Αφιερωμένο σε όσους έχουν απογοητευθεί απο την κατάσταση, για να τους ανεβάσει το ηθικό. Υπάρχουν και αισιόδοξα σενάρια. Εμείς οι ελεύθεροι επαγγελματίες που έχουμε πληγεί βάναυσα απο την κρίση, και δεν πιστεύουμε στη μεταθανάτια ζωή, θέλουμε να τα δούμε να επαληθεύονται σε λίγα χρόνια.
http://www.tovima.gr/finance/article/?aid=421133
Νέα υποχώρηση, για τρίτη συνεχόμενη χρονιά, θα σημειώσει εφέτος το κατά κεφαλήν εισόδημα στην Ελλάδα, σύμφωνα με έκθεση που δημοσίευσε σήμερα το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ).
Συγκεκριμένα, το κατά κεφαλήν ΑΕΠ (υπολογισμένο σε μονάδες αγοραστικής δύναμης, όπως διευκρινίζει το Ταμείο) θα συρρικνωθεί στα 27.843,94 δολάρια από 28.433,86 δολάρια που ήταν το 2010 – πρόκειται για μείωση 2,07%. Το 2009 ήδη το ΑΕΠ είχε συρρικνωθεί κατά 3,84% στα 29.570,77 δολάρια από 29.978,29 δολάρια που ήταν το 2008 – το υψηλότερο που έχει καταγράψει το ΔΝΤ.
Για την επόμενη χρονιά, ωστόσο, το Ταμείο προβλέπει ανάκαμψη του ελληνικού κατά κεφαλήν ΑΕΠ στα 28.503,47 δολάρια. Και το 2014 αναμένεται να ξεπεράσει το επίπεδο του 2008 και να φθάσει στα 30.490,58 δολάρια. Η Ελλάδα βρίσκεται σήμερα στην 30ή θέση στον κόσμο με βάση το κεφαλήν ΑΕΠ υπολογισμένο σε μονάδες αγοραστικής δύναμης και στην 29η σε απόλυτους αριθμούς. Οπως σημειώνει το ΔΝΤ, η Ελλάδα ξεπερνά κατά 14.631,41 δολάρια το μέσο κατά κεφαλήν ΑΕΠ στον κόσμο, που είναι μόλις 13.802,45 δολάρια.
Μια ευχάριστη «προβολή» του Ταμείου – στο μέτρο που προοιωνίζεται υπέρβαση της ελληνικής κρίσης – έχει να κάνει με την πρόβλεψη ότι το 2016, σε μια πενταετία δηλαδή, το ελληνικό κατά κεφαλήν ΑΕΠ θα έχει εκτιναχθεί στα 33.370,70 δολάρια.
Πρόκειται για ένα αισιόδοξο σενάριο, που στηρίζεται βεβαίως στην προϋπόθεση ότι η χώρα δεν θα εγκαταλείψει το ευρώ – διότι αν επαληθευθούν οι Κασσάνδρες και αρχίσουν οι υποτιμήσεις της… νέας δραχμής για να «τονωθεί η ελληνικής ανταγωνιστικότητα της οικονομίας» και για να «επιστρέψουμε στις αγορές», η έκπτωση των μονάδων της αγοραστικής δύναμης των Ελλήνων θα είναι νομοτελειακή.
Κύκλοι ευημερίας και συγκράτησης
Τα στοιχεία του Ταμείου ξεκινούν από το έτος 1980 και προσφέρονται για πολλές συγκρίσεις και διαπιστώσεις, δεδομένου ότι τα 8.509,56 δολάρια, που ήταν το κατά κεφαλήν ΑΕΠ των Ελλήνων την χρονιά εκείνη υπολογίζονται σε μονάδες αγοραστικής δύναμης. Δεν πρόκειται δηλαδή για «δολάρια εποχής», που είχαν σαφώς μεγαλύτερη «αξία» από τη σημερινή. Ετσι, μπορεί να υπολογίσει κανείς ότι η κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου (1981-1989) παρέλαβε το κατά κεφαλήν ΑΕΠ από τα 9.082,40 δολάρια και το παρέδωσε στα 12.672,93 δολάρια. Το ανέβασε δηλαδή κατά 46,83% σε μια οκταετία.
Η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη (1990-1993) παρέλαβε το κατά κεφαλήν ΑΕΠ των Ελλήνων στα 13.075,17 δολάρια και το παρέδωσε στα 14.047,53 δολάρια. Το ανέβασε δηλαδή κατά 7,44% σε μια τριετία – αφού όμως το 1992 κατεγράφη η μοναδική συρρίκνωση του κατά κεφαλήν ΑΕΠ από το 1980, εξαιρουμένης βεβαίως της περιόδου που διανύουμε. Σημειωτέον ότι η συγκυβέρνηση ΝΔ-Συνασπισμού υπό τον Τζαννή Τζαννετάκη και η οικουμενική του Ξενοφώντα Ζολώτα που τη διαδέχθηκε και η οποία αντιμετώπισε, όπως όλοι θυμούνται, τα Χριστούγεννα του 1989 μείζον πρόβλημα στην καταβολή των μισθών και των συντάξεων, παρέλαβαν το κατά κεφαλήν ΑΕΠ των Ελλήνων στα 12.672,93 δολάρια και το παρέδωσαν στα 13.075,17 δολάρια.
Η κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου την τριετία 1993-1996 παρέλαβε το ΑΕΠ στα 14.047,53 δολάρια και το παρέδωσε στον Κώστα Σημίτη στα 15.488,39 δολάρια, ανεβασμένο κατά 10,26%. Ο Κώστας Σημίτης, όμως, παρέλαβε το ΑΕΠ στα 15.488,39 δολάρια και το παρέδωσε στον Κώστα Καραμανλή στα 24.059,28 δολάρια, ανεβασμένο δηλαδή κατά το κατά κεφαλήν ΑΕΠ το 2004 αυξημένο κατά 55,34% ή κατά 8.570,89 δολάρια, προσθέτοντας θα έλεγε κανείς στην αγοραστική δύναμη των Ελλήνων που είχαν και αυτήν που είχαν τα έτη 1982 ή 1983 grosso modo.
Στη συνέχεια ο Κώστας Καραμανλής παρέδωσε το 2009 στο Γιώργο Παπανδρέου το ΑΕΠ στα 29.570,77 δολάρια, αφού είχε φθάσει στο ανώτατο καταγραφέν από το ΔΝΤ επίπεδο των 29.978,29 μονάδων το 2008 που ξέσπασε η παγκόσμια οικονομική κρίση αναδεικνύοντας ταυτόχρονα και την ελληνική κρίση χρέους – διότι η αύξηση της αγοραστικής δύναμης των Ελλήνων εν πολλοίς επιτεύχθηκε, φευ, χάρη στην υπερχρέωσή τους. Πρόκειται για αύξηση 22,90% σε μια πενταετία. Την τελευταία διετία το ΑΕΠ συρρικνώθηκε κατά 5,84%.
Αίσθηση – και οιονεί απάντηση στους νοσταλγούς της δραχμής – προκαλεί η παρατήρηση ότι τη δεκαετία που οι Ελληνες χρησιμοποιούν το ευρώ (2002-2011) είδαν την αγοραστική τους δύναμη να αυξάνεται κατά 39,47%! Κι αυτό παρά την τελευταία τριετία συρρίκνωσης του κατά κεφαλήν ΑΕΠ, που δεν οφείλεται βεβαίως στο ευρώ.
Δυστυχώς το ΔΝΤ δεν δίνει στοιχεία για την πορεία του ελληνικού κατά κεφαλήν ΑΕΠ (σε μονάδες αγοραστικής δύναμης) πριν από το 1980. Ομως, η ένταξη της Ελλάδας το 1982 στην ΕΟΚ, η οποία ως γνωστόν μετεξελίχθηκε σε Ευρωπαϊκή Ενωση το 1993, υπερτριπλασίασε το κατά κεφαλήν ΑΕΠ των Ελλήνων, εκτινάσσοντάς το από τα 9.082,40 δολάρια στα 27.843,94 δολάρια.
12 Σχόλια
Comments feed for this article
22 Σεπτεμβρίου, 2011 στις 7:57 μμ
Πάνος
Εντάξει το κατά κεφαλήν ΑΕΠ, αλλά έχει σημασία και ο τρόπος του υπολογισμού του. Ο Μποστ, για παράδειγμα, αναρωτιόταν πως γίνεται να προστίθενται τα κατά κεφαλήν ΑΕΠ του ιδίου και του Ωνάση – και να διαιρούνται δια δύο, ώστε να βγει ο μέσος όρος.
Το οποίον, σχολιαστή, δεν αποκλείεται να ευημερούν ΟΙ ΑΡΙΘΜΟΙ στα 2016 (αν και χλωμό μου φαίνεται…). Οι άνθρωποι, αποκλείεται!
22 Σεπτεμβρίου, 2011 στις 8:06 μμ
σχολιαστης
Ολων και του Ωνάση, νομίζω έτσι βγαίνει.
22 Σεπτεμβρίου, 2011 στις 8:08 μμ
xBerliner
«Εντάξει το κατά κεφαλήν ΑΕΠ, αλλά έχει σημασία και ο τρόπος του υπολογισμού του.»
Πολύ σωστά. Δεν νομίζω όμως ότι οι ταξικές διαφορές στην ελληνική κοινωνία να αυξήθηκαν τόσο πολύ που να δικαιολογούν την πολύ μεγάλη αύξηση στο κατά κεφαλήν εισόδημα.
Το ενδιαφέρον με άρθρο είναι το διάγραμμα που είναι σε μονάδες αγοραστικής δύναμης (δηλαδή τα νούμερα των διάφορων ετών είναι συγκρίσιμα). Και είναι ενδιαφέρον γιατί δείχνει με τον πιο εποπτικό τρόπο που θα πάει το πραγματικό εισόδημά αν επιστρέψουμε στη δραχμή και γιατί θα αποκτήσουμε τότε ανταγωνιστική οικονομία: έχοντας ως αισιόδοξο στόχο τις αρχές των 90ς τα πραγματικό εισόδημα θα συρρικνωθεί περισσότερο από 50% (χωρίς να υπολογίζουμε τις στρεβλώσεις στην αγορά και την κοινωνία που θα οδηγήσει η αλλαγή σε ένα ασθενές νόμισμα).
Αυτά να τα βλέπουν όσοι λένε ότι με την επιστροφή στη δραχμή δεν μπορεί να είμαστε χειρότερα από σήμερα. Μπορούμε και παραμπορούμε.
22 Σεπτεμβρίου, 2011 στις 8:36 μμ
Elias
Δεν μπορώ να καταλάβω που βασίζεται η άποψη περί σταθερής αύξησης του βιοτικού επιπέδου. Η άποψη μου είναι ότι, άσχετα με τη κρίση, όλος ο δυτικός κόσμος θα υποστεί μείωση του κατακεφαλήν εισοδήματος του.
Σε κάθε περίπτωση όμως η συνειδητοποίηση ότι είμαστε ακόμα και μετά τις πιέσεις που έχει υποστεί το εισόδημα μας λόγω της κρίσης στο ανώτερο επίπεδο παγκοσμίως, πρέπει να μας κάνει να αντιμετωπίζουμε με σκεπτικισμό τις σκέψεις για ολική ρήξη με το δυτικό κόσμο.
22 Σεπτεμβρίου, 2011 στις 8:38 μμ
κικη
xBerliner
μην ανησυχείς
Δεν θα επιστρέψουμε στη δραχμή, έτσι και αλλιώς
γιατί η μητέρα ΕΕ και κυρίως η Γερμανία το δήλωσαν
Δεν τους συμφέρει να βγούμε από το γιούρο
Μπορείς να κοιμηθείς ήσυχος
22 Σεπτεμβρίου, 2011 στις 9:01 μμ
Γιώργος
Η μόνη πιθανή εξήγηση για την παραπάνω αισιοδοξία είναι να προκληθεί σημαντική πτώση των τιμών. Για την ώρα κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει εκτός από συγκεκριμένα είδη – πχ ρουχισμός. Σίγουρα ο καταναλωτισμός έχει πληγεί ανεπανόρθωτα και μια λιτότητα σχετική πια με πραγματικές ανάγκες αναδύεται. Προλαβαίνουμε όμως;
22 Σεπτεμβρίου, 2011 στις 9:12 μμ
δεξιος
Oι υπολογισμοί προφανώς εξαρτώνται και από την ισοτιμία δολλαρίου – ευρώ.
Το ευρώ ξεκίνησε από 1,17 δολλάρια,έπεσε στα 0,89 ,ανέβηκε στα 1,45 και τώρα πάλι έχει μια μικρή μείωση στα 1,34.
Συνεπώς ένα μέρος της αύξησης αυτής της δεκαετίας οφείλεται στην αύξηση της ισοτιμίας ευρώ /δολλαρίου.
Αυτό βεβαίως είναι τελείως αφύσικο για την Ελλάδα δεδομένου ότι η δραχμή ουδέποτε – ακόμη και τις δεκαετίες της μεγάλης ανάπτυξης – ανατιμήθηκε έναντι του δολλαρίου.
Τώρα μόνο και μόνο επειδή η Γερμανία έχει μεγάλα εμπορικά πλεονάσματα έχουμε ένα νόμισμα που ανατιμάται έναντι του δολλαρίου.Αυτό ειίναι πολύ καλό για τα στατιστικά και για τα ταξίδια στην Αμερική αλλά δεν ξέρω αν αντικατοπτρίζει πραγματική αύξηση ευημερίας.
Το κατά κεφαλήν εισόδημα πράγματι δεν είναι απόλυτος δείκτης αφού υπάρχουν κοινωνικές ανισοτητες,μπορεί όμως κατά προσέγγιση να δώσει ένα στίγμα για την πρόοδο του βιοτικού επιπέδου στην ίδια κοινωνία που δεν αλλάζει και πολύ το χάσμα των ανισοτήτων.
Όμως η παράπλευρη απώλεια από την υιοθέτηση σκληρού νομίσματος είναι η αύξηση της ανεργίας καθώς η ανταγωνιστικότητα χάνεται και η εσωτερική υποτίμηση που κάνουμε τώρα είναι δυσχερής και υφεσιακή εν σχέσει με την κανονική.
Επίσης τα χρέη δεν υπολογίζονται – το κατά κεφαλήν χρέος της Ελλάδος είναι μεγαλύτερο από το κατά κεφαλήν εισόδημα και αυτά πρέπει να πληρωθούν εκτός αν κουρευθούν.
Να διευκρινίσω εδώ ότι είμαι αντιθετος σε κάθε μονομερή έξοδο από την ευρωζώνη.
Εκείνο που είπα είναι ότι θα πρέπει να εξετασθεί ως σχέδιο Β η συμφωνημένη και με εγγύηση της ΕΚΤ προσωρινή έξοδος με λελογισμένη υποτίμηση 20% και παράλληλη παραμονή στο ΕΝΣ για επανείσοδο κατόπιν διαπραγματεύσεων.
Εάν δεν τραβάει έτσι τι θα γίνει στο τέλος;
22 Σεπτεμβρίου, 2011 στις 11:11 μμ
Άγγελος
23 Σεπτεμβρίου, 2011 στις 9:01 πμ
Γιώργας
Δέ γίνεται να πάρουμε καμμια προκαταβολή απο αυτά τα $33.370,70 ;;
23 Σεπτεμβρίου, 2011 στις 9:48 πμ
σχολιαστης
Κατ’ αρχάς παίρνουμε από τα 3 το μακρύτερο.
23 Σεπτεμβρίου, 2011 στις 3:42 μμ
Το κόκκινο πανί
Ωραία όλα αυτά, αλλά εγώ αναρωτιέμαι γιατί δεν είδαμε όλη αυτή την αύξηση του κατά κεφαλήν ΑΕΠ στις τσέπες μας, ειδικά της περιόδου 2000-2009;;
23 Σεπτεμβρίου, 2011 στις 6:34 μμ
Πάνος
Ζέτα Ζήκου, στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: τη δεκαετία 1998-2008, το ποσοστό των μισθών στο εθνικό εισόδημα της Ελλάδας κυριολεκτικά κατακρημνίστηκε από 60% σε 47,5% και είναι σήμερα ένα από τα μικρότερα της Ευρώπης (ενδεικτικά: Γαλλία 69%, Γερμανία και Ιταλία 67%, Ισπανία 59%, Βρετανία 58%).