Η ανάρτηση (κείμενα + τραγούδια) υπάρχει εδώ:
https://greekcivilwar.wordpress.com/2016/03/27/gcw-109/
Τελευταια σχολια
 | Theo στη Λάμπρος |
 | Αφώτιστος Φιλέλλην στη Καλό 2024! |
 | Αναγνώστης Αθηναίος στη Καλό 2024! |
 | Πάνος στη Καλό 2024! |
| Πάνος στη Σκέψεις για το Νησί της Κ… |
| Αφώτιστος Φιλέλλην στη Σκέψεις για το Νησί της Κ… |
 | Ηλίας στη Σκέψεις για το Νησί της Κ… |
| Theo στη Σκέψεις για το Νησί της Κ… |
| Theo στη Σκέψεις για το Νησί της Κ… |
 | lycabettus στη Σκέψεις για το Νησί της Κ… |
| Πάνος στη Σκέψεις για το Νησί της Κ… |
 | Νικόλαος Τσιμπίδης στη Θοδωρής Τσιμπίδης: στις ελληνι… |
| Πάνος στη Σημειώσεις: Διαδικτυακή παρουσ… |
 | Θανάσημος στη Σημειώσεις: Διαδικτυακή παρουσ… |
 | ο Θειος στη Σημειώσεις: Διαδικτυακή παρουσ… |
Η καλύβα ψηλά στο βουνό 
44 Σχόλια
Comments feed for this article
27 Νοεμβρίου, 2009 στις 11:22 πμ
Παπούλης
Ορέα….. 🙂
27 Νοεμβρίου, 2009 στις 12:15 μμ
GB
ο εμφύλιος έσβησε το ρεμπέτικο
ήρθανε τα ορεινά
και διώξαν τα αστικά
27 Νοεμβρίου, 2009 στις 12:28 μμ
Νέαρχος Γαλανάκης
Εξαιρετικό ποστ, φαντάζομαι τον χρόνο που σας πήρε. Νιώθω την ανάγκη να σας εκφράσω τις ευχαριστίες μου
27 Νοεμβρίου, 2009 στις 4:00 μμ
καλώδιο
Εξαιρετική δουλειά!! Για μερικούς παλαιοντολόγους σαν και την αφεντιά μου είναι και πολύτιμη. Μπράβο!
ΥΓ το «μας πήραν την Αθήνα» το τραγουδούσαν στις «ανταρτερί» της μεταπολίτευσης σε διάφορες σε παραλλαγές. Θυμάμαι πως ακούγονταν και ένα ρεφρέν του είδους : Κάπα-Κάπα-‘Έψιλον, γεια σου Κου-κου-ε. Ελπίζω να μην το μπερδεύω με κάποιο άλλο γιατί περάσαν και τα χρονάκια και ..ου γαρ έρχεται μόνον.
27 Νοεμβρίου, 2009 στις 9:19 μμ
GB
Καλή η κολακεία αλλά φέρνει υπνηλία,
νοιώθω απογοητευμένος απτήν ποιότητα των αναρτημένων τραγουδιών αλλά και των σχετικών πηγών.
Δεν φαίνεται να υπάρχει ενδιαφέρον, αντιθέτως.
28 Νοεμβρίου, 2009 στις 9:09 πμ
Πάνος
O Σάκης Πάπιστας (http://www.rembetiko.gr/forums/showthread.php?t=15887 ) αναφέρει μερικά «ελαφρά» τραγούδια, γραμμένα για τον Εμφύλιο. Εντόπισα πέντε και τα παραθέτω μαζί με τα σχόλια του συγγραφέα.
• ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΠΟΥ Τ’ ΑΡΠΑΞΑΝ [ΜΙΜΗ ΤΡΑΪΦΟΡΟΥ – ΜΙΧΑΛΗ ΣΟΥΓΙΟΥΛ] (Σοφία Βέμπο) (1947;).
Το τραγούδι αυτό το απλό, το πικρό, το λυπημένο,
είναι αφιερωμένο στα παιδιά μας που τ’ αρπάξαν
κάποια μαύρη νύχτα οι Σλάβοι,
στα παιδιά μας που δεν γίναν
και ούτε θα γινούνε σκλάβοι. (Πεζός λόγος, Πρόλογος)
«Εσείς που μπήκανε και σας αρπάξανε μια μαύρη ώρα,
που να ‘στε τώρα, που να ‘στε τώρα;
Εσείς που οι μάνες σας σάς νανουρίζανε με παραμύθια,
που να ‘στε αλήθεια, που να ‘στε αλήθεια;
Εσείς που τρέχετε τώρα ξυπόλυτα, γυμνά, μονάχα,
εσείς που μείνατε χωρίς χαμόγελο, που να ‘στε τάχα;
Εσείς που φύγατε και μαύρα εφόρεσε όλη η χώρα,
που να ‘στε τώρα, που να ‘στε τώρα;
Σας περιμένουμε νύχτα και μέρα,
παιδιά που μείνατε χωρίς μητέρα,
κι η Ελλαδούλα μας η πονεμένη,
νύχτα και μέρα σας περιμένει.
Και το φωνάζουμε, πως τα Ελληνόπουλα π’ αργοπεθαίνουν,
Έλληνες είναι, κι Έλληνες μένουν».
• ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ [ΓΙΩΡΓΟΥ ΑΣΗΜΑΚΟΠΟΥΛΟΥ – ΣΠΥΡΟΥ ΠΑΠΑΔΟΥΚΑ – ΜΕΝΕΛΑΟΥ ΘΕΟΦΑΝΙΔΗ] (Σ. Βέμπο) (1947, COLUMBIA DG 8230;).
«Θα σας πω για να το μάθει ο ντουνιάς
το τραγούδι της λεβέντικης γενιάς,
που το φέρνει ο αγέρας με τον πόνο της φλογέρας
και κρύβει τον καημό της λευτεριάς.
