Κάπου 100 μέρες μετά, η κυβέρνηση Μητσοτάκη επιβεβαιώνει τις προβλέψεις ότι θα είναι μια κακή κυβέρνηση, κάτι αναπόφευκτο, αφού η ανάδειξή της βασίστηκε στον κυνισμό και το ψέμα – βλ. Μακεδονία και Μάτι: ποτέ ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα. Αντίθετα, τα μέσα που χρησιμοποιείς για να κερδίσεις είναι βέβαιο ότι θα χαρακτηρίζουν την περίοδο που διαθέτεις… μέχρι να χάσεις.

Από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ αποδεικνύεται στην αντιπολίτευση πολιτικά ζαλισμένος και (ξαφνιαστικά, για πολλούς) μικρός. Κι όμως, κι αυτό ήταν απολύτως προβλέψιμο από τη στιγμή που δεν τόλμησαν να δουν το αύριο μέσα από τη μεγάλη Δημοκρατική Παράταξη, αλλά επέλεξαν να το βλέπουν μέσα από το πρίσμα ενός μικρού (μονοψήφιας τάξης) κόμματος, το οποίο όχι μόνο έχει εξαντλήσει τις δυνατότητες της πολιτικής του προσφοράς, αλλά είναι πλέον ΕΜΠΟΔΙΟ στις εξελίξεις – πρακτικά ο καλύτερος – σημαντικότερος σύμμαχος του Μητσοτάκη, μέσω της ετερογονίας των σκοπών.

Εκατό μέρες είναι αυτές, θα μου πείτε. Ναι, αλλά η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται. Από την άλλη, επειδή είμαι αθεράπευτα αισιόδοξος, καλά να πάμε κι ας αργήσουμε! Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα αργήσουμε πολύ, μέχρι να ξαναβρεθεί ο σωστός δρόμος, δηλαδή να κατανοήσει ο Τσίπρας και η ομάδα του ότι ο δρόμος δεν είναι αυτός που προσπαθούν να βαδίσουν, μέσα στα πουρνάρια και στα ξερολίθαρα.

Αν δεν το καταλάβουν, δε χάλασε ο κόσμος. Απλά θα μας πάρει (πολύ) περισσότερο χρόνο, μέχρι να διαμορφωθεί μια άλλη πειστική πρόταση εξουσίας.

Θα είναι κρίμα, αν γίνει έτσι, αλλά δεν υπάρχει άλλη διαδρομή: η πολιτική, όπως και η φύση, απεχθάνεται το κενό.