Του Μιχάλη Μιχελή
Αγάπη μου με θυμήθηκες;
Σήμερα, γιορτάζουν οι ερωτευμένοι!
Το τριαντάφυλλο στο χέρι, το χαμόγελο φαρδύ και τα χέρια πλέκονται στην αγκαλιά του συντρόφου.
Μια εικόνα χίλιες λέξεις κι έστω για την μέρα αυτή, τα λουλούδια, τα φιλιά κι ευχές, είναι το βάλσαμο της αγάπης.
Ας αρχίσουμε από τα πεζά.
Ανήμερα του Αγίου Βαλεντίνου, αεροσκάφη cargo, από πολλά μέρη του κόσμου, γεμάτα τριαντάφυλλα, κατευθύνονται στις καταναλωτικές αγορές των ΗΠΑ, της Ευρώπης, της Αυστραλίας και Ιαπωνίας. Μόνο από το Εκουαδόρ και την Κένυα, έφυγαν (3 τζάμπο από κάθε χώρα), για να προλάβουν σήμερα το πρωί την αγορά πριν ανοίξει.
Υπολογίζεται ότι πάνω από 5 εκατομμύρια λουλούδια από τον Τρίτο Κόσμο, θα φτάσουν στ’ ανθοπωλεία, για να γίνουν το δέλεαρ, μιας ευχής, μιας υπόσχεσης, μιας υπενθύμισης, μιας συνήθειας, μιας ψυχικής εκτόνωσης. Αγάπη, φιλί, λουλούδι. Η συσκευασία του πόθου, που μεταφράζεται σε απέραντα ανθοκήπια, με χιλιάδες εργάτες (κυρίως γυναίκες), χημικά λιπάσματα, εντομοκτόνα, ρυπασμένα νερά. Ασθένειες που προέρχονται από την υπερβολική χρήση χημικών, για να βγει ωραίο φωτεινό το χρώμα, για να κρατηθεί ζωντανό το λουλούδι, μέχρι να φτάσει στο χέρι της αγαπημένης.
Μονομιάς ένα τριαντάφυλλο, αλλάζει ακόμη και τις πιο κακομούτσουνες διαθέσεις. Αφήνεις στην άκρη, τις αντιρρήσεις και προχωράς …προς τα σύννεφα.
Όμως η αγάπη δεν περιλαμβάνει μόνο τα σιρόπια… Έχει και την άλλη πλευρά της, αυτή που δεν θέλει να τη σκέπτεται καθόλου ο ερήμην παθών και που αναστενάζει από την άλλη (με καημό), ο πρωταγωνιστής κι η πρωταγωνίστρια. της παράτολμης περιπέτειας.
«Οι κερατάδες».
Η έκφραση «κεράτωμα», εμφανίζεται τον 4ο π.Χ. αιώνα στις κωμωδίες του Μένανδρου, που οικτίρει το άγος του απατημένου συζύγου, που έχει περιβληθεί με κέρατα. Τον 2ον μ.Χ. αιώνα, ο Αρτεμίδωρος ο Παραδοξογράφος αναφέρει, για τα «κέρατα ποιείν τινί».
Τι ήταν λοιπόν αυτό το «κέρατο», που έγινε διάσημο κι είναι το σκήπτρο της απιστίας, για περισσότερο από 2.000 χρόνια;
Το παλιό καλό καιρό δεν υπήρχαν στην αρχαία Αθήνα και πέρα απ’ αυτήν, ξενοδοχεία της «αρπαχτής», αυτά που σήμερα συμβολίζονται με τα: «Hotel ΧΧΧ».
Τα παράνομα ζευγάρια, δεν εύρισκαν εύκολα την ησυχία τους για ν’ απολαύσουν τη σαγήνη και το πάθος των ερωτικών τους πράξεων. Ήταν πολύ επικίνδυνο να το κάνουν στο σπίτι της παντρεμένης κυρίας, γιατί συνήθως τέτοιες παράτολμες πράξεις, κατέληγαν σε φόνο ή στα δικαστήρια.
Η μοιχεία ήταν έγκλημα βαρύτατο και η τιμωρία των μοιχών, αφηνόταν στην επιλογή του δικαστή (αν έφταναν τελικά ως εκεί), γιατί στην Αθήνα, οι παλαιότεροι νόμου του Δράκοντα, τους μοιχούς, τους παρατούσαν στο έλεος του συζύγου. Μαχαίρι ή λιθοβολισμός.
Με τους νόμους όμως του Σόλωνα, πρόσφεραν στο σύζυγο τρεις εναλλακτικές λύσεις: Είτε να τους σκοτώσει και τους δύο, είτε να ευνουχίσει το μοιχό, είτε να τον αναγκάσει (να εξαγοράσει) τη ζωή του, στην τιμή που καθόριζε ο απατημένος.
Επειδή λοιπόν τα πράγματα ήταν ζόρικα, τα παράνομα ζευγαράκια την έβρισκαν στις στάνες, που ήταν στα βουνά, απομακρυσμένες από τα μάτια των πολλών και από τους κουτσομπόληδες.
Φυσικά, όλα εξελίσσονταν εν γνώσει του τσομπάνη. Όμως τίποτε δεν γίνονταν με το αζημίωτο. Ο εραστής, πλήρωνε την ώρα που ήταν με τη δικιά του στο αχυρώνα, όσο κόστιζε η αξία ενός τράγου. Και μ’ αυτήν τη συναλλαγή, όλα γίνονταν μουλωχτά και παστρικά! Έλα όμως που μερικοί βοσκοί το παρακάνανε στους εκβιασμούς; Ανέβαζαν λοιπόν κάθε τόσο την τιμή του τράγου. Μερικοί εραστές αγανακτούσαν με την κοροϊδία της υπερτιμολόγησης κι έτσι δεν πλήρωναν. Τότε έξαλλος ο τσομπάνης, φρόντιζε να πάρει εκδίκηση. Έσφαζε τον τράγο και φυσικά έστελνε στον απατημένο σύζυγο, σουβενίρ… τα κέρατα, που του φόρεσε η κυρία του.
