικης νυχτερινης ζωης και οχι μονον,….
29 Σεπτεμβρίου, 2014 στις 10:10 πμ
Αφώτιστος Φιλέλλην
Απο παλιοτερο σχολιο μου
«Φοβαμαι οτι εχουν υπερτιμηθει οι (υποτιθεται) ενηλικοι πολιτες αυτης της χωρας.
Στο εποικοδομημα λοιπον.
Τα τελευταια 20 ετη το 70% των αποφοιτων λυκειων κατι εχει «σπουδασει» αλλα σπανιως σκεπτεται.
Ουτε οι μεγαλυτεροι σκεπτονται υποχρεωτικα περισσοτερο.
Ας αναλογισουμε λοιπον:
Ποσοι ελληνες επισκεπτονται τα μουσεια μας, τις αιθουσες τεχνης, τις αιθουσες συναυλιων,τις κινηματογραφικες και θεατρικες αιθουσες με ποιοτικο περιεχομενο ;
Γιατι εχουμε 11 αθλητικες εφημεριδες ;
Γιατι οι τηλεοπτικες εκπομπες που στα ιδιωτικα καναλια στην πλειονοτητα τους εινα για τα μπαζα, εχουν μεγιστη ακροαματικοτητα ;
Γιατι οι εκπομπες παρουσιασης βιβλιου και διανοουμενων (λ.χ. τα μονοπατια της σκεψης) ειναι μετα τα μεσανυκτα ;
Ποσοι διαβαζουν βιβλια ;
…………………..
Οποτε ισως, σε λιγες μερες πρεπει να ξεκινησει ενα ανοιξιατικο και διαρκες πολιτιστικο κινημα στην χωρα, ωστε ειτε οι αντιμνημονιακοι παρουν την εξουσια (που δεν το βλεπω γιατι κι εμεις αγαπαμε τα iPhones μας τοσο πολυ που η νεολαια μας θα επαναστατουσε μονον αν δεν ειχε ιντερνετ, smartphones και iphone παραφραζοντας αυτο που δηλωσε ο Αμερικανος Συγγραφευς Jonathan Franzen) ειτε οι μνημονιακοι να αποκτησουημε επιτελους σκεπτομενους και οχι ιδιοτελεις πολιτες, παραγωγους και εργαζομενους.»
http://aristeristrouthokamilos.blogspot.gr/2012/02/blog-post_25.html
ΥΓ Και οπως ειπε κινηματογραφικα ο ΝΝ «ο χαμενος τα παιρνει ολα»
29 Σεπτεμβρίου, 2014 στις 10:12 πμ
σχολιαστης
Με τα χάλια που έχει ο σύγχρονος κόσμος δεν είναι υπερβολή να λέμε ότι Ελλάδα και Ιταλία κατάντησαν «Οι απόπατοι της Ευρώπης, η χλεύη της οικουμένης» ;
29 Σεπτεμβρίου, 2014 στις 10:26 πμ
Αφώτιστος Φιλέλλην
«Κατι παρομοιο ειχα επεξεργασθει πριν 5 ετη. Απο το παρακατω κειμενο θα διορθωνα μονον οτι εφοσον η τεχνη …θεραπευει , εξηγειται η προσφατη καλλιτεχνικη ανθηση στα χρονια της κρισης, χωρις πολλες επιχορηγησεις
….. μέχρι εικοσιπέντε χρόνια πρίν, με αρκετές εξαιρέσεις πιο πρόσφατα, οι χειρότεροι μαθητές, αρκετοί απ’ αυτούς «ψωνισμένοι», γράφτηκαν στις διάφορες σχολές θεάτρου. Μερικοί επίσης σπούδασαν σε κάποια Σχολή Κινηματογράφου ή στην πολύ δυσκολότερη Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, την επίσης μοναδική τότε, έως την ίδρυση και λειτουργία της αντίστοιχης σχολής στην Θεσσαλονίκη.
Τα αποτελέσματα των σπουδών και της μετέπειτα δράσης τους:
των ηθοποιών μεν είναι καλύτερα, κυρίως ως αποτέλεσμα καθημερινής εξάσκησης στο θέατρο
των σκηνοθετών σχετικά φτωχά, με ελάχιστες εξαιρέσεις, με αργή εξέλιξη και χωρίς πάντα ανοδική πορεία.
