Είχαν ένα θέμα οι Γερμανοί με το μπαζούκας του Ντράγκι, αλλά η Ολομέλεια του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ενωσης, του λύνει τα χέρια.
Ακόμα και σε μια δική μας αυτοκτονία λόγω των νεατερντάλιους που είναι στα πράγματα.
Το νού σας τομάρια!
Απόφαση – «βόμβα» διευκολύνει τη χρεοκοπία
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΝΤΕΛΑΣ
Μια εξέλιξη που ανατρέπει τα έως τώρα δεδομένα και ενδεχομένως τους σχεδιασμούς της ελληνικής πλευράς, στο πλαίσιο της διαπραγμάτευσης με τους εταίρους – δανειστές, έλαβε χώρα την Τρίτη, στο Λουξεμβούργο, σχεδόν αθόρυβα. Συγκεκριμένα, η Ολομέλεια του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ενωσης (ΔΕΕ) εξέδωσε την απόφαση για την υπόθεση Gauweiler, η οποία έχει να κάνει με το αν και κατά πόσον η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) έχει νομικά τη δυνατότητα να παρεμβαίνει και να αγοράζει –μαζικά και απεριόριστα, αν χρειαστεί– τίτλους χωρών-μελών της Ευρωζώνης. Η απόφαση της Ολομέλειας του ΔΕΕ ήταν θετική, γεγονός το οποίο ανατρέπει τα έως τώρα δεδομένα στις αγορές, και όχι μόνον.
Στην πραγματικότητα, η απόφαση αυτή είναι μια «βόμβα». Κι αυτό, γιατί δίνει τη δυνατότητα στην ΕΚΤ να λειτουργήσει ως «παγοθραυστικό» σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης και με την παρέμβασή της να κρατήσει, όσο και όπου χρειαστεί, ζωντανούς και ανέπαφους τους κρατικούς τίτλους χωρών της Ευρωζώνης, οι οποίοι σε μια κρίση θα κινδύνευαν με κατάρρευση.
Τι είδους κρίση θα μπορούσε να είναι αυτή; Υπό τις παρούσες συνθήκες, το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα είναι αυτή που θα μπορούσε να προκαλέσει σε ευρωπαϊκό επίπεδο ένα οριστικό ναυάγιο στις διαπραγματεύσεις των δανειστών με την Αθήνα. Τα πράγματα –δυστυχώς για εμάς– είναι πλέον απλά και αντιμετωπίσιμα, με το απαραίτητο τίμημα, για τους υπόλοιπους:
Υποθέτουμε ότι μέχρι το τέλος του μηνός δεν κλείνει συμφωνία και ότι από 1ης Ιουλίου η χώρα μένει εκτός προγράμματος, με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται. Ενα από τα βασικά επιχειρήματα της ελληνικής πλευράς είναι ότι ο Αρμαγεδδών που θα προκληθεί στις αγορές, σε βάθος διμήνου, μπορεί να καταποντίσει τη μικρή Ελλάδα, ωστόσο θα απειλήσει να «καταπιεί» και την υπόλοιπη Ευρωζώνη. Κι αυτό γιατί, μεταξύ άλλων, κρατικά ομόλογα χωρών όπως η Ιταλία, η Πορτογαλία, η Ισπανία ή η Ιρλανδία, θα καταποντισθούν προκαλώντας αλυσιδωτές επιπτώσεις στην ισοτιμία του ευρώ με το δολάριο ή με άλλα ξένα νομίσματα –και όχι μόνον.
