Μια απόφαση εκτός πραγματικότητας. Η πραγματική οικονομία δια της φορολογίας και της αύξησης των εισφορών καλείται να χρηματοδοτήσει την αύξηση των συντάξεων. Γουάου.
Μου θυμίζει την εντολή που είχε πάρει από το σπίτι του ο νέος που έψαχνε το γαϊδούρι που είχε κόψει το σκοινί και είχε εξαφανιστεί. Το βρεις δεν το βρεις, καβάλα το και φέρτο.
Έτσι είναι κύριοι δικασταί!
ΚΟΣΤΟΣ 1,4 ΔΙΣ. ΕΤΗΣΙΩΣ
Εντολή ΣτΕ για αυξήσεις έως 20% στις συντάξεις
Κατέρρευσαν χθες ως αντισυνταγματικές οι περικοπές κύριων και επικουρικών συντάξεων που επιβλήθηκαν με δύο μνημονιακούς νόμους του 2012 (4051 και 4093/12) με αποφάσεις της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας, που ισοδυναμούν με «βόμβα μεγατόνων».
Ανοίγει ο δρόμος για επαναφορά κύριων και επικουρικών συντάξεων στα προ 2ετίας επίπεδα
Ουσιαστικά το ανώτατο δικαστήριο δίνει εντολή για αύξηση συντάξεων κατά 20%, ενώ το δημοσιονομικό κόστος εκτιμάται ότι φτάνει το 1,4 δισ. ευρώ.
Σε πλήρη επιβεβαίωση του πρωτοσέλιδου ρεπορτάζ του «Εθνους της Κυριακής» (11-4-15), η Ολομέλεια ΣτΕ, με ψήφους 14-11, ακύρωσε τις τελευταίες μνημονιακές περικοπές, με ένα σκεπτικό-σταθμό, αφού υποχρεώνει το κράτος να συμμετέχει στη χρηματοδότηση κύριων αλλά και επικουρικών συντάξεων, καταρρίπτει τη «ρήτρα μηδενικού ελλείμματος» και βάζει ως κόκκινη γραμμή την εξασφάλιση αξιοπρεπούς διαβίωσης με συντάξεις κοντά στις αποδοχές του εργασιακού βίου, επικαλούμενη και νομολογία γερμανικών δικαστηρίων…
- Λεπτομέρειες στην έντυπη έκδοση του Εθνους
Η καλύβα ψηλά στο βουνό 
28 Σχόλια
Comments feed for this article
11 Ιουνίου, 2015 στις 10:34 πμ
Santiliana
Σωστη η αποφαση.
Αυτη δεν κρινουμε, η οχι?
11 Ιουνίου, 2015 στις 10:58 πμ
σχολιαστης
http://www.real.gr/DefaultArthro.aspx?page=arthro&id=423678&catID=1
11 Ιουνίου, 2015 στις 10:59 πμ
σχολιαστης
…και αφορά τις συντάξεις πάνω από 1000 ευρώ.
Θα φροντίσει ο Ρωμανιάς …σταδιακά 🙂
11 Ιουνίου, 2015 στις 11:00 πμ
δεξιος
Λάθος.Πρέπει να κοπούν και άλλο.Δεν έχει σημασία όμως.Το Eurogroup δεν θα τις εγκρίνει.
11 Ιουνίου, 2015 στις 11:02 πμ
Santiliana
Η δικαιοσυνη μιλησε.
11 Ιουνίου, 2015 στις 11:05 πμ
δεξιος
Μόνο με δικά σου λεφτά.
http://newpost.gr/post/467355/rentsi-adianohto-na-plhrwnoyme-tis-prowres-syntakseis-twn-ellhnwn
11 Ιουνίου, 2015 στις 11:13 πμ
Santiliana
E, να την καταργησουμε.
11 Ιουνίου, 2015 στις 11:23 πμ
δεξιος
Εάν η δικαιοσύνη θέλει να παίζει ρόλο την εποχή του κοινού νομίσματος και του Συμφώνου Σταθερότητος που έχει υπογράψει η χώρα και προβλέπει συγκεκριμένο έλλειμμα προυπολογισμού ετησίως το Ελεγκτικο Συνέδριο πρέπει να αναβαθμισθεί σε ανώτατο δικαστήριο και να αναλάβει όλες τις υποθέσεις συντάξεων,μισθών ή αποζημιώσεων που επιβαρύνουν τον προυπολογισμό και την υποχρέωση να καθορίζει από ποιές πηγές θα προκύπτουν οι δαπάνες που επιδικάζει.
Αλλιώς ας πάνε οι σύμβουλοι επικρατείας στα συμβούλια της ΕΕ να διαπραγματευθούν το ύψος του πρωτογενούς πλεονάσματος.
Ποιός ξέρει;μπορεί να τους πάρει με πιο καλό μάτι από τον Βαρουφάκη ο Σόιμπλε που είναι νομικός.
11 Ιουνίου, 2015 στις 11:26 πμ
σχολιαστης
Να δούμε και οι 11 της μειοψηφίας τι είπαν! Εχει ενδιαφέρον!