στους δε εικαστικούς καλλιτέχνες/αρχιτέκτονες, επίσης με ελάχιστες εξαιρέσεις, πολλές ανθολογίες δεν περιλαμβάνουν έναν ή και κανένα καλλιτέχνη/αρχιτέκτονα εσωτερικού
Τι έχουμε : αρκετούς σημαντικούς λογοτέχνες/ποιητές και δύο Nobel λογοτεχνίας για τους ποιητές μας, που αν και σπούδασαν Νομικά (ο δεύτερος δεν ολοκλήρωσε τις σπουδές του) , σε μια τέχνη που το αποτέλεσμα είναι προϊόν καθημερινής άσκησης-σπουδής.
Έτσι έχουμε μια χώρα “αιώνιων ταλέντων” σε μεγάλη ηλικία, σε μια ηλικία που σε άλλη χώρα θα ήταν ή προ πολλού καταξιωμένοι είτε απόμαχοι ή συνταξιούχοι.
Μια χώρα που οι προαγωγές γίνονται κατ’ αρχαιότητα και όχι κατ’ επιλογήν..
Μια χώρα που υπερβαίνει κατά μια φορά τις εύλογες προσπάθειες έναντι των δύο, σύμφωνα με το βικτωριανό ρητό : «If at first you don’t succeed, try, try (and try : only for Greece) again» μαζί με την ρήση του κατά Λουκάν Ευαγγελίου 13, 30 «και ιδού εισίν έσχατοι οι έσονται πρώτοι και εισίν πρώτοι οι έσονται έσχατοι»
Μια χώρα πολύ χαμηλού πολιτιστικού επιπέδου, με απαντήσεις σε τυχαίο δείγμα στον δρόμο, του τύπου μήπως γνωρίζετε ποιος είναι :
Hieronymus Bosch : Γερμανός ποδοσφαιριστής, εφευρέτης αντλίας πετρελαίου οι Μηχανολόγοι
Joseph Mallord William Turner: ο ιδιοκτήτης του CNN
Eugène Delacroix :Γάλλος μόδιστρος
Kenneth Loach :δεν γνωρίζω
Claude Chabrol :δεν γνωρίζω
Philip Roth : δεν γνωρίζω
Το βιβλίο Silent Spring της Rachel Carson:δεν γνωρίζω, κ.ο.κ.
Μια χώρα με έφηβους χωρίς όνειρα, ευνουχισμένους από το εκπαιδευτικό σύστημα, με «καμένη» ευφυΐα, με πενιχρή ανάπτυξη επιχειρηματικότητας, δηλ. αυτό που καθόριζε τον ελληνισμό κυρίως, όταν δραστηριοποιείται εκτός Ελλάδος…….
11.11.2009 »
https://panosz.wordpress.com/2014/04/03/sxoliasths-1-psifo/#comment-225527
29 Σεπτεμβρίου, 2014 στις 10:29 πμ
Fil
Καθόλου παγκόσμιο δεν είναι το θέμα. Εγχώριο είναι κυρίως.
Ο υπόλοιπος κόσμος προοδεύει στις τέχνες, στην επιστήμη, στη μείωση της φτώχειας. Με μπρος πίσω ναι, με ανισότητες ακόμη, αλλά προοδεύει.
Σαβούρα υπήρχε πάντα απλά δεν τη θυμάται κανείς, από κάθε περίοδο μένουν για τις επόμενες γενιές αυτά που αξίζουν.
Έτσι και από αυτήν την περίοδο, θα μείνει η εξέλιξη της τεχνολογίας, της ιατρικής, η σύγκλιση του αναδυόμενου κόσμου με τον ανεπτυγμένο τα προηγούμενα χρόνια, οι Κοέν, οι Radiohead.
Ο Ρουβάς δε θα μείνει ούτε η lady gaga, αλλά σάμπως έμειναν οι new kids on the block?
29 Σεπτεμβρίου, 2014 στις 11:00 πμ
δεξιος
Το μέηλ αναφέρεται γενικά αλλά συγκεκριμένα στον κινηματογράφο.
Δεν ξέρω εάν συμπεριλαμβάνομαι στους πονεμένους γιατί αυτό για το οποίο λυπάμαι είναι για το τέλος του παλιού ελληνικού κινηματογράφου που συνέβη στην αυγή της μεταπολίτευσης.
Για το «νέο ελληνικό κινηματογράφο» για τον οποίο λυπούνται άλλοι τι να πω;
Τριάντα χρόνια κινηματογράφος χωρίς θεατές είναι πολλά.