Αλλάζει την εικόνα
Με τα νέα δεδομένα, ωστόσο, που δημιουργεί η απόφαση για την υπόθεση Gauweiler, η εικόνα αυτή αλλάζει. Κι αυτό, γιατί σε μια τέτοια περίπτωση, η ΕΚΤ παρεμβαίνει στις αγορές και με μαζικές αγορές ομολόγων αποκρούει την επίθεση για όσο χρειαστεί. Αυτός είναι και ο λόγος, που η συγκεκριμένη απόφαση του ΔΕΕ κρίνεται ιστορική για όσους γνωρίζουν. Σε ό,τι αφορά το χρονικό διάστημα που θα χρειασθεί να «κρατηθεί» άμυνα, δεν θα είναι και απεριόριστο. Αν η Φρανκφούρτη, από την πρώτη στιγμή, κινηθεί αποφασιστικά και στείλει το κατάλληλο μήνυμα, η εικόνα στις αγορές θα ισορροπήσει γρήγορα. Πιθανότατα, γρηγορότερα απ’ ό,τι πολλοί, εντός των ελληνικών ορίων, πιστεύουν.
Το αποτέλεσμα; Την ώρα που η Ελλάδα θα απομακρύνεται από την Ευρωζώνη, τα υπόλοιπα μέλη της, ύστερα από μια σοβαρή αναταραχή, θα αρχίσουν να σταθεροποιούνται και να συνέρχονται. Αργά αλλά σταθερά, η εικόνα στις αγορές θα επανέρχεται στην προτέρα, γνωστή, κατάσταση, ενώ στην Ελλάδα θα αρχίσει κατά πάσα πιθανότητα να παίρνει σάρκα και οστά η περιγραφή «πλέω σε αχαρτογράφητα νερά».
Για την ιστορία, θα πρέπει να αναφερθεί ότι η απόφαση της ολομέλειας του ΔΕΕ προέκυψε με αφορμή την εκπεφρασμένη πρόθεση του προέδρου της ΕΚΤ, το καλοκαίρι του 2012, να παρέμβει αν χρειασθεί και να αγοράσει μαζικά ομόλογα κρατών – μελών της Ευρωζώνης, και κυρίως της περιφέρειάς της, που κι εκείνη την εποχή δέχονταν μεγάλη πίεση. Το γεγονός είχε προκαλέσει πολύ μεγάλη αντίδραση στη Γερμανία, ακόμα και σε υψηλό ακαδημαϊκό επίπεδο, με τους «σοφούς» της γερμανικής οικονομίας να υποστηρίζουν ανοικτά ότι επιχειρείται ανατροπή των θεσμικών κανόνων λειτουργίας της ΟΝΕ.
Λογική εξέλιξη των πραγμάτων ήταν η απόφαση να προσβληθεί στο Γερμανικό Συνταγματικό Δικαστήριο, με το αιτιολογικό ότι μια τέτοια κίνηση δεν συνάδει με την αποστολή της ΕΚΤ. Συγκεκριμένα, όπως είχε υποστηριχθεί τότε, αντίκειται στο άρθρο 123 της Συνθήκης Λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Ενωσης (ΣΛΕΕ), που απαγορεύει τη νομισματική χρηματοδότηση – παρέμβαση. Τότε ήταν που το ανώτατο γερμανικό δικαστήριο είχε παραπέμψει την υπόθεση στο ΔΕΕ, ως μόνο αρμόδιο, και τώρα εκδόθηκε η απόφαση.
Πίσω στο 2012, ένα ενδεχόμενο Grexit προκαλούσε ανατριχίλα, κυριολεκτικά. Η Ευρωζώνη και οι θεσμοί της ήταν απροετοίμαστοι για την αντιμετώπιση ενός τέτοιου φαινομένου, με ό,τι θα συνεπαγόταν. Η περίπτωση που αναφέρεται παραπάνω, με την πρόθεση του επικεφαλής της ΕΚΤ να παρέμβει στις αγορές ομολόγων και να στηρίξει τους ευρωπαϊκούς τίτλους, ακόμα και σε θεωρητικό επίπεδο, είχε δεχθεί τέτοια αμφισβήτηση που κατά πάσα πιθανότητα, αν ετίθετο θέμα υλοποίησης μιας τέτοιας απόφασης, να απορριπτόταν.