Ααααααααααααααααααα,
η Ελλάδα είναι απ’ το Θεό σταλμένη,
ααααααααααααααααααα,
η Ελλάδα μας ποτέ δεν πεθαίνει.
Το τραγούδι που οι στροφές του οι παλιές
φτάναν μέχρι τις ψηλές αητοφωλιές,
κι έτσι οι αετοί μαθαίναν πολεμώντας πως πεθαίναν
παλικάρια σε βουνά κι ακρογιαλιές.
Το τραγούδι που είν’ αθάνατη πνοή,
που το ‘λέγαν σαν γλεντούσαν κι οι θεοί,
που τη νίκη ενός αγώνα
πέρα ‘κει στον Μαραθώνα,
διηγιέται να ζηλεύουν οι λαοί.
Ααααααααααααααααααα,
η Ελλάδα μας η χιλιοδοξασμένη,
ααααααααααααααααααα,
η Ελλάδα μας η τόσο αδικημένη».
– Σημείωση:
Το τραγούδι πρωτακούστηκε στο θέατρο «ΚΕΝΤΡΙΚΟ» στο έργο «Καπετάνισσα Μυρτώ», όπου η Βέμπο κρατούσε τον πρώτο ρόλο.
* ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΜΩΡΗΑ [Μ. ΤΡΑΪΦΟΡΟΥ – Θ. ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΔΗ] (Σ. Βέμπο) (1947, COLUMBIA DG …).
«Ένα τραγούδι θα σας πω για τον λεβέντη,
τον ασπρομάλλη μου το γέρο τον Μωρηά
και βάλτε αδέρφια μου για να στηθεί το γλέντι
Τριπολιτσιώτικο κρασί και ψησταριά.
Στήσε χορό ξενητεμένε Μωραΐτη,
απόψε ας παίξουνε λαγούτα και βιολιά
και πες πως γύρισες στο πατρικό σου σπίτι
και πως σε πήρανε οι γέροι σου αγκαλιά.
Γειά και χαρά σας Μωραΐτες αδερφοί
και σεις κοπέλες γειά σας,
τη λευτεριά η Ελλάδα μας
χρωστάει στη λεβεντιά σας.
Τώρα που αίμα αδερφικό το χώμα ιδρώνει
κι η Ελλάδα πνίγει την Ελλάδα στα βουνά,
έβγα απ’ τον τάφο Θοδωρή Κολοκοτρώνη
κι αδέρφια κάνε όλους τους Έλληνες ξανά.
Τα όμορφα χρόνια τα παλιά να ξαναζήσουν
και στου Ταΰγετου την πιο ψηλή κορφή,
των πρόγονών μας οι σκιές χορό να στήσουν
και να τους λέει τ’ αγέρι ετούτη τη στροφή.
Γειά και χαρά σας Μωραΐτες αδερφοί
και σεις κοπέλες γειά σας,
τη λευτεριά η Ελλάδα μας
χρωστάει στη λεβεντιά σας.
Γειά και χαρά σας Μωραΐτες αδερφοί,
που η μάνα αν δεν σας γέννα,
ούτ’ Άγια Λαύρα θα ‘χαμε, ουτέ Εικοσιένα».
– Σημείωση:
1. Το τραγούδι αναφέρεται απ’ ευθείας – χωρίς υπονοούμενα και αλληγορίες – στον Εμφύλιο πόλεμο, που οδήγησε τη χώρα στον αδελφικό αλληλοσπαραγμό.
2. Κατόπιν τούτου, είναι πραγματικά πολύ περίεργο πως τα κατάφερε και πέρασε από την επιτροπή λογοκρισίας. (Αν ήταν λαϊκό τραγούδι, είναι βέβαιο πως θα ήταν κομμένο!).
3. Είναι η τελευταία σύνθεση του Θεόφραστου Σακελλαρίδη και μάλιστα το συνέθεσε άρρωστος στο κρεββάτι.
4. Τραγουδήθηκε από τη Σοφία Βέμπο το 1948 στην Αμερική.
•
* ΚΟΡΙΤΣΙ ΜΟΥ, ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΠΟΛΕΜΩ [ΚΟΥΛΑΣ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗ – ΙΩΣΗΦ ΡΙΤΣΙΑΡΔΗ] (Κούλα Νικολαΐδου – Χορωδία) (1946, COLUMBIA DG 6756).
«Στο φυλάκιο, στα σύνορα ψηλά,
με το τόμιγκαν παρέα στο πλευρό του,
την Ελλάδα ένας φαντάρος μας φυλά
και ο νους του ταξιδεύει στο χωριό του.
Τη μανούλα του θυμάται τη γριά
και η σκέψη του τα βράδια φτερουγίζει,
στην κοπέλα του που είναι μακρυά,
ποιος φαντάρος τις νυχτιές σιγοσφυρίζει:
Κορίτσι μου για σένα πολεμώ
να μη σε δω ποτέ σε χέρια ξένα,
το θάνατο μικρή μου προτιμώ,
παρά να χάσω τη πατρίδα μου και σένα.
Κι αν τώρα χώρισα κάθε ….. μαζί
θα ‘ρθω μικρούλα μου κοντά σου πάλι,
να ζήσουμε για πάντοτε μαζί
σε μια πατρίδα ευτυχισμένη και μεγάλη. (δις)
Τα-ρά τα-τά, τα-τά, τα-τά,
σε μια πατρίδα ευτυχισμένη και μεγάλη. (δις)
Του βουνού την άγρια ….. …κοπιά,
μέσ’ στη μαύρη τη νυχτιά την παγωμένη,
ο φαντάρος με το όπλο στη σκοπιά,
τα κοράκια της Ελλάδος περιμένει.
