Οι πολιτικές της κυβέρνησης Μητσοτάκη ήταν αναμενόμενες. Πχ η επιχείρηση για το ξεπούλημα της ΔΕΗ, η ταύτιση με την Eldorado, η εξ’ εφόδου κατάληψη του κράτους, η ταύτιση με τους επενδυτές (αν υποθέσουμε ότι είναι όντως σοβαροί επενδυτές) στο Ελληνικό – ακόμα και η ανόητη πολιτική σε σχέση με τα πρωτογενή πλεονάσματα.

Δυο πολιτικές όμως εξαγγέλθηκαν και ξάφνιασαν με την ωμότητά τους. Η μία ήταν η αλλαγή των κανόνων για τον αιγιαλό, η οποία ήταν τόσο εξώφθαλμα απαράδεκτη που αποσύρθηκε (προσωρινά) Ωστόσο η κοινή γνώμη πήρε το μήνυμα και είναι θέμα χρόνου η επαναφορά της πρότασης.

Την άλλη εξάγγειλε ο ίδιος ο Μητσοτάκης και αφορά τα αρχαία της Στάσης Βενιζέλου στο υπό κατασκευή μετρό της Θεσσαλονίκης.

Το θέμα είχε απασχολήσει επί μακρόν την πόλη και είχε προκαλέσει μεγάλες καθυστερήσεις στο έργο. Τελικά, υπήρξε συμφωνία, ότι τα αρχαία δεν θα μεταφερθούν  δεν θα καταστραφούν) και έγιναν οι σχετικές μελέτες.

Τι λόγο είχε ο Μητσοτάκης να ανατρέψει την κατάσταση, μάλλον εν αγνοία του (δικού του) Υπουργείου Πολιτισμού, προκαλώντας έτσι νέες δαπάνες και νέα μεγάλη καθυστέρηση;

Ο λόγος είναι τόσο προφανής, που μοιάζει απίστευτο να το έκανε ένας πρωθυπουργός.

Εκείνο που έχει σημασία για τους Θεσσαλονικείς (και όλους τους Έλληνες που συνεισφέρουν για να γίνει το μετρό της Θεσσαλονίκης) είναι να αποσυρθεί άμεσα η πρωθυπουργική αναγγελία και το μετρό να παραδοθεί σε λειτουργία στον προβλεπόμενο χρόνο.

Που σημαίνει διαμαρτυρίες και ακτιβισμό από τους πολίτες και δυνατή πολιτική κόντρα εκ μέρους της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η οποία να μη μείνει σε επερωτήσεις, αλλά μπορεί να φτάσει ως την κατάθεση πρότασης μομφής κατά της κυβέρνησης Μητσοτάκη και προσωπικά κατά του πρωθυπουργού.