Ωστόσο, ο καιρός πέρασε, τα προβλήματα, το ένα μετά το άλλο, λύθηκαν και σε Βρυξέλλες και Φρανκφούρτη φρόντισαν «να πάρουν τα μέτρα τους». Σήμερα, ένα ενδεχόμενο Grexit παραμένει απευκταίο, ωστόσο εν πολλοίς υποστηρίζεται ότι είναι πλέον αντιμετωπίσιμο. Σε κάθε περίπτωση, οι γραμμές άμυνας που έχουν χαραχθεί, σε οικονομικό επίπεδο τουλάχιστον, είναι πολύ περισσότερες σε σχέση με προ τριετίας. Το μόνο σίγουρο είναι ότι κανείς νοήμων δεν θέλει να δοκιμάσει στην πράξη τον βαθμό ετοιμότητάς τους. Αν κρίνει, ωστόσο, κανείς με βάση την απόφαση του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ενωσης (ΔΕΕ), σε Βρυξέλλες και Φρανκφούρτη κανείς δεν πρόκειται πλέον να αιφνιδιαστεί…
6 Σχόλια
Comments feed for this article
22 Ιουνίου, 2015 στις 12:13 πμ
Απόφαση – «βόμβα» διευκολύνει τη χρεοκοπία | ΚΩΣΤΑΣ Δ. ΚΑΒΒΑΘΑΣ
[…] Απόφαση – «βόμβα» διευκολύνει τη χρεοκοπία. […]
22 Ιουνίου, 2015 στις 12:20 πμ
aftercrisis
Αυτό ισχύει απο το 2012 (με το «whatever it takes» του Ντράγκι).
Με η χωρίς απόφαση του Διακαστηρίου, η ΕΚΤ θα πυροδοτούσε τον εκτοξευτή μπαζούκας.
Μετά θα εύρισκαν τρόπο να το νομιμοποιήσουν με άλλη απόφαση.
Η ΕΚΤ λειτουργεί με «νομιμοποίηση εξόδου» (οutput legitimation). Δηλαδη δεν λογοδοτεί σε αντιπροσωπευτικά σώματα, πολύ περιορισμένα στη δικαστική εξουσία και κρίνεται κυρίως με βάση την επιτυχία ή αποτυχία των αποφάσεών της. Αν η στήριξη πετυχει, νομιμοποιείται de facto. Αν όχι, έχει πρόβλημα.
22 Ιουνίου, 2015 στις 1:12 πμ
sodoma&gomora
…βιάζεται πολύ ο κύριος Μαντέλας
L’article 33 auquel la Cour se réfère dans sa decision ne dit rien sur des pertes nettes de la BCE, just comment imputer un manque à gagner inférieur aux recettes de la politique monétaire. La BCE va perdre beaucoup plus.
En fait, en déclarant explicitement que la BCE n’est pas un créancier privilégié, la CJUE fait un cadeau empoisonné à la BCE. Cela implique qu’une perte sur événement de credit n’est pas un financement monétaire et n’est donc pas contraire aux traités Européen. Cela permet au gouvernement Grec de faire défaut sur la garantie implicite qui s’applique au ELA, qui est autour de 80 Milliards actuellement.
La Grèce est en train de rouler la BCE, et toute l’eurozone, dans la farine : tous les jours, entre 200 et 400 millions de bons euros en papier sont retirés par les Grecs et mis dans leur matelas, en échange de quoi le gouvernement Grec garantit une ELA, garantie qu’il est complètement incapables d’honorer.
La BCE est coincée : bloquer les ELA, c’est être le déclencheur de la crise Grecque au niveau politique, ce que la BCE ne veut pas faire, et c’est aussi cristalliser des pertes plus élevées que son capital, avec de fortes repercussions non seulement à Berlin mais aussi à Karlsruhe ( la plainte de HW Sinn s’appesantit particulièrement sur TARGET2). Laisser les ELA monter chaque jour, c’est augmenter la taille du problème. Le seul réel espoir de la BCE, comme le reconnait Draghi, est de passer a l’Union Fiscale, en faisant porter les pertes sur les obligations Grecques sur les gouvernement de la zone Euro.