Οι περισσότεροι κύριοι φρόντιζαν να τα κρύβουν, ώστε να μην διαδοθεί το νέο. Έπρεπε να μείνει μόνο για κειμήλιο του σπιτιού! Μερικοί όμως πείσμωναν, δεν άντεχαν τον εξευτελισμό και κατέληγαν την υπόθεση στο δικαστήριο. Ο δικαστής, εφόσον τους έκρινε ενόχους, καταδίκαζε συνήθως σε χρηματική ποινή τον μοιχό ή του επέβαλε την ραφανίδωση (ή παράτιλμο). Δηλαδή του έβαζαν στον πρωκτό ραπανάκι, οπότε στο εξής τον αποκαλούσαν κοροϊδευτικά «εύπρωκτον»! Άλλη πάλι ποινή, ήταν το κούρεμα γουλί, που το έλεγαν «μοιχό».
Ο δικανικός λογογράφος Λυσίας, μας έγραψε για τον Ευφίλητο. Ο εν λόγω κύριος, παρακολούθησε την γυναίκα του και την έπιασε να το κάνει σ’ ένα μαντρί, με κάποιο Ευφρόνιο. Τότε ο μαινόμενος σύζυγος, τράβηξε μαχαίρι κι απείλησε ότι θα σκοτώσει τον εραστή, αν δεν πλήρωνε ο γκόμενος, όλα τα κερατιάτικα, που χρώσταγε σε διάφορες στάνες! Τι να κάνει ο καημένος ο εραστής. Άνοιξε το πουγκί του κι έστειλε τα έξοδα για οχτώ τράγους! Στη συνέχεια ο Ευφρόνιος «τσαμπουκαλεύτηκε» κι έστειλε τον Ευφίλητο για εκβιασμό στα δικαστήρια! Όμως εκεί έχασε την υπόθεση, από τον φοβερό λόγο του Λυσία (που τον συνέγραψε), για τον απαγγείλει ο απατημένος σύζυγος Ευφίλητος!
Ας σημειωθεί ότι η ποινή της εξαγοράς, είχε ταξικό χαρακτήρα, αφού μονάχα οι πλούσιοι μπορούσαν να ξεμπλέξουν πληρώνοντας. Έτσι οι φτωχοί, αναγκαστικά χωρίς λεφτά, «έτρωγαν στα οπίσθια» το ραπανάκι!
Αν η γυναίκα που «πιανόταν στα πράσα», ήταν ανύπανδρη, ο αδελφός η ο πατέρας της, μπορούσαν να ζητήσουν αποζημίωση από τον γαμπρό ή να δεχθεί εκείνος να την παντρευτεί. Σε περίπτωση όμως βιασμού παρθένας, το δικαστήριο επέβαλλε στο βιαστή, πρόστιμο 10 μνων (1.000 δραχμών), δεκαπλάσιο δηλαδή από το πρόστιμο για το βιασμό παντρεμένης.
Ο Πλούταρχος αναφέρει για την «ονοβάτιδα», στην Κύμη της Ευβοίας. Δηλαδή την μοιχαλίδα την έβαζαν πάνω σε ένα πέτρινο βάθρο, για να την βλέπουν όλοι στην αγορά και στη συνέχεια την περιέφεραν μ’ ένα γάιδαρο, για να την εξευτελίσουν. Μετά την καταδίκη της, η μοιχαλίδα διωχνόταν αμέσως από το σπίτι και της απαγορευόταν να μετέχει σε θρησκευτικές τελετές.
Κι από τα κερατώματα ας περάσουμε στο «βούκινο».
Μερικοί λοιπόν εραστές, όταν άνοιγε ο καιρός και ηρεμούσε η θάλασσα, έβρισκαν πιο σαγηνευτική την ιδέα να τη βρούνε αραχτοί στην αμμουδιά, στα κοντινά νησιά και στα ερημικά παράλια. Πλήρωναν λοιπόν τον καραβοκύρη γι’ αυτή την εξυπηρέτηση να τους πάει εκεί, όσα χρήματα χωρούσαν σ’ ένα βούκινο (το γνωστό οστρακοειδές, που μοιάζει σαν χωνί). Όμως, ο πονηρός ναυτικός, στην επιστροφή δυσανασχετούσε κι έλεγε διάφορες δικαιολογίες, για να δείξει ότι αυτή η εξυπηρέτηση που έκανε, δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Έτσι ζητούσε περισσότερα χρήματα για την περατσάδα. Αν ήταν κακοπληρωτές οι εραστές, έστελνε στον απατημένο σύζυγο το «βούκινο».
Από τους Έλληνες, το κέρατο πέρασε και στους Ρωμαίους, που ως έκφραση χρησιμοποιήθηκε αρκετά, αν δούμε, το πώς έχει εξελιχθεί μέχρι σήμερα στους Ιταλούς. Ο χαρακτηρισμός «κορνούτο», με τη σχετική χειρονομία (σύμβολο), είναι ντροπή και απαιτεί ξεκαθάρισμα λογαριασμών. Στη νότιο Ιταλία (στην περιοχή της Καζέρτα), κάθε απόκριες διακωμωδούν την υπόθεση και διοργανώνουν την παρέλαση του κερατά!
«Κραγμένοι»!
Η ιστορία του κερατώματος όμως, έχει και μια ακόμη ιστορική λεπτομέρεια.
Όπως μας πληροφορεί ο ιστορικός Προκόπιος στο Βυζάντιο, αν οι φίλοι του απατημένου συζύγου, μάθαιναν τα καθέκαστα για τα παθήματα του κολλητού τους, έβαζαν μέσα σε καλαμένιο κλουβί, δυο κοράκια, που συμβόλιζαν τους παράνομους εραστές. Πήγαιναν λοιπόν κι άφηναν το κλουβί έξω από το σπίτι του απατημένου φίλου. Μ’ αυτή τη συμβολική πράξη, έδειχναν ότι μια μέρα θα πιαστούν στα πράσα οι μοιχοί. Τα κακόμοιρα τα κοράκια, προσπαθούσαν ν’ απελευθερωθούν κι …έκραζαν. Το κράξιμο κάρφωνε τον απατημένο σύζυγο. Κι απ’ αυτή την ιστορία έβγαινε και κραγμένος!
