Αντιγράφω το (συγκλονιστικό μέσα στην αφέλειά του) άρθρο από εδώ: http://www.ppol.gr/cm/index.php?Datain=5607
*
Μπορεί η Ελλάδα να δείξει το δρόμο; /των ‘Αντονι Μπαρνέτ και Μέρι Κάλντορ
Στις 4 Οκτωβρίου οι Έλληνες εκλογείς υπερψήφισαν το αντιπολιτευόμενο σοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ κι έδωσαν απόλυτη πλειοψηφία στον ηγέτη του Γιώργο Παπανδρέου. Το αποτέλεσμα αυτό αντιβαίνει στις ευρωπαϊκές εκλογικές τάσεις, που παντού ενισχύουν την κεντροδεξιά. Η Νορβηγία ίσως να μπορεί να θεωρηθεί επίσης εξαίρεση, αλλά η οικονομία της επωφελείται από τα πλούσια ενεργειακά της αποθέματα. Στην Πορτογαλία επίσης, η αριστερά επικράτησε και πάλι, αλλά με μειωμένη πλειοψηφία. Αντιθέτως, στην Αθήνα η δεξιά συντρίφτηκε.
Αν και πολλοί πολιτικοί αναλυτές αναγνώρισαν τη σημασία αυτού του εκλογικού αποτελέσματος, οι περισσότεροι το θεώρησαν απλά ως ένδειξη της βαθιάς απογοήτευσης των Ελλήνων από την αποτυχημένη συντηρητική κυβέρνησή τους. Μερικοί μάλιστα έφτασαν στο σημείο να υποστηρίξουν πως η ηχηρή υποστήριξη προς τη μεταρρυθμιστική πρόταση του ΠΑΣΟΚ, «στην πραγματικότητα» εξέφραζε το συντηρητισμό και τη στασιμότητα μιας μικρής χώρας, όπου η πολιτική είναι υπόθεση πολιτικών δυναστειών. Σύμφωνα με την άποψη αυτή, η εκλογή Παπανδρέου είναι έκφραση συντήρησης, όχι προοδευτικότητας.
Θεωρούμε πως κάνουν λάθος. Ασφαλώς και η βαθιά ριζωμένη διαφθορά, οι πελατειακές σχέσεις και τα υπερδιογκωμένα ελλείμματα θα υπονομεύσουν τη νέα κυβέρνηση και θα την εμποδίζουν να εκπληρώσει το θαυμαστό μεταρρυθμιστικό της πρόγραμμα. Αλλά ο Παπανδρέου είναι ένας εξαιρετικά εφευρετικός και ανοικτόμυαλος πολιτικός που θέλει να μετατρέψει την Ελλάδα σε εργαστήριο πρωτοπόρων απαντήσεων στην οικονομική και περιβαλλοντική κρίση και τα διεθνή προβλήματα που αντιμετωπίζει ολόκληρη η Ευρώπη.
Ο Παπανδρέου προτείνει μία μεταρρυθμιστική διαδικασία με τρεις πυλώνες:
- Μία στρατηγική «πράσινης ανάπτυξης» για βιώσιμη οικονομική ανάπτυξη
- Μία πολιτική ζωή βασισμένη στη συμμετοχή και τη λογοδοσία, με βάση τη διαβούλευση και άλλες μορφές άμεσης δημοκρατίας
- Μία εξωτερική πολιτική με τη συμμετοχή της κοινωνίας των πολιτών, σε αντίθεση με τις παραδοσιακές αντιλήψεις περί άσκησης της διπλωματίας χωρίς τους πολίτες
Επί είκοσι χρόνια, ο νεοφιλελευθερισμός περιόρισε τις κεντροαριστερές κυβερνήσεις σε πολιτικές «τριγωνοποίησης»: το φαινόμενο αυτό είναι ιδιαίτερα ενοχλητικό στο Ηνωμένο Βασίλειο, πατρίδα των «νέων Εργατικών» και του δύσμοιρου «τρίτου δρόμου» τους.
Ο Παπανδρέου επιχειρεί να ξεφύγει από αυτό το πλαίσιο και να πρωτοπορήσει στην Ευρώπη, διαμορφώνοντας ένα προοδευτικό υπόδειγμα για την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, ανάλογο με ό,τι συμβαίνει στην Αυστραλία και ίσως -αν και είναι νωρίς ακόμα να αποφανθούμε- στην Ιαπωνία.
Γνωρίσαμε από πρώτο χέρι ένα μικρό τμήμα της μορφωτικής διαδικασίας που βρίσκεται πίσω από τη στρατηγική Παπανδρέου. Συμμετείχαμε, με πολλούς άλλους, στα «συμπόσια της Σύμης», που τα ξεκίνησε ο Παπανδρέου εδώ και 12 χρόνια. Τα σεμινάρια αυτά, που πήραν το όνομά τους από το νησί του Αιγαίου Πελάγους όπου διοργανώθηκε η πρώτη συνάντηση, είναι άτυπες συναντήσεις εργασίας που συνδιοργανώνουν το «ίδρυμα Ανδρέας Παπανδρέου» και το «κέντρο Όλαφ Πάλμε», με σκοπό την ανταλλαγή ιδεών για το μέλλον της αριστεράς.
Μετά την πρώτη συνάντηση της Σύμης, ο Παπανδρέου φιλοξενούσε κάθε χρόνο τη συνάντηση σε διαφορετικό νησί της Μεσογείου, με τη συμμετοχή κορυφαίων πανεπιστημιακών, ακτιβιστών και πολιτικών από ολόκληρο τον κόσμο, με σκοπό να συζητήσουν πώς είναι δυνατό να έρθει ένας καλύτερος κόσμος. Από τα σεμινάρια αυτά προήρθε μια πολιτική σκέψη που μπορεί να αποκληθεί «σχολή της Σύμης»: μια σειρά από νέες, προοδευτικές προσεγγίσεις σε ζητήματα εξωτερικής πολιτικής, λειτουργίας της δημοκρατίας ή της οικονομίας, στο νέο πλαίσιο προκλήσεων και πιέσεων που θέτει η παγκοσμιοποίηση.
Η ιστορία των «σεμιναρίων της Σύμης» μπορεί να χωριστεί σε δύο περιόδους: τα πρώτα έξι σεμινάρια διοργανώθηκαν επί κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ. Ο Παπανδρέου τότε ήταν ως επί το πλείστον ένας οραματικός υπουργός εξωτερικών συμπεριλαμβανομένου του εξαμήνου που η Ελλάδα προήδρευε της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ). Τα έξι αυτά χρόνια, τα σεμινάρια ασχολήθηκαν κυρίως μετ το ρόλο της κοινωνίας των πολιτών στη διαμόρφωση της εξωτερικής πολιτικής. Στο πρώτο σεμινάριο συναντήθηκαν ακτιβιστές της κοινωνίας των πολιτών και πολιτικοί από ολόκληρη τη νοτιοανατολική Ευρώπη, σε μια προσπάθεια να αντιμετωπιστούν τα περιφερειακά προβλήματα και να μετριαστεί η κυρίαρχη αίσθηση της «βαλκανοποίησης» της περιοχής. ‘Αλλα σεμινάρια ασχολήθηκαν με τον Καύκασο ή τη Μέση Ανατολή.
Ως υπουργός εξωτερικών, ο Παπανδρέου εφάρμοσε επανειλημμένα στην πράξη τις αντιλήψεις του περί άμεσης δημοκρατίας και διπλωματίας των πολιτών, ιδίως όταν κάλεσε την ελληνική κοινωνία να βοηθήσει τον τουρκικό λαό που είχε πληγεί από μεγάλους σεισμούς. Η ανταπόκριση των πολιτών υπερέβη κάθε προσδοκία και παρείχε τη βάση για την επακόλουθη διπλωματική προσέγγιση Ελλάδας-Τουρκίας.
Αλλά το ΠΑΣΟΚ βρισκόταν στην εξουσία για σχεδόν είκοσι χρόνια, και κατευθυνόταν αναπότρεπτα προς την εκλογική ήττα. Στις αρχές του 2004, ο Παπανδρέου εκλήθη να αναλάβει την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ λίγες εβδομάδες πριν τις εκλογές, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να αποφευχθεί η αναμενόμενη εκλογική ήττα. Αν και η δεξιά Νέα Δημοκρατία, υπό την ηγεσία του Καραμανλή, πέτυχε μια πεντακάθαρη εκλογική νίκη, ο Παπανδρέου κατόρθωσε να μειώσει στο ήμισυ τη διαφορά που είχε κληρονομήσει και απέκτησε αρκετό προσωπικό πολιτικό κεφάλαιο ώστε να ξεκινήσει τη μακρά πορεία του προς την πολιτική του αντεπίθεση.
Όταν το κόμμα του Παπανδρέου υπέστη και δεύτερη εκλογική ήττα, το 2007, υπήρξε μια εσωκομματική προσπάθεια να ανατραπεί από την ηγεσία του κόμματος. Εν πολλοίς η αντίδραση στον Παπανδρέου οφειλόταν στις προσπάθειές του να μεταρρυθμίσει το ΠΑΣΟΚ, του οποίου η πολιτική εικόνα αμαυρωνόταν από κρούσματα διαφθοράς. Ο Παπανδρέου είχε επίσης να διαχειριστεί την πολιτική κληρονομιά του πατέρα του Ανδρέα Παπανδρέου, που είχε ιδρύσει το ΠΑΣΟΚ με την επιστροφή του από την πολιτική αυτοεξορία, ώστε να συμβάλει στην αποκατάσταση της δημοκρατίας μετά τη στρατιωτική δικτατορία 1967-1974. Η δημοφιλία του Παπανδρέου του πρεσβύτερου δεν αμφισβητήθηκε ποτέ, αλλά η πολιτική του ελκυστικότητα οφειλόταν στο λαϊκισμό του και η πολιτική του απήχηση στη διαμόρφωση πελατειακών σχέσεων.
Ο Γιώργος Παπανδρέου ήταν αποφασισμένος να μην επαναλάβει τα λάθη του παρελθόντος. Ως υπουργός εξωτερικών, είχε ήδη επιδείξει σπάνια ικανότητα να ασκεί τολμηρή και πετυχημένη εξωτερική πολιτική. Ως ένας σύγχρονος άνθρωπος, σπουδαγμένος στην Αμερική, που μιλά με άνεση σουηδικά, ο τρόπος ομιλίας του απέχει από το στομφώδες ύφος που συνηθίζουν οι Έλληνες πολιτικοί. Αν και αρχικά ήταν επιφυλακτικός με την ιδέα να αναμειχθεί με την πολιτική, στοχεύει σήμερα να μετατρέψει την Ελλάδα σε μια σύγχρονη, αδιάφθορη πολιτεία.
Μετά το 2004, με τον Παπανδρέου εκτός εξουσίας, μια σειρά από αναγκαστικά πιο λιτά «σεμινάρια της Σύμης» ασχολήθηκε με το ζήτημα της ανανέωσης της προοδευτικής πολιτικής. Πρώτη απόφασή του ήταν να ασχοληθεί με το ζήτημα της δημοκρατίας αυτής καθ’ εαυτήν, υπό το πρίσμα της μαζικής δυσαρέσκειας και της μείωσης της συμμετοχής των πολιτών στις εκλογές, φαινομένων που δεν περιορίζονται στην Ελλάδα. Αυτό ήταν το θέμα του συμποσίου του 2004. Σε μια συνέντευξή του στο «όπεν ντεμόκρασι» τόνιζε πως «το βασικό μήνυμα που είχαν οι εκλογές για μένα ήταν πως χρειάζονταν πολύ περισσότερες αλλαγές στο πώς κάνουμε πολιτική, παρά στο προγραμματικό περιεχόμενο των διακηρύξεών μας».
Παράλληλα ο Παπανδρέου ερευνούσε καινοτόμα λογισμικά ηλεκτρονικής διακυβέρνησης και ηλεκτρονικής δημοκρατίας, αλλά και νέες μορφές διαβούλευσης και ανοικτών προκριματικών εκλογών. Αξιοποίησε την καινοτόμα εργασία του «κέντρου διαβουλευτικής δημοκρατίας» του Στάνφορντ, ο Παπανδρέου προκάλεσε μια «διαβουλευτική δημοσκόπηση» με την οποία επέλεξε το 2006 τον υποψήφιο δήμαρχο του ΠΑΣΟΚ για το Μαρούσι, ένα προάστιο των Αθηνών. Και όταν αμφισβητήθηκε η ηγεσία Παπανδρέου μετά την ήττα του ΠΑΣΟΚ το Σεπτέμβριο του 2007, αυτός απάντησε στην πρόκληση καλώντας όλους τους πολίτες, μέλη και μη-μέλη του ΠΑΣΟΚ να ψηφίσουν για τον νέο πρόεδρο του κόμματος. Αμφότερες οι παραπάνω προσεγγίσεις θεωρήθηκαν ως προσπάθειες του προέδρου του ΠΑΣΟΚ να περιορίσει την επιρροή των παραδοσιακών κομματικών μηχανισμών του κινήματος αλλά και να ανοίξει τις θύρες του ΠΑΣΟΚ στο επιφυλακτικό κοινό.
Αν και συνέχισαν να ενδιαφέροντα για έναν «άλλο» τρόπο άσκησης της πολιτικής, τα «συμπόσια της Σύμης» επικεντρώθηκαν και σε άλλες κρίσιμες πλευρές της σύγχρονης ζωής. Το 2006 ασχολήθηκαν με τη διαμόρφωση των πόλεων και τις μεταναστευτικές πολιτικές. Το 2007 με την κλιματική αλλαγή. Ο επείγον χαρακτήρας της περιβαλλοντικής βιωσιμότητας αναδείχθηκε επώδυνα με τις μεγάλες πυρκαγιές που σάρωσαν εκείνη τη χρονιά την Ελλάδα. Το 2008, το «συμπόσιο της Σύμης» ασχολήθηκε με τις δασικές πυρκαγιές, αλλά και την ενέργεια, και την κρίση των διεθνών οργανισμών. Για όσους ακούσαμε τους νομπελίστες Αμάρτια Σεν (Amartya Sen) και Τζο Στίγκλιτζ (Joe Stiglitz), που συμμετείχαν στο σεμινάριο, η οικονομική κρίση που ξέσπασε το 2008 δεν ήταν και τόσο απρόσμενη.
