ΟΠΛΑ

12 Ιουλίου, 2011 in Εμφύλιος

Η συνέντευξη του Ιάσονα Χανδρινού στην ΑΥΓΗ είναι, ίσως ένα καλό ερέθισμα για τους φίλους που ενδιαφέρονται για τις λεπτομέρειες του Εμφυλίου, για προβληματισμό και συζήτηση, σε δύο επίπεδα:

Δείτε εδώ: https://greekcivilwar.wordpress.com/2016/07/03/gcw-290/

Kατηγορίες

Αρχείο

34 Σχόλια

Comments feed for this article

12 Ιουλίου, 2011 στις 10:13 μμ

ΣΑΘ

@ Πάνος:

Αν αξιοποιήσατε (αναβαθμίζοντας τη συνέντευξη τού κ. Χανδρινού σε post) τον σύνδεσμο στον οποίο παρέπεμψα με το σχόλιό μου
https://panosz.wordpress.com/2008/05/06/civil_war-5/#comment-121082 , σας ευχαριστώ.

Αν όχι, πιάνω κόκκινο!

12 Ιουλίου, 2011 στις 10:59 μμ

Και ναι και όχι… Αν σας τρώει η περιέργεια, μπορώ να την ικανοποιήσω με ιδιωτικό μέηλ 😉

13 Ιουλίου, 2011 στις 10:20 πμ

Ας αρχίσουμε τη συλλογή υλικού για την ΟΠΛΑ από εδώ:

http://metwpoistorias.blogspot.com/2010/01/1944.html

Η εκτέλεση του Ν. Καλύβα από την ΟΠΛΑ

Η ΟΠΛΑ, όσες αντιρρήσεις και να έχει κανείς για το σύνολο της δράσης της, (ειδικά για την περίοδο μετά τον Αύγουστο του 1944), είναι γεγονός ότι περιόρισε την προδοσία στην Αθήνα. Πάρα πολλοί συνδικαλιστές του ΕΕΑΜ σώθηκαν την τελευταία στιγμή από την εκτέλεση μόνο και μόνο από τον φόβο που προκαλούσαν οι τρομοκρατικές μέθοδοι της ΟΠΛΑ στους αντιπάλους του εργατικού κινήματος και του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα.

Στις 24 Ιανουαρίου του 1944, ημέρα Πέμπτη και ώρα 7.15 πρωινή, εκτελείται ο σοσιαλφασίστας υφυπουργός Εργασίας και ταυτόχρονα γραμματέας της Εθνικής (διάβαζε προδοτικής) Συνομοσπονδίας Εργατών Ελλάδας, Νικόλαος Καλύβας. Γνωστός συνδικαλιστής του Μεσοπολέμου, στη συνέχεια στέλεχος του μεταξικού συνδικαλισμού και από τον Μάιο του 1941 ένας από τους Κουίσλινγκς της εργατικής τάξης της χώρας μας. Η εκτέλεση έγινε υποδειγματικά από κομάντο της ΟΠΛΑ.

Δύο ημέρες πριν, ο συνδικαλιστής του Εργατικού ΕΑΜ Σταμάτης Μαστρογιαννάκος, είχε μπει με «τσαμπουκά» στα γραφεία του Υφυπουργείου Εργασίας και είχε ανοιχτά απειλήσει τον Καλύβα (με τον οποίο είχε ανοιχτούς λογαριασμούς από την δεκαετία του 1930), για έναν νόμο που προωθούσε η κυβέρνηση Ράλλη, νόμο που καταργούσε την απαγόρευση των απολύσεων εργατών από τις επιχειρήσεις που απασχολούνταν. Η απαγόρευση είχε διαταχθεί από τον Τσολάκογλου, μέσα στον τραγικό για τη φτωχολογιά χειμώνα του 1941, στην προσπάθειά της κυβέρνησης του να περισώσει ότι μπορούσε από το ήδη εξανεμισμένο εισόδημα των εργατών.

Εννοείται ότι μετά την εκτέλεση του Καλύβα – η οποία μάλιστα χαιρετίστηκε από το Λονδίνο, για να τα λέμε και όλα, χωρίς να αφήνουμε την προπαγάνδα της μπουρζουαζίας να συσκοτίζει την κρίση μας – ένας από τους πρώτους που πιάστηκαν ως ύποπτοι ήταν ο Σταμάτης Μαστρογιαννάκος.

Η κατηγορία ενάντια στον Μαστρογιαννάκο στηρίχθηκε στη βασική μαρτυρία ενός συνδικαλιστή της παράταξης του Καλύβα που ήταν παρών, όταν ο τελευταίος απειλήθηκε.

Λίγες ημέρες μετά, ο σύντροφος Μαστρογιαννάκος, μέσω του Φώτη Μακρή (αργότερα ηγέτη του καραμανλικού εργατοπατερισμού, μόνιμος γραμματέας της ΓΣΕΕ για είκοσι σχεδόν χρόνια μετά τον Εμφύλιο, αλλά το 1944 μέλος του ΕΕΑΜ), που τού πήγε στο κελί φαΐ και τσιγάρα, απείλησε τον μάρτυρα ότι αν δεν ανακαλέσει την αρχική του κατάθεση, τόσο αυτός όσο και τα παιδιά του θα μπουν στη «μαύρη λίστα» της ΟΠΛΑ. Ο βασικός μάρτυρας, όπως έλεγε αργότερα ο Μακρής, παρέλυσε ολόκληρος από την απειλή. Αμέσως ανακάλεσε τα πάντα και ο Μαστρογιαννάκος ελλείψει αποδείξεων αφέθηκε ελεύθερος …

Όταν η ΟΠΛΑ συνέφερε τους Άγγλους, αποτελείτο από πατριώτες που εκτελούσε προδότες. Και το Λονδίνο και όλες οι αγγλοαμερικανικές εφημερίδες πανηγύριζαν για τα κατορθώματά της. Όταν δεν συνέφερε πια, αποτελείτο από εγκληματικά κομμουνιστικά στοιχεία.

Οι New York Times, θριαμβολογούν για την εκτέλεση του υφυπουργού Εργασίας της κυβέρνησης Ράλλη, από τρεις νέους …πατριώτες (της ΟΠΛΑ δηλαδή, αλλά μετά τον Δεκέμβριο, το ξέχασαν).

και σε OCR:

DESPISED GREEK SLAIN
Labor Minister Nicholas Kalyvas Shot by Three Youths
By Wireless to
THE NEW YORK TIMES.

CAIRO, Egypt,

Jan. 28 — Greek Quisling Labor Minister Nicholas Kalyvas, reported by the Germans to have been shot yesterday by three youths, is described in patriotic Greek circles here as possibly the most despised man in the entire country.
Mr. Kalyvas, formerly of left wing tendencies, became a turncoat under the Metaxas regime, acting as chief of the labor center organization set up to replace the outlawed trades unions. Several times accused of treachery during the war, he expressed willingness to collaborate with the Germans as soon as they entered Athens.
Later as secretary of the labor union under German domination, Mr. Kalyvas came out in favor of the compulsory sending of Greek workers to Germany and agreed to the entrance of Bulgarians into Macedonia and Thrace.

Published: January 29, 1944 Copyright © The New York Times

Σε ελεύθερη μετάφραση:

Ένας σιχαμερός Έλληνας εξολοθρεύτηκε.
Ο Υπουργός Εργασίας Νικόλαος Καλύβας πυροβολήθηκε από τρεις νέους.
Από τον ανταποκριτή των
New York Times.