…Από τους πρώτους εκείνους κερατάδες, οι εποχές εξελίχθηκαν, αλλά τα ήθη παρέμειναν ίδια, ως προς την απιστία, που μάλλον φαίνεται δύσκολο να την χωνέψει κανείς εύκολα.
Στις αρχές της δεκαετίας του ’60 στην ελληνική κοινωνία, έγιναν αλλαγές συμπεριφοράς, από τα νέα δεδομένα που αναπτύχθηκαν τότε, μέσα στον συντηρητικό αγροτικό και αστικό περίγυρο. Η γυναίκα, από εντελώς παθητικός αποδέκτης, του δεύτερου ρόλου της, στην κοινωνία (νοικοκυρά ), επιζήτησε ν’ αποδεσμευτεί από τον ασφυκτικό εγκλεισμό, που της έβαζε η συντηρητική οικογένειά της. Σπούδασε, πέρασε στην εργασία, απόκτησε εισόδημα, απεγκλωβίστηκε από τον «αναγκαστικό» σύζυγο. Έτσι στο επίπεδο της ατιμίας, παρατηρούμε ένα ενδεικτικό δείγμα. βίαιης συμπεριφοράς, «τσαμπουκαλέματος των ανδρών». Οι πολλοί φόνοι, που έγιναν στις αρχές της συγκεκριμένης δεκαετίας, από καβγάδες κι ερωτικές αντιζηλίες, νόμιμων και παράνομων ζευγαριών. Η χειραφέτηση της γυναίκας, δεν μπόρεσε εύκολα να χωνευτεί από την παραδοσιακή ανδροκρατία. Ο αδελφός, ο σύζυγος, ο εραστής, με την αυτοδικία τους, ξεκαθάρισαν με αίμα, την «ντροπή» που δέχτηκε ο εγωισμός τους. Η λέξη του «κερατά» ήταν βαριά βρισιά τότε, γι’ αυτό και τιμωρείτo αυστηρά η μοιχεία από το νόμο. Η διαπόμπευση των μοιχών, με τις φωτογραφίες και τη συκοφαντία, ήταν το γενικό περίγραμμα της κατάστασης. Πολλοί έφυγαν άρον άρον από τις αγροτικές περιοχές και κλείστηκαν στις μεγάλες πόλεις (κυρίως στην Αθήνα), για να εξασφαλίσουν την λυτρωτική ανωνυμία. Όμως τα σκληρά χρόνια πέρασαν, απελευθερώθηκε η εξωσυζυγική σχέση, έπεσαν τα ταμπού και τελικά το 1982 στην Ελλάδα, παύει η εν λόγω πράξη, να είναι ποινικό αδίκημα. Η μοιχεία δεν διώκεται πλέον ποινικά , αλλά το κέρατο και το βούκινο, πώς να το κάνουμε, έμειναν κατάλοιπα.
Και όμως υπάρχουν κι αυτά.
Τη μέρα του Αγίου Βαλεντίνου, όπως σημειώνονται στις στατιστικές των εταιριών σεξουαλικής υποστήριξης ( κομψό όνομα), αυξάνονται τα τηλεφωνήματα των μοναχικών ανθρώπων, που θέλουν έστω και επί πληρωμή, ν’ ακούσουν ένα τρυφερό λόγο, να νιώσουν έστω για μια στιγμή, ότι αυτή η ανώνυμη φωνή με το λάγνο σεξουαλικό ύφος, τους δίνει το εικονικό φιλί, την υπόσχεση ότι η ζωή δεν είναι τόσο άσχημη και απόκοσμη, ότι όλοι, ακόμη κι αυτοί οι αποκαρδιωμένοι, μπορούν κάποια στιγμή να βρουν το ταίρι που ποθούν.
Η φωνή ακούγεται αργά από το ακουστικό του τηλεφώνου…
«Λοιπόν τι λες; Πάρε, ένα σοκολατάκι. Βάλτο αργά στο στόμα σου και νιώσε τη γλύκα του έρωτα»(*). Happy Saint Valentine!
Και του χρόνου.
Μιχάλης Μιχελής
ΥΓ. (*) Στην Ιαπωνία και Κορέα αυτή την κίνηση τη συνηθίζουν του Αγίου Βαλεντίνου. Την ονομάζουν» giri-choco»
30 Σχόλια
Comments feed for this article
14 Φεβρουαρίου, 2011 στις 4:47 μμ
Μιχάλης Μιχελής
14 Φεβρουαρίου, 2011 στις 5:01 μμ
silia
Καλύτερα (να ζεις) με το κέρατο , παρά με το … ακουστικό του τηλεφώνου .
—————————————–
Α , και με την ευκαιρία :
http://silia.wordpress.com/2007/08/15
—————————————–
Χρόνια πολλά , στα ερωτευμενάκια .
14 Φεβρουαρίου, 2011 στις 6:05 μμ
Δύστροπη Πραγματικότητα
Μπράβο Μιχάλη για το κατατοπιστικό κείμενο.
Αυτό με τα κοράκια δεν το ήξερα καθόλου.
Και χρόνια πολλά σε οσους έχει χτυπήσει ο έρωτας με τα μαγικά βελάκια του. 🙂
14 Φεβρουαρίου, 2011 στις 6:20 μμ
sissa ben dahir
Ωραίες προγονικές ιστορίες μας διηγήθηκες Μιχάλη για απατημένους συζύγους, αλλά όλες στρέητ φίλε μου;
Τίποτα για κανένα Φίλανδρο που τον απάτησε ο εραστής του Εύχαρις, και πως ξηγήθηκε αυτός μετά στον Εύχαρι και τον νέο εραστή του Ανδρόφιλο;
Παρεπιπτόντως, ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί ο απατημένος έπρεπε να τιμωρήσει ο ίδιος ή να ζητήσει την τιμωρία του άνδρα που του πήρε τη σύζυγο. Υπάρχει μεγαλύτερη τιμωρία από το να ζητήσει να την κρατήσει μόνιμα ο εραστής χωρίς να έχει δικαίωμα επιστροφής;
Ο ημέτερος Νίκος Γούναρης που πολύ μ΄αρέσει, το έχει θέσει όμορφα το θέμα.
