Σε κοίταζα μ' όλο το φως και το σκοτάδι που έχω
Δείτε φωτογραφικό υλικό από τη συγκέντρωση των Εβραίων της Θεσσαλονίκης στην Πλατεία Ελευθερίας, στις 12 Ιουλίου 1942, στο ιστολόγιο του abravanel:
http://abravanel.wordpress.com/2009/06/06/photos_from_shoah_in_salonica/
*
Όπως σημειώνει ο καλός μπλόγκερ, σήμερα η πλατεία είναι πάρκινγκ αυτοκινήτων. Και στο όριό της, προς τη θάλασσα, υπάρχει κρυμμένο το μνημείο του Ολοκαυτώματος – μια πραγματική ντροπή για τη Μπουγατσαδούπολη, η οποία αρνείται πεισματικά να ξαναγίνει Θεσσαλονίκη:
 | Theo στη Λάμπρος |
 | Αφώτιστος Φιλέλλην στη Καλό 2024! |
 | Αναγνώστης Αθηναίος στη Καλό 2024! |
 | Πάνος στη Καλό 2024! |
| Πάνος στη Σκέψεις για το Νησί της Κ… |
| Αφώτιστος Φιλέλλην στη Σκέψεις για το Νησί της Κ… |
 | Ηλίας στη Σκέψεις για το Νησί της Κ… |
| Theo στη Σκέψεις για το Νησί της Κ… |
| Theo στη Σκέψεις για το Νησί της Κ… |
 | lycabettus στη Σκέψεις για το Νησί της Κ… |
| Πάνος στη Σκέψεις για το Νησί της Κ… |
 | Νικόλαος Τσιμπίδης στη Θοδωρής Τσιμπίδης: στις ελληνι… |
| Πάνος στη Σημειώσεις: Διαδικτυακή παρουσ… |
 | Θανάσημος στη Σημειώσεις: Διαδικτυακή παρουσ… |
 | ο Θειος στη Σημειώσεις: Διαδικτυακή παρουσ… |
Η καλύβα ψηλά στο βουνό 
14 Σχόλια
Comments feed for this article
6 Ιουνίου, 2009 στις 9:44 πμ
GB
Ζωή είναι και ο αγώνας της Λήθης ενάντια στην Μνήμη, σύμφωνα με την Νευροεπιστήμη ή την Νευροφυσιολογία.
Ωστόσο αξίζει να υπογειοποιηθεί το πάρκινγκ στην Πλατεία Ελευθερίας αρκεί να μην Μνημειοποιηθεί αλλά να γίνει Πλατεία και χώρος χαράς των νέων και των παιδιών, ώστε να κλείνει οριστικά την πόρτα της ιστορίας σε τέτοια γεγονότα με την υπόσχεση να μην επαναληφθούν.
Αλλωστε μία γωνιά της πλατείας φιλοξενεί ήδη την μνήμη με μνημείο των ελλήνων εβραίων, συγγενών ισραηλινών υπηκόων σήμερα, ελάχιστος φόρος τιμής.
6 Ιουνίου, 2009 στις 9:58 πμ
Πάνος
Για την ακρίβεια, το μνημείο είναι ΕΞΩ από την πλατεία – πάρκινγκ. Δες τις φωτογραφίες στο σύνδεσμο της καλύβας.
6 Ιουνίου, 2009 στις 10:11 πμ
GB
Για την ακρίβεια το μνημείο είναι εντός της πλατείας, το πάρκινγκ είναι έξω και εξωθεί την πλατεία απτην λειτουργία της ακόμη μία φορά.