Κάιρο, Αίγυπτος,

28 Ιανουαρίου – Ο Έλληνας Κουίσλινγκ Υπουργός Εργασίας, σύμφωνα με τις χθεσινές γερμανικές ανταποκρίσεις, φέρεται εκτελεσμένος, από τρεις νέους. Ο δολοφονημένος, περιγράφεται από ελληνικούς πατριωτικούς κύκλους, ίσως ο πιο απεχθής άνθρωπος σε ολόκληρη τη χώρα.
Ο Καλύβας, πρώην μέλος ενός αριστερού κόμματος, αποστάτησε κατά την διάρκεια της μεταξικής περιόδου και έγινε ένας από τους ηγέτες των κυβερνητικών εργατικών οργανώσεων που αντικατάστησαν τα εκτός νόμου συνδικάτα. Κατά την διάρκεια ακόμα του πολέμου πολλές φορές κατηγορήθηκε για προδοτικές ενέργειες, ενώ ήδη από την είσοδο των Γερμανών στην Αθήνα εξέφρασε την επιθυμία της πλήρους συνεργασίας μαζί τους.
Αργότερα ως γραμματέας εργατικών σωματείων, τάχθηκε υπέρ της υποχρεωτικής μεταφοράς Ελλήνων εργατών στη Γερμανία, ενώ συμφώνησε και για την είσοδο των Βουλγάρων στην Ελληνική Μακεδονία και Θράκη.

Ο Γιώργος Μαυρίκος έχει λοιπόν απόλυτο δίκιο όταν γράφει σχετικά:

Χωρίς την δράση της ΟΠΛΑ στις πόλεις και τα αστικά κέντρα οι φασίστες και τα εγχώρια όργανά τους θα δρούσαν ανενόχλητοι, ατιμώρητοι και ασύδοτοι.
Ο φόβος όμως ότι η ίσως ΟΠΛΑ «τους γράψει στα τεφτέρια της» και έτσι θα λογοδοτήσουν, κράτησε στη ζωή εκατοντάδες συνδικαλιστικά στελέχη και χιλιάδες άλλους αγωνιστές. Και είναι τουλάχιστον παράλειψη ότι μέχρι και σήμερα ο ρόλος των παλικαριών της ΟΠΛΑ δεν έχει ακόμα αναδειχθεί κάτω από τη συκοφαντία και την πίεση της φαιάς προπαγάνδας που πενήντα χρόνια τώρα ξεδιπλώνουν οι αστοί.

οι συνεντεύξεις από τον παλαίμαχο συνδικαλιστή της Αριστεράς Σταμάτη Μαστρογιαννάκο, πάρθηκαν από τον ιστορικό Άγγελο Αυγουστίδη

13 Ιουλίου, 2011 στις 11:49 πμ

http://www.kkeml.gr/superstructure/bibliop/504opla.htm

13 Ιουλίου, 2011 στις 11:59 πμ

To βιβλίο του Στίνα «ΕΑΜ ΕΛΑΣ ΟΠΛΑ»

http://www.scribd.com/doc/11837465/%CE%86%CE%B3%CE%B9%CF%82-%CE%A3%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CF%82-%C2%AB%CE%95%CE%91%CE%9C-%CE%95%CE%9B%CE%91%CE%A3-%CE%9F%CE%A0%CE%9B%CE%91%C2%BB

…και μια «ορθόδοξη» κριτική σε αυτό:

Άγις Στίνας, «ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΟΠΛΑ»

13 Ιουλίου, 2011 στις 12:02 μμ

Η ΟΠΛΑ

http://kokkinosfakelos.blogspot.com/2011/03/blog-post_14.html

Η ΟΠΛΑ (Οργάνωση Προστασίας Λαϊκών Αγωνιστών) ήταν μια μυστική οργάνωση πατριωτών που έδρασε στο πλευρό του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ κατά την Κατοχή αλλά και στο πλευρό του ΔΣΕ, των Κ.Π. και της Αυτοάμυνας κατά τον Εμφύλιο. Τα γνωστά ιστορικά στοιχεία για την ΟΠΛΑ είναι ελάχιστα και προέρχονται κυρίως από προσωπικές μαρτυρίες. Για την ΟΠΛΑ πολλά έχουν γραφεί και ακόμα περισσότερα έχουν διαστρεβλωθεί. Το παρών άρθρο θα επιχειρήσει μια παρουσίαση των όσων αποτελούν γεγονότα.

Η ΟΠΛΑ συστήνεται ως οργάνωση κάπου προς τα τέλη του 1943. Οι λόγοι για την δημιουργία της ήταν πολλοί. Ήδη η ασφάλεια και η χωροφυλακή καταδίωκαν πάμπολλους αγωνιστές του ΕΑΜ -ΕΛΑΣ και του ΚΚΕ και πολλές εθνικιστικές αλλά με δοσιλογική δράση οργανώσεις είχαν κάνει την εμφάνισή τους. Μέσα στο κλίμα τρομοκρατίας και ταγματασφαλιτισμού που επικρατούσε το ΕΑΜ έκρινε πως άμεσα μέτρα έπρεπε να παρθούν. Αφορμή για την συγκρότηση της ΟΠΛΑ αποτέλεσε η έφοδος των ταγματασφαλιτών του Παπαναστασίου σε νοσοκομείο αγωνιστών και αναπήρων του αλβανικού στις ανατολικές συνοικίες. Εκεί εκτυλίχτηκε ένα πραγματικό όργιο ξυλοδαρμών και εκτελέσεων με το πρόσχημα ότι το νοσοκομείο αποτελούσε κρησφύγετο των κομμουνιστών.

Οι δομές και ο τρόπος λήψεως αποφάσεων της ΟΠΛΑ δεν μας είναι γνωστές. Σύμφωνα με τις αυστηρότατες αρχές του επαναστατικού μυστικού αγώνα, τα μέλη της ΟΠΛΑ γνώριζαν ελάχιστα πράγματα για τα υπόλοιπα μέλη. Κάθε μέλος γνώριζε έναν καθοδηγητή και ίσως ένα ή δύο ακόμα μέλη. Η δομή αυτή εξυπηρετούσε την απομόνωση χαφιέδων και προδοτών μέσα στην ίδια την οργάνωση. Σύμβολο της ΟΠΛΑ ήταν ο ρολόι με τους δείκτες του σταματημένους στις 12 παρά 5. Ένδειξη του πόσου χρόνου απέμενε στους προδότες και τους δοσίλογους πριν την ώρα τους. Το σήμα της ΟΠΛΑ εμφανίζονταν και προειδοποιητικά σε όσους η οργάνωση θεωρούσε ότι χρειάζονταν προειδοποίηση.

Ίσως το μυστικό της επιτυχίας της ΟΠΛΑ στην επίτευξη των στόχων της βρίσκεται τελικά στις μεθόδους στρατολογίας της. Τα μέλη της ΟΠΛΑ προέρχονταν κυριολεκτικά από κάθε στρώμα και επάγγελμα. Ο λόγος για αυτή την επιλογή ήταν εξασφάλιση της μέγιστης προσαρμοστικότητας της οργάνωσης και της δράσης της. Κύρια κριτήρια στρατολόγησης μελών ήταν ο βαθμός εμπιστοσύνης που τους είχε το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ και η ικανότητά τους να ανταπεξέλθουν στις εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες ζωής και δράσης της οργάνωσης.