11 Ιουνίου, 2015 στις 11:44 πμ
Santiliana
Τωρα εν τιμη , χωρις να θελω να προκαλεσω η να θιξω κανενα πρωην η νυν δεξιο η πασοκο.
Εαν η δικαιοσυνη αλλαξει μορφη επειδη ενα οραματικο πλαισιο που δεν ειναι σιγουρο, και λεει οτι μια ΕΕ θα υπαρχει βρεξει χιονισει , σε τι θα οφελησει αν οχι θα βλαψει την ουσια των θεματων, αφου μπορει ξαφνικα να διαλυθει το πραγμα αυτο εις τα εξ ων συνετεθει?
11 Ιουνίου, 2015 στις 11:54 πμ
Lavrentij
Έλα ρε santliana, όταν το ΣτΕ έβγαζε π.χ. αντισυνταγματικό τον νόμο για την ιθαγένεια δεν νομίζω ότι θα σε ικανοποιούσε ένα «η δικαιοσύνη μίλησε», έτσι;
11 Ιουνίου, 2015 στις 12:03 μμ
Santiliana
Oχι φυσικα, αλλα παιζω σε ενα ορισμενο πλαισιο που γνωριζω.
Και εγω μπορει και να της επιτεθω ,αλλα η ερωτηση ειναι εαν επιδιωκω για σκοπιμοτητες διαφορετικες, να την αποδυναμωσω.
11 Ιουνίου, 2015 στις 12:07 μμ
δεξιος
Kαι να διαλυθεί η ΕΕ αυτη τη μεταρρυθμιση έπρεπε να την είχαμε κάνει μόνοι μας.
Ο προυπολογισμός είναι ευθύνη της βουλής και όχι των δικαστηρίων.
Ουσιαστικά οι δικαστές κάνοντας τους καλούς τα προηγούμενα χρόνια έβαλαν και αυτοί το λιθαράκι τους για το επαχθές,απεχθές και επονείδιστο χρέος.Βέβαια η Ζωή δεν πρόκειται ποτέ να τους καλέσει στην επιτροπή της αφού είναι και της συντεχνίας.Αλλά ίσως κάποιος υπουργός οικονομικών του παρελθόντος να πει το αυτονόητο – όταν μου επιδικάζεις δαπάνες εγώ που θα τα βρω πέρα από δανεισμό.
11 Ιουνίου, 2015 στις 12:22 μμ
Μιχάλης Μιχελής
Τελικά το ΣτΕ είναι μάγκες, αλλά όχι τσάμπα. Δεν διάβασα απ’ αυτούς απόφαση, ότι ήταν άδικη η αύξηση των μισθών που πήραν οι δικαστικοί πριν από ένα χρόνο, ενώ οι γιατροί ( με τα ίδια χρόνια υπηρεσίας), μείνανε στο ράφι και δεν έχουν επίδομα βιβλιοθήκης.
Η δαπάνη που προκαλείται κάθε χρόνο, σύμφωνα με το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους είναι 69.560.000 ευρώ (49.400.000 για τους εν ενεργεία και 20.160.000 για τους συνταξιούχους) λόγω της αναπροσαρμογής (αύξησης) των μισθών, των παροχών και των συντάξεων. Επίσης θα υπάρξει εφάπαξ δαπάνη 99.760.000 από την αναδρομική καταβολή μισθών, παροχών και συντάξεων.
Το μισθολόγιο των δικαστικών και του κύριου προσωπικού του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους διαμορφώνεται ως εξής:
Βασικός Μισθός
Πρόεδρος Αρείου Πάγου και αντίστοιχοι: 4.134 ευρώ (από 3.023 ευρώ)
Αντιπρόεδρος και αντίστοιχοι: 3.721 ευρώ (από 2.880 ευρώ)
Αρεοπαγίτης και αντίστοιχοι: 3.307 ευρώ (από 2.525 ευρώ)
Εφέτης και αντίστοιχοι: 2.894 ευρώ (από 2.258 ευρώ)
Πρόεδρος Πρωτοδικείου και αντίστοιχοι: 2.480 ευρώ (από 2.009 ευρώ)
Πρωτοδίκης και αντίστοιχοι: 2.067 ευρώ (από 1.778 ευρώ)
Πάρεδρος Πρωτοδικείου και αντίστοιχοι: 1.654 ευρώ (από 1.511 ευρώ)
Ειρηνοδίκης Δ Τάξης: 1.488 ευρώ (από 1.368 ευρώ)
Επίδομα Βιβλιοθήκης
Πρόεδρος Αρείου Πάγου και αντίστοιχοι: 688,16 ευρώ (από 500 ευρώ)
Αντιπρόεδρος και αντίστοιχοι: 656,88 ευρώ (από 485 ευρώ)
Πρόεδρος Εφετών, Αρεοπαγίτης και αντίστοιχοι: 625 ευρώ (από 470 ευρώ)
Εφέτης και αντίστοιχοι: 594,32 ευρώ (από 460 ευρώ)
Πρόεδρος Πρωτοδικείου και αντίστοιχοι: 563,04 ευρώ (από 456 ευρώ)
Πρωτοδίκης και αντίστοιχοι: 487,97 ευρώ (από 420 ευρώ)
Ειρηνοδίκης Γ και Δ Τάξης: 344,08 ευρώ (από 316 ευρώ)
Πάγια μηναία αποζημίωση λόγω παραμονής στην έδρα κ.λπ.
