Ριζικά αναθεωρημένη και συμπληρωμένη ανάρτηση, εδώ:
https://greekcivilwar.wordpress.com/2016/01/30/gcw-14/
Τελευταια σχολια
 | Theo στη Λάμπρος |
 | Αφώτιστος Φιλέλλην στη Καλό 2024! |
 | Αναγνώστης Αθηναίος στη Καλό 2024! |
 | Πάνος στη Καλό 2024! |
| Πάνος στη Σκέψεις για το Νησί της Κ… |
| Αφώτιστος Φιλέλλην στη Σκέψεις για το Νησί της Κ… |
 | Ηλίας στη Σκέψεις για το Νησί της Κ… |
| Theo στη Σκέψεις για το Νησί της Κ… |
| Theo στη Σκέψεις για το Νησί της Κ… |
 | lycabettus στη Σκέψεις για το Νησί της Κ… |
| Πάνος στη Σκέψεις για το Νησί της Κ… |
 | Νικόλαος Τσιμπίδης στη Θοδωρής Τσιμπίδης: στις ελληνι… |
| Πάνος στη Σημειώσεις: Διαδικτυακή παρουσ… |
 | Θανάσημος στη Σημειώσεις: Διαδικτυακή παρουσ… |
 | ο Θειος στη Σημειώσεις: Διαδικτυακή παρουσ… |
Η καλύβα ψηλά στο βουνό 
183 Σχόλια
Comments feed for this article
16 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 12:43 πμ
nikiplos
Καλησπέρα… πολύ δύσκολο το θέμα και ειδικά για μια δύσκολη για τον τόπο εποχή… Σήμερα γνωρίζουμε το αποτέλεσμα, οπότε είναι ευκολότερο να βγάζουμε εκ του ασφαλούς συμπεράσματα… όμως τότε κανείς δεν ξέρει τι μέλει γεννέσθαι… και το μίσος ότι έχει αρχίσει να φουντώνει…
Νομίζω το ορθότερο είναι ακριβώς αυτό, να μνημονεύονται μαζί οι νεκροί του Μελιγαλα… Για να κατανοήσουμε που μπορεί να μας οδηγήσει ή άγνοια και η αγραμματοσύνη… με πόση ευκολία κινήσαμε να σκοτώσουμε ο ένας τον άλλον, τότε… ο καθένας για τους δικούς του λόγους…
Αυτό δυστυχώς το κρύβουμε σήμερα…
Η γείτονα Ιταλία που είχε παρόμοια κρούσματα κατόρθωσε να επιτύχει εκεχειρία… Βέβαια δεν είχε τον Σιάντο, αλλά τον Τολιάτι… και η δεξιά της αντίστοιχα…
16 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 1:11 πμ
Αποσπερίτης
Ισως μπορεσουμε να καταλαβουμε το τι συμβαινει τα τελευταια χρονια με τον δικο μας εμφυλιο και την εθνικη αντισταση αν λαβουμε υποψη το τι εγινε
στην Ισπανια εκει γυρω στις αρχες του ’90..
Εκμεταλευομενοι την αποτυχια και την καταρευση του Υπαρκτου Σοσιαλισμου οι Δεξιοι αναθεωρητες (ιστορικοι και »φιλοσοφοι»κλπ ) αρχισαν να προβαλουν τον ρολο του Φρανκο και να θυμιζουν διαρκώς οτι και οι Φρανκικοι ειχανε θυματα και» ευτυχως που επικρατησε ο Φρανκισμός αλλιως η Ισπανια θα γινοταν κομμουνιστική και θα ειχε την τυχη του »Υπαρκτου σοσιαλισμου » κλπ »
κι αυτο κρατησε και επικρατησε για μερικά χρονια..
Μεχρι που οι συγγενεις κυριως των απειρων (πολύ πάνω απο εναμισυ εκατομμυριο )της πλευράς των Δημοκρατικών γυρισαν μπουμεραγκα αυτή την προσπαθεια Δεξιου αναθεωρητισμου
και αρχισαν να σκαλιζουν το θαμενο ζητημα των πολλών ομαδικών ταφων – γηραλεοι εκτελεστες των Φρανκιστών αρχισαν να μιλάνε και να ομολογουν τα Φρικαλέα εγληματα τους κλπ
Και η προσπαθειες των Δεξιων αναθεωρητών να σκεπασουν τ- ή να ισοσκελίσουν την καταδική τους Ντροπή
το εντελώς δικο τους αισχος τους γυρισε Μπουμεραγκ …
Καποια προσπαθεια Δεξιου αναθεωρητικους (καποιες εργασιες για τα θυματα της Κατοχής που -Δηθεν αποδεικνυουν οτι οι Ελασιτες εκετελεσαν περισσοτερους απο οσους οι Ταγματασφαλιτες συνεργατες των Γερμανών ..Εγιναν και εδώ.. Πολυ αποτυχημενα βεβαια ..
– κατι εχει γραψει παλιοτερα ο Ιος ..Θα ψαξω να το βρώ..
Αλλά εκεινο που ειναι φανερό -και στην Ισπανια και στην Ελλαδα και οπου γης εγινε εμφυλιος – οπου ο Δεξιος αναθεωρητισμός προσπαθησε να περασει το μαυρο για ασπρο και τους Θυτες για ..θυματα
εκεινο που το ξερουν ολοι πιά
ειναι το απο που ενορχηστρωνται οι αναθεωρητικές προσπαθειες..
16 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 1:26 πμ
Αποσπερίτης
Σε σχεση με το παραπάνω μου σχολιο
για την Εδώ προσπαθεια του Δεξιου Αναθεωρητιμσου που προσπαθει να αμαυρωσει την εθνικη αντισταση
κατι βρηκα απο τον Ιο (το δευτερο μερος )
http://www.iospress.gr/ios2004/ios20041205b.htm
16 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 1:30 πμ
Αποσπερίτης
ε τωρα το ειδα ..ειναι και το πρωτο μερος μαζί . Κατω κατω . Στο ιδιο Λινκ .
16 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 2:07 πμ
Παπούλης
http://www.iospress.gr/ios2003/ios20031026a.htm
Έχει και δεύτερο μέρος , αξίζει επίσης να αναγνωστεί η επιστολογραφία μεταξύ Ιών και Σ.Καλύβα
16 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 2:14 πμ
Αποσπερίτης
Ρε συ παπουλη ..Να τωρα θα λενε οτι είμασταν συννενοημένοι ..Εβαλα εγώ το δευτερο και συ το πρωτο..
Αυτό ΔΕΝ μπορει ναειναι συμπτωση ..Ειναι ο κυκλος της Ιστοριας -ο κυκλος με την κιμωλια που μας ενωνει και μας συντονιζει .
16 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 7:28 πμ
zepos
Όταν σε 15 σχολιαστές του μενού αριστερά, οι 9 προέρχονται από έναν, αυτό το λένε … μονοπωλιακή πολιτική και ΔΕΝ αρέσει…
Βάλ(τ)ε λίγο φρένο…
«Από παιδί και γέρο μαθαίνεις την αλήθεια»
16 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 9:26 πμ
A
Πολυ ωραιο ποστ!!!!Οσον αφορα την ερωτηση στο τελος ποτε δεν θα υπαρξει απαντηση και αν υπαρξει αυτη θα ειναι αρνητικη!!!!Εχει να κανει με την ταξικη συνειδηση…
16 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 11:01 πμ
π2
Δεν ξέρω, πάντως δεν θα έρθει σύντομα. Τα έχουμε ξαναπεί. Η αποτίμηση του Εμφυλίου βρίσκεται ακόμη στο ηθικοπλαστικό της στάδιο. Μετά από δεκαετίες κυριαρχίας ενός λόγου που στόχευε κυρίως στην ηθική δικαίωση των ηττημένων (λέξεις κλειδιά: ο λαός, οι κακοί συνεργάτες των κατακτητών και των ξένων), περάσαμε στη σύγχρονη αναθεωρητική προσπάθεια ηθικής αποκατάστασης των νικητών (λέξεις κλειδιά: η αριστερή βία, η συμμετοχή στα Τ.Α. ως αυτοάμυνα απέναντι στις ΕΛΑΣίτικες σφαγές), ενώ σε επίπεδο επίσημου δημόσιου λόγου κυριαρχεί η, επίπλαστη και εξίσου ηθικοπλαστική, «συμφιλίωση». Η ψύχραιμη αποτίμηση, η κατανόηση, η εξήγηση, εξακολουθούν να μην είναι καθόλου δημοφιλείς.
16 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 12:37 μμ
Πάνος
Αγαπητέ Α,
το θέμα της «ταξικότητας της απάντησης» για τους φιλοεαμικούς έχει λυθεί ήδη από τις 16 Σεπτεμβρίου 1944. Διάβασε το ακόλουθο απόσπασμα, το οποίο προέρχεται από το βιβλίο του (φιλοεαμικού) Μπρούσαλη:
Την επομένη της μάχης, στην κηδεία των ΕΛΑΣιτών, από τον άμβωνα της εκκλησίας, ο Αντώνης Κωνσταντακόπουλος εκφωνεί τον επικήδειο:
«…Δεν κλαίμε αυτή τη στιγμή μόνο τους νεκρούς του ΕΛΑΣ αλλά και τους άλλους που παρασυρμένοι τάχτηκαν στα τάγματα και συνεργάστηκαν με τον εχθρό. Και αυτοί παιδιά του λαού ήσαν. Φτωχοί και κατατρεγμένοι, που δε μπόρεσαν όμως να καταλάβουν ότι πολεμούσαν για τα συμφέροντα εκείνων, που αυτή τη στιγμή, που εμείς κλαίμε τ’ αδέρφια μας, σ΄ όποια παράταξη κι αν ανήκαν, εκείνοι διασκεδάζουν στα πολυτελή σαλόνια τους… και χαίρονται και γελάνε, που κατάφεραν να μας χωρίσουν και να μας κάνουν εχθρούς, για να κάθονται πιο σίγουροι στα πλούτη τους, που ο κόπος μας κι ο ιδρώτας μας τους εξασφαλίζουν…». Με αυτά τα λόγια μέσα στην ασφυκτικά γεμάτη, προπάντων από ντόπιους, εκκλησία, ξεσπάει ένα ομαδικό κλάμα από γυναίκες και άνδρες που ραγίζαν οι καρδιές, θυμάται ο Αντώνης Κωνσταντακόπουλος. Και πράγματι εκτός από τους υπεύθυνους, πόσα άραγε απλοϊκά θύματα ή στρατολογημένους με το ζόρι στα «Τάγματα» δεν άπραξε ο χάρος εκείνες τις φοβερές ώρες…
16 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 12:59 μμ
Πάνος
Αντιγράφω από το ποστ του J95 (λινκ στο κείμενο) δυο δικά μου σχόλια:
Ένα από τα χούγια της αριστεράς που δεν μπόρεσα ποτέ μου να χωνέψω είναι οτι βλέπει πάντα τα δικά της θύματα ως ήρωες και εκείνα των άλλων ως σκουλίκια.
Ο Μελιγαλάς είναι η ντροπή της αριστεράς. Όχι για τότε, αλλά για τις επόμενες δεκαετίες – και για τώρα. Εξαιτίας του τρόπου που αντιμετωπίζει το θέμα.
Ο Ιός (δυνατή ομάδα, κατά τα άλλα) πάσχει και αυτός από το κλασσικό αριστερό σύνδρομο, οτι ο αριστερός εγκληματίας στον εμφύλιο είναι καλός και ο αντίστοιχος δεξιός είναι κακός.
Ο s g έχει δίκιο: η αστική τάξη δεν έχει καμιά σχέση με αυτές τις φρικαλεότητες.
Όλα (σχεδόν) τα έκαναν τα παλικάρια της αγροτιάς, από τη μία και την άλλη πλευρά.
*
Λίγο καθυστερημένα, προς τον talos:
Δεν πρόκειται να καταλάβουμε ποτέ τι συνέβη εκείνη την εποχή, αν δεν βγάλουμε από το μυαλό μας τα στερεότυπα.
Δες: Τα ΤΑ αναπτύχθηκαν τους πρώτους μήνες του ’44. Τότε που και ο πλέον άσχετος έβλεπε πως η Γερμανία χάνει τον πόλεμο.
Παρόλα αυτά, πολλές χιλιάδες Έλληνες μπήκαν στα ΤΑ. Γιατί; Για να υπερασπίσουν τη Βέρμαχτ; Είναι παράλογο και μόνο να το λέμε. Ήταν όλοι αυτοί (οι πολλές χιλιάδες) δοσίλογοι; Είναι υπερβολικό – και δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.
…η οποία είναι πολύ πιο σύνθετη και απαιτεί πολύ λεπτότερα εργαλεία ανάλυσης από τα μανιχαϊστικά καλός/ κακός, ήρωας/ προδότης.
Απ’ όσο έχω καταλάβει, όλο το ζήτημα ήταν η αντίδραση στη συγκεκριμένη δράση (του ΕΑΜ). Η δράση αυτή δεν ήταν αφηρημένη, ήταν απολύτως προσδιορισμένη σε τόπο και χρόνο (και ιδιαίτερα έντονη) – γι αυτό και στη Μεσσηνία έγινε ό,τι έγινε.
Είχαν προηγηθεί οι διαλύσεις των «εθνικών ομάδων», οι εκτελέσεις Παπαδάμη, Βρεττάκου κλπ, το σύμφωνο του Δυραχίου και άλλα πολλά – με άλλα λόγια το ΕΑΜ είχε επιβάλλει δια των όπλων την απόλυτη μονοκρατορία του στην ύπαιθρο.
Η συγκρότηση των ΤΑ ακολούθησε, γιατί οι Γερμανοί ήταν η μόνη δυνατότητα για εξοπλισμό ενόψει του αναπόφευκτου πλέον εμφύλιου με τους ΕΑΜίτες.
Για μένα και οι μεν και οι δε είναι «ήρωες». Αλλά, ήρωες τραγωδίας. Της ελληνικής τραγωδίας.
(Αυτό το συνειδητοποίησε, με τον δικό του τρόπο, από τη δεκαετία του ’60 κιόλας ο Μίκης Θεοδωράκης – βλ. ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΝΕΚΡΟΥ ΑΔΕΛΦΟΥ)
Δυστυχώς, οι πλέον συνειδητοί των μεν έσφαζαν «για να μην περάσει ο κομμουνισμός» – και οι άλλοι «για να μην περάσει ο φασισμός». Το αίμα των σφαγμένων, όμως, ήταν εξίσου κόκκινο.
Είναι λάθος για την αριστερά να πιστεύει οτι από την άλλη πλευρά δεν υπήρχαν ιδεολόγοι, οτι τους είχε αυτή αποκλειστικότητα.
Η αριστερά του μέλλοντος δεν πρόκειται ποτέ να υπάρξει, αν σκέφτεται με τον τρόπο του Ζαχαριάδη.
16 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 1:30 μμ
π2
Ναι, αλλά σε δεύτερο επίπεδο. Έχει ίσως μεγαλύτερη ευρετική αξία να ερμηνεύσει κανείς την αποκρυστάλλωση των δύο παρατάξεων από το 1944 και εξής με βάση δύο αντιμαχόμενες στρατηγικές εξασφάλισης πόρων, εν όψει της αναπόφευκτης ήττας και αποχώρησης των Γερμανών. Και οι δύο στρατηγικές είχαν τις ρίζες τους στον 19ο αιώνα. Χονδρικά, η μία ήταν η πρόσδεση στο δοβλέτι, και η άλλη ήταν η εξεγερσιακή (ή, ας πούμε, κλεφταρματολική) λύση της αυτοοργάνωσης και της αρπαγής. Με δεδομένο τον λιμό των πρώτων χρόνων της κατοχής, ήταν σαφές ότι το παιχνίδι θα το κερδίσει ο νικητής του επισιτισμού. Αυτό ήταν σαφές στους Άγγλους ήδη από το 1943.
16 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 1:38 μμ
Πάνος
Τη θεωρία της εξασφάλισης των πόρων την παρουσιάζει επίμονα ο Γ. Μαργαρίτης, αλλά δεν με έπεισε καθόλου.
Εξάλλου, αυτή (αν ισχύει) αφορά αποκλειστικά την Αθήνα και τα μεγάλα αστικά κέντρα. Η ύπαιθρος (το κατ’ εξοχήν πεδίο του δράματος) είχε ούτως ή άλλως εξασφαλισμένη εξ ιδίων επισιτιστική επάρκεια – αρκεί να μην ήταν υποχρεωμένη να τρέφει στρατούς κατοχής.
Συνεπώς, η διαπίστωση που κατέγραψα παραμένει στο πρώτο επίπεδο. Τουλάχιστον μέχρι να ακούσω συγκεκριμένα στοιχεία και πειστικά επιχειρήματα περί του αντιθέτου.
ΥΓ. Τα στοιχεία του περιέχονται στο λινκ που δίνεις επιβεβαιώνουν την άποψη ότι η «επισιτιστική βοήθεια» δεν έπαιξε κανέναν απολύτως ρόλο στα πολιτικά πράγματα ως το φθινόπωρο του 44, δηλ. ως την περίοδο για την οποία συζητάμε.
16 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 1:59 μμ
π2
Στα της επισιτιστικής βοήθειας δεν έπαιζαν ρόλο μόνο τα πραγματικά γεγονότα, αλλά και η επικοινωνιακή στρατηγική των υποσχέσεων. Η ίδρυση του Military Liaison γίνεται τον Δεκέμβριο του 1943, με δηλωμένο στόχο την επισιτιστική βοήθεια από τους συμμάχους μετά την απελευθέρωση, ενώ και η κυβέρνηση Παπανδρέου παίζει το χαρτί των υποσχέσεων εξαρχής.
16 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 2:11 μμ
Πάνος
Επικοινωνιακή στρατηγική δηλ. σκέτες υποσχέσεις για τους αγρότες της δεκαετίας του 40 – και να δούλεψαν;
Όχι δα…
Δε λέω ότι δεν υπήρξε ανάλογος σχεδιασμός, αμφιβάλλω όμως αν είχε την παραμικρή επίδραση στον αγροτικό πληθυσμό. Επαναλαμβάνω: ως το φθινόπωρο του 44. Αργότερα, πράγματι, είχε σοβαρές (αλλά όχι καθοριστικές, όπως υποστηρίζει ο Μαργαρίτης) συνέπειες στην πολιτική απήχηση του ΕΑΜ και του ΚΚΕ.
16 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 2:11 μμ
σχολιαστής
«Θάρθει κάποτε μια μέρα που οι νεκροί του Μελιγαλά θα μνημονεύονται όλοι μαζί;»
Ισως η μέρα αυτή να είναι κοντά. Δες πως προσεγγίζουμε εμείς το θέμα (αριστεροί της μεταπολίτευσης ), πως στείλαμε εκεί που έπρεπε τις μονόπλευρες απόψεις, πως ανατριχιάζουμε σε ένα χώρο που η επίσημη σταλινική αριστερά τον λέει χώρο μίσους.
Ο εμφύλιος (ο οποίος ουσιαστικά την εποχή του Μελιγαλά είχε αρχίσει ) πρέπει να διδάσκεται στα σχολεία ως κορυφαίο παράδειγμα προσπάθειας αυτοκαταστροφής ενός ολόκληρου λαού.
16 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 2:17 μμ
π2
Για τις λεπτομέρειες δεν παίρνω κι όρκο προφανώς, ήμουν μικρός τότε και διάβαζα. 🙂
Το ζήτημα είναι ότι η βία δεν μου φαίνεται επαρκές αίτιο για να εξηγήσεις μια ιστορική εξέλιξη. Η βία είναι πάντοτε δευτερογενές αίτιο και η προαγωγή της σε κύριο εξηγητικό μοτίβο φοβάμαι πως στομώνει την προσπάθεια κατανόησης της εποχής. Αλλά μπορεί οι επιφυλάξεις μου να οφείλονται απλώς σε συνδικαλιστικά κίνητρα… 😉
16 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 2:36 μμ
Πάνος
π2,
σαν καλός εγελιανός θέλεις τις αιτίες… 🙂
Εντάξει, θα κάνω μια προσπάθεια. Αργότερα όμως – ευελπιστώντας ότι κάποιος άλλος θα βρεθεί εν τω μεταξύ να τα πει 😉
16 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 2:55 μμ
Παπούλης
Ως σχολιατής δεδηλωμένων αριστερών γονιδίων δεν τολμώ να μπώ στη τόσο σημαντική αυτή συζήτηση και ως συνήθως θα συμφωνώ με τον αγαπητό μου Πιδύο …..
16 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 3:00 μμ
Αποσπερίτης
Π2 σε σχεση με το »Η ψύχραιμη αποτίμηση, η κατανόηση, η εξήγηση, εξακολουθούν να μην είναι καθόλου δημοφιλείς»
θα ηθελα να σου πω μια ιστορια στα γρηγορα
Ενα πολύ πολύ συγγενικό μου προσωπο -δεν ζει πια – επονιτης το ’43
βρεθηκε στα Κατεργα της Γερμανιας , -στο Μαουτχαουζεν- σε ηλικία 15 χρονων … Τον πηραν σηκωτο απο το Γυμνασιο οπου φοιτουσε τον βασανισαν … επ-εζησε στα κατεργα για δυο χρονια ..(επιζουσαν -απο τους μη εβραιους -πανω κατω 1 στους 8)
Οταν γυρισε βρηκε τον πατερα του Νεκρο..Ενα απο τ’αδελφια του σφαγμενο απο τος Ταγματασφαλητες ..αργοτερα μας ελεγε για τα φιλοχιτλερικά Ταγματασφαλητικα Κτηνη που μπηκαν στο χωριο και σφαξανε μια χηρα(συγγενη του) αφου την Βιασαν πρωτα …
Καποιους απο αυτους τους γνωριζε ..Για χρονια τα Ταγματασφαλητικα κτηνη – του εκαναν διαφορα καψονια ..Βλεπεις ειχαν προχωρησει στη ζωή τους ..Και ειχαν γινει και ευυποληπτοι πολιτες ..Ενώ αυτός -και τα παιδια του οι συγγενεις του κλπ – ηταν »Μιασματα »
Τελος παντων το προσωπο που σου λεω επεζησε καμποσα απο τα πετρινα χρονια ..Ωσπου ηρθε η χουντα ..Ξερεις αμεσως απολυθηκε απο την Δουλεια του..Η δικαιολογια »Ησουν στα κατεργα στην Γερμανια » αρα Αριστερος …(πρεπει να πω εδώοτι δεν ειχε βγει στο βουνό και ειχε φυγει απο το κομμα )
-δεν θελω να συνεχισω ..Ισως γραψω ολη την ιστορια στο Μπλογκ μου ή αλλου ..
Αυτα στα λεω για να κατανοήσεις καπως για ποιο λόγο για καποιους δεν μπορει να γινει ευκολα » ψύχραιμη αποτίμηση» ουτε να μπουν ευκολα στην ιδια ζυγαρια οι Ταγματασφαλητες με οσους υπεφεραν για πολλά χρονια
..Πανο ευχαριστώ για την ανοχή στην αποψη μου
16 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 3:05 μμ
stelios
Αν κατάλαβα καλά, η αιματοχυσία ήταν αποτέλεσμα της εκδικητικής μανίας του πληθυσμού; Γιατί, αν είναι έτσι, δεν έχει καμία ομοιότητα με σχεδιασμένες και οργανωμένες εκκαθαρίσεις ή / και γεννοκτονίες (το ερώτημα είναι απολύτως ειλικρινές, και δεν ντρέπομαι καθόλου να παραδεχτώ ότι δεν ξέρω ιστορία).
Δεύτερον, τι πάμε να λύσουμε με αυτή τη συζήτηση; Να καταδικάσουμε τις φρικαλεότητες από όπου και αν προέρχονται; Πού ξεκινάει, όμως, και πού σταματάει η φρικαλεότητα; Στους πόσους νεκρούς; Και αν κάποιος θέλει να μου στερήσει την ελευθερία και την αξιοπρέπειά μου με τη βία και διαπράττει για αυτό φρικαλεότητες εναντίον μου έχω το δικαίωμα να αντισταθώ με βία εναντίον του; Ή θα με κατατάξετε στην ίδια πλευρά με αυτόν;
Αν ισχύει ότι τη σφαγή την πραγματοποίησαν οργισμένοι αντάρτες και κάτοικοι των γύρω χωριών, τυφλωμένοι από μίσος και εκδικητική μανία, τότε αυτό μόνο αποδεικνύει τις φρικαλεότητες που είχαν διαπράξει εναντίον τους τα ΤΑ. Φρικαλεότητες που, ναι, μπορούν να δημιουργήσουν τέρατα.
Αντίστοιχες εκφράσεις τυφλού μίσους εναντίον του ΕΛΑΣ, αντίθετα, δεν έχω διαβάσει ή ακούσει να έχουν συμβεί. Αλλά δεν ξέρω και πολλά – το είπα.
Τελευταίο: δολοφονίες γυναικών και παιδιών διέπραττε συστηματικά ο ΕΛΑΣ ή μόνο σε αυτή τη μάχη; Είναι προφανές γιατί κάνω αυτή την ερώτηση. Γαιτί αν δεν ήταν συστηματική πρακτική του, είτε ήταν μεμονομένο γεγονός, αποτέλεσμα της τυφλής οργής κάποιων κατεστραμένων ανθρώπων που κανείς από εμάς δεν μπορεί να φανταστεί τι είχαν υποστεί πριν, είτε δεν συνέβησαν.
ΥΓ. Πάνο, αν σου θυμίζω κάτι ή κάποιον με αυτά που γράφω, μην το κρατήσεις μέσα σου, δεν παρεξηγιέμαι πια. 😉
16 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 3:16 μμ
Ασμοδαίος
Έχω την εντύπωση ότι στην ύπαιθρο, σε μικρές κοινωνίες δηλαδή, η συναναστροφή και η αναγκαστική επικοινωνία σε καθημερινή βάση συντέλεσαν σε κάποιου είδους «συμφιλίωση». Είμαι βέβαιος ότι και άλλοι γνωρίζουν αρκετές περιπτώσεις οικογενειών που ήταν βαμμένες με τα χρώματα της μία πλευράς ή/και θρηνούσαν νεκρούς στον εμφύλιο και λίγα χρόνια αργότερα κανόνιζαν προξενιά κλπ με μαχητές της άλλης πλευράς. Βέβαια, όλο αυτό έμοιαζε περισσότερο με σπρώξιμο του ζητήματος κάτω από το χαλί.
16 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 3:38 μμ
Γιάννης
η ιστορία γράφεται από τους ηττημένους
16 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 3:54 μμ
Αποσπερίτης
»Είμαι βέβαιος ότι και άλλοι γνωρίζουν αρκετές περιπτώσεις οικογενειών που ήταν βαμμένες με τα χρώματα της μία πλευράς ή/και θρηνούσαν νεκρούς στον εμφύλιο και λίγα χρόνια αργότερα κανόνιζαν προξενιά κλπ με μαχητές της άλλης πλευράς»
Ασμοδαιε αυτό που λες ενεχει μια δοση αληθειας αλλά οχι με τον τροπο
της ελευθερης και ισοτιμης συμφωνιας οπως θα φαντασίωνε καποιος »ψυχραιμος » φιλελευθερος» -εκ των υστερων -παρατηρητης
..
Αλλά πολύ περισσοτερο με την μορφη του Εκβιασμου ή του και του ανοιχτου Βιασμου
με τον οποιον οι μαχητες της Νικητριας πλευράς
(πρωην συνεργατες των Γερμανών ) λεηατουσαν τις ζωές ,περιουσιες
αλλα και τα παιδια
των ηττημενων μαχητών της αλλης πλευράς .
Και αυτό εγινε για παρα παρα πολά χρονια μετά τον Εμφυλιο .
Αυτό ηταν η »συμφιλιωση » στην υπαιθρο ..Μια καλα κρυμενη κακοφορμισμενη πληγή . Κωσταλέξι .
16 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 4:54 μμ
A
ΠΑΝΟ
γνωριζεις πως αγαπαω την ελευθερια του λογου, την εκφραση ολων των αποψεων κλπ αλλα
…εκείνοι διασκεδάζουν στα πολυτελή σαλόνια τους… και χαίρονται και γελάνε, που κατάφεραν να μας χωρίσουν και να μας κάνουν εχθρούς, για να κάθονται πιο σίγουροι στα πλούτη τους, που ο κόπος μας κι ο ιδρώτας μας τους εξασφαλίζουν… Δεν εχει λυθει το ταξικο ζητημα!!!Γνωριζω την ομιλια!!! Σημερα στη θεση εκεινων που καθονταν στα σαλονια τους καθονται τα παιδια τους και τα εγγονια τους και κανουν ακριβως τα ιδια αισχη που εκαναν οι προγονοι τους!!! 😉
Υ.Γ. Δυστυχως εχασα μεγαλο μερος της κουβεντας που αναπτυχθηκε!!
16 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 5:03 μμ
Πάνος
Στέλιο,
μιλάμε για μαζική σφαγή εκατοντάδων αιχμαλώτων, οι οποίοι είχαν παραδοθεί και η ζωή τους (τουλάχιστον μέχρι να δικαστούν και να …εκτελεστούν) ήταν στην ευθύνη των στελεχών του ΕΛΑΣ.
Ο Χαριτόπουλος αναφέρει ότι στελέχη του ΕΑΜ (δηλ. του ΚΚΕ) όχι μόνο δεν προστάτεψαν τους αιχμαλώτους, αλλά καθοδηγούσαν κιόλας το πλήθος που επιζητούσε εκδίκηση.
Δες λίγο τις φωτογραφίες με τους 7 νεκρούς από την ίδια οικογένεια ή τα ονόματα 18χρονων/ δεκαενιάχρονων παιδιών στους τάφους.
Οι Ταγματασφαλίτες της Μεσσηνίας είχαν οργιάσει το προηγούμενο διάστημα, είναι γεγονός.
Όπως είναι γεγονός ότι ο ΕΛΑΣ ξεπάτωσε ολοκληρωτικά το Βαλτέτσι στις 15 Ιουνίου 1944 και σκότωσε περί τους 100 ανθρώπους (άντρες, γυναίκες και παιδιά), χωρίς να έχουν προηγηθεί ούτε στο ελάχιστο πράξεις βίας από τους Βαλτετσιώτες.
Πηγές της εποχής (πχ η εφημ. του ΕΑΜ Κάτω Μεσσηνίας «εαμικά νέα» στις 11/1/44) και -κυρίως- η απόφαση της συνδιάσκεψης τοπυ ΕΑΜ στη Στρέτζοβα κάνουν λόγο για «εξάλειψη όλων των παρεκκλίσεων που υποσκάπτουν τον όλο αγώνα και δημιουργούν τους μεγαλύτερους κινδύνους», μιλώντας για τις (εαμικές) μεθόδους (Μπρούσαλης – είναι πραγματικό χρυσορυχείο!)
Όποιος νομίζει ότι εκείνη την περίοδο υπήρχαν οι «καλοί» και οι «κακοί», όπως στα αμερικάνικα γουέστερν, μάλλον δεν έχει πάρει μυρωδιά τι πραγματικά συνέβη.
Θα επανέλθω αργότερα.
16 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 5:20 μμ
Αποσπερίτης
‘Όποιος νομίζει ότι εκείνη την περίοδο υπήρχαν οι “καλοί” και οι “κακοί”, όπως στα αμερικάνικα γουέστερν, μάλλον δεν έχει πάρει μυρωδιά τι πραγματικά συνέβη. »
Πανο ασφαλώς και η ανθρωπινη διασταση και η κτηνωδια τρυπωνουν και στην μια και στην αλλη πλευρά …
αυτό συμβαινει σε καθε εμφυλιο , σε καθε επανασταση σε καθε συγκρουση.
Αυτό π.χ συνεβη και στον Β Παγκοσμιο Πολεμο στο συνολο του
Εγκληματα φρικτα διεπραξε και η μια πλευρά -των Συμμαχων – και η αλλη των Ναζί…
– Το καλοκαιρι στην Νορμανδια συνειδητοποιησα οτι η αποβαση στη Νορμανδια π.χ στοιχισε τη ζωη και σε 100.οοο περιπου Γαλλους
Ομως απο την αλλη – Ο αντιφασιστικός αγώνας ολων των λαών της Ευρώπης ΔΕΝ ειχε και μια Πολιτική Ηθική Διασταση;
Δηλαδή ..Το ιδιο ηταν ;Σε αδρες γραμμες ..περα απο τα χιλιαδες επιμερους ανθρωπινα δραματα ..
και οι Ναζι με τις τερατωδιες τους και τα εκατομμυρια των λαων της Ευρωπης που αντισταθηκαν; Δεν υπήρχαν -πολιτικά , ηθικά – καλοι και κακοι»;
Κατι τετοιο συνεβη και στην Εθνική αντισταση και στον Εμφυλιο
-Εγκληματα διεπραχθησαν και απο τις δυο πλευρες
φυσικα
Ομως αυτό ΔΕΝ μπορει σε καμμια περιπτωση να διακολογήσει την Φραση
»’Όποιος νομίζει ότι εκείνη την περίοδο υπήρχαν οι “καλοί” και οι “κακοί”, όπως στα αμερικάνικα γουέστερν, μάλλον δεν έχει πάρει μυρωδιά τι πραγματικά συνέβη. »
Δηλαδή ..Τι πραγματικά συνεβη;
Δεν ηταν απο τηνν μια πλευρά οι Ταγματασφαλήτες απανθρωποι συνεργατες των Τερατων του Ναζισμου και απο την αλλοι Η Ελληνική εθνική αντισταση;
αυτό ειναι Περαν του Καλου και του Κακου;
Και οι χιλιαδες αγωνιστες της εθνικιστικής αντιστασης ειναι το ιδιο με τους Ταγαματασφαλητες ;
Ελπίζω να μη το παρεις στραβά ΄΄η προσωπικά αυτό το σχολιο…
Απλώς νομιζω οτι η φραση που εγραψες παραπάνω για »το καλό και το κακό και Γουεστερν» συμπυκνωνει ολη την τακτική του(δεξιου) Αναθεωρητισμου και εδώ και στην Ισπανια και αλλου : Δεν υπηρξε ηθική διασταση στον Αντιφασιστικό αγώνα , ολοι το ιδιο ητανε κλπ .
16 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 5:57 μμ
stelios
Αυτό που πραγματικά συνέβη, Πάνο, ήταν πόλεμος. Και ο πόλεμος είναι φρικαλεότητα από μόνος του. Παρόλα αυτά, καλά έκαναν οι κομμουνιστές και η πλειοψηφία του ελληνικού λαού (και μερίδες της δεξιάς και πολλοί δεξιοί πολίτες και διανοούμενοι) εκείνη την εποχή και διεξήγαγαν πόλεμο εναντίον των ναζί (και των συμμάχων και συνεργατών τους). Εγώ δεν τους κατηγορώ γιατί δεν διεξήγαγαν «ανθρώπινο» πόλεμο. Εσύ τους κατηγορείς. Εγώ δεν πιστεύω ότι ήταν οι «καλοί» των γουέστερν, εσύ θέλεις να τους κρίνεις με αυτό το κριτήριο.
Αποσπερίτη, δεν νομίζω ο Πάνος να εννοούσε ότι δεν υπήρχαν καλοί και κακοί. Πιστεύω ότι εννοεί ότι οι κακοί δεν είναι οι αιμοβόροι, αιμοσταγείς που τρώνε ανθρώπους για πρωινό, ενώ οι καλοί εκείνοι που προστατεύουν γριούλες και παιδάκια και χήρες – όπως στα γουέστερν.
16 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 6:11 μμ
Αποσπερίτης
Κι εγώ Στελιο μου κιεγώ νομίζω οτι κατι τετοιο θα εννοουσε …δεν μπορει ναναι αλλιως.
Απο την αλλη απο τις διηγησεις ανθρωπων-συγγενών και αλλων – που επεζησαν απο εκεινη την εποχή – και που τους εμπιστευομαι
Γνωριζω – ειμαι βεβαιο οτι η Πλειοψηφια των ταγματασφαλητων (ισως με μερικές εξαιρεσεις ) ηταν ακριβώς »αιμοβόροι, αιμοσταγείς που τρώνε ανθρώπους για πρωινό,» και επιπλεον Βιαζαν και βασανιζαν και σκοτωναν και κατεδιδαν οσους αγωνιζονταν για την λευτερια …ασχετως αν μετα τοπαιζανε νομοταγεις και εθνικοφρονες
Για την αλλη πλευρά-την αριστερη ας την πουμε ετσι – δεν θα ελεγα βεβαια οτι ηταν και» καλοί εκείνοι που προστατεύουν γριούλες και παιδάκια και χήρες΄΄
Αλλά σιγουρα Δεν ηταν καθαρματα οπως οι Ταγματασφαλητες .Ητααν ανθρωποι με ιδανικά και οραματα , τουλαχιστον στην πλειοψηφια τους (εννοω τους εαμιτες αλλά και αλλους)
Οι Ταγματασφαλήτες τι οραμα ειχαν; Το Αουσβιτς ;
16 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 6:15 μμ
Ασμοδαίος
Αποσπερίτη, -χαιρετώ!- νομίζω ότι δεν είναι ορθό να ταυτίζουμε τον ισπανικό εμφύλιο με τον ελληνικό. Στην Ελλάδα τα πράγματα αφορούν απλώς τη μεταπολεμική κυριαρχία, μόλις εγκατέλειπαν τη χώρα οι Γερμανοί -κάτι το οποίο ήταν απλώς ζήτημα χρόνου το 1944- όχι τη νίκη ή την ήττα του Ναζισμού.
Αντιναζιστικός/αντιφασιστικός αγώνας το καλοκαίρι του 1944 γινόταν στη Νορμανδία και τη Λευκορωσία, όχι στη Μεσσηνία.
16 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 6:32 μμ
Αποσπερίτης
Ασμοδαιε Δεν ταυτιζω τον ισπανικό εμφυλιο με τον ελληνικό.
.Ταυτιζω – οχι εγώ μονο αλλα πολλοι – τις μεθοδους που χρησιμοποιησε ο Δεξιος αναθεωρητισμός και στην Ισπανια και στηνΕλλαδα και σε αλλες χωρες για να απο-ηθικοποιησει αρχικά τις αντιφασιστικές αντιστασεις
( ε..δεν ητανν και τιποτε σπουδαιο..)
να επικεντρωθει σε μεμονωμενα περιστατικά εγληματων που πραγματικά διεπραξε η Αντιφασιστική πλευρά αποσιωπωντας εντεχνα τις απειρως μεγαλυτερες σε εκταση και οργανωση σφαγές των Νφασιστών –
φρανκιστώνκλπ και των Φιλων τους
κοντολογής να χρησιμοποιησει εντεχνα ολο το εξυπνο και βρωμικο παιχνιδι της Φιας προπαγναδας (χρηματοδοτοντας ιδρυματα , αξιοποιωντας σκηνοθετες και »ιστορικους κλπ..
Δες παραπάνω τα του Ιου που παραθεσαμε ο Παπουλης κι εγώ..
Οσο για το αν γινοταν αντιφασιστικός αγωας το 1944 ή οχι
..ασφαλώς και παιζοταν το παιχνιδι του τι θα γινει μετα΄.
.Ομως υπηρχε ενα πολύ Φρικιαστικό και σφαγιαστικό Πριν ..Απο τους ταγματασφαλήτες
… Και αυτό δεν πρεπει να ληφθει υποψη;
Πιο πανω ανεφερα το συγγενικο μου προσωπο που επεζησε του Μαουχαουζεν .Καποτε μου εξομολογηθηκε ..»Οταν λευτερωθηκαν οσοι κρατουμενοι επεζησαν τελος παντων επιτεθηκαν φυσικά στους ΕΣ ΕΣ
και φυσικά δεν εμεινε ουτε ρουθουνι..
Τωρα ανμεσα στους ες ες θα υπηρχαν και »καλοι» ανθρωποι ..Ομως τι θα πουμε; ..Οτι και οι Ες Εσ εκκαναν εγκληματα αλλά Και οι κρατουμενοι εκαναν Εγκληματα επειδή σκοτωσαν τους Βασανιστες σους;
16 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 6:34 μμ
Αποσπερίτης
και Ασμοδαιε ..Χαιρετω επίσης 🙂
16 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 7:11 μμ
Ασμοδαίος
Όσο έγραφα το προηγούμενο σχόλιο δεν είχα δει το σχόλιο των 6:11. Ίσως είναι, όντως, πολύ νωρίς ακόμη. 😦
Τέλος πάντων, νομίζω ότι μία απλή ανάγνωση όσων γράφει ο Κολιόπουλος και παραθέτει αποσπασματικά και δίχως να τα σχολιάσει ο Ιός θα αρκούσε.
Τα περί αντιφασιστικού αγώνα γράφτηκαν ως αντίλογος στο σχόλιο των 5:20 που ισχυριζόταν ότι «Κατι τετοιο συνεβη και στην Εθνική αντισταση και στον Εμφυλιο», ότι, όπως και στην περίπτωση των Συμμάχων του Β’ Παγκοσμίου, όπως και στην Ισπανία, πρέπει να αναγνωρισθεί στην ελληνική Αριστερά το ηθικό προτέρημα της ευγενούς μάχης εναντίον του Φασισμού. Επαναλμβάνω, λοιπόν, ότι νομίζω, δεδομένης της κατάστασης των πολεμικών επιχειρήσεων εκείνη την περίοδο, ότι η δράση του ΕΛΑΣ ήδη από την τελευταία φάση της Κατοχής δεν μπορεί να θεωρηθεί αντιφασιστικός αγώνας, αλλά μάχη για τη μελλοντική επικράτηση μόλις έφευγαν οι Γερμανοί.