Οι στόχοι της ΟΠΛΑ κατά την Κατοχή:

Οι επιλογή των στόχων της ΟΠΛΑ γίνονταν με βάση την σπουδαιότητα. Ήταν ασφαλώς αδύνατο να χτυπηθούν όλοι προδότες και οι δοσίλογοι όποτε η οργάνωση επέλεγε με βάση τα εγκλήματα του κάθε στόχου και την πληροφόρηση που είχε για αυτούς από το ΕΑΜ. Σημαντικό είναι εδώ να αναφέρουμε και το εξής: Η ΟΠΛΑ δεν δρούσε ανεξάρτητα από το ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ, όπως και δεν αυτοδικούσε. Τα χτυπήματα της αποφασίζονταν από την διοίκηση του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ και μόνο βάση μαρτυριών και καταθέσεων που συγκέντρωναν τα λαϊκά δικαστήρια και το νομικό σώμα του ΕΑΜ.
Οι στόχοι λοιπόν της ΟΠΛΑ ενέπιπταν σε μια από τις παρακάτω κατηγορίες:

· Μέλη ή στελέχη των Ταγμάτων Ασφαλείας
· Μέλη ή στελέχη της Χωροφυλακής με επιβεβαιωμένη προδοτική δράση
· Μέλη ή στελέχη προδοτικών εθνικιστικών οργανώσεων (πχ ΠΑΟ, Οργάνωση Χ κτλ)
· Μέλη της Γκεστάπο ή αξιωματικοί των Γερμανοιταλών
· Καταδότες και δοσίλογοι
· Μαυραγορίτες

Παρά τα όσα έχουν γραφεί για την ΟΠΛΑ, η οργάνωση δεν εκτελούσε πάντα τους στόχους της. Υπάρχουν αρκετές καταγεγραμμένες περιπτώσεις προειδοποίησης διαφόρων ατόμων από την ΟΠΛΑ για την προδοτική τους δράση. Σε άλλα άρθρα θα αναφερθούμε σε τέτοια περιστατικά.

Τα Δεκεμβριανά και η Λευκή Τρομοκρατία:

Με την αγγλική παρέμβαση στην Ελλάδα κατά τον Δεκέμβρη του 44, ο αγώνας της ΟΠΛΑ πήρε άλλη τροπή. Στην Αθήνα και τις άλλες πόλεις, οι φυλακές άνοιγαν από την κυβέρνηση Παπανδρέου για να εξοπλιστούν οι αιχμάλωτοι προδότες της Κατοχής με όπλα που τώρα θα στρέφονταν ενάντια στο ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ. Παράλληλα εκατοντάδες παρακρατικές ομάδες και συμμορίες συστήνονταν από την Ειδική Ασφάλεια και την Ιντέλιτζενς Σέρβις για να σπείρουν τον τρόμο στον λαό. Έτσι διαφοροποιείται και η δράση της ΟΠΛΑ. Κατά τα Δεκεμβριανά η ΟΠΛΑ στοχοποιεί ξανά τους παλιούς Ράλληδες και τους χωροφύλακες αλλά τώρα καλείτε να εξαρθρώσει και τους πράκτορες της Ιντέλιτζενς Σέρβις μέσα στις λαϊκές επιτροπές του ΕΑΜ. Οι άνθρωποι αυτοί, όλοι κάτοχοι ταυτοτήτων της μυστικής υπηρεσίας της Μ. Βρετανίας, δρουν υπονομεύοντας στα μάτια του ελληνικού λαού το ΕΑΜ μέσα από τις θέσεις που κατέχουν. Χαρακτηριστικά η ΟΠΛΑ συλλαμβάνει και παραπέμπει στα λαϊκά δικαστήρια αρκετούς φερόμενους ως επιτρόπους του ΕΑΜ που αυθαιρετούσαν όπως οι:

· Καμπανάς: Περιοχή Περιστερίου, πράκτορας της Ιντέλιτζενς Σέρβις

· Σγάγια Καίτη: Πόρνη των Γερμανών και χαφιές των SS. Για το όνομά της συλλέγονται κατηγορίες από όλη την Αθήνα. Η δικογραφία της φθάνει τις 80 σελίδες. Εκτελείται μετά από δίκη αφού διαπιστώνεται και ανάλογη συνεργασία της με τους Άγγλους.
· Σκλήρη Θάλεια: Συλλαμβάνεται ενώ μεταφέρει λίστες κομμουνιστών σε Άγγλους αξιωματικούς δικάζεται και εκτελείται από λαϊκό δικαστήριο

Και η λίστα συνεχίζεται. Η δράση της ΟΠΛΑ θα διαφοροποιηθεί κατά την περίοδο της λευκής τρομοκρατίας 1945 – 1946 και θα πάρει άλλη μορφή με τον εμφύλιο πόλεμο του 1946- 1949.

Η ΟΠΛΑ του Εμφυλίου:

Τα πρώτα χρόνια της λευκής τρομοκρατίας η δράση της ΟΠΛΑ ήταν πολύ περιορισμένη λόγω τόσο της πολιτικής αναποφασιστικότητας του ΕΑΜ και του ΚΚΕ αλλά και λόγω των μεγάλων προβλημάτων που το λαϊκό κίνημα αντιμετώπιζε σε όλη την Ελλάδα.
Στα εμφυλιακά χρόνια η ΟΠΛΑ δρα αμιγώς ως ανεξάρτητη οργάνωση. Σε περιοχές που η ΟΠΛΑ έχει διατηρήσει τον μηχανισμό της δρα ανεξάρτητα, σε άλλες που ο μηχανισμός της έχει δεχθεί πλήγματα δρα μαζί με την Αυτοάμυνα και την ΜΛΑ (Μαζική Λαϊκή Αυτοάμυνα). Στόχος των οργανώσεων αυτών είναι να αποτελούν κατασκοπευτικό σώμα για τον ΔΣΕ (περίπου σαν τα ΚΠ) αλλά και να διενεργούν επιχειρήσεις μικρής κλίμακας με στόχο τους παρακρατικούς, τα ΜΑΥ και ΜΑΔ και την χωροφυλακή. Τα στελέχη της Αυτοάμυνας και της ΟΠΛΑ φέρουν ελαφρύ οπλισμό ενώ κατά κανόνα εντοπίζονται σε αστικές ή ημιαστικές περιοχές.

Η δράση της ΟΠΛΑ και της Αυτοάμυνας στα εμφυλιακά χρόνια σε καμιά περίπτωση δεν είναι εφάμιλλη αυτής των κατοχικών χρόνων. Η βαρύνουσα πολιτική και στρατιωτική κατάσταση που έχει δημιουργηθεί και πλήττει τον ΔΣΕ επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό και την ΟΠΛΑ. Επιπροσθέτως, το αστικό κράτος και ο ΕΣ στράφηκαν με ιδιαίτερη δριμύτητα ενάντια στην πολιτοφυλακή και την ΟΠΛΑ εξαρθρώνοντάς τις σχεδόν ολοκληρωτικά σε πολλά σημεία του χάρτη. Χαρακτηριστική ήταν η ρήση του Τσακαλώτου: «Για τους συμμορίτες υπάρχει έλεος γιατί είναι στρατιώτες κανένα έλεος δεν θα υπάρξει για τους καπαπίτες».

Σημαντικότερη από τις οργανώσεις της ΟΠΛΑ και της Αυτοάμυνας κατά τα εμφυλιακά χρόνια μπορούμε να πούμε ότι υπήρξε αυτή της ΟΠΛΑ Θεσσαλονίκης. Το 1946 δόθηκε η εντολή σε κάποιον «Αλέκο» από το αρχηγείο Μακεδονίας του ΔΣΕ να δημιουργήσει αντάρτικο πόλεων στην πόλη της Θεσσαλονίκης. Εκεί συστάθηκε η οργάνωση της Στενής Αυτοάμυνας ή ΟΠΛΑ Θεσσαλονίκης από 67 μέλη χωρισμένα σε τρεις περιοχές της πόλης, την ανατολική την δυτική και κέντρο και με ενιαία κεντρική διοίκηση. Η οργάνωση διέθετε αρκετές γιάφκες και ασφαλή σπίτια, όπως και πυροτεχνουργούς, οδηγούς και τεχνικούς.