Αλλά το πιο σημαντικό προϊόν των πρόσφατων «συμποσίων της Σύμης» ήταν η ανάδυση της έννοιας της «πράσινης ανάπτυξης» ως εναλλακτικής λύσης τόσο στο νεοφιλελευθερισμό όσο και στην παλιά κρατικιστική αριστερά, αλλά και ως μεθόδου υπέρβασης της τρέχουσας οικονομικής κρίσης. Η πράσινη ανάπτυξη είναι ο μόνος τρόπος οικονομικής ανάπτυξης που είναι ταυτόχρονα περιβαλλοντικά και οικονομικά βιώσιμος και συνεισφέρει στην εξοικονόμηση ενέργειας αλλά και την άνοδο της παραγωγικότητας. Η πράσινη ανάπτυξη είναι τοπική και αποκεντρωμένη, και απαιτεί ταυτόχρονα κρατική παρέμβαση και λειτουργία της αγοράς. Ο Παπανδρέου θεωρεί την πράσινη ανάπτυξη ταυτόχρονα αναγκαιότητα αλλά και ευκαιρία για την Ελλάδα. Η Ελλάδα αναμένεται να είναι μια από τις περιοχές που θα πληγεί σκληρότερα από την κλιματική αλλαγή καθώς είναι ευάλωτη στην ερημοποίηση, που θα υπονομεύσει τη βασισμένη στο τουρισμό οικονομία της. Ταυτόχρονα όμως, διαθέτοντας άνεμο και ήλιο εν αφθονία, έχει όλα τα φόντα να γίνει πρωτοπόρος στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας.
Ζούμε σε μια εποχή που όλοι οι πολιτικοί λένε στους ψηφοφόρους πως τους προσφέρουν ριζικές λύσεις στις «νέες προκλήσεις της εποχής» και υπόσχονται να είναι «διαφορετικοί». Όπως είναι φυσικό, παρόμοιες μεγαλοστομίες τελικά το μόνο που πετυχαίνουν είναι να επιδεινώνουν το κυνισμό του κόσμου, με τη συνεισφορά βέβαια της οκνηρής και μολυσμένης από την κοινοτοπία δημοσιογραφίας. Οι δημοσιογράφοι θα ήταν χρησιμότεροι αν ερευνούσαν κατά πόσον οι προεκλογικές «δεσμεύσεις» και τα γεμάτα υποσχέσεις προγράμματα περιέχουν ιχνοστοιχεία έστω τεκμηρίωσης και αληθινής πρόθεσης να εφαρμοστούν.
Από αυτήν την άποψη, μπορούμε να εγγυηθούμε πως την τελευταία πενταετία ο Γιώργος Παπανδρέου οργάνωσε μια σπάνια διαδικασίας αναστοχασμού, μελέτης και διαλόγου.
- Πρώτον, για τη λειτουργία της δημοκρατίας.
- Δεύτερον, για τις πολιτικές που θα εξασφαλίσουν μεγαλύτερη ισότητα και πιο λειτουργικές απαντήσεις στα μεγάλα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα της εποχής μας, με την ανάπτυξη της έννοιας της πράσινης ανάπτυξης.
- Τρίτον, με το ξεπέρασμα του ελιτισμού της εξωτερικής πολιτικής στην αντιμετώπιση των μεγάλων διεθνών προβλημάτων (όπως της μετανάστευσης) με την ενεργό ανάμειξη και όχι τον αποκλεισμό της κοινωνίας των πολιτών. Αν υπάρχει στην Αθήνα πολιτικός που να μπορεί να συμβάλει στην επίλυση του κυπριακού προβλήματος, αυτός δεν είναι άλλος από τον Παπανδρέου, που είναι ο μόνος που αναζητά μια έξυπνη συμφιλίωση στο νησί.
Ο Γιώργος Παπανδρέου και η ομάδα του καλούνται να αντεπεξέρθουν σε πολύ δύσκολες προκλήσεις και θα ήταν ανόητο για τον οποιοδήποτε να προεξοφλήσει την επιτυχία τους. Αλλά ενώ σε ολόκληρη την Ευρώπη η αριστερά εμφανίζεται εξαντλημένη και στερεμένη από ιδέες, ο Παπανδρέου ανάλαβε μια έμπρακτη προσπάθεια να προετοιμάσει την αλλαγή. Η πρωτοτυπία του δεν πρέπει να υποτιμάται, ούτε να απαξιώνεται. Μακάρι ο νέος Έλληνας πρωθυπουργός να ανοίξει δρόμους για ολόκληρη την ευρωπαϊκή κεντροαριστερά.
Ο Anthony Barnett είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας. Η Mary Kaldor είναι καθηγήτρια του LSE
77 Σχόλια
Comments feed for this article
14 Νοεμβρίου, 2009 στις 11:35 μμ
Πάνος
Επειδή στο άρθρο γίνεται λόγος για το «λόγο» του ΓΑΠ, ας θυμηθούμε αυτό:
http://mauro-probato.blogspot.com/2006/02/blog-post_28.html
Κατά τα άλλα, έμεινα κάγκελο όταν το διάβαζα…
14 Νοεμβρίου, 2009 στις 11:40 μμ
ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ
Ή πυροβολημένος είναι ή βαλτός.
14 Νοεμβρίου, 2009 στις 11:57 μμ
δεξιος
Οταν εμφανιζεται μια εξαιρεση του κανονα ειναι φυσικο ολοι να ψαχνουν την αιτια και να κανουν υποθεσεις.Δεν ειναι παραξενο το αρθρο.
Η Ελλαδα πολιτικα ειναι ενα ειδος Νομου Ηρακλειου Κρητης της ΕΕ οποτε ελκυει την προσοχη και γινονται διαφορες υποθεσεις.
15 Νοεμβρίου, 2009 στις 10:32 πμ
Γιώργας
just for the record, το πρωτότυπο άρθρο δημοσιεύτηκε εδώ στο opendemocracy.net
15 Νοεμβρίου, 2009 στις 11:38 πμ
Dralion
Δωσε μου 50.000 ευρα και σου γραφω οτι υμνο θελεις για οποιο προσωπο θελεις. Και σε οτι στυλακι θελεις. Πολιτικη αναλυση, διθυραμβο, θολοκουλτουρα, το μελλον της σοσιαλδημοκρατιας κ.α.
Το ξερω, ειμαι φτηνος.
Αλλα ξερω καμποσους καθηγητες πανεπιστημιου που ειναι φτηνοτεροι απο μενα.
Κατα τα αλλα, αν καποιος σε καλει επι 5 χρονια στην Ελλαδα για να λαβεις μερος σε «συμποσιο [*] για το μελλον της δημοκρατιας» και εχεις γνωρισει την Ελλαδα απο την οπτικη γωνια του Ελουντα μπητς, ειναι πολυ πιθανο να γραφεις τετοια φουμαρα.
Εχουν μποτιλιαριστει αυτες οι κυριες στην Μεσογειων; Εχουν προσπαθησει να παρουν ενα @$%@#%@χαρτο απο την ελληνικη εφορια; Ξερουν τι σημαινει πρασινοφρουρος; Κλαδικη; Του εχει πει κανεις εκει στα συμποσια που παιρνουν μερος για το πως διοριζουμε την κλικα μας και το σοι μας, τρεις μερες μετα τις εκλογες;
[*] συμποσιο, ονομα και πραγμα. Φαγοποτι τζαμπα.
15 Νοεμβρίου, 2009 στις 11:47 πμ
Γιώργος Ασημακόπουλος
Πάνο ακόμα δεν έχεις αποδεχτεί ότι ο ΓΑΠ για διάφορους λόγους παρουσιάζει ενδιαφέρον για τη διεθνή σοσιαλδημοκρατική κοινότητα;
ΟΚ δεν μιλάει καλά Ελληνικά. Big fucking deal, σχεδόν κανένας δεν μιλάει Ελληνικά σε αυτό τον κόσμο, πόσο μάλλον καλά.
Από εκεί και πέρα, και το συμπόσιο της Σύμης παρουσιάζει ενδιαφέρον, και νέα πράγματα έχει φέρει ο ΓΑΠ στα εσωκομματικά, και νέες λεξούλες μας έμαθε στην Ελλάδα, και έχει πειραματιστεί με νέες μορφές [πολιτικής οργάνωσης, και έκανε υπουργούς που δεν το περίμενε κανείς, και την αξία των social media συνέλαβε πριν το φαινόμενο Obama κλπ κλπ. Και όλα αυτά κουβαλώντας ένα συρφετό που αυτοαποκαλείται σοσιαλιστικό κόμμα.
15 Νοεμβρίου, 2009 στις 12:54 μμ
Παπούλης
Το καταπληκτικό είναι ότι άντεξα να διαβάσω μέχρι τέλους το λιβάνισμα…. 😉
15 Νοεμβρίου, 2009 στις 1:34 μμ
Πάνος
Άξιος! 😉
15 Νοεμβρίου, 2009 στις 9:08 μμ
Ενη Καπαζογλου
Τα αρθρα που δημοσιευονται απο ppol.gr open democracy, ειναι αξιολογα δεν χαρακτηριζονται ως υποστηριζοντα συγκεκριμενο πολιτικο οργανισμο, εχουν ενα ευρυτατο πεδιο ενδιαφεροντων και δυσκολα θα τα κατετασσε κανεις στα «αφελη» κειμενα.
Το συγκεκριμενο αρθρο δεν λεει τιποτε αλλο παρα αναφερεται σε συγκεκριμενα γεγονοτα τις συνατησεις της Συμης και τους προβληματισμους και τις σκεψεις που αναπτυχθηκαν εκει επισημαινοντας οτι ολη αυτη η πρωτοβουλια οφειλεται στον Γιωργο Παπανδρεου τα τελευταια χρονια. Ηταν μια πολυ εποικοδομητικη προσπαθεια για να συζητηθουν θεματα που αφορουν τις ευρωπαικες χωρες και οχι μονο.
Η αντιμετωπιση λοιπον με διαθεση ειρωνικη και ολιγον χλευασμου δεν προσφερεται για να αναπτυχθουν αλλες ιδεες αντιθετες η και συμφωνες με το ανω κειμενο. Θα ηταν πραγματι ενδιαφερον να ακουστει μια αλλη γνωμη για το μελλον της σοσιαλδημοκρατιας σε ευρωπαικο επιπεδο αλλα και σε παγκοσμιο τελικα.
Τ
15 Νοεμβρίου, 2009 στις 9:11 μμ
Ενη Καπαζογλου
Το μελλον της Δημοκρατιας (οχι της Σοσιαλδημοκρατιας.Λαθος λογω του τιτλου του ποστ).
15 Νοεμβρίου, 2009 στις 9:28 μμ
Δύστροπη Πραγματικότητα
Θα ηταν πραγματι ενδιαφερον να ακουστει μια αλλη γνωμη για το μελλον της σοσιαλδημοκρατιας σε ευρωπαικο επιπεδο αλλα και σε παγκοσμιο τελικα.
Το ΠΑΣΟΚ ουδέποτε υπήρξε σοσιαλδημοκρατικό κόμμα με την κλασσική έννοια του όρου, όπως δηλαδή αυτός χρησιμοποιείται στις χώρες της Βόρειας και Δυτικής Ευρώπης. Ήταν και αυτοπροσδιορίζοταν, και εξακολουθεί να αυτοπροσδιορίζεται έτσι μέχρι σήμερα, ως κόμμα σοσιαλιστικό.
15 Νοεμβρίου, 2009 στις 9:37 μμ
M
Γλομπικός* συρφετός!
Τόνα χέρι νίβει τ’άλλο….
Το οτι και μόνον θεωρούν κόμματα σαν το ΠΑΣΟΚ Σοσιαλιστικό και τον ΓΑΠ σοσιαλδημοκράτη, σου δίνει μιά ιδέα για την ξεφτίλα των εννοιών και το πόσο έγκυροι είναι οι συγγραφείς του άρθρου.
Το προφεσσοριλίκι της κας Κάλντορ τα λέει όλα:
Professor of Global* Governance at the London School of Economics,
Director of its Centre for the Study of Global*Governance.
She writes on globalisation*, international relations and
humanitarian intervention, global* civil society and global* governance.
15 Νοεμβρίου, 2009 στις 10:25 μμ
Ενη Καπαζογλου
Δυστροπη Πραγματικοτητα
Δεν προσεξες τη διορθωση μου. Επισης δεν μιλησα καθολου περι ΠΑΣΟΚ.
15 Νοεμβρίου, 2009 στις 10:30 μμ
Ενη Καπαζογλου
Μ
Η κρισεις σου για το προφεσσοριλικι μιας Professor…. ανυπερβλητες. 😯
15 Νοεμβρίου, 2009 στις 10:36 μμ
Ενη Καπαζογλου
Και βεβαια (Οι) κρισεις. Θαλεγα (Η) κριτικη σου.
15 Νοεμβρίου, 2009 στις 10:57 μμ
suigeneris
μπορώ να κατανοήσω και να συμμεριστώ τις περισσότερες από τις (ρητές ή υπονοούμενες) μομφές προς το άρθρο.
ειλικρινά.
παρατηρώ, όμως, σε σχόλια των συμμετεχόντων μια κατάφωρη απαξία [που ασφαλώς (θα) συνδυάζεται και με την αντίστοιχη συγκρότηση..] προς τους συντάκτες του άρθρου.
αναφέρομαι δε συγκεκριμένα στο ακαδημαϊκό προφίλ/ιδιότητα-που για αρκετούς φαίνεται να φαντάζει ως στίγμα.
Δεν προτίθεμαι να συνηγορήσω υπέρ της Μ. Κάλντορ, η οποία κάποτε διετέλεσε και καθηγήτρια μου-και άρα έχω μια πιο σαφή γνώμη.
Ο καθένας κρίνεται στο πολιτικο-ιδεολογικό πλαίσιο και στο αξιακό περιβάλλον εντός του οποίου λειτουργεί >[και επιχειρηματολογεί].
Και σχολιάζεται αναλόγως.
Αλλά, δεν αντιστέκομαι στον πειρασμό να επισημάνω πως ο ρητός, ο μπρούτος αντιδιανοουμενισμός, οπως εκφράζεται στο πρόσωπο των ακαδημαϊκών σήμερα παίρνοντας τη μορφη χλεύης, προσωπικά μου θυμίζει άλλες εποχές και καθεστώτα…
και αυτό, κατά την άποψη μου, είναι άλλης τάξης ζήτημα απο το αν οι απόψεις της Μ. Κάλντορ [ή του όποιου αλλου..] είναι αφελείς.