Αυτό αποτελεί (δυνάμει) μερική εξήγηση των γεγονότων, δηλαδή των σφαγών των Εαμικών δυνάμεων, όχι δικαιολόγησή τους.
16 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 7:22 μμ
Πάνος
Προς «Καρδίτσα»:
Σχόλια με χαρακτηρισμούς όπως το δικό σας δεν περνάνε σε αυτό το ιστολόγιο. Παρακαλώ επαναδιατυπώστε με σεβασμό προς τους συνομιλητές σας και καταθέστε οποιαδήποτε άποψη θέλετε.
16 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 7:22 μμ
Αποσπερίτης
»Ομως υπηρχε ενα πολύ Φρικιαστικό και σφαγιαστικό Πριν»
λες δεν δικαιολογει ..Σκεψου λιγο το παραδειγμα του συγγενους μου απο το Στρατοπεδο συγκεντρωσης με τους ΕΣ ΕΣ..εκεί ..δικαιολογεις το οτι κυριολεκτικά τουςκαναν κομματακια τους Ες Ες ;ι
16 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 7:23 μμ
σχολιαστής
Αν μελετήσει κανένας τις στήλες με τα ονόματα, βγάζει θλιβερά συμπεράσματα για το είδος της σφαγής.
Τα ονόματα είναι γραμμένα ανά κοινότητα. Στις πιο πολλές στήλες υπάρχουν και οι ηλικίες των σκοτωμένων.
Είναι εντυπωσιακό ότι βρίσκεις μέχρι 8 άτομα απο την ίδια οικογένεια (3-4 φορές ), και πολλές καταγραφές μέχρι 5 άτομα με το ίδιο επώνυμο και απο το ίδιο χωριό. Στις περιπτώσεις αυτές η σφαγή περιλαμβάνει από τον μεγαλύτερο της οικογένειας (πάνω απο 70 ) για να κατέβει μέχρι την ηλικία των 15 ετών, και δίπλα αναφέρει την ιδιότητα του μαθητή.
Η ψύχραιμη μελέτη των ομάδων ονομάτων, μου έδωσε την εντύπωση ότι πέρα από τους νεκρούς της μάχης, έγινε ένα απίστευτο ξεκαθάρισμα λογαριασμών, που δεν είχε σχέση με τη φυσική παρουσία κάποιου στα τάγματα γιατί η μπάλα έπαιρνε όλους τους συγγενείς του που δεν πρόλαβαν να κρυφτούν.
Τώρα πόσο «καλοί» ή «κακοί» μπορεί να ήταν οι μαθητές, ας μας το πουν αυτοί που νομίζουν ότι μπορούν.
16 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 7:28 μμ
Αποσπερίτης
Ελπιζω να μην εννοεις εμενα ως »καρδιτσα»Πανο. Απλως ρωταω ….(φυλαωτα ρουχα μου)
16 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 7:39 μμ
Πάνος
Αποσπερίτη,
φύλαγε εσύ τα ρούχα σου, βέβαια, αλλά εννοώ έναν σχολιαστή (πρωτοεμφανιζόμενο) ο οποίος διατύπωνε σοβαρές ενστάσεις ανάκατες με «υπερβολές» – για να το πω κομψά.
16 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 7:52 μμ
Αποσπερίτης
οκ
Σχολιαστη φυσικά και εγινε »ένα απίστευτο ξεκαθάρισμα λογαριασμών’
φαντασου το τι λογαριασμους ειχανε…
Ασε με να σου δωκω ενα παραδειγμα .
Ειχα διαβασει το βιβλιο του REES για το Αουσβιτς ..ελεγε αναμεσα στα αλλα και την εξης ιστορια .Την θυμαμαι καπως : Οταν λευτερωθηκαν οι κρατουμενοι -ηταν κυριως εβραιοι αλλά και πολλοι αλλοι , απο διαφορες εθνικοτητες αναμεσα τους και Γερμανοι -αντιστασιακοι -κατα΄των Ναζί. Ηταν λοιπόνμαζί στο τρενο. ενας Γερμανος μαζί με Εβραιους και αλλους στο δρομο της επιστροφης .. Καποιοι τον πηραν χαμπαρι τον Γερμανο και τον επνιξαν χωρις πολλα πολλά -στα μουλωχτα – ουτε που καθησαν να σκεφτουνε οτι για να ναι μαζί τους δεν Ηταν δυνατον να ηταν Ναζί …
Και τετοια γιναν παμπολλα ..απειρα ..
θα τους κρινουμε ..θα πουμε : πως μπορεσαν ;
μα εμεις δεν δοκιμαστηκαμε .
Εμεις εχουμε μια εικονα για την ανθρωπινη φυση και την αγριοτητα της πολύ πολύ εξημερωμενη ..Αυτοι ζησανε πραγματα αδιανοητα
Οταν λεμε εμεις για ξεκαθαρισμα λογαρισμών» το πολύ πολύ
να παει το μυαλό μας σε κανενα καυγά – για λεφτα κλπ
αυτοι ομως ειχαν αλλου ειδους προηγουμενα . Φρικτα προηγουμενα . Αδιανοητα .. Αλλου του σκοτωσαν το παιδι ..Αλλον τον καρφωσαν στους Γερμανους ..
Θα τους κρινουμε με τα σημερινά μετρα ;
16 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 7:52 μμ
Ασμοδαίος
Όχι, βέβαια, Αποσπερίτη. Πέραν της προφανούς αναντιστοιχίας των συγκρινόμενων περιστάσεων, όμως, όποιος το επιθυμεί μπορεί να είναι υποστηρικτής της αυτοδικίας και του «οφθαλμόν αντί οφθαλμού».
16 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 7:57 μμ
Αποσπερίτης
Κοιτα Ασμοδαιε ..Εγώ δεν ειμαι »υποστηρικτής της αυτοδικίας »
Ομως ποτε δεν θα μπορουσα καν να διανοηθώ να πω σε εκεινο το συγγενικό προσωπο που λεγαμε και που επεζησε στο Μαουτχαουζεν και εκαν τους Ες Ες μετα τηναπελευθερωση του μαζί με τους υπολοιπους συγρατουμενους κομματαια
Δεν θα τολμουσα να πώ :» Μα καλά δεν μπορουσατε να συγκρατηθειτε και να τους παραδωσετε στους Δκαστες τους καημενους τους Ε ς Ες ..»
και δεν θα τολμουσα συν τοις αλλοις διοτι εκεινη την φορά που μου διηγιοταν αυτήν την ιστορια και μονο που θυμηθηκε το τι ηταν οι Ες Ες
Γυαλιζε το ματι του ..
16 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 8:32 μμ
σχολιαστής
Συνήθως στις ομάδες ονομάτων με το ίδιο επώνυμο και απο το ίδιο χωριό, βλέπεις ότι υπάρχει κάποιος αξιωματικός (υποθέτω αξιωματικός του στρατού προπολεμικά που συνέχισε την καριέρα του στα τάγματα ) και το κακό παίρνει όλο το σόι.
Η ευθύνη της ηγεσίας του ΕΛΑΣ έγκειται στο ότι δεν εμπόδισε τη σφαγή, την άφησε να εξελιχθεί και η Μεσσηνία πλήρωσε τις συνέπειες.
16 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 10:31 μμ
Πάνος
Η Εθνική Αντίσταση όπως έγινε από το ΄41 έως το ΄44 είναι η κορυφαία τραγωδία του ελληνισμού, σε ολόκληρο τον εικοστό αιώνα. Και αυτό γιατί, ενώ μέσα στην κατοχή ο λαός μας άγγιξε για πρώτη φορά από το 1821 το όνειρο… το όνειρο έγινε πολύ γρήγορα εφιάλτης.
Το όνειρο έγινε εφιάλτης με βασική ευθύνη του ΚΚΕ. Το ΚΚΕ ήταν η βασική δύναμη που δημιούργησε το ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ. Χωρίς το ΚΚΕ η Εθνική Αντίσταση θα είχε άλλα χαρακτηριστικά. Θα ήταν και πάλι μαζική και δυναμική, αλλά θα ήταν ευθέως και χωρίς αντιρρήσεις όργανο της Αγγλικής πολιτικής.
Θα προσπαθήσω να εξηγήσω τι εννοώ.
Αμέσως μετά την κατάληψη της Ελλάδας έγινε προσπάθεια να στηθούν παρτιζάνικες ομάδες με επικεφαλής και στελέχη Έλληνες αξιωματικούς. Τις ομάδες αυτές ενεθάρρυναν οι Άγγλοι και τους παρείχαν πλήρη υποστήριξη, αλλά δεν αναπτύχθηκαν κατά κύριο λόγο επειδή συντρίφτηκαν μία προς μία από τον ΕΛΑΣ, δηλαδή το ΚΚΕ. Μόνο ο ΕΔΕΣ κατόρθωσε να ορθοποδήσει στην Ήπειρο, αλλά κι αυτόν τον σακάτεψε τελικά ο Άρης Βελουχιώτης. Γνωστότερη από τις οργανώσεις που διαλύθηκαν και εξοντώθηκαν ήταν το 5/42 της οργάνωσης ΕΚΚΑ, με τον συνταγματάρχη Ψαρρό, ο οποίος δολοφονήθηκε από στέλεχος του ΚΚΕ. Αντίστοιχα γεγονότα είχαν συμβεί ήδη στην Πελοπόννησο, στη Μακεδονία και αλλού. Όταν λέμε διάλυση ενόπλων τμημάτων, τα οποία είχαν σχηματισθεί για να πολεμήσουν τους κατακτητές, εννοούμε βίαιη, ένοπλη αντιπαράθεση, συλλήψεις και εκτελέσεις. Πολλές εκτελέσεις.
Είναι δύσκολο να προσδιορίσει κανείς ποιος άρχισε την αντιπαράθεση ανάμεσα στις ένοπλες παρτιζάνικες ομάδες. Το ΚΚΕ κυριαρχούσε στο ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ, ενώ στις εθνικόφρονες οργανώσεις είχαν ενταχθεί αξιωματικοί του στρατού, αντικομουνιστές, φιλοβασιλικοί, οι οποίοι άκουγαν το κορυφαίο σύνθημα του ΕΑΜ ‘λαοκρατία’ και τους σηκωνόταν η τρίχα. Αυτοί οι αξιωματικοί δεν ήταν ποτέ δυνατόν να συνεργασθούν με το ΚΚΕ, πολύ περισσότερο να δεχθούν την επικυριαρχία του. Η ελληνική κοινωνία υπήρχε, δεν προέκυψε στην κατοχή με παρθενογένεση. Ο μεγάλος διχασμός Βασιλιά και Βενιζέλου ήταν πολύ πρόσφατος, είχε διαμορφώσει ένα ευρύτατο και ιδεολογικά ανυποχώρητο εθνικιστικό – αντικομουνιστικό στρώμα στους αξιωματικούς, κατά τα άλλα θερμούς πατριώτες. Η δράση και οι ευθύνες του ΚΚΕ στη Μικρασιατική καταστροφή, η θέση που είχε πάρει για τη Μακεδονία, ήσαν επίσης γνωστές. Ακόμα πιο γνωστή ήταν η απόλυτη πρόσδεση του ΚΚΕ με τη Σοβιετική Ένωση, το απόλυτο κακό, εκείνα τα χρόνια, για τη συντριπτική πλειοψηφία των αξιωματικών. Την ίδια αντίληψη είχε το σύνολο της πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής ελίτ, αλλά και μεγάλα τμήματα των λαϊκών στρωμάτων.
16 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 10:31 μμ
Πάνος
Η ελληνική αστική τάξη ήταν απούσα από την αντίσταση;
Είναι μεγάλο θέμα κατά πόσον υπήρχε καν διαμορφωμένη αστική τάξη στην Ελλάδα το 1940, αλλά ας το αφήσουμε αυτό προς το παρόν. Ο πολιτικός κόσμος και η αστική τάξη στεκόντουσαν με συνέπεια στο πλευρό των συμμάχων, δηλαδή των Άγγλων. Η συμμετοχή τους στην αντίσταση ξεκίνησε και επρόκειτο να συνεχισθεί με τον τρόπο που θεωρούσαν αποτελεσματικότερο οι Άγγλοι, δηλαδή παρουσία και δράση ένοπλων τμημάτων με αξιωματικούς στα μετόπισθεν του εχθρού, σαμποτάζ κλπ. Έπεσαν όμως όλοι πάνω σ΄ έναν ξαφνικό αστάθμητο παράγοντα, που τους ανέτρεψε πλήρως τα σχέδια: Σε όλη την ύπαιθρο κυριάρχησε το ΕΑΜ –ΕΛΑΣ, δηλαδή το ΚΚΕ, με τελείως διαφορετική αντίληψη για την οργάνωση της αντίστασης: Μαζικές οργανώσεις, δημιουργία μεγάλων ενόπλων σωμάτων όχι από επαγγελματίες, αλλά από αγρότες και ορεσίβιους, πολιτική κατεύθυνση προς τη λαοκρατία. Ο λαός συμμετείχε μαζικά, με ενθουσιασμό. Το ΕΑΜ φρόντιζε για τις συγκοινωνίες και τις επικοινωνίες, τα σχολεία, την οργάνωση της κοινοτικής ζωής και την πολιτισμική δραστηριότητα. Δημιούργησε τον καινοφανή θεσμό των λαϊκών δικαστηρίων, πήρε στα χέρια του τη βοήθεια για τα θύματα των επιδρομών που έκαναν οι κατοχικές δυνάμεις, οργάνωσε μέχρι και εθνικές εκλογές, τον Μάρτη του 44, έφτιαξε δηλαδή κράτος! ‘Κράτος’ χωρίς βασιλιά, χωρίς ευθεία αναφορά στους Άγγλους, με πρωτοφανείς συμμετοχικούς θεσμούς και, το κυριότερο, ‘κράτος’ με επικεφαλής την ηγεσία του ΚΚΕ! Όλα αυτά, συν ο αποκλειστικός στρατιωτικός έλεγχος της υπαίθρου, ήταν ήδη πολλά, σήμαιναν όμως πολύ περισσότερα για το τι θα συνέβαινε μετά την απελευθέρωση. Η ελληνική αστική τάξη δεν μπορούσε να συμπράξει, έχασε το έδαφος κάτω από τα πόδια της, οι ένοπλες αντιστασιακές οργανώσεις που δημιούργησε συνετρίβησαν μία προς μία από το ΕΑΜ – ΕΛΑΣ. Εξάλλου, ορισμένα εκλεκτά μέλη της βρέθηκαν στο ΕΑΜ. Είναι αδικία, μάλλον ανοησία, να καταλογίζουμε στην αστική τάξη ‘απουσία’, υπό αυτές τις συνθήκες.
16 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 10:32 μμ
Πάνος
Ας δούμε όμως πως άρχισαν οι συγκρούσεις, στην Πελοπόννησο. Οι πρώτες σοβαρές συμπλοκές ΕΛΑΣ – δεξιών ένοπλων τμημάτων, τα οποία δεν είχαν ακόμα καμιά σχέση με τις κατοχικές δυνάμεις, έγιναν στα τέλη Ιουλίου του ΄43, με νίκη του ΕΛΑΣ, όπως γινόταν σχεδόν πάντοτε στη συνέχεια. Από τους αιχμαλώτους, ο λοχαγός Θεοχαρόπουλος και ο υπενωμοτάρχης Παπαδάμης δολοφονήθηκαν από τους Ελασίτες, ενώ μεταφέρονταν προς την Αυλώνα. Σε επόμενη συμπλοκή, στην Τριφυλία, σκοτώθηκαν άλλοι 15 κι απ΄ τις δύο πλευρές. Ακολούθησαν άλλες αιματηρές αντιπαραθέσεις, αποκαλύφθηκε το μυστικό σύμφωνο συνεργασίας του συνταγματάρχη Παπαδόγκωνα με τους Ιταλούς, γεγονός που πάγωσε τους εθνικόφρονες, και τελικά, με το ‘Σύμφωνο Ενότητας’ που υπογράφθηκε στο Δυρράχι φάνηκε ότι βρέθηκε ένας τρόπος συνύπαρξης, με τον ΕΛΑΣ να επικρατεί κατά κράτος. Λίγο αργότερα, ο Μπλάνας, Γραμματέας του Πελοποννησιακού Γραφείου του ΚΚΕ, ανακοίνωσε ότι η Κεντρική Επιτροπή του Κόμματος απέρριψε το σύμφωνο του Δυρραχίου ‘γιατί έδινε υπόσταση στην αντίδραση’. Που σημαίνει ότι το ΚΚΕ αποφάσισε πως δεν υπήρχε χώρος για παρουσία άλλης ένοπλης ομάδας, πέρα από τον ΕΛΑΣ και ότι αυτό θα το επέβαλε με τη δύναμη των όπλων.
Με άλλα λόγια, σκοπός ανομολόγητος αλλά ακλόνητος παρέμενε πάντοτε η εξόντωση του Άλλου. Η εμφύλια διαμάχη συνεχίστηκε. Στις 16 Σεπτεμβρίου 1943, στο χωριό Καστρίτσι της Αχαΐας έγινε σύγκρουση, με 2 νεκρούς Ελασίτες. Το δεξιό απόσπασμα αφοπλίστηκε και ο επικεφαλής του υπολοχαγός Δροσόπουλος πέρασε μαζί με τους ανθυπολοχαγούς Νηγιάννη και Σκαρτσίλα ‘στρατοδικείο’ και οδηγήθηκαν στο εκτελεστικό απόσπασμα, στις 22 Σεπτεμβρίου, στα Μελίσσια Αιγιαλείας. Οι δεξιοί αξιωματικοί, Καραχάλιος, Βρεττάκος και άλλοι, συνέχισαν να μην υποτάσσονται και να αντιπαρατίθενται με τα όπλα στον ΕΛΑΣ. Τελικά εξοντώθηκαν από τον ΕΛΑΣ, είτε σε ένοπλες συγκρούσεις, είτε μετά από ‘δίκη’. Αξίζει να αναφερθεί η ‘δίκη’ και η εκτέλεση 11 αιχμαλώτων από την ομάδα Βρεττάκου, στο μοναστήρι της Τίμιοβας. Είναι πια αναπόφευκτο να επανδρωθούν μαζικά τα Τάγματα Ασφαλείας των Γερμανών και ο εμφύλιος να πάρει αγριότερες διαστάσεις. Τα Χριστούγεννα του ΄43, μετά από εμφύλια σύγκρουση στους Μολάους, οι νικητές, ως συνήθως ο ΕΛΑΣ, περάσανε από ‘δίκη’ τους αιχμαλώτους των Ταγμάτων και εκτέλεσαν 33. Μεγάλη εμφύλια σύγκρουση έγινε στις 24 Φεβρουαρίου του ’44, κοντά στην Πάτρα, με νέα ήττα των Ταγμάτων, 13 νεκροί, 39 αιχμάλωτοι – δε γνωρίζω τι απόγιναν. Οι συλλήψεις, τα στρατόπεδα για τους ‘αντιδραστικούς’, οι εκτελέσεις ‘προδοτών’ βρίσκονταν στην ημερήσια διάταξη. Με εξίσου αποφασιστικό, δηλαδή άγριο και ανελέητο τρόπο, δρούσαν οι Ταγματασφαλίτες μέσα στις πόλεις, μόνο που αυτοί επειδή είχαν στις τάξεις τους πολλά κοινωνικά κατακάθια έκαναν συστηματικά πλιάτσικο, βιασμούς και εξευτελισμούς όσων είχαν την ατυχία να πέφτουν στο δρόμο τους. Ο λαός υφίστατο τα πάνδεινα, μη λησμονάμε τους Γερμανούς και τα τρομερά τους αντίποινα εις βάρος των αμάχων. Ήταν ήδη ολοφάνερο ότι όταν έφευγαν αυτοί, οι δυο οπλισμένοι ‘στρατοί’ θα αντιπαρατίθεντο χωρίς όρια.
Η λογική του εμφυλίου λειτουργούσε από μόνη της και δεν μπορούσε καμιά δύναμη να τη σταματήσει. Όχι μόνο δεν προσπάθησαν να σταματήσουν την τραγική μοίρα που ερχόταν καταπάνω στον τόπο, αντίθετα, όλοι την τροφοδοτούσαν με αίμα. Από την άνοιξη του ΄44 είχαμε σημαντικές εξελίξεις. Στις 22 Απριλίου έφτασε στην Πελοπόννησο ο Άρης Βελουχιώτης. Με την καταλυτική του παρουσία τα κατάφερε και τους επόμενους μήνες ο ΕΛΑΣ αναβαθμίστηκε οργανωτικά, από άποψη επιμελητείας και εφοδίων, κυρίως όμως ισχυροποίησε κατά πολύ τη στρατιωτική του παρουσία. Παράλληλα ο Άρης προσπάθησε να περιορίσει την ‘επαναστατική’ τρομοκρατία εις βάρος των χωρικών, γιατί ο αέρας της εξουσίας που χάριζαν τα όπλα του ΕΛΑΣ και η πολιτική υπεροχή του ΕΑΜ είχε πάρει τα μυαλά από πολλούς τοπικούς δερβέναγες του ΚΚΕ, οι οποίοι δρούσαν ανεξέλεγκτα – και από πολιτική άποψη καταστροφικά εις βάρος της πολιτικής ακτινοβολίας του ΕΑΜ.
Στο ΕΑΜ υπήρχε από τότε αναγνώριση του προβλήματος. Είναι χαρακτηριστική η απόφαση στη Συνδιάσκεψη του ΕΑΜ, στη Στρέζοβα, όπου διαπιστώθηκε ότι: ‘…Στη μεγάλη πορεία του αγώνα μέσα στο Μοριά σημειώθηκαν σοβαρά λάθη μας και αδυναμίες που επηρεάσανε την παραπέρα ανάπτυξή του…’ Ήταν γνωστή η εγκληματική δράση ατόμων όπως ο Κώστας Ζησιάδης, Γραμματέας του ΕΑΜ στην Αρκαδία, ο οποίος μέχρι να αντικατασταθεί έκανε σημεία και τέρατα. Ή ο Τάσος Ζερβός που εκτέλεσε, μεταξύ διάφορων ‘προδοτών’ και αθώους ανθρώπους στην Κορακόβρυση και τον Φενεό, ενώ στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του ΕΑΜ, στη Βαλιμή είχε φυλακίσει ακόμα και στελέχη του ΕΑΜ. Ή ο Σπύρος Ζόγκος, άλλο στέλεχος του ΚΚΕ, υπεύθυνος στο στρατόπεδο κρατουμένων στο Μαυρίκι Αιγιαλείας, ο οποίος δολοφόνησε εκτός των άλλων και τον Στεφανόπουλο, από τους πρώτους που βγήκαν στο βουνό, γιατί ήταν τροτσκιστής. Σε άλλο στρατόπεδο του ΕΑΜ, στον Αϊ Γιώργη Κυνουρίας, ο διοικητής Κόδρος Γρηγορίου είχε πάρει διαταγή να εκτελεστούν οι εκατό κρατούμενοι, άμα έφταναν εκεί οι Γερμανοί και δεν μπορούσε να τους πάρει μαζί του. Το έγκλημα απέτρεψε ο Ευάγγελος Μαχαίρας, αυτός που έγινε μετέπειτα πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών.
Το ίδιο γινόταν και σε πολλές άλλες περιοχές. Στο Βάλτο, στη Λιβαδειά δηλαδή, ο «Ροβεσπιέρος» της Πολιτοφυλακής τρομοκρατούσε τα χωριά. Τα ίδια στη δυτική Μακεδονία, στον Έβρο, στη μισή Στερεά Ελλάδα… Στα μέσα του 1944 οι χωρικοί φοβόνταν πολύ το ΕΑΜ για να κάνουν κάτι εναντίον του – και πολλοί πήγαιναν στα Τάγματα, ειδικά στις περιοχές που το ΕΑΜ είχε αναπτύξει παρόμοια δράση. Οι κρατούμενοι στα στρατόπεδα του ΕΑΜ υφίσταντο πρωτόγονα βασανιστήρια για να ‘μαρτυρήσουν’ Κυριαρχούσαν η προδοτοφοβία και η χαφιεδομανία… Αυτές οι δηλητηριώδεις αντιλήψεις κυριολεκτικά θέρισαν κόσμο – και πάρα πολλούς αγωνιστές της αντίστασης, αλλά και κομματικά μέλη.
Οι Εαμίτες χρησιμοποιούσαν κάθε επίπεδο βίας. Υπάρχουν αποφάσεις οργάνων του ΕΑΜ που προσπαθούν εναγωνίως να αποτρέψουν τα βασανιστήρια ή τον μαρτυρικό θάνατο των κρατουμένων, έστω κι αν αυτοί είναι ‘προδότες’.
16 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 10:33 μμ
Πάνος
Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση του Έβρου. Το νομό Έβρου τον κατείχαν εξαρχής οι Γερμανοί, αντίθετα με την ανατολική Μακεδονία και την υπόλοιπη Θράκη που τις είχαν οι Βούλγαροι. Εκεί έδρασε ο Οδυσσέας. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες ήταν εντυπωσιακή μορφή, ασκητικός, επιβλητικός, γεννημένος ηγέτης, αν και χωρίς ιδιαίτερη μόρφωση. Με τα φτωχά του μέσα, αλλά με ατσάλινη αποφασιστικότητα που του έδινε ο αρχηγός, το ΕΑΜ Έβρου τα έβαλε στην αρχή με τους μαυραγορίτες της περιοχής. Μέλη του ΕΑΜ πήγαιναν και κολλούσαν καταλόγους με τις επιτρεπόμενες από αυτούς τιμές των τροφίμων σε τοίχους και μαγαζιά. Οι μαυραγορίτες γέλασαν, αλλά τα γέλια τους κόπηκαν απότομα, όταν ο Οδυσσέας άρχισε τις εκτελέσεις όσων από δαύτους δεν συμμορφωνόντουσαν. Ως δια μαγείας οι τιμές των τροφίμων διορθώθηκαν και ο Οδυσσέας έγινε λαϊκός ήρωας στον Έβρο.
Η επιτυχία αυτή είχε συγκλονιστική επίδραση στην άνοδο της επιρροής του ΕΑΜ, αλλά ο Οδυσσέας έκανε το κρίσιμο βήμα και άρχισε να μιλάει ανοιχτά για την ανάγκη εξόντωσης των ‘ψευτοδημοκρατών, αυτών των αποβρασμάτων που θέλουν το κακό του λαού’. Ορισμένοι από τους τοπικούς ηγέτες του ΕΑΜ αντέδρασαν σ΄ αυτή την καταστροφική πολιτική, αλλά ο ατσαλένιος ιδεολόγος Οδυσσέας δεν δίστασε: Στις αρχές του 1944 συνέλλαβε τον σημαντικότερο απ΄ τους αντιρρησίες, τον ταγματάρχη Σταθάτο, τοπικό ηγέτη του ΕΛΑΣ, και κάμποσους ακόμα και τους προσήγαγε σε ‘Λαϊκό δικαστήριο’. Δεν γνωρίζω με λεπτομέρειες τι ειπώθηκε στη δίκη, αλλά το αποτέλεσμα μιλάει από μόνο του: Ο Σταθάτος και οι συναγωνιστές του βρέθηκαν ένοχοι προδοσίας και ξυλοκοπήθηκαν μέχρι θανάτου. Τους έκοψαν τα κεφάλια και τα εξέθεσαν σε κάποιο σταυροδρόμι, προς παραδειγματισμόν… Ο δρόμος ήταν τώρα ελεύθερος για να εφαρμόσει ο Οδυσσέας το επαναστατικό του πρόγραμμα. Συγκρότησε ειδικό ‘Τάγμα Θανάτου’, στο οποίο δίνονταν τα ονόματα των προδοτών του λαού που έπρεπε να εκτελεί. Σε κάποια περίπτωση δημιουργήθηκαν διχογνωμίες για ορισμένα από τα ονόματα του καταλόγου, ανάμεσα στα μέλη του Τάγματος. Τότε ο Τηλέμαχος, ο διοικητής τους, αυθεντικός ιδεολογικός υιός του Οδυσσέα, τους το ξέκοψε, λέγοντας ότι ‘μακροπρόθεσμα δεν θα βλάψει αν σκοτωθούν και λίγοι αθώοι, προκειμένου να γίνουν ορισμένα πράγματα για την επανάσταση’.
Ήταν επόμενο ο Έβρος να μεταβληθεί σε κόλαση. Μετά το θάνατο του ταγματάρχη Σταθάτου οι συνθήκες στην περιοχή Έβρου χειροτέρεψαν πολύ γρήγορα. Εκατοντάδες άνθρωποι δολοφονήθηκαν από τον Οδυσσέα και τους άντρες του. Ανάμεσα στους πολλοί γιατί είχαν μόνο και μόνο εκφράσει την ανησυχία τους για τις πράξεις των ανταρτών. Γιατί κάποιος αντάρτης είχε προηγούμενα μαζί τους. Γιατί ο Οδυσσέας τους υποψιαζόταν για αγγλόφιλους. Γιατί …έτσι! Κάποιος Εβρίτης του ΚΚΕ, που είχε προς στιγμήν αποφύγει το μαχαίρι του Οδυσσέα, έκανε το δύσκολο και επικίνδυνο ταξίδι ως τη δυτική Μακεδονία για να συναντήσει στελέχη του κόμματος. Τους βρήκε, τους εξιστόρησε τα κατορθώματα του Οδυσσέα και επέστρεψε στον Έβρο μαζί με τον νέο αρχηγό για το ΕΑΜ Έβρου, τον Αθηνόδωρο.
Οι οδηγίες που είχε ο Αθηνόδωρος περιλάμβαναν και την αυτονόητη εντολή εξόντωσης του Οδυσσέα. Πράγματι, κινήθηκε αστραπιαία και τον συνέλαβε. Επειδή τα προσχήματα είχαν πάντα μεγάλη σημασία, τον πέρασε από ‘Λαϊκό δικαστήριο’, στη Λευκίμμη, το οποίο φυσικά τον βρήκε ένοχο, ότι ήταν ‘εχθρός του Κόμματος και του Λαού’. Ο μόλις χθεσινός παντοδύναμος ηγέτης τουφεκίστηκε αμέσως και ο μακρύς κατάλογος που είχε συντάξει, με τα ονόματα εκατοντάδων μελλοθανάτων, δεν υλοποιήθηκε. Ο Οδυσσέας στην απολογία του, σαν καλός κομμουνιστής, υποστήριξε ότι το Κόμμα έχει δίκιο που τον εκτελεί!
Όσα στελέχη που έδρασαν, ας πούμε εξτρεμιστικά, στην Κατοχή, δεν ήταν απλές μονάδες. Ο Οδυσσέας, ο Ζόγκος, ο Στάθης και τόσοι άλλοι ήταν επικεφαλής εκατοντάδων και χιλιάδων αγωνιστών, τους οποίους κατέστησαν συνενόχους στα πολιτικά τους εγκλήματα, γιατί τους χρησιμοποίησαν ως φυσικούς αυτουργούς σε αυτά. Οι αγωνιστές αυτοί έδρασαν με ενθουσιασμό και πολιτική αφέλεια, το αποτέλεσμα όμως ήταν ότι χρεώθηκαν προσωπικά με έναν ή πολλούς φόνους, με συλλήψεις και ξυλοδαρμούς αντιπάλων, πυρπολήσεις σπιτιών, πλιάτσικο…
16 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 10:37 μμ
Πάνος
Ας δούμε τι έγινε στην Πελοπόννησο μετά την αποχώρηση των Γερμανών.
Τις ενέργειες του ΕΛΑΣ πολλές φορές πυροδοτούσε η εγκληματική δράση των Ταγμάτων Ασφαλείας… Στην περιοχή της Καλαμάτας είχαν εκτελεστεί στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής 1500 άτομα. Χιλιάδες σπίτια είχαν καεί. Το καλοκαίρι του 44, οι ταγματασφαλίτες είχαν οργιάσει στα χωριά της Μεσσηνίας. Το ίδιο στην Κυνουρία. Οι δολοφονημένοι υπολογίζονται σε 200. Πολλές εκατοντάδες τα θύματά τους στη Λακωνία. Εμπρησμοί, βιασμοί, βασανιστήρια, μαρτυρικές δολοφονίες, εκτελέσεις. Τα πνεύματα είχαν πλέον αποθηριωθεί. Ακόμα όμως ο Μοριάς δεν έχει δει τα χειρότερα. Οι Γερμανοί υποχωρούν προς βορράν και στις 9 Σεπτεμβρίου ο ΕΛΑΣ, για λογαριασμό της Ελληνικής Κυβέρνησης, στην οποία συμμετέχει το ΕΑΜ με πέντε υπουργούς – και του Συμμαχικού Στρατηγείου, δηλαδή των Άγγλων, χτύπησε την Καλαμάτα, την οποία φεύγοντας οι Γερμανοί την είχαν αφήσει στα χέρια των Ταγμάτων Ασφαλείας. Όπως πάντα, ο ΕΛΑΣ σάρωσε τα Τάγματα. Οι επιτιθέμενοι είχαν 37 νεκρούς. Όσοι ταγματασφαλίτες δε σκοτώθηκαν ή δεν κάηκαν ζωντανοί στις πυρπολήσεις των αμυνομένων κτιρίων, πιάστηκαν αιχμάλωτοι, περίπου 400. 150 ξέφυγαν και έσπευσαν προς τον Μελιγαλά, αλλά 50 απ΄ αυτούς εξοντώθηκαν καθ΄ οδόν, στο Ασπρόχωμα.
Ακολούθησε η κατάληψη του Πύργου από τον ΕΛΑΣ, μετά από διήμερη σκληρότατη μάχη: 42 νεκροί του ΕΛΑΣ, 120 νεκροί ταγματασφαλίτες, εκατοντάδες αιχμάλωτοι – 250 ξέφυγαν προς την Πάτρα. Στις 13 Σεπτεμβρίου ήρθε η σειρά του Μελιγαλά, τον οποίο κατείχαν 1000 –1200 ταγματασφαλίτες. Μετά από σκληρότατες μάχες με πυροβόλα, πολυβόλα, όλμους, νάρκες, χιλιάδες χειροβομβίδες κλπ, οι ταγματασφαλίτες παραδόθηκαν. Ο ΕΛΑΣ είχε 120 νεκρούς και πάνω από 200 τραυματίες. Με την αποχώρηση του Άρη Βελουχιώτη από το χωριό, άρχισαν οι ομαδικές αυτοδικίες, δηλαδή οι δολοφονίες των ηττημένων, από συγγενείς ή χωριανούς των θυμάτων τους. Οι εκτιμήσεις για τους νεκρούς ταγματασφαλίτες ποικίλουν, από 400 όπως έλεγαν οι Εαμίτες, έως 2000 όπως λένε οι άλλοι.
Το μίσος μεταξύ των δυο πλευρών δεν γνώριζε όρια, τα εγκλήματα που είχαν κάνει οι μεν και οι δε είχαν αναστείλει κάθε αίσθημα ανθρωπιάς και πολιτισμού. Σκοπός δεν ήταν απλώς η ήττα του εχθρού, ήταν η ανελέητη φυσική του εξόντωση. Δυο μέρες μετά την κατάληψη του Μελιγαλά, στην Καλαμάτα λυντσαρίστηκαν και δολοφονήθηκαν με μαρτυρικό τρόπο από το πλήθος οι αρχηγοί των ηττημένων, δηλαδή ο νομάρχης Περρωτής, ο ταγματάρχης Χριστόφιλος, ο πρώην βουλευτής Μεσσηνίας Μπούτος, ο διοικητής Χωροφυλακής Φραγκιαδάκης και άλλοι καμιά δεκαπενταριά. Τα πτώματα κρεμάστηκαν από τους φανοστάτες της πλατείας. Ομοίως λυντσαρίστηκαν στη Μεσσήνη άλλοι 7 – 8 ταγματασφαλίτες. Οι υποθήκες για τα μετά τη Βάρκιζα έχουν πλέον υπογραφεί. Όσοι γλίτωσαν το λιντσάρισμα, όπως ο δήμαρχος της Καλαμάτας Καρατζάς, εκτελέστηκαν ‘νομίμως’, μετά από ‘δημόσια δίκη’ Ενώ γινόντουσαν όσα σου είπα στο Μελιγαλά και στην Καλαμάτα, ο Άρης έφτασε στους Γαργαλιάνους, όπου βρισκόταν ο Στούπας με 800 ταγματασφαλίτες. Μετά από σκληρότατη μάχη, ο ΕΛΑΣ θριάμβευσε, ως συνήθως. Είχε 45 δικούς του αντάρτες νεκρούς. Ο Στούπας με 300 διέφυγε στην Πύλο, όπου απελπισμένος αυτοκτόνησε. Οι δικοί του παραδόθηκαν και η Πύλος κυριεύτηκε από τον ΕΛΑΣ. 25 κρατούμενοι λυντσαρίστηκαν από το πλήθος και τα πτώματά τους πετάχτηκαν από ψηλά, από το κάστρο, κάτω στην ακροθαλασσιά.
2000 ταγματασφαλίτες, με επικεφαλής τον Παπαδόγκωνα βρισκόντουσαν οχυρωμένοι στην Τρίπολη. Στις 29 Σεπτεμβρίου ο ΕΛΑΣ κατέλαβε την πόλη, αυτή τη φορά μετά από διαπραγματεύσεις και αποχώρηση του Παπαδόγκωνα με 500 προς Σπέτσες. Παρομοίως ο έτερος αρχιταγματασφαλίτης Κουρκουλάκος παρέδωσε την Πάτρα, την 1η Οκτωβρίου. Ακολούθησαν οι υπόλοιπες πόλεις του Μοριά. Απόμεινε μονάχα ο Μιστράς, με 700 περίπου υπερασπιστές, οι οποίοι αμύνθηκαν αποτελεσματικά, όσο ο ΕΛΑΣ δίσταζε να κανονιοβολήσει τα κάστρα, εξαιτίας των μνημείων. Όταν οι Ελασίτες είδαν ότι η υπόθεση τραβούσε σε μάκρος, έβαλαν μπρος τα κανόνια. Η μάχη είχε 40 νεκρούς και 100 τραυματίες Ελασίτες. Οι 500 εναπομείναντες ταγματασφαλίτες αιχμαλωτίστηκαν. Από αυτούς 70 περίπου λέγεται ότι δολοφονήθηκαν, από αυτοδικούντες Λάκωνες.
16 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 10:38 μμ
Πάνος
Είναι σταθερό εύρημα της περιόδου πως ενώ οι Ταγματασφαλίτες ήταν αμυνόμενοι, οχυρωμένοι, οργανωμένοι, ο ΕΛΑΣ κατάφερνε και τους έπαιρνε κάθε φορά παραμάζωμα. Απ΄ αυτό και μόνο μπορεί να καταλάβει κανείς ποιες ήταν οι επιχειρησιακές δυνατότητες του ΕΛΑΣ, λίγους μόνο μήνες πριν τον αφοπλισμό του. Επειδή δεν υπήρχε ελληνική δύναμη ικανή να τα βγάλει πέρα μαζί του, αν οι Άγγλοι δεν συμβιβαζόντουσαν και επιχειρούσαν να υποτάξουν τον ΕΛΑΣ με τα όπλα, θα έπρεπε να οργανώσουν και να υλοποιήσουν εκστρατεία μεγάλης κλίμακας, πράγμα εντελώς αδιανόητο για την εποχή, για στρατιωτικούς και πολιτικούς λόγους.
Στις 12 Οκτωβρίου οι Γερμανοί αποχώρησαν από την Αθήνα, αλλά η 2η Μεραρχία του ΕΛΑΣ που βρισκόταν σε απόσταση αναπνοής απαγορεύτηκε να μπει στην πόλη, για να μπουν σ΄ αυτήν στις 18 του μηνός οι ‘σωστοί’ απελευθερωτές. Υπενθυμίζω ότι στην απελευθερώτρια των Αθηνών κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου συμμετείχαν πέντε υπουργοί του ΕΑΜ. Ο Παπανδρέου, δηλαδή οι Άγγλοι, έβαλαν στην εξόριστη ελληνική κυβέρνηση πέντε υπουργούς του ΕΑΜ ως εισιτήριο, ως δούρειο ίππο, για να μπορέσουν να πατήσουν πόδι στην Ελλάδα οι δικές τους δυνάμεις, μετά την αποχώρηση των Γερμανών. Αυτά τα είχαν ήδη ρυθμίσει οι Άγγλοι με τη συμφωνία του Λιβάνου. Αν δεν έδιναν τότε υπουργεία στο ΕΑΜ, ακόμα θα προσπαθούσαν να αποβιβασθούν. Αυτό ήταν το πρώτο μέρος του σχεδίου τους. Το δεύτερο ήταν η στρατιωτική και πολιτική συντριβή του ΕΑΜ, σε τόπο και χρόνο που θα επέλεγαν οι ίδιοι. Γι’ αυτό ο Παπανδρέου επέμεινε λυσσωδώς να μην μπει ο ΕΛΑΣ στην Αθήνα. Αν είχε συμβεί κάτι τέτοιο, οι Άγγλοι θα αγνάντευαν από μακριά. Αυτήν ακριβώς την ανάλυση έχει κάνει ήδη από το 1948, ο ίδιος ο Γεώργιος Παπανδρέου, σε άρθρο του που δημοσιεύτηκε στην ‘Καθημερινή’ της εποχής.