29 Σεπτεμβρίου, 2014 στις 11:56 πμ
Fil
http://www.parallaximag.gr/parallax-view/ti-les-esy-gia-ton-politismo
29 Σεπτεμβρίου, 2014 στις 11:59 πμ
Fil
Ο παλιός ελληνικός κινηματογράφος (δεν τρελαίνομαι, αλλά δέχομαι ότι αποτύπωσε συμπαθητικά μια συγκεκριμένη εποχή), δεν τελείωσε με τη μεταπολίτευση.
Απλώς εξελίχθηκε και αυτός όπωςκαι η χώρα και μεταλλάχθηκε στις άθλιες βιντεοταινίες των 80’s. 😉
29 Σεπτεμβρίου, 2014 στις 12:11 μμ
Πάνος
δεξιέ,
ο αρθρογράφος ξέρει πολύ καλά τι λέει, για τον Τσιώλη και τον Παναγιωτόπουλο. Πχ το «ας περιμένουν οι γυναίκες» είναι μία από τις κορυφαίες ελληνικές ταινίες έβερ.
Δες ένα (άκρως επίκαιρο) απόσπασμα:
29 Σεπτεμβρίου, 2014 στις 12:13 μμ
xberliner
Θα συμφωνήσω με τον Fil.
Ταινίες κάνουν ο Παπακαλιάτης κι Σμαραγδής, ταινίες κάνει και ο Λάνθιμος.
Ταινίες κάνει και το Χόλιγουντ , ταινίες βγαίνουν και από ανεξάρτητες παραγωγές στην Αμερική.
Μη τρελαθούμε τώρα ότι ήρθε το τέλος του κόσμου, τελείωσε η διανόηση, οι τέχνες, ο πολιτισμός. Ο κινηματογράφος δεν είναι μόνο ψυχαγωγία είναι και διασκέδαση. Το άρτος και θεάματα είναι εφεύρεση πολύ παλιά.
29 Σεπτεμβρίου, 2014 στις 12:16 μμ
Πάνος
Βέβαια το θέμα του κινηματογράφου είναι παρεμπίπτον, χρησιμοποιείται ως τροχιοδεικτικό για την κατάδειξη της τρέχουσας αφασίας / αναισθησίας. Η ουσία είναι εδώ:
Ήδη, στα κόκκινα γράμματα, έδωσα μια πρώτη δική μου προσέγγιση. Θα επανέλθω, αργότερα.
29 Σεπτεμβρίου, 2014 στις 12:32 μμ
xberliner
Πάνο αυτό που λες ίσχυε από πάντα. Δεν είναι σημερινό. Και αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι χρειαζόμαστε κοινωνικά ευσυνείδητους και ενεργούς (όχι μόνο αυστηρά στην πολιτική) πολίτες.
29 Σεπτεμβρίου, 2014 στις 1:18 μμ
Fil
Όσο και αν δε θέλουμε να το παραδεχτούμε στο τέλος της ημέρας όλοι για την οικογένειά τους και μερικούς φίλους νοιάζονται και είναι και κατανοητό.
Αυτό που οφείλουμε να κάνουμε είναι να παραμένουμε ευγενείς και προς τους υπόλοιπους. Αλλά πόση δύναμη να έχει κάποιος ώστε και την οικογένειά του να «περιφρουρήσει» αλλά και τον κόσμο να προσπαθήσει να αλλάξει; Άσε που στο κάτω κάτω ποιος είμαι εγώ ή εσύ που θεωρείς τον εαυτό σου καλύτερο που πρέπει να αλλάξει/»σώσει» τον άλλον;
Γι’αυτό δέχεσαι τη διαφορετικότητα όσο δε σε προσβάλλει αλλά ναι, την κάνεις διακριτικά περα αν δε σε εκφράζει. Έτσι ήταν πάντα νομίζω.