6 Ιουνίου, 2009 στις 1:39 μμ
nikiplos
Αγαπητέ κύριε GB μάλλον κάνετε ένα άλμα σκέψης σχετικά με τη μνήμη και τη νευροεπιστήμη… Αντίθετα ζωή, εξέλιξη της ζωής και πολιτισμός στην ιστορία της εξέλιξης, είναι ακριβώς η ισχυροποίηση της μνήμης ενάντια στη λήθη… Ένα από τα μεγάλα βήματα του Αργκάστερ, πριν γίνει άνθρωπος σκεφτόμενος ήταν στις ερήμους της ερυθραίας που κατόρθωσε να θάβει νεροκολοκύθες με νερό και έτσι εξασκούσε τη μνήμη του για να τις βρει ξανά…
Στον σύγχρονο άνθρωπο, η μνήμη παίζει τέτοιο σημαντικό ρόλο που συχνά και γλωσσολογικά ταυτίζεται με τον ίδιο τον εγκεφαλο όπως πολύ καλά γνωρίζετε…
Μπορεί σήμερα να έχουμε μια γενική χαρτογράφηση των τμημάτων του εγκεφάλου και του τι ακριβώς επιτελούν, δεν γνωρίζουμε όμως τίποτε για το «διαταύτα». Δλδ τι είδος πληροφορίας διαβιβάζεται (αν είναι δυαδική ή εντάσσεται σε πιο πολύπλοκες φάσεις με ασαφειες) κλπ. Ξέρουμε μόνο ότι μεταβιβάζονται ηλεκτρικά σήματα και τίποτε άλλο. Δεν γνωρίζουμε όμως τους μηχανισμούς…
Όσο για την μνήμη, έχει ακόμη την ικανότητα να μας εκπλήσσει… άλλωστε αυτοί που κινδυνεύουν λιγότερο για αλσχάϊμερ, είναι όσοι το … κουράζουν…
🙂
6 Ιουνίου, 2009 στις 3:18 μμ
GB
Αυτό λέω και γώ ότι για να το κουράζεις αρκεί να το ξεκουράζεις.
Οπως στην αναπνοή το σπουδαιότερο είναι η εκπνοή παρά η εισπνοή.
Οπως στην τέχνη, σπουδαιότερη η αφαιρετικότητα παρά η πρόσθεση.
Σημασία έχει αν συμπηκνώνει κανείς την Μνήμη σε Κρίση και αν αυτή γίνεται δυσπραγία ή ευφορία για ευκαιρία και μιά νέα αρχή.
Είναι Πασιφανές η Μνήμη παντού τριγύρω λειτουργεί εις βάρος της κρίσης,
π.χ. η εποχή απαιτεί απτόν ελληνισμό της Αυστραλίας της Αμερικής και της Αθήνας την εκ νέου απόβαση-αποίκιση της Αλεξάνδρειας, του Καϊρου και της Σμύρνης, αντ’ αυτού Αβδηρητίζουμε περί όνου μνήμης.
Καλό είναι να Μνημονεύσουμε πως έγινε η Μετανάστευση του Ελληνισμού τον 19ο αιώνα στην Σμύρνη και την Αλεξάνδρεια, διότι αυτό έχει ανάγκη σήμερα η ιστορία της εποχής μας μαζί με ολίγην αυτοκριτική.
Εντάξει κανείς δεν μίλησε για αμνησία για Αμνηστία ομιλώ.
7 Ιουνίου, 2009 στις 1:18 πμ
Abravanel
η οποία αρνείται πεισματικά να ξαναγίνει Θεσσαλονίκη
Η αλήθεια αυτής της φράσης είναι πολύ μεγαλύτερη από ότι νομίζεις – καν η ιστορία του μνημείου είναι ιστορία ντροπής και ο Δήμος ήταν κάθετα ενάντια του.
Σου εγγυώμαι μερικές εξαιρετικά ενδιαφέρουσες αναρτήσεις για μια πόλη που αναρωτιέμαι πως θέλει να έχει μέλλον όταν δεν τα βρίσκει με το ίδιο της το παρελθόν.
7 Ιουνίου, 2009 στις 2:33 πμ
Γιάννης-2
Από το τίποτα, που δεν υπήρχε γιά 50 τόσα χρόνια που να μαρτυρεί το πέρασμα και την καταστροφή της μεγάλης παροικίας των Εβραίων της Θεσσαλονίκης, και αυτά τα λίγα είναι κάτι.
Ότι κάνουμε γιά τη μνήμη των Εβραίων που χάθηκαν από τους Ναζί, ουσιαστικά είναι τιμή γιά την πόλη και την Ελλάδα.