16 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 10:38 μμ
Πάνος
Δεν ήταν μονάχα ο ελληνικός λαός που βρέθηκε στη μέγγενη της ιστορίας τότε. Η δεκαετία του 40 υπήρξε καταστροφική για πολλούς λαούς της Ευρώπης. Όταν, για παράδειγμα, οι Έλληνες σφάζονταν μεταξύ τους χάριν των στρατηγικών συμφερόντων της Δύσης, οι Πολωνοί, οι Ουκρανοί, οι Βαλτικές χώρες προσπαθούσαν να αντισταθούν στον σοβιετικό «σοσιαλιστικό» ιμπεριαλισμό. Οι Ισπανοί είχαν τον δικό τους εμφύλιο νωρίτερα, οι Ιταλοί φασίστες και κομμουνιστές πολέμησαν λυσσαλέα μεταξύ τους το ‘43 στη Βόρεια Ιταλία, οι Γάλλοι απέφυγαν τον εμφύλιο μετά την ήττα τους από τους Γερμανούς κυριολεκτικά παρά τρίχα.
16 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 10:39 μμ
Πάνος
Η αντικειμενική προσέγγιση δεν είναι απλά δύσκολη, είναι αδύνατη, αφού ο παρατηρητής είναι τμήμα του κόσμου που μελετά. Δεν πρέπει να έχουμε τόσο υψηλές προσδοκίες στην ανάλυσή μας. Εμένα μου αρκεί η προσέγγιση να γίνεται χωρίς ιδεολογική ή συναισθηματική φόρτιση, που σημαίνει με ανοιχτό μυαλό, χωρίς παρωπίδες. Αλλά και αυτό προφανώς έχει τα όριά του…
Ας δούμε αν το ΕΑΜ ήταν κυρίως εθνικοαπελευθερωτική οργάνωση ή ήταν ταυτόχρονα και πολιτικό κίνημα για κοινωνική επανάσταση.
Το ΕΑΜ δεν ήταν απλά και μόνο η οργάνωση του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, ήταν ταυτόχρονα ο φορέας της κοινωνικής επανάστασης. Είναι αστείο να το αρνείται κανείς σήμερα. Πάντως τότε, στα 1943 – 44, οι άμεσα ενδιαφερόμενοι Έλληνες δεν είχαν την παραμικρή αμφιβολία γι’ αυτό. Η τόσο ξεκάθαρη αντίληψη των τότε δεξιών δυνάμεων δεν είναι δυνατόν να υπήρξε προϊόν μαζικής αυθυποβολής ή προπαγάνδας. Άλλωστε το σύνθημα του ΕΑΜ ‘λαοκρατία’ ήταν αρκετά σαφές από μόνο του. Ωστόσο δε μπορούμε να πούμε ότι το ΕΑΜ είχε έτοιμο κανένα σοσιαλιστικό πρόγραμμα σοβιετικού ή μαρξιστικού τύπου. Μάλλον εξέφραζε τον αγροτικό χαρακτήρα του αντάρτικου κινήματος, αφού οι αγρότες έτρεφαν πάντοτε μεγάλη αντιπάθεια για το καταπιεστικό και φορομπηχτικό κράτος της Αθήνας. Από την άλλη μεριά, μόνο οι πολιτικά αφελείς δεν έβλεπαν την πλήρη και αναντίρρητη καθοδήγηση του ΕΑΜ από το ΚΚΕ. Και μονάχα οι πολιτικά άσχετοι δεν γνώριζαν την απόλυτη ταύτιση του ΚΚΕ με τα συμφέροντα, την πολιτική και την ιδεολογία της Μόσχας, άρα η κατεύθυνση προς μια πολιτική επιλογή σοβιετικού τύπου ήταν κάτι παραπάνω από προφανής. Θα ήταν ανεξήγητη η μαζική ένταξη της αγροτικής Ελλάδας στο ΕΑΜ και στον ΕΛΑΣ, εάν αυτές οι οργανώσεις ήταν απλά αντιστασιακές, με στόχο την απελευθέρωση της χώρας από τους κατακτητές. Δε φτάνει, δεν είναι αρκετό. Την αντίσταση την έβλεπαν ως απαραίτητη προϋπόθεση για την επερχόμενη ‘λαοκρατία’ – και πολύ καλά έκαναν. Αυτό που δεν έγινε το 1821 και τα επόμενα 120 χρόνια, άρχισε να φαίνεται πραγματοποιήσιμο, επιτέλους, μέσα στην κατοχή, όταν ο λαός βρέθηκε με τα όπλα στα χέρια. Έχω αναφέρει ήδη την Πελοποννησιακή Συνδιάσκεψη του ΕΑΜ, που έγινε τον Ιούνιο του ΄44 στη Στρέζοβα, κοντά στα Καλάβρυτα. Η απόφαση της Συνδιάσκεψης ανέφερε ότι ‘…στα ερείπια του προδοτικού κράτους του Ράλλη, ξεπηδάνε τα πρώτα έμβρυα του αυριανού Λαοκρατικού Κράτους, με τη μορφή του θεσμού της Αυτοδιοίκησης και της Λαϊκής Δικαιοσύνης, που αποτελεί το μεγαλύτερο απόχτημα του Ελληνικού Λαού της 120χρονης ζωής του…’. Εδώ είναι το κουμπί!»
Το ΕΑΜ είχε ξεκάθαρα αντικρατική και αντιβασιλική, αν όχι σοσιαλιστική πολιτική κατεύθυνση. Είχε καταφέρει να κατακτήσει τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού;
Οι ερευνητές λένε πως ούτε καν την σχετική πλειοψηφία δεν είχε, με εξαίρεση τη Θεσσαλία και τη Μακεδονία. Είχε όμως τεράστιες πολιτικές δυνατότητες. Με αυτό που λέω εννοώ πως αν το ΕΑΜ έπαιρνε την εξουσία και στη συνέχεια προκήρυσσε εκλογές, είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα κυριαρχούσε και εκλογικά, γιατί στην αίγλη της Αντίστασης θα είχε προστεθεί και το ακαταμάχητο δεδομένο της νίκης. Αυτό δεν συνέβη, αλλά όντως το ΕΑΜ είχε πολλά πλεονεκτήματα έναντι του δεξιού μπλοκ. Είχε ήδη διαμορφώσει συμμαχία με κόμματα, κινήσεις και προσωπικότητες, διέθετε χιλιάδες αφοσιωμένα στελέχη, είχε στα χέρια του την τρομερή δύναμη του ΕΛΑΣ. Το μόνο που έλειπε ήταν η ολοκλήρωση της πορείας, δηλαδή η κατάληψη της εξουσίας, αλλά καθώς αυτό δεν έγινε όταν έπρεπε, τα πλεονεκτήματα ακυρώθηκαν ένα προς ένα.
Η ανάπτυξη του ΕΑΜ, υπό την καθοδήγηση του ΚΚΕ, υπήρξε καταπληκτική και η δράση του επίσης. Οι δυνάμεις της αστικής τάξης, ας το δεχθούμε σχηματικά, υπέστησαν συγκλονιστική ήττα από το ΕΑΜ – ΕΛΑΣ, δεν μπόρεσαν να στεριώσουν στρατιωτικά και πολιτικά. Στις δυνάμεις αυτές πρέπει να συμπεριλάβουμε ευρύτατες αντικομουνιστικές, φιλοβασιλικές, συντηρητικές λαϊκές μάζες. Ήταν εμφανής, από κάποιο σημείο και μετά, η διάρρηξη του κοινωνικού ιστού, για πολιτικούς λόγους – εφ΄ όσον την εξουσία διεκδίκησαν και κατέκτησαν de facto οι ηγέτες του ΚΚΕ. Η εξουσία αυτή ήταν, όπως ήδη ανέφερα, άκρως ανατρεπτική για την λεγόμενη καθεστηκυία τάξη, άρα, μοιραία, αυτή θα αναζητούσε μια απάντηση. Είχαμε δηλαδή, κατά τη διάρκεια της κατοχής, στην κατεχόμενη Ελλάδα, από τη μια το ΕΑΜ, δηλαδή το ΚΚΕ – και από την άλλη τους Γερμανούς… Οι Γερμανοί προσπάθησαν με κάθε τρόπο να αντιμετωπίσουν τον ΕΛΑΣ, που τους έκανε τη ζωή δύσκολη στην ύπαιθρο και ο προσφορότερος τρόπος ήταν να δημιουργήσουν ένοπλα αντιεαμικά τμήματα, τα περίφημα Τάγματα Ασφαλείας. Με τον τρόπο αυτόν υποστασιοποιήθηκε ο αντίπαλος πολιτικός και συνάμα στρατιωτικός πόλος και το αποτέλεσμα ήταν ότι η προσχώρηση του πληθυσμού στα Τάγματα υπήρξε μαζική. Στα Τάγματα δεν προσχωρούσαν μονάχα μεμονωμένοι πολίτες, αλλά και ολόκληρα χωριά, ολόκληρες περιοχές.
Αν μελετήσουμε την ιστορία παράλληλα με τη γεωγραφία, θα δούμε ότι τα Τάγματα δημιουργήθηκαν και μαζικοποιήθηκαν ακριβώς εκεί που δρούσε το ΕΑΜ. Η δράση του ΕΑΜ σε μια περιοχή οδηγούσε στην αντίδραση, την μαζική προσχώρηση στα Τάγματα. Παράδειγμα η ΕΚΚΑ, η αντιστασιακή οργάνωση που δημιούργησε το τάγμα 5/42 στη Ρούμελη. Την εξόπλισαν και την έλεγχαν οι σύμμαχοι Άγγλοι, ήταν όμως αγκάθι στο μάτι του ΕΛΑΣ, ο οποίος ήθελε ντε και καλά να τους εντάξει στη δύναμή του ή να τους διαλύσει. Στην ΕΚΚΑ συμμετείχαν δεκάδες αξιωματικοί του στρατού, δεν ήταν αστεία υπόθεση. Λοιπόν, τον Απρίλη του 44 ο ΕΛΑΣ διέλυσε με τα όπλα το 5/42, αιχμαλώτισε τον αρχηγό του αντισυνταγματάρχη Ψαρρό, ο οποίος δολοφονήθηκε λίγο αργότερα καθ’ οδόν, από έναν αξιωματικό του ΕΛΑΣ, στέλεχος του ΚΚΕ. Αυτή ήταν η πρώτη αυτοκτονική ενέργεια του ΕΑΜ, για τη δεύτερη θα μιλήσουμε αργότερα. Με τη δολοφονία του Ψαρού έχασε το ηθικό προβάδισμα – με τη δεύτερη εγκληματική ενέργεια έμεινε πίσω και παρέδωσε οριστικά την ηθική υπεροχή στους δεξιούς αντιπάλους του… Άμεσο αποτέλεσμα της αδικαιολόγητης δολοφονίας του Ψαρρού ήταν ότι έστειλε στα Τάγματα Ασφαλείας δεκάδες αξιωματικούς και άντρες που λογικά δεν είχαν καμιά δουλειά να πάνε σ΄ αυτά. Όσοι από το 5/42 γλίτωσαν, πήραν τα εγγλέζικα όπλα τους και τράβηξαν για την Πάτρα, όπου κατατάχτηκαν στο εκεί Τάγμα Ασφαλείας»
Πριν τους καταδικάσουμε, ας δούμε τις εναλλακτικές λύσεις που είχαν: ένταξη άνευ όρων στον ΕΛΑΣ που μόλις είχε δολοφονήσει εν ψυχρώ τον αρχηγό τους, άμεσος θάνατος ή ένταξη στα Τάγματα. Είναι αφελές να μιλήσει κανείς για μειωμένη εθνική συνείδηση, προδοσία κλπ. Η αλήθεια είναι άλλη: Αν δεν προσχωρούσαν στο ΕΑΜ, πράγμα αδιανόητο γι’ αυτούς, κινδύνευαν πραγματικά! Το ΚΚΕ που κυριαρχούσε απόλυτα στο ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ δεν είχε τον παραμικρό ενδοιασμό να εξοντώσει τους ‘αντιδραστικούς’ – όπως και το έκανε, σε μαζική κλίμακα. Το αδιέξοδο αυτό ξεπεράστηκε με τον μόνο διαθέσιμο τρόπο: αναζήτησαν την σωτηρία, αλλά και την πολιτική επικράτηση εις βάρος του ΕΑΜ, εκεί που υπήρχε η δυνατότητα, στους Ιταλούς και στη συνέχεια στους Γερμανούς, οι οποίοι φυσικά τους υποδέχτηκαν με ανοιχτές αγκάλες. Πρακτικά δεν υπήρχε άλλη λύση για τους εκατοντάδες φιλοβασιλικούς, αντικομουνιστές αξιωματικούς, αλλά και τα στελέχη της χωροφυλακής του Μεταξά, τους τοπικούς πολιτικούς παράγοντες κλπ. Ή με τους Γερμανούς ή με το ‘αυριανό Λαοκρατικό Κράτος’ του ΚΚΕ! Έτσι οι δεξιοί Έλληνες έδωσαν με τραγικό τρόπο λύση στο αδιέξοδό τους. Το ότι η τακτική συνεργασία με τους Γερμανούς είναι αφελές να χαρακτηριστεί ως ‘προδοσία’ γίνεται ξεκάθαρο από τη στάση απέναντί τους εκείνων τους οποίους, υποτίθεται, ζημίωναν: Οι Άγγλοι όχι μόνο συχώρεσαν τα Τάγματα Ασφαλείας, αλλά και τα χρησιμοποίησαν χωρίς κανένα δισταγμό εναντίον του ΕΑΜ. Από την άποψη αυτή, η στάση των ‘δεξιών’ υπήρξε συνεπής: Βρέθηκαν σταθερά απέναντι στο ΚΚΕ.
Αντίθετα, η κατάσταση των αριστερών υπήρξε παρανοϊκή: Πολέμησαν με ενθουσιασμό και μεγάλη αποτελεσματικότητα στο πλευρό των Εγγλέζων, ουσιαστικά για λογαριασμό τους, τους Γερμανούς και τους Έλληνες συνεργάτες τους. Όταν αποχώρησαν οι Γερμανοί, οι Άγγλοι στράφηκαν ανοιχτά εναντίον τους, μετατρεπόμενοι από ‘συμμάχους’ σε ‘κατακτητές’. Ενώ το ΕΑΜ είχε τη ρεαλιστική δυνατότητα να πάρει τότε την εξουσία, εξαιτίας της πολιτικής και ιδεολογικής νομιμοφροσύνης του ΚΚΕ στην Σοβιετική Ένωση και των συμφωνιών του Στάλιν με τους Άγγλους όχι μόνο δεν το έκανε, αλλά αφόπλισε μονομερώς τον ΕΛΑΣ και οδήγησε το μεγάλο επαναστατικό κίνημα σε συντριβή. Όσο για τις λαϊκές μάζες που τους πίστεψαν και τους ακολούθησαν, έμειναν απροστάτευτες και μακελεύτηκαν από τη νέα εξουσία.
Με τούτα και με κείνα τα Τάγματα άρχισαν να δυναμώνουν και να γίνονται υπολογίσιμη δύναμη. Άρχισαν να κυριαρχούν σε μεγάλες περιοχές, στη Νότια και κεντρική Ελλάδα. Πόσοι ήταν; Στο τέλος της Κατοχής περίπου 8000 καλά εξοπλισμένοι άντρες και ανάμεσά τους πάρα πολλοί επαγγελματίες αξιωματικοί, χωρίς να υπολογίσουμε τους πολυάριθμους ενόπλους που παρέμειναν εκτός.
Στην αρχή οι Άγγλοι αντέδρασαν και έριχναν φυλλάδια εναντίον τους, αλλά η ελληνική κυβέρνηση και το Φόρεϊν Όφις τους έβλεπαν ήδη ως μελλοντικούς πολύτιμους συμμάχους κατά του ΕΛΑΣ. Έτσι, από τον Ιούνιο του 44 και μετά τα αεροπλάνα σταμάτησαν να ρίχνουν φυλλάδια.
Αυτά για τους αξιωματικούς. Τους απλούς οπλίτες τι τους οδήγησε στα Τάγματα; Πολλούς τους έσπρωξε η απελπισία της φτώχειας και της πείνας. Οι περισσότεροι όμως πήγαν από αντίδραση στο ΕΑΜ. Στη Θεσσαλία για παράδειγμα, κατατάχτηκαν εκατοντάδες νεαροί αγρότες στα Τάγματα, για προσωπικούς λόγους: Είχε προηγηθεί η δράση του ΕΑΜ και οι καταστροφικές πολιτικές κατά των ‘αντιδραστικών’, των ‘αγγλόφιλων’ κλπ.
16 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 10:40 μμ
Πάνος
Το ΚΚΕ ήθελε την εξουσία; Ήθελε το ΚΚΕ να κατακτήσει την εξουσία στην Ελλάδα, όχι μόνο ως προοπτική, μέσα στην κατοχή, αλλά και μετά την απελευθέρωση, ως τη Βάρκιζα; Γιατί μετά τη Βάρκιζα το ερώτημα είχε μόνο φιλολογική σημασία. Η απάντηση είναι πως όχι. Εννοείται ότι αυτό δεν το είχε πάρει κανείς είδηση τότε, πέρα από τη στενή ηγετική ομάδα… Χιλιάδες κομμουνιστές και λαϊκοί αγωνιστές σκοτωνόντουσαν και σκότωναν για τη λαϊκή εξουσία, δηλαδή την εξουσία του ΚΚΕ, και η ηγεσία του δεν την ήθελε αυτήν την εξουσία. Είναι η μόνη λογική συνεπαγωγή. Αλλιώς δεν εξηγούνται απανωτές ανεξήγητες ενέργειες της ηγεσίας, επί σειρά ετών. Αν δεν το δεχτούμε αυτό, ότι στην πραγματικότητα δεν ήθελαν την εξουσία, τότε απομένουν οι εξής δύο εκδοχές: Είτε ήταν τρελοί, είτε ήταν πράκτορες των Άγγλων. Αλλά και οι δυο αυτές εκδοχές δεν μπορούν να σταθούν.
Γιατί, όμως;
Υπήρχε μια χρόνια υστέρηση, λόγω της δικτατορίας του Μεταξά στις λαϊκές διεκδικήσεις. Ήρθε ο πόλεμος και η Κατοχή, ήρθε η μαύρη πείνα το χειμώνα του 41, μεγάλες μάζες ήρθαν σε απόγνωση και ριζοσπαστικοποιήθηκαν, έφτασαν στο σημείο να ακούνε ακόμα και για κομμουνισμό χωρίς να τινάζονται. Οι μάζες αυτές ήταν η άφθονη πρώτη ύλη για την πολιτική του ΕΑΜ, τους νέους θεσμούς και την μελλοντική ‘λαοκρατία’. Τα στελέχη του ΚΚΕ ξαφνικά βρέθηκαν επικεφαλής ενός τεράστιου λαϊκού ρεύματος, το οποίο όμως δεν μπορούσε σε καμιά περίπτωση να κυριαρχείται από καθαρόαιμες κομμουνιστικές αντιλήψεις. Η ηγεσία του Κόμματος ήταν για τα μπάζα, ανίκανη να χαράξει καθαρή γραμμή πάνω σ΄ αυτό το καίριο ζήτημα της προοπτικής. Αναπόφευκτα λοιπόν οι κομμουνιστές που δρούσαν στο ΕΑΜ χωρίστηκαν σε επαναστάτες που ήθελαν την εξουσία για το ΕΑΜ και το Κόμμα, όταν θα έφευγαν οι Γερμανοί και σε μετριοπαθείς, ας πούμε, που προτιμούσαν τη συνεργασία με τα άλλα κόμματα του ΕΑΜ και τους Βρετανούς. Οι δυο γραμμές, εντελώς αντιδιαμετρικές και αλληλοαποκλειόμενες, είναι ξεκάθαρες σήμερα, δεν ήταν όμως καθόλου ευδιάκριτες τότε. Το δράμα συντελέστηκε εξαιτίας του ότι εφαρμοζόντουσαν ταυτόχρονα και οι δύο. Στην πρώτη κατηγορία αναμφίβολα κορυφαίος είναι ο Άρης Βελουχιώτης, στη δεύτερη η ηγετική ομάδα –ειδικά το μοιραίο δίδυμο Ιωαννίδη και Σιάντου… Δυστυχώς όμως η επιλογή τους δεν ήταν ξεκάθαρη, ταλαντευόντουσαν ανάμεσα στην πίεση της λαϊκής βάσης και στις συμφωνίες που είχαν κάνει με τους Άγγλους. Αν είχαν επιλέξει μια ξεκάθαρη πολιτική στάση, όποια από τις δύο δυνατές, οι εξελίξεις θα ήταν εντελώς διαφορετικές και το λαϊκό κίνημα θα παρέμενε παντοδύναμο μετά την απελευθέρωση. Καίριο σημείο μιας συνεπούς πολιτικής θα ήταν η αποδοχή της δυνατότητας των μη Εαμικών οργανώσεων να σχηματίζουν ένοπλα σώματα και να δρουν στην ύπαιθρο. Αν υπήρχε η βούληση, τα τεχνικά ζητήματα της συνύπαρξης και της συνεργασίας με τον ΕΛΑΣ θα ήταν εύκολο να αντιμετωπισθούν – και φυσικά οι σχέσεις του ΕΑΜ με τους Άγγλους θα έμπαιναν σε εντελώς διαφορετική βάση.
Αυτό θα σήμαινε ιδεολογική και πολιτική υποχώρηση απέναντι στις παλιές, χρεοκοπημένες πολιτικές δυνάμεις και στο βασιλιά. Υπήρχε όμως και η άλλη, η επαναστατική επιλογή του Άρη Βελουχιώτη– αλλά αυτή ήταν σε αντίθεση με την πολιτική της Μόσχας, άρα δεν μπορούσε να εφαρμοστεί με συνέπεια, ως το τέλος.
16 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 10:41 μμ
Πάνος
Ας δούμε όμως αν η ηγεσία του ΚΚΕ είχε άμεσο έλεγχο των πραγμάτων σε τοπικό επίπεδο. Πολλοί υποστηρίζουν ότι η Αντίσταση εξαρχής χαρακτηριζόταν από έλλειψη συγκεντρωτισμού και πολύ μεγάλη τοπική πρωτοβουλία, συνεπώς ήταν αδύνατον να οργανωθεί και να καθοδηγηθεί αποτελεσματικά από το ΚΚΕ. Προσωπικά δε συμμερίζομαι καθόλου αυτή την άποψη… Η ηγεσία του Κόμματος είχε σε όλες τις περιόδους και για όλες τις περιοχές εξουσία δεσμείν και λύειν – και την εξασκούσε. Παρενέβαινε διορθωτικά μονάχα όταν η κατάσταση εκτραχυνόταν υπέρ το δέον, όπως στον Έβρο, ή όταν κάποιος ισχυρός παράγοντας σαν τον Άρη τα έβαζε με κάποιο τοπικό κομματικό στέλεχος που το παράκανε, εξασκώντας τρομοκρατική πολιτική με τα όπλα του ΕΛΑΣ.
Το ΚΚΕ βρέθηκε ξαφνικά με τεράστια δύναμη, μέσω του ΕΑΜ. Τι να την κάνει αυτή τη δύναμη; Δεν ήξερε. Δεν υπήρχε πια και η άμεση καθοδήγηση από τη Μόσχα, η Κομιντέρν είχε διαλυθεί και σα να μην έφτανε αυτό κατέφθασε στο βουνό μια στρατιωτική αποστολή από τη Σοβιετική Ένωση, η οποία ευθέως ή πλαγίως δε γνωρίζω, υποδείκνυε στους δυστυχείς παντοδύναμους ηγέτες του ΚΚΕ πως η Ελλάδα ανήκε στη Βρετανική σφαίρα επιρροής, άρα θα έπρεπε να μην τα σπάσουν με τους Άγγλους. Ως τότε η πολιτική του ΕΑΜ έδειχνε προς τα έξω αντιφατική. Εξόντωνε με σύστημα τις λοιπές αντιστασιακές δυνάμεις, εντασσόταν όμως στο συμμαχικό δυναμικό υπό την καθοδήγηση των Άγγλων. Δεν διακήρυττε πως ήθελε την εξουσία με τη βία, μετά την αποχώρηση των Γερμανών, αμφισβητούσε όμως συνεχώς στους δρόμους την εξουσία της νόμιμης κυβέρνησης, στην οποία συμμετείχε.
Ήταν η έκφραση στην πολιτική πράξη της εσωτερικής πραγματικότητας των δύο γραμμών. Προφανώς η γραμμή του Άρη είχε την υποστήριξη της συντριπτικής πλειοψηφίας των λαϊκών αγωνιστών και η ηγεσία του ΚΚΕ ήταν υποχρεωμένη από τα πράγματα να πατάει σε δυο βάρκες, μέχρι που ξεσκίστηκε – μαζί της και η αριστερά στο σύνολό της. Η ερμηνεία που δίνω εγώ είναι πως αυτή ήταν η πολιτική της ηγεσίας επειδή ήταν καλοί κομμουνιστές, πράκτορες ουσιαστικά των συμφερόντων της μητέρας – πατρίδας, της Σοβιετικής Ένωσης. Η Σοβιετική Ένωση ήθελε μεν να έχει μέσω του ΚΚΕ επιρροή και παρέμβαση στην Ελλάδα, σεβόταν ωστόσο μέχρις κεραίας τις διεθνείς της δεσμεύσεις, η Ελλάδα ήταν και θα παρέμενε στη Βρετανική σφαίρα επιρροής. Η συμφωνία της Γιάλτας απλώς επισημοποίησε αυτό το αυτονόητο.
16 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 10:42 μμ
Πάνος
Είναι σίγουρο πως στην πραγματικότητα το ΕΑΜ, καλύτερα το ΚΚΕ, είχε τη δυνατότητα να κατακτήσει την εξουσία;
Φυσικά την είχε, με ευνοϊκότερη στιγμή το δίμηνο από την αποχώρηση των γερμανών, τον Οκτώβριο του ΄44, μέχρι τον Δεκέμβρη. Ακόμα και μετά το Δεκέμβρη υπήρχαν σοβαρότατες δυνατότητες. Ο ΕΛΑΣ εξακολουθούσε να ελέγχει όλη την ύπαιθρο, συμπεριλαμβανομένης της Θεσσαλονίκης. Η ηγεσία του ΚΚΕ αναίρεσε όλες τις δυνατότητες του κινήματος με τη συμφωνία της Βάρκιζας και τα παρεπόμενά της, το όργιο της τρομοκρατίας που ακολούθησε. Τότε, πράγματι, τελείωσαν όλα. Όχι όμως επειδή η άλλη πλευρά ήταν ισχυρότερη, αλλά γιατί η ηγεσία του ΚΚΕ έμεινε πιστή στην πολιτική της, να μην θέλει να διεκδικήσει την εξουσία, αλλά να έχει απλώς συμμετοχή και ισχυρή παρουσία στην πολιτική ζωή της χώρας, επειδή με άλλα λόγια έμεινε πιστή και υπάκουη στην πολιτική της Σοβιετικής Ένωσης. Μετά τη Βάρκιζα το μόνο πραγματικό ερώτημα που ετίθετο ήταν με ποιόν τρόπο οι δεξιοί θα συντρίψουν τους αντιπάλους τους – όχι μόνο πολιτικά, εννοώ τη φυσική εξόντωση των αγωνιστών του ΕΛΑΣ ή σωστότερα του ΚΚΕ. Το ΚΚΕ δεν είχε πια τη δυνατότητα να πάρει οποιαδήποτε πρωτοβουλία για την αποτροπή του εμφυλίου, εξωθήθηκε στον εμφύλιο, οι Άγγλοι το είχαν αποφασίσει και οι Έλληνες σύμμαχοί τους το αποδέχτηκαν πλήρως: Καμιά συνδιαλλαγή, κανένας συμβιβασμός, ολοκληρωτική εξάλειψη του κομμουνιστικού κινδύνου. Η μόνη ρεαλιστική λύση που είχε πλέον το ΚΚΕ ήταν να παραδοθεί στα χέρια τους άνευ όρων, πράγμα που έγινε εν μέρει στην πράξη, αλλά που δεν μπορούσε φυσικά να γίνει καθ΄ ολοκληρίαν, ήταν αδιανόητο. Προσπαθούσε λοιπόν, από τη Βάρκιζα και μετά, να αποτρέψει τον εμφύλιο χωρίς να εξοντωθεί από φυσική άποψη, θέμα που ήταν ήδη λυμένο από τους Άγγλους, τους Αμερικανούς και την ελληνική αντικομμουνιστική παράταξη. Άρχισε πια η εξόφληση των πολιτικών λαθών και εγκλημάτων που διεπράχθησαν ως τη Βάρκιζα, εξόφληση που συνεχίστηκε για πολλές δεκαετίες.
Δεν είναι εύκολο δεχτεί κανείς ότι μέσα σε τέτοιες κοσμογονικές καταστάσεις η ηγεσία του ΚΚΕ ήταν απλώς ιμάντας μεταβίβασης της σοβιετικής εξωτερικής πολιτικής στην Ελλάδα, αν δεν έχει υπόψη του τις συνθήκες εκείνης της εποχής.
Τα κομμουνιστικά κόμματα ήταν τότε οργανώσεις σχεδόν στρατιωτικού τύπου, με ατσαλένια πειθαρχία και ακλόνητη πίστη στο αλάθητο της ηγεσίας, τελικά με ακλόνητη πίστη στο Στάλιν. Θεωρώ ότι ακόμα και την ώρα που διέπρατταν τα ολέθρια λάθη που οδήγησαν το κίνημα του ΕΑΜ στην καταστροφή, οι ηγέτες πίστευαν ότι έπρατταν το σωστό. Με μυστικιστικό τρόπο θεωρούσαν σωστό αποκλειστικά ό,τι νόμιζαν πως εξυπηρετούσε την πολιτική της Σοβιετικής Ένωσης. Φυσικά αυτό δεν τόλμησαν να το παραδεχθούν ποτέ ανοιχτά, με πρόσθετο δεδομένο ότι βρέθηκαν όλοι, μετά την ήττα, πρόσφυγες στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού.
Αυτό βέβαια είναι χειρότερο από το να ήταν τρελοί. Ασυγκρίτως χειρότερο! Ακόμα κι ένας βλάκας θα μπορούσε να καταλάβει τις καταστροφικές συνέπειες της επαμφοτερίζουσας πολιτικής τους, επί σειρά ετών.
Το αποτέλεσμα ήταν ότι ο λαός που ακολουθούσε το ΕΑΜ μόλις κατάλαβε ότι δε γίνεται τίποτα, δηλαδή μετά τη Βάρκιζα, χώθηκε στο καβούκι του και προσπάθησε να επιβιώσει όπως μπορούσε, στις συνθήκες της παρακρατικής και της κρατικής τρομοκρατίας που ακολούθησαν τον αφοπλισμό. Τα κομματικά στελέχη όμως, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, υπάκουσαν ασυζητητί στις επιλογές της ηγεσίας. Εξάλλου η ατσάλινη πειθαρχία και η ακλόνητη πίστη στο αλάθητο του Κόμματος ήταν οι δυο ακρογωνιαίοι λίθοι στην διαπαιδαγώγηση των κομμουνιστών εκείνης της εποχής. Μονάχα μια εξαίρεση υπήρξε…
…ο Άρης Βελουχιώτης. Ήταν ο άνθρωπος που δημιούργησε τον ΕΛΑΣ, ο φυσικός του ηγέτης, θρύλος για τους Εαμίτες, δαίμονας για την άλλη πλευρά. Ο Άρης είχε σαφή, ξεκάθαρη άποψη περί του πρακτέου και πριν και μετά τη Βάρκιζα, την οποία θεώρησε πολιτική αυτοκτονία – και έβλεπε βέβαιη την επερχόμενη φυσική εξόντωση των αγωνιστών του ΕΛΑΣ, όπως κι έγινε. Τα είπε όλα αυτά ξεκάθαρα στις 17 Νοεμβρίου του 44, στην πρώτη και τελευταία συνάντηση των κορυφαίων καπετάνιων του ΕΛΑΣ, στη Λαμία, αλλά δεν μπόρεσε να υπερνικήσει την κομματική νομιμοφροσύνη των υπολοίπων και το δέος που τους προκαλούσε η ηγεσία… Ήταν ο μόνος που αντέδρασε και η ηγεσία του ΚΚΕ φρόντισε να τον εξοντώσει, βασιζόμενη ακριβώς στην πειθαρχία και την πίστη των υπολοίπων στελεχών στο αλάθητο της ηγεσίας – και δεν ήταν δύσκολο να τα καταφέρει.
16 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 10:43 μμ
Πάνος
Απ΄ όσα είπαμε, το πρώτο συμπέρασμα είναι ότι ο εμφύλιος ουσιαστικά άρχισε μέσα στην κατοχή. Έχουμε τρεις διακριτές χρονικές ενότητες, δηλαδή τον κατοχικό εμφύλιο, την περίοδο ως τη δημιουργία του ΔΣΕ και την τελική φάση, με τη σύγκρουση του Εθνικού Στρατού με τον Δημοκρατικό Στρατό.
Άλλο συμπέρασμα είναι ότι κατά περιοχές ο εμφύλιος ήταν ιδιαίτερα αιματηρός ήδη από την κατοχική φάση, ιδιαίτερα στην Πελοπόννησο και τη Μακεδονία.
Εδώ η σύγκρουση ακολούθησε και πολιτισμικούς διαχωρισμούς. Υπήρχαν οι γηγενείς σλαβόφωνοι, που εντάχθηκαν στον ΕΛΑΣ, αλλά και οι πρόσφυγες, δηλαδή οι ελληνόφωνοι και οι τουρκόφωνοι πόντιοι. Οι πόντιοι γενικά ήταν δύσπιστοι απέναντι στον ΕΛΑΣ και αντιστάθηκαν ένοπλοι, ιδιαίτερα οι τουρκόφωνοι. Το αποτέλεσμα ήταν ότι τον Οκτώβριο του ΄44 ο ΕΛΑΣ τους συνέτριψε, με πολλές εκατοντάδες νεκρούς στο Κιλκίς, στο Βαθύλακκο Κοζάνης, στον Κούκο της Κατερίνης και σε πολλά άλλα μέρη της Μακεδονίας.
Μια περιοχή σε Κοζάνη – Γρεβενά, τα λεγόμενα Βέντζια, περιλαμβάνει διάφορα χωριά, μεταξύ των οποίων η Κνίδη, όπου ελληνόφωνοι πόντιοι αντικατέστησαν τους εκδιωχθέντες Βαλαάδες, δηλαδή ελληνόφωνους μουσουλμάνους χωρικούς, που είχαν μεταφερθεί στην Τουρκία κατά την δεκαετία του ΄20. Το 1943 τα Βέντζια απέκτησαν ένοπλο τμήμα του ΕΛΑΣ, το λεγόμενο ‘συγκρότημα Μπούρινου’, ενώ το ΕΑΜ κυριάρχησε πολιτικά στην περιοχή. Το Σεπτέμβρη του ΄43 οι αντάρτες των Βεντζίων μπήκαν στον εμφύλιο: Πήγαν στην Ζαρκαδόπετρα και έδιωξαν τους οπλίτες της αντικομμουνιστικής οργάνωσης ΠΑΟ, ενώ αργότερα χτύπησαν τα χωριά του Τσιαρτσιαμπά και επέστρεψαν με πλιάτσικο ζώα και τρόφιμα. Έφεραν μαζί τους και Έλληνες αιχμαλώτους, τους οποίους και εκτέλεσαν, εννοείται μετά τη συνήθη …τίμια δίκη. Τον Φεβρουάριο του ΄44 οι Ελασίτες των Βεντζίων επιτέθηκαν στα μεταλλεία της Ροδιανής, πάλι στον Τσιαρτσιαμπά, με αποτέλεσμα οι τουρκόφωνοι Τσιαρτσιαμπιανοί πόντιοι να ανταποδώσουν τις επιδρομές, παίρνοντας με το μέρος τους κάποιους από τα τουρκόφωνα ποντιακά χωριά της Ποντινής και των Αγαλαίων. Μόλις αποχώρησαν οι επιδρομείς, οι ελληνόφωνες πόντιοι περιποιήθηκαν τους γείτονες τους τουρκόφωνους ποντίους των χωριών, εκτελώντας δύο χωρικούς και εξορίζοντας τις οικογένειες άλλων εφτά. Με άλλα λόγια, οι πόντιοι ήταν ισάξιοι με τους Μωραϊτες στον εμφύλιο.
Βία σε όλα τα επίπεδα, από τα πιο χαμηλά ως το υψηλότερο: Κρατήσεις, ξυλοδαρμοί, πρόστιμα, εκτελέσεις. Οι Ελασίτες των Βεντζίων είχαν εκτελέσει περίπου δεκαπέντε χωρικούς του Τσιαρτσιαμπά, από τα χωριά Σαρακίνα και Πυλωρή. Οι εκτελεσμένοι ήταν πρόεδροι κοινοτήτων, λιποτάκτες Ελασίτες, οπλισμένοι αντι – Ελασίτες και διάφοροι άλλοι που κατηγορήθηκαν ως προδότες. Εννοείται ότι οι συνεργαζόμενοι με τους Γερμανούς αντικομμουνιστές ανταπέδιδαν τη βία εξίσου αδίστακτα. Αλλά το ΕΑΜ κυριαρχούσε στην περιοχή.
Κάποτε κατέφθασαν στα Βέντζια οι νόμιμες κυβερνητικές δυνάμεις, μετά τη Βάρκιζα, και φυσικά άρχισε έντονη η δεξιά τρομοκρατία, με αποτέλεσμα ήδη στις 3 Μαρτίου 1946 να εμφανιστεί στα Βέντζια ένοπλο τμήμα πρώην Ελασιτών. Στις αρχές του 47 είχαν πλέον εκκαθαρίσει τους δεξιούς και κυριαρχούσαν στην περιοχή. Τότε η κυβέρνηση εφάρμοσε το μέτρο της αναγκαστικής μετοίκησης των χωρικών στις πόλεις και τα χωριά ερήμωσαν. Όσοι μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού μπόρεσαν, έστειλαν τις οικογένειές τους στην Αλβανία. Οι μάχες συνεχίστηκαν γύρω από τα χωριά – φαντάσματα, μέχρι που όλα τελείωσαν.
16 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 10:43 μμ
Πάνος
Στην αρχή τουλάχιστον οι Άγγλοι δεν ήταν αντίθετοι στον ΕΛΑΣ. Ο αρχικός εξοπλισμός του ΕΛΑΣ έγινε από τους Εγγλέζους, με ρίψεις υλικού από αέρος. Η πρώτη ρίψη πραγματοποιήθηκε τον Οκτώβριο του ΄42, 17 κιβώτια με πολεμικό υλικό. Όταν ο ΕΛΑΣ άρχισε να δυναμώνει και να αναδεικνύονται τα πολιτικά χαρακτηριστικά του ΕΑΜ, η ποσότητα του παρεχόμενου εξοπλισμού άρχισε να φθίνει και τελικά μηδενίζεται. Εννοείται ότι ταυτόχρονα οι Άγγλοι ενίσχυσαν και εξόπλισαν εθνικόφρονα αντιεαμικά σώματα, με πυρήνες αξιωματικούς του ελληνικού στρατού, τα οποία προσπάθησαν να εκτοπίσουν τον ΕΛΑΣ, τον οποίο θεωρούσαν εξαρχής κομμουνιστική δύναμη, άρα άκρως επικίνδυνο αντίπαλο. Έχουμε ήδη μιλήσει με λεπτομέρειες για το πώς ο ΕΛΑΣ εφάρμοσε, διστακτικά στην αρχή, ξεκάθαρα στη συνέχεια την αρχή ότι δεν υπάρχει ζωτικός χώρος για άλλες ένοπλες οργανώσεις, οι οποίες χαρακτηρίζονταν συλλήβδην ως ‘αντίδραση’. Έπρεπε να μείνουν μόνον τα ένοπλα αντιστασιακά τμήματα του ΕΛΑΣ. Διέλυαν κάθε άλλο ένοπλο σώμα και οι ηγέτες του, αν δέχονταν, εντάσσονταν στον ΕΛΑΣ, σε αντίθετη περίπτωση εκκαθαρίζονταν, δηλαδή δολοφονούνταν εν ψυχρώ. Αποτέλεσμα αυτών των πρακτικών υπήρξε το ξέσπασμα της εμφύλιας σύγκρουσης, ήδη από το καλοκαίρι του ΄43. Αυτό είναι το πλαίσιο, πολιτικό και στρατιωτικό, της αρχής του εμφυλίου. Οι Άγγλοι άλλαξαν στάση απέναντι στον ΕΛΑΣ αρκετά νωρίς, αλλά τα προσχήματα κρατήθηκαν μέχρι τον Δεκέμβριο του ΄44.
16 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 10:44 μμ
Πάνος
Με όλη αυτή την εμφύλια διαμάχη τον καιρό της κατοχής, αναρωτιέται κανείς αν έγινε αντίσταση στους Γερμανούς. Έγινε. Αλλά ενώ ο ΕΛΑΣ της Πελοποννήσου, για παράδειγμα, έχει να επιδείξει μια εκπληκτική δραστηριότητα, από την άνοιξη του ΄43 ως την αποχώρηση των Γερμανών, με πλήθος ενέδρες αλλά και επιθετικές ενέργειες, κανένας άλλος δεν αναφέρεται να ανάπτυξε δράση κατά των στρατευμάτων κατοχής. Αντίθετα, οι ‘εθνικές’ οργανώσεις δεν πρόλαβαν, ασχολήθηκαν εξαρχής αποκλειστικά με τον ΕΛΑΣ, ο οποίος υπερθεμάτισε, με αποτέλεσμα την διεξαγωγή εκ μέρους του ενός διμέτωπου αγώνα – εναντίον κατακτητών και ‘αντίδρασης’. Οι κατοχικές δυνάμεις εξορμούσαν εκεί που διέκριναν πραγματικό κίνδυνο, δηλαδή εναντίον του ΕΛΑΣ, με παταγώδη κάθε φορά αποτυχία, η οποία οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια στον περαιτέρω εξοπλισμό του ΕΛΑΣ και την πολιτική ενίσχυση του ΕΑΜ και του ΚΚΕ. Η άλλη πλευρά δε μπόρεσε να παρουσιάσει κάτι ανάλογο, ούτε καν σε υποπολλαπλάσιο μέγεθος.