Η αγάπη τού ζεσταίνει την ψυχή,
οι ελπίδες στην καρδιά του ξεπηδάνε
και στο κράνος όπως πέφτει η βροχή
οι ψιχάλες της μαζί του τραγουδάνε:
Κορίτσι μου για σένα πολεμώ
να μη σε δω ποτέ σε χέρια ξένα,
το θάνατο μικρή μου προτιμώ,
παρά να χάσω τη πατρίδα μου και σένα.
Κι αν τώρα χώρισα κάθε ……μαζί
θα ‘ρθω μικρούλα μου κοντά σου πάλι,
να ζήσουμε για πάντοτε μαζί
σε μια πατρίδα ευτυχισμένη και μεγάλη. (δις)
Τα-ρά τα-τά, τα-τά, τα-τά,
σε μια πατρίδα ευτυχισμένη και μεγάλη». (δις)
– Σημειώσεις:
1. Πρόκειται για ωραίο μαρς. Κάποιες λέξεις στάθηκε αδύνατο να αποδελτιωθούν.
2. Σαφώς αναφέρεται στον εμφύλιο πόλεμο.
ΘΑ ΠΑΡΩ ΕΘΝΟΦΥΛΑΚΑ [ΚΩΣΤΑ ΚΟΦΙΝΙΩΤΗ – ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΥΡΟΓΙΑΝΝΗ] (1945).
«Τα εγγλεζάκια τ’ αγαπώ, δεν θα ντραπώ να σας το πω,
τρελαίνομαι για κείνα, απ’ την ημέρα που ‘ρθανε ομόρφην’ η Αθήνα.
Τρελαίνομαι για το χακί, γιατ’ είναι δοξασμένο,
μα σαν ρωμιά πραγματική για έλληνες πεθαίνω,
κι αν γελώ και παίζω με καθ’ ένα εγγλέζο στου πολέμου το γλέντι,
για την καρδιά μου φύλακα θα πάρω εθνοφύλακα, ασίκη και λεβέντη.
Λοξό μπερέ πάντα φορούν και γελαστά κυκλοφορούν, κι έχουν μεγάλο φόρτε,
να ξεμυαλίζουνε καρδιές, να κάνουν μ’ όλες κόρτε».
– Σημειώσεις:
1. Μετά από την απελευθέρωση από τους Γερμανούς, η Ελλάδα υποχρεώθηκε να δεχθεί τον αγγλικό στρατό (η Αγγλία ήταν η προστάτιδα δύναμη). Την εποχή εκείνη σ’ όλες τις μεγάλες πόλεις της χώρας λειτουργούσανε πολλά μπαράκια, γεμάτα πόρνες, που εξυπηρετούσαν τον νέο κατοχικό στρατό.
2. Οι στρατεύσιμες κλάσεις 1940 – 45, επειδή λόγω του πολέμου και της γερμανικής κατοχής δεν είχανε εκπαιδευτεί στην ώρα τους, κλήθηκαν το 1945 για θητεία και ονομάστηκαν Εθνοφύλακες.
3. Τους εθνοφύλακες αυτούς ο λαός τους αποκαλούσε γέρο-σοφούληδες.
28 Νοεμβρίου, 2009 στις 11:42 πμ
Ioannas
Πάνο καλά τα γράφεις!
Υπάρχει κάποιος που ασχολείται μοναχικά και μόνο με το ρεμπέτικο, αξίζει την προσοχή μας:
http://elkibra-rebetiko.blogspot.com/
28 Νοεμβρίου, 2009 στις 2:00 μμ
sarant
Μπράβο Πάνο, εξαιρετική ανάρτηση!
Κατά σύμπτωση έβαλα κι εγώ σήμερα τρεις (κατοχικές όμως) παρωδίες που τραγουδούσαν στη Μυτιλήνη:
28 Νοεμβρίου, 2009 στις 6:20 μμ
sissa ben dahir
Το κοπιαστικό της συγγραφής και της βιντεοσύνθεσης διακρίνεται.
Προσωπικά μου φώτισε πολλά τραγούδια που τα είχα ακούσει αλλά δεν ήξερα που αναφέρονταν.
Νομίζω ότι το ποστ θα γίνει updated κάμποσες φορές.
Μπράβο, και δεν πρόκειται για κολακεία που φέρνει υπνηλία.
10 Ιανουαρίου, 2010 στις 3:53 μμ
karalis christos
μπραβο σου πολυ καλη δουλεια παρακαταθηκη για τους νεοτερους
10 Ιανουαρίου, 2010 στις 4:35 μμ
Πάνος
Ευχαριστώ πολύ!
21 Μαρτίου, 2010 στις 8:36 μμ
nikiplos
Πραγματικά πολύ όμορφο και αναλυτικό το αφιέρωμα!
«το κάποια μάνα αναστενάζει εξακολουθεί να παραμένει δημοφιλές και να ακούγεται παντού, ακόμα και σήμερα.»