Πρωτοδίκης και ανώτεροι: 769,12 ευρώ (από 560 ευρώ)
Ειρηνοδίκης Δ Τάξης μέχρι και Πρωτοδίκης: 644,44 ευρώ (από 460 ευρώ)
11 Ιουνίου, 2015 στις 12:22 μμ
δεξιος
Για να μην υπάρξει νέο επονείδιστο χρέος σε ευρώ ή δραχμές κάθε μισθοδοτούμενος από το δημόσιο με σύνταξη ή μισθό πρέπει να πληρώνεται σε εκατομμυριοστά των δαπανών του προυπολογισμού και ο αριθμός τους πρέπει να είναι γνωστός κάθε στιγμή.Η βουλή ψηφίζοντας τον προυπολογισμό θα καθορίζει το συνολικό ποσό δαπανών και οι μισθοί θα προκύπτουν αυτόματα από αυτό.Όποιος νομοθέτης ή δικαστής θεωρεί ότι κάποιοι πρέπει να πάρουν περισσότερα θα νομοθετεί ή θα επιδικάζει αύξηση των εκατομμυριοστών που δικαιούνται με την υποχρέωση όμως να βρει και από ποιους θα κόψει γιατί το άθροισμα θα πρέπει παντα να είναι 1.
Εάν υπάρξει μία κυβέρνηση που θέλει να ασκήσει ελλειμματική πολιτική γιατί τη θεωρεί «αναπτυξιακή» θα μπορεί να το κάνει ευθέως αυξάνοντας το ποσό της συνολικής δαπάνης και αναλαμβάνοντας την ευθύνη και όχι με παραθυράκια.Το ίδιο και όποιος θέλει να «δικαιώσει» κάποιους θα αφαιρέσει από αλλους και δεν θα παριστάνει ότι δήθεν δεν αδικεί κανένα.
11 Ιουνίου, 2015 στις 1:57 μμ
aftercrisis
Ήταν όλοι τους Πασόκοι: Τσοβόλα δωσταόλα.
Και τώρα, με την πούγκα φαγωμένη απο τα ποντίκια
Δεν κάνουν ούτε καν διάκριση του συνταξιούχου των 400 και των 4000. Ή πρόωρης και ώριμης σύνταξης.
Μια ανάγνωση του παρακάτω, δείχνει σαφώς «που είναι θαμμένο το άτυχο σκυλί». ΟΙ άνθρωποι που σκέφτονται έτσι, μπράσινοι, πλέ, ρόζ, κόκκινοι, καφέ ή κανελλί με βούλες, είναι απλώς φαταούλες.
Δεν είναι πρόβλημα πολιτικής, αλλά της ελληνικής ληστοκρατίας του 19ου αιώνα, που ποτέ δεν τέλειωσε.
http://politicalreviewgr.blogspot.gr/2015/06/blog-post_86.html
Μόνον όταν η παράγκα θα γίνει πριονίδι, θα γλυτώσουμε από τους πελάτες – δράκουλες.
11 Ιουνίου, 2015 στις 2:07 μμ
Δύστροπη Πραγματικότητα
Το παρακάτω άρθρο τα είχα βάλει και σε μία άλλη ανάρτηση χθές-προχθές, ταιριάζει όμως ακόμα περισσότερο σε αυτήν εδω. Η κεντρική ιδέα είναι πως ακόμα και το πιο σύμφωνο με το σύνταγμα αίτημα, είναι πολύ δύσκολο εως αδύνατο να πραγματοποιηθεί εαν για την υλοποίηση του απαιτούνται χρήματα τα οποία όμως δεν υπάρχουν. Οπότε, ακόμα και αν τα δικαστήρια αποφασίζουν, για παράδειγμα, πως οι μειώσεις συντάξεων από προηγούμενες κυβερνήσεις ήταν αντισυνταγματικές, η σύμφωνη με το σύνταγμα αύξηση αυτών των συντάξεων είναι αδύνατη για τον πολύ απλό λόγο πως δεν υπάρχει φράγκο. (Όπου υπάρχει έμφαση, δική μου.)