Η δράση της οργάνωσης στην Θεσσαλονίκη, περιλαμβάνει την επιλογή στόχων μέσα από πρώην συνεργάτες των Γερμανών, χαφιέδες της ασφάλειας, βαθμοφόρους της χωροφυλακής και άλλα υψηλόβαθμα κρατικά στελέχη. Οι πρώτες επιθέσεις έγιναν στις αρχές Οκτώβρη του 1946 εναντίον αστυνομικών. Η τελευταία επίθεση έγινε στις 30 Απρίλη του 1947 σε στρατιωτικό λεωφορείο των Αξιωματικών της Αεροπορίας, που ήταν και η μοιραία για την εξάρθρωση της οργάνωσης. Η σύλληψη και οι δίκες της ΟΠΛΑ Θεσσαλονίκης πραγματοποιήθηκαν στο διάστημα του Καλοκαιριού και του Φθινοπώρου του 1947.

Οι δίκες ξεκίνησαν τον Αύγουστο και το Σεπτέμβρη 1947, στο Έκτακτο Στρατοδικείο Θεσσαλονίκης. Διήρκεσαν 18 μέρες. Στις κατηγορίες αναφέρονταν ότι οι 67 κατηγορούμενοι είχαν καταρτίσει και συμμετείχαν σε ομάδες με σκοπό την απόσπαση μέρους της Επικράτειας, η παράνομη κατοχή και χρήση οπλισμού και, φυσικά, οι ανθρωποκτονίες και οι απόπειρες ανθρωποκτονιών. Από τους αγωνιστές της ΟΠΛΑ Θεσσαλονίκης 47 εκτελέστηκαν πίσω από τις φυλακές του Γεντί Κουλέ σε τρία γκρουπ στις 17, 21 και 23 Οκτώβρη του 1947.

Χρονολόγιο της δράσης της ΟΠΛΑ Θεσσαλονίκης:

Στις 2 Οκτωβρίου του 1946 και ώρα 4:00 μ.μ. γίνεται δολοφονική απόπειρα με περίστροφο, κατά του χωροφύλακα Μακρή στην Τούμπα Θεσσαλονίκης.
Στις 6 Οκτωβρίου 1946 και ώρα 23:15 δολοφονείται με πιστόλι, ο Υποδιοικητής Ασφαλείας Θεσσαλονίκης, Μοίραρχος Κωφίτσας Δημήτριος.
Στις 1 Νοεμβρίου του 1946 και ώρα 20:20 πραγματοποιείται επίθεση κατά της Αστυνομικής περιπόλου στην πλατεία της Αγίας Σοφίας Θες/νίκης και δολοφονία του υπενωμοτάρχη Χρήστου Παγώνη. Εκεί πέφτει νεκρός και ο αντάρτης πόλης Χαράλαμπος Νικολαϊδης.
Στις 7 Νοεμβρίου του 1946 και ώρα 18:45 γίνεται επίθεση με δύο χειροβομβίδες κατά του καφενείου «Ελληνικόν», στη συμβολή των οδών Τσιμισκή και Καρόλου Ντηλ. Το καφενείο αποτελούσε στέκι διάφορων εθνικιστικών συλλόγων και μηχανισμών
Στις 18 Νοεμβρίου 1946 και ώρα 19:45 πραγματοποιείται επίθεση με χειροβομβίδες κατά του Α Αστυνομικού Τμήματος.
Στις 3 Δεκεμβρίου του 1946 και ώρα 20:20 γίνεται επίθεση κατά της Αστυνομικής περιπόλου στην οδό Αγίας Σοφίας.
Στις 14 Ιανουαρίου 1947 και ώρα 14:40 γίνεται απόπειρα δολοφονίας με χρήση χειροβομβίδας κατά του Βασιλικού επιτρόπου Ταμβακά Θεμιστοκλή.
Στις 26 Μαρτίου 1947 και ώρα 6μ.μ. γίνεται απόπειρα δολοφονίας με πιστόλι, κατά του εθνικόφρονα περιπτερούχου Δημητριάδη Αναστάσιου, ο οποίος τραυματίζεται σοβαρά.
Στις 13 Απριλίου 1947 και ώρα 8μ.μ. πραγματοποιείται επίθεση με αυτόματα όπλα, κατά του καφενείου του Απόστολου Μπόνου (κέντρο εθνικοφρόνων) και δολοφονείται ο Γιαννουλάκης Γεώργιος .
Στις 30 Απριλίου 1947 και ώρα 7:20π.μ. πραγματοποιείται η σοβαρότερη επίθεση της οργάνωσης κατά των Αξιωματικών της Αεροπορίας

13 Ιουλίου, 2011 στις 12:14 μμ

Τα πρακτικά της δίκης της ΟΠΛΑ στη Θεσσαλονίκη:

http://www.scribd.com/doc/13421946/-

13 Ιουλίου, 2011 στις 12:16 μμ

Δύστροπη Πραγματικότητα

Τι Μπάαντερ-Μαϊχοφ και τι Ερυθρές Ταξιαρχίες, ερασιτέχνες μπρος στην ΟΠΛΑ…

14 Ιουλίου, 2011 στις 10:33 πμ

Αθανάσιος Αναγνωστόπουλος

Αμ η δολοφονία τόσων αρχειομαρξιστών δεν ήταν αντιστασιακή πράξη κατά του βάρβαρου καταχτητή;

14 Ιουλίου, 2011 στις 10:48 πμ

Δύστροπη Πραγματικότητα

«Αμ η δολοφονία τόσων αρχειομαρξιστών δεν ήταν αντιστασιακή πράξη κατά του βάρβαρου καταχτητή;»

Να προσθέσουμε στους αρχειομαρξιστές και τους τροτσκιστές. Όπου εκείνη την περίοδο, στα μάτια των κομμουνιστών του ΚΚΕ, το να είσαι τροτσκιστής σήμαινε πως είσαι κρυφός πράκτορας του φασισμού, οπότε το να αναμένεις ανθρώπινη αντιμετώπιση από το ΚΚΕ, όντας τροτσκιστής, ισοδυναμούσε με το να πιστεύεις στα θαύματα…

Αυτή η αντιμετώπιση των διαφωνούντων, ακόμα και αυτών που ανήκαν στην ίδια πολιτική οικογένεια, πήγαζε από την εξαιρετικά αυταρχική λογική από την οποία εμφορούνταν τα κομμουνιστικά κόμματα γενικότερα.

15 Ιουλίου, 2011 στις 10:12 πμ

Χανδρινός:

Στην ουσία προέκυψαν δύο Ελλάδες: Η Ελλάδα της εθνικόφρονης νομιμότητας, που ακύρωνε τους αγώνες μιας ολόκληρης γενιάς, και η περιθωριοποιημένη πολιτικά Ελλάδα της “ηθικής νομιμότητας”, που προσπαθούσε να συντηρήσει την κληρονομιά του συλλογικού ήθους που εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1940-’44. Σε κάθε περίπτωση οι κραδασμοί που προκάλεσε η Κατοχή και η Αντίσταση στο σώμα της ελληνικής κοινωνίας παραμένουν ορατές και σήμερα.

*

Το διαβάζω και δε μπορώ να το πιστέψω – πως είναι δυνατόν να διατυπώνονται τέτοιες «αποφάνσεις»: η μια Ελλάδα (η νικήτρια του Εμφυλίου) εμφανίζεται να μη διαθέτει το παραμικρό «ήθος» – σε αντίθεση με την άλλη, την ηττημένη! Αν δεν πρόκειται για παρανόηση (;) είναι κάτι υπεράνω σχολιασμού.

Αξίζει να σημειωθεί η «έντεχνη» (αλλά τόσο διαφανής…) προσπάθεια να οικειοποιηθεί για τη «δική του» πλευρά τη λάμψη (και το μύθο) της Εθνικής Αντίστασης. Λες και μονάχα το ΚΚΕ έκανε αντίσταση ή είναι ο μοναδικός αυθεντικός εκφραστής της!