Να προσθέσω πως μέχρι και την μεταπολίτευση ο τελευταίος στίχος τραγουδιόταν ως:
«…ο λεβέντης να γυρίσει απ’ τη μαύρη Ξενιτιά»
Μετά τη μεταπολίτευση ο Τσιτσάνη αποδεχόταν και την αρχική εκδοχή που έληγε ως:
«…ο λεβέντης να γυρίσει απ’ τα μαύρα τα νησιά»
Πάντως στους δίσκους πέρασε μόνο με τη λογοκριμένη του μορφή που τελικά είναι ίσως και καλύτερη…
19 Απριλίου, 2010 στις 6:55 μμ
Πάνος
Ενδιαφέροντες σύνδεσμοι:
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=296041
(ειδικά για τα τραγούδια της Λέσβου. Αναλυτικά για το βρακί του Σκόμπι και το «Ελ Ντάμπα»)
*
1. Οι στίχοι γράφτηκαν από τον Νίκο Μάθεση το 1945 και το μελοποίησε αρχικά ο Μανώλης Χιώτης, σε ρυθμό χασαποσέρβικο, από τον οποίο γράφτηκε και η τελευταία στροφή. Όταν μίλησε ο Μάθεσης, το 1974, στον Κώστα Χατζηδουλή για την ύπαρξη του τραγουδιού, δεν μπορούσε να θυμηθεί τη μελωδία. Ο δε Χιώτης είχε πεθάνει ήδη το 1970. Έτσι μελοποίησε ξανά τους στίχους ο Μιχάλης Γενίτσαρης, σε ρυθμό ζεϊμπέκικο, στη μνήμη και των δύο προηγούμενων δημιουργών. 2. Ο ίδιος ο Μάθεσης, λέει στον Κ. Χατζηδουλή, για το πώς έγραψε το τραγούδι: «Λίγο μετά που σκοτώθηκε ο Άρης Βελουχιώτης το ‘γραψα. Είχε τρία τετράστιχα και όχι τέσσερα. Ο Άρης, ήτανε φίνος άντρας, μάγκας κι αγωνιστής και Έλληνας. Κατάλαβες; Μιλάει ο Μάθεσης. Υπήρχανε κι άλλοι αγωνιστές, δηλαδή που θέλανε να τους λένε έτσι, αλλά αυτοί ήτανε αγωνιστές για την πάρτη τους. Δηλαδή, αποφάγια. Άλλη ταρίφα αυτοί. Όταν έσβησε το καντήλι του παλικαριού, έκατσα και το ‘γραψα, γιατί έγινε θρήνος. Θρήνος και ύμνος. Το θέμα είναι παλιό, πολύ παλιό – η ιδέα. Τα λόγια δικά μου και τιμής πρόσωπο ο Άρης. Μετά συναντήθηκα με το Χιώτη, που είχε έρθει με τον Παπαϊωάννου, το Στεφανάκη και το Γενίτσαρη, να παίξουνε σ’ ένα χορό, στο Χατζηκυριάκειο. Είπα του Χιώτη για το τραγούδι και δώσαμε ραντεβού και του ‘δωσα τα λόγια. Έβαλε ένα τετράστιχο ακόμα ο Μανώλης, το τελευταίο, κι άλλαξε το “Νεκροπούλι” που είχα εγώ και το ‘κανε “Κλαψοπούλι”. Δεν είπα τίποτα. Ο Μανώλης ήτανε φίλος μου, καλός άντρας και μάγκας από τους λίγους. Άμα θες να μάθεις ποιοι είναι οι μάγκες, κοίτα το Χιώτη. Εξηγήσεις ζόρικες, ρεμπέτικες και ψυχή μόρτικια μεγάλη. Μιλάω εγώ ο Μάθεσης. Το ‘παμε: προσφορά για το παιδί που χάθηκε, ήτανε το τραγούδι. Ζούλα γίνανε όλα. Βλέπεις, εγώ και σ’ αυτό το περιβόλι, είχα τσαμπουκάδες. Ένα απόγευμα που ήμουνα τότες στην Αθήνα, παρέα με το Νίκο Γούναρη, είδα στο δρόμο τυχαία, σε μια στοά, τον αρχηγό τότες του κόμματος. Αυτόνε που δεν ήτανε όνομα και πράμα δεν ήτανε, λέμε, γλυκός στις εξηγήσεις του. Του τα ‘χα μαζεμένα από τότε. Αυτός ήτανε όλα του τα χρόνια, μολύβι με σπασμένη μύτη. Κατάλαβες; Μετά άκουσα τη μουσική που έβαλε ο Χιώτης. Χασαποσέρβικο ήτανε, πολύ ζόρικο τραγούδι. Δίσκος δεν έγινε όμως, γιατί όλοι αυτοί εδώ οι λάγιοι, δεν αφήνανε. Γι’ αυτό τους έχω μαζέψει πολλά….». 3. Αγραμμοφώνητο τότε. Πρωτοκυκλοφόρησε το 1980 ερμηνευμένο από τον Γιώργο Νταλάρα, με κάποιες αλλαγές στους στίχους. 4. Περιλαμβάνεται στο LP «ΡΕΜΠΕΤΙΚΑ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ», MINOS DAL-MSM 391, 1980. 5. Στις 18-6-2005, συμπληρώθηκαν ήδη 60 χρόνια που έφυγε από κοντά μας ο πρωτοκαπετάνιος του ΕΛΑΣ Άρης Βελουχιώτης (Θανάσης Κλάρας), ο αδιαμφισβήτητος -στη συνείδηση του Ελληνικού Λαού- ηγέτης της Εθνικής Αντίστασης 1941–1944 (γεννήθηκε στις 27 Αυγούστου 1905). Η δρυς έπεσε, πριν καλά-καλά συμπληρώσει το τεσσαρακοστό έτος ηλικίας. Στις 18 του Ιούνη 1945, κάτω από ανε-ξακρίβωτες συνθήκες (δολοφονήθηκε ή αυτοκτόνησε με χειροβομβίδα), ο αετός των βουνών της Ελεύθερης Ελλάδας έκανε το τελευταίο του πέταγμα. Την ίδια μέρα το άψυχο κεφάλι του πρωτοκαπετάνιου του ΕΛΑΣ και του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, κρεμόταν προς «παραδειγματισμό» σε φωνοστάτη των Τρικάλων, μαζί μ’ εκείνο του Τζαβέλα, που τίμησε τον όρκο των μαυροσκούφηδων (των επίλεκτων προσωπικών σωματοφυλάκων του Άρη). Ο γενειοφόρος αρχιαντάρτης γεωπόνος και δημοσιογράφος από τη Λαμία έφυγε διπλά κυνηγημένος. Στις 12 Ιούνη 1944 αποκηρυγμένος από το αγαπημένο του κόμμα, το ΚΚΕ, και στις 16 του Ιούνη από το μεταβαρκιζιανό καθεστώς. Ποιο από τα δύο πλήγματα ήταν πιο θανατηφόρο, μόνο ο ίδιος το ήξερε…. 6. Δανείζομαι τα λόγια που έγραψε σε ανύποπτο χρόνο ο Κώστας Βάρναλης: «Θρυλικός ο Άρης Βελουχιώτης. Ο πρώτος που άρχισε την Αντίσταση του λαού στα βουνά κι ο τελευταίος που την έκλεισε με τον τραγικό του θάνατο. Η πρώτη ψυχή του αγώνα κι η τελευταία πνοή. Λίγοι το καταλάβανε, όπως ο Άρης, πως οι εχθροί της Ελλάδας (ξένοι και ντόπιοι) θα μετατρέπανε τη νίκη του έθνους σε νίκη των εχθρών του. Τιμή και δόξα στο ασύγκριτο παλικάρι. Τιμή και δόξα και στο λαό, που τονε γέννησε»
http://rebetiko.sealabs.net/display.php
http://www.megaupload.com/?d=92BFE4I6
Από: http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=569486
19 Απριλίου, 2010 στις 7:04 μμ
Πάνος
Αρκετές ενδιαφέρουσες αναφορές για κατοπινότερα τραγούδια:
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=690723
18 Ιουνίου, 2010 στις 3:19 πμ
Ο Αιρετικός
GB, θα σου συνιστούσα πρώτα να μάθεις να γράφεις τα ονόματα των ειδών μουσικής που λες ότι σ’αρέσουν:
Είναι jazz και ουχί jaz και ethnic αντί για ethnik.