Με άλλα λόγια, οι λεγόμενες εθνικές οργανώσεις, με ορισμένες λαμπρές εξαιρέσεις, δεν έκαναν σχεδόν τίποτα ή, σωστότερα, δεν μπόρεσαν να κάνουν, δεν τους δόθηκε ο χώρος, ο χρόνος και οι δυνατότητες… Είναι χαρακτηριστική η ταχύτατη αλλαγή προσανατολισμού των ‘εθνικών’ οργανώσεων. Ενώ τα στελέχη τους, αξιωματικοί του ελληνικού στρατού και ορισμένα πολιτικά πρόσωπα, ξεκίνησαν εναντίον των κατακτητών, στο πλευρό των Άγγλων και με ενίσχυση – εξοπλισμό απ΄ αυτούς, προοδευτικά διαφοροποιήθηκαν σε ομάδες με αποκλειστικά αντιεαμική δράση.
16 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 10:45 μμ
Πάνος
Μου προξενεί σχεδόν φυσικό πόνο όταν αναλογίζομαι και στοχάζομαι την αδίσταχτη, ανελέητη και γενικευμένη εγκληματική δραστηριότητα, συνοδό της ‘πολιτικής’ δράσης, εις βάρος των αμάχων και των αιχμαλώτων ‘εχθρών’ κι από τις δύο πλευρές. Είναι γεγονός ότι στη δεξιά παράταξη βρέθηκαν, αναλογικά, πολλά από τα κοινωνικά και πολιτικά κατακάθια εκείνης της εποχής – κι αυτό οδήγησε σε εκτεταμένο πλιάτσικο, βιασμούς γυναικών, βασανιστήρια και ξυλοδαρμούς αμάχων, πυρπολήσεις σπιτιών, εξευτελισμούς, άδικες φυλακίσεις, οικονομική εκμετάλλευση του φόβου για τη ζωή – και άλλες ζοφερές καταστάσεις… Είναι επίσης γεγονός ότι οι αριστεροί δολοφονούσαν τους αντιπάλους τους – και κάθε αντιφρονούντα ‘αντιδραστικό’ – με την ίδια ευκολία. Η ‘ευγενής’ βία είναι εξίσου απωθητική – και εξίσου καταστροφική. Μοιάζει αδιανόητο, αλλά πολλά στελέχη του ΚΚΕ στο ΕΑΜ δεν ήταν σε θέση να ξεχωρίσουν την πάλη των τάξεων από τον πατριωτισμό, θεωρούσαν ότι αυτά πάνε υποχρεωτικά μαζί και συμπεριφερόντουσαν ανάλογα.
Οι Γερμανοί έπαιξαν για τα καλά το χαρτί του εμφυλίου. Μέχρι την τελευταία στιγμή, αγωνίστηκαν λυσσωδώς, αλλά και μεθοδικά, για τη νίκη του Ράιχ. Έκαναν επανειλημμένες εκκαθαριστικές επιχειρήσεις εις βάρος του ΕΛΑΣ, καταστροφικές για τους αμάχους αλλά με μετριότατα επιχειρησιακά αποτελέσματα, και εφάρμοσαν με γερμανική συνέπεια τα αιματηρότατα μπλόκα και τις συλλήψεις, με την άμεση συνεργασία και εμπλοκή των Ελλήνων συνεργατών τους. Ο γείτονας, ο χωριανός, κατέδιδε αυτόν που θεωρούσε Εαμίτη ή απλώς αυτόν που μισούσε ή αντιπαθούσε και ήθελε να τον εκδικηθεί. Η τύχη που περίμενε όσους έπεφταν στα χέρια των Γερμανών ήταν σκοτεινή, κινδύνευαν ανά πάσα στιγμή να εκτελεστούν, να σταλούν στη Γερμανία κλπ. Καταλαβαίνει κανείς τι συναισθήματα έμεναν στις οικογένειές τους, στους γείτονες τους… Όπου δεν έφταναν οι Γερμανοί ή όταν έφευγαν, η μπάλα έπαιρνε τους συνεργάτες τους ή τους ύποπτους για συνεργασία ή όσους αντιπαθούσε ο Εαμικός υπεύθυνος. Η τιμωρία ήταν εκτέλεση ή για να το λέμε σωστότερα, δολοφονία. Αυτό φυσικά δεν συνέβη εξαρχής, τον πρώτο καιρό ο ΕΛΑΣ δολοφονούσε επιλεκτικά γνωστούς συνεργάτες των κατακτητών, γυναίκες που σχετίζονταν μαζί τους κλπ. Αργότερα το πράγμα οργανώθηκε από το ΚΚΕ.
Για να γίνει κατανοητό αυτό, ας τα ξαναπάρουμε με τη σειρά. Οι εκκαθαρίσεις που έκανε το ΕΑΜ σε καμιά περίπτωση δεν περιορίζονταν στους συνεργαζόμενους με τους Γερμανούς. Όσο περνούσε ο καιρός η μπάλα έπαιρνε και όσους δεν έμπαιναν στο ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ. Για τα στελέχη του ΕΑΜ, δηλαδή του ΚΚΕ, το ΕΑΜ ήταν η μοναδική γνήσια αντιστασιακή οργάνωση, όλες οι υπόλοιπες ταυτιζόντουσαν με την ‘αντίδραση’ και έπρεπε να εκκαθαρίζονται. Τα αποτελέσματα ήταν αναπόφευκτα. Η χώρα γέμισε ‘συνωμότες’, ‘προδότες’ και ‘αντιδραστικούς’. Ολόκληρες οικογένειες, χωριά ολόκληρα χαρακτηρίστηκαν έτσι και ξεκληρίστηκαν, κάηκαν, πλιατσικολογήθηκαν από τον ΕΛΑΣ. Σε αυτές ακριβώς τις περιοχές παρατηρήθηκε εκρηκτική ανάπτυξη των Ταγμάτων Ασφαλείας. Υπήρχε κομματική κατεύθυνση, γραμμή, για την εκτέλεση όλων όσων πήγαιναν στα Τάγματα Ασφαλείας, πράγμα που τότε το θεωρούσαν αυτονόητο, αλλά και των οικογενειών τους, που δεν είναι το ίδιο αυτονόητο. Μετά ερχόταν το ξεκαθάρισμα των αντιδραστικών, δηλαδή όλων όσοι αμφισβητούσαν την εξουσία του ΕΑΜ, δηλαδή του ΚΚΕ. Αυτά δεν αφορούσαν μεμονωμένες περιπτώσεις ή ενέργειες κάποιου ακραίου κομματικού, ήταν η επίσημη πολιτική του κόμματος και αφορούσε το σύνολο της χώρας. Για παράδειγμα στις Αργολίδα – Κορινθία τον χειμώνα του 43 ο ΕΛΑΣ είχε εξοντώσει αρκετές δεκάδες ανθρώπους, πριν εμφανιστούν τα Τάγματα Ασφαλείας στην περιοχή, ενώ είχε εγκαταστήσει τρία στρατόπεδα συγκέντρωσης ‘αντιδραστικών’ κοντά στα χωριά Μπόρσα, Λίμνες και Χέλι.
Οι περισσότεροι από αυτούς ήταν απλώς ‘ύποπτοι’ ή αντιπαθούντες το ΕΑΜ και τον τρόπο που κυβερνούσε τα χωριά που ήλεγχε. Η κατάσταση έγινε τραγική όταν την άνοιξη και το καλοκαίρι του 44, οι Γερμανοί και τα Τάγματα έκαναν εκκαθαριστικές επιχειρήσεις στις επαρχίες. Το ΕΑΜ αντέδρασε με κατακόρυφη άνοδο της επαναστατικής τρομοκρατίας, έγιναν δεκάδες συλλήψεις και εκτελέσεις χωρικών. Κι όταν έφυγαν οι Γερμανοί πολλά ‘προδοτικά’ χωριά πλήρωσαν βαρύ τίμημα, όπως το Χέλι και το Γκέρμπεσι, όπου εκτελέστηκαν δεκάδες άτομα.
16 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 10:45 μμ
Πάνος
Στο σημείο αυτό θα μου επιτρέψετε μια προσωπική αφήγηση, από τα γεγονότα που συνέβησαν στο πατρογονικό μου χωριό, στο Ρωμύρι της Πυλίας. Ήρθε στον κομματικό υπεύθυνο του χωριού λίστα με 20 ονόματα αντιδραστικών, τους οποίους έπρεπε να συλλάβει και να εκτελέσει. Αυτός αρνήθηκε, έδιωξε κακήν κακώς τον απεσταλμένο του Κόμματος που έφερε τη διαταγή και οι εκτελέσεις δεν έγιναν. Λίγους μήνες αργότερα, μετά τη Βάρκιζα, κάποιοι απ΄ αυτούς τους είκοσι τον έδεσαν με τριχιά και τον έσερναν πίσω από το άλογο στα καλντερίμια του χωριού. Ο άτυχος άτυχος κομμουνιστής δεν πέθανε τότε, έζησε! Έμεινε με σοβαρές αναπηρίες, αλλά ζει ακόμα – και ψηφίζει ΠΑΣΟΚ! Ο ίδιος μου αφηγήθηκε την ιστορία που σας αφηγήθηκα, αλλά δε μπορούσα για πολλά χρόνια να την εντάξω σε κάποιο συνολικό πλαίσιο.
Γι΄ αυτό είχαν δημιουργηθεί πολλά στρατόπεδα συγκέντρωσης για τους λεγόμενους αντιδραστικούς, γιατί εδώ που τα λέμε οι συνεργάτες των Γερμανών δεν ήσαν αφελείς να τριγυρίζουν στις περιοχές του ΕΑΜ, έμεναν κοντά στους Γερμανούς για ασφάλεια. Πολλές φορές η τιμωρία αφορούσε ολόκληρα χωριά, όπως το Βαλτέτσι στην Αρκαδία, εκεί που έδωσε μάχη ο Κολοκοτρώνης το 1821. Το Βαλτέτσι δεν ακολούθησε το ΕΑΜ, υποστήριξε τα Τάγματα. Ουσιαστικά τους έδωσαν όπλα για αυτοάμυνα, αφού οι τσοπαναραίοι του ήταν σφόδρα εναντίον ‘του μελλοντικού Λαοκρατικού Κράτους’, κυρίως όμως εναντίον της φορολογίας που ήθελε να τους επιβάλλει το ΕΑΜ. Άρα ήταν ‘αντιδραστικό’ και καταδικασμένο. Ο ΕΛΑΣ εξεστράτευσε εναντίον του, και στις 15 Ιουνίου 1944 το κατέλαβε, παρά την άμυνα που προέβαλαν οι Βαλτετσιώτες. Αποτέλεσμα: 46 νεκροί χωριάτες στη μάχη, συν μερικοί Αραχαμιταίοι. Ακολούθησε ‘στρατοδικείο’ στη Δημητσάνα, όπου εκτελέστηκαν καμπόσοι. Πάρθηκαν όμηροι, εκ των οποίων εκτελέστηκαν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Φενεού άλλοι 19, μεταξύ των οποίων ένα νεογέννητο βρέφος που έκλαιγε και ενοχλούσε τους δεσμοφύλακες. Τελικός απολογισμός περί τους 100 σκοτωμένοι στη μάχη ή δολοφονημένοι. Εννοείται ότι έγινε συστηματικό πλιάτσικο του χωριού: Οι Ελασίτες πήραν μαζί τους χιλιάδες γιδοπρόβατα και μερικές εκατοντάδες αγελάδες και μοσχάρια. Κάηκαν και καμιά τριανταριά σπίτια. Μπορούμε να φανταστούμε τι υπέστησαν οι Ελασίτες σε λίγους μήνες, μετά τη Βάρκιζα, όταν η ηγεσία τους ξαρμάτωσε και οι συγγενείς ή οι χωριανοί των θυμάτων τους ήταν πλέον σε θέση να εκδικηθούν, ένοπλοι, απέναντι σε αόπλους. Σημειωτέον ότι επιτελικός νους και επικεφαλής της επιχείρησης του ΕΛΑΣ κατά του Βαλτετσίου ήταν ο ίδιος ο Άρης Βελουχιώτης.
16 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 10:46 μμ
Πάνος
Πόσους, επιτέλους, είχε εκτελέσει ο ΕΛΑΣ;
Δεν γνωρίζω, αλλά πρέπει να είναι αρκετές χιλιάδες. Το Δεκέμβρη στην Αθήνα οι Άγγλοι έκαναν μπλόκα, συνέλαβαν 15 χιλιάδες περίπου ομήρους – υπόπτους για αριστερά φρονήματα και 8000 από αυτούς τους ξαπόστειλαν στρατόπεδα της Αφρικής, δεν ξέρω πότε επέστρεψαν αυτοί και αν επέστρεψαν όλοι. Το ΚΚΕ απάντησε εκτελώντας απροσδιόριστο αριθμό ‘αντιδραστικών’ της Αθήνας και συλλαμβάνοντας ομήρους στην Αθήνα αλλά και στη Θεσσαλονίκη. Μονάχα ότι μετά τα Δεκεμβριανά ο ΕΛΑΣ φεύγοντας από την Αθήνα πήρε μαζί του ως ομήρους 15 έως 35 χιλιάδες ομήρους, από τους οποίους υπολογίζεται ότι δολοφονήθηκαν ή εξοντώθηκαν από τις κακουχίες της πορείας ως τα Τρίκαλα, Γενάρη μήνα, περίπου 4.000 άτομα. Αυτή ήταν η δεύτερη αυτοκτονική ενέργεια του Κόμματος, που του στέρησε οριστικά το ηθικό προβάδισμα και το παρέδωσε στη δεξιά και τους Άγγλους. Πρέπει όμως να κάνω μια απαραίτητη διευκρίνιση: Πολλές από τις μαζικές δολοφονίες δεν τις διέπραξαν οι αντάρτες του ΕΛΑΣ, αλλά ένα ειδικό έμπιστο σώμα του ΚΚΕ, η ΟΠΛΑ. Η ΟΠΛΑ ήταν ουσιαστικά η κόκκινη ασφάλεια, η οποία δεν ανήκε στο ΕΑΜ ή τον ΕΛΑΣ, αλλά καθοδηγούνταν απευθείας από το Πολιτικό Γραφείο του ΚΚΕ. Τα μέλη της αποφάσιζαν για ζωή και για θάνατο – όχι μόνο για τους προδότες, αλλά και για τους ‘αντιδραστικούς’. Η δράση αυτής της οργάνωσης είναι η πιο μαύρη σελίδα του ΚΚΕ. Από την ΟΠΛΑ εξοντώθηκαν αλύπητα και όσοι αντιστασιακοί αντιπολιτευόμενοι το ΚΚΕ έπεσαν στα χέρια της, εννοώ τους αρχειομαρξιστές και τους τροτσκιστές, αρκετές δεκάδες αγωνιστές της αντίστασης, καθώς και πολλά «ύποπτα» κομματικά μέλη.
Παράλληλα υπήρχαν και οι Γερμανοί, οι οποίοι εκτελούσαν τον κόσμο κατά χιλιάδες. Θυμηθείτε τα Καλάβρυτα, την Κάνδανο, το Χορτιάτη, την Τρίπολη… Είχε μαυρίσει το μάτι του κόσμου! Η μεγάλη του οργάνωση, το ΕΑΜ, κατήγγελλε τους προδότες και τους αντιδραστικούς, που εμπόδιζαν την απελευθέρωση και την επερχόμενη λαοκρατία. Άλλωστε είναι απολύτως βέβαιο ότι σχεδόν κανένας, πλην ελαχίστων, δεν είχε εποπτική εικόνα, τι συνέβαινε στο σύνολο της χώρας. Όλοι ασχολούνταν με τον περίγυρό τους και πολλοί, πάρα πολλοί, είχαν εμπλακεί προσωπικά σε πράξεις βίας.
Αυτά για τους πολλούς, τους εαμίτες. Αναρωτιέται κανείς, το ΚΚΕ δεν έβλεπε τη ζημιά που έκαναν τα ακραία στελέχη του; Μερικές φορές ναι, εκ των υστέρων, όταν η ζημιά είχε ήδη γίνει. Στις περισσότερες περιπτώσεις δεν έβλεπε, – όχι λόγω μυωπίας, αλλά γιατί αυτή η πολιτική ήταν η πολιτική του. Τυπικό παράδειγμα, ο Στάθης, που έδρασε στην Κορινθία. Όταν ήρθε ο Άρης στην Πελοπόννησο τον καθαίρεσε από τη θέση του και στη συνέχεια το ΚΚΕ τον διέγραψε, αλλά …προσωρινά. Τον διόρισαν σε άλλο πόστο, πήγε στο Μπούλκες – άλλη μεγάλη ιστορία…- και τελικά βρέθηκε στην Πολωνία. Αυτός ήταν που είχε ως αξίωμα ότι σε κάθε χωριό πρέπει να εκτελεστούν σαράντα, για να ξεκαθαρίσει η κατάσταση – θυμηθείτε τι σας είπα για το δικό μου χωριό, αυτό ήταν μικρό φαίνεται και είχε μόνο είκοσι στη λίστα…
16 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 10:47 μμ
salvatore1789
Ο μπάρμπας, μου είπε το 89:
«Οι τσολιάδες, γιατί οι ΤΑ φορούσαν ευζωνικά, είχαν ταμπουρωθεί στο χωριό γιατί ξέραν τι τους περίμενε. Από τη στιγμή που δεν εισβάλλανε οι Άγγλοι το 43 στη Πελοπόννησο αλλά στην Σικελία, τα ΤΑ πληθύνανε ως αντιπαλό δέος σε μας. ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΓΕΡΜΑΝΟΦΙΛΟΙ. Ήταν αντικομμουνιστές. Ξέραν λοιπόν πως αφού δεν προλαβαίναν να φτάσουν στην Αθήνα, λόγω ότι κλείσαμε τα διάσελα στην Αργολίδα, μαζωχτήκαν εκεί, και κοντά τους συννέρεαν και άλλοι και όλοι όσοι δεν ενεργοποιηθήκαν στον ΕΛΑΣ εκείνο το καλοκαίρι. Ταμπουρωθήκαν και περιμένανανε. Ξέραν ότι θα ρθούμε»
«Διαταγή επίσημη εγώ δεν άκουσα. Αλλά όταν πλησιάσαμε και είδα το χωριό, ήξερα ότι θα πεθάνουμε πολλοί. Να σου πω μια αλήθεια. Δεν ήταν ξένοι όσοι ήταν εκεί μέσα. Ήταν γνωστοί μας και τους ξέραμε. Αλλά δεν ήταν δικοί μας. Και το κυριότερο είχαν βρει ευκαιρία και χαλάσαν πολύ κόσμο. Και άδικα για μικροδιαφορές και προσωπικές αντιδικίες. Και μεις τα ίδια καναμε αλλά σε μεγάλα κεφάλια ενώ αυτοί είχαν χαλάσει και μικρούς μόνο και μόνο γιατί είχε βγει κάποιος στο αντάρτικο. ΞΈΡΑΜΕ ΤΙ ΘΑ ΓΊΝΕΙ ΈΤΣΙ ΚΑΙ ΜΠΑΊΝΑΜΕ!!!»
«Όταν τους πιάσαμε η διαταγή ήταν να φύγει ο ΕΛΑΣ σα σώμα και να μείνουν οι καθοδηγητές. Το τί επακολούθησε θα το διαβάσεις. Ξέρεις τι με στεναχώρησε, μικρέ? Που δεν έμεινα πίσω…»
Είμαι 33 ετών και δεν μπορώ να κρίνω με το σήμερα το χθές. Ούτε τώρα ούτε το 89 πριν τη πτώση. Απλά αναρωτιέμαι τι θά κανα. Τι θα κανα αν ζούσα τότε? Αν είχα βγει στο βουνό. Γιατί θα είχα βγεί στο βουνό? Γιατί δεν έκατσα πίσω, όπως αυτοί? Γιατί επέζησα? Γιατί θα πίστευα? Γιατί θα ήθελα να σκοτώσω? Γιατί αυτόν τον κοντοχωριανό μου? Γιατί? Γιατί?
Όλα τα άλλα είναι περιττά.
16 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 10:48 μμ
Πάνος
Παίδες και κόρες,
…καλή ανάγνωση! 😉
16 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 11:07 μμ
Ασμοδαίος
Ποταμός! 🙂
Θα ήθελα, όμως, να μου πείτε, καλυβοκύρη, αν εκτιμάτε ότι το σχέδιο του ΕΑΜ για Λαοκρατία θα οδηγούσε στην εγκαθίδρυση μίας «Λαϊκής Δημοκρατίας» ακόμα και αν επικρατούσε η πτέρυγα Σιάντου-Ιωαννίδη.
16 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 11:15 μμ
Πάνος
Δεν υπήρχε τέτοια περίπτωση. Βλ. Γιάλτα. Απλώς, ο εμφύλιος θα ήταν ακόμα χειρότερος, μέχρι να επικρατήσουν …οι Άγγλοι.
Εκτός αν η Αγγλία κώλωνε. Είναι κι αυτό μια υπόθεση. Που θα ίσχυε ως το τέλος μονάχα αν η Σοβιετική Ένωση έστελνε τον Κόκκινο Στρατό στα μέρη μας.
Εδώ που τα λέμε, ούτε πραγματικό «σχέδιο» του ΕΑΜ για λαοκρατία υπήρχε. Όλα έγιναν αυτοσχεδιαστικά. Χύμα.
17 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 12:03 πμ
Γιάννης
πολύ ενδιαφέροντα κείμενα.
μπορεί κανείς να μη δεχτεί τον χαρακτηρισμό προδότες για τους ταγματασφαλίτες, είναι αλήθεια, αφού ήταν απλώς αντικομμουνιστές, από πεποίθηση ή εξαιτίας της τρομοκρατίας προκειμένου να ενταχθούν στο εαμ. αλλά η αναγωγή, ως μέθοδος ερμηνευτική, της δημιουργίας των ΤΑ σε αντίδραση στην τρομοκρατία του κκε μπορεί να χρησιμοποιηθεί και για τα προηγούμενα χρόνια, πριν το 1941: να πει κανείς λ.χ. ότι η τρομοκρατία προς τις μη εαμικές ομάδες οφειλόταν στην αντικομμουνιστική τακτική και τρομοκρατία από τον βενιζέλο και τον μεταξά αντίστοιχα, ήταν δηλαδή, εκ μέρους του κκε, αντίδραση και «προσέχουμε, για να μη πάθουμε τα ίδια» τακτική, ως «κατανόηση» των παθημάτων του παρελθόντος. γιατί αν η στρατιωτική δύναμη βασιλικών ή κεντρώων πατριωτών αφηνόταν, από το εαμ, να εξισωθεί με αυτήν του ελάς, τότε – θα σκέφτονταν στο κκε – ποιος θα απέκλειε ότι μετά την αποχώρηση των ναζί δε θα επαναλαμβανόταν ό,τι είχε συμβεί τη δεκαετία του ’30, αντικομμουνιστική «ομόνοια» κεντρώων και δεξιών;
17 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 12:07 πμ
δεξιος
Το ΕΑΜ δεν είχε καμμία πιθανότητα να επικρατήσει στη νησιωτική χώρα καθώς δεν είχε καθόλου Ναυτικό και η υπεροχή του Βρεταννικού Ναυτικού στη Μεσόγειο ήταν πλήρης.
Το Βασίλειο της Ελλάδος με πρωτεύουσα το Ηράκλειο και η Λαική Δημοκρατία της Ελλάδος με πρωτεύουσα την Αθήνα θα ήατν τα δύο ελληνικα κράτη.
Η Σοβιετική Ένωση δεν θα αναγνώριζε τη Λαική Δημοκρατία πριν το 1947 και την έναρξη του Ψυχρού Πολέμου.Θα έπρεπε να επιβιώσει υπο διεθνή απομόνωση για τρία χρόνια και πιθανόν να έχανε την Πελοπόννησο που βρέχεται από παντού πλην του Ισθμού από θάλασσα.
Αργότερα το Βασίλειο θα γινόταν μέλος του ΝΑΤΟ και η Λαικη Δημοκρατία του Συμφώνου της Βαρσοβίας.Επανένωση το 1989.
17 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 12:46 πμ
nikiplos
Πάνο συμφωνώ με το δείγμα της γραφής που επιλλέγεις, αυτό της ψύχραιμης εκ των υστέρων αφήγησης και της από πριν υπόθεσης του τεκμηρίου της Αθωότητας και για τις δύο παρατάξεις…
Μια μόνο λεπτομέρεια που δεν αναφέρεις θέλω να θίξω… Τα χτυπήματα εις βάρος του Ελλάς και του ΕΑΜ, δεν τα έκαναν τα τάγματα ασφαλείας ως απάντηση σε πιθανή προτεραία κατάχρηση βίας του ΕΛΛΑΣ….
Αντίθετα… Ο ΕΛΛΑΣ αρχικά με την ίδρυσή του έχει τη διάθεση να «χωνέψει» μέσα του όλες αυτές τις ένοπλες ομάδες… Όσες ενσωματώθηκαν στον ΕΛΛΑΣ αυτοδιαλύθηκαν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο ΕΣ, του Σταύρου Νικολόπουλου και του Αρίστου Καμαρινού που και οι δυό προσχώρησαν στον ΕΛΛΑΣ… Κάτι τέτοιο ήταν αρκετά πιθανό για το 5/42 με πιθανή συναίνεση του ίδιου του Ψαρού, όμως οι τοπικές αντιπαραθέσεις τοπικών κομματαρχών του ΚΚΕ, ξέκοψαν κάτι τέτοιο…
Σε πολλές περιπτώσεις, τα ΤΑ, και ιδίως οι ομάδες ΧΙ οι γνωστοί Χίτες, δεν συνεργάστηκαν ποτέ με Γερμανούς… Συνεστήθησαν ακριβώς ενάντια στο ΕΑΜ. Και από την αρχή της σύστασής τους περισσότερο χτυπούσαν Αντάρτες του ΕΛΛΑΣ, παρά Γερμανούς… Αυτή η φρενήτιδα να ξεκάνουμε ο ένας τον άλλον, δεν ήταν κάτι καινούριο, ούτε ασθένεια…
Ήταν η φυσική συνέχεια του Εθνικού Διχασμού, που είχε αρχίσει από την Μικρασιατική Καταστροφή κι ύστερα… Οι Βασιλικοί εναντίον των Βενιζελικών. Για αυτό και άλλωστε οι Βασιλικοί, κυρίως (με ελάχιστες εξαιρέσεις) οργανώθηκαν στα τάγματα ασφαλείας, ενώ οι Βενιζελικοί (πάλι εν πλειοψηφία) στο ΕΑΜ. Βρέθηκε κατά κάποιο τρόπο η ευκαιρία να λυθούν παλιές διαφορές…
Σε επίπεδο απλών λαϊκών ανθρώπων, βέβαια το πράγμα παράγινε, γιατί ο κάθε αγράμματος με όπλο γινόταν εύκολα δικτατορίσκος…
Ο εμφύλιος ήταν το επιστέγασμα της έλλειψης συνοχής της Ελληνικής προπολεμικής κοινωνιας… Δεν είναι τυχαίο, πως οι απόβλητοι πρόσφυγγες προσχώρησαν μαζικά στο ΕΑΜ και στο ΚΚΕ, που έσπευσε να τους συνδράμει φυσικά για ψηφοθηρικούς λόγους…
Ήταν το επίπεδό μας… Αντίθετα, οι Ιταλοί τον απόφυγαν και από νικημένοι, βρέθηκαν νικητές… (Οι Γάλλοι ήτάν άλλο ανέκδοτο…)
17 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 1:18 πμ
Αποσπερίτης
Πανο το κειεμνο σου διευρυνει παρα πολύ τη συζητηση.
δεν το διαβασα επισταμένα ..
θα το διαβασω σιγά σιγά ..
Μια πρωτη πρατηρηση: Δεν ειδα -εκτος αν μου διεφυγε – να αναφερεις
την υπαρξη εκεινο τον Καιρο μιας ισχυρης ελληνικής μεριδας που ηταν Φιλοναζιστική.. Ας μην ξεχναμε οτι ο Ναζισμός και ο φασισμό τοτε δεν ειχε ακομα την απαξια που προσελαβε μεταπολεμικά ..
Οι φιλοναζιστες ηταν υπαρκτοι και με μεγαλη επιρροη ..Κι ισως ο τοτε φιλοναζισμός να οφειλοταν -ισως – στην Γερμανοφιλια της Βασιλικής -αντιβενιζελικής παραταξης απο τον καιρο του Διχασμου.. Αλλά και περα απο αυτό οι Γερμανοι παντου βρισκαν στην ευρωπη φιλοναζιστική παραταξη..Στην ιδια την Γαλλια …παντου
– Οι Γερτμανοι παντου στην Ευρωπη ανεθεταν την πιο Βρωμικη δουλεια (την καταδιωξη Παρτιζανων κλπ ) σε αναλογες παραστρατιωτικές ομαδες ντοπιων συνεργατών .. Οταν μιλαμε για ταγματασφαλιτες μιλαμε για κατι αναλογο με αυτο που συνεβη σχεδον παντου στην Ευρώπη…δηλαδή παραστρατιωτικά ταγματα εφοδου αποτελουμενα απο ντοπιους εθνικιστες…
– Εξαλλου η πρωτη σημαντική βιαιη πραξη εθνικής αντιστασης ηταν η αναιτιναξη των γραφειων της Εσπο(εθνικοσοσιαλιστικες) απο την ΠΕΕΑΝ (που δεν ειχε να κανει με το ΕΑΜ – (ειχε προηγηθει η Εξεγερση στα χωρια της Δραμας βεβαια εναντιον των Βουλγαρων )
ΟΙ Ταγματασφαλιτες λοιπόν στο μεγαλύτερο – μερος τους ηταν Ανοιχτα και λόγω ιδεολογιας ή αλλων πλεονεκτηματων οι συνεργατες των Γερμανών ..Και οχι απλώς οι συνεργατες ..
Αλλά οι παραστρατιωτικές ομαδες θανατου των ΓερμανώνΝαζί..Αυτοι ηξεραν τα περασματα , ηξεραν προσωπα , ολα αυτά πυ δεν μπορουσαν να ξερουν οι Ναζί .Και τους χρησιμοποιουσαν για τηνΒρωμικη δουλεια ..
Δεν… αυτοαμυνονταν .
Ηταν ομαδες θανατου των Ναζί. Και Ναζιστες -και ιδεολογικά οι ιδιοι ….
Τωρα … αν εννοεις οτι το ΚΚΕ , αποδεκατισμένο απο τον Μανιαδακη κ.α
με τον μοναδικό ηγετη καποιας σχετικής εμβελειας τον Ζαχαριαδη στο Νταχαου , και τα υπολοιπα διασπαρτα μελη του στην αιφνιδια θεση να καθοδηγουν ενα Τεραστιο κινημα Αντιστασης το Εαμ , που φουντωσε ξαφνικά
και , ασχετοι καθώς ηταν και μαθημενοι να καθοδηγουν το πολύ πολύ μικρες ομαδες εργατων και με απολυτη εξαρτηση απο τον Ζαχαριαδη και τον Σταλινισμό , καναν το ενα τραγικό λαθος μετά το αλλο
ε τοτε μαλλον συμφωνουμε ..
Ομως παρολα αυτά η Εαμική ενοπλη αντισταση – Μαζί με τηνν Γιουγκοσλαβική ηταν απο τις σημαντικώτερες
και μαζικοτερες στην Ευρωπη …
Αυτά . θα διαβασω και θα ξαναγραψω αργοτερα …
17 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 1:30 πμ
Αποσπερίτης
Στο μεταξύ Nikiplow
λες :
»Σε πολλές περιπτώσεις, τα ΤΑ, και ιδίως οι ομάδες ΧΙ οι γνωστοί Χίτες, δεν συνεργάστηκαν ποτέ με Γερμανούς… Συνεστήθησαν ακριβώς ενάντια στο ΕΑΜ. Και από την αρχή της σύστασής τους περισσότερο χτυπούσαν Αντάρτες του ΕΛΛΑΣ, παρά Γερμανούς…»
Αυτο πραγματικά δεν το καταλαβαινω . Δηλαή
α) εχουμε τους Γερμανους να κανουν κατοχή
β) οι Γερμανοι προσπαθουν να κανουν οικονομια δυναμεων (εχουν και αλλα μετωπα πολύ σημαντικά)
γ) και οι Γερμανοι λενε ..Α εχουμε αυτους τους Χιτες που οπωςλες -Συνεστήθησαν ακριβώς ενάντια στο ΕΑΜ. »
αλλά λένε ..Μπα ! δεν μας ενδιαφερει το θεμα ..σιγά μην κατσουμε τωρα να ασχοληθουμε και να αξιοποιησουμε αυτή την ενοπλη δυναμη κρουσης που μας προσφερεται στο πιάτο
Αυτο λές;
και πως θα αντιλαμβανοσουν εσυ την συνεργασια με τους Ναζι..τοτε;.;
17 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 2:34 πμ
Αποσπερίτης
»Το όνειρο έγινε εφιάλτης με βασική ευθύνη του ΚΚΕ. Το ΚΚΕ ήταν η βασική δύναμη που δημιούργησε το ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ. Χωρίς το ΚΚΕ η Εθνική Αντίσταση θα είχε άλλα χαρακτηριστικά. Θα ήταν και πάλι μαζική και δυναμική, αλλά θα ήταν ευθέως και χωρίς αντιρρήσεις όργανο της Αγγλικής πολιτικής»
Διαβαζοντας ολο το κειμενο -διαγωνια βεβαια – σκεφτομαι …
εχουμε εδώ μια αρχή η οποια αποδιδει την βασική ευθυνη στο ΚΚΕ
ομως την βασική ευθυνη σε τι;
α)Στο οτι το ΕΑΜ δεν καταφερε να παρει την εξουσια ..στο οτι η καθοδηγηση του το ΚΚΕ τακανε …
και διεψευσε τις προσδοκιες του κομου που το στηριζε και αγωνιζοταν … Στο οτι σιγά σιγά αυτοαπομονωθηκε και αρχισε να στρεφεται οχι μονο ενταντιον των Γερμανών και ελληνων Ναζσιτών αλλά και οσων αντιστασιακών δεν το ακολουθουσαν..
Η β)την βασική ευθυνη για τις συγκρουσεις με τους Ταγματασφαλήτες κλπ ;
Οπως καταλβαινεις ειναι δυο εντλώς διαφορετικά πραγματα..Και αν εννοεις το πρωτο μαλλον συμφωνουμε ..
Αν εννοεις το δευτερο μαλλλον διαφωνουμε αλλά και επιπλεον δεν βλεπω στο υπολοιπο κειμενο τα απαραιτητα επιχειρηματα για να στηριζουν μια τετοια αποψη ..
17 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 7:23 πμ
Πάνος
Αποσπερίτη και λοιποί παίδες (κόρες δε ζυγώνουν σε τέτοια θέματα…) 😉 θέλω να ξεκαθαρίσω ότι όσα διαβάσατε στα απανωτά σεντόνια που έστειλα στα σχόλια είναι περισσότερο υποθέσεις, παρά «σκληρές και επεξεργασμένες» απόψεις.
Όπως κι εσείς, προσπαθώ να καταλάβω. Και δεν «κλείνω» το θέμα, ούτε υποστηρίζω ότι το έχω «στο τσεπάκι».
Έχουν γραφτεί πολλά που θα ήθελα να σχολιάσω και πριν την ομοβροντία των σχολίων μου και μετά. Σιγά σιγά. Το ποστ αυτό ήδη πέρασε το στάδιο της επικαιρότητας και από εδώ και μπρος θα απασχολήσει αποκλειστικά τους …επίμονους κηπουρούς.
Πριν φύγω για τη δουλειά, μια ερώτηση στον Αποσπερίτη: Κάνεις λόγο για ισχυρή, μεγάλη κλπ φιλοναζιστική μερίδα στην Ελλάδα. Αυτό νομίζω πως χρειάζεται τεκμηρίωση. Ως τα 1941, μια τέτοια κίνηση ήταν πολιτικά ανύπαρκτη. Σύσσωμο το καθεστώς Μεταξά, με επικεφαλής το βασιλιά Γεώργιο, παρέμεινε στο πλευρό της Αγγλίας. Κι αυτό ήταν στρατηγική και αναλλοίωτη επιλογή, παρόλες τις τυχόν ιδεολογικές συμπάθειες μεμονωνένων προσώπων προς Ιταλία (κυρίως) ή Γερμανία. Τα Τάγματα Ασφαλείας δυνάμωσαν από τις αρχές του 44. ΜΕΤΑ το Στάλινγκραντ και την είσοδο των ΗΠΑ στον πόλεμο – όταν όλος ο κόσμος ήξερε ότι η Γερμανία θα χάσει. Πως είναι δυνατόν, σε αυτές τις συνθήκες, να άνθισε ιδεολογικά, πολιτικά κλπ ο ναζισμός; Άρα, μάλλον κάπου αλλού βρίσκεται η εξήγηση του φαινομένου.
17 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 8:27 πμ
δεξιος
Προσθέτω σε αυτό που είπε ο Πάνος ότι η Ελλάδα είναι από τις ελάχιστες χώρες της Ευρώπης που δεν έστειλε καμμία εθελοντική μονάδα στο Ανατολικό Μέτωπο.
Οι Γερμανοί προσπάθησαν να προσδώσουν χαρακτήρα ευρωπαικής ιδεολογικής σταυροφορίας στον πόλεμο και συγκρότησαν σώματα εθελοντών φιλοναζί από όλες τις χώρες της Ευρώπης -κατεχόμενες,συμμαχικές και ουδέτερες ή συμπαθούσες π.χ. την Ισπανία του Φράνκο για να πολεμήσουν μαζί τους ιδίως κατά της Σοβιετικής Ένωσης.
Από την Ελλάδα δεν κατόρθωσαν να στρατολογήσουν καμμία μονάδα.
Ούτε η στάση των βασιλικών και βενιζελικών αξιωματικών απέναντι στα αντιμαχόμενα στρατόπεδα του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου ήταν η ίδια με τη στάση τους στον 1ο.Ο Πλαστήρας,φανατικός υπέρ της Αντάντ στο 1ο πόλεμο από την εξορία του στη Γαλλία κατήγγειλε το Μεταξά,ουδετερόφιλο του 1ου Πολέμου γιατί έβαλε τη χώρα στον 2ο πόλεμο υπέρ της Αγγλίας και ζητούσε χωριστή ειρήνη και ουδετερότητα ενώ πολλοί αξιωματικοί των Ταγμάτων Ασφαλείας ήσαν βενιζελικοί απότακτοι που είχαν εκδιωχθεί μετά το κίνημα του 1935.
17 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 9:49 πμ
Πόντος και Αριστερά
«….πολλοί αξιωματικοί των Ταγμάτων Ασφαλείας ήσαν βενιζελικοί απότακτοι που είχαν εκδιωχθεί μετά το κίνημα του 1935.»
Eντυπωσιακή πληροφορία.
Μήπως θα μπορούσε να δώσεις περισσότερα στοιχεία.
Μ-π
17 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 9:56 πμ
Αποσπερίτης
Υποθεσεις και οι δικεςμου βεβαια .
Γιατην φιλοναζιστική μεριδα ..Εκεινο που κατ’ αρχήν ηθελα να θυμισω ειναι οτι ο Ναζισμός και ο Φασισμός δεν ειχαν απαξιωθει τοτε οπως μετά τον πολεμο …
Για οσα λεει ο Δεξιος για Βενιζελικους κλπ … Ε ναι Ο Μουσλινινικος φασισμός εχε μεγαλη -πολύ μεγαλη επιρροή και στους Βενιζελικους αξιωματικους και μη. ήδη απο την δεκαετία του 30 και πιο πριν ..
Ο Μεταξας ηταν μεν Δοτός δικτατορας ενός Αγγλοδουλου Βασιλια τουΓεωργιου αλλά απο την αλλη αυτό που προσπαθησε να οικοδομησει με την 4 η Αυγουστου και λπ ηταν ενα ολοκληρωτιό κρατος στα προτυπα της Χιτλερικής Γερμνις (3ο Ραιχ – 3ος ‘ελληνικός πολιτισμός»… Η καρδια του χτυπουσε προς την Γερμανια κυριως ..
Προσωπικά ΘΑΥΑΜΑΖΕ τον χιτλερ … και διακυρησσε παντου οτι η Ελλας ειναι »κρατος
ολοκληρωτικόν-αντικοινοβουλευτικόν » κλπ
Ηταν ομως γεωπολιτικά αναγκασμενος να ακολουθει τις επιταγες του εργοδοτη του (Αγγλια – Γεωργιος)
Φιλοναζισμό οταν λεω δεν εννοω φυσικά ξεκαθαρα ναζιστικές ργανωσεις (αν και υπήρχαν και τετοιες π.χ η ΕΣΠΟ).Περισσοτερο εναν Φανατικόαντιναζισμό…
ΓΙΑ ΤΟ» ότι η Ελλάδα είναι από τις ελάχιστες χώρες της Ευρώπης που δεν έστειλε καμμία εθελοντική μονάδα στο Ανατολικό Μέτωπο.» Συμφωνώ
αλλα αυτό μπορεικαι να οφειλεται στο οτι οι Γερμανοι ειχαν να αντιμετωπισουν ενα τεραστιο κινημαα ενοπλής αντιστασης το μεαλυτερο -μαζι με το Γιουγκοσλαβικο στην κατεχομενη Ευρωπη ..Εξαλλου η Ελλαδα
ηταν μια απο τις ελαχιστες χωρες οπου ματαιωθηκε
η πολιτική επιστρατευση εργατών προς την Γερμανια ..Και παλι χαρη στη δραση του Εαμ …..
