Του Νικήτα Μακρένιν
Μπαινοντας στο μικρο παραδοσιακο καφε η μελαχρινη γυναικα κατευθυνεται προς το μπαρ, περπατωντας αναμεσα στα μικρα στρογγυλα τραπεζακια και τους θαμωνες που απολαμβανουν τον καφε τους και κυριως τη γαλλικη σοκολατα, σπεσιαλιτε του μαγαζιου. Εκει, μονη της, καθεται μια ξανθια γυναικα με ισια μακρια μαλια, πρασινα ματια και λευκο δερμα. Φοραει ενα κοκκινο πουλοβερ και ενα τζιν παντελονι και μαυρες ψιλοτακουνες μποτες. Ειναι κι αυτη ψηλη, γυρω στο 1.75, αδυνατη, μα εκεινο που προσεχεις με την πρωτη ματια ειναι τα σαρκωδη κατακοκκινα χειλη της.
Την πλησιαζει.
– Ειστε η κυρια Λορα Παλμερ;
Η Ταρα Λιανινσκι δεν ειναι μια συμβατικη γυναικα. Γεννημενη στη Νεα Υορκη τη δεκαετια του ’80 απο πατερα Πολωνο και μητερα Γερμανοεβραια, η Ταρα εζησε την εφηβεια της μεσα στην αμφισβητηση, την εξερευνηση, την αναζητηση της αληθειας. Απο το σχολειο ακομα συμμετειχε σε ολες τις διεκδικησεις της γενιας της και ηταν παντα στην πρωτη γραμμη. Θες για την απαγορευση της γουνας, θες για τον πολεμο στο Ιρακ, για τη φαλαινα της ανταρκτικης, ακομα και για την Παλαιστινη, η Ταρα ηταν παντα σητν πρωτη γραμμη. Αντιδραστικη απεναντι στους γονεις της, στους καθηγητες της, αλλα αριστη μαθητρια. Με την εισοδο της στη νομικη σχολη, και ενω ηταν σε παρακολουθηση απο τις μυστικες υπηρεσιες λογω της ακτιβιστικης δρασης της, η Ταρα ηρθε σε επαφη με τους ειδικους πρακτορες του FBI και αργοτερα της CIA. Ηταν μια εξελιξη που την εξιταρε πολυ. Ηθελε να τα δοκιμασει ολα.
Ακομα και οι σχεσεις της με τα αγορια ηταν μια περιπετεια μυθιστορηματικη. Καθε σχεση της τελειωνε με καυγα, ακομα και με ξυλοδαρμο. Λογικο, αφου απο 5 χρονων εκπαιδευεται στις πολεμικες τεχνες, αλλα οχι μονο. Γιογκα, χορος, αθλητισμος, για ολα ειχε χρονο η νεαρη νεουοκεζα. Τωρα, στα 31 της χρονια, ειναι πλεον μια εμπειρη πρακτορας, με τεραστιες ικανοτητες συμφωνα με την υπηρεσια της, και με πολλες επιτυχημενες αποστολες, η τελευταια μαλιστα πριν μερικους μηνες στην Τουρκια, οπου καταφερε να εξαρθρωσει μια οργανωση αντισημιτικη με προσβαση στο στρατο και στην κυβερνηση, που ωθουσε τον Τουρκο πρωθυπουργο σε ακραιες δηλωσεις κατα του Ισραηλ. Στη Βενετια βρισκεται για μια ιδιαιτερη αποστολη, που ομως τη θεωρει ανιαρη. Πρεπει να αποκαλυψει εναν ιταλο συνταξιουχο ναυαρχο που η υπηρεσια της θεωρει οτι κανει λαθρεμποριο οπλων στη μεση ανατολη, παραλληλα με την εγκληματικη του δραση στην εμπορια ναρκωτικων και στην πορνεια. Κι εκεινο που την ενοχλει πιο πολυ απ ολα, ειναι αυτο το καταξανθο χρωμα που μισει και επρεπε να το φορεσει σαν κρανος πανω στο μαλι της.
– Ναι η ιδια. Προτιμω να με λετε Λαουρα και οι Λορα. Εσεις πρεπει να ειστε η δημοσιογραφος που μου τηλεφωνησε.