Εδω μερικά χαρακτηριστικά αποσπάσματα.
http://www.constitutionalism.gr/site/%CF%83%CF%85%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%B3%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82-%CE%BB%CF%8C%CE%B3%CE%BF%CF%82-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B5%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AE-%CE%BA%CF%81%CE%AF%CF%83-2/
Μερικά χαρακτηριστικά αποσπάσματα:
» Και έτσι φθάνουμε στο βασικό μοτίβο της κυρίαρχης στάσης της Αριστεράς, πολιτικής και ακαδημαϊκής, απέναντι στο Σύνταγμα: η τέχνη του Συντάγματος είναι η τεχνική της πολιτικής ελευθερίας. Το Σύνταγμα είναι το θεμέλιο κάθε ελευθερίας, ατομικής ή συλλογικής άρα το έρεισμα για αντίσταση στην πολιτική εξουσία, αφού η άσκηση της πολιτικής εξουσίας εξ ορισμού αναγκαστικά συνεπάγεται την ψήφιση και επιβολή νόμων, δηλαδή περιορισμούς. Σε αυτήν την αντίληψη του Συντάγματος ως ατομική, ιδιωτική καταφυγή (ατομικώς ιδιωτική ή συλλογικώς ιδιωτική) ο κυρίαρχος νομικός και φιλοσοφικός λόγος μιας μεγάλης ακαδημαϊκής παράδοσης (με πρόσωπα και αριστερών καταβολών μεταξύ των πρωταγωνιστών της) συνάντησε τον ”έρωτα” για την αγγλοσαξωνικής χροιάς λατρεία προς τον φιλελευθερισμό –τον πολιτικό φιλελευθερισμό, κυρίως.[6] Στην πορεία, ο λόγος αυτός συνάντησε το μείζον συνταγματικής περιωπής αίτημα της Αριστεράς κατά τις τελευταίες αρκετές δεκαετίες, που ήταν η περιαφή με τον τύπο της συνταγματικής επιταγής κάθε διεκδίκησης, κατοχύρωσης και διεύρυνσης ενός δικαιώματος, μιας ελευθερίας ή μιας κοινωνικής παροχής ή άλλης κατάκτησης. Ό,τι θέλαμε δηλαδή να παγιωθεί για πάντα το εμφανίζαμε ως συνταγματική επιταγή. Κι ό,τι δεν θέλαμε το αποκρούαμε και ως αντισυνταγματικό.
Η υλική βάση όμως, η αληθινή κοινωνική ύλη που θα θεμελίωνε την όποια συνταγματική επιταγή ως υλική πραγματικότητα και όχι ως κατανομή αρμοδιοτήτων και προσδιορισμό ορίων δεν απασχόλησε, ως εάν το Σύνταγμα να βρισκόταν πάνω και πέρα από τις πραγματικότητες που του δίνουν κανονιστικό περιεχόμενο, που μεταβάλλουν δηλαδή σε ζωή τις λέξεις με τις οποίες αυτό είναι κατασκευασμένο. Αρκούσε ότι το Σύνταγμα, όπως το ερμηνεύαμε εμείς, συχνά δε και τα δικαστήριά μας, αναγνώριζε δικαιώματα και καταστάσεις, παγιώνοντάς τα ως μόνιμα και ακατάλυτα.
[…]
Παραδοχή πρώτη: Η θεσμική υπόσχεση που έδωσε το Σύνταγμα το 1975 τελικά τηρήθηκε.
Η θεσμική υπόσχεση που έδωσε το Σύνταγμα το 1975 με την ψήφισή του, γενικά, τηρήθηκε. Με άλλες λέξεις: οι συνταγματικοί μας θεσμοί απέδωσαν αυτά που μπορεί κανείς να αναμένει από θεσμούς.
Εξηγούμαι: το 1975 -τότε ψηφίσθηκε το Σύνταγμα- το μείζον συνταγματικό αίτημα ήταν η κατοχύρωση της δημοκρατίας και των ελευθεριών. Το αίτημα αυτό αναδύθηκε ως κύριο κάτω από την βαρειά σκιά 30 χρόνων στέρησης και περιορισμών της δημοκρατίας και των ελευθεριών από τις διάφορες εκδοχές της Δεξιάς, με ωμότερη και βλακωδέστερη εκείνη της χούντας. Στα 37 χρόνια της λειτουργίας του το Σύνταγμα του 1975 διασφάλισε ιδιωτικές και δημοκρατικές ελευθερίες, κατοχύρωσε σημαντικές κοινωνικές κατακτήσεις, απορρόφησε όλες τις κοινωνικές και πολιτικές εντάσεις και κρίσεις. Η παρούσα κρίση παρέσυρε πολλά, όμως την θεσμική λειτουργία του πολιτεύματος δεν την παρέσυρε.
[…]
Παραδοχή δεύτερη: η λειτουργία του πολιτικού συστήματος ως βασικό εμπόδιο στην εθνική και οικονομική ανάπτυξη.