22 Ιουνίου, 2015 στις 1:45 πμ
Πάνος
Το οποίον;
22 Ιουνίου, 2015 στις 1:54 πμ
aftercrisis
Ο Gauweiler ήταν ένας απο τους μόνιμους ευρωσκεπτικιστές «αντάρτες» του CDU/CSU. Είχε μονίμως στο στόχαστρο δικαστικών αγώνων τον Τρισέ και μετά τον Ντράγκι.
Έχανε διαρκώς ψηφοφορίες στο κόμμα και στη βουλή και δίκες στα δικαστήρια, στο τέλος είδε κι απόιδε και παραιτήθηκε από βουλευτής.
22 Ιουνίου, 2015 στις 9:14 πμ
Μιχάλης Μιχελής
Η απόφαση αυτή, όπως κι άλλες παρόμοιες τυπικές πράξεις, φανερώνουν το χειροπιαστό δεδομένο, ότι οι εικασίες, επί των εν δυνάμει συνεπειών (που λένε διάφοροι εγχώριοι και ξένοι σχολιαστές), αναφερόμενοι στη θεωρία του ντόμινο (στην εκδοχή ενός Grexit), στην περίπτωση του χρήματος, τελικά δεν ισχύει. Πολλά επιστημονικά συγγράμματα έχουν γραφεί για τούτη την περίφημη αλληλουχία των γεγονότων, τύπου «ντόμινο». Μια κατάσταση, που ιστορικά ξεκίνησε από την φυσική συνέπεια των πραγμάτων (από την οικολογική υποβάθμιση) και κατέληξε στη γεωπολιτική (στην επέκταση του κομμουνιστικού κινδύνου).
Όπως μάλιστα σημειώνει ο Τσόμσκι, στην ανάλυση της θεωρίας του «ντόμινο» (που έγινε στην μόδα την εποχή του μακαρθισμού), τα ισχυρά κράτη για να προστατευθούν οικονομικά, από ένα νέο παγκόσμιο κραχ, έφτιαξαν συμμαχίες «πλούτου» (όπως η ΕΟΚ), όπως η Παγκόσμια Τράπεζα, όπως το ΔΝΤ. Δηλαδή απέναντι στο ηθικό και πολιτικό βραχίονα τον ΟΗΕ, ο κόσμος διαιρέθηκε σε πλούσιους και φτωχούς, σε δανειστές και δανειζόμενους. Όλες οι παγκόσμιες οικονομικές συμφωνίες που υπογράφτηκαν στις δεκαετίες του ’60, είχαν αυτό το στόχο , δηλαδή την κατοχύρωση ενός status, που σε περίπτωση κρίσης ενός κράτους, τα υπόλοιπα συμβαλλόμενα μέρη να εξασφαλιστούν και παράλληλα, ν’ απομονώσουν τον οικονομικό ή πολιτικό «ιό», στο να μολύνει (μέσω του ντόμινο), τους υπολοίπους. Αυτή η συνοχή κλονίστηκε ισχυρότατα στην πετρελαϊκή κρίση του 1973, με την απόφαση των Αράβων της OAPEC ( και αργότερα OPEC). Η συγκεκριμένη τότε απορύθμιση των αγορών, έδειξε τα τρωτά σημεία της κι ανάγκασε το κεφάλαιο να βρει πιο εξελιγμένες μορφές συνεργασίας, για να κλείνει γρήγορα τις «τρύπες» σε μια περίπτωση οικονομικών ατυχημάτων. Αυτά ήταν τα χρηματοοικονομικά παράγωγα, η κινητικότητα των κεφαλαίων και η εξέλιξη της ηλεκτρονικής τεχνολογίας.
Το χρηματοπιστωτικό σύμφωνο σταθερότητας έδειξε τις αντοχές του.
1. Στη δεύτερη πετρελαϊκή κρίση του 1979-80, με την αλλαγή του καθεστώτος στο Ιράν και με την άνοδο των τιμών στην ενέργεια.