– Ναι. Το ονομα μου ειναι Σονια Αντονιονι.
– Γνωριζετε πως οταν κλεινετε ραντεβου πρεπει να ερχεστε πρωτη;
– Ναι, σας ζητω συγνωμη, κατι μου ετυχε στο..
– Φτηνες δικαιολογιες. Ειστε Ιταλιδα λοιπον.
– Οχι ακριβως, αλλα εργαζομαι εδω. Βλεπω δεν εχετε την καλυτερη γνωμη για τους ιταλους.
– Φανταζομαι ουτε κι εσεις, αφου ζειτε εδω. Σας ακουω ομως.
– Ειμαι δημοσιογραφος και κανω μια ερευνα για τα καναλια της Βενετιας. Ο αρχισυντακτης μου μου ειπε οτι αυτη την εποχη βρισκεται στη Βενετια μια αμερικανιδα δικηγορος που εχει μεγαλη εμπειρια στα οικολογικα θεματα και εχει αναλαβει πολλες υποθεσεις του περιβαλλοντικου δικαιου.
– Σε ποια εφημεριδα εργαζεστε;
– Στο περιοδικο Bild.
– Τελεια. Αρα μπορουμε να μιλαμε στα γερμανικα, που τα γνωριζω καλυτερα.
Η Κατερινα καταλαβε το λαθος της. Ξερει με ποια μιλαει, αρα ειναι δυσκολο να το καλυψει.
– Ειπα ψεματα. Για σενα ενδιαφερομαι. Σε ειδα προχθες στο αεροδρομιο.
– Τι εννοεις… για μενα;
– Μπορουμε να περπατησουμε; Δεν αισθανομαι καλα.
– Προφανως εισαι μια τρελη κοπελα μου, επρεπε να το καταλαβω, ηταν η απαντηση της Ταρας, που αμεσως καταλαβε οτι κατι δεν παει καλα. Θελεις να μου πεις οτι με καλεσες για να με φλερταρεις;
– Συγνωμη, σου ζητω συγνωμη. Παραφερθηκα. Μου επιτρεπεις να φυγω;
– Οχι, παμε εξω, εσυ εχεις χλωμιασει.
Η Ταρα δεν πιστευει τιποτα αποσα λεει η μελαχρινη γυναικα, αλλα θελει να ξερει τι συμβαινει. Φωναζει το σερβιτορο, τον πληρωνει και πιανει την Σονια απο το μπρατσο.
– Παμε εξω!
Περπατανε για λιγο αμιλητες στους πλακοστρωτους δρομους γυρω απο τα καναλια με τα νερα, διασχιζουν τα γεφυρακια και σταματανε μπροστα σε ενα ξυλινο παγκακι.
– Κατσε, λεει η Κατερινα.
Στο μυαλο της τριγυριζαν χιλιες σκεψεις. Ποια ειναι αυτη; Τι μπορει να θελει; Την αφηνει να μιλησει η ιδια, χωρις να την τρομαξει.
– Λαουρα, εκανα λαθος. Δεν το υπολογιζα ετσι. Θελησα μονο να σε πλησιασω. Ναι, μαρεσουν οι γυναικες. Κι εσυ εισαι κατι το διαφορετικο. Ναι, ειμαι δημοσιογραφος. Αλλα ασημαντη. Δουλευω εδω σε μια εφημεριδα και γραφω τα καλλιτεχνικα. Ασχολουμαι χρονια με το θεατρο, ηθελα να γινω ηθοποιος, δεν τα καταφερα.
Η Ταρα ειναι πλεον σιγουρη οτι αυτη η εντυπωσιακη μελαχρινη γυναικα, μια θεογκομενα που ακομα και στη Νεα Υορκη θα εκανε τους μανατζερ να πετανε το καπελο τους απο τρελη χαρα αμα την εβλεπαν μπροστα τους, της λεει απιστευτα ψεματα. Εχει ηδη αποφασισει να παιξει το παιχνιδι της.
(συνεχίζεται)
Η καλύβα ψηλά στο βουνό 
Σχολιάστε
Comments feed for this article