(φυσικά ολα αυτά χρειαζονται και τεκμηριωση .. αρα …πρεπει να ψαχνουμε την χαρτούρα μας 🙂
Παντως για τον διαχυτο φιλοφασισμό και σε Βενιζελικους και μη κατα την δεκαετια του 3ο βλ το ‘Πως Φιλησα τονΜουσσολινι » του Σπ Μαρκετου…»
17 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 9:57 πμ
Πάνος
Τα λένε και ο Μαργαρίτης και ο Μαζάουερ. Το φαινόμενο της ένταξης στα ΤΑ μεταξύ των βενιζελικών αξιωματικών (αποτάκτων και μη) ήταν εκτεταμένο. Οι λόγοι θα πρέπει να αναζητηθούν όχι μόνο στον ήδη καλλιεργημένο αντικομμουνισμό, αλλά και (ειδικότερα) στη στάστη του ΚΚΕ στη Μικρασιατική Εκστρατεία και στο θέμα της Μακεδονίας. Πάντως αρκετοί απότακτοι βενιζελικοί, με κορυφαίο το Σαράφη, βρέθηκαν στον ΕΛΑΣ.
17 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 9:58 πμ
Αποσπερίτης
Περισσοτερο εναν Φανατικόαντιναζισμό= εναν Φνατιό αντικομμουνισμό
(που οδηγουσε σε εναν φιλοναζισμό ..αόριστο βεβαια και οχι επεξεργασμένο )
17 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 10:46 πμ
Αποσπερίτης
Ολοι συνηθως φτιαχνουμε μερικές μαλλον αναποφευκτες -εκ των υστερων μυθοποιησεις – που σχηματοποιουν τις ιστορικές μπερδεμεένες πραγματικότητες
1)μυθοποιηση πρωτη – Βενιζελικοι – αντιβενζελικοι ..Τους φανταζομαστε εκ των υστερων ως Βενιζελικοι = δημοκρατικοι,οπαδοι του κοινοβουλευτισμου και της φιλελευθερης δημοκρατιας ..
οχι . στηνπραγματικοτητα οι Βενιζελικοι ησαν εξισου ευαλωτοι στην φασιστική προπαγάνδα κυριςω της δεκαετιας του 30 οσο οι αντιπαλοι τους..Και αν ηταν »δημοκρατικοι»αυτό σημαινε κυριως -αντιπαλοι του Βασιλια ..κατα τ’αλλα ησαν παρα πολλοι απο αυτους θαυμαστες του φασισμου..
2) Μυθοποιηση δευτερη .. Ο Φασισμός ..Τον φανταζομαστε εννιαιο
και κατα καποιο παραδοξο τροπο παει το μυαλό μας στους Ναζί (που ηταν η πιο ακραια εκδοχή του) Ομως υπηρχαν μεσοπολεμικά πολλές ποκιλιες του φασισμου ..Ο Κατ’ εξοχήν φασισμός του Μουσολινι, ο Φρανκισμός ,τα καθεστωτα της Αυστριας ,ουγγαριας κλπ. Αν εβλεπε κανεις εναν πολιικό χαρτη της Ευρωπης λίγο πριν απο τον Β Πολεμο θα εβλεπε ελαχιστες Κοινοβουλευτικές δημοκρατιες
– Ομως παρα τις ποικιλίες και τους μεταξύ τους ανταγωνισμους (ανταγωνισμός υπηρχε και μεταξύ του Χιτλερ και Μουσολινι )
οι φασιστικές ομαδες και καθεστωτα δενεμπαιαν σε κανενα διημμα ανα ητνα να επιλεξουν μεταξύ κομμουνιστών , Λαικου κινηματος κλπ ..Διαλεγαν αμεσως να στηριξουν τους ιδεολογιά συγγενεις τους
3) Τωρα μια λανθανουσα μυθοποιηση εκ των υστερων που παρατηρησα μεσω της συζητησης ..
Οταν μιλαμε για συνεργατες των Γερμανών τους φανατζομαστε περιπου ως εμμισθους συνεργατες ή ολοκληρωτικά αφοσιωμενους ντοπιους Ναζί.. Υπήρχαν και τετοιοι ..
Ομως στην πραγματικότητα μαλλον οι Γερμανοι οταν καναν την κατοχή τους βρεθηκαν σε ενα περιπλοκο πολιτικά μωσαικό (οπως πανω κατω οι Αμερικανοι σημερα στο Ιρακ ή μαλλον Αφγανισταν )
-επρεπε να καταλαβουν ποιους θα εκμεταλευοταν καλύτερα , ποιους θα ουδετεροποιησουν κλπ..Και βεβαι ως δελεαρ χρησιμοποιησαν και τον αντικομμουνισμό και τοχρημα αλλά και τους προυπαρχοντες ανταγωνισμους και πολιτικές αντιθεσεις τις οποιες υποδαυλιζαν και μεταμφιεζαν κ.α οπως κανουν παντα οι κατακτητες προκειμενου
να τα βγαλουν περα σε μια αγνωστη χωρα και κανοντας οικονομια δυναμεων
17 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 11:41 πμ
δεξιος
Εκ των εισηγητών της δημιουργίας των ΤΑ ηταν οι Θεοδωρος Πάγκαλος και Στυλιανός Γονατάς.Ο Πάγκαλος μάλιστα είχε μείνει στις αντιθέσεις του 1ου Πολέμου και νόμιζε ότι θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει τα ΤΑ για να εμποδίσει την επιστροφή του βασιλιά που θα γύριζε με τους Άγγλους.
Ο Πλαστήρας καταφερόταν από τη Νίκαια της Γαλλίας κατά του βασιλιά και του Μεταξά για το ΟΧΙ.
Μετά την απελευθέρωση και όταν είχε «καεί» στα Δεκεμβριανά ο Παπανδρέου ανέλαβε τον Ιανουάριο του 1945 πρωθυπουργός ο Πλαστήρας.
Έβγαλε διάγγελμα από το ραδιόφωνο προς τους «πρόσφυγες και τους συμπολεμιστές του της Μικρασιατικής Καταστροφής» που ήταν στο ΕΑΜ να συμφιλιωθούν με την κυβέρνηση.Κατά πόσο επηρέασε το ηθικό και τη μαχητική ικανότητα των πολλών προσφύγων που ήταν στον ΕΛΑΣ το ότι θα πολεμούσαν κατά του Πλαστήρα είναι άγνωστο.
Όταν όμως λύθηκε η πολιορκία των Αθηνών και ερχόταν η ώρα των διαπραγματεύσεων που κατέληξαν στη Βάρκιζα οι Άγγλοι φοβούμενοι ότι ο Πλαστήρας θα ήταν ελαστικός διέρρευσαν τις επιστολές του κατά του ΟΧΙ στη βασιλική εφημερίδα «Ελληνικόν Αίμα» και από το σάλο που προκλήθηκε αναγκάσθηκε να παραιτηθεί.Επανεμφανίσθηκε μετά το 1950 με την ΕΠΕΚ .
17 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 12:07 μμ
Αποσπερίτης
Δεξιε αυτά που λές και που δεν τα γνωριζα ως τωρα
μαλλον υποστηριζουν τους προηγουμενους ισχυρισμους μου -που ο Πανος μου ζητησε να τεκμηριωσω-
οτι η φιλοναζιστική ή φιλοφασιστική μεριδα δεν ηταν και τοσο ασημαντη οσο εκ των υστερων φαινεται ..Μονο που εσυ φαινεται τηνπεριοριζεις στους Βενιζελικους.Εγώ λεω οτι ενα πολύ ισχυρο ρευμα που θολά βεβαια γοητευοταν απο φασιστοναζιστικές θεωριες
υπήρχε και στους βενιζελικους και φυσικά στους Μεταξικους -αντιβενιζελικους
εσύ τι λές .Υπηρχαν Μεταξικοι-αντιβενιζελικοι
φιλο φασιστες -φιλο Ναζί;
( λεω φιλο Ναζί κλπ ακριβώς για να δειξω το μη ξεκαθαραο το συγκεχυμενο της ερωτοτροπίας με τον φασισμό)
17 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 12:18 μμ
Πάνος
Αποσπερίτη,
Έλληνας ναζί αξιωματικός υπήρξε πράγματι, με ονοματεπώνυμο. Ένας. Ο συνταγματάρχης Πούλος.
Στη Μακεδονία ο συνταγματάρχης Πούλος και ο λοχίας της Βέρμαχτ Φριτς Σούμπερτ είχαν συγκροτήσει ένα Τάγμα με φρικτή δράση: Έσφαξαν 75 ανθρώπους στα Γιαννιτσά, βίασαν γυναίκες στη Βέροια, δολοφόνησαν χωρικούς στο χωριό Σκυλίτσι, κυρίως όμως βαρύνονται με την απίστευτη σφαγή του Χορτιάτη, δυο βήματα από τη Θεσσαλονίκη. Τον Απρίλη του 44 ο ΕΛΑΣ επετέθη στον Πούλο στη Βέροια. Οι Ελασίτες σκότωσαν πάνω από 100 ταγματασφαλίτες, αλλά ο αρχηγός τους διέφυγε, έφυγε μαζί με τους Γερμανούς, έδρασε στη Σλοβενία και συνελήφθη από τους Αμερικάνους, τον Απρίλιο του 45. Αυτοί τον παρέδωσαν στους Έλληνες και εκτελέστηκε μαζί με τον Σούμπερτ ως εγκληματίας πολέμου, στο Γεντί Κουλέ.
Σε κανένα από τα κείμενα που έχω διαβάσει δεν συνάντησα δεύτερο όνομα, πραγματικού ναζί Έλληνα αξιωματικού. Άλλοι (πχ της διαβόητης Χ, ο Παπαδόγκωνας , ο Κουρκουλάκος κλπ) συνεργάστηκαν στενά με τους Γερμανούς, αλλά δε νομίζω ότι μπορούμε να τους πούμε ναζιστές. Εξάλλου, όλοι σχεδόν, πολέμησαν στην Αλβανία ή στο άλλο μέτωπο με τους Ιταλούς και τους Γερμανούς. Και ΟΛΟΙ επέστρεψαν αβίαστα στη φυσική τους κοίτη: Βασιλιάς και Άγγλοι. Ο αντικομμουνισμός τους παρέμεινε αναλλοίωτος και σταθερός.
Τα κύρια δεδομένα που τους οδήγησαν (τους περισσότερους, τουλάχιστον) να συνεργαστούν με τους Γερμανούς ήταν δύο: ο αντικομμουνισμός / αντιεαμισμός τους και η ανάγκη να εξοπλιστούν / οργανωθούν για να αντιμετωπίσουν την πραγματική απειλή του ΕΛΑΣ εις βάρος τους. Σε προηγούμενα σχόλιά μου το εξηγώ αυτό, με λεπτομέρειες.
Επιβεβαιώνω όσα αναφέρει ο δεξιός.
17 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 12:26 μμ
δεξιος
Στην Ελλάδα προ του 1940 κυριαρχούν οι διαιρέσεις του Εθνικού Διχασμού και όλοι οι πρωταγωνιστές βάσει αυτών σκέπτονται και αποφασίζουν.
Ο φασισμός αντιμετωπίζεται τεχνικά ως μία δυνατότητα καλής η κακής διακυβερνήσεως και οι συζητήσεις περί αυτού είναι επηρεασμένες από το εάν είναι αποτελεσματικός ή όχι.Κίνημα πραγματικό δεν υπάρχει.
Οι συμμαχίες με τις Μεγάλες Δυνάμεις επίσης δεν βασίζονται σε ιδεολογικά δεδομένα.Η βασιλική παράταξη που είναι η κατ εξοχήν παράταξη του κράτους στον πόλεμο αυτό ακολουθεί άλλη πολιτική- αγγλόφιλη- από τον
1ο γιατί ο 2ος είναι βασικά αμυντικός πόλεμος,αφορά την ακεραιότητα του υπάρχοντος κράτους και όχι την απελευθέρωση Ελλήνων όπως ο 1ος.
Η βενιζελική παράταξη αναρωτιέται αντίθετα εάν είναι δυνατόν να διατηρηθεί ουδετερότητα αφού δεν υπάρχουν πια Έλληνες στη Μικρά Ασία για να απελευθερωθούν.
Κανείς δεν έχει και μεγάλη εμπιστοσύνη στον κοινοβουλευτισμό-πριν από τη 4η Αυγούστου έχουν προηγηθεί 3-4 βενιζελικά πραξικοπήματα.Αλλά και κανείς δεν πιστεύει ή δεν αισθάνεται την ανάγκη να φτιάξει πραγματικό φασιστικό κίνημα.
Η Ελλάδα δεν μπήκε στον πόλεμο ούτε για το φασισμό ούτε για τον αντιφασισμό.Μπήκε επειδή η Ιταλία και η Βουλγαρία είχαν διεκδικήσεις.
Μέσα στον πόλεμο βέβαια και την κατοχή άλλαξαν τα πάντα.
17 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 12:30 μμ
Παπούλης
Θα αναφερθώ μόνο σε ένα συγκεκριμένο ζήτημα:
Στο ανατολικό μέτωπο εκτός Γερμανών , Ούγγρων , Ιταλών Ρουμάνων και Φινλανδών που ως εκ των πραγμάτων σύμμαχοι συνέβαλαν στη προσπάθεια της επιχείρησης Μπαρμπαρόσα , έλαβαν επίσης μέρος μονάδες εθελοντών από την Ισπανία ( με σημαντική δύναμη και συμβολή ) καθώς και μονάδες εθελοντών από κράτη όπως Ολλανδία , Δανία , Βέλγιο , Γαλλία , Νορβηγία υπαγόμενες απευθείας στα SS . Ειδικά οι τελευταίοι ( ξένοι εθελοντές SS ) πολέμησαν μέχρι και τη πτώση του Βερολίνου το 45.
οι μονάδες αυτές των εθελοντών αποτελούνταν από φιλοναζιστές ή αντιμπολσεβίκους φανατικούς και προέρχονται από χώρες που είχαν ήδη κατακτηθεί από το Ράιχ μέχρι το Μάιο του 40. Υπήρξε και ο χρόνος και το πολιτικό έδαφος και οι συνθήκες για τη προετοιμασία εξοπλισμό εκπαίδευση και ανάπτυξη των μονάδων αυτών στο μέτωπο των επιχειρήσεων.
Άλλωστε μετά την οριστική εγκατάλειψη της επιχείρησης Θαλάσσιος Λέων ήδη από την αρχή του 41 λόγω της νίκης της RAF και της αδυναμίας και σημαντικών απωλειών των γερμανών στο ναυτικό αγώνα και της παρεπόμενης στροφής στο στόχο αποκλεισμού και στραγγαλισμού της Αλβιόνας με τον υποβρυχιακό πόλεμο η γερμανική προσπάθεια ( και η προπαγάνδα ) στράφηκε ολοκληρωτικά προς Ανατολάς.
Η παράλληλη προσπάθεια στη Βόρεια Αφρική είναι ελάχιστης σημασίας αν σκεφτούμε ότι το Άφρικα Κόρπς ποτέ δεν ξεπέρασε το μέγεθος των 4 μεραρχιών.
Ο κύριος στόχος , δηλαδή η ΕΣΣΔ , άλλωστε μπορούσε να εμπνεύσει πολλούς στην Ευρώπη και να συσπειρώσει όλα τα αντικομμουνιστικά στοιχεία .
Δεν είναι όμως τυχαίο ότι ούτε Βούλγαροι ούτε Έλληνες πολέμησαν στο Ανατολικό μέτωπο ( πόσω μάλλον Σέρβοι ).
Αυτό συμβαίνει διότι για τους μεν Βούλγαρους δεν υπήρχε εμπιστοσύνη ότι θα πολεμήσουν συνειδητά τους προαιώνιους συμμάχους Ρώσους , για τους δε Έλληνες το γεγονός ότι η Ελλάδα είχε μόλις κατακτηθεί , και δεν υπήρχε ο χρόνος να αναπτυχθούν τέτοιοι σχηματισμοί.
Στη συνέχεια η ταχύτατη ανάπτυξη της Αντίστασης στη περιοχή δεν επέτρεψε να σχηματιστούν δυνάμεις για ανάπτυξη στο Ανατολικό μέτωπο , κλονίζωντας συνάμα την εμπιστοσύνη του Άξονα στους Έλληνες .
Θυμηθείτε επίσης ότι μετά από ογκώδεις κινητοποιήσεις και διαμαρτυρίες το 43 δεν σχηματίστηκαν εθελοντικά τάγματα εργασίας για αποστολή στη Γερμανία.
Επομένως το γεγονός ότι πράγματι δεν συμμετείχαμε με κανένα τρόπο στην επιχείρηση Μπαρμπαρόσα δεν αποτελεί επιχείρημα για οποιοδήποτε εδώ συζητούμενο ζήτημα. Τα αίτια του φαινομένου δεν βρίσκονται παρά μόνο στους άνωθεν πρακτικούς λόγους .
Θα λείψω για δουλειές για δύο μέρες αλλά συνεχίστε….
17 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 1:22 μμ
π2
Η συμμετοχή βενιζελικών στα Τάγματα Ασφαλείας δεν θα έπρεπε να εκπλήσσει. Σε μερίδα των βενιζελικών αξιωματικών ασκούσαν εξαρχής ισχυρή έλξη η βίαιη επιβολή της τάξης, η ανάγκη αποφυγής της αναρχίας, ο αντικομμουνισμός. Με βάση αυτά τα τρία δικαιολογήθηκε η ίδρυση των Τ.Α. από την κυβέρνηση Ράλλη.
Μια ενδιαφέρουσα παράμετρος της στελέχωσης των Ταγμάτων Ασφαλείας είναι πως, κατά τους πρώτους μήνες μετά την εξαγγελία τους δεν υπήρξε ιδιαίτερη προθυμία συμμετοχής σε αυτά, με αποτέλεσμα η κυβέρνηση Ράλλη να αναγκαστεί να προχωρήσει σε απειλές και ποινές στους αξιωματικούς που δεν δήλωναν «εθελοντές», ποινές που, στην Αστυνομία τουλάχιστον, έφτασαν μέχρι την απόλυση. Η αρχική αυτή απροθυμία εξηγεί, εν πολλοίς, την αθρόα συμμετοχή λούμπεν στοιχείων, ιδίως στη Βόρειο Ελλάδα. Η Πελοπόννησος, για να ξαναγυρίσω στον Μελιγαλά, είναι εξαίρεση. Εκεί η ένταξη στα Τ.Α. εμφανίζεται πιο αθρόα και πιο εθελοντική, ένδειξη ότι τα Τ.Α. αντανακλούσαν υπαρκτές τάσεις της τοπικής κοινωνίας. Και δεν είναι τυχαίο ότι αυτό συνέβη στην Πελοπόννησο, με την ισχυρή παράδοση στενής πελατειακής σχέσης των τοπικών ελίτ με την πολιτική ελίτ της Αθήνας. Εξού και μίλησα για τη στρατηγική της πρόσδεσης στο δοβλέτι σε προηγούμενο σχόλιο.
17 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 1:26 μμ
Πάνος
π2,
μάλλον δεν πήρες υπόψη όσα αναφέρω για τα ΠΡΙΝ της «αθρόας προσέλευσης» στα ΤΑ στην Πελοπόννησο. Και οι αναφορές (διάλυση ΕΣ από τον ΕΛΑΣ, πολλαπλές δολοφονίες «δεξιών» παρτιζάνων, καταγγελία από το ΚΚΕ του Συμφώνου του Δυρραχίου κλπ) είναι πολύ συγκεκριμένες.
17 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 1:28 μμ
Πάνος
Ως τώρα μιλάμε για την κατοχική περίοδο του εμφυλίου. Βέβαια, αυτή είναι η πιο άγνωστη… Και κλείνει δραματικά με τον Δεκέμβρη της Αθήνας, για τον οποίο θα ήθελα να σημειώσω μερικά πράγματα.
Πήγε το ΚΚΕ προετοιμασμένο στρατιωτικά και πολιτικά για τον Δεκέμβρη;
Οι πηγές λένε ότι το στρατιωτικό σχέδιο για την κατάληψη της Αθήνας είχε ετοιμαστεί από το 1943. Αλλά, από τη μελέτη των κινήσεων που έκαναν οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ, δεν προκύπτει η εφαρμογή ενός σχεδίου. Θυμηθείτε εδώ αυτό που τονίστηκε ήδη, ότι η ηγεσία του ΚΚΕ δεν ήθελε την εξουσία. Ισχύει απολύτως και για το Δεκέμβρη.
Αν έχεις ένα στρατιωτικό και πολιτικό πλάνο και το εφαρμόσεις, με τη γνωστή ορμητικότητα και αποτελεσματικότητα του ΕΛΑΣ, τότε μπορείς να κερδίσεις… και να φέρεις σε δύσκολη θέση τη μαμά – Σοβιετική ένωση που έχει δεσμευθεί πως η Ελλάδα ανήκει στους Άγγλους. Με αυτό το δεδομένο, φυσικά, το όλο επιχείρημα δεν είχε καμιά πιθανότητα επιτυχίας. Η εναλλακτική λύση όμως ήταν η άνευ όρων συνθηκολόγηση, κατά τις σαφείς επιδιώξεις των Άγγλων για συντριβή του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, άρα ουσιαστικά δεν υπήρχε εναλλακτική λύση. Δεν έχω υπόψη μου κανένα στοιχείο που να με πείθει πως η λαϊκή εξέγερση της Αθήνας ήταν κάτι περισσότερο από ένα αυθόρμητο / αυτοσχεδιαστικό κίνημα, το οποίο ξάφνιασε και την ίδια την ηγεσία του ΚΚΕ. Ο Δεκέμβρης ήταν το αναπόφευκτο αποτέλεσμα στη σύγκρουση της ξεκάθαρης στρατηγικής των Άγγλων για συντριβή του ΕΑΜ και της επιδίωξης του ΚΚΕ να παίζει σημαντικό ρόλο στην πολιτική ζωή της χώρας, χωρίς ωστόσο να επιδιώκει τη σύγκρουση με τους Άγγλους.
Το ΕΑΜ συγκρούστηκε μετωπικά με τον Παπανδρέου, ο οποίος μετέφερε επακριβώς την εγγλέζικη πολιτική και τις πολυπληθείς εντόπιες αντικομμουνιστικές δυνάμεις, με τις οποίες είχε ήδη ανοιχτούς λογαριασμούς από την Κατοχή. Ξεκάθαρη έποψη ότι ο ΕΛΑΣ έπρεπε να συγκρουστεί αποφασιστικά με τους Άγγλους είχε μονάχα ο Βελουχιώτης, ο οποίος τραβιόταν με τον ΕΔΕΣ στην Ήπειρο.
Χωρίς τους Άγγλους οι αντιεαμικές δυνάμεις θα είχαν σαρωθεί, όπως είχε ήδη συμβεί τόσες και τόσες φορές. Αλλά ο Δεκέμβρης εξακολουθεί να παραμένει κατ΄ εξοχήν εμφύλιος πόλεμος. Ο ΕΛΑΣ είχε στην Αθήνα 4500 μαχητές, οι οποίοι έφτασαν στη συνέχεια στις 12 ή και τις 15 χιλιάδες. Από την άλλη πλευρά πήραν μέρος 2500 άνδρες της 3ης Ορεινής Ταξιαρχίας, 500 του Ιερού Λόχου, 3000 χωροφύλακες και περίπου 12000 ταγματασφαλίτες και άλλοι παρόμοιοι, συνολικά 18 χιλιάδες ένοπλοι Έλληνες, συν 5000 Άγγλοι, οι οποίοι βέβαια αν πολεμούσαν μόνοι τους δεν θα κατάφερναν απολύτως τίποτε. Δεν πιστεύω ότι οι Άγγλοι λάτρευαν τους Ταγματασφαλίτες, όταν όμως βρέθηκαν κυκλωμένοι στο κέντρο της Αθήνας δεν είχαν την πολυτέλεια να αρνηθούν τη βοήθειά τους. Φυσικά και οι ταγματασφαλίτες επείγονταν να βοηθήσουν, γιατί έτσι και έχαναν οι Άγγλοι, τους ίδιους θα τους έτρωγε το μαύρο σκοτάδι, αφού οι περισσότεροι είχαν οργιάσει κατά τη διάρκεια της Κατοχής, όχι μονάχα στις επαρχίες αλλά και μέσα στην Αθήνα.
Τελικά τη μάχη την έκρινε η δύναμη πυρός των Άγγλων, πυροβολικό, άρματα και αεροπορία …και η έλλειψη θέλησης του ΚΚΕ να κερδίσει! Ακόμα κι όταν μαινόντουσαν οι μάχες στην Αθήνα. Όταν ήρθε ο Τσώρτσιλ στην Αθήνα έμεινε στο ξενοδοχείο ‘Μεγάλη Βρετανία’, το οποίο ο ΕΛΑΣ είχε υπονομεύσει με εκρηκτικά και μπορούσε να το τινάξει στον αέρα. Φαντάζεται τι θα επακολουθούσε… Δεν το έκανε όμως. Η ηγεσία του ΚΚΕ δεν ήταν σε θέση να πάρει την ευθύνη μιας τέτοιας απόφασης. Τρόμαξαν, γιατί κάτι τέτοιο θα είχε τεράστιες, ιστορικές επιπτώσεις στις παγκόσμιες εξελίξεις και πιθανόν στις ίδιες τις σχέσεις των συμμάχων κατά του Χίτλερ. Το ΚΚΕ βρέθηκε στο τραγικότερο σημείο της αντίφασής του: Μπορούσε να χτυπήσει συντριπτικά τον υπ΄ αριθμόν ένα εχθρό του, τον εμπνευστή και καθοδηγητή της αγγλικής αποικιοκρατίας εις βάρος του ΕΑΜ και της χώρας μας – και δεν το έκανε, γιατί αυτό ερχόταν σε προφανή αντίθεση με τα στρατηγικά συμφέροντα και τις συμφωνίες της Σοβιετικής Ένωσης. Προτίμησε λοιπόν να ηττηθεί το ίδιο, να δεχτεί μοιρολατρικά τη συντριβή του Εαμικού κινήματος και τον επερχόμενο εξανδραποδισμό των αγωνιστών του.
Αλλά τι θα έπρεπε να κάνει το ΚΚΕ, για να αποφύγει το Δεκέμβρη; θα ρωτήσει κάποιος. Να δεχτεί τον αφοπλισμό του ΕΛΑΣ, όπως απαιτούσαν οι Εγγλέζοι και ο Παπανδρέου; Γιατί αυτή ήταν η αιτία της κρίσης, της παραίτησης των υπουργών του ΕΑΜ και της μάχης του Δεκέμβρη. Η τραγωδία του ΚΚΕ, του ΕΑΜ, της αριστεράς συνολικά ήταν ότι δεν είχαν επίγνωση του αδιεξόδου στο οποίο έβαζαν τη χώρα και τους εαυτούς τους. Η ιστορία κινήθηκε με τους δικούς της νόμους, οι μυλόπετρές της άλεσαν όσους βρέθηκαν με αυταπάτες.
17 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 1:29 μμ
Πάνος
Και μετά τη Βάρκιζα;
Ακόμα και μετά τον Δεκέμβρη το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ μπορούσαν, αν ήθελαν, να ανατρέψουν την κατάσταση που διαμορφωνόταν και να διεκδικήσουν με πολύ καλές πιθανότητες την κυριαρχία στην Ελλάδα. Η Βάρκιζα ήταν η ταφόπλακα που μπήκε στο μεγάλο κίνημα – και εδώ αιτία ήταν η κατ΄ αρχήν ανεξήγητη υποχωρητικότητα της ηγεσίας του ΚΚΕ, η οποία όμως εξηγείται αν έχουμε υπόψη μας την παρέμβαση – συμβουλή του Δημητρόφ για αναδίπλωση και συνδιαλλαγή. Το μήνυμα προς τον δυστυχή Σιάντο ήταν σαφές: Υποχώρησε εφ΄ όλης της ύλης, αυτό είναι προς το συμφέρον της παγκόσμιας επανάστασης, δηλαδή της Σοβιετικής Ένωσης. Αυτό ακριβώς έκανε ο Σιάντος, η τραγικότερη, η μοιραία φυσιογνωμία στην ιστορία του Εμφυλίου. Την ίδια ακριβώς συμβουλή έδωσε λίγα χρόνια αργότερα ο Στάλιν αυτοπροσώπως στον Μάο, να τα βρει με τον Σεκ, αλλά αυτός επέστρεψε στην Κίνα και πέταξε τους εθνικιστές στη θάλασσα… Τηρουμένων των αναλογιών το ίδιο θα μπορούσε να συμβεί και στην Ελλάδα.
Φυσικά η συμφωνία της Βάρκιζας δεν τηρήθηκε από κανέναν. Η μεν δεξιά βρήκε επιτέλους την ευκαιρία να οργιάσει χωρίς αντίδραση, μέχρι την έναρξη της τρίτης φάσης του Εμφυλίου είχαμε 1200 περίπου δολοφονίες, άπειρους ξυλοδαρμούς, βασανισμούς, εξευτελισμούς, βιασμούς, ληστείες, επιδρομές, διώξεις κλπ. Το ΚΚΕ από τη μεριά του δεν ήταν ειλικρινές, δεν παρέδωσε όλο τον οπλισμό, έκρυψε περίπου είκοσι χιλιάδες όπλα, δια παν ενδεχόμενον, ενώ τα σημαντικότερα στελέχη του αποτραβήχτηκαν στο Μπούλκες. Στο μεταξύ άφησε τους εαμίτες και τους ελασίτες έρμαια στην εκδίκηση της άλλης πλευράς και περιοριζόταν να διαμαρτύρεται, για πάνω από ένα χρόνο, κάνοντας πως δεν καταλαβαίνει τι σήμαινε αυτή η στάση του. Εδώ ο υπεύθυνος ηγέτης λέγεται Ζαχαριάδης. Αυτός διαχειρίστηκε ό,τι είχε απομείνει, με μεγάλη ενεργητικότητα αλλά και απίστευτο τυχοδιωκτισμό, μέχρι την απόλυτη εξουθένωση. Αυτός δεν ακολούθησε την τακτική Σιάντου, άλλωστε κατάγγειλε το δυστυχή Σιάντο ως πράκτορα των Άγγλων. Ο Ζαχαριάδης ήθελε τη νίκη και την κυριαρχία του ΚΚΕ, από την πρώτη στιγμή μέχρι το τέλος, ανεξάρτητα από τους τακτικούς του χειρισμούς και τα λάθη που έκανε. Γι’ αυτό τον ακολούθησαν οι αριστεροί με τυφλή εμπιστοσύνη και φλογερή πίστη, μόνο που ήταν πια πολύ αργά. Ακόμα κι όταν ο Στάλιν του παράγγελνε ξεκάθαρα να τα μαζεύει, αυτός επέμεινε, μέχρι την άνοιξη του ΄49, οπότε ο Στάλιν έθεσε ευθέως το θέμα της υποχώρησης, για δικούς του λόγους. Ακόμα και τότε όμως ο Ζαχαριάδης δεν έσπευσε να υλοποιήσει τη συμβουλή – εντολή, κράτησε το Γράμμο και το Βίτσι ως το τέλος Αυγούστου και πήρε στο λαιμό του κι άλλες πολλές χιλιάδες ανθρώπους – και βέβαια οδήγησε τον Δημοκρατικό Στρατό στην ολοκληρωτική στρατιωτική ήττα, σπατάλησε τις τελευταίες του δυνάμεις αντί να τις προφυλάξει.
17 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 1:30 μμ
Πάνος
Ας δούμε τι κόστισε ο εμφύλιος μετά τον Δεκέμβρη, σε ανθρώπινες απώλειες.
Ο Αβέρωφ υπολογίζει τους εκτελεσμένους από τον Δημοκρατικό Στρατό πολίτες σε λίγο περισσότερους από 4.000 – αναφέρομαι στο διάστημα ΄46-΄49. Ο αριθμός αυτός πρέπει να είναι κοντά στην πραγματικότητα. Από την άλλη μεριά τα στρατοδικεία του ελληνικού κράτους έστειλαν στο εκτελεστικό απόσπασμα, από τον Ιούλιο του ΄46 έως τον Οκτώβριο του 1951, τέσσερις έως πέντε χιλιάδες άτομα, ενώ από τις παρακρατικές οργανώσεις είχαν δολοφονηθεί δύο με τρεις χιλιάδες άτομα, μεταξύ των ετών ΄45 -΄47, εννοείται άμαχοι, δηλαδή αφοπλισμένοι Ελασίτες, μετά τη Βάρκιζα. Στην τρίτη φάση, σκοτώθηκαν περίπου δεκαπέντε χιλιάδες στρατιώτες και αξιωματικοί του Εθνικού Στρατού και περίπου εικοσιπέντε χιλιάδες από τον Δημοκρατικό Στρατό. Αν σε αυτούς τους αριθμούς προσθέσουμε τα πολλές χιλιάδες θύματα του κατοχικού εμφυλίου, καθώς και της αριστερής και της δεξιάς τρομοκρατίας, οι αριθμοί γίνονται εφιαλτικοί… Αλλά το κόστος του Εμφυλίου 43-49 δεν εξαντλείται με την αναφορά στην εκατόμβη των νεκρών. Πρέπει να υπολογίσουμε τους δεκάδες χιλιάδες ανάπηρους και σακατεμένους, σωματικά και ψυχικά, τους δεκάδες χιλιάδες που έφυγαν ως πρόσφυγες στις ανατολικές χώρες, τους δεκάδες χιλιάδες που πέρασαν από τις εξορίες και τη Μακρόνησο. Κυριολεκτικά, ο ανθός της χώρας θερίστηκε. Νέοι άνθρωποι που αν ζούσαν και δούλευαν στην Ελλάδα, σήμερα η χώρα μας θα ήταν εντελώς διαφορετική.Το κόστος του εμφυλίου όμως περιλαμβάνει και άλλες παραμέτρους: εκατοντάδες χιλιάδες χωρικοί σωρεύτηκαν ως «ανταρτόπληκτοι» στις παρυφές των πόλεων. Περίπου 700 χιλιάδες ήταν οι εσωτερικοί πρόσφυγες, κυρίως στη Βόρεια Ελλάδα, πολλοί από τους οποίους δεν επέστρεψαν ποτέ στις εστίες τους. Η απογραφή του 1951 εμφάνισε στάσιμο τον πληθυσμό, στα επίπεδα του 1940, ενώ σε πολλούς νομούς η μείωση του πληθυσμού ήταν συγκλονιστική, 15, 20, μέχρι και 30 τοις εκατό! Η Καστοριά, η Φλώρινα, η Ευρυτανία, η Φωκίδα, τα Γρεβενά αποδεκατίστηκαν… Η μαζική μετανάστευση που ακολούθησε, ολοκλήρωσε με ήπια μορφή την τραγική αφαίμαξη του τόπου από νέους, παραγωγικούς Έλληνες. Οι υλικές καταστροφές είναι ανυπολόγιστες, αλλά πώς να τις μετρήσει κανείς δίπλα στους ανθρώπους; Μας έμεινε τελικά ο διχασμός της ελληνικής κοινωνίας, η παντοειδής καταπίεση των μισών Ελλήνων, μάλλον όλων των Ελλήνων επί εικοσιπέντε τουλάχιστον χρόνια, έως το ΄74 και οι ολέθριες συνέπειες που είχαν όλα αυτά ως τις μέρες μας.
Εκτός από τους νεκρούς, που – υποθέτω – περνάνε αυτοδικαίως σε ένα πεδίο απαθείας, όλοι οι εναπομείναντες ήτανε ταυτόχρονα νικημένοι. Δεξιοί και αριστεροί, οι πατεράδες και οι παππούδες μας σφαχτήκανε επιδιώκοντας το ίδιο ακριβώς πράγμα: και οι δύο πιθανότητες, σοσιαλισμός και καπιταλισμός, είναι εκδοχές του ιδίου, του δυτικού παραδείγματος. Αυτού που χρεοκόπησε παταγωδώς στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού, αυτού που οδηγεί ολόκληρο τον υπόλοιπο πλανήτη σε πολιτικό και οικολογικό αδιέξοδο. Για ένα πουκάμισο αδειανό… Η ζωή κάνει κύκλους, η ιστορία κάνει κύκλους, οι άνθρωποι νομίζουν ότι κινούν την ιστορία προς τα εμπρός, ώσπου ξαφνικά συνειδητοποιούν ότι αυτή έχει γυρίσει πίσω και από το σημείο εκκίνησης. Ο μύθος του Σίσυφου είναι ο κατ’ εξοχήν ιστορικός μύθος.
17 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 1:44 μμ
Γιάννης
αριθμοί.
http://tovima.dolnet.gr/print_article.php?e=B&f=15414&m=S01&aa=1
Στο επίπεδο της απλής πρόσθεσης, που δηλώνει ωστόσο και αυτή πολλά, ο γερμανός ιστορικός καταλήγει στο ακόλουθο εξαγόμενο: τη διετία 1943-44 και πριν από τα Δεκεμβριανά 14.000-16.000 Ελληνες εξοντώθηκαν από τον ΕΑΜ/ΕΛΑΣ και άλλες 30.000-40.000 από τα Τάγματα Ασφαλείας και τις δυνάμεις κατοχής. Οι Γερμανοί είχαν μόνο 4.000 νεκρούς.
17 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 1:56 μμ
Πάνος
…και αποχώρησαν ανενόχλητοι.
Εξαιρετικά ενδιαφέρων ο σύνδεσμος που έδωσες, Γιάννη.
17 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 2:03 μμ
π2
Τα γεγονότα που περιγράφεις Πάνο είναι μεν προγενέστερα από την δραστηριοποίηση στα πελοποννησιακά Τ.Α., δεν είναι όμως προγενέστερα από τις τοπικές επιλογές στις οποίες αναφέρομαι. Ο Ε.Σ. υπάρχει στην Πελοπόννησο από το 1941 και δραστηριοποιείται από την άνοιξη του 1943 (χωρίς πραγματική αντιστασιακή δράση βέβαια). Η ηγεσία του Ε.Σ. πρωτοστάτησε στη συνέχεια στην ίδρυση και στελέχωση των Τ.Α. Υπάρχει σαφής συνέχεια ανάμεσα στις δύο οργανώσεις, συνέχεια ατόμων, ιδεολογικών τάσεων, και φιλοδοξιών. Το ΕΑΜ στην Πελοπόννησο πριν την έλευση του Βελουχιώτη το καλοκαίρι του 1943 έχει πολύ μικρή δραστηριότητα και οι συγκρούσεις εαμικών – αντιεαμικών δυνάμεων στην Πελοπόννησο (και οι σφαγές που περιγράφεις) οφείλονται ακριβώς στην ταυτόχρονη δραστηριοποίησή τους.
17 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 2:20 μμ
Πάνος
Οι συγκρούσεις και οι σφαγές οφείλονται στην ταυτόχρονη δραστηριοποίηση του ΕΣ και του ΕΛΑΣ;
Μήπως δεν κατάλαβα καλά;
17 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 2:23 μμ
π2
Πού είναι το περίεργο; Έχεις δύο οργανώσεις που δραστηριοποιούνται στην ίδια περιοχή με ρητό στόχο την εκδίωξη των Γερμανών αλλά και την κατάληψη της εξουσίας στη διάδοχη κατάσταση. Πώς να μην έχεις συγκρούσεις;
17 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 2:25 μμ
aigaiopelagitis
Παραλίγο να διαπιστώσω μια σοβαρή έλλειψη, δηλ. την μη αναφορά του ΟΠΛΑ, αλλά ευτυχώς με πρόλαβε ο Πάνος προς το τέλος. Δεν ξέρω αν έχει διαβάσει κανείς από τους εδώ αναγνώστες το βιβλίο του Αγι Στίνα (ΕΑΜ, ΕΛΑΣ, ΟΠΛΑ αν δεν κάνω λάθος τον τίτλο), αλλά είναι μια πολύ καλή πηγή κριτικής για τις φρικαλεότητες του ΟΠΛΑ. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει το γεγονός ότι ο Στίνας δεν είναι αντικομμουνιστής, αλλά τροτσκιστής από αυτούς που υποφέρανε από τους ΚΚΕδες. Προσωπικά δεν είμαι τροτσκιστής, αλλά διαβάζω με μεγάλη συμπάθεια τα γραπτά του Στίνα γιατί διαφωτίζουν και τις φρικαλέες τακτικές των κομμουνιστών στον Ισπανικό εμφύλιο, αλλά και γιατί προσεγγίζουν, χωρίς να ταυτίζονται, τις δικές μου μη-βίαιες και αντι-αυταρχικές αντιλήψεις. Με τις ίδιες αντιλήψεις στέκομαι πολύ κριτικά και σε θεωρούμενες ως ηρωικές μορφές όπως ο Βελουχιώτης ή ακόμη και ο Τσε. Γενικά η επαναστατική τροπή προς την οργανωμένη ένοπλη βία και αντιπαράθεση μετέτρεψε το κομμουνιστικό κίνημα σε έναν συγκεντρωτικό μιλιταριστικό μηχανισμό, που προσέγγισε σε ολοκληρωτικές τακτικές πολύ αυταρχικά καθεστώτα. Κάποιοι προσπαθούν να εξισώσουν τον φασιστικό με τον κομμουνιστικό ολοκληρωτισμό, αλλά προσωπικά δεν φτάνω σε τέτοιο σημείο. Διαπιστώνω μόνο την κατάντια ενός απελευθερωτικού κινήματος όταν υιοθετεί βίαιες, αυταρχικές και ολοκληρωτικές μεθόδους.