14 Φεβρουαρίου, 2011 στις 6:53 μμ
zeppos
Εύγε Μιχάλη και συ Πάνο για το ωραίον ποστ..
Ακου «εύπρωκτος»!!
Όξω και μακριά.. αν και ο τελευταίος που το μαθαίνει είναι ο απατημένος/η.
Να με συμπαθάς. τόκλεψα!
14 Φεβρουαρίου, 2011 στις 7:44 μμ
kazana Dina
Mαλλον με τουτα και μετα αλλα οι αρχαιοι το γυρισαν στην ομοφυλλοφιλια!
χρονια πολλα!
14 Φεβρουαρίου, 2011 στις 8:21 μμ
sissa ben dahir
Για να μη μιζεριάζω και χαλάω το κλίμα της ημέρας, ας κάνω μια μουσική κατάθεση που τη θεωρώ ερωτική και για τον τόπο της και για το χορό της.
Μια μιλόνγκα.
14 Φεβρουαρίου, 2011 στις 8:34 μμ
σχολιαστης
Για να είμαστε στο κλίμα της ημέρας
14 Φεβρουαρίου, 2011 στις 10:29 μμ
Ενη
Ωραια η Μιλόνγκα!!
To κείμενο, λυπάμαι, αλλά πολύ λίγο για ερωτα μιλάει.
Περισσότερο μια ιστορική διαδρομή για μοιχούς, κερατάδες, μοναχικές υπάρξεις που περιμένουν απο «ενα τηλεφώνημα» κ.α.
Στο μεταξύ αυτή η γιορτή «του αγίου βαλεντίνου» πώς μας προέκυψε και εγκαθιδρύθηκε ως θεσμός;
Πάντως δεν φταίει η «παγκοσμιοποίηση» του νεοφιλελευθερισμού. 😆
Ευχές στους ερωτευμένους οπου γής!!! (ολων των ηλικιών 🙂 )
14 Φεβρουαρίου, 2011 στις 11:54 μμ
theotherone
Πάντως δεν νομίζω να υπάρχουν πολλοί Έλληνες άντρες που αγαπούν αυτή την γιορτή.
Όσοι έχουν σχέση, εκνευρίζονται από την διπλή φύση της Ελληνίδας, η οποία, μόνη στον Δυτικό κόσμο, θέλει για τον εαυτό της το δικαίωμα να φέρεται «απελευθερωμένα» σαν την Κάρυ από το Sex and the City, αλλά έχει, την ίδια στιγμή, την απαίτηση από τον καλό της να την αντιμετωπίζει σαν πριγκίπισσα παραμυθιού, ή λαίδη της Βικτωριανής εποχής… (έχετε παρατηρήσει ότι στις συζητήσεις των γυναικοπαρεών την επόμενη μέρα δεν λένε «τί κάνατε» και «πού πήγατε» αλλά «που σε πήγε»?)
Οι ελεύθεροι, δεν γουστάρουν την γιορτή για τον ίδιο λόγο που δεν την γουστάρουν οι ελεύθερες γυναίκες, όπως περιγράφεται στο χαριτωμένο Αμερικάνικο ακρωνύμιο για την ημέρα : S.A.D. (ή Singles Awareness Day)
😛
15 Φεβρουαρίου, 2011 στις 8:01 πμ
Μιχάλης Μιχελής
Για να ικανοποιήσω τη φίλη Ενη, που θέλει μια φιλοσοφική προσέγγιση στον έρωτα, πέρα από την παραλειπόμενη διάστασή του (όπως επιχειρήθηκε στο αναρτημένο post), θα της παραθέσω το σχόλιο του Μιχάλη Μητσού, από την εφημερίδα «Τα Νέα» της 9ης Φεβρουαρίου.
Να ένας πρωτότυπος ορισµός για τον έρωτα: αποκάλυψη, µε τη θρησκευτική έννοια, και από πολλές απόψεις. Η πρώτη αποκάλυψη του έρωτα είναι ότι η µοναξιά δεν είναι αξεπέραστη. Παρόλο που ζούµε σε µια φυσική µοναξιά, ξαφνικά διαπιστώνουµε ότι ο άλλος, όπως κι εµείς, περιµένει κάποιον γιανα σπάσει τη µοναξιά του. Η δεύτερη αποκάλυψη είναι ότι ο άλλος δεν αποτελεί κατ’ ανάγκη ένα αίνιγµα. ∆εν είναι εξ ορισµού ακατανόητος. Αντίθετα, µπορεί να αισθάνοµαι τόσο οικεία µαζί του, κι εκείνος τόσο οικεία µαζί µου, ώστε µου δηµιουργείται η εντύπωση ότι τον ήξερα από παλιά, κι ότι µε γνωρίζει καλύτερα απ’ ό,τι εγώ ο ίδιος γνωρίζω τον εαυτό µου. Η τρίτη «υπερφυσική» αποκάλυψη του έρωτα είναι ότι υπάρχει κάποιος απέναντι στον οποίο δεν χρειάζεται αυθόρµητα να είµαι δύσπιστος. Η κατάσταση της αθωότητας επέστρεψε! Ανάµεσά µας δεν υπάρχει καµιά σκιά ούτε δεύτερες σκέψεις, δεν κρύβεται ούτε φόβος ούτε ντροπή. Ο ένας αγαπάει τον άλλο όπως είναι…
Αυτά λέει σε συνέντευξή του στο περιοδικό «Le Point» ο γάλλος φιλόσοφος Νικολά Γκριµάλντι, που το τελευταίο του βιβλίο τιτλοφορείται «Οι µεταµορφώσεις του έρωτα» (Εκδ. Grasset). Κατά την άποψή του, ο άνθρωπος που έχει περιγράψει τον έρωτα µε τη µεγαλύτερη διαύγεια και ακρίβεια, αλλά και µε το µεγαλύτερο πάθος, είναι ο Ζορζ Σιµενόν. Αντίθετα µε αυτό που συµβαίνει στο Συµπόσιο του Πλάτωνα, ο έρωτας στον Σιµενόν δεν γεννιέται από την αναζήτηση της τελειότητας, αλλά από τη δυστυχία, τον κατατρεγµό και τη στέρηση. Αντί να ερωτευόµαστε χάρις σ’ αυτό που µπορούµε να λάβουµε, ερωτευόµαστε, ίσως µάλιστα κι ακόµη συχνότερα, χάρις σ’ αυτό που µπορούµε να δώσουµε. Με άλλα λόγια, ο έρωτας ίσως να µην έχει τις ρίζες του σ’ έναν πρωταρχικό ναρκισσισµό, αλλά σε µια αυθόρµητη ζωτική γενναιοδωρία.