Σημειωτέον ότι ΟΛΟΙ οι σύμμαχοι του ΚΚΕ στο ΕΑΜ, μηδενός εξαιρουμένου, βρέθηκαν ένας ένας απέναντί του, από το 1946 και μετά. Και βέβαια εξαρχής και αποφασιστικά απέναντι βρέθηκε το κέντρο, οι ηγέτες του οποίου μάλιστα ήταν πρωθυπουργοί στο μεγαλύτερο διάστημα του κατοχικού και μετακατοχικού Εμφυλίου (Παπανδρέου, Πλαστήρας, Σοφούλης).

15 Ιουλίου, 2011 στις 10:17 πμ

Χανδρινός:

Το γεγονός ότι η ένοπλη αντίσταση πήρε τόσο μαζικές διαστάσεις στην Ελλάδα μπορεί να εξηγηθεί μόνο μέσα από την κατανόηση της κοινωνικής πραγματικότητας εκείνης της εποχής.

*

Ισχύει εν μέρει. Ο άλλος λόγος της ένοπλης αντίστασης ήταν η παντελής κατάρρευση του (παραδοσιακού) κράτους και των μηχανισμών του. Η ζωή απεχθάνεται το κενό και το κενό εκείνη την περίοδο μεταφραζόταν σε μια άκρως επικίνδυνη κατάσταση για την επιβίωση, την αξιοπρέπεια, την περιουσία κλπ. Αυτά έδεσαν με τους λόγους που επικαλείται ο Χανδρινός και οι οποίοι (από μόνοι τους) δεν επεξηγουν τίποτα.

15 Ιουλίου, 2011 στις 10:25 πμ

Χανδρινός:

Είτε μέσα από την άρνησή της, είτε μέσα από την αναγνώριση των ιδανικών της, η Αντίσταση παρέμεινε και παραμένει ακόμα στο επίκεντρο των συζητήσεων και του δημόσιου λόγου.

*

Η φράση αυτή θυμίζει το θεολογικό σύνδρομο του καλού / κακού. Γιατί, στα 2011, μπορούμε πια να πούμε με βεβαιότητα ότι κάθε συλλογική αποκρυστάλλωση εκείνης της εποχής και ΙΔΙΩΣ οι ένοπλες οργανώσεις, ενσωμάτωναν μέσα τους και ιδεολογία και μίσος και προσωπικά συμφέροντα και καθάρματα και κατακάθια. Οι αναλογίες έπαιζαν – από τόπο σε τόπο και από μήνα σε μήνα. Παντού και πάντα όμως, ειδικά στα 1944, κοινός παρανομαστής ήταν ο θάνατος (του άλλου).

Ας επιχειρήσει κάποιος, για παράδειγμα, να κάνει μια σύγκριση ανάμεσα στις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις των ΤΑ στην επαρχία και στη σφαγή του Βαλτετσίου (Ιούνιος 1944) από τον ΕΛΑΣ. Οι ομοιότητες (σε ήθος, αναλγησία, πλιάτσικο, φονικό ένστικτο, θανατώσεις μελών της οικογένειας κλπ) είναι ανατριχιαστικές.

15 Ιουλίου, 2011 στις 10:31 πμ

Χανδρινός, αποκρούοντας ο ίδιος τις προηγούμενες απαντήσεις του:

Τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια τάση επανεξέτασης και ανατροπής του σχηματικού δίπολου “καλοί αριστεροί – κακοί δεξιοί” και μέσα από τοπικές έρευνες έχει πράγματι προκύψει μια σχετικοποίηση των κινήτρων τόσο της ένοπλης αντίστασης όσο και του δωσιλογισμού στην Κατοχή, κυρίως, σε ό,τι αφορά την ύπαιθρο.

*

Εδώ, συμφωνούμε. Να δούμε όμως τι θα πουν για τον Ιάσονα οι γνωστοί «αριστεροί» μπετόβλακες, οι οποίοι… σκίζονται για την αξία του αναφερομένου διπόλου 😉

15 Ιουλίου, 2011 στις 10:50 πμ

Χανδρινός:

Τα όποια συμπεράσματα για την ΟΠΛΑ δεν πρέπει να διατυπώνονται εκτός πλαισίου, δηλαδή χωρίς να λαμβάνεται υπόψη πως η βία της εποχής ήταν καταστασιακή. Η βία της αριστεράς δεν προκύπτει εν κενώ, αλλά απαντά σε μια οργανωμένη και θεσμοποιημένη εκστρατεία εξόντωσης της.

*

Καταρχήν, σωστό. Το κλειδί όμως είναι στη διάκριση των ενεργειών: ποιά δράση ήταν αντίσταση και ποια δράση ήταν εμφύλιος. Πχ η εξόντωση των «αντιδραστικών» (που αναλάμβανε η ΟΠΛΑ) κατά τη διάρκεια της κατοχής, ήταν εμφύλιος. Η εξόντωση των δωσιλόγων, μαυραγοριτών κλπ ήταν αντίσταση. Που τελειώνει το ένα και που αρχίζει το άλλο;

Έπειτα, η εξαιρετικά πυκνή δραστηριότητα της ΟΠΛΑ στα Δεκεμβριανά, δε μπορεί να είναι παρά εμφύλιος. Το ίδιο και στη συνέχεια, με την Αυτοάμυνα και το αντάρτικο πόλης, σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη κυρίως.

Να σημειώσουμε εδώ ότι η ΟΠΛΑ δεν καθοδηγούνταν ούτε από το ΕΑΜ ούτε από τον ΕΛΑΣ, αλλά απευθείας από το ΠΓ του ΚΚΕ και ειδικά από τον Ιωαννίδη. Με διαταγές του οποίου στελέχη της ΟΠΛΑ Αθήνας ανάλαβαν «καθήκοντα» και εκτός Ελλάδος, πχ στο Μπούλκες.

15 Ιουλίου, 2011 στις 11:10 πμ

Χανδρινός:

Η βία της αριστεράς δεν προκύπτει εν κενώ, αλλά απαντά σε μια οργανωμένη και θεσμοποιημένη εκστρατεία εξόντωσης της. Αν αυτό παράγει έναν νέο προβληματισμό, θεωρώ τη “συνεισφορά” μου επιτυχημένη.

*

Ενδιαφέρουσα οπτική. Αλλά η αριστερά δεν αντιμετώπισε τότε για πρώτη φορά τη βία, ως κάτι καινούριο. Την ήξερε πολύ καλά από τον καιρό του Μεταξά και τα στελέχη της (του ΚΚΕ, δηλαδή) την είχαν σπουδάσει ενδελεχώς στις μετεκπαιδεύσεις τους στη Σοβιετική Ένωση. Με άλλα λόγια, η βία εκ μέρους της αριστεράς θεωρήθηκε και αυτονόητη και φυσιολογική, στα πλαίσια της εποχής.

Το πρόβλημα είναι ποιές πολιτικές υπηρέτησε η βία και πόσο επεκτάθηκε πέρα από τους διακηρυγμένους σκοπούς του ΕΑΜ. Εδώ βρίσκεται το σημείο κλειδί και για τη βία της ΟΠΛΑ. Η επέκταση της βίας στους «αντιδραστικούς», δηλαδή σε όποιον δεν συμφωνούσε με το ΕΑΜ, ήταν καθοριστική (και πολύ σύντομα καταδικαστική) για τις σχέσεις του ΕΑΜ (και του ΚΚΕ) με τον ελληνικό πληθυσμό. Και με την ευρύτατη εφαρμογή της, ήδη από το 1943, αλλά κυρίως το 1944, πυροδότησε την εκρηκτική ανάπτυξη της αντικομμουνιστικής παράταξης, στα πλαίσια της οποίας (και ανάλογα με τις πολιτικές επιδιώξεις των εγγλέζων) την αιχμή του δόρατος έπαιζαν τα ΤΑ, τυπικά εχθρικά στην κυβέρνηση του Καϊρου και τους Άγγλους (όχι όμως και στην πραγματικότητα) όπως έχουμε δει αναλυτικά σε παλαιότερα πόστ της καλύβας.