15 Νοεμβρίου, 2009 στις 11:23 μμ
ritsmas
Ναι, για κουφούς ειναι το άρθρο, αλλα να σου πω ότι μιλωντας προσφατα με γαλλιδα δημοσιογραφο της Φιγκαρό (όταν ο φαμπιους ηταν στην Αθηνα) έμαθα ότι ακομη και στη φιγκαρό θεωρούν την Ελλάδα οδηγό στα πολιτικά πράγματα και στις κατευθυνσεις και ότι αυτή τη στιγμή η σοσιαλδημοκρατία του γιωργάκη ξεκινάει το νέο κυκλο στην Ευρώπη. Δηλαδή τελειώνει η κεντροδεξιά κλπ και πανει σειρά ο σοσιαλισμός. Τώρα , τί να σου πω; Την πίστεψα γιατί ελεγε τόσα πολλά υπερ που δεν ειχα λόγους να την αμφισβητήσω.
χαιρετω εκπληκτη και εγώ
15 Νοεμβρίου, 2009 στις 11:52 μμ
Dralion
suigeneris, δεν εκφραζω κανεναν μπρουτο αντιδιανοουμενισμο και δεν απαξιω κανεναν.
Αλλα ενα κειμενο που σε καθε 2η φραση επαινει τον ΓΑΠ για τα υπαρκτα και ανυπαρκτα προσοντα του, ειναι αντικειμενικα λιβανωτος. Ειτε προφεσσορας το εχει γραψει ειτε μπετατζης.
Οι συγγραφεις του αρθρου κανουν «αναλυσεις» για τα πολιτικα πραγματα στην Ελλαδα της τελευταιας 20ετιας και οπως λενε οι ιδιοι, εχουν δει την Ελλαδα μονο απο το μπαλκονι των ξενοδοχειων στα οποια τρωγοπιναν τζαμπα.
Το οτι η κυρια διετελεσε καθηγητρια σου δεν της δινει αυτοματα το Αλαθητο. Ουτε την κανει αυτοματα υπερανω χρηματων.
Με μερικα χιλιαρικα on the table τετοιοι λιβανωτοι γραφονται πολυ ευκολα, ακομα και απο καθηγητες.
16 Νοεμβρίου, 2009 στις 12:14 πμ
Γιώργας
Να προσθέσω οτι σ’αυτούς που χρηματοδοτούν το opendemocracy.net που δημοσίευσε το άρθρο (τα link τα δίνω πιό πάνω) δέν τους λείπουνε τα χιλιάρικα 😉
16 Νοεμβρίου, 2009 στις 7:49 πμ
zeppos
suis: «παρατηρώ, όμως, σε σχόλια των συμμετεχόντων μια κατάφωρη απαξία [που ασφαλώς (θα) συνδυάζεται και με την αντίστοιχη συγκρότηση..]»
Ασφαλώς! Ασφαλώς!….
16 Νοεμβρίου, 2009 στις 11:02 πμ
Παπούλης
Δόκτωρα
Δε μιλάμε εδώ για ένα άρθρο σχετικά με τις «Τοπολογικές συνέπειες από τη θεωρία των Υπερχορδών» ή τις «Επιδράσεις της φαινομενολογίας του Husserl στην avant guarde ποίηση του 20ου αιώνα».
Η καλή κυρία Κάλντορ ομού μετά του κυρίου Μπαρνέτ , ασχολούνται με ένα ζήτημα πολιτικό , κοινού δηλαδή ενδιαφέροντος , για το οποίο φαντάζομαι ότι λόγο έχουν όλοι οι ενδιαφερόμενοι. Δεν απαιτείται ειδίκευση και υψηλοί τίτλοι σπουδών για να γίνει αντιληπτό ότι πρόκειται περί λιβανίσματος. Η απαξία που εντοπίζεις έχει να κάνει με το γεγονός αυτό και όχι με τους τίτλους σπουδών και τα credentials των δύο συγγραφέων.
Δεν μπορώ να αποφύγω και μια ακόμα παρατήρηση. Οι «διανοούμενοι» , ειδικά οι εξ επαγγέλματος , αν και έχουν τα μέσα , τις πηγές άντλησης πληροφορίας , την ασφάλεια του ex cathedra και της έδρας , την απόσταση από το «δράμα» της καθημερινότητας που ζούν οι πολίτες αυτής της χώρας ( στοιχεία θετικά ) , σπανίως διαθέτουν εκείνη τη καθημερινή εμπλοκή στο πεζό ( μπρούτο ) κοινωνικό περιβάλλον που θα τους επέτρεπε να μην εμπιστεύονται , να μην ενθουσιάζωνται και να μη γράφουν τέτοιου είδους λιβανωτούς. Το ζήτημα αυτό , δηλαδή η «απόσταση» μεταξύ ωμής πραγματικότητας και της αντίστοιχης σύλληψης και έκφρασής της από τους διανοουμένους είναι καίριο και εξετάζεται συνεχώς από την εποχή του Αριστοτέλη αν δεν απατώμαι…..
16 Νοεμβρίου, 2009 στις 11:07 πμ
Πάνος
Μη σου πω και παλιότερα… Την πραγματικότητα δεν συνέλαβε και εξέφρασε εκείνος ο δόλιος ο Ομηρικός Θερσίτης, που τον ξυλοφόρτωσε ο Οδυσσέας;
16 Νοεμβρίου, 2009 στις 11:13 πμ
Παπούλης
🙂
16 Νοεμβρίου, 2009 στις 11:42 πμ
δεξιος
Νομιζω οτι ενα σημειο που πειραξε το ακροατηριο ειναι οτι αισθανονται οτι βρισκονται οι ιδιοι υπο το παρατηρητηριο καποιου καλοκαγαθου ξενου απο ανεπτυγμενη χωρα που ενθουσιασθηκε απο το σοσιαλιστικο πειραμα σε μια εξωτικη χωρα.
Τετοιες περιγραφες για μεγαλους ηγετες στο δρομο του σοσιαλισμου συνηθιζονταν για τοπους οπως η Κουβα ή η Νικαραγουα αλλα εμεις νομιζαμε οτι εχουμε φυγει απο αυτη την κατηγορια.
16 Νοεμβρίου, 2009 στις 12:07 μμ
sissa ben dahir
Δεξιέ και Παπούλη, ο τρόπος που το θέσατε μου θυμίζει μεγάλο τμήμα του κινήματος του ρομαντισμού κατά τον 19ο αιώνα στις τέχνες και ιδίως στη ζωγραφική. Οι χώρες της ανατολικής μεσογείου φάνταζαν γεμάτες ιδεαλιστικές υποσχέσεις στα μάτια των Γάλλων και Βρετανών ζωγράφων. Μπορεί λοιπόν ο Κος Barnett και η Κα Kaldor να είναι νέες περιπτώσεις Delacroix και Géricault. 😉
16 Νοεμβρίου, 2009 στις 12:12 μμ
Ενη Καπαζογλου
Υπαρχει και η αλλη «ερμηνεια». Αντι να «απαξιωσει» κανεις τους συγγραφεις του αρθρου απαξιωνει τη χωρα ως «συνολο» και ξεμπερδευει. (βλ. Δεξιος και Sissa).
16 Νοεμβρίου, 2009 στις 12:33 μμ
zeppos
Παπούλης: «Η καλή κυρία Κάλντορ ομού μετά του κυρίου Μπαρνέτ , ασχολούνται με ένα ζήτημα πολιτικό , κοινού δηλαδή ενδιαφέροντος , για το οποίο φαντάζομαι ότι λόγο έχουν όλοι οι ενδιαφερόμενοι»
Βεβαίως – βεβαίως και έχουν λόγο όλοι, αλλά επί της ουσίας είδατε τίποτις;
Σχολίασε κανείς τα «συμπεράσματα» ‘εστω και αυτών των μικρότατων αρθρογράφων;
Εγώ διάβασα για αργυρώνυμους, για «διπλώματα» που μάλλον αποκτήθηκαν με … λουκάνικα ..αποδοσίσια κλπ! και βεβαίως για λιβάνισμα εκ του πονηρού..
Για την ουσία παπούλη λόγο έχετε αλλά δεν τον βάλατε επί χάρτου..
Εκεί ακριβώς στόχευσε καίρια και το δηκτικόν του sui περί απαξίας..
16 Νοεμβρίου, 2009 στις 2:26 μμ
suigeneris
Ρε συ παπούλη,
είμαι σαφέστατος.
και διπλο-τριπλοξηγιέμαι γράφοντας:
«μπορώ να κατανοήσω και να συμμεριστώ τις περισσότερες από τις (ρητές ή υπονοούμενες) μομφές προς το άρθρο.
ειλικρινά.»
και
«Ο καθένας κρίνεται (…)
Και σχολιάζεται αναλόγως.»
κάνω ότι δύναμαι για να δείξω πως δεν υπερασπίζομαι τις απόψεις κανενός.
το θέμα που θίγω δεν είναι> δεν θα μπορούσε να είναι το ζήτημα της γνώμης των μη-ειδικών.
προφανέστατα.
αλλά το δικαίωμα τους 8) … να μην τελούν υπό χρηματισμό, επειδή οι ρέστοι απλώς δε γουστάρουμε τη γνώμη [ή την π@π@ρι@ τους].
και αυτό είναι ΑΛΛΗΣ τάξης ζήτημα..
Λες:
«Η καλή κυρία Κάλντορ ομού μετά του κυρίου Μπαρνέτ , ασχολούνται με ένα ζήτημα πολιτικό , κοινού δηλαδή ενδιαφέροντος , για το οποίο φαντάζομαι ότι λόγο έχουν όλοι οι ενδιαφερόμενοι.»
Μια που το θίγεις, και για το ποδόσφαιρο έχουν άπαντες γνώμη-αυτό δεν ΤΟΥς κάνει ακριβώς προπονητές .. 😉
Αλλά, ασφαλώς, μόνο αυτό δεν είχα στο νου μου με το σχόλιο μου.
«Δεν απαιτείται ειδίκευση και υψηλοί τίτλοι σπουδών για να γίνει αντιληπτό ότι πρόκειται περί λιβανίσματος.»
Δεκτή η τοποθέτηση-αλλά πάλι γιαυτό δεν μιλάω.
«Η απαξία που εντοπίζεις έχει να κάνει με το γεγονός αυτό και όχι με τους τίτλους σπουδών και τα credentials των δύο συγγραφέων.»
Εδώ σφάλλεις. Όχι για κανένα άλλο λόγο, αλλά γιατί σε διαψεύδουν τα σχόλια συμμετεχόντων στη συζήτηση. 8)
Για να μη κάθομαι να quotάρω, απλώς, ξαναδιάβασε προσεκτικά τη κουβέντα και έλα να μου πεις, ότι ΔΕΝ ΒΑΛΛΕΤΑΙ ΠΡΟΣΘΕΤΑ ΚΑΠΟΙΟΣ/Α> ΑΚΡΙΒΩΣ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΚΑΔΗΜΑΪΚΟΣ..
πΆΝΩ σ’ αυτό ανίχνευσα μια ευρύτερη τάση, η οποία στο παρον ποστ κατέστη ευκρινέστερη. και θέωρησα πως αποτελεί μέρος μιας γενικότερης υπόρρητης νοοτροπικής στάσης που χαρακτηρίζεται ως ‘αντιδιανοουμενισμός’.
υγ. εξακολουθώ να μην παίρνω θέση στα λεγόμενα του άρθρου-δεν μ’ ενδιαφέρει να κλέβω παγκάρια O:-) -αλλά η καφενειακή ευκολία καταδικης των ‘αφελών’/’αργυρώνητων’, κλπ, δεν ήταν ποτέ και το φόρτε μου..
16 Νοεμβρίου, 2009 στις 3:05 μμ
Dralion
Δηαλαδη suigeneris, τι επρεπε να σχολιασουμε; Το εγραψα ηδη 2Χ, το γραφω και 3η. Οι συγγραφεις αναλυουν την πολιτικη πραγματικοτητα της Ελλαδας εχοντας δει την Ελλαδα απο το μπαλκονι ενος ξενοδοχειου.
Το οτι οι αυτοχθονες εχουν μια διαφορετικη γνωμη θα επρεπε να ειναι αυτονοητο. Αντι να αναγνωρισεις το αυτονοητο, προσαπτεις στους αυτοχθονες οτι … δεν ασχολουνται με το περιεχομενο του κειμενου.
Για τον αντιδιανοουμενισμο σε βεβαιωνω οτι εγω τουλαχιστον θα εγραφα τα ιδια ακριβως πραγματα αν το κειμενο το ειχε συνταξει μια καθαριστρια η ενας εργατης ορυχειων.
Οσο για την υποψια χρηματισμου, ειναι απολυτα δικαιολογημενη. Το οτι το κειμενο αποτελει λιβανωτο στον γαπ, ειναι (στα δικα μου ματια τουλαχιστον) πασιφανες. Αν εσυ δεν το θεωρεις λιβανωτο, σε παρακαλω να μου δωσεις τον ορισμο του λιβανωτου.
Αν εγω γραψω ενα κειμενο 3 σελιδων για τον Πανο Ζερβα και αναφερω το ονομα του σε καθε φραση, αν «αναλυω» το ποσο καλος γιατρος, μπλογγερ, εραστης, πατερας, μουσικος, πολιτικος, μαγειρας, τραγουδιστης, γουατεβερ [*] ειναι, τι θα συμπερανετε για μενα;
[*] χωρις να γνωριζω ουτε τον Πανο προσωπικα ουτε καποιον απο τους τομεις στους οποιους τον επαινω.
16 Νοεμβρίου, 2009 στις 5:16 μμ
Πάνος
Drallion,
διευκρινίζω ότι τραγουδιστής δεν είμαι (προς το παρόν). Μερσί. 😉
*
Εγώ πάντως περιόρισα την κριτική μου παρέμβαση σε πέντε μόλις λεξούλες, στην αρχή του ποστ (αυτές μέσα στην παρένθεση). Τα επιπλέον (χρηματισμοί, ακαδημαϊκά, μπαλκόνια κλπ) νομίζω ότι είναι περιττά – δηλ. αποπροσανατολιστικά.
Η ουσία είναι ότι η Ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, έχοντας χάσει το έδαφος κάτω από τα πόδια της, μέσα στην αμηχανία της στρέφει το βλέμμα με θαυμασμό, ελπίδα και προσμονή στην Ελλάδα και το ΓΑΠ: πείτε τους να μη φάνε, θα έχουμε γλάρο!