Απ’ όλα τα παιδιάστικα πράγµατα που έχουν πει οι φιλόσοφοι για τον έρωτα – τονίζει ο 78χρονος επίτιµος καθηγητής της Σορβόννης – το πιο αστείο είναι ότι έχει λογικά αίτια. Οτι δηλαδή η ακατανίκητη έλξη που αισθάνεται ένας άνδρας για µια γυναίκα οφείλεται στην οµορφιά της και τα τέλεια χαρακτηριστικά της. Στην πραγµατικότητα, αγαπάµε κάποιον προτού καν να τον γνωρίσουµε, και όχι επειδή τον γνωρίζουµε! Ο έρωτας δεν αποτελεί το συµπέρασµα που βγάζουµε από τις παρατηρήσεις µας. Αν ήταν έτσι, ο αγώνας δεν θα τελείωνε ποτέ, θα προσφέραµε τον έρωτά µας ως το µικρότερο κακό, περιµένοντας ένα καλύτερο σκορ. Κάτι τέτοιο, όµως,βρίσκεται στον αντίποδα του έρωτα.
Ο έρωτας είναι για τον Γκριµάλντι ένα βίωµα του απόλυτου. Κι αυτό ισχύει κατ’ εξοχήν για την ηδονή. Γιατί η σεξουαλική απόλαυση είναι η µόνη εµπειρία που δικαιολογεί τον εαυτό της, που είναι απολύτως αυτάρκης. Αναιρώντας την ταυτότητά µας, και προσέχοντας περισσότερο τον άλλο απ’ ό,τι τον εαυτό µας, φτάνουµε µαζί στα όρια του απόλυτου.
http://diastaseis.blogspot.com/2011/02/blog-post_09.html
15 Φεβρουαρίου, 2011 στις 3:51 μμ
Ενη
Μιχάλη Μιχελή,
Ευχαριστώ.
Ολh αυτη η φιλοσοφημένη «φιλοσοφία του ερωτα» νομίζω ειναι λίγο πολύπλοκη.
Τα πράγματα ειναι πολύ πιο αλά.
Οταν δυο ανθρωποι αισθάνονται πολύ ωραία να ειναι μαζύ , σε ολες τις φάσεις της ζωής, οπως και οτι λείπει ο ενας απο τον άλλον οταν δεν ειναι μαζύ, αυτό νομίζω ειναι αυτή η ελξη του ερωτα.
υγ. Γιατί το θέμα περιορίζεται μόνο σε ο,τι θέλγει τους ανδρες; 😯
15 Φεβρουαρίου, 2011 στις 5:09 μμ
kazana Dina
Ενη, αυτο δεν ειναι ερωτας!
Ερωτας ειναι να απογειωνεσαι,
να βλεπεις τον κοσμο απο τα συννεφα,
να χανεις τον ελεγχο,
να δουλευουν οι αισθησεις σε κορυφωση,
να μη σε νιοαζει το σωστο και λαθος,
και η απουσια να σου ξερριζωνει τα σωθικα.
Να πονας στ αληθεια σωματικα.
Την εννοια`βραχνας` τοτε θα την νιωσεις σαν πραγματικη θηλια στο λαιμο. Ερωτας ειναι οταν το σωμα ανθιζει σαν τριανταφυλλο,
οταν περπατας και κλαις η γελας χωρις να σε νοιαζει το πληθος.
Ο ερωτας σε κανει να νοιωθεις οτι εχεις ευλογηθει!
Κι οταν περασει η μοναξια ποτε δεν ειναι ξανα καλη παρεα.
15 Φεβρουαρίου, 2011 στις 6:01 μμ
Ενη
Dina μου,
Αυτό δεν ειναι ερωτας, ειναι μέγα πάθος.
Κι αν ισχύει μόνο απο τη μια πλευρά, ειναι ενα μεγάλο «ασήκωτο βάρος» για την αλλη πλευρά, που υποτίθεται οτι θα πρέπει να «ανταποκριθεί» το ιδιο παθιασμένα, μέχρι «τελικής πτώσεως» και των δύο.
Που σημαίνει χωρισμός………….. 😆
15 Φεβρουαρίου, 2011 στις 6:18 μμ
kazana Dina
Ενη μου ο ερωτας αν δεν ειναι μεγα παθος μαλλον ειναι συγγενεια και φιλια. Σπουδαια κι αυτα. και καλοδεχουμενα. Ενω ο ερωτας ειναι ευχη και καταρα μαζι. Κι αν το τελος ειναι απλα ενας χωρισμος κι οχι δραμα μαζι με κωμωδια εισαι τυχερος!
15 Φεβρουαρίου, 2011 στις 7:29 μμ
Ενη
Τι αντίφαση ειναι αυτή Ντίνα μου;
Σε ενα ερωτα, που ειναι μέγα πάθος, δεν υπάρχει απλός χωρισμός ειναι ξεσκισμα καρδιάς, που ξεπερνα ενα απλό «ερωτικό δράμα». 😉
Που σημαίνει αποφευγετε τα παντός ειδους «πάθη» 😆
15 Φεβρουαρίου, 2011 στις 7:50 μμ
kazana Dina
Ενη, εχω ζησει αρκετους χλιαρους ερωτες αλλα και το μεγα παθος και δε σου λεω τιποτα! Βεβαια μπορει απλα να ηταν το Μεσογειακο ταμπεραμεντο η ακομα πιο απλα τυχαια εκκρηξη χημικων ουσιων! Μπορει ακομα οι θεοι να ειχαν κεφια!