17 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 2:31 μμ
Πάνος
Έχεις δύο οργανώσεις του ΙΔΙΟΥ λαού, που διακηρύττουν ότι πολεμάνε τον ΙΔΙΟ εχθρό, εξοπλίζονται από την ΙΔΙΑ πηγή (τους Άγγλους) και αναφέρονται στο ΙΔΙΟ συμμαχικό στρατηγείο. Τι το φυσιολογικότερο από το να σφαχτούν μεταξύ τους;
Αναρωτιέμαι πως παρέκαμψαν τη φυσιολογική ροή των πραγμάτων και δεν βουτήχτηκαν επιτόπου οι Ρώσσοι και οι Αμερικάνοι, όταν συναντήθηκαν στο Βερολίνο…
17 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 2:36 μμ
stelios
Χωρίς «βίαιες και αυταρχικές μεθόδους», τώρα θα ‘κανες τεμενάδες στον Σουλτάνο, Αιγαιοπελαγίτη.
17 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 2:38 μμ
π2
Καταρχάς οι Ρώσοι και οι Αμερικανοί βουτήχθηκαν και παραβουτήχθηκαν, ήδη πριν το Βερολίνο, απλώς οι διαχειριστικές ανάγκες του λήγοντος πολέμου απέτρεψαν την πραγματική σύγκρουση.
Εγώ θυμάμαι πάντως και άλλη μια δική μας περίσταση που κομμάτια του ίδιου λαού πολεμάνε τον ίδιο εχθρό και σφάζονται μεταξύ τους (χωρίς μάλιστα να διαφαίνεται η επικράτηση τους) με αποτελέσματα παρολίγον εξίσου τραγικά…
17 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 2:38 μμ
stelios
Επίσης, δεν θα υπήρχε γαλλική επανάσταση, ούτε αμερικάνικη, ούτε ανθρώπινα δικαιώματα.
17 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 2:41 μμ
Πάνος
π2,
για τις ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ συγκρούσεις μιλάμε…
Τις άλλες, ποιός τις χ…
Οι ανάγκες διαχείρισης της Κατοχής, δε θα έπρεπε να αποτρέψουν την ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ σύγκρουση – και να περιοριστούν αμφότερα τα μέρη σε απλά μπινελίκια;
17 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 2:42 μμ
stelios
Τέλος, [τώρα αναφέρομαι στο τελευταίο σχόλιο του Πάνου] όταν δεν υπάρχει μονοπώλιο της βίας από ένα κράτος και είναι εξοπλισμένος ο λαός, αναπόφευκτα η ταξική πάλη ξεσπάει σε ανοιχτή βίαιη σύγκρουση – μάλλον, αν ήξερα ιστορία, θα σας έφερνα και ένα σψρό παραδείγματα. ΧΑ! [αστείο ήταν αυτό, για να μη λέει ο παπούλης ότι δεν είμαι χαλαρός]
17 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 2:44 μμ
stelios
μαζί γράφαμε. στο προτελευταίο σχόλιο του Πάνου, αναφερόμουν. Και εννοούσα ένα «σωρό» παραδείγματα (όχι ένα «σψρό» όπως γράφω).
17 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 2:47 μμ
Πάνος
στέλιο,
ποιό απ’ όλα; 🙂
(αποχωρώ, για λίγες ώρες)
17 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 2:47 μμ
Αποσπερίτης
Αιγαιοπελαγιτη εχει γινει αναφορά στον Στινα και εδώ στην Καλύβα ..Μου φαινεται στο ποστ που αναφεροταν στην Οργανωση Θεσσαλονικης …
Παντως – ουτε καο ο Στινας και οι Τροτσκιστες εκείνης της περιοδου
δεν μου φαινεται να ηταν υπερ των μη Βιαιων μεθοδων ….
Ο Στνας ασκησε εντονη κριτκή σε ορισμενες αναιτιες και ηλιθιες τακτικές του ΕΑΜ ..ΠΧ Στον τροπο που φερθηκαν στα »κοριτσια που πηγαιναν με γερμανους»
αλλά δεν νομιζω να ηταν υπερ της μη βιας »…
17 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 3:32 μμ
Ασμοδαίος
Ο Στίνας ήταν διεθνιστής επαναστάτης και ντεφαιτιστής. Ως εκ τούτου υποστήριζε ότι η επίθεση στο Γερμανό προλετάριο που είχε έλθει ως στρατιώτης στην Ελλάδα ήταν αντίθετη με τις αρχές της προλεταριακής επανάστασης και της διεθνιστικής αλληλεγγύης.
Όντως το βιβλίο που προτείνει ο Αιγαιοπελαγίτης αφιερώνει ένα κεφάλαιο στην καταγραφή της δράσης της ΟΠΛΑ εναντίον των διεθνιστών, των αρχειομαρξιστών και των τροτσικστών.
17 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 3:32 μμ
nik.athenian
Δεν γνωρίζω τα γεγονότα ώστε να μπορώ να γράψω ένα σχόλιο γι αυτά. Όμως βλέπω να ξαναζεί (μετριασμένη βέβαια σημαντικά) η Αθάνατη Βαλκανική παθογένεια!
Είναι δυνατόν μετά από 65 χρόνια από τα γεγονότα, να προκαλείται έξαψη και ζωηρή επιθυμία για να πάρουν θέση γι αυτά, άνθρωποι που ούτε καν τα έζησαν; Να δικαιώσουν ή να καταδικάσουν;
Φαίνεται πως ναι.
Και μάλιστα πως υπεύθυνη γι αυτό δεν είναι η ιστορική μελέτη, αλλά η επιθυμία να δικαιωθούν είτε παλιές επιλογές των προγόνων μας, είτε κομματικές θέσεις που ενστερνιστήκαμε ως νέοι.
Ευτυχώς που η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων κάτω των 35 ετών, όλα αυτά τα πετάει στο σκουπιδοτενεκέ της λήθης.
17 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 3:33 μμ
inlovewithlife
Παιδιά είναι αδύνατον πλέον να διαβάσει κάποιος όλο το thread.
Ωστόσο, να πω ότι έχω πρόβλημα με τις ψύχραιμες ματιές σε τέτοια ζητήματα. Έτσι :
1. Εκ των υστέρων για κάθε λαϊκό κίνημα/εξέγερση/επανάσταση ο καθένας μπορεί να πει ο,τιδήποτε. Όμως κάθε «έφοδος προς τον ουρανό», κάθε αξιοπρεπής στάση ανθρώπων με γνώμονα την κοινωνική απελευθέρωση θα πρέπει να αντιμετωπίζεται με σεβασμό. Όσοι αγωνίστηκαν στις τάξεις του Ελας (και ήταν η μισή Ελλάδα) αγωνίστηκαν για την κοινωνική απελευθέρωση με βάση συγκεκριμένα ιδανικά. Από την άλλη οι ταγματασφαλίτες για τι ακριβώς αγωνίστηκαν? Η εξίσωση και των δύο αυτών μεριών υπό τη ρομφαία της «ψύχραιμης ματιάς» ως Ήρωες είναι απαράδεκτη. Ήρωες δηλαδή οι Ελασίτες, ήρωες και οι ταγματασφαλίτες. Δε βγάζει νόημα ομολογουμένως. Να βρεθούν και να αποκρυπτογραφηθούν νηφάλια τα γεγονότα, αυτό αποτελεί πραγματικά ψύχραιμη ματιά, η οποία θα λαμβάνει υπόψη και τα κίνητρα των ανθρώπων.
2. Στο μέτρο που στην καθημερινή μας ζωή υφέρπει ένας χαμηλής έντασης πόλεμος, αυτός της εκμετάλλευσης και της μισθωτής σκλαβιάς, η οποιαδήποτε προσέγγιση εκείνων των περιόδων από τον καθεστωτικό λόγο θα είναι παραλλαγμένη και προκατειλημμένη για την ενίσχυση του παρόντος. Για μένα τόσο τα ιδανικά για τα οποία οι ελασίτες πάλεψαν όσο και τα συμφέροντα που οι ΤΑ υπεράσπιζαν ουδέποτε άλλαξαν, είναι πάντα εδώ αλληλοσυγκρουόμενα και αναλόγως γράφεται η ιστορία (δλδ από τους νικητές). Εκτός αν εσείς ζείτε σε έναν άλλο κόσμο όπου με νηφάλιες ματιές ερευνάμε το πτώμα, αφού όμως απέθανε.
17 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 4:36 μμ
aigaiopelagitis
Αποσπερίτη δεν είπα ότι ο Στίνας ήταν μη βίαιος, αλλά ότι στο βιβλίο του υπάρχουν πολύ ενδιαφέρουσες απόψεις και κριτικές ακόμη και για τις ένοπλες δράσεις του ΕΑΜ ενάντια στους Γερμανούς, τις οποίες τις καταδίκαζε γιατί προκαλούσαν πολλαπλάσιας έντασης αντίποινα προς τους αμάχους.
Stelios, από τις εποχές που αντιτείνεις μας χωρίζουν μερικοί αιώνες. Μετά το Θορώ, τον Γκάντι και τον Λούθερ Κινγκ νομίζω ότι «δικαιούμασθε δια να ομιλούμε» και εμείς. Δεν απαντάς όμως στο επιχείρημά μου ότι ένα απελευθερωτικό κίνημα που χρησιμοποιεί τις μεθόδους του εχθρού και μετατρέπεται σε έναν μιλιταριστικό και ολοκληρωτικό μηχανισμό τελικά αυτοαναιρείται. Η Γαλλική Επανάσταση που κατέληξε στην Τρομοκρατία μάλλον είναι παράδειγμα από την ανάποδη. Στην αρχή, με τις μαζικές κινητοποιήσεις δόθηκε η νομιμοποίηση για τις αλλαγές που λες. Μετά την τρομοκρατία είχαμε την παλινόρθωση. Κατά τα άλλα, σε βλέπω πάλι έτοιμο να πάρεις τα βουνά…! 😉
17 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 4:43 μμ
stelios
Και η ειρηνική επανάσταση των Ινδών πού κατέληξε, αιγαιοπελαγίτη;
Εδώ βουνό δεν είναι; 🙂
17 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 4:57 μμ
aigaiopelagitis
Στην ηθική της δικαίωση σε πρώτο βαθμό και έχω την εντύπωση και σε πολύ λιγότερα θύματα. Μετά δεν βρέθηκαν ηγέτες στο επίπεδο του Γκάντι για να συνεχίσουν.
Κι εδώ βουνό είναι αλλά δεν έχουμε το όπλο παρά πόδα…
17 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 5:58 μμ
Αποσπερίτης
Η Γαλλική Επανάσταση που κατέληξε στην Τρομοκρατία μάλλον είναι παράδειγμα από την ανάποδη
Αιγεοπελαγιτη – γνωριζεις οτι με ενδιαφερει πολύ η πολιτική της μη Βιας …
Ομως περα απο αυτό να σου θυμισω οτι η Γαλλική Επανασταση ηταν ενα υποδειγμα …Επαναστασσης . Χωρις αυτήν δεν θα υπήρχε ουτε συγχρονη Δημοκρατια ουτε νεωτερικοτητα οτε κλπ
Και βεβαια προκαλεσελυσσαλέα αντιδραση.Και ηταν πολλοι που ειδαν σε αυτήν Μονο την τρομοκρατια ..Ας θυμηθουμε λίγο τι ηταν η Γαλική επαναστατική τρομοκρατια και ας Θυμηθουμε ποσους – δεκαπλασια ποσους – εσφαξαν οι αντιδραστικοι νομιμοφρονες οταν ξαναηρθαν στην εξουσια …
Το ιδιο και στην Γαλική κομμουνα ..5000 τα »θυματα » των κομμουναρων ..100 οοο εργατες εσαφαξαν ο αστοι αντεπαναστατες με τη βοηθεια των Γερμανων
συνηθως καποιοι επικεντρωωνονται στα θυματα των επανασταων ..Ξεχνανε να μας πουνε για τα απειρως περισσοτερα θυματα των αντεπαναστατων …
Και μερες πουναι..Και μιας και ανοιξε η κουβεντα περι βιας και ξεφυγε κι απο το θεμα οχι εξαιτιας μου ευτυχώς ..
Θυμιζω εναν Μαρξιστή Χιλιανο που δοκιμασε Με αξιοπρεπεια και χωρις Βια
(νατη η μη Βια αιαγαιοπελαγιτη) να οδηγησει με εκλογες την Χωρα του στο σοσιαλισμό
Τον δικο μας μαρτυρα , τον Δικό μας Αγιο τον Αλλιεντε…
Και θυμιζω τις μεθοδους που χρησιμοποιησαν οι Νεοφιλελευθεροι Αμερικανοι , οι Δεξιες οργανωσεις Κυριών με το κινημα της κατασαρόλας , οι φασιστικές και κρυπτοφασιστικές οργανώσεις , οι διαφοροι οικονομολογοι φωστηρες και Πολυεθνικές εταιρειες για να πνξουν αυτή την μη Βιαιη προσπαθεια μιας ολοκληρης κοινωνιας φερνοντας στο Προσκηνιο τον Αγαπημενο αστερι της Θατσερ και ολων των Νεοφιλελευθερων θιασωτων του Αγριου καπιταλισμου
τον Χασαπη Πινοσετ
(τον δικο Τους Star )…
Υ, Γ
»Ευτυχώς που η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων κάτω των 35 ετών, όλα αυτά τα πετάει στο σκουπιδοτενεκέ της λήθης.»
Nik δεν ξερω γιατί υτο που εγραψες πιο πάνω μου θυμιζει πολύ κατι που διαβασα απο τον Μιλαν Κουντερα ..το οποιο δεν θα γραψω εδώ βεβαια για να μη θεωρηθει προσβλητικό…
17 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 6:33 μμ
δεξιος
Μια που έγινε συζήτηση περί βίας και συγκρίσεις με τη γειτονική Ιταλία :
Ο αποθανών βουλευτής του ΚΚΕ Κώστας Καππος συνέγραψε πριν δέκα χρόνια το βιβλίο «Κριτική του σοβιετικού κοινωνικού σχηματισμού » για να διερευνήσει τι πήγε στραβά στον υπαρκτό σοσιαλισμό.
Πέρα από όλα τα άλλα στο βιβλίο του εκφράζει την απορία του γιατί το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα δεν «πήρε την εξουσία» το 1945 στην Ιταλία αφού είχε -όπως άλλωστε και στην Ελλάδα- το μεγαλύτερο αντάρτικο στρατό.
Αλλά τι ακριβώς ήταν το αμάρτημα του ΙΚΚ;Και πολλές εκτελέσεις φασιστών έκανε μεταξύ των οποίων και του ίδιου του Μουσσολίνι και υπουργεία είχε στην κυβέρνηση εθνικής ενότητας.
Το αμάρτημα του ήταν ότι περιορίσθηκε μόνο σε αυτά ,παρέμεινε στη κυβέρνηση εθνικής ενότητας με τους Χριστιανοδημοκράτες που διεξήγαγε δημοψήφισμα για τη βασιλεία με απόλυτη τάξη και κέρδισε η αβασίλευτη δημοκρατία όπως και εκλογές που κέρδισαν οι Χριστιανοδημοκρατες οποτε το ΙΚΚ πέρασε στην αντιπολίτευση.
Αυτό σήμαινε κατά το ιστορικό στέλεχος του ΚΚΕ ότι ο «ρεφορμισμός» που εβγαλε αργότερα τον ευρωκομμουνισμό υπήρχε από τότε στο ΙΚΚ.
Κανονικά το ΙΚΚ έπρεπε αντί να κάνει όλα αυτά να προσπαθήσει να επιβάλει τη «λαική εξουσία» στην Ιταλία και όχι να συνεργάζεται με «αστικές » δυναμεις.
Το γεγονός ότι εκείνη τη στιγμή υπήρχαν 1 εκατομμύριο Αμερικανοί και Αγγλοι στρατιώτες στην Ιταλία είναι ασφαλώς μία μικρολεπτομέρεια άνευ σημασίας.
Αυτά τέλος γράφτηκαν μετά το τέλος του υπαρκτού σοσιαλισμoύ που τέλειωσε με το γνωστό τρόπο.
Τελικά όμως είχε δίκιο.ΚΚΕ σήμερα υπάρχει αλλά όχι ΙΚΚ και τούτο γιατί ο μόνος δυνατός κομμουνισμός είναι αυτός που γνωρίσαμε.
17 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 6:52 μμ
Αποσπερίτης
»Τελικά όμως είχε δίκιο.ΚΚΕ σήμερα υπάρχει αλλά όχι ΙΚΚ και τούτο γιατί ο μόνος δυνατός κομμουνισμός είναι αυτός που γνωρίσαμε.»
Γιαυτό ακριβώς ,πολυεθνικές και Αμερικανοι , Απανταχου Δεξιοι και Νεοφιλελευθεροι καναν οτι μπορουσαν για να βγαλουν απο τη Μεση τον Αλλιεντε..Γ
ιατί ολη η προσπαθεια του Αλλιεντε ηταν ακριββως να δειξει οτι υπαρχει και ενας αλλος σοσιαλισμός και ενα αλλο περασμα στον σοσιαλισμό
μη βιαιο ..
Ειναι δε ενδεικτικό οτι οταν η Παγκοσμια αριστερά κανει μια τετοια προσπαθεια , αναλαμβανει η παγκοσμια δεξια και οι απληστοι των Πολυεθνικών να την ματωσουν .Φαυλος κυκλος .
17 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 7:19 μμ
Αποσπερίτης
απο τα πολλά και αξιολογα που εγραψε ο Πανος διαλεγω ενα που μου φανηκε Το Πιο ενδιαφερον
»Σεπτέμβριος 16, 2008 στο 10:45 μ.μ
Πάνος
Στο σημείο αυτό θα μου επιτρέψετε μια προσωπική αφήγηση, από τα γεγονότα που συνέβησαν στο πατρογονικό μου χωριό, στο Ρωμύρι της Πυλίας. Ήρθε στον κομματικό υπεύθυνο του χωριού λίστα με 20 ονόματα αντιδραστικών, τους οποίους έπρεπε να συλλάβει και να εκτελέσει. Αυτός αρνήθηκε, έδιωξε κακήν κακώς τον απεσταλμένο του Κόμματος που έφερε τη διαταγή και οι εκτελέσεις δεν έγιναν. Λίγους μήνες αργότερα, μετά τη Βάρκιζα, κάποιοι απ΄ αυτούς τους είκοσι τον έδεσαν με τριχιά και τον έσερναν πίσω από το άλογο στα καλντερίμια του χωριού. Ο άτυχος άτυχος κομμουνιστής δεν πέθανε τότε, έζησε! Έμεινε με σοβαρές αναπηρίες, αλλά ζει ακόμα – και ψηφίζει ΠΑΣΟΚ! Ο ίδιος μου αφηγήθηκε την ιστορία που σας αφηγήθηκα, αλλά δε μπορούσα για πολλά χρόνια να την εντάξω σε κάποιο συνολικό πλαίσιο.
»
Γιατί ενδιαφερον ; Γιατί συμπυκνωνει ολα τα τρομερα διληματα των απανταχου επανασταών .Και μαλιστα απο τον καιρό της Γαλλικής επαναστασης …
Πως πρεπει να φερθεις στους αντιδραστικους; Οταν μαλιστα ξερεις οτι δοθεισης ευκαιριας θα σε δεσουν με τριχιά και θα σε σερνουν πίσω από το άλογο στα καλντερίμια του χωριού. ;
Νομίζω οτι και ο Αλλιεντε επαθε κατι αναλογο ..Εμπιστευτηκε τον Πινοσετ..Δεν φερθηκε βιαια στην δεξια , στους αντιδραστικους κλπ
Παρολα αυτά , παρα΄τα σκληρα μαθηματα της Ιστοριας – εμεις δεν μπορει παρα να ειμαστε με τον Αλλιεντε..Ειναιο Δικος μας Αγιος
Αυτοι ας ειναι με τον Πινοσετ .
17 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 8:03 μμ
Γιάννης
http://stinas.vrahokipos.net/texts/eam_elas_opla_answer.htm
μια σταλινική κριτική του βιβλίου (του τμήματος για τον εμφύλιο ειδικά) σε ένα αναρχικό (;) τόπο
17 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 9:45 μμ
Πάνος
Αποσπερίτη,
ερμηνεύεις την αφήγηση κατά το δοκούν. Το εντυπωσιακό είναι η λίστα με τους 20 «αντιδραστικούς» χωρικούς (οι οποίοι ΔΕ ΓΟΥΣΤΑΡΑΝ να μπουν στο ΕΑΜ, για να είμαστε ακριβείς) για εκτέλεση. Η οποία ΔΕΝ ήταν μεμονωμένο περιστατικό, μόνο για ΕΝΑ χωριό. Και η οποία έγινε γνωστή στους …ενδιαφερόμενους. Ενδιαφέρον λοιπόν είναι και το πως αυτή η λίστα (του ΚΚΕ) κατάφερε να μετατρέψει τους άσχετους χωρικούς (και πολούς συγγενείς, φίλους τους κλπ) σε φανατικούς αντικομμουνιστές.
Παρ’ όλα αυτά, ελάχιστοι από αυτούς, τους παρολίγον εκτελεσμένους, πήγαν στα Τάγματα. Αν ο «κομματικός υπεύθυνος» του χωριού εκτελούσε τις εντολές (και τους ανθρώπους) τότε στα ΤΑ θα πήγαιναν πολλές δεκάδες ορκισμένα «καθάρματα» από το Ρωμύρι. Κάτι που συνέβη με άλλα, γειτονικά, χωριά.
*
inlovewithlife,
αναζήτησε πάλι το χωρίο για τους «ήρωες». Μιλάω για «ήρωες αρχαίας τραγωδίας» και όχι γι’ αυτό που κριτικάρεις στο σχόλιό σου.
17 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 10:50 μμ
nikiplos
Καλησπέρα… Δεξιέ,
η Ιταλία όπως είπα και πριν στο σχόλιο μου (και είπες και εσύ εν πολλοίς), δεν είχε τις ίδιες ηγεσίες στις παρατάξεις της με τις δικές μας… Θέλω να πω, δηλ, ότι δεν μπορείς να συγκρίνεις τον Τολιάτι και τον Μπερλίνγκουερ με τον Σιάντο… Βέβαια το ελαφρυντικό για μας, είναι ότι αυτοί δεν μπήκαν στον Πόλεμο διχασμένοι… άλλο υπήρχαν διαφωνίες (και εκτελέσεις που έκαναν οι μελανοχίτωνες) και άλλο ο διχασμός που είχε υπάρξει εδώ… Η Ελλάδα, βρέθηκε στον πόλεμο με διάφορα παράξενα πράγματα…
Ένα Έθνος διχασμένο σε Βενιζελικούς και ΑντιΒενιζελικούς (προσέξτε όχι φιλοΒασιλικούς, ας διαχειρίστηκαν αυτοί την παράταξη). Εξάλλου μια παρέμετρο που δεν θίχτηκε, ενώ θίχτηκε η αντίθετή της: Φιλοβασιλικούς είχε και το ΕΑΜ!!! όσο κι αν σας φαίνεται παράξενο, υπήρξαν αρκετοί βασιλικοί του ΕΣ που μαζί με τους Καμαρηνό και Νικολόπουλο προσχώρησαν στη Μεσσηνία στον Ελλάς. Γνωρίζω κάποιον που ακόμη και στον Εμφύλιο είχε το Βασιλιά ίνδαλμά του και μάλιστα δεν παραδόθηκε εκτελέστηκε στην Αβία Μεσσηνίας από τους τελευταίους…
Πολεμούσαν ενάντια στους Φασίστες!!! Πίστευαν ότι ο Βασιλιάς θα αναγνωρίσει την Αξία του ΕΛΛΑΣ!!!
Μια δικτατορία του Μεταξά η οποία εκστράτευσε ενάντια των απανταχού κομμουνιστών σε μια μεγαλειώδη επιχείρηση να τους εξοντώσει…
Ένα Έθνος χωρίς ομοψυχία να μαζεύει τις σάρκες του και με νωπές τις πληγές της μικρασιατικής καταστροφής.
Η Χρυσή Νεολαία κατασπατάλησε τα τελευταία ταμεία της Χώρας. Οι διαπλεκόμενοι της εποχής κατέφαγαν την όποια βοήθεια έστειλαν οι Ευρωπαίοι και Αμερικάνοι για τους πρόσφυγγες. Τόσο που αναγκάστηκαν να συσταθούν ειδικοί οργανισμοί με έλεγχο (εδώ αναγνωρίζεται θετικά ο Μεταξάς), αλλά το αμπέλι είχε ήδη φαγωθεί… Οι λεγόμενοι πλούσιοι βιομήχανοι της εποχής είχαν χρεωκοπήσει, και δεν ασκούσαν κανέναν έλεγχο… Αντίθετα οι μαφιόζοι της εποχής είχαν καλές οργανώσεις για αυτό και στην πορεία στελέχωσαν τη μαύρη αγορά… Ο Λαός της Αθήνας τους υπένειμε αρκετά στην κατοχή, που έλυναν και έδεναν… Πολύ λίγοι πλούσιοι είχαν ξεμείνει στο Κολωνάκι και γλεντοκοπούσαν με τη Βέρμαχτ…
Άλλωστε οι νέες πλούσιες οικογένειες δημιουργούνται στην Ελλάδα μετά τον πόλεμο, που είναι παλιοί μαυραγορείτες και δωσίλογοι, που φέρθηκαν έξυπνα, λούφαξαν δεν ξανοίχτηκαν και έτσι ύστερα από τη λήξη του Εμφυλίου, διαχειρίστηκαν (κλεπτικά φυσικά) τα χρήματα του σχεδίου Μάρσαλ και της Αμερικανικής βοήθειας.
Τέλος κάτι που παράδοξο μου φαίνεται αλλά εν τούτοις επιμένουμε… Σήμερα γνωρίζουμε ότι το πραγματικό σχέδιο των Άγγλων ήταν η ολοκληρωτική εξόντωση του ΕΑΜ-ΕΛΛΑΣ… Οι τότε το γνώριζαν? (ίσως κάποιοι το υπέθεταν όπως ο Άρης) αλλά τόσο ανόητοι ήταν οι Άγγλοι να το δηλώνουν απροκάλυπτα? Όχι βέβαια… Ο πολύς ο κόσμος του ΕΑΜ πίστευε στην αναγνώριση απο τους συμμάχους της προσφοράς των, και πίστευε πως θα μπορούσαν να ανεχθούν μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας και εκλογές… Μάλιστα είχε υπάρξει και συγκεκριμένη πρόταση από τη μεριά των Άγγλων (επίτηδες) για ίδρυση του Νέου Εθνικού στρατού και με ποσόστωση από τον ΕΛΛΑΣ… Την ώρα που γίνονται τα γεγονότα όλα είναι ρευστά και τίποτε δεν είναι λυμένο…
17 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 11:12 μμ
δεξιος
Εδώ διαφωνώ με τη μεγάλη πλειοψηφία σήμερα.
Η συμφωνία ήταν μέχρι τις 10 Δεκεμβρίου 1944 να παραδοθούν τα όπλα και να δημιουργηθεί τακτικός στρατός από ίση δύναμη του ΕΛΑΣ και των υπολοίπων.
Υπήρξε απότομη αλλαγή τακτικής και παραίτηση υπουργών από την κυβέρνηση εθνικής ενότητας και εξαπόλυση του δεκεμβριανού κινήματος.
Εάν η συμφωνία ετηρείτο φυσικά δεν θα έπαιρνε το ΚΚΕ την εξουσία.Θα έφευγε από την κυβέρνηση το 1946 με εκλογές και αντιπολίτευση γύρω στο 30% όπως στην Ιταλία και τη Γαλλία.
Η αντιεαμική τρομοκρατία ήταν απότοκος των Δεκεμβριανων και της Βάρκιζας.
Εάν δεν είχαν συμβεί αυτά και με μικτό στρατό και υπουργούς στην κυβέρνηση θα υπήρχε ιταλική εξέλιξη.Οι όποιες εκκαθαρίσεις της κατοχής θα θεωρούνταν εκκαθαρίσεις δοσιλόγων και υπερβολές και δεν θα είχαμε αντεκδικήσεις.
18 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 2:14 πμ
zaphod
Tι να πρωτοσχολιάσει κάποιος;
Η γνώμη μου για μερικά θέματα στο ξεκούδουνο.
1. Η ιστορία μπορεί να δουλεψει με παραλληλισμούς. Ας δούμε την Αμερικάνικη κατοχή στο Ιράκ/Αφγανιστάν. Οι ντόπιοι συνεργάτες των Αμερικάνων είναι σαφέστατα ένα ετερόκλητο μίγμα, αλλά δεν νομίζω πως μπορούν να θεωρηθούν όλοι πως «εξωθήθηκαν» ή πως είναι «αθώοι» αυτών που γίνονται γιατί «δεν έχουν άλλη επιλογή». Το ΚΚΕ ήταν ο μοχλός πίσω από το ΕΑΜ, αλλά πουθενά στο προγραμμά του και στις διακηρύξεις του δεν θυμάμαι να φντ κάτι τέτοιο, καθώς οι διατυπώσεις ήταν πολύ προσεκτικές. Και τα λαϊκά δικαστήρια, ξεκίνησαν τουλάχιστον έτσι, είχαν σκοπό να αποδώσουν δικαιοσύνη και όχι προσχήματα εκτελέσεων. Όσοι αξιωματικοί γούσταραν θα μπορούσαν να μπουν στο ΕΑΜ (και πολλοί μπήκαν και μόνοι τους) και να επηρεάσουν τις εξελίξεις. Πολλοί αντίπαλοι στον εμφύλιο ήταν συμπολεμιστές στην κατοχή.
2. Η μεγάλη μαλακία που είχε βαρέσει τους ΕΛΑΣιτες τότε ήταν
α) η αγιοποίηση του κάθε γενικού π@π@ρ@ που έστελνε το κόμμα
β) η προσκόλληση σε ηλίθιους κανόνες. Πολλοί αντάρτες εκτελέστηκαν στα ανταρτοδικεία γιατί γκομένισαν (!), έκλεψαν μια κότα (το είπε πρώην μαυροσκούφης και περήφανος μάλιστα στον πατέρα μου), ή απλά θεώρηθηκε «σωστό» να τους φάνε (περίπτωση Τσουκόπουλου) προς «παραδειγματισμόν»
3. Θα συμφωνήσω με τον Πάνο πως πρακτικά η ηγεσία του κόμματος δεν ήξερε τι ήθελε, αλλά η βάση του ΕΑΜ ήξερε πολύ καλά τι ήθελε. Ένα νέο κράτος, όχι κατ’ ανάγκη κομμουνιστικό, χωρίς βασιλιά και με αιρετή κυβέρνηση. Οι απόντες πολιτικοί σχηματισμοί είχαν χάσει κάθε αξιοπιστία. Αυτό μπορούσε να το εκβιάσει το ΕΑΜ αν δεν κώλωνε και έμπαινε στα γεμάτα στην Αθήνα. Υποτίμησε το πρόβλημα όμως, οι επιλεκτες μονάδες του βολόδερναν κυνηγώντας τον Ζέρβα και πολύ λογικά έχασε.
4. Οι πράξεις βίας και πλιάτσικου σαφώς και δεν μπορούν να συμψηφιστούν ούτε να συγκριθούν. Είναι όλες αποτρόπαιες. Υπενθυμίζω όμως πως ο πιο αποτελεσματικός πόλεμος ενάντια ενός κατοχικού κατακτητή είναι η τρομοκρατία, το βλέπουμε και σήμερα. Και ο Κωλοκοτρώνης τα ίδια έκανε. Επίσης πάντα ο κατακτητής προσπαθεί να βάλει ντόπιους μπροστά, για να μην σπαταλά δυνάμεις και διότι αυτοί ξέρουν και τον τόπο καλύτερα. Από την άλλη αν δεν «φορολογούσε» ο ΕΛΑΣ τα χωριά, αν δεν έπαιρνε «εισφορές» τότε δεν θα μπορούσε να υπάρχει.
5. Με την έναρξη της κατοχής οι αξιωματικοί που είχαν μείνει πίσω «περίμεναν εντολές» ενώ πολλοί χωριάτες αυτοοργανώνονταν, ειδικά στην Πελοπόννησο. Ο ίδιος ο Ζέρβας λέγεται πως πήρε χοντρά φράγκα για να ανέβει στο βουνό.
6. Τα ΤΑΕ θεωρήθηκαν δωσιλόγικα και από την «κυβέρνηση του βουνού» και από την κυβέρνηση του Λιβάνου. Δεν είχαν τόσο στρατιωτικούς, όσο ρεμάλια, πλατσικολόγους και άλλα χαριτωμένα. Οι περισσότεροι Έλληνες αξιωματικοί είχαν
α) εκτελεστεί από τον ΕΛΑΣ
β) μεταβεί στην Μέση Ανατολή
γ) συμμετείχαν στον ΕΛΑΣ, όπως ο Σαράφης, ο οποίος δεν ήταν ΚΚΕς με τίποτα.
Συμφωνώ πως πολλοί πήγαν από αντίδραση στον ΕΛΑΣ, αλλά αυτό στην τελική δεν έχει και μεγάλη συμμαχία. Όταν ο ΕΛΑΣ και το ΚΚΕ βάζουν πολιτικό νερό στο κρασί τους για «χάρη της συμμαχίας», θα μπορούσαν και οι αντικομμουνιστές να κάνουν το ίδιο.
7. Το λινκ από το βήμα εντυπωσιακό.
18 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 2:28 πμ
zaphod
8. Μετά την Βάρκιζα ο ΕΛΑΣ παρέδωσε περισσότερα όπλα από τα συμφωνηθέντα, αλλά και πάλι είχε πάρα πολλά. Υπάρχουν μαρτυρίες ανταρτών που λένε πως κρατήσανε καμια δεκαρια (!) ντουφέκια για σιγουριά, μιας και το έβλεπαν που θα πήγαινε το πράγμα.
9. Νομίζω πως είναι εύκολο να βρούμε αν όχι ναζιστικά, σίγουρα φιλογερμανικά στοιχεία στο Ελ. στρατό πριν και κατά την διάρκεια του πολέμου. Οι χουντικοί του 67 δεν φύτρωσαν ξαφνικά!
Το ίδιο το Μεταξικό καθεστώς ήταν φιλογερμανικό μέχρι τα μπούνια, απλά ο Μεταξάς είχε δεί το αυτονοητο. Πως έπρεπε να συμμαχήσει με την ναυτική υπερδύναμη στον επερχόμενο χαμό. Απο την άλλη στον πόλεμο δεν μπήκαμε, μας έβαλαν οι Ιταλοί με το ζόρι.
10. Παραπέρα, αμα βάλεις όλα αυτά σε μύλο θα γίνει Ο χαμός. Άντε να βγάλεις άκρη. Κακοί υπάρχουν στην ιστορία, καλοί δεν νομίζω….άντε να υπάρχουν λιγότερο καλοί…..
11. Περί ηθικού πλεονεκτήματος. Υπάρχουν αναφορές πως ο ΕΛΑΣ εκτελούσε δικούς του όταν «το παράκαναν», εδώ εκτελούσε δικούς του για ψύλλου πήδημα μιας και η αγαπημένη λέξη των κομματόσκυλων παίζει να ήταν «χαφιές» ή «πράκτορας»! Από την «αντίθετη» πλευρά δεν έχω ακούσει τίποτε τέτοιο…
12. Το πρόβλημα θα μπορούσε να έχει λυθεί χαλαρά αν οι από εδώ συμφωνούσαν με τους από εκεί. Οι Άγγλοι όμως δεν το ήθελαν. Ήθελαν να ξεμπερδεύουν με το ΚΚΕ από πριν την λήξη του πολέμου. Απλά επειδή είναι διπλωματικά γατόνια το πήγαν λάου λάου και οι Έλληνες, σαν γνήσια χαϊβάνια, έπεσαν μέσα στην λούμπα. Το βιβλιο «Δούρειος Ίππος» (νμζ) που έγραψε ο Πυρομάγλου (υπαρχηγός του ΕΔΕΣ) είναι αρκετά αποκαλυπτικό.
Ουφ! ξεχεριάστηκα!
18 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 4:26 μμ
Αποσπερίτης
Με καλυψαν σχεδόν εντελώς τα τελευταια δυο σχολια…
και..Πανο οταν ελεγα για φιλοναζιστική μεριδα φυσικά δεν εννοουσα καποιους που ειχαν μαθει απο’εξω »τον Αγωνα » του Χιτλερ και τις αρχες του ναζισμου ..
Εξαλλου ουτε και στην ιδια τηνΓερμανια οι περισσοτεροι οπαδοι του Ναζισμου καταλαβαιναν τιποτε περι ιδεολογιας…
εννοουσα αυτό που επιβεβεαιωνεται μαλλον απο τους περισσοτερους σχολιαστες οτι μια συμπαθεια πρς φασιστικο ναζιστικές θεωρησεις και »ιδεολογιες ‘ εν γενει ηταν πολύ εντονη και μεταξύ βενιζελογενών και
και Μεταξικών ..
Και ολοι αυτοι ειχαν προετοιμαστει για να διαλεξουν με ποιους θα πανε στον καιρό της κατοχής ..
Πανο..Ναι
πραγματι
απο την
ιστορια που ειπες με τους εικοσι νοματαιους κλπ εμενα αυτό μου εκανε εντυπωση ..
Ετσι πραγματι το ερμηνευω κατα το δοκουν .. Το οτι δεσαν με τριχια και σερναν απο το αλογο αυτόν που τους εσωσε τη Ζωή ..
Αυτό μου φανηκε εμενα Το πιο εντυπωσικό σε αυτή την ιστορια ..(και νομιζω και σ’ αυτόν που σου την διηγηθηκε .: Η αχαριστια απο τους ευεργετηθενετες ..Η προδοσια .
Ετσι δεν κανουν παντα τα καθαρματα ; Προδιδουν..
– και εκανα τον Παραλληλισμό με τον Χασαπη Πινοσετ που προδωσε σε ενα μηνα μεσα αυτον που τον εμπιστευτηκε τον Αλλιεντε..
– Δεν ειδα να αναφερεται στην συζητηση το βιβλιο του Κωστοπουλου για τον Ρόλο των Ταγματασφαλητων στην ανασυγκροτηση της Δεξιας μετα τωνΕμφυλιο ..Θα ψαξω καποιο σχετικό λινκ..
18 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 4:55 μμ
Πάνος
Υπάρχουν διάφορα στοιχεία μιας ιστορίας, που μας εντυπωσιάζουν. Όχι τα σημαντικότερα. Επιπλέον, δεν είδα να σε εντυπωσιάζουν καθόλου άλλες ιστορίες που αφηγήθηκα σ’ αυτά τα σχόλια. Όπως, πχ, η θανάτωση ενός νεογέννητου βρέφους στο στρατόπεδο συγκέντρωσης (του ΕΑΜ) σου Φενεό Αργολίδας, επειδή έκλαιγε και ενοχλούσε τον (εαμίτη) δεσμοφύλακα.
Σημειώνω ότι εγώ ουδέποτε θα χρησιμοποιούσα εγγράφως τον όρο «κάθαρμα» για τον εν λόγω αγωνιστή. Όχι γιατί δεν ήταν (και σαδιστής και δολοφόνος ολκής), αλλά γιατί το δικό μου ζητούμενο δεν είναι η προσωπική εκτόνωση, αλλά η ψύχραιμη κατά το δυνατόν αναζήτηση. Ακόμα και στην αφήγηση για ΤΟ κάθαρμα της κατοχής, το συνταγματάρχη Πούλο, προσπάθησα να είμαι ψύχραιμος.
Επί της ουσίας (για την ιστορία του χωριού μου) ειλικρινά εξεπλάγην: πήρες ένα μονάχα στοιχείο, όχι το σημαντικότερο, και αγνόησες παντελώς την σημασία της για την κατανόηση της «γενεσης» των Ταγματασφαλιτών: όταν ήρθε η διαταγή της εκτέλεσης των 20 αντιδραστικών χωρικών, σε εφαρμογή της διαταγής Σιάντου για «εκκαθάριση των μετόπισθεν» ούτε ΤΑ υπήρχαν, ούτε η παραμικρή «προδοτική» δράση ή συνεργασία με τους κατακτητές είχε σημειωθεί από τους χωρικούς. Το έγκλημά τους ήταν ότι δεν εντάχτηκαν στο ΕΑΜ ή εκφράστηκαν αρνητικά γι’ αυτό.
Επίσης, ξεχνάς να τοποθετήσεις χρονικά τα γεγονότα (τι μεσολάβησε, στα γύρω χωριά και πως το εξέλαβαν τα «καθάρματα», όταν είδαν γνωστούς και συγγενείς, πρώην απλούς χωρικούς όπως οι ίδιοι, να εκτελούνται κατά εκατοντάδες ως αιχμάλωτοι, πχ στο Μελιγαλά)- αλλά αυτό είναι ασήμαντη λεπτομέρεια, βεβαίως… Όπως λεπτομέρεια είναι (δεν αναρωτήθηκες γι’ αυτό) αν ο εν λόγω κομματικός υπεύθυνος του χωριού είχε πάρει μέρος στις φονικότατες μάχες που προηγήθηκαν.