Ωστόσο, το γεγονός παραμένει και αξιοπρόσεκτο και σημαντικό, γιατί όχι; Ο ΓΑΠ γκουρού της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας! Ποιός να τόλεγε! 🙂
16 Νοεμβρίου, 2009 στις 5:59 μμ
Dralion
Ερμη σοσιαλδημοκρατια 🙂
16 Νοεμβρίου, 2009 στις 6:20 μμ
Παπούλης
Σούη
Αν άλλοι εδώ ως στόχο έθεσαν την ακαδημαϊκή ιδιότητα των συγγραφέων και τα αργύρια της υποθετικής τους αμοιβής , φίλτατε , ο Παπούλης στη μόνη του παρέμβαση , ακριβώς αυτό θέλησε να αποφύγει.
Μάλλον δεν ήμουν σαφής , επομένως : ( σπάστα και ξαναρρίχτα )
α) το άρθρο είναι ευρύτερου ενδιαφέροντος και προφανώς όχι το αποκλειστικό πεδίο ασκήσεων της ιντελλιγκέντσιας.
β) Στα δικά μου μάτια πρόκειται για λιβάνισμα ασύστολο , όπου οι προσδοκίες περισσεύουν και η πραγματικότητα απουσιάζει. Η επικέντρωση σε όλα αυτά τα υπέροχα χαρακτηριστικά και τις νέες ιδέες που κομίζει ο ΓΑΠ επαναλαμβάνονται σε όλη τη διάρκεια του πονήματος. Σε αυτό φαντάζομαι ότι συμφωνούμε με το Δόκτωρα όπως και διαφωνούμε με το Ζέππο ή τη Κα Ένη.
γ) Είναι γνωστό ότι η σοσιαλδημοκρατική ιντελλκιγκέντσια ενθουσιάζεται τελευταία με την νίκη και την εν γένει πορεία του ΓΑΠ. Από εδώ μέχρι τη πραγματικότητα η απόσταση είναι μεγάλη. Θα περίμενα περισσότερες επιφυλάξεις από ανθρώπους τέτοιου υψηλού γνωστικού επιπέδου.
δ) στα πλαίσια αυτού του «ενθουσιασμού» φαντάζομαι ότι εγράφη και το ανωτέρω άρθρο. Το αν υπάρχει χρηματισμός ή άλλα οφέλη δεν το γνωρίζω ούτε το σχολιάζω , αν και ορισμένοι εδώ το υπέβαλλαν πλαγίως ή ευθέως. Σε αυτό έχεις δίκιο… 😉
ε) για την υπόρρητη ή και έκδηλη μερικές φορές απαξία προς τη πανεπιστημιακή ιντελλιγκέντσια θα έλεγα ότι σε ζητήματα που έχουν ευρύτερο ενδιαφέρον πολλές φορές έχουν κάνει γκάφες , αβελτηρίες και κάποιες φορές συνειδητές πο…ιές. Μερικές φορές η απόσταση τους από τη βιωμένη πραγματικότητα , άλλες φορές λόγω μεταξύ των αντιθέσεων και φανατισμών , κάποιες φορές ένεκα μπαγιόκου. Σε κάθε περίπτωση νομίζω ότι εδώ υπάρχει σήτημα που είναι ευρύτατο , έχει εξετασθεί και αναλυθεί διαχρονικά και ξεπερνά αυτή την «υπόρρητη γενικευμένη νοοτροπία» που σωστά εντοπίζεις παραπάνω.
Ελπίζω να έγινα κατανοητός τώρα …. άλλωστε σου χρωστάω μπύρες από κοντά 🙂
16 Νοεμβρίου, 2009 στις 7:22 μμ
Ενη Καπαζογλου
Απο ολη αυτη τη συζητηση βγαινει αβιαστα ενα συμπερασμα, οτι δηλαδη το με εντονα γραμματα στο ποστ ονομα Παπανδρεου και επεναλαμβανομενο, λειτουργησε τελικα ως «κοκκινο πανι» για τους συζητητες.
Αν ολο το κειμενο παρουσιαζε τα γεγονοτα και τις σκεψεις των συγγραφεων χωρις να επικεντρωνονται στις δρασηριοτητες ενος προσωπου (Παπανδρεου), αλλα ως πολιτικο κειμενο ανελυε τις καταστασεις που επισημαινουν στην Ελλαδα ,συμφωνα και με τη δικη τους κριση, οπως εχει δικαιωμα ο οποιοσδηποτε διανοουμενος να εκφερει τις αποψεις του για οποιοδηποτε θεμα, οι αντιδρασεις θα ηταν εντελως διαφορετικες.
Και με την ευκαιρια στο wikipedia υπαρχουν πληροφοριες και για τους δυο συγγραφεις που πορρω απεχουν απο τα «σχολια» που εγιναν εδω.
Οπως βλεπεις Sui το προβλημα δεν ειναι ουτε το opendemocracy ουτε οι διανοουμενοι αλλα η πολεμικη προς ΓΑΠ.
Εαν υπαρχουν αλλες σκεψεις για την πολιτικη του Παπανδρεου, οπως αυτες εκτιθενται στο κειμενο του ποστ, γιατι δεν ακουγεται μια αλλη αποψη διαφορετικη και αντιθετη που θα αντιπαρατεθει με σοβαρα επιχειρηματα σε οτι προτεινεται;
Οι απαξιωτικες εκφρασεις για οτιδηποτε και για οποιονδηποτε δεν οδηγουν πουθενα.
16 Νοεμβρίου, 2009 στις 7:24 μμ
Ενη Καπαζογλου
Και βεβαια «επαναλαμβανομενο»
16 Νοεμβρίου, 2009 στις 7:51 μμ
zeppos
Παπούλη, αν το μόνο που έχεις να πεις για το άρθρο είναι το «λιβανιστήρι» .. οκ! Έτσι όμως αποφεύγεις «εντέχνως» (απορίπτοντάς το συνολικά) να πεις κάτι για τα επί μέρους ζητήματα που θέτει.
ΠΧ:
«Το αποτέλεσμα αυτό (εκλογές) αντιβαίνει στις ευρωπαϊκές εκλογικές τάσεις, που παντού ενισχύουν την κεντροδεξιά»
«Ο Παπανδρέου προτείνει μία μεταρρυθμιστική διαδικασία με τρεις πυλώνες:
* Μία στρατηγική «πράσινης ανάπτυξης» για βιώσιμη οικονομική ανάπτυξη
* Μία πολιτική ζωή βασισμένη στη συμμετοχή και τη λογοδοσία, με βάση τη διαβούλευση και άλλες μορφές άμεσης δημοκρατίας
* Μία εξωτερική πολιτική με τη συμμετοχή της κοινωνίας των πολιτών, σε αντίθεση με τις παραδοσιακές αντιλήψεις περί άσκησης της διπλωματίας χωρίς τους πολίτες»
«Ο Παπανδρέου επιχειρεί να ξεφύγει από αυτό το πλαίσιο και να πρωτοπορήσει στην Ευρώπη, διαμορφώνοντας ένα προοδευτικό υπόδειγμα για την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, ανάλογο με ό,τι συμβαίνει στην Αυστραλία και ίσως -αν και είναι νωρίς ακόμα να αποφανθούμε- στην Ιαπωνία.
Γνωρίσαμε από πρώτο χέρι ένα μικρό τμήμα της μορφωτικής διαδικασίας που βρίσκεται πίσω από τη στρατηγική Παπανδρέου. Συμμετείχαμε, με πολλούς άλλους, στα «συμπόσια της Σύμης», που τα ξεκίνησε ο Παπανδρέου εδώ και 12 χρόνια. Τα σεμινάρια αυτά, που πήραν το όνομά τους από το νησί του Αιγαίου Πελάγους όπου διοργανώθηκε η πρώτη συνάντηση, είναι άτυπες συναντήσεις εργασίας που συνδιοργανώνουν το «ίδρυμα Ανδρέας Παπανδρέου» και το «κέντρο Όλαφ Πάλμε», με σκοπό την ανταλλαγή ιδεών για το μέλλον της αριστεράς.
Μετά την πρώτη συνάντηση της Σύμης, ο Παπανδρέου φιλοξενούσε κάθε χρόνο τη συνάντηση σε διαφορετικό νησί της Μεσογείου, με τη συμμετοχή κορυφαίων πανεπιστημιακών, ακτιβιστών και πολιτικών από ολόκληρο τον κόσμο, με σκοπό να συζητήσουν πώς είναι δυνατό να έρθει ένας καλύτερος κόσμος. Από τα σεμινάρια αυτά προήρθε μια πολιτική σκέψη που μπορεί να αποκληθεί «σχολή της Σύμης»: μια σειρά από νέες, προοδευτικές προσεγγίσεις σε ζητήματα εξωτερικής πολιτικής, λειτουργίας της δημοκρατίας ή της οικονομίας, στο νέο πλαίσιο προκλήσεων και πιέσεων που θέτει η παγκοσμιοποίηση.
Η ιστορία των «σεμιναρίων της Σύμης» μπορεί να χωριστεί σε δύο περιόδους: τα πρώτα έξι σεμινάρια διοργανώθηκαν επί κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ. Ο Παπανδρέου τότε ήταν ως επί το πλείστον ένας οραματικός υπουργός εξωτερικών συμπεριλαμβανομένου του εξαμήνου που η Ελλάδα προήδρευε της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ). Τα έξι αυτά χρόνια, τα σεμινάρια ασχολήθηκαν κυρίως μετ το ρόλο της κοινωνίας των πολιτών στη διαμόρφωση της εξωτερικής πολιτικής. Στο πρώτο σεμινάριο συναντήθηκαν ακτιβιστές της κοινωνίας των πολιτών και πολιτικοί από ολόκληρη τη νοτιοανατολική Ευρώπη, σε μια προσπάθεια να αντιμετωπιστούν τα περιφερειακά προβλήματα και να μετριαστεί η κυρίαρχη αίσθηση της «βαλκανοποίησης» της περιοχής. ‘Αλλα σεμινάρια ασχολήθηκαν με τον Καύκασο ή τη Μέση Ανατολή.»
Κάποτε είχα μιλήσει για «δημιουργικιή κοσμογονία» στο πασοκ. Εσείς το πιάνετε σαν .. ενθουσιασμό.. Ας είναι!
«Ο Γιώργος Παπανδρέου ήταν αποφασισμένος να μην επαναλάβει τα λάθη του παρελθόντος. Ως υπουργός εξωτερικών, είχε ήδη επιδείξει σπάνια ικανότητα να ασκεί τολμηρή και πετυχημένη εξωτερική πολιτική. Ως ένας σύγχρονος άνθρωπος, σπουδαγμένος στην Αμερική, που μιλά με άνεση σουηδικά, ο τρόπος ομιλίας του απέχει από το στομφώδες ύφος που συνηθίζουν οι Έλληνες πολιτικοί..
Μετά το 2004, με τον Παπανδρέου εκτός εξουσίας, μια σειρά από αναγκαστικά πιο λιτά «σεμινάρια της Σύμης» ασχολήθηκε με το ζήτημα της ανανέωσης της προοδευτικής πολιτικής. Πρώτη απόφασή του ήταν να ασχοληθεί με το ζήτημα της δημοκρατίας αυτής καθ’ εαυτήν, υπό το πρίσμα της μαζικής δυσαρέσκειας και της μείωσης της συμμετοχής των πολιτών στις εκλογές, φαινομένων που δεν περιορίζονται στην Ελλάδα. Αυτό ήταν το θέμα του συμποσίου του 2004. Σε μια συνέντευξή του στο «όπεν ντεμόκρασι» τόνιζε πως «το βασικό μήνυμα που είχαν οι εκλογές για μένα ήταν πως χρειάζονταν πολύ περισσότερες αλλαγές στο πώς κάνουμε πολιτική, παρά στο προγραμματικό περιεχόμενο των διακηρύξεών μας».«
[Τα έντονα δικά μου]
«Παράλληλα ο Παπανδρέου ερευνούσε καινοτόμα λογισμικά ηλεκτρονικής διακυβέρνησης και ηλεκτρονικής δημοκρατίας, αλλά και νέες μορφές διαβούλευσης και ανοικτών προκριματικών εκλογών. Αξιοποίησε την καινοτόμα εργασία του «κέντρου διαβουλευτικής δημοκρατίας» του Στάνφορντ, ο Παπανδρέου προκάλεσε μια «διαβουλευτική δημοσκόπηση» με την οποία επέλεξε το 2006 τον υποψήφιο δήμαρχο του ΠΑΣΟΚ για το Μαρούσι, ένα προάστιο των Αθηνών. Και όταν αμφισβητήθηκε η ηγεσία Παπανδρέου μετά την ήττα του ΠΑΣΟΚ το Σεπτέμβριο του 2007, αυτός απάντησε στην πρόκληση καλώντας όλους τους πολίτες, μέλη και μη-μέλη του ΠΑΣΟΚ να ψηφίσουν για τον νέο πρόεδρο του κόμματος. Αμφότερες οι παραπάνω προσεγγίσεις θεωρήθηκαν ως προσπάθειες του προέδρου του ΠΑΣΟΚ να περιορίσει την επιρροή των παραδοσιακών κομματικών μηχανισμών του κινήματος αλλά και να ανοίξει τις θύρες του ΠΑΣΟΚ στο επιφυλακτικό κοινό.
Αν και συνέχισαν να ενδιαφέροντα για έναν «άλλο» τρόπο άσκησης της πολιτικής, τα «συμπόσια της Σύμης» επικεντρώθηκαν και σε άλλες κρίσιμες πλευρές της σύγχρονης ζωής. Το 2006 ασχολήθηκαν με τη διαμόρφωση των πόλεων και τις μεταναστευτικές πολιτικές. Το 2007 με την κλιματική αλλαγή. Ο επείγον χαρακτήρας της περιβαλλοντικής βιωσιμότητας αναδείχθηκε επώδυνα με τις μεγάλες πυρκαγιές που σάρωσαν εκείνη τη χρονιά την Ελλάδα. Το 2008, το «συμπόσιο της Σύμης» ασχολήθηκε με τις δασικές πυρκαγιές, αλλά και την ενέργεια, και την κρίση των διεθνών οργανισμών. Για όσους ακούσαμε τους νομπελίστες Αμάρτια Σεν (Amartya Sen) και Τζο Στίγκλιτζ (Joe Stiglitz), που συμμετείχαν στο σεμινάριο, η οικονομική κρίση που ξέσπασε το 2008 δεν ήταν και τόσο απρόσμενη.«
«Αλλά το πιο σημαντικό προϊόν των πρόσφατων «συμποσίων της Σύμης» ήταν η ανάδυση της έννοιας της «πράσινης ανάπτυξης» ως εναλλακτικής λύσης τόσο στο νεοφιλελευθερισμό όσο και στην παλιά κρατικιστική αριστερά, αλλά και ως μεθόδου υπέρβασης της
τρέχουσας οικονομικής κρίσης. Η πράσινη ανάπτυξη είναι ο μόνος τρόπος οικονομικής ανάπτυξης που είναι ταυτόχρονα περιβαλλοντικά και οικονομικά βιώσιμος και συνεισφέρει στην εξοικονόμηση ενέργειας αλλά και την άνοδο της παραγωγικότητας. Η πράσινη ανάπτυξη είναι τοπική και αποκεντρωμένη, και απαιτεί ταυτόχρονα κρατική παρέμβαση και λειτουργία της αγοράς. Ο Παπανδρέου θεωρεί την πράσινη ανάπτυξη ταυτόχρονα αναγκαιότητα αλλά και ευκαιρία για την Ελλάδα.»