29 Σεπτεμβρίου, 2014 στις 4:57 μμ
nikiplos
Η αλήθεια είναι ότι έχουν περάσει ανεπιστρεπτί, οι μέρες που μπαιναμε σε μια αίθουσα κινηματογράφου, μια αίθουσα μουσείου ή πινακοθήκης, σε ένα event ας πούμε και βγαίναμε άλλοι άνθρωποι… Ίσως και να μεγαλώσαμε κι εμείς και ίσως και να μην μπορούμε πλέον να αλλάξουμε εύκολα… Ίσως και κάποια πράγματα που συμβαίνουν στα νιάτα σου, να ωραιοποιούνται και να επηρεάζουν περισσότερο το σημερινό σου γίγνεσθαι, καθώς, μεγαλώνοντας ολοένα αλλάζουμε δυσκολότερα…
Για μένα το πρόβλημα είναι αλλού και φυσικά δεν είναι μόνο εντός Ελλάδας… Προχθές περπατούσα για ώρες την Μπρυζ… Μου έκανε την τιμή ο καιρός να κάνει λιακάδα, οπότε απήλαυσα για ένα 8ωρο, μια πόλη που σφύζει από Τουρίστες ποικίλης ηλικίας, αλλά που έχει και δραστήρια νεολαία. Από αυτά που πήρα μαζί μου από τον περίπατο, μου έκανε μεγάλη εντύπωση η ματαιοδοξία πολλών νέων, δημιουργικών ή μη, να μη συμβιώνουν πλέον αλλά να ζουν ο καθένας απομονωμένος στο tablet ή στο κινητό του. Οι περισσότεροι με ακουστικά, κινούνταν και δρούσαν ως αυτιστικοί… Αγόρια με κάτι κορίτσαρους δροσερούς μπουκιά και συγχώριο, στο πάρκο, να κοιτούν αντί τα μπούτια των κοριτσιών που «είχαν ανάψει τα μεγάλα» (που λέγαμε κάποτε), να βγάζουν τα μάτια τους με τα κινητά τους και τα tablet. Αλληλεπίδραση μόνο για μια selfie, η οποία ανέβαινε τάχιστα, ματαιόδοξη προσπάθεια ότι υπήρξαν κι αυτοί κάποτε εκεί, και φυσικά μετά εκεί υπνωτισμένοι να περιμένουν με αγωνία τα likes ή τα tweets των followers… Και τα κορίτσια δεν είχαν που να ρίξουν το μπλαζέ ύφος τους…
Η δημιουργικότητα, η καινοτομία, η νέα φωνή, λοιπόν, είτε θα είναι αποσυνάγωγη με τον σύγχρονο Δυτικό Πολιτισμό και θα ακουστεί σε κάποιο Τζαμί, ή κάποια Ασιατική γωνιά, ή στη Δύση, θα ακουστεί ως «τιτίβισμα» μέσα από τα δημοφιλή κοινωνικά δίκτυα: facebook, tweeter, linkdn, pinterest, hi5 κοκ. Πόζα υπό γωνία, το καλό προφίλ, και το πρώτο λάϊκ της μαμάς φυσικά που δήθεν για να παρακολουθεί τα παιδιά της, κάνει κι αυτή σαν παιδούλα…
Για τον κινηματογράφο, να πω μόνο ότι ο λεγόμενος «παλιός καλός κινηματογράφος» που αρέσει σε όλους μας, είναι γύρω στις 50-60 ταινίες μετρημένες έναντι καμιάς 500ριάς αθλιοτήτων, από μελό, μέχρι φάρσες που δεν βλέπονται, όπως εκείνες των Μανέλη κσι Κούλη Στολίγκα. Για τον νεώτερο, εκείνον της Μεταπολίτευσης, έχει δώσει κάποια δείγματα και τον αδικούμε πάρα πολύ, όταν μιλούμε για «άδειες αίθουσες», όμως σαν τον Τάκη Κανελλόπουλο δεν ξαναβγήκε κανένας… Όλοι μνημονεύουν τον Τεό, όμως για μένα ο Τάκης Κανελλόπουλος είναι αξεπέραστος. Ο Τεό, ήταν πολύ στρατευμένος για τα δικά μου γούστα… Στη δεκαετία του 80, που μάλλον αναφέρεται ο Δεξιός, το πλέον χαρακτηριστικό είναι η φράση της Μελίνας Μερκούρη: «δώσαμε στους σκηνοθέτες λεφτά για να δώσουν την ψυχή τους στον κινηματογράφο, κι αυτοί πήγαν ξεκατινιάστηκαν κι έβγαλαν τα εσώψυχά τους». Όσο για τους Τορνέ και Τσιώλη, αυτοί υπήρξαν πάντοτε ανέστιοι κινηματογραφικά, δηλαδή ακόμη και τις καλές τους εποχές ήταν περιθωριακοί. Αξέχαστο μου έχει μείνει το ΝΤΟΥ και το σκίσιμο της Οθόνης, στον «Μπαλαμό» του Τορνέ από τον περίφημο «εξώστη» στη Θεσσαλονίκη ή τα αντίστοιχα στην Αθήνα για το «Δοξόμπους» στο Ιντεάλ κατά τις μεταμεσονύκτιες προβολές, από έναν εσμό βαρεμμένων κυρίως, άσχετων χωρίς άλλο με τον κινηματογράφο.