15 Φεβρουαρίου, 2011 στις 7:59 μμ
Ενη
Aγαπητή Ντίνα,
Ε, αμα ειναι οτι και οι θεοί ειχαν κέφια. Πάω πασσο. 🙂
15 Φεβρουαρίου, 2011 στις 10:22 μμ
Πάνος
Για τον Μιχάλη, αλλά όχι μόνο, ένα απόσπασμα από δικό μου ανέκδοτο κείμενο. Μια παρέα φοιτητών, την Πρωτοχρονιά του 1984, περπατάει έξω από τη Μεγίστη Λαύρα (επιστρέφοντας από τα «Δαιμονικά» για την ακρίβεια) και συζητάει.
*
«Υπήρχε στην Πόλη ένα άγαλμα της Αφροδίτης – επί κλωστού λιθίνου κίονος- το οποίο οι ευσεβείς βυζαντινοί θεωρούσαν θαυματουργό. Όταν οι γονείς υποψιαζόντουσαν απώλεια παρθενίας από την κόρη ή όταν οι σύζυγοι είχαν υπόνοιες μοιχείας εις βάρος των γυναικών τους, οδηγούσαν τας υπόπτους μπροστά στο άγαλμα. Οι αθώες δεν είχαν κανένα πρόβλημα, περνούσαν κυρίες. Οι ένοχες όμως καταλαμβάνονταν από υστερία και σύγχυση φρένων – από θαυματουργή παρέμβαση της θεάς – εσκότιζεν αυτήν και σηκώνουσα εν πάσιν τα ιμάτια αυτής εδείκνυε πάσιν το εαυτής αιδοίον… και εθαύμαζον πάντες και επίστευον πάντες τη γενομένη πορνεία, εκείνων ομολογουσών!».
Το χλιμίντρισμα του Ιούλιου ακούστηκε μέχρι πέρα στη Σαμοθράκη, αλλά και τα γέλια των υπολοίπων δεν πήγαιναν πίσω.
«Βλέπετε πως θαυματουργούσε η θεά Αφροδίτη εν μέσω ακραιφνούς ορθοδόξου χριστιανισμού;» ρώτησε ο Κριτίας.
«Και τι απόγινε το θαυματουργό άγαλμα;» θέλησε να μάθει ο Κατιλίνας.
«Το κατέστρεψε η Σοφία, κουνιάδα του αυτοκράτορος Ιουστίνου» απάντησε ο Κριτίας, «επειδή περνώντας έφιππη από μπροστά η θεά την … αποκάλυψε ως μοιχαλίδα – δια το και αυτής το αιδοίον φανήναι μοιχευσάσης! Αλλά υπήρχε και το κερατάδικο…».
Ο Κατιλίνας προσπάθησε μάταια να συγκρατήσει το τσιγάρο του, που έπεσε πάνω στο τζάκετ και στη συνέχεια καταγής. Ο Κριτίας εξήγησε:
«Στη στοά Κερατεμβόλιν υπήρχε ένα αρχαίο χάλκινο άγαλμα με τέσσερα κέρατα – θαύμα δε εγένετο αεί. Όστις είχεν υπόληψιν είναι κερατάς εκείσε απερχόμενος και προσεγγίζων τη στήλη ευθέως, ει ην ως υπελάμβανεν, εγυρίζετο εκ τρίτου η στήλη. Ει δε ουκ ην ούτος ενυπόληπτος, ίστατο σιγή και ούτως διηλέγχοντο οι κερατάδες. Είδατε πόσο εύκολα είναι τα θαύματα για όσους έχουν προδιάθεση να τα δέχονται; Αλλά οι ευλαβείς βυζαντινοί έκαναν και κάτι άλλο: πασάλειβαν τα αγάλματα με διάφορα φίλτρα, αλοιφές, βότανα, ξόρκια – και εκείνα, λέει, αποκτούσαν ευεργετικές μαγικές ιδιότητες, προστατευτικές για την πόλη, την κώμη, τον οίκο…»
«Αχ, αυτά κάνει ο απλός λαός…» είπε θυμόσοφα ο Κατιλίνας.
«Ποιος απλός λαός; Εδώ μιλάμε για αυτοκράτορες και πατριάρχες!» δήλωσε ο Κριτίας και συνέχισε με ευτράπελη διάθεση: «Τα παραδείγματα είναι πάμπολλα. Ο αυτοκράτωρ Μαυρίκιος έδωσε εντολή να καταστραφεί ένας κολοσσιαίος χάλκινος ταύρος επειδή, λέει, μια φορά το χρόνο μουκάνιζε – ο ταύρος, όχι ο Μαυρίκιος… Μη γελάς έτσι Κατιλίνα, θα πάθεις τίποτα! Ο Μιχαήλ ο Α’ Ραγκαβές ακρωτηρίασε, ο παπάρας, το άγαλμα της θεάς Τύχης, επειδή δέονταν σε αυτό οι υπήκοοί του – να τους προστατέψει η θεά από τις αυθαιρεσίες του Ιερού Παλατίου. Ο ένδοξος αυτοκράτωρ Ισαάκιος Άγγελος κουβάλησε στο Παλάτιον έναν χάλκινο κάπρο από τον Ιππόδρομο, για να τον προστατεύσει, λέει, από την ένοπλη εξέγερση του λαού… Παρόμοιες ειδωλολατρικές επιδόσεις έχουν καταγραφεί για τους ευλαβέστατους και χριστιανικότατους αυτοκράτορες Ιωάννη τον Ζ΄, τον Ρωμανό Λεκαπηνό, αλλά και για τον μεγάλο Βασίλειο τον Α’ τον Μακεδόνα. Ένας διάδοχος του τελευταίου, ο Αλέξανδρος, όταν έπαψε να του σηκώνεται η απαυτή του, έντυσε τα αγάλματα με φορέματα και άρχισε να τα …λιβανίζει, για να ξαναβρεί το απωλεσθέν ερωτικό του σφρίγος! Άσε πια τις Αυγούστες, όπως η Ευφροσύνη, σύζυγος του τρισενδόξου Αλεξίου Αγγέλου, κανονική μάγισσα και αποκρυφίστρια. Αυτή η κυράτσα κάποια στιγμή τα έβαλε με τα αγάλματα και τους απέκοπτε το μόριον, το κεφάλι, τα πόδια… έβαλε και μαστίγωσαν το άγαλμα του Ηρακλή, έργο του Λυσίππου… Φυσικά η μαγεία, η δεισιδαιμονία, και η ειδωλολατρία ήταν ευρύτατα διαδεδομένες στα λαϊκά στρώματα, παράλληλα με την χριστιανική τους ευλάβεια. Στην Ελευσίνα άναβαν καντήλι στην Αγία Δήμητρα – ένα αρχαίο άγαλμα της θεάς Δήμητρας, καθ΄ όλη τη διάρκεια της τουρκοκρατίας…Το άγαλμα το βούτηξε δωροδοκώντας τους Τούρκους ένας Άγγλος αρχαιοκάπηλος γύρω στα 1800, το έσυρε ως την ακτή, το φόρτωσε στο καράβι και πάει, ποιος ξέρει που βρίσκεται σήμερα, αν επιβίωσε… Ως τις μέρες μας φτάνει η αρχαία ελληνική παράδοση, μια παράδοση που περιλαμβάνει τέχνη, δεισιδαιμονία και στοιχεία παγανιστικής λατρείας, υπό χριστιανικό μανδύα»
*
Άντε – και του χρόνου!