Κι αν δε σ’αρέσουν τα τραγούδια που γράφτηκαν με πηγή έμπνευσης τον Εμφύλιο και την Κατοχή, ανεκουφίσθη η φορβάς εν τη άλω. Μπορούμε να ζήσουμε και χωρίς τη δική σου έγκριση.
20 Ιουλίου, 2010 στις 9:55 μμ
Πάνος
Όπα -της!
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artid=4585292&ml=1
20 Ιουλίου, 2010 στις 10:20 μμ
Μαρία
Όπα ο Κολοκοτρώνης 🙂
Όταν βγουν τα πρακτικά, θα σου σφυρίξω κλέφτικα.
Click to access Conf2010-07-Dekaetia40sthnTexnh.pdf
20 Ιουλίου, 2010 στις 10:24 μμ
Πάνος
Ω, ναί! 🙂
25 Αυγούστου, 2010 στις 1:45 μμ
catinaki
α παιδια χρονια προσπαθουσα να βρω τα ρεμπετικα χαρης που εκινη την εποχι ζουσα τον ολεθρο κι’οτι τραγουδιωταν εμηνε βαθεια ρηζωμενο στην ψυχη, σας συγχερω, και οτι ποιοτερα εχετε βαλτετα στη σεληδα,
Εκ μερος μου ΜΕΓΑ ΕΥΧΑΡΗΣΤΩ
25 Αυγούστου, 2010 στις 2:21 μμ
Πάνος
catinaki,
να είσαι καλά!
11 Δεκεμβρίου, 2010 στις 3:01 μμ
Σάκης Πάπιστας
Αγαπητέ Πάνο,
Συγχαρητήρια για τη δουλειά σου και μπράβο σου που αναφέρεις τις πηγές σου, σεβόμενος την πνευματική, ερευνητική και συγγραφική δουλειά άλλων.
Θα σε παρακαλέσω να προβείς σε διόρθωση του ονόματός μου στο κείμενό σου (Παπίστας) με το σωστό και πλήρες (Σάκης Πάπιστας).
Τα κείμενά μου που χρησιμοποίησες από την διαδικτυακή διεύθυνση
http://www.rembetiko.gr/forums/showthread.php?t=15887 είναι δοκίμιο, σε πρωτόλια μορφή. Η πλήρης δουλειά μου παρουσιάζεται στο βιβλίο μου «ΤΟ ΑΣΤΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΣΤΑ ΠΕΤΡΙΝΑ ΧΡΟΝΙΑ 1940-1949» (2007, Εκδόσεις Αδελφών Κυριακίδη), αποτελούμενο από 1030 έγχρωμες σελίδες.
Σάκης Πάπιστας
Ερευνητής – Συλλέκτης – Συγγραφέας
11 Δεκεμβρίου, 2010 στις 4:57 μμ
Πάνος
Αγαπητέ Σάκη,
χαίρομαι που βρέθηκες στην καλύβα, γιατί μου δίνεται η ευκαιρία να σε ευχαριστήσω για τη δουλειά σου – μια δουλειά που όσοι αγαπάμε το ελληνικό τραγούδι καταλαβαίνουμε πόσο μεράκι και πόση αγάπη εμπεριέχει. Την έκδοση θα την αναζητήσω – στο μεταξύ θα αποκαταστήσω το όνομά σου, που άθελά μου παραποίησα.
29 Δεκεμβρίου, 2010 στις 10:42 πμ
Πάνος
Το τραγούδι γιούπι-για (τίνος είναι βρε γυναίκα τα παιδιά) χρησιμοποιήθηκε τις επόμενες δεκαετίες (και χρησιμοποιείται ακόμα) για πολιτικό σχολιασμό. Παραθέτω εδώ μερικά στιχάκια, όπως τα κατάγραψα σε πρόσφατο γλέντι.
*
Η ιστορία μας αρχίζει απ’ τα βουνά (δις)
και μετά πάει στο Κέντρο
και μετά στη δεξιά
Τσιριμώκο Τσιριμώκο κερατά
Τσιριμώκο Τσιριμώκο πουσταρά.
*
Η ιστορία μα ςαρχίζει απ’ τη Βουλή
κι ύστερα πάει από δω
κι ύστερα πάει από κει
Παπανδρέου Παπανδρέου παπατζή
*
Όταν ήρθες ήσουν σοσιαλιστής (δις)
με ζιβάγκο στα μπαλκόνια
τόπαιζες αγωνιστής,
αλλά ήσουν σαν το Γέρο παπατζής.