Επί του προκειμένου, δεν φοβάμαι τον κόσμο ως προς το ατομικό του πολιτισμικό παραγόμενο. Φοβάμαι τον ωλετήρα του μαζικού και καταναλλωτικού προϊόντος που υπνωτίζει τις μάζες σε ένα κυβερνητικό κοινωνιολογικά μονόλογο που συνοψίζεται στα εξής:
«Δεν φταίει το σύστημα. Εσύ είσαι κακό εξάρτημα» και «Να πεθαίνει ο αντίπαλος» που βλέπουμε στο Χόλυγουντ μαζί με τον ακραιφνή ισοπεδωτικό μανιχαϊσμό που κομίζει τα τελευταία κυρίως χρόνια…
29 Σεπτεμβρίου, 2014 στις 5:18 μμ
Αφώτιστος Φιλέλλην
nikiplos
Και ομως στην καταραμενη ΝΕΡΙΤ 2 φορες την βδομαδα βρισκεις μια καλη ταινια, λ.χ. την κατωθι οπου δειχνει εναν αφροαμερικανο dealer ναρκωτικων που κλεβει το εμπορευμα απο το αφεντικο του και μετακινειται απο την Ανατολικη στην δυτικη ακτη, πιστευοντας οτι στη γενετιερα του θα μπορει να συνεχισει την ζωη του, αλλα ουσιαστικα περιμενοντας τον βεβαιο θανατο του…..
Ενα μελαγχολικο σχολιο για πολλους απο τους δισεγγονους του μπαρμπα Θωμα που εχουν μπλεξει ασχημα με συμμοριες και ναρκωτικα και που σκορπιζουν τον θανατο και την καταστροφη σε ολους/ολες ερχονται σε επαφη μαζι του κατι σαν μμεταδοτικος ιος…
ΚΥΡΙΑΚΗ 28/09/2014
00:15 Κατάλληλο για όλους (Απαραίτητη η γονική συναίνεση)
ΠΟΤΕ ΜΗΝ ΠΕΘΑΝΕΙΣ ΜΟΝΟΣ – ΝΕΡΙΤ CINEMA
ΤΑΙΝΙΕΣ / Δραματική
NEVER DIE ALONE
Έτος παραγωγής: (2004)
Δραματική περιπέτεια παραγωγής ΗΠΑ 2004.
Ο King David επιστρέφει στη γενέτειρά του ψάχνοντας την αληθινή λύτρωση. Αυτό όμως που θα συναντήσει είναι ένας βίαιος θάνατος. Λίγο πριν πεθάνει γνωρίζει τον Πολ, έναν δυναμικό δημοσιογράφο. Μαζί του θα μοιραστεί την ταραγμένη ιστορία της ζωής του -που ο ίδιος έχει μαγνητοφωνήσει- ξετυλίγοντας ένα κουβάρι τυφλής βίας και εκδίκησης που στοιχειώνει όχι μόνο το δικό του πεπρωμένο αλλά και όσων συνάντησε στο πέρασμά του.
Διάρκεια: 85′
Παραγωγή:ΗΠΑ
Παίζουν: Ντέιβιντ Αρκέτ, DMX, Ρόμπι Ρόμπινσον, Ντρου Σιντόρα
Σκηνοθέτης: Έρνεστ Ντίκερσον
29 Σεπτεμβρίου, 2014 στις 6:47 μμ
Fil
http://www.imdb.com/title/tt0354766/
ΑΦ μας προτείνεις ταινία του 5,7/100????
Δες αυτην που είχε τις προάλλες η ΝΕΡΙΤ. Άντε νας σας μάθουμε να βλέπετε κινηματογράφο. 😉
http://www.imdb.com/title/tt0100150/?ref_=nv_sr_3
29 Σεπτεμβρίου, 2014 στις 7:50 μμ
Αφώτιστος Φιλέλλην
Fil
Είναι cult ταινία , δεν είναι για….βόρειους 🙂
30 Σεπτεμβρίου, 2014 στις 12:34 μμ
aftercrisis
Η Βαβυλώνεια Αιχμαλωσία και η πτώση της Βαβυλώνας
http://aftercrisisblog.blogspot.com/p/blog-page_15.html
1 Οκτωβρίου, 2014 στις 12:59 μμ
Αναγνώστης ο αθηναίος
Είναι βασικό να μη γίνουμε βέλγοι (εξήγησε ο Νίκιπλος ανωτέρω γιατί)