2. Στη δεκαετία του 1980, με την μεγάλη διεθνή κρίση χρέους, εξαιτίας ότι οι αναπτυσσόμενες χώρες της Λατινικής Αμερικής και της Αφρικής, αθέτησαν την αποπληρωμή των χρεών τους.
3. Στην κρίση των PIGS και της Ιρλανδίας, Ισλανδίας.
Η λεγόμενη «Συναίνεση της Ουάσιγκτον» (1988), δηλαδή η συνεργασία του ΔΝΤ, της Παγκόσμιας Τράπεζας και των ΗΠΑ, έφτιαξαν ένα τυποποιημένο κανονισμό, ένα αυστηρό πλαίσιο δανειοδότησης, που χρησιμοποιεί τώρα και για την Ελλάδα η τρόϊκα.
-Δημοσιονομική πειθαρχία, μέσω ενός ισοσκελισμένου προϋπολογισμού.
-Περιορισμός των κυβερνητικών δαπανών.
-Φορολογική μεταρρύθμιση.
-Απελευθέρωση των χρηματοπιστωτικών αγορών και καθορισμό των επιτοκίων από τις αγορές.
-Απελευθέρωση του διεθνούς εμπορίου και περιορισμό των προστατευτικών μέτρων και των ελέγχων κυκλοφορίας κεφαλαίων.
-Κατάργηση των εμποδίων στην είσοδο και την αποχώρηση
των ξένων επιχειρήσεων.
-Πώληση των δημοσίων επιχειρήσεων.
-Όχι ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την προστασία των περιουσιακών δικαιωμάτων.
-Δημιουργία Ανεξάρτητης Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ).
-Απελευθέρωση τιμών.
Όλα αυτά εφαρμόστηκαν στην εντέλεια, στη δεκαετία του ’90 με τη Φιλανδική κρίση (γι αυτό τώρα οι Φιλανδοί είναι από τους ισχυρότερους επικριτές μας), αλλά και στην κρίση της Άπω Ανατολής. (Σημείωση: Η μόνη που ξέφυγε την τελευταία στιγμή από την παρέμβαση του ΔΝΤ στη δεκαετία του ’90 ήταν η ενωποιημένη Γερμανία, που μέσω του Σόιμπλε και στη συνέχεια του Σρέντερ, έφτιαξε το «σχέδιο Χαρτς 4″, δηλαδή ένα made in Germany γερμανικό δημοσιονομικό σύμφωνο), γι αυτό τώρα μιλάει με πάθος για την τήρηση των κανόνων.
Επειδή παρ’ όλα αυτά, τα παγκόσμια οικονομικά γεγονότα επιταχύνουν τις τοπικές κρίσεις λόγω της φύσης των ιδιαιτέρων προβλημάτων κάθε χώρας, η πολιτική και η οικονομία συνεργάζονται πλέον στενά, μέσω του «G20» και του Financial Stability Forum (FSF), οπότε φαίνεται ξεκάθαρα, ότι η Ελλάδα, ότι κι αν λέει για ανεξάρτητη εθνική πορεία, αν δεν τα βρει με τους δανειστές της, είναι πλέον αδύνατο να επιπλεύσει μόνη της στην επιβίωσή της, όσο κι αν απομονωθεί (όπως προτείνει το ΚΚΕ). Δυστυχώς τα πράγματα έχουν σφίξει πολύ και οι ιδεολογίες έχουν παραμεριστεί από τους πραγματιστές, που λίγο πολύ λένε, ότι ο ρομαντισμός της ηθικής ( πίσω από τους αριθμούς κρύβονται άνθρωποι), έχει παρέλθει .
Τα ρεκόρ: Μετά το δανεισμό της Ελλάδας, που κατέχει το απόλυτο ρεκόρ του δανεισμού, το 1997 το ΔΝΤ είχε δώσει στη Νότια Κορέα, ένα πακέτο διάσωσης 58 δις. Ακολούθησε εκείνο της Βραζιλίας ένα χρόνο αργότερα με 40 δις.