Αν οι συνταγματικοί θεσμοί δεν έφταιξαν, κάτι άλλο θα έφταιξε. Τι άραγε;
Το παρόν κείμενο έχει ως αντικείμενο τους αναγόμενους στην λειτουργία της ελληνικής πολιτείας και κοινωνίας παράγοντες της ελληνικής κρίσης. Κατά κανένα τρόπο δεν αποδίδει την κρίση αυτή, που είναι τμήμα μιας διεθνούς χρηματοπιστωτικής και οικονομικής κρίσης, αποκλειστικά και μόνο σε ελληνικές ιδιορρυθμίες. Μετά την διευκρίνιση αυτή ας προσπαθήσουμε λίγο να θυμηθούμε την δημοκρατική μέθη και την εναπόθεση ωραίων ελπίδων στην noblesse της πολιτικής μας είχε παρασύρει όλους ευχάριστα, εκείνο το καλοκαιράκι του 1974[13]. Η κατάρρευση της δεξιάς δικτατορίας το 1974 έστελνε στα δύσοσμα υπόγεια της ιστορίας και της ντροπής τις πολιτικές δομές και την ιδεολογία του αντικομμουνιστικού αρχικά και ολοκληρωτικά διχαστικού στη συνέχεια μετεμφυλιακού κράτους. Τώρα η δημοκρατία –η Δημοκρατία!- βαθειά, πλατειά, ανόθευτη κι εδραιωμένη θα αντιμετώπιζε τα πάντα, με την γαλανόλευκη να πλαισιώνεται από κόκκινα και πράσινα και πολύχρωμα λάβαρα και, πολύ σύντομα, από την κυανή αστερόεσσα της ΕΟΚ (καλή αστερόεσσα, χρώματος μπλε μαραίν, όχι η άλλη η κακή). Ο χρόνος μας ήταν ευθύγραμμος και προοδευτικός: ό,τι κερδίζαμε ήταν κατάκτηση, και δεν θα γυρνούσε πίσω, νομοτελειακά. Κι ήταν όλος δικός μας.
Στην πορεία από το 1975, ανεπαισθήτως, η τόσο αναγκαία και τόσο περιπόθητη δημοκρατία εκτράπηκε σε λαολαγνεία: ο,τιδήποτε θώπευε λαϊκά ώτα (ή και άλλα μέλη του λαϊκού σώματος) ήταν ”δημοκρατικό” -αξιοσέβαστο ιδεολογικά, νομιμοποιημένο πολιτικά και κατοχυρωμένο συνταγματικά. Η έννοια ”δημόσιο συμφέρον” υπονομεύθηκε συστηματικά και αποτελεσματικά τόσο από φιλελεύθερα ρεύματα (στα οποία προσχώρησαν, συχνά με ενθουσιασμό νεήλυδος, και διανοούμενοι με αριστερή καταβολή) όσο και από λαϊκιστικά ρεύματα: κάθε καπρίτσιο ή κουτσαβάκικη απαίτηση ήταν ανθρώπινο δικαίωμα και λαϊκή επιταγή. Ο πακτωλός δημοσίων χρημάτων –εθνικών και κοινοτικών- εκλήφθηκε ως δικαίωση της καπατσοσύνης του Έλληνα και όχι ως αντίκρισμα της συμμετοχής του σε μία παραγωγική κοινότητα οικουμενικών διαστάσεων. Ανέδειξε το ιδανικό ενός καταναλωτή που υπάρχει για να καταναλώνει διαρκώς περισσότερο, χωρίς να παράγει τα αντίστοιχα.
[…]
Παραδοχή τρίτη: η μονομέρεια και η ανεπάρκεια του διεκδικητικού και φιλελεύθερου συνταγματικού λόγου της Αριστεράς.
[…]
Μία αρκετά μαχητική, θορυβώδης και αρκετά διαδεδομένη σε σοβαρά τμήματα του συνταγματικού λόγου της Αριστεράς τάση[16] ανασύρει, με αταβιστικό τρόπο, τον παραδοσιακό εγγυητικό λόγο της μεταπολεμικής γενεάς των αριστερών θεωρητικών και πρακτικών του Συνταγματικού Δικαίου σε μία προσπάθεια μεταφοράς του στις σημερινές συνθήκες της δημοσιονομικής, οικονομικής και κοινωνικής κρίσης: τι θα πει δεν έχετε χρήματα για τα επιδόματα και το ύψος των μισθών μας; Τα εγγυάται το Σύνταγμα, ποιο παρακράτος είναι αυτό που μας τα αρνείται;
Είναι αλήθεια ότι τα μέτρα των μνημονίων περιέχουν αναντίρρητα νομικές αδεξιότητες και νομικά λάθη ή και συνταγματικές παραβάσεις. Παρ΄ όλα αυτά πάσχει βαρύτατα η μεταφορά αυτή: γιατί αν το κοινωνικό θεμέλιο του εγγυητικού και διεκδικητικού συνταγματικού λόγου είναι η έλλειψη ελευθερίας, ελευθεριών και νομικής κατοχύρωσης των κοινωνικών δικαιωμάτων, σήμερα δεν είναι η έλλειψη ελευθερίας, δημοκρατίας και συνταγματικής κατοχύρωσης των κοινωνικών δικαιωμάτων το πρόβλημα, ούτε, βεβαίως, η πλησμονή τους. Η έλλειψη χρημάτων είναι το πρόβλημα, και το αδιέξοδο των ως τώρα τρόπων οργάνωσης και λειτουργίας του κράτους, της οικονομίας και της κοινωνίας μας.