[Για όσους συνεχίζουν να λένε οτι η «πράσινη ανάπτυξη» είναι εφεύρημα των ΟΠ… ή και «σημαία ευκαρίας» του ΓΑΠ..]
Για όλα τα παραπάνω μπορούν να υπάρξουν αντιρρήσεις πολιτικές, αντίθετες απόψεις ή και αμφιβολίες για την ικανότητα της σημερινής πολιτικής νομεγκλατούρας να τα υλοποιήσουν, αλλά εγώ δεν διάβασα κάτι τέτοιο..Εντάξει, τα υπόλοιπα ας κριθούν ως λιβανιστήρι, (‘οπως για την λύση του Κυπριακού….) αλλά .. έλεος! Μην κατηφορίζουμε προς το ολισθηρό μονοπάτι της συνολικής απαξίωσης του άρθρου, μέσω της «ατυχούς» προσπάθειας απαξίωσης των συγγραφέων του..
17 Νοεμβρίου, 2009 στις 10:55 πμ
Ενη Καπαζογλου
Zeppos
Οταν δεν υπαρχουν επιχειρηματα επι της ουσιας , δεν υπαρχει απαντηση και συνεπως τελειωνει και η σχολιογραφια και το ποστ. 😆
17 Νοεμβρίου, 2009 στις 3:29 μμ
Παπούλης
Κα Ένη μου η ετυμηγορία σας είναι φαντάζομαι τελική…. 🙂
Ζέππο
η απαξία μου είναι για το λιβάνισμα όχι για μερικές τουλάχιστον από τις πολιτικές θέσεις και προσδοκίες που διαφαίνονται μέσα στο άρθρο.
Δεν έχω χρόνο να συζητήσω σε έκταση το θέμα αλλά ελπίζω να αντιλαμβάνεσαι ότι δεν τα διάβασα όλα αυτά αβασάνιστα…. 😉
17 Νοεμβρίου, 2009 στις 4:11 μμ
Belbo
Εγώ μένω στη φωτογραφία (όχι το Γιώργου βέβαια!)
17 Νοεμβρίου, 2009 στις 4:32 μμ
Ενη Καπαζογλου
Αγαπητε Παπουλη
Δεν ειναι θεμα «ετυμηγοριας» (δεν δικαζει κανεις τιποτα και κανεναν!!!!), αλλα απλο συμπερασμα απο την διεξαγωγη της συζητησης μεχρι την ωρα που εγραψα το σχολιο μου.
Βλεπω οτι εν συνεχεια απαντας στον Ζεππο και εξηγεις οτι δε εχεις χρονο για συζητηση επι της ουσιας του θεματος. Και εξηγεις και την απαξια σου που την αποδιδεις στο «λιβανισμα» οπως το ονομαζεις και οχι για το κυριως θεμα του αρθρου.
Υπαρχουν πολλοι ευσχημοι τροποι υπεκφυγης ,απολυτως αποδεκτοι απο τον καθενα ,χωρις να υπαρχει προβλημα. 😉
17 Νοεμβρίου, 2009 στις 6:11 μμ
Παπούλης
Κα Ένη
σας ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη σας στα λεγόμενα μου … 🙂
18 Νοεμβρίου, 2009 στις 12:09 πμ
Ενη Καπαζογλου
Παπουλη
Εδειξα ποτε οτι δεν εχω εμπιστοσυνη στα λεγομενα σου; Απλα πολλες φορες δεν «συναπαντιουνται» οι αποψεις μας. 🙂
18 Νοεμβρίου, 2009 στις 11:45 πμ
Dralion
Ελεος.
Τωρα πρεπει να αποδειξουμε οτι το παραπανω κειμενο αποτελει λιβανισμα, αλλιως η οποιαδηποτε κριτικη μας θεωρειται σαν υπεκφυγη, οτι δεν εξεταζουμε το περιεχομενο, οτι ειμαστε αντι-γαπ, οτι απαξιουμε τους σγγραφεις και αλλα ηχηρα παρομοια.
Στα δικα μου ματια το παραπανω κειμενο αποτελει λιβανισμα.
Αν αφαιρεσουμε απο το κειμενο το ονομα του γαπ, θα μεινει σχεδον το μισο σε εκταση. Οταν ενα κειμενο αναφερει τοσο συχνα ενα ονομα, τι αλλο μπορει να ειναι;
Εχω αμφισβητησει ηδη 3Χ την ικανοτητα των συγγραφεων να εκφερουν γνωμη για τα ελληνικα πολιτικα πραγματα. Οχι γιατι ειναι πανεπιστημιακοι, αλλα γιατι δεν ξερουν την Ελλαδα. Αυτο χαρακτηριστηκε σαν μπρουταλ αντιδιανοουμενισμος.
Ποιος ειναι αυτος που υπεκφευγει εδω; Ποιος ειναι αυτος που βλεπει μονο οτι θελει να δει;
Το περιβοητο περιεχομενο του κειμενου ειναι για γελια. Oι συγγραφεις κανουν πολιτικες αναλυσεις και εξαγουν συμπερασματα για μια χωρα που βρισκεται μονο στην φαντασια τους. Δεκα εκατομμυρια ιθαγενεις ζουν μια διαφορετικη πραγματικοτητα.
Αν το μονο που μας ενδιαφερει σαν κριτηριο για την εγκυροτητα ενος κειμενου ειναι το αν λιβανιζει τον «δικο μας» η οχι, τοτε οντως δεν εχουμε λογο να συζηταμε.
18 Νοεμβρίου, 2009 στις 2:01 μμ
Παπούλης
Κα Ένη
Όταν δηλώνω στο Ζέππο ότι δεν έχω ( τότε ) το χρόνο να σχολιάσω επί της πολιτικής ουσίας το κείμενο , ενώ πρίν έχετε παρατηρήσει το :
«Οταν δεν υπαρχουν επιχειρηματα επι της ουσιας , δεν υπαρχει απαντηση και συνεπως τελειωνει και η σχολιογραφια και το ποστ. 😆 »
επανέρχεσθε στη συνέχεια με το :
«Βλεπω οτι εν συνεχεια απαντας στον Ζεππο και εξηγεις οτι δε εχεις χρονο για συζητηση επι της ουσιας του θεματος. Και εξηγεις και την απαξια σου που την αποδιδεις στο “λιβανισμα” οπως το ονομαζεις και οχι για το κυριως θεμα του αρθρου.
Υπαρχουν πολλοι ευσχημοι τροποι υπεκφυγης ,απολυτως αποδεκτοι απο τον καθενα ,χωρις να υπαρχει προβλημα. 😉 »
Επομένως αμφισβητείτε τη δήλωσή μου περί έλλειψης χρόνου για μια επί της ουσίας απάντηση.
Επειδή όμως τώρα και χρόνο έχω και , δόξα τω γιαραμπή , δεν μου τελείωσαν τα επιχειρήματα , αντιπαρέρχομαι τις «παρατηρήσεις» σας και την περί υπεκφυγής ετυμηγορία σας και απαντώ ( στο Ζέππο )
Στο πρώτο μέρος του κειμένου παραλείπεται η Ισπανία , όπου ήδη επικρατεί η «αριστερά» του κου Θαπατέρο ( Παπουτσάκης ή Τσαγκάρης ) , ενώ εμφανίζεται το καταπληκτικό «επιχείρημα» ότι στη Νορβηγία επεκράτησε η «αριστερά» ως αποτέλεσμα του γεγονότος ότι τα οικονομικά της Νορβηγίας δεν έχουν πρόβλημα λόγω πετρελαίου – φυσικού αερίου.
Είναι προφανές ότι μιλάμε για διαφόρων εκφάνσεων «αριστερές» και για διαφορετικές συνθήκες. Αλλά οι εξαίρετοι κατά τα άλλα αρθογράφοι προκειμένου να στηρίξουν τη προσδοκία τους δεν διστάζουν να τα βάλουν όλα στον ίδιο τορβά.
Στις επόμενες δύο παραγράφους αρχίζει το λιβάνισμα ( για να συνεχιστεί μέχρι τέλους )
Ενώ ομολογούν ότι η μεγάλη πλειονότητα των πολιτικών σχολιαστών ερμήνευσαν το πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσμα αλλιώς , δηλαδή ως μία από τα ίδια , οι αρθρογράφοι μας θεωρούν ότι η ψήφος δεν ήταν επιλογή ανάγκης και μηδενικής περαιτέρω ανοχής , ότι δεν έχουμε επιστροφή μιας οικογένειας στην εξουσία αλλά….
….παρά το γεγονός ότι η νέα κυβέρνηση έχει να αντιμετωπίσει : «Ασφαλώς και η βαθιά ριζωμένη διαφθορά, οι πελατειακές σχέσεις και τα υπερδιογκωμένα ελλείμματα θα υπονομεύσουν τη νέα κυβέρνηση και θα την εμποδίζουν να εκπληρώσει το θαυμαστό μεταρρυθμιστικό της πρόγραμμα» , οι αρθρογράφοι μας θεωρούν ότι αυτά θα ξεπεραστούν αφού : «Αλλά ο Παπανδρέου είναι ένας εξαιρετικά εφευρετικός και ανοικτόμυαλος πολιτικός που θέλει να μετατρέψει την Ελλάδα σε εργαστήριο πρωτοπόρων απαντήσεων στην οικονομική και περιβαλλοντική κρίση και τα διεθνή προβλήματα που αντιμετωπίζει ολόκληρη η Ευρώπη.»
Πέραν του λιβανωτού ( θαυμαστό , εξαιρετικά εφευρετικός και ανοικτόμυαλος ) η λογική πίσω από αυτά τα θαυμαστικά είναι κατ’ εξοχήν συντηρητική και υποκριτική. Ο ΗΓΕΤΗΣ θα ξεπεράσει όλα τα εμπόδια και θα δώσει τις ενδεδειγμένες λύσεις σε όλα τα χρονίζοντα προβλήματα. Αυτά ανήκουν σε άλλες εποχές Ζέππο μου , αλλά προκειμένου οι αρθρογράφοι μας να δημιουργήσουν τις προσδοκίες που επιθυμούν δεν διστάζουν να καταφύγουν σε τέτοιου είδους ( αστεία ) επιχειρήματα. Σημειώνω ήδη εδώ ότι είναι φανερό από το σύνολο του άρθρου ότι οι δύο ερίφηδες δεν έχουν καμμία πραγματική γνώση της ελληνικής πραγματικότητας , εκτός ίσως από τις ειδυλλιακές διακοπές τους πρό ετών στις Σύμες.
Στα καθ’ ημάς οι τρείς άξονες της πολιτικής του ΓΑΠ που παρουσιάζουν οι δύο αρθρογράφοι δεν είναι απορριπτέοι . Αντιθέτως εμπεριέχουν πολιτικές και προοπτικές ουσίας. Απλά μένει να επιβεβαιωθούν στη πράξη και κανείς δεν περιμένει να πραγματοποιηθούν στις πρώτες 40 ή 100 μέρες της «πράσινης» εξουσίας. Τηρώντας επιφυλάξεις για το 2ο και προπάντων για το 3ο άξονα , δεν μπορώ να αποφύγω να παρατηρήσω ότι πρόκειται για κοινοτοπίες αν εξετάσουμε το ζήτημα ως σοσιαλίζοντες Εργατικοί ( εξ αγχιστείας απόγονοι του Τόνυ Μπέν ) , ενώ για το παρατηρητή που βιώνει την ελληνική πραγματικότητα πρόκειται για νεφελώδη ζητούμενα.
Η επόμενη παράγραφος είναι όμως αποκαλυπτική : Ο νεοφιλελευθερισμός επέβαλλε τη «τριγωνοποίηση» , οι Εργατικοί , οι Γερμανοί σοσιαλδημοκράτες και οι άλλοι μέχρι τότε «αριστεροί» , ως ανεύθυνοι θεοδόλιχοι υπέστησαν απλά τους χειρισμούς του τριγωνισμού ως αντικείμενα . Όσο ο κος Μπλαιρ κυριαρχούσε εκλογικά οι φωνές ( εν είδει χαριεντισμών μεταξύ δεσποινίδων της καλής κοινωνίας ) της «αριστερής» πτέρυγας των εργατικών του κου Κίννοκ συμπεριλαμβανομένου αντιμετωπίζονταν από τη τεράστια πλειοψηφία των Εργατικών κατ’ ελάχιστον με λοιδωρία. Τώρα που προέκυψε η οικονομική ύφεση και αναμένεται συγχρόνως η εκλογική συντριβή των Εργατικών , προκύπτουν οι αρθρογράφοι μας να εκτοξεύουν βολές κατά του » δύσμοιρου τρίτου δρόμου» και να προσβλέπουν στους νέους ορίζοντες που θα ανοίξουν στην Ευρώπη με ηγέτη το ΓΑΠ.
Τα εφαρμοζόμενα στην Αυστραλία ή αυτά που ( ενδέχεται ) να εφαρμοστούν στη Ιαπωνία , αποτελούν αναλογία σε σχέση με αυτά που ( σχεδιάζεται ) να εφαρμοστούν στην Ευρώπη ( της Ελλάδας , της Ιταλίας ή της Βουλγαρίας συμπεριλαμβανομένων ). Η σοσιαλδημοκρατία έχει όραμα και μέλλον….
Οι επόμενες τρείς παράγραφοι περιγράφουν τη «μορφωτική διαδικασία» της Σύμης , όπου διάφορες προσωπικότητες , διανοούμενοι , ακτιβιστές , πολιτικοί συζητούν , σχεδιάζουν , οραματίζονται. Εδώ δεν υπάρχει τίποτε το επιλήψιμο αφού ο διάλογος , η ενημέρωση , η αναζήτηση και η έρευνα είναι γόνιμες διαδικασίες. Αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι οι θεματικές των τότε συμποσίων.