*
(αυτό δεν ξέρω αν είναι της εποχής ή μεταγενέστερο. Μάλλον είναι από τον καιρό του Εμφυλίου, αλλά δεν περιλαμβάνεται στις ηχογραφήσεις)
Να το ξέρουνε οι σύμμαχοί μας
Άγγλοι Γάλλοι και Αμερικανοί
πως ο ΕΛΑΣ ποτέ δεν θα πεθάνει
και το Κάπα Κάπα θα μας οδηγεί.
(εδώ στην ηχογράφηση ακούγονται γέλια…)
5 Ιανουαρίου, 2011 στις 11:51 μμ
Σάκης Πάπιστας
Πάνο να ‘σαι καλά και για τις διορθώσεις αλλά και για τα καλά σου χρόνια.
Για τα στιχάκια που κατέγραψες στο γλέντι φαίνεται ότι οι δημιουργοί τους αναφέρονται σε διαφορετικές εποχές. Πάντως και πάλι μπράβο, συνέχισε…..
Φιλικά
Σ.Π.
11 Ιανουαρίου, 2011 στις 9:46 πμ
Πάνος
Αυτό μου είχε ξεφύγει…
Η μουσική.
Η ταινία είναι μια σύγχρονη ελληνική ιστορία ειπωμένη μέσα από… τραγούδια. Ο Λουκιανος Κηλαηδονης συγκέντρωσε τα πιο χαρακτηριστικά πολιτικά τραγούδια όλων των παρατάξεων και βοήθησε στο στήσιμο ενός ελληνικού πολιτικού μιουζικαλ. Ο Αγγελοπουλος έχει ομολογήσει την βασική επίδραση που του έχει εξασκήσει το μιουζικαλ και το αστυνομικό στη διαμόρφωση των αισθητικών κινηματογραφικών αντιλήψεών του. Στο Θιασο το στοιχείο αυτό είναι πολύ πιο απτό από οποιαδήποτε άλλη ταινία. Η εκπληκτική σκηνή στην ταβέρνα, την παραμονή της πρωτοχρονιάς του 1946, όπου στη μία μεριά κάθονται οι βασιλικοί και στην άλλη οι δημοκρατικοί, είναι μία «μάχη» με τραγούδια.
-Των άγγλων τα κανόνια/ κι η νέα διαταγή/ εκάναν τους αντάρτες/ να τρέχουν σαν λαγοί/ την κόκκινη αρκούδα/ να παρει τα βουνά/ ω, γενναίε βασιλιά.
-Δεν μας τρομάζουν/ των άγγλων τα κανόνια/ ούτε του Σκόμπι/ η νέα διαταγή./ Το χουμε γράψει/ στο Σύνταγμα με αίμα/ ελευθερία και όχι κατοχή.
-Έτσι θέλουμε/ και θα τον φέρουμε/ τον βασιλιά, τον βασιλιά/ που θα μας φέρει λευτεριά.
– Γιουπι για-για-, γιούπι-γιούπι για/ δεν τον θέλουμε τον βασιλιά/ θέλουμε λαοκρατία/ λαϊκή κυριαρχία/ γιούπι για-για, γιούπι-γιούπι για.
-Γιούπι για-για, γιούπι-γιούπι για/ των Ταγμάτων Ασφαλείας τα παιδιά/ με τους άγγλους χέρι-χέρι/ και με τα παιδιά της «Χ»/ ως τη Μόσχα θε να κάνουν κατοχή.
-Το πουλί του Σκόμπι/ είναι κόμποι κόμποι/ κι έβγαλε φιρμάνι/ για να ξεθυμάνει/ πάει στο Κολωνάκι/ για να βρει αγοράκι/ το πουλί του Σκόμπι/ είναι κόμποι κόμποι/ κι αν λυθούν οι κόμποι/ τι θα γίνει, Σκόμπι/ με την αγγλική πολιτική.
-Γύρνα ξανά/ στην παλιά σου φωλιά/ βασιλιά./ Ο λαός σου εσένα ζητά/ γύρνα ξανά./ Κι όταν θα ρθεις/κουκουέδες εδώ δεν θα βρεις/ εθνοφύλακες θα ναι φρουροί/ γύρνα ξανά.
Και πάει λέγοντας. Σίγουρα από τις πιο καλοστημένες τεχνικά και αισθητικά σκηνές. Η οποία όμως στέρησε από τον Θίασο, με την επάνοδο της δημοκρατίας το 1975, τη δυνατότητα να πάει στις Κάννες ως επίσημη συμμετοχή του Ελληνικού κράτους. Ήταν πολύ αριστερό για την εποχή.
http://www.cine.gr/film.asp?id=1215&page=4
26 Φεβρουαρίου, 2011 στις 7:50 μμ
Μίμης Οικονόμου
Το Σεπτέμβριο 1943 ο Βασίλης Τσιτσάνης
Έπαιξε στην Πύλη Τρικάλων, μετά την παράδοση της Ιταλικής Μεραρχίας Πινερόλο στους Αντάρτες, για τους κατοίκους εκεί που μαζεύτηκαν και ήταν εκατοντάδες.
Ένα από τα πολλά τραγούδια που είπαν ήταν και το παρακάτω τραγούδι, που το έπαιξε ο Βασίλης Τσιτσάνης και το τραγούδησε μάλιστα ο Δημήτρης Ασβεστάς. Ο σκοπός του ήταν ρεμπέτικος όπως λέει ο Σπύρος Οικονόμου.
Είναι
Καλώς τα, τα ανταρτάκια μας
απ’ τα νερά τα κρύα
που πολεμούσαν στα βουνά
για την Ελευθερία
—–
Κατέβηκε ο Κόζιακας
ψηλά απ’ το βουνό
να κάνουνε παρέλαση
με το ευζωνικό.