15 Ιουλίου, 2011 στις 3:37 μμ

ΣΑΘ

Περιέργως πως, η βιβλιογραφία συστηματικά περί ΟΠΛΑ, είναι φτωχή!

Αναφέρω ενδεικτικά το ‘κλασικό’ βιβλίο τού Γ. Καράγιωργα «Η ΟΠΛΑ χωρίς θρύλο», το βιβλίο τού Γ. Μόδη «Τέσσαρες δίκες στη Θεσσαλονίκη» (1959), [διαθέσιμο στην ηλεκτρονική δ/νση http://www.scribd.com/doc/13433519/-1959%5D, το βιβλίο τού Τ. Κατσαρού «Μια απόφαση μάχομαι μέχρι το τέλος. Στενή Αυτοάμυνα (ΟΠΛΑ) 1946-1947».
Ανυπομονούμε να διαβάσουμε και το ήδη ‘πολυακουσμένο’ βιβλίο τού νεαρού ιστορικού κ. Χανδρινού. Όλα τα σημάδια, πάντως, (συνεντεύξεις, βράβευση από πολύ συγκεκριμένο ‘χώρο’ κ.τ.λ.), δείχνουν ότι πρόκειται πιθανότατα για μια ακόμη αριστερή αγιογραφία….

Αναφορές, βέβαια, στη σύσταση και στη δράση τής οργάνωσης αυτής, υπάρχουν σποράδην σε πάρα πολλά βιβλία. (Π. χ. στο εξαιρετικά δυσεύρετο βιβλίο τού Γιάννη Μπαλαφούτα «Φενεός ’43 – ’44», στο βιβλίο τού Σ. Περράκη «Φαντάσματα του Εμφυλίου», στο βιβλίο τού Α. Στίνα «ΕΑΜ – ΕΛΑΣ – ΟΠΛΑ», στο κείμενο τού καθηγητή Σ. Καλύβα «Κόκκινη τρομοκρατία: Η βία τής Αριστεράς στην Κατοχή» [που περιέχεται στο βιβλίο του M. Mazower (επιμ.) «Μετά τον Πόλεμο»], στο βιβλίο «Ματωμένες Μνήμες 1940-45» του Ι. Μπουγά και σε πάρα πολλά άλλα).

Η ‘θρυλική’ για κομμουνιστές και συμπαθούντες, και εξόχως δυσώνυμη και απαισίας μνήμης για τους αντιπάλους τους ΟΠΛΑ (“Οργάνωση Προστασίας Λαϊκών Αγωνιστών”), πρωτοεμφανίσθηκε στο προσκήνιο της ελληνικής ιστορίας το φθινόπωρο του 1943 ως μυστική ‘πολιτική αστυνομία’, η οποία αρχικά λειτούργησε ως υπηρεσία ασφαλείας για τα υψηλά κλιμάκια της Αντίστασης, για να εκφυλισθεί σύντομα σ’ ένα δίκτυο ομάδων δολοφονίας, που έδρασε κυρίως στην Αθήνα αλλά και σε άλλες περιοχές της χώρας. (Δες και Μ. Mazower, “Στην Ελλάδα τού Χίτλερ”). Σύμφωνα με άλλες πηγές η οργάνωση αυτή, ελεγχόμενη πάντοτε (μέσω παθιασμένων, αποφασισμένων και απολύτως εμπίστων στελεχών του) απ’ ευθείας από το ΚΚΕ, πρωτοεμφανίζεται την άνοιξη του 1943.
Πέραν της προστασίας ανωτέρων στελεχών της ΕΑΜικής Αντίστασης (ΚΚΕ), της διενεργείας κάποιων σαμποτάζ και της εξόντωσης κάποιων πραγματικών προδοτών, συνεργατών, μαυραγοριτών κ.τ.τ., [κυρίως] στόχος της υπήρξε η δολοφονία διαφωνούντων -και γι’ αυτό εξόχως ‘υπόπτων’- κομμουνιστών αλλά και πολιτικών αντιπάλων (μη κομμουνιστών), με την άδικη και βολική την εποχή εκείνη « ρ ε τ σ ι ν ι ά » τού ‘αντιδραστικού’ ή τού ‘προδότη’.

Το α δ ί κ ω ς και π ο τ α μ η δ ό ν χυμένο αίμα αυτών τών τελευταίων, (που εξοντώθηκαν απάνθρωπα και ανελέητα όχι για κάτι πραγματικά κακό ή ανέντιμο που είχαν κάμει, μα γι’ αυτό που ήταν και το οποίο το ΚΚΕ απλώς δεν ενέκρινε και δεν ανεχόταν), υπήρξε το σημείο καμπής η απαρχή μεγάλων δεινών για τον τόπο αλλά και για το ίδιο το ΚΚΕ, το οποίο (πιστό στο δόγμα σύμφωνα με το οποίο ‘όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εχθρός μας και πρέπει να εξοντωθεί αλύπητα’, ‘λεπίδι στην αντίδραση’), θεώρησε ότι η Κατοχή και η Αντίσταση τού έδιναν τη μεγάλη ευκαιρία που ζητούσε να ξεκαθαρίσει το πεδίο έτσι ώστε να μπορέσει να καταλάβει (μεταπολεμικά) την εξουσία.

Μετά τη Βάρκιζα και μέχρι το 1947, η δράση τής ΟΠΛΑ αναπροσαρμόσθηκε στη νέα κατάσταση και συνάπτεται εν πολλοίς με τη γνωστή ως «Μαζική Λαϊκή Αυτοάμυνα» και τη «Στενή Αυτοάμυνα» (Θεσσαλονίκη).

15 Ιουλίου, 2011 στις 8:08 μμ

δεξιος

Moυ αρεσει οτι εχει ως παραδειγμα τους Γερμανους που εχουν κατορθωσει να συγκροτησουν ενα «συναινετικο αφυγημα» για το παρελθον.
Μονο που αυτο το αφηγημα καταδικαζει βεβαια τα SS και την Γκεσταπο αλλα καταδικαζει ταυτοχρονα και το Τειχος του Βερολινου και τη Σταζι.
Αφηγημα που δοξαζει αντιστοιχους οργανισμους με την ΟΠΛΑ οπως η Σταζι,η Γκεπεου ,η Σεκουριτατε και παρεμφερεις υπηρεσιες δεν υπαρχει στην Ευρωπη και πρεπει να καταφυγει σε αλλες ηπειρους (Κουβα.Β.Κορεα) για να βρει.

15 Ιουλίου, 2011 στις 9:11 μμ

Πολύ σωστή παρατήρηση… 😉

16 Ιουλίου, 2011 στις 12:56 πμ

ΣΑΘ

Λέει ο κ. Χανδρινός:

«Για δεκαετίες το πολιτικό σκηνικό θεμελιωνόταν πάνω στην απονομιμοποίηση τής Εθνικής Αντίστασης….»
Σχόλιο: Δεν είχε απονομιμοποιηθεί η Εθνική Αντίσταση στο σύνολό της. Είχε απονομιμοποιηθεί ένα (δυστυχώς πολύ μεγάλο) κομμάτι της το οποίο, επ’ ευκαιρία αλλά (σε μεγάλο βαθμό) και υπό το π ρ ό σ χ η μ α αυτής τής ‘Εθνικής’ Αντίστασής του, προσπάθησε δια της απάτης, τής βίας και της τρομοκρατίας να επιβάλει στη χώρα ένα καθεστώς με το οποίο η συντριπτική πλειοψηφία τού Λαού είναι σαφές ότι δεν συμφωνούσε.

