Ο άντρας της Γεωργίας ήτανε εξορία, κουμμουνιστής. Η Γεωργία όχι, δεν ήτανε… και είχε κάνει μια εγχείρηση σκωληκοειδίτη και της είχε πει ο γιατρός να μην κάνει έρωτα για ένα χρονικό διάστημα, οπότε μου λέει όχι από μπροστά, από πίσω… εγώ τότες ήμουνα  δεκαπέντε, δεκάξι χρονώ και τρελάθηκα, ήτανε μια γυναικάρα ίσαμε κει πάνω και γονατίζει… Λέω, η ζωή τελειώνει εδώ… ή αρχίζει…

Το οποίον, φορτηγατζής. Δούλευα σαν το σκυλί, είκοσι ώρες, έπαιρνα υπερωρίες, πολλά λεφτά…. και μετά, τα έτρωγα με τις κυρίες. Γιατί να μην έρθουνε; Τρώγανε, πίνανε, ωραίος τύπος ήμουνα, λεφτά υπήρχανε… Μέχρι που συνάντησα τη γυναίκα μου, αυτή ήτανε δεκαεφτά, εγώ εικοσιεννιά… Μόλις κάναμε τα παιδιά και ξεπετάχτηκαν λιγάκι, λέω να με συγχωρείτε, εγώ λέω να την κάνω… και την έκανα!

Βγαίνανε και τότες οι  γυναίκες, αλλά πιο δύσκολα, πιο μαζεμένα, έπρεπε να έχεις μεγάλη υπομονή και να έχεις και τον τρόπο σου… Και ήτανε άμαθες. Ας πούμε την πιπίλα, τρόμαζαν να τη μάθουν… αλλά και πάλι, χωρίς μεράκι… εκτός από τις ανατολίτισσες… πήγα προσφάτως, δηλαδή πριν καμιά είκοσι χρόνια, στην Κωνσταντινούπολη και πήγα στο χαμάμ… δηλαδή χαμάμ μπουρδέλο… και λέω εδώ είναι η ζωή κι όποιος λέει ότι οι Τούρκοι είναι μαλάκες, είναι ο ίδιος αρχιμαλάκας! Σε περιποιούνται, ρε παιδί μου, οι ανατολίτισσες… ολόκληρη επιστήμη!

Πόντιος είμαι, εκ μητρός και πατρός και μεγάλωσα στον Πειραιά… τώρα πως βρέθηκα στην Περαία μη ρωτάς, είμαι εδώ επειδής είμαι ερωτύλος… όχι καλά το άκουσες, ερωτύλος…

Το οποίον, πριν γίνω φορτηγατζής δούλεψα υπάλληλος και έμπορος σε γυναικεία εσώρουχα… ήτανε τότε κάτι κυλόττες αμερικάνικες, σε διάφορα χρώματα και έγραφε η καθεμία πάνω μια ημέρα, Δευτέρα, Τρίτη και τα λοιπά. Δεν πρόφταινα να τις δίνω στις κυρίες, σετ! Δύο με πέντε που σχολάζαμε από το μαγαζί, εγώ έπαιρνα τα πακετάκια  μου και έκανα διανομή… δεν το πίστευα κιόλας, έλεγα εγώ ο πιτσιρικάς θα πάω μ’ αυτή τη γυναικάρα; Κι όμως, οι κυρίες μου βάζανε να φάω, δοκιμάζανε και τα εσώρουχα, καταλαβαίνεις…

Όχι, το στρινγκ και το τάνγκα δεν τα είχανε τότε, αυτά είναι τελευταίες μόδες, τα έμαθα προσφάτως… το ξύρισμα; Όχι, ούτε αυτό το ξέρανε, με το ζόρι ξυρίζανε τις μασχάλες… εκτός από τις Σμυρνιές! Μου είχε τύχει Σμυρνιά και ήτανε ξυρισμένη, εκείνο τον καιρό… άλλο επίπεδο σου λέω, καμιά σχέση με τις ντόπιες! Αλλά και όλες οι ανατολίτισσες, Αρμένισσες, Ιρανές, Ρωσίδες, Ουκρανές… τη λατρεύουν, την έχουν για θεό… μου λέγανε κάτι Βουλγάρες, Χρηστάκη, αν ήξερες τη γλύκα πού ‘χει η ψωλή, δε θα ξεκολλούσες, χαχαχα… Οι δικές μας είναι διαφορετικές, δεν το χαίρονται τόσο… μη με ρωτάς γιατί, που να ξέρω; Λέω αυτά που είδα!

Τώρα προβληματίζομαι, γιατί σε λίγο κλείνω τα εβδομήντα πέντε, να πάρω το βιάγκρα ή το άλλο, το πωστολένε, που είναι πιο αποτελεσματικό και δεν έχει και παρενέργειες; Προς το παρόν δεν έχω πάρει τίποτα, αλλά που θα πάει, θα το χρειαστώ, χαχαχα…

Εσείς πάτε για πενήντα; Α, εσείς γαμάτε ωραία, στο καλύτερό σας… τι ανάγκη έχει ο πενηντάρης;

Νοιώθω μια χαρά… μετά από δω θα πάω στη Σέρβα, θα μου βάλλει μια πίτσα να φάω, μια μπύρα… την ξέρεις μωρέ, αυτή με τα μεγάλα μπαλκόνια, δίπλα στο βιντεάδικο… άμα λάχει θα ελέγξω και την υγρασία και μετά κατά τις πέντε θα πάω σπίτι, που με περιμένει η δικιά μου… αλλά ούτε δίνω λογαριασμό, ούτε τηλεφωνάω, ποτέ δεν τηλεφώνησα, τι τηλέφωνο θέλεις κυρία μου, εγώ δουλεύω, είκοσι ώρες στο τιμόνι, για τηλέφωνα είμαστε;