7 Ιουνίου, 2009 στις 5:46 μμ
nikiplos
Πολύ φοβάμαι, πως τόσο για την Αθήνα (το κέντρο της) όσο και για τη θεσσαλονίκη, το κακό έχει πλέον γίνει, και δύσκολα θα υπάρξει νηφάλια και αληθινή επιστροφή…
Στις περισσότερες μεγάλες (και μικρές) Ευρωπαϊκές πόλεις, τα ιστορικά κέντρα διατηρήθηκαν και οι πόλεις αναπτύχθηκαν προς τα προάστια. Έτσι έχουν διατηρημμένο ένα σημαντικό τμήμα της ιστορικής τους πορείας από παλιά έως σήμερα…
Το αυξημμένο κόστος του να κάνεις κάτι τέτοιο (διατήρηση – συντήρηση) των παλιών κτηρίων, χρήσεων και μνημείων τους αντισταθμίζεται σχετικά τάχιστα από τον τουρισμό υψηλής ποιότητας που κάτι τέτοιο επιφέρει…
Στην Ελλάδα κάτι τέτοιο ήταν εφικτό, μέχρι την έλευση του Γέρου της Εργολαβίας και των επιγόνων τους. Βέβαια είναι κακό να κατηγορούμε τον ηγέτη αφήνοντας τον ίδιο το Λαό άμοιρο ευθυνών. Το πολιτισμικό μας επίπεδο, φαντασιώνοντας ένα αφαιρετικό και πρακτικά ανύπαρκτο πνεύμα, έφερε το αστικό μας τοπίο στα μέτρα του. Εκείνα που χωρίς αισθητική, τέχνη και παράδοση, υποτάσσουν τα πάντα στον ιδιωτικό πλουτισμό…
Το κακό δεν είναι ότι σήμερα το βλέπουμε…. το κακό είναι ότι επιτρέπουμε να συνεχίζεται εσαεί… Ακόμη και με όρους που δηλώνουν παραίτηση και απαγοήτευση…
Πέρα από τα «πρέπει» και «μη» για τη διατήρηση της ιστορίας μας και για την βελτίωση με αυτόν τον τρόπο της ποιότητας της ζωής μας, ένα ριζοσπαστικό κίνημα με φρέσκιες ιδέες πρέπει να συμπεριλαμβάνει μέσα του δυναμικά αυτήν την κατεύθυνση, δλδ του να κάνουμε τις πόλεις μας ανθρώπινες…
Από την άλλη αντίπαλλοι, εκτός από τους αδίστακτους νονούς μεγαλο-εργολάβους, η ελληνική ρίαλ πολιτίκ με συγκεκαλυμμένο προσωπείο δημοκρατικότητας, αφού «για λόγους ισονομίας» επιτρέπει ακόμη στον μικρό οικοπεδούχο-οικογενειάρχη, να καταστρέφει ακόμη και σήμερα τις πόλεις μας.
8 Ιουνίου, 2009 στις 4:40 μμ
Abravanel
Καταρχήν οι εβραίοι της πόλης συνεχίζουν να υπάρχουν. Επίσης υπάρχουν δεκάδες μέρη που είναι εβραϊκά – απλώς η φύση τους έχει αλλοιωθεί συστηματικά. Πχ το Νοσοκομείο Ιπποκράτειο έχει αλλάξει καταχρηστικά και παράνομα το όνομα του από Νοσοκομείο Χιρς και έχει κρύψει τις μαρμάρινες πλάκες των εβραίων δωρητών κατά παράβαση του συμβολαίου δωρεάς από την ΙΚΘ στο κράτος.
Αλλά θα ασχοληθούμε συστηματικά με αυτά τα γεγονότα γιατί είναι λανθασμένη η εντύπωση οτι η Θεσσαλονίκη δεν έχει τοποθεσίες που να μαρτυρούν την εβραϊκή παρουσία χθές και σήμερα.
Η’ οτι αυτή η κατάσταση δεν είναι αναστρέψιμη.