Τα πρώτα έξη έτη όπως αναφέρεται , ακριβώς επειδή ο ΓΑΠ ήταν υπουργός εξωτερικών λέμε τώρα , το κύριο θέμα αυτών των συναντήσεων ήταν : «τα σεμινάρια ασχολήθηκαν κυρίως μετ το ρόλο της κοινωνίας των πολιτών στη διαμόρφωση της εξωτερικής πολιτικής». Η «βαλκανοποίηση» της περιοχής της ΝΑ Ευρώπης , η Μ. Ανατολή , ο Καύκασος ήταν οι περιοχές ενδιαφέροντος. Από τα μέχρι τώρα αποτελέσματα είναι φανερό σε όλους ότι :
α) είτε οι «μαθητάδες» της Σύμης άλλα οραματίζονταν και άλλα έκαναν , αφού επί του πεδίου οι εξελίξεις ήσαν προς την αντίθετη κατεύθυνση και λαοί , χώρες , περιοχές ολόκληρες ρημάχτηκαν με την αγαστή συνεργασία συμμετεχόντων σε κυβερνήσεις ένοχες.
ή
β) Όλα αυτά είναι ο φερεντζές που κρύβει μια πραγματικότητα απεχθή και στοχεύσεις άλλες. Γιατί είτε το θέλουμε είτε όχι , τότε , τώρα και για πολύ καιρό ακόμα η εξωτερική πολιτική θα καθορίζεται από εξουσίες – κυβερνήσεις που έχουν σαφείς στόχους , δεσμεύσεις και πολιτικές , ενώ μέχρι να ( και αν ποτέ ) έρθει η ώρα που οι μη κυβερνητικές οργανώσεις , οι κοινωνίες των πολιτών και άλλοι «ανεξάρτητοι» παράγοντες θα παίζουν σημαντικό ρόλο στην εξωτερική πολιτική , ο ΓΑΠ και οι λοιποί κυβερνώντες θα χορεύουν ζεϊμπέκικα ανέξοδα για τους ίδιους , πολυέξοδα για το βαλάντιο του φορολογούμενου υποζυγίου , ξεχνώντας τις διαχρονικές ευθύνες τους για τα Βαλκάνια , τη Παλαιστίνη , τη Μ. Ανατολή , τη Κύπρο , τα Ίμια , τον Οτσαλάν …. ( να πώ κι άλλα ; ).
Το μοναδικό επιχείρημα ( μοναδικό από κάθε άποψη ) ότι η «διπλωματία των σεισμών» που ενεπνεύσθη και εισήγαγε ο ΓΑΠ , επέφερε κατά τους δύο αρθρογράφους τη μετέπειτα : «διπλωματική προσέγγιση Ελλάδας-Τουρκίας.» για όποιον έχει επαφή με τη στοιχειώδη λογική και την επιτόπου πραγματικότητα μόνο ως ατυχές αστείο μπορεί να εκληφθεί.
Θα πρότεινα μάλιστα η επόμενη σύνοδος του κογκλαβίου να διεξαχθεί στο Φαρμακονήσι και μάλιστα στις άνετες από κάθε άποψη εγκαταστάσεις υποδοχής των προσφύγων που το φιλάνθρωπο τουρκικό κατεστημένο φροντίζει να μας στέλνει καθημερινά υπό της προστασία της υπεριπτάμενης THK . ( με το αζημίωτο φυσικά ).
Η μοναδική διπλωματική κίνηση ουσίας , επετεύχθη τότε από το Κ.Σημίτη και δεν είχε καμμία σχέση με «διπλωματίες πολιτών». Ήταν η είσοδος της Κύπρου στη Ε.Ε. . Αυτό με κανένα τρόπο δεν πιστώνεται στο ΓΑΠ και έναντι αυτού δόθηκαν ( όπως αναμένεται ) ανταλλάγματα.
Στη συνέχεια οι καλοί μας αρθρογράφοι αναφέρωνται στη περίοδο του 2004 όπου και η ήττα του ΠΑΣΟΚ από τον ΚΑΚ. Πέραν του γεγονότος ότι και αυτοί διαπράττουν ( εν αγνοία τους ; ) το σφάλμα να θεωρούν ότι το ΠΑΣΟΚ μέχρι τότε κυβερνούσε επί 20ετία , αγνοώντας το Harefield , τα σκάνδαλα του 89 , τη συγκυβέρνηση , την 3ετή περίοδο Μητσοτάκη ( Σημείωση : ένα όχι πάντα αθώο σφάλμα που διαπράττουν κατά κόρον και οι ντόπιοι πολιτικοί , δημοσιογράφοι και λοιποί παράγοντες του δημοσίου βίου ) , οι αρθρογράφοι θεωρούν ότι λόγω 20ετίας και επομένως κόπωσης και «κρουσμάτων διαφθοράς» ήταν αναπόφευκτη η ήττα του 2004.
Πρόκειται για συσκότιση και συντηρητισμό , αφού θα ανέμενε κανείς από εκπροσώπους της «αριστερής» πτέρυγας των Labour να αντιλαμβάνωνται τις εκλογικές ήττες ως ήττες πολιτικής , ως ανεπάρκεια εφαρμογής τους , ως αποτυχία στόχων και προγραμμάτων , ως αποτέλεσμα της αναντιστοιχίας εξαγγελιών και πραγματικότητας και όχι ως αποτέλεσμα κόπωσης και διαφθοράς. Αυτά ακριβώς ευαγγελιζόταν και ο Ντούτσε κατά την ένδοξη πορεία του προς τη Ρώμη ( αυτός ακριβώς που χρηματιζόταν από την Ιντέλλιτζενς Σέρβις όπως αποδείχθηκε πρόσφατα ).
Επίσης οι αγαπητοί αρθρογράφοι αγνοούν το τρόπο με τον οποίο «εκλήθη» ο ΓΑΠ να πάρει το δαχτυλίδι από το Κ. Σημίτη γιατί με το λινκ τους παραπέμπουν σε ένα ex post άρθρο του Ν.Ράπτη που περιγράφει τις μετέπειτα προοπτικές αλλά με κανένα τρόπο δε θίγει τη τότε διαδικασία , μια διαδικασία προφανώς αντίθετη με κάθε έννοια «αριστεράς» όπως αυτή που ευαγγελίζωνται τώρα οι αρθρογράφοι μας.
Η προσπάθεια της «ηγεσίας» του κόμματος να ανατρέψει το ΓΑΠ μετά τη δεύτερη ήττα το 2007 ( και σε συνθήκες που οι δύο άνωθεν αυτουργοί προκλητικά αγνοούν ) εμφανίζεται ως ένα παίγνιο μεταξύ «καθαρών» και «διεφθαρμένων». Αγνοούνται :
– η βαθειά τότε δυσπιστία των ψηφοφόρων προς το ΠΑΣΟΚ και το ΓΑΠ που σε συνθήκες τραγικές , με ευθύνες κυβερνώντων βαρύτατες , επέλεξαν παρ’ όλα αυτά να δώσουν μια ακόμα ευκαιρία στην «ασύμμετρη απειλή» του ΚΑΚ , παρά στο «σύμμετρα ένοχο» ΠΑΣΟΚ.
– η συμμετοχή στο άνωθεν παίγνιο όλων των συγκροτημάτων συμφερόντων εκείνων που διαχρονικά καθορίζουν τις τύχες της χώρας .
– η συμπαράταξη τότε με τον ΓΑΠ ( ή άλλων με το Μπένυ ) στελεχών που δεν έχουν τεκμήριο αθωότητας για τις μέχρι το 2004 «ατασθαλίες».
Το φινάλε αυτής της παραγράφου είναι επίσης αποκαλυπτικό για τις διαθέσεις των δύο αρθρογράφων :
Ο Ανδρέας ώφειλε την πολιτική του ελκυστικότητα :»στο λαϊκισμό του και η πολιτική του απήχηση στη διαμόρφωση πελατειακών σχέσεων.».
Μπορεί να διαφωνώ με πολλά από αυτά που είπε και έκανε ο ΑΓΠ , αλλά δεν θα σκεφτόμουν ποτέ να αποδώσω την επιτυχία του και την απαράμιλλη ηγετική του διαδρομή στο λαϊκισμό και τις πελατειακές σχέσεις.
Φαντάζομαι ότι ο ΓΑΠ έχει δεί το συγκεκριμένο άρθρο και ειδικά αυτό το σημείο. Αν συμφωνεί και δεν τους βάζει ( έστω και κρυφίως για να μην εκτεθούμε ) κωλόχερο τότε είναι χειρότερος και από τους δύο αυτούς ερίφηδες. Η παραπολιτική «ερμηνεία» στην οποία καταφεύγουν οι δύο αρθρογράφοι , όχι μόνο σε αυτό το σημείο , υπερβαίνει εδώ τα εσκαμμένα..
Στην επόμενη παράγραφο , πέραν του γεγονότος ότι τα σάλια περισσεύουν , αφού διατυμπανίζωνται οι σπουδές και οι γλωσσικές ευχέρειες στα Αγγλικά και τα Σουηδικά ( ενώ αγνοείται η επίδοση του στα Ελληνικά που βαπτίζεται μη στομφώδης και άρα «σύγχρονος» λόγος ) και διανθίζεται με επίθετα όπως σπάνιος , επιτυχημένος , τολμηρός , σύγχρονος , αναφέρεται εν τέλει η αρχική του ( υποτιθέμενη ) αρνητική διάθεση να μετάσχει στο πολιτικό σκηνικό…. Πότε βρε παιδιά , το 1980 ;;
Γιατί μετέπειτα , και πολύ σύντομα και βουλευτής εκλέχτηκε και υφυπουργός και αργότερα υπουργός έγινε και αρχηγός κόμματος και τέλος πρωθυπουργός. Αν θέλουν οι Μπαρνέτ και Κάλντορ να κοροϊδεύουν τους «ξένους» και τους εαυτούς τους , δε σημαίνει ότι μπορούν να δουλέψουν και εμάς….
Στις πιό «λιτές» αναγκαστικά συναντήσεις της «Σύμης» μετά το 2004 η θεματολογία στράφηκε στη λειτουργία της δημοκρατίας. Η συνέντευξη του ΓΑΠ από τότε , που λινκάρει το άρθρο , δόθηκε στο κο Μπαρνέττ. Τη διάβασα ολόκληρη. Έχει πράγματι ενδιαφέρον ως γενική ανάλυση. Αυτό που διακρίνω όμως είναι η ασάφεια σχετικά με τις πρακτικές πολιτικές που σχεδιάζεται να εφαρμοστούν μετά την αναμενόμενη τότε νίκη το 2008. Δυστυχώς αυτό δεν κατέστη δυνατό πριν το τέλος του 2009 και βλέπουμε για την εφαρμογή ….
Αν τώρα τα περιεχόμενα της επόμενης παραγράφου , τα λογισμικά , ο τρόπος επιλογής του υποψηφίου δημάρχου Αμαρουσίου ( που έχασε μεγαλοπρεπώς ) , η εκλογή αρχηγού του ΠΑΣΟΚ μπορούν να θεωρηθούν ουσιαστικές πρακτικές πολιτικές ενταγμένες στη λογική της ανωτέρω συνέντευξης , αναρωτιέμαι γιατί ακόμα κυκλοφορούν στο κόμμα και τα ψηφοδέλτια στελέχη που αποτελούν corpus et sangue «των παραδοσιακών κομματικών μηχανισμών του κινήματος». Τους είδα και σήμερα να εκτίθενται σε πρωϊνές εκπομπές , αποκαθαρμένους και ισχυρούς….. Καταλαβαίνω ότι η διαδικασία εκκαθάρισης του ΠΑΣΟΚ από την υποτιθέμενη «φύρα» της διαφθοράς είναι μακρόπνοο εγχείρημα και στοχεύει και καθιερωμένες νοοτροπίες , αλλά από κάπου ας αρχίσει επιτέλους. Οι κοι αρθρογράφοι που δεν φείδωνται υποκλίσεων και θαυμαστικών βέβαια το αγνοούν.
Για τις δύο επόμενες παραγράφους όπου αναφέρωνται οι θεματικές της περιβαλλοντικής κρίσης , της οικονομικής κρίσης και της «πράσινης» ανάπτυξης , είναι προφανές ότι αυτά τα ζητήματα συνδέονται. Όχι βέβαια επειδή εξετάστηκαν στις συναντήσεις αυτές και ούτε επειδή η πρωτοβουλία αυτή ανακάλυψε εκ νέου το τροχό. Τα ζητήματα αυτά έχουν προκύψει εδώ και πολλά χρόνια και το μόνο που προσθέτει η «Σύμη» στην ανάλυση είναι η «εξυπνάδα» ότι :»η ανάδυση της έννοιας της «πράσινης ανάπτυξης» ως εναλλακτικής λύσης τόσο στο νεοφιλελευθερισμό όσο και στην παλιά κρατικιστική αριστερά, αλλά και ως μεθόδου υπέρβασης της τρέχουσας οικονομικής κρίσης.».
Απάντηση σε όλα τα ανωτέρω δίνουν οι ίδιοι οι αρθρογράφοι στην επόμενη παράγραφο , αν αυτή ιδωθεί υπό το φως της βιωμένης μας πραγματικότητας . Αντιγράφω αυτούσια :
«Ζούμε σε μια εποχή που όλοι οι πολιτικοί λένε στους ψηφοφόρους πως τους προσφέρουν ριζικές λύσεις στις «νέες προκλήσεις της εποχής» και υπόσχονται να είναι «διαφορετικοί». Όπως είναι φυσικό, παρόμοιες μεγαλοστομίες τελικά το μόνο που πετυχαίνουν είναι να επιδεινώνουν το κυνισμό του κόσμου, με τη συνεισφορά βέβαια της οκνηρής και μολυσμένης από την κοινοτοπία δημοσιογραφίας. Οι δημοσιογράφοι θα ήταν χρησιμότεροι αν ερευνούσαν κατά πόσον οι προεκλογικές «δεσμεύσεις» και τα γεμάτα υποσχέσεις προγράμματα περιέχουν ιχνοστοιχεία έστω τεκμηρίωσης και αληθινής πρόθεσης να εφαρμοστούν.»