Σε κάθε περίπτωση και με οποιαδήποτε εκδοχή η μεταφορά του εγγυητικού λόγου ως κύριου συνταγματικού επιχειρήματος για την αντιμετώπιση των μνημονιακών μέτρων είναι αφελής, σε μερικές μάλιστα εκφάνσεις της και παιδαριώδης. Τα φύλλα και του πλέον αδαμάντινου περί τα δικαιώματα συνταγματικού χάρτη, ακόμη και συμπληρωμένα από τις πλέον βαθυστόχαστες δικαστικές αποφάσεις, δεν αρκούν για να γεμίσουν άδεια ταμεία ούτε δημιουργούν θέσεις εργασίας. Πέραν αυτού, αν γίνει δεκτό ότι για την κρίση δεν φταίει η Ελλάδα, αλλά το διεθνές καπιταλιστικό χρηματοπιστωτικό σύστημα, τότε τι ακριβώς μπορεί να επιτύχει έναντι αυτού του διεθνούς συστήματος η νομική, και δικαστική ακόμη, διαπίστωση ότι στερούμενοι όσα στερούμαστε παραβιάζονται –αν παραβιάζονται- διατάξεις του αδιάφορου για τους διεθνείς αυτούς γενεσιουργούς παράγοντες της κρίσης Συντάγματός μας;
[…]
Ειδικότερα, για την ελληνική Αριστερά μετά το 1949 το θέμα της οικονομικής ανάπτυξης της χώρας, δηλαδή της παραγωγής του προς διανομή πλούτου, δεν ήταν ποτέ στο πραγματικό κέντρο του ενδιαφέροντος. Η παραγωγή του πλούτου σε μία καπιταλιστική κοινωνία γινόταν αντιληπτή ως παραγωγή κέρδους των καπιταλιστών και μόνο, όχι και ως παραγωγική αξιοποίηση –με έναν τρόπο και σε ένα σύστημα που δεν μας άρεσε, αλλά πάντως αξιοποίηση- του υλικού και ανθρώπινου δυναμικού της ελληνικής κοινωνίας. Το πρότυπο, το μοντέλο του αριστερού αγωνιστή ήταν ο εθνικός αγωνιστής και ο δημοκρατικός και κοινωνικός διεκδικητής, ήταν αντάρτης του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ, ο μακρονησιώτης που υπερασπίστηκε την αξιοπρέπειά του, ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο, ο Γρηγόρης Λαμπράκης, ο Σωτήρης Πέτρουλας, ο αντιμέτωπος με τον ανθρωποφύλακά του στα Γιούρα, στην ταράτσα ή στο ΕΑΤ, ο Διομήδης Κομνηνός. Η μορφή του ήρωα της μεταπολεμικής Αριστεράς στην Ελλάδα όμως δεν περιείχε και –όχι μόνον, αλλά και- το ατομικό ή συλλογικό υποκείμενο που θα αφιέρωνε τη ζωή του και στο να κάνει πράξη το πώς δενότανε τ’ ατσάλι –δηλαδή πως οικοδομείται η ζώσα κοινωνία και όχι η ακόμη ανύπαρκτη μελλοντική. Δεν περιείχε κανέναν και κανενός είδους Πάβελ Κορτσάγιν, για να σταθώ στον τίτλο και στην πρωταγωνιστική μορφή ενός εμβληματικού μυθιστορήματος του σοβιετικού μεσοπολέμου[17]. Το στυφό γεγονός ότι, π.χ., η κακή πορεία ή η συρρίκνωση και τελικά το κλείσιμο μιας ιδιωτικής βιομηχανικής μονάδας στη χώρα μας βλάπτει πολύ περισσότερο τον εργαζόμενο λαό και τον άπελπι άνεργο και πολύ λιγότερο το χαϊδεμένο μας κρατικοδίαιτο life style ρεμάλι που παριστούσε επί χρόνια και χρόνια τον «επιχειρηματία», δεν βρέθηκε στο κέντρο της ιδεολογικής και πολιτικής σκέψης της μεταπολεμικής Αριστεράς στην Ελλάδα.
Αντίστοιχα διαμορφώθηκε και ο συνταγματικός λόγος της Αριστεράς.
[…] «
11 Ιουνίου, 2015 στις 2:35 μμ
aftercrisis
Δύστροπε,
αυτό το κείμενο του Γιάννη Δρόσου είναι σημαντικό γιατί θίγει κάτι πολύ κρίσιμο: πως ο μετά το 1980 «αριστερός» λόγος περί δικαιωμάτων στην Ελλάδα συγκλίνει στην πράξη με τον αγγλοσαξωνικής κοπής (οικονομικό) φιλελευθερισμό.
Και ξαναθυμίζω εδώ τη μεταξύ μας συζήτηση (και διαφωνία) για τα όρια του πολιτικού φιλελευθερισμού και για το τί γίνεται όταν τα δικαιώματα και οι ελευθερίες «οικονομικοποιούνται».
Η άποψή μου είναι ότι αυτή η «μετάλλαξη» του αριστερού λόγου, έχει εκτός των άλλων και κοινωνιολογικές αιτίες: Η αριστερά στην Ελλάδα (και όχι μόνον) μετά το 1980 γίνεται όλο και περισότερο ένα εγχείρημα των μεσοστρωμάτων: είτε των εύπορων μισθωτών (κυρίως των «ευγενών» μερίδων του ΔΤ), είτε των ελευθεροεπαγγελματικών.