8 Ιουνίου, 2009 στις 7:27 μμ
Servitoros
γιατί είναι λανθασμένη η εντύπωση οτι η Θεσσαλονίκη δεν έχει τοποθεσίες που να μαρτυρούν την εβραϊκή παρουσία χθές και σήμερα.
—–
Επίσης δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μεγάλο μέρος κυρίως των παλαιών θεσσαλονικέων ψωνίζει από την Στοά Μοδιάνο, η οποία παρεπιπτόντος για την εποχή της κατασκευής της υπήρξε εξαιρετικό κτίριο.
9 Ιουνίου, 2009 στις 11:44 πμ
GB
Αν παραβιάζεται κάποιο συμβόλαιο κάποιος λόγος υπάρχει.
Comunque «c’ e una ragione» forse.
Μήπως δεν εκπροσωπείται απτην ΙΚΘ αλλά απτό Ισραήλ;
6 Σεπτεμβρίου, 2009 στις 8:06 μμ
Vassilis
Για τους Εβραίους της Θεσσαλονίκης προτείνω να διαβάσετε το Θεσσαλονίκη η Πόλη των Φαντασμάτων του Mark Mazower (Εβραίος νομίζω και ο ίδιος).
Τώρα, πρώτον δεν υπάρχουν Έλληνες Εβραίοι μη τρελαθούμε κιόλας!!!
Υπάρχουν εβραίοι με ελληνική υπηκοότητα, μπορεί και ιθαγένεια αλλά Έλληνες εβραίοι δεν υπάρχουν. Οι περισσότεροι εβραίοι κάτοικοι της Θεσσαλονίκης δεν ήξεραν καν ελληνικά μέχρι περίπου τη δεκαετία του 1920 – 1930.
Και ας μας ενημερώσει κάποιος για τις «μεγάλες χαρές» που έκαναν όταν απελευθερώθηκε η πόλη από τους Τούρκους. Η για την χαρά που πήραν από τους πρόσφυγες της Μικρασιατικής Καταστροφής.
Και μην μου αναφέρετε ότι πολέμησαν εναντίον των Γερμανών το 40′ (γνωρίζω και για τον πρώτο αξιωματικό που έπεσε στη Πίνδο)κτλ.
Ήταν η μόνη φορά στην ιστορία που ίσως συντάχθηκαν μαζί με την Ελλάδα και αυτό γιατί ο κίνδυνος ήταν ξεκάθαρος για τους εαυτούς τους.
Και άντε πέστε στην ΙΣΡΑΗΛΙΤΙΚΗ (και όχι εβραϊκή) κοινότητα Θεσσαλονίκης να πιέσει τη χώρα τους να αναγνωρίσει τη γενοκτονία των Αρμενίων και των Ποντίων (που σιγά μη το κάνουν γιατί έχουν πάρει τον όρο εργολαβία) και μετά ελάτε να σας στήσουμε ότι μνημείο θέλετε…..
ΥΓ
Μη νομίσετε ότι είμαι κανένας χριστόπιστος και Ελλάς ορθοδοξία και τέτοια.
Μακριά από μας
ΥΓ2
Ωραίες φωτογραφίες. Δεν τις είχα ξαναδεί.
7 Σεπτεμβρίου, 2009 στις 9:46 μμ
Abravanel
Δεν είναι εβραίος. Από περιέργεια είσαι σαλονικιός ; Αν ναι από που κατάγεσαι αρχικά ;
[Πάνο no worries – κοινωνιολογικά ρωτώ; 🙂 ]
7 Σεπτεμβρίου, 2009 στις 11:36 μμ
Vassilis
Θεωρώ πως είμαι. Ζω εδώ απο 6 χρονών. Η καταγωγή μου κατά το ήμιση είναι από Δυτική Μακεδονία. Γηγενείς, όχι πρόσφυγες. Αλλά δε βλέπω πως βοηθάει αυτό. Νομίζω πως ξέρω που το πας. Αλλά δεν έιπα ότι οι εβραίοι δεν ήταν Θεσσαλονικείς. Είπα ότι δεν ήταν έλληνες.