Ίσως σε βοηθούσα αν αφηγούμουν και την ιστορία του αρχιταγματασφαλίτη της γύρω περιοχής Μαγγανά, ο οποίος λέγεται ότι έφαγε κόσμο και κοσμάκη, αλλά περιέργως δεν πείραξε ούτε τρίχα των πολυάριθμων εαμιτών από το δικό του χωριό, τα Κρεμμύδια – λίγο παρακεί από το Ρωμύρι. Αλλά αυτή η ιστορία ίσως μπέρδευε περισσότερο τα πράγματα… Ιδίως αν τη συνόδευα με άλλες από τα Κρεμμύδια, τη «Μικρή Μόσχα» της Πυλίας…
Φοβάμαι ότι υπάρχει αδυναμία συνεννόησης, η οποία είναι δύσκολο να ξεπεραστεί.
18 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 5:25 μμ
Αποσπερίτης
Πανο ειλικρινά δεν καταλαβαινω γιατί θεωρεις ως αυτονοητο οτι θα πρεπει να ταυτιστει καποιος με την θεωρηση σου και να εντυπωσιαστει απο τα ιδια ακριβώς σημεια για να θεωρηθει ψυχραιμος .
.Και γιατί να μην πω εγγραφως την λεξη καθαρματα για τους ταγματασφαλήτες την στιγμή που οσοι υπεφεραν απο αυτους αλλά και τα δικαστηρια δωσιλογων οσα γιναν τελος παντων ‘ αλλα και εσυ ο διος παραπάνω χρησιμοποιουν πολύ βαρυτερες εκφρασεις …
Πντως δεν το καταλαβα καθολου το »Σημειώνω ότι εγώ ουδέποτε θα χρησιμοποιούσα εγγράφως τον όρο “κάθαρμα” για τον εν λόγω αγωνιστή. Όχι γιατί δεν ήταν (και σαδιστής και δολοφόνος ολκής), αλλά γιατί το δικό μου ζητούμενο δεν είναι η προσωπική εκτόνωση, αλλά η ψύχραιμη κατά το δυνατόν αναζήτηση.΄»
Ποιον αγωνιστή αποκαλεσα εγώ »καθαρμα»…;
Εγώ εγραψα :»Ετσι δεν κανουν παντα τα καθαρματα ; Προδιδουν..»
εννοωντας οχι φυσικά
τον συγκεκριμμενο αγωνιστή »
οπως ειναι πασιφανές
αλλά ακριβώς τα καθαρματα που το εσερναν με μια τριχια ενώ τους εσωσε τη ζωή .
Ποιους εννοεις αγωνιστες..;
Τελος: για οτι λες » Φοβάμαι ότι υπάρχει αδυναμία συνεννόησης, η οποία είναι δύσκολο να ξεπεραστεί.» θαελεγα οτι το ζητουμενο σε μια συννενοση Δεν ειναι η ταυτιση του σχολιαστή με την αποψη αυτου που κανει στο ποστ
( αλλά προυποθετει πανω απ’ ολα -η συνεννοηση – την αμοιβαια αναγνωριση
και των δυο του οτι Ναι ειναι δυνατόν να εντυπωσιαζουν τον ενα πραγματ που δεν εντυπωσιαζουν τον αλλον ..)
και οτι για καθε κριση υπάρχει τουλαχιστον η δυνατοτητα δυο και παραπάνω ερμηνειων και οπτικών
Αν δεν δεχεσαι αυτή την πλουραλιστική εκδοχή – το οτι δηλαδή υπαρχει η πιθανοτητα να προσεξω ή να σκεφτω αλλα πραγματα απο αυτά που εσύ σκεφτεσαι …
( η να μη κατσω να τα διαβασω ολα βρε αδελφέ λές και δινω εξετασεις -)
Αν δηλαδή πιστευεις οτι ντε και καλά πρεπει Ολοι να δεχτουμετην δική σου ερμηνευτική εκδοχή για τα πραγματα ε
Τοτε ναι »Φοβαμαι κιεγώ οτι υπάρχει αδυναμία συνεννόησης, η οποία είναι δύσκολο να ξεπεραστεί.» αν και δεν μου πολυαρεσει το επισημον Υφος της Δηλωσεως αύτης
18 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 5:46 μμ
zaphod
Υπάρχουν πλευρές και πλευρές σε κάθε κίνηση, αλλά άγιοι δεν υπάρχουν έτσι και αλλιώς. Δεν ψάχνουμε να βρούμε αγίους.
Το ΚΚΕ/ΕΑΜ/ΕΛΑΣ έκανε ακρότητες αλλά αυτές δεν φτάνουν για να δικαιολογήσουν τις ακρότητες τις άλλης πλευράς. Έτσι και αλλιώς όποιος πάει να αγιοποιήσει το ΕΑΜ, έχει να σκοντάψει στα ίδια τα κείμενα των τότε ΕΑΜιτών, οι οποίοι τα γράφουν κανονικότατα.
Έχει πολιτικό νόημα, όσο και αν είναι απεχθής η κίνηση να σφάξουμε 20 να μας είναι σούζα οι άλλοι. Αν το ψάξεις ξέρεις ποσα τέτοια θα βρεις στο 1821; Το ζήτημα δεν είναι να τα δικαιολογήσουμε, δεν τα δικαιολογώ με ΤΙΠΟΤΕ αλλά να καταλάβουμε πως και γιατί.
Από την άλλη οι ταγματασφαλίτες, ως επί το πλείστον δεν άνηκαν σε αυτό το παραμύθι. Ο στόχος τους ήταν αυστηρά να μην είναι πρώτη δύναμη το ΕΑΜ, λες και κάτι έτρεχε στα γύφτικα, και οι πιο πολλοί αυτούς ΠΡΟΤΙΜΟΥΣΑΝ την Γερμανική κατοχή (με ότι αυτό συνεπαγόταν) από ένα κράτος-«λαοκρατία».
Από την άλλη όπως και σε κάθε δύναμη που φτιάχνει κάποιος κατακτητής παρείσφρησε μέσα η Σάρα και η Μάρα, ο αφρός από το κατακάθι! Οι ιστορίες που λέγονται ακόμα στα χωριά της Πελ/σου για τους ταγματασφαλίτες δεν γίνεται να είναι όλες ψευδείς. Και ξαναλέω η διαφορά είναι πως ο ΕΛΑΣ πολλούς δικούς του τους τιμώρησε όταν για x,y λόγους θεωρήθηκε πως έκαναν λάθος. Από την άλλη πλευρα δεν έχω ακούσει να έγινε κάτι τέτοιο ποτέ.
Nα δώσω και εγώ ένα λινκ και άλλο ένα
Αυτό που κατάλαβα είναι πως από ένα σημείο και μετά συγκρούστηκαν σε όλον τον κόσμο 2 οχθες. Οι φασίστες και όλοι οι άλλοι μαζί. Αναγκάστηκαν οι καπιταλιστές και οι κομμουνιστές να συμπράξουν μπρος στον κοινό εχθρό, ενώ αρχικά η Γερμανία είχε βοηθηθεί για να φάει τα ΚΚδια. Δεν ήταν μόνο η Ελλάδα χώρα που είχε καθαρούς φασίστες, και άλλες (όπως γράφτηκε και πιο πάνω) έδωσαν εθελοντές. Ο λόγος που εξηγεί γιατί δεν έγινε εξαγωγή εθελοντών από εδώ σε άλλα μέρη είναι πως το αντάρτικο εδώ ήταν ζόρικο και δεν μπορούσαν να στείλουν και έξω.
Υ.Γ. Στα προηγούμενα σχόλια μου στο 10 αντί για «άντε να υπάρχουν λιγότερο καλοί…..» βάλτε «άντε να υπάρχουν λιγότερο καΚοί…..» για να βγάζει και νόημα 🙂
18 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 11:29 μμ
Πάνος
zaphod:
«η διαφορά είναι πως ο ΕΛΑΣ πολλούς δικούς του τους τιμώρησε όταν για x,y λόγους θεωρήθηκε πως έκαναν λάθος. Από την άλλη πλευρα δεν έχω ακούσει να έγινε κάτι τέτοιο ποτέ»
Βεβαίως τους «τιμώρησε» ο ΕΛΑΣ τους δικούς του που έκαναν λάθος. Όπως το δύστυχο μαυροσκούφη που εκτέλεσε ο Άρης γιατί πήρε μια κότα. Ή το Στάθη, που ανέφερα σε προηγούμενο σχόλιο: τον καθαίρεσε ο Βελουχιώτης γιατί είχε πάρει στο λαιμό του κόσμο και κοσμάκη και το Κόμμα τον αποκατέστησε …πάραυτα.
Όσο για τους άλλους, θυμίσου τα δικαστήρια των δοσιλόγων. Πλήρωσαν λίγοι μεν, αλλά πλήρωσαν.
Όσο για τα λινκ που δίνεις, αγαπητέ zaphod, ουδέν σχόλιον…
18 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 11:42 μμ
zaphod
Eίπαμε, εποχές παραφροσύνης. Πάντως κάποιοι ΕΛΑΣιτες που το είχαν παρακάνει με τις εκτελέσεις ομήρων στα Δεκεμβριανά εκτελέστηκαν από τους συμπολεμιστές τους (Νικηφόρος νομίζω).
Απλά υπενθυμίζω πως με την λογική σου πιθανόν να κατηγορήσουμε και τους επαναστατημένους του 21 (φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους).
Είπαμε, δεν αγιοποιούμε, αλλά δεν θα δαιμονοποιήσουμε κιόλας.
Γιατί ουδέν σχόλιον;
18 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 11:47 μμ
nikiplos
Καλησπέρα… Να προσθέσω και ένα πιπεράτο, αλλά δεν είμαι σίγουρος για αυτό… Πάνο εσύ σίγουρα θα το γνωρίζεις…
Ο Μαγγανάς, κατέληξε οπαδός της Ένωσης Κέντρου, ή μου διαφεύγει?
Να πω στον Δεξιό, ότι αυτό το σενάριο θα ήταν και το ευτυχέστερο για την Ελλάδα… όμως φρόντισαν οι «πατριώτες» τότε να μην είναι εφαρμόσιμο…
Αμέσως μετά τη Βάρκιζα είχε ήδη υλοποιηθεί το Γ’ Ψήφισμα… Τα στρατοδικεία άρχισαν να δουλεύουν υπερωριακά…
Αν σήμερα μας φαντάζει κάπως τρελλό η αποχή από τις εκλογές, την περίοδο εκείνη και τις αμέσως προηγούμενες, ήταν κοινή πρακτική για τα κόμματα στην Ελλάδα…
Η ειρηνική διευθέτηση του διχασμού δεν ήταν δυνατή κυρίως ένεκα της «ποιότητάς» μας σαν πάστα λαού (εννοώ αγραμματοσύνη και όχι γονίδια) αλλά και έλλειψη κατ’ ουσίαν συνοχής της Ελληνικής κοινωνίας…
Σήμερα μας φαντάζει κάπως αδιανόητο κάτι που για έναν μεσοαστό ή κοινό λωποδύτη της εποχής ήταν φυσιολογικό…
όσο περισσότερους έβγαζε από τη μέση με κάθε τρόπο και έκλεβε την περιουσία τους, τόσο το καλύτερο… Δεν υπήρχε αυτή η περιβόητη «εθνικοφροσύνη»… απλά μάσα έπαιζε στο παιχνίδι και τίποτε άλλο…
Και για να μην ξεχνάμε και την άλλη πλευρά… το συμφέρον, ήταν και αυτό ένας λόγος που το ΕΑΜ όπου είχε δύναμη, ήταν λαοπρόβλητο… όταν έχασε τη δύναμή του, όλοι αυτοί προσέτρεξαν ωσάν απολλολώτα πρόβατα ξωπίσω στο μαντρί…
Επισης πιστεύω ακράδαντα πως αν η άλλη πλευρά κέρδιζε, τα ίδια θα γίνονταν… Ξαφνικά θα ανακαλύπτονταν «συνεργάτες» και «χαφιέδες» και τα πετρινα χρόνια θα αντιπροσώπευαν την άλλη πλευρά, όπως ακριβώς έγινε στις Βαλκανικές χώρες…
Μόνο που η Ελλάδα, θα είχε δύο συν αν γινόταν αυτό…
-Θα ξεπαστρεύονταν οι πραγματικοί χαφιέδες και καταδότες των Γερμανών, πράγμα πολύ διδακτικό για την ενίσχυση του φρονήματος…
– Δεν θα καταστρέφονταν οι Ελληνικες πόλεις από τους Εργολάβους, καθώς ο σοσιαλιστικός ρεαλισμός, θα επέβαλλε μάλλον άλλη χρήση, όπως ακριβώς και στις βαλκανικές χώρες…
(βέβαια θα συνέβαιναν και πολλά κακά, αλλά μπρος στο να είχαμε όμορφο τόπο και πόλεις δεν βάζω τίποτε παραπάνω…)
18 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 11:56 μμ
Πάνος
nikiplos,
δεν το είχα ακούσει ότι ο Μαγγανάς έγινε κεντρώος!
Η Ελλάδα «θα είχε δύο συν»;
Αν λειτουργούσε το σενάριο Σιάντου (αυξημένη επιρροή ΚΚΕ, χωρίς να θιγεί η ουσία του πολιτεύματος και της Αγγλικής επικυριαρχίας) τότε θα είχαμε πολλά συν, με σημαντικότερο ότι (ίσως) αποφεύγαμε τον εμφύλιο. Κάπως σαν την Ιταλία.
Αν λειτουργούσε το σενάριο Βελουχιώτη (=πετάμε τους Εγγλέζους στη θάλασσα) …δεν ξέρω.
Το θέμα είναι ότι λειτούργησαν και τα δύο ταυτόχρονα, με τα γνωστά αποτελέσματα.
*
zaphod,
ουδέν σχόλιον θα πει ουδέν σχόλιον. Αν ήθελα να το εξηγήσω, θα το σχολίαζα κιόλας 😉
19 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 12:02 πμ
zaphod
Ναι ρε παιδιά αλλά με τα αν δεν μπορούμε να ξέρουμε τι θα….
Ο Σιάντος δεν είχε βούληση και ο Άρης δεν έβαζε νερό στο κρασί του…..βράστα…
@Πάνος
😛
19 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 12:19 πμ
δεξιος
Νικιπλος έχω τελείως διαφορετική άποψη για το τι έγινε.Σέβομαι όλες τις απόψεις αλλά έχω τη δική μου.
Τα Δεκεμβριανά μπορούσαν να αποφευχθούν και έγιναν για λόγους άσχετους με την Ελλάδα.
Πιστεύω ότι έγινε μία ανταλλαγή με την Πολωνία και το ΚΚΕ «εκπλήρωσε το διεθνιστικό του καθήκον» όπως το έλεγαν τότε.
Ο Ρούζβελτ εξελέγη το Νοέμβριο του 1944 υποσχόμενος μεταξύ άλλων ελεύθερες εκλογές στην Πολωνία.Πολύ μεγαλύτερο θόρυβο έκανε ο Τσώρτσιλ ενώ χιλιάδες Πολωνοί πολεμούσαν με τους Άγγλους στην Ιταλία.
Το ζήτημα κυριάρχησε στη Διάσκεψη της Γιάλτας όπου οι Σοβιετικοί επέμεναν να αναγνωρισθεί η κομμουνιστική κυβέρνηση που είχαν επιβάλει και όχι η εξόριστη και να μετατοπισθούν τα σύνορα δηλώνοντας ότι η Πολωνία ήταν «ζήτημα ζωής ή θανάτου» για την ΕΣΣΔ.
Σε κάποια φάση της Διάσκεψης ο Στάλιν ρώτησε να μάθει τι γίνεται στην Ελλάδα διευκρινίζοντας ότι δεν επιθυμεί να αναμιχθεί και απλώς ζητεί ενημέρωση.Ο Τσώρτσιλ απάντησε ότι η κατάσταση πάει πολύ καλύτερα και ότι ήταν «υποχρεωμένος» που ο Στάλιν δεν είχε αναμιχθεί .
Ο Στάλιν ανταπάντησε επαναλαμβάνοντας ότι δεν επιθυμεί να αναμιχθεί και ότι αντιλαμβάνεται ότι για τη Μ.Βρεταννία η Ελλάδα έχει μεγάλη στρατηγική σημασία.
Αλλά για να είναι «υποχρεωμένος» ο Τσώρτσιλι στον Στάλιν έπρεπε κάποιοι να τον κάνουν να υποχρεωθεί και να τον αναγκάσουν να έλθει χριστουγεννιάτικα στην Αθήνα.Και αυτοί που το έκαναν παρέμεναν με το μέγιστο του στρατού τους λίγα χιλιόμετρα πιο έξω.
Τελικά η Διάσκεψη της Γιάλτας έληξε με την αποδοχή από τους Αγγλοαμερικανούς των απαιτήσεων του Στάλιν στην Πολωνία.
Μία ημέρα εργότερα το ΚΚΕ υπέγραψε τη Συνθηκη της Βάρκιζας,διέλυσε τον ΕΛΑΣ και παρέδωσε τα όπλα.
19 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 8:03 πμ
Γιάννης
το κκε ήταν το λιγότερο εθνικιστικό σε σχέση με τα άλλα βαλκανικά κκ κόμμα. αναμενόμενο να έκανε ό,τι ήθελε η εσσδ περισσότερο από τα άλλα κκ. αυτό όμως πώς να εξηγηθεί; έπαιρναν τόσο στα σοβαρά την ιδεολογία οι έλληνες ή ήταν θέμα τύχης να ηγούνται άκριτα φιλοσοβιετικοί;
δεν μπορούμε να ξέρουμε τι θα γινόταν, αν επικρατούσε το κκε. ίσως είχαμε τον πολ ποτ σε μικρότερη έκδοση, ίσως αντί για τις πολυκατοικίες να είχαμε τα οικοδομικά τετράγωνα-κουτιά όπως π.χ. στη Σόφια. ίσως, ίσως.
το ηθικοπλαστικό μήνυμα περί ενότητας και «μας κορόιδεψαν οι ξένοι» είναι πάντα ευπρόσδεκτο εκ των υστέρων, γιατί τη στιγμή της κρίσης ξεπροβάλλουν 2-3,10 υποψήφιοι σωτήρες της κοινωνίας και όλοι θέλουν να κοροϊδέψουν-εκμεταλλευτούν όλους, συμμαχικά ή μη.
πρέπει, πάντως, να τηρηθούν οι αναλογίες με το 1821, όταν απέμεναν λίγοι επαναστάτες. από όσο νομίζω ούτε έσφαζαν για την πλάκα οι 1821 ούτε θα λέγαμε «ήταν αυτοάμυνα αυτών που τους απειλούσε ο κολοκοτρώνης με τσεκούρι, το να πάρουν όπλα από τους τούρκους»
19 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 8:13 πμ
nikiplos
Αυτό λέω Δεξιέ και εγώ εν ολίγοις δεν διαφωνώ…
Και ο Πάνος το έθεσε σωστά το θέμα με το σενάριο Σιάντου…
Όμως άμα τη παραδώσει των όπλων που λέμε, τουλάχιστον στη νότια Ελλάδα τους έβγαλαν στο δεύτερο αντάρτικο, δεν βγήκαν μόνοι τους… Οι ιστορίες είναι άπειρες και μάλλον καλύφθηκαν από τα σχόλια…. Τα εγκλήματα άρχισαν δηλαδή και οι εκκαθαρίσεις έδιναν και έπαιρναν, μαζί με τα στρατοδικεία… Οι εκτελέσεις ήταν υπέρογκες και σε αριθμούς… και ίσως το επιχείρημα της αυτοάμυνας σήμερα να φαντάζει κάπως παράταιρο, εν τούτοις, τότε έπαιξε σημαντικό ρόλο…
Το πετσί τους δεν ίδρωνε, παρά μόνο όταν είδαν ότι το 46 κινδύνευαν πραγματικά… και η μάσα κάπως διακυβευόταν…
Νομίζω τότε το ΚΚΕ έκανε το κρίσιμο λάθος του… Να απαιτήσει δλδ με συμμετοχή στην κυβέρνηση να τελειώνουν οι εκτελέσεις… μορατόριουμ πραγματικό κι όχι γιαλαντζί… και κατάργηση του Γ’ ψηφίσματος…
και ίσως και για επίδειξη δύναμης να χτυπούσε και την Αθήνα…
(σε στρατηγικό επίπεδο πάντα)
Για την ιστορία τα αμέσως επόμενα χρόνια που ακολούθησαν τόσο πολύ ρόλο έπαιξε η μάσα που η οργάνωση AMAG μας έδωσε τον νεολογισμό:
«αμάκα»
ο απλός λαός καμιά φορά είναι πιο μπροστά από τους «ποιμένες» του…
19 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 10:28 πμ
nikiplos
Γιάννη, οι πολυκατοικίες – κουτιά στη Σόφια, με μια μικρή ανακαίνιση γίνονται κούκλες… Η Σόφια όμως είναι απειρως πιο λειτουργική πόλη σε σχέση με τις Ελληνικές… Με φαρδείς δρόμους πάρκα, πράσινο και πολύ άνετο δημόσιο χώρο που δεν ασφυκτιάς… ‘Α ξέχασα… έχει και …δημόσιες τουαλέτες… παντού…
Η Δύδιμη της Μπουγατσαδουπολης Φιλιπούπολη, είναι ακόμη και σήμερα μια κούκλα… Αντίθετα τη Θεσσαλονίκη, οι εργολάβοι και λοιποί μπράβοι, την κάνανε σαν τον κ..λο τους…
19 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 4:56 μμ
Μελιγαλάς « βιβλιοθήκη herrk
[…] Στο ιστολόγιό του ο Πάνος παραθέτει αποσπάσματα και παραπέμπει σε άρθρα για τα […]
28 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 12:41 μμ
π2
Και μια σχετική βιβλιοκρισία, από τη σημερινή Αυγή.
28 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 3:13 μμ
nik-athenian
Ενδιαφέρον φαινεται π2. Το έχεις δει ο ίδιος; Διαβάζεται; ή είναι μόνο για αναφορές;
28 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 3:30 μμ
π2
Δεν το έχω διαβάσει ακόμη (ξέρω το υπόλοιπο έργο αρκετών συντελεστών), αλλά φοβάμαι ότι, ούτως ή άλλως, δεν θα ήμουν ο κατάλληλος άνθρωπος να αποφανθώ για το πόσο ευανάγνωστο είναι.
Ο Πετρόπουλος έχει γράψει για τα Τάγματα Ασφαλείας στην Πελοπόννησο και στη διπλωματική του, που υπάρχει στο διαδίκτυο.
30 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 11:42 πμ
Ο Σεπτέμβρης της καλύβας « Η καλύβα ψηλά στο βουνό
[…] Το ποστ για τη μάχη του Μελιγαλά στα 1944, που πυροδότησε μια από τις πλέον ενδιαφέρουσες συζητήσεις που έχουν γίνει στην καλύβα: https://panosz.wordpress.com/2008/09/18/meligalas/ […]
30 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 4:18 μμ
filopatria
Γειά σου Μαγγανά μου γειά σου
Χίτες πάνε τα παιδιά σου.
Δημώδες
Κατ’αρχήν συγχαρητήρια Πάνο για τα εξαιρετικά σου σχόλια. Πραγματικά τα διάβασα μονορούφι. Ας μου επιτραπούν μερικά σχόλια σκόρπια αφού βρήκα το πόστ σήμερα.
Η αντιστασιακή δράση δράση του ΕΑΜ αρχίζει από το 1942 και μετά αν θυμάμαι καλά. Κάτι τέτοια αναφέρεται στην Λευκή του Βίβλο.
Οι λόγοι;….
Είναι οι ίδιοι λόγοι που έκαναν τον Ζ. Μαρσαί του ΓΚΚ να αρνείται ότι έκανε την στρταιωτική του θητεία στην Γερμανία το 40-42 στα πλαίσια της προλεταριακής αλληλλεγγύης του συμφώνου Μολότωφ-Ριμπεντροφ ενώ ήταν γεγονός. Οι μισοί Γάλλοι έκαναν θητεία στην Γερμανία όπως όριζε το σύμφωνο. Τα περί αντιφασιστικού αγώνα άρχισαν μετά την σύγκρουση Σοβιετίας-Γερμανίας. Το δε γεγονός της γρήγορης πρέλασης των Γερμανών ωφείλεται στο γεγονος ότι στα σύνορα υπήρχαν επιθετικές δυνάμεις που προετοίμαζαν την επίθεση στην Γερμανία. Απλά ο Χιτλερ κατάλαβε και κινήθηκε πρώτος.
Οι φίλοι που αναφέρουν την Γαλλική επανάσταση πρέπει να την μελετήσουν καλύτερα. Να μελετήσουν ειδικά την τρομοκρατία, την «αντεπανάσταση» της Βανδέας και τους Λευκούς και κυρίως την προεπαναστατική εποχή και τον ρόλο του αδελφού του Λουδοβίκου 16ου Φιλιπ. Όπως επίσης και την μάχη του Βαλμύ.
Στο βουνό το σύνθημα ήταν σύμφωνα με κάποιους Εαμίτες που άκουσα «πας μη Εαμιτης, γκεσταπίτης». Αυτό νομίζω ορίζει και το πλαίσιο της ιδεολογικής αντιπαράθεσης. Η οποία είναι εμπνευσμένη από την στάση των Μπολσεβίκων στην Ρωσσία. Ο Βελουχιώτης μετά την δολοφονία του Ψαρρού από τους κομματικούς λέει «βγάλατε μόνοι σας τα μάτια σας».
Αν υπήρξαν φιλοναζιστικές οργανώσεις που πολέμησαν στο πλευρό των Γερμανών στον Β’ παγκόσμιο πολεμο είναι γιατί είχαν γευτεί τον σοσιαλισμό των Μπολσεβίκων στο πετσί τους. Δεν είναι ένα δεν είναι δύο. Δείτε τι έγινε στην Λεττονία, Εσθονία, Πολωνία. Φρικαλεότητες, είναι πολύ λίγο. Ειδικά για την Πολωνία υπάρχει το Κατύν (δεν μιλώ για το πρόσφατο έργο αλλά για κάποιο ντοκυμανταίρ ένθετο σε ένα παλιό έργο του Ντ. Μακαβέγιεφ) η μάχη της Βαρσοβίας κλπ. Όσοι πιστεύουν σε αγιογραφίες θα δυσκολευτούν πολύ να καταλάβουν.
Ο Βελουχιώτης μου θυμίζει πολύ τον Καραϊσκάκη. Είναι ο μόνος (;) που χωρίς να γνωρίζει όλα τα κομματικά ξέρει καλά που το πάνε οι Άγγλοι. Όπως επίσης και ο Σιάντος. Ο οποίος σύμφωνα με τον Χαριτόπουλο στην συνθήκη του Λιβάνου ήδη έχει εξασφαλίσει ατιμωρησία για 50 στελέχη του κόμματος και έχει πουλήσει όλους τους υπόλοιπους. Χωρίς να σταματήσει να εξωθεί τις καταστάσεις.
Και πολύ σωστά επισημαίνει κάποιος άλλος φίλος τι θα είμασταν αν δεν μπαίναμε στο παιχνίδι να αλληλοσφαχτούμε για λογαρισμό των Άγγλων και των Μπολσεβίκων με πρωτεργατη τον πατέρα του σιδερένιου και παππού του κληρονόμου του κόμματος Γιωργάκη.
Αγαπητέ Πάνο πολύ θα ήθελα να μάθω αν έχεις πηγές πέρα από τις προφορικές μαρτυρίες και να με ενημερώσεις αν θες. Ευχαριστώ.
30 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 5:40 μμ
Παπούλης
Α(χ)μην Πανα’ί’α μ’
30 Σεπτεμβρίου, 2008 στις 6:09 μμ
Πάνος
filopatria,
οι πηγές μου δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα μικρό κομμάτι της βιβλιογραφίας που κυκλοφορεί – στο διαδίκτυο και σε όλα τα καλά βιβλιοπωλεία. Αν αξίζει κάτι η δική μου προσέγγιση δεν είναι για το ότι παρουσιάζει «άγνωστες» πηγές, αλλά για την κατά το δυνατόν ανεπηρέαστη οπτική – η οποία όμως διαθέτει μια κάπως «ψαγμένη» θέση για το τι αντιπροσωπεύουν οι δυνάμεις που συγκρούστηκαν στον Εμφύλιο. Και, ίσως, για το γεγονός ότι πρόλαβα να ζήσω την ελληνική επαρχία ΑΚΡΙΒΩΣ ΟΠΩΣ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΣΤΗ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ ΣΑΡΑΝΤΑ. Οπότε μου ειναι σχετικά εύκολο να αναπαριστάνω τα γεγονότα και να τα τοποθετώ στο πραγματικό τους χρονικό και «πραγματολογικό» πλαίσιο. Επιπλέον, έχω μια μικρή προσωπική εμπειρία από «μαρξιστικό – λενινιστικό» κομματικό περιβάλλον – και αυτό είναι εξαιρετικά χρήσιμο για να καταλαβαίνω πράγματα και συμπεριφορές που αλλιώς θα παρέμεναν ακατανόητα.
Προφορικές μαρτυρίες έχω, αλλά είναι πολύ λίγες – και είναι δικό μου το φταίξιμο. Γιατί όταν αυτές ήταν πραγματικά άφθονες, συνειδητά απέφευγα να ασχολούμαι με το θέμα. Τώρα πια ελάχιστες ευκαιρίες έχω να μιλάω με ανθρώπους που πήραν οι ίδιοι μέρος – ευτυχώς υπάρχει άφθονο υλικό με αναμνήσεις, μαρτυρίες κλπ. Τις οποίες, όμως, για να τις καταλάβεις σωστά πρέπει να γνωρίζεις από πρώτο χέρι το «σκηνικό» μέσα στο οποίο διαδραματίζονται.
Τέλος, μη ξεχνάμε ότι δεν είμαι παρά ένας ερασιτέχνης…
ΥΓ. Ο Μαγγανάς έχει κι άλλο ένα τραγούδι, το οποίο αναφέρεται στην περίοδο της «Λευκής Τρομοκρατίας», όταν μπήκε στην Καλαμάτα επικεφαλής μεγάλης ομάδας παρακρατικών, κατέλυσε τις αρχές της πόλης και απελευθέρωσε τους φυλακισμένους (ακόμα) Ταγματασφαλίτες:
Γειά σου χαρά σου Μαγγανά,
στην Καλαμάτα μπήκες
και έσπασες τις κλειδαριές
και έβγαλες τους Χίτες.
ΥΓ2. Έχω συγκεντρώσει υλικό για κάμποσα ποστ σχετικά με τον Εμφύλιο. Τώρα που χειμωνιάζει, ελπίζω να τα ανεβάσω στην καλύβα.
2 Οκτωβρίου, 2008 στις 1:58 πμ
filopatria
Σε ευχαριστώ για την απάντησή σου!
>Επιπλέον, έχω μια μικρή προσωπική εμπειρία από “μαρξιστικό – λενινιστικό” κομματικό περιβάλλον -…
Μμμμ, ενδιαφέρον. Επειδή, επίσης μου συμβαίνει με την τωρινή γνώση να αναλύω αυτά που έζησα όχι ακριβώς μέσα στο περιβάλλον που περιγράφεις αλλά δίπλα. Και βλέπω κάποιες ταυτίσεις με ιδέες που δεν άλλαξαν ούτε γραμμή απο τον εμφύλιο (;) παρά το γεγονός ότι πολύ νερό κύλησε στο αυλάκι από τότε. Άλλωστε επειδή είμαι λιγώτερο νέος τώρα μπορώ να αποστασιοποιούμαι από το θυμικό και να σκέφτομαι περισσότερο. Κυρίως όμως να κρίνω τους ανθρώπους και τα κόμματα όχι συναισθηματικά ούτε από τις δηλώσεις τους αλλά από τα έργα τους.
Όσο για τους Χίτες θα διαφωνήσω για το παρακρατικοί. Και δεν μπορώ παρά να θυμηθώ το σύνθημα από την Πάτρα του ’77 της ΠΠΣΠ (τι θυμάμαι τώρα;) που έλεγε «Κνίτες χίτες ταγματασφαλίτες» επειδή οι κνίτες και όχι μόνο κουβαλάγανε και κουβαλάνε τα ίδια μυαλά με το ΚΚΕ της εποχής εκείνης.
Αλλά ας μην αρχίσω να λέω ιστορίες από τα παλιά τώρα. Το διστιχάκι που ανέφερα το έμαθα πρόσφατα από παλιό συμφοιτητή ο οποίος έχει εντρίψει σε πολλές τέτοιες λεπτομέρειες και με τον οποίο συζητάμε αρκετά τέτοια θέματα όποτε βρισκόμαστε.
2 Οκτωβρίου, 2008 στις 7:41 πμ
Πάνος
Οι «Χίτες» (δηλ. οι Ταγματασφαλίτες) ήταν στη φυλακή και περίμεναν να δικαστούν για εγκληματα που είχαν διαπράξει επί Γερμανών. Η ομάδα Μαγγανά που τους έβγαλε ήταν ο ορισμός της παρακρατικής ομάδας – και δεν έκανε τίποτε άλλο από ένα τοπικό πραξικόπημα εναντίον των νόμιμων (καραδεξιών) αρχών της πόλης, οι οποίες διαμαρτυρήθηκαν έντονα, αλλά δεν είχαν τη δυνατότητα (ή και τη θέληση) να αντιδράσουν.
8 Οκτωβρίου, 2008 στις 12:06 μμ
π2
Άλλο ένα βιβλίο για τον εμφύλιο στην Πελοπόννησο.
9 Οκτωβρίου, 2008 στις 4:32 μμ
Νικολας
Διαβάζωντας τα σχόλια καταλήγω στο συμπέρασμα οτι όσο πιο πολυ πιεστεις, βιαστεις, κηνυγηθείς…
δις ανάλογα θα αντιδράσεις… θα εκδικηθεις…
ΘΑ ΠΑΡΕΙΣ ΤΟ ΑΙΜΑ ΣΟΥ ΠΙΣΩ…
9 Οκτωβρίου, 2008 στις 5:40 μμ
Πάνος
Νικολα,
καλωσόρισες στην καλύβα. «Πάσσαλος πασσάλω εκκρούεται» έλεγαν οι αρχαίοι. Μόνο που αυτός είναι ο μόνος σίγουρος δρόμος για τον …Εμφύλιο, ο οποίος είναι ό,τι χειρότερο, αφού δεν αφήνει πίσω του παρά μόνο νικημένους…
14 Οκτωβρίου, 2008 στις 11:13 μμ
καραμπασ
φίλοι και σύντροφοι πολύ ενδιαφέρον αυτός ο διάλογος τον οποίο τύπωσα και διαβάζω τώρα περίπου 100 σελλίδες…
Για τα τάγματα ασφαλείας δεν υπάρχουν δικαιολογίες έλληνες να συνεργαστούνε με τα εσ εσ.Και καραδεξιοί και φασίστες να ήτανε έπρεπε να πάνε στον ΕΛΑΣ που είχε 140.000 πολεμιστές χωρίς τον εφεδρικό και το ΕΛΑΝ[ναυτικό] και το 1.000.000 εγγεγραμμένους του ΕΑΜ.
υΠΟΘΕΤΊΣΤΩ ‘οτι η χούντα της τουρκίας καταλαμβάνει την πατρίδα και μόνο η χρυσή αυγή βγάζει αντάρτες στα βουνά και η αριστερά με τη ρεπούση γίνεται συνεργάτης των τούρκων και κάνει τάγματα ασφαλειας.Ολοι οι πατριώτες δε θα πάνε στα βουνά έστω και με τη χρυσή αυγή? [η οποία διαδήλωνε ενάντια στους βομβαρδισμούς της σερβίας? ενώ οι συνεργάτες της ρεπούση δεν ξέρουμε τι θέση είχαν].ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΔΟΣΙΑ και την προσχώρηση στα τάγματα ασφαλείας και τους εσ εσ.
Το τιμημένο κκε είχε βγάλει απόφαση για την εκκαθάριση των αντιδραστικών.Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα τη δολοφονία πολλών δεξιών και αριστερών.ΤΗΝ ΕΥΘΥΝΗ ΟΜΩΣ ΓΙΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΑΠΟΤΡΟΠΑΙΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΤΗΝ ΕΧΕΙ ΤΟ ΚΚΕ ΚΑΙ δεν πρέπει να τη φορτώνουμε στο ΕΑΜ.Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τα γκουλαγκ τα έφτιαξε και τα διατηρούσε το τιμημένο κκε ,και τα βασανιστήρια και όλα αυτά που θα έκαναν άμα επικρατούσε το εαμ.Το τιμημένο κκε σαν τη γάγγραινα και σαν το δηλητήριο μπηκε στο σώμα του εαμ και το κατέλαβε
, Αυτά που έκανε το τιμημένο κκε τότε τα κάνει και τώρα.Διάσπαση του εργατικού κινήματος και αποδυνάμωσή του με όλα τα μέσα.Λήξιμο απεργιών και καταλήψεων μη συμμετοχή σε απεργίες με κλάδους που ελέγχει όπως οι οικοδόμοι ιματισμός μέταλλο σε μεγάλες μάχες όπως πέρυσι που δεν έκαναν ούτε 10 λεπτά απεργία.
Πιο τρομερά εγκλήματα έκαναν οι κουκουέδες στον εμφύλιο.Οταν έπεσε το καρπενήσι το 48 νομίζω ,όσους βρήκαν τους εκτέλεσαν διότι ήταν ανταρτόπληκτοι και είχαν εγκαταλήψει τα χωριά τους και είχαν μπεί μέσα στο καρπενήσι,οι χωρικοί,και είχαν αφήσει τις αΠΕΛΕΥΘΞΕΡΩΜΈΒΕς ΠΕΡΙΟΧΈς ΤΟΥ ΚΑΡΠΕΝΗΣΊΟΥ και είχαν μπει στην πρωτεύουσα οι χωριάτες.Οι ελέυθερες περιοχές που ασκούσε εξουσία ο δημοκρατικός στρατός ήταν ένα μεγάλο γκουλάγκ μία τερ΄αστια φυλακή στην οποία οι κουκουέδες έπαιρναν τα πάντα και δεν άφηναν λίγο ψωμάκι να ζήσουν και οι κάτοικοι των χωριών με αποτέλεσμα να φεύγουν και να μπαίνουν καρπενήσι.ΟΣΟΥΣ ΒΡΗΚΑΝ ΤΟΥΣ ΕΚΤΕΛΕΣΑΝ ΣΤΟ ΚΑΡΠΕΝΗΣΙ.4000 μπορεί να δολοφονήθηκαν μόνο στο Καρπενήσι.Οπαπούς μου δημήτρης παλιούρας μόλις γλίτωσε από ένα συγχωριανό του μεγαλοχωρίτη,ίσα που γλίτωσε την εκτέλεση.Επίσης έκαναν υποχρεωτική στρατολόγηση γυναίκες και άντρες,μία θεία μου την πήραν με το ζόρι και ίσα που δραπέτευσε και δεν βρέθηκε αλβανία.
τΑ ΟΡΆΜΑΤΑ ΤΟΥ ΤΙΜΗΜΈΝΟΥ ΚΚΕ ΤΌΤΕ ΚΑΙ ΤΏΡΑ ΉΤΑΝ ΤΑ ΓΚΟΥΛΆΓΚ,Ο ΦΑΣΙΣΤΙΚΌς ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΌς η δικτατορία του πολιτικού γραφείου.Οσοι έχουν περάσει από το κκε ή την κνε θα τα έχουν ζήσει όλα αυτά γιατί αυτή είναι η πρακτική του κκε και σήμερα
15 Οκτωβρίου, 2008 στις 5:54 μμ
lvpb
Ε όχι και ένα τεράστιο γκουλάγκ οι ελεύθερες περιοχές στα βουνά. Αυτό είναι υπερβολή. Σίγουρα η σχέση του ΔΣΕ με τους χωρικους καθοριστηκε σε μεγάλο βαθμό από αυτή την κατανομή των πόρων που έπρεπε να ‘ναι τέτοια που να συντηρείται το αντάρτικο. Και οι πιέσεις που άσκησε ο ΔΣΕ τελικά έστρεψαν μέρος των χωρικών εναντίον του, όπως τα βλαχοχώρια.
ΟΜΩΣ. Η περιοχή της Ευρυτανίας είχε τεράστια συνεισφορά στην αντίσταση την περίοδο της Κατοχής. Εκεί συγκροτήθηκε η ΠΕΕΑ. Ο πληθυσμός της συνέδραμε με κάθε τρόπο τους αντάρτες. Οι ανταρτόπληκτοι, αρχικά, ήταν κυρίως χωρικοί που φοβήθηκαν για τη ζωή την περίοδο της αχαλίνωτης δεξιάς τρομοκρατίας και κατέφυγαν στις πολεις. Μετά, πολλά χωριά εκκενώθηκαν αναγκαστικά από την κυβέρνηση ακριβώς για να μην έχει πόρους ο ΕΛΑΣ. Άλλωστε, η κυβέρνηση και ο στρατός ανησυχούσαν για τους ανταρτόπληκτους επειδή θεωρούσαν ότι μεταξύ τους υπήρχαν πολλοί πληφοριοδότες του Δημοκρατικού Στρατού. Άλλωστε, όταν ο ΔΣΕ έμπαινε σε πόλεις όπως στην Καρδίτσα και το Καρπενήσι, εκείνοι ήταν η κύρια πηγή στρατολόγησης. Και δεν θα ήταν χαζοί να πάρουν δεξιούς στο ΔΣΕ, οι οποίοι θα λιποτακτούσαν μετά και θα γινόντουσαν οι καλύτεροι πληροφοριοδότες του Εθνικού Στρατού. Σίγουρα θα στρατολογούσαν απο ένα φιλικο για αυτούς περιβάλλον, άσχετα αν δεν υπήρχε προθυμία για συμμετοχή στο αντάρτικο. Η πληροφορία για 4000 νεκρούς στο Καρπενήσι δεν ανταποκρίνεται καν στα πληθυσμιακά δεδομένα της πολης!!!