Έτσι στην αντιπαράθεση για τη διανομή του κοινωνικού προιόντος, ο «εργαζόμενος λαός και ο άπελπις άνεργος» του Γ. Δρόσου μένει χωρίς πολιτική εκπροσώπηση. Ούτε συνδικαλιστικήέχει, μάλλον.
Ενώ ο «χαϊδεμένος κρατικοδίαιτος» είχε (και εξακολουθεί να έχει) 3 τουλάχιστον «αξιοπρεπείς» κομματικές επιλογές.
Ο Δρόσος πετυχαίνει το κέντρο του στόχου: Ο συνταγματικός λόγος της «αριστεράς» (και όχι μόνον αυτής, φυσικά) γίνεται ασπίδα που προστατεύει τους εξασφαλισμένους από την αρχή της ισοπολιτείας, που είναι θεμελιώδης σε κάθε δημοκρατικό Σύνταγμα. Ο συνταγματικός λόγος, δια της ασύμμετρης και ιδιοτελούς ερμηνείας, κατέστρεψε το Συνταγμά μας.
11 Ιουνίου, 2015 στις 2:39 μμ
Πάνος
1.
Αν σε γαμήσει ο κατής, που θα πας το δίκιο σου να βρεις;
(Νομικόν θέσφατον της Οθωμανικής περιόδου)
11 Ιουνίου, 2015 στις 2:40 μμ
old climber
+1 για τον κύριο Μιχελή.
Η δικαιοσύνη τα τελευταία χρόνια αποδυναμώνεται μόνη της, ατυχώς.
Εάν δεν καταλαβαίνουμε οτι δεν πρέπει να παίρνει ένας συνταξιούχος περισσότερα από έναν εργαζόμενο, έχουμε ένα θεματάκι.
Οταν δεν καταλαβαίνουμε οτι δεν πρέπει να πληρώνουμε παχυλές και πρόωρες συντάξεις που οι σημερινοί εργαζόμενοι δεν θα πάρουν ποτέ, έχουμε και δεύτερο.
Αλλο πράγμα η λογική και άλλο τα δικηγορίστικα.
11 Ιουνίου, 2015 στις 2:42 μμ
Πάνος
2.
Μια από τις βασικότερες αιτίες που ξέσπασε η Μητέρα όλων των Επαναστάσεων (η Γαλλική, στα 1789) ήταν ο απίστευτος αμοραλισμός / φαταουλισμός της τάξης των δικαστών της εποχής εκείνης. Στη συνέχεια (και ως το 1793) πολλοί έβαλαν μυαλό, αλλά χωρίς κεφάλι για να το τακτοποιήσουν μέσα με ασφάλεια.
11 Ιουνίου, 2015 στις 2:45 μμ
Πάνος
3.
Όταν οι φυσικοί φορείς της Δικαιοσύνης ωθούν τις κοινωνικές αντιθέσεις στα άκρα με τις αποφάσεις τους, εκμεταλλευόμενοι χωρίς περίσκεψη (μέτρο, σύνεση) τη συνταγματική κατοχύρωση της ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης, σπέρνουν ανέμους. Ας μην απορήσουν λοιπόν αν (τυχόν) θερίσουν θύελλες. Οι οποίες είναι πολύ πιθανόν να παρασύρουν όχι μονάχα αυτούς τους ιδίους, αλλά… τα πάντα όλα.
11 Ιουνίου, 2015 στις 2:51 μμ
Πάνος
4.
Είναι τραγικό κοινωνικό φαινόμενο: οι κυρίαρχες αντιθέσεις στο κοινωνικό πεδίο μετατίθενται συνεχώς από τις παραδοσιακές γραμμές, σε νέες: ανάμεσα στους νέους και τους ηλικιωμένους/ στους εργαζόμενους του δημοσίου και του ιδιωτικού τομέα / στους εργαζόμενους (ή και ανέργους) και στους συνταξιούχους. Η κοινωνία ωθείται να κατασπαράξει τις ίδιες της τις σάρκες. Μετά, αν συμβεί αυτό, δεν θα έχει νόημα να μιλάμε για Δικαιοσύνη, Ευρώπη, Δημοκρατία και άλλα τέτοια, για πολλά χρόνια.
11 Ιουνίου, 2015 στις 2:55 μμ
Πάνος
5.
Έκκληση: σταματήστε πια, όσοι το κάνετε ακόμα, να μιλάτε για την «αριστερά» (η αριστερά ετούτο, η αριστερά το άλλο) λες και η «αριστερά» έχει έρθει από άλλον πλανήτη – και έχει σώνει και καλά «άλλες» απόψεις και «άλλες» ποιότητες, στην ανάλυση και τη διακυβέρνηση. Γκώσαμε! 😉
11 Ιουνίου, 2015 στις 3:03 μμ
xberliner
Φαντάζομαι ότι η πρώτη αριστερή κυβέρνηση θα σεβαστεί και θα εφαρμόσει πλήρως τις αποφάσεις των ελληνικών δικαστηρίων.