—–
Διάλεξε παιδάκια
με μάτια γαλανά
που ξέρουν να πολεμάνε
για την ελευθεριά..
Πληροφορία του Σπύρου Οικονόμου
αντάρτη του ΕΛΑΣ που δικάστηκε
3 φορές σε θάνατο από το δικαστήριο Τρικάλων.
εγγραφή από τον Ερευνητή Φωτογράφου
Μίμη Σπύρου Οικονόμου
26 Φεβρουαρίου, 2011 στις 10:08 μμ
Πάνος
Μίμη,
θενξ!
12 Απριλίου, 2011 στις 9:00 πμ
argosholos
Θυμάμαι την εποχή γύρω στο 1977 σε συγκέντρωση στο Σπόρτιγκ όπου διάφοροι ρεμπέτες, προσκείμενοι στο ΚΚΕ, κατάγγειλαν τον Τσιτσάνη ότι το παίζει και δεν είναι αντιστασιακός. Αν και αλτσχαϊμερίστικα πια, δεν μπορεί να κάνω λάθος, το θυμάμαι το στιγμιότυπο!
Τότε στη Πλάκα τα μισά μαγαζιά παίζαν αντάρτικα και τα άλλα Νοστράδαμος και τέτοια. Εφτανε και η εποχή των Μπόνει Μ και της Μπι τζις (για τους οποίους φυσικά ο Κηλαϊδόνης, που είχε βγάλει τα μικροαστικά, τραγουδούσε «στη ντίσκο; (λέμε) ΝΟ!).
Στα διάφορα λιμέρια ακούγουταν το ¨»γιουπι για γιᨻ ανάλογα με την ένταξη του ερμηνευτή, αλλά κυριαρχούσε η εκδοχή του ΚΚΕ (η έκφραση ΚΚΕξ, αν και προβοκατόρικη, χρησιμοποιούταν αναγκαστικά από το τότε ΚΚΕσ).
Να τον πάμε στο παλάτι
να πουλάει Ριζοσπάστη
και ότι άλλο διατάξει η αργατιά.
Οι άλλοι (αναθεωρητές, κατά την επίσης προβοκατόρικη έκφραση, γιατί τότε η αναθεώρηση για κάποιο λόγο που δεν καταλάβαινα ήταν έγκλημα καθοσίωσης) τραγουδούσαν:
Να τον πάμε στην αυλή
να πουλάει την Αυγή
να πουλάει (κάτι σε Οδηγητή, αλλά δεν θυμάμαι τι…και δεν κολλάει πολιτικά)
Αυτά τότε…Α, ναι, υπήρχαν και τα Αγροτικά του Μπακαλάκου και δειλά δειλά εξοικειωνόμασταν με το καινούργιο κόμμα που θα έφερνε την επόμενη δεκαετία την Αλλαγή!
12 Απριλίου, 2011 στις 10:26 πμ
Πάνος
αργόσχολε,
θενξ για το σχόλιο – το οποίο συμπληρώνει, μαζί με προηγούμενα, το θέμα μας.
12 Απριλίου, 2011 στις 8:44 μμ
vladimir
Ωραίο τα άρθρο . Ρίξτε και μια ματιά σε όσους ενδιαφέρονται στο βιβλίο »Ρεμπέτικο και Πολιτική». Γεωργιάδης νομίζω.
Αλλά παρόλα αυτά θα ήταν λάθος να συνδέουμε το ρεμπέτικο και τους ρεμπέτες με την πολιτική. Πολιτικά και ταξικά συνειδητοποιημένοι ρεμπέτες ελάχιστοι υπήρχαν. Η Μπέλου και ο Γκόκος ή Μπαγιαντέρας ήταν γραμμένοι στο ΚΚΕ, Ο Παπαζογλου αρνήθηκε να συνεχίζει να γράφει τραγούδια λόγο λογοκρισίας. Πολλοί ρεμπέτες πέρασαν άσχημα και πέθαναν απο την πείνα και δηλητηριάσεις στην κατοχή και στον εμφύλιο αλλά δεν θα πρέπει να ξεχνάμε και πάρα πολλούς που πέρασαν πολύ καλά λόγω μαύρης αγοράς. Ο Βαμβακάρης δηλώνει στην αυτοβιογραφία του οτι στην κατοχή πέρασε άνετα γιατί έσπρωχνε προϊόντα απο μαύρη αγορά.
12 Απριλίου, 2011 στις 9:15 μμ
Πάνος
vladimir,
δεν το συνδέουμε εμείς το ρεμπέτικο με την πολιτική. Το συνέδεσε ο ελληνικός λαός που το τραγούδησε για δεκαετίες και το τραγουδάει ακόμα…
12 Απριλίου, 2011 στις 11:08 μμ
vladimir
Ο καθένας όπως το αντιλαμβάνεται κ το νιώθει. Εγώ απλώς εξέθεσα κάτι από την άποψή μου γιαυτό το ωραίο θέμα. Μεγάλη η συζήτηση που δεν χωράει εδώ!
φιλικά!
24 Μαΐου, 2011 στις 4:47 μμ
Γνώστης
.. να τον πάνε στη Βουλή,
να πουλαει οδηγητή,
κι ότι άλλο διατάξει η ΚΝ
ΕΨΙΛΟΝ!!!
Να τον πανε στην αυλή
να πουλάει την Αυγή
τώρα που ‘γινε φυλλάδα αστική!
16 Οκτωβρίου, 2011 στις 10:33 μμ
Πάνος
Η ιστορία (και το τραγούδι) δε σταματάνε ποτέ…
31 Δεκεμβρίου, 2011 στις 4:37 μμ
Πάνος
Όταν δούλευα το «ρεμπέτικο στον Εμφύλιο», αυτό το τραγούδι των Βίρβου – Καλδάρα μου είχε διαφύγει. Διάφανο, σαν καθαρό νερό…
Στίχοι: Κώστας Βίρβος
Μουσική: Απόστολος Καλδάρας
Πρώτη εκτέλεση: Πόλυ Πάνου
Είμαστ αδέλφια, μιας μάνας γέννα,
στις φλέβες τρέχει το ίδιο αίμα.