Θέλω να πω για το χαρακτηρισμό ως αντιδραστικών όσων δεν ακολουθούσαν το ΕΑΜ. Αυτό από μόνο του σε μια εποχή κατοχής, θηριωδιών από τον Γερμανό κατακτητή (να θυμίσω τα Καλάβρυτα;) μπορεί να ισοδυναμεί και με προδοσία. Και για τον εαυτό μου, είμαι σχεδόν σίγουρος ότι θα θεωρούσα προδότη κάποιον που αμέριμνος θα ασχολιόταν απλώς με τις δουλειές του, χωρίς να ενδιαφέρεται για την απελευθέρωση της χώρας. Και πρέπει να προστεθεί άλλη μια παράμετρος. Η επιλογή «δεν εντάσσομαι στο ΕΑΜ» δεν είναι υποχρεωτικό να είναι μια τυχαία επιλογή. Σίγουρα προέκυπτε απο καποια πολιτική τοποθέτηση του ταδε ατομου ή του δείνα χωριού, που δεν μπορεί να ήταν άσχετη με τη θέση της Πελοποννήσου ως προπυργίου του παλαιοκομματισμού και των αντιβενιζελικών στην προπολεμική περίοδο. Άρα είναι νόμιμο να υποθέσουμε ότι οι ιδιότητες «αντιδραστικός» και «αρνούμενος να ενταχθεί στο ΕΑΜ» μπορεί σε πολλές περιπτώσεις να συνέπιπταν στο ίδιο πρόσωπο ή χωριο. Είναι βέβαιο ότι στην τοπική μικροκλίμακα το ΕΑΜ θα έκανε υπερβολές. Το ΕΑΜ όμως διεξήγαγε τότε έναν διπλα, τόσο εθνικά όσο και κοινωνικά, απελευθερωτικό αγώνα και δεν μπορούσε σε τόσο κρίσιμες στιγμές ούτε να ξεχωρίζει τα ξερά από τα χλωρά ούτε πολύ περισσότερο να ανέχεται την άρνηση των τσοπάνηδων του Βαλτετσίου να εισφέρουν στην κοινή προσπάθεια. Εγώ θεωρώ πως η μαζική προσχώρηση στα ΤΑ στην εν λόγω περιοχή δεν είναι αντι-βία, αλλά εξοπλισμός ενός ήδη υπάρχοντος δεξιού στρατοπέδου, που έτυχε στη συγκεκριμένη περιοχή να ‘ναι πιο ισχυρό εν αντιθέσει με άλλες περιοχές όπως η Θεσσαλία και η Μακεδονία που ήταν «ανταρτομάνες».
16 Οκτωβρίου, 2008 στις 12:29 πμ
καραμπασ
Φ’ΙΛΕ lvpb γιατί είναι υπερβολή το ότι οι απελευθερωμένες περιοχές από το δσε-κκε ήταν μία τεράστια φυλακή?Αυτός είναι ο σταλινικός κομμουνισμός φίλε μου που υηπάρχει και στην κούβα και στη βόρεια κορέα.Ο δσε-κκε κάνανε τα χειρότερα εγκλήματα παίρνανε όλο το φαί από τα χωριά και δεν αφήνανε τίποτα ούτε ζώα ούτε σιτ΄’αρι για να ζήσουνε οι άνθρωποι.Οσοι προβάλανε αντιρρήσεις τους σκοτώνανε.Σκοτώσανε μία συγγενή του παπού μου που έφερε κάποιες αντιρήσεις,του κάψανε το σπίτι στο μεγάλο χωριό και κάψανε και το σπίτι του πατερα μου στα τοπόλιανα.Εγώ ήμουνα 7 χρόνια στην κνε από το 84-91.Μόνο όσοι περάσανε από αυτό το κόμμα μπορούνε να καταλάβουνε τι σημαίνει σταλινισμός και αριστερός φασισμός.Ολοι οι άνθρωποι είναι ένα τ΄’ιποτα,είναι οι βιδίτσες του μηχανισμού.Οι υποχρεωτικές στρατολογήσειςείναι αλήθεια.Και το παιδομ’αζωμα.Ολα τα εγκλήματα είναι θεμιτά για το σταλινισμό,αρκεί να επιτευχθεί ο στόχος,η εξουσία και η δικτατορία του αρχηγού
26 Οκτωβρίου, 2008 στις 12:23 πμ
Γιάννης
Διάβασα με μεγάλο ενδιαφέρον όλα τα μηνύματα και ιδιαίτερα εκείνα του Πάνου. Παραξενεύτηκα ότι ομιλείτε γιά σφαγή μόνο στον Μελιγαλά, και δεν λέτε τίποτε γιά την Καλαμάτα και πολύ περισσότερο στους Γαργαλιάνους. Μετά τη μάχη, έγινε σφαγή στους δρόλμους της πόλης. Ο ίδιος ο Βελουχίώτης έσφαξε ένα νεαρό ταγματασφαλίτη.
Δεν είδα τίποτε γιά το Χαλβάτσου, την Ποταμιά, τη Βέργα,το Λεζάκι;
Γνωρίζει κανείς αν η ιστορία ότι ο Μαγγανάς βγήκε από την Πηγάδα είναι αλήθεια;
26 Οκτωβρίου, 2008 στις 12:48 πμ
Πάνος
Γιάννη,
το ποστ ήταν μονάχα για το Μελιγαλά – άσχετα αν η συζήτηση στη συνέχεια μας πήγε μακριά. Χαίρομαι γιατί βρήκες ενδιαφέρουσα την ανταλλαγή απόψεων που έγινε εδώ.
26 Οκτωβρίου, 2008 στις 5:57 πμ
Γιάννης
Πάλι όμως θα σας παρακαλούσα να γράψετε κάτι γι αυτά τα μέρη. Έχουν μεγάλο ενδιαφέρον. Οι πιό πολλοί τα ξεπερνούν στα βιβλία με λίγες γραμμές.
Η ιστορία ότι ο Μαγγανάς βγήκε από την Πηγάδα είναι αλήθεια;
Ευχαριστώ.
26 Οκτωβρίου, 2008 στις 9:22 πμ
Πάνος
Γιάννη,
καιρού επιτρέποντος, στο μέλλον. Αν έχεις κάποιες πηγές για τα γεγονότα (όχι της Καλαμάτας, τα υπόλοιπα) θα εκτιμούσα να μου τις κοινοποιούσες. Για την ιστορία ότι ο Μαγγανάς βγήκε από την Πηγάδα, μάλλον είναι τοπικός μύθος. Σε κανένα από τα βιβ λία που έχω διαβάσει για την περίοδο και την περιοχή δεν αναφέρεται. Έχω ακούσει την παραλλαγή ότι βγήκε ο αδερφός του. Έχω ακούσει και για άλλους (πχ έναν καθηγητή στο Γυμνάσιο της Πύλου, τότε) ότι «βγήκαν από την Πηγάδα». Προσωπικά αμφιβάλλω ζωηρά γι’ αυτές τις αφηγήσεις, που διαδίδονται από στόμα σε στόμα και δε μπορούν να διασταυρωθούν.
Το αυτό ισχύει και για το θάνατο του Μαγγανά, χωρίς να αποκλείω εντελώς την εκδοχή της ενέδρας.
26 Οκτωβρίου, 2008 στις 3:48 μμ
Γιάννης
Αγαπητέ Πάνο,
Ευχαριστώ γιά την απάντηση. Και εγώ πιστεύω ότι είναι μύθος που καλλιέργησε έξυπνα ο Μαγγανάς. Όμως, ο περισσότερος κόσμος ΑΠΟ την περιοχή (όχι μόνον ΣΤΗΝ περιοχή) το πιστεύει ακόμη, και μάλιστα με πάθος. Όταν όμως ερώτησα γιά ονόματα αυτών που υποτίθεται ότι τον βοήθησαν, και πως βρέθηκε στην Καλαμάτα, όπου πέρασε από ανταρτοδικείο, δεν μπορούν να απαντήσουν. Ο ίδιος το είχε πει στη δίκη του στο Ναύπλιο το 1946.
Γιά τον Μαγγανά, έλεγαν ακόμη ότι κούτσενε διότι είχε δεχθεί τη σφαίρα στο πόδι. Εγώ τον είδα έξω από το ΚΕΒΟΠ το 1967 που ήρθε να δει το νεοσύλλεκτο γυιό του (από αντάπτιον) -ήταν στο λόχο μου-και το μόνο που ενθυμούμαι είναι ότι περπατούσε βαρειά, μάλλον από πλατυποδία!
Άλλοι έλεγαν ότι τον είχαν κτυπήσει με τσεκούρι ή κάτι τέτοιο στο μέτωπο, αλλά εγώ σίγουρα δεν είδα σημάδι στο πρόσωπό του. (Αν ερωτάτε γιατί τον είδα στο ΚΕΒΟΠ, πρέπει να πω ότι ΑΚΟΜΗ είχε διασυνδέσεις. Με πήραν τηλέφωνο από το ΓΕΣ και μου ζήτησαν να πάω τον γυιό του προσωπικά στην πύλη να τον δει -ήταν μόνο λίγες ημέρες μετά την παρουσίασή του στο ΚΕΒΟΠ- μιά και βρισκόταν ο Μαγγανάς στην Αθήνα)!
Αυτή τη στιγμή τελειώνω βιβλίο γιά την περιοχή (Γαργαλιάνοι-Πύλος-Μελιγαλάς-Καλαμάτα, κλπ), την περίοδο 1940-46, βασισμένο σε αρχεία, βιβλιογραφία, αλλά κυρίως σε αναμνήσεις συμμετασχόντων στα γεγονότα.
26 Οκτωβρίου, 2008 στις 9:35 μμ
Πάνος
Η Νάση Μπαλτά, που μελέτησε την ιστορία των Κρεμμυδίων (το χωριό του Μαγγανά) αναφέρει ότι ο Μ. σκοτώθηκε σε τροχαίο το 1966. Βλ. στο «Ο Εμφύλιος Πόλεμος», εκδόσεις Θεμέλιο, σελ. 178, υποσημ. 6.
Αν ισχύει αυτό, δε μπορούσε να βρεθεί στο ΚΕΒΟΠ στα 1967. Αν βρέθηκε όντως, η Μπαλτά αναφέρει λάθος ημερομηνία.
27 Οκτωβρίου, 2008 στις 1:05 πμ
Γιάννης
Εγώ ήμουν στο ΚΕΒΟΠ από τον Αύγουστο του 1966 έως το Μάϊο του 1967. Στην περίοδο αυτή ήρθαν 2 ή 3 σειρές νεοσυλλέκτων. Λόγω της ενδυμασίας που φορούσε ο Μ., όπως θυμάμαι, πρέπει να ήταν χειμώνας, γι’αυτό πιστεύω ότι ήταν το 1967. Όμως, δεν παίρνω όρκο ότι δεν ήταν το φθινόπωρο του 1966.
Αυτό που αποκαλεί τροχαίο ήταν «ατύχημα» σε αγροτικό δρόμο όπου ο Μ. οδηγούσε μόνος του ένα χαμηλό μικρό, γεωργικό τρίκυκλο.
Ευχαριστώ γιά την πληροφορία γιά το βιβλίο. Στο επόμενο ταξίδι στην πατρίδα θα το αναζητήσω.
27 Οκτωβρίου, 2008 στις 1:18 πμ
Πάνος
Δεν ήταν «τρίκυκλο», ήταν ένα μικρό τρακτεράκι (σκαπτικό) με ΔΥΟ ρόδες, το οποίο έσερνε μια επίσης δίροδη μεταλλική καρότσα. Ο οδηγός καθόταν στην καρότσα και οδηγούσε το τρακτεράκι όχι με τιμόνι, αλλά με δυό μακριούς λευγέδες. Ήταν συχνό το φαινόμενο αυτά τα οχήματα (που κινιόντουσαν αργά) να πηγαίνουν ίσια στις …γράνες. Όταν επισκεφτείς ξανά την πατρίδα (Πυλία) θα δεις μερικά τέτοια να κυκλοφορούν ακόμα.
27 Οκτωβρίου, 2008 στις 9:44 πμ
A
Νομιζω πως αυτα τα οχηματακια λεγονται άγκριες (ενικος= η άγκρια) πιο συγκεκριμενα. Τουλαχιστον στη Μεσσηνια τα φωναζουν ετσι!!!!
27 Οκτωβρίου, 2008 στις 12:06 μμ
Πάνος
«Agria» ήταν η φίρμα που κυκλοφόρησε τις περισσότερες στην περιοχή. Έχω μια φωτογραφία στην καρότσα, όταν ήμουν 4-5 χρονώ, δηλ. το 1965. Οι Άγκριες μηχανοποίησαν την αγροτική παραγωγή στην Πυλία, από το ’60 και μετά. Τα τρακτέρ έφτασαν αργότερα.
Επί τη ευκαιρία: ο Μαγγανάς ήταν ένας αγράμματος τσοπάνης. Εκμεταλλεύτηκε τις περιστάσεις, όπως πολλοί άλλοι, και «αναδείχτηκε» ως επικεφαλής μια ομάδας λούμπεν στοιχείων. Μετά την απελευθέρωση, το «επίσημο» κράτος (πχ οι στρατιωτικοί) δεν τον είχε σε καμία υπόληψη, γιατί η ομάδα του, υπό το πρόσχημα της «αντικομμουνιστικής δράσης» κατάκλεψε και ταλαιπώρησε αρχικά τη Μεσσηνία και (κυρίως) την Κορινθία.
27 Οκτωβρίου, 2008 στις 8:53 μμ
Γιάννης
…..κατάκλεψε.
—-
Τι εννοείτε; Τί έκλεβε; Μέχρι τώρα πίστευα ότι κτυπούσε και «βίαζε» με τους «άνδρες» του. Στην Καλαμάτα σίγουρα σκότωσε επίσης.
Κάτι άλλο. Το κράτος του είχε «δόσει» ένα βουνό εκεί -δεν ενθυμούμαι το όνομά του-γιά τα γίδια του. Το έχει ακόμη το εκ υιοθεσίας παιδί του;
Επίσης, έχετε πληροφορίες αν ήταν πραγματικά στην Κατοχή στην Καλαμάτα σε μιά ομάδα νεαρών υπό τον Περρωτή, λίγο πριν τη δημιουργία του Τάγματος Ασφαλείας Καλαμάτας;
Ευχαριστώ.
27 Οκτωβρίου, 2008 στις 9:09 μμ
Πάνος
Τι έκλεβε: ό,τι πολύτιμο έβρισκε στα σπίτια των θυμάτων του. Έτσι τουλάχιστον λένε οι προφορικές μαρτυρίες – το έχω ακούσει κι εγώ (το χωριό μου είναι πολύ κοντά στα Κρεμμύδια), το αναφέρουν και όσοι έδωσαν συνεντεύξεις στη Μπαλτά.
Στις άλλες δύο ερωτήσεις δε μπορώ να απαντήσω, δεν έχω ιδέα. Ίσως το «βουνό» να είναι ο Μαγκλαβάς.
29 Οκτωβρίου, 2008 στις 1:07 πμ
Γιάννης
Από πρόσφατη συνέντευξή μου με ηλικιωμένο Μελιγαλιώτη
………………………………………………………………………………….
-Έχετε ακούσει γιά κάποιον που βγήκε από την Πηγάδα;
-Είχε βγει ο Μαγγανάς.
– Μήπως είναι θρύλος που τον δημιούργησε μόνος του;
-Όχι. Είναι αλήθεια! Βγήκε ο Μαγγανάς!
– Πως είσθε βέβαιος; Τον είδε κάποιος;
– Ναι τον είδανε! Άκουσέ με!
Ο Μαγγανάς εκτελέσθηκε από τους τελευταίους.
Είχε πέσει στην Πηγάδα, αλλά ήταν ζωντανός με ένα ελαφρό τραύμα.
Η Πηγάδα είχε σχεδόν γεμίσει από τα πτώματα.
Όταν νύχτωσε έβαλε στην άκρη πτώματα ένα επάνω στο άλλο, πάτησε επάνω, και κατόρθωσε να βγεί. Πέρασε το ξεροπόταμο και πήγε απέναντι και κρύφθηκε μέσα σε καλαμιές.
Την επομένη ημέρα μιά γυναίκα από την Μαγούλα που πήγε να βοσκίσει τις γίδες της τον είδε.Της είπε τι είχε συμβεί.
Η γυναίκα πήγε στο σπίτι της και επέστρεψε με οινόπνευμα και πανιά για τα τραύματά του. Τον είχαν κτυπήσει στο πρόσωπο με τσεκούρι.Του έφερε και κάτι να φάει, και κάποια παλιόρουχα να φορέσει.
Φεύγοντας τον παρεκάλεσε μόνον να αλλάξει κρυψώνα. Του είπε: “αν κάποιος με παρακολούθησε, θα έρθουν να σε αποτελειώσουν, και μετά θα σκοτώσουν και εμένα”.
– Έτσι έγινε! Να το γράψεις! Είναι η αλήθεια γιά τον Μαγγανά!
…………………………………………………………………………………..
29 Οκτωβρίου, 2008 στις 1:23 πμ
Πάνος
Ελαφρύ χτύπημα στο πρόσωπο, με …τσεκούρι;
*
Ο τρόπος διαφυγής που αναφέρεται για τον Μ. είναι ακριβώς ο τρόπος που ξέφυγε ο επικεφαλής των ΤΑ στο Μελιγαλά (βλ. ποστ).
29 Οκτωβρίου, 2008 στις 4:56 πμ
Γιάννης
Όπως είδατε από την ερώτησή μου, και από προηγούμενες προς εσας γιά πλροφορίες, και εγώ δεν είμαι πεπεισμένος ότι η ιστορία του Μαγγανά να βγαίνει από την Πηγάδα είναι αληθής.
Οι περισσότεροι όμως κάτοικοι της περιοχής, και όχι μόνον, την πιστεύουν. Μέχρι που θα βρεθεί κάποιο σοβαρό στοιχείο που θα αποδεικνύει ότι δεν πήγε ποτέ στον Μελιγαλά (π.χ. κατάσταση κρατουμένων του ΕΑΜ στο Σύνταγμα Πεζικού Καλαμάτας).
Όσον αφορά τον Παπαδόπουλο, έχουν γραφεί διάφορα. Πιστεύω ότι η αλήθεια είναι ότι κρύφτηκε στους θάμνους/καλαμιές κοντά στη Σκάλα λίγο μετά την έξοδο από τον Μελιγαλά το απόγευμα της 15ης, και το ίδιο βράδυ πήγε στο χωριό του, την Βρωμόβρυση, όπου κρύφτηκε σε ένα μαντρί μέχρι την σύλληψή του από προδοσία.
29 Οκτωβρίου, 2008 στις 9:28 πμ
zepos
Θα το έχετε δεί μάλλον, αλλά για όσους ακόμη ψάχνουν διάφορες εκδοχές για τα γεγονότα της εποχής και της περιοχής, υπάρχει ένα «φόρουμ» που γράφουν διάφοροι εκεί, με τελείως αντιθετες απόψεις …
Τι είναι αλήθεια και τι πλαστό… εγώ τουλάχιστον δεν μπορώ να ξέρω..
Η διεύθυνση είναι:
Ο ΗΡΩΑΣ ΜΑΓΓΑΝΑΣ ΤΙΜΩΡΕΙ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΣ ΣΤΗΝ ΚΑΛΑΜΑΤΑ
29 Οκτωβρίου, 2008 στις 2:39 μμ
Παπούλης
Το πιό καταπληκτικό είναι ότι στο πρώτο στρατιωτικό έγγραφο που εμφανίζεται και αφορά τη περίοδο 46 ο τοπικός στρατιωτικός διοικητής αναφέρει ( ανεπιτυχή ; ) προσπάθεια κλοπής δικογραφιών για δοσιλόγους..
29 Οκτωβρίου, 2008 στις 3:50 μμ
zepos
Ναι,, παπού, οι «ένοπλοι πολίτες» …
Έγινε λέει τότε απεργία (άνευ αδείας!!!) στη Καλαμάτα .. και οι παράνομοι απεργοί φώναζαν απαράδεκτα συνθήματα που «εξηρέθισαν» τους εθνικόφρονες, όπως «ψωμί και λάδι στο λαό» και «Γενική αμνηστεία, να διαλυθούν οι Χίτες»..
Και ήλθε λέει καπάκι και μια πληροφορία για δολοφονίες στην Σπάρτη η οποία πληροφορία «εξηρέθισε έτι».. τους εθνικόφρονες ..αγνώστους.. οι οποίοι μπουκάρισαν στο καφενείο του Κατσαρού «ένθα εσύχναζον εαμοκομμουνισταί».. και σκότωσαν τον Κατσαρό και άλλον εναν..
Αλλά και η κηδεία τους την επομένη.. «εγένετο υπό των εαμοκομμουνιστών κατά τον γνωστόν προκλητικόν τρόπον»… δηλαδή φώναζαν συνθήματα…οι συμμορίται αντί να κλαίνε μουλωχτά!!!
30 Οκτωβρίου, 2008 στις 2:46 πμ
Γιάννης
Πάνο,
ν α συστήσω το μικρό βιβλίο του Ιωάννη Μπουγά, «Η Φωνή της Ειρήνης, η μαρτυρία της Ειρήνης Δαμοπούλου απο το Παιδομάζωμα», Ερωδιός, 2006, γιά το μπλόγκ σου και την κρίση σου;
30 Οκτωβρίου, 2008 στις 8:42 πμ
Πάνος
Γιατί όχι; 🙂
30 Οκτωβρίου, 2008 στις 10:39 μμ
Γιάννης
{ Η αφήγηση του Γ.Μ. από τον Μελιγαλά συνεχίζεται (25/05/07).
Εκεί στο δικό μας το κτήμα, πιάσανε 21 άτομα. Σπάσανε το μέτωπο και προσπαθήσανε να φύγουνε. Τους πιάσανε όμως οι αντάρτες. Κασταναίους, ένας Μαργαρίτης από του Κατσαρού, Ρούλιας, Κακκαβάς, ….δε μπορώ να τους θυμηθώ όλους τα ονόματα. Λοιπόν, ήταν και ένα παιδί 16 χρονών, μπορεί και 19, με τον πατέρα του μαζί κι ένα μπάρμπα του.
Το παιδί είχε τραυματισθεί πάνω από το γόνατο, σπασμένο το πόδι του, και το πήρανε να το εκτελέσουνε.
Το πήγανε πιό πέρα από το δικό μας σπίτι, μέχρι 150 μέτρα. Επειδή δεν μπορούσε να περπατήσει, βάλανε έτσι τα χέρια τους σαν κάθισμα ο πατέρας του και ο μπάρμπας του και το πήγανε εκεί πέρα γιά να το σκοτώσουνε οι αντάρτες.
Τους σκοτώσανε και τους 21, εκεί που έχουμε σήμερα τη γεώτρηση του Μελιγαλά…………
………………………………………….}
30 Οκτωβρίου, 2008 στις 11:14 μμ
bioannis
Ωχ, μου μυρίζει δεξιά αναθεωρητική Ιστορία…
1 Αυγούστου, 2009 στις 8:33 μμ
Δημήτρης
Καλησπέρα κύριοι,
κατα τύχη ψάχνοντας στο Google κάτι σχετικά με το βιβλίο του Μάγερ «από την Βιέννη στα Καλάβρυτα» έπεσα στο site αυτό. Ομολογώ ότι εντυπωσιάστηκα από το υψηλό επίπεδο της επιχειρηματολογίας (στις περισσότερες των περιπτώσεων) για ενα θέμα που στην χώρα είναι πολύ δύσκολο να συζητηθεί. Να προσθέσω και εχώ τα σχόλια μου.
Εντυπωσιάζομαι με τα σχόλια περί «δεξιάς αναθεωρητικής ιστοριογραφίας»
Δηλαδή σύμφωνα με τούς φίλους αριστερούς, η αγιογραφική ιστοριογραφία γύρω από τις πράξεις του ΕΛΑΣ που επικράτησε στους κύκλους των (στρατευμένων) «διανοουμένων» έως πρόσφατα πλησίαζε περισσότερο την αλήθεια; Τώρα που επιτέλους υπάρχουν και κάποιοι επιστήμονες που έχουν το θάρος να γράψουν τεκμηριωμένα την δική τους άποψη για τον εμφύλιο (γενναίοι αλήθεια, αφού η πράξη τους αυτή εξασφαλίζει ότι δεν πρόκειται να γίνουν ποτέ καθηγητές στα αριστεροκρατούμενα ελληνικά πανεπιστήμια), πρέπει να τους κολλήσουμε ταμπέλες, αντί να δούμε αν αυτά που γράφουν είναι τεκμηριωμένα/σωστά;
Μπορείτε να μου εξηγήσετε πως η ευρύτερη οικογένειά μου (φτωχών μικροαγροτών στην καταγωγή) έχει θρηνήσει αρκετούς νεκρούς χαρι στις ενέργειες των Ελασιτών; Μπορείτε να μου εξηγήσετε γιατί οι εκτελεσθέντες από τον ΕΛΑΣ Ελληνες (και δεν μιλάω ούτε για ΤΑ ούτε για συνεργάτες των Γερμανών, που καλά τους έκαναν…μιλάω για πατριώτες Ελληνες που απλώς δεν θεωρούσαν τον κομμουνισμό σαν την λύση) είναι πολύ περισσότεροι από τους Γερμανούς;
Αυτή η «δεξιά αναθεωρητική ιστοριογραφία» μπορεί ίσως να εξηγήσει γιατί τα ανήλικα παιδια της ξαδερφής του παππού μου βρέθηκαν σφαγμένα στον Φενεό, γιατί ο παππούς της γυναίκας του ξαδελφού μου δολοφονήθηκε από τους Ελασίτες κλπ κλπ.
Η ιστοριογραφία αυτή υπάρχει γιατί υπάρχει αλήθεια πίσω της και αυτό δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανένας….
Ευχαριστώ
Δημήτρης (Δισέγγονος του παπα Χρήστου Κανελόπουλου, του ηρωικού παπά των Ρογών που εκτέλεσαν οι Γερμανοί, και συγγενής πολλών άλλων που πολέμησαν για την Πατρίδα και οχι για την εγκατάσταση του κομμουνισμού στην Ελλάδα…)
2 Αυγούστου, 2009 στις 7:32 μμ
Γιάννης-2
Αγαπητέ Δημήτρη,
Δεν φταίνε πραγματικά οι φίλοι αριστεροί που δεν έμαθαν την αλήθεια γιά τον Κατοχικό Εμφύλιο του 1943-44 και γιά τις εκατόμβες των αθώων θυμάτων στην Πελοπόννησο (και λιγότερο αλλού) στη διάρκειά του και αμέσως μετά την Απελευθέρωση.
Πραγματικά φταίει η πλευρά των «νικητών» που επαναπαύθηκε στις δάφνες και στο ξεκοκκάλισμα των Σχεδίων από τις ΗΠΑ και αλλού, και άφησαν την εξιστόρηση των γεγονότων σε λίγους άσχετους φανατικούς.
Ήρθαν μετά και οι κοκκορόμυαλοι Χουντικοί, και γιά να διακαιολογήσουν την παρανομία τους, αγκάλιασαν δήθεν τέτοιους τόπους μαρτυρίου σαν τον Φενεό, και τον Μελιγαλά, και έτσι απομάκρυναν ακόμη και τους περισσότερους συγγενείς των θυμάτων από την κοινοποίηση της ιστορίας και τη μνήμη των θυμάτων!
Έτσι έμεινε το πεδίο ελεύθερο στην «αριστερή στρατευμένη διανόηση». Καλά έκαναν αυτοί και έγραψαν την Ιστορία όπως τους συνέφερε και τους παρουσίαζε ως άγγελους επί γης! Κόλησαν δε και την ετικέττα του «ταγματαλήτη», του δοσίλογου, του φασίστα σε χιλιάδες ΤΕΛΕΙΩΣ ΑΘΩΑ θύματά τους και στους συγγενείς τους. Έτσι γιά να είναι πιό εύκολο να τους υβρίζουν.
Τώρα δε, οι νεώτεροι εξ αυτών, δεν ξέρουν πιά και την αλήθεια! Αναπαράγουν το ψεύδος, πιθανότατα πιστεύοντας ότι γράφουν την αλήθεια. Φυσικά δεν εννοώ στρατευμένους σαν τους ανθρώπους του Ιού της Ελευθεροτυπίας. Αυτοί, είμαι βέβαιος ότι γνωρίζουν τι πραγματικά συνέβει, αλλά το αποκρύπτουν.
Ίσως όμως άλλοι, όπως ο φοιτητής του Παντείου Παν/μίου, ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ, που γράφει ένα καταγέλαστο κείμενο στο “Τα Τάγματα Ασφαλείας στην Πελοπόννησο”, σε Διπλωματική Εργασία του στο Πάντειο Πανεπιστήμιο το 2007, να έπεσε θύμα των βιβλίων που συμβουλεύτηκε.
Δημήτρη, αφού είχες θύματα στο Φενεό, σίγουρα θα γνωρίζεις τα βιβλία του καθηγητή Γιάννη Μπαλαφούτα «ΦΕΝΕΟΣ 43-44» και «Από τον Προμαχώνα της Στιμάγκας», ως και του καθηγητή Στυλιανού Περράκκη «The Gosts of Plaka Beach», με την ιστορία της ομαδικής δολοφονίας αμάχων στα Δίδυμα Αργολίδας από τον ΕΛΑΣ.
Δημήτρη, ελπίζω να ξανάρθεις στην Καλύβα, γιατί έχω δεχθεί την πρόσκληση του «Καλυβάρχη» Πάνου να γράψω ένα ποστ γιά τα γεγονότα του Μελιγαλά.
Το πόστ είναι σχεδόν έτοιμο και θα περιγράφει την πραγματική ιστορία της τραγωδίας του Μελιγαλά, όπως δεν έχει γραφεί από κανέναν μέχρι τώρα. Κομμάτια της έχουν γραφεί εδώ και εκεί, αλλά στα συνήθη βιβλία μεγάλης κυκλοφορίας, έχει γραφεί κάθε είδους αναλήθειες και στοιχεία παραπληροφόρησης, ώστε η αλήθεια να αποκρύβεται και να παραμένει σχεδόν άγνωστη.
(Γιάννης-2. Άλλαξα, επειδή διεπίστωσα εκ των υστέρων ότι το «Γιάννης» ανήκε ήδη σε άλλον σχολιαστή της Καλύβας).
2 Αυγούστου, 2009 στις 11:04 μμ
Πάνος
Αγαπητέ Δημήτρη,
σε καλωσορίζω στην καλύβα! Στην ενότητα «εμφύλιος» (αριστερά στη σελίδα) θα βρείς αρκετά θέματα για την περίοδο 1943-49.
3 Αυγούστου, 2009 στις 10:30 πμ
Δημήτρης
Καλημέρα ξανά κύριοι,
Γιάννη-2 συμφωνώ απόλυτα μαζί σου. Και εμένα με τρομάζει η άγνοια και η παραπληροφόρηση που βλέπω στα πανεπιστήμια μας, είναι σαν να μιλάνε για άλλη χώρα και άλλον κόσμο, και σαν τα γεγονότα που έζησαν οι παλιότεροι να μην έχουν συμβεί…Ολοι μας αναγνωρίζουμε ότι εξαιτίας του εμφυλίου, δόθηκε ευκαιρία και προκάλυψη σε δωσίλογους και μαυραγορίτες και κάθε άλλου είδους υποκειμένου να διαπρέψουν μετά το 49, όμως αυτό δεν αλλάζει την αλήθεια για το τι έγινε στην περίοδο 42-49. Αλήθεια είναι ότι μέχρι τώρα προτιμούσα να ασχολούμαι με άλλες περιόδους της ιστορίας, γιατί θεωρούσα ότι από τον εμφύλιο έως σήμερα τα γεγονότα είναι πολύ πρόσφατα, συνεπώς η ανάλυσή τους πολύ φορτισμένη με συναισθήματα, αλλά σε αυτό το site βλέπω ανθρώπους με απόψεις, διαφορετικές μεν, αλλά που συζητάνε σαν αληθινοί άνθρωποι που θέλουν να μάθουν την αλήθεια. Θα ψάξω τα βιβλία που αναφέρει ο Γιάννης και τα χωρία του site του Πάνου. Πάνο το site αυτό αξίζει περισσότερο απο ολόκληρο πανεπιστημιακό τμήμα! Τα συγχαρητήριά μου!
Σας ευχαριστώ
Δημήτρης
15 Ιουνίου, 2010 στις 12:08 μμ
Δυστυχώς, οι πλέον συνειδητοί των μεν έσφαζαν “για να μην περάσει ο κομμουνισμός” – και οι άλλοι “για να μην περάσει ο φασισμός”. Το αίμα
[…] από τον Πάνο και το blog του : Η καλύβα ψηλά στο βουνό https://panosz.wordpress.com/2008/09/18/meligalas/ κάνοντας κλικ θα διαβάσετε όχι μόνο την παρακάτω […]
15 Ιουνίου, 2010 στις 12:13 μμ
Δυστυχώς, οι πλέον συνειδητοί των μεν έσφαζαν “για να μην περάσει ο κομμουνισμός” – και οι άλλοι “για να μην περάσει ο φασισμός”. Το αίμα
[…] από τον Πάνο και το blog του : Η καλύβα ψηλά στο βουνό https://panosz.wordpress.com/2008/09/18/meligalas/ κάνοντας κλικ θα διαβάσετε όχι μόνο την παρακάτω […]
15 Ιουνίου, 2010 στις 12:13 μμ
Δυστυχώς, οι πλέον συνειδητοί των μεν έσφαζαν “για να μην περάσει ο κομμουνισμός” – και οι άλλοι “για να μην περάσει ο φασισμός”. Το αίμα
[…] από τον Πάνο και το blog του : Η καλύβα ψηλά στο βουνό https://panosz.wordpress.com/2008/09/18/meligalas/ κάνοντας κλικ θα διαβάσετε όχι μόνο την παρακάτω […]
13 Σεπτεμβρίου, 2010 στις 7:36 μμ
Πάνος
Αναδημοσίευση:
http://indy.gr/library/13-16-septembrioy-1944-i-ma3c7i-toy-meligala
20 Οκτωβρίου, 2011 στις 3:12 πμ
ΑΛΜΟΔΟΒΑΡΕΜΕΝΗ
Στον εμφυλιο και οι 2 πλευρες εκαναν φριχτα εγκληματα: επιστρατευσεις δια της βιας,παιδομαζωματα(ανταρτες απ’τη μια-Φρειδερικη απ’την αλλη…κι οποιος τολμησει να πει οτι το παιδομαζωμα της Φρειδερικης ηταν αγαθοεργια,εχω να του απαντησω οτι τα παιδια των κομμουνιστων που μαζεψε περασαν τα χειροτερα στα αναμορφωτηρια!)βιασμους,φονους κλπ.
Οι ηττημενοι που αιχμαλωτιστηκαν,οδηγηθηκαν ΟΛΟΙ στα ξερονησια ειτε εφταιγαν ειτε οχι.Οι δικαστες ηταν προκατελειμενοι αλλιως δεν εξηγειται φυλακιση κι εκτελεση ανηλικων της ΕΠΟΝ!
Οι νικητες τιμωρηθηκαν ποτε για τα δικα τους πεπραγμενα;Οχι βεβαια. Ουτε καν περασαν απο δικες γιατι τα δικα τους εγκληματα εγιναν πανω στη…μαχη του εθνους!Και θυμωνω οταν συνανταω σε φασιστικα σαιτ φρασεις οπως «με το δικιο της η χουντα βασανιζε αριστερους οπως εκαναν κι αυτοι στον εμφυλιο!»
Ο δικος μου παππους δεν ηξερε τι ειναι ο σοσιαλισμος.Ενταχθηκε στο ΔΣΕ γιατι εψαχναν να τον σκοτωσουν χιτες οι οποιοι ειχαν σκοτωσει τ’αδερφια του,25 και 12 ετων.Κατεληξε φυλακη και μετα περιθωριοποιημενος.Οι χιτες καλοπερασαν παντως.
7 Μαρτίου, 2012 στις 8:06 πμ
epsilon
Διαβάζοντας κάποιος όλα αυτά το μονο συμπέρασμα που μπορεί να βγάλει ότι πράγματι μας αξίζει εμάς τους «Έλληνες» να μας ταπεινώνουν να μας εξευτελίζουν να μας εκμεταλλεύονται να μας σέρνουν στην Χρεωκοπία.Γιατί κάτι τέτοια γεγονότα δείχνουν ότι από μονοι μας είμαστε χρεοκοπημένοι.Ένα στεφάνι για όλους τους νεκρούς (Δεξιούς Αριστερούς του Εμφυλιου) μια μούτζα όμως σε όλους σας τους ζωντανούς
18 Σεπτεμβρίου, 2012 στις 8:24 πμ
zeppos
Ωχχχ!
Άντε πάλι να διαβάζουμε σεντονάρες..
Μπρος!
«Ο βόθρος άνοιξε για τα καλά. Από τα δυσώδη έγκατά του δεν ξεπήδησαν μόνο τα θρασύδειλα κρατικοδίαιτα «λεβεντόπαιδα» με τους σουγιάδες και τα στυλιάρια, αλλά και οι παππούδες τους, αυτά τα θλιβερά φαντάσματα του παρελθόντος που όλοι νόμιζαν ότι είχαν εξαφανιστεί. «
Για τη μάζωξη του μίσους στο Μελιγαλά
8 Νοεμβρίου, 2012 στις 10:35 πμ
Petros
Γεια σας,θα ήθελα να κάνω μερικές ερωτήσεις σε όλους σχετικά με το θέμα γιατί δεν το χω ξεκαθαρίσει ακόμα όσο θα πρεπε (παρακαλώ διορθώσετε με για τυχόν ανακρίβειες) :
1) τον Βελουχιωτη ποιος του έδωσε εντολή να παει στον Μελιγαλα και να συλλάβει τους ΤΑ;
– απ όσο ξέρω διοικούσε τον ΕΛΑΣ ο οποίος είχε σαν σκοπό να μάχεται μόνο γερμανούς και μέχρι τότε δεν είχε ανοίξει ελληνικό ρουθούνι, εκτός απο κάποια μεμονωμένα περιστατικά.
2) τους ΤΑ ποιος τους έδωσε εντολή να σφάζουν όποιον περπατάει λίγες μέρες πριν την οριστική αποχώρηση των προστάτων τους, και με το εκτελεστικό απόσπασμα στον ορίζοντα;
– δε θα ήταν πιο λογικό να μπουν σε καμια τρύπα ή να κοιτάξουν να δραπετεύσουν;
3) ποιος ο ρόλος της ελληνικής εξόριστης κυβέρνησης στο θέμα;
Θυμάται κάποιος ποιος ήταν πρωθυπουργός τότε; Εγώ νομίζω ο παππούς του ΓΑΠ.
Και τέλος:
4) πόση επιρροη απο το ΚΚΕ ειχε ο ΕΛΑΣ; Ειναι αληθεια οτι επίσημα ο αριθμός των ελλήνων κομμουνιστών σύμφωνα με τα δεδομένα των υπηρεσιών Μεταξα λίγα χρόνια πριν ήταν περίπου 11.000;
Ευχαριστω
17 Σεπτεμβρίου, 2013 στις 2:01 μμ
Γς
>Αναφέρεται ότι ένας εαμίτης σκότωσε με τα χέρια του τον ταγματασφαλίτη αδερφό του (Σχινάς)
15 Ιουνίου, 2014 στις 2:17 πμ
Mc-no
Ο Μαραντζιδης και άλλοι δεν εγιναν καθηγητες στα αριστεροκρατουμενα πανεπιστημία;Τα πλυντηρια των ταγματασφαλιτων ειναι φιλελευθερης και εκσυγχρονιστικής όψης,πολυ κοντα στην κουλτουρα των free press και των ΜΚΟ.
15 Ιουνίου, 2014 στις 4:22 πμ
Γιάννης - 2
@Mc-no
Κάτι θέλεις να πεις αλλά λυπάσαι τις λέξεις ή αρέσκεσαι σε γρίφους.
Ξεκινώντας από τη φράση σου,
«Ο Μαραντζιδης και άλλοι»
σε ερωτώ: γνωρίζεις και πολλούς «άλλους»; Δόσε μας μερικά ονόματα.
Όσο γιά τον Μαραντζίδη, γιατί πιστεύεις ότι «ξεπλένει τους ταγματασφαλίτες’ και δεν υπηρετεί το αριστεροκρατούμενο πανεπιστημιακό κατεστημένο;
Ήταν Ιστορικά ή ανθρωπιστικά σωστό το εκ μέρους του ξέπλυμα του «ΔΣΕ» γιά τη δολοφονία των αιχμαλώτων στρατιωτών του Ελληνικού Στρατού με εκείνο το: «επειδή δεν μπορούσαν να διατηρούν Στρατόπεδα Αιχμαλώτων»;