Οι άνωθεν αρθρογράφοι μπορούν μόνο να εγγυηθούν ότι ο ΓΑΠ έχει ερευνήσει , συζητήσει , αναστοχαστεί σχετικά με
– τη λειτουργία της δημοκρατίας
– τη πράσινη ανάπτυξη ως πανάκεια για τα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα
– την εξωτερική πολιτική και μάλιστα είναι ο μοναδικός Έλλην πολιτικός που μπορεί να συμβάλλει στη λύση του Κυπριακού , αναζητώντας μια «έξυπνη συμφιλίωση» στο νησί. Φαντάζομαι ότι οι δύο αρθρογράφοι δεν γνωρίζουν τίποτα για το σχέδιο Ανάν του οποίου υποστηρικτής ένθερμος υπήρξε ο ΓΑΠ , ούτε ότι η «έξυπνη» αυτή λύση στάλθηκε στα αζήτητα από τους Ελληνοκυπρίους , πόσω μάλλον ότι παρά τις ιερεμιάδες και τις απειλές καμμία καταστροφή δεν έπαθαν οι Κύπριοι. Φαντάζομαι επίσης ότι οι καλοί αυτοί κύριοι θεωρούν τις αποφάσεις του ΟΗΕ εξυπνάδες και τη δική τους άποψη ( και του ΓΑΠ ; ) «έξυπνη» αλλά αγνοούν τις διαχρονικές ευθύνες της Γηραιάς Αλβιώνος στο ζήτημα. Ελπίζω βάσιμα τέλος ότι ως γνήσιοι «αριστεροί» οι ίδιοι δεν έχουν επωφεληθεί όπως πολλοί επώνυμοι συμπατριώτες τους αγοράζωντας κτήματα , επαύλεις και βίλλες ( και με τη σημασία τους στα Κυπριακά ) στα κατεχόμενα.
Η αριστερά παγκοσμίως έχει και ιδέες και προτάσεις αλλά φαίνεται ότι δια του σιγιλλίου των έγκυρων αρθρογράφων μας , μόνο ο «ΓΑΠ και η ομάδα του» αποτελούν τους αυθεντικούς εκφραστές της πρωτοτυπίας και των «νέων» ιδεών. Βέβαια όπως ομολογούν οι ίδιοι , παρά το γεγονός ότι οι πρωτοβουλίες του ΓΑΠ δεν πρέπει να υποτιμηθούν , κανείς δεν μπορεί να προεξοφλήσει ότι θα έχουν επιτυχία στη πράξη. Ακριβώς γι αυτό αισθάνομαι ότι ο κος Μπαρνέττ και η κα Κάλντορ θα έπρεπε να είναι πιό επιφυλακτικοί και να κρατήσουν τα σάλια τους για το τέλος της τρέχουσας τετραετίας.
Ούουφ…. όπως είδατε κα Ένη μου σήμερα είχα λίγο χρόνο 😉
( Δόκτωρα , το σχόλιο σεντόνι αφιερώνεται σε σένα , σκέφτηκα αρχικά να το ανεβάσω ως ποστ , αλλά καλύτερα να μείνει εδώ ως σχόλιο )
18 Νοεμβρίου, 2009 στις 3:21 μμ
Ενη Καπαζογλου
Παπουλη
Εν ταξει δεν απευθυνεται σε μενα το εκτενεστατο σχολιο, αλλα γιατι με αναφερεις στο τελος με ενα …. ουουφ; 😯
Δεν μπορει ομως κανεις να μην παρατηρησει το «κρετσεντο» του πονηματος που τελειωνει με ενα ουουφ. Πληρως κατανοητο. 🙂
18 Νοεμβρίου, 2009 στις 4:15 μμ
Παπούλης
Κα Ένη μου πράγματι το «πόνημα» όπως λέτε απευθύνεται ως απάντηση στο Ζέππο , γιατί αυτός τουλάχιστον δεν αμφισβήτησε τη μέχρι χθές έλλειψη χρόνου μου 😉
Αφιερώνεται στο δόκτωρα Σούη για λόγους που δεν θέλω να εξηγήσω εδώ.
Τέλος τα crescenda κλείνουν με τη coda Ούουφ για να συμπονέσω το δύστυχο αναγνώστη του σεντονιού μου…. 🙂
18 Νοεμβρίου, 2009 στις 6:05 μμ
Πάνος
Too much ado for nothing, παπούλη…
Εγώ ΔΕΝ χαράμισα τόσο χρόνο, αν και αρχικά το είχα κατά νου – η μόνη πραγματική αμαρτία είναι η σπατάλη του χρόνου.
Οι επισκέπτες της καλύβας καταλαβαίνουν. Κι όσοι δεν καταλαβαίνουν (από μόνοι τους) δεν πρόκειται να καταλάβουν ούτε και μετά την ανάγνωση της (εξαιρετικής, εδώ που τα λέμε) σινδόνος… 😉
18 Νοεμβρίου, 2009 στις 6:13 μμ
papoylis
Τελικά Πάνο μου θα ανεβάσω τις παραπομπές ( και τις πομπές ) σε ανεξάρτητο ποστ σε λίγο….. 😉
18 Νοεμβρίου, 2009 στις 10:24 μμ
zeppos
Μετά την μεγαλειώδη .. ήττα της Ουκρανίας, ας αναφωνήσωμεν όλοι ζήτω τα παιδιά μας!
Για το Κυπριακό Παπούλη συμφωνούμε.. κομματάκι τραβηγμένο, τό έγραψα άλλωστε πριν, για την υπόλοιπη σινδόνα (κατά Πάνο) .. πολλύς κόπος και καλή η προσπάθεια…
Θα σου γράψω όμως κάτι που διάβασα πρόσφατα για τον ΓΑΠ και κατά την γνώμη μου είναι μια άποψη που πριγράφει επεκριβώς τα συναισθήματα έκπληξης των … αντιΓΑΠ!
«Ο Γιώργος Παπανδρέου έχει ένα περίεργο τρόπο να κερδίζει μάχες και τον έχω παρατηρήσει να το κάνει ξανά και ξανά: αθόρυβα. Παρακολουθείς, δεν βλέπεις πώς θα μπορούσε να κερδίσει, σχολιάζεις τα λάθη του, ξεχνιέσαι, κοιτάς μετά από λίγο και η μάχη έχει λήξει θριαμβευτικά υπέρ του.»
18 Νοεμβρίου, 2009 στις 10:26 μμ
zeppos
ΓΜΤο φελέκι μου…»πριγράφει επεκριβώς»…
περιγράφει επακριβώς … φυσικά!
Αλλά το φρέσκο Σιράχ!!!
18 Νοεμβρίου, 2009 στις 11:08 μμ
sissa ben dahir
@Zeppos
Όπως ακριβώς και ο Κος Όθωνας. Εκεί που αναρωτιέσαι τι θέλει αυτός τώρα στα γήπεδα του 2009; Δεν πάει να πιεί ληγμένες μπύρες στα χωμάτινα της Dresden;
Τσουπ, νάσου τον πετιέται και κερδίζει κανένα ψοφίμι και σου αναπτερώνει τις ελπίδες.
18 Νοεμβρίου, 2009 στις 11:32 μμ
Παπούλης
Δε μου λές ορέ κάπτα Αντρέα
αυτά που γράφουν αυτοί οι ληγμένοι για το συνονόματο και μακαρίτη ηγέτησ σας τα είδες , ή όπως και στα λοιπά μου κάνεις τη πάπια. ςςς
Αντιλαμβάνομαι ότι το φρέσκο Syrah σε πήρε απάνου και γουστάρω , γι αυτό και δε σε προγκάω… 🙂
Καλόπιοτι ορέ…
19 Νοεμβρίου, 2009 στις 12:20 πμ
Πάνος
Προφανώς μονάχα εγώ δεν ήπια απόψε… 😉
19 Νοεμβρίου, 2009 στις 7:52 πμ
zeppos
Τα είδα Παπούλη… Και λέγω: όσο αφορά τα γραφόμενά τους για τον ΑΝΤΡΕΑ… ε, δεν ξέρουν τι… λένε!
Η κεφαλή .. μπλίρα παρ’όλα τα …χθεσινοβραδυνά.
Καφές + PC – και λίπανση στ’αμπέλι έχει σήμερα..
Καλημέρα σας
19 Νοεμβρίου, 2009 στις 10:25 πμ
Παπούλης
Γιατί ορέ Ζέππο ( τώρα που συνήλθες από το χθεσινό ) για τα υπόλοιπα μήπως ξέρουν τι λένε ;;
Φαντάσου αν βλέπουν έτσι την επιρροή του Αντρέα τι σχέση έχουν με όλα τα άλλα.
Εκεί στις Σύμες , μεταξύ χαριεντισμών και μασαμπούκας , σε τέτοια συμπεράσματα κατέληγαν ;;
( τη Κα Ένη δε βλέπω και ανησυχώ… 🙂 )
19 Νοεμβρίου, 2009 στις 12:06 μμ
Ενη Καπαζογλου
Πρωτον η Ενη ηταν εκτος ιντερνετ χθες βραδυ.
Δευτερον η χθεσινοβραδυνη σας συνομιλια εχει λιγο απο Σιραχ, ειναι «νεφελωδης».
Και τριτον σας στελνω, με φιλικους χαιρετιμους στους ενθερμους αντιΓΑΠ, ενα εξαιρετικο αρθρο στη χθεσινη «Ε» (δισελιδο με τιτλο Ιδεες – τασεις), του Martin Jacques πρωην διευθυντη του βρετανικου περιοδικου «Marxism Today».
«Το κειμενο αυτο που παρουσιαζουμε εδω γραφτηκε και δημοσιευτηκε το 1990, στον αποηχο των μεγαλων «σεισμικων» δονησεων και των ιστορικων αλλαγων που εφερε το 1989″ (Αναφερει ο επιμελητης και μεταφραστης του κειμενου Θαν. Γιαλκετσης.).
Ο τιτλος του κειμενου «Ο ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ΜΕΤΑ ΤΟ 1989» με αξιοσημειωτη αναλυση και για τη Σοσιαλδημοκρατια.
Παπουλη προτιμω να μη σχολιασω το τιτλο του ποστ σου 😯
19 Νοεμβρίου, 2009 στις 12:11 μμ
Ενη Καπαζογλου
Και το σχετικο λινκ
http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=18/11/2009&id=103036
19 Νοεμβρίου, 2009 στις 12:24 μμ
sissabendahir
Εμένα που είμαι φιλοπαπανδρεϊκός, φιλογερουλανικός, φιλομπιρμπιλικός, φιλοδιαμαντοπουλικός και ορισμένα άλλα πράγματα του ρηχού πασοκ, αλλά είμαι αντί στο βαθύ πασόκ και στο συνδικαλιστοπασόκ, μπορεί κάποιος να με παραπέμψει που θα βρω τη θεωρητική μου κάλυψη;
Έψαξα τα παλιά μου τεύχη του μάνθλι ριβιού, αλλά δεν βρήκα τίποτα.
19 Νοεμβρίου, 2009 στις 12:26 μμ
Πάνος
Μην αγχώνεσαι – ο ζέπος ετοιμάζει πυρετωδώς το μανιφέστο του ρηχού ΠΑΣΟΚ, συνοδεία σιράχ 😉
19 Νοεμβρίου, 2009 στις 12:27 μμ
Πάνος
Επί τη ευκαιρία, συγχαρητήρια για τον ωραιότατο νεολογισμό: το «ρηχό ΠΑΣΟΚ» σύντομα γίνει φίρμα… 😉
19 Νοεμβρίου, 2009 στις 2:50 μμ
Ενη Καπαζογλου
Sissa
Αν εκρινες οτι το εν λογω αρθρο αντιπροσωπευει το θεωρητικο υποβαθρο του ΠΑΣΟΚ, σφαλλεις σε μεγαλο βαθμο. Θυμιζω οτι το «Marxism today» ηταν η επισημη μηνιαια επιθεωρηση του Βρετανικου Κομμουνιστικου Κομματος, απο οπου και το ανω αρθρο.
Ολογος που το «λινκαρα» (θα ξεχασουμε να μιλαμε ελληνικα), ηταν για τις αναλυσεις του γυρω απο τη Σοσιαλδημοκρατια στην Ευρωπη, που απασχολησε και τα σχολια του ποστ.
Δυστυχως στο ΠΑΣΟΚ (που ρωτησα) μου απαντησαν οτι δεν γνωριζουν τιποτα περι βαθεως ,ηχου κλπ. πασοκ. Ισως θα πρεπει να ρωτησουμε τα ΜΜΕ (παντος ειδους) που χρησιμιποιουν τον ορο. 😆
19 Νοεμβρίου, 2009 στις 2:52 μμ
Ενη Καπαζογλου
Kαι βεβαια ρηχου . Δικος σας ορος που «ενθουσιασε» και τον Πανο.
19 Νοεμβρίου, 2009 στις 3:34 μμ
Ενη Καπαζογλου
Αγαπητε Παπουλη
Εισαι μεγας «προβοκατορας» (μην παρεξηγηθεις εξαρταται απο τον σκοπο), «παγιδευεις» το Ζεππο (υστερα και απο Σιραχ) και του λες:
«Αν ολα αυτα που λεν για τον Αντρεα ισχυουν, καταλαβαινεις αν ισχυουν κι αυτα που λεν για τον ΓΑΠ»
Και «καθαριζεις».
Πρωτον οι συγγραφεις δεν εχουν και δεν δηλωνουν καμια κομματικηη συνδεση με ΠΑΣΟΚ. Εκφραζουν τις προσωπικες τους αποψεις οπως εχει ο καθενας δικαιωμα και τις δημοσιοποιουν. Απο κει και περα υπαρχουν οι διαφορετικες γνωμες. 😉
19 Νοεμβρίου, 2009 στις 3:38 μμ
zeppos
Πάνο και αποδέλοιποι .. ανησυχούντες για την «ενότητα» του πασοκ: Το πασοκ είναι 1 και μοναδικό..
Τα βαθειά – ρηχά λαρύγγια κατοικούν στα μυαλά (και στα σώματα) των περί του «συγκροτήματος» περίγυρου.
Τελευταίες μέρες «βλέπουν» αναποφασιστικότητα, πισωγυρίσματα κλπ..
Δεν μασάμε!…
Είναι νωρίς ακόμη! Περμένετε κανα δυο δεκαετίες και βλέπουμε….
Αυτό που με καίει εμένα είναι μήπως η Μπιρμπίλω μου κόψει τις βόλτες στα βουνά… γαμώ την οικολογία του (κόλου) πλανήτη!!
19 Νοεμβρίου, 2009 στις 4:10 μμ
Παπούλης
… και μήπως βάλουνε και φόρο στο Syrah Ζέππο μου να λές … 😉
Κα Ένη φαίνεται ότι ενώ εμένα με πείραξε το κρασί εσάς σας πείραξε ο τίτλος του άλλου ( σχετικού μου ) πόστ…. 😆
Πάντως για τη «προβοκάτσια» που λέτε μάλλον δεν καταλάβατε.