Τελικά το πήρ απόφαση. Δε γαμιέται, αυτή η χώρα δε σώζεται. Τώρα δραχμή. Και μόνο που θα πληρώνονται οι δικαστές με χαρτάκια της μονόπολης που είναι υπεραρκετή ικανοποίηση. Σύντροφε Λαφαζάνη ζώσου τα άρματα.
11 Ιουνίου, 2015 στις 3:19 μμ
aftercrisis
Δεν είναι πρόβλημα δικαστών και δικαιοσύνης μόνο. Οϋτε κυρίως των δικαστών.
Όταν ολόκληρη πολιτική τάξη και ολόκληρη κυβέρνηση (αριστερή, δεξιά ή κρμύδι-σκόρδο, το ίδιο κάνει), ασχολείται πρώτα και κύρια με τις συντάξεις και με τους συνταξιούχους, και μάλιστα κατά προτεραιότητα με τη μερίδα εκείνων που δεν τους λές και «γυμνούς ή πένητες», έ τότε κάτι πολύ σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Γκρεκολάνδης.
Η Ελλάδα σκουλήκιασε, βρωμάει παρακμίλα και η βρώμα φτάνει μέχρι το Αρχανγκέλσκ και τη Θάλασσα Μπάρεντς.
** Αυτοί που παίζουν αυτό το βρώμικο παιχνίδι ταξικής σκληρότητας δεν ευνουχίζουν κοινωνικά τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους ταίζοντας τα με την παχειά τους σύνταξη. Τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους βρίσκουν εύκολα δουλειά, γιατί οι λιπαροί παππούδες έχουν «άκρες». Των άλλων τα παιδιά και τα εγγόνια ευνουχίζουν, κοινωνικά και ηθικά. Τα εγγόνια των συνταξιουχων με 500 ή 700 ευρώ. Που λιώνουν στην ανεργία και ξοδεύουν τη σύνταξη των 500 της γιαγιάς ή της μητέρας στα μπάρ και στις καφετέριες.
Βρωμάει απαίσια η «αντιμνημονιακή» τους συνείδηση. Πότισαν τον φτωχό λαό με δηλητήριο και όταν αυτός ξυπνήσει θα μιλούν για «πορτοκαλί επανάσταση». Καλά θα κάνουν τότε να καταφύγουν στα θερινά τους ανάκτορα: Στη Μύκονο, στο Λονδίνο ή στα πορνοταξίδια τους στο Μπανγκόγκ και παραπέρα…
11 Ιουνίου, 2015 στις 3:23 μμ
Δύστροπη Πραγματικότητα
«πως ο μετά το 1980 «αριστερός» λόγος περί δικαιωμάτων στην Ελλάδα συγκλίνει στην πράξη με τον αγγλοσαξωνικής κοπής (οικονομικό) φιλελευθερισμό.»
Αφτερ από πουθενά μέσα στο άρθρο δεν προκύπτει το παραπάνω συμπέρασμα. Η ερμηνεία που δίνεις είναι εσφαλμένη.
Κάτι ακόμα, το άρθρο κανει ευθέως αναφορά, και συμφωνώ, στους κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες, το είδος του επιχειρηματία που κατά κύριο λόγο άνθησε στην μεταπολεμική Ελλάδα. Σε καμία περίπτωση ο αρθρογράφος δεν περιορίζεται αυστηρά και μόνο στην μεσαία τάξη, όπως εσυ. Θεωρώ πολύ πιο σωστή την τοποθέτηση του αρθρογράφου από την δική σου, ακριβώς γιατί η δική του είναι πολύ πιο περιεκτική.
11 Ιουνίου, 2015 στις 3:39 μμ
aftercrisis
Δεν αμφιβάλλω ότι στα θέματα αυτά ο Γ. Δρόσος είναι ο περιεκτικός και σωστός. Και πιθανόν να ερμηνεύω εσφαλμένα κάποια σημαία του
Δεν είμαι συνταγματολόγος, ούτε καν νομικός.
Υ.Γ. : Ωστόσο ο Γ. Δρόσος λέει :
«Σε αυτήν την αντίληψη του Συντάγματος ως ατομική, ιδιωτική καταφυγή (ατομικώς ιδιωτική ή συλλογικώς ιδιωτική) ο κυρίαρχος νομικός και φιλοσοφικός λόγος μιας μεγάλης ακαδημαϊκής παράδοσης (με πρόσωπα και αριστερών καταβολών μεταξύ των πρωταγωνιστών της) συνάντησε τον ”έρωτα” για την αγγλοσαξωνικής χροιάς λατρεία προς τον φιλελευθερισμό – τον πολιτικό φιλελευθερισμό».
Αυτό είναι πιο σκληρή διατύπωση απο τη δική μου. Γιατί είναι σαφώς ειρωνικά επικριτική και επιπλέον, μιλά και για πολιτικό φιλελευθερισμό. Του λόγου μου δεν προχωρώ τόσο μακριά την επίθεσή μου …