Και συνεχίζει:
«Στην ουσία προέκυψαν δύο Ελλάδες: Η Ελλάδα της εθνικόφρονης νομιμότητας…………., και η περιθωριοποιημένη πολιτικά Ελλάδα της “ηθικής νομιμότητας”, που προσπαθούσε να συντηρήσει την κληρονομιά του συλλογικού ήθους που εμφανίστηκε για πρώτη φορά»

Με άλλα λόγια, η καθημαγμένη νικήτρια αντικομμουνιστική παράταξη, η εκφράζουσα τη συντριπτική πλειοψηφία τού ελληνικού Λαού, δεν διέθετε (κατά τον νεαρό και εμπαθή απολογητή και επίγονο τών «πορωμένων φονιάδων» τής ΟΠΛΑ, που διεκδικεί θρασύτατα τον βαρύ τίτλο τού ιστορικού -ο οποίος μάλιστα αισθάνεται ‘χρεωμένος’ με το καθήκον τής «επούλωσης του τραύματος του Εμφυλίου» !!!) παρά μόνο την «εθνικόφρονα νομιμότητα» και καμία «ηθική νομιμότητα». Αυτήν την τελευταία, τη διέθετε η ηττημένη μειοψηφία κατ’ αποκλειστικότητα!!! Φαντασθείτε τι θα έλεγε το παιδαρέλι αυτό αν δεν αισθανόταν ‘χρεωμένο’ με το καθήκον τής «επούλωσης του τραύματος του Εμφυλίου» !!!

Και παρακάτω:
«….οι ιστορικοί παραμένουν σε μεγάλο βαθμό δέσμιοι μιας συλλογικής μνήμης που ξεπερνά τον βιολογικό κύκλο ζωής της γενιάς του ’40»
…………………………………………………………………………………………………..
«…..το αίτημα της αντικειμενικότητας μοιραία πηγαίνει σε δεύτερη μοίρα όσο προσπαθούμε να χαρτογραφήσουμε μια κοινωνία που ουσιαστικά διαμορφώθηκε στις ακραίες συνθήκες ενός ολοκληρωτικού πολέμου.»

Αν έτσι έχουν τα πράγματα, δεν μπορεί να γίνεται λόγος περί Ιστορίας. Πρόκειται περί μιας ακόμα εμπαθούς, προκλητικής και ανέντιμης συνέχειας τής ακατάσχετης αριστερής (κομμουνιστικής) οσιομαρτυρολογίας…..

Και εν συνεχεία:

«…..ένα γνήσιο κοινωνικό κίνημα, δηλαδή το ΕΑΜ και η ένοπλη έκφρασή του, ο ΕΛΑΣ και η ΟΠΛΑ…….» (!!!)

Το πόσο ‘γνήσια’ και καθαρά ήταν ήταν το ΕΑΜ και (ιδίως) η ΟΠΛΑ, σηκώνει κατά τη γνώμη μου πολλή συζήτηση.
Κι αν ένας νέος άνθρωπος 26 ετών που αυτοχαρακτηρίζεται αυτάρεσκα ως ιστορικός, μπορεί ακόμα σήμερα να ισχυρίζεται ότι η ΟΠΛΑ «αποτελεί γνήσια έκφραση ενός μαζικού αντιστασιακού κινήματος που προσπαθεί να περιφρουρήσει τον εαυτό του», το βαριά μολεμένο «τραύμα τού Εμφυλίου» θα παραμείνει ανοικτό για πολλές δεκαετίες ακόμα…..

Μετά τον απίστευτα βάρβαρο και απάνθρωπο α φ α ν ι σ μ ό τού Βαλτετσιού στις 15 Ιουνίου 1944 από τον ΕΛΑΣ, (μεταξύ τών 92 συνολικά θυμάτων 21 ήταν γυναίκες και 14 ήταν παιδιά!), μια ομάδα 19 Βαλτετσιωτών οδηγείται στο κολασμένο άντρο τής ΟΠΛΑ, το μοναστήρι τού Αγίου Γεωργίου Φενεού (σε απόσταση αναπνοής από τη σημερινή τεχνητή λίμνη Δόξας). Ο σημερινός ανυποψίαστος επισκέπτης δεν μπορεί με τίποτα να φαντασθεί ότι σ’ εκείνο το μαγευτικό τοπίο, 67 μόλις χρόνια πριν, χώρεσε τόση φρίκη και τόση απανθρωπιά. Ανάμεσά τους βρίσκεται η ετοιμόγεννη Βασίλω Στάικου, 32 ετών μαζί με τα 4 κορίτσια της, (Παναγιώτα 17, Γεωργία 15, Μαρία 13 και Κωνσταντίνα 11 ετών) κρατούμενα κι αυτά. Με τη βοήθεια και τη στοργή τών συγκρατουμένων της, η τραγική μάνα φέρνει στον κόσμο το 5ο της παιδί. Ύστερα από λίγο, οι μελοθάνατοι «προδότες» και «αντιδραστικοί» θα παρακολουθήσουν με κομμένη ανάσα ένα ασύλληπτα αποτρόπαιο θέαμα. Ένας πορωμένος φονιάς τής ΟΠΛΑ, (από αυτούς ντε που προστάτευαν τους λαϊκούς αγωνιστές που θεμέλιωναν τον εντόπιο κομμουνιστικό παράδεισο και τους οποίους ο νεαρός ‘ιστορικός’ υμνεί), θα αρπάξει το μωρό από την αγκαλιά τής μάνας του, αδιαφορώντας για τα κλάματα και τις ικεσίες της, και θα το εκσφεντονίσει στη δασωμένη πλαγιά. Από εκεί ακούστηκε το τελευταίο του κλάμα.
Μετά από λίγο, η μάνα αυτή και τα 4 κορίτσια της θα σφαγούν -κυριολεκτικά σαν τραγιά- δίπλα στο στόμιο τής κοντινής φρικώδους «τρύπας» (σε πολύ μικρή απόσταση από το σημερινό εκκλησάκι τών Αγίων Πάντων -καθώς ανηφορίζουμε προς το Διάσελο τού Κυνηγού) και θα καταλήξουν στο βάθος του μαζί με τους υπόλοιπους 14 Βαλτετσιώτες και πολλές -συνολικά- εκατοντάδες απολύτως αθώων -ως επί το πλείστον- Ελλήναν πατριωτών.

Οι εκτελεστές τους, τα ανθρωπόμορφα αυτά κτήνη, δούλευαν με βάρδιες….. Όπως όλοι οι βαριά εργαζόμενοι, όταν κουράζονταν, διέκοπταν για νερό, τσιγάρο, φαγητό…..