15 Φεβρουαρίου, 2011 στις 10:42 μμ
silia
@ Πάνος
Μην πας μακριά …
Στην πόλη μου μέχρι πριν λίγο , υπήρχε στις Βόρειες γειτονιές (τουρκογειτονιές) , ένας μεγάλος πλάτανος μέσα στην μέση του δρόμου , που οι χανούμισσες το είχαν μετατρέψει σε κάτι σαν … «παρεκκλήσι» , ανάβοντας ολόγυρα στο δέντρο , αλλά και μέσα στην κουφάλα του , κεράκια στον … Άη-Γιώργη , που τον θεωρούν θαυματουργό και τον σέβονται σαν μεγάλο Άγιο .
Πριν λίγα σχετικά , χρόνια , κάποιος Δήμαρχος , τον έκοψε τον πλάτανο στα πλαίσια αναμόρφωσης της … αισθητικής της πόλης (να μην υπάρχουν δέντρα , μέσα στην μέση του δρόμου) …
Αισθητική … Τί να πω …
15 Φεβρουαρίου, 2011 στις 11:26 μμ
Μιχάλης Μιχελής
Άντε να γελάσουμε και λίγο, μ’ αυτό το σερβιρισμένο sex.
16 Φεβρουαρίου, 2011 στις 3:26 πμ
Μαρία
>Ο δικανικός λογογράφος Λυσίας, μας έγραψε για τον Ευφίλητο. Ο εν λόγω κύριος, παρακολούθησε την γυναίκα του και την έπιασε να το κάνει σ’ ένα μαντρί, με κάποιο Ευφρόνιο. Τότε ο μαινόμενος σύζυγος, τράβηξε μαχαίρι κι απείλησε ότι θα σκοτώσει τον εραστή, αν δεν πλήρωνε ο γκόμενος, όλα τα κερατιάτικα, που χρώσταγε σε διάφορες στάνες! Τι να κάνει ο καημένος ο εραστής. Άνοιξε το πουγκί του κι έστειλε τα έξοδα για οχτώ τράγους! Στη συνέχεια ο Ευφρόνιος «τσαμπουκαλεύτηκε» κι έστειλε τον Ευφίλητο για εκβιασμό στα δικαστήρια! Όμως εκεί έχασε την υπόθεση, από τον φοβερό λόγο του Λυσία (που τον συνέγραψε), για τον απαγγείλει ο απατημένος σύζυγος Ευφίλητος!
Μιχάλη, εννοείς προφανώς τον «Υπέρ του Ερατοσθένους φόνου» του Λυσία.
α.Ο Ευφίλητος σκότωσε τον Ερατοσθένη.
β. Μαντριά και τραγιά δεν υπάρχουν. Ο Ερατοσθένης συναντούσε τη γυναίκα μέσα στο σπίτι της.
Όσο για τους κερασφόρους
κέρας τα αρχαία ελληνικά (και μετά στα λατινικά) σήμαινε και πέος.
Θα με ενδιέφερε όμως να μας πεις πού βρήκες τα διάφορα βουκολικά.
16 Φεβρουαρίου, 2011 στις 10:01 πμ
Μιχάλης Μιχελής
@Αγαπητή Μαρία.
Η συγγραφή όλων αυτών που αναφέρθηκα, προέρχονται από μια σειρά άρθρων, που δημοσιεύτηκαν στη δεκαετία του ’80, στο ιστορικό περιοδικό «The Alternative History», με θέμα Love, Sex and Tragedy. The Stories of the Ancient Greeks. Στο τέλος των άρθρων, υπήρχε σχετική βιβλιογραφία, ως προς την αναφορά των πηγών. Πάνω σ’ αυτό το περιεχόμενο, βασίστηκε κι ένα ντοκιμαντέρ του «History Chanel», για την σκανδαλιστική ερωτική ζωή των Ελλήνων. Προφανώς, από αυτές επίσης τις πηγές, άντλησε πληροφορίες ο Θόδωρος Καρζής, που συνέγραψε για την μοιχαλίδα γυναίκα στην αρχαιότητα καθώς ο Ουμπέρτο Αλμπίνι, για την κρυφή ζωή στην αρχαία Ελλάδα. Την αξιοπιστία λοιπόν των άρθρων, δεν μπορώ ν’ αμφισβητήσω, διότι σε παλαιότερο «ΤΙΜΕ», γράφτηκαν επίσης κομμάτια της εν λόγω έρευνας.