Ο κος Μπαρνέττ και η κα Κάλντορ υπήρξαν συνδαιτημόνες του Γιωργάκη στις διάφορες «Σύμες» . Δεν ανήκουν στο ΠΑΣΟΚ αλλά χλαπάκιαζαν με έξοδα του ΙΑΠ . Και ομιλούν περί των ελληνικών πραγμάτων θεωρώντας ότι η απήχηση και το εύρος της αποδοχής στον Α.Π. οφείλεται στο λαϊκισμό και τις πελατειακές του σχέσεις. Φαντάζομαι ότι αφού τους υπερασπίζεστε λυσσωδώς συμφωνείτε και με αυτό. 😉
Όμως , επειδή βρήκα το χρόνο τελικά , κάθησα και έγραψα ένα σεντονάκι όπου δείχνω γιατί , πέραν του γεγονότος ότι πρόκειται για γλύψιμο ολκής , το άρθρο είναι μια π@π@ριά με φούντες. και εσείς κολλήσατε στη τάχα μου προβοκάτσια . Ο Ζέππος αντίθετα μιλάει για Σιράχ για κυνήγια για αμπέλια. … κάτι θα ξέρει ο άνθρωπος. 🙂
Το άρθρο που δώσατε σε λινκ θα το διαβάσω.
19 Νοεμβρίου, 2009 στις 4:39 μμ
Ενη Καπαζογλου
Σε ποιον δεν αρεσαν αυτα που εγραψα και μου τα εσβησε;
Παπουλη
Εγραψα (το ευγενικοτερο) «υπαρχουν διαφορετικες γνωμες»‘
Αν ομως καποιος καταγραψει το διαχρονικο βρωμικο πολεμο και στην Ελλαδα και διεθνως που ειχε γινει εναντια στον Αντρεα, που ηταν μια ενορχηστρωμενη επιθεση σε ολα τα επιπεδα, θα διαπιστωσει οτι πολυ πιθανο να εχουν δημιουργηθει και λανθασμενενες εντυπωσεις σε πολλους και ιδιαιτερα στο εξωτερικο.
Ομως κανεις δεν μπορει να αρνηθει το σημαντικο εργο του Αντρεα και των κυβερνησεων του που αλλαξαν ριζικα την πορεια της χωρας.
Οι πελατειακες σχεσεις ειναι πασιγνωστο οτι προερχονται απο την πεντηκονταετια και νωριτερα των κυβερνησεων της Δεξιας, τοτε που ολη η δημοσια διοικηση ειχε δωσέι πιστοποιητικα φρονηματος εθνικοφροσυνης, ειδαλλως ηταν μιασμα.
Εσυ τα ξερεις καλυτερα.
19 Νοεμβρίου, 2009 στις 4:45 μμ
Ενη Καπαζογλου
Zeppos
Δεν μου λες, εσυ ενδιαφερεσαι για τις βολτες στα βουνα και για την προστασια τους, αρα συμφωνεις με το νομοσχεδιο της Τινας. 🙄
19 Νοεμβρίου, 2009 στις 5:15 μμ
sissa ben dahir
Εντομεταξεί, η Ελλάδα μπορεί να δείξει το δρόμο σύμφωνα με τους Αντονι Μπαρνέτ και Μέρι Κάλντορ, αλλά οι αγορές άλλη γνώμη έχουν.
Συγκεκριμένα, το spread μεταξύ ελληνικών και γερμανικών ομολόγων διευρύνθηκε κατά 10 μονάδες βάσης σε σχέση με την Τετάρτη και κατά 30 μονάδες βάσης σε σχέση με την προηγούμενη εβδομάδα, φτάνοντας έως τις 167 μονάδες βάσης, σύμφωνα με τα στοιχεία του Reuters.
Οι ρευστοποιήσεις, που συνέβησαν την περασμένη εβδομάδα, προκάλεσαν κάτι σαν χιονοστιβάδα… που τώρα προκάλεσε νέες ρευστοποιήσεις. Ο κόσμος επαναξιολογεί γιατί να διακρατήσει ελληνικά ομόλογα αυτή την στιγμή γράφουν ξένοι σχολιαστές.
Έλα μου ντε. Αντί για ομόλογα, πάρτε οικόπεδα στήν ωραία Μύκονο. Τώρα που είναι πάμφθηνα.
19 Νοεμβρίου, 2009 στις 6:04 μμ
zeppos
Η Μπιρμπίλω, (σόρυ για το υποκοριστικόν) είναι μέσ’ την τρελλή χαρά για το νέο νόμο για τα δάση που κατέθεσε (στο Υ.Σ.) οχι μόνο χωρίς αλλαγές από το αρχικό σχέδιο, αλλά και βελτιωμένο, μια και που ΚΑΝΕΙΣ από τους πάνω από 300 συμπολίτες μας που μπήκαν στο κόπο να στείλουν παρατηρήσεις στη ηλε/κή ΔΙΑΒΟΥΛΕΥΣΗ, άλλη μια «παπαριά» του ρηχού-βαθέως πασοκ…κατά τους αντιΓΑΠ. Είναι δε οτι ακριβώς ζητούσαν επί χρόνια οι οικολόγοι του ΣΥΝ..
Ειδικώτερα δε, ανάμεσα στα άλλα, καταργεί και την μεγάλη μαλακία του ΔΡΥ με τον νόμου 3208/2003, που όριζε ότι δασικό ενδιαφέρον έχουν τα εκτός σχεδίου γήπεδα εφόσον έχουν ελάχιστο εμβαδόν τρία στρέμματα και η δασοκάλυψη αφορά το 25% της επιφάνειάς του. Επαναφέρει την παλιότερη διάταξη του νόμου 998/1979 που βάζει στο μικροσκόπιο των δασαρχείων όλα τα γήπεδα, ανεξάρτητα από εμβαδόν, εφόσον έχουν δασοκάλυψη 15%. Με τις πιο ελαστικές διατάξεις του 2003 άνοιγε ο δρόμος για να αποχαρακτηριστούν περίπου 6 εκατ. στρέμματα. Στην πράξη δεν εφαρμόστηκαν, αφού είχε εκδοθεί απόφαση της επιτροπής αναστολών του ΣτΕ.. Τα καλά να λέγονται..
Νομοσχέδιο ελπίδας για τα δάση
Όμως, έχω ράμματα για την γούνα της…. Θα τα της στείλω… για να είμαι εντάξει.. Προστασία – προστασία… αλλά μην μας κλείσει και μέσα να μπεκροπίνουμε ολημερίς για έχουμε τα δάση στη… γυάλα!
19 Νοεμβρίου, 2009 στις 6:43 μμ
Παπούλης
Κα Ένη
… άρα δεν συμφωνείτε με τους εξαίρετους αυτούς ( και πιθανόν πεπλανημένους ; ) αρθρογράφους στο θέμα του Αντρέα , όπως ακριβώς το φανταζόμουν. Επειδή ο Ζέππος ασχολείται με τη Μπιρμπίλω , ο σίσσας με τις αγορές μήπως θέλετε εσείς να ασχοληθείτε με τις ενστάσεις μου για το ποστ , όπως αυτές διατυπώθηκαν στο άνωθέν μου σεντονάκι ;;
19 Νοεμβρίου, 2009 στις 6:57 μμ
zeppos
Μανία με τον Αντρέα..
Είπαμε : Λένε μαλακίες..
Γιατί πρέπει να το «επεκτείνεις» και στα άλλα..
Υπάρχουν στοιχεία που μιλάνε για όλα όσα γράφουν..
Και για του Αντρέα τα κατορθώματα αλλά και για του υιού..
Θα σου έλεγα να σημειώσης κάπου: την μεθοδικότητα του ΓΑΠ να απλώνει και να υλοποιεί τον σίγουρο σχεδιασμό του για πολύπλοκα θέματα με την πάροδο των χρόνων. Και όλα αυτά χωρίς τυμπανοκροσίες.. Αθόρυβα..
Οι αλλαγές στην δομή και στη λειτουργία του πασοκ, δεν ήταν ούτε λίγες και κυρίως ΟΥΤΕ εύκολες.. Η ηλ/κή διακυβέρνηση που σήμερα δειλά παρουσιάζεται, έχει την βάση της στο παρελθόν της αναδιοργάνωσης του πασοκ..
Κοίτα Παπούλη πάρε μέρος και ΣΥ στη διαβούλευση. Είναι μια ικανοποίηση χωρίς εθρά, και θα σε κάνει να αισθανθείς… περίεργα,,
19 Νοεμβρίου, 2009 στις 7:04 μμ
Πάνος
Γι’ αυτό σε χάσαμε τελευταία από την καλύβα, ζέπο; Δια-κυβερνάς ηλεκτρονικά τη χώρα; 😉
19 Νοεμβρίου, 2009 στις 7:09 μμ
Παπούλης
Ζέππο
το ζήτημα του ποστ είναι το άρθρο και επ αυτού εξήγησα στο σεντονάκι μου την άποψή μου. Τα σχετικά με τον Αντρέα αποτελούν ελάχιστο μέρος αυτών που καταλογίζω στους αιθέριους αυτούς αρθρογράφους και τα χρησιμοποίησα μόνο ως καλός «προβοκάτορας» που λέει η κα Ένη με σκοπό να συζητηθεί εκτενέστερα και επί της ουσίας το άρθρο.
Αυτά τώρα που μου λές για τη μεθοδικότητα , το σίγουρο σχεδιασμό , τη μεθοδικότητα και την ηλ. διακυβέρνηση θα τα δούμε στη πορεία εφαρμογής τους και όπως έγραψα παραπάνω δεν έχω απαιτήσεις από μια κυβέρνηση 45 ημερών να τα λύσει όλα τώρα. Θα έχουμε χρόνο να συζητάμε.
Για τη δημόσια διαβούλευση που μου προτείνεις θα το σκεφτώ….
19 Νοεμβρίου, 2009 στις 7:14 μμ
Παπούλης
Αν η Μπιρμπίλω , παεμπιπτόντως , θέλει να σώσει τα δάση με το υπό συζήτηση νομοσχέδιο κάνει σίγουρα ένα βήμα.
Βέβαια το ζήτημα είναι πολύ πιό περίπλοκο και με το νομοσχέδιο αυτό επιδιώκεται μια μερική προσέγγιση και ως προς τις περιοχές , αλλά και ως προς τις μεθοδολογίες. Ας κρατήσουμε το γεγονός ότι η δασοπροστασία , η πρόληψη και η καταστολή θέλει μηχανισμούς ευέλικτους και αδιάφθορους και προπάντων χρήμα πολύ που τώρα δεν υπάρχει…..
19 Νοεμβρίου, 2009 στις 7:30 μμ
zeppos
Αν και εκτός θέματος τα δάση, αλλά μέσα στα «καυτά» ενδιαφέροντα της καλύβας και εμού του .. ιδίου, θα προσέξατε ίσως οτι, ειδική Γραμματεύς για τα θέματα Περιβάλλοντος της Μπιρμπίλως, έγινε μια εν δυνάμει αποστάτης ΟΠίστρια και μάλιστα υποψήφια των Ο.Π. στην Αθήνα, η κ. Μαργαρίτα Καραβασίλη..
Ζήλεια η Βασιλάκου…
19 Νοεμβρίου, 2009 στις 7:32 μμ
zeppos
Πάνο η συμβουλή των γερων(;;) ήταν πάντα ευπρόσδεκτη στο πασοκ..
Άλλο αν την έγραφαν εκεί που δεν πιάνει μελάνι…
19 Νοεμβρίου, 2009 στις 8:09 μμ
Ενη Καπαζογλου
Παπουλη
Ευχαριστως να ασχοληθω με τις ενστασεις σου στο αρθρο. Αλλα οπως ξαναδιαβασα και το αρθρο και το σχολιο σου, μονο ενα συμπερασμα μπορω να βγαλω.
Το ενα ειναι ενα αρθρο που περισσοτερο περιγραφει καποια γεγονοτα (συμποσια Συμης ) και τα θεματα που απασχολησαν τοτε τους συμμετεχοντες , μεχρι και το οτι την επερχομενη οικονομικη κριση την ειχαν ηδη προβλεψει οι Στιγκλιυτς και Σεν.
Εκφραζουν τη γνωμη τους για τα πολιτικα γεγονοτα (εκλογες 2004 – 2007 – 2009) και προβλεπουν οτι η πολιτικη που θα ακολουθησει ο Παπανδρεου ναι μεν θα εχει πολλα προβληματα αλλα εαν υπαρξει αποφασιστικη εφαρμογη της ισως αλλαξουν πολλα πραγματα στην Ελλαδα.
Δεν κρυβουν βεβαια οτι πιστευουν στην πορεια του Γ.Παπανδρεου και στο οραματικο του σχεδιο και θα ηταν απιθανο κατι αντιθετο εφοσον ειναι φανερο οτι εχουν τις ιδιες ιδεολογικες προσεγγισεις.
Το δικο σου σχολιο ειναι μεν μια κριτικη του ολου αρθρου αλλα ειναι απολυτως φανερο οτι δεν συμφωνεις καθολου οχι με τους συγγραφεις αλλα με τη συνολικη πορεια του Γ. Παπανδρεου σε ολους τους τομεις. Εξωτερικη πολιτικη, δαχτυλιδι, ηττα 2004 (εσωσε τον Σημιτη απο το να επωμισθει την ηττα,δικο μου σχολιο), ηττα 2007 και εσωκομματικες διαφορες, αμφιβολια για την πρασινη αναπτυξη και την ριζικη αλλαγη του δημοσιου τομεα και της εν γενει κυβερνητικης πολιτικης που θα ακολουθησει και ακολουθει και γενικως μια απαξιωτικη κριτικη περι της προσωπικοτητας του ΓΑΠ ως πολιτικου. Του αναγνωριζεις μονο τους 3 αξονες πολιτικης αλλα με αστερισκους.
Το οτι υπερασπισθηκες την φυσιογνωμια ως ηγετη του Ανδρεα ειναι μια πραξη εντιμοτητας.
Βεβαια δεν αναφερομαι στη κριτικη το τι φαγανε και ηπιανε οι συμμετεχοντες στα συμποσια της Συμης γιατι το βρισκω εντελως ευτελες ως επιχειρημα. Κανεις δεν ξερει αν η συμμετοχη τους ηταν φιλοξενια η προσκληση οποτε συνηθως καταβαλλουν οι συνεδροι τα εξοδα της συμμετοχης του
20 Νοεμβρίου, 2009 στις 10:51 πμ
Παπούλης
….στρίβειν δια του αρραβώνος…..