Κι αν χώρια τώρα σαν ξένοι ζούμε,
πάλι μια μέρα θ αγκαλιαστούμε.
Τ αδέλφια δε χωρίζουνε,
η μοίρα το χει γράψει·
κι ανάμεσά τους όποιος μπει
φωτιά να τονε κάψει.
Όποιο συμφέρον κι αν μπει στη μέση,
να μας χωρίσει δεν θα μπορέσει.
Σ αυτό τον κόσμο όλα συμβαίνουν,
τ αδέλφια όμως αδέλφια μένουν.
Τ αδέλφια δε χωρίζουνε,
η μοίρα το χει γράψει·
κι ανάμεσά τους όποιος μπει
φωτιά να τονε κάψει.
Είμαστ αδέλφια, μιας μάνας γέννα,
στις φλέβες τρέχει το ίδιο αίμα.
Μπορεί καθένας δρόμο ν αλλάζει,
μια μάνα όμως μας αγαλιάζει.
Τ αδέλφια δε χωρίζουνε,
η μοίρα το χει γράψει·
κι ανάμεσά τους όποιος μπει
φωτιά να τονε κάψει.
29 Ιανουαρίου, 2012 στις 12:13 πμ
Πάνος
Εκ πρώτης όψεως, καμία σχέση. Ίσως το ακούσουμε αλλιώς αν θεωρήσουμε την 3η στροφή «ξεκάρφωμα» και θυμηθούμε ότι γράφτηκε στα 1948…
8 Μαρτίου, 2012 στις 9:08 μμ
ΜΑΚΙΣ .
ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΙ ΚΑΛΟ .ΑΛΑ ΝΑ ΕΝΙΜΕΡΟΝΕΤΕ ΠΕΡΙΣΟΤΕΡΟ ΜΕ ΝΕΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΚΕ ΑΘΡΑ.ΕΥΧΑΡΙΣΤΟ ΠΟΛΙ
25 Απριλίου, 2013 στις 10:21 πμ
vlad
Καλημέρα!
Υπάρχει και θέμα στο ρεμπέτικο φόρουμ με πάρα πολύ υλικό:
http://www.rembetiko.gr/forums/showthread.php?t=15887&highlight=%F1%E5%EC%F0%DD%F4%E9%EA%EF+%E5%EC%F6%FD%EB%E9%EF%F2
25 Απριλίου, 2013 στις 10:32 πμ
Πάνος
Καλημέρα, Vlad!
Η εργασία του Σάκη Παπιστα ήταν από τις βασικές πηγές για τη δική μου σύνθεση. Δες στο τέλος του ποστ και στα σχόλια.
25 Απριλίου, 2013 στις 10:48 πμ
vlad
Προτρέχω..! Πολύ κοπιαστική η δουλειά σου και χρήσιμη για να ανατρέξει όποιος ενδιαφερόμενος.
25 Απριλίου, 2013 στις 10:53 πμ
Πάνος
Όταν γουστάρεις κάτι ο κόπος είναι καθαρή ευχαρίστηση… 🙂
25 Απριλίου, 2013 στις 9:52 μμ
Gesellschaftbeamter
Διαβαζοντας με συγκινηση τη σημαντικη αυτη δουλεια σου, διαπιστωνω με θλιψη οτι επρεπε να περασουν σχεδον 65 χρονια, για να δουμε σε ευρεια δημοσιοτητα, πολιτιστικα (κατα το πλειστον απαγορευμενα) στοιχεια της μαυρης αυτης περιοδου της συγχρονης ιστοριας μας. Αυτο το γεγονος (και δεν ειναι το μονο), αποδεικνυει το ποσο πισω ειμαστε σαν λαος και κοινωνια απο αποψη πολιτικης και κοινωνικης παιδειας. Σε ευχαριστω ιδαιτερα και για το τραγουδι του Σκομπι, που ακουγα, σαν μικρο παιδι, την μητερα μου να το τραγουδαει με ελαφρα παραλλαγμενους στιχους και να ξεκαρδιζονται στα γελια με τον πατερα μου.
25 Απριλίου, 2013 στις 10:09 μμ
Πάνος
Να σαι καλα!
23 Μαΐου, 2013 στις 2:31 μμ
Κatinaki
Αγαπητε Πανο, σημερα επανηλθα στη σελιδα, η επηθημεια δεν χανετε για τα τραγουδια της κατοχης και του εμφιλιου,.Εγω τα λεω παντα τραγουδια της αντηστασης….. απ’όπου κιαν εχεις την ενημερωση και τους δυσκους , (ΛΑΤΡΕΥΩ ΣΕ) τραγουδουσαμε οπος και οτι ακουαμε ακολουθωντας καποιο φανταρακι να σιγοτραγουδα τα απαγορευμενα ερασητεχνικα. Σχετικα με τα οσα υπεστει το εθνος μας δεν εχει καταγραφτει λεπτομερως, δεν ειχαι αρκετο χαρτι , ουτε μελανι για καθε συμφορα, αλλα οταν θημαμε τα τραγουδια ζω με πονο τον τοτε χρονο, Θα επανερχωμε να ξανακουω και να διαβαζω την τοτε εποχη που ακομη φερουμε σιμαδια. Μαζη κουβαλουμε και την μεταναστευση που την πρωξενησε η τοτε κακκομηρια, Την αγαπη μου στον Πατερα Η Παπου που κρατησε τους δυσκους αλα και σε σενα που ανεβασες τη σελιδα ειναι αξεια συγχαριτυριων, ΦΙΛΙΑ