Όσον δεύτερο θέμα που βάζεις, για τη συγγραφή της απολογίας του Ερατοσθένους, που συνέγραψε ο Λυσίας. Σ’ αυτό που αναφέρεσαι, προφανώς είναι μια διαφορετική υπόθεση. Μην συγχέουμε λοιπόν τα ονόματα με τις ιστορίες. Διότι απ’ ότι ξέρω και Ερατοσθένιδες υπήρχαν πολλοί και Ευφίλητοι και Ευφρόνιοι. Μάλιστα ο Λυσίας έχει γράψει δυό λόγους, ένα υπέρ κι ένα κατά Ερατοσθένους. Στην ερωτική απολογία περί Ερατοσθένους (που σημειώνεις), απ’ ότι γνωρίζω, ο Ευφίλητος καθώς επέστρεφε από τα χωράφια, συνάντησε μια γερόντισσα, που του αποκάλυψε, πως η σύζυγός του έχει εραστή. Αυτός λεγόταν Ερατοσθένης και ήταν επαγγελματίας «καμάκι». Όταν ερχόταν ο εραστής στο σπίτι, η σκλάβα που ήταν μέσα στο κόλπο, τσιμπούσε το μωρό, για να κλαίει. Ο Ευφίλητος λοιπόν εκνευρισμένος, ζητούσε από τη γυναίκα του να θηλάσει το μωρό, για να πάψει το κλάμα. Εκείνη προσποιούνταν πως δεν ήθελε να πάει (και μάλιστα έκανε ότι ζήλευε), αφού ο Ευφίλητος υποτίθεται πως ήθελε να τη στείλει στο μωρό, για να πηδήξει τη σκλάβα. Ο εραστής Ερατοσθένης λοιπόν, την περίμενε κρυμμένος (σε συνεννόηση με τη σκλάβα) κι έκανε τη δουλειά στο σπίτι της κυρίας ανενόχλητος! Έτσι λοιπόν ο σύζυγος έσπρωχνε τη γυναίκα του, άθελα του, στην αγκαλιά του εραστή. Τελικά ο Ευφίλητος το κατάλαβε και σκότωσε τον αγαπητικό.
Επειδή λοιπόν δεν έχω πρόχειρο το κείμενο (τη βιβλιογραφία του περιοδικού), για να βγάλω άκρη περί Ευφρονίου κι Ευφίλητου (που αναφέρω), αναζητώντας το επ’ ακριβώς εδάφιο του συγγραφέα, θα φροντίσω διεξοδικότερα, στο να δώσω όταν το βρω, περισσότερες πληροφορίες.
Πάντως αν ενδιαφέρεσαι περί κερατώματος, που εσύ ετυμολογείς τη λέξη κέρας και ως πέος (φαλό), υπάρχουν πλήθος αναφορών που καταγράφουν το κεράτωμα ως συζυγική απιστία και μάλλον αυτό είναι το ορθό.
Επί πλέον, υπάρχει μια ακόμη γαργαλιστική ιστορία, για το πώς (με ματζούνια), αντιμετωπίζονταν μέσω βασκανίας το κεράτωμα, που η βάση του είναι, τα κέρατα κριαριού.
16 Φεβρουαρίου, 2011 στις 4:52 μμ
Τιπούκειτος
Σημειώνω κι εγώ ότι έχει δίκιο η Μαρία. Ο Λυσίας έγραψε πράγματι λόγους υπέρ και κατά Ερατοσθένους, αλλά ο Ερατοσθένης είναι διαφορετικός σε κάθε περίπτωση. Η «Υπέρ Ερατοσθένους φόνου απολογία» αφορά τον φόνο του Ερατοσθένη από τον κερατά Ευφίλητο. Ο «Κατά Ερατοσθένους» λόγος αφορά τον Ερατοσθένη που ανήκε στους Τριάκοντα Τυράννους και δολοφόνησε τον Πολέμαρχο, αδερφό του Λυσία. Οι δύο Ερατοσθένηδες δεν αποκλείεται να ήταν συγγενείς, πάντως σίγουρα δεν ήταν το ίδιο πρόσωπο. Την ιστορία με το κέρατο στο μαντρί πρώτη φορά την ακούω.
Κατά τα άλλα, υπάρχει όντως στα αρχαία ελληνικά έκφραση «κέρατα ποιείν τινι», με τη σημασία «κερατώνω», ενώ το «κερασφόρος» σημαίνει και τον κερατά. Αν η έκφραση προέρχεται από το κέρας=πέος δεν το γνωρίζω.
16 Φεβρουαρίου, 2011 στις 5:37 μμ
Μαρία
Μιχάλη, απ’ όσο ξέρω λόγος του Λυσία με τέτοια υπόθεση δεν υπάρχει.
Τη σημασία της λέξης κέρας την έδωσα για να αμφισβητήσω οτι το κεράτωμα σχετίζεται με τα κέρατα των τράγων. Ο Χαριτωνίδης υποστηρίζει οτι το κέρας-πέος εξέπεσε σε σύμβολο ατιμίας: η παντρεμένη γυναίκα πλήττεται απ’ το κέρας του εραστή και έτσι ατιμάζει ουσιαστικά το σύζυγο.
28 Ιανουαρίου, 2014 στις 2:14 μμ
κέρατο, κερατάς | Gay Insania Nobilis.gr
[…] πηγή: https://panosz.wordpress.com/2011/02/14/mihelis-108/ […]
14 Φεβρουαρίου, 2014 στις 1:04 πμ
Πάνος
Γιατί ο άγιος Βαλεντίνος «αγγίζει» πολιτικούς και ιαπωνικές αγελάδες
14 Φεβρουαρίου, 2014 στις 1:14 μμ
zeppos
Ο Κωστής γιορτάζει την βαλεντίνα ημέρα απλά!
14 Φεβρουαρίου, 2014 στις 5:18 μμ
Βαλεντίνος… | topakas
[…] Του Αγίου Βαλεντίνου […]
14 Φεβρουαρίου, 2014 στις 5:49 μμ
Πάνος
Και ο Μίλων Φιρίκης δίνει μιαν άλλη διάσταση: