Το σκάκι στην παρανομία

Μιχάλης Μιχελής

Έχουν ξεφύγει εντελώς!

Το να ευγνωμονείς τον κλασικό (παλιό) αραβικό πολιτισμό, που μεταξύ των πολλών άλλων που διέδωσε στη Δύση (καφέ, μαθηματικά, τάβλι), ήταν και το σκάκι και να έχεις τώρα τον μεγαλομουφτή σείχη Αμπντούλ Αζίζ Αλ Σεΐχ της Σαουδικής Αραβίας να προτρέπει ν’ απαγορευτεί το σκάκι, γιατί είναι τυχερό παιγνίδι και πολύωρη ψυχαγωγία, με αποτέλεσμα ν’ αποσπά τους νέους από την προσευχή, σου ‘ρχεται μονομιάς στο στόμα το «الشعر اللعنة» hai siκtιr !!!
Ας μην ξεχνάμε και οι Ιρανοί, επί Αχιατολάχ Χομεινί, είχαν απαγορεύσει το σκάκι, στη χώρα που μεγαλούργησε, ενώ οι Ταλιμπάν το απαγορεύουν στις περιοχές που ελέγχουν στο Αφγανιστάν !

http://on.rt.com/72fk

Πάμε για μπάλα;

Μιχάλης Μιχελής

Ενώ στη δική μας χώρα ξερογλείφονται με τους Κινέζους, στο Βιετνάμ, μια που απαγορεύεται η κριτική για την κινεζική πολιτική, για να πουν μια κουβέντα όσοι διαφωνούν μαζί της, τρέχουν στα γήπεδα και κάνουν …ότι τους ενδιαφέρει το ποδόσφαιρο!

Φυσικά η ιστορία έχει παρελθόν. Στο Βιετνάμ (της νεανικής αντιπολεμικής και αντιιμπεριαλιστικής μας αλληλεγγύης ), διώκεται η όποια αντιπολίτευση στο κομμουνιστικό κόμμα που κυβερνά. Το μόνο λοιπόν που μπορεί να κάνεις, είναι να φτιάξεις μια ποδοσφαιρική ομάδα κι έτσι με το πρόσχημα της προπόνησης και του ανάλογου κους κούς για τα ποδοσφαιρικά, αλλάζεις τις λέξεις και κωδικοποιείς τ’ αντικαθεστωτικά μηνύματα.

Η «λίστα Λαγκάρντ» των πολιτικών μας αφεντάδων!

Μιχάλης Μιχελής

Μια που αρχίζει ο νέος χρόνος, με την αισιοδοξία ότι όλα μπορεί να γίνουν καλύτερα, μια παλιά άποψη των οικολόγων, ίσως είναι καιρός, να έρθει τούτη τη χρονιά στην επικαιρότητα.
Η δημοσίευση των προϋπολογισμών ΟΛΩΝ των κομμάτων, ακόμα κι εκείνων όπως των ΟΠ, που βρίσκονται κάτω από την ομπρέλα του Σύριζα.
Παράλληλα να δημοσιοποιηθεί ο κατάλογος των αποσπασμένων κάθε κόμματος, για να έχουμε κι εμείς υπ’ όψιν το περιουσιολόγιό τους, με τη δημοκρατική ευκρίνεια και ειλικρίνεια που ζητά η κυβέρνηση από τους πολίτες.
Για να ξέρουμε πόσο στοιχίζουν τα ενοίκια των κομματικών γραφείων τους, πόσο πάει η ενίσχυση στο «Κόκκινο» στην «Αυγή», πόσα ξοδεύουν για ταξίδια τα κομματικά τους στελέχη, την αποπληρωμή των χρωστούμενων κλπ.

Αυτό δεν σημαίνει, μια διαφορετική προσέγγιση ανάδειξης, στην εφτασφράγιστη ερμητικά σιωπηλή «λίστα Λαγκάρντ» των ελληνικών κομμάτων;

Τρία προβλήματα, μια λύση (αυτά που δεν είπε ο Τσίπρας)

Μιχάλης Μιχελής

Μετανάστευση, τρομοκρατία, κλιματική αλλαγή. Δηλαδή το παρόν και το μέλλον όλων μας. Από τις 7000 kWh της μέσης κατανάλωσης του Γάλλου και Γερμανού, μέχρι τις 50 kWh του κάτοικου του Νίγηρα και του Αφγανού ή τα 150 του Ιρακινού, μεσολαβούν κι άλλα στοιχεία που μεταφέρεται στην επικαιρότητα μια ελλειματική-κατευθυνόμενη εικόνα, μόνο μέσω της τρομοκρατίας, δηλαδή την αναπόφευκτη μετανάστευση, την οδύνη και το χάος του πολέμου και των επεμβάσεων.
Το βασικό είναι το νερό. Η ξηρασία δημιούργησε εντάσεις στη Συρία, οι διαμαρτυρίες για την μεροληπτική κρατική διανομή έφεραν στην επιφάνεια την οργή κι αυτή έγινε το έναυσμα του συριακού εμφυλίου πολέμου, που εκμεταλλεύεται τώρα το χαλιφάτο των ISIS.

Το Νόμπελ της καρδιάς μας!

Του Μιχάλη Μιχελή

Το τέλος αυτής της χρονιάς, θα μας βρει με μια ακόμη παγκόσμια διάσκεψη για τη σωτηρία του περιβάλλοντος στο Παρίσι.
Οι κλιματικές αλλαγές, οι καταστροφές, οι επιπτώσεις στις κοινωνίες και στο φυσικό περιβάλλον, δείχνουν τον ένοχο. Φορτώσαμε το πλανήτη με ρύπανση, που πλέον δεν την αντέχει. Αλλάξαμε το DNA της Γής. Καιρός λοιπόν να μάθουμε από τα λάθη μας!
Όταν λοιπόν είσαι ένα έξυπνο ΜΜΕ, όταν θέλεις να οδηγήσεις την κοινωνία σου σ’ ένα εναλλακτικό δρόμο σκέψης, κάνεις ό,τι οργανώνει η RAI (η ιταλική ραδιοτηλεόραση).
Το ποδήλατο υποψήφιο για το Νόμπελ Ειρήνης 2016!
Με εκστρατεία λοιπόν που θα κινήσει με ποδήλατα απ’ όλο τον κόσμο, θα κατευθυνθεί στο Όσλο, για να κατατεθεί η υποψηφιότητα του συγκεκριμένου Νόμπελ: «Bikes united, to save the planet»!
Η παγκόσμια ειρήνη για να κερδίσει το μέλλον, πρέπει να σώσει πρώτα απ’ όλα τον κοινό μας πλανήτη.
Μπράβο λοιπόν σε τέτοιες πρωτοβουλίες, που μας γεμίζουν ενθουσιασμό και από την άλλη μας φέρνουν σε συγκρίσεις τη δικιά μας εγχώρια μιζέρια!

Ο Ρομπέν των Τραπεζών

Μιχάλης Μιχελής

Το σύστημα. Αχ, αυτό το άτιμο σύστημα!

Οι τράπεζες, οι θεσμοί, οι πολιτικές του κομφορμισμού, έχουν το μέγιστο μερίδιο για τη δυστυχία του κόσμου.
Και τι λοιπόν γίνεται, πέρα από τα βαρύγδουπα λόγια και τις υποσχέσεις, για μια αλληλέγγυα κοινωνία; Οι προθέσεις φυσικά θέλουν κότσια για να προχωρήσουν και τα κότσια χρειάζονται δυνατές συνειδήσεις κι ενίοτε και μπόλικη εξυπνάδα.
Αυτά αναλογίστηκε ο Ενρίκ Ντουράν, ένας αυθεντικός (ιδεαλιστής) αναρχικός και βούτηξε στα βαθιά.

Ο άνεμος που φυσάει στα δένδρα

Μιχάλης Μιχελής

Όταν υπάρχει θέληση για τις εναλλακτικές μορφές ενέργειας, όλα γίνονται.
Η γαλλική τεχνολογία παρουσίασε μια νέα μορφή ανεμογεννητριών, που στηρίζεται στην βιομιμητική (στην αντιγραφή της φύσης). Η επινόηση ονομάζεται: «Ο άνεμος που φυσάει στα δένδρα».

Μητρικό γάλα

Μιχάλης Μιχελής

Αν τυχόν βρεθείτε στο Μιλάνο κι αντικρίσετε ένα τρίκυκλο να τριγυρνά στην πόλη, που πάνω στην κλειστή καρότσα του γράφει: Μαμάδες που προσφέρουν το γάλα τους, σκεφτείτε ότι κάτι αντίστοιχο θα μπορούσαμε να είχαμε και στην Ελλάδα.
Δηλαδή γυναίκες, που αυτόβουλα συμμετέχουν σ’ ένα πρόγραμμα σίτισης των νεογέννητων (και αφορά ειδικότερα εκείνα που οι μητέρες τους έχουν πρόβλημα θηλασμού), βοηθούν κατ’ αυτό τον τρόπο τα μαιευτήρια, να έχουν αποθέματα μητρικού γάλατος. Το τρίκυκλο με ειδικό ψυγείο πηγαίνει στο σπίτι της εθελόντριας και παραλαμβάνει το γάλα, που μεταφέρεται στη συνέχεια στο νοσοκομείο.
Όπως λοιπόν η αιμοδοσία σώζει ζωές, έτσι και η φυσική γαλακτοδοσία επιτελεί κάτι ανάλογο. Το πρόγραμμα αυτό περιλαμβάνει 33 πόλεις της Ιταλίας κι έχει ενταχθεί μέσα στο διεθνές κίνημα του μητρικού θηλασμού, για ν’ αποφεύγονται οι τροφοδοσίες των νεογέννητων με τεχνητά γάλατα.

8 Αυγούστου 1956: εις μνήμην

Μιχάλης Μιχελής

Ο «παράδεισος» της Ε.Ε. ο τόπος της επαγγελίας για τους απανταχού μετανάστες, το πολιτικό εγχείρημα της  ενοποίησης των κρατών, στη βάση του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της δημοκρατίας, αλλά και της ελεύθερης ανταλλαγής των αγαθών, έχει περάσει από πολλά στάδια, πριν καταλήξει στη σημερινή (υποτιθέμενη) συνεργατική και διαμεσολαβητική αλληλεγγύη, για την επίλυση των οικονομικών διαφορών, μεταξύ των κρατών, που απαρτίζουν τούτο το τόλμημα.

Όλο λοιπόν αυτό το μέγα οικοδόμημα, δεν φτιάχτηκε μόνο με την πεποίθηση (που προέκυψε μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο), ότι η συνεννόηση των κρατών της Ευρώπης, πάνω σε μια ειρηνική ένωση, είναι προτεραιότητα των λαών, για ν’ αποτραπεί για πάντα η επανάληψη μιας καταστροφικής  σύρραξης.

Η Κοινή Ευρώπη, φτιάχτηκε πέρα από τα κεφάλαια, πέρα από τα οράματα, προπαντός από τον μόχθο των εργατών, που πήγαν μετανάστες στις φάμπρικες και τα μεταλλεία της δυτικής Ευρώπης, να κερδίσουν την επιβίωσή τους, εργαζόμενοι κάτω από αντίξοες συνθήκες εργασίας.

Για την ελληνική ιστορία, είναι λησμονημένη υπόθεση, η δραματική περιπέτεια της 8^ης Αυγούστου του 1956.

Κίρι Γκρίνμπεργκ

Μιχάλης Μιχελής

Η 21 ετών αυστριακή πρωταθλήτρια του άλματος επί κοντώ, Κίρι Γκρινμπεργκ, κατά τη διάρκεια χθεσινής προπόνησης στο Ίνσμπουργκ, έπεσε εκτός στρώματος στην πτώση της κι έπαθε ολική παράλυση, που όπως δηλώνουν οι θεράποντες ιατροί της, η κατάστασή της δεν φέρεται προς το παρόν αναστρέψιμη. Παγκόσμια εκδήλωση ενδιαφέροντος μέσω του Facebook και συγκέντρωση χρημάτων, για την περαιτέρω θεραπεία της.

Τριάντα χρόνια από το Χέιζελ

Μιχάλης Μιχελής

29 Μαΐου 1985-29 Μαΐου 2015. Τριάντα χρόνια πέρασαν από την τραγωδία του σταδίου Χέιζελ των Βρυξελών, στον τελικό του κυπέλου πρωταθλητριών Γιουβέντους-Λίβερπουλ. 39 νεκροί, 600 τραυματίες.

Τα γεγονότα είναι γνωστά. Οι χούλιγκανς των Άγγλων επιτέθηκαν εναντίον των Ιταλών φιλάθλων, προκλήθηκε πανικός,, συνωστισμός και κατάρρευση των κιγκλιδωμάτων.

Η ουτοπία των Βαλκανίων

Μιχάλης Μιχελής

Αναζητώντας το διαφορετικό, αναζητώντας το εναλλακτικό, αναζητώντας την ελευθερία, οι λεγόμενες ουτοπικές κοινωνίες, ήταν η διαχρονική πρόκληση, απέναντι στο  κράτος αφέντη.

Μια περιοχή, μια ζωή, μια πολιτική συμπεριφορά, με βάση την ειρηνική και αναγκαία αρμονία μεταξύ ανθρώπου και φύσης, οδήγησε αρκετούς εκ των πρωτοπόρων αυτής της αντίληψης, να πειραματιστούν σε κοινότητες , που άφησαν ένα επιτυχημένο ή αποτυχημένο στίγμα, του κοινωνικού αυθορμητισμού.

Έτυχε να είμαι ένας από τους τυχερούς αυτόπτες μάρτυρες, τούτων των δράσεων. Νεαρός με σημάδεψαν δυό γεγονότα (στη δεκαετία του ’70),  που άφησαν στη σκέψη και στην μνήμη μου την ανάμνηση ενός εγχειρήματος, που όσο κι αν φαίνονταν στα μάτια των πολλών ματαιόδοξο, εν τούτοις πιστεύω ότι στο χρόνο της εφαρμογής τους δίδαξαν, ότι οι άνθρωποι μέσα στην τρέλα τους, στον ενθουσιασμό τους , μπορούν να ζήσουν εναλλακτικά, χωρίς να ψυχοπλακώνονται από τις παγκόσμιες αντιπαραθέσεις.

Έρχεται η «αλλαγή»

Μιχάλης Μιχελής

Από τον καιρό πού όλα ήταν ξεκάθαρα, μια και το δίλημμα ήταν συμβατό με τα κοινωνικά πρότυπα και συγκεκριμένη η επιλογή «μα θαρρώ πως θα τα μπλέξω, με την Κική ή την Κοκό ποια να διαλέξω», μέχρι πού ήρθε κείνο το φιλμ πρόκληση «Brokeback Mountain», να μας ανατρέψει τ’ αντρικά στερεότυπα, αφού περάσαμε στην εποχή με τους gay καουμπόηδες, έχουμε μείνει κολλημένοι ως κοινωνία σε μερικά ακόμα λίγα «κάστρα» της συντηρητικής αντίληψης, που πρέπει κι αυτά επί τέλους κάποτε ν’ αλωθούν.

Οι προκλητικοί σχολιαστές των κοινωνικών εικόνων σημειώνουν, ότι στο 21^ο αιώνα μπήκαμε με δυό απόρθητα δεδομένα του περασμένου αιώνα, γεγονός που όπως δείχνει η ροή των γεγονότων, σύντομα κι αυτά θα εξαλειφθούν. 

Αξέχαστη!

Μιχάλης Μιχελής

http://youtu.be/The8Xi6fKOE

Η πιο δημοφιλής κινηματογραφική σκηνή του 20^ου αιώνα, σύμφωνα με δημοσκόπηση του περιοδικού «Time» το 2000.

Από το «Dolce Vita» (1960) του Φελίνι, με πρωταγωνιστές τον Μαρτσέλο Μαστρογιάννι και την Ανίτα Εκμπεργκ.

Η «Φοντάνα ντι Τρέβι», έγινε το σύμβολο του πάθους και της προσδοκίας στα ζευγάρια που επισκέπτονται το συγκεκριμένο μέρος, για να ρίξουν το νόμισμα ενός  δικού τους ιδιόρρυθμου «τάματος», που δίνει την ευχή περί της αιώνιας αγάπης τους.

Ο Μαστρογιογιάννι κι η Έκμπεργκ, στη Ρώμη. Ο Μπόγκαρντ και η Μπέργκμαν στην Καζαμπλάνκα. Δυό γοητευτικοί άνδρες και δυό «θεές» Σουηδέζες, πού έφτιαξαν το διαχρονικό μύθος τους, στους κινηματογραφόφιλους του κόσμου. Άρθρα επί άρθρων γράφτηκαν για δαύτους.

Είχαν φύγει από τον μάταιο τούτο κόσμο οι τρείς της παρέας. Χθες μας αποχαιρέτησε στα 83 της και η τέταρτη της συντροφιάς, η Αντίτα Έκμπεργκ.

Μις Σουηδία το 1950, πρωταγωνίστρια στο «Βοκκάκιο» το 1962 και υποψήφια διεκδικήτρια με την Ελβετίδα Ούρσουλα Άντρες του κοριτσιού, του Τζέιμς Μποντ (το ρόλο τον κέρδισε η Άντρες).

Εθνική Παλαιστίνης

Μιχάλης Μιχελής

Έφτανε ένα γκολ, http://youtu.be/3H_IKkf7f6U

του 28χρονου Ασράφ Νουμάν, για να παίξει για πρώτη φορά στην ιστορία της η ομάδα Παλαιστίνης, στην τελική φάση του Κυπέλλου Εθνών Ασίας, που αρχίζει σήμερα και θα διαρκέσει μέχρι το τέλος του μήνα στην Αυστραλία.

Τούτο το πολύτιμο γκολ, που πέτυχε τον περασμένο Μάιο η Παλαιστίνη εναντίον των Φιλιππίνων, στο τελικό των μικρών κρατών της Ασίας (AFC Challenge Cup), δηλαδή αυτών των 17 χωρών που βρίσκονται σε κίνδυνο (από τους πολέμους και τις φυσικές καταστροφές), ήταν το μεγαλύτερο εθνικό δώρο και το εισιτήριο της προβολής τους, που πήραν οι Παλαιστίνιοι ποδοσφαιριστές, για να τιμήσουν την πατρίδα τους. Τώρα περιμένουν την 12^η Ιανουαρίου (στο ματς με την Ιαπωνία), για να χειροκροτήσουν μια ακόμη επιτυχία τους.

Το ελληνικό κρασί

Μιχάλης Μιχελής

Γιορταστικό το κλίμα των ημερών. Μέρες γαλήνης, ευχών και αναμνήσεων.

Σαράντα χρόνια πριν. Ένας από τους σπουδαιότερους Γερμανούς συνθέτες ο Ούντο Γιούργκενς, πρόσφερε στην Ελλάδα το δικό του δώρο, για την απόκτηση της πολυπόθητης δημοκρατίας μας.

Το τραγούδι του «Ελληνικό κρασί», έγινε σουξέ στις γερμανόφωνες χώρες, επιτυχία στην Ολλανδία, Βέλγιο, Σκανδιναβία κλπ. Ο πρωθυπουργός τότε (1974) Κωνσταντίνος Καραμανλής, ευχαρίστησε το συνθέτη, για τούτη την προσφορά του.

Το ελληνικό κρασί, γίνεται η αφορμή της φιλίας ανάμεσα στο Γερμανό και τον Έλληνα, θυμίζοντας και στους δυό, ότι οι ανθρώπινες σχέσεις είναι πάνω από τους εθνικούς διαχωρισμούς.

Ο ψηφιακός κληρονόμος

Μιχάλης Μιχελής

Μπορεί η διαδικτυακή επαφή που έχουμε μέσω των κοινωνικών δικτύων, να θεωρηθεί ως περιουσιακό στοιχείο;

Μπορεί ο κωδικός μας, το e-mail μας, ο λογαριασμός που έχουμε ανοίξει για τις εμπορικές μας ιντερνετικές συναλλαγές, να γίνει υποχείριο εκείνων που γνωρίζουν ότι ο χρήστης πέθανε; Όσο κι αν ακούγεται μακάβριο, όσο κι αν σοκάρει τον αναγνώστη τούτη η διαπίστωση, όσο κι αν προκαλεί έκπληξη για το τι μέλλει γενέσθαι επί αυτών των ζητημάτων, το θέμα είναι, ότι παγκοσμίως υπάρχει κενό στη νομοθεσία. Οι νομικές σχολές όλου του κόσμου και οι τεχνικές υπηρεσίες των κοινωνικών δικτύων, αναζητούν λύσεις, για ν’ αντιμετωπιστεί με αξιοπιστία η ηλεκτρονική κληρονομία του εκλιπόντος χρήστη.

Εμείς που δεν έχουμε χρήματα, θα πληρώσουμε με φιλιά

Μιχάλης Μιχελής

Αχ τι ωραίο που ακούγεται: «Εμείς που δεν έχουμε χρήματα, θα πληρώσουμε με φιλιά» (Vi som inga pengar hava,  med kyssar skola vi betala).

Τούτο το ωραίο παραδοσιακό τραγουδάκι, που παρουσιάζεται στη βραβευμένη ταινία του Σουηδού σκηνοθέτη Ροι Άντερσον «Ένα περιστέρι έκατσε σ’ ένα κλαδί, συλλογιζόμενο την ύπαρξη του», αναφέρεται στην παλιά καλή εποχή της Σουηδίας, τότε που η ευγνωμοσύνη δεν ήταν βαμμένη με το χρώμα του χρήματος και η όποια κοινωνική πονηριά είχε, όπως και να το κάνουμε συγκρινόμενη με το σήμερα, πιο ταπεινές (καθημερινές) διαστάσεις, θες στο ζύγι, θες στις υποσχέσεις, θες οπουδήποτε αλλού.

Μ’ ένα λοιπόν φιλί στο καπηλειό της Χάλτα Λότα στο Γκέτεμποργκ ξεμπέρδευες! (http://youtu.be/Ai0K_mmDwWI)

Γάλλοι κτηνοτρόφοι, εγγόνια του Αστερίξ!

Μιχάλης Μιχελής

Εσύ είσαι ο Πολύφημος κι εγώ ένας κανένας. Δαβίδ λοιπόν εναντίον Γολιάθ, με κόντρα για ένα γήπεδο.

Όταν λοιπόν έχεις  τα κότσια, τραβάς τον οικολογικό σου σεβντά μέχρις … εκεί που σε βγάλει.

Γιατί ο εν λόγω κύριος (Φιλίπ Λαγιάτ),  που τα έχει βάλλει με την κυβέρνηση του Ολάντ , έχει γίνει σήμερα το πρότυπο της αποανάπτυξης στη Γαλλία και το δίδαγμα για πολλούς περιφερόμενους θιάσους, που μιλούν για την οικολογική αντίσταση, χωρίς να έχουν νιώσει στο πετσί τους την εξουσιαστική βία.

Οι γυναίκες του Κουρδιστάν και τα κορίτσια της αραβικής άνοιξης

Οι γυναίκες του Κουρδιστάν με το όπλο στο χέρι, μαζί με τα κορίτσια της αραβικής άνοιξης, που μίλησαν και διαμαρτυρήθηκαν για την καταισχύνη της θεοκρατικής κοινωνικής βαρβαρότητας που βιώνουν, είναι σήμερα τα φωτεινά δείγματα μιας αναδυόμενης φεμινιστικής χειραφέτησης, που ίσως επαναφέρει στο δυτικό νου, ότι η γυναίκα δεν είναι το βολικό παθητικό αντικείμενο της ηδονής μας, αλλά η ανασύνταξη ενός χαμένου ανθρωπισμού, που αναζητεί δικαίως τον επανακαθορισμό της ουσιαστικής πνευματικής ανασυγκρότησης, μπρος στην χυδαιότητα της τρέχουσας πολιτικής.

(Σχόλιο του Μιχάλη Μιχελή στο προηγούμενο δικό του ποστ)

Το ‘πιασε το… νόημα

Μιχάλης Μιχελής

Όταν έχεις τέτοια υπουργό πολιτισμού, αν δεις  το πώς έχει η εν λόγω κυρία πιάσει το σφυγμό του σύγχρονου πολιτιστικού γίγνεσθαι, αντιλαμβάνεσαι τις διαφορές του πολυπαθούς Νότου, από τον βάρβαρο Βορρά τούτης της ηπείρου.

Από την (tragic) ελληνική περίπτωση … Τασούλα, στην Αλίκη των θαυμάτων της Σκανδιναβίας.

Η νέα λοιπόν Σουηδή υπουργός Alice Bah Kuhnke (που είναι και φανατική οικολόγος), από μητέρα Σουηδή και πατέρα από την Γκάμπια, έχει αναστατώσει τις φεμινίστριες της χώρας της, για τις προκλητικές φωτογραφίες, αλλά και για το ύφος που λανσάρει. Μέχρι πρόσφατα ήταν παρουσιάστρια σε μια χαζοχαρούμενη εκπομπή της σουηδικής τηλεόρασης, κάτι σαν τα δικά μας πρωϊνάδικα, αλλά μια και η θεαματικότητα φτιάχνει το νέο ύφος του πολιτικού, δεν άφησαν οι ιθύνοντες των εκεί Πρασίνων να πάει η ευκαιρία της συγκυβέρνησης χαμένη. Ας σημειωθεί ότι στα νιάτα της η Αλίκη, ήταν πρωταθλήτρια  των αγωνισμάτων στίβου στα 100 και 200 μέτρα.

Μια άβολη αλήθεια

Μιχάλης Μιχελής

Οι λέξεις, σύμφωνα με τις απόψεις του Βιτγκενστάιν, έχουν την ξεχωριστή και σημαδιακή (ορθολογική) τους βαρύτητα.

Δηλαδή αυτό το τσουβάλιασμα που κάνουμε στην τρέχουσα ειδησεογραφία (γύρω από το ισλαμικό κράτος των ISIS) κι η όλη προπαγάνδα για τους καλούς και κακούς Μουσουλμάνους,  για τους μνησίκακους αλλόθρησκους, που αν δεν προσέξουμε θ’ αλώσουν τις δυτικές μας χριστιανικές κοινωνίες (μέσω της υπεργεννητικότητάς τους και της μετανάστευσης) ή η τρομοφοβία που μας έχει σοκάρει για τους προκλητικούς τζιχαντιστές, που μέσα από τον πιο απαίσιο τρόπο προβάλλουν τον αντιχριστιανικό και αντιιμπεριαλιστικό τους μένος, φανερώνουν ότι έχουμε περάσει σ΄ ένα ασύμμετρο πόλεμο, που τον πρώτο λόγο τον κερδίζουν οι εντυπώσεις μέσω των λέξεων και των εικόνων.

Ο νέος Επίτροπος Ενέργειας και Κλίματος

Μιχάλης Μιχελής

Το κλασικό στερεότυπο που κυκλοφορεί στην πιάτσα των οικολογικών κομμάτων και των περιβαλλοντικών οργανώσεων είναι, ότι η Ε.Ε. τελικά φροντίζει με τις αποφάσεις της να ισορροπεί το κακό κλίμα στα περιβαλλοντικά θέματα, που διαμορφώνεται στις χώρες μέλη της Ένωσης, μια κι εκεί επί εθνικού επιπέδου, κυριαρχεί ο λαϊκισμός, ο τοπικισμός, τα προσωπικά συμφέροντα και είναι επιρρεπέστερη η τάση των αυθαιρεσιών.

Τι γίνεται όμως στην περίπτωση όταν  επί του ευρωπαϊκού χαρτοφυλακίου που έχει άμεση σχέση με την προστασία του περιβάλλοντος, αναλαμβάνει ένα πρόσωπο που είναι συνδεδεμένο με το λόμπι των υδρογονανθράκων και τη διακίνησης των πετρελαίων, είναι υπέρ της εμπορευματοποίησης των ακτών, υποστηρίζει τις πετρελαϊκές έρευνες και την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων στα Κανάρια νησιά  και φυσικά θεωρεί ως ασφαλή περιβαλλοντικά την εξόρυξη των αερίων του σχιστόλιθου;

Η Ολλανδία σε νευρική κρίση!

Μιχάλης Μιχελής

Ποιος το περίμενε; Δηλαδή μέσα στην πιο ευκατάστατη πόλη της Ολλανδίας, εκεί που κατοικοεδρεύουν τ’ ανάκτορα, το Κοινοβούλιο και το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, να βρίσκεται μια γειτονιά, η περιβόητη Σιλντερσβάικ (Schilderswijk), που έχει αναθρέψει και προωθήσει αρκετούς νέους, που στελεχώνουν την περιβόητη ισλαμική οργάνωση ISIS;

Στην Ολλανδία της πολυπολιτισμικότητας, το συγκεκριμένο ζήτημα έχει πάρει διαστάσεις πολιτικής υστερίας. Και τώρα τι κάνουμε; Ποιος αναλαμβάνει να ξεκαθαρίσει το ζήτημα, αναρωτιούνται οι αρθρογράφοι των συντηρητικών εφημερίδων, παρουσιάζοντας άρθρα επί άρθρων και βίντεο, που δείχνουν τη σχιζοφρένεια που έχει φτάσει στα όρια του παροξυσμού; Από την μία το ακροδεξιό κόμμα PVV του Βίλντερς να ζητάει να κηρυχθεί η συγκεκριμένη περιοχή της Χάγης, σε κατάσταση εκτάκτων μέτρων  και από την άλλη σε καθημερινή βάση, να συνεχίζονται με κάθε τρόπο οι διαδηλώσεις και εκδηλώσεις, υποστήριξης του ισλαμικού χαλιφάτου στο Ιράκ.

Η κυβέρνηση του καραβιού

Μιχάλης Μιχελής

Μετά την κυβέρνηση του βουνού, της εξορίας κλπ. τώρα στην πολιτική ονοματολογία προστέθηκε και η κυβέρνηση του καραβιού!

Που είναι όλοι εκείνοι που πανηγύριζαν για τη νίκη της λιβυκής επανάστασης;

Libyan Parliament escapes to ship in Tobruk harbor

The ship Elyros, the new home of the Libyan Parliament (CC/ wikimedia.org/ C. Messier)

TOBRUK, Libya, Sept. 9 (UPI) — Libya’s Parliament, escaping from the militant-occupied capital of Tripoli, has taken refuge aboard a Greek car ferry in Tobruk harbor.

Μια επιστολή του Γκάντι στον Χίτλερ

Του Μιχάλη Μιχελή

Οι Οικολόγοι χρόνια τώρα έχουν κάνει τις ρήσεις του Μαχάτμα Γκάντι ευαγγέλιο, γιατί ο εν λόγω πολιτικός και ακτιβιστής, σύμφωνα με την βιογραφία του πού επιμελήθηκε άριστα ο περίγυρός του, παρουσιάζει τον πρωταγωνιστή ως ένα ιδανικό ενσαρκωτή, αφ’ ενός του αντιαποιακιακού πνεύματος κι αφ’ ετέρου την παθητική ινδουϊστική φιλοσοφική προσέγγιση της (ahimsa) στη μη βία. Οι ρήσεις λοιπόν του Γκάντι έμειναν ιστορικές κι επαναλαμβανόμενες από τους πασιφιστές. Έλα όμως τώρα που ανοίγουν τ’ άγνωστα αρχεία και βρίσκουν μία προς μίας τις κρυφές γωνιές του Γκάντι;

Σ’ ένα απ’ αυτά λοιπόν που βρεθήκαν στο Βερολίνο είναι και η επιστολή φιλίας του Γκάντι προς τον Χίτλερ, που του έγραψε στις παραμονές του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου (συνημμένη φωτογραφία). Καλέ μου φίλε…

Νέο γήπεδο στη Ρώμη

Του Μιχάλη Μιχελή

Ορίστε άριστον παράδειγμα!

Το προς αναφορά συγκεκριμένο υπόδειγμα κοινωνικού συλλογισμού και επιχειρηματικής πρότασης, για τις πεντακάθαρες ακριβοδίκαιες αδειοδοτήσεις γηπέδων (που απασχολούν εν προκειμένω την τρέχουσα περίοδο την αθηναϊκή πολιτεία, σχετικά με τις «αρένες» του Παναθηναϊκού και της ΑΕΚ), βρίσκουν στο project της ομάδας της Ρόμα, τον καλύτερο σύμβουλο.

Στην Ρώμη οι οπαδοί, αλλά πρωτίστως τα κόμματα, η  αυτοδιοικητική και περιφερειακή διαχείριση της ιταλικής πρωτεύουσας, δεν κουβαλούν τα κόμπλεξ της ελληνικής κοινωνίας και του λαϊκισμού, που μας κατατρέχουν στο μέγιστο βαθμό στον τόπο μας, μια και συστηματικά τυρβάζουμε ως παραφουσκωμένα παγώνια περί της σπουδαίας και απαράμιλλης ιστορίας του μεγάλου ακαταμάχητου συλλόγου, που έχει το μέγιστο κληρονομικό δικαίωμα να προκαλεί πολιτικά και κοινωνικά, προβάλλοντας  ένα τυχάρπαστο ιστορικισμό, που πρέπει πάση θυσία να ικανοποιήσει τις οικοπεδικές του ορέξεις, εις βάρος της ποιότητας ζωής των κατοίκων.

Τα γαϊδούρια της ανακύκλωσης

 

Μιχάλης Μιχελής

Τελικά το να «είσαι γάιδαρος», είναι ευχή ή βρισιά;

Τι σχέση μπορεί να έχει η υπομονετική συμπεριφορά του συμπαθητικού γαϊδαράκου, με τα σχέδια του εκσυγχρονισμού αλλά και της αποανάπτυξης, που η οικολογική λογική προκρίνει ως μέσον μιας ήπιας κοινωνικής συμπεριφοράς;

Μπορεί η συγκεκριμένη βρισιά, που στηρίζεται στην καταδίκη της ισχυρογνωμοσύνης του γαϊδάρου ν’ αντιστραφεί, ώστε να μεταβληθεί από λοιδορία σ’  ευχή, αλλά και σύνθημα μιας εναλλακτικής αντίληψης, ούτως ώστε αφ’ ενός ν’ αποκατασταθεί η λαβωμένη τιμή του συμπαθητικού ζώου, ενώ παράλληλα θα βοηθηθεί μέσω της οικολογικής του εργασίας, ν’ αποκτήσει και ο γάιδαρος μια ενεργή συμμετοχή, σε οικολογικές δράσεις;

Τον έφαγε η μπάλα…

Μιχάλης Μιχελής

Καλά αυτοί οι Κολομβιανοί είναι άλλο πράγμα. Αριστεροί και δεξιοί, πάντα ξετρελαμένοι με το ποδόσφαιρο.

Φυσικά γιόρτασαν με το παραπάνω τη νίκη τους επί της Ελλάδας, που ήταν όπως σημειώνουν οι εφημερίδες της εν λόγω χώρας, μια από τις μεγαλύτερες σε αριθμό γκολ, που έχουν σημειώσει σε διοργάνωση παγκοσμίου κυπέλλου.

Όμως εκείνο που δίνει ένα ιδιαίτερο χρώμα σε τούτη τη φιέστα, είναι ότι εξ αιτίας του αγώνα Κολομβίας-Ελλάδας, οι αρχές, συνέλαβαν ένα από τους πιο σκληρούς πολεμιστές του επαναστατικού κινήματος ELN (του δεύτερου σε μέγεθος αριστερού αντάρτικου της χώρας, μετά το FARC), τον Αλφρέντο Χερνάντεζ τον περιβόητο αντάρτη  «Mοχό» (τον επονομαζόμενο  «Ξυρισμένο κεφάλι»).

Ο μεγάλος τελικός!

Του Μιχάλη Μιχελή

[Aπό τη τηλεοπτική σειρά της εποχής εκείνης (1972) των MontyPython («Monty Python Flying Circus»), το κομμάτι, με τον τίτλο: «Ο ποδοσφαιρικός αγώνας των φιλοσόφων»]

Ο συναρπαστικός τελικός στο Ολυμπιακό στάδιο του Μονάχου, είναι μεταξύ των φιλοσόφων της Ελλάδας και της Γερμανίας. Ας σημειωθεί, ότι η Γερμανία είχε αποκλείσει στα ημιτελικά την Αγγλία, των μεγάλων της ονομάτων του Μπένθαμ, Λοκ και Χομπς.

Διαιτητής της αναμέτρησης είναι ο Κομφούκιος!

Ο αγώνας κρίθηκε υπέρ των Ελλήνων στο 89’, όταν ο Αρχιμήδης έκανε τη διαφορά με το «Εύρηκα» και σημείωσε γκολ ο Σωκράτης, με κεφαλιά. Οι Γερμανοί αμφισβητούν το κατόρθωμα των Ελλήνων, επειδή σύμφωνα με τον Χέγκελ, η συγκεκριμένη πραγματικότητα είναι τελικά ένα (apriori), επίπλαστο οικοδόμημα κι αντανακλά τα κίνητρα του φιλοσόφου (του Αρχιμήδη), που εκμεταλλεύτηκε (το παράδειγμα της μπανιέρας με τη χρυσή κορώνα του βασιλιά), για να διατυπώσει ένα παγκόσμιο αξίωμα, ενώ ο αποκλειστικός σκοπός του είχε μικρόψυχο στόχο, την απόδειξη μιας ανήθικης σκευωρίας. ^(*1) Δηλαδή ο Αρχιμήδης δεν λειτούργησε ως αγαθός επιστήμονας, άλλα ως υπάλληλος, ως  βασιλικός πραγματογνώμονας.

Οι φίλοι της «Χρυσής Αυγής»

Μιχάλης Μιχελής

Σ’ αυτή την περίπτωση ταιριάζει απόλυτα ο συγκριτισμός: «Unafacciaaunarazza». Η «Hellas Verona» και η «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών»,  πάντρεψαν πάνω στον αγκυλωτό σταυρό την λαϊκή θυμοσοφία: «Είδε ο γύφτος τη γενιά του κι αναστέναξε η καρδιά του»!

Για να μην χάσουν λοιπόν ευκαιρία, οι φασίστες οπαδοί της ομάδας της Βερόνα, πήγαν σ’ ένα κάμπινγκ της Γαλλίας, γιορτάζοντας το τέλος του πρωταθλήματος Ιταλίας, που βρήκε την αγαπημένη τους ομάδα στην 10^η θέση, αλλά και την εκλογική άνοδο των Χρυσαυγιτών στην Ελλάδα!

«Αυτό είναι παρκάρισμα» (συνημμένη φωτογραφία), γράφουν  οι φασίστες οπαδοί της «Hellas Verona» στο ελληνικό site της ομάδας στην Αθήνα. Το γκρουπ αυτό (συνημμένη φωτογραφία), των δήθεν φιλάθλων, είναι ένα από τα κρυφά κομμάτια της Χρυσής Αυγής, που δραστηριοποιείται μεταξύ των ελληνικών ομάδων, ενώ παράλληλα στηρίζουν αντίστοιχους φασιστικούς συνδέσμους οπαδών στην Ευρώπη.

Ένα μνημόνιο σε πακέτο δώρου

Μιχάλης Μιχελής

Τελικά είναι καλύτερο ή χειρότερο το Ευρωκοινοβούλιο που εκλέχτηκε, σε σχέση με τους συσχετισμούς που υπήρχαν πριν από πέντε χρόνια;

Το πρώτο επιχείρημα που ακούγεται, απ’ όλους εκείνους τους λάτρεις της συστημικής ομοιογένειας είναι, ότι το 2009 παρά τις ιδεολογικές διαφορές στα κόμματα που συμμετείχαν  στην πολιτική βεντάλια του Ευρωκοινοβουλίου, αν εξαιρέσεις την κριτική στάση της Αριστεράς (κι εν μέρει των Πρασίνων), δεν υπήρξε καμιά  βασική αμφισβήτηση από τους υπόλοιπους, στον τρόπο λειτουργίας των θεσμικών οργάνων της Ε.Ε., πλην εκείνης των κατηγοριών, σε μερικούς εκ των Επιτρόπων και ειδικότερα εναντίον του πρωτοκάθεδρου αυτών, Μανουέλ Μπαρόζο.

Το ευρώ και η Ευρώπη

Του Μιχάλη Μιχελή

Κι όμως ο Τσίπρας δικαιώνεται από τους Γερμανούς συντηρητικούς.

Δηλαδή η ιταλική πίεση που εξασκείται τελευταία, ως προς την συναλλαγματική σκληρότητα του ευρώ, εξανάγκασε τη γερμανική άποψη επί των οικονομικών, να ενδώσει και ν’ αρχίσει δειλά δειλά να μιλάει για το σκληρό ευρώ, που έχει καθιερωθεί κι ενοχλεί την αύξηση των εξαγωγών των φτωχών.

Στη συζήτηση μπήκε και η Γαλλία, που πλήττεται αρκετά το τελευταίο διάστημα. Ζητώντας λοιπόν δημοσιονομικές χαλαρώσεις για να σπάσει η λιτότητα, η γερμανική κυβέρνηση θεώρησε ότι για το σκληρό ευρώ φταίει η ΕΚΤ κι όχι η πολιτική της Γερμανίας. Με δυό λόγια πάει να πετάξει από πάνω της το βάρος των κατακρίσεων, που έχει επιβάλλει αναντίρρητα το γερμανικό δημοσιονομικό μοντέλο τιθάσευσης και κοντρολαρίσματος της ευρωζώνης. «Εμείς εφαρμόζουμε ό,τι μας υποδεικνύουν» λέει η Μέρκελ.

Ρομπέρτο Μαντσίνι

Του Μιχάλη Μιχελή

Για το παγκόσμιο λοιπόν πράσινο κίνημα, για τον κόσμο της οικολογικής και ηθικής αξιοπρέπειας (ως προς τις αξίες ενός καλύτερου κόσμου που προσδοκούμε), χάθηκε σήμερα μια από τις προσωπικότητες που αξίζει να μνημονεύεται και να τιμάται η μνήμη του.

Ο θάνατος του Ιταλού αστυνομικού Ρομπέρτο Μαντσίνι, είναι το κλείσιμο μιας συγκλονιστικής ιστορίας, που πέρα από το απαράμιλλο θάρρος και την συνέπεια που επέδειξε στην υπηρεσία-έρευνα που του ανέθεσαν, τα όποια λόγια μου είναι πολύ φτωχά μπρός στο μεγαλείο της ψυχής του. Τέτοιοι τύποι σαν και τον εκλιπόντα, δεν είναι απλώς οι οικολογικοί μας ήρωες, αλλά το παράδειγμα που πρέπει να έχουμε ως κειμήλιο μνήμης και δράσης, όταν μιλάμε για τους αγώνες της περιβαλλοντικής ηθικής.

Στη φυλακή πρώην πρωθυπουργός της Σλοβενίας για μίζες

Του Μιχάλη Μιχελή

Η πρώτη χώρα της Ε.Ε. (και της Ευρωζώνης), που πρωθυπουργός καταλήγει στη φυλακή για μίζες από εξοπλιστικά προγράμματα, είναι η Σλοβενία. Εχθές τ’ ανώτατο δικαστήριο αποφάνθηκε τελεσίδικα για την καταδίκη του ηγέτη της ανεξαρτησίας Γιάνεζ Γιάνσα (δυό φορές πρωθυπουργού 2004-2008 και 2012-2013). Είχε πάρει μίζα από τη φιλανδική εταιρεία όπλων Patriaγια την προμήθεια 135 τεθωρακισμένων οχημάτων μεταφοράς προσωπικού. Αυτός ισχυρίζεται ότι ένα μέρος των χρημάτων πήγε στο κόμμα του. Τώρα πάει δυό χρόνια φυλακή και πληρώνει και πρόστιμο 37.000 ευρώ.

Λέτε να μιμηθούν τη Σλοβενία και άλλες χώρες της ΕΕ (και της Ευρωζώνης), από αυτές που έχουν πληρώσει τα μαλλιά της κεφαλής τους σε μίζες για τα εξοπλιστικά προγράμματα;

Περί μεγεθών, μεταναστών και εκλογών

Αυτό μάλιστα είναι ένας σοβαρός λόγος να φοβάσαι τους μετανάστες. Σε διαφημιστική λοιπόν αφίσα στη Βρετανία υπέρ της ξενοφοβίας, το σλόγκαν είναι ενδεικτικό του φόβου.

«Οι Ρουμάνοι την έχουν μεγαλύτερη από εσένα»! Μαζέψου λοιπόν απερίσκεπτε  και κοίταξε να βρεις τρόπους να μην χάσεις τη γυναίκα σου (συνημμένη φωτογραφία).

Θα μου πεις στην Ελλάδα είναι αλλιώς. Οι πριαπιστές συμπατριώτες μας, με τις Ρουμάνες και τις λοιπές μαυροθαλασσίτισες πριμαντόνες, έχουν δημιουργήσει προβλήματα στις εγχώριες συζύγους.

Αέρας κοπανιστός στην Κίνα

Μιχάλης Μιχελής

Οδηγός ανάπτυξης (και απo- ανάπτυξης) για Έλληνες, από την κινεζική εφευρετικότητα.

Σε τούτο τον ντουνιά όλα πλέον έχουν αξία. Ακόμα και ο κοπανιστός αέρας!

Δεν αναφέρομαι στην ανταλλαγή ρύπων που εμπορεύεται η πράσινη επιχειρηματικότητα.

Δεν αναφέρομαι στους αεριτζήδες πολιτικούς, αλλά στους έξυπνους πλασαδόρους των κοινωνικών μηνυμάτων.

Λοιπόν ο Κινέζος καλλιτέχνης Κιγκάγκ Λιάνγκ πρωτοπορεί. Για να δείξει ότι και οι φτωχοί συμπατριώτες του έχουν δικαίωμα στον καθαρό αέρα, που δεν υπάρχει στις κινεζικές μεγαλουπόλεις, έκλεισε σε βαζάκι (συνημμένη φωτογραφία), αέρα από την Προβηγκία της Γαλλίας και τον πούλησε σε πλειστηριασμό στο Πεκίνο 5.250 γιουάν (609€)! Τα χρήματα διατέθηκαν σ’ ένα σύλλογο της Κίνας για την προστασία των φτωχών, μια κι αυτοί δεν έχουν τη δυνατότητα να ταξιδεύουν σε καθαρούς τόπους της Κίνας και του εξωτερικού, όπως τόνισε ο καλλιτέχνης.

Καλές μπίζνες και για το Σαμαρά.

Μαδούν το χρυσάνθεμο στους Οικολόγους Πράσινους

Του Μιχάλη Μιχελή*

«Να ζούμε, να το θυμόμαστε»!

Αποχωρώντας από το νεκροταφείο, οι συγκινημένοι παρευρισκόμενοι στην ταφή του «πτώματος», ενθυμούμενοι τις αξέχαστες μέρες που διάβηκαν με την ανάμνηση του «λες κι ήταν χθες», ομιλούν για το σημαδιακό σύμβολο, τον ηλίανθο, που μόλις έθαψαν.

1980-2014. Οι τότε νεότατοι «Πράσινοι», χωρίς να το πολυκαταλάβουν (πως πέρασαν τα χρόνια, έχοντας πλέον ασπρισμένη την κεφαλή τους), επιστρέφουν σ’ εκείνο τον σημαδιακό Γενάρη στην Καρλσρούη, όταν οργάνωσαν το πρώτο τους συνέδριό (συνημμένη φωτογραφία).

Μεταξύ των προσκεκλημένων, ο νομπελίστας λογοτέχνης Χάινριχ Μπελ κι ο εναλλακτικός εικαστικός καλλιτέχνης Γιόζεφ Μπόις. Δυό μορφές προκλητικές και παρεξηγημένες, για την τότε συντηρητική  Δυτική Γερμανία.

Όχι κι έτσι!

Γράφει ο Μιχάλης Μιχελής

Berkin Elvan 15 χρονών,  

Ahmet Küçüktağ 30 χρονών,  

Hasan Ferit Gedik 21,

Medeni Yıldırım 18,

Mustafa Sarı 27,   

Serdar Karakal 35,  

Ειδήσεις, του ανταποκριτή μας στην Κριμαία

Μιχάλης Μιχελής

Υπάρχουν ηρωικές εποχές;

Αυτές που η αυτοθυσία, έχει τα χαρακτηριστικά της ανιδιοτελούς ευγένειας;

Η πατρίδα, η τόλμη, η ιδεολογία ως κίνητρα ψυχικής ανάτασης, ως αγαθά αναντικατάστατης φροντίδας, συγκίνησαν προβλημάτισαν και οδήγησαν τους πολεμικούς ανταποκριτές (μιας άλλης ιστορικής εποχής), να μας δώσουν γραπτές εικόνες, που παραβαλλόμενες  στον τρέχοντα χρόνο με τον ρέοντα «τηλεφωνικό/τηλεοπτικό λόγο», μας οδηγούν αναπόφευκτα σε νοσταλγικούς συγκρητισμούς.

Λοιπόν; Θα υπήρχε ο «μύθος» του Ισπανικού Εμφυλίου Πολέμου, χωρίς τον Χεμιγουέι; Η Οκτωβριανή Επανάσταση δίχως τον Τζον Ριντ; Το Αφγανιστάν, η Σομαλία και το Ιράκ, χωρίς τον Γουίλιαμ Φόλμεν. Η περιπέτεια της Κριμαίας του 1853-1856, αν ο Λέον Τολστόι δεν έγραφε τις τρείς ιστορίες του;