1 Σεπτεμβρίου, 2011 στις 4:43 πμ

Γιάννης - 2

@Πάνος

«…Ας επιχειρήσει κάποιος, για παράδειγμα, να κάνει μια σύγκριση ανάμεσα στις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις των ΤΑ στην επαρχία και στη σφαγή του Βαλτετσίου (Ιούνιος 1944) από τον ΕΛΑΣ. Οι ομοιότητες (σε ήθος, αναλγησία, πλιάτσικο, φονικό ένστικτο, θανατώσεις μελών της οικογένειας κλπ) είναι ανατριχιαστικές…»

Πάνο, ποιά εκκαθαριστική επιχείρηση των ΤΑ στην Πελοπόννησο συγκρίνεις με τη σφαγή και το πλιάτσικο που έγινε από ΕΑΜ/ΕΛΑΣ στο Βαλτέτσι;

1 Σεπτεμβρίου, 2011 στις 6:15 πμ

Ως προς το πλιάτσικο, καμία. Ήταν λάθος μου, το Βαλτέτσι είναι πέρα από κάθε σύγκριση. Ως προς τις σφαγές, μπορεί να γίνει σύγκριση με τις συλλήψεις πχ των 100 (ή 200;) που εκτελέστηκαν την Πρωτομαγιά του ’44 σε αντίποινα. Και όλοι αυτοί, βέβαια, δεν ήταν στελέχη της ΟΠΛΑ ή του ΕΛΑΣ…

Επί τη ευκαιρία, διαβάζοντας ένα βιβλίο της εποχής (κυκλοφόρησε το 1946 και επανεκδόθηκε τώρα: Τ. Παπαθανασίου, η μαύρη βίβλος των εγκλημάτων του ΕΑΜ) είδα να αναφέρεται ότι κατά την ιατροδικαστική διερεύνηση των πτωμάτων στο Φενεό βρέθηκε και «πτώμα βρέφους, οπωσδήποτε μικρότερο των δύο μηνών». Ο συγγραφέας δεν έχει ιδέα ποιο ήταν αυτό το άτυχο πλάσμα και πως βρέθηκε εκεί, επιβεβαιώνεται όμως έμμεσα η αφήγηση για τη Βασιλική Στάικου και τη δολοφονία του νεογέννητου βρέφους της από τους δεσμοφύλακες του ΕΑΜ. Προφανώς πρόκειται για το νεότερο θύμα του Εμφυλίου.

2 Σεπτεμβρίου, 2011 στις 4:30 πμ

Γιάννης - 2

@Πάνος

1. «..Ως προς το πλιάτσικο, καμία. Ήταν λάθος μου, το Βαλτέτσι είναι πέρα από κάθε σύγκριση.»

2. «..Ως προς τις σφαγές, μπορεί να γίνει σύγκριση με τις συλλήψεις πχ των 100 (ή 200;) …»

Σωστός 100% στο (1). Γιά το (2), αν εννοείς τη σύλληψη 200 ατόμων στην Καλαμάτα στις 4 Φεβρουαρίου 1944, δεν έγινε από τα ΤΑ. Η επονείδιστη αυτή πράξη εκτελέστηκε από μιά μικρή Γερμανοντυμένη Ομάδα της Καλαμάτας που δρούσε εκεί αντεθνικά πριν τη δημιουργία των ΤΑ του Παπαδόγγονα-Στούπα. Γεγονός βέβαια είναι ότι τα περισσότερα μέλη της πέρασαν στο ΤΑ, αλλά οι επικεφαλής της εκδιώχθηκαν από τον Στούπα και τον Παπαδόγγονα.

Αυτό που θέλω να πω είναι ότι οι αξιωματικοί που διοικούσαν τα ΤΑ στην Πελοπόννησο ούτε διέταξαν πουθενά, ούτε επέτρεψαν, ούτε καν ανέχθηκαν παρόμοιο εξοντωτικό πλιάτσικο. Το ίδιο ισχύει και γιά δολοφονίες, και γιά στρατόπεδα συγκέντρωσης αμάχων, τύπου Φενεού, Μηδέας, Ορθοκωστάς, κλπ.. Φυσικά, πλιάτσικο γιά φαγητό, συνήθως, και δολοφονίες αντιποίνων, συλλήψεις, κλπ. έγιναν. Ποτέ δεν πλησίασαν τα μεγέθη, και τη μορφή της τρομοκρατίας, του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ/ΟΠΛΑ, τουλάχιστον στην Πελοπόννησο που έδρασαν τα ΤΑ του Ράλλη το 1944.

Σχετικά με το βρέφος, θύμα του ΕΑΜ στον Φενεό, αν δεν με απατά η μνήμη, στο βιβλίο του Μπαλαφούτα «Φενεός» υπάρχει περιγραφή και γιά άλλο βρέφος που γεννήθηκε στο κρατητήριο, στο Μοναστήρι του Άϊ Γιώργη, και θανατώθηκε από τους εκτελεστές του ΕΑΜ, όχι μόνο γιά το βρέφος της Βασιλικής Στάϊκου.

(Ποιός είναι ο εκδότης του βιβλίου του Τ. Παπαθανασίου).

2 Σεπτεμβρίου, 2011 στις 8:52 πμ

Γιάννη, καλημέρα.

Δε λέμε κάτι διαφορετικό, αλλά το ερμηνεύουμε διαφορετικά: η σύλληψη και η εκτέλεση των 200 κληρονομήθηκε, ως εθνικό, κοινωνικό και πολιτικό έγκλημα από το ΤΑ Παπαγόγκωνα, αφού οι ένοπλοι που διέπραξαν το έγκλημα πέρασαν σε αυτό. Ο τόπος, άλλωστε, ήταν (και είναι) πολύ μικρός…

Το βιβλίο του Τ. Παπαθανασίου κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Ελεύθερη Σκέψη», Ιπποκράτους 112, Αθήναι 114 72.

29 Απριλίου, 2012 στις 12:25 μμ

Βιβλιοπαρουσίαση: το βιβλίο του Χανδρινού για την ΟΠΛΑ.

http://www.tovima.gr/books-ideas/article/?aid=455022&h1=true

Θα επανέλθω, αμέσως μετά τις εκλογές – αφού το βρω και το διαβάσω…

15 Ιανουαρίου, 2013 στις 5:58 μμ

Mitsos

Επι 100 κομμουνιστων οι 40 ειναι αγυρτες οι 59 αφελεις και ΕΝΑΣ πραγματικος μπολσεβικος
ΛΕΝΙΝ

15 Ιανουαρίου, 2013 στις 6:04 μμ

Που στο διάολο βρέθηκες σε αυτό το ποστ;

15 Ιανουαρίου, 2013 στις 6:45 μμ

Mitsos

Υπάρχει ωραίο υλικό που μακάρι να βρω το χρόνο να το κοιτάξω όλο. Συγχαρητήρια στην πρωτοβουλία αυτή Πάνο.

15 Ιανουαρίου, 2013 στις 7:48 μμ

Pepermint

Eleos….λέμε βρε

22 Ιανουαρίου, 2013 στις 6:35 μμ

K

το διαβασε καποιος;
αξιζει;

23 Μαΐου, 2013 στις 4:31 μμ

d-t

Όποιος θέλει να διαβάσει το βιβλίο του Χανδρινού μπορεί στην παρακάτω διεύθυνση http://www.scribd.com/doc/130413374/%CE%A4%CE%BF-%CF%84%CE%B9%CE%BC%CF%89%CF%81%CF%8C-%CF%87%CE%AD%CF%81%CE%B9-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BB%CE%B1%CE%BF%CF%8D-%CE%99%CE%91%CE%A3%CE%A9%CE%9D-%CE%A7%CE%91%CE%9D%CE%94%CE%A1%CE%99%CE%9D%CE%9F%CE%A3

23 Μαΐου, 2013 στις 7:32 μμ

Θενξ!

23 Μαΐου, 2013 στις 7:48 μμ

Αφώτιστος Φιλέλλην

ευχαριστω

Πολυ αιμα και πονος!!!!

Δεν ειναι καθολου τυχαιο οτι στις μερες μας, γνωστα στελεχη της αριστερας, ενδεχομενως και της δεξιας συνεχιζουν με αλλα μεσα, αυτον τον ομοφυλο ακηρυκτο πολεμο.

1 Φεβρουαρίου, 2017 στις 10:28 μμ

Μια συνέντευξη του Ι. Χανδρινού για την ΟΠΛΑ | Σημειώσεις για τον Εμφύλιο

[…] Πηγή: ΟΠΛΑ | Η καλύβα ψηλά στο βουνό